Η Κούβα στηρίζει την προσφυγή κατά του κράτους του Ισραήλ για "γενοκτονία" του παλαιστινιακού λαού στο Διεθνές Δικαστήριο

Ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται και στη Χάγη η ακρόαση κατά του Ισραήλ για “γενοκτονία” στη Γάζα, μετά το αίτημα της Νότιας Αφρικής που ζητά την επείγουσα διακοπή των πολεμικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στη πολύπαθη Λωρίδα, ο ένθεν και ένθεν διπλωματικός πυρετός καλά κρατεί. Το Ισραήλ κλπ “πρόθυμοι” χαρακτηρίζουν τους ισχυρισμούς της Νότιας Αφρικής “αβάσιμους” και “συκοφαντικούς”, ενώ κάποια κράτη (μεταξύ αυτών το νησί της επανάστασης) και Κόμματα (πρώτο το ΚΚΕ) μιλούν για γεγονότα που “είναι αναμφισβήτητα, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ που έχει επιβάλλει και διατηρεί την κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη, για πολλές δεκαετίες, διαπράττει αποτρόπαιο έγκλημα στη Λωρίδα της Γάζας, σχεδιασμένη γενοκτονία κατά του λαού της Παλαιστίνης”-

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στηρίζει την προσφυγή της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ, κατά του του κράτους του Ισραήλ, με την κατηγορία της γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστινίων.

Τα γεγονότα είναι αναμφισβήτητα, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ που έχει επιβάλλει και διατηρεί την κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη, για πολλές δεκαετίες, διαπράττει αποτρόπαιο έγκλημα στη Λωρίδα της Γάζας, σχεδιασμένη γενοκτονία κατά του λαού της Παλαιστίνης.
Οι νεκροί ξεπερνούν τις 24.000 και δεκάδες χιλιάδες είναι οι αγνοούμενοι και οι τραυματίες. Πάνω από το 70% των νεκρών είναι παιδιά και γυναίκες. Η Γάζα έχει μετατραπεί σε ερείπια και ο λαός λιμοκτονεί, πεθαίνει, χωρίς τρόφιμα, νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και φάρμακα, ρεύμα και καύσιμα, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού έχει εκτοπιστεί από τις εστίες του.
Τώρα, να σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, να τερματιστεί η κατοχή του ισραηλινού κράτους στα παλαιστινιακά εδάφη, να αναγνωριστεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, στα σύνορα πριν τον Ιούνη του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

• Το ΚΚΕ καλεί την ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει τη στήριξη του κράτους του Ισραήλ και την εμπλοκή στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς και να στηρίξει την προσφυγή της Νότιας Αφρικής.
•  Καλεί τα πολιτικά κόμματα να τοποθετηθούν στο κρίσιμο ζήτημα της γενοκτονίας του λαού της Παλαιστίνης, για την καταδίκη του ισραηλινού κράτους στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ.
• Καλεί τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του μαζικού κινήματος, να συνεχίσουν και να δυναμώσουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό και να απαιτήσουν να καταδικαστεί για γενοκτονία το κράτος του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο.

Με επίσημη ανακοίνωση του Υπ.Εξ της Κούβας Cubaminrex “Η Κούβα υποστηρίζει την αγωγή της Νότιας Αφρικής ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου κατά της γενοκτονίας του Ισραήλ στην Παλαιστίνη”

Το Ισραήλ συνεχίζει να ενεργεί με απόλυτη ατιμωρησία επειδή έχει τη συνένοχη προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες παρεμποδίζουν επανειλημμένα και ασκούν βέτο στη δράση του Συμβουλίου Ασφαλείας, υπονομεύοντας την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως.

Το ΥπΕξ μας επαναλαμβάνει τη βαθιά του ανησυχία για τη συνεχιζόμενη κλιμάκωση της βίας από το Ισραήλ στα παράνομα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, κατά κατάφωρη παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Δικαίου, συμπεριλαμβανομένων πολλών ψηφισμάτων του ΟΗΕ.

Το Υπουργείο καταδικάζει σθεναρά, για άλλη μια φορά, τις δολοφονίες αμάχων, ιδιαίτερα γυναικών, παιδιών και εργαζομένων στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και τους αδιάκριτους βομβαρδισμούς κατά του παλαιστινιακού άμαχου πληθυσμού και την καταστροφή κατοικιών, νοσοκομείων και αστικών υποδομών.

Η Δημοκρατία της Κούβας είναι Κράτος Μέρος της Σύμβασης για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας από το 1953 και, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει σε αυτό το πλαίσιο, έχει την υποχρέωση να την αποτρέψει και τιμωρήσει.

Στο πλαίσιο αυτό, εκφράζει την υποστήριξή της στο αίτημα της Δημοκρατίας της Νότιας Αφρικής να κινήσει διαδικασία κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο, σε σχέση με τις παραβιάσεις της χώρας αυτής των υποχρεώσεών της βάσει της Σύμβασης και γενικότερα.

Αυτή η διαδικασία ενώπιον του κύριου δικαστικού σώματος των Ηνωμένων Εθνών πρέπει να κατανοηθεί και να ληφθεί υπόψη ως μια επείγουσα έκκληση για να σταματήσουν τα φρικτά διεθνή εγκλήματα της γενοκτονίας, κατά της ανθρωπότητας και του απαρτχάιντ που διαπράττονται κατά του παλαιστινιακού λαού.

Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις για ειρήνη στα παράνομα κατεχόμενα εδάφη, εδώ και 75 χρόνια σαφώς διαμορφώνεται η διάπραξη εγκλήματος γενοκτονίας, η οποία αυτή τη στιγμή λαμβάνει ακραίες διαστάσεις και απαιτεί την άμεση δράση των λαών και των κυβερνήσεων του κόσμου. να σταματήσει η αδιάκριτη εξόντωση κοριτσιών, αγοριών, γυναικών και γενικότερα του άμαχου πληθυσμού.
_            Αβάνα, 11 Ιανουαρίου 2024

Η Αντίλα Χασίμ, δικηγόρος του ανώτατου δικαστηρίου της Νότιας Αφρικής, μιλάει – σύμφωνα με Reuters, AP, AFP ανοιχτά για “Πράξεις του Ισραήλ, που μεμονωμένα και συλλογικά, συνιστούν υπολογισμένο πρότυπο συμπεριφοράς υποδεικνύοντας πρόθεση γενοκτονίας. Αυτή η πρόθεση είναι εμφανής στη συμπεριφορά του Ισραήλ σε: 1.Στόχευση Παλαιστινίων που ζουν στη Γάζα με χρήση όπλων που προκαλούν μεγάλης κλίμακας 2.ανθρωπιστική καταστροφή, καθώς και 3.χρήση ελεύθερων σκοπευτών κατά αμάχων, _ζητώντας, Καθορισμό ασφαλών ζωνών για τους Παλαιστίνιους, ώστε να αναζητήσουν καταφύγιο, και στη συνέχεια βομβαρδισμός τους. Στέρηση σε Παλαιστίνιους στη Γάζα βασικών αναγκών – τρόφιμα, νερό, υγειονομική περίθαλψη, καύσιμα, αποχέτευση και επικοινωνίες. Καταστροφή κοινωνικών υποδομών, σπιτιών, σχολείων, τζαμιών, εκκλησιών, νοσοκομείων, θάνατοι και σοβαροί τραυματισμοί, ενώ μεγάλος αριθμός παιδιών έμειναν ορφανά”.

Στο επόμενο τμήμα της παρουσίασής της στη Χάγη, η Νότια Αφρική παρουσίασε αυτό που περιγράφει ως “απόδειξη της γενοκτονικής πρόθεσης των ισραηλινών αρχών”.

• ·        Επικαλέστηκε άμεσα αρκετούς Ισραηλινούς ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, του υπουργού Αμυνας Γιοάβ Γκάλαντ και του Ισραηλινού προέδρου Ισαάκ Χέρτζογκ.
• Επικαλέστηκε το σχόλιο του Γκάλαντ ότι το Ισραήλ πολεμά «ανθρώπινα ζώα» και πως δεν θα υπάρξουν «ηλεκτρικό ρεύμα, τρόφιμα, νερό, καύσιμα» στη Γάζα.
• Ανέφερε ακόμη ότι είπε στα στρατεύματα πως δεν υπάρχουν περιορισμοί και ότι «θα εξαλείψουμε τα πάντα, θα φτάσουμε παντού».
• Επικαλέστηκε επίσης τον αντιπρόεδρο της Κνεσέτ που ζήτησε τη διαγραφή της Λωρίδας της Γάζας από προσώπου γης, υποστηρίζοντας ότι, παρόλο που δεν ήταν μέλος της κυβέρνησης, ήταν βουλευτής, του οποίου οι ψήφοι διαμόρφωσαν τις πολιτικές του ισραηλινού κράτους. Προβλήθηκε βίντεο με Ισραηλινούς στρατιώτες να χορεύουν και να τραγουδούν για την καταστροφή της Γάζας.

Η νομική ομάδα της Νότιας Αφρικής δήλωσε ότι “η γλώσσα της συστηματικής απανθρωποποίησης είναι εμφανής εδώ. Ανθρώπινα ζώα. Τόσο η Χαμάς όσο και οι πολίτες καταδικάζονται στο ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο”.

Κατά τη διάρκεια της 2ήμερης διαδικασίας (χτες και προχτές), το Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών άκουσε την επιχειρηματολογία της Νότιας Αφρικής, ημερινή συνεδρίαση, ενώ αναμένεται η (προφανής) απάντηση του Ισραήλ, σήμερα. Έτσι κι αλλιώς η δικαστική απόφαση για τη λήψη επειγόντων μέτρων αναμένεται εντός του μήνα.

Ωστόσο, το Δικαστήριο δεν θα κρίνει σε αυτό το χρονικό διάστημα εάν ευσταθούν οι ισχυρισμοί της ενάγουσας Νότιας Αφρικής περί γενοκτονίας.

Το αίτημα της Νότιας Αφρικής

Στη γραπτή προσφυγή της, 84 σελίδων, προς το Διεθνές Δικαστήριο για την έναρξη της διαδικασίας, η Νότια Αφρική, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Οι πράξεις και οι παραλείψεις του Ισραήλ για τις οποίες διαμαρτύρεται η Νότια Αφρική έχουν γενοκτονικό χαρακτήρα, επειδή αποσκοπούν στην καταστροφή σημαντικού μέρους της παλαιστινιακής εθνικής, φυλετικής και εθνοτικής ομάδας».

Θυμίζουμε πως οι υποθέσεις γενοκτονίας, οι οποίες είναι δύσκολο να αποδειχθούν, χρειάζεται να περάσουν ακόμα και χρόνια μέχρι να επιλυθούν.

Ωστόσο, η Νότια Αφρική ζητά από το δικαστήριο να εφαρμόσει γρήγορα «προσωρινά μέτρα» και «να διατάξει το Ισραήλ να σταματήσει να σκοτώνει και να προκαλεί σοβαρή ψυχική και σωματική βλάβη στον παλαιστινιακό λαό στη Γάζα».

Αναφέρει επίσης ότι το Ισραήλ θα πρέπει να σταματήσει να επιβάλλει σκόπιμα όρους που επιφέρουν την καταστροφή των Παλαιστινίων ως ομάδας, να διαταχθεί να αποτρέψει και να τιμωρήσει την υποκίνηση γενοκτονίας και να σταματήσει τους περιορισμούς στη βοήθεια καθώς και τις οδηγίες εκκένωσης.

Η απάντηση του Ισραήλ

Το Ισραήλ αντέδρασε οργισμένα στην προσφυγή εναντίον του, απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς της Νότιας Αφρικής και χαρακτηρίζοντάς τους «αβάσιμους» και «συκοφαντικούς». Επανέλαβε ότι ενεργεί σε αυτοάμυνα, για να προστατεύσει τους Ισραηλινούς, καταστρέφοντας τη Χαμάς. Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της χώρας, οι ΗΠΑ, απέρριψε επίσης την υπόθεση ως «αβάσιμη». Ενόψει της έναρξης των ακροάσεων, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου έδωσε στη δημοσιότητα βίντεο όπου τονίζει πως το Ισραήλ _δήθεν πολεμά τη Χαμάς, όχι τον παλαιστινιακό πληθυσμό, και ενεργεί σε πλήρη συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο.

«Το Ισραήλ δεν έχει πρόθεση να καταλάβει μόνιμα τη Γάζα ή να εκτοπίσει τον άμαχο πληθυσμό της» αναφέρει. Έξω από το δικαστήριο, και οι δύο πλευρές θα προσπαθήσουν επίσης να κερδίσουν τη μάχη της κοινής γνώμης.Το Ισραήλ πραγματοποιεί σειρά εκδηλώσεων στη Χάγη, συμπεριλαμβανομένης μιας πορείας ειρήνης χτες το πρωί, ενώ διοργανώνει εκθέσεις για τους Ισραηλινούς ομήρους που εξακολουθούν να κρατούνται από τη Χαμάς και συνεντεύξεις με συγγενείς ομήρων. Ο Σίσι της Αιγύπτου ζητεί από τη διεθνή κοινότητα να πιέσει για εκεχειρία στη Γάζα

Ποιοι χαιρέτισαν την προσφυγή

Η Νότια Αφρική ανακοίνωσε προχθές, Τετάρτη, ότι η αντιπροσωπεία της θα περιλαμβάνει τον πρώην ηγέτη του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος είναι μακροχρόνιος υποστηρικτής της παλαιστινιακής υπόθεσης. Ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας, ο οποίος αριθμεί 57 κράτη-μέλη, χαιρέτισε την προσφυγή της Νότιας Αφρικής, ενώ μεμονωμένες χώρες εξέφρασαν επίσης την υποστήριξή τους. Η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Βελγίου, Πέτρα Ντε Σούτερ, έγραψε στο Twitter ότι θα ήθελε η χώρα της «να αναλάβει δράση στο Διεθνές Δικαστήριο, ακολουθώντας το παράδειγμα της Νότιας Αφρικής».

Πώς ορίζεται η γενοκτονία

Οι νομικές ομάδες και των δύο πλευρών θα έχουν τον ίδιο χρόνο για να υποστηρίξουν την υπόθεσή τους, περίπου τρεις ώρες. Η σύμβαση για τη γενοκτονία, που καταρτίστηκε το 1948 μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Ολοκαύτωμα), περιγράφει το έγκλημα ως «πράξεις που διαπράχθηκαν με πρόθεση να καταστρέψουν, εν όλω ή εν μέρει, μία εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα».

Οι πράξεις περιλαμβάνουν τη δολοφονία μελών της ομάδας ή την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης.

Η Χάγη δεν έχει τη δυνατότητα να επιβάλει τις αποφάσεις της και είναι πιθανό το Ισραήλ να αγνοήσει ενδεχόμενη απόφαση σε βάρος του. Ωστόσο, μία τέτοια στάση θα τροφοδοτούσε περισσότερη οργή εναντίον του και διεθνή καταδίκη της στρατιωτικής εκστρατείας του στη Γάζα.

 

Πόσα ml μελαγχολίας λέει η συνταγή ρε μάνα; 120 ml κονιάκ …

\\ Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
έναν πολύχρωμο κόσμο… (^#)

Μου λείπουν τ’ ανόθευτα γέλια, κάτι αγκαλιές σφιχτές, οι λέξεις οι δαντελένιες κι εκείνες οι καραμελωμένες αναμονές για τις γιορτές, την ώρα που ο λαός μας και σ΄ όλο τον κόσμο μετράνε αντοχές, τις απλώνουν στα παγωμένα δωμάτια, μήπως και φτουρήσουνε και την βγάλουν ως τα Χριστούγεννα. Μου λείπουν _μας λείπουν σε πολλούς της γενιάς μου, οι βόλτες οι αναίτιες και τ’ απρόσμενα καλέσματα, δίχως το πώς και το γιατί. Μας λείπει η αυθόρμητη καλημέρα με το γείτονα, τα κουρασμένα χαμόγελα των κοριτσιών στο ταμείο, το παιδικό μελίσσι που οδοιπορούσε χαρούμενο μεσημέρια, ζαλωμένο σχολικές τσάντες, συμβατές με τετράδια, κασετίνες, μολύβια και αδιαπραγμάτευτα όνειρα.

Το ρούτερ του γείτονα δεν δουλεύει, ρε μάνα και μας λείπουν τα βασικά υλικά της συνταγής. Πώς να ζήσεις δίχως υπολογιστές και φορτιστές ευτυχίας, και πώς να φτιάξεις μελομακάρονα με δανεικό σιμιγδάλι ή αλεύρι, μάνα; Πώς να μυρίσει το σπίτι σιρόπια και κανελλογαρύφαλλα από μια οθόνη; Δεν μου βγαίνει το μέτρημα… 

Τόσοι οι νεκροί, τόσοι οι νεκροζώντανοι, τόσα τα χαρτόνια που στολίζουν πάλι φέτος τους δρόμους μας "Είμαι άνεργος, πεινάω". Μέλι ούτε για δείγμα και 120ml κονιάκ δεν τα χωράει ούτε το πάλαι ποτέ παγουρίνο!

Μου λείπεις και συ μάνα _ Τζούλια ... με  [ Μι ] κεφαλαίο αφανή ήρωα της οικογένειας που χρόνια και χρόνια, μαγκανοπήγαδο και σκληρή καθημερινότητα “κουβαλούσες τ’ αγκωνάρια” ...αθόρυβα, περήφανα, χωρίς ποτέ να παραπονεθείς.

Μετράω αντίστροφα τις μέρες … Ουκέτι καιρός για χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα, γιατί φέτος αναβιώνουμε την κλιμάκωση του μακελειού στη Γάζα με εξαγγελίες για μακρόχρονο πόλεμο “μέχρι την απόλυτη νίκη” των καθαρμάτων _ στους 18.800++  έφτασαν οι νεκροί Παλαιστίνιοι - πάνω από 1,9 εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι

Κουράστηκα να μετράω, τόσα τσουρέκια θα αγοράσει πάλι ο πρωθυπουργός απ’ τον Τερκενλή, τόσες εκατόμβες νεκρών, τόσες νεκρώσιμες μετακινήσεις και άσκοπες δημοσκοπήσεις ανάμεσα σε ΝΔ και απολειφάδια της πάλαι ποτέ 2^ης και 3^ης φοράς “αριστερά”, που μας άλλαξε τα φώτα και καραδοκεί πάντα ούτε ξύσμα φιλότιμου και τόσες δόσεις υπέρκομψης ξεδιαντροπιάς. Πόσα φέρετρα με νεκρούς που έφυγαν άκλαυτοι και ασαβάνωτοι, με πόση κανονικότητα γλιστράνε μακριά μας οι παππούδες κι οι γιαγιάδες.
            (^#) του Τόλη Νικηφόρου

 

Πόσα ml μελαγχολίας
λέει η συνταγή, ρε μάνα;;

Αδιέξοδα δεν υπάρχουν...
Με το ΚΚΕ στον αγώνα μπορούμε να νικήσουμε!

Μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε, να δυναμώσει η πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση, να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής σε όλη την Ελλάδα, συζητάμε με εργάτες και εργάτριες, με ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, με γυναίκες και νέα παιδιά, που διατυπώνουν ερωτήματα και προβληματισμούς για τις εξελίξεις, αναζητούν τις αιτίες, τι φταίει και φτάσαμε ως εδώ. Κυρίως όμως αναζητούν τι πρέπει να γίνει, τι μπορούμε να κάνουμε και πώς θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που ολοένα και χειροτερεύει.
Η αισιοδοξία μας δεν είναι τυπική, όπως μπορεί να σκεφτούν ορισμένοι, είναι πραγματική. Πηγάζει από την ακλόνητη πίστη μας ότι ο λαός μας και όλοι οι λαοί μπορούν, αν το αποφασίσουν, να φέρουν τα πάνω κάτω και να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων, βαδίζοντας στον δρόμο της σύγκρουσης με το σύστημα της εκμετάλλευσης, επιβάλλοντας το δίκιο τους.

Η αισιοδοξία μας όμως επιβεβαιώνεται
και από τη δυναμική που καταγράφει η άνοδος του κύρους του ΚΚΕ σε ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, η οποία ξεπερνά τα όρια της εκλογικής του δύναμης, όπως αυτή καταγράφηκε στις μάχες που δώσαμε.

Η εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ
να γίνει ακόμα πιο πλατιά συμπόρευση μαζί του

Σφυρηλατήθηκε μέσα στους μεγάλους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, οι οποίοι ακόμα παραμένουν σημείο αναφοράς για όλους τους εργαζόμενους. Γιατί δεν είναι λίγο πράγμα να τα βάζεις με το μονοπώλιο και να νικάς, να καθυστερείς, να ακυρώνεις τα αντιλαϊκά σχέδιά του. Και να αντέχεις, γιατί οργανώνεσαι, απλώνεις το χέρι και παίρνεις δύναμη από την τάξη σου που αναμετριέται στα ίσα με τον αντίπαλό της.
Σφυρηλατήθηκε στις μεγάλες δοκιμασίες του λαού μας από τις μεγάλες καταστροφές, πότε με τις πυρκαγιές, την άλλη με τις πλημμύρες, μετά με τους σεισμούς...
Εκεί που δυναμώνει η λαϊκή αλληλεγγύη και γίνεται συνείδηση ότι αυτό το κράτος είναι ταξικό και γι' αυτό ανίκανο, γυμνό, ανύπαρκτο, εχθρός, όταν πρόκειται για τις λαϊκές ανάγκες. Και την ίδια ώρα ικανό, σύγχρονο, φίλος όταν πρόκειται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ναι, αυτό το ρεύμα σφυρηλατήθηκε μέσα στα μεγάλα γεγονότα των προηγούμενων ετών, εκεί όπου γεννήθηκε το σύνθημα “Μόνο ο λαός σώζει τον λαό στον δρόμο της ανατροπής”, και σήμερα γίνεται πυξίδα γι' αυτά που θα ακολουθήσουν...

Ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός ήταν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας για το έγκλημα στα Τέμπη, που μόνο το ΚΚΕ απέδειξε πως δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά έχει Ιστορία που καταγράφει αιτίες και ευθύνες. Κι όχι τυχαία, έχουν ίδια αφετηρία σε όλα. Ολα γίνονται για τα κέρδη του κεφαλαίου, θυσιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων.
Αυτό το ρεύμα σφυρηλατήθηκε στην ενίσχυση της ανησυχίας ότι οι κίνδυνοι από την εμπλοκή της χώρας στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μεγαλώνουν, τόσο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία όσο και τώρα στη σφαγή στην Παλαιστίνη από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.

Συνολικά, αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης ενισχύεται μέσα στις συμπληγάδες ενός συστήματος που δημιουργεί μόνο αδιέξοδα, που δείχνει το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο, τόσο σε συνθήκες κρίσης, όσο και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Τώρα όμως μπορεί να αποκτήσει νέα δυναμική μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Να συναντηθεί και να εκφραστεί πιο αποφασιστικά, με τη συμπόρευση ακόμα περισσότερων εργαζομένων με το ΚΚΕ, παντού!

Ο λαός μπορεί να γίνει
πρωταγωνιστής των εξελίξεων

Έχουμε βαθιά πεποίθηση πως ο λαός μας μπορεί και να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, βαδίζοντας στον δρόμο της σύγκρουσης με αυτό το σύστημα και αυτό το κράτος της εκμετάλλευσης, για να φωτίσει την ελπίδα και τη δικαιοσύνη.

Κι αυτός ο δρόμος ανοίγει μέσα από τα μικρά και μεγάλα μέτωπα που έχουμε μπροστά μας, βάζοντας στο στόχαστρο την πολιτική της ΝΔ, η οποία μπορεί να κουνάει το δάχτυλο του 41%, αξιοποιώντας βέβαια και την αβάντα που της προσφέρουν διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα, όμως ξέρει καλά πως η δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική της δυναμώνει και θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, γιατί και τα σινιάλα στην παγκόσμια και ελληνική οικονομία δεν είναι καλά και τα ζόρια θα μεγαλώνουν.

Πραγματική, μαχητική, εργατική _
λαϊκή αντιπολίτευση είναι μόνο το ΚΚΕ

Εδώ, σ' αυτούς τους αγώνες, στον δρόμο της σύγκρουσης, έχουν θέση όλοι όσοι και όσες θέλουν να υποστεί πραγματικό πλήγμα η κυβέρνηση της ΝΔ. Όσοι επιδιώκουν να της κοπεί λίγο η φόρα. Οσοι βαδίζουν στους δρόμους του αγώνα, όσοι βάζουν στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, και δεν εκτονώνονται αναζητώντας μια δήθεν λύση σε κυβερνητική εναλλαγή, όπου απλά ο Μανωλιός βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Γιατί το έργο μιας τέτοιας «κυβερνητικής εναλλαγής» στα πλαίσια αυτού του συστήματος, μια άλλης κυβέρνησης που δήθεν κάτι θα δώσει ή έστω θα αφήσει τα πράγματα όπως είναι, ανέβηκε πολλές φορές στο παρελθόν, κι ήταν σκέτη αποτυχία, τραγωδία για τον λαό, θα λέγαμε.

Και δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Η παράσταση της «πρώτη φορά αριστεράς», με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως το 2019, θα συζητιέται για πολλά χρόνια ακόμα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας και με τη δυνατότητα που έχει αυτή να παραπλανά, να εξαπατά, σε κρίσιμες για το καπιταλιστικό σύστημα στιγμές, όπως ήταν η περίοδος της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, με τη διακυβέρνησή του έδωσε στο σύστημα χώρο και χρόνο για να πάρει ανάσα και να επανέλθει δριμύτερο. Κυρίως, όμως, του έδωσε τη δυνατότητα να κλείσει τις ρωγμές του και να περάσει στην επόμενη φάση της επίθεσης στην εργατική τάξη, στον λαό.

Η περίοδος αυτή είναι αλήθεια πως δίνει πλούσια πείρα, όχι μόνο στα αστικά επιτελεία, δίνει πλούσια πείρα στον ίδιο τον λαό και το κίνημά του, ο οποίος μπορεί τώρα να διαβάσει πιο καλά και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Μπορεί να βγάλει πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα για το πού πάνε τα πράγματα και τι επιλογές χρειάζεται να κάνει ο ίδιος, χωρίς να πέσει ξανά στη «λούμπα» των αυταπατών και των κάλπικων διλημμάτων.

Δείτε πώς σήμερα αγωνιούν όλοι τους να ξεπεράσει σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ τα προβλήματα, να ανασυνταχθεί γρήγορα η σοσιαλδημοκρατία, να αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα το αστικό πολιτικό σύστημα εναλλαγής. Τους ακούτε με υποκριτική αγωνία να λένε πως «η χώρα χρειάζεται αξιωματική αντιπολίτευση για να ελέγχει την κυβέρνηση της ΝΔ»!!!

Γελοιότητες! Απλά, μια νέα «καβάτζα» χρειάζεται το πολιτικό σύστημα της ρεμούλας και της αρπαχτής, της διαφθοράς και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά πως πραγματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να είναι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε άλλοι που προς το παρόν περιφέρονται γύρω από αυτούς τους δύο. Ακριβώς γιατί όλοι αυτοί, μηδενός εξαιρουμένου, στήριξαν όλες τις στρατηγικές επιλογές της ΝΔ, που είναι ευθυγραμμισμένες με το διευθυντήριο της Κομισιόν και το πολεμοκάπηλο ΝΑΤΟ. Ολοι αυτοί ψήφισαν πάνω από τα μισά νομοσχέδια της ΝΔ και στην ίδια ρότα συνεχίζουν και σήμερα, χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα.

Πραγματική μαχητική, εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση είναι μόνο το ΚΚΕ και μέσα στη Βουλή για να αποκαλύπτει έγκαιρα στους εργαζόμενους τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, αλλά κυρίως έξω από τη Βουλή, μέσα στους αγώνες, για να τους αντιπαλεύει. Σκεφτείτε μόνο τι έχει περάσει η ΝΔ αυτούς τους πρώτους μήνες, και ποιος ήταν απέναντι...

Η ...ευρύχωρη αριστερά
τους χωράει όλους,
ακροδεξιούς, δεξιούς, ΠΑΣΟΚους...

Ορισμένοι μάλιστα μιλούν για το «φαινόμενο Κασσελάκη», ο οποίος πράγματι σήμερα είναι η προσωποποίηση του πολιτικού εκφυλισμού, ακριβώς γιατί εκεί οδηγεί η λογική του «μεσσιανισμού», της υποταγής στα συμφέροντα του κεφαλαίου, η στοίχιση με τον ευρωατλαντικό παράγοντα και πάει λέγοντας... Πραγματικό όμως «φαινόμενο» είναι το μέγεθος των υπηρεσιών που προσφέρει στο σύστημα ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και τώρα. Δείτε πώς αναλαμβάνουν τέτοιο ρόλο. Για «συμπεριληπτική ανάπτυξη» μιλά ο κ. Κασσελάκης. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μπορούν να αυγατίζουν τα κέρδη των καπιταλιστών - ληστών και να παίρνουν τάχα μεγαλύτερο μερίδιο οι εργαζόμενοι. Αφήστε που την «καινοτόμα» αριστερή πρόταση να αμείβονται «με μετοχές» οι εργαζόμενοι την είχε κάνει και ένας άλλος πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου, και είδαμε πού κατέληξε.

Τι διαφορετικό λένε όμως και αυτοί που φεύγουν, όπως οι 11 πρόσφατα, της «Νέας Αριστεράς»; Οι οποίοι διά στόματος αρχηγού τους λένε πως θέλουν μια αριστερά ευρύχωρη, ανοιχτόμυαλη!!!

Είδαμε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ τους χώρεσε όλους! Ακροδεξιούς, δεξιούς, ΠΑΣΟΚους και βάλε... Και μάλιστα ανησυχεί γιατί η ΝΔ επιβάλλει τη «δεξιά» ατζέντα. Ποια, αλήθεια, είναι η «αριστερή» ατζέντα; Αυτή που μιλάει δήθεν αριστερά και στρίβει συνεχώς δεξιά; Αυτή που εφάρμοσε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την οποία δηλώνουν περήφανοι; Περήφανοι γιατί διέσωσαν την «κοινωνική συνοχή»; Για τις μεγάλες τομές στην εργασία, δηλαδή τον νόμο Αχτσιόγλου - Βρούτση, το χτύπημα της απεργίας; Το Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου; Περήφανοι για το 3ο μνημόνιο; 'Η για τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών που προβάλλουν ως παράσημο; 'Η μήπως τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ που μετέτρεψε τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο;

Αλλά δείτε και την πρόσφατη στάση όλων τους στη Βουλή. Οχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και των πρώην ΣΥΡΙΖΑίων. Το 50% του νομοσχεδίου της ΝΔ που παραδίδει στα «κοράκια» των funds τα χρεωμένα νοικοκυριά το ψήφισαν όλοι μαζί.

Οι πρώην ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, δεν καταψήφισαν τα κατάπτυστα άρθρα του νομοσχεδίου που αφορούν στη θέσπιση περισσότερων ευνοϊκών κανόνων για τα «κοράκια», ώστε να μη «σκοντάφτει» στα δικαστήρια η κλοπή των σπιτιών των χρεωμένων νοικοκυριών, από πιθανές προσφυγές δανειοληπτών. Θαυμάστε αριστεροσύνη!!!

Όσοι εμπιστεύτηκαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ
έχουν σήμερα επιλογή,
τη συμπόρευση με το ΚΚΕ

Πόσα ml μελαγχολίας
λέει η συνταγή ρε μάνα;

Κανένα!! Μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε “φωλιές” αισιοδοξίας και άλλης προοπτικής Να πυκνώσουν οι γραμμές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ Αυτή θα είναι και η πραγματική εγγύηση για τον λαό!

Ο προβληματισμός και τα ερωτηματικά μπορούν να γίνουν συμπέρασμα και απόφαση. Με απλά λόγια, πιο πολλοί να μάθουν για τι πράγμα μιλά το ΚΚΕ, ποια είναι η πρότασή του, γιατί συμφέρει τον λαό μας. Να μην αφήσουμε πόλη, γειτονιά, χωριό, τόπο δουλειάς, σπουδών, αθλητισμού, πολιτισμού, που δεν θα φτάσει το μήνυμά μας.

Τώρα να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα από όσους δεν το τόλμησαν τους προηγούμενους μήνες. Για τις ζωές μας, για τις μεγάλες ανάγκες μας που μπορούν να ικανοποιηθούν.

Σε αυτόν τον αγώνα καλεί το ΚΚΕ
και δεν πρέπει να λείψει κανείς!
Γιατί αδιέξοδα δεν υπάρχουν.
Με το ΚΚΕ μπορούμε να νικήσουμε!

Δυὸ χρόνια ἐκείνη τὸν περίμενε, μὲ τὴν ψυχή στὰ δόντια, ὅπως λένε,
κ’ ἐκεῖνος ἦρθε κάποια μέρα, ἀρχὲς τῆς ἄνοιξης, σὰ νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα.
Αὐτό ἀκριβῶς τὴ σκότωσε. Δέν κατάλαβε ἐκεῖνος
πὼς ἦταν πεθαμένη ἀντίκρυ του, μὲ φόντο
ἕνα περίλαμπρο, τετράγωνο, ἀνοιχτό παράθυρο.

 

Τὴν κοίταζε μ’ ἐρωτικὴν αὐτοπεποίθηση,
μ’ αὐτὴ τὴν εὔκολη, σχεδόν ἐπαγγελματική, ἀσκημένη ἐπιθυμία. Τὸ βλέμμα του
ζεστά ψυχρό τρυπάνιζε κάποια παλιά ναρκωμένη πληγή μές στὰ ὀστά της.

 

Κ’ ἤτανε μιὰ σκηνή παράξενη κι ὡραία, σὰν κάποιος

νἄχε πεθάνει ἀμίλητος στὴν πολυθρόνα τοῦ ὀδοντιατρείου
κι ὁ γιατρὸς νὰ συνέχιζε ἥσυχα νὰ τοῦ σφραγίζει ἕνα δόντι
ἐνῶ ὁ ἥλιος τοῦ Ἰουνίου λαμποκοποῦσε στὸ καφετί πετσί τῆς πολυθρόνας.

 

 

Λόρενς της Αραβίας _μέγας “ιδεαλιστής” του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή

Μέση Ανατολή: θεωρητικά η Δυτική Ασία + Αίγυπτος (μπαλάκι με τη Βόρεια Αφρική) δίπλα στην “εγγείαν  Ανατολή _εγγύς της εγγύος κλπ (σε αντίθεση με την Άπω Ανατολή) και την “Ευρύτερη Μέσης Ανατολής” (γνωστή και ως Μέση Ανατολή + Βόρεια Αφρική = Μαγκρέμπ, Σουδάν, Τζιμπουτί, Σομαλία, Κομόρες, Αφγανιστάν, Πακιστάν, και λιγότερο συχνά την Υπερκαυκασία και Κεντρική Ασία). Όλα αυτά τον 20ό αιώνα _ειδικά μετά τον πρώτο παγκόσμιο ποικίλλοντας ανάλογα με την εθνολογική, πολιτισμική και _κυρίως γεωπολιτική σκοπιά. Κατά κανόνα πάντως περικλείουν την αραβική χερσόνησο και χώρες γύρω από την Ερυθρά Θάλασσα και τον Περσικό κόλπο.

Η πολύπαθη περιοχή όπου πάνω από 100 χρόνια το σύνθημα «οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν_αλλάζουν, γράφεται με άλικα γράμματα και καραβάνια ξεριζωμένων -που θαλασσοπνίγονται, σε αναζήτηση μιας ανθρώπινης ζωής μεταξύ “πολιτισμένων” θηρίων.

Με την “μεσαίαν τάξιν” _
Εμείς η μεσαία τάξις \ είμεθα η μόνη τάξις \ με έντιμον συνείδησιν εθνικήν.
Και όπως είναι φυσικό η μεσαία τάξη
θέλει και εκείνη λιγάκι να διατάξει,
να γίνει άρχουσα δηλαδή!

Στην κλειδαρότρυπα σκυμμένη
και το χέρι στην τσέπη,
χρόνια τώρα περιμένει και βλέπει,
όμως την εμποδίζει ένα κλειδί!

Και τούτο εδώ είναι ένα μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά,
για να τρομάξει αυτόν τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και γκούχου γκουχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές…

Lawrence of Arabia
_1962_3ω+38λ

Μία από τις καλύτερες επικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, που τιμήθηκε με επτά Όσκαρ ^(#) ( ο “Λόρενς της Αραβίας”, του Ντέιβιντ Λιν, αφηγείται την αληθινή _υποτίθεται ιστορία του Τ.Ε. Λόρενς, ενός “ιδεαλιστή” νεαρού Βρετανού αξιωματικού, που στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετεί στο στρατόπεδο του Πρίγκιπα Φεϊζάλ, του ηγέτη της επανάστασης των αραβικών φυλών εναντίον των Τούρκων. Κάνοντας μια σειρά από νικηφόρες επιθέσεις, ο Λόρενς οδηγεί πενήντα άνδρες του Φεϊζάλ μέσα από την έρημο, προκειμένου να επιτεθεί στο τουρκοκρατούμενο λιμάνι της Άκαμπα, που κατέχει σημαντική στρατηγική θέση και στέφεται με επιτυχία.
Πρωταγωνιστούν (αναφέρουμε όλους τους ηθοποιούς γιατί πράγματι το αξίζουν _γυναίκα καμία και πολύ σωστά, αφού ο ρόλος της στην κοινωνία ήταν περιορισμένος σε ερωτικό αντικείμενο): Peter O'Toole \ Lawrence ^^ Alec Guinness \ πρίγκηπας Faisal ^^ Anthony Quinn \ Auda Abu Tayi ^^ Jack Hawkins \ στρατηγός Edmund Allenby ^^ Omar Sharif \ Sherif Ali ^^ José Ferrer \  Τούρκος Μπέης ^^ Anthony Quayle \ Συνταγματάρχης Brighton ^^ Claude Rains \ Κ^ος Dryden ^^ Arthur Kennedy \ Jackson Bentley ^^ Donald Wolfit \ Στρατηγός Archibald Murray ^^ I.S. Johar \ Gasim ^^ Gamil Ratib \ Majid ^^ Michel Ray \ Farraj ^^ John Dimech \ Daud ^^ Zia Mohyeddin \ Tafas ^^ Howard Marion-Crawford \ Νοσοκόμα ^^ Jack Gwillim \ CΓραμματέας στου Club & Hugh Miller \ R.A.M.C. -συνταγματάρχης

Οι Άραβες, αρχίζουν να τον αντιμετωπίζουν σαν θεό... Ο ίδιος ο Λόρενς _τουλάχιστον στην ταινία, αρχίζει να ξεκαθαρίζει αυτό που ήδη είχε αρχίσει να σχηματίζεται μέσα του: την ακατανίκητη επιθυμία να ενώσει όλες τις αραβικές φυλές και να τις απαλλάξει από την ξένη κυριαρχία. Όποια και να ήταν αυτή. Αυτό φυσικά δεν άρεσε και πολύ στους συμπατριώτες του, ... που ξέχασαν πολύ γρήγορα τις ηρωικές του πράξεις.
Εν ολίγοις ένας σχεδόν “άγιος” και πονόψυχος Λόρενς, εναντίον μιας κακής ηγεσίας…

Ο διπλά παρασημοφορημένος
(CB+DSO)
βρετανός πράκτορας
Thomas Edward Lawrence

(16-Αυγ-1888_19-Μάη-1935 _σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό με τη μοτοσυκλέτα του στην Αγγλία ταινία –όπως ακριβώς αρχίζει η ταινία)

Μετά το ξέσπασμα των εχθροπραξιών στη Μέση Ανατολή (Αυγ-1914), ο Λόρενς _ήδη στέλεχος των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών δεν κατατάχθηκε αμέσως, περιμένοντας (συμβουλή του μέντορά του) τη νέα μονάδα πληροφοριών του Arab Bureau στο Κάιρο, όπου έφτασε το Δεκέμβρη.

Η κατάσταση ήταν περίπλοκη και χειροτέρεψε το 1915, μέσα από ένα αυξανόμενο αραβο-εθνικιστικό κίνημα εντός των αραβόφωνων οθωμανικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένων πολλών Αράβων που υπηρετούσαν στις οθωμανικές ένοπλες δυνάμεις. Ήταν σε επαφή με τον Σαρίφ Χουσεΐν, Εμίρη της Μέκκας, ο οποίος διαπραγματευόταν με τους Βρετανούς και προσφερόταν να ηγηθεί μιας αραβικής εξέγερσης κατά των Οθωμανών. Σε αντάλλαγμα, ήθελε βρετανική εγγύηση για ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος, συμπεριλαμβανομένων της Χετζάζ, της Συρίας και της Μεσοποταμίας. Μια τέτοια εξέγερση θα ήταν χρήσιμη για τη Βρετανία στον πόλεμο της κατά των Οθωμανών, μειώνοντας την απειλή κατά της Διώρυγας του Σουέζ. Ωστόσο, υπήρξε αντίσταση από Γάλλους διπλωμάτες που επέμεναν ότι το μέλλον της Συρίας ήταν ως γαλλική αποικία, όχι ως ανεξάρτητο αραβικό κράτος. Υπήρξαν επίσης έντονες αντιρρήσεις από την κυβέρνηση της Ινδίας, η οποία ονομαστικά ήταν μέρος της βρετανικής κυβέρνησης αλλά ενεργούσε και ανεξάρτητα. Το όραμά της ήταν η Μεσοποταμία υπό βρετανικό έλεγχο να λειτουργήσει ως σιταποθήκη για την Ινδία. Επιπλέον, ήθελε να κρατήσει το αραβικό της φυλάκιο στο Άντεν.

Στο Arab Bureau, ο Lawrence επέβλεπε την προετοιμασία των χαρτών, παρήγαγε ένα καθημερινό δελτίο για τους Βρετανούς στρατηγούς που δρούσαν στο θέατρο των επιχειρήσεων, ανακρίνοντας και κρατούμενους. Ήταν υποστηρικτής μιας βρετανικής απόβασης στην Αλεξανδρέττα, η οποία δεν έγινε ποτέ και επίσης υποστηρικτής μιας ανεξάρτητης αραβικής Συρίας.

Η κατάσταση έφτασε σε κρίση τον Οκτώβριο του 1915, καθώς ο Σαρίφ Χουσεΐν ζήτησε άμεση δέσμευση από τη Βρετανία, με την απειλή ότι διαφορετικά θα έριχνε το βάρος του πίσω από τους Οθωμανούς. Αυτό θα δημιουργούσε ένα αξιόπιστο πανισλαμικό μήνυμα που θα μπορούσε να ήταν επικίνδυνο για τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, που  αντιμετώπιζαν σοβαρές δυσκολίες στην εκστρατεία της Καλλίπολης. Οι Βρετανοί απάντησαν με μια επιστολή από τον Ύπατο Αρμοστή McMahon που ήταν γενικά αποδεκτή, επιφυλάσσοντας δεσμεύσεις σχετικά με τις ακτές της Μεσογείου και –“πισινή” με τους “Αγίους Τόπους”.

Την άνοιξη του 1916, ο Λόρενς στάλθηκε στη Μεσοποταμία για να βοηθήσει στην ανακούφιση της Πολιορκίας του Κουτ μέσω κάποιου συνδυασμού έναρξης αραβικής εξέγερσης και δωροδοκίας Οθωμανών αξιωματούχων. Αυτή η αποστολή δεν πέτυχε, ενώ -στο μεταξύ, η Συμφωνία Sykes-Picot διαπραγματευόταν στο Λονδίνο εν αγνοία των Βρετανών αξιωματούχων στο Κάιρο, η οποία παραχώρησε μεγάλο μέρος της Συρίας στη Γαλλία. Επιπλέον, υπονοούσε ότι οι Άραβες θα έπρεπε να κατακτήσουν τις τέσσερις μεγάλες πόλεις της Συρίας εάν επρόκειτο να έχουν οποιοδήποτε κράτος εκεί: τη Δαμασκό, τη Χομς, τη Χάμα και το Χαλέπι. Δεν είναι σαφές σε ποιο σημείο ο Λόρενς έλαβε γνώση του περιεχομένου της συνθήκης, πάντως η αραβική εξέγερση ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1916, αλλά βαλτώθηκε μετά από μερικές επιτυχίες, με πραγματικό κίνδυνο οι οθωμανικές δυνάμεις να προχωρήσουν κατά μήκος της ακτής της Ερυθράς Θάλασσας και να ανακαταλάβουν τη Μέκκα.

Στις 16-Οκτ-1916, ο Λόρενς στάλθηκε στο Χετζάζ σε μια αποστολή συλλογής πληροφοριών με επικεφαλής τον Ρόναλντ Στορς. Συνεννοήθηκε με τους γιους του Σαρίφ Χουσεΐν, Αλί, Αμπντουλάχ και Φαϊζάλ καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο Φαϊζάλ ήταν ο καλύτερος υποψήφιος για να ηγηθεί της εξέγερσης.

Τον Νοέμβριο, ο S. F. Newcombe ανατέθηκε να ηγηθεί ενός μόνιμου βρετανικού συνδέσμου στο επιτελείο του Faisal, αλλά δεν είχε φτάσει ακόμη στην περιοχή και το θέμα ήταν επείγον, οπότε ο Λόρενς στάλθηκε στη θέση του και στα τέλη Δεκεμβρίου 1916, ο Faisal και ο Lawrence επεξεργάστηκαν ένα σχέδιο για την επανατοποθέτηση των αραβικών δυνάμεων ώστε να θέσουν υπό απειλή τον σιδηρόδρομο από τη Συρία, αποτρέποντας ταυτόχρονα τις οθωμανικές δυνάμεις γύρω από τη Medina από το να απειλήσουν τις αραβικές θέσεις. Ο Newcombe έφτασε ενώ ο Lawrence ετοιμαζόταν να φύγει από την Αραβία, αλλά ο Faisal παρενέβη δυναμικά, ζητώντας να γίνει μόνιμη η αποστολή του Lawrence.

Οι πιο σημαντικές συνεισφορές του στην Αραβική Εξέγερση ήταν στον τομέα της στρατηγικής και της σύνδεσης με τις Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά συμμετείχε επίσης προσωπικά σε αρκετές στρατιωτικές εμπλοκές (μεταξύ άλλων):

·  1917  

•   3 Ιαν: Επίθεση σε οθωμανικό φυλάκιο στο Χετζάζ
• 26 Μαρτ: Επίθεση στο σιδηρόδρομο στο AbaelNaam
•    11 Ιουν: Επίθεση σε γέφυρα στο RasBaalbek
•    2 Ιουλ: Ήττα των οθωμανικών δυνάμεων στο AbaelLissan, ένα φυλάκιο της Άκαμπα
• 18 Σεπτ: Επίθεση σε τρένο κοντά στη Mudawara
• 27 Σεπτ: Επίθεση στο τρένο, κατέστρεψε τη μηχανή
•  7 Νοε: Μετά από μια αποτυχημένη επίθεση στις γέφυρες Yarmuk, ανατίναξε ένα τρένο στις γραμμές μεταξύ Dera'a και Amman, φέρνοντας πολλά τραύματα κατά τηην έκρηξη και επακόλουθη μάχη

·  1918

     25–26 Ιαν: μάχη της Ταφιλά, μια περιοχή νοτιοανατολικά της Νεκράς Θάλασσας, με Άραβες του τακτικού στρατού υπό τη διοίκηση του Τζαφάρ Πασά αλ-Ασκάρι· η μάχη ήταν μια αμυντική εμπλοκή που μετατράπηκε σε επιθετική και περιγράφηκε στην επίσημη ιστορία του πολέμου ως «λαμπρό κατόρθωμα όπλων». Ο Λόρενς τιμήθηκε με το παράσημο της Διακεκριμένης Υπηρεσίας για την ηγεσία του στην Ταφιλά και προήχθη σε αντισυνταγματάρχη.

     Μάρτης: Επίθεση στον σιδηρόδρομο κοντά στην Άκαμπα

     19-Απρ: Επίθεση με βρετανικά τεθωρακισμένα + ΤΟΜΠ (μεταφοράς προσωπικού) στο Tell Shahm

     16-Σεπ: Καταστροφή σιδηροδρομικής γέφυρας μεταξύ Αμμάν και Ντεράα

     26 Σεπ: Επίθεση σε υποχωρούντες Οθωμανούς και Γερμανούς κοντά στο χωριό Τάφας. Οι οθωμανικές δυνάμεις έσφαξαν τους χωρικούς και στη συνέχεια οι αραβικές δυνάμεις σε αντίποινα έσφαξαν τους αιχμαλώτους τους με ενθάρρυνση του Lawrence.

Ο Λόρενς έκανε ένα προσωπικό ταξίδι 480 χλμ. προς τα βόρεια τον Ιούνη του 1917, στο δρόμο προς την Άκαμπα, επισκεπτόμενος Ras Baalbek, περίχωρα Δαμασκού, και το Azraq, στην Ιορδανία. Συνάντησε Άραβες εθνικιστές, συμβουλεύοντάς τους να αποφύγουν την εξέγερση μέχρι την άφιξη των δυνάμεων του Φαϊζάλ, και επιτέθηκε σε μια γέφυρα για να δημιουργήσει την εντύπωση αντάρτικης δραστηριότητας. Τα ευρήματά του θεωρήθηκαν από τους Βρετανούς ως εξαιρετικά πολύτιμα _υπήρχε σκέψη για την απονομή του Σταυρού Βικτωρίας στο τέλος, πήρε του Τάγματος Bath ενώ προήχθη σε συνταγματάρχη –αργότερα σε ταξίαρχο. Ταξίδευε τακτικά μεταξύ του βρετανικού στρατηγείου και του Φαϊζάλ, συντονίζοντας τη στρατιωτική δράση. Στις αρχές του 1918, επικεφαλής βρετανός σύνδεσμος του Faisal ήταν ο αν_χης Pierce Charles Joyce με τον Lawrence κυρίως αφιερωμένο στην τελική επίθεση και τη συλλογή πληροφοριών.

Στρατηγική

Τα κύρια στοιχεία της αραβικής στρατηγικής που ανέπτυξαν ο Φαϊζάλ και ο Λόρενς ήταν να αποφύγουν την κατάληψη της Μεδίνας και να επεκταθούν προς τα βόρεια μέσω του Μαάν και της Ντεράα έως τη Δαμασκό και πέρα από αυτήν. Ο Φαϊζάλ ήθελε να ηγείται τακτικών επιθέσεων κατά των Οθωμανών, αλλά ο Λόρενς τον έπεισε να εγκαταλείψει αυτή την τακτική και έγραψε για τους Βεδουίνους ως μαχητική δύναμη:

Η αξία των φυλών είναι μόνο αμυντική και η πραγματική τους σφαίρα είναι ο ανταρτοπόλεμος. Είναι έξυπνοι, και πολύ ζωηροί, σχεδόν απερίσκεπτοι, αλλά πολύ ατομικιστές για να αντέξουν τις εντολές, να πολεμήσουν στη σειρά ή να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Θα ήταν, νομίζω, δυνατό να φτιάξουμε μια οργανωμένη δύναμη από αυτούς.… Ο πόλεμος του Χετζάζ είναι ένας πόλεμος των δερβίσηδων ενάντια στις τακτικές δυνάμεις — και είμαστε στο πλευρό των δερβίσηδων. Τα σχολικά μας βιβλία δεν ισχύουν καθόλου γι αυτούς.

Η Μεδίνα ήταν ένας ελκυστικός στόχος για την εξέγερση ως ο δεύτερος ιερότερος τόπος του Ισλάμ, και επειδή η οθωμανική φρουρά της είχε αποδυναμωθεί από ασθένειες και απομόνωση. “Έγινε σαφές ότι ήταν πλεονεκτικό να το αφήσουμε εκεί παρά να προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε, επικεντρώνουμε στον σιδηρόδρομο Χετζάζ νότια από τη Δαμασκό χωρίς να τον καταστρέψουμε ολοσχερώς”. Αυτό εμπόδισε τους Οθωμανούς να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά τα στρατεύματά τους στη Μεδίνα και τους ανάγκασε να αφιερώσουν πολλούς πόρους για την υπεράσπιση και την επισκευή της σιδηροδρομικής γραμμής.

Δεν είναι γνωστό πότε ο Λόρενς έμαθε τις λεπτομέρειες της συμφωνίας Sykes-Picot, ούτε εάν ή πότε ενημέρωσε τον Φαϊζάλ για όσα ήξερε, ωστόσο, μάλλον και τα δύο αυτά πράγματα συνέβησαν  νωρίτερα παρά αργότερα. Ειδικότερα, η αραβική στρατηγική επέκτασης προς τα βόρεια είναι απολύτως λογική δεδομένων των όρων που μιλούσαν για μια “ανεξάρτητη αραβική οντότητα στη Συρία, η οποία θα χορηγούνταν μόνο εάν οι Άραβες απελευθέρωναν οι ίδιοι το έδαφος”. Οι Γάλλοι και μερικοί από τους Βρετανούς αξιωματικούς συνδέσμους τους αισθάνονταν ιδιαίτερα άβολα για  κίνηση προς το Βορρά, καθώς θα αποδυνάμωνε τις γαλλικές αποικιακές διεκδικήσεις.

Το 1917, ο Λόρενς πρότεινε μια κοινή δράση με τους Άραβες άτακτους και δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Auda Abu Tayi, η οποία προηγουμένως βρισκόταν στην υπηρεσία των Οθωμανών και όχι της στρατηγικά τοποθετημένης πόλης της Άκαμπα στην Ερυθρά Θάλασσα. Η Άκαμπα θα μπορούσε να είχε δεχθεί επίθεση από τη θάλασσα, αλλά τα στενά μονοπάτια που οδηγούσαν στα βουνά θα τα υπερασπίζοντας σθεναρά.

Ο Λόρενς απέφυγε να ενημερώσει τους Βρετανούς ανωτέρους του για τις λεπτομέρειες της σχεδιαζόμενης επίθεσης στην ενδοχώρα, λόγω της ανησυχίας ότι θα αποκλεόταν ως αντίθετη προς τα γαλλικά συμφέροντα. Η αποστολή αναχώρησε από το Wejh στις 9 Μαΐου και η Άκαμπα έπεσε στις αραβικές δυνάμεις στις 6 Ιουλίου, μετά από μια αιφνιδιαστική χερσαία επίθεση στα μετόπισθεν της τουρκικής άμυνας από πίσω, έτσι _μετά την Άκαμπα, ο στρατηγός (Sir) Edmund Allenby, νέος αρχιστράτηγος του Αιγυπτιακού Εκστρατευτικού Σώματος, συμφώνησε με τη στρατηγική του Lawrence, που κατείχε πλέον πολύ ισχυρή θέση ως σύμβουλος του Faisal  και έμπιστος του Allenby.

“Στη Dera'a εκείνη τη νύχτα”

Ο Λόρενς περιγράφει ένα επεισόδιο (20-Νοε1917) κατά μία αναγνωριστική αποστολή στην Ντεράα (σσ. Νταράα ή Ντεράα, ελληνικά Ἀδράα, πόλη της ΝΔ Συρίας, κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία, με σημερινό πληθυσμό ~80.000, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας 100χλμ νότια της Δαμασκού, κόμβο αυτοκινητόδρομου προς Αμμάν). Μεταμφιεσμένος ο Λόρενς συνελήφθη από τον Οθωμανικό στρατό, ξυλοκοπήθηκε και “κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον τοπικό μπέη και τους φρουρούς του” _δεν διευκρινίζεται η φύση της σεξουαλικής επαφή, αλλά είναι προφανές.

Ο Malcolm Brown, ο John E. Mack και ο Jeremy Wilson υποστήριξαν ότι αυτό το επεισόδιο είχε ισχυρές ψυχολογικές επιπτώσεις στον Lawrence, κάτι που μπορεί να εξηγήσει κάποια από την αντισυμβατική συμπεριφορά του στη μετέπειτα ζωή του. Ο Λόρενς ολοκλήρωσε την αφήγηση του επεισοδίου στο Seven Pillars of Wisdom με τη δήλωση: «Στη Dera'a εκείνη τη νύχτα η ακρόπολη της ακεραιότητάς μου είχε χαθεί αμετάκλητα».

Άλωση της Δαμασκού

Ο Λόρενς συμμετείχε στη συγκέντρωση για την κατάληψη της Δαμασκού τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου, αλλά δεν ήταν παρών στην επίσημη παράδοση της πόλης. Έφτασε αρκετές ώρες μετά την πτώση της, μπαίνοντας στη Δαμασκό γύρω στις 9 το πρωί της 1^ης Οκτωβρίου 1918. Το πρώτο που έφτασε ήταν το 10^ο σύνταγμα ελαφρών αλόγων με επικεφαλής τον Ταγματάρχη A. C. N. "Harry" Olden, ο οποίος αποδέχτηκε την επίσημη παράδοση της πόλης από τον εν ενεργεία Κυβερνήτη Emir Said. Ο Λόρενς έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία μιας προσωρινής αραβικής κυβέρνησης υπό τον Φαϊζάλ στην πρόσφατα απελευθερωμένη Δαμασκό, την οποία είχε οραματιστεί ως πρωτεύουσα ενός αραβικού κράτους. Η διακυβέρνηση του Faisal ως βασιλιάς, ωστόσο, έληξε απότομα το 1920, μετά τη μάχη του Maysaloun, όταν οι γαλλικές δυνάμεις του στρατηγού Henri Gouraud εισήλθαν στη Δαμασκό υπό τη διοίκηση του στρατηγού Mariano Goybet, καταστρέφοντας το όνειρο του Lawrence για μια ανεξάρτητη Αραβία.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών του πολέμου, ο Λόρενς προσπάθησε να πείσει τους ανωτέρους του στη βρετανική κυβέρνηση ότι η αραβική ανεξαρτησία ήταν προς το συμφέρον τους, αλλά γνώρισε μικτή επιτυχία. Η μυστική Συμφωνία Sykes-Picot μεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας έρχεται σε αντίθεση με τις υποσχέσεις ανεξαρτησίας που είχε δώσει στους Άραβες και ματαίωσε το έργο του.

Μεταπολεμικά χρόνια

Ο Λόρενς επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο ως πλήρης συνταγματάρχης. Αμέσως μετά τον πόλεμο, εργάστηκε για το Φόρεϊν Όφις, παρακολουθώντας τη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού μεταξύ ως μέλος της αντιπροσωπείας του Φαϊζάλ. Στις 17 Μαΐου 1919, ένα Handley Page Type O/400 που μετέφερε τον Lawrence στην Αίγυπτο συντρίφτηκε στο αεροδρόμιο της Roma-Centocelle. Ο πιλότος και ο συγκυβερνήτης σκοτώθηκαν. Ο Λόρενς επέζησε και _σημείο γραφής κατά τη σύντομη νοσηλεία του, τον επισκέφτηκε ο βασιλιάς της Ιταλίας Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ'.

Το 1918, ο Λόουελ Τόμας πήγε στην Ιερουσαλήμ όπου συνάντησε τον Λόρενς, «του οποίου η αινιγματική φιγούρα με την αραβική στολή πυροδότησε τη φαντασία του», σύμφωνα με τα λόγια του συγγραφέα Ρεξ Χολ. Ο Τόμας και ο οπερατέρ του Χάρι Τσέις τράβηξαν πολλές ταινίες και πολλές φωτογραφίες με τη συμμετοχή του Λόρενς και παρήγαγε μια σκηνική παρουσίαση με τίτλο “με τον Άλενμπι στην Παλαιστίνη” που περιελάμβανε διάλεξη, χορό και μουσική απεικονίζοντας τη Μέση Ανατολή ως “εξωτική, μυστηριώδη, αισθησιακή και βίαιη”, παράσταση που έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη Μάρτη του 1919. Προσκλήθηκε να πάει το σόου του στην Αγγλία, και συμφώνησε να το κάνει με την προϋπόθεση προσωπικής πρόσκλησης από τη βασίλισσα _πράγμα που έγινε και παρείχε τη χρήση είτε του Drury Lane στο Covent Garden. (ξεκίνησε 14_Αυγ_1919 και συνέχισε με εκατοντάδες προπαγανδιστικές διαλέξεις, “που παρακολούθησαν οι υψηλότεροι της χώρας”.

Αρχικά, ο Lawrence έπαιζε μόνο έναν βοηθητικό ρόλο στην παράσταση, καθώς η κύρια εστίαση ήταν στις καμπάνιες του Allenby, αλλά τότε ο Thomas συνειδητοποίησε ότι ήταν οι φωτογραφίες του Lawrence ντυμένου Βεδουίνου που είχαν αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κοινού, έτσι έβαλε τον Lawrence να φωτογραφηθεί ξανά στο Λονδίνο με αραβική ενδυμασία. Με τις νέες φωτογραφίες, ο Τόμας ξεκίνησε ξανά την εκπομπή του κάτω από νέο τίτλο (με τον Άλενμπι στην Παλαιστίνη και τον Λόρενς στην Αραβία στις αρχές του 1920), που αποδείχθηκε εξαιρετικά δημοφιλής.

Ήταν ο πιο ασυνήθιστος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ.
Τον ξέρατε καλά; _Τον ήξερα. Βέβαια, ο αποθανών δεδικαίωται.
Πραγματικά όμως άξιζε μια θέση εδώ;
Η εξέγερση στην έρημο έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην εκστρατεία μας της Μ. Ανατολής.
Για τον ίδιο τον Λώρενς;
Ήταν ποιητής, λόγιος και φοβερός πολεμιστής.
Ήταν επίσης ένας ξεδιάντροπος επιδειξιομανής.

Ποιος είστε, κύριε; Λέγομαι Τζάκσον Μπέντλεϊ και διαφωνώ απόλυτα με την τελευταία σας παρατήρηση.
__Ήταν σπουδαίος άνδρας.
__Τον γνωρίζατε; __Δεν μπορώ να το ισχυριστώ. Είχα την τιμή να του σφίξω το χέρι στη Δαμασκό. Αν τον γνώριζα; Όχι.
Ήταν ένας ασήμαντος αξιωματικός μου στο Κάιρο. Σίγουρα δεν το έγραψαν οι Τάιμς.
Φυλές Βεδουίνων επιτίθενται σε τουρκικό οχυρό. Στοίχημα πως δεν το ξέρουν οι ανώτεροι. Ούτε θα τους ένοιαζε.

__Να σου ανάψω το τσιγάρο.
__Πονάει!
__Φυσικά πονάει.
Ποιο είναι το κόλπο, τότε; Το κόλπο είναι ν' αδιαφορείς για τον πόνο
(σσ. η γνωστή επαναλαμβανόμενη σκηνή όπου σβήνει το σπίρτο με τα δάκτυλά του χωρίς να βγάλει κιχ).

Στη Λέσχη δε μιλάμε για δουλειές __Για το Θεό, Λώρενς! __Συγνώμη. -Είσαι καραγκιόζης.

(τίτλοι τέλους)
Παγκόσμιος ενθουσιασμός με την απελευθέρωση της Δαμασκού απ’ τον “Αραβικό” Στρατό.
Τους οδήγησε Βρετανός αξιωματικός. Ο Λώρενς, όμως, είναι δίκοπο μαχαίρι. Σαν βρετανικό υδραγωγείο με αραβική σημαία.

__Άξιζε τον κόπο;
__Δε μ' αφορά.
__Δόξα τω Θεώ, είμαι στρατιωτικός!
__Μάλιστα, κύριε. Αυτό λέτε συνεχώς.
Εσείς, υποψιάζομαι είστε ο αρχιτέκτονας αυτού του συμβιβασμού.
(χαμόγελο) Θα προτιμούσα να είχα μείνει στο χωριό μου.
__Λοιπόν, γυρίζετε στην πατρίδα. Στην πατρίδα, κύριε. Αντίο, Ντόλυ, πρέπει να σ' αφήσω Η καρδιά μου κι αν ραγίζει

Στο πλαίσιο της σύγχρονης (παρα)φιλολογίας και προπαγάνδας περί της τρομοκρατίας ως “νέου αόρατου εχθρού”, που συνοδεύει την εκστρατεία των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων για την καταστρατήγηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών σε ολόκληρο τον κόσμο, ξεχωριστή - κεντρική ίσως, κατά μία έννοια - θέση κατέχει η αντίληψη _άκρως επίκαιρη μετά την τελευταία εισβολή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη περί της “ισλαμικής τρομοκρατίας” και του “ισλαμικού φονταμενταλισμού” ως απειλής για τη δημοκρατία και την ελευθερία του “δυτικού κόσμου”.

(παρένθεση)
Θυμίζουμε τη διαχρονική εξέλιξη του λεγόμενου “axis of evil” _άξονας του "κακού", που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ George W. Bush και αρχικά αναφερόταν στο Ιράν, το Ιράκ και τη Βόρεια Κορέα, στην ομιλία του 29-Ιαν-2002, αμέσως μετά τις επιθέσεις της 9^ης Σεπτέμβρη και σχεδόν ένα χρόνο πριν από την εισβολή στο Ιράκ το 2003, και επαναλαμβανόταν συχνά κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Το χρησιμοποίησε για να περιγράψει ξένες κυβερνήσεις που, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησής του, υποτίθεται ότι υποστήριζαν την τρομοκρατία και με τα περίφημα “όπλα μαζικής καταστροφής”. Στις 6 Μαΐου 2002, ο Υπ Εξ των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον έκανε μια ομιλία με τίτλο «Beyond the Axis of Evil» (Πέρα από τον Άξονα του Κακού). Σε αυτόν πρόσθεσε τρία ακόμη έθνη που θα ομαδοποιηθούν με τα ήδη αναφερθέντα ως τρομοκράτες: Κούβα (βλ εμπάργκο), Λιβύη και Συρία. Τα κριτήρια για την ένταξη σε αυτήν την ομάδα ήταν: «κρατικοί χορηγοί της τρομοκρατίας που επιδιώκουν ή που έχουν τη δυνατότητα να επιδιώξουν όπλα μαζικής καταστροφής (WMD) ή έχουν την ικανότητα να το κάνουν κατά παράβαση των υποχρεώσεών τους από τη συνθήκη». Στον «άξονα του κακού» προστέθηκαν αργότερα και άλλες χώρες από Αμερικανούς πολιτικούς και σχολιαστές. Ο "άξονας του κακού" της εποχής του Ψυχρού Πολέμου ως "Αυτοκρατορία του Κακού" υπήρξε ο εξής ένας: η Σοβιετική Ένωση όπως περιγράφεται από τον Ronald Ρίγκαν

Είναι βέβαια, νομίζω, σε όλους μας εδώ φανερό το πού στοχεύει όλη αυτή η (παρα)φιλολογία. Ωστόσο έχει νόημα κατά τη γνώμη μας να αναφερθούν κάποια, λίγα έστω, στοιχεία γύρω από τα λεγόμενα «ισλαμικά» πολιτικά κινήματα και οργανώσεις, την ουσία τους, τις κοινωνικές και ταξικές τους καταβολές, καθώς και τις μεθόδους και μορφές πάλης που ασκούν. Το θέμα βέβαια είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο και μόνο τηλεγραφική και σχηματική μπορεί να είναι, αφού λη η (παρα)φιλολογία περί ισλαμικού φονταμενταλισμού έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό ότι τοποθετεί το όλο ζήτημα σε βάση πολιτισμική και το απομακρύνει από κάθε είδους κοινωνική, ταξική και πολιτική ανάλυση και εξήγηση. Το περίφημο ιδεολόγημα περί “σύγκρουσης πολιτισμών” του Χάντιγκτον είναι μόνο ένα από τα πολλά παρόμοια ιδεολογήματα, δεξιά και “αριστερά”, που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, το θέμα είναι κάθε άλλο παρά πολιτισμικό, έχει βαθύτατες κοινωνικο-ταξικές αιτίες και ρίζες.

Τα πραγματικά ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι τα εξής: Γιατί και πώς εμφανίζονται αυτά τα ισλαμικά πολιτικά (και γενικά τα πολιτικο-θρησκευτικά) κινήματα, κόμματα και οργανώσεις σήμερα; Τι είδους κοινωνικές ανάγκες (και ποιων τάξεων και στρωμάτων) εξυπηρετούν και γιατί αποκτούν μαζική βάση σε ορισμένες χώρες;

Τα κινήματα αυτά άρχισαν να εμφανίζονται στη σημερινή τους μορφή στα τέλη της δεκαετίας του 1960 - αρχές του 1970. Οφείλονται στην κρίση και υποχώρηση κοσμικών κινημάτων σε προοδευτική κατεύθυνση, όπως του λεγόμενου “παναραβισμού” και αραβικού, ιρανικού κ.ο.κ. εθνισμού (που βρισκόταν στη βάση της πολιτικής της Αιγύπτου του Νάσερ, της Συρίας, της Λιβύης, της Τυνησίας, της Αλγερίας, του Ιράκ, του Ιράν της εποχής του Μοσαντέκ κλπ.). Αυτά ήσαν κινήματα που στόχευαν στην εθνική ανεξαρτησία, στην απόκρουση της αποικιοκρατίας και νεοαποικιοκρατίας και που αντιμάχονταν τόσο τις ιμπεριαλιστικές χώρες, όσο και τα αντιδραστικά φιλοϊμπεριαλιστικά καθεστώτα στην περιοχή της Β. Αφρικής και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής (Σαουδική Αραβία, Πακιστάν, Ιράν του Σάχη, Ιορδανία, Κουβέιτ και άλλα καθεστώτα του Περσικού Κόλπου). Τα προοδευτικά αυτά κινήματα είχαν αρκετές επιτυχίες, στηριζόμενα και στη βοήθεια του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και της ΕΣΣΔ. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αντέδρασαν σε αυτές τις επιτυχίες. Τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής ενισχύθηκαν με κάθε τρόπο. Ακόμη, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην ενίσχυση των πιο συντηρητικών και αντιδραστικών θρησκευτικών καταβολών και μηχανισμών στις κοινωνίες αυτές, σαν αντίβαρο στην ανάπτυξη του αντιαποικιοκρατικού κινήματος και των σοσιαλιστικών ιδεών (εκείνη την εποχή γινόταν λόγος ακόμη και για «ισλαμικό σοσιαλισμό», από μια μερίδα ριζοσπαστικοποιημένων μεσαίων στρωμάτων των κοινωνιών αυτών).

Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη συνέχεια δοκίμασε μια σειρά από νέες δυσκολίες και ήττες, με συνέπεια να υποχωρήσει σε αρκετές χώρες στις δεκαετίες του 1970-80. Μετά το 1989 η κατάσταση ανατράπηκε οριστικά, με αποτέλεσμα να υπάρξει σημαντική κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική οπισθοδρόμηση σε όλη αυτή την περιοχή.

Το πρώτο στοιχείο που πρέπει να σημειώσουμε, λοιπόν, είναι πως τα πολιτικο-θρησκευτικά κινήματα ισλαμικού τύπου ενισχύθηκαν σαν αντίβαρο σε προοδευτικές πολιτικές και ιδεολογικές διεργασίες σε μια σειρά χώρες (αραβικές, αλλά και Τουρκία, Ιράν, Αφγανιστάν, εννοείται στο Πακιστάν, κλπ.).

Το δεύτερο όμως στοιχείο ή πλευρά που πρέπει να έχουμε υπόψη μας και που είναι και η πιο σημαντική, αφορά στις κοινωνικές αλλαγές και μετασχηματισμούς που επήλθαν σε αυτές τις χώρες, σε συνθήκες ιστορικής μετάβασης και ανάπτυξης των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και υπό το καθεστώς έντονης οικονομικής κρίσης και συστηματικής απομύζησης των πόρων τους από τα ιμπεριαλιστικά κράτη και τις συνεργαζόμενες μαζί τους ντόπιες ολιγαρχίες.

Επρόκειτο για χώρες αναπτυσσόμενες, αγροτικές κατά βάση. Ο αγροτικός τους πληθυσμός άρχισε να απαλλοτριώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Πλήθη απαλλοτριωμένων αγροτών άρχισαν να συρρέουν στα αστικά κέντρα που γιγαντώθηκαν και σε σημαντικό βαθμό μετατράπηκαν σε απέραντες παραγκουπόλεις εξαθλιωμένων (όπως το Κάιρο και η Κωνσταντινούπολη). Η απότομη αλλαγή και εξαθλίωση οδήγησαν σε έντονη πολιτική ριζοσπαστικοποίηση αυτών των νέων λαϊκών στρωμάτων, που δεν ήταν πλέον αγροτικά, αλλά που δεν είχαν καταφέρει να γίνουν ακόμη συγκροτημένη εργατική τάξη. Με δεδομένη τη φθίνουσα πορεία των προοδευτικών κινημάτων και την απαγόρευση και κρατική καταστολή των σοσιαλιστικών ιδεολογιών και των φορέων τους, όλο αυτό το πλήθος των νεόφερτων εξαθλιωμένων κατοίκων των πόλεων έτεινε να εμπνέεται και να συσπειρώνεται γύρω από ιδεολογίες που του ήταν οικείες από το πρόσφατο αγροτικό παρελθόν του και οι οποίες στηρίζονταν στην παράδοση, δηλαδή από θρησκευτικές ιδεολογίες, οι οποίες με τη σειρά τους απέκτησαν νέα, ριζοσπαστική πολιτική έκφραση και περιεχόμενο μέσα στο αλλαγμένο κοινωνικό περιβάλλον των φορέων τους. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρείται ιστορικά κατά την επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων σε βάρος προκαπιταλιστικών κοινωνικών μορφών (βλ. Μεταρρύθμιση στην Ευρώπη), αλλά που εδώ έγινε με ακόμη πιο επώδυνους όρους απ’ ό,τι αλλού, λόγω της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας και εκμετάλλευσης αυτών των χωρών.

Η καταναγκαστική μετανάστευση στις πόλεις και η μαζική προλεταριοποίηση αγροτικών μαζών διατάραξε τους φορείς και τις οργανώσεις της, μικρής εξάλλου, εργατικής τάξης που προϋπήρχε και η οποία «πνίγηκε» μέσα στο πλήθος των νεοφερμένων πρώην αγροτών και προκαπιταλιστικού τύπου μικροεπαγγελματιών. Φυσικοί ηγέτες αυτών των βίαια ξεριζωμένων από την πρότερη ζωή τους μαζών ήταν, από ιδεολογικής πλευράς, οι φορείς-λειτουργοί της κυρίαρχης θρησκευτικής παράδοσης (που είναι κυρίαρχη στην προκαπιταλιστική ύπαιθρο) και από κοινωνικής και ταξικής πλευράς, τα μικροαστικά και μεσαία αστικά στρώματα (στα οποία εξάλλου ανήκαν αυτοί οι λειτουργοί-διανοούμενοι), ακόμη και ένα σημαντικό τμήμα της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης αυτών των χωρών του οποίου η θέση διαρκώς επιδεινωνόταν στον ανταγωνισμό με τα ξένα μονοπώλια και τις ντόπιες ολιγαρχίες-συνεργάτες τους. Επικεφαλής των ισλαμικών πολιτικών κινημάτων και παλιότερα και τώρα είναι όχι οι παλιοί συνεργάτες και συντηρητικοί σωματοφύλακες της ισλαμικής παράδοσης, αλλά θεολόγοι νέου τύπου «διανοούμενοι», δηλαδή απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών θετικής ή τεχνολογικής κατεύθυνσης και μικροαστικής και αστικής καταγωγής, οι οποίοι δεν μπορούν να απορροφηθούν στον κρατικό μηχανισμό αυτών των χωρών λόγω έλλειψης πόρων και στρεβλής ανάπτυξης του τελευταίου. Τα νέα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα της διανόησης που γεννά η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού και του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, που σε άλλες συνθήκες θα στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό και τις νέες αστικές επαγγελματικές κατηγορίες, την αστική «κοινωνία των πολιτών» και τα κοσμικά κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, βρέθηκαν και αυτά στο περιθώριο, αναζητώντας κοινωνικό ρόλο στις συντελούμενες αλλαγές, ριζοσπαστικοποιούμενα ολοένα και περισσότερο.

Άρα στα κινήματα αυτά, η θρησκευτική ισλαμική παράδοση παίζει απλά το ρόλο της μεταμφίεσης (αλλά και διαστρέβλωσης) πολιτικών αιτημάτων και κοινωνικών αναγκών των λαϊκών μαζών σε μια φάση οδυνηρής και στρεβλής ιστορικής μετάβασης στην καπιταλιστική κοινωνία. Το παραδοσιοκρατικό στοιχείο εκφράζει εντελώς σύγχρονες ανάγκες. Στο πλαίσιο αυτό, η ίδια η μουσουλμανική θρησκευτική ιδεολογία αλλάζει, αποκόβεται από το παρελθόν (όπως έχει κάνει εδώ και αιώνες και η χριστιανική θρησκευτική ιδεολογία). Επομένως, η φιλολογία περί δήθεν έμφυτης επιθετικότητας της ισλαμικής θρησκείας, που, έμμεσα και άμεσα, διαδίδεται από ορισμένους σήμερα, είναι εκ του πονηρού. Πίσω από τις ιδεολογίες υπάρχουν πάντα τα συμφέροντα, οι διεκδικήσεις, τα αιτήματα συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.

Αυτές είναι, πολύ συνοπτικά και σχηματικά, οι κοινωνικές ρίζες των σύγχρονων ισλαμικών κινημάτων. Συχνά αποτελούν μαζικά λαϊκά κινήματα που μέσα από το θρησκευτικό αυτοκαθορισμό τους (οργάνωση της κοινωνικής ζωής σύμφωνα με τις επιταγές της «σαρία», του ισλαμικού νόμου) εκφράζουν αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις και διεκδικήσεις, καλώντας όμως ουτοπιστικά προς τα πίσω, σε μια επιστροφή σε ένα προκαπιταλιστικό παρελθόν που έχει παρέλθει οριστικά πια. Είναι φανερό ότι αυτός ο θρησκευτικός αυτοκαθορισμός περιορίζει ασφυκτικά την όποια προοπτική τους ως απελευθερωτικών κινημάτων και παρέχει στις άρχουσες τάξεις τη δυνατότητα να χειραγωγήσουν αργά ή γρήγορα αυτά τα κινήματα.

Οι μορφές πάλης που ακολουθούν αυτά τα κινήματα και οργανώσεις και που συχνά περιλαμβάνουν και την ατομική τρομοκρατία, έχουν επίσης σχέση με τις κοινωνικές και ταξικές καταβολές τους (βλ. λ.χ. τα λαϊκιστικά και προκαπιταλιστικά αγροτικά κινήματα, καθώς και κινήματα όπως των ναρόντνικων στη Ρωσία, των ιρλανδών ρεπουμπλικάτων και του ΙΡΑ στη Β. Ιρλανδία κλπ.). Πρόκειται για μορφές πάλης που αντιστοιχούν όχι σε ένα ώριμο, επαγγελματικά και πολιτικά, δηλαδή ιστορικά μαζικό, λαϊκό και εργατικό κίνημα, (οργάνωση, πειθαρχία, απεργίες, επιστημονικά σχεδιασμένος και συστηματικός πολιτικός αγώνας κλπ.), αλλά ακριβώς σε κινήματα αγροτών και μεσαίων στρωμάτων (λατρεία του αυθόρμητου, ανορθολογισμός και τυφλή ανεξέλεγκτη βιαιότητα, τυχοδιωκτισμός, συναισθηματισμός κλπ.) τα οποία, όπως επανειλημμένα έχει αποδειχτεί ιστορικά, πολύ συχνά τείνουν να εμπνέονται από παραδοσιακές ιδεολογίες, εθνικές ή θρησκευτικές. Εννοείται ότι εδώ αναφερόμαστε στην ατομική τρομοκρατία ως μορφή πάλης που ασκούν ισλαμικές οργανώσεις και κινήματα που έχουν πραγματική μαζική λαϊκή βάση και υποστήριξη.

            Δυο τελευταίες παρατηρήσεις:

α) Οφείλουμε να διαχωρίσουμε αυτή την ατομική τρομοκρατία που αναφέραμε, από οργανώσεις που έχουν λαϊκή βάση και προέλευση, από την κρατική αστική τρομοκρατία που ασκείται στο όνομα του Ισλάμ ομολογημένα ή ανομολόγητα (Πακιστάν, Ινδονησία, Σαουδική Αραβία και άλλα καθεστώτα του Περσικού Κόλπου, Μαρόκο, Σουδάν, Ιράν κλπ.), καθώς και από την τρομοκρατία οργανώσεων όπως η Αλ-Κάιντα, που είναι ιδιαιτέρως ύποπτης προέλευσης και κοινωνικής παραγγελίας.

β) Σε σχέση ακριβώς με τη διαφορά της Αλ-Κάιντα από τις άλλες ισλαμικές ριζοσπαστικές οργανώσεις: Πρώτον, πολλές από τις ισλαμικές οργανώσεις που εφαρμόζουν την ατομική τρομοκρατία, δεν περιορίζονται μόνο στην πολιτική και στρατιωτική πάλη, αλλά συνδέονται με ένα ευρύ δίκτυο κοινωνικής αρωγής και αλληλοβοήθειας (σχολεία, νοσοκομεία κλπ.) μέσα στις λαϊκές μάζες. Εκεί οφείλεται και μεγάλο μέρος της στήριξης και αποδοχής που απολαμβάνουν από τον ντόπιο πληθυσμό, με αυτόν τον τρόπο εξάλλου στρατολογούν και τα μέλη τους. Και δεύτερον, όλες αυτές οι ισλαμικές οργανώσεις, παρότι μιλούν για το Ισλάμ ενάντια στη «Δύση» και θεωρητικά δεν απορρίπτουν κάποιου είδους ενότητα όλων των μουσουλμάνων, ή για «ισλαμικό οικουμενισμό», εντούτοις στην πράξη έχουν βαθιά εθνικό χαρακτήρα. Δρουν στο πλαίσιο μιας ορισμένης χώρας και έχουν στόχους που αφορούν ακριβώς τη χώρα τους, κάτι που απηχεί, εκτός των άλλων, και τα κοινωνικο-ταξικά συμφέροντα που εκφράζουν (δηλαδή συμφέροντα αστικής τάξης της συγκεκριμένης χώρας - όλες αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες προσβλέπουν ακριβώς στο εθνικό κράτος που μπορεί να τους προστατέψει από τον ανταγωνισμό των ξένων μονοπωλίων και των ντόπιων συνεργατών τους). Αυτό μπορεί να το δει εύκολα κανείς και στη «Χαμάς» και τη «Τζιχάντ» των Παλαιστινίων και στη «Χεσμπολάχ» του Λιβάνου, στους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και την «Τζιχάντ» της Αιγύπτου, στις αλγερινές ισλαμικές οργανώσεις κ.ο.κ.

Στη σημερινή εποχή, διεθνιστικό χαρακτήρα μπορούν να έχουν κινήσεις, οργανώσεις και κινήματα που εκφράζουν είτε την εργατική τάξη, είτε τη μονοπωλιακή αστική τάξη. Μόνο αυτές οι δύο κοινωνικές τάξεις μπορούν να έχουν αληθινά διεθνή χαρακτήρα και διασυνδέσεις, αρκετά διαφορετικού τύπου βέβαια και με αντίθετους σκοπούς και δράση. Τι απομένει επομένως; Απομένει ο ιμπεριαλισμός - κυρίως των ΗΠΑ και δευτερευόντως της Βρετανίας, λόγω και της μεγάλης πρότερης εμπειρίας της στην περιοχή και της γνώσης του χειρισμού της διαδικασίας αποσύνθεσης του καθεστώτος των φυλών της περιοχής, αρκεί να διαβάσει κανείς το βιβλίο “Οι επτά στύλοι της σοφίας” του Λώρενς, ως Άγγλου πράκτορα, για να εικάσει για το μέγεθος της «τεχνογνωσίας» των Βρετανών για την περιοχή - και μαζί με τον ιμπεριαλισμό, η παρασιτική μονοπωλιακή αστική τάξη και γραφειοκρατία των εξαρτημένων χωρών της περιοχής.

(σσ.)
Ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1922 (αλλά δημοσιεύτηκε Δεκ-1926 και για τις ΗΠΑ το 1927 ως Revolt in the Desert) Το Seven Pillars of Wisdom (1933) είναι μια μεγαλύτερη μορφή του βιβλίου με σχεδόν διπλάσιο αριθμό σελίδων και κυκλοφόρησε στη διεθνή αγορά. Ο τίτλος προέρχεται από το Βιβλίο των Παροιμιών. Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Λόρενς είχε αρχίσει να εργάζεται σε ένα επιστημονικό βιβλίο για επτά μεγάλες πόλεις της Μέσης Ανατολής, που θα ονομαζόταν Επτά Στύλοι της Σοφίας. Ήταν ημιτελές όταν ξέσπασε ο πόλεμος και ο Λόρενς δήλωσε ότι κατέστρεψε το χειρόγραφο. Χρησιμοποίησε τον αρχικό του τίτλο για το μεταγενέστερο έργο. Το βιβλίο έπρεπε να ξαναγραφτεί τρεις φορές.

                  Eduardo Galeano _Gaza

Μια σύντομη αναφορά στην “Αλ-Κάιντα” και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν: η εμφάνισή τους έγινε μέσα από μια τριπλή σχέση _Αντιδραστική άρχουσα τάξη της Σαουδικής Αραβίας, διεφθαρμένο καθεστώς και μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν, CIA (το κυριότερο) και στενές σχέσεις με σημαίνοντα πρόσωπα της αμερικανικής ηγεσίας, μεταξύ των οποίων και με την οικογένεια Μπους. Είναι τα μόνα βέβαια με την ιδεολογία που προβάλλει να είναι σαουδαραβικής απόχρωσης («ουαχαμπιτισμός», το κυρίαρχο ισλαμικό ρεύμα στη Σαουδική Αραβία), ο χώρος που φέρεται να κινείται το επιτελείο της είναι το Πακιστάν - Αφγανιστάν και οι φημολογούμενες διεθνείς διασυνδέσεις της συμπίπτουν με αυτές της CIA (50 χώρες του κόσμου, αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και άφθονες, υποτίθεται τραπεζικές καταθέσεις και λογαριασμοί σε αυτές, Βοσνία-Κόσσοβο-Αλβανία, Τσετσενία-κεντροασιατικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, τώρα τελευταία και Ιράκ, όπου προσφάτως «εγκαταστάθηκαν» οι Αμερικανοί). Οι συμπτώσεις παραείναι πολλές... Αλλά και χωρίς αυτές τις συμπτώσεις, ακόμη και η απλή ανάλυση του περιεχομένου των ιδεών της «Αλ-Κάιντα» δείχνουν ότι αυτή δεν εξέφρασε κανένα από τα κοινωνικά εκείνα στρώματα του πληθυσμού των μουσουλμανικών χωρών που αντιτάσσονται στη σημερινή κατάσταση. Εκτός αυτού, το ίδιο το μέγεθος των στόχων που είχε θέσει και η επιλογή αυτών των στόχων (με τις τεράστιες από επιχειρησιακής πλευράς απαιτήσεις τους σε τεχνική, στρατιωτική, λογισμική υποστήριξη), δεν έχουν τίποτε κοινό με τις τρομοκρατικές πρακτικές οποιασδήποτε άλλης ισλαμικής οργάνωσης. Τι απομένει; Τα αντιδραστικά γραφειοκρατικά φιλοϊμπεριαλιστικά καθεστώτα της περιοχής που επιδιώκουν τη διατήρηση της σημερινής ισορροπίας δυνάμεων, του σημερινού στάτους κβο, και φυσικά η ίδια η ιμπεριαλιστική σημερινή υπερδύναμη.

Οι παγκόσμιοι γκάγκστερ, με την αβάντα αμερικάνων ιμπεριαλιστών κλπ “πρόθυμων”

 

Δείτε και (Ριζοσπάστης)
Μάης 2004 ημερίδα του ΚΚΕ για την ΕΕ και τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”
Σεπτέμβρης 2002 Αλ. Κάιντα: Πρωτοπόρο δίκτυο της παγκοσμιοποίησης