Τότε και σήμερα “ουδέν νεώτερον από τα μέτωπα”

(Η είδηση)
Βραβεία BAFTA: “Σάρωσε” το “Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο”

Η γερμανική ταινία του Έντβαρντ Μπέργκερ απέσπασε και το βραβείο καλύτερης ταινίας, στο Royal Festival Hall του Λονδίνου έχοντας ήδη θριαμβεύσει σε πολλές κατηγορίες, κέρδισε επίσης τα βραβεία καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, ξενόγλωσσης (μη αγγλόφωνης) ταινίας, φωτογραφίας, ήχου και πρωτότυπης μουσικής επένδυσης. «Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες την αυτοπεποίθηση να μετατρέψω τις αμφιβολίες σε πίστη για να κάνω αυτήν την ταινία», είπε ο 53χρονος σκηνοθέτης απευθυνόμενος στην κόρη του, παραλαμβάνοντας το βραβείο του. Ευχαρίστησε επίσης το συνεργείο του και τους συνυποψηφίους του. «Είναι μια τεράστια, τεράστια τιμή», πρόσθεσε. Η δραματική ταινία του παντοκράτορα (ενός εκ των…) Netflix, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ για τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως τον βιώνει ένας νεαρός Γερμανός στρατιώτης, είναι υποψήφια συνολικά για 14 βραβεία.

Ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος _άρχισε το 1914 ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που συσσωρεύονταν για δεκαετίες κι έφερε σε σύγκρουση - ολέθρια για τα συμφέροντα όλων των λαών που βρέθηκαν στη δίνη του - δύο στρατιωτικοπολιτικούς συνασπισμούς καπιταλιστικών χωρών, που μέχρι να ανάψει η φωτιά διαμορφώνονταν ασταμάτητα ως δήθεν συμμαχίες για τη διασφάλιση της ειρήνης. Στην πραγματικότητα, βέβαια, έγινε αυτό που ο Λένιν περιέγραφε με αξιοθαύμαστο τρόπο όταν σημείωνε πως «οι ειρηνικές συμμαχίες προετοιμάζουν τους πολέμους και με τη σειρά τους ξεπηδούν από τους πολέμους, καθορίζοντας η μια την άλλη, γεννώντας τη διαδοχή των μορφών της ειρηνικής και της μη ειρηνικής πάλης πάνω στο ίδιο ακριβώς έδαφος των ιμπεριαλιστικών σχέσεων και των αμοιβαίων σχέσεων της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής».

Δείτε Θανάση Παπαρήγα
Αίτια του Α` παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου

Εκτός από το “Ουδέν νεώτερον” του Felix Kammerer (2022), έχουμε αρκετά ακόμη, από το 1930 _Lew Ayres, Louis Wolheim …1979 _Richard Thomas, Ernest Borgnine, _Colin Buchanan, Adrian Hood, & Alistair McGowan, 1994–1997 TV Series Caroline Catz, Colin Buchanan _2012 Leonard Maltin και φυσικά το κορυφαίο κατά τη γνώμη μας…

Σταυροί στο μέτωπο (Paths of Glory -1957), όπου μετά την άρνηση να επιτεθούν οι απλοί φαντάροι στον “εχθρό”, ένας στρατηγός τους κατηγορεί για δειλία και ο διοικητής τους επιχειρεί να τους υπερασπιστεί.
Του Stanley Kubrick _σενάριο του ίδιου + Calder Willingham & Jim Thompson, με Kirk Douglas, Ralph Meeker, Adolphe Menjou κά

“Τόσοι σταυροί που στήθηκαν, τόσοι σταυροί που θα στηθούνε, / Εμάς μονάχα με σταυρούς μπορούν να μας μετρούνε. / Σταυροί, παντού σταυροί...”                 
              (Φώτης Αγγουλές)

Με το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, τα αστικά επιτελεία, έβαλαν μπροστά την προπαγανδιστική μηχανή με στόχο να δικαιολογήσουν την εμπλοκή της χώρας σε αυτόν για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στην προσπάθεια αυτή επιστρατεύτηκαν κάθε είδους μύθοι, που αποδείχτηκε ότι έχουν πολύ κοντά ποδάρια.

1. Είπαν:

«Η Ρωσία είναι ο επιτιθέμενος και η Ουκρανία ο αμυνόμενος, εμείς πρέπει να σταθούμε στο πλευρό εκείνου που αμύνεται».
Ποια είναι η αλήθεια;

Η απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία κάθε άλλο παρά «μονόπρακτο έργο» ήταν, αλλά αντίθετα το αποτέλεσμα μιας πορείας κλιμάκωσης των ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τη στρατηγική της «ευρωατλαντικής διεύρυνσης», από τη μια πλευρά, και, από την άλλη, τη στρατηγική της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας για τα δικά της εκμεταλλευτικά σχέδια σε βάρος των λαών, για να ενισχύσει τον δικό της ιμπεριαλιστικό συνασπισμό στην περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ. Θύματα αυτών των ανταγωνισμών, όπως και αυτών στο εσωτερικό της αστικής τάξης της Ουκρανίας, είναι ο ουκρανικός και ο ρωσικός λαός που για εφτά δεκαετίες ζούσαν ειρηνικά στη Σοβιετική Ενωση.

Δεν έχει εξάλλου παρά να ακούσει κανείς τις δηλώσεις Στόλτενμπεργκ τη βδομάδα που πέρασε στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ: «Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο. Ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014» (όταν δηλαδή στο Κίεβο προέκυψε φιλοδυτική κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα με ανοιχτή ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική επέμβαση και στήριξη), είπε ο γγ του ΝΑΤΟ, προσθέτοντας ότι «από το 2014, οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ παρείχαν υποστήριξη στην Ουκρανία, με εκπαίδευση, με εξοπλισμό». Θυμίζουμε ότι της εισβολής είχαν προηγηθεί οι βομβαρδισμοί και η πολεμική επιχείρηση του Κιέβου στην Ανατ. Ουκρανία.

Η «αλληλεγγύη στον αμυνόμενο», που αναμασούν όλα τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας, είναι ψέμα, είναι πρόσχημα για τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτήν την ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση, γίνεται για λογαριασμό του ενός στρατοπέδου ληστών, αυτού του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το οποίο πάει χέρι χέρι η ελληνική αστική τάξη. Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με την προστασία του ουκρανικού λαού, ο οποίος γίνεται «σάκος του μποξ» των ιμπεριαλιστών.

Η αληθινή αλληλεγγύη και υπεράσπιση του λαού της Ουκρανίας είναι ο αγώνας σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η πάλη ενάντια στην εμπλοκή της κάθε χώρας σε αυτόν. Είναι η καταδίκη της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας αλλά και η καταδίκη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που πυροδοτούν αυτόν τον πόλεμο και σπρώχνουν την Ουκρανία στον όλεθρο. Είναι ο αγώνας για να μη διαλέξουν οι λαοί στρατόπεδο ιμπερια-ληστών, αλλά την όχθη των δικών τους συμφερόντων: Για να συντονιστεί η πάλη των λαών ώστε αυτοί να δώσουν τη διέξοδο από τον πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό τους αντίπαλο, τις αστικές τάξεις τους, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

2. Είπαν:

«Εχθρός μας είναι ο αναθεωρητισμός. Αν κυριαρχήσει, θα τον βρούμε μπροστά μας στο Αιγαίο και στην Κύπρο από την Τουρκία. Πώς θα ζητήσουμε τότε στήριξη από τους συμμάχους μας αν εμείς δεν στηρίξουμε τώρα την Ουκρανία;»
Ποια είναι η αλήθεια;

Είναι πρόκληση για τον λαό μας το παραμύθι ότι η μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στα ΝΑΤΟικά σχέδια τη θωρακίζει δήθεν απέναντι στην επιθετικότητα της... ΝΑΤΟικής συμμάχου Τουρκίας.

Όσοι το διακινούν κάνουν πως δεν είδαν ότι είναι ακριβώς τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή και η προσπάθεια για τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής, στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού με Ρωσία και Κίνα, αυτά που «βάζουν ιδέες» και δίνουν αέρα στα πανιά των απαράδεκτων διεκδικήσεων της Τουρκίας.

Αυτό επιβεβαιώθηκε «πανηγυρικά» τον έναν αυτόν χρόνο που πέρασε: Η «νέα κατάσταση που δημιουργεί ο πόλεμος», όχι μόνο δεν σήμανε «ασφάλεια» και «σταθερότητα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, προς όφελος των δύο λαών, αλλά αντίθετα φόρτωσε και άλλη καύσιμη ύλη στους ανταγωνισμούς των δύο αστικών τάξεων.

Η αναβάθμιση της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, με βάση τις κατάπτυστες Συμφωνίες ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ με τις ΗΠΑ, πήγε χέρι χέρι με την αναβάθμιση των διεκδικήσεων της τουρκικής ηγεσίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Αλλά και με την άλλη όψη τους, τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και την προσπάθεια των επικίνδυνων «διευθετήσεων» για να «τρέξουν» σχέδια συνεκμετάλλευσης της Ενέργειας στην περιοχή και να θωρακίζεται από τους ανταγωνιστές η νοτιοανατολική πτέρυγα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Κάνουν όλοι αυτοί πως δεν είδαν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ - που με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τους από τα Βαλκάνια έως τη Μ. Ανατολή «διδάσκουν» αναθεωρητισμό και επαναχάραξη συνόρων εδώ και δεκαετίες - να χαρακτηρίζουν «διμερείς διαφορές» τις αμφισβητήσεις έως και της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά, να ζητάνε αυτές να επιλυθούν «σε συμμαχικό πνεύμα», να στήνουν μηχανισμούς διευθέτησης των «διαφορών».

Μάλιστα, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία επιστρατεύουν τελευταία και τον απαράδεκτο όρο του «ΝΑΤΟικού εδάφους» που ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, μια «κερκόπορτα» ώστε - όπως λένε ήδη για τις θαλάσσιες και εναέριες ζώνες - αύριο-μεθαύριο να απαιτηθεί και η συνδιαχείριση με το ΝΑΤΟ επιδιαιτητή και στο «ΝΑΤΟικό έδαφος».

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως η μεγαλύτερη συμβολή απέναντι στον αναθεωρητισμό και την προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, τα σχέδια για αλλαγές συνόρων, δεν είναι το βαθύτερο μπλέξιμο στα ΝΑΤΟικά σχέδια που τα τροφοδοτούν, αλλά να δυναμώσει, μαζί και με τον τουρκικό λαό, η πάλη για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με τους λαούς να έχουν την εξουσία.

3. Είπαν:

«Η εμπλοκή μας στον πόλεμο έχει θυσίες αλλά στο τέλος του δρόμου βρίσκονται η ασφάλεια και σταθερότητα, η ενεργειακή και γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας».
Ποια είναι η αλήθεια;

Ότι οι θυσίες του λαού είναι χωρίς τέλος για να στηρίξουν τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και μόνο, για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο λαός καλείται έκτοτε να πληρώσει αυτό το «τίμημα», που περιλαμβάνει όχι μόνο τον μόνιμο κίνδυνο να αποτελέσει στόχο και θύμα των στρατιωτικών αντιποίνων από τους αντιπάλους του ΝΑΤΟ, αλλά και τις βαριές οικονομικές συνέπειες του πολέμου:

n  Τον λογαριασμό των πάνω από 4 δισ. ευρώ τον χρόνο που φουσκώνει συνεχώς για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, τους οποίους πλέον η κυβέρνηση συνδέει ανοιχτά με την υπεράσπιση του «ΝΑΤΟικού εδάφους», που καμιά σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας. Κι ενώ πανάκριβο στρατιωτικό υλικό έχει σταλεί ως «πολεμική βοήθεια» στην Ουκρανία και έπεται συνέχεια.

n  Τις «πολεμικές ανατιμήσεις» στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, που εκτόξευσαν τις τιμές τους σε ιστορικά υψηλά, συμπληρώνοντας τις τεράστιες αυξήσεις από την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας και την «πράσινη» ανάπτυξη. Το τίμημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του πολέμου είναι το ακριβότερο ρεύμα, η μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, οι τιμές - φωτιά σε μετακινήσεις και βασικά αγαθά που εξανεμίζουν το λαϊκό εισόδημα, με τον πληθωρισμό να «τρέχει» ακόμα και με διψήφια νούμερα.

n  Τον «δημοσιονομικό λογαριασμό» του πολέμου που φορτώνεται μέχρι δεκάρας στους λαούς για να πληρωθούν τα νέα τεράστια κρατικά χρέη και ελλείμματα.

n  Τις επιπτώσεις από τις κυρώσεις και τα «αντίμετρα» που επιβάλλουν εκατέρωθεν τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και καταλήγουν κι αυτές στην τσέπη του λαού. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των βιοπαλαιστών αγροτών που πέρα από τα ακριβότερα καύσιμα, αγροτικά εφόδια και πρώτες ύλες, με τα οποία ήταν αντιμέτωποι και πριν από τον πόλεμο, πλήρωσαν και τις νέες κυρώσεις και απαγορεύσεις εξαγωγών προς τη Ρωσία αξίας δεκάδων εκατομμυρίων.

Από την άλλη, βέβαια, υπήρχαν όντως και οι κερδισμένοι. Να τι έλεγε ένας από αυτούς, ο εφοπλιστής Ν. Βερνίκος: «Το εμπάργκο στη θαλάσσια μεταφορά του ρωσικού πετρελαίου θα έχει θετικό αποτέλεσμα: Εμείς οι πλοιοκτήτες θα γίνουμε πλουσιότεροι».
Συνολικά η ελληνική αστική τάξη βλέπει τον πόλεμο ως ευκαιρία, επιδιώκει να αναβαθμιστεί, από τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, με την κατασκευή νέων ενεργειακών υποδομών στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, τη χάραξη νέων δρόμων για τη διοχέτευση φυσικού αέριου στην Ευρώπη, τη μεγαλύτερη συμμετοχή του ελληνόκτητου εφοπλιστικού στόλου στην παγκόσμια μεταφορά του LNG.

Τι κέρδισε απ' όλα αυτά ο λαός; Απολύτως τίποτα! Το δείχνει η πείρα από τη μέχρι τώρα συμμετοχή στον αμερικανοΝΑΤΟικό ενεργειακό σχεδιασμό, όπως και από τον τελευταίο χρόνο: Αγωγοί φτιάχτηκαν, τερματικοί σταθμοί σχεδιάστηκαν, συμμαχίες έγιναν, δρόμοι χαράχτηκαν, όμως ο λαός πληρώνει πανάκριβα το ρεύμα, η ενεργειακή φτώχεια μεγαλώνει, χιλιάδες απολύσεις γίνονται στον ενεργειακό τομέα, χώρια οι κίνδυνοι.

4. Είπαν:

«Η κυβέρνηση της ΝΔ άλλαξε το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής στέλνοντας στρατιωτική ενίσχυση στην Ουκρανία. Επρεπε να επιμείνει στην ειρηνική διευθέτηση και να στείλει μόνο ανθρωπιστική βοήθεια όπως έκαναν οι περισσότερες χώρες της ΕΕ».
Ποια είναι η αλήθεια;

Ο μύθος της «light εμπλοκής» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο καταρρίφθηκε «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις».

Τις αστειότητες αυτές άλλωστε - παλιά γνωστά κόλπα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας για να κρύψει την υπογραφή της στην πολιτική της εμπλοκής και να στρατεύσει σε αυτή λαϊκό κόσμο με «φιλειρηνικό μανδύα» - επί της ουσίας άφησε στην άκρη νωρίς νωρίς και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ: Χειροκροτώντας τον Ζελένσκι και τους ναζί του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή, ψηφίζοντας στη Βουλή για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με Σουηδία και Φινλανδία, στηρίζοντας στην Ευρωβουλή μαζί με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το ψήφισμα - πολεμικό παραλήρημα που ζητάει «τη μαζική αποστολή όπλων στην Ουκρανία» απ' όλα τα κράτη - μέλη.

Αλλά και οι «επίσημες σφραγίδες» από ΝΑΤΟ - ΕΕ που ζητούσε για την αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία, έπεσαν πολύ γρήγορα, εκθέτοντας και αυτούς τους πολύ επικίνδυνους για τον λαό μύθους του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει έτσι ως «δικαιολογημένη» τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή υιοθέτησε όλα τα προσχήματα για την εμπλοκή της χώρας στο νέο αυτό ιμπεριαλιστικό μακελειό «σβήνοντας» τις ευθύνες ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, «ξεπλένοντας» ξεδιάντροπα τον ρόλο της ΕΕ, της οποίας ζητούσε... την ενεργότερη εμπλοκή. Και όντως, η ιμπεριαλιστική ένωση και πρώτα πρώτα οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, πρωταγωνιστούν στο ιμπεριαλιστικό μακελειό.

Ούτε βέβαια και οι υποτιθέμενες «διπλωματικές λύσεις», οι συμφωνίες και οι εύθραυστοι συμβιβασμοί των ιμπεριαλιστών με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως δήθεν το αντίθετο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι τέτοιες: Αντίθετα, είναι η «άλλη όψη» του νομίσματος των ανταγωνισμών στις πλάτες των λαών. «Προέκτασή» τους είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις.

Τα «σάπια» του ΣΥΡΙΖΑ βρώμισαν λοιπόν γρήγορα: Το «δόγμα» της εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια για να αναβαθμίσει η αστική τάξη τα συμφέροντά της, αυτό το «δόγμα» που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά αντίθετα «λάμπει» σε όλο του το μεγαλείο και σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον λαό μας.

Ο 1^ος  παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Οι δύο αντιμαχόμενοι στρατιωτικοπολιτικοί συνασπισμοί ήταν η Τριπλή Συνεννόηση (Τριπλή Αντάντ) και η Τριπλή Συμμαχία. Η Τριπλή Συνεννόηση ήταν ο στρατιωτικοπολιτικός συνασπισμός της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Στην ολοκληρωμένη αυτή μορφή του συγκροτήθηκε στα 1907 όταν η Ρωσία και η Αγγλία ήρθαν σε συμφωνία που, στην ουσία, συμπλήρωνε την αγγλογαλλική συμφωνία του 1904, η οποία έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Εγκάρδια Συνεννόηση» (Entente Cordiale) ή αγγλογαλλική Αντάντ. Η Τριπλή Συμμαχία ήταν η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας και Ιταλίας, που η συγκρότησή της ξεκίνησε με τη γερμανοαυστριακή στρατιωτική συμμαχία του 1878 και ολοκληρώθηκε με την προσχώρηση σ' αυτήν το 1883 της Ιταλίας.

Οι συνασπισμοί αυτοί στην πορεία του πολέμου άλλαξαν αισθητά και ουσιαστικά. Η Ιταλία, για παράδειγμα, στην αρχή της αναμέτρησης δήλωσε ουδετερότητα γιατί έτσι νόμιζε πως εξυπηρετούσε τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια. Στη συνέχεια, όμως, επιχείρησε να συμπαραταχτεί με κάποιον από τους δύο συνασπισμούς, που θα της έδινε τα ανταλλάγματα που ζητούσε, και τελικά το Μάη του 1915 πέρασε με το μέρος της Αντάντ, αφού ήρθε σε συμφωνία με την τελευταία. Το κενό στην Τριπλή Συμμαχία κάλυψε η Βουλγαρία, που επίσης στην αρχή του πολέμου δήλωσε αυστηρή ουδετερότητα, αλλά το φθινόπωρο του 1915 πέρασε στο πλευρό των κεντρικών δυνάμεων, της Αυστροουγγαρίας, δηλαδή, και της Γερμανίας. Το ίδιο έκανε και η Τουρκία, με αποτέλεσμα η Τριπλή Συμμαχία να γίνει τετραπλή (Γερμανο-αυστρο-βουλγαρο-τουρκική).

Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών χωρών

Σε καθεμία από τις μεγάλες χώρες που ξεκίνησαν τον πόλεμο, αλλά και στις μικρότερες που πήραν μέρος σ' αυτόν, από την πρώτη στιγμή προβλήθηκαν εθνικιστικές - σοβινιστικές διεκδικήσεις αλλά και απατηλά συνθήματα που στόχο είχαν να παρασύρουν τις λαϊκές μάζες και να τις μετατρέψουν σε βορά των κανονιών, στο βωμό των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Στη Γερμανία, οι μεγιστάνες του χρηματιστικού κεφαλαίου, οι Γιούνκερς και η στρατιωτική κάστα σχεδίαζαν και προπαγάνδιζαν τη δημιουργία της Μεγάλης Γερμανίας ή μιας, όπως έλεγαν, Μεσευρώπης, που θα συμπεριλάμβανε την Αυστροουγγαρία, τα Βαλκάνια, τις Βαλτικές Χώρες, το Βέλγιο, την Ολλανδία, ένα τμήμα της Γαλλίας κλπ. καθώς αποικίες στην Αφρική και τον Ειρηνικό και σφαίρες επιρροής στη Νότια Αμερική. Τις πολεμικές της επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσίας η Γερμανία τις εμφάνιζε ως δήθεν αγώνα για τη συντριβή του μεσαιωνικού τσαρικού καθεστώτος. Στη Γαλλία η χρηματιστική ολιγαρχία διατυμπάνιζε ότι με τον πόλεμο ήθελε να πάρει πίσω από τη Γερμανία την Αλσατία και τη Λωραίνη, να κατακτήσει το λεκανοπέδιο του Ρουρ και φυσικά να επεκτείνει τη γαλλική αποικιοκρατική αυτοκρατορία, προπαντός σε βάρος των γερμανικών κτήσεων στην Αφρική. Στη Ρωσία οι τσιφλικάδες και η αστική τάξη δεν έκρυβαν τα σχέδιά τους να θέσουν υπό το στρατιωτικοπολιτικό τους έλεγχο τα Βαλκάνια, να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά, να μετατρέψουν σε σφαίρα επιρροής τους το Ιράν κλπ. Σχέδια για τον έλεγχο των Βαλκανίων είχε και η Αυστροουγγαρία, ενώ η Ιταλία στόχο είχε να πάρει την Τεργέστη, την Αλβανία, μέρος της Μικράς Ασίας και να θέσει υπό τον έλεγχό της τη λεκάνη της Μεσογείου. Τέλος, η Μ. Βρετανία επιθυμούσε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη μονοκρατορία της στον κόσμο ως η μεγαλύτερη, η ισχυρότερη και η αδιαμφισβήτητη ηγέτιδα δύναμή του. Από την άλλη, όμως, πλευρά του Ατλαντικού οι Ηνωμένες Πολιτείες έτριβαν τα χέρια τους αφού αυτός ο πόλεμος έδινε τη δυνατότητα να εξασθενίσουν τους αντιπάλους τους, να θησαυρίσουν εμπορευόμενοι και με τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και να ενισχύσουν τη δική τους θέση διεθνώς. Γι' αυτό ακριβώς και μπήκαν στον πόλεμο πολύ αργά (6 Απρίλη 1917), όταν αυτός πλησίαζε προς το τέλος του κι όταν είχε διαφανεί η επικείμενη ήττα των κεντρικών δυνάμεων.

Η προδοσία της Β` Διεθνούς και
η επαναστατική πλατφόρμα των μπολσεβίκων

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος οι προλεταριακές μάζες όλου του κόσμου έστρεψαν τα μάτια τους προς τη Δεύτερη Διεθνή, το επαναστατικό κόμμα δηλαδή της παγκόσμιας εργατικής τάξης, περιμένοντας δυναμικές αντιδράσεις εναντίον των ιμπεριαλιστών και της πολιτικής τους. Μάταια όμως. Οι ηγέτες της Διεθνούς, σαν έτοιμοι από καιρό, πρόδωσαν τον προλεταριακό διεθνισμό, απαρνήθηκαν τις επίσημες διακηρύξεις των διεθνών συνεδρίων της Στουτγκάρδης (1907) και της Βασιλείας (1912) και τάχθηκαν με το μέρος της εθνικής τους αστικής τάξης. Πρωταγωνιστής στην επαίσχυντη αυτή προδοσία υπήρξε το μεγαλύτερο κόμμα της Διεθνούς, η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, που προσχώρησε ενεργά στην αχαλίνωτη σοβινιστική καμπάνια της γερμανικής αστικής τάξης και των γιούνκερς ψηφίζοντας ακόμη και τις πολεμικές πιστώσεις. Τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες ακολούθησαν οι Γάλλοι παρά το γεγονός ότι η γαλλική αστική τάξη δολοφόνησε τον ηγέτη τους Ζαν Ζορές, ο οποίος αντιτάχθηκε στον πόλεμο από πασιφιστικές θέσεις. Εξίσου προδοτική ήταν η στάση της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, της βελγικής, των Αγγλων εργατικών κ.ο.κ. Για την ακρίβεια, όλα σχεδόν τα κόμματα της Διεθνούς εγκατέλειψαν την εργατική τάξη και τάχθηκαν με το μέρος των καπιταλιστών της χώρας στην οποία δρούσαν. Εξαίρεση αποτέλεσαν κάποιες μικρές ομάδες επαναστατών, όπως αυτή της Γερμανίας, στην οποία ηγούνταν η Ρ. Λούξεμπουργκ και ο Κ. Λίμπκνεχτ, οι Σέρβοι σοσιαλδημοκράτες, οι «στενοί» σοσιαλιστές της Βουλγαρίας, άλλα διεθνιστικά στοιχεία σε διάφορα κόμματα και φυσικά οι μπολσεβίκοι.

Η προδοσία της Διεθνούς ήταν μια ήττα τεραστίων διαστάσεων για το παγκόσμιο προλεταριάτο, που μόνο με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων προς το τέλος του 20ού αιώνα μπορεί να συγκριθεί. Παρ' όλη όμως την ήττα οι επαναστατικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα δεν εξαφανίστηκαν, δεν υποτάχθηκαν στο μοιραίο, κατάφεραν να αντισταθούν και να ανασυνταχθούν. Πρωταγωνιστής σ' αυτή την προσπάθεια υπήρξε το κόμμα του Λένιν. Ο Λένιν, που στα συνέδρια της Διεθνούς είχε πρωταγωνιστήσει να ληφθούν επαναστατικές θέσεις ενόψει του πολέμου, προσδιόρισε με σαφήνεια και επιστημονική καθαρότητα τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του. «Η αρπαγή των εδαφών και η υποδούλωση ξένων εθνών - έγραφε μόλις ξέσπασε ο πόλεμος -, η καταστροφή του ανταγωνιζόμενου έθνους, η καταλήστευση του πλούτου του, η απόσπαση της προσοχής των εργαζόμενων μαζών από τις εσωτερικές πολιτικές κρίσεις της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας και των άλλων χωρών, η διαίρεση και η εθνικιστική εξαπάτηση των εργατών και η εξόντωση της πρωτοπορίας τους με σκοπό την εξασθένιση του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου, αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο, το νόημα και η σημασία του σημερινού πολέμου» (Άπαντα, τόμος 26, σελ. 15).

Οι μπολσεβίκοι καταδίκασαν το συμβιβασμό με την αστική τάξη και πρόβαλαν το διεθνιστικό σύνθημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Ως προϋποθέσεις για την επιτυχία μιας τέτοιας πολιτικής καθόρισαν τη χωρίς όρους άρνηση των σοσιαλιστών να ψηφίσουν τις πολεμικές πιστώσεις, την υποχρεωτική παραίτηση αντιπροσώπων τους από τις αστικές κυβερνήσεις, την απόλυτη άρνηση για κάθε συμβιβασμό με την αστική τάξη, τη δημιουργία από μέρους τους παράνομων οργανώσεων, την υποστήριξη της συναδέλφωσης των στρατιωτών στο μέτωπο και την προετοιμασία και οργάνωση των επαναστατικών εξεγέρσεων της εργατικής τάξης. Η πολιτική αυτή, που ακολουθήθηκε με απόλυτη συνέπεια από το μπολσεβίκικο κόμμα, απέδωσε καρπούς, γεγονός που επιβεβαιώθηκε με την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Ένας απολογισμός του πολέμου

Ο πρώτος ιμπεριαλιστικός παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε στις 11 Νοέμβρη του 1918 με την υπογραφή της ανακωχής της Κομπιένης, που ήταν και η επισφράγιση της ήττας της Γερμανίας και των συμμάχων της. Στην έκτασή του ο πόλεμος αυτός είχε ξεπεράσει όλους τους γνωστούς μέχρι τότε πολέμους. Κράτησε πάνω από 4 χρόνια και στη δίνη του παρασύρθηκαν 34 κράτη με πληθυσμό πάνω από ένα δισεκατομμύριο πολίτες ή το 67% περίπου του πληθυσμού της Γης. Υπό τα όπλα βρέθηκαν 70 περίπου εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους 10 εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους και 20 εκατομμύρια τραυματίστηκαν. Τις μεγαλύτερες απώλειες τις είχε η Ρωσία με 2.300.000 νεκρούς στρατιώτες στα πεδία των μαχών. Ακολούθησε η Γερμανία με 2 εκατομμύρια νεκρούς, η Αυστροουγγαρία με 1.440.000 νεκρούς, η Γαλλία με 1.383.000 νεκρούς, η Αγγλία με 747.000, η Ιταλία με 700.000 περίπου και οι Ηνωμένες Πολιτείες με 53.000. Οι πολεμικές επιχειρήσεις έγιναν σε έδαφος που η έκτασή του ξεπερνούσε τα 4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι καθαρά στρατιωτικές δαπάνες των εμπολέμων κρατών έφτασαν τα 208 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό επακόλουθο του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι ότι έφερε, τουλάχιστον στην Ευρώπη και στις αποικίες, επαναστατική κρίση, που με τη σειρά της γέννησε ένα τεράστιο κύμα αντιιμπεριαλιστικών - εθνικοαπελευθερωτικών και προλεταριακών επαναστάσεων (Βλέπε επαναστάσεις σε Ασία, Αφρική, Ρωσία, Γερμανία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Ασία κ.α.). Ασφαλώς αυτές οι επαναστάσεις δε στέφθηκαν όλες με επιτυχία. Πολλές, όπως η γερμανική ή η ουγγρική, συντρίφτηκαν από τον ταξικό εχθρό. Ομως το εργατικό κίνημα ξεπερνούσε την προδοσία της Δεύτερης Διεθνούς, έβρισκε το βηματισμό του και ξαναένωνε τη γραμμή που το συνέδεε με τις επαναστατικές του παραδόσεις. Κορύφωση αυτής της πορείας ήταν η ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς το Μάρτη του 1919. Η παγκόσμια εργατική τάξη αποκτούσε έτσι διεθνή επαναστατική οργάνωση και ηγεσία.

 

Τα San Remo🎶 των 🕷️“πρόθυμων”

Στη σκηνή του Σαν Ρέμο, για πρώτη φορά στα υψηλότερα θεσμικά επίπεδα, χάρη στην παρουσία του Αρχηγού του Κράτους, ο 78χρονος σήμερα Gianni Morandi τραγούδησε τον Ύμνο του θαρραλέου Γενοβίτη Goffredo Mameli _πατριώτη που πέθανε υπερασπιζόμενος τη Δημοκρατία σε ηλικία μόλις 21 ετών (ποιητής & συγγραφέας Γκοφρέντο Μάμελι μια από τις σημαντικότερες μορφές του αγώνα για την Ιταλική ενοποίηση, πέθανε, το 1849).

Όσο για τον Roberto Benigni αυτός ξεκίνησε λέγοντας ότι για αυτόν “το πιο όμορφο άρθρο του Συντάγματός μας είναι το 21 που επιβάλλει την ελεύθερη έκφραση της σκέψης οποιουδήποτε”.
“Ξέχασε”, πως έστω και κατ’ επίφαση το άρθρο 138, αναφέρει πως “η Ιταλία είναι βασίζεται στους εργαζόμενους”, με αναφορά στο άρθρο 1 του συντάγματος της Ρώμης …“η κυριαρχία ασκείται από τον αιώνιο νόμο στον λαό. Ο λαός του Ρωμαϊκού Κράτους συγκροτείται σε μια δημοκρατική δημοκρατία».

Όχι πως τα συντάγματα αποτελούν θέσφατα για τους αστούς ..αυτά τα μασάνε, εξάλλου να θυμόμαστε ότι η “δημοκρατία” του 1949 έφερε τη σφραγίδα του κομμουνιστή Palmiro Togliatti που παρότρυνε τους Ιταλούς να γίνουν πολίτες μιας δημοκρατίας… (στον αντίποδα της δημοκρατίας του Aziz Nesin και φυσικά μακριά από τη δικτατορία του Στάλιν)

Όσο για τους εκεί οπορτουνιστές “η Δημοκρατία αντιπροσωπεύει – μεταξύ άλλων μια μοναδική ευκαιρία για τις γυναίκες να χειραφετηθούν και να κατακτήσουν σήμερα μια θέση στην κοινωνία των πολιτών, όπως αποδεικνύεται από την πρώτη εμπειρία στην ευρωπαϊκή ιστορία, που διοικείται αποκλειστικά από γυναίκες” (sic!! σσ. αναφορά σε πριν 120+ χρόνια όταν ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός)

Τι λείπει λοιπόν από τη Δημοκρατία του 1849 –λένε, για να γίνει μια κρίσιμη στιγμή σε οποιαδήποτε διαδρομή ιστορικών μελετών και πολιτιστικού / πολιτικού προβληματισμού, δεδομένης της ικανότητάς της να προϊδεάζει μια σύγχρονη Ιταλία;
Να γίνει εθνική εορτή, όπως οι λίγες που έχουν απομείνει, ώστε “να θυμίζει σε όλους ότι η δημοκρατία πρέπει να οικοδομείται και να υπερασπίζεται μέρα με τη μέρα, με τη συμβολή όλων των πολιτών”.
Οι δικοί μας το λένε πιο απλά Όλοι_Μαζί_Μπορούμε …ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε!

Είκοσι μία εκδόσεις του Sanremo έχουν περάσει από τότε που ο Giuliano Ferrara, από το σαλόνι του σπιτιού του, πέταξε αυγά σε μια τηλεόραση σε ένδειξη διαμαρτυρίας παρουσία του Roberto Benigni στη σκηνή του Ariston.
(σσ. Κατά τη διάρκεια του 52^ου Φεστιβάλ Σαν Ρέμο, για το οποίο είχε προγραμματιστεί μονόλογος του ​​Μπενίνι στο κλείσιμο, ο Τζουλιάνο Φεράρα απείλησε ότι αν ανέβαινε στη σκηνή, θα ήταν στην πρώτη σειρά για να του “πετάξει σάπια αυγά”!! Πρόκειται για καραγκιόζη ολκής δημοσιογράφο, τηλεοπτικό παρουσιαστή και πολιτικό που ξεκίνησε από το ΚΚ_ PCI [1973-1982] για να περάσει στους “σοσιαλιστές” PSI [1985-1994]… μετά στο Forza Italia του Silvio Berlusconi“ 

Στο Sanremo δεν μιλάμε για πολιτική!” είναι η κραυγή αγανάκτησης της δημοσιογράφου με τα μπούτια έξω και το κρεμασμένο βυζί τυλιγμένης με μια Bo.Be. _πρώην επώνυμη φίρμα που πουλιέται όσο -όσο  και κυκλοφόρησε στο Foglio, με τίτλο “Boicottare Benigni” (Κάτω ο Μπενίνι –μποϋκοτάζ!). Σε εκείνη την περίσταση, μια από τις πολλές στις οποίες ο ηθοποιός ήταν παρών στην σκηνή, σκηνοθέτησε μια πολιτική –εικαστικά “της δεκάρας” επανερμηνεία του Giudizio Universale (παγκόσμια κρίση), καρυκευμένη με το πολύ πιο διάσημο άγγιγμα του πάλαι ποτέ Pippo Baudo.
Και πάλι, το 2009, στο Sanremo, ένας μισάωρος πολιτικός μονόλογος “di cazzo” όπως λένε οι Ιταλοί (μετάφραση στη Google = “ανδρικό μόριο”…) το 2011 μπαίνει στη σκηνή έφιππος, γιορτάζοντας την 150^ή  επέτειο της δημοκρατίας και ενώ παιανίζει ο εθνικός ύμνος, γίνεται μια –λογοτεχνική εξήγηση του κειμένου του.
Σε ένα πιο απαλό λάιτ 2020, ο Benigni αναδύεται με παρλάτα υπό τους ήχους του κλασικού Cantico dei Cantici (Άσμα Ασμάτων). Και μετά, το 73^ο  Sanremo, με τον Mattarella στην αίθουσα – ένα μήνυμα στη Giorgia Meloni; -, πάλι πολιτική: Ο Amadeus του εμπιστεύεται την κοπή της κορδέλας με δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά αφιερωμένα «στο Σύνταγμά μας», «το πιο όμορφο του κόσμου»… Benigni, Crozza, Celentano.
Το Sanremo της τρίτης χιλιετίας είναι πάντα (α)πολιτικό, αποτελούμενο από μονολόγους και κοκορομαχίες και τα αυγά του Ferrara –κερασάκι στην τούρτα να περιφέρονται στα χέρια εκείνων που, στοχευμένα, απευθύνονται σε ένα φεστιβάλ για όλους, μακριά από την πραγματική  πολιτική, που καίει τη λαϊκή οικογένεια.

Η θλιβερή εικόνα

Οι πρώτες 100 ημέρες που έχουν αφήσει εποχή, από την περίοδο του βαθέως, πλατειού ΠΑΣΟΚ, μέχρι την πρώτη και δεύτερη “αριστερά” του Τσιπρέικου δένουν με την διαχρονική πλέον ανυπαρξία ανατρεπτικού κινήματος στην Ιταλία, με μια “αριστεράς ”, απούσας από αγώνες αλλά παρούσα σε κάθε τάτσι-μίτσι-κότσι , με τις 100 ημέρες της φασίστριας _ψυχής τε και σώματι Τζόρτζιας Μελόνι, που –απόντος αντιπάλου δέους έχει κατορθώσει να βάλει τη μαύρη σφραγίδα της με συμμάχους “αριστερές” προσωπικότητες “προοδευτικά” κλπ. πρόθυμους που πριν τις εκλογές είχαν βγει στο κλαρί και τώρα ρουφάνε το αυγό τους…

 

Είχαμε και εμφάνιση του Ζελένσκι (μέσω του παρουσιαστή Amadeus), να ζητάει μέσω San Remo κι άλλα όπλα για να συνεχίσει τον πόλεμο “Δυστυχώς η ανθρωπότητα όχι μόνο δημιουργεί όμορφα πράγματα, αλλά στη χώρα μου ακούς πυροβολισμούς και εκρήξεις… Αλλά η Ουκρανία θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο με τη βοήθεια του ελεύθερου κόσμου, με τη φωνή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Ευχαριστώ τον ιταλικό λαό και τους ηγέτες του που φέρνουν αυτή τη νίκη πιο κοντά, εύχομαι επιτυχία στους φιναλίστ και θέλω να προσκαλέσω τους νικητές την ημέρα της νίκης, της νίκης μας. Χάρη στους υπερασπιστές μας, το θάρρος, το αδάμαστο. Έχουν γραφτεί ήδη εκατοντάδες τραγούδια και είμαι σίγουρος ότι όλοι θα ακούσουμε το τραγούδι της νίκης μας μια μέρα.”

Το εργαλείο Ρομπέρτο Μπενίνι

Πρόκειται για έναν ταλαντούχο κωμικό _καρατερίστα -ηθοποιό, σκηνοθέτη και σεναριογράφο, βραβευμένο με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία La Vita è Bella (Ζωή Είναι Ωραία _σκηνοθεσία και σενάριο δικό του). Έχει γυρίσει και καλύτερες Tu mi turbi (1983), Non ci resta che piangere (1984), Στην παγίδα του νόμου (1986) Ο διαβολάκος - Il piccolo diavolo (1988), τον Johnny Stecchino _Τζόνι Οδοντογλυφίδας - (1991), το τέρας - Il mostro (1994), τον Πινόκιο - Pinocchio (2002) κά. Το όσκαρ είναι το αντίτιμο –βγάζει μάτι, για την ανιστόρητη προσέγγιση, τόσο αρχικά όσο και στο στρατόπεδο του Άουσβιτς …που το απελευθερώνουν Αμερικανοί, αντί για  Σοβιετικούς (“έτσι παίρνουν τα Όσκαρ” είχε εύστοχα παρατηρήσει τότε ο μεγάλος σκηνοθέτης Μάριο Μονιτσέλι).

Δηλώνει “apolitico” ακο­λου­θώντας την αστι­κή πε­πα­τη­μέ­νη της «καθαρής» – «ελεύ­θε­ρης» (βλ ατα­ξι­κής) θε­ώ­ρη­σης της τέ­χνης –στην πε­ρί­πτω­σή μας του κινηματογράφου και του θεάματος γενικά, που απαγορεύεται να θίξει την ιε­ρό­τη­τα του εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος και μά­λι­στα κα­λώ­ντας σε ανα­τρο­πή του, γιατί τότε «μιαρά δε­σμευ­μέ­νη» είναι μόνο για «το πυρ το αιώ­νιον και το σκό­τος το εξώ­τε­ρον».

Αλλά –το έχουμε πει πολλές φορές, υπάρ­χει κα­θα­ρή τέχνη; Ακόμη και οι δη­μιουρ­γοί που αποκλεί­ουν από το έργο τους τα κοινωνικο-πο­λι­τι­κά θέ­μα­τα και φτιά­χνουν «ωραία, ανώ­φε­λα που­λιά» για τις «σκά­λες των αιώ­νων» όπως έγρα­φε ο Ρί­τσος – παίρ­νουν στην
πραγ­μα­τι­κότητα θέση, συνήθως με συστημικά διαπιστευτήρια.
Ηθε­λη­μέ­να ή αθέ­λη­τα εκ­φρά­ζουν σκο­πι­μό­τη­τα, καθώς συμ­βάλ­λουν στην καλ­λιέρ­γεια της κοι­νω­νι­κής πα­θη­τι­κό­τη­τας και της αδρά­νειας απέ­να­ντι στην τα­ξι­κή βία και κα­τα­πί­ε­ση, κάτι που δίχως άλλο είναι πολύ βο­λι­κό για την αστι­κή εξου­σία.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα ο Γιάν­νης Ρί­τσος έλεγε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά:
«Η τέχνη είναι πάντα κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία. Οι στρα­τευ­μέ­νοι της απο­στρά­τευ­σης, εκεί­νοι που κά­νουν απο­λί­τι­κη τέχνη στην ουσία κά­νουν πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή τεί­νουν να απο­φύ­γουν μια πολιτική θέση και να συμ­βου­λέ­ψουν και τους άλ­λους να αδρα­νή­σουν».
Ο δε Μπρε­χτ έγρα­φε με το γνω­στό λιτό, κοφτό στιλ του ότι οι αστρά­τευ­τοι, είναι στρα­τευ­μέ­νοι στην άρ­χου­σα τάξη.

Σκιαμαχούσες αντιδράσεις -καρικατούρες του παρουσιαστή στον Σαλβίνι, με τον τραγουδιστή Fedez, “στο κλαρί” που προβλήθηκε ξεσκίζοντας όχι ζαρτιέρες, αλλά μια παλιά φωτογραφία ενός υφυπουργού, των «Fratelli d'Italia‎» με χιτλερική στολή από ένα bachelor πάρτι του κλπ. Τελικά, απ΄τα΄ολότελα καλή κι η Παπαναγιώταινα; ΟΧΙ! – Από τη σκηνή του Ariston, η φωνή του νέου παρουσιαστή μέσα από μονολόγους γεμάτους “γράμματα στον εαυτό του”, λανσάρει εγχειρίδια για το πώς να προσαρμοστείς στον πολιτισμό της αγοράς για να αποφύγεις να πέσεις σε “κοινωνική μνησικακία”.
Όταν η τηλεόραση ανήκε στον Μπερναμπέι (σσ. Ettore Bernabei πάλαι γενικός δερβέναγας της RAI), κανείς δεν αρνιόταν στα μεγάλα ονόματα να σχεδιάζουν μια ιδεολογία και να την εκπροσωπούν πολιτιστικά, με τον όρο να πραγματοποιούνται οι ηθικές επιταγές της εξουσίας. Εκείνη την εποχή, ωστόσο, υπήρχε και μια αντικουλτούρα, ικανή να εισάγει άβολους υπαινιγμούς ή μεταφορές μεταξύ των διαχωριστικών γραμμών και του ανείπωτου, αλλά πάντα το Φεστιβάλ ήταν μια κατήχηση της κοινής λογικής με μικρές αλλά σημαντικές παραλλαγές στο θέμα.

Σήμερα, η εκδήλωση που έχει σχεδιαστεί για να μεταφέρει τη φωνή των αφεντικών μπορεί να περιέχει προκλητικές ή επικριτικές ιδιότητες (άσ΄ τους να φωνάζουν), αλλά ποτέ ξεκάθαρα επαναστατικά περιεχόμενα να περνούν στον κόσμο _αφού όχι απλά είναι αδύναμος, αλλά  δεν υπάρχει ο υποκειμενικός παράγοντας.
Θεός, πατρίδα κι οικογένεια με μικρές παραλλαγές ξανάπιασαν σουίτες. Ανεκτός μόνο αν ντύνεσαι με συγκεκριμένες συμπεριφορές: Ανοιχτοί, ανεκτικοί, συνεργάσιμοι. Ποτέ επαναστάτες. Χωρίς όραμα! Κάτι που θα εκτιμηθεί πάνω από όλα στον εργασιακό χώρο και μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό πραγματικό διαβατήριο για δουλειά ως απασχολήσιμος.

Οι μονόλογοι γεμάτοι με “γράμματα προς τον εαυτό τους” –μακριά από την κοινωνία και τις ανάγκες της είναι παραδειγματικοί. Εκεί, ένα vademecum κροταλίζει για το πώς να προσαρμοστούμε στον πολιτισμό της αγοράς. Μια σχολαστική ταξινόμηση κανόνων, νοητικών δομών προς εφαρμογή στην καθημερινότητα για να μην πέσουμε στην παγίδα της “κοινωνικής αγανάκτησης”

8 Φλεβάρη στο ιταλικό Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία του φασίστα προέδρου της γερουσίας και του (ακροδεξιού) πρώην προέδρου της Βουλής, τιμήθηκε με επαινετικές ομιλίες και μετάλλια –μόνο το κλειδί της πόλης δεν του έδωσαν… η μνήμη του φασιστοειδούς Πινούτσο Ταταρέλα, πρώην αντιπροέδρου της πρώτης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι. Καμία αντίδραση –εκτός από κάποιες περιθωριακές φωνές για την βράβευση κάποιου που ξεκίνησε από τους πλέον σκληροπυρηνικούς της εποχής MSI –Αλμιράντε, που ανέθρεψε και  υπέθαλψε τη “strategia della tensione” (στρατηγική της έντασης) και εκτελεστές πολύνεκρων βομβιστικών επιθέσεων (1969-1980-1985).

Η καθημερινότητα, η πολιτική και η ιστορία, στα μυαλά ενός ανερμάτιστου κοινού, σε χείλη εύπεπτου μιντιακού λόγου με κορώνες, αστειάκια και ανέκδοτα –όπως  του Μπενίνι, είναι ακόμη πιο επικίνδυνη.

Εξυπηρετώντας τα «κέντρα» (οικονομικής και ιδεολογικής εξουσίας) ο Μπενίνι πέρα από την αντι-ιστορική απελευθέρωση του Άουσβιτς από τους Αμερικανούς, ηθελημένα ξαναμαγείρεψε την ιστορική αλήθεια για το Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα, που η Μελόνι έχει βαλθεί να τροποποιήσει στα μέτρα της, αρχίζοντας από τον τρόπο εκλογής του προέδρου, αλλά και απαλείφοντας από το αρχικό του άρθρο τη μοναδική στις συνταγματικές ιστορίες εναρκτήρια φράση που αναφέραμε παραπάνω (η Ιταλία είναι ένα έθνος που θεμελιώθηκε στην εργασία). Αυτή την πινελιά αποβλέπει να διαγράψει πλέον η Μελόνι -καθώς σε όρους καθημερινότητας το θεμέλιο της εργασίας έχει προ καιρού ανασκαφεί και καταργηθεί. Την ώρα που τελείωνε το σόου στο Σαν Ρέμο στους δρόμους της Ιταλίας διαδήλωναν μαθητές και εργάτες  κατά του επαίσχυντου μέτρου της λυκειακής κατάρτισης με απλήρωτη εργασία, το οποίο έχει στοιχίσει τη ζωή δεκάδων μαθητών σε επισφαλείς χώρους εργασίας.

Στο Σαν Ρέμο, ο Μπενίνι ανέδειξε ως «πατέρα» του ιταλικού Συντάγματος μία δευτερεύουσα προσωπικότητα, αφήνοντας έξω τους πρωτεργάτες του Τολιάτι, Πιέτρο Νένι, Α. Ντε Γκάσπερι, χρίζοντας «πατέρα» του ιταλικού Συντάγματος τον πατέρα Ματαρέλα, αγιοποιώντας μία ύποπτη πολιτική μορφή (ηγετικό στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών, που οι ίδιοι τον κατηγορούσαν για τους δεσμούς, που διατηρούσε με τη Μαφία). Μάλιστα ένας  σημαιοφόρος της πάλης κατά της εγκληματικής οργάνωσης στη Σικελία, ο  κομμουνιστής βουλευτής Πίο Λα Τόρε, που δολοφονήθηκε από μαφιόζους το 1982, τον είχε επωνύμως κατηγορήσει σε καταγγελία του στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή κατά της Μαφίας το 1976, με στοιχεία και εμπεριστατωμένες ιστορικές αναφορές και επιβεβαιωμένα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής στον Τύπο πολύ πιο συντριπτικά από την δουλοπρεπή κολακεία του Μπενίνι.

O «αδελφός» του Συντάγματος (μιας και κατά τον Μπενίνι ο πατέρας του ήταν ο «πατέρας» του Καταστατικού Χάρτη), είχε κι έναν άλλο αδελφό τον  Πιερσάντι Ματαρέλα, κυβερνήτη της Σικελίας, που δολοφονήθηκε από τη Μαφία, επειδή «άλλαξε γραμμή» από την αρχική του συνεργασία με την εγκληματική οργάνωση και αποφάσισε να συνεργασθεί με το ΙΚΚ. Άλλωστε, ουκ ολίγοι από την ημέρα της εκλογής του Σέρτζο Ματαρέλα, τονίζουν πως ο νυν πρόεδρος πέρα από τις τυπικές αναφορές στις επίσημες εκδηλώσεις για τη Μαφία, ουδέποτε είχε ταχθεί ή είχε βοηθήσει τα θύματά της. Ο Μπενίνι που στο Σαν Ρέμο υψώθηκε ως υμνητής του Συντάγματος, παρέλειψε να υπενθυμίσει πως λίγα χρόνια πριν σε παρόμοιες εκδηλώσεις τασσόταν υπέρ της τροποποίησής του από τον Ματέο Ρέντσι υπό τη φόρμουλα «δυνατή κυβέρνηση, αδύναμο Σύνταγμα» προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία -μία προσπάθεια που όμως οδήγησε στην πτώση του.

Δεν θα πρέπει επίσης να εκπλήσσει η αυθαίρετη ερμηνεία του κωμικού στο Άρθρο 11 του Συντάγματος -που κάνει αναφορά για την ανάγκη ειρηνικής ουδετερότητας της Ιταλίας για να δικαιολογήσει την αποστολή όπλων σε έναν πόλεμο που δεν ήταν και δεν είναι των λαών. Και σε αυτό για άλλη μία φορά οι influencer του θεάματος τάσσονται και παίρνουν τον ρόλο του ερμηνευτή των αποφάσεων της εξουσίας. Λίγη σημασία έχει πως ο Μπενίνι πήρε 300.000€ για την «παράστασή» του στο Σαν Ρέμο, όπως καταγγέλλουν οργανώσεις μετά τις σχετικές ανακοινώσεις.

Συστημική ωδή στον Benigni

Επάξια ο Μπενίνι αναγνωρίζεται πλέον ως ο επίσημος γελωτοποιός του βασιλιά, ένας κωμικός της εξουσίας και όχι απέναντι στην εξουσία, ένας συυστημικός υπηρέτης της πολιτιστικής ηγεμονίας του καθεστώτος.

Περιοδικό ^ilfoglio.it
Στο τραπέζι δίπλα, άναψε η συζήτηση με δύο μεσήλικες το θέμα είναι πολιτικό (αφορά το συνταγματικό δημοψήφισμα μείωσης του αριθμού των βουλευτών)
Φωνές ανάμεικτες με και νεκρική σιγή: _“Να είσαι ευγενικός, κόσμιος και εξήγησέ μου γιατί ο Μπενίνι, που ήταν πάντα κομμουνιστής, να ψηφίζει τώρα δεξιά;”.

“Απλό, γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι πλέον κομμουνιστικό κόμμα. Δεν το πρόσεξες;” _“Ναι, το παρατήρησα. Και δεν είσαι χαρούμενος που το Κομμουνιστικό Κόμμα έγινε επιτέλους μεταρρυθμιστικό;”. “Όχι, αγαπητέ, δεν είναι πραγματικά καλό, γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι ένα πραγματικό μεταρρυθμιστικό κόμμα, είναι ένα δεξιό κόμμα που προσποιείται ότι είναι μεταρρυθμιστικό”.

“Νόμιζα ότι οι άλλοι ήταν στα δεξιά, ο Μπερλουσκόνι, ο Σαλβίνι, η Μελόνι”. “Ναι είναι, αλλά ένα δικαίωμα σε μια αχτίδα φεγγαριού, του Δημοκρατικού Κόμματος από την άλλη πλευρά, του Ρέντσι, είναι ψεύτικη αριστερά ανάκατη με δεξιά, γενικά ψεύτικα όλα -μαϊμούδες”; "Τι μαϊμούδες; Αλλά θεός δεν είναι άλλος από τον Ναπολιτάνο, τον πιο μεταρρυθμιστή κομμουνιστή στην ιταλική ιστορία, ο πιο σοφός και δίκαιος”. “Ίσως να ήταν, κομμουνιστής ο Μπενίνι αλλά τώρα έχει γίνει κι αυτός ψεύτικος μεταρρυθμιστής”. “Και μην πας να την κοπανήσεις. Και …”. “Είναι προδότης, αναμφίβολα. Αλλά θα σταματήσω εδώ, γιατί υπάρχει ένας κύριος που μας ακούει προσποιούμενος ότι διαβάζει την εφημερίδα”.

«Άκου, δεν έχω τίποτα να κρύψω. Έτσι;”. “Έκκληση προς τον κόσμο: κανένας άλλος στους δρόμους να ακούσει την καλοήθη κόλαση του! Μεταξύ άλλων, φέρεται σαν σκύλος που γαβγίζει”. “Υπερβάλλεις, ο Μπενίνι είναι σπουδαίος ηθοποιός”.
“Είναι τραβεστί”. “Με ποια έννοια”…; “Είναι οπορτουνιστής. ήταν πάντα, ένας Πινόκιο, μια ψείρα”. _“Είσαι φανατικός. Δεν νομίζεις ότι ο Μπενίνι μπορεί να έχει τη δική του ιδέα για τα πράγματα;”. “Μια ψείρα δεν έχει ιδέες. Ο Ντάριο Φο είναι σκανδαλισμένος, αηδιασμένος”. "Αηδιασμένος”. “Πρέπει να τον δεις”. “Γιατί, πώς είναι;”. “Μισείς τον Φο, έτσι δεν είναι;» «Μα όχι, ο Φο ήτανε σοβαρός άνθρωπος και δεν έκανε ποτέ κανέναν να χασκογελάσει”.

“Προσυπογράφεις;” _ “Με τίποτα”!. “Nα σου πω κάτι” _ “Ακούω”!. «Ακόμη και ο Σαλβίνι είναι πιο ανθρώπινος από τον Μπενίνι. Ψηφίζοντας όχι_κατά, κάτι άλλο ρε αδερφέ ο Σαλβίνι θα μπορεί να πει ότι έκανε κάτι καλό στην άθλια ζωή του”. “Θα σωθεί;”
“Ναι, ο Σαλβίνι θα σωθεί” (σσ. λογοπαίγνιο salvare στα ιταλικά = σώζω)  “Κι εσύ θα σωθείς”. _“Είμαι σταθερά αγκυροβολημένος στο Δημοκρατικό Κόμμα από την ίδρυσή του, όταν ονομαζόταν PDS”. “Και το καταψηφίζεις!”. _“Φυσικά, αλλιώς τι οπαδός του Pd θα ήμουν;”. “Νομίζω ότι ένας ψηφοφόρος Pd πρέπει να ψηφίσει Pd”.

_“Ε… και γιατί; Παρακαλώ …”. “Πρώτον είναι μια παράδοση είκοσι και πλέον ετών, δεύτερον γιατί ένα πραγματικό Pd δεν είναι Pd”. “Εσύ, λοιπόν, που είσαι από το υγιές κομμάτι του Δημοκρατικού Κόμματος, θα ψηφίσεις μαζί με τους δεξιούς;!”. “Γιατί στραβομουτσουνιάζεις; Σε πονάει;” «Σκληρό, ε;” _ “Nαι!, να πούμε στον Στάλιν να μας βοηθήσει”. “Τι σχέση έχει τώρα ο Στάλιν;” “Έπρεπε να τα βάλουμε με το σύμφωνο …με τον Ribbentrop, τώρα ανεχτήκαμε αυτούς τους μ@l@κες εκεί”. “Για την πατρίδα”! _ “Να την βάλεις εκεί που ξέρεις …”.

_“Ο Μπερλουσκόνι μας κοροϊδεύει”. “Δεν θα ήμουν σίγουρος. Το να ψηφίζεις όχι σημαίνει καταψήφιση του Μπερλουσκόνι, είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνεις;”. “ΟΧΙ καθόλου” _ “Σκέψου το καλά”. “Α…α, καταλαβαίνω”. “Χαίρομαι, αλλά τι είσαι στ΄αλήθεια; Τι ψηφίζεις”. “Δεν ξέρω σου λέω!”. “Καταλαβαίνω, είσαι ένας αδιάφορος , ο χειρότερος του είδους”. “Μπορεί”.

_“Αν η Pasionaria  ήταν ακόμα ζωντανή, θα έπρεπε να φυλάγεσαι”. “Πιθανά”. “Η Ibárruri δεν έχει προδώσει ποτέ”. _ “Εγώ αντίθετα ΝΑΙ, μερικές φορές”. “Την φαντάζομαι”… “Δεν πιστεύω”. “ (Να το πιστέψεις) Έχω πολύ δυνατή φαντασία για ορισμένα πράγματα”. “OK σε πιστεύω”. “Μισείς την Πασιονάρια, έτσι δεν είναι;”. “Καθόλου! Με τίποτα”. “Υπήρχαν τέτοιες γυναίκες”. “Με ποια έννοια;”. “Γυναίκες μοναδικές, ατόφιες”. “Δεν γνωρίζω”. _“Συγνώμη, ξέχασα, είσαι αδιάφορος άνθρωπος”. “Λίγο”. “Ένας σαν τον Μπενίνι -Μάντεψα σωστά;”. “Μα δεν είναι ο Μπενίνι”. “Δεν ξέρω”. “Εγώ ξέρω: εσύ δεν είναι αυτός”. “Η καλοσύνη του”. “Αλλά θα ήθελε να είναι”. “Ίσως”. “Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν ξέρεις”. “Είμαι όλος αυτιά”. “περί Dario Fò…”.

Ευχαριστώ κύριοι, παίξατε καλά τον ρόλο σας. Τώρα είναι η ώρα να του δώσουμε τον λόγο: “Ακόμα κι αν καταλαβαίνω βαθιά και σέβομαι τους λόγους όσων επιλέγουν όχι, θα ψηφίσω ναι”. Χορωδία από pernacchie, όχι δική μου (σσ. _βλ video) Βρίσκω αυτά τα ευγενή λόγια του Ρομπέρτο ​​Μπενίνι κορυφή μιας ποιητικής κωμωδίας και μιας ανδρικής ηθικής. Αναφορικά με τους φίλους του, που παύουν ξαφνικά να τον αγαπούν και θαυμαστές να τον θαυμάζουν, λέει ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν τον αγάπησαν και δεν τον θαύμασαν πραγματικά. Το πώς ουρλιάζουν οι ύαινες για τους ξεπουλημένους είναι το πιο αηδιαστικό σόου στην Ιταλία σήμερα. Πουλημένοι σε αυτούς, σκλάβοι των αιώνιων προκαταλήψεων που κανείς δεν ονειρεύεται πια να αγοράσει.

Δείτε και Μπενίνι _Benigni έξυπνος και…
καθολικο_κομμουνιστής, ιδανικός για πρόεδρος