Μπένι Γκούντμαν ο μάγος του σουίνγκ

Ο Benjamin ‘’Benny’’ David Goodman _Μπέντζαμιν Γκούντμαν (γεννήθηκε στο Σικάγο 30 Μαΐου 1909 – πέθανε σαν σήμερα 13 Ιουνίου 1986, στη Νέα Υόρκη) ήταν Αμερικανός κλαρινετίστας _σαξοφωνίστας και διευθυντής ορχήστρας (μπάντας) της τζαζ , γνωστός ως ο «Βασιλιάς του Σουίνγκ», εξαιρετικά δημοφιλούς είδους μουσικής στις ΗΠΑ, κατά τις δεκαετίες 1930 και 1940. Επίσης συνθέτης επικεφαλής μουσικών συγκροτημάτων, ηθοποιός, μουσικός ηχογραφήσεων κά. με περίοδος ακμής 60 ολόκληρα χρόνια (1926 – 1986) με Βραβείο Grammy (συνολικής Προσφοράς) και αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ

Οι μπάντες του Γκούντμαν αποτέλεσαν το έναυσμα για το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας πολλών μεγάλων καλλιτεχνών της τζαζ. Κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης εποχής φυλετικού διαχωρισμού, διηύθυνε μία από τις πρώτες γνωστές, μικτού χρώματος, ολοκληρωμένες μπάντες. Αυστηρός περφόρμερ, αντιρατσιστής, έπαιζε σχεδόν ως το τέλος της ζωής του, εκδηλώνοντας ταυτόχρονα αδιάλειπτο ενδιαφέρον για την κλασική μουσική. Η περίφημη συναυλία που έδωσε στο Κάρνεγκι Χολ (Carnegie Hall) της Νέας Υόρκης (16-Ιαν-1938), περιγράφεται από τον κριτικό Bruce Eder ως «η μοναδική σημαντική τζαζ ή ποπ συναυλία μουσικής στην ιστορία: η τζαζ μπαίνει στον κόσμο της sic _ευυπόληπτης  μουσικής».

Τα πρώτα χρόνια

Ήταν το ένατο από τα δώδεκα παιδιά φτωχών Εβραίων μεταναστών από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ο πατέρας του, Ντέιβιντ (1873-1926), ήρθε στην Αμερική το 1892 από τη Βαρσοβία και έγινε ράφτης. Η μητέρα του, (Dora Grisinsky 1873-1964), καταγόταν από το Κάουνας της -σημερινής- Λιθουανίας. Οι γονείς του γνωρίστηκαν στη Βαλτιμόρη και εγκαταστάθηκαν στο Σικάγο πριν γεννηθεί o Μπένι. Με λίγα εισοδήματα και μεγάλη οικογένεια, μετακόμισαν στο υποβαθμισμένο προάστιο Μάξουελ (Maxwell Street), μια υπερπληθυσμένη παραγκούπολη κοντά στις σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις και στα περιβάλλοντα εργοστάσια όπου κατοικούσαν, κυρίως, ιρλανδοί, γερμανοί, σκανδιναβοί, ιταλοί, πολωνοί και εβραίοι μετανάστες.

Το γκέτο της Οδού Μάξουελ
στο Σικάγο, όπου μεγάλωσε ο Μπένι Γκούντμαν,
σε φωτογραφία του 1915

Η κοινωνιολόγος και ακτιβίστρια του Σικάγου Jane Addams περιγράφει: «Οι δρόμοι είναι απίστευτα βρώμικοι, ο αριθμός των σχολείων ανεπαρκής, η υγειονομική νομοθεσία ανεφάρμοστη, ο φωτισμός τους κακός, το μίζερο πλακόστρωτο λείπει παντελώς από τα σοκάκια και τους μικρότερους δρόμους, ενώ οι στάβλοι βγάζουν μια αποφορά πέρα από κάθε περιγραφή. Εκατοντάδες σπίτια δεν συνδέονται με το αποχετευτικό δίκτυο».
Τα οικονομικά ήταν διαρκές πρόβλημα για την οικογένεια. Ο πατέρας κέρδιζε, το πολύ, 20$ την εβδομάδα. Την Κυριακή, πήγαινε τα παιδιά του σε δωρεάν συναυλίες στο Douglas Park όπου, για πρώτη φορά, ο μικρός Μπένι βίωσε ζωντανές επαγγελματικές παραστάσεις. Για να δώσει στα παιδιά του κάποιες δεξιότητες και εκτίμηση για τη μουσική, πήγε τον δεκάχρονο Μπένι και δύο αδελφούς του για μαθήματα μουσικής στη Kehelah Jacob (συναγωγή) μόνο με 25 σεντς κάθε μάθημα, ενώ στην τιμή συμπεριλαμβανόταν και η χρησιμοποίηση των μουσικών οργάνων
«Να παίζω μουσική ήταν μεγάλο διέξοδο από τη φτώχεια για μένα. Ήθελα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Και η μουσική ήταν σπουδαίος τρόπος για μένα. Ήμουν απόλυτα συνεπαρμένος από αυτήν. Ξεκίνησα λοιπόν σε νεαρή ηλικία για να κάνω αυτό που θα μπορούσα -αφιέρωσα τις προσπάθειές μου σ 'αυτό και το απολαμβάνω».
                Από συνέντευξη του Γκούντμαν το 1975

Στη συνέχεια ο Μπένι εντάχθηκε στο μουσικό συγκρότημα που είχαν φτιάξει μαθητές στο Hull House της Άνταμς, παίρνοντας μαθήματα από τον διευθυντή του ιδρύματος (James Sylvester), με χαμηλά δίδακτρα. Προσχωρώντας στο συγκρότημα, είχε το δικαίωμα να περάσει δύο εβδομάδες σε ένα καλοκαιρινό κάμπ, περίπου πενήντα μίλια από το Σικάγο και ήταν η μόνη φορά που, ο Γκούντμαν, κατάφερε να ξεφύγει από το βρώμικο περιβάλλον της αστικής γειτονιάς του. Έκανε, επίσης, δύο χρόνια μαθήματα με τον κλαρινετίστα Franz Schoepp (Φραντς Σουπ), ο οποίος είχε κάνει κλασικές σπουδές στο όργανό του. Οι πρώτες επιρροές του Γκούντμαν υπήρξαν οι κλαρινετίστες τζαζ της Νέας Ορλεάνης που εργάζονταν στο Σικάγο, κυρίως οι Johnny Dodds, Leon Roppolo και Jimmie Noone. Μάθαινε εκπληκτικά γρήγορα, έγινε δυνατός μουσικός σε μικρή ηλικία και, σύντομα, άρχισε να παίζει επαγγελματικά σε διάφορες μπάντες.

Ο Γκούντμαν έκανε το πρώτο σημαντικό επαγγελματικό ντεμπούτο του, πολύ νέος, το 1921, στο Central Park Theater του West Side στο Σικάγο, ενώ παράλληλα, μπήκε στο Harrison High School (γυμνάσιο) της πόλης, το 1922, εντάχθηκε στην Ένωση Μουσικών το 1923 και, από την ηλικία των 14 ετών, ήταν σε μια μπάντα με επικεφαλής τον περίφημο Bix Beiderbecke (Μπιξ Μπάιντερμπεκε). 16 ετών, εντάχθηκε σε ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του Σικάγου, την Ορχήστρα του Ben Pollack (Μπεν Πόλακ), με την οποία έκανε τις πρώτες του ηχογραφήσεις το 1926 και την πρώτη του ηχογράφηση με το δικό του όνομα, για την εταιρεία Βοκέιλιον (Vocalion), τρία χρόνια αργότερα.
17χρονος, έχασε τον πατέρα του (σκοτώθηκε από αυτοκίνητο κατά την αποβίβασή του από ένα τραμ): Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν «το πιο θλιβερό πράγμα που συνέβη ποτέ στην οικογένειά μας», δήλωσε

 

Καριέρα

Ο Γκούντμαν εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκης και έγινε επιτυχημένος μουσικός από τα τέλη της 10ετίας του 1920 μέχρι τις αρχές της 10ετίας του '30, κυρίως με τη μπάντα του Πόλακ (μεταξύ 1926 και 1929). Σε μια σημαντική ηχογράφηση με την Victor (1928), έπαιξε με τους Glenn Miller, Tommy Dorsey και Joe Venuti, στην ορχήστρα All-Star, με διευθυντή τον Nathaniel Shilkret. Εκείνα τα χρόνια έκανε και κάποιες ηχογραφήσεις για ταινίες μικρού μήκους (το κλαρινέτο του ακούγεται στην κωμωδία του Τσάρλι Τσάπλιν One A.M.)

Ενόσω ο Γκούντμαν ήταν επιτυχημένος σέσιον μουσικός, ο παραγωγός John Hammond κανόνισε μια σειρά ηχογραφήσεων τζαζ για την Columbia Records (1933-1935) _ο Γκούντμαν υπέγραψε συμβόλαιο με την RCA Victor, με επιτυχία στο ραδιόφωνο. Σε κάποιες από αυτές τις ηχογραφήσεις έκανε το ντεμπούτο της και η -νεαρή τότε- Μπίλι Χόλιντεϊ. Το 1934, ο Γκούντμαν έκανε οντισιόν για το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του NBC «Let's Dance» («Ας Χορέψουμε»), ένα πολύ επιτυχημένο, τρίωρο εβδομαδιαίο πρόγραμμα που παρουσίαζε διάφορα στυλ χορευτικής μουσικής. Το γνωστό, θεματικό τραγούδι με τον τίτλο αυτό, βασιζόταν στην Πρόσκληση για Χορό, από τον Καρλ Μαρία φον Βέμπερ (Carl Maria von Weber, 1786 -1826 ήταν Γερμανός συνθέτης, μαέστρος, πιανίστας, κιθαρίστας και κριτικός, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της ρομαντικής περιόδου. Τα πιο γνωστά του έργα είναι οι όπερες Ελεύθερος σκοπευτής, Ευριάνθη, Όμπερον κτλ., τα οποία επηρέασαν σημαντικά την ανάπτυξη του ρομαντισμού στη Γερμανία.). Δεδομένου ότι χρειαζόταν όλο και νέες ενορχηστρώσεις κάθε εβδομάδα για το σόου, ο Χάμοντ του πρότεινε να αγοράζει από τον Φλέτσερ Χέντερσον, μαύρο μουσικό από την Ατλάντα που είχε τη δημοφιλέστερη αφρο-αμερικανική μπάντα της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930.

Ήδη έμπειρος επιχειρηματίας, ο Γκούντμαν βοήθησε τον Χέντερσον το 1934, όταν η ορχήστρα του τελευταίου διαλύθηκε. Ο Χέντερσον έκανε ενορχηστρώσεις και ο Γκούντμαν προσέλαβε μέλη του συγκροτήματός του για να τους διδάξει πώς να παίζουν τη συγκεκριμένη μουσική. Αν και η ορχήστρα του Χέντερσον ήταν στο απόγειο της δημιουργικότητάς της, δεν είχε καταφέρει να γίνει πολύ δημοφιλής. Κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης, η ορχήστρα του διαλύθηκε. Στις αρχές του 1935, το συγκρότημα του Γκούντμαν ήταν ένα από τα τρία που εμφανίστηκαν στο «Let's Dance» -τα άλλα δύο ήταν του Xavier Cugat και του Kel Murray. Μια εμφάνιση στο Roosevelt Grill του Μανχάταν δεν στέφθηκε με επιτυχία, καθώς το ακροατήριο περίμενε να ακούσει πιο «γλυκιά» μουσική. Το συγκρότημα ξεκίνησε μια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Μάιο του 1935, αλλά απέτυχε ξανά, έτσι ο Γκούντμαν βρέθηκε με μια σχεδόν διαλυμένη μπάντα, απογοητευμένος και έτοιμος να τα παρατήσει.

Καιρός για σουίνγκ

Τα χαρακτηριστικά του σουίνγκ που έπαιζε ο Γκούντμαν ήταν ο γρήγορος, επαναλαμβανόμενος ρυθμός, οι αυτοσχεδιασμοί στη μελωδία και η συλλογική χρήση του συγκοπτόμενου ρυθμού . Στις 31 Ιουλίου 1935, κυκλοφόρησε σε βινύλιο, το γνωστό τζαζ κομμάτι «King Porter Stomp», σε ενορχήστρωση του Χέντερσον και παιγμένο από την ορχήστρα του Γκούντμαν. Ήδη, είχε ακουστεί ότι, όταν παιζόταν το κομμάτι στο Stanley Theater του Πίτσμπουργκ, μερικοί από τους νεαρούς θαμώνες χόρευαν στους διαδρόμους αλλά, σε γενικές γραμμές, αυτές οι φήμες είχαν μικρή επίδραση στην περιοδεία της μπάντας. Ωστόσο, όταν, ο Γκούντμαν και η μπάντα του έφθασαν στο Όκλαντ της Καλιφόρνια και άρχισαν να παίζουν μαζί με τους Gene Krupa, Bunny Berigan και Helen Ward, μεγάλο πλήθος νεαρών χορευτών, παραληρούσε με την μουσική που είχε ακούσει για το ραδιοφωνικό σόου «Let's Dance».Μια νύχτα αργότερα, στο Pismo Beach, η μπάντα δεν είχε την ίδια επιτυχία και όλοι πίστευαν ότι η εκπληκτική υποδοχή στο Όκλαντ ήταν μια «φούσκα», όμως, λίγο μετά (καλοκαίρι 1935), στο Λος Άντζελες, ο Γκούντμαν και η μπάντα του έπαιξαν μέσα σε εκπληκτική ατμόσφαιρα, με το πλήθος να ξεσπά σε επευφημίες και χειροκροτήματα. Οι ειδησεογραφικές αναφορές διαδίδουν τη νέα, συναρπαστική μουσική και τον ενθουσιώδη χορό που τη συνοδεύει.

Συγκεντρωμένο πλήθος
για τη συναυλία του Γκούντμαν
στο Όκλαντ, το 1935

Η εμφάνιση στο Λος Άντζελες σημείωσε τέτοια επιτυχία που, συχνά, περιγράφεται ως η απαρχή της «σουίνγκ εποχής». Σύμφωνα με τον μουσικογράφο Ντόναλντ Κλάρκ, «είναι απολύτως σαφές ότι η “εποχή του σουίνγκ” ήταν έτοιμη από καιρό, αλλά ήταν ο Γκούντμαν και η μπάντα του που αποτέλεσαν το έναυσμα». Πάντως, η υποδοχή του αμερικανικού σουίνγκ ήταν λιγότερο ένθερμη στην Ευρώπη. Κάποιοι, όπως ο βρετανός συγγραφέας J.C. Squire _Τζον Σκουάιρ, υπέβαλαν καταγγελία στο ραδιόφωνο BBC και ζήτησαν να σταματήσει να παίζει μουσική του Γκούντμαν, την οποία αποκάλεσε «μια φοβερή σειρά θορύβων της ζούγκλας που δεν μπορεί να ευχαριστήσει κανέναν». Το 1935, οι Ναζί απαγόρευσαν την τζαζ, γενικότερα, από το γερμανικό ραδιόφωνο, υποστηρίζοντας ότι ήταν μέρος μιας εβραϊκής συνωμοσίας για να καταστρέψει τη γερμανική κουλτούρα. Παρομοίως, η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας απαγόρευσε τη μετάδοση οποιασδήποτε μουσικής που συνθέτουν ή εκτελούν Εβραίοι καλλιτέχνες, διότι απειλείται «ο ανθός της φυλής μας, η νεολαία».

Το 1935, ο Γκούντμαν δέχτηκε πρόσκληση να παίξει στο Σικάγο, τη γενέτειρά του. Η παραμονή του εκεί επεκτάθηκε σε έξι μήνες και η δημοτικότητά του παγιώθηκε από ραδιοφωνικές εκπομπές, μέσω θυγατρικών σταθμών του NBC. Αυτές οι συναυλίες περιελάμβαναν εμφανίσεις του μαζί με τη μπάντα του Φλέτσερ Χέντερσον και θεωρούνται, ίσως, το πρώτο μικτό (λευκοί και μαύροι μουσικοί), ολοκληρωμένο μεγάλο συγκρότημα που εμφανίστηκε ενώπιον ενός ακροατηρίου στην Αμερική. Στις ραδιοφωνικές εκπομπές από το Σικάγο, κατά τις χρονιές 1935-36, παρουσίαζαν τον Γκούντμαν ως Rajah of Rhythm (Βασιλιά του Ρυθμού) ενώ ο τίτλος King of Swing (Βασιλιάς του Σουίνγκ) του αποδόθηκε αποκλειστικά, μετά το 1937. Καλοκαίρι του 1936, πήγε στο Χόλιγουντ για να ξεκινήσει το «Camels Caravan» του CBS, το τρίτο και (σύμφωνα με τους Conner & Hicks) το μεγαλύτερο ραδιοφωνικό του σόου.

Το κοντσέρτο στο Κάρνεγκι Χολ

Στα τέλη του 1937, ο εκπρόσωπος του Γκούντμαν, Wynn Nathanson (Ουίν Νέιθανσον) επιχείρησε το μεγάλο «κόλπο», δηλώνοντας ότι ο Γκούντμαν και η μπάντα του θα έπαιζαν στο Κάρνεγκι Χολ (Carnegie Hall) της Νέας Υόρκης. Αν γινόταν αυτή η συναυλία, τότε ο Γκούντμαν θα ήταν ο πρώτος αρχηγός τζαζ συγκροτήματος που θα έπαιζε στην περίφημη αίθουσα. «Ο Μπένι Γκούντμαν ήταν αρχικά διστακτικός, φοβούμενος για το χειρότερο, -καθώς το κοινό ήταν εξοικειωμένο με το κλασικό ρεπερτόριο. Όμως, όταν το φιλμ «Hollywood Hotel» όπου εμφανιζόταν πήρε εξαιρετικές κριτικές, ρίχτηκε στη δουλειά. Άφησε αρκετές ενδιάμεσες συναυλίες και επέμεινε να κάνει πρόβες στο Κάρνεγκι Χολ, ώστε οι μουσικοί του να εξοικειωθούν με την ακουστική του χώρου». Το κοντσέρτο πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 16^ης Ιαν-1938, με sold-out στα εισιτήρια εβδομάδες πριν, για 2.760 θέσεις και τιμή στα 2,75$, αλμυρή τιμή για εκείνη την εποχή. Η συναυλία ξεκίνησε με τρια σύγχρονα κομμάτια από τη μπάντα του Γκούντμαν: «Do not Be That Way», «Sometimes I'm Happy» και «One O'Clock Jump», ενώ στη συνέχεια, οι μουσικοί έπαιξαν μια αναδρομή στην ιστορία της τζαζ και, για ακόμη μια φορά, με αρχική αντίδραση του κοινού, αν και ευγενική, χλιαρή. Όμως, η συνέχεια ήταν καταλυτική· στην αρχή έπαιξε η μπάντα μαζί με τους Count Basie και Ντιουκ Έλινγκτον ως καλεσμένους, έπειτα έπαιξαν τα κομμάτια που τους είχαν κάνει διάσημους, με την Μartha Tilton στο «Loch Lomond» να προκαλεί το κοινό για πέντε μπιζαρίσματα και φωνές για επανάκληση (ανκόρ!!) στη σκηνή. Το ανκόρ ανάγκασε τον Γκούντμαν να κάνει τη μοναδική ανακοίνωσή του για τη νύχτα, δηλώνοντας ότι δεν είχε προετοιμαστεί γι’ αυτό, αλλά ότι η Μάρθα θα επέστρεφε σύντομα με ένα άλλο κομμάτι.
Μέχρι τη στιγμή που η μπάντα έπαιξε το κορυφαίο «Sing, Sing, Sing (With a Swing)», η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Το κομμάτι εκτέλεσαν ο τενόρος σαξοφωνίστας Μπέιμπ Ράσιν (Babe Russin), ο τρομπετίστας Harry James και ο Γκούντμαν, υποστηριζόμενοι από τον ντράμερ Gene Krupa. Όταν ο Γκούντμαν τελείωσε το σόλο του, έδωσε απροσδόκητη «πάσα» στον πιανίστα Jess Stacy, ο οποίος έπαιξε εκπληκτικά. Η συναυλία του 1938 θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες στην ιστορία της τζαζ. Μετά από πολυετή, κοπιαστική δουλειά μουσικών από όλη τη χώρα, η τζαζ είχε τελικά γίνει αποδεκτή από το κοινό. Έγινε ηχογράφηση της συναυλίας αλλά, ακόμα και με την τεχνολογία της εποχής, ο εξοπλισμός που χρησιμοποιήθηκε δεν ήταν της καλύτερης ποιότητας.

Κορύφωση

Η μαύρη πιανίστα Mary Lou Williams πρότεινε στον κοινό φίλο Τζον Χάμοντ, να συστήσει στον Γκούντμαν τον κιθαρίστα Charlie Christian). Πράγματι, ο Χάμοντ τον συνέστησε, αλλά αυτός δεν ενδιαφερόταν. Η ηλεκτρική κιθάρα του Κρίστιαν δεν «κόλλαγε» στο σύνολο, ούτε το ντύσιμο και το στυλ του. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Χάμοντ ανέβασε κρυφά τον Κρίστιαν επί σκηνής, κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος σε μια συναυλία του Γκούντμαν στο Μπέβερλι Χιλς. Εκνευρισμένος που είδε τον κιθαρίστα, ο Γκούντμαν άρχισε να παίζει το «Rose Room», ένα παλιό κομμάτι του Art Hickman, βέβαιος ότι ο Κρίστιαν δεν το γνωρίζει. Έπεσε όμως έξω, και αυτό που ακολούθησε προκάλεσε ευχάριστη έκπληξη σε όλους όσους άκουσαν την 45λεπτη παράσταση που έδωσαν οι δύο καλλιτέχνες. Ο Τσάρλι ήταν εξαιρετικός στην ηλεκτρική κιθάρα και παρέμεινε στο πλευρό του Γκούντμαν για δύο χρόνια (1939-1941). Έκανε πολλές από τις ενορχηστρώσεις της μπάντας (μερικές από τις οποίες πιστώθηκαν στον Γκούντμαν) και αποτέλεσε έμπνευση για όλους. Η μπάντα τον έκανε γνωστό και του έδωσε ένα σταθερό εισόδημα, ενώ εργάστηκε για τη «νομιμοποίηση», εκλαϊκευση και τυποποίηση της ηλεκτρικής κιθάρας, ως βασικού οργάνου της τζαζ.

Πέρα από το σουίνγκ

Ο Γκούντμαν συνέχισε την επιτυχία του στα τέλη της δεκαετίας του '30 με τη μεγάλη μπάντα του, αλλά και με το τρίο, το κουαρτέτο, και το σεξτέτο του -που σχηματίστηκε τον Αύγουστο του 1939, τον ίδιο μήνα που επέστρεψε στην Columbia Records μετά από τέσσερα χρόνια με την RCA Victor. Στην Columbia, ο Τζον Χάμοντ -μελλοντικός του γαμπρός- ήταν παραγωγός στις περισσότερες από τις συναυλίες του. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1940, ωστόσο, οι μεγάλες μπάντες είχαν χάσει μεγάλο μέρος της δημοτικότητάς τους. Από το 1942 έως το 1944 και, πάλι, το 1948 η ένωση των μουσικών έκανε απεργία εναντίον των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι τραγουδιστές οικειοποιήθηκαν τη δημοτικότητα που είχαν κάποτε οι μεγάλες μπάντες. Κατά τη διάρκεια της απεργίας του 1942-44, το War Department (Υπηρεσία Πολέμου) προσέγγισε την ένωση και ζήτησε την παραγωγή των περίφημων «δίσκων V», που περιείχαν καινούργιες ηχογραφήσεις προορισμένες για τους στρατιώτες, ενισχύοντας έτσι την άνοδο νέων καλλιτεχνών _στη δεκαετία του 1940, το σουίνγκ δεν ήταν πλέον το κυρίαρχο στυλ των μουσικών της τζαζ.

Μπίποπ και κουλ τζαζ

Μέχρι τη δεκαετία του 1940, μερικοί τζαζ μουσικοί δανείζονταν προηγμένες ιδέες από την κλασική μουσική, ενώ άλλοι, όπως ο Τσάρλι Πάρκερ, διηύρυναν το ρυθμικό, αρμονικό και μελωδικό «λεξιλόγιο» του σουίνγκ, δημιουργώντας το περίφημο bebop_bop (μπίποπ_μποπ). Οι ηχογραφήσεις που έκανε ο Γκούντμαν σε ύφος μπίποπ για την Capitol Records πήρε εξαιρετικούς επαίνους από τους κριτικούς της τζαζ. Όταν ξεκίνησε μπάντα μπίποπ, προσέλαβε Buddy Greco, Zoot Sims, Wardell Grey κά μοντέρνους εκτελεστές.

Ο Μπένι Γκούντμαν
με την περίφημα μπάντα του,
σε φωτογραφία του 1950

Ο Γκούντμαν απολάμβανε το μπίποπ και την κουλ τζαζ (cool jazz) -που είχε αρχίσει να καταφτάνει στη δεκαετία του 1940. Όταν άκουσε τον Thelonious Monk, να συνοδεύει τους Τσάρλι Πάρκερ, Ντίζι Γκιλέσπι και Kenny Clarke, παρατήρησε: «Μου αρέσει, μου αρέσει πάρα πολύ, μου αρέσει το κομμάτι και μου αρέσει ο τρόπος που το έπαιξε. ... Νομίζω ότι έχει μια αίσθηση του χιούμορ και υπάρχουν κάποια καλά πράγματα εκεί». «Αργότερα, ο Μπένι άκουσε αυτόν τον Σουηδό κλαρινετίστα που ονομάζεται Stan Hasselgard να παίζει μπίποπ, και τον αγάπησε ... Έτσι ξεκίνησε μια μπάντα μπίποπ. Αλλά μετά από ενάμισι χρόνο, απογοητεύτηκε. Τελικά, αναμόρφωσε το συγκρότημά του και επέστρεψε στις ενορχηστρώσεις του Φλέτσερ Χέντερσον. Ο Μπένι ήταν μουσικός του σουίνγκ και αποφάσισε να επικεντρωθεί σε αυτό που κάνει καλύτερα. Μέχρι το 1953, ο Γκούντμαν είχε αλλάξει εντελώς τη γνώμη του για το μπίποπ. «Μπορεί η μποπ να έχει κάνει περισσότερα από οτιδήποτε άλλο, για να πάει πίσω τη μουσική... Βασικά είναι όλα λάθος, δεν γνωρίζει ούτε καν τις κλίμακες... Το μποπ ήταν ως επί το πλείστον δημοσιότητα και άνθρωποι που κάνουν φιγούρες».

Γκούντμαν και κλασική μουσική

 

Η πρώτη ηχογράφηση κλασικής μουσικής του Γκούντμαν, ήταν το 1938, όταν έπαιξε στο Κουιντέτο με Κλαρινέτο του Μότσαρτ, Κ. 581, με το Κουαρτέτο της Βουδαπέστης. Μετά την περίοδο του μπίποπ, συνέχισε το ενδιαφέρον του για την κλασσική μουσική που γράφηκε για το κλαρινέτο και συναντήθηκε συχνά με τους κορυφαίους κλασικούς κλαρινετίστες της εποχής, όπως τον Ingolf Dahl. Έπαιξαν μουσική δωματίου μαζί (Μπράμς, Μιγιό, Χίντεμιτ, Ντεμπισί) και, το 1948, ο Γκούντμαν έπαιξε στην παγκόσμια πρεμιέρα του Concerto a Tre του Νταλ.

Το 1949, όταν ήταν πλέον 40 ετών, αποφάσισε να σπουδάσει με τον Άγγλο Reginald Kell, έναν από τους κορυφαίους κλασικούς κλαρινετίστες στον κόσμο. Ωστόσο, έπρεπε να αλλάξει ολόκληρη την τεχνική του: αντί να συγκρατεί το επιστόμιο του οργάνου μεταξύ των μπροστινών δοντιών και του κάτω χείλους, όπως είχε κάνει από τότε που έπιασε για πρώτη φορά κλαρινέτο στα χέρια του, 30 χρόνια νωρίτερα, έμαθε να το προσαρμόζει ανάμεσα στα δύο χείλη και, ακόμη, να χρησιμοποιεί νέες τεχνικές στα δάκτυλα. Είχε αφαιρέσει τους παλιούς κάλους που είχε αποκτήσει στα δάκτυλά του, και άρχισε να μαθαίνει να παίζει ξανά το κλαρινέτο του -σχεδόν από το μηδέν.

Ο Γκούντμαν έπαιξε σε πολλά έργα για κλαρινέτο και ορχήστρα ή μουσική δωματίου με κλαρινέτο που έχουν γίνει πρότυπα κομμάτια κλασσικού ρεπερτορίου. Επίσης, έκανε πρεμιέρα σε αρκετά έργα κορυφαίων συνθετών. Ενδεικτικά αναφέρονται: Αντιθέσεις (Μπέλα Μπάρτοκ), Κοντσέρτο για κλαρινέτο Νο. 2 (Μάλκολμ Άρνολντ), Αποκομίσεις για κλαρινέτο και μπάντα (Μόρτον Γκουλντ), Σονάτα για κλαρινέτο και πιάνο (Φρανσίς Πουλένκ), Κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα (Άαρον Κόπλαντ. Το Πρελούδιο, Φούγκα και Ριφ του Λέοναρντ Μπερνστάιν παραγγέλθηκε για τη μεγάλη μπάντα του Γούντι Χέρμαν (Woody Herman), αλλά έκανε πρεμιέρα από τον Γκούντμαν. Το Κοντσέρτο για κλαρινέτο (Ebony Concert) του Ιγκόρ Στραβίνσκι ήταν αφιερωμένο στον Χέρμαν, ο οποίος ήταν και πρώτος ερμηνευτής (1946) αλλά, πολλά χρόνια αργότερα, ο Στραβίνσκι έκανε μια άλλη ηχογράφηση, αυτή τη φορά με τον Γκούντμαν ως σολίστ. Άλλα κλασικά έργα στα οποία έπαιξε ο Γκούντμαν ήταν: Κουιντέτο με κλαρινέτο και Κοντσέρτο για κλαρινέτο, Κ. 622 του Μότσαρτ (1956), Κοντσέρτο για κλαρινέτο του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ και Κοντσέρτο για κλαρινέτο του Καρλ Νίλσεν, Πρώτη ραψωδία για κλαρινέτο του Ντεμπισί, Σονάτα για κλαρινέτο Νο. 2 του Γιοχάνες Μπραμς.

Με τον Άρμστρονγκ

Μετά τις περιοδείες του πέρα από το σουίνγκ, ο Γκούντμαν ξεκίνησε μια νέα μπάντα το 1953. Σύμφωνα με τον Ντόναλντ Κλαρκ, αυτή δεν υπήρξε ευτυχισμένη στιγμή για εκείνον: «Το 1953 ο Γκούντμαν επανασχημάτισε την κλασική του μπάντα για μια δαπανηρή περιοδεία με τον Λούις Άρμστρονγκ, που κατέληξε σε διάσημη καταστροφή. Κατάφερε να προσβάλει τον Άρμστρονγκ στην αρχή· κατόπιν, τρομοκρατήθηκε από τα βοντβίλ στοιχεία των εμφανίσεων του Λούις ... μια αντίφαση σε όλα όσα υποστήριζε ο Γκούντμαν._ Όλα αυτά οδήγησαν σε ρήξη με τον Άρμστρονγκ, που κορυφώθηκε δημόσια όταν ο Άρμστρονγκ εγκατέλειψε τον Γκούντμαν κατά τη διάρκεια μιας κοινής παράστασης. Ο Γκούντμαν κάλεσε τον Άρμστρονγκ πίσω στη σκηνή για να ολοκληρώσει την παράσταση, αλλά εκείνος αρνήθηκε να παίξει πάλι μαζί του. Το αποτέλεσμα ήταν το τέλος της φιλίας τους, επαγγελματικής ή ανθρώπινης».

Κινηματογράφος

Ο Μπένι Γκούντμαν
όπως εμφανιζόταν στην κινηματογραφική ταινία
"Stage Door Canteen" (1943)
ελλην. "Τ' αστέρια σε συναγερμό"

Η μπάντα του Γκούντμαν εμφανίστηκε σε σημαντικές κινηματογραφικές παραγωγές: The Big Broadcast of 1937 (1937), Hotel Hollywood (1938), Syncopation (1942), The Powers Girl (1942), Stage Door Canteen (1943), The Gang's All Here (1943), Sweet and Low-Down (1944, η μοναδική ταινία όπου πρωταγωνίστησε) και A Song Is Born (1948). Η ιστορία του Γκούντμαν αποτυπώθηκε στην κινηματογραφική ταινία The Benny Goodman Story (1955).

Τα τελευταία χρόνια

Αφού κέρδισε πολυάριθμες αναφορές με την πάροδο των ετών, ως καλύτερος κλαρινετίστας της τζαζ, ο Γκούντμαν μπήκε στο Hall of Fame του Down Beat Jazz το 1957. Συνέχισε να παίζει και να ηχογραφεί σε δίσκους και σε μικρά γκρουπ. Στις αρχές της 10ετίας του 1970 συνεργάστηκε με τον George Benson. Σε γενικές γραμμές, εξακολούθησε συνέχισε να παίζει με το «σουίνγκ ύφος» του, για τον οποίο ήταν πιο γνωστός. Ωστόσο, εξασκείτο και εκτελούσε κλασικά κομμάτια κλαρινέτου και παρήγγελε συνθέσεις για το κλαρινέτο. Το 1960, για παράδειγμα, συνέχισε να μαγεύει ακροατήριο χιλιάδων ατόμων σε μια παράσταση του Κοντσέρτου για κλαρινέτο του Μότσαρτ, στον ανοικτό συναυλιακό χώρο του Σταδίου Λιούισον στη Νέα Υόρκη. Περιστασιακά οργάνωνε μια νέα μπάντα για να παίξει σε ένα φεστιβάλ τζαζ ή να κάνει μια διεθνή περιοδεία.

Ο Γκούντμαν σε φωτογραφία του 1971

Παρά τα αυξανόμενα προβλήματα υγείας, συνέχισε να παίζει μέχρι το θάνατό του από καρδιακή προσβολή στη Νέα Υόρκη το 1986, σε ηλικία 77 ετών, στο σπίτι του στο Manhattan House, 200 East 66th Street. Μια μικρή ιδιωτική κηδεία, μόνο για την οικογένειά του, στο Στάμφορντ του Κοννέκτικατ, όπου είχε κατοικήσει για πολύ καιρό. Σύμφωνα με επιθυμία του, δεν παρέστη ιερέας και τα μέλη της οικογένειας οργάνωσαν την τελετή. Ενταφιάστηκε δίπλα στη σύζυγό του, στο Νεκροταφείο του Long Ridge. Την ίδια χρονιά, τιμήθηκε με το βραβείο Grammy Lifetime Achievement Award, ενώ τα διάφορα μουσικά χαρτιά του (παρτιτούρες, χειρόγραφα κ.λπ) δωρήθηκαν στο Πανεπιστήμιο Γέιλ.

Επιρροή

Ο Γκούντμαν θεωρήθηκε από μερικούς ως «απαιτητικός εργοδότης» και από άλλους ως αλαζονικό και εκκεντρικό «στραβόξυλο». Πολλοί μουσικοί μιλούσαν για το «The Ray» _(κεραυνοβόλο) Βλέμμα», το σήμα κατατεθέν του Γκούντμαν όταν «κάρφωνε» έναν μουσικό που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στα απαιτητικά του πρότυπα. Ο κιθαρίστας Allan Reuss) προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του Γκούντμαν, κάποια φορά, και εκείνος τον έβαλε στο πίσω μέρος της μπάντας, όπου καλυπτόταν από τους άλλους μουσικούς και δεν ακουγόταν. Οι τραγουδίστριες Anita O'Day και Helen Forrest μιλούσαν πικρά για τις εμπειρίες τους όταν εμφανίζονταν με τον Γκούντμαν: «Οι είκοσι μήνες που πέρασα με τον Μπένι έμοιαζαν με είκοσι χρόνια», δήλωσε η Φόρεστ. «Όταν κοιτάζω πίσω, μοιάζουν με θανατική ποινή». Βέβαια, υπάρχουν αναφορές ότι χρηματοδοτούσε ιδιωτικά αρκετούς σπουδαστές κολλεγίων και, μερικές φορές, υπήρξε πολύ γενναιόδωρος, πάντοτε όμως κρυφά. Το κυριότερο ήταν εκείνος που έκανε πολύ σημαντικό βήμα για να μπει ένα τέλος στον φυλετικό διαχωρισμό των ΗΠΑ. Στις αρχές της δεκαετίας του '30, μαύροι και λευκοί μουσικοί δεν μπορούσαν να παίξουν μαζί στις περισσότερες συναυλίες και στα κλαμπ, ιδιαίτερα στις Νότιες πολιτείες σύμφωνα με τους Jim Crow Laws (νόμους Τζιμ Κρόου). Ο Γκούντμαν έσπασε αυτή την παράδοση, προσλαμβάνοντας τους Τέντι Ουίλσον και Τζιν Κρούπα στη μπάντα του και, αργότερα, τους Λάιονελ Χάμπτον και Τσάρλι Κρίστιαν: «Η δημοτικότητά του ήταν τόση που θα μπορούσε να παραμείνει οικονομικά βιώσιμος χωρίς περιοδεία στο Νότο, όπου κινδύνευε να συλληφθεί για παραβίαση των νόμων Jim Crow». Όταν κάποιος τον ρώτησε -αναφερόμενος στον Τέντι Ουίλσον-, γιατί «έπαιζε μαζί με αυτόν τον αράπη (nigger)», ο Γκούντμαν απάντησε: «Θα φας μπουνιά αν χρησιμοποιήσεις ξανά αυτή τη λέξη».

Το 1962, ο Γκούντμαν και η ορχήστρα του περιόδευσαν στη Σοβιετική Ένωση, στο πλαίσιο ενός πολιτιστικού προγράμματος ανταλλαγής μεταξύ των δύο εθνών μετά την Κρίση της Κούβας και τη λήξη αυτής της φάσης του Ψυχρού Πολέμου. Οι επισκέψεις αποτελούσαν μέρος των, τότε, προσπαθειών για εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ: Για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 9ης Ιούνη 2024

Το κρίσιμο είναι η επόμενη μέρα. Το ΚΚΕ θα καταθέσει τη δύναμη που του έδωσε ο λαός για να δυναμώσει η φωνή του και εκεί που παίρνονται οι αντιλαϊκές αποφάσεις, όπως στο Ευρωκοινοβούλιο, και πάνω από όλα για να οργανωθεί η εργατική - λαϊκή πάλη

·       Σταθεροποιείται και ενισχύεται ένα ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, που υλοποιεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, τα αστικά κόμματα που κινούνται στην ίδια γενική πολιτική γραμμή σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

·       Ο πολιτικός συσχετισμός παραμένει αρνητικός για τον λαό, όμως σήμερα υπάρχει μια υπολογίσιμη δύναμη, το ΚΚΕ, που μπορεί την επόμενη μέρα - και απέναντι στα δύσκολα που έρχονται - να συμβάλει στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, της αντεπίθεσης, της ανατροπής.

·       Η μεγάλη αποχή περικλείει σημαντικό ποσοστό διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση, απαξίωσης απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα και στα κόμματά του, όσο και απέναντι στην ΕΕ και τους θεσμούς της, όπως το Ευρωκοινοβούλιο.

·       Ζητούμενο είναι αυτή η διαμαρτυρία, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, να εκφραστεί με την ενεργό συμμετοχή στο κίνημα, να αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, να συναντηθεί με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ.

·       Η ΕΕ δεν είναι τόσο παντοδύναμη όσο φαίνεται. Οι λαοί οφείλουν και πρέπει να επαγρυπνούν, να πιστέψουν στη δύναμή τους. Το ΚΚΕ θα σηκώσει το βάρος της ευθύνης στη δική μας χώρα, συμβάλλοντας ταυτόχρονα και στην ανασύνταξη του ευρωπαϊκού και διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

·       Ο ελληνικός λαός, όλοι οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη ακόμα.

1.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ χαιρετίζει τους χιλιάδες εργαζόμενους, ανθρώπους των λαϊκών δυνάμεων, νέους, γυναίκες που στήριξαν με την ψήφο τους το ΚΚΕ, όλους όσοι συμπορεύτηκαν μαζί του σε αυτήν τη σημαντική εκλογική μάχη. Ιδιαίτερα απευθύνει συντροφικό χαιρετισμό στα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τους οπαδούς και φίλους του, όσους συμπορευόμενους πλαισίωσαν το ψηφοδέλτιό του που έδωσαν έναν σκληρό αγώνα όλο αυτό το διάστημα.

Το ΚΚΕ με ποσοστό 9,25% καταγράφει νέα σημαντική εκλογική άνοδο σε ποσοστό μετά τις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου (7,2%) και του Ιουνίου (7,69%) του 2023 καθώς βέβαια και σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019 (5,35%). Επιβεβαιώνονται θετικές διεργασίες που συντελούνται εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα και που εκφράστηκαν και στις βουλευτικές εκλογές.

Σταθεροποιείται και ενισχύεται ένα ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, που υλοποιεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, της ΕΕ, που ένα τμήμα του εκφράζεται με άνοδο του κύρους και συμπόρευση με το ΚΚΕ, με απεγκλωβισμό εργατικών - λαϊκών δυνάμεων από τα αστικά κόμματα, που παρά τις επιμέρους διαφωνίες και τον ανταγωνισμό τους για τη διακυβέρνηση, κινούνται στην ίδια γενική πολιτική γραμμή σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στη γραμμή ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ. Το ΚΚΕ εμφανίζεται ιδιαίτερα ενισχυμένο στην Αττική, όπου καταγράφεται ξανά ως τρίτη δύναμη, και σε μια σειρά δήμους με εργατική - λαϊκή σύνθεση καταγράφεται ως δεύτερη δύναμη, ενώ σημαντική αύξηση καταγράφει και σε μια σειρά μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Κυρίως αυτό εκφράστηκε σε βιομηχανικές ζώνες και εκεί που δόθηκαν μεγάλοι εργατικοί αγώνες, όπως στην περιοχή της ΛΑΡΚΟ, αλλά και σε περιοχές με μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις, σε περιοχές που έγινε πράξη το σύνθημα «μόνο ο λαός σώζει τον λαό» απέναντι σε καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής κυβερνήσεων και ΕΕ, όπως στη Β. Εύβοια, στη Θεσσαλία και αλλού, τροφοδοτήθηκε από αγώνες για να αποκαλυφθούν οι αιτίες και να μην ξεχαστεί το έγκλημα των Τεμπών.

Αυτό επιβεβαιώνει τους δεσμούς του ΚΚΕ με λαϊκές δυνάμεις που το ψήφισαν πριν έναν χρόνο - πολλοί για πρώτη φορά, ιδιαίτερα εργαζόμενοι και νέοι, νέες - και αποδεικνύει ότι η ψήφος στο ΚΚΕ εκφράζει πιο σταθερούς δεσμούς, που έχουν διαμορφωθεί και δοκιμαστεί σε σημαντικούς αγώνες που έχουν προηγηθεί, στη συνεχή, ασταμάτητη προσπάθειά μας για άμεση επικοινωνία, διάλογο και συζήτηση με τον λαό, με διάφορες μορφές στους τόπους δουλειάς και κατοικίας. Φυσικά ο πολιτικός συσχετισμός παραμένει αρνητικός για τον λαό, όμως σήμερα υπάρχει μια υπολογίσιμη δύναμη, το ΚΚΕ, που μπορεί την επόμενη μέρα και απέναντι στα δύσκολα που έρχονται να συμβάλει στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, της αντεπίθεσης, της ανατροπής.

2.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ψήφος στο ΚΚΕ είναι μια επιλογή που δεν έχει καμία σχέση με την ψήφο σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, αφού είναι επιλογή σε αντιπαράθεση με το σύστημα, την ΕΕ, και πρέπει να ξεπεράσει αρκετά εμπόδια και συμπληγάδες. Εχει να ξεπεράσει τη λογική των «μονόδρομων» και την αναζήτηση εναλλακτικής μέσα στα όρια του συστήματος, που υπερασπίζονται όλοι οι άλλοι. Εχει να ξεπεράσει πιέσεις και εκβιασμούς της εργοδοσίας (π.χ. απροκάλυπτες παρεμβάσεις σε εργαζόμενους που τους καλούσε να ψηφίσουν κόμματα της ΕΕ). Εχει να ξεπεράσει τον αποπροσανατολισμό για τη σχέση ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική της ΝΔ και την ευρωενωσιακή και, επομένως, το τι κρινόταν σε αυτή τη μάχη. Οπως επίσης και τη λογική της ανάθεσης ή της αναζήτησης σωτήρων, ενώ εμείς πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ μαζί με τον λαό και το κίνημα μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους για ριζική αλλαγή της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Σε αυτή την κατεύθυνση δώσαμε και αυτήν τη σημαντική μάχη των ευρωεκλογών.

Αυτό το θετικό εκλογικό αποτέλεσμα που κατέγραψε το ΚΚΕ επιτεύχθηκε σε συνθήκες ενός πρωτοφανούς αποπροσανατολισμού, που τροφοδοτούσε η αντιπαράθεση των άλλων κομμάτων. Αντί να συζητάμε για τα κρίσιμα ζητήματα της επίθεσης στο εισόδημα, σε σχέση και με την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς, το νέο κύμα της εμπορευματοποίησης της Υγείας και της Παιδείας, την εγκληματική εμπλοκή της χώρας μας σε δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με την πολιτική της ΕΕ, την οποία αποδέχονται όλα τα άλλα κόμματα, η προεκλογική αντιπαράθεση - όχι τυχαία - πήρε χαρακτηριστικά εκφυλισμού και επικεντρώθηκε στα «πόθεν έσχες» του ενός και τα ακίνητα του άλλου. Τα άλλα κόμματα και φυσικά διάφορα κέντρα του κατεστημένου (βλ. παρεμβάσεις ΣΕΒ) επεδίωκαν να μη γίνει κριτήριο ψήφου η αιτία των προβλημάτων, δηλαδή η πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, και να διαμορφώσουν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές σε δευτερεύοντα ζητήματα και να κάνουν κύριο κριτήριο ψήφου τις υποκειμενικές δυνατότητες παρέμβασης π.χ. των ευρωβουλευτών τους. Επιτεύχθηκε επίσης σε συνθήκες μιας συστηματικής προσπάθειας από ΜΜΕ και άλλους μηχανισμούς να αποκρύψουν τη δυναμική και τις δυνατότητες ανόδου του Κόμματος και να απαξιώσουν την ψήφο σε αυτό, με το επίμονο ερώτημα «γιατί να ψηφίσει κάποιος ΚΚΕ, το οποίο είναι εναντίον της ΕΕ». Είναι τα ίδια κέντρα που μετεκλογικά και αφού απέτυχε ο στόχος τους, προσπαθούν να απαξιώσουν και να υποβαθμίσουν το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ.

Το αστικό σύστημα, παρά τις δυσκολίες του, διαθέτει ακόμα ισχυρούς μηχανισμούς και μέσα για την παγίδευση και τη χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Τόσο η ΝΔ προβάλλοντας το σύνθημα της «σταθερότητας», όσο και ο μεταξύ τους κατασκευασμένος, ανούσιος καβγάς αφορούσε στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Η ΝΔ ζητώντας ανοχή για την επομένη μέρα των εκλογών και τρίτη θητεία το 2027, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ποιος θα είναι ο διεκδικητής του πρώτου ρόλου το 2027. Και αυτή η αντιπαράθεση αποδεικνύει ότι τα αστικά κόμματα βλέπουν τον λαό ως έναν απλό ψηφοφόρο, για τη διατήρηση ή την εναλλαγή κυβερνήσεων, περιορίζοντας τη δυσαρέσκειά του πότε στον έναν και πότε στον άλλον, για να στηρίζει «σταθερά» κυβερνήσεις που υλοποιούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική με επιμέρους διαφορές, κυβερνήσεις εναλλαγής και όχι πορεία ανατροπής. Σε αντίθεση με τη μοναδική, στο σύνολο των άλλων κομμάτων, θέση του ΚΚΕ, που βλέπει τον λαό ως τον αποφασιστικό εκείνο παράγοντα απόκρουσης της επίθεσης που δέχεται, απόσπασης κάποιων κατακτήσεων, που αποτελούν εφαλτήριο για τη νέα φάση αντεπίθεσης για τη συνολική ανατροπή. Γι' αυτό το ΚΚΕ διακήρυξε την ανάγκη ενίσχυσής του εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις, για να δυναμώσει η πάλη εκεί που υπάρχουν δυνατότητες να επιβληθεί η ανατροπή αντιλαϊκών επιλογών.

3.

Η μεγάλη αποχή που σημειώθηκε περικλείει σημαντικό ποσοστό διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και απαξίωσης απέναντι τόσο στο αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, όσο και απέναντι στην ΕΕ και τους θεσμούς της, όπως το Ευρωκοινοβούλιο. Η δυσαρέσκεια αφορά και νέα πείρα που κατακτήθηκε από μεγάλες μάζες του λαού και έχει σχέση και με τον ρόλο του ΚΚΕ και άλλων πρωτοπόρων δυνάμεων στην Ευρώπη, που καταλήγουν σε θετικές διεργασίες, όπως οι μεγάλοι αγώνες των λαών σε πολλές χώρες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Χρειάζονται παραπέρα συντονισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, κοινή δράση και αλληλεγγύη ώστε να διαμορφώνεται ένα μαχητικό εργατικό - λαϊκό ρεύμα κατά του κοινού ταξικού, πολιτικού αντιπάλου, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Θεωρούμε ότι η προεκλογική αντιπαράθεση με όρους εκφυλισμού και μακριά από τα κρίσιμα προβλήματα και κυρίως τις αιτίες τους και την προοπτική λύσης τους ενίσχυσε την αποστροφή του λαού από τη συμμετοχή του στην εκλογική διαδικασία. Από αυτήν την άποψη, η στάση αυτή, την οποία εμείς προφανώς δεν επικροτούμε, έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα αν εκφράζεται με έναν τρόπο που μπορεί να παρερμηνευτεί, να εγκλωβιστεί ή να αφομοιωθεί. Ζητούμενο, συνεπώς, είναι αυτή η διαμαρτυρία, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, να εκφραστεί με την ενεργό συμμετοχή στο κίνημα, στην οργανωμένη πάλη και διεκδίκηση, να αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, να συναντηθεί με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ.

Είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον αστικών δυνάμεων για το μέγεθος της αποχής, τη στιγμή που όλοι τους κάνουν ό,τι μπορούν να συκοφαντήσουν την εργατική - λαϊκή συμμετοχή στους αγώνες και στις μαζικές διαδικασίες του κινήματος, νομοθετούν τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης.

Σε κάθε περίπτωση το ΚΚΕ δεν υποτιμά αυτό το φαινόμενο της αποχής και θα μελετήσει αναλυτικά και κατά περιοχή και το πώς επέδρασε το κλίμα αυτό στη συμπεριφορά και ψηφοφόρων του ΚΚΕ.

Ήδη στους κόλπους της άρχουσας αστικής τάξης έχει ανοίξει η συζήτηση και έχει προβληθεί η «πολιτική ασυμμετρία» του πολιτικού συστήματος, όπως την ονόμασαν. Οι κομματικές ηγεσίες των αστικών κομμάτων μπορεί να τσακώνονται μεταξύ τους, όμως η αστική τάξη, το κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι ενδιαφέρονται πρωτίστως για να εξασφαλίσουν τη δικομματική - διπολική εναλλαγή, που είναι τραγικά δοκιμασμένη σε βάρος του λαού, των λαών της Ευρώπης. Στην Ελλάδα δοκιμάστηκε με την εναλλαγή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Η ΝΔ, που υπέστη σημαντική μείωση σε ποσοστό και ψήφους, πέφτοντας στο 28,31%, διαστρεβλώνει και παραποιεί την ψήφο του λαού και εμφανίζει την αποδοκιμασία στην πολιτική της ως μήνυμα δήθεν να συνεχίσει πιο γρήγορα τις «αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις». Προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο και να αξιοποιήσει το εκλογικό αποτέλεσμά της, ώστε να στηρίξει την «ανάγκη επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας». Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο. Ο λαός εξέφρασε τη δυσαρέσκεια και την καταδίκη του συνολικά στην κυβερνητική πολιτική και σε αυτές ακριβώς τις «μεταρρυθμίσεις». Π.χ. στο Φορολογικό που τσακίζει τα λαϊκά στρώματα, στην ενεργειακή πολιτική της πανάκριβης «πράσινης μετάβασης», στην εμπορευματοποίηση της Υγείας και την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, στην εφαρμογή της ΚΑΠ, στην εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κ.λπ. Και αυτό πρέπει να το εκφράσει ακόμη πιο μαζικά και οργανωμένα, την επόμενη μέρα, με την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης και αντεπίθεσης.

Η πραγματική καταδίκη της κυβέρνησης της ΝΔ δεν πρέπει να τροφοδοτήσει την αναδιάταξη αστικών δυνάμεων δοκιμασμένων, που προσπαθούν να ξαναζεστάνουν τη σούπα των αυταπατών και της «φιλολαϊκής» διαχείρισης της ΕΕ και του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, που βρίσκεται στη δεύτερη θέση με ποσοστό 14,92%, σημείωσε και αυτός σημαντική μείωση σε ποσοστό και ψήφους σε σχέση με τις βουλευτικές του 2023 αλλά και τις ευρωεκλογές του 2019, αποδεικνύοντας ότι ένα σημαντικό τμήμα εργαζομένων και του λαού της χώρας δεν εμπιστεύονται αυτήν τη δύναμη ως απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, αφού αποκαλύφθηκαν ακόμα περισσότερο οι στρατηγικές συγκλίσεις με τη ΝΔ. Ενώ το άλλο κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, δεν κατάφερε να πλασαριστεί στη δεύτερη θέση όπως στόχευε, παραμένοντας στην τρίτη με 12,79%. Ωστόσο θα επιχειρηθεί η αναζήτηση νέων «σωτήρων» και η προσπάθεια αναστήλωσης και μεταμφίεσης της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, αξιοποιώντας δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ που την έχουμε ζήσει στο παρελθόν. Αλλωστε, η κυβέρνηση της ΝΔ κυβερνάει και με τη στήριξη που της προσφέρει μια συναινετική αντιπολίτευση στα κρίσιμα ζητήματα και σε ψηφοφορίες στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οπως, άλλωστε, έχει συμβεί και το αντίθετο, όταν η ΝΔ έδωσε στήριξη στην πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. κυβέρνηση Παπαδήμου, τρίτο μνημόνιο κ.λπ.).

Η συζήτηση περί «ήττας της αριστεράς» ή της «κεντροαριστεράς» σε Ελλάδα και Ευρώπη ουσιαστικά κρύβει το πιο ουσιαστικό ζήτημα, ότι στην πραγματικότητα, αυτό που έχει δεχθεί πλήγμα είναι η δυνατότητα αυτών των δυνάμεων να ενσωματώνουν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις με «αριστερά συνθήματα» στη γραμμή της ΕΕ, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

5.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών σε διάφορες χώρες αποτυπώνει σε έναν βαθμό τη δυσαρέσκεια ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων απέναντι στις πολιτικές της ΕΕ -ως συνέχεια και αντίστοιχων μαζικών κινητοποιήσεων- και αποτυπώθηκε με την καταψήφιση κυβερνήσεων και κομμάτων π.χ. Γερμανία, Γαλλία κ.λπ., που πρωτοστατούν στην υλοποίηση αντιλαϊκών στρατηγικών επιλογών της ΕΕ. Τέτοιες επιλογές είναι για παράδειγμα η στήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία ή η πολιτική της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης», τις συνέπειες των οποίων πληρώνουν ακριβά οι ευρωπαϊκοί λαοί.

Βεβαίως, είναι ζητούμενο αυτή η διαμαρτυρία να αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και να μην εγκλωβίζεται στους ανταγωνισμούς μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου και αστικών πολιτικών δυνάμεων.

Σε μια περίοδο, μάλιστα, που η ΕΕ δείχνει ακόμη περισσότερο τον αντιδραστικό της χαρακτήρα, ειδικά η στάση των λεγόμενων «αριστερών» κομμάτων ως υμνητών της ΕΕ σε διάφορες χώρες αφήνει εργατικές - λαϊκές μάζες εκτεθειμένες στην ψευδεπίγραφη «αντισυστημική» και «αντι-ΕΕ» ρητορεία ακροδεξιών και εθνικιστικών μορφωμάτων.
Αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά η επιτακτική ανάγκη της ανασύνταξης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη και παγκόσμια, η ενίσχυση της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

6.

Με αφορμή τα ποσοστά που κατέγραψε η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου (9,3%) και τα αυξημένα ποσοστά που αποτυπώνουν οι λεγόμενες δυνάμεις της ακροδεξιάς σε επίπεδο ΕΕ, ενισχύεται η συζήτηση για την ανάγκη κοινής απάντησης στο όνομα της «δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού, των αξιών της ΕΕ και της προόδου». Οι λεγόμενες ακροδεξιές δυνάμεις είναι κόμματα του κεφαλαίου και του συστήματος. Λειτουργούν ως κανάλι απορρόφησης της λαϊκής δυσαρέσκειας, φορώντας σε πολλές περιπτώσεις «αντισυστημικό» μανδύα, αξιοποιώντας την αντιδραστική πολιτική των κυβερνώντων «φιλελεύθερων» και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που εμφανίζονται ως «προοδευτικά». Εμφανίζονται επίσης με κάλπικα «αντι-ΕΕ» και «φιλειρηνικά» συνθήματα, κάνοντας κριτική σε ορισμένες πλευρές της ΕΕ, όπως π.χ. στην τελευταία αναθεώρηση της ΚΑΠ ή σε πλευρές του Συμφώνου Σταθερότητας, συγκαλύπτοντας ότι είναι Ενωση των μονοπωλίων, υποστηρίζοντας τα συμφέροντα ορισμένων από τα μονοπώλια απέναντι σε άλλα στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ταυτόχρονα, αποτελούν έναν βολικό «μπαμπούλα» που αξιοποιείται από δυνάμεις της λεγόμενης κεντροδεξιάς ή της σοσιαλδημοκρατίας για να εμφανίζουν ως «δημοκρατική», «προοδευτική» τη δική τους αντιδραστική πολιτική. Τα παζάρια, που βρίσκονται σε εξέλιξη και θα ενταθούν τις επόμενες μέρες για το πώς θα σχηματιστεί πλειοψηφία στα νέα όργανα της ΕΕ, συμπεριλαμβάνουν και τέτοιες δυνάμεις, που κατά τ' άλλα «ξορκίζονται».

Εχει αποδειχθεί ότι, όταν βρεθούν σε κυβερνητικές θέσεις αυτές οι δυνάμεις, τα μεγάλα «αντισυστημικά» λόγια πάνε πάντα περίπατο. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Μελόνι, που ξεκίνησε σαν «ο μεγάλος κίνδυνος για την ΕΕ» και τώρα η Φον ντερ Λάιεν της πλέκει το εγκώμιο και προσβλέπει στη στήριξή της, αφού υλοποίησε αποφασιστικά όλες τις αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Οι δυνάμεις αυτές τροφοδοτούνται από την επίσημη πολιτική και ιδεολογία της ΕΕ, τον αντικομμουνισμό και τη θεωρία των «δύο άκρων», από τη στήριξη φασιστικών δυνάμεων π.χ. Αζόφ στην Ουκρανία, από τη συνολικότερη αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος.

Το πιο σημαντικό είναι ότι ειδικά σήμερα που ενισχύονται τα αδιέξοδα του συστήματος, που οξύνονται οι ανταγωνισμοί - και στο εσωτερικό της ΕΕ - και η ΕΕ περνά σε συνθήκες «πολεμικής οικονομίας», για την αντιμετώπιση της διαφαινόμενης νέας οικονομικής κρίσης, διαδικασία στην οποία πρωτοστατούν οι σοσιαλδημοκρατικές και «φιλελεύθερες» αστικές δυνάμεις, είναι επόμενο να ενισχύονται και ως εφεδρεία φασιστικές και εθνικιστικές δυνάμεις, που η Ιστορία έχει δείξει ότι είναι πολύτιμο στήριγμα της καπιταλιστικής εξουσίας στις πιο δύσκολες στιγμές της. Σε αυτές τις συνθήκες, οι όποιοι συμβιβασμοί θα είναι προσωρινοί και οι συγκρούσεις θα επανέρχονται οξυμένες, δημιουργώντας τριγμούς στη σταθερότητα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, ανοίγοντας νέες δυνατότητες για την πάλη εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Οπως έχει επιβεβαιωθεί και ιστορικά, «φραγμό» στην άνοδο της ακροδεξιάς μπορεί να βάλει μόνο ένα ανερχόμενο εργατικό - λαϊκό κίνημα, η ταξική πάλη που θα βάλει στο στόχαστρο τις ίδιες τις αιτίες που γεννούν αυτό το αντιδραστικό πολιτικό ρεύμα, την ΕΕ, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, το καπιταλιστικό σύστημα. Και τέτοιο μήνυμα στέλνει η δράση και η άνοδος του ΚΚΕ.

7.

Το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένα κριτήρια με τα οποία κρίνει την πορεία της πολιτικής επιρροής του και στη συγκεκριμένη στιγμή το εκλογικό αποτέλεσμα και το δικό του ποσοστό. Σε όλη την πορεία του ΚΚΕ, πάντα, αυτά κρίνονται με συνδυασμένα κριτήρια και όχι αποκλειστικά με τη συγκεκριμένη αποτύπωση στην κάλπη, δηλαδή με αποκλειστικά κοινοβουλευτικά κριτήρια. Αλλωστε, η πολιτικοποίηση σε ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση δεν θα είναι αποτέλεσμα διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά της συνολικής πορείας ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της συγκρότησης της κοινωνικής συμμαχίας.

Οι εκλογές είναι μια σημαντική πολιτική μάχη, το αποτέλεσμά της όμως δεν καθορίζεται κυρίως από το τι λένε και υπόσχονται τα κόμματα, αλλά από ένα πολύ μεγαλύτερο πλέγμα παραγόντων, όπως είναι τα συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης, των κομμάτων της που, ανεξάρτητα από ανταγωνισμούς, κινούνται στην ίδια ρότα, όπως και από τους ιδεολογικούς, πολιτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, της ίδιας της ΕΕ.

Ιδιαίτερα επιβεβαιώνονται οι ανησυχίες του ΚΚΕ για την επιστολική ψήφο, που αξιοποιείται ακόμα και για αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος, όπως αποδείχθηκε, με σοβαρά προβλήματα που ανέκυψαν σε αυτές τις ευρωεκλογές.

Δυο κόσμοι είναι αντίθετοι μεταξύ τους. Το ΚΚΕ βρίσκεται στην άλλη πλευρά από όλους τους άλλους, δεν είναι μόνο του, αλλά είναι η πλειοψηφία του λαού εκεί, που υποφέρει, και μάλιστα ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει. Ο ρόλος και η απήχηση του ΚΚΕ πάντα είναι πολύ μεγαλύτερα από τα εκάστοτε ποσοστά του, συνεπώς η ισχυροποίησή του οδηγεί σε πολλαπλάσια ισχυρούς αγώνες, με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις συγκεκριμένες συνθήκες.

8.

Το κρίσιμο πλέον είναι η επόμενη μέρα.
Το ΚΚΕ θα καταθέσει τη δύναμη που του έδωσε ο λαός για να δυναμώσει η φωνή του και εκεί που παίρνονται οι αντιλαϊκές αποφάσεις, όπως στο Ευρωκοινοβούλιο, και πάνω απ' όλα για να οργανωθεί η εργατική - λαϊκή πάλη. Από αύριο θα είναι εδώ οι δεσμεύσεις της ΕΕ, τα ματωμένα πλεονάσματα, τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, οι δύο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, στους οποίους η χώρα μας βρίσκεται πολύ βαθιά μπλεγμένη. Θα έρθουν να προστεθούν επίσης τα βάρη από την αύξηση των πολεμικών δαπανών, που θα φορτωθούν στους λαούς της Ευρώπης, γιατί ο σχεδιασμός τους για την αντιμετώπιση της επερχόμενης νέας οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης είναι η μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε μια «πολεμική οικονομία», με ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας και των στρατιωτικών εξοπλισμών και για την κλιμάκωση του πολέμου.

Το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με τη λογική των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως αυτό που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ότι τώρα είναι «η τελευταία ευκαιρία να περιορίσουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, γιατί οι επόμενες εκλογές είναι μετά από τρία χρόνια». Ο λαός από αύριο κιόλας μπορεί και πρέπει να περιορίζει τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης της ΝΔ και της ΕΕ, με τον αγώνα του, αποκαλύπτοντας και τη στάση μιας βολικής αντιπολίτευσης, που στα στρατηγικά ζητήματα της δίνει άλλοθι και χείρα βοηθείας και βλέπει μόνο την κυβερνητική καρέκλα μετά από τρία χρόνια.

Το ΚΚΕ θα είναι εδώ:

·       Για τη συνέχιση της ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος που έχει ξεκινήσει, για την αλλαγή συσχετισμών στα πρωτοβάθμια - δευτεροβάθμια σωματεία και συλλόγους.

·       Για να δίνει μάχες αποκάλυψης και παρεμπόδισης αντιλαϊκών κατευθύνσεων και Οδηγιών μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και στην ελληνική Βουλή, εκεί που συνδιαμορφώνονται και παίρνονται οι αποφάσεις που πλήττουν τις ζωές μας. Κυρίως θα είναι μπροστά στους αγώνες, εκεί που αυτές ανατρέπονται.

·       Για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ο αγώνας για την απεμπλοκή της χώρας απ' αυτόν.

·       Για να δυναμώσει ο συντονισμός των αγώνων με την εργατική τάξη, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, τη διανόηση, τη νεολαία, τις γυναίκες σε όλες τις χώρες της ΕΕ, που οι λαοί θα συνεχίσουν να βρίσκονται στους δρόμους ενάντια στην ΕΕ των πολέμων, των μονοπωλίων, των λόμπι της διαφθοράς, της εκμετάλλευσης, για να ανοίξει η προοπτική σε κάθε χώρα και σε όλη την Ευρώπη για μια άλλη Ευρώπη των λαών, του σοσιαλισμού.

Η ΕΕ δεν είναι τόσο παντοδύναμη όσο φαίνεται.
Οι λαοί οφείλουν και πρέπει να επαγρυπνούν, να πιστέψουν στη δύναμή τους.

Το ΚΚΕ θα σηκώσει το βάρος της ευθύνης στη δική μας χώρα, συμβάλλοντας ταυτόχρονα και στην ανασύνταξη του ευρωπαϊκού και διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Η πρότασή του είναι ρεαλιστική. Γιατί άλλο θεωρούν ρεαλιστικό το μεγάλο κεφάλαιο, το «ιερατείο» της Κομισιόν και τα κόμματά τους και άλλο είναι το ρεαλιστικό για τον ελληνικό λαό, για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Γιατί πάντα ρεαλιστικό είναι αυτό που συμφέρει τον λαό,
αυτό που έχει δείξει η ίδια η Ιστορία και οι εξελίξεις.
Είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ
με την εργατική τάξη, τον λαό στην εξουσία.
Ο ελληνικός λαός, όλοι οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν πει
την τελευταία τους λέξη ακόμα.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
Τρίτη 11 Ιούνη 2024