Αδερφοσύνη κι ευγνωμοσύνη στο λαό της Κούβας ζητάει "επαρχιώτισσα δήμαρχος, Ιταλικής κοινότητας μόλις 35 χιλιάδων ψυχών"

 «Προς τον Αγαπητό Πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου
Καθηγητή Mario Draghi (...)

Αυτή που Σας γράφει είναι μια επαρχιώτισσα δήμαρχος της περιφέρειας, μιας κοινότητας μόλις 35 χιλιάδων ψυχών και που μπορεί μόνον να φανταστεί  τι σημαίνει να κυβερνιέται μια χώρα 60 εκατομμυρίων κατοίκων, πολύ περισσότερο σε μια τόσο δραματική στιγμή.

Ωστόσο, ως γυναίκα, ως μητέρα, ως πολίτης και, τέλος ως δήμαρχος, αισθάνομαι το καθήκον ότι πρέπει να προσθέσω ένα μικρό βάρος σε εκείνους που στηρίζονται στο πρόσωπό σας, επειδή πιστεύω ότι η χώρα μας, λίγες μέρες πριν, έχει παραβιάσει σοβαρά κώδικες πολιτισμού, όπως η ευγνωμοσύνη, η πίστη, η μνήμη, η αλληλεγγύη.

Πριν από ένα χρόνο, η Ταξιαρχία Henry Reeve, με 52 Κουβανούς γιατρούς και νοσοκόμους, ήρθε να διασώσει την πόλη μου, την Crema, τον λαό μας, το νοσοκομείο μας, που δέχθηκαν επίθεση και λύγισαν από το πρώτο πανδημικό κύμα.

Οι Κουβανοί υγειονομικοί έκαναν την εμφάνιση τους σε μια πολύ κρύα βραδιά το Μάρτιο, με κοντομάνικα πουκάμισα, παγωμένοι αλλά αξιοπρεπείς.
Είχαν διασχίσει τον Ωκεανό για να μοιραστούν μια τραγωδία που τότε φαινόταν σχεδόν χωρίς θεραπεία και οι μέρες περνούσαν σε μια ατμόσφαιρα θανάτου.

Αυτό ισχύει επίσης σήμερα, αλλά πριν από δώδεκα μήνες ο εχθρός ήταν σκοτεινός και φαινόταν παντοδύναμος, η επιστήμη δεν είχε βρει ακόμη τα αντίμετρα.

🇨🇺  Σήμερα βλέπουμε το φως, τότε βρισκόμασταν σε μια ιστορία με αβέβαιο αποτέλεσμα.

Σε μια μόνο νύχτα, χάρη στην αλληλεγγύη των ανδρών και γυναικών της Κρέμα, τους ντύσαμε και τους εφοδιάσαμε. Από εκείνη τη στιγμή και για περισσότερους από δύο μήνες σφραγίστηκαν μέσα σε ένα νοσοκομείο, τοποθετημένο δίπλα στο νοσοκομείο μας, δίπλα-δίπλα με τους γιατρούς μας, για να παρέχουν φροντίδα και υποστήριξη στον πληθυσμό που είχε πληγεί από τον ιό, οικοδομώντας την απάντηση του στους ανθρώπους μας, που κατά τους συγκεκριμένους μήνες αποδείχθηκε καθοριστική.
Αυτό ήταν το πρώτο εμβόλιο για εμάς στην Crema!

Και μόλις μειώσαμε την πίεση στο νοσοκομείο, οι ίδιοι οι Κουβανοί φίλοι μετατράπηκαν αμέσως σε ιατρική παρέμβαση στην περιοχή. Η ιατρική στην Κούβα γίνεται από σπίτι σε σπίτι, μια διάσταση που εμείς έχουμε ελάχιστα καλλιεργήσει και οι αδυναμίες αυτής της επιλογής όλοι μας την μετρήσαμε, τη διαπιστώσαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν διασχίζαμε εχθρικούς κι έρημους δρόμους.

Ήταν αρκετή η πρόταση του Συλλόγου Φιλίας Ιταλίας-Κούβας προς τον υπουργό Roberto Speranza ["αριστερός" υπουργός Υγείας της προηγούμενης "αριστερής" κυβέρνησης, αλλά και σήμερα υπουργός Υγείας της κυβέρνησης μαζί με τη δεξιά κι ακροδεξιά], για να σταλεί ένα αίτημα για βοήθεια και το κράτος της Κούβας, σε λίγες ημέρες, στις 21 Μαρτίου 2020, απάντησε στέλνοντας 52 υγειονομικούς στην Crema, ενώ μια άλλη κουβανική αποστολή με 39 γιατρούς έφθασε στις 13 Απριλίου στο Τορίνο, για να πραγματοποιήσουν την ίδια ανθρωπιστική αποστολή, ξαναγράφοντας τη λέξη αλληλεγγύης στη ζωή πολλών Ιταλών, διαλύοντας κάθε εμπόδιο και καταθέτοντας μια πολιτιστική και παιδαγωγική κληρονομιά, για τις κοινότητες μας και τα παιδιά μας.

🇨🇺  Μόνον τότε καταλάβαμε ότι ο ιός είχε χάσει τη μάχη του και εξακολουθούμε να ζούμε με αυτό το παράδειγμα και γι' αυτό φοβόμαστε λιγότερο.

Έχω πλήρη συνείδηση ότι υπάρχουν διεθνείς "ισορροπίες" και ότι υπάρχουν παραδοσιακές "ατλαντικές" θέσεις κι υποχρεώσεις της Χώρας μας, αλλά όταν συναντά κανείς το ανθρωπιστικό πνεύμα των Κουβανών όπου "τοποθετήθηκαν", που όπως ο καθένας μας φιλοδοξεί για μια καλύτερη ζωή, όταν, ξεπερνώντας ιδεολογικά τείχη, είμαστε αντιμέτωποι με ένα άλλο τμήμα της ανθρωπότητας, ικανό να κερδίσει την ευγνωμοσύνη και την αναγνώριση των Ιταλών πολιτών, καταλήγουμε να βρίσκουμε αδικαιολόγητη τη θέση που έλαβε η Χώρα μας στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, όπου συζητήθηκε ψήφισμα κατά των μονομερών οικονομικών κυρώσεων εναντίον ορισμένων κρατών, συμπεριλαμβανομένης της Κούβας.

🇨🇺  "Πατρίδα μας είναι η ανθρωπότητα"... με αυτά τα λόγια μας χαιρέτισαν τα Αδέλφια μας από την Κούβα όταν έφθασαν στην Crema και ...
Σας ρωτώ, αγαπητέ Πρωθυπουργέ, ποια είναι η δική μας Πατρίδα, όταν η ευκαιριακή και ρεαλιστική πολιτική μας εμποδίζουν να ανταποκριθούμε, όσον αφορά την αμοιβαιότητα στα οφέλη που λάβαμε και στην αλληλεγγύη που μας έδωσε ένας πολύ ταπεινός, φτωχότερος και με πολύ λιγότερα μέσα από τα δικά μας, αλλά πλούσιος σε αξιοπρέπεια, ανθρωπιά και υπερηφάνεια, σε μια από τις πιο δραματικές στιγμές της δημοκρατικής μας ιστορίας;

Αυτή η θέση μας στα Ηνωμένα Έθνη, επιπλέον σε μια πράξη με ισχυρή συμβολική αξία, έπρεπε να είναι διαφορετική, επειδή ήταν απαραίτητο να ανταποκριθούμε με πολιτική ωριμότητα σε μια ευχάριστη και γενναιόδωρη δράση, η οποία είχε σώσει πραγματικές ζωές Ιταλών. Αναρωτιέμαι ποια παιδαγωγική και πολιτική αίσθηση θα μπορούσε να έχει η ψήφος μας.

Έτσι δεν ευνοούνται οι αλλαγές σχέσεων, ακόμη και οι διεθνείς.

Ήταν η σωστή ευκαιρία για να αντιδράσουμε με μια πράξη προνοητικότητας, ικανή να σπάσει τις παγιωμένες θέσεις πάνω από μισό αιώνα, ακριβώς για να δείξουμε την επιθυμία για αδελφοποίηση όλων των λαών, σε έναν Πλανήτη όπου τα σύνορα και οι ιδεολογίες εμφανίζονται καθημερινά μακριά από το πνεύμα των νέων γενεών.

Σας ζητώ, κύριε Πρωθυπουργέ, να κάνετε μια θετική θεσμική χειρονομία και να ευχαριστήσετε τους Κουβανούς Αδελφούς μας, μια πράξη που, μετά την ξαφνική ανάληψη μιας θέσης, τους καθησυχάζει για την αγάπη και την εγγύτητα μας, η οποία ανοίγει το δρόμο για μια εδραίωση της φιλίας και επιτρέπει στη δημοκρατία να κερδίσει μια ευκαιρία.

Με εκτίμηση,
Stefania Bonaldi - Δήμαρχος της Crema

---

Πηγή ANSA & εδώ (το κείμενο εδώ)

 

Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου `χεις κάνει

Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται
και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά
οι φίλοι που δε βρήκανε τίποτα ν’ αγαπήσουν
που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή

Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες

Η μοναξιά του σχοινοβάτη
Στίχοι – Μουσική – 1^η εκτέλεση  Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας

Το Trapeze (βγήκε εδώ στις αίθουσες με τίτλο «Βαριετέ») του Carol Reed με Burt Lancaster, Tony Curtis και Gina Lollobrigida μετράει φέτος 65 χρόνια.
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του 1950 του Max Catto «The Killing Frost» ο παγετός δολοφονίας, με προσαρμοσμένο το σενάριο από τον Liam O'Brien.

Ο ακροβάτης Mike Ribble -αστέρι στη δύση του (Burt Lancaster – ακροβάτης ο ίδιος που μάλιστα, έκανε χωρίς ντουμπλάρισμα πολλά από αυτά που κόβουν την ανάσα), ένας από τους έξη που έχουν καταφέρει το τριπλό salto mortale (somersault) βλέπει με θλίψη τον πολλά υποσχόμενο νέο, Brash Tino Orsini (Tony Curtis), να ανεβαίνει στο στερέωμα.

ℹ️   Ο πολυβραβευμένος Carol Reed έχει κάνει πάνω από 35 ταινίες, ξεκινώντας από το 1935 με τα  It Happened in Paris και Midshipman Easy, μεταξύ αυτών τις  Odd Man Out (1947) The Fallen Idol (Ralph Richardson + Michèle Morgan -1948) Ο τρίτος άνθρωπος (Orson Welles, Joseph Cotten, Alida Valli -1949)

ℹ️  Για όσους δεν το γνωρίζουν,  το τραγούδι των Κατσιμιχαίων είναι αφιερωμένο στον Παύλο Σιδηρόπουλο οπως λέει και στο σημείωμα του δίσκου.
Επίσης στο στίχο που μιλάει για τα άτομα με τα μαύρα ρούχα είναι και αυτό πραγματικό γεγονός. Καθώς όταν είχαν πάει ο Χάρης με τον Πάνο σε ένα μπαρ είχαν δει μια παρέα από νεαρά παιδιά μαυροφορεμένα να κάθονται και να καπνίζουν κοιτώντας στο πουθενά και σαν να μη περιμένουν τίποτα. 

 

Από το 1ο Συνέδριο του ΚΚ Κούβας μέχρι σήμερα -μια επανάσταση στην επανάσταση

Μπροστά στο 8ο συνέδριο του PCC ΚΚ -Κούβας, που θα γίνει 16-19 Απρίλη, η σημερινή Granma κυκλοφορεί με τον παραπάνω τίτλο πρωτοσέλιδο: παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από το άρθρο του Juan Antonio Borrego, όπου μέσα από «δευτερεύουσες» λεπτομέρειες και ψιλά γράμματα, αναδεικνύονται πτυχές από τα πρώτα βήματα των ¡Años 60+2 de la revolución!

(αρχίζοντας από το τέλος)
Ο Dagoberto Pérez Pérez, βετεράνος σήμερα ηγέτης του Κόμματος, guajirito από την Jíquima de Peláez, που φυλάει στο σπίτι του -το ξεθωριασμένο από το χρόνο, έμβλημα του 1ου συνέδριου του Κόμματος, όντας για καθοδηγητική δουλειά στο πίσω μέρος ενός τζιπ με κατεύθυνση τη Manicaragua  συνάντησε το μαχητή Eugenio Urdandibel, περιτριγυρισμένο από αγρότες –εργάτες γης

• Μήπως κάποιος από σας ξέρει το χειρισμό του; ρώτησε ο Eugenio (δείχνοντας ένα σοβιετικό τρακτέρ).
• Να σου πω είπε ο Dagoberto, εγώ ξέρω –που λέει ο λόγος (!!), αλλά το πρόβλημα είναι πως …δεν έχω άδεια.
• Δεν πειράζει – του απάντησε και κοιτώντας τον με νόημα ρώτησε:
• Έχεις σακίδιο;
• Ναι έχω
• Ωραία, μπορεί να μη μιλάς πολύ αλλά ξέρεις από χειρισμούς και –κυρίως, έχεις και σακίδιο.
  Συνεχίστε ίσα προς το πεδίο μάχης –με προσοχή, γιατί ο πόλεμος στα  Escambray καλά κρατεί.

ΣΣ |> Ο 6ετής πόλεμος στα βουνά Escambray -45km ΝΔ της Santa Clara ενάντια σε ντόπιους μισθοφόρους -Lucha Contra Bandidos, ετερόκλητο μείγμα πρώην στρατιωτών του Batista και αντικαθεστωτικών, ξεκίνησε το 1959 και έληξε  το 1965 με εξάλειψη των «ανταρτών» από τις κυβερνητικές δυνάμεις της Κούβας.

Στην Κούβα, όπως είναι γνωστό -και κυρίως στους άσπονδους «φίλους» της, ο χρόνος σταμάτησε και (ξανα)ξεκίνησε, την τελευταία μέρα του 1958, όταν οι «barbudos», με επικεφαλής τον Φιντέλ, τον Comandante en jefe Fidel Castro Ruz, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες λαού απελευθέρωναν την Αβάνα και κέρδιζαν με τα όπλα την εξουσία, ενώ ο δικτάτορας, Φουλχένσιο Μπατίστα, εγκατέλειπε το νησί της επανάστασης, μαζί με την κουστωδία του μεταφέροντας και κάτι «ψιλά», κάτι παραπάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια (μπορεί και πολλά περισσότερα)…

Και από τότε ξεκίνησε η δοξασμένη και δύσκολη πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού … Año Primero (1ο) de la revolución  – Año 2ο de la revolución … «1η  χρονιά από την επανάσταση», «2η  χρονιά από την επανάσταση» … και κάπως έτσι μέσα από ατραπούς και πισωγυρίσματα και νίκες και ερωτηματικά σε κρίσιμα σταυροδρόμια έφτασαν αισίως στο «Año 62ο de la revolución».

Σύμφωνα με το καταστατικό του ΚΚ Κούβας, το συνέδριο αποτελεί το ανώτατο όργανο του Κόμματος και γίνεται κάθε 5 χρόνια

• Το πρώτο συνέδριο, συγκλήθηκε 10 χρόνια μετά την ίδρυση του PCC, το 1975 στην Αβάνα.
• το 2o το 1980,
• το 3o το 1985,
• το 1991πραγματοποιήθηκε στο Σαντιάγο το 4ο και
• το 5ο έγινε το 1997 στην Αβάνα
• Το 6ο συνέδριο, πραγματοποιήθηκε 16-19 Απριλίου 2011. μετά από 14 χρόνια και μετά από μια μακρά διαδικασία προετοιμασίας –μεσολάβησαν οι «ειδικές περίοδοι» período especial, τέλος
  
• Το 7ο 16-19 Απριλίου 2016, όπου εγκρίθηκε η ενημέρωση των κατευθυντήριων γραμμών της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, καθώς και το Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης μέχρι το 2030.

45 χρόνια πριν πραγματοποιήθηκε το Ι συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, που αντιπροσώπευσε το ορόσημο στην ιστορία της κορυφαίας πολιτικής οργάνωσης.
Οι θέσεις η προγραμματική πλατφόρμα, το κλείσιμο τα ψηφίσματα και οι δύο τελικές ομιλίες του Fidel στο θέατρο Karl Marx και στην Plaza de la Revolución (πλατεία της Επανάστασης), αποτελούν ντοκουμέντα καθοριστικής σημασίας μέχρι και σήμερα.

(…)
«Κύριοι, εγώ έχω αγγίξει το χειρότερο από τα χειρότερα δήλωσε ο Joaquín Bernal, μέντορας της εθελοντικής δουλειάς στο Sancti Spíritus,
(…)
Και ενώ όλοι έκαναν το γέλιο της αρκούδας ακούστηκε η γνώριμη φωνή του Joaquín Bernal Camero, πρώτου γραμματέα περιοχής, που με την guataca στο χέρι (σσ. μεταλλικό όργανο κρουστών με μεταλλικό «χέρι», που χρησιμοποιείται σε αφρο-κουβανέζικες γιορτές –λόγω της μορφής του λέγεται και azada = τσάπα) που έλεγε: «ακούστε φίλοι πες τε ότι θέλετε, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι τότε τίποτε δεν ήταν εύκολο».

Μπροστά στη σύγκληση του VIII συνέδριο του Κόμματος, ο αυτό το στέλεχος των βετεράνων επιβεβαιώνει αυτό και άλλα τέτοια περιστατικά που υπογραμμίζουν την τοπική εφευρετικότητα και φαντασία, και μαρτυρούν σε μεγάλο βαθμό το ακατάλυτο δέσιμο με το λαό.
Μια εντολή του Fidel που, σύμφωνα με τον ίδιο, το κόμμα πρέπει να έχει κατά νου στα εύκολα και στα δύσκολα (σσ. «en las verdes y en las maduras» =αγουρίδες και ώριμα φρούτα, «παντός καιρού» που λέει το ΚΚΕ).

Ο Joaquín, όπως εξακολουθούν να τον φωνάζουν με το μικρό του όνομα εκεί στο Sancti Spíritus, τρεις δεκαετίες μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του, επιστρέφει νοερά στο τότε που ορίζει ως «καιρούς με έξαψη, αναβρασμό και μεγάλα διδάγματα», αναπολώντας το Ι συνέδριο των Κουβανών Κομμουνιστών (Δεκ-1975), όταν έγινε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του ανέθεσαν να σχηματίσει μια νέα επαρχία από τρεις διαφορετικές περιοχές.
«Πήγαμε ως εκπρόσωποι  της επαρχίας –Las Villas–  να βάλουμε σε εφαρμογή τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση» (Nueva División Político Administrativa) θυμάται, αυτοδίδακτοι, κάνοντας πολιτικά μαθήματα με βάση την εμπειρία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, μα πάνω απ’ όλα ακούγοντας τους απλούς ανθρώπους στο δρόμο και συζητώντας μαζί τους…
Και μετά γραμματέας του PCC σε Escambray, Sagua La Grande, Santa Clara, Sancti Spíritus, και επικεφαλής του κόμματος στην Otrora της Las Villas.

·        🔹  Και μετά; pitcher de relevo; (σσ. από όρο του μπέιζμπολ, βασικός παίκτης που πετάει τη μπάλα για να ξεκινήσει κάθε επίθεση);
🔹  Από μια άποψη ναι: ο Milián (σσ. αναφέρεται στον βετεράνο κομμουνιστικό μαχητή Arnaldo Milián Castro, τότε γραμματέα στη Las Villas, μέλος του ΠΓ στο Ι συνέδριο), με έστειλε όπου υπήρχε πρόβλημα.
Θυμάμαι ότι, όταν με έβαλε επικεφαλής στην περιοχή της Σάντα Κλάρα, να αναδιοργανώσω την κατάσταση, και αντιμετώπισα μια υπέροχη νεολαία που μπορούσε τα πάντα.

Σχετικά με το συνέδριο αυτό, που για τον Joaquín Bernal ήταν «μια ακόμη επανάσταση», θυμάται περισσότερο από όλο το βάθος των συζητήσεων γύρω από την πολιτική των στελεχών, τα προβλήματα της οικονομίας κ.λπ., τη συγκλονιστική κεντρική έκθεση που υπέβαλε ο Fidel και το όλο περιβάλλον που βιώθηκε εκείνες τις μέρες, που –μεταξύ άλλων ξεκίνησε η εποποιία της Αγκόλας.

Με επικεφαλής την κεντρική επιτροπή

Όταν ο Fabio Grobart, με την χαρακτηριστική πολωνική του προφορά, παρουσίασε τον «ιδρυτή, κεφαλή και καθοδήγηση» της επανάστασης ως πρώτο γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, αναγνωρίστηκε όχι μόνο η αναμφισβήτητη αξία του Fidel επικεφαλής της συνολικής διαδικασίας, που μεταμόρφωσε ριζικά την ιστορία της χώρας αλλά και το ρόλο του καθοδηγητή  της πολιτικής οργάνωσης που είχε χτίσει, με την υπομονή χρυσοχόου, δέκα χρόνια νωρίτερα.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο ίδιος ο Fidel θα μιλήσει για την σημασία του συνέδριου για το λαό και το έθνος όπως και για την εδραίωση του κόμματος, ενισχύοντας το πολιτικό του γραφείο με πέντε πολύτιμους συντρόφους:
Blas Roca Calderío –«μια ζωή μνημείο απλότητας, σεμνότητας, δουλειάς στην υπηρεσία της εργατικής τάξης».
José Ramón Machado Ventura, «που τα προσόντα, ο χαρακτήρας, το κύρος και η ικανότητα στην καθοδήγηση είναι όλα και σε όλους γνωστά»
Carlos Rafael Rodríguez, «με την παροιμιώδη ικανότητα, από "τότε" από τα χρόνια του καπιταλισμού»
Pedro Miret Prieto, «Ένας από τους πρώτους φοιτητές που προσχώρησαν στον αγώνα με τον οποίο ξεκίνησαν όλα», και
Arnaldo Milián Castro, για το "λαμπρό έργο του στην Las Villas».

Κληρονόμος της ίδιας ενιαίας παράδοσης με την οποία είχε συσταθεί το Κόμμα, το 1965 η νέα Κεντρική Επιτροπή, όπως η ίδια η κοινωνία, σημαδεύτηκε από την αναβάθμιση της θέσης της γυναίκας και θρέφτηκε από «ανώνυμους διεθνιστές», όπως ο διεθνής μαχητής της Γουινέας Bissau, Pedro Rodríguez Peralta, τότε στη φυλακή των πορτογάλων αποικιοκρατών, Machetero Reinaldo Castro –πρώην εκατομμυριούχος του ζαχαροκάλαμου, Pilar Fernández, ταπεινός εργαζόμενος σε εργοστάσιο, ο επιστήμονας Zoilo Marinello ή ο ποιητής Nicolás Guillén.

Παρόλο που είναι γνωστό ότι στο Κόμμα, όπως και στην επανάσταση δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει οικογενειοκρατία (...), μερικές φορές δύο εικόνες έρχονται στο μυαλό», εξήγησε ο Fidel στους αντιπροσώπους και τους επισκέπτες των 86 διεθνών αντιπροσωπειών που συγκεντρώθηκαν στο Karl Marx, αποκαλύπτοντας στη συνέχεια το προνόμιο να έχει στο πλάι του έναν δεύτερο γραμματέα του κόμματος που «εκτός από μια εξαιρετική επαναστατική εικόνα, τυχαίνει να είναι αδελφός μου».

Η οικογενειακή σχέση αποδείχτηκε χρήσιμη, έτσι ώστε ο μεγαλύτερος αδελφός επιτέλους να μπει κι αυτός στην επαναστατική διαδικασία -τον κάλεσε στον Moncada, ο ίδιος ο Comandante en Jefe …εν ολίγοις «αυτή ήταν η αρχή και μετά η φυλακή και η εξορία και η αποστολή του Granma και οι δύσκολες στιγμές και το δεύτερο μέτωπο -Segundo Frente και το πλούσιο επαναστατικό έργο που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια» (ο Fidel αναφερόμενος στην 65χρονη+ πολιτική τροχιά του αδελφού του Raúl).

Το συνέδριο σε 2^η ανάγνωση

Περισσότερο από μια επιτομή αριθμών ή ιδεών, η κεντρική έκθεση στο πρώτο συνέδριο του κόμματος είναι ένα πορτρέτο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, μετά από 16 χρόνια επανάστασης, «ένα δυναμικό έγγραφο», λέει ο Joaquín Bernal -ένας από τους 3.116 αντιπροσώπους, που συζήτησαν τη μέχρι τότε συνεισφορά στην οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στην Κούβα και μαζί α λάθη που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο εκείνη.

«Συζητήσαμε σκληρά στις επιτροπές», λέει ο Dagoberto Pérez Pérez, αντιπρόσωπος από  Escambray, της αρχαίας επαρχίας Las Villas. Υποστηρίξαμε τη ότι ήταν αδύνατο να μελετάμε δουλεύοντας παράλληλα.
(…)

Το συνέδριο, ωστόσο, δεν επεξεργάστηκε απλά -χωρίς κανένα αποκλεισμό, πληροφορίες και ζητήματα.
Οι ομάδες δουλειάς 17|22-Δεκ-1975, έστησαν την  προγραμματική πλατφόρμα του Κόμματος, το σχέδιο Συντάγματος της Δημοκρατίας της Κούβας που εγκρίθηκε μετά με το παλλαϊκό δημοψήφισμα, στις 24-Φεβ-1976.
Η νέα πολιτικο-διοικητική διάταξη που άλλαξε άρδην το παλιό αποικιακό σύστημα εφαρμόστηκε από το 1976, μαζί με ψηφίσματα σχετικά με διάφορους τομείς της εθνικής ζωής, απόρροια των επαναστατικών θέσεων που είχαν να κάνουν με το συνέδριο.
Σ’ ότι αφορά το τελευταίο, μολονότι εγκρίθηκαν πάνω από είκοσι, με ορισμένα από αυτά τα έγγραφα να είναι άκρως εξειδικευμένα σε πολύ συγκεκριμένα θέματα, σε σχέση και με τις εσωτερικές διαδικασίες του Κόμματος, ωστόσο, τα περισσότεροι διακρίνονταν από μια καθολικότητα με αναμφισβήτητη επικαιρότητα στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων, μέχρι και σήμερα

• Τέτοια είναι η περίπτωση των Θέσεων και  ψηφισμάτων που αναφέρονται στην πλήρη χειραφέτηση και ισότητα των γυναικών.
• Επίσης το Σύνταγμα και το συνταγματικό δίκαιο.
• Το αγροτικό ζήτημα και τις σχέσεις με την αγροτιά
• Η καλλιτεχνική και λογοτεχνική κουλτούρα.
• Η διοικητική-πολιτική διαίρεση
• Η παιδική κατάρτιση και γενικότερα
• της νεολαίας
• Ο ιδεολογικός αγώνας.
• Η προγραμματική πλατφόρμα προγράμματος
• Η πολιτική εκπαίδευσης, επιλογής, θέσης, προώθησης και βελτίωσης των στελεχών του Κόμματος
• Η πολιτική σε σχέση με τη θρησκεία, την εκκλησία και τους πιστεύοντες σε θεούς.
• Η Διεθνής Πολιτική.
  Τα όργανα της λαϊκής εξουσίας.
• Σχετικά με τα ΜΜΕ
• Οδηγίες και ντιρεκτίβες για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη την περίοδο 1976-1980
• Εθνική επιστημονική και εκπαιδευτική πολιτική.

Όταν, αυτές τις μέρες, παρουσιάζονται δύο «εκπαιδευτικά» νομοσχέδια στη Φλόριντα για «τις φρικαλεότητες του κομμουνισμού» -και μάλιστα ως προϋπόθεση αξιολόγησης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στην Ισπανία η Πρόεδρος της περιφέρειας Μαδρίτης Isabel Díaz Ayuso ξεκίνησε το δίλημμα του «κομμουνισμός ή ελευθερία» (σσ. που προωθείται και ευρύτερα), είναι καθαρό ότι οι αποφάσεις, που εγκρίθηκαν πριν από 45 χρόνια από τους Κουβανούς κομουνιστές αγκαλιάζουν τη λενινιστή θέση «της σοσιαλιστικής δημοκρατίας».

Στις θέσεις επισημαίνεται πως «ο αντικομμουνισμός δεν κατευθύνεται μόνο εναντίον μαρξισμού-λενινισμού, αλλά εναντίον της προοδευτικής σκέψης γενικά, εναντίον όλων των ιδεών που παρεμποδίζουν τους στόχους της αντίδρασης».
Μια αλήθεια που, τουλάχιστον στην αμερικανική ήπειρο, έχει γίνει απ την ίδια την Κούβα την Αργεντινή, όπως και στη Βενεζουέλα τη Νικαράγουα την Ονδούρα, τον Ισημερινό, τη Βραζιλία, τη Βολιβία, όπου με τον άλφα ή βήτα τρόπο κυκλοφορούν  αντι-ηγεμονιστικές ιδέες.

Οι Θέσεις και τα ψηφίσματα αναφορικά με την ιδεολογική πάλη προσδιορίζουν, χωρίς σε άσπρο-μαύρο και χωρίς μισόλογα, τους εχθρούς της επανάστασης που παραμορφώσουν και στρεβλώνουν την πολιτική εμπειρία του αγώνα μας, ή εκείνους που προσπαθούν να αποδείξουν ότι η Κουβανική επανάσταση είναι μια «μη επαναλαμβανόμενη εξαίρεση», ότι,
«Η εμπειρία της αρνείται τη μαρξιστική-λενινιστική θέση για την ανάγκη ύπαρξης του Κόμματος στην Σοσιαλιστική Επανάσταση» και καλούν στην καταπολέμηση αυτών των ανιστόρητων ψεμάτων με τη δύναμη της ιστορικά αποδεδειγμένης αλήθειας: (ότι)
Η Κούβα δεν αποτελεί «μια ακόμη εξαίρεση», αλλά την επιβεβαίωση της ακατάλυτης δύναμης των ιδεών του Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν.

Ένα άλλο παράδειγμα της αξίας των αποφάσεων του 1^ου Συνέδριου: κατά καιρούς όταν ο πολιτισμός μας και οι δημιουργοί μας παρενοχλούνται από πρωτοφανείς μηχανισμούς (σσ. από ΗΠΑ κλπ) οι Θέσεις και αποφάσεις σχετικά με την καλλιτεχνική κουλτούρα και τη λογοτεχνία θυμίζουν ότι η «σοσιαλιστική μας κοινωνία  απαιτεί μια τέχνη που, μέσω της αισθητικής, συμβάλλει στην εκπαίδευση και παραπέρα μόρφωση του λαού» - και αυτό δεν συνεπάγεται περιορισμό του ρόλου της σε μια καθαρά διδακτική λειτουργία, αλλά κριτική επίθεση στις πολυποίκιλες μορφές δράσης και εκδηλώσεις των εχθρικών στο νησί της επανάστασης ΜΜΕ.

Σε μια απομακρυσμένη ημερομηνία, όπως το 1975, το Συνέδριο Κογκρέσο του Κόμματος υπερασπίζεται αυτό που έχουν επανειλημμένα υποστηρίξει η ένωση συγγραφέων και καλλιτεχνών Κούβας και τον Σύνδεσμο Asociación Hermanos Saíz: την ανάγκη για μια καλλιτεχνική και λογοτεχνική κριτική που αναγνωρίζει την ποιότητα και ταυτόχρονα βάζει τη βούλα της.
(…)

Μια διαχρονική φιλοσοφία

Το 8ο συνέδριο του Κόμματος έχει καταχωρηθεί ως αυτό της συνέχειας επειδή, η επικαιροποίηση των κοινωνικών μετασχηματισμών αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της επαναστατικής διαδικασίας.

Όπως ακριβώς εγκρίθηκε το νέο σύνταγμα στην Εθνοσυνέλευση και εγκρίθηκε με την ψήφο της συντριπτικής πλειοψηφίας των Κουβανών το 2019, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας διατηρεί την ιδιότητά του ως «ανώτερη ηγετική πολιτική δύναμη της κοινωνίας και του κράτους».
Η σοσιαλιστική ιδιοκτησία παραμένει θεμελιώδης (με την Carta Magna να καθορίζει τις λεπτομέρειες).
Η εξωτερική πολιτική συνεχίζεται απαράμιλλη και ανεξάρτητη από έξωθεν πιέσεις και εκβιασμούς όπως 45 χρόνια πριν.
Κοινωνικές κατακτητικές κατακτήσεις -υγεία, εκπαίδευση, απασχόληση, κοινωνική ασφάλιση κ.λπ. - αποτελούν προτεραιότητα για το Κόμμα μας, την κυβέρνηση και το κράτος.

Το ίδιο συμβαίνει με την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων και τον αγώνα για την ισότητα των γυναικών, δύο ζητήματα που ωθούνται από την επανάσταση από την πρώτη ημέρα, επικαιροποιούνται συνέχεια σύμφωνα με την επιστημονική προοπτική -διεγερμένη και αναπτυγμένες από την Κούβα, πέρα από τις εκστρατείες και τις ύπουλες, αήθεις επιθέσεις.

Έτσι αισθάνεται ο Dagoberto Pérez Pérez, ένας βετεράνος ηγέτης του Κόμματος, guajirito από Jíquima de Peláez, στο Cabaiguán, μέρα του Δεκεμβρίου του 1975 μπροστά στην τεράστια σκηνή του θεάτρου Karl Marx, λικνιζόταν ασταμάτητα από τη μία πλευρά στην άλλη, σαν φοίνικας χτυπημένος από τον αέρα.
«Όταν βλέπω τον άοκνο Díaz-Canel, να φροντίζει για τα πάντα -μέρα με τη μέρα είναι σαν να βλέπω τον ίδιο το Fidel εκείνων των χρόνων», μονολογεί στο σπίτι του στο Calle Céspedes, του Sancti Spíritus, όπου φυλάει το ξεθωριασμένο από το χρόνο, έμβλημα του 1^ου συνέδριου του Κόμματος.

Γεννημένος το 1935, ο Dagoberto σπούδασε μηχανικός αυτοκινήτων μέσω αλληλογραφίας, συμμετείχε σε απεργίες και ζούσε πουλώντας ομόλογα, μέχρι που βρέθηκε στη μέση του τυφώνα της επανάστασης κόμματος, στο οποίο υπηρέτησε ως γραμματέας των τότε δήμων περιοχών της Carausial και γύρω και οργανωτικός υπεύθυνος, σε Escambray και Sancti Spíritus.

Πιο πριν, ο René Anillo Capote κάλεσε αυτόν και μια άλλη ομάδα νέων, στην έδρα του PCC στη Santa Clara, όπου τους εξέπληξε με μια πρόβλεψη που τότε –Ιούνης 1963 κανένας τους δεν κατάλαβε: «εσείς θα στήσετε το Κόμμα  στο Escambray».

Και αμέσως μετά, στο πίσω μέρος ενός τζιπ με κατεύθυνση τη Manicaragua (σσ. 25km νότια της Santa Clara) συνάντησε το μαχητή Eugenio Urdandibel, περιτριγυρισμένο από αγρότες –εργάτες γης

• Μήπως κάποιος από σας ξέρει το χειρισμό του; ρώτησε (σσ. δείχνοντας ένα σοβιετικό τρακτέρ).
• Να σου πω είπε ο Dagoberto, εγώ ξέρω –που λέει ο λόγος, αλλά το πρόβλημα είναι πως …δεν έχω άδεια.
• Δεν πειράζει - και πήγε στην επόμενη ερώτηση.
• Έχεις σακίδιο;
• Ναι έχω
• Ωραία, μπορείς να μη μιλάς πολύ αλλά ξέρεις από χειρισμούς και –κυρίως, έχεις και σακίδιο.
  Συνεχίστε προς το πεδίο μάχης –με προσοχή, γιατί ο πόλεμος στα  Escambray καλά κρατεί...

 

¿Qué es Revolución?

Την Πρωτομαγιά του 2000, ο Fidel στην κατάμεστη (με -ως συνήθως, πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμου) Plaza de la Revolución, χαιρετίζει ευχαριστώντας (ΣΣ |> χρησιμοποιώντας τη φράση “Nuestra gratitud” -«με ευγνωμοσύνη») «τους εργάτες, τους σπουδαστές και όλο που πλημμυρίζει αυτή την πλατεία» και καθορίζοντας την ιστορική στιγμή ως «ημέρες έντονου και υπερβατικού αγώνα» βάζει μπροστά στο λαό της Κούβας το ερώτημα «Τι είναι Επανάσταση;» λέγοντας:

«Επανάσταση είναι να έχεις την αίσθηση της ιστορικής στιγμής, για να αλλάξεις τα πάντα, όλα όσα πρέπει, είναι η ισότητα και η πλήρης ελευθερία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο (και τους εαυτούς μας και τους άλλους), είναι η χειραφέτησή μας ώστε με όλες μας τις δυνάμεις να αμφισβητούμε παντού τους ισχυρούς κυρίαρχους, υπερασπιζόμενοι με κάθε κόστος και πληρώνοντας το τίμημα και τέτοιες είναι η σεμνότητα, η ανιδιοτέλεια και η ανυστεροβουλία ο αλτρουτισμός και η αλληλεγγύη ο ηρωισμός… να μην προσποιείσαι παραβιάζοντας ηθικές αρχές, είναι βαθειά πεποίθηση ότι δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο ικανή να συντρίψει τη δύναμη της αλήθειας και των ιδεών. Επανάσταση είναι η ενότητα, είναι η ανεξαρτησία, είναι να αγωνίζεσαι για το όνειρό μας στην κοινωνική δικαιοσύνη στην Κούβα και στον κόσμο όλο, είναι η βάση του πατριωτισμού μας, του σοσιαλισμού μας και του διεθνισμού μας ».