Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» της "ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

Η έκπληξη Λαφαζάνη, Στρατούλη, Κατρούγκαλου

Τα είπαν μια χαρά και μπράβο τους οι υπουργοί Λαφαζάνης, Στρατούλης και Κατρούγκαλος. Εάν συνεχίσουν έτσι και στην πράξη θα προσφέρουν πολύτιμο έργο. 

Ο αγωγός ΤΑP πρέπει όντως να μείνει ως έργο και οι έρευνες πετρελαίου να μην ανακοπούν. Ο κατώτατος μισθός να υψωθεί στα 751 ευρώ χωρίς να βυθίσουμε τις επιχειρήσεις. Και το κράτος να απαλλαγεί από τα κομματόσκυλα που παριστάνουν τους συμβούλους.

Έβγαλε την πρώτη ημέρα (χωρίς να υπάρχει λόγος) τις αριστερές του κραυγές για την κυριαρχία του κράτους στην ενέργεια ο κ. Λαφαζάνης αλλά χθες έκανε την έκπληξη.

Τοποθετήθηκε, σοφά θα έλεγα , στο πρόγραμμα του ΤΑP βεβαιώνοντας τους Αζέρους ότι το έργο θα γίνει και η ελληνική κυβέρνηση θα επιδιώξει τα καλύτερα για το συμφέρον της.

Θα μου πείτε ότι δεν έκανε τίποτε άλλο από το αυτονόητο για ένα έργο που δεν μπορεί να διαγραφεί με μονοκονδυλιά. Γιατί το κράτος έχει συνέχεια.

Και όμως δεν είναι καθόλου αυτονόητο.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που πρέπει να συνεξετάσει κανείς για να δει (κυρίως) αν θα γίνει το έργο και κατά πόσο συμφέρει η σύμβαση (ως έχει) στην περίπτωση που όντως θα γίνει. Τέλος πάντων αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση.

Αλλά η έκπληξη Λαφαζάνη δεν περιορίσθηκε στον ΤAP.

Η τοποθέτησή του για τις έρευνες πετρελαίου ότι «η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να παρέμβει» εκτός από το να μελετήσει το μεγάλο πρόγραμμα για τα σημαντικά οικόπεδα ερευνών (περιοχή πολλαπλής σημασίας) ήταν η καλύτερη που μπορούσε να γίνει.

Γιατί ναι μεν τα ελληνικά αποθέματα πετρελαίων και φυσικού αερίου είναι (έτσι όπως μας τα έχουν παρουσιάσει) όνειρα θερινής νυκτός με χαλίφηδες και σαρίκια… αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε από τις έρευνες.

Ποιο θα ήταν το λάθος του κ. Λαφαζάνη στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Να έπαιρνε στα σοβαρά κομματικές εισηγήσεις του καθηγηταριού του ΣΥΡΙΖΑ που συνιστούν να περάσουν οι έρευνες κυρίως στο κράτος και να χρησιμοποιούνται οι διεθνείς όμιλοι κατά περίπτωση.

Δηλαδή κράτος, κρατικοδίαιτοι, προμήθειες , αναθέσεις… κηφηναριό και άσε τις έρευνες να κουρεύονται...

Οπότε ορθά ο κ. Λαφαζάνης δεν κόμπιασε να παρουσιάσει το κράτος ως σοβαρό παρατηρητή των ερευνών. Και το ίδιο σωστά τοποθετήθηκε και στην υπόθεση της ΔΕΣΦΑ περνώντας το «μπαλάκι» στην Επιτροπή Ανταγωνισμού και στους ίδιους τους Αζέρους.

Γιατί και στην περίπτωση αυτή η υπόθεση θέλει ακτινοσκόπηση… και με ρώσικα μηχανήματα… Μια άλλη φορά όμως.

Και κλείνω με τον κ. Λαφαζάνη με ένα ακόμη μπράβο επειδή (όπως μαθαίνω) έκοψε και τον βήχα της ΓΕΝΟΠ που τον επισκέφτηκε προβάλλοντας υπερβολικές συντεχνιακές απαιτήσεις.

Μπράβο όμως και για τον κ. Στρατούλη που παράτησε την αυλή της Βουλής και τα σκισίματα των μνημονίων και έδειξε κατανόηση για την επιχειρηματική πραγματικότητα της χώρας που θα κληθεί να κάνει πράξη τις υποσχέσεις ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου στα 751 ευρώ.

Σωστή τοποθέτηση γιατί έδειξε πως δεν είναι δυνατόν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης να προετοιμάζουν (με τα νέα έντοκα γραμμάτια) και άλλη μείωση της ρευστότητας στην αγορά αλλά ταυτόχρονα να απαιτούν αυξήσεις μισθών από τις επιχειρήσεις.

Ας το καταλάβουν οι πάντες. Εάν δεν εξασφαλισθεί ρευστότητα με πολλαπλές ρυθμίσεις, τα 751 ευρώ θα χαθούν και στα χαρτιά. Και η τελευταία αναφορά θα είναι αυτή στις προγραμματικές δηλώσεις του Σαββάτου.

Συνεπώς η σύνδεση των αναπροσαρμογών με διευκολύνσεις σε οφειλές φόρων και εισφορών ή ακόμη και με φοροελαφρύνσεις είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία αν θέλουμε να γίνουν πράξεις αυτά που λέμε.

Τα ίδια έχω να πω και για τον Αναπληρωτή Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κατρούγκαλο που ξεκαθάρισε (επιβεβαιώνοντας προεκλογικές τοποθετήσεις και του κ. Παπαδημούλη) ότι οι υπουργοί θα συνεργάζονται μόνο με τις υπηρεσίες των υπουργείων.

Από εκεί και πέρα οι χθεσινές επιλογές του για επαναφορά στο δημόσιο απολυμένων και οι προσλήψεις νέων είναι θέματα με δύο αναγνώσεις και θα τις σχολιάσουμε αργότερα.

Η επάνοδος όμως των υπηρεσιών των υπουργείων από τη μούχλα που είχαν φροντίσει να τις ρίξουν κομματόσκυλα που παριστάνουν τους συμβούλους ενώ είναι επαγγελματίες τρωκτικά του κράτους και μόνο του κράτους είναι η απόφαση του κ. Κατρούγκαλου που αξίζει να υπογραμμισθεί.

Αρκεί βεβαίως όλα τα παραπάνω να μην αποτελούν άλλη μία προσπάθεια προσωρινού καθησυχασμού της άλλης πλευράς που παραμένει (δικαιολογημένα κατά την άποψή μου) ιδιαίτερα επιφυλακτική μπροστά σε μια κυβέρνηση σταθερά αμετακίνητη μόνο στο σκίσιμο της γραβάτας..

Πηγή:www.capital.gr

ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ & "ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ" ΧΡΕΩΝ

Είναι δικαίωμα του οποιουδήποτε να αποδέχεται ότι το κρέας είναι ψάρι ανάλογα με το ποιος καλόγερος το βαφτίζει.  Αλλά είναι και δικό μας δικαίωμα (και υποχρέωσή μας) να επιμένουμε ότι το κρέας είναι κρέας. Ακόμα κι αν το βαφτίζουν «ψάρι» ο Πατριάρχης, ο Πάπας και ο Βούδας μαζί.

Εξηγούμαστε: Είναι άλλο πράγμα η «διαγραφή» (σσ: πολλώ δε μάλλον η πλήρης διαγραφή) του χρέους, είναι άλλο το λεγόμενο «κούρεμα» του χρέους και είναι άλλο πράγμα η «επιμήκυνση» του χρέους.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ξεκάθαρο ότι επιλέγει να κινηθεί στη γραμμή της «επιμήκυνσης» του χρέους, όπως προκύπτει τόσο από τις δηλώσεις του κ.Βαρουφάκη (στους «Financial Times») όσο και του κ.Τσακαλώτου (στο «Mega»).

Η απόσταση που χωρίζει τη θέση αυτή από τον κυρίαρχο προεκλογικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανής. Και λέμε «κυρίαρχο» γιατί είναι αλήθεια ότι τροχιοδεικτικές βολές της μετεκλογικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ είχαν υπάρξει και προεκλογικά.

  

Χαρακτηριστικότερη όλων η συνέντευξη που είχε δώσει το περασμένο φθινόπωρο ο κ.Δραγασάκης (στη «Real News»), ο οποίος ερωτηθείς αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα επέμενε στις αρχικές του θέσεις για το χρέος εφόσον γινόταν κυβέρνηση, απαντούσε: «…αντί για κούρεμα μπορεί να υπάρξει “απόσυρση” του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί “παγωμένο” στα πλαίσια της ΕΚΤ. Η εν λόγω πρόταση έχει διατυπωθεί από πολλούς ευρωπαίους οικονομολόγους και επιστημονικά Ιδρύματα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την θέση που διατύπωσαν οι γνωστοί οικονομολόγοι Πιέρ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ».

Πράγματι, η σημερινή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που μένει βέβαια να διατυπωθεί στην ολότητά της, μοιάζει πολύ με εκείνη των Παρί – Βιπλόζ. Τι προτείνουν, όμως, οι δυο οικονομολόγοι; Για να μη χαθούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες (το σύνολο της πρότασής τους εδώ: http://www.voxeu.org/sites/default/files/Geneva_Special_Report_3.pdf), εκείνο που εισηγούνται είναι ουσιαστικά η μετάθεση της αποπληρωμής ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης και αντίστοιχα των κρατών μελών της (ακόμα και του 50% του συνόλου του) στο απώτερο μέλλον. Η εξόφληση θα γίνει, φυσικά, με τόκο.

Όπως και οι ίδιοι παραδέχονται, η θέση τους αυτή δεν έχει τίποτα το «αριστερό» και τίποτα το «ριζοσπαστικό». Εντάσσεται στη γνώριμη για την παγκόσμια ολιγαρχία τακτική να προχωρά σε αναδιαρθρώσεις και επαναδιαπραγματεύσεις χρεών ώστε να εξασφαλίσει τα τοκογλυφικά κέρδη της.

Πώς θα εξασφαλίσει η παγκόσμια ολιγαρχία τα τοκογλυφικά κέρδη της;

 α) Μα με το να «επιβάλλουμε – όπως ομολογούν οι κύριοι Παρί και Βιπλόζ – τις    αναπότρεπτες ζημιές (σσ: της επιμήκυνσης) στους μελλοντικούς φορολογούμενους».

β) Αποδεχόμενοι, όπως προσθέτουν, ακριβώς αυτό: «Οι μελλοντικοί φορολογούμενοι θα  πληρώσουν τα τωρινά χρέη».

 γ) Επιβάλλοντας στα κράτη και στους λαούς που θα ενταχθούν σε μια τέτοια ρύθμιση «τις  αρχές της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας»

Αυτός είναι και ο λόγος που οι δυο οικονομολόγοι εντάσσουν την πρότασή τους στην λογική της λεγόμενης «Λέσχης του Παρισιού». Του άτυπου δηλαδή οργάνου που έχουν συγκροτήσει οι παγκόσμιοι πιστωτές και στο πλαίσιο του οποίου έχουν υπάρξει περίπου 430 τέτοιες επαναδιαπραγματεύσεις χρέους με 90 χώρες του πλανήτη μετά το 1956. Είναι φανερό πως με τέτοια δραστηριότητα, αν η «Λέσχη του Παρισιού» αποτελούσε κάποια «Διεθνή» του… εξτρεμισμού και του αριστερού ριζοσπαστισμού, θα το είχαμε καταλάβει.

Όσο κι αν μια τέτοια προοπτική για το ζήτημα του χρέους - όπως την περιγράφουν οι κύριοι Βαρουφάκης και Τσακαλώτος – εκλαμβάνεται ως «λύση» σπουδαία και «φανταστική» ακόμα και από τον Άδωνη Γεωργιάδη, σε ό,τι μας αφορά, θα επαναλάβουμε:

• Λύση για ένα χρέος που ο ελληνικός λαός αφενός δεν το χρωστάει και αφετέρου το έχει πληρώσει ήδη 20 φορές, δεν υπάρχει άλλη από την πλήρη και οριστική διαγραφή του.

• «Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι ούτε η διατήρησή του στις πλάτες της παρούσας γενιάς, ούτε η μετάθεσή του στις επόμενες γενιές, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
• «Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι ο ανύπαρκτος «λογιστικός έλεγχος» (σσ: αυτό ξεχάστηκε εντελώς…) ούτε μια συμφωνία με τους εκπροσώπους του τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού να τους καταβάλουμε τα ληστρικά με… «ευκολίες πληρωμής».   
• «Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι η διατήρηση της Ελλάδας σε κατάσταση αέναης υπερχρέωσης. Αυτό το καθεστώς το ζούμε ακατάπαυστα από την εποχή των «δανείων της ανεξαρτησίας» του 1821 και από την εποχή του Τρικούπη και του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
• «Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι να βαφτίζεις «διαγραφή» τον ενταφιασμό του αγώνα για την διαγραφή του επονείδιστου, επαχθούς και παράνομου χρέους.     

Με μια κουβέντα: Η «αόριστης διάρκειας» επιμήκυνση του χρέους (φράση του κ.Βαρουφάκη στους «Financial Times») έχει τόση σχέση με τη «λύση» του θέματος του χρέους, όση σχέση είχε η συμφωνά παραμονής των Αμερικανο-ΝΑΤΟικών βάσεων με την απομάκρυνση των βάσεων.

....

Θυμίζουμε ότι εκείνη η συμφωνία παραμονής των βάσεων διακινήθηκε πριν από 35 χρόνια υπό τον παραπειστικό τίτλο «Φεύγουν οι βάσεις» (που μένουν)… 

ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ: οι "ισοσκελισμοί" σαν εργαλεία αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου

Πολλά ακούγονται τελευταία περί ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, που ο απλός κόσμος θεωρεί σαν απολύτως λογικό ...κάτι σαν «λογιστική τακτοποίηση» ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν ένα ακόμη ισχυρό εργαλείο στα χέρια του κεφαλαίου, σε αντιλαϊκή κατεύθυνση, που -ανά χρονική περίοδο, ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Υπάρχουν και διιστάμενες απόψεις των οικονομικών «σχολών» του καπιταλισμού, αλλά σε κάθε περίπτωση οι (δια)κρατικοί προϋπολογισμοί, είδαν τα τελευταία χρόνια αλλαγές, παραλλαγές και προσαρμογές, αλλά παρέμειναν αυτό που πάντα ήταν: τίποτε παραπάνω -τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και σε αυτό των δαπανών, από ένα εργαλείο αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου, που σημειωτέον, παράγουν αποκλειστικά και μόνο οι εργαζόμενοι και όχι οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι.

Να το κάνω πιο λιανά, εξηγώντας  γιατί λέμε ότι η αποδοχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών της ΕΕ σημαίνει τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και τι προτείνουμε να γίνει...; Να ξαναγυρίσουμε στα ελλείμματα που μας έφεραν ως εδώ (όπως κάποιοι -που το παίζουν «αφελείς» μας κατηγορούν). Κατηγορηματικά όχι, γιατί η ουσία είναι αλλού: σε όφελος ποιού; θα γίνεται η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου;;

Τις προάλλες, έπεσα σε έναν συνοπτικό πίνακα των Financial Times με τίτλο «Χρήση χρημάτων που λήφθηκαν από Τρόικα κλπ για την περίοδο 2010-2014» σύνολο 254,4 δις €

Υποχρεώσεις (περιλαμβάνονται ομόλογα κλπ)	81,3	32,16%
Απομείωση χρέους	45,9	18,16%
Τόκοι	40,6	16,06%
Ανακεφαλαιοποίηση Τραπεζών	48,2	19,07%
Αποπληρωμές ΔΝΤ	9,8	3,88%
Λειτουργικές ανάγκες του κράτους	27,0	10,68%
	252,8	δις €

δηλ για "Λειτουργικές ανάγκες"  27 δις / 5 χρόνια = 5,4 δις το χρόνο ...λιγότερο από το 3% του ΑΕΠ

^(*) αστερίσκος ...προσφορά 1,6 δις > ESM = European Stability Mechanism πρώην Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). 

Αυτό το «ασήμαντο» 1,6 δις αντιστοιχεί στο ποσό που πληρώνει κάθε χρόνο ο λαός απ' την τσέπη του για φάρμακα και φαρμακευτικά είδη  ή στις συμμετοχές ~2¹/₂ χρόνων στα φάρμακα που καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ ...

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Αλλά να ξαναγυρίσουμε στους «ισοσκελισμούς»

Πάει ένα χρόνος που από «ΤΟ ΒΗΜΑ», μετά που έκλεισε σαν καθημερινή εφημερίδα, αλλά παρέμεινε πιστό στο ρόλο του απανταχού «οργανισμού Λαμπράκη» να κινεί τα νήματα, έγραφε (προφητικά θα έλεγα) κουνώντας ως συνήθως το δάχτυλο ... ότι

«Ο κόσμος της οικονομίας περιμένει τις καθαρές λύσεις και τις αποφάσεις εκείνες που μπορεί να μας οδηγήσουν το ταχύτερο στην έξοδο από το τούνελ. Περιμένει να ξαναδεί την Ελλάδα, ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης.    

Και για να επιτευχθεί αυτό η λύση είναι μία. Εδώ που φθάσαμε μετά τις θυσίες και τα δάκρυα των φορολογουμένων τα δύο κόμματα εξουσίας,  η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, μακριά από λαϊκισμούς και προεκλογικές κορόνες, αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να δεσμευθούν για την υιοθέτηση της αρχής των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με κάθε τρόπο, ακόμη κι αν απαιτηθεί αναθεώρηση διατάξεων του Συντάγματος ... οφείλουν δηλ. να εγγυηθούν πρώτα απ' όλα τη σταθερότητα της οικονομίας.

Αυτή η δέσμευση, μπορεί να ξεμπλοκάρει όλα τα ανοιχτά ζητήματα, να ξεκλειδώσει όλες τις πόρτες για την επαναρρύθμιση του χρέους και αν συμβεί αυτό, από εκεί και πέρα, όλα δείχνουν ότι η τρόικα δεν θα έχει λόγο ύπαρξης στην Ελλάδα.

Η ευρωπαϊκή εποπτεία θα αναληφθεί από τις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αυτό είναι αρκετό για όλους. Όλα αυτά είναι ξεκάθαρα για τον κυβερνητικό σχηματισμό, (θυμίζω ΝΔ ΠΑΣΟΚ τότε) ... παραμένουν όμως ακόμη ομιχλώδη για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν όμως επικρατήσει ο ρεαλισμός, τότε όλα μπορεί να γίνουν πιο εύκολα και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τον τόπο...»

Αυτά τον Φλεβάρη του 14

Η συνέχεια λίγο-πολύ γνωστή ...ο Δραγασάκης και οι περί αυτόν, δηλώνουν ευθαρσώς και δημόσια (στο ΒΗΜΑ ΦΜ αυτή τη φορά - Σεπτέμβρης 14, μετά το πρόγραμμα της Θασσαλονίκης): «στα πλαίσια στόχων ρεαλιστικών και εφικτών διαβεβαιώσουν αγορά και κοινωνία ότι δεν θα επιστρέψουν στην εποχή του «ράλι» ελλειμμάτων, ...Όχι μόνο εμείς, αλλά όποιος θέλει να σχεδιάσει πολιτική κάνει προτάσεις υπό τις συνθήκες ισοσκελισμένου προϋπολογισμού... δεν επιστρέφουμε στα ελλείμματα... δεν πάμε ξανά σε ελλείμματα !!)

μέχρι ...επί τέλους, σήμερα το πρωί -σε πρωτοσέλιδα και σαλόνια του ηλεκτρονικού και μη τύπου, ... αυτό που περίμενε με αγωνία ο λαός ότι δηλ.
Ράλι ανόδου κατέγραψαν οι τιμές των μετοχών την Τρίτη εν μέσω σημαντικής βελτίωσης του κλίματος και στην αγορά των ομολόγων, στον απόηχο των προτάσεων του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Βαρουφάκη για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους. Η αγορά διέσπασε δυναμικά ανοδικά τα επίπεδα των 800 μονάδων, διαγράφοντας τις απώλειες που σημείωνε από τις αρχές του έτους, με υψηλό τζίρο που ξεπέρασε τα 200 εκατ. ευρώ με βασικό μοχλό το ψηλό ενδιαφέρον, κυρίως από ξένους επενδυτές, για τις τραπεζικές μετοχές... (άρα μάλλον «λεφτά υπάρχουν» !!)

Πρώτο και βασικό λοιπόν,...το ανέφερα ήδη ... Ο κρατικός προϋπολογισμός, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και σε αυτό των κρατικών δαπανών, αποτελεί εργαλείο αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου, τον οποίο αρέσει ή όχι, παράγουν αποκλειστικά και μόνο οι εργαζόμενοι.

Στους προϋπολογισμούς ενσωματώνονται αναγκαστικά με τη βούλα του νόμου τα έσοδα από τους φόρους και τα κάθε είδους αντιλαϊκά χαράτσια, αλλά και οι εισπράξεις από τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, τα έσοδα από τις δοσοληψίες με την ΕΕ (το ΕΣΠΑ ή όπως τώρα ανοιχτά αποκαλείται πλέον σαν εμπορική πράξη που πάντα ήταν ΣΕΣ / Σύµφωνο Εταιρικής Σχέσης), τα οποία από «πρώτο χέρι» αφορούν στην ενίσχυση των μερίδων του κεφαλαίου.

Σε επίπεδο κρατικών δαπανών υπολογίζονται τα κονδύλια που αφορούν στην κάλυψη των στοιχειωδών λαϊκών αναγκών για συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία και μαζί με αυτά, «τσουβαλιάζονται» δαπάνες όπως αυτές του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), που αφορούν στη διοχέτευση κεφαλαίων στους επιχειρηματικούς ομίλους (στα κάθε είδους νέα αλλά και παλαιότερα «επιχειρηματικά τζάκια») και σε κεντρικό επίπεδο, οι δαπάνες για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για τη συμμετοχή του αστικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μια σειρά άλλα. Σημειώνω πως όχι τυχαία, τα ποσά που πηγαίνουν στην πληρωμή του κρατικού χρέους εξαιρούνται από τον «κανόνα» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, ενώ παράλληλα περιλαμβάνονται μόνο τα ποσά για τους τόκους.

Οι κανόνες των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και οι μηχανισμοί αυτόματης διόρθωσης αποκλίσεών τους είναι δεμένοι με τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα «ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας» που προβλέπονται για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη της ΕΕ, με βάση τις διαδικασίες του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», των μόνιμων μνημονίων στην ΕΕ. Με απλά λόγια, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί απαιτούν λιτότητα διαρκείας για τους εργαζόμενους όσον αφορά τα δικαιώματά τους σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση και υλοποίηση συγκεκριμένων αντιλαϊκών δεσμεύσεων (απελευθερώσεις αγορών, αναδιαρθρώσεις κλπ.) έτσι ώστε να επιτευχθεί η περιβόητη ανάκαμψη του κεφαλαίου.

Όσον αφορά το ζήτημα των ελλειμμάτων πρέπει να σημειώσουμε τα εξής: Το δίλημμα ελλειμματικοί ή μη προϋπολογισμοί στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης είναι κάλπικο για το λαό γιατί και στη μια και στην άλλη περίπτωση αυτόν βάζουν να πληρώνει, είτε φορτώνοντας στις πλάτες του χρέη για να πληρωθούν αργότερα ή προχωρώντας σε μέτρα λιτότητας για να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα.

Από την 1^η Γενάρη 2013 τέθηκε σε πλήρη ισχύ υπό την μορφή του Δημοσιονομικού Συμφώνου για τα περισσότερα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ενέκριναν την σχετική απόφαση που ψηφίστηκε από την σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 2 Μαρτίου 2012. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο έχει, σε μερικές περιπτώσεις με συνταγματική κατοχύρωση, εγκριθεί μέχρι στιγμής από 16 χώρες, από τις 25 που το ενέκριναν, μια και Αγγλία /Τσεχία το είχαν εξ αρχής και στη συνέχεια η Κροατία απορρίψει. Η χώρα μας φυσικά ... όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη.

Τι προβλέπουν αυτοί οι κανόνες;

Κρατικούς προϋπολογισμούς ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς, με πρόσφατα ένα νέο εργαλείο καταιγισμού αντιλαϊκών μέτρων στα χέρια των εχόντων και κατεχόντων, το λεγόμενο διαρθρωτικό έλλειμμα ή αλλιώς «κυκλικά προσαρμοσμένο» έλλειμμα: νέο κριτήριο ελλείμματος που -λένε, προσμετρά το ύψος της ύφεσης -τρία πουλάκια κάθονταν..., με την Ελλάδα -λένε, να έχει το υψηλότερο διαρθρωτικό πρωτογενές πλεόνασμα στην Ευρωζώνη. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν, αφού σύμφωνα με τα αρχικά στοιχεία της Κομισιόν ήταν στο 6,3% το 2013 και 6,6% του ΑΕΠ το 2014 αλλά μετά από μαγειρέματα επανακαθορισμού του όρου «σύμφωνα με τη μεθοδολογία του Ευρωπαϊκού Συστήματος Λογαριασμών» το δημοσιονομικό έλλειμμα για 2015 θα είναι 0,2% του ΑΕΠ δηλ. ουσιαστικά μηδενικό, (...1,6% του 2013 και 1,3% του 2014) με τα πάλαι ποτέ χρυσά κουτάλια είναι και πάλι ante portas.

(συνεχίζεται)

Εκείνες τις κρύες μέρες που έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε»...

1991 … Χριστούγεννα
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραιτείται, μετά την «απόφαση» 11 Δημοκρατιών να σχηματίσουν Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών (ΚΑΚ).
Η κόκκινη Σημαία με το Σφυροδρέπανο κατεβαίνει από το Κρεμλίνο 

Το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, λύγιζε κάτω από το βάρος της Αντεπανάστασης.
Ήταν εκείνες τις μέρες που έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», πως ο σοσιαλισμός ήταν «το παρατράγουδο στα ωραία (ιμπεριαλιστικά) άσματα» και οι κάθε λογής Φουκουγιάμα διατυμπάνιζαν την οριστική επικράτηση του καπιταλισμού.

💯 Η πατρίδα που έχτισαν οι μπολσεβίκοι, η πατρίδα του Λένιν, του Στάλιν, του Σταχάνοφ, του Ζούκωφ, του Γκαγκάριν, του Σοστακόβιτς, των Κοτσάγιν η πατρίδα του σοβιετικού λαού μετατρέπονταν σε λάφυρο της νέας, αστικής Ρωσίας των ολιγαρχών, του Γκορμπατσόφ, του Γιέλτσιν, της οικονομικής μαφίας που αναδύονταν από το βούρκο της περεστρόϊκα.
🔳 Οι μυλόπετρες της αντεπανάστασης, υποστηριζόμενες από τα γρανάζια του διεθνούς ιμπεριαλισμού, συνέτριβαν τα πάντα- ακόμη και τη βούληση του ίδιου του σοβιετικού λαού που στο δημοψήφισμα της 17ης Μάρτη 1991 είχε αποφανθεί, σε ποσοστό 76%, υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ. 

Σάββατο, 28 Δεκέμβρη του 1991.
Το αριθμ. 5231 φύλλο του Ριζοσπάστη επικά ματοβαμμένο … κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου | γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα | το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα | όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα | που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε… «ΕΛΠΙΔΑ η πάλη των λαών» Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς | Σε άνιση Πάλη κι Αγώνα | Ζωή, λευτεριά και τιμή του Λαού | Γυρεύοντας, βρήκατε μνήμα… θροΐζει το χαρτί της ιστορικής 1^ης σελίδας με την Κόκκινη Σημαία και μεγάλη λεζάντα της Ελπίδας...

«Η σοβιετική κόκκινη σημαία δεν κυματίζει πλέον στους τρούλους του Κρεμλίνου. Η υποστολή της σφράγισε με δραματικό και ταυτόχρονα συμβολικό τρόπο το τέλος της 74χρονης πορείας του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους.
Για μια στιγμή οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι, σημαδεύοντας την κρίσιμη στιγμή. Οι καρδιές πολλών εκατομμυρίων εργατών σ’ όλο τον κόσμο σταμάτησαν να χτυπούν, αναμετρώντας το μέγεθος των απωλειών».

25 Δεκέμβρη 1991 όταν έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε» … Τις τεράστιες κοινωνικές κατακτήσεις της ΕΣΣΔ διαδέχθηκαν οι απατηλές υποσχέσεις για δήθεν περισσότερη δημοκρατία, για οικονομική φιλελευθεροποίηση και νέες τεχνολογίες. Στο βρώμικο παζάρι της αντεπανάστασης οι πολιτικάντηδες τύπου Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν ξεπουλούσαν κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών με αντάλλαγμα την καπιταλιστική καταναλωτική ψευτοκουλτούρα των McDonalds και της διεθνούς των πολυεθνικών.

Τα αποτελέσματα της περίφημης «θεραπείας του σοκ», δηλαδή της οικονομικής φιλελευθεροποίησης, που ακολούθησε τη δεκαετία του ’90 η αστική κυβέρνηση Γιέλτσιν άφησαν ανεξίτιλα τα σημάδια τους στο ρωσικό λαό: γιγάντωση κοινωνικών ανισοτήτων, διάλυση εργατικών κατακτήσεων, ακραία φτωχοποίηση, κάθετη πτώση του προσδόκιμου ζωής, αναζωπύρωση εθνικιστικών διεκδικήσεων, ανάδειξη μαφιόζικων ολιγαρχιών σε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής της χώρας κλπ. «Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα…» 

Σήμερα, 23 χρόνια μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, η ρωσική αστική τάξη και οι σύμμαχοι της ενδεχομένως να είναι βέβαιοι ότι ξεμπέρδεψαν μια και καλή με τον σοσιαλισμό.
Μόνο που το φάντασμα της σοσιαλιστικής πατρίδας, έστω και υπό τη μορφή νοσταλγίας, συνεχίζει να πλανιέται πάνω απ’ το ρωσικό ουρανό. 

Η Ιστορία δεν τελείωσε!

🔳  Εκείνη τη μέρα του Δεκέμβρη του ’91, οι αντεπαναστάτες, οι οπορτουνιστές και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι τους, μπορεί να κατάφεραν να κατεβάσουν από το Κρεμλίνο την κόκκινη σημαία. Μπορεί να κατάφεραν να βάλουν φρένο στην 74χρονη σοσιαλιστική οικοδόμηση της μεγάλης πατρίδας της εργατικής τάξης. Δεν κατάφεραν όμως, όσα μέσα κι αν χρησιμοποίησαν, να κατεβάσουν την σημαία με το σφυροδρέπανο απ’ το νου και την καρδιά των όπου γης κομμουνιστών. 

Δεν κατάφεραν να διαγράψουν την ιστορία, την Οκτωβριανή Επανάσταση, το Στάλινγκραντ, τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις, την εργατική και διεθνιστική αλληλεγγύη, την γιγαντιαία προσφορά του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα. Δεν κατάφεραν, όσο κι’ αν επαίρονται για το αντίθετο, να γράψουν το «τέλος της ιστορίας». 

Εναπόκειται στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος να αποδείξουν πως το 1991 ήταν ένα προσωρινό πισωγύρισμα και πως η ιστορία θα τραβήξει ξανά μπροστά. Και πως όπως γράφει κι ο Χικμέτ...

Θα βγούμε νικητές, κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές... 

 

Καθώς ο λαός
περνούσε
στα κουρέλια |
Και με τις
καινούργιες στολές |
Κάτω από τις σημαίες
των φονιάδων |
Και μέσα απ' όλες
τις μεταμορφώσεις, |
που αποτρόπαιο σε κάνουν |
Περιμέναμε εμείς |
που δεν μπορέσανε |
να μας απογοητέψουν |
Το θρίαμβό του.

(απόσπασμα)
Μπέρτολτ Μπρεχτ

 ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ !

Μπορεί να χάθηκε μια μεγάλη μάχη, αλλά θα κερδηθεί ο μεγάλος, πόλεμος.
Ο σοσιαλισμός θα νικήσει.
Το επιβάλλει η αξίωση όλων των λαών, για ειρήνη και μια δίκαιη τάξη πραγμάτων στον κόσμο.
Ο αγώνας των εργαζομένων για καλύτερες μέρες, το αίμα που χύθηκε, δε θα πάει χαμένο.