Τραβηχτή Μάνης: Η ξεχωριστή παραδοσιακή λιχουδιά με μπουζοπούλα

Μην το Googlάρεις _την πάτησες ~3.180 αποτελέσματα _μούφες σε 0,44 δευτερόλεπτα +700 promotions μαγαζιών

Το ταξίδι στη Μάνη _μεσσηνιακή (λεγόμενη επίσης Έξω ή Αποσκιερή) και λακωνική (Μέσα Μάνη ή Προσηλιακή -πολύ μεγαλύτερη _1.800χλμ2) αποτελεί μια συναρπαστική εμπειρία και το συνειδητοποιείς με το που την βλέπεις από μακριά. Τόπος άγριος, αινιγματικός, συναρπαστικός, που η ομορφιά του συνεπαίρνει. Σπονδυλική στήλη της το όρος Ταΰγετος με ψηλότερη κορυφή τον Προφήτη Ηλία (2.404 μ.).

Με αφετηρία Καρδαμύλη Νέο Οίτυλο __Τσίπα, όπως λένε την περιοχή οι ντόπιοι …Αρεόπολη ή Γύθειο, ο ταξιδιώτης έχει την ευκαιρία να περιπλανηθεί στα μανιάτικα μονοπάτια, να βρεθεί σε παραλίες, όπου ομπρέλες και ξαπλώστρες είναι ανάκατες με τους ανθρώπους που στενάζουν αλλά και 10άδες κόλπους, να γευτεί τους θησαυρούς της θάλασσας αλλά και τις ντόπιες γεύσεις. Άλλωστε, οι μνήμες για έναν τόπο κλείνουν μέσα τους και τα όσα γευτήκαμε σε αυτόν, όχι μόνον όσα αντικρίσαμε.

Λένε ότι για να δεις την ψυχή της Μάνης θέλεις τρεις ζωές: «Περαστικός βλέπεις τη Μάνη σε τρεις ημέρες, περπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις τη ψυχή της θέλεις τρεις ζωές. Μία για τη θάλασσα, μία για τα βουνά της και μία για τους ανθρώπους της…»  Σε αυτόν τον τόπο θα φάτε μοναδικά (αλλά συνήθως όχι φτηνά €€€ – €€€€€€), όπου και να καθίσετε ψάρια από Λιμένι μέχρι Ριτσά, μακαρανόδα με κωλοχτύπα στον Κουρμά ή στις “βεράντες” του Γερολιμένα, μαγειρευτά κάθε είδους κλπ. Πιτόγυρα παντού _συνιστούμε να τα αποφύγετε

Ωστόσο, η γεύση κρύβεται στα μικρά και δεν χρειάζεται πολλά-πολλά για να απολαύσεις ένα αυθεντικό μανιάτικο έδεσμα, που δεν είναι άλλο από την “τραβηχτή” της Μάνης έχει θρέψει γενιές και γενιές (συνήθως σε δύσκολες περιόδους, όπως πολέμου και ανέχειας, με την απλή συνταγή να περνά από γενιά σε γενιά).
Σήμερα έχει γίνει in έδεσμα από “chef’s” (μέτριους ως της κακιάς ώρας) που δηλώνουν μαεστρία και καθένας καυχιέται ότι έχει το δικό του μυστικό _μέχρι και κάποιοι που θεωρούν πατέντα τους τη συνταγή για τη ζύμη, γνωστή και στην “κουτσή Μαρία” και έχει εκφυλιστεί σε street food σουβλάκι με λιπαρά τυριά και διάφορες ξενόφερτες σος με μπαλσάμικα κλπ. Με τυρί και σουβλάκι, λέγεται τριπλέτα, επίσης υπάρχει με σύγκλινο ή πανσετάκι, ενώ από το μενού δεν λείπουν και πιο γλυκές “εμπνεύσεις”, με το ζυμάρι να γεμίζει μέλι ή πραλίνα.

Πάνε οι καιροί της “λιτότητας” με το ζυμάρι να ανοίγεται, να “τραβιέται” και να βυθίζεται με μεράκι, στο εκλεκτό ντόπιο ελαιόλαδο, βγαίνοντας τραγανό και αφράτο με τα τηγάνια να παίρνουν κάθε μέρα φωτιά και να μην υπάρχει ίχνος λαδίλας στο στόμα. Όπως και να έχει, όμως, εάν ο δρόμος σε βγάλει στη Μάνη, μην ξεχάσεις να τη δοκιμάσεις έστω και σαν street food (όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας, με καφέ, μπύρα τσίπουρο… και κυρίως με μπουζοπούλα (έτσι λένε την ντόπια γουρνοπούλα) Απόφυγε λιωμένες γραβιέρες, το χωριάτικο αυγό και η σφέλα, αν σου αρέσουν άστα στο πλάι.

Οι “τραβηχτές”, που πήραν το όνομα τους
από το άνοιγμα της ζύμης (πατάμε-ανοίγουμε-τραβάμε)

Ετοιμάζουμε την ζύμη _βλ. παρακάτω την “ξεκουράζουμε” όπως πάντα (όσο πιο πολύ τόσο πιο ελαστική θα γίνει…) και την αφήνουμε σε ζελατίνα, ώστε να τηγανίσουμε λίγες-λίγες τις τραβηχτές μας και μετά κατ’ ευθείαν στο τραπέζι με τα συμπληρωματικά της (μπορεί να μείνει στο ψυγείο μέχρι και 4-5 μέρες).

            ½ κιλό αλεύρι (όσο πάρει)

            Μαγιά

            Αλάτι

            Λίγη ζάχαρη

            1 κουταλιά σούπας ελαιόλαδο (προαιρετικά)

            250-300gr νερό χλιαρό

• Η διαδικασία είναι ουσιαστικά σαν του ψωμιού (αφήστε τα ειδικά σκευάσματα, ένα “για όλες τις χρήσεις”, είναι αρκετό) με μαγιά φρέσκια (αφού να την ενεργοποιήσετε) ή ξερή (φακελάκι)
• Ανακατεύουμε τα στερεά υλικά, διαλύουμε το αλάτι στο νερό και βάζουμε αλεύρι, ζάχαρη και μαγιά σε λεκανίτσα ή στο κάδο του μίξερ, με το εξάρτημα ζυμώματος (γάτζο) και προσθέτουμε την (προαιρετική) κουταλιά σούπας ελαιόλαδο.
• Αν ζυμώνουμε με τα χέρια η ζύμη δεν πρέπει μεν να είναι πολύ σφιχτή, αλλά ούτε να κολλάει στα δάχτυλα. Το καταλαβαίνουμε αγγίζοντας -αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο αλεύρι. Την μεταφέρουμε στο παστόξυλο και ζυμώνουμε μέχρι να γίνει λεία και απαλή, χωρίς γρόμπους και τη βάζουμε σε ελαφρά λαδωμένη λεκανίτσα ή μπολ “κυλάμε” σκεπάζουμε και περιμένουμε 1-1½ ώρα –θα έχει 2πλασιαστεί μέχρι τότε και _αν θέλουμε να ξεκινήσουμε αμέσως…

    Με λαδωμένα χέρια την ξεφουσκώνουμε.
    Κόβουμε μικρά κομμάτια (μέγεθος μανταρινιού ή λίγο μεγαλύτερο αναλόγως).
    Με χέρια πάντα λαδωμένα πλάθουμε μπαλάκια και
    Τραβάμε απαλά και τεντώνουμε, πατάμε με τα δάχτυλα και επαναλαμβάνουμε
    έχρι να ανοίξει σε φύλλο οβάλ 2-2½ χιλιοστά.

Ζεσταίνουμε ελαιόλαδο σε μεσαίο τηγάνι
(πρέπει να καλύπτει την πίτα μέχρι τη μέση _όχι να κολυμπάει) και

·       Ρίχνουμε μια-μια (μέτρια \ δυνατή φωτιά, αν δούμε πως πάει να “αρπάξει”, τραβάμε από το μάτι)

·       Πιέζουμε ελαφρά την επιφάνεια αν χρειάζεται όπου φουσκώνει σαν μπαλόνι (τρυπάμε με πιρούνι).

·       Μετά από ~2λ (έχει ροδίσει πλέον και φουσκώσει) γυρίζουμε τούμπα και

·       Τηγανίζουμε για 1½λ από την άλλη πλευρά.

·       Κανονικά δεν πρέπει να έχουν ρουφήξει λάδι, πάντως τις παρατάσσουμε σε απορροφητικό χαρτί

·       Και ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ

Αν θέλετε ένα πρωϊνό relax με τον \ την σύντροφό σας (μετά από –ευχόμαστε, μια ερωτική νύχτα), σηκωθείτε και ετοιμάστε 4-5 με μέλι και κανέλα ή με μέλι και τυρί (φρέσκια μυζήθρα), ή απλά με κανελοζάχαρη και λίγο πορτοκάλι ξύσμα _ όπως το συνηθίζουν και οι Κρητικοί

Κανελόριζα και άνθος της κανέλας, φούντα της, φούντα της μηλιάς.

Φούντα της μηλιάς στα μήλα φορτωμένη, τ’ άκουσα, τ’ άκουσα κι εγώ.
Τ’ άκουσα κι εγώ πάω να κόψω μήλα, μήλα δεν, μήλα δεν ηύρα.

Μήλα δεν ήβρα μόν’ τον καημό που πήρα, πέφτω σ’ α-, πέφτω σ’ αρρώστια.
Πέφτω σ’ αρρώστια σε κίνδυνο μεγάλο φέρτε το, φέρτε το γιατρό.

Φέρτε το  γιατρό τον πόνο μου να γιάνει, που με λά-, που με λάβωσε.
Που με λάβωσε μια κόρη από την Κρήτη, κόρη κρη-, κόρη κρητικιά.

Κόρη κρητικιά κόρη παπαδοπούλα, κόρη κρη-, κόρη κρητικιά.

Ακόμη και σκέτη ζύμη πάει με όλα _
από κει και πέρα φαντασία να υπάρχει

Όπως είπαμε η τραβηχτή Μάνης είναι ξεχωριστή παραδοσιακή λιχουδιά (κυρίως) με μπουζοπούλα… Τη δοκιμάσαμε στον Γερολιμένα και σε ένα "ασήμαντο" μαγαζί στην Καρδαμύλη _με ντόπιο τσίπουρο (πανδαισία)
Το εκλεκτό εδώδιμο –και έθιμο στη Μεσσηνία που έλκει από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, γιατί η λαχταριστή γουρ(ου)νοπούλα δεν κινδύνευε να αρπαχθεί και να φαγωθεί από τους κατακτητές, όπως οποιοδήποτε άλλο σφαχτάρι, γιατί οι Τούρκοι –ως μουσουλμάνοι, δεν τρώγανε τα χοιρινά (μάλιστα ζούσαν –λένε ελεύθερες μέσα στην πόλη)

Αυτά κάποια άλλη στιγμή θα μιλήσουμε επιστημονικά, για το ρόλο της κληματόβεργας την αντίδραση Maillard (Λουί-Καμίλ Μαϊγιάρ _που κλείνει τα 112 χρόνια της) (Μαϊγιάρ) και πολλά ακόμη Να πούμε μόνο πως το σωστά ψημένο κρέας, ακόμη και το ψωμί, οι τηγανίτες, μπισκότα και αρτοσκευάσματα, ψημένα ζαχαρωτά και πολλά άλλα τρόφιμα ο καβουρδισμένος καφές κλπ οφείλουν όχι μόνο το χάρμα ουρανίσκου αλλά τη δελεαστική μυρωδιά τους σε μια σειρά αντιδράσεων που αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο χημικό Louis-Camille Maillard. Είναι η “μαγική” αντίδραση μεταξύ αμινοξέων και αναγωγικών σακχάρων που ροδίζει και νοστιμίζει το φαγητό, που την περιέγραψε για πρώτη φορά το 1912 ενώ εργαζόταν σε θέματα βιολογικής σύνθεσης των πρωτεϊνών.