Γιορτάζουν κι οι πατεράδες;

⏏️  Στον🎈 μαχητή ⏏️  της ζωής  
πατέρα
και 🎈 Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο

_\  \\\\\\\\\   \_

Αστοί, αστούληδες και παρατρεχάμενοι όρισαν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως «ημέρα _γιορτή του πατέρα» _ «προς τιμήν –λένε του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής των πατέρων στην κοινωνία» (σσ. ... κλαυσίγελος) συμπληρωματική με τη γιορτή της μητέρας (σσ. ... κλαυσίγελος^² _^² μαθηματικός όρος “εις το τετράγωνον που λέγαμε” _ή κατά Χάρυ Κλύν “και κλάμα η κυρία”!!)

Η Ημέρα του Πατέρα είναι μια γιορτή, όπως όλες οι άλλες  που τιμάει _υποτίθεται, γιατί οι θεσμοί όσο πάνε και ξεφτιλίζονται …τον πατέρα ή την πατρική φιγούρα, την πατρότητα, τους πατρικούς δεσμούς και την επιρροή των “μπαμπάδων” στην κοινωνία.
Περισσότερα στο τέλος της ανάρτησης

Υπάρχουν πολλοί με αταλάντευτη την πίστη στις ιδέες τους, στην ταξική πάλη, όπως εκείνη η αγράμματη ηρωίδα του “δεν δουλώνω δεν υπογράφω”, που δεν θα τους βρούμε στα επίσημα εορτολόγια …«Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο, είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας οι δυνατοί, είναι οι ξωμάχοι κι οι προλετάριοι, Είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Άγιοι.»

Δεν  συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και την κατεστημένη τάξη,  δεν συνθηκολόγησαν, δεν  λιποτάκτησαν. Κάποιοι έφυγαν από τη ζωή με τραγικό τρόπο, άλλοι επέζησαν _οι πιο πολλοί, καθαρά από τύχη. Όλοι τους εξακολουθούν να ζουν  στις συνειδήσεις μας και στις καρδιές μας φωτίζοντας με το παράδειγμά τους τα πυκνά σκοτάδια και τους δύσβατους δρόμους.

 

Περιποιώντας τιμή στον Παναγιώτη

Μεγάλος μαχητής της ζωής  
πατέρας και
Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο

Κάποιοι -συνηθίζεται αυτό, εκόντως - ακόντως (και μερικές φορές επί τούτου) στέκονται στο φαίνεσθαι των ανθρώπων: έτσι μετά τη γνωστοποίηση του θανάτου του αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο διάφορα, γλαφυρά περί «πατέρα της αυτοδιοίκησης» και μάλιστα από ορισμένους -καθ’ υπερβολή σε πανευρωπαϊκό! επίπεδο.

Αυτό με υποχρέωσε να κάνω μια διορθωτική δημόσια ανάρτηση, που αρκετά ηλεκτρονικά και κοινωνικής δικτύωσης μέσα αναδημοσίευσαν -αυτό θα το διαβάσω λέξη προς λέξη

«Έφυγε», νωρίς το πρωί του Σαββάτου 2 Μάη, ο πιο δικός μας -τελευταίος σε ότι μας αφορά των Μοϊκανών και της δρακογενιάς της Εθνικής Αντίστασης -άνθρωπος, φίλος, συμπαραστάτης και πολύτιμος σύμβουλος στα δύσκολα και στα καθημερινά, ονειροπόλος και αιθεροβάμων, «πολυσυλλεκτικός», πότε …με «το κόμμα της Αυτοδιοίκησης» και πότε σε διάλογο με τον κομμουνιστή (;) μανδαρίνο στο απέραντο σινικό τείχος και πάντα (πλην) χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Ο αγωνιστής Παναγιώτης, παράγοντας της αριστεράς (ΕΔΑ) από το 1951 μέχρι τη χούντα και δυο φορές υποψήφιος βουλευτής της, στέλεχος για παραπάνω από 50 χρόνια της πρωτοβάθμιας τοπικής διοίκησης και των ΟΤΑ, (ενεργότερα από το 1959 μέχρι τα τέλη της 10ετίας του 90 -παύτηκε από δήμαρχος την 21η Απρίλη 1967) και πανεπιστημιακός από το 1988 μέχρι το 2002 (ο πρώτος «καθηγητής Τοπικής Αυτοδιοίκησης» στα ΤΕΙ Καλαμάτας, επίσης στα Γιάννενα και αλλού).

Μέχρι την τελευταία στιγμή στοχοπροσηλωμένος στον ιταλό αντάρτη Μάριο, που το 1944, κατά την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον ΕΛΑΣ,  βάδιζε με το ακορντεόν του στις γραμμές του τρένου τραγουδώντας «avanti popolo Bandiera Rossa»

Έγραφε ασταμάτητα -σαν μόνιμος συνεργάτης εφημερίδων, περιοδικών, οργανισμών κλπ. εκδίδοντας βιβλία (με αυτοβιογραφικά και ιστορικά στοιχεία), έναν «Πανδέκτη Αυτοδιοίκησης» δίμηνο περιοδικό (από το 1995, μέχρι το 2002), επίσης την «Τοπική Αυτοδιοίκηση», επιστημονικός υπεύθυνος και στα «Τετράδια Αυτοδιοίκησης» (το πρώτο επιστημονικό περιοδικό που εξέδωσε η ΚΕΔΕ για την Τοπική Διοίκηση -ήταν και γραμματέας της για ένα διάστημα) κά

Γεννήθηκε το 1923 στο «Νησί» (Μεσσήνη Καλαμάτας), ένα χρόνο μετά ορφάνεψε από πατέρα και μπήκε από μικρός στη βιοπάλη.
Έχασε τον κομμουνιστή μεγαλύτερο αδελφό του Γιάννη ως «λοχία πολυβόλων» στην Αλβανία, έγινε ο ίδιος μέλος της ΟΚΝΕ και κατά τη διάρκεια της κατοχής ΕΠΟΝίτης μέλος της Νομαρχιακής επιτροπής Μεσσηνίας.

Εκεί γνωρίστηκε με τη «Δημοπλίτσα»  Ιουλία (η μάνα Giulia «έφυγε» το 2017), την 75 χρόνια σύντροφο της ζωής του, αφανή ήρωα και φύλακα άγγελο του.

Τέλειωσε τη Νομική, αλλά λίγο πρόλαβε να ασχοληθεί με τη δικηγορία -με δυσκολία «αγόρασε» κάποια ένσημα για να βγάλει μια μικρή μειωμένη σύνταξη.
Κυνηγήθηκε ανελέητα για τις ιδέες του εξορίστηκε, φυλακίστηκε βγαίνοντας -παλικαρίσια με το κεφάλι ψηλά -πάντα με τους τελευταίους, χωρίς ποτέ να υπογράψει «δήλωση» -αυτό το είχα παντού με bold, γιατί αποτέλεσε το σημείο γραφής μιας ολόκληρης ζωής για τον πατέρα
Όπως αναφέρει πολύ σεμνά σε ένα βιβλίο του «ως …δείγμα μιας εποχής του αιώνα που πέρασε», «έμεινα "εκτός κυκλοφορίας" κρατούμενος και εξόριστος, περιοδικά περί τα 20 χρόνια …στο Μακρονήσι, στην Ικαρία, στη Γυάρο και τη Λέρο …και δεν μετανιώνω για τίποτα»

Η κηδεία ήταν πολιτική σε στενό κύκλο και _παρακαλούμε όχι στεφάνια κλπ. ο Παναγιώτης τα απεχθανόταν ως άψυχα, αντίθετα λάτρευε τα λουλούδια, τ’ άγρια της ελληνικής γης και φύσης, που ήταν δεύτερο είναι του. Επιθυμία του για όποιον θέλει να κάνει κάτι παραπάνω στη μνήμη του να προσφέρει -ακόμη και λίγα €υρώ, στο «Σπίτι του Αγωνιστή», που -από «πάντα», εγκαταλειμμένο από το επίσημο κράτος αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.
Τα χρήματα μπορούν να δοθούν, κατόπιν συνεννόησης χέρι με χέρι -ανώνυμα ή επώνυμα …κλπ ή με ηλεκτρονική κατάθεση …IBAN κλπ.

Μίλησα παραπάνω για το «φαίνεσθαι» των πραγμάτων. Θα ξέρετε φαντάζομαι πως στο θέατρο χρησιμοποιείται ο όρος dietro le quinte, πίσω από τα παρασκήνια, με τη γνωστή μεταφορική του έννοια στη ζωή
Αντιγράφω λοιπόν -χωρίς περικοπές από το βιβλίο του «Από την περιπέτεια της αριστεράς, που περιμένει και ελπίζει» (στο εξώφυλλο ο Παναγιώτης με ένα σύντροφό του στην εξορία και παραδίπλα ο Λένιν που θωρεί)

[τίτλος] Τα "επαγγέλματα" μου...
(+κάποια βιογραφικά ως δείγμα μιας εποχής)

Στη διαδρομή των υπερ-ογδόντα μου χρόνων _τόσο ήταν τότε «πολλών ανθρώπων είδα χώρες και γνώρισα γνώμες»... όπως και τη ζωή και τα «Έργα» τους...

Οι ρίζες μου, χωριάτικες.
Μεσσήνιος στην καταγωγή.
Η μάνα μου από το χω­ριό Αβραμιού, και ο πατέρας μου από το Στρέφι.

Γεννήθηκα το 1923 στο «Νησί» (Μεσσήνη) και ορφάνεψα από πατέρα το 1924.
Κηδεμόνες μου η μάνα μου και αργότερα ο κατά 11 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου (δικηγόρος)...
Χάθηκε ως "λοχίας πολυβόλων" στον πόλεμο της Αλβανίας.

Τελείωσα το δημοτικό και το γυμνάσιο στη Μεσσήνη και η γερμανο-ιταλική κατοχή με βρήκε στην Αντίσταση (όπου γνώρισα και την γυναίκα μου) γεγονός που προσδιόρισε και την μελλοντική μας ζωή, ως τις μέρες μας... με την συμμετοχή μας, στην μεγάλη «περιπέτεια της Αριστεράς».
Είμαστε τότε μέλη της Νομαρχια­κής Επιτροπής της ΕΠΟΝ.

Η γυναίκα μου στον εμφύλιο πιάστηκε και βασανίστηκε.
Στη γερμανο-ιταλι­κή κατοχή στην ύπαιθρο της Πυλίας, έκανε την δασκάλα σε παιδιά διωκόμενων οικογενειών.

Με εμένα στο Μακρονήσι διωκόμενοι, καταφύγανε στην Αθήνα -στη Νέα Σμύρνη (άχτιστη τότε) οικογενειακά, σε ένα υπογειάκι ενός δωματίου- η μάνα μου και η γυναίκα μου, αργότερα και το μωρό παιδί μας -τη γέννηση του οποίου έμαθα από την κυρά Νικολέτα όταν στις 20-Σεπ-1948 με πληροφόρησε με το ανοιχτό ταχυδρομικό δελτάριο «γεννήσαμε στον Ωκεανό Σταυρό και εκάναμε αγόρι»
Και κάποια στιγμή γύρισα από τις διακοπές και -κάτοικοι Χολαργού πλέον, αναζητήσαμε την πρώτη μας δουλειά. Εγώ σε ένα εργοστάσιο τανίνης στην Καλλιθέα, εργάτης με 17 δρχ. μεροκάματο και η γυναίκα μου σε ένα συμβολαιογραφείο στον Πειραιά... με τα τυχερά...

Αργότερα, στο “libero” δούλεψα λογιστής, στο λογιστικό γραφείο ενός εφο­ριακού και κράταγα βιβλία σε μικρομάγαζα της Ν. Ιωνίας και αργότερα διατέλε­σα "φορολογικός και οικονομικός σύμβουλος" και διαχειριστής του θεάτρου του, πίσω από την Φιλελλήνων του Αλ. Μάνου, μεγαλοϊδιοκτήτη ακινήτων στο κέντρο της Αθήνας, που είχε μοργανατική συγγένεια με την βασιλική οικογένεια,.

Εκεί γνώρισα το Λιάκο Χριστογιαννόπουλο, θιασάρχη τότε, (γίναμε και οικογε­νειακοί φίλοι) και μια σειρά μεγάλων ηθοποιών (Χατζηαργύρη - Φυσσούν - Μιχαλόπουλο κ.λπ.) όπως και τον Ν. Φώσκολο που παιζόταν τότε, ένα από τα πρώτα του έργα "Ο Θάνατος χτυπάει με βέλος" και ανέλαβα να «ξελασπώσω» το θίασο από τις οικο­νομικές δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, με την αναδιαχείριση των εισπράξεων.
Ο Λιάκος περιορίστηκε στην απολαβή ποσοστών των «φιλοδωρημάτων» των εισιτη­ρίων και τα έσοδα (μετά την εξόφληση του ποσοστού του ιδιοκτήτη του θεάτρου, είχε και «μίνιμουμ γκαραντί» και την αμοιβή των τεχνιτών) μοιράζονταν στο θίασο κατά τη συμφωνία από εμένα, ανάλογα με το «κασέ» τους.

Όταν πληροφορήθηκε κάποτε ο Μάνος ότι ήμουν υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ μου ζήτησε να του παραδώσω τους φακέλους του «επί αποδείξει»...

Η γυναίκα μου αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στον Πειραιά, όπου ευτύχισε να έχει Γυμνασιάρχισα την κ. Κακριδή, έγινε λογίστρια σε μεγαλοεπιχειρήσεις στην Αθήνα -
Και εγώ λογιστής στην επιχείρηση Παπαλιώσσας Βαβούλης, στο «Ράδιο - Νέον» στην Κλαυθμώνος και στην πρώτη επιχείρηση του Κωτσόβολου στην Πραξιτέλους.
Αργότερα δικηγόρος, δούλεψα στην "εποχή των αντιπαροχών" και της κατα­στροφής της Αθήνας, ως δικηγόρος ιδιοκτητών ακινήτων και κατασκευαστών εργο­λάβων πολυκατοικιών.

Δίδαξα "ερασιτεχνικά" στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στη Νομική Σχολή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και υπήρξα καθηγητής στο ΤΕΙ της Καλαμάτας.

Και κλείνει με το απόσπασμα που αναφέραμε παραπάνω: Ότι έμεινα "εκτός κυκλοφορίας", κρατούμενος και εξόριστος, περιοδικά, περί τα είκοσι χρόνια... στο Μακρονήσι, στην Ικαρία, στη Γιάρο και την Λέρο... και δεν μετανοιώνω για τίποτα. Αυτά ως... το δείγμα μιας εποχής του αιώνα που πέρασε...

Σε κάποια άλλο βιβλίο του αναφέρει απλά …γεννήθηκε στο Νησί της Καλαμάτας το 1923. _Αντιστασιακός. _Κυκλοφορεί στη Μεσσηνία την αντιστασιακή εφημερίδα «Επαρχιώτικα Νιάτα» με τον ποιητή Μέμο Παναγιωτόπουλο, Συνδικαλιστής του φοιτητικού κινήματος διώκεται μετά την κατοχή, για τις ιδέες και τους αγώνες του, Φοίτησε εξόριστος στην Ικαρία και το Μακρονήσι, Γραμματέας των σχολών Νομικής και Φιλολογίας με το ψευδώνυμο «Θανάσης»… Το 1967 με την ιδιότητα του Δημάρχου Χολαργού, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Γυάρο και τη Λέρο για 4 χρόνια… στη Γυάρο οι συνεξόριστοί του τον ορίζουν εκπρόσωπο τους, στο Δ' διαμέρισμα κρατουμένων και στη Λέρο (εξόριστος) στο Παρθένι, εκλέγεται γραμματέας της στρατοπεδικής Επιτροπής. Κάτοικος Χολαργού από το 1952. Και στη συνέχεια αναφέρεται στην πάλαι ποτέ αυτοδιοίκηση

Αυτός είναι ο λοιπόν Παναγιώτης, όπως ο ίδιος θα ήθελε να τον θυμόμαστε -και πρέπει νομίζω να το σεβαστούμε -τα υπόλοιπα είναι απλά για κατανάλωση και αύριο μεθαύριο θα ξεχαστούν κατά την αρχαϊκή φράση «έσεται ήμαρ».

Για τον πατέρα θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες …μέρες: αυτό το κάνουμε κατά καιρούς και θα το συνεχίσουμε, θυμούμενοι τις συνθέσεις του με τον Γκαγκάριν και τον Γκόρκι και τα θυμοσοφικά του πχ. μια αναφορά -σχετικά με την ηλικία του ανθρώπου σε αντιδιαστολή «με την ηλικία της ιστορίας», όπως του άρεσε να λέει, στα «Μεσσηνιακά Νέα» της 10ετίας του 50 με την είδηση «γέρων τεσσαρακοντούτις κατέπεσεν εκ της ελαίας και εφονεύθη»! ή την αντίδρασή του όταν ο μπάρμπα Λουλές είπε εκείνο το «να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας, αλλά να φροντίζουμε να ΄ναι η σωστή», που είπε «δίκιο έχει ο Κώστας» -τι θα το κάνουμε εδώ; ρεμπέτ ασκέρι;
               Και πολλά ακόμη 

Το βασικό θέμα του βίντεο _
την ιστορία με το σπουργίτι
Μπορείτε να την δείτε στο YouTube
του Κωνσταντίνου Πιλάβιου
5:30λ What is that? 2007

Τι κρίμα που δεν ήταν έτσι...

Οι παιδικές τους μνήμες διδάχτηκαν από μια και επίμονη συμβουλή του πατέρα. Διαβάστε για να σπουδάσετε. Να μην εξαρτάστε ούτε από το Θεό, ούτε από κανέναν άλλο. Θεό εννοούσε τον καιρό, που τις περισσότερες χρονιές λες και έπαιρνε την εκδίκησή του από τον καημένο τον πατέρα, που δε σπούδασε και έγινε αγρότης. Αλλοτε οι βροχές και το χαλάζι, άλλοτε οι παγωνιές και όταν "γλίτωνε" από αυτές και έλεγε "επιτέλους θα έχουμε καλή σοδειά φέτος", ερχόταν κάποιος λίβας και έκαιγε πάλι το "όνειρο". Και πάλι η συμβουλή του πατέρα, που δεν ήταν παρά ελπίδα. Ειλικρινά, δική του ελπίδα, αφού και ο Θεός και η ζωή και το όνειρο κοίταζαν αλλού. Μόνο τα παιδιά του τολμούσαν να τον κοιτάξουν στα μάτια. Και τη δική του ελπίδα την έκαναν δική τους. Πρώτοι μαθητές. Πώς έλαμπαν τα μάτια του πατέρα όταν οι βαθμοί από το σχολείο "ακύρωναν" τις κυκλοθυμίες του καιρού. Τα μυστικά του δάκρυα συντρόφευαν και τα χαμένα όνειρα της μητέρας και γίνονταν φτερά για τα παιδιά τους.

Μεγάλη γιορτή η επιτυχία και των τριών παιδιών τους στο πανεπιστήμιο. Τα κεράσματα στο καφενείο ξεκίνησαν το πρωί της ευχάριστης είδησης και συνεχίστηκαν στο σπίτι με τα υπέροχα γλυκά της μητέρας. Η μοναξιά τους θα "κατοικούσε" πλέον στο μεγάλο σπίτι. Στην καρδιά τους, όμως, θα φώλιαζε το δικό τους χαμένο όνειρο, που βρήκε επιτέλους έδαφος να ξανανθίσει. Η πάλη με τους "θεούς" στους ίδιους πάντα ρυθμούς, έπαιζε τη δική της συμφωνία, καλώντας σε συμμαχία το χρόνο που θα έφερνε τους κάθε λογής καρπούς. Οι καρποί της γης γίνονταν επένδυση στις σπουδές των παιδιών τους. Λιγοστοί τις περισσότερες χρονιές, πλούσιο, όμως, "κομπόδεμα" οι γνώσεις των παιδιών τους. Του χρόνου θα είναι καλύτερα. Και ο καλύτερος χρόνος θα ήταν αυτός που θα έπαιρναν το πτυχίο.

Και ήρθαν και τα πτυχία. Το ένα μετά το άλλο. Η καλύτερη επένδυση του πατέρα. Τόσοι κόποι γραμμένοι σ' ένα χαρτί. Και η γιορτή. Η ορκωμοσία. Η συγκίνηση. Η μητέρα πήρε τη χαρά της και ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα μακριά από τα "αδικημένα" της χρόνια και ήρθε να μοιραστεί τη χαρά των παιδιών της, φέρνοντας μαζί της και τη χαρά του πατέρα, που έμενε ωστόσο ανολοκλήρωτη, αφού οι "επιταγές" του καιρού δεν του επέτρεπαν να έρθει. Σπορά την πρώτη φορά, θέρισμα την άλλη, όργωμα την τρίτη. Μέσα από τα δάκρυα της μητέρας, όμως, εμφανίστηκε η μορφή του χαμογελαστή, σχεδόν ευτυχισμένη.

Τώρα είναι και πάλι όλοι μαζί. Τα πτυχία στους τοίχους μαρτυρούν τους κόπους πολλών χρόνων. Ο ένας γιος δουλεύει σε δουλιά άσχετη με αυτό που σπούδασε. Ο άλλος ακόμη περιμένει απάντηση από τις δεκάδες αιτήσεις. Και η κόρη αναρωτιέται μήπως έκανε λάθος επιλογή. Ο πατέρας πάντα κάτω από τις "ορέξεις" του καιρού. Και η μητέρα πάντα να ελπίζει. Η συμβουλή του πατέρα έρχεται και ξανάρχεται στη μνήμη. Σπουδάστε. Να μην εξαρτάστε ούτε από το Θεό, ούτε από κανέναν άλλο. Τι κρίμα που δεν ήταν έτσι!

Ριζοσπάστης _
Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Χρόνια πολλά στους πατεράδες όλου του κόσμου! _
όποτε κι αν γιορτάζουν επίσημα κι η "ξεχασιάρα" Soosh από την Ουκρανία

 

Μπλα_Μπλα

Η πιο κοινή ημερομηνία μεταξύ των χωρών του κόσμου είναι η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, η οποία καθιερώθηκε στην πολιτεία της Ουάσιγκτον από τη Sonora Smart Dodd (το κορίτσι θέλησε να τιμήσει τον πατέρα της, βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου) το 1910.
Η γιορτή πραγματοποιείται σε διάφορες ημερομηνίες σε όλο τον κόσμο όπου διατηρούν τις δικές τους παραδόσεις τιμώντας την πατρότητα. Σε ορισμένες καθολικές χώρες της Ευρώπης, γιορτάζεται από τον Μεσαίωνα στις 19 Μαρτίου ως Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ. Οι Σιχ γιορτάζουν την Ημέρα του Πατέρα 29-Δεκ, γενέθλια του γκουρού Γκόμπιντ Σινγκ, ενώ σε ορισμένες ισλαμικές χώρες, ορίζεται ακολουθώντας τους μήνες του ισλαμικού ημερολογίου.
Η Ημέρα του Πατέρα είναι αναγνωρισμένη δημόσια αργία σε ελάχιστες χώρες (ορισμένα μέρη της Ισπανίας Ιταλία μέχρι το 1977 κλπ), ενώ είναι εθνική εορτή σε Εσθονία, τη Σαμόα Νότια Κορέα κλπ.
Γιορτάζεται και ως ημέρα των γονέων… αδερφών, παππούδων κλπ.

Επί αιώνες, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία την έχει ορίσει 2 βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα (11-17 Δεκ) ως Κυριακή των Προπατόρων για να τιμήσει τη μνήμη των κατά σάρκα προγόνων του Χριστού, ξεκινώντας από τον Αδάμ και τονίζοντας τη ρήση του Αβραάμ, στον οποίο _υποτίθεται ο Θεός είπε:   Στο σπέρμα σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης
     —Γένεση 12:3, 22:18

Μια συνηθισμένη ημέρα για τον εορτασμό της πατρότητας στην Καθολική Ευρώπη είναι γνωστό ότι χρονολογείται τουλάχιστον από το 1508. Συνήθως γιορτάζεται στις 19 Μαρτίου, ως η ημέρα της γιορτής του Αγίου Ιωσήφ, ο οποίος αναφέρεται ως ο πατέρας που τρέφει _Nutritor Domini " στον καθολικισμό και “ο υποτιθέμενος πατέρας του Ιησού” στη νοτιοευρωπαϊκή παράδοση. Αυτή η γιορτή μεταφέρθηκε στην Αμερική από τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους. Η Καθολική Εκκλησία υποστήριξε ενεργά το έθιμο του εορτασμού της πατρότητας την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ από τα τελευταία χρόνια του 14^ου αιώνα με πρωτοβουλία των Φραγκισκανών.
Στην Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία, ο εορτασμός τηρείται επίσης την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ, αλλά οι Κόπτες στις 20 Ιουλίου (από V αιώνα).

Το 1908, 6 χρόνια πριν τη σφαγή του Ludlow _Λάντλοου,  η Grace Golden Clayton πρότεινε την ημέρα για να τιμήσει τους άνδρες που είχαν πεθάνει σε ατύχημα ορυχείων στις ΗΠΑ, που _προφανώς δεν έγινε αποδεκτό τότε, ακολούθησε το 1909 η Sonora Smart Dodd, την οποία μεγάλωσε μόνος του ο πατέρας της μαζί με τα πέντε αδέρφια της.
Εκτός από την Ημέρα του Πατέρα …υπάρχει και  Παγκόσμια Ημέρα Ανδρών_Ανδρισμού που  γιορτάζεται σε πολλές χώρες 19-Νοε προς τιμή των επικυρίαρχων στις περισσότερες κοινωνίες.

Η "Γιορτή του Πατέρα" γράφεται ως ενικός κτητικός ακολουθώντας το προηγούμενο που καθιέρωσε, η Γιορτή της Μητέρας. Το 1912, (2^η Κυριακή Μαΐου \ Anna Jarvis)  σήμανε τη φράση «Δεύτερη, Ημέρα της Μητέρας» πληθυντικός κτητικός που μνημονεύει όλες τις μητέρες στον κόσμο» ζητήματα άνευ σημασίας που οι αστοί μνημονεύουν πάντα παρελκυστικά για να μην ασχολείται ο κόσμος και ειδικά η γυναίκα με την ουσία της ταξικής καταπίεσης.

·       Αλγερία 3^η Κυριακή του Ιουνίου

·       Αίγυπτος 21-6, όπως επίσης

·       Κένυα, επίσημη αργία

·       Μαρόκο

·       Νιγηρία

·       Μαλαισία

·       Σεϋχέλλες _ 16 Ιουνίου

·       Μοζαμβίκη 19 Μαρτίου

·       Νότιο Σουδάν, τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου, στο υπόλοιπο 21 Ιουνίου, όπως και σε

·       Σιγκαπούρη,

·       Σρι Λάνκα,

·       Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα

·       Στο Μπαγκλαντές δεν υπάρχει ιστορική παράδοση, αλλά έχει διαδοθεί από δυτικές επιρροές στη χώρα, γιορτάζεται τυπικά την τρίτη Κυριακή του Ιούνη, ενώ υπάρχει μια δημοφιλής φράση «Κάθε μέρα είναι η γιορτή του πατέρα\μητέρας, οπότε θα αγαπάς τους γονείς σου κάθε μέρα».

·       Κίνα: δεν υπάρχει επίσημη “ημέρα πατέρα”, γιορτάζεται όμως στο Μακάο (Dia do Pai)

·       Στην Ινδία _ξενόφερτη γιορτάζεται συνήθως μόνο σε μεγαλύτερες πόλεις όπως η Βομβάη, το Νέο Δελχί, το Τσενάι, η Μπανγκαλόρ, η Πούνε, η Καλκούτα και άλλες, με χαρακτηριστικό να παραγγέλνουν πίτσες κλπ μέσω διαδικτύου και τη μεγαλύτερη γιορτή στη ΒΑ πολιτεία Nagaland και Kerala, όπου γίνονται προσευχές σε εκκλησίες κλπ.

·       Στην Ινδονησία, γιορτάζεται 12-Νοεμβρίου (από το 2006) ενώ η Google δημιούργησε το doodle της για τη χώρα αυτή το 2019 και το 2020.

·       Ιράν: Στο Ιράν πριν από την επανάσταση, η 24η του Εσφάντ, τα γενέθλια του Ρεζά Σαχ, ονομαζόταν Ημέρα του Πατέρα με βάση το ιρανικό ημερολόγιο. Μετά τις ανατροπές του 1957, άλλαξε σε 13 του Ρατζάμπ, ημέρα γενεθλίων του Αλί μπιν Αμπι Ταλίμπ, πρώτου ιμάμη των Σιιτών. Οι εκεί Ζωροάστρες γιορτάζουν επίσης το Shahrivargan ως Ημέρα του Πατέρα

·       Στο Ισραήλ, συνήθως γιορτάζεται ως μέρος της Ημέρας της Οικογένειας στις 30 Σεβάτ, αν και ορισμένοι γιορτάζουν την πρωτομαγιά Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής τάξης.

·       Ιαπωνία (chichi no hi) 3^η Κυριακή Ιουνίου, με σάκε, shochu, είδη μόδας, γκουρμέ φαγητό, αθλητικό και διάφορα γλυκά _αστικό πατιρντί κανονικό.

·       Καζακστάν _από το 2012, γιορτάζει την Ημέρα του Υπερασπιστή της Πατρίδας στις 7 Μαΐου (Отан Қорғаушы күні) για να τιμήσει την ίδρυση των ενόπλων δυνάμεων _ονομάζεται και Ημέρα Στρατού. Η κοινωνία του Καζακστάν την αντιλαμβάνεται ως «ημέρα των ανδρών» και τιμά τους άνδρες, επομένως αόριστα και γιορτή των πατέρων.

·       Μογγολία: Η Μογγολική Ένωση Ανδρών (υπάρχει κι αυτό) ξεκίνησε τον εορτασμό της Ημέρας του Πατέρα στις 8-Αυγ-2005 και τη συνεχίζει κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

·       Νεπάλ _Kushe Aunsi: Οι εκεί Ινδουιστές καθώς και οι Νιούαρς  τιμούν τους πατεράδες τέλη Αυγούστου ή στις αρχές Σεπτεμβρίου, ανάλογα με το έτος, αφού εξαρτάται από το σεληνιακό ημερολόγιο. Γίνεται φεστιβάλ, σύμφωνα με το ινδουιστικό ημερολόγιο, που πέφτει την ημέρα της νέας σελήνης του μήνα Bhadra  επίσης γνωστό ως Gokarna Aunsi ή Pitri Tirpani Aunsi. Τα παιδιά λατρεύουν τον πατέρα τους αυτή την ημέρα, βάζοντας τίκα στο μέτωπό του και δίνοντάς του γλυκά, λιχουδιές και δώρα, ενώ σε αντάλλαγμα, αυτός τα ευλογεί… Την ημέρα της νέας σελήνης (Amavasya), είναι παραδοσιακό να αποδίδει κανείς σεβασμό στον αποθανόντα πατέρα του. Οι Ινδουιστές πηγαίνουν στο ναό Shiva του Gokarneswor Mahadev, στο Gokarna, ένα προάστιο του Κατμαντού, ενώ οι Βουδιστές πηγαίνουν στον ναό Jana Bahal (Seto Machhendranath ή λευκό Tara) στο Κατμαντού.
(σσ. __Παραδοσιακά, στην κοιλάδα του Κατμαντού, η νοτιοδυτική γωνία προορίζεται μόνο για γυναίκες και τελετουργίες που σχετίζονται με γυναίκες και η βορειοανατολική είναι για άνδρες και τελετουργίες που σχετίζονται με άνδρες. Ο τόπος λατρείας του Mata Tirtha Aunsi (προσκύνημα προς τιμή της μάνας “νέο φεγγάρι”) βρίσκεται στη Mata Tirtha στο νοτιοδυτικό μισό της κοιλάδας, ενώ ο τόπος λατρείας του Gokarna Aunsi βρίσκεται στο βορειοανατολικό μισό. Μια διαίρεση αντανακλάται σε πολλές πτυχές της ζωής στην κοιλάδα του Κατμαντού.

·       Στο Πακιστάν (3^η Κυριακή Ιουνίου) το Rutgers WPF ξεκίνησε μια εκστρατεία με τίτλο «Πράσινο Πακιστάν – Προώθηση της Υπεύθυνης Πατρότητας» την Ημέρα του Πατέρα (2017 -επίσημη αργία) προωθώντας «την ενεργό πατρότητα και την ευθύνη για τη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών»

·       Φιλιππίνες: από το 1988 (Corazon Aquino) λόγω της αμερικανικής επιρροής, το Ιούνη και αλλού σύμφωνα με τη παλιά διακήρυξη του 1998, από τον τότε πρόεδρο Joseph Ejercito Estrada, πρώτη Δευτέρα Δεκεμβρίου κάθε έτους ως (κοινή) ημέρα Μητέρας και Πατέρα, καταργώντας ρητά την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.

·       Στη Νότια Κορέα ως Ημέρα των Γονέων γιορτάζεται 8 Μαΐου_δεν είναι επίσημη αργία, αλλά εθνική εορτή και σε πανεθνικό επίπεδο με σκοπό “να κληρονομήσει και να αναπτύξει παραδοσιακά ηθικά πρότυπα όπως η ευσέβεια και η ιδεολογία των ηλικιωμένων πολιτών” (…) “Ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο, αυτή η ημέρα είναι επίσης μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε ότι η παραδοσιακή υιική ευλάβεια είναι κρίσιμος κανόνας και πολιτιστική αξία στη σύγχρονη κοινωνία” _με γαρίφαλα (χριστιανική κουλτούρα). Καθώς εισήλθαν οι δυτικές θρησκείες και πολιτισμοί, αυτή η γιορτή, έγινε η πιο παραδοσιακή σε συνδυασμό με την κομφουκιανή υιική ευσέβεια.

·       Ταϊβάν 8 Αυγούστου, όγδοη ημέρα του όγδοου μήνα του έτους. Στα Κινεζικά Μανδαρινικά, η προφορά του αριθμού οκτώ είναι bā και η προφορά μοιάζει πολύ με τον χαρακτήρα 爸 (bà), που σημαίνει "πα" ή "μπαμπά". Η όγδοη ημέρα του όγδοου μήνα (bā-bā) είναι ένα λογοπαίγνιο για τον πατέρα (μπαμπά)

·       Ταϊλάνδη στις 5-Δεκ από τα γενέθλια του βασιλιά Bhumibol Adulyadej (Rama IX _ βασίλεψε 70 χρόνια από το 1946 ως τον θάνατό του και το 2008 κατατάχθηκε στην πρώτη θέση στη λίστα με τους πλουσιότερους μονάρχες στον κόσμο, από το Φορμπς, με περιουσία 35 δισ.$) εθνική επίσημη αργία. Παραδοσιακά, οι Ταϊλανδοί γιορτάζουν δίνοντας στον πατέρα ή τον παππού τους ένα λουλούδι κάννας (Dok Buddha Raksa _ από τα  πιο εντυπωσιακά βολβώδη καλλωπιστικά όχι μόνο λόγω των λουλουδιών της αλλά και του πολύ ιδιαίτερου φυλλώματος. Τροπικό φυτό με καταγωγή από την Κεντρική και Νότια Αμερική), το οποίο θεωρείται αντρικό λουλούδι. Ωστόσο, σήμερα θα ντυθούν στα κίτρινα για να δείξουν σεβασμό στο βασιλιά, επειδή το κίτρινο είναι το χρώμα της ημέρας Δευτέρα, που γεννήθηκε ο Bhumibol Adulyadej. Οι Ταϊλανδοί πλημμυρίζουν το Sanam Luang, ένα τεράστιο πάρκο μπροστά από το παλάτι, για να παρακολουθήσουν τον βασιλιά να εκφωνεί την ετήσια ομιλία του και συχνά μένουν μέχρι το βράδυ, σε πανεθνική τελετή. Οι Ταϊλανδοί θα ανάψουν κεριά και θα δείξουν σεβασμό στον βασιλιά δηλώνοντας την πίστη τους σχεδόν σε κάθε χωριό, ακόμη και στο εξωτερικό σε ταϊλανδικούς οργανισμούς (σσ. θρησκέια όπιο των λαών _Κ. Μαρξ, πριν 180+ χρόνια)

·       Ρωμαιοκαθολικισμός: στη ρωμαιοκαθολική παράδοση, οι πατέρες γιορτάζονται την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ (19 Μαρτίου, αν και σε ορισμένες χώρες έχει γίνει κοσμική γιορτή) σύνηθες επίσης να τιμούν τον «πνευματικό τους πατέρα», τον ιερέα της ενορίας τους

·       Αυστρία (Vatertag) γιορτάζεται τη 2^η  Κυριακή του Ιουνίου,

·       Στη Λευκορωσία, 21 Οκτωβρίου.

·       Στο Βέλγιο (Vaderdag/Fête des Pères) τη 2^η  Κυριακή του Ιουνίου (ή 14) ενώ στην Αμβέρσα γιορτάζεται 19 Μαρτίου.

·       Στη γειτονική Βουλγαρία 26 Δεκεμβρίου σύμφωνα με την ανατολική ορθόδοξη παράδοση, που οι πατέρες γιορτάζονται την ημέρα του Αγίου Ιωσήφ - μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα.

·       Στην Κροατία, σύμφωνα με τη ρωμαιοκαθολική παράδοση, οι πατέρες γιορτάζονται την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ (Dan svetog Josipa), 19 Μαρτίου.

·       Στη Δανία, η Ημέρα του Πατέρα (Fars dag) γιορτάζεται 5 Ιουνίου και συμπίπτει με την Ημέρα του Συντάγματος.

·       Εσθονία: (Isadepäev) τη 2^η Κυριακή του Νοεμβρίου -εθνική εορτή με γενικό σημαιοστολισμό

·       Το ίδιο ακριβώς και στη Φινλανδία (Isänpäivä, σουηδικά _Fars dag)

·       Γαλλία: εδώ (έξυπνο πουλί ο βάτραχος_) ο κατασκευαστής αναπτήρων Flaminaire εισήγαγε την ιδέα για πρώτη φορά το 1949 για εμπορικούς λόγους. Ο επικεφαλής της _από τότε, πολυεθνικής Marcel Quercia ήθελε να πουλήσει τον αναπτήρα του στη Γαλλία. Έτσι το 1950 εισήγαγαν το «la Fête des Pères», (ακολουθώντας τους αμερικανούς). Το σύνθημά τους «Nos papas nous l'ont dit, pour la fête des pères, ils désirent tous un Flaminaire» (μας είπαν οι μπαμπάδες μας, για τη γιορτή του πατέρα, όλοι θέλουν ένα Flaminaire). Το 1952, η αργία ορίστηκε επίσημα (σσ. το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα). Και μάλιστα συστάθηκε εθνική επιτροπή “για να δώσει ένα βραβείο στους πατέρες που το άξιζαν περισσότερο” (αρχικά, οι υποψήφιοι υποδείχθηκαν από τις κοινωνικές υπηρεσίες με ευθύνη δημάρχου).

·       Γερμανία: εκεί η μέρα (Vatertag) γιορτάζεται διαφορετικά (πάντα την ημέρα της Αναλήψεως _την Πέμπτη σαράντα ημέρες μετά το Πάσχα), που είναι ομοσπονδιακή αργία. Περιφερειακά, ονομάζεται επίσης η ημέρα των κυρίων, Herrentag. Είναι παράδοση για ομάδες ανδρών (μικρών και μεγάλων, αλλά συνήθως εξαιρούνται τα προεφηβικά αγόρια) να κάνουν μια περιήγηση πεζοπορίας με ένα ή περισσότερα μικρότερα βαγόνια, το Bollerwagen, που έλκονται από ανθρώπους. Στα βαγόνια _Γερμανία είμαστε υπάρχουν μπουκάλια κρασιού και βαρέλια μπύρας (ανάλογα με την περιοχή) και παραδοσιακό τοπικό φαγητό, το Hausmannskost, αξιοποιώντας  τις “διακοπές” ως ευκαιρία να μεθύσουν. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία της Γερμανίας, τα τροχαία ατυχήματα που σχετίζονται με το αλκοόλ τριπλασιάζονται αυτήν την ημέρα.

·       Η παράδοση ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην DDR (Ανατολική Γερμανία), με ρίζες στον 18^ο αιώνα, όταν οι άντρες _με ένα ξύλινο κάρο, μεταφέρονταν στην πλατεία του χωριού και ο δήμαρχος απένειμε ένα βραβείο στον πατέρα που είχε τα περισσότερα παιδιά, συνήθως με ένα μεγάλο κομμάτι ζαμπόν. Στα τέλη του 19^ου αιώνα η θρησκευτική συνιστώσα χάθηκε σταδιακά, ειδικά σε αστικές περιοχές όπως το Βερολίνο και ομάδες ανδρών οργάνωσαν περιπατητικές εκδρομές με μπύρα και ζαμπόν. Μέχρι τον 20ό αιώνα, η κατανάλωση αλκοόλ είχε γίνει σημαντικό μέρος της παράδοσης. Πολλοί θα πάρουν άδεια ή ρεπό από τη δουλειά, και ορισμένα σχολεία είναι κλειστά από Παρασκευή, δημιουργώντας ένα 4ήμερο διακοπών.

·       Στην Ελλάδα, η γιορτή του πατέρα γιορτάζεται _υποτίθεται “επίσημα” σήμερα τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Ο Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (Συ.Γ.Α.Π.Α.), (το blog εδώ) “υποστηρίζει _λέμε τώρα …τις ανάγκες των χωρισμένων πατέρων, ευαισθητοποιεί και υπερασπίζεται τον ρόλο του πατέρα στην κοινωνία” κλπ.

Και η ζωή συνεχίζεται προς το παρόν
χωρίς σημαίες και ταμπούρλα…

Δεν έχει καμιά σημασία η μέρα … έτσι κι αλλιώς οι απανταχού αστοί και παρατρεχάμενοι καθιερώνουν συνεχώς «ημέρες» -και «μήνες» και «βδομάδες» και «δεκαετίες» κλπ με στόχο να σκυλεύουν την ουσία αποκρύπτοντας επιμελώς τα πραγματικά  νοήματα συνήθως μέσω και του ΟΗΕ, με επιμελημένη παραχάραξη _"αναθεώρηση" όχι μόνο της Ιστορίας, αλλά και της καθημερινότητας.

Πολλοί πατεράδες χάθηκαν αυτές τις μέρες, στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα, με ένοχο την πολιτική ΕΕ _κυβερνήσεων και θύματα μετανάστες και πρόσφυγες. Ο επίσημος αριθμός των νεκρών είναι 78, ενώ για εκατοντάδες γυναικόπαιδα που ήταν κλειδωμένα στα αμπάρια - οι μαρτυρίες των επιζώντων κάνουν λόγο για 750 επιβαίνοντες - το σαπιοκάραβο αλιευτικό σκάφος «Αντριάνα» έγινε υγρός τάφος, σε ένα ακόμα από τα δεκάδες «ταξίδια θανάτου» των ξεριζωμένων από τις επεμβάσεις και τη φτώχεια στην οποία καταδικάζουν τους λαούς οι ιμπεριαλιστές.

Μεσόγειος: Υγρός τάφος για χιλιάδες ψυχές _μεταξύ τους χιλιάδες πατεράδες … Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΔΟΜ), από το 2014 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 20.000 θάνατοι, ενώ μόνο το πρώτο 3μηνο της χρονιάς χάθηκαν στη Μεσόγειο 441 ...

Αντίθετα (πχ)

·       Στην Ολλανδία το Vaderdag γιορτάζεται από τους πατεράδες παίρνοντας πρωινό στο κρεβάτι που φτιάχνουν τα παιδιά τους και οι οικογένειες μαζεύονται και δειπνούν, συνήθως στο σπίτι των παππούδων αλλά και σε εστιατόρια. Ο νόμος που θεσπίζει τον εορτασμό της Ημέρας του Πατέρα στη Ρουμανία ψηφίστηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2009 και όριζε ότι η Ημέρα του Πατέρα θα γιορτάζεται κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Η πρώτη φορά που γιορτάστηκε ήταν στις 9 Μαΐου 2010. Φέτος θα γιορταστεί στις 14 Μαΐου 2023.

ΕΣΣΔ, πριν τις ανατροπές

·       Στην καπιταλιστική Ρωσία (συνεχίζοντας από την ανάποδη την παράδοση της Σοβιετικής Ένωσης να γιορτάζει την Ημέρα του Υπερασπιστή της Πατρίδας στις 23 Φλεβάρη) γιορτάζουν την «Ημέρα του Ανθρώπου» και θεωρείται το ρωσικό αντίστοιχο της Ημέρας του Πατέρα

ΕΣΣΔ_1922

Για την ιστορία –προ ΕΣΣΔ όπου η οικογένεια, μάνα_πατέρας_παιδιά αποτελούσε επαναστατική κολλεκτίβα, ένα εν δυνάμει επαναστατικό κύτταρο της χώρας των Σοβιέτ, ως πρώτη γνωστή περίπτωση αναφέρεται αυτή Φέαρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον (Grace Golden Clayton), η οποία ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην αποκαλούμενη Τραγωδία του Μόνονγκα (Monongah Mining disaster) μερικούς μήνες πριν στο Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνιας, τον Δεκέμβριο του 1907. Είναι πιθανόν η Κλέιτον να επηρεάστηκε από τον πρώτο εορτασμό της ημέρας της μητέρας που έλαβε τόπο την ίδια χρονιά, λίγα μίλια μακριά. Η Κλέιτον διάλεξε την πιο κοντινή Κυριακή στα γενέθλια του προσφάτως εκλιπόντα πατέρα της. Η συγκεκριμένη μέρα δεν έλαβε την απαραίτητη προσοχή, καθώς επισκιάστηκε από άλλα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα στην πόλη, με αποτέλεσμα ούτε η Δυτική Βιρτζίνια να αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη μέρα ως επίσημη εορτή, ούτε να εορταστεί ξανά. Όλη η αναγνώριση για την ημέρα του πατέρα πήγε στη Σονόρα Ντοντ (Sonora Dodd) από το Σποκέιν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Η Ντοντ μη γνωρίζοντας τίποτα για την προηγούμενη διοργάνωση στη Βιρτζίνια και επηρεασμένη επίσης από την Ημέρα της Μητέρας διοργάνωσε από μόνη της τη γιορτή του πατέρα, δύο μόλις χρόνια αργότερα από αυτήν της Κλέιτον.