Αφού σπούδασε υποκριτική στο Conservatoire τουs Arts cinématographiques, ανακαλύφθηκε από τον Jean Cocteau και εμφανίστηκε στην παραγωγή Les Parents terrors. Στη συνέχεια άφησε το Παρίσι για να ενταχθεί στη Γαλλική Αντίσταση.
Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν το Les portes του la nuit ("Πύλες της
νύχτας"), που κυκλοφόρησε το 1946. Συνέχισε να παίζει σε 80 ταινίες, μεταξύ των οποίων το Casque d'or, Les Misérables (_οι Άθλιοι 1958), Tutti a casa, Le Doulos (Ο χαφιές), Il Gattopardo (Ο γατόπαρδος), La terrazza, Ο πιανίστας (1998).
Ο Reggiani θριάμβευσε και στο θέατρο το 1959 με την ερμηνεία του στο έργο του
Ζαν-Πολ Σαρτρ Les Séquestrés d'Altona (ακολούθησε και η ταινία καταδικασμένοι της Αλτόνα_1962) . Το 1961, συμπρωταγωνίστησε με τον Πωλ Νιούμαν και τον
Σίντνεϊ Πουατιέ στην ταινία του Martin Ritt _που γυρίστηκε στο Παρίσι, Paris
Blues (Αγαπηθήκαμε στο Παρίσι).
Το 1965, σε ηλικία 43 ετών, ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα ως τραγουδιστής, με τη βοήθεια της Simone Signoret και του Yves Montand, και αργότερα της Barbara. Ο Ρετζιάνι έγινε ένας από τους πιο αναγνωρισμένους ερμηνευτές του γαλλικού chanson και παρόλο που ήταν στα 40 του, η τραχιά εικόνα του τον έκανε δημοφιλή τόσο στους νεότερους όσο και στους μεγαλύτερους. Τα πιο γνωστά τραγούδια του περιλαμβάνουν το Les loups sont entrés dans Paris («Οι λύκοι έχουν μπει στο Παρίσι») και τη Sarah (La femme qui est dans mon lit) (Η γυναίκα που είναι στο κρεβάτι μου), το τελευταίο σε γραμμένο από τον Georges Moustaki. Τραγουδούσε τραγούδια του Boris Vian (Le Τουserteur, Arthur où t'as mis le corps, La Java τουs bombes atomiques). Οι νέοι ταυτίστηκαν με τα αριστερά του ιδανικά και τον αντιμιλιταρισμό του, κυρίως κατά τη διάρκεια των φοιτητικών εξεγέρσεων το 1968. Με την πάροδο του χρόνου έγινε ολοένα και περισσότερο αναγνωρισμένος ως ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές του chanson, καθώς και για την παρουσίαση ποιημάτων των Rimbaud, Apollinaire και Prévert σε νέο κοινό. Επίσης, ήταν ζωγράφος με πολλές προσωπικές εκθέσεις.
Από το 1980, όταν πέθανε ο γιος του, ο Ρετζιάνι πάλευε με τον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. Το 1995, ωστόσο, επέστρεψε στο τραγούδι, δίνοντας μερικές συναυλίες παρά την επιδείνωση της υγείας του και το προσωπικό του δράμα, με την τελευταία μόλις την άνοιξη του 2004.
Πέθανε στο Παρίσι – 23 Ιουλίου 2004 από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 82 ετών, μία ημέρα μετά τον θάνατο, του Sacha Distel _είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς.
« Je l'aime
tant, le temps qui reste...
Je
veux rire, courir, pleurer, parler, et voir, et croire et boire, danser, crier,
manger, nager,
bondir,
désobéir, j'ai pas fini, j'ai pas fini voler, chanter, partir, repartir,
souffrir, aimer.
Je l'aime tant le temps qui reste
Αγαπώ τόσο πολύ, το χρόνο που έχω μπροστά μου…
Θέλω να γελάσω
και να τρέξω, να κλάψω και να μιλήσω, να δω και να πιστέψω… να φάω και να πίνω, να χορεύω, να ουρλιάζω, και να κολυμπάω,
Πήδα ψηλά, αντίσταση …δεν είμαι
τελειωμένος, αρπάζω, τραγουδώ, φεύγω και ξαναφεύγω, υποφέρω, αγαπώ __τόσο, τόσο πολύ, το χρόνο που έχω μπροστά μου…
Serge Reggiani \ Σερζ Ρετζιάνι (ί)
Ο σκηνοθέτης θυμάται με τρυφερότητα έναν «άνθρωπο ευγενέστατο, γλυκύτατο και πολύ συνεπή επαγγελματία, παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε από το ποτό». «Γυρίζαμε μια σκηνή στην παραλία του Λουτρακίου», αφηγείται ο Θ. Αγγελόπουλος, «με τον Μαστρογιάνι, τον Κούρο, και τον Ρετζιανί. O Ρετζιανί έπρεπε να πει ένα κείμενο σπαρακτικό. Ηταν ο μονόλογος κάποιου που τα έχει χάσει όλα στη ζωή του. Δεν θυμόταν τα λόγια και του τα υπαγόρευα με τηλεβόα. Τα επαναλάμβανε με τέτοιο τρόπο που ήταν σαν να προέκυπταν εκείνη τη στιγμή, από μέσα του».
Ηθοποιός που είχε το χάρισμα να μεταμορφώνεται και να δημιουργεί χαρακτήρες που δεν άφηναν αδιάφορο το κοινό, ο Σερζ Ρετζιανί άφησε και στον «Μελισσοκόμο» την αύρα της παρουσίας του.
Διέσχισε τα 40 χρόνια του γαλλικού κινηματογράφου, δίνοντας το στίγμα του σε πολλούς, διαφορετικούς ρόλους, που ενώνονταν μεταξύ τους μέσα από τα «νήματα» της αυθεντικότητας και της ανθρωπιάς. Γιατί όσοι γνώρισαν τον Ρετζιανί γι’ αυτά κυρίως μιλούν: Για τη βαθιά ανθρωπιά του, που δεν τον εγκατέλειπε ούτε στις περιόδους της κατάθλιψης και του κενού, όταν κατέφευγε στον αλκοολισμό για να επουλώσει τα τραύματά του, μετά την αυτοκτονία του γιου του Στεφάν. Αντιδρούσε όταν του μιλούσαν για «καριέρα». Προτιμούσε να τον αποκαλούν «αρτίστα», «σαλτιμπάνγκο». Όταν τραγουδούσε, στη σκηνή, κατέθετε τις αδυναμίες και τους φόβους του. Έντυνε με ειρωνεία και θλίψη ακόμη και τις πιο απλές φράσεις.
Φιλμογραφία
1938 - 1949
1938 : Les Disparus του Saint-Agil του
Christian-Jaque - Un élève
1939 : Conflit του Léoniτου Moguy
1939 : Saturnin του Marseille d'Yvan Noé
1941 : La Nuit de décembre του Kurt
Bernhardt
1942 : Le Voyageur de la Toussaint του
Louis Daquin - Bob Eloi
1944 : Le Carrefour des enfants perdus του
Léo Joannon - Jorisse
1945 : François Villon του André Zwoboda -
François Villon
1945 : Étoile sans lumière του Marcel
Blistène - Gaston Lansac
1946 : Les Portes de la nuit του Marcel
Carné - Guy Sénéchal
1946 : Coïnciτουnces de Serge Τουbecque -
Jean Ménétrier
1947 : La Fleur de l'âge - Film resté
inachevé- του Marcel Carné
1947 : Manu, il contrabbandiere –ιταλική έκδοση-
του Lucio di Caro - Manuel Ambrosini
1948 : Le Τουssous de cartes του André
Cayatte - (γαλλική έκδοσηe του Manu, il contrabbandiere)
1948 : Manon de Henri-Georges Clouzot -
Léon Lescaut
1949 : Retour à la vie, Segment : Le retour
de Louis του Jean Dréville - Louis le mari
1949 : Les Amants de Vérone του André
Cayatte - Angelo
1949 : Le Mystère de la chambre jaune του
Henri Aisner - Joseph Rouletabille, le journaliste détective
1949 : Le Parfum de la dame en noir του
Louis Daquin - Joseph Rouletabille, le journaliste détective
1949 : Au royaume de cieux του
Julien Duvivier - Pierre
1950 - 1959
1950 Les Anciens de Saint-Loup του Georges
Lampin - L'abbé Paul Forestier
1950 Une fille à croquer (ou Le petit
chaperon rouge) του Raoul André - Jean-Louis dit : "Lou"
1950 La Ronτου de Max Ophüls - Le soldat
Frantz
1951 Les Chemises rouges (Camicie rosse) του
Goffredo Alessandrini - Lantini
1951 Veτουttes sans maquillage - court
métrage- του Jacques Guillon - Il tient son propre rôle
1952 Secret People του Thorold Dickinson -
Louis
1952 Casque d'or του Jacques Becker -
Georges Manda, le menuisier
1952 Fille dangereuse (Bufere) του Guido
Brignone - Serge Parnell
1952 Les Hommes de la nuit - court-métrage,
documentaire - του Henri Fabiani - narrateur
1953 Les Anges déchus (Il mondo le
condanna) του Gianni Franciolini - André
1953 La Bergère et le Ramoneur - Τουssin
animé - του Paul Grimault - Il prête sa voix au ramoneur
1953 Un acte d'amour (Act of love) του
Anatole Litvak - Clauτου Lacaud
1954 Napoléon του Sacha Guitry - Lucien
Bonaparte
1955 Les salauds vont en enfer του Robert
Hossein : Ruτουl
1956 La Femme du jour (La donna τουl
giorno) του Francesco Maselli - Mario
1957 Élisa, του Roger Richebé - Bernard
Voisin
1957 Échec au porteur του Gilles Grangier -
Bastien Sassey
1957 Un ettaro di cielo του Alberto Casadio
1957 La Seine a rencontré Paris - court
métrage, documentaire – του Joris Ivens –
1957 Paris à la manière de... - court
métrage _μικρού μήκους, documentaire – του Jean Thierry –
1957 Quand les fleuves changent του chemin
- court métrage, documentaire – του Daniel Leconte
1958 Les Misérables de Jean-Paul Le Chanois
- Enjolras -Dans la seconτου époque du film-
1958 Marie-Octobre de Julien Duvivier -
Antoine Rougier, l'imprimeur
1958 Passager clanτουstin του Ralph Habib -
Alfred Mougins
1960 - 1969
1960 La Granτου Pagaille (Tutti a casa) του
Luigi Comencini - Ceccarelli
1960 Les Années folles - Documentaire - του
Miréa Alexandresco et Henri Torrent –
1961 Paris Blues (Paris blues) του Martin
Ritt - Michel Duvigne
1961 La Τουrnière Attaque (La guerra
continua) του Leopoldo Savona - Libero
1961 Le Guépard (Il gattopardo) του Luchino
Visconti - Don Francisco Ciccio Tumeo
1961 Le Doulos του Jean-Pierre Melville -
Maurice Faugel
1961 À cheval sur le tigre του Luigi
Comencini
1961 Pueblo en armas - Documentaire - του
Joris Ivens - Il est le narrateur du film
1962 Les Hommes de la nuit - court métrage του
Henri Fabiani (voix)
1963 Bestiaire d'Amour - Documentaire - του
Gérard Calτουron - Il est le narrateur du film
1964 Aurélia - του Anne Dastrée - Il assure
le commentaire du film
1964 L'Enfer - Η ταινία έμεινε ημιτελής -του
Henri-Georges Clouzot - Marcel
1965 Marie-Chantal contre docteur Kha του
Clauτου Chabrol - Ivanov
1966 La Vingt-cinquième Heure του Henri
Verneuil - Trajan Koruga
1966 Les Aventuriers του Robert Enrico - Le
pilote
1967 I sette fratelli Cervi του Gianni
Puccini - Ferrari
1968 La Mafia fait la loi (Il giorno τουlla
civetta) του Damiano Damiani - Parrinieddu
1968 Les Autres – μικρού μήκους
- του Maurice Cohen - Il assure la narration du film
1969 L'Armée des ombres του Jean-Pierre
Melville - Le coiffeur
1969 36, Le grand tournant – Ντοκιμαντέρ
- του Henri του Turenne –
1970 - 1979
1970 : Comptes à rebours του Roger Pigaut -
François Nolan
1970 : The amusements - μικρού μήκους - του
Michel Lang
1972 : Trois Milliards sans ascenseur του
Roger Pigaut - Pierrot
1972 : Les Caïds de Robert Enrico - Thia
1972 : Sartre par lui-même - ντοκιμαντέρ
- του Alexandre Astruc, Michel Contat, Guy Sélignan –
1974 : Vincent, François, Paul et les
autres του Clauτου Sautet - Paul
1974 : Touche pas à la femme blanche του
Marco Ferreri - L'indien fou
1975 : Le Chat et la Souris του Clauτου
Lelouch - Le commissaire Lechat
1976 : Le Bon et les Méchants του Clauτου
Lelouch - Le chef του la résistance
1976 : Une fille cousue de fil blanc του
Michel Lang - Jérôme, le père
1976 : La Communion solennelle de René
Ferret - Seulement la voix et chanson του S.Reggiani
1977 : Violette et François de Jacques Rouffio
- Le père του François
1979 : La Terrasse (La terrazza) του Ettore
Scola - Sergio
1980 - 1988
1980 L'Empreinte des géants του Robert
Enrico - Fouldroule
1980 Fantastica de Gilles Carle - Eucliτου
Brown
1986 L'Apiculteur (O Mélissokomos _ο μελισσοκόμος)
του Theo Angelopoulos – Θ.Αγγελόπουλου
1986 Enas Melissokomas Petheni - σχολιαστής
- Ντοκιμαντέρ - της Maria
Hatzimichali Papliou –
1986 Mauvais Sang de Leos Carax - Charlie, +εκτελεστής των τραγουδιών.
1988 Ne réveillez pas un flic qui dort του
José Pinheiro - Le Stéphanois
1988 Coupe franche του Jean-Pierre Sauné -
Mathieu
1990 - 1998
1990 Il y a des jours... et des lunes του
Clauτου Lelouch - Le père de Sophie, retraité nostalgique
1990 Plein fer του Josée Dayan - Emilio
1990 J'ai engagé un tueur (I hired contact
killer) του Aki Kaurismaki - Vic
1991 Zani - court métrage - του Simon
Reggiani
1992 De force avec d'autres του Simon
Reggiani - Sergio
1992 La Vie de bohème του Aki Kaurismaki -
Seulement la musique
1993 Emile des roses (Rosenemil) του Radu
Gabréa - Le docteur Lévy
1995 Le Petit Garçon του Pierre Granier-Τουferre
- Germain
1997 Héroïnes του Gérard Krawczyk -
Montgolfier
1998 El pianista του Mario Gas - Rossell
1998 Plus fort que tout – μικρού μήκους
- του Hugues Τουniset
TV
1955 : Les Enquêtes du commissaire Prévost
- 32 επεισόδια 15λ
- του Vicky Ivernel - επιθεωρητής
1956 : Cartouche
1957 : Mangeront-ils ? του Jean Kerchbron
1958 : Crime et Châtiment (d'après
Dostoïevski)
1959 : Le Lys dans la vallée (d'après
Balzac)
1959 : Son τουrnier round
1959 : Gros plan
1960 : Il musichiere
1960 : Il novelliere
1962 : I Giacobini d'Edmo Fenoglio (it)
(d'après Feτουrico Zardi (it)) - Maximilien του Robespierre
1962 : Il giornalaccio
1962 : Lucien του Rubempré (d'après Balzac)
1966 : Tom Jones (d'après Henry Fielding)
1970 : La Joie του vivre (Henri Spaτου)
1972 : Entrez sans frapper (Jacques Rutman)
1977 : Paris ma rose "Pierrot la
chanson" του Jacques Audoir - Participation en chanteur
1977 : A perte του vie, Jacques Prévert – ντοκιμ.
του Georges Ferraro - Témoignage του S. Reggiani
1980 : Il n'y a plus de héros au numéro que
vous avez domandé του Pierre Chabartier - Hubert Petit-Pont
1980 : Le téléphone hanté
1985 : L'écho de Maurice Failevic - Le
vieux berger
1985 : Cinecitta (Vittorio Του Sisti)
1988 : L'éterna giovinezza του Vittorio Του
Sisti
1989 : Le grand beau του Bernard Choquet
1997 : Le pianiste (Mario Gas)
1998 : La
Clé τουs champs - Feuilleton 6 επεισόδια - του Charles
Némès - José Pujol
