Σε βαθιά νερά: Το γρασίδι είναι πράσινο ή μπλε;

Χρόνια κυκλοφορεί στα διαδίκτυο (από σχολικά δίκτυα, ΓΕΛ μέχρι tictok και Facebook φυσικά πχ. όπου μπορείτε _ανάμεσα σε αμερικανιές και χαζομάρες να δείτε κάποια αξιόλογα σχόλια) η ιστορία με ένα γάιδαρο που υποστηρίζει πως "Το γρασίδι είναι μπλε" και μια τίγρη που του φωνάζει "καλέ τί μας λες … ΟΧΙ, το γρασίδι είναι πράσινο" και καταλήγουν στον "σοφό δικαστή" το λιοντάρι … (παραθέτουμε την ιστορία στο τέλος).
Εκείνο που είναι κοινό σε όλες τις παραλλαγές είναι το "ηθικό δίδαγμα": όλοι μιλούν για "ανόητους" και "φανατικούς", για "άσχετους» με την ιστορία, την αλήθεια ή την πραγματικότητα, "αλλά μόνο για τη νίκη των πεποιθήσεων και των ψευδαισθήσεων τους".
(συνειρμικά)
Τις προάλλες έκανα μια ενημερωτική ανάρτηση Μεγάλο Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, στην Θεσσαλονίκη (Πλατεία ΧΑΝΘ _ Σάββατο, 7-Σεπ 17:30) και ένα από τα σχόλια ανέφερε: τα ίδια τσαμπουνάς κάθε μέρα!! _θυμίζοντας μου Μπρεχτ _Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας. Γονάτισες, δε μπορείς άλλο να τρέχεις. Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια. Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα. Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε! (παραθέτω στο τέλος απόσπασμα από το βιβλίο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Πέντε Δυσκολίες για να Γράψει Κανείς την Αλήθεια")

Για πολλοστή φορά
Ρωσία: Στη φυλακή για το "Κράτος και
Επανάσταση" του Λένιν!

Πριν φτάσουμε στις τελικές  αγορεύσεις  στο Κεντρικό Στρατιωτικό Δικαστήριο της Περιφέρειας του Εκατερίνεμπουργκ στη Ρωσία, η εισαγγελία απαίτησε να επιβληθούν ποινές φυλάκισης 20 έως 24 ετών σε σωφρονιστικό ίδρυμα υψίστης ασφαλείας στα μέλη του μαρξιστικού κύκλου (ομίλου) της πόλης Ουφά, με την κατηγορία της τρομοκρατίας και της συνωμοσίας για την ανατροπή της κυβέρνησης. Η δικαστική υπόθεση διήρκεσε σχεδόν δύο χρόνια και φτάνει προς το τέλος της. Τα 5 μέλη του ομίλου, που κρατούνται από τον Φλεβάρη του 2022, αρνήθηκαν την ενοχή τους και κατήγγειλαν βασανιστήρια, ενώ η πρώτη δίκη τους έγινε τον Δεκέμβρη του 2023.
Ο συγκεκριμένος μαρξιστικός όμιλος λειτουργούσε από το 2016. Κάποια στιγμή σε αυτόν εντάχθηκε ο Σεργκέι Σάποζνικοφ, που είχε πολεμήσει στις ένοπλες ομάδες της λεγόμενης "Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ" και έλαβε στη συνέχεια ρωσική υπηκοότητα. Σύμφωνα με τις αρχές, αυτός κατήγγειλε στις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες (FSB) ότι τα μέλη της ομάδας "περίμεναν μια ασταθή κατάσταση για να καταλάβουν την εξουσία και να σκοτώσουν αστυνομικούς και πολιτικούς".

“Αλήθεια”
& αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο Antonio Gramsci (Αντόνιο Γκράμσι, Ιταλός πολιτικός, φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας, δημοσιογράφος, συγγραφέας, γλωσσολόγος, κριτικός λογοτεχνίας κά _ιδρυτής και ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, είναι γνωστός για τη ρήση του  “Odio gli indifferenti” _μισώ τους αδιάφορους και για τις θεωρητικές του επεξεργασίες για την “επαναστατική αλήθεια”.

Στην πραγματικότητα όμως _στο δεύτερο τον πρόλαβε ο Λένιν: Οι φυσικές επιστήμες, ως αντικειμενική μελέτη της συμπεριφοράς της φύσης και των φυσικών νόμων, θεωρούνται συχνά ότι είναι εκτός ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.

Η εκάστοτε άρχουσα τάξη στα εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα που έχουμε γνωρίσει δεν μπορούσε να επιτρέψει την ανάπτυξη ιδεολογίας αντίθετης προς τη δική της, ιδεολογίας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αμφισβήτηση της εξουσίας της. Οι φυσικές επιστήμες μπόρεσαν να αναπτυχθούν όταν απέδειξαν τη συμβολή τους στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, πράγμα που ανάγκασε την άρχουσα τάξη να προσαρμόσει πλευρές της κοσμοθεωρίας της (βλ. αποδοχή του ηλιοκεντρικού συστήματος) που η επιστήμη αμφισβητούσε άμεσα. Όμως η κυρίαρχη ιδεολογία δε συγχώρησε ποτέ την επιστήμη για δύο κυρίως λόγους: για το ότι η επιστήμη λειτουργεί με βάση τη διαλεκτική μεθοδολογία και για το ότι αποδεικνύει ότι ο κόσμος είναι υλικός και ενιαίος και ότι η γνώση είναι αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας _άρα αλήθειας. Βάλλεται η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο σχετικό και απόλυτο χαρακτήρα της αλήθειας, απολυτοποιώντας το σχετικό της χαρακτήρα. Ερμηνεύουν την ανάπτυξη της επιστήμης, την αναίρεση παλιών εννοιών ως απόδειξη της υποκειμενικότητας της αλήθειας.

Το ερώτημα αν η αλήθεια ανακαλύπτεται ή κατασκευάζεται είναι τόσο παλιό όσο και το βασικό ερώτημα της φιλοσοφίας, από την εποχή που ο Ένγκελς συγκρουόταν με τις ιδεαλιστικές αντιλήψεις του επισκόπου Berkeley.
Ο Ένγκελς αναφέρει: «Στις φυσικές επιστήμες πρέπει να ξεκινάμε από τα δεδομένα γεγονότα, δηλαδή πρέπει να ξεκινάμε από τις πραγματικές μορφές και τις μορφές κίνησης της ύλης. Στις θεωρητικές φυσικές επιστήμες δεν πρέπει να κατασκευάζουμε συσχετίσεις ανάμεσα στα γεγονότα, αλλά να τις ανακαλύψουμε σε αυτά, και από τη στιγμή που θα τις ανακαλύψουμε, πρέπει να τις επαληθεύσουμε πειραματικά στο μέτρο του δυνατού».

Ο Λένιν, διατύπωσε την εξής θέση: “Η γνώση μπορεί να είναι βιολογικά ωφέλιμη, ωφέλιμη στην πράξη του ανθρώπου, στη διατήρηση της ζωής, στη διατήρηση του είδους, μόνο όταν αντανακλά την αντικειμενική αλήθεια, την ανεξάρτητη από τον άνθρωπο. Για τον υλιστή η "επιτυχία" της ανθρώπινης πράξης αποδεικνύει τη συμφωνία των παραστάσεών μας με την αντικειμενική φύση των πραγμάτων που αντιλαμβανόμαστε. (...) Εάν συμπεριλάβουμε στη βάση της θεωρίας της γνώσης το κριτήριο της πράξης, φτάνουμε αναπόφευκτα στον υλισμό λέει ο μαρξιστής”.

Η αλήθεια έχει σχετικό χαρακτήρα γιατί ιστορικά αλλάζει, ταυτόχρονα έχει απόλυτο γιατί υπάρχει ανεξάρτητα από τη συνείδηση του ανθρώπου.
                      Η αλήθεια είναι αντικειμενική.
Δηλαδή αντανακλάται στη συνείδηση του ανθρώπου, υπάρχει όμως έξω από αυτόν. Είναι άλλο πράγμα να δεις το ρόλο του υποκειμένου στην κατάκτηση της αλήθειας και άλλο να πεις ότι το υποκείμενο καθορίζει τη φύση της αλήθειας.

Η σύγκρουση με τις παγιωμένες αντιλήψεις του αστικού εποκοδομήματος είναι για μας μονόδρομος. Και σε αυτή την υπόθεση σημαντικό ρόλο έχουν να παίξουν _για τα παιδιά οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί. Να διδάξουν ότι η αντικειμενική πραγματικότητα υπάρχει και ο ρόλος των επιστημών είναι να ανακαλύψουν τους νόμους που διέπουν τα φαινόμενα της φύσης και της κοινωνίας. Άλλωστε, αυτή η διαδικασία ήταν μακροχρόνια, σε διαρκή σύγκρουση με καθεστηκυίες απόψεις, αλλά έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να χτυπήσει το άγνωστο που δημιουργεί φόβο, δεισιδαιμονίες, θρησκευτικές προκαταλήψεις. Η διαδικασία της παρατήρησης, της επιστημονικής αφαίρεσης, συνολικά της επιστημονικής μεθόδου, δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, να ξεχωρίζουμε το κύριο, το ουσιαστικό, παρακολουθώντας ένα φαινόμενο, να αναπτύσσουμε την κριτική μας ικανότητα.

Άλλαξε τον κόσμο: το ‘χει ανάγκη.

Με ποιον δε θα καθόταν ο Δίκαιος

αν ήτανε να βοηθήσει έτσι το Δίκιο;

Ποιο γιατρικό θα ‘ταν πολύ πικρό

για τον ετοιμοθάνατο;

Tι βρωμιά δε θα ‘κανες

τη βρωμιά για να τσακίσεις;

Αν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν’ αλλάξεις, δεν θα

καταδεχόσουν να το κάνεις;

Ποιος είσαι;

Βυθίσου στο βούρκο

αγκάλιασε το φονιά, όμως...

 

👊  άλλαξε τον κόσμο: το ΄χει ανάγκη. 

(…)

Xρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:

Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.

Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.

Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.

Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς

την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης /
Από το θεατρικό έργο “H απόφαση” του Μπέρτολτ Μπρεχτ–
Die Massnahme, 1930)

Ο Γάιδαρος κι η Τίγρη

Είπε ο γάιδαρος στην τίγρη:

"Το γρασίδι είναι μπλε".

Η τίγρη απάντησε:

"Όχι, το γρασίδι είναι πράσινο".

Η συζήτηση άναψε, και οι δύο αποφάσισαν να τον υποβάλουν σε διαιτησία, και γι' αυτό πήγαν ενώπιον του λιονταριού, του βασιλιά της ζούγκλας.

Ήδη πριν φτάσει στο ξέφωτο του δάσους, όπου το λιοντάρι καθόταν στο θρόνο του, ο γάιδαρος άρχισε να φωνάζει:- "Υψηλότατε, είναι αλήθεια ότι το γρασίδι είναι μπλε;".

Το λιοντάρι απάντησε:
- "Αλήθεια, το γρασίδι είναι μπλε…"

Ο γάιδαρος έσπευσε και συνέχισε:
- "Ο τίγρης διαφωνεί μαζί μου και με αντιφάσκει και με ενοχλεί, παρακαλώ τιμωρήστε τον".

Ο βασιλιάς τότε δήλωσε:
- "Η τίγρη θα τιμωρηθεί με 5 χρόνια σιωπής"

Ο γάιδαρος πήδηξε χαρούμενα και προχώρησε στο δρόμο του, ευχαριστημένος και επαναλαμβάνοντας:
- "Το γρασίδι είναι μπλε"...

Ο τίγρης δέχτηκε την τιμωρία του, αλλά πριν ρωτήσει το λιοντάρι:
- Μεγαλειότατε, γιατί με τιμωρήσατε; , τελικά το γρασίδι είναι πράσινο."

Το λιοντάρι απάντησε:
- "Στην πραγματικότητα, το γρασίδι είναι πράσινο".

Η τίγρη ρώτησε:
- "Γιατί λοιπόν με τιμωρείς;"

Το λιοντάρι απάντησε:
- "Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ερώτημα αν το γρασίδι είναι μπλε ή πράσινο.
Η τιμωρία είναι επειδή δεν είναι δυνατόν ένα γενναίο και έξυπνο πλάσμα σαν εσένα να σπαταλάει χρόνο μαλώνοντας με ένα γάιδαρο, και από πάνω να έρθει και να με ενοχλήσει με αυτή την ερώτηση".

Μπρεχτ,
“Πέντε Δυσκολίες για να Γράψει Κανείς την Αλήθεια” ή __
“Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα”

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
Γονάτισες, δε μπορείς άλλο να τρέχεις.
Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.
Ξόφλησες:
Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.
Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς, κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει:
Σήκω, το φαΐ είναι έτοιμο.
Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ; Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις, θα μείνεις ξαπλωμένος.

Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: “έγινε επανάσταση, τα εργοστάσια σε περιμένουν”.
Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;
Όταν πεθάνεις, θα σε θάψουν, είτε φταις που πέθανες, είτε όχι.

Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες, δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι, σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.

Λες: πολύν καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.
Ήλπιζες τι; Πώς ο αγώνας θα ’ν’ εύκολος;
Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει, θα χαθούμε.
Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μπέρτολτ Μπρεχτ,
“Πέντε Δυσκολίες για να Γράψει Κανείς την Αλήθεια”
εκδ. Στοχαστής. 

Ιστορίες του κ. Κόυνερ

“Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι”; ρώτησε τον κύριο Κ., η κόρη της σπιτονοικοκυράς του, “θα φερόντουσαν τότε καλύτερα στα μικρά ψαράκια;”.
“Βέβαια”, απάντησε αυτός, “αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκτιζαν στη θάλασσα γερά κουτιά για τα μικρά ψαράκια. Εκεί μέσα θα έβαζαν όλων των ειδών τις τροφές, φυτά και μικρά ζωάκια. Θα πρόσεχαν ώστε τα κουτιά να έχουν πάντα φρέσκο νερό, και θα έπαιρναν κάθε απαραίτητο μέτρο υγιεινής. Όταν, για παράδειγμα, κανένα ψαράκι θα πληγωνόταν στα πτερύγιά του, θα του τα έδεναν αμέσως, ώστε να μην πεθάνει μέσα στους καρχαρίες προτού να έρθει η ώρα του. Για να μην είναι τα ψαράκια ποτέ λυπημένα, θα γίνονταν μεγάλα πάρτι στο νερό.

Γιατί τα ευτυχισμένα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα λυπημένα. Και, φυσικά, θα υπήρχαν και σχολεία στα μεγάλα κουτιά. Εκεί τα μικρά ψαράκια θα μάθαιναν πώς να μπαίνουν κολυμπώντας στο στόμα των καρχαριών. Θα χρειάζονταν, για παράδειγμα, γεωγραφία για να μπορούν να βρουν τους καρχαρίες που θα τεμπέλιαζαν κάπου εκεί. Το κύριο μάθημα θα ήταν, φυσικά, η ηθική μόρφωση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν πως το σπουδαιότερο και το ωραιότερο πράγμα για ένα μικρό ψαράκι είναι να προσφέρει τον εαυτό του χαρούμενα, και πως όλα πρέπει να πιστεύουν στους καρχαρίες, και πάνω απ’ όλα όταν λένε πως θα φτιάξουν ένα ωραίο μέλλον. Θα τα μάθαιναν ότι το μέλλον τους είναι σίγουρο, μόνο εφόσον μάθουν να υπακούουν. Και πως όλα πρέπει να αποφεύγουν όλες τις ταπεινές, υλιστικές και μαρξιστικές τάσεις και να πληροφορούν αμέσως τους καρχαρίες, αν κάποιο απ’ αυτά θα είχε τέτοιες τάσεις. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν φυσικά και πολέμους αναμεταξύ τους, για να κυριέψουν ξένες ψαροκασέλες και ξένα ψαράκια. Τους πολέμους θα έβαζαν να τους κάνουν τα δικά τους ψαράκια. Θα δίδασκαν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά.

Τα ψαράκια, θα διακήρυσσαν, είναι, ως γνωστόν, βουβά, αλλά σωπαίνουν σ’ εντελώς διαφορετικές γλώσσες και γι’ αυτό δε μπορούν να καταλάβουν το ένα το άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε στον πόλεμο μερικά άλλα ψαράκια εχθρικά, που σωπαίνουν σε άλλη γλώσσα, θ’ απένειμαν ένα μικρό παράσημο από θαλασσινά φύκια και τον τίτλο του ήρωα.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα υπήρχε, βέβαια, και τέχνη. Θα υπήρχαν ωραίες εικόνες με δόντια καρχαριών, σε υπέροχα χρώματα, με τα στόματά τους και τους λαιμούς τους σαν γνήσια γήπεδα, όπου κανείς μπορεί να κυλιστεί και να παίξει. Τα θέατρα στο βυθό της θάλασσας θα έδειχναν έργα με ηρωικά μικρά ψαράκια να κολυμπούν ενθουσιασμένα μέσα στο λαιμό των καρχαριών, και η μουσική θα ήταν τόσο όμορφη, που θα οδηγούσε τα ψαράκια σαν σε όνειρο, και αυτά κάνοντας τις πιο όμορφες σκέψεις θα κυλούσαν μέσα στο λαιμό των καρχαριών. Και θα υπήρχε, βέβαια, και θρησκεία, που θα δίδασκε ότι η αληθινή ζωή αρχίζει ουσιαστικά μέσα στα στομάχια των καρχαριών. Και αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, τότε τα μικρά ψάρια θα έπαυαν να είναι ίσα μεταξύ τους, όπως τώρα.

Μερικά θα είχαν θέσεις και θα ήταν πιο πάνω από τα άλλα. Και τα μεγαλύτερα ψάρια θα είχαν δικαίωμα να τρώνε τα μικρότερα. Και αυτό θα ήταν υπέροχο για τους καρχαρίες, γιατί τότε θα μπορούσαν να καταβροχθίζουν ακόμα μεγαλύτερες μπουκιές. Και τα πιο σπουδαία από τα μικρά ψάρια, αυτά που θα είχαν θέσεις, θα διέταζαν τα άλλα. Και θα γινόντουσαν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί που φτιάχνουν κουτιά. Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να υπάρξει πολιτισμός στη θάλασσα, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι».

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το πεζογράφημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ιστορίες του κ. Κόυνερ, εκδ. Γράμματα

ΥΓ
Το capital.gr αναφέρει: Ο Λένιν, ο ιδεολογικός προπάτορας του ΣΥΡΙΖΑ (!!), υποστήριζε ότι η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή. Το ψέμα είναι στο DNA της αριστεράς …Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη διέπεται από μια ριζικά αντίθετη αρχή: ελεύθερος πολίτης είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ή να καταναλώνει ψέματα

 

 

Granita _ Granité γρανίτα

Κάποτε ήταν “αλλιώς” _ακόμη και οι γρανίτες εκείνο το θεϊκό παγωμένο γλύκισμα των παιδικών μας χρόνων, που θυμίζει παγωτό (παγωμένο …δροσερό για την ακρίβεια), που είχε σαν βάση της όχι όπως σήμερα νερό και (ακαθόριστης προέλευσης) γλυκαντικές ουσίες, αλλά χυμούς φρούτων... πορτοκάλι, λεμόνι, ροδάκινο, πεπόνι (τότε είχαμε μόνο τα αργείτικα) κλπ. Σήμερα όλα βιομηχανοποιημένα έχουμε το  αποκαλούμενο "σορμπέ" (σε στερεή μορφή, όπως ένα κανονικό παγωτό), και το ζουμί με essence (εσάνς) σε υγρή μορφή που πίνεται με το καλαμάκι, με 80-90% κομμάτια πάγου ούτως ώστε να παραμένει κρύα όσο περνά η ώρα, χάνοντας τελείως τη γεύση της.

Λοιπόν…
Η φίλη μου η Λίτσα _Litsa.com (ένεκα πλέον αναβαθμισμένη από το FaceBook σε ψηφιακή παραγωγό_δημιουργό), καταγωγής εκ Ξηροκαμπίου Λακωνίας και νυν _πρόσφατα, πολιτογραφιθείσα Siciliana αναφέρει Nulla da aggiungere _è sempre eccezionale! τίποτα να προσθέσω είναι πάντα εξαιρετικό,  με αυτή τη φωτο

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: πρόκειται για κρύο γλυκό του κουταλιού, με προέλευση στην αραβική κυριαρχία της νότιας Ευρώπης. Οι Άραβες έφεραν μαζί τους τη συνταγή για σερμπέ, ένα παγωμένο ρόφημα αρωματισμένο με χυμό φρούτων ή ροδόνερο. Σήμερα είναι ένα ημι-κατεψυγμένο υγρό μείγμα που παρασκευάζεται με νερό, ζάχαρη και χυμό φρούτων (συνήθως essence _εσάνς δλδ "άρωμα", που βρίσκεται στο εμπόριο σε φακελάκια ή μεγάλη συσκευασία) ή άλλο συστατικό (εκτός από φρούτα, καφές, αμύγδαλο, σοκολάτα και φιστίκι Αιγίνης είναι πιο συνηθισμένα).

ℹ️ Συχνά συγχέεται με το sorbetto (σορμπέ), με το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους προγόνους του παγωτού. Η περιεκτικότητα σε ζάχαρη, ιστορικά είναι αρκετούτσικη 25-35%, μπορεί να μειωθεί στο 18-20%, ενώ αν γίνει χρήση φρέσκων φρούτων, μπορεί και να παραλειφθεί.

Στην παρασκευή είναι σημαντικό η ψύξη να γίνεται σταδιακά και να διατηρείται το μείγμα σε κίνηση, ώστε το νερό να μην διαχωρίζεται με τη μορφή άγευστων κρυστάλλων πάγου με ζαχαρούχο άρωμα. Συνήθως σερβίρεται σε διάφανα γυάλινα ποτήρια.  Παραδοσιακά συνοδευόταν από φρέσκο ​​και τραγανό ψωμί, μπισκότα βουτύρου (στην περιοχή της Μεσσήνης _ειδικά με γρανίτα λεμονιού) που με την πάροδο του χρόνου αντικαταστάθηκε από την τυπική σισιλιάνικη brioscia (μπριός _κρουασάν, που παρασκευάζεται με ζύμη αυγού προζύμι και με ημισφαιρικό σχήμα βάσης από μια μικρή μπάλα _που ονομάζεται tuppu ή coppola). Η granita câ brioscia ήταν και είναι το τυπικό πρωινό της Σικελίας, ειδικά το καλοκαίρι στις παράκτιες περιοχές.

Με λίγη_ελάχιστη μαύρη ζάχαρη να κάνει κρατς στο στόμα

ℹ️ Η γρανίτα του καφέ δεν πρέπει να συγχέεται με το λεγόμενο "mezzofreddo" της Σικελίας, ένα υποκατάστατο του caffè espresso.

Affogato = "πνιγμένο" λευκό ⬆️ ή al cioccolato⬇️ espresso καυτό και παγωτό πικρή σοκολάτα _με ή χωρίς κρέμα από πάνω

GOST_ ГОСТ 117–41:
Τα θρυλικά –με βούλα, παγωτά της ΕΣΣΔ

Ιστορία

Η προέλευση της γρανίτας εντοπίζεται _όπως αναφέραμε στην αραβική κυριαρχία στη Μεσόγειο. Οι ευγενείς της Μεσσήνης χρησιμοποιούσαν το χιόνι που το χειμώνα μαζεύονταν στα βουνά Peloritani, Nebrodi, Madonie, Etna Iblei κλπ. και αποθηκεύονταν κατά τη διάρκεια του έτους στα nivieri (χιονόσπιτα), ειδικά πέτρινα κτίρια που υψώνονταν πάνω από φυσικές ή τεχνητές σπηλιές. Το καλοκαίρι έπαιρναν τον πάγο που σχηματιζόταν και μετά τον έτριβαν και τον ανακάτωναν με χυμούς φρούτων ή λουλουδιών. Αυτό το παρασκεύασμα, το οποίο σώζεται και στη ρωμαϊκή graticchecca, ήταν ακόμα ευρέως διαδεδομένο μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα με την ονομασία rattata (grattata).

οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ

Κατά τον 16^ο αιώνα, σημειώθηκε αξιοσημείωτη βελτίωση στη συνταγή, ανακαλύπτοντας ότι ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί χιόνι, αναμειγμένο με θαλασσινό αλάτι (σσ. αν και το καθαρό νερό παγώνει στους 0°C, το μείγμα νερού και αλατιού θα παγώσει σε θερμοκρασίες κάτω από τους 0°C. Ένα διάλυμα 10% άλατος παγώνει στους -6°C ενώ διάλυμα 20% στους -16°C), για την κατάψυξη των παρασκευασμάτων - το χιόνι που συλλέγεται έτσι μετατράπηκε από συστατικό σε ψυκτικό μέσο. Γεννήθηκε το pozzetto (ποτσέτο), μια ξύλινη δεξαμενή με έναν κουβά ψευδαργύρου μέσα, που μπορούσε να περιστραφεί με μανιβέλα (σσ. οι πρώτες παγωτομηχανές, αργότερα και ηλεκτρικές) Η κοιλότητα γέμιζε με το μείγμα και όλα μαζί έμπαιναν σε ένα μονωτικό στρώμα της εποχής (συνήθως από άχυρο). Το μείγμα πάγωνε το περιεχόμενο του pozzetto αφαιρώντας θερμότητα, ενώ η περιστροφική κίνηση απέτρεπε τον σχηματισμό κρυστάλλων πάγου.

Η γρανίτα που παρασκευάζεται με αυτόν τον τρόπο έχει αντικαταστήσει τη rattata στο πέρασμα των αιώνων. Κατά τον 20^ό αιώνα _γύρω στα μέσα, ο πάγος (ή χιόνι) και το αλάτι αντικαταστάθηκαν από την παγωτομηχανή. Το 1961, η ναπολιτάνικη εταιρεία τεχνιτών Fratelli Cortese σχεδίασε την πρώτη κάθετη μηχανή γρανίτας με πλήρη οπτική του προϊόντος, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από τη χειρωνακτική παραγωγή γρανίτας στην ηλεκτρομηχανική _βιοτεχνική.

Τοπικές γεύσεις και παραλλαγές

Δεν μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί κάποια “πρωτότυπη σύνθεση” της γρανίτας. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, οι πιο παραδοσιακές γρανίτες της Ιταλίας (και κυρίως της Σικελίας) ήταν αυτές με γεύσεις λεμονιού, γιασεμιού (scursunera) και μαύρης μουριάς, που για το λόγο αυτό περιλαμβάνονται στον κατάλογο των παραδοσιακών αγροδιατροφικών προϊόντων του νησιού. αλλά μετά η ποικιλία αυξήθηκε με πολλές γεύσεις: καφές, φιστίκι, φράουλα κ.λπ.
Η γρανίτα απαλής σύστασης είναι ευρέως διαδεδομένη ιδιαίτερα στην περιοχή της Μεσσήνης, ενώ στην Κατάνια έχει συνήθως σύσταση πιο παρόμοια με αυτή του παγωτού. Η σύνθεση της μεσσηνιακής γρανίτας είναι ελαφρώς πιο γλυκιά και νόστιμη. Παραδοσιακά, η γρανίτα τρώγονταν με μπισκότα βουτύρου στην περιοχή της Μεσσήνης ή με σιμιγδαλένιο ψωμί στην περιοχή της Κατάνια.

Οι παρακάτω γεύσεις είναι πολύ δημοφιλείς στη Messina (Μεσσήνη): λεμόνι, καφές, σοκολάτα, φράουλα, μουριά. Η γρανίτα Μεσσήνης συνοδεύεται συχνά από κρέμα, από συνήθεια ή από παράδοση βαθιά ριζωμένη στην περιοχή. Πολύ διαδεδομένα στην περιοχή της Κατάνια είναι τα λεμόνια από τον κάμπο, τα αμύγδαλα (Mennule), τα φιστίκια (αρχικά από το Bronte), η σοκολάτα και διάφορες γεύσεις φρούτων: μαύρα μούρα, που ξεχωρίζουν από μακριά και γίνονται αισθητά στον ουρανίσκο, επίσης ροδάκινο και φράουλα. Η γρανίτα με λεμόνι των Συρακουσών είναι ευρέως διαδεδομένη στις Συρακούσες, η γρανίτα αμυγδάλου είναι μια εκδοχή με ωμά αμύγδαλα, δλδ κάτι σαν σουμάδα με ψιλοκομμένο τον καρπό χωρίς να αφαιρεθεί η καστανή φλούδα μετά το ξεφλούδισμα. Στην επαρχία της Ragusa (Ραγκούσα) είναι ευρέως διαδεδομένα αυτά με σοκολάτα Modica, λεμόνι και αμύγδαλο, ενώ στη Modica μπορείτε να βρείτε ψημένη γρανίτα αμυγδάλου.Στο Trapani και στην περιοχή San Vito, η scursunera, αυτή με το γιασεμί, είναι παραδοσιακή, που λαμβάνεται με την εξαγωγή της ουσίας του λουλουδιού, ενώ μια άλλη σπεσιαλιτέ της κουζίνας Trapani είναι η γρανίτα μαύρης μουριάς. Το λεμόνι είναι επίσης δημοφιλές.
Στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό Favazzina του δήμου Scilla στην περιοχή Reggio, η γρανίτα με σύκο και φραγκόσυκο είναι καλοκαιρινό έθιμο.

Η γρανίτα δεν πρέπει να συγχέεται με τη gratechecca της Ρώμης, η οποία είναι θρυμματισμένος πάγος με την προσθήκη χυμού. Αντίθετα, λαμβάνεται ξεκινώντας από νερό και χυμό που επεξεργάζονται μαζί σε χαμηλές θερμοκρασίες προκειμένου να αποφευχθεί ο σχηματισμός μακροκρυστάλλων πάγου.

Το φεστιβάλ Nivarata διοργανώνεται στο Acireale από το 2012, αφιερωμένο στο "rito della Granita Siciliana" _"τελετουργία της χειροτεχνικής Σικελικής Γρανίτας ". Το φεστιβάλ πήρε το όνομά του από τους Nivaroli, πολύτιμες φιγούρες του παρελθόντος που, όταν δεν υπήρχαν ακόμη ψυγεία, μέσω της συλλογής και αποθήκευσης του χιονιού που εναποτέθηκε στις κορυφές των βουνών, έκαναν δυνατή τη δημιουργία της γρανίτας. Αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή για όσους θέλουν να απολαύσουν ένα γλύκισμα σε μια πιο ελαφριά εκδοχή του, αφού _στη "σπιτική" της μορφή έχει ως βάση τα φρούτα και όχι σιρόπια με γεύση φρούτων ή ακόμη και αλκοολούχων ποτών, τα οποία παγώνουν μέχρι να αποκτήσουν τη σύσταση παγωτού, αλλά με χαμηλότερη περιεκτικότητα σε ζάχαρη και (συνήθως) χωρίς προσθήκη γάλατος.

Γεύσεις και τρόποι παρασκευής

Οι πιο συνηθισμένες γεύσεις γρανίτας είναι … όλες οι "φρουτένιες" ότι σας πάει, λεμόνι _πορτοκάλι, κεράσι, φράουλα, πεπόνι, καρπούζι κλπ.
Με τις σημερινές οικιακές παγωτομηχανές, που δεν λείπουν από κανένα σπίτι γίνεται παιχνίδι. Μακριά από τις πολύ δημοφιλείς έτοιμες, μακρόστενες συσκευασίες που περιέχουν έτοιμο υγρό "εμπλουτισμένο" με χρωστικές κλπ. υποκατάστατα.

Ιστορία και προέλευση του “παγωμένου”
(παγωτού & γρανίτας):
ποιος το εφηύρε; Νέα και παράξενα

Το σπιτικό “παγωμένο” είναι αναμφίβολα το πιο διάσημο επιδόρπιο στον κόσμο και πολλές ιστορίες έφτασαν σε μας με την πάροδο του χρόνου για τη γέννηση και την ιστορία του, μεταξύ φαντασίας και το μυθοπλασίας _έγιναν και ταινίες!!. Η ανίχνευση της προέλευσης του δεν είναι στην πραγματικότητα απλή, καθώς υπάρχουν πολλές ιστορικές μαρτυρίες και αναφορές στα αρχαία έθιμα της συντήρησης του γάλακτος και των τροφίμων με την κατάψυξή τους. Υπάρχουν επίσης διαμάχες και διαμάχες, που έχουν προκύψει ανά τους αιώνες για να κερδηθεί ο τίτλος του εφευρέτη. Το ταξίδι στο χρόνο για να ανακαλύψετε την αληθινή ιστορία του χειροποίητου “παγωμένου” είναι επομένως γεμάτο περιπέτειες και συναρπαστικές εκπλήξεις: αφήστε τον εαυτό σας να καθοδηγηθεί από εμάς, που το έχουμε γευθεί σε όλο τον κόσμο από το Yesolo στην Ιταλία, στην Πράγα _Zmrzlina, στη Μόσχα Мороженое και φυσικά στην Κούβα στα Coppelia _μια αλυσίδα παγωτατζήδων στην Κούβα, που πήρε το όνομά του από το μπαλέτο Coppélia αγαπημένο της Σίλια Σάντσεθ  και “χτίστηκε” αρχικά με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο. Το Coppelia είναι κρατικό και πωλείται σε κουβανέζικο πέσο (CUP). Της Αβάνας απασχολεί περισσότερους από 400 εργάτες και σερβίρει 16.000 λίτρα !! παγωτού σε 35.000 πελάτες κάθε μέρα, με 26 γεύσεις και 25 συνδυασμούς

Ο Mario Girona ήταν ο αρχιτέκτονας του νέου παλατιού παγωτού που χτίστηκε στην τοποθεσία το 1966. Το κτίριο επηρεάστηκε από τον βιομορφικό μοντερνισμό Ιταλών, Μεξικανών και Νοτιοαμερικανών μοντερνιστών όπως ο Pier Luigi Nervi, ο Felix Candela και ο Oscar Niemeyer, οι οποίοι άφησαν πίσω τις ορθογώνιες μορφές του χάλυβα και αξιοποίησαν την πλαστικότητα του οπλισμένου σκυροδέματος. Η λαϊκή ιδεολογία βοήθησε στη διαμόρφωση του σχεδιασμού και της χρήσης του δημόσιου χώρου …

Un Fidel que vibra en la montaña

Un rubí, cinco franjas y una estrella

Un Fidel que vibra en la montaña

Un rubí, cinco franjas y una estrella

Cuba, qué linda es Cuba

Quien la defiende la quiere más

Cuba, qué linda es Cuba

Quien la defiende la quiere más

Quien te defiende, mi Cuba bella

Quien te defiende te quiere más

Ένας Φιντέλ που δονείται στα βουνά

Ένα ρουμπίνι, πέντε ρίγες και ένα αστέρι

Κούβα, πόσο όμορφη είναι η Κούβα

Όποιος την υπερασπίζεται την αγαπά περισσότερο

Κούβα, πόσο όμορφη είναι η Κούβα

Ποιος σε υπερασπίζεται, όμορφη Κούβα μου…

Ανακαλύψτε λοιπόν μαζί μας
όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τη γέννηση του παγωτού
και την εξέλιξή του!

Παγωτό:
Προέλευση μεταξύ ιστορίας και θρύλου

Οι πρώτοι θρύλοι για την προέλευση του παγωτού λένε για την παρουσία του προγόνου του ήδη στη Βίβλο, όπου ο Ισαάκ συνήθιζε να δίνει στον πατέρα του Αβραάμ ένα παγωμένο ποτό με κατσικίσιο γάλα και χιόνι για να τον βοηθήσει να νικήσει τη ζέστη. Η ιστορία συνεχίζεται με το αρχαίο ρωμαϊκό έθιμο, που εισήγαγε στα συμπόσια ο Νέρωνας, να απολαμβάνουν φρουτοσαλάτες και επιδόρπια με μέλι και χιόνι κατά τη διάρκεια της ζεστής εποχής. Τα πρώτα ιστορικά ντοκουμέντα στα οποία αναφέρεται το παγωτό χρονολογούνται στα γεγονότα της πόλης της Αθήνας το 500 π.Χ., όπου οι Έλληνες αγαπούσαν να φτιάχνουν δροσιστικά ποτά με μέλι, λεμόνι και χυμό ροδιού ανακατεμένα με χιόνι ή πάγο.

Ιστορία του παγωτού στην Κίνα

Η συνήθεια της κατάψυξης και της κατάψυξης φρούτων, γάλακτος και άλλων γαλακτοκομικών τροφίμων για τη διατήρησή τους φαίνεται να έχει αρχαία προέλευση και χρονολογείται από τα ήθη και τον πολιτισμό των περιοχών της Ασίας: είναι ακριβώς στην Κίνα που γύρω στο 2.000 π.Χ. παρασκευάστηκε ένα μείγμα με βάση το γάλα και το ρύζι μαγειρεμένο με μπαχαρικά, το οποίο στη συνέχεια τοποθετιόταν στο χιόνι για να στερεοποιηθεί. Στη συνέχεια, κατά τον Μεσαίωνα, άρχισαν να παράγονται και κρύα επιδόρπια με βάση το γάλα και κατεψυγμένοι χυμοί φρούτων, τα οποία στη συνέχεια εισήχθησαν στην Ευρώπη από τον Μάρκο Πόλο γύρω στον 14^ο αιώνα.

Το “παγωμένο”
στην Ιταλία γεννήθηκε στη Σικελία

Οι πρώτες εμφανίσεις στην ιστορία κατεψυγμένων ποτών ή γλυκών παρόμοιων με το παγωτό στην Ιταλία εμφανίστηκαν στη Σικελία (αναφερθήκαμε και εισαγωγικά) αποτέλεσμα της αραβικής κυριαρχίας που έλαβε χώρα στη χερσόνησο και γενικά στη Μεσόγειο τον 9^ο  αιώνα. Μάλιστα, αυτοί οι πληθυσμοί συνήθιζαν να απολαμβάνουν κρύα ροφήματα, τα οποία χαρακτηρίζονταν από τη χρήση αποσταγμένων χυμών φρούτων με γεύση λεμόνι, πορτοκάλι, ρόδι, κεράσι, ταμαρίνδο και κεράσια. Οι Άραβες της Σικελίας χρησιμοποίησαν το χιόνι από την Αίτνα και τα βουνά της περιοχής για να παγώσουν αυτά τα ποτά σε δοχεία, τα οποία στη συνέχεια γλυκάνθηκαν με ζαχαροκάλαμο που εισήχθη από την Περσία. Έτσι, στα εδάφη της Σικελίας γεννήθηκε ο πρώτος πρόγονος του ιταλικού βιοτεχνικού παγωτού.

Σύμφωνα με τις ιστορικές αναφορές του Ιταλικού Ινστιτούτου Παγωτού, η εφεύρεση του χειροποίητου “παγωμένου” είναι στενά συνδεδεμένη με την  ιταλική κουζίνα και για να παρακολουθήσουμε τη γέννησή του έπρεπε να περιμένουμε μέχρι την εποχή της Αναγέννησης και τον 16^ο αιώνα.

Το παγωτό εφευρέθηκε στην Ιταλία από τον αρχιτέκτονα Bernardo Buontalenti, στην αυλή της Caterina de' Medici στη Φλωρεντία.Το 1565, ήταν ο πρώτος που διεκδίκησε την εφεύρεση του πιο αγαπημένου γλυκού στον κόσμο, αφού στη συνταγή για τα νόστιμα σορμπέ του παγωτού χρησιμοποιούσε τα περισσότερα από τα συστατικά που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα:

·         γάλα

·         κρέμα

·         ασπράδι αυγού

·         χιόνι

·         αλάτι _όπου ζάχαρη κι αλάτι _και αντίστροφα

·         ζάχαρη

·         λεμόνι

Μια δεύτερη σημαντική στιγμή στην ιστορία του συνέβη αργότερα το 1686, όταν ο Σικελός σεφ Francesco Procopio dei Coltelli δημιούργησε το πρώτο τέλειο μείγμα για την παραγωγή και τη συσκευασία παγωτού. Ενισχυμένος από αυτή την ανακάλυψη και από μια περίεργη μηχανή επεξεργασίας, που του έδωσε ο παππούς του, ο επιχειρηματίας παρασκευαστής παγωτού μετακόμισε στο Παρίσι στην αυλή του βασιλιά, όπου μπόρεσε να ανοίξει το ιστορικό Cafè Procope και να φτιάξει σύγχρονο “παγωμένο”, μια κρέμα γνωστή σε όλη τη Γαλλία και την Ευρώπη.

Το σύγχρονο παγωτό και η ιστορία του
με γκοφρέτα και τραγανό χωνάκι
Παγωτό στη 10ετία του 1800:
ο πρώτος παρασκευαστής παγωτού

Συνεχίζοντας το ταξίδι μας για να ανακαλύψουμε την ιστορία του χειροποίητου παγωτού, σημειώθηκε μια καμπή στην παραγωγή του στις ΗΠΑ, όπου μια γυναίκα ονόματι Nancy Johnson εφηύρε και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, το 1843, την πρώτη παγωτομηχανή με μανιβέλα: ήταν μια “μπανιέρα” γεμάτη με αλάτι και πάγο, μηχανοποιημένη με μεταλλικό κύλινδρο που τη γύριζε με το χέρι.

Μετά από μερικά χρόνια, ο William Le Young εκμεταλλεύτηκε τις οικονομικές δυσκολίες του Johnson και απέκτησε τα δικαιώματα της πατέντας του για μόλις 200 $: ήταν ο τελευταίος που ξεκίνησε έναν επαναστατικό τρόπο παραγωγής παγωτού, φροντίζοντας να το εφαρμόσει στην παγωτομηχανή και έτσι επιτυγχάνεται πιο ομοιόμορφη ψύξη του μείγματος. Αυτές οι τεχνολογικές εισαγωγές ήταν τότε η έμπνευση για τη γέννηση του πρώτου αυτόματου κατασκευαστή σορμπέ σπάτουλας που έλαβε χώρα στις αρχές του εικοστού αιώνα.

Η γέννηση του κώνου παγωτού το 1900

Η εφεύρεση του χωνιού παγωτού, ωστόσο, συνέβη στην αυγή του 20ού αιώνα και υπάρχουν πολλές διαμάχες σχετικά με το ποιος ήταν ο πρώτος που σέρβιρε παγωτό σε χωνάκι. Πρωτος ο Ιταλός Italo Marchioni, ένας παγωτατζής με καταγωγή από τον Cadore που μετανάστευσε στο εξωτερικό στη Νέα Υόρκη. Το 1903 πήγε στην Ουάσιγκτον για να λάβει το αμερικανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια συσκευή παγωτού που είχε δημιουργήσει. Η γέννηση αυτού του προγόνου του χωνιού παγωτού συνδέθηκε με την έντονη ανάγκη να σερβίρεται παγωτό σε ποτήρια που δεν ήταν από χαρτί ή γυαλί: τα τελευταία, στην πραγματικότητα, έτειναν να σπάνε εύκολα και συχνά δεν επιστρέφονταν, με αποτέλεσμα για τον Marchioni απώλειες χρημάτων που μπορούσαν να αποφευχθούν εύκολα.

Η ιστορία του χωνιού παγωτού:
η πρώτη τραγανή γκοφρέτα

Μια δεύτερη και επακόλουθη υπόθεση σχετικά με τη γέννηση του κώνου παγωτού λέει για τον Σύρο ζαχαροπλαστείο Ernst Hamwi, ο οποίος σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες στους New York Times ήταν ο πρώτος που σέρβιρε παγωτό σε τραγανή ζύμη, zalabia (τύπος γκοφρέτας). Η ευκαιρία του προσφέρθηκε κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Έκθεσης του Σεντ Λούις το 1904 στο Μιζούρι, όταν, για να βοηθήσει έναν πωλητή παγωτού στο επόμενο περίπτερο που είχε τελειώσει από πιάτα παγωτού, άρχισε να κάνει σε σχήμα “χωνάκι” μερικές από τις τραγανές βάφλες του τοποθετώντας το παγωτό του και “καπάκι” το κάτω μέρος του κώνου, γεμάτο σοκολάτα

"Διαφήμιση" παγωτού στη σύγχρονη Ρωσία _Περάστε κόσμε

Και 🎥 ταινίες!!
19 από τις πιο όμορφες σκηνές με παγωτό,
από το "It's a Wonderful Life"
έως το "Wonder Woman"

·      It’s a Wonderful Life (1946)
Ο Τζορτζ Μπέιλι δένει με τον μελλοντικό του έρωτα ένα παγωτατζίδικο.

·      Roman Holiday (1953)
Η Audrey Hepburn και ο Gregory Peck απολαμβάνουν μια γλυκιά απόλαυση στα “Ισπανικά Σκαλιά” (piazza di Spagna) της Ρώμης.

·       Τι κι αν συνέβη στην Baby Jane; What Ever Happened to Baby Jane? (1962)
Η Bette Davis με δύο χωνάκια παγωτού σε μια παραλία του Μαλιμπού.

·      Επίθεση στο Precinct 13 (1976) Το σοκ του Τζον Κάρπεντερ περιλαμβάνει μια αιφνιδιαστική δολοφονία ενός κοριτσιού, αλλά και…

·      The Muppet Movie (1979)
Ο Bob Hope και η Fozzie Bear δένονται ερωτικά πάνω από παγωτό.

·      Kramer εναντίον Kramer (1979)
Ο Justin Henry παίζει γρανίτα με τον χωρισμένο μπαμπά του Ντάστιν Χόφμαν.

·      Mad Max (1979)
Η σύζυγος του Μαξ (Joanne Samuel) διώχνει έναν κακό με ένα χωνάκι παγωτού - και μια γονατιά - σε αυτό το δυστοπικό κλασικό.

·      The Shining (1980) _Μήπως θα σου άρεσε λίγο παγωτό, γιατρέ;

·      My Girl _Το κορίτσι μου (1991)
Το Vada της Anna Chlumsky συμμετέχει σε ένα μεγάλο μάθημα συγγραφής και απαγγέλλει μια αξιολάτρευτη ωδή στη βανίλια, σοκολάτα, Rocky Road, ακόμη και με pie a la mode.

·      Forrest Gump (1994)
Παγωτό _Το μόνο καλό όταν είσαι τραυματισμένο στους γλουτούς (στον κώλο για την ακρίβεια.

·      Pulp Fiction (1994)
Ο Τζον Τραβόλτα και η Ούμα Θέρμαν δένονται με ένα μιλκσέικ.

·      Girl, Interrupted (1999)
Η Angelina Jolie κάνει μεγάλη εντύπωση παραγγέλνοντας ένα ζεστό fudge sundae.

·      Miss Congeniality (2000)
Η Sandra Bullock γλύφοντας (αντι)“ερωτικά” μας υπενθυμίζει γιατί οι καλύτεροι άνδρες φίλοι μιας γυναίκας μερικές φορές ονομάζονται Ben και Jerry.

·      The Princess Diaries (2001)
Η Anne Hathaway δείχνει τους κινδύνους του παγώματος του εγκεφάλου από μια πολύ μεγάλη κουταλιά γρανίτας.

·      City Slickers (2001)

·      Ο Barry του Josh Mostel έχει δοκιμαστεί για την ικανότητά του να επιλέγει το τέλειο παγωτό για να ακολουθήσει οποιοδήποτε γεύμα.

·      The Notebook (2004)
Τα (ρουφηχτά) φιλιά έχουν πάντα καλύτερη γεύση αφού το παγωτό σπάσει στο πρόσωπο του αγαπημένου σας.

·      Little Miss Sunshine (2006)
Το Abigail Breslin's Olive μαθαίνει τι σημαίνει «a la mode» — καθώς και πώς να καταπολεμήσει τα body shamers.

·      Zootopia (2016)
Αυτό το βραβευμένο με Όσκαρ αποδεικνύει ότι οι ελέφαντες φτιάχνουν τους τέλειους διακομιστές παγωτού __τέλος

·      Wonder Woman (2017)
Η υπερπροστατευμένη ηρωίδα της Gal Gadot ανακαλύπτει μερικά από αυτά που της έλειπαν στο απομακρυσμένο σπίτι της στο νησί _και πρωτ΄απ΄όλα μια γρανίτα.