Albert Gene Drewery γνωστός ως Albert Collins & “the Ice Man”

Αμερικανός κιθαρίστας των electric blues και τραγουδιστής με ξεχωριστό στυλ παιξίματος της κιθάρας, πέθανε –σαν σήμερα  24 Νοεμβρίου 1993.
 Διακρίθηκε για το δυνατό του playing και τη χρήση παραλλαγμένων κουρδισμάτων (altered tunings) και ενός δικού του είδους capo.

σσ. –
Χωρίς πολλές λεπτομέρειες που αφορούν μουσικούς: Τα κουρδίσματα κιθάρας είναι η ρύθμιση του Pitch (=“ύψος”) μια αντιληπτική ιδιότητα των ήχων που επιτρέπει την κατάταξή τους σε μια κλίμακα που σχετίζεται με τη συχνότητα …"υψηλότερους" | "χαμηλότερους" -σημαντικό ακουστικό χαρακτηριστικό των μουσικών τόνων, μαζί με τη διάρκεια, την ένταση και το ηχόχρωμα.
Τα κουρδίσματα ξεχωρίζουν από τα ιδιαίτερα Pitch που γίνονται από νότες στη δυτική μουσική, όπου κατά συνθήκη, ταξινομούνται και διατάσσονται από τη χαμηλότερη χορδή (δηλαδή τη βαθύτερη νότα \ μπάσο) έως την υψηλότερη (τη νότα με τον υψηλότερο ήχο) ή την πιο χοντρή χορδή στη λεπτότερη. Αυτό μερικές φορές προκαλεί σύγχυση στους αρχάριους κιθαρίστες, καθώς η πιο ψηλή χορδή αναφέρεται ως η 1^η - η χαμηλότερη είναι η 6^η χορδή.

Ο τυπικός συντονισμός ορίζει τους τόνους χορδών ως E, A, D, G, B και E, από το χαμηλότερο βήμα (χαμηλό E2) έως το υψηλότερο (υψηλό E4). Το τυπικό κούρδισμα χρησιμοποιείται από τους περισσότερους κιθαρίστες και τα συνήθως χρησιμοποιούμενα κουρδίσματα μπορούν να κατανοηθούν ως παραλλαγές του τυπικού.
Υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιοι συντονισμοί, συχνά με μικρές παραλλαγές καθιερωμένων. Οι κοινότητες κιθαριστών που μοιράζονται μια κοινή μουσική παράδοση χρησιμοποιούν συχνά τα ίδια ή παρόμοια στυλ κουρδίσματος.

Ένα capo (capodastro, capo tasto ή capotasto - ιταλικά "κεφαλή ταστιέρας" είναι ένα εξάρτημα στο μπράτσο ενός έγχορδου οργάνου (συνήθως με τάστα) για να μεταφέρει και να συντομεύσει το μήκος των χορδών, γλ. και ακόρντα μπαρέ (barrè)

Ξαναγυρνώντας στον Κόλινς να πούμε εισαγωγικά πως η μακροχρόνια σχέση του με την κιθάρα Fender Telecaster οδήγησε στον τίτλο "The Master of the Telecaster"

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στη Leona του Τέξας, τον Οκτώβρη 1932 και μυήθηκε στην κιθάρα σε νεαρή ηλικία από τον ξάδερφό του Lightnin' Hopkins, που έπαιζε σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Η οικογένεια μετακόμισε στο Marquez (Τέξας), το 1938 και στο Χιούστον το 1941, όπου παρακολούθησε το γυμνάσιο. Πήρε μαθήματα πιάνου όταν ήταν νέος, αλλά όταν ο δάσκαλός του στο πιάνο δεν ήταν διαθέσιμος, ο ξάδερφός του Willow Young δάνειζε στον Albert την κιθάρα του και του δίδασκε το παραλλαγμένο κούρδισμα που χρησιμοποιούσε σε όλη την καριέρα του. Ο Κόλινς συντόνισε την κιθάρα του σε μια ανοιχτή συγχορδία F-minor (FCFA^♭CF), με ένα capo στο 5^ο, 6^ο ή 7^ο τάστο. Σε ηλικία 16 ετών, αποφάσισε να συγκεντρωθεί στην εκμάθηση κιθάρας αφού άκουσε το "Boogie Chillen" του John Lee Hooker.

Καριέρα

Στα δεκαοχτώ του ο Collins ξεκίνησε το δικό του συγκρότημα, τους Rhythm Rockers, στο οποίο βελτίωσε την τέχνη του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εργάστηκε για τέσσερα χρόνια σε ένα ράντσο στο Normangee του Τέξας και στη συνέχεια ως οδηγός φορτηγού σε διάφορες εταιρείες για δώδεκα χρόνια.

Ο Collins έπαιξε μια κιθάρα Epiphone κατά τα δύο πρώτα χρόνια του με τους Rhythm Rockers, αλλά το 1952, αφού είδε τον Clarence "Gatemouth" Brown να παίζει μια Fender Esquire, αποφάσισε να αγοράσει μια τέτοια. Ήθελε Telecaster, αλλά λόγω του κόστους επέλεξε Esquire, που πήγε στην Parker Music Company στο Χιούστον για να του τοποθετηθεί ένα pickup λαιμού Telecaster. Αυτή υπήρξε η κύρια κιθάρα του μέχρι που μετακόμισε στην Καλιφόρνια, και ήταν η κιθάρα που χρησιμοποίησε στις πρώτες ηχογραφήσεις του, συμπεριλαμβανομένου του τραγουδιού του, "Frosty". Για το υπόλοιπο της καριέρας του έπαιξε ένα "maple cap"– από σφένδαμο – με μπράτσο Natural Ash Fender 1966 Custom Telecaster (σσ. καμιά σχέση με την κατά λέξη μετάφραση -φυσική τέφρα: πρόκειται για ελαφρύ ξύλο με ζεστό τόνο φινίρισμα χαμηλής γυαλάδας, απαλό στην αφή που δίνει μια πολύ φυσική εμφάνιση ακόμη σήμερα σε πάγκους ντουλάπια κλπ). Αργότερα το 1990, μια Gibson PAF humbucking pickup τοποθετήθηκε εκ των υστέρων στη θέση του μπράτσου, το οποίο αποτέλεσε τη βάση για ένα μοντέλο με την υπογραφή Fender Custom Artist

Το 1954, ο Collins, τότε 22 ετών και χωρίς δισκογραφική κυκλοφορία, συμμετείχε στους Rhythm Rockers με τον 17χρονο Johnny Copeland, ο οποίος μόλις είχε φύγει από τους Dukes of Rhythm (ένα συγκρότημα που είχε ξεκινήσει με τον μουσικό των μπλουζ του Χιούστον Joe "Guitar" Hughes)
Στη συνέχεια άρχισε να παίζει τακτικά στο Χιούστον, ιδιαίτερα στο Shady's Playhouse, όπου ο James "Widemouth" Brown (αδελφός του Gatemouth Brown) και άλλοι γνωστοί μουσικοί μπλουζ του Χιούστον θα συναντιόντουσαν για τα jams "Blue Monday". Στα μέσα της 10ετίας του 1950, είχε εδραιώσει τη φήμη του ως τοπικός κιθαρίστας και είχε αρχίσει να εμφανίζεται τακτικά σε ένα κλαμπ του Fifth Ward, το Walter's Lounge, με το συγκρότημα Big Tiny and the Thunderbirds.

Ο μεγάλος σαξοφωνίστας και δάσκαλος μουσικής Henry Hayes άκουσε για τον Collins από τον Joe "Guitar" Hughes. Αφού τον είδε να παίζει ζωντανά, ο Hayes τον ενθάρρυνε να ηχογραφήσει ένα σινγκλ για την Kangaroo Records, μια δισκογραφική που είχε ξεκινήσει με ένα φίλο του και αυτός ηχογράφησε το ντεμπούτο σινγκλ του, "Freeze", με την υποστήριξη του "Collins Shuffle", για το Kangaroo στα Gold Star Studios, στο Χιούστον, την άνοιξη του 1958, με τον Hayes στο σαξόφωνο. Οι μπλουζ bands του Τέξας αυτής της περιόδου ενσωμάτωσαν ένα τμήμα horn, και ο Κόλινς πιστώθηκε αργότερα στον Χέις που του δίδαξε πώς να κανονίζει τα κόρνα.

                                                        10ετία 1960

Το 1964, ηχογράφησε το "Frosty" στο Gulf Coast Recording Studio του Τέξας για τη Hall Records, ιδιοκτησία του Bill Hall, ο οποίος είχε υπογράψει με τον Collins κατόπιν σύστασης του Cowboy Jack Clement, τραγουδοποιού και παραγωγού που είχε σχεδιάσει συνεδρίες για τους Jerry Lee Lewis και Johnny Cash στη Sun Records. Το ντεμπούτο του άλμπουμ, The Cool Sound of Albert Collins, που κυκλοφόρησε το 1965, αποτελούνταν από ήχους που είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως, συμπεριλαμβανομένων των "Thaw-Out", "Sno-Cone" και "Don't Lose Your Cool".

Το 1968, το συγκρότημα Canned Heat έπαιζε στο Music Hall στο Χιούστον και ένας φίλος τους ανέφερε ότι ο Κόλινς έπαιζε στο Ponderosa Club, όπου παρευρέθηκαν δεόντως και αφού αυτός τελείωσε προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στην εξασφάλιση ενός πράκτορα που θα του εξασφάλιζε εισαγωγή στην Imperial Records στην Καλιφόρνια. Έτσι με εξασφαλισμένη δισκογραφικής δουλειάς και τακτικής ζωντανή παρουσία, ο Κόλινς αποφάσισε να μετακομίσει, στο Κάνσας Σίτι, όπου έπαιξε στο οργανικό τρίο του keyboardist  Lawrence Wright, και στη συνέχεια τον Νοέμβριο μετακόμισε στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια. Για το Imperial άλμπουμ του 1968, ο Collins επέλεξε τον τίτλο “Η αγάπη μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε (ακόμη και σε μια κιθάρα)” (Love Can Be Found Anywhere _Even in a Guitar), από τους στίχους του "Fried Hockey Boogie" των Canned Heat, προς τιμήν του Canned Heat και του τραγουδιστή τους Bob Hite, ο οποίος έγραψε video_ταινία με σημειώσεις για το άλμπουμ. Την άνοιξη του 1969 ο Collins προσελήφθη από τον Bob Krasnow για να παίξει στο άλμπουμ The Hunter των Ike και Tina Turner.

Τον Νοέμβριο του 1971, η εταιρεία του Ντένβερ Tumbleweed Records, που είχε δημιουργηθεί πρόσφατα από τους Larry Ray και Bill Szymczyk, κυκλοφόρησε το άλμπουμ του Collins There's Gotta Be a Change- πρώτη επίσημη κυκλοφορία της εταιρείας και το σινγκλ "Get Your Business Straight" το 1972. Το 1973 το Tumbleweed έκλεισε λόγω οικονομικών προβλημάτων, αφήνοντας τον Collins χωρίς δισκογραφική, μέχρι το 1978
Η πρώτη του νέα κυκλοφορία ήταν το Ice Pickin' (1978), το οποίο ηχογραφήθηκε στα Curtom Studios, στο Σικάγο, και σε παραγωγή των Iglauer, Shurman και Richard McLeese, ενώ εμφανίστηκε και σε συναυλία με το ολλανδικό συγκρότημα Barrelhouse, που ήταν η πρώτη του ζωντανή εμφάνιση εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Η συναυλία γυρίστηκε για την ολλανδική τηλεοπτική εκπομπή Tros Sesjun και στη συνέχεια κυκλοφόρησε σε βινύλιο το 1979 από τη Munich Records ως Albert Collins & The Barrelhouse Live.

10ετία 1980

Ο Collins κέρδισε βραβείο W. C. Handy στην κατηγορία Καλύτερο Σύγχρονο Μπλουζ  Άλμπουμ το 1983 για την κυκλοφορία του στο Alligator Don't Lose Your Cool και το 1984 έκανε ένα εκπαιδευτικό μάθημα σε δύο κασέτες για τον Arlen Roth και την εταιρεία του, Hot Licks.

Το 1985, ο Collins εμφανίστηκε με τους George Thorogood & the Destroyers στο Live Aid, εμφανιζόμενος ως προσκεκλημένος σολίστ στο "Madison Blues". Το αμερικανικό μέρος της φιλανθρωπικής συναυλίας πραγματοποιήθηκε στο στάδιο JFK στη Φιλαδέλφεια και, με ταυτόχρονες εκπομπές σε άλλες χώρες και το είδαν πάνω από 1,5 δισ. κόσμος.
Τον Δεκέμβριο του 1986, ο Collins εμφανίστηκε σε συναυλία με την Etta James και τον Joe Walsh στο Wiltern Theatre του Λος Άντζελες, που κυκλοφόρησε στη συνέχεια σε βίντεο με τον τίτλο Jazzvisions: Jump the Blues Away. Υποστηρικτικοί μουσικοί της συναυλίας ήταν οι Rick Rosas (μπάσο), Michael Huey (τύμπανα), Ed Sanford (Hammond B3 organ), Kip Noble (πιάνο) και Josh Sklar (κιθάρα). Επίσης, το 1986, ο Collins κέρδισε ένα βραβείο Grammy με τους Robert Cray και Johnny Copeland για το άλμπουμ τους Showdown! –ακολούθησε υποψηφιότητα για Grammy Καλύτερης Ηχογράφησης Παραδοσιακών Μπλουζ του 1987. Ανέφερε το άλμπουμ ως προσωπικά σημαντικό για αυτόν λόγω της συμμετοχής του οργανίστα Jimmy McGriff, ενός πρώιμου μουσικού είδωλου, με τον οποίο ο Collins είχε παίξει στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι το 1966.

Στις 12-Φεβ- 1987, εμφανίστηκε ως μουσικός καλεσμένος στο talk show του NBC Late Night με τον David Letterman και έκανε μια “καμέο” εμφάνιση αργότερα την ίδια χρονιά στην κωμωδία Adventures in Babysitting (Οι περιπέτειες μιας μπέιμπι σίτερ -1^η του ταινία, έκανε καμιά 10αριά) Επίσης το 1987, ο Αμερικανός συνθέτης John Zorn και ο Κόλινς συνεργάστηκαν σε μια σουίτα, το "Two-Lane Highway", η οποία στη συνέχεια κυκλοφόρησε στο άλμπουμ του Ζορν Spillane.
Το 1988, εμφανίστηκε στο New Orleans Jazz & Heritage Festival σε μια ομάδα που αποτελούνταν από τους B.B. King, Eric Clapton και Stevie Ray Vaughan. Το συγκρότημα έπαιζε στο ατμόπλοιο President καθώς έκανε κρουαζιέρα κατά μήκος του ποταμού Μισισιπή, σε αναγνώριση της μουσικής κληρονομιάς της Νέας Ορλεάνης και καλλιτεχνών όπως οι Fate Marable, Louis Armstrong και Henry Red Allen, οι οποίοι είχαν διασκεδάσει τους επιβάτες του στόλου των ποταμόπλοιων που ανήκαν στους μεγαλοεπιχειρηματίες αδελφούς Streckfus ί Στρέκφους.

10ετία 1990

Ο Collins υπέγραψε με την Point Blank Records, μια θυγατρική της Virgin Records, το 1991 και κυκλοφόρησε το άλμπουμ Iceman την ίδια χρονιά και ο Bruce Iglauer της Alligator Records εξέφρασε την απογοήτευσή του για την αποχώρηση του Collins ενώ αναγνώρισε ότι είχε υπογράψει με τον Collins σε μια βάση record-to-record.
Το 1991, εμφανίστηκε με τους Robert Cray, Steve Cropper και Dave Edmunds στην εκδήλωση Guitar Legends στη Σεβίλλη, μια σειρά από πέντε συναυλίες για την προώθηση της Seville Expo '92 και τον προηγούμενο μήνα, σε συναυλία για το τηλεοπτικό πρόγραμμα Austin City Limits. Η συναυλία κυκλοφόρησε και σε DVD το 2008 ως Albert Collins: Live From Austin, TX.
 Το 1993, ο Collins έπαιξε στο Point Blank Borderline Blues Festival στο Λονδίνο(η τελευταία του εμφάνιση στην Αγγλία)

Ο Collins έπαιζε στο Paléo Festival στη Nyon, Ελβετία, τον Ιούλιο του 1993 όταν αρρώστησε -διαγνώστηκε στα μέσα Αυγούστου με καρκίνο του πνεύμονα, με μετάσταση στο συκώτι και αναμενόμενο χρόνο επιβίωσης τέσσερις μήνες. Τα κομμάτια για το τελευταίο του άλμπουμ, Live '92/'93, ηχογραφήθηκαν σε παραστάσεις εκείνο τον Σεπτέμβριο.
Ο Collins πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 1993 σε ηλικία 61 ετών, ενώ ζούσαν η σύζυγός του, Gwendolyn και ο πατέρας του, Andy Thomas. Ενταφιάστηκε στο Davis Memorial Park, στο Λας Βέγκας της Νεβάδα.
Το τελευταίο του άλμπουμ, Live '92/'93, προτάθηκε μετά θάνατον στα 38α βραβεία Grammy του 1996 στην κατηγορία Best Blues Contemporary Album.

Στυλ | Ο Κόλινς θυμάται

Ο Κόλινς μνημονεύεται για τις ανεπίσημες και ενδιαφέρουσες ζωντανές εμφανίσεις του. Συχνά έφευγε από τη σκηνή ενώ έπαιζε για να συναναστραφεί με το κοινό. Η χρήση ενός εκτεταμένου κορδονιού κιθάρας επέτρεψε στον Κόλινς να πάει έξω από κλαμπ στο πεζοδρόμιο. Ένα ανέκδοτο ανέφερε ότι άφησε ένα κλαμπ με το κοινό να συρρέει για να επισκεφτεί το διπλανό κατάστημα για να αγοράσει ένα ζαχαρωτό χωρίς να σταματήσει να παίζει ούτε στιγμή.
Θυμάται επίσης για τη χιουμοριστική του σκηνική παρουσία, που μπορεί να δει κανείς στην κωμωδία Adventures in Babysitting. Είναι επίσης εμφανές στο ντοκιμαντέρ Antones: Austin's Home of the Blues, όπου έπαιζε μεγάλο σόλο ένα βράδυ στο Antone's και έφυγε από το κτίριο ενώ ακόμα έπαιζε. Επέστρεψε στη σκηνή παίζοντας ακόμα το σόλο και συνέχισε να διασκεδάζει το κοινό του. Λίγο αργότερα, ένας άντρας έφτασε στο κλαμπ και έδωσε στον Κόλινς την πίτσα που μόλις είχε παραγγείλει, που δέχτηκε ευχαρίστως.

Μουσική Κληρονομιά

Ο Collins αποτέλεσε έμπνευση για μια γενιά κιθαριστών του Τέξας, συμπεριλαμβανομένων των Stevie Ray Vaughan και Jimmie Vaughan. Ήταν μεταξύ μιας μικρής ομάδας μπλουζ από το Τέξας, μαζί με τους Johnny "Guitar" Watson και Johnny Copeland, οι οποίοι διαμόρφωσαν την κληρονομιά του T-Bone Walker σε ένα σύγχρονο πρότυπο μπλουζ που επρόκειτο να ασκήσει μεγάλη επιρροή σε πολλούς μεταγενέστερους. Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Guitar World, ο Robert Cray είπε: «Ήταν τότε που είδα τον Άλμπερτ σε ένα φεστιβάλ ροκ το 1969 που πραγματικά μου “γύρισαν τα μυαλά”». Δύο χρόνια αργότερα, ο Κόλινς έπαιξε στο πάρτι αποφοίτησης του Cray στο λύκειο στην Τακόμα της Ουάσιγκτον και ο ήχος του ice-pick “βυθίστηκε” πολύ βαθιά: «Αυτό ήταν», θυμάται ο Cray. "Αυτό άλλαξε όλη μου τη ζωή. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να μελετώ σοβαρά τα μπλουζ."

Το Rolling Stone κατέταξε τον Collins στο νούμερο 56 στη λίστα του με τους 100 μεγαλύτερους κιθαρίστες.

Studio albums

 

·       1965: The Cool Sound of Albert Collins (TCF Hall TCF-8002) συλλογή singles - το 1969 σαν Truckin' με τονh Albert Collins (Blue Thumb BTS-8)

·       1968: Love Can Be Found Anywhere (Even in a Guitar) (Imperial LP-12428)

·       1969: Trash Talkin' (Imperial LP-12438)

·       1970: The Compleat Albert Collins (Imperial LP-12449)

·       1971: There's Gotta Be a Change (Tumbleweed TWS-103)

·       1978: Ice Pickin' (Alligator AL-4713)

·       1980: Frostbite (Alligator AL-4719)

·       1983: Don't Lose Your Cool (Alligator AL-4730)

·       1986: Cold Snap (Alligator AL-4752) - with Jimmy McGriff

·       1991: Iceman (Point Blank/Virgin VPBCD-3; 91583; 86197; 39194)

Συνεργασίες

    1985: Showdown! (Alligator AL-4743) - με Robert Cray, Johnny Copeland

Live albums

·       1969: Alive & Cool (Red Lightnin' RL-004) - live at the Fillmore West, 1969

·       1976: "The Bicentennial Session" (Crossed Arrow Music 2008)

·       1978: Albert Collins with The Barrelhouse Live (Munich Records BM 150225)

·       1979: Jammin' with Albert (Blues Tune BT-008) - with Champion Jack Dupree, Rory Gallagher

·       1981: Frozen Alive! (Alligator AL-4725) - live at the Union Bar, Minneapolis, MN

·       1984: Live in Japan (Alligator AL-4733) - live at Kudan Kaikan, Tokyo, 1982

·       1989: Jazzvisions: Jump the Blues Away (Verve 841287) - with Etta James, Joe Walsh

·       1995: Live '92/'93 (Point Blank/Virgin 40658)

·       1995: Cold Tremours (Blues Boulevard) 250186, Music Avenue – 250186

·       1995: Charly Blues Legends Live – Vol. 7 (Charly CBL-756)

·       1998: Molten Ice (Cass Records CAS-70108) - live at the El Mocambo Club, 1973; also released as The Things He Used To Do, The Iceman Cometh, and The Hot 'Cool' Sound of Albert Collins

·       2005: The Iceman at Mount Fuji (Fuel 2000/Varese 061457) - live at the Mt. Fuji Jazz Festival, 1992

·       2008: Live at Montreux 1992 (Eagle ER-20124)

·       2014: Funky Blues – Live 1973 (Rockbeat ROC-3275) - live at Joe's Place, Cambridge, MA

·       2016: Live at Rockpalast – Dortmund 1980 (MIG Music 90632, 2-CD + DVD set)

·       2017: At Onkel Pö's Carnegie Hall – Hamburg 1980 (Delta Music N-77040, 2-CD set)

Συλλογές

    1991: The Complete Imperial Recordings (EMI America 96740, 2-CD set)

    1993: Collins Mix (The Best Of) (Point Blank/Virgin 39097) - re-recordings of his classic tracks

    1997: Albert Collins: Deluxe Edition (Alligator ALCD-5601)

    1999: The Ice Axe Cometh (The Collection 1978–1986) (Music Club MCCD-406)

Guest

·       Gary Moore, "Too Tired" on Still Got the Blues

·       Gary Moore, "The Blues is Alright" on After Hours

·       Gary Moore, "Too Tired" on Blues Alive

·       David Bowie, "Underground" on Labyrinth

·       Jack Bruce, "Blues You Can't Lose" on A Question of Time

·       Robert Cray, "You're Gonna Need Me" on Shame + A Sin

·       John Lee Hooker, "Backstabbers" on Mr. Lucky

·       John Lee Hooker, "Boogie at Russian Hill" on Boom Boom

·       B.B. King, "Call It Stormy Monday" on Blues Summit

·       Ron Levy's Wild Kingdom, "Chillin' Out" and "Defrostin'" on B-3 Blues and Grooves

·       Branford Marsalis, Super Models in Deep Conversation

·       Buckshot LeFonque, "No Pain, No Gain" on Buckshot LeFonque

·       John Mayall, "Light the Fuse" and "I'm a Sucker for Love" on Wake Up Call

·       John Zorn, "Two-Lane Highway" on Spillane

·       "Blues for Stevie" on Guitar World Presents...'Guitars That Rule The World' (various artists 1991 sampler)

Singles

·       "Freeze" / "Collins Shuffle" (Kangaroo KA-103/KA-104)

·       "Defrost" / "Albert's Alley" (Great Scott 0007; Hall-Way 1913; Hall-Way/Smash 1795)

·       "Homesick" / "Sippin' Soda" (Hall-Way/Smash 1831)

·       "Frosty" / "Tremble" (Hall 1920)

·       "Thaw-out" / "Backstroke" (Hall 1925)

·       "Sno-Cone, Part I" / "Sno-Cone, Part II" (TCF Hall 104)

·       "Hot 'n' Cold" / "Dyin' Flu" (TCF Hall 116)

·       "Don't Lose Your Cool" / "Frost Bite" (TCF Hall 127)

·       "(What'd You Say) I Don't Know" / "Soulroad" (Tracie 2003)

·       "Cookin' Catfish" / "Taking My Time" (20th Century/ABC 6708)

·       "Ain't Got Time" / "Got a Good Thing Goin'" (Imperial 66351)

·       "Do the Sissy" / "Turnin' On" (Imperial 66391)

·       "Conversation with Collins" / "And Then It Started Raining" (Imperial 66412)

·       "Coon 'n' Collards" / "Do What You Want to Do" (Liberty 56184)

·       "Get Your Business Straight" / "Frog Jumpin'" (Tumbleweed 1002)

·       "Eight Days on the Road" / "Stickin'" (Tumbleweed 1007)

Video

·       1986 Further On Down the Road: Albert Collins, Lonnie Mack, Roy Buchanan – Live at Carnegie Hall (Alligator)

·       2003 The Iceman at Mount Fuji (Fuel 2000/Varese 061299)

·       2003 In Concert: One Filter (Music Video Distributors 6526)

·       2005 Albert Collins: Warner Bros. Classics (Warner Bros. 9086390)

·       2006 Live Has Many Faces (Munich MRDVD-6004)

·       2008 Live From Austin TX (New West NW-8051)

·       2008 Live at Montreux 1992 (Eagle Vision EREDV641)

·       2016 Live at Rockpalast – Dortmund 1980 (MIG Music 90632, 2-CD + DVD set)

Film TV

·       1978 Live Has Many Faces (Barrelhouse featuring Albert Collins, filmed for the Dutch television show Tros Sesjun)

·       1987 Late Night with David Letterman (television show musical guest)

·       1992 Austin City Limits [season 17, επεισόδια 5] (1991 studio concert)

 

 

Ο “τροβαδούρος” της καρδιάς μας -θεράπων γλώσσας και ψυχής, Άλκης Αλκαίος

Γεννήθηκε σαν σήμερα 23 Νοεμβρίου 1949, στην Κοκκινιά και στράφηκε προς το σκοτάδι στα 63 του χρόνια ένας από τους πιο εμπνευσμένους ποιητές - στιχουργούς της νεότερης γενιάς.

Αρνητής του εύκολου, της καθημερινής φθοράς και έκθεσης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, της συναλλαγής και της επιτήδευσης, απόμακρος από τα φώτα της δημοσιότητας o Άλκης Αλκαίος, κατά κόσμο Βαγγέλης Λιάρος, άνθρωπος καλλιεργημένος και ευαίσθητος, που διακρινόταν για το ταλέντο αλλά και τη μεγάλη του ευγένεια, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι, καταφέρνοντας να τυλίξει τη δημιουργική ζωή του - έως την τελευταία στιγμή - με τα πολύτιμα νήματα της ποίησής του. Με όλες τις δυσκολίες της ζωής επέμενε να μεταπλάθει όνειρα, αγωνίες, σε στίχους, μετρώντας - σμιλεμένα με το πηγαίο ταλέντο του και την ανεξάντλητη ευαισθησία του - περισσότερα από 150 τραγούδια.

«Μανουέλ Ντουάρντε απ' το Πράσινο Ακρωτήρι | ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου | ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου | θα πρέπει να 'ναι γιομάτο από λιοπύρι. Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου | ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου | ωστόσο ασίγαστη θε να 'ναι σαν τη γη σου| αν κρίνω απ' τα μηνύματα του ανέμου.
Ναϊμ Ασχάμπ απ' τις όχθες του Ιορδάνη | ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι | ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι | που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει.
Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας | σ' έναν έστω στιγμιαίο συντονισμό | ίδιες ελπίδες καθώς μας φώτιζαν το δρόμο | οι σελίδες απ΄ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο» (Φλεβάρης 1848).
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη.

Αυτοί οι στίχοι - δημοσιευμένοι στο «Ρ» στο τέλος της δεκαετίας του '70 στάθηκαν η αφορμή της γνωριμίας του Άλκη Αλκαίου, με τον Θάνο Μικρούτσικο ο οποίος διαβάζοντάς τους, τους μελοποίησε δημιουργώντας το εκπληκτικό αυτό τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά η Μαρία Δημητριάδη. Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους - ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).

Ο Άλκης Αλκαίος, που με την παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και από πολύ μικρός «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και γράφοντας τους υπέροχους στίχους των τραγουδιών του, έχοντας σαν «δάσκαλό του» την ποίηση του Κ. Καρυωτάκη.

Το όνομά του το πήρε από το θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.

Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤΝΕΜ (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο - Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή | και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση | και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση | και σαν Ανατολή».

Ζώσα ποίηση δεμένη
με τη ζωή
και τους αγώνες του λαού

Οι στίχοι του - ζώσα ποίηση γραμμένη για τη ζωή με τους αγώνες και τις προσδοκίες της, για τον άνθρωπο και τα όνειρά του, για την ομορφιά και για τον έρωτα, ενέπνευσαν τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως Θάνος Μικρούτσικος, Μάριος Τόκας, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Μπάμπης Στόκας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Χρήστος Θηβαίος, Φίλιππος Πλιάτσικας, Σταμάτης Μεσημέρης, Χριστόφορος Κροκίδης, Δημήτρης Ψαρράς. Εκτός από τις ερμηνείες των τραγουδοποιών χαρακτηριστικές είναι και οι ερμηνείες των Δημήτρη Μητροπάνου, Μαρίας Δημητριάδη, Μανώλη Μητσιά, Χαρούλας Αλεξίου, Γιώργου Νταλάρα, Μελίνας Κανά, Ελευθερίας Αρβανιτάκη, κ.ά.

Ποιος δεν τραγούδησε την Πιρόγα «Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη και την τρελή σου κυνηγάει σκιά πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη.
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»...

Ακούγοντας ξανά και ξανά τα τραγούδια που έγραψε, διαβάζοντας ξανά τους στίχους του, μπορεί να διακρίνει κανείς ότι και με τα πιο απλά υλικά των στίχων του ο Αλκαίου έκανε τέχνη και μας θυμίζει αυτό που έχει πει ένας άλλος θεράπων της γλώσσας και της ψυχής, ο Γ. Χειμωνάς ότι δηλαδή «ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου... «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία | πώς η ιστορία γίνεται σιωπή | τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο | συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω | τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»... «Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της αυτήν την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου, να τη δουλεύει και να την επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους».

«Το μπάντζο σφίγγανε στα χέρια οι μιγάδες | δέκα ρεπόρτερ καταγράφαν τα συμβάντα | πριν στο χορό τους μας τραβήξουν οι μαινάδες | οι ανεμώνες μας βρεθήκαν μείον σαράντα. Πού πας χλομός καλέ μου Μιγκέλ | γέμισε ο τόπος κίτρινες τουλίπες | και στην πλατεία Χόρχε ντ΄ Αλβαράδο | περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες. Ο σεισμολόγοι στο Παλάσιο Νασιονάλ | τα βάζανε με τους κρατήρες της Σάντα Αννα | φοράς σομπρέρο κι έχεις πρόσωπο οβάλ | κι ούτε που πρόλαβες να παίξεις στην αλάνα. Πού πας γυμνός καλέ μου Μιγκέλ | γέμισε ο τόπος με κηλίδες απουσίας | τις τεφροδόχους κλείσαν σε κρυφή σπηλιά | και μας πουλάν ενέσεις ευθυμίας»
(Στίχοι: Άλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνευτές 1.Μαρία Δημητριάδη - 2.Υπόγεια Ρεύματα).

Η ποίηση έχει την ανάγκη
και τη δύναμη
να χτυπάει την πόρτα του παρόντος
κυοφορώντας πάντα
τα σημάδια μελλοντικών εικόνων.

«Όλα ή τίποτα του δρόμου μας το ρίσκο, κι όλα στο τίποτα θαρρώ τώρα τα βρίσκω. Μα στη ζωή κάθε στιγμή τέλος κι αρχή, κάτι θα βρούμε σαν ταξί μεσ΄ τη βροχή. Μου 'πες να γράψω ένα αιμάτινο τραγούδι μα ποιο τραγούδι αναπληρώνει τη ζωή; Περνώ στ΄ αυτί σου ένα κόκκινο λουλούδι για να σου πει τι λέει του ανέμου η πνοή» μελοποίησε και τραγούδησε ο Διονύσης Τσακνής με την Ασπασία Στρατηγού.

Ηταν το 1999, τότε που τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες - απόντες σήμερα και οι τρεις - ένωσαν τη φωνή τους και μας έδωσαν τραγούδια λαϊκά, του κεφιού και της παρέας, σμιλεμένα με το λόγο του Άλκη Αλκαίου, τις νότες του Μάριου Τόκα και την ανόθευτη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο λόγος για το δίσκο «Εντελβάις», μια δουλειά που δημιουργήθηκε «με πολλή αγάπη», όπως είχε πει ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τραγούδια με έντονη τη σφραγίδα του ζεϊμπέκικου, όπως το «Κιφ» και το «Σαββατόβραδο», αλλά και άλλων λαϊκών ρυθμών, συνέθεσαν αυτήν την τριμερή, ατμοσφαιρική συνεργασία. Μια συνεργασία, που όπως είχε πει τότε ο Μ. Τόκας «με κάνει να νιώθω άνθρωπος. Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν αντικριστά με τον Αλκη Αλκαίο και τον Δημήτρη Μητροπάνο. Πήρα πολλά από τον Άλκη. Ο Μητροπάνος μας έδωσε την ψυχή του. Του είμαστε ευγνώμονες».

Ποιητικά σύμβολα γεννημένα στο παρελθόν αναγνωρίζουν καινούρια πάντα μηνύματα. Αδέσμευτα και οικουμενικά τα ποιητικά μηνύματα εξελίσσονται με κάθε ανάγνωση, σε κάθε εποχή, μέσα σε νέες ή διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που ενέπνευσαν, που επηρέασαν τους φορείς, τους οραματιστές της ζωής, τους ποιητές των τραγουδιών.

«Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι | με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη | στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι | πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι | με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη | στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι | πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι».

Αυτός ήταν ο Άλκης όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τους στίχους του. Ας τον αποχαιρετήσουμε με έναν δικό του πάλι στίχο:
«Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια | τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια | θα 'φευγαν τα σύννεφα φαντάσου | αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου. Πουλί σε δέντρο αρχοντικό παλιό τραγούδι λέει | αυτός που όλα τα 'χασε ματώνει μα δεν κλαίει | αν δε φυσήξει ο άνεμος το φύλλο δε σαλεύει | αν δε θυμώσει η θάλασσα το κύμα δε χορεύει».

10 χρόνια μακριά από τον δικό μας “άγιο”

Πίστευε πως «η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα» και πως «ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός». Ο Άλκης, υπήρξε ένα πολύτιμο πλάσμα με ειδική ευαισθησία να βλέπει όχι μόνο τα κρυμμένα, αλλά κυρίως να βλέπει το παρακάτω της Ιστορίας. Όπως είχε πει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Αλκαίος «εξέφρασε την καθολική αγωνία της γενιάς του», ενώ ο Δημήτρης Μητροπάνος πίστευε πως ο Αλκαίος «έζησε σ' έναν δικό του κόσμο, πολύ πλούσιο, γεμάτο από στοργή, αγάπη, δικαιοσύνη και αισιοδοξία».

Στην εξορία του δωματίου

Καλοκαίρι του '73 συλλαμβάνεται για την αντιστασιακή δράση του. Στην Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ τον βασανίζουν άγρια για 6 μήνες… αυτός ακινητοποιημένος σ' ένα δωμάτιο, γράφει στο «Σαράκι του Ρεμπώ»: (...) “τέσσερις τοίχοι η καινούργια μου εξορία. Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός”.
Δημιουργεί συνέχεια, διαβάζει, ενημερώνεται. Ξέρει τι συμβαίνει εκεί έξω. Αγγίζει τον σφυγμό της ταραγμένης εποχής του. Γράφει σαν να ζει έξω στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια, στα χωράφια, στα γραφεία, στις διαδηλώσεις... Αφουγκράζεται και αποκωδικοποιεί τον καιρό του, ενώ δεν μιλάει ποτέ για τα βασανιστήριά του. Σαν να μην τα πέρασε όλα αυτά τα φριχτά. Δεν επιτρέπει σε κανέναν να αντιληφθεί το πρόβλημά του, ούτε να τον λυπηθεί. Σ' εκείνους τους τέσσερις τοίχους, γεννιέται καθημερινά πολιτισμός. Γεννιέται η ζωντανή ποίηση της εποχής του, με τον αιχμηρό λόγο, τη μαχητικότητα, μια ποίηση που γράφεται για τους αγώνες του ανθρώπου και τα όνειρά του, μια ποίηση που χτυπάει με δύναμη τις καμπάνες του παρόντος, στον ρυθμό του μέλλοντος. Ο Θάνος Μικρούτσικος είχε πει γι' αυτόν: «Ο Αλκης έχει έναν μαγικό τρόπο με τα τραγούδια του, όπως η "Ρόζα", να διαλύει την πάλη των τάξεων. Σκέψου. Είναι ένα τραγούδι που το χορεύουν ασφαλίτες, μπάτσοι και αναρχικοί στα Εξάρχεια».

Σκίζοντας καθέτως τη βαρβαρότητα

Το 1981 γράφει στον «Ριζοσπάστη»: «Η τέχνη τότε μονάχα είναι πραγματικά προοδευτική, πρωτοπόρα και καινοτόμα, όταν γεννιέται και εξελίσσεται μέσα στην κοχλάζουσα χοάνη των καθολικών αιτημάτων των καιρών». Ο Αλκαίος καίγεται για την ουσία του στίχου. Είναι λάτρης του Χικμέτ, του Καρυωτάκη και του Καββαδία. Διαβάζοντας κανείς αυτά που γράφει, νιώθει πως περιέχουν μέσα τους κι άλλους ποιητές, κυρίως εκείνους του μεσοπολέμου, τους οποίους όμως έχει αφομοιώσει με αριστοτεχνικό τρόπο. Δουλεύει με κλειδιά που ξεκλειδώνουν τη συγκυρία και του «εγώ» και του «εμείς». Κάνει την ποίηση της συγκυρίας. Σκίζει καθέτως τη βαρβαρότητα ο εξπρεσιονισμός των στίχων του! Ισως μαζί με τον Γκάτσο και τον Ελευθερίου, να είναι - όχι οι στιχουργοί, αλλά - οι Ποιητές των τραγουδιών. «Οι εικόνες που προκύπτουν από την ποίησή του - έλεγε το άλλο του μισό στη μουσική, ο Θάνος Μικρούτσικος - μου θυμίζουν μαγικά σκανδιναβικά παραμύθια. Ξεκλειδώνουν κι εκφράζουν τη δραματική κατάσταση που βιώνουμε, είτε πρόκειται για το ατομικό, είτε για το όλον». Ο Αλκαίος τού στέλνει με το ταχυδρομείο καλογραμμένα χαρτάκια με στίχους, τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα. Κάποιες φορές μάλιστα τον βομβαρδίζει με ποίηση και κάθε μέρα. Μετά ακούει από το τηλέφωνο τη μουσική που τους βάζει ο Θάνος και πάντα ενθουσιάζεται. Ετσι μελοποιούνται πάνω από 120 σπουδαία κομμάτια, αλλά τελικά δημοσιοποιούνται μόνο καμιά εξηνταριά. Ο διεισδυτικός, οξυδερκής και βαθιά καλλιεργημένος Αλκαίος σημαδεύει όσο ελάχιστοι το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Λύπη γι' αυτούς που δεν ονειρεύονται

Το «Εμπάργκο», η πρώτη ολοκληρωμένη εμφάνισή του στη δισκογραφία, τον καθιερώνει ως ανερχόμενη δύναμη στον στίχο. 40 χρόνια τώρα, το «Εμπάργκο» παραμένει εντυπωσιακά επίκαιρο, ειδικά στον τομέα του προσωπικού αποκλεισμού. Η ανατριχίλα συνοδεύει πάντα το άκουσμα του «Ταπεινού ρέκβιεμ για το μέλλον», της «Σκάντζας» και του «Μες στο Χημείο του Μαγιού». Έλεγε πάντα πως λυπόταν βαθιά αυτούς που δεν ονειρεύονται. Και το έλεγε αυτό, εννοώντας το απολύτως, κάποιος καθηλωμένος χρόνια σε μια πολυθρόνα. Το πιο αγαπημένο τραγούδι του Χατζιδάκι ήταν το «Θέατρο Σκιών» και του Μικρούτσικου το «Κακόηθες Μελάνωμα». Το δικό μας αγαπημένο; Ολα του!

Καθηλωμένος στο κρεβάτι, ακόμα κι έτσι δημιουργεί -γράφει σαν να είναι παρών στα γεγονότα, αφουγκράζεται τον καιρό του, με βαθιά κοινωνική διάθεση. Μέσα από τα τραγούδια του, ζει τη ζωή... Και όπως λέει ο Μ. Πασχαλίδης, «Μπορεί να ήταν κλεισμένος σ' ένα δωμάτιο, αλλά το δωμάτιο αυτό είχε παράθυρα σ' όλον τον κόσμο».

Δείτε ακόμη (Ριζοσπάστης)

• Άλκης Αλκαίος. Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
• Η ζώσα μνήμη του Άλκη Αλκαίου \ Όπως τον γνώρισε ο Μίλτος Πασχαλίδης
• “Σώπασε” ο “τροβαδούρος” της καρδιάς
• Ένα ξεχωριστό αφιέρωμα σε έναν σπουδαίο στιχουργό
  Εκδήλωση της Περιφερειακής Οργάνωσης Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ για τον Άλκη Αλκαίο

Τιμώντας τη μνήμη του ποιητή και στιχουργού Άλκη Αλκαίου, το Αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr σχετικό επεισόδιο της σειράς «Η περιπέτεια ενός ποιήματος», σε σκηνοθεσία Αντώνη Κόκκινου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου παραγωγής 1990.

Το συγκεκριμένο επεισόδιο, παρουσιάζει μέρος από την πορεία του στο χώρο της δισκογραφίας, που αφορά στη συνεργασία του με τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο και ειδικότερα στον δίσκο «Εμπάργκο» (1982). Ο ποιητής μιλάει για τη γνωριμία του με τον συνθέτη στα τέλη της δεκαετίας του '70, που σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας μακράς και γόνιμης μεταξύ τους συνεργασίας. Οι δύο δημιουργοί συνομιλούν και αναφέρονται στο κλίμα και στις συνθήκες της εποχής μέσα από την οποία προέκυψε, το 1982, η δισκογραφική δουλειά «Εμπάργκο», έργο - σταθμός στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, βασισμένο σε ποιήματα του Α. Αλκαίου.

Ο Θάνος Μικρούτσικος σχολιάζει, μεταξύ άλλων, τη σχέση ποίησης - τραγουδιού και την αποδοχή του εν λόγω δίσκου από το κοινό στο πέρασμα των χρόνων. Στη διάρκεια της εκπομπής, ερμηνεύουν τραγούδια από τον δίσκο «Εμπάργκο» οι: Θάνος Μικρούτσικος, Δήμητρα Γαλάνη, Μανώλης Μητσιάς και Βλάσης Μπονάτσος, όπως τα: «Κακοήθες Μελάνωμα» «Ερωτικό (Με μια πιρόγα)», «Πρωινή ή Βραδινή Σερενάτα», και «Σκάντζα».

Δείτε το εδώ