Τα San Remo🎶 των 🕷️“πρόθυμων”

Στη σκηνή του Σαν Ρέμο, για πρώτη φορά στα υψηλότερα θεσμικά επίπεδα, χάρη στην παρουσία του Αρχηγού του Κράτους, ο 78χρονος σήμερα Gianni Morandi τραγούδησε τον Ύμνο του θαρραλέου Γενοβίτη Goffredo Mameli _πατριώτη που πέθανε υπερασπιζόμενος τη Δημοκρατία σε ηλικία μόλις 21 ετών (ποιητής & συγγραφέας Γκοφρέντο Μάμελι μια από τις σημαντικότερες μορφές του αγώνα για την Ιταλική ενοποίηση, πέθανε, το 1849).

Όσο για τον Roberto Benigni αυτός ξεκίνησε λέγοντας ότι για αυτόν “το πιο όμορφο άρθρο του Συντάγματός μας είναι το 21 που επιβάλλει την ελεύθερη έκφραση της σκέψης οποιουδήποτε”.
“Ξέχασε”, πως έστω και κατ’ επίφαση το άρθρο 138, αναφέρει πως “η Ιταλία είναι βασίζεται στους εργαζόμενους”, με αναφορά στο άρθρο 1 του συντάγματος της Ρώμης …“η κυριαρχία ασκείται από τον αιώνιο νόμο στον λαό. Ο λαός του Ρωμαϊκού Κράτους συγκροτείται σε μια δημοκρατική δημοκρατία».

Όχι πως τα συντάγματα αποτελούν θέσφατα για τους αστούς ..αυτά τα μασάνε, εξάλλου να θυμόμαστε ότι η “δημοκρατία” του 1949 έφερε τη σφραγίδα του κομμουνιστή Palmiro Togliatti που παρότρυνε τους Ιταλούς να γίνουν πολίτες μιας δημοκρατίας… (στον αντίποδα της δημοκρατίας του Aziz Nesin και φυσικά μακριά από τη δικτατορία του Στάλιν)

Όσο για τους εκεί οπορτουνιστές “η Δημοκρατία αντιπροσωπεύει – μεταξύ άλλων μια μοναδική ευκαιρία για τις γυναίκες να χειραφετηθούν και να κατακτήσουν σήμερα μια θέση στην κοινωνία των πολιτών, όπως αποδεικνύεται από την πρώτη εμπειρία στην ευρωπαϊκή ιστορία, που διοικείται αποκλειστικά από γυναίκες” (sic!! σσ. αναφορά σε πριν 120+ χρόνια όταν ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός)

Τι λείπει λοιπόν από τη Δημοκρατία του 1849 –λένε, για να γίνει μια κρίσιμη στιγμή σε οποιαδήποτε διαδρομή ιστορικών μελετών και πολιτιστικού / πολιτικού προβληματισμού, δεδομένης της ικανότητάς της να προϊδεάζει μια σύγχρονη Ιταλία;
Να γίνει εθνική εορτή, όπως οι λίγες που έχουν απομείνει, ώστε “να θυμίζει σε όλους ότι η δημοκρατία πρέπει να οικοδομείται και να υπερασπίζεται μέρα με τη μέρα, με τη συμβολή όλων των πολιτών”.
Οι δικοί μας το λένε πιο απλά Όλοι_Μαζί_Μπορούμε …ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε!

Είκοσι μία εκδόσεις του Sanremo έχουν περάσει από τότε που ο Giuliano Ferrara, από το σαλόνι του σπιτιού του, πέταξε αυγά σε μια τηλεόραση σε ένδειξη διαμαρτυρίας παρουσία του Roberto Benigni στη σκηνή του Ariston.
(σσ. Κατά τη διάρκεια του 52^ου Φεστιβάλ Σαν Ρέμο, για το οποίο είχε προγραμματιστεί μονόλογος του ​​Μπενίνι στο κλείσιμο, ο Τζουλιάνο Φεράρα απείλησε ότι αν ανέβαινε στη σκηνή, θα ήταν στην πρώτη σειρά για να του “πετάξει σάπια αυγά”!! Πρόκειται για καραγκιόζη ολκής δημοσιογράφο, τηλεοπτικό παρουσιαστή και πολιτικό που ξεκίνησε από το ΚΚ_ PCI [1973-1982] για να περάσει στους “σοσιαλιστές” PSI [1985-1994]… μετά στο Forza Italia του Silvio Berlusconi“ 

Στο Sanremo δεν μιλάμε για πολιτική!” είναι η κραυγή αγανάκτησης της δημοσιογράφου με τα μπούτια έξω και το κρεμασμένο βυζί τυλιγμένης με μια Bo.Be. _πρώην επώνυμη φίρμα που πουλιέται όσο -όσο  και κυκλοφόρησε στο Foglio, με τίτλο “Boicottare Benigni” (Κάτω ο Μπενίνι –μποϋκοτάζ!). Σε εκείνη την περίσταση, μια από τις πολλές στις οποίες ο ηθοποιός ήταν παρών στην σκηνή, σκηνοθέτησε μια πολιτική –εικαστικά “της δεκάρας” επανερμηνεία του Giudizio Universale (παγκόσμια κρίση), καρυκευμένη με το πολύ πιο διάσημο άγγιγμα του πάλαι ποτέ Pippo Baudo.
Και πάλι, το 2009, στο Sanremo, ένας μισάωρος πολιτικός μονόλογος “di cazzo” όπως λένε οι Ιταλοί (μετάφραση στη Google = “ανδρικό μόριο”…) το 2011 μπαίνει στη σκηνή έφιππος, γιορτάζοντας την 150^ή  επέτειο της δημοκρατίας και ενώ παιανίζει ο εθνικός ύμνος, γίνεται μια –λογοτεχνική εξήγηση του κειμένου του.
Σε ένα πιο απαλό λάιτ 2020, ο Benigni αναδύεται με παρλάτα υπό τους ήχους του κλασικού Cantico dei Cantici (Άσμα Ασμάτων). Και μετά, το 73^ο  Sanremo, με τον Mattarella στην αίθουσα – ένα μήνυμα στη Giorgia Meloni; -, πάλι πολιτική: Ο Amadeus του εμπιστεύεται την κοπή της κορδέλας με δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά αφιερωμένα «στο Σύνταγμά μας», «το πιο όμορφο του κόσμου»… Benigni, Crozza, Celentano.
Το Sanremo της τρίτης χιλιετίας είναι πάντα (α)πολιτικό, αποτελούμενο από μονολόγους και κοκορομαχίες και τα αυγά του Ferrara –κερασάκι στην τούρτα να περιφέρονται στα χέρια εκείνων που, στοχευμένα, απευθύνονται σε ένα φεστιβάλ για όλους, μακριά από την πραγματική  πολιτική, που καίει τη λαϊκή οικογένεια.

Η θλιβερή εικόνα

Οι πρώτες 100 ημέρες που έχουν αφήσει εποχή, από την περίοδο του βαθέως, πλατειού ΠΑΣΟΚ, μέχρι την πρώτη και δεύτερη “αριστερά” του Τσιπρέικου δένουν με την διαχρονική πλέον ανυπαρξία ανατρεπτικού κινήματος στην Ιταλία, με μια “αριστεράς ”, απούσας από αγώνες αλλά παρούσα σε κάθε τάτσι-μίτσι-κότσι , με τις 100 ημέρες της φασίστριας _ψυχής τε και σώματι Τζόρτζιας Μελόνι, που –απόντος αντιπάλου δέους έχει κατορθώσει να βάλει τη μαύρη σφραγίδα της με συμμάχους “αριστερές” προσωπικότητες “προοδευτικά” κλπ. πρόθυμους που πριν τις εκλογές είχαν βγει στο κλαρί και τώρα ρουφάνε το αυγό τους…

 

Είχαμε και εμφάνιση του Ζελένσκι (μέσω του παρουσιαστή Amadeus), να ζητάει μέσω San Remo κι άλλα όπλα για να συνεχίσει τον πόλεμο “Δυστυχώς η ανθρωπότητα όχι μόνο δημιουργεί όμορφα πράγματα, αλλά στη χώρα μου ακούς πυροβολισμούς και εκρήξεις… Αλλά η Ουκρανία θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο με τη βοήθεια του ελεύθερου κόσμου, με τη φωνή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Ευχαριστώ τον ιταλικό λαό και τους ηγέτες του που φέρνουν αυτή τη νίκη πιο κοντά, εύχομαι επιτυχία στους φιναλίστ και θέλω να προσκαλέσω τους νικητές την ημέρα της νίκης, της νίκης μας. Χάρη στους υπερασπιστές μας, το θάρρος, το αδάμαστο. Έχουν γραφτεί ήδη εκατοντάδες τραγούδια και είμαι σίγουρος ότι όλοι θα ακούσουμε το τραγούδι της νίκης μας μια μέρα.”

Το εργαλείο Ρομπέρτο Μπενίνι

Πρόκειται για έναν ταλαντούχο κωμικό _καρατερίστα -ηθοποιό, σκηνοθέτη και σεναριογράφο, βραβευμένο με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία La Vita è Bella (Ζωή Είναι Ωραία _σκηνοθεσία και σενάριο δικό του). Έχει γυρίσει και καλύτερες Tu mi turbi (1983), Non ci resta che piangere (1984), Στην παγίδα του νόμου (1986) Ο διαβολάκος - Il piccolo diavolo (1988), τον Johnny Stecchino _Τζόνι Οδοντογλυφίδας - (1991), το τέρας - Il mostro (1994), τον Πινόκιο - Pinocchio (2002) κά. Το όσκαρ είναι το αντίτιμο –βγάζει μάτι, για την ανιστόρητη προσέγγιση, τόσο αρχικά όσο και στο στρατόπεδο του Άουσβιτς …που το απελευθερώνουν Αμερικανοί, αντί για  Σοβιετικούς (“έτσι παίρνουν τα Όσκαρ” είχε εύστοχα παρατηρήσει τότε ο μεγάλος σκηνοθέτης Μάριο Μονιτσέλι).

Δηλώνει “apolitico” ακο­λου­θώντας την αστι­κή πε­πα­τη­μέ­νη της «καθαρής» – «ελεύ­θε­ρης» (βλ ατα­ξι­κής) θε­ώ­ρη­σης της τέ­χνης –στην πε­ρί­πτω­σή μας του κινηματογράφου και του θεάματος γενικά, που απαγορεύεται να θίξει την ιε­ρό­τη­τα του εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος και μά­λι­στα κα­λώ­ντας σε ανα­τρο­πή του, γιατί τότε «μιαρά δε­σμευ­μέ­νη» είναι μόνο για «το πυρ το αιώ­νιον και το σκό­τος το εξώ­τε­ρον».

Αλλά –το έχουμε πει πολλές φορές, υπάρ­χει κα­θα­ρή τέχνη; Ακόμη και οι δη­μιουρ­γοί που αποκλεί­ουν από το έργο τους τα κοινωνικο-πο­λι­τι­κά θέ­μα­τα και φτιά­χνουν «ωραία, ανώ­φε­λα που­λιά» για τις «σκά­λες των αιώ­νων» όπως έγρα­φε ο Ρί­τσος – παίρ­νουν στην
πραγ­μα­τι­κότητα θέση, συνήθως με συστημικά διαπιστευτήρια.
Ηθε­λη­μέ­να ή αθέ­λη­τα εκ­φρά­ζουν σκο­πι­μό­τη­τα, καθώς συμ­βάλ­λουν στην καλ­λιέρ­γεια της κοι­νω­νι­κής πα­θη­τι­κό­τη­τας και της αδρά­νειας απέ­να­ντι στην τα­ξι­κή βία και κα­τα­πί­ε­ση, κάτι που δίχως άλλο είναι πολύ βο­λι­κό για την αστι­κή εξου­σία.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα ο Γιάν­νης Ρί­τσος έλεγε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά:
«Η τέχνη είναι πάντα κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία. Οι στρα­τευ­μέ­νοι της απο­στρά­τευ­σης, εκεί­νοι που κά­νουν απο­λί­τι­κη τέχνη στην ουσία κά­νουν πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή τεί­νουν να απο­φύ­γουν μια πολιτική θέση και να συμ­βου­λέ­ψουν και τους άλ­λους να αδρα­νή­σουν».
Ο δε Μπρε­χτ έγρα­φε με το γνω­στό λιτό, κοφτό στιλ του ότι οι αστρά­τευ­τοι, είναι στρα­τευ­μέ­νοι στην άρ­χου­σα τάξη.

Σκιαμαχούσες αντιδράσεις -καρικατούρες του παρουσιαστή στον Σαλβίνι, με τον τραγουδιστή Fedez, “στο κλαρί” που προβλήθηκε ξεσκίζοντας όχι ζαρτιέρες, αλλά μια παλιά φωτογραφία ενός υφυπουργού, των «Fratelli d'Italia‎» με χιτλερική στολή από ένα bachelor πάρτι του κλπ. Τελικά, απ΄τα΄ολότελα καλή κι η Παπαναγιώταινα; ΟΧΙ! – Από τη σκηνή του Ariston, η φωνή του νέου παρουσιαστή μέσα από μονολόγους γεμάτους “γράμματα στον εαυτό του”, λανσάρει εγχειρίδια για το πώς να προσαρμοστείς στον πολιτισμό της αγοράς για να αποφύγεις να πέσεις σε “κοινωνική μνησικακία”.
Όταν η τηλεόραση ανήκε στον Μπερναμπέι (σσ. Ettore Bernabei πάλαι γενικός δερβέναγας της RAI), κανείς δεν αρνιόταν στα μεγάλα ονόματα να σχεδιάζουν μια ιδεολογία και να την εκπροσωπούν πολιτιστικά, με τον όρο να πραγματοποιούνται οι ηθικές επιταγές της εξουσίας. Εκείνη την εποχή, ωστόσο, υπήρχε και μια αντικουλτούρα, ικανή να εισάγει άβολους υπαινιγμούς ή μεταφορές μεταξύ των διαχωριστικών γραμμών και του ανείπωτου, αλλά πάντα το Φεστιβάλ ήταν μια κατήχηση της κοινής λογικής με μικρές αλλά σημαντικές παραλλαγές στο θέμα.

Σήμερα, η εκδήλωση που έχει σχεδιαστεί για να μεταφέρει τη φωνή των αφεντικών μπορεί να περιέχει προκλητικές ή επικριτικές ιδιότητες (άσ΄ τους να φωνάζουν), αλλά ποτέ ξεκάθαρα επαναστατικά περιεχόμενα να περνούν στον κόσμο _αφού όχι απλά είναι αδύναμος, αλλά  δεν υπάρχει ο υποκειμενικός παράγοντας.
Θεός, πατρίδα κι οικογένεια με μικρές παραλλαγές ξανάπιασαν σουίτες. Ανεκτός μόνο αν ντύνεσαι με συγκεκριμένες συμπεριφορές: Ανοιχτοί, ανεκτικοί, συνεργάσιμοι. Ποτέ επαναστάτες. Χωρίς όραμα! Κάτι που θα εκτιμηθεί πάνω από όλα στον εργασιακό χώρο και μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό πραγματικό διαβατήριο για δουλειά ως απασχολήσιμος.

Οι μονόλογοι γεμάτοι με “γράμματα προς τον εαυτό τους” –μακριά από την κοινωνία και τις ανάγκες της είναι παραδειγματικοί. Εκεί, ένα vademecum κροταλίζει για το πώς να προσαρμοστούμε στον πολιτισμό της αγοράς. Μια σχολαστική ταξινόμηση κανόνων, νοητικών δομών προς εφαρμογή στην καθημερινότητα για να μην πέσουμε στην παγίδα της “κοινωνικής αγανάκτησης”

8 Φλεβάρη στο ιταλικό Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία του φασίστα προέδρου της γερουσίας και του (ακροδεξιού) πρώην προέδρου της Βουλής, τιμήθηκε με επαινετικές ομιλίες και μετάλλια –μόνο το κλειδί της πόλης δεν του έδωσαν… η μνήμη του φασιστοειδούς Πινούτσο Ταταρέλα, πρώην αντιπροέδρου της πρώτης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι. Καμία αντίδραση –εκτός από κάποιες περιθωριακές φωνές για την βράβευση κάποιου που ξεκίνησε από τους πλέον σκληροπυρηνικούς της εποχής MSI –Αλμιράντε, που ανέθρεψε και  υπέθαλψε τη “strategia della tensione” (στρατηγική της έντασης) και εκτελεστές πολύνεκρων βομβιστικών επιθέσεων (1969-1980-1985).

Η καθημερινότητα, η πολιτική και η ιστορία, στα μυαλά ενός ανερμάτιστου κοινού, σε χείλη εύπεπτου μιντιακού λόγου με κορώνες, αστειάκια και ανέκδοτα –όπως  του Μπενίνι, είναι ακόμη πιο επικίνδυνη.

Εξυπηρετώντας τα «κέντρα» (οικονομικής και ιδεολογικής εξουσίας) ο Μπενίνι πέρα από την αντι-ιστορική απελευθέρωση του Άουσβιτς από τους Αμερικανούς, ηθελημένα ξαναμαγείρεψε την ιστορική αλήθεια για το Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα, που η Μελόνι έχει βαλθεί να τροποποιήσει στα μέτρα της, αρχίζοντας από τον τρόπο εκλογής του προέδρου, αλλά και απαλείφοντας από το αρχικό του άρθρο τη μοναδική στις συνταγματικές ιστορίες εναρκτήρια φράση που αναφέραμε παραπάνω (η Ιταλία είναι ένα έθνος που θεμελιώθηκε στην εργασία). Αυτή την πινελιά αποβλέπει να διαγράψει πλέον η Μελόνι -καθώς σε όρους καθημερινότητας το θεμέλιο της εργασίας έχει προ καιρού ανασκαφεί και καταργηθεί. Την ώρα που τελείωνε το σόου στο Σαν Ρέμο στους δρόμους της Ιταλίας διαδήλωναν μαθητές και εργάτες  κατά του επαίσχυντου μέτρου της λυκειακής κατάρτισης με απλήρωτη εργασία, το οποίο έχει στοιχίσει τη ζωή δεκάδων μαθητών σε επισφαλείς χώρους εργασίας.

Στο Σαν Ρέμο, ο Μπενίνι ανέδειξε ως «πατέρα» του ιταλικού Συντάγματος μία δευτερεύουσα προσωπικότητα, αφήνοντας έξω τους πρωτεργάτες του Τολιάτι, Πιέτρο Νένι, Α. Ντε Γκάσπερι, χρίζοντας «πατέρα» του ιταλικού Συντάγματος τον πατέρα Ματαρέλα, αγιοποιώντας μία ύποπτη πολιτική μορφή (ηγετικό στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών, που οι ίδιοι τον κατηγορούσαν για τους δεσμούς, που διατηρούσε με τη Μαφία). Μάλιστα ένας  σημαιοφόρος της πάλης κατά της εγκληματικής οργάνωσης στη Σικελία, ο  κομμουνιστής βουλευτής Πίο Λα Τόρε, που δολοφονήθηκε από μαφιόζους το 1982, τον είχε επωνύμως κατηγορήσει σε καταγγελία του στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή κατά της Μαφίας το 1976, με στοιχεία και εμπεριστατωμένες ιστορικές αναφορές και επιβεβαιωμένα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής στον Τύπο πολύ πιο συντριπτικά από την δουλοπρεπή κολακεία του Μπενίνι.

O «αδελφός» του Συντάγματος (μιας και κατά τον Μπενίνι ο πατέρας του ήταν ο «πατέρας» του Καταστατικού Χάρτη), είχε κι έναν άλλο αδελφό τον  Πιερσάντι Ματαρέλα, κυβερνήτη της Σικελίας, που δολοφονήθηκε από τη Μαφία, επειδή «άλλαξε γραμμή» από την αρχική του συνεργασία με την εγκληματική οργάνωση και αποφάσισε να συνεργασθεί με το ΙΚΚ. Άλλωστε, ουκ ολίγοι από την ημέρα της εκλογής του Σέρτζο Ματαρέλα, τονίζουν πως ο νυν πρόεδρος πέρα από τις τυπικές αναφορές στις επίσημες εκδηλώσεις για τη Μαφία, ουδέποτε είχε ταχθεί ή είχε βοηθήσει τα θύματά της. Ο Μπενίνι που στο Σαν Ρέμο υψώθηκε ως υμνητής του Συντάγματος, παρέλειψε να υπενθυμίσει πως λίγα χρόνια πριν σε παρόμοιες εκδηλώσεις τασσόταν υπέρ της τροποποίησής του από τον Ματέο Ρέντσι υπό τη φόρμουλα «δυνατή κυβέρνηση, αδύναμο Σύνταγμα» προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία -μία προσπάθεια που όμως οδήγησε στην πτώση του.

Δεν θα πρέπει επίσης να εκπλήσσει η αυθαίρετη ερμηνεία του κωμικού στο Άρθρο 11 του Συντάγματος -που κάνει αναφορά για την ανάγκη ειρηνικής ουδετερότητας της Ιταλίας για να δικαιολογήσει την αποστολή όπλων σε έναν πόλεμο που δεν ήταν και δεν είναι των λαών. Και σε αυτό για άλλη μία φορά οι influencer του θεάματος τάσσονται και παίρνουν τον ρόλο του ερμηνευτή των αποφάσεων της εξουσίας. Λίγη σημασία έχει πως ο Μπενίνι πήρε 300.000€ για την «παράστασή» του στο Σαν Ρέμο, όπως καταγγέλλουν οργανώσεις μετά τις σχετικές ανακοινώσεις.

Συστημική ωδή στον Benigni

Επάξια ο Μπενίνι αναγνωρίζεται πλέον ως ο επίσημος γελωτοποιός του βασιλιά, ένας κωμικός της εξουσίας και όχι απέναντι στην εξουσία, ένας συυστημικός υπηρέτης της πολιτιστικής ηγεμονίας του καθεστώτος.

Περιοδικό ^ilfoglio.it
Στο τραπέζι δίπλα, άναψε η συζήτηση με δύο μεσήλικες το θέμα είναι πολιτικό (αφορά το συνταγματικό δημοψήφισμα μείωσης του αριθμού των βουλευτών)
Φωνές ανάμεικτες με και νεκρική σιγή: _“Να είσαι ευγενικός, κόσμιος και εξήγησέ μου γιατί ο Μπενίνι, που ήταν πάντα κομμουνιστής, να ψηφίζει τώρα δεξιά;”.

“Απλό, γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι πλέον κομμουνιστικό κόμμα. Δεν το πρόσεξες;” _“Ναι, το παρατήρησα. Και δεν είσαι χαρούμενος που το Κομμουνιστικό Κόμμα έγινε επιτέλους μεταρρυθμιστικό;”. “Όχι, αγαπητέ, δεν είναι πραγματικά καλό, γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι ένα πραγματικό μεταρρυθμιστικό κόμμα, είναι ένα δεξιό κόμμα που προσποιείται ότι είναι μεταρρυθμιστικό”.

“Νόμιζα ότι οι άλλοι ήταν στα δεξιά, ο Μπερλουσκόνι, ο Σαλβίνι, η Μελόνι”. “Ναι είναι, αλλά ένα δικαίωμα σε μια αχτίδα φεγγαριού, του Δημοκρατικού Κόμματος από την άλλη πλευρά, του Ρέντσι, είναι ψεύτικη αριστερά ανάκατη με δεξιά, γενικά ψεύτικα όλα -μαϊμούδες”; "Τι μαϊμούδες; Αλλά θεός δεν είναι άλλος από τον Ναπολιτάνο, τον πιο μεταρρυθμιστή κομμουνιστή στην ιταλική ιστορία, ο πιο σοφός και δίκαιος”. “Ίσως να ήταν, κομμουνιστής ο Μπενίνι αλλά τώρα έχει γίνει κι αυτός ψεύτικος μεταρρυθμιστής”. “Και μην πας να την κοπανήσεις. Και …”. “Είναι προδότης, αναμφίβολα. Αλλά θα σταματήσω εδώ, γιατί υπάρχει ένας κύριος που μας ακούει προσποιούμενος ότι διαβάζει την εφημερίδα”.

«Άκου, δεν έχω τίποτα να κρύψω. Έτσι;”. “Έκκληση προς τον κόσμο: κανένας άλλος στους δρόμους να ακούσει την καλοήθη κόλαση του! Μεταξύ άλλων, φέρεται σαν σκύλος που γαβγίζει”. “Υπερβάλλεις, ο Μπενίνι είναι σπουδαίος ηθοποιός”.
“Είναι τραβεστί”. “Με ποια έννοια”…; “Είναι οπορτουνιστής. ήταν πάντα, ένας Πινόκιο, μια ψείρα”. _“Είσαι φανατικός. Δεν νομίζεις ότι ο Μπενίνι μπορεί να έχει τη δική του ιδέα για τα πράγματα;”. “Μια ψείρα δεν έχει ιδέες. Ο Ντάριο Φο είναι σκανδαλισμένος, αηδιασμένος”. "Αηδιασμένος”. “Πρέπει να τον δεις”. “Γιατί, πώς είναι;”. “Μισείς τον Φο, έτσι δεν είναι;» «Μα όχι, ο Φο ήτανε σοβαρός άνθρωπος και δεν έκανε ποτέ κανέναν να χασκογελάσει”.

“Προσυπογράφεις;” _ “Με τίποτα”!. “Nα σου πω κάτι” _ “Ακούω”!. «Ακόμη και ο Σαλβίνι είναι πιο ανθρώπινος από τον Μπενίνι. Ψηφίζοντας όχι_κατά, κάτι άλλο ρε αδερφέ ο Σαλβίνι θα μπορεί να πει ότι έκανε κάτι καλό στην άθλια ζωή του”. “Θα σωθεί;”
“Ναι, ο Σαλβίνι θα σωθεί” (σσ. λογοπαίγνιο salvare στα ιταλικά = σώζω)  “Κι εσύ θα σωθείς”. _“Είμαι σταθερά αγκυροβολημένος στο Δημοκρατικό Κόμμα από την ίδρυσή του, όταν ονομαζόταν PDS”. “Και το καταψηφίζεις!”. _“Φυσικά, αλλιώς τι οπαδός του Pd θα ήμουν;”. “Νομίζω ότι ένας ψηφοφόρος Pd πρέπει να ψηφίσει Pd”.

_“Ε… και γιατί; Παρακαλώ …”. “Πρώτον είναι μια παράδοση είκοσι και πλέον ετών, δεύτερον γιατί ένα πραγματικό Pd δεν είναι Pd”. “Εσύ, λοιπόν, που είσαι από το υγιές κομμάτι του Δημοκρατικού Κόμματος, θα ψηφίσεις μαζί με τους δεξιούς;!”. “Γιατί στραβομουτσουνιάζεις; Σε πονάει;” «Σκληρό, ε;” _ “Nαι!, να πούμε στον Στάλιν να μας βοηθήσει”. “Τι σχέση έχει τώρα ο Στάλιν;” “Έπρεπε να τα βάλουμε με το σύμφωνο …με τον Ribbentrop, τώρα ανεχτήκαμε αυτούς τους μ@l@κες εκεί”. “Για την πατρίδα”! _ “Να την βάλεις εκεί που ξέρεις …”.

_“Ο Μπερλουσκόνι μας κοροϊδεύει”. “Δεν θα ήμουν σίγουρος. Το να ψηφίζεις όχι σημαίνει καταψήφιση του Μπερλουσκόνι, είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνεις;”. “ΟΧΙ καθόλου” _ “Σκέψου το καλά”. “Α…α, καταλαβαίνω”. “Χαίρομαι, αλλά τι είσαι στ΄αλήθεια; Τι ψηφίζεις”. “Δεν ξέρω σου λέω!”. “Καταλαβαίνω, είσαι ένας αδιάφορος , ο χειρότερος του είδους”. “Μπορεί”.

_“Αν η Pasionaria  ήταν ακόμα ζωντανή, θα έπρεπε να φυλάγεσαι”. “Πιθανά”. “Η Ibárruri δεν έχει προδώσει ποτέ”. _ “Εγώ αντίθετα ΝΑΙ, μερικές φορές”. “Την φαντάζομαι”… “Δεν πιστεύω”. “ (Να το πιστέψεις) Έχω πολύ δυνατή φαντασία για ορισμένα πράγματα”. “OK σε πιστεύω”. “Μισείς την Πασιονάρια, έτσι δεν είναι;”. “Καθόλου! Με τίποτα”. “Υπήρχαν τέτοιες γυναίκες”. “Με ποια έννοια;”. “Γυναίκες μοναδικές, ατόφιες”. “Δεν γνωρίζω”. _“Συγνώμη, ξέχασα, είσαι αδιάφορος άνθρωπος”. “Λίγο”. “Ένας σαν τον Μπενίνι -Μάντεψα σωστά;”. “Μα δεν είναι ο Μπενίνι”. “Δεν ξέρω”. “Εγώ ξέρω: εσύ δεν είναι αυτός”. “Η καλοσύνη του”. “Αλλά θα ήθελε να είναι”. “Ίσως”. “Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν ξέρεις”. “Είμαι όλος αυτιά”. “περί Dario Fò…”.

Ευχαριστώ κύριοι, παίξατε καλά τον ρόλο σας. Τώρα είναι η ώρα να του δώσουμε τον λόγο: “Ακόμα κι αν καταλαβαίνω βαθιά και σέβομαι τους λόγους όσων επιλέγουν όχι, θα ψηφίσω ναι”. Χορωδία από pernacchie, όχι δική μου (σσ. _βλ video) Βρίσκω αυτά τα ευγενή λόγια του Ρομπέρτο ​​Μπενίνι κορυφή μιας ποιητικής κωμωδίας και μιας ανδρικής ηθικής. Αναφορικά με τους φίλους του, που παύουν ξαφνικά να τον αγαπούν και θαυμαστές να τον θαυμάζουν, λέει ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν τον αγάπησαν και δεν τον θαύμασαν πραγματικά. Το πώς ουρλιάζουν οι ύαινες για τους ξεπουλημένους είναι το πιο αηδιαστικό σόου στην Ιταλία σήμερα. Πουλημένοι σε αυτούς, σκλάβοι των αιώνιων προκαταλήψεων που κανείς δεν ονειρεύεται πια να αγοράσει.

Δείτε και Μπενίνι _Benigni έξυπνος και…
καθολικο_κομμουνιστής, ιδανικός για πρόεδρος