VII Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού_ Για την Σοσιαλιστική Επανάσταση, ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, ταξικό και διεθνιστικό!! Πόλη του Μεξικού, 16, 17 -18 Δεκεμβρίου 2022.

 

Οι κομμουνιστές μπροστά στο συνέδριο  -Partido Comunista de México Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού: Για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση, ένα ισχυρό, ταξικό και διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα!

Η XII Ολομέλεια της ΚΕ συγκάλεσε το VII Συνέδριο του PCM για τις 16, 17 και 18 Δεκεμβρίου 2022, με το σύνθημα: Για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση, ένα ισχυρό, ταξικό και διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα!

Στο κάλεσμα, μεταξύ άλλων, αναφέρεται:

·       Η διεθνής ταξική πάλη εντείνεται, οξύνοντας τη σύγκρουση κεφαλαίου/εργασίας. Στο καπιταλιστικό σύστημα η σύγκρουση βαθαίνει, ο σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών για να βελτιώσουν τη θέση τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα με φθηνή εργασία, ορμώντας σε αγορές, εμπορικούς δρόμους, ενεργειακούς πόρους, πρώτες ύλες. Ουσιαστικά δύο καπιταλιστικές οικονομίες διεκδικούν την ηγεσία του ιμπεριαλιστικού συστήματος: οι ΗΠΑ και η Κίνα. Αυτή η δυναμική που αγκαλιάζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλη την καπιταλιστική πυραμίδα σπέρνει τον πλανήτη με σημεία ανάφλεξης, τοποθετώντας αρκετό εκρηκτικό υλικό με την πάροδο των χρόνων, συνεχίζοντας την πολιτική με άλλα μέσα.

·       Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσεων λαμβάνει χώρα η ιμπεριαλιστική επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας και η κινητοποίηση ολόκληρης της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, καθώς και ο αυξανόμενος μιλιταρισμός που προωθείται από τα αστικά κράτη. Όλες οι ενδοιμπεριαλιστικές κρατικές συμφωνίες ευθυγραμμίζονται γύρω από αυτές τις δύο πλευρές και ακριβώς καθώς κλιμακώνονται οι εμπορικοί, οικονομικοί και διπλωματικοί ανταγωνισμοί, λαδώνουν τον πολεμικό μηχανισμό. Ο πόλεμος ξεκίνησε ακριβώς από την Ευρώπη και έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα με άφθονες δυνατότητες γενίκευσης. Και οι δύο πλευρές του ιμπεριαλισμού αντιπροσωπεύουν τη βαρβαρότητα, την επιθετικότητα κατά των εργατών και των λαών όλων των χωρών. Η κατάσταση του ιμπεριαλιστικού πολέμου βαδίζοντας (παράλληλα με) στο ξέσπασμα μιας κρίσης υπερσυσσώρευσης επηρεάζει την κατάσταση και τις συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης και των οικογενειών τους.

Υπάρχει επίσης μια άνοδος της προοδευτικής διαχείρισης στη Λατινική Αμερική, αλλά μετά από σχεδόν ένα τέταρτο αιώνα κυβερνητικής εμπειρίας αυτού του ρεύματος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι είναι μια μορφή εξουσίας διαχείρισης του καπιταλισμού, πολιτικά πλαισιωμένη στη σοσιαλδημοκρατία, ενταγμένη στη χρεοκοπημένη στρατηγική και τακτική για το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα να υποστηρίζει τον προοδευτισμό ή να συμμετέχει στις κυβερνήσεις τους.

Ζωντανή έκφραση αυτών των προσπαθειών είναι η αντιεργατική και αντιλαϊκή κυβέρνηση Ομπραντόρ, που κλείνει τέσσερα χρόνια, με αξιοσημείωτη τη στήριξη των μονοπωλίων που αυξάνουν σταθερά τα κέρδη τους σε μια σημαντική επιδείνωση της προλεταριακής ζωής και στους κοινωνικούς τομείς. Λαϊκισμός και μεγαλύτερη αλληλεξάρτηση με το ιμπεριαλιστικό μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, Μέσω του T-MEC (σσ. συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ, Μεξικού και Καναδά) η κυβέρνηση Ομπραντόρ είναι πλήρως υποταγμένη στην ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης προσπαθώντας να καταστείλει την κοινωνικο-ταξική σύγκρουση και να αποστρατεύσει τη συντριπτική πλειοψηφία των οργανώσεων που, παγιδευμένες στην αντι_νεοφιλελεύθερη λογική, δεν κατάφεραν να διακρίνουν έναν ταξικό εχθρό με δέρμα προβάτου , δηλαδή το ψεύτικο δίλημμα της επιλογής μεταξύ της νεοφιλελεύθερης και της σοσιαλδημοκρατικής επιλογής, αλλά που στην ουσία είναι το ίδιο τυφλό δρομάκι του καπιταλιστικού συστήματος, υπεύθυνο για την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Εκτιμώντας αυτή την τάση, το VI Συνέδριο προετοίμασε το PCM _ΚΚ του Μεξικού για αυτή τη νέα κατάσταση, παρά τις προσπάθειες του Ομπραντόρ να μας περικυκλώσει και να μας πνίξει, αντισταθήκαμε, πολεμώντας, με προοπτική ανασυγκρότησης για την αντεπίθεση υπέρ της εργατικής τάξης.

Στον κόσμο και στο Μεξικό, γίνεται σημαντικό στις παρούσες συνθήκες ότι ο καπιταλισμός έχει ήδη φτάσει στα ιστορικά όριά του, καθώς και στο ρεύμα και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, επικυρώνοντας τις στρατηγικές αντιλήψεις που υιοθετήθηκαν από το PCM από το 2011, ότι η Επανάσταση Σοσιαλιστική τίθεται στην ατζέντα της ταξικής πάλης στη χώρα μας.

Τον Αύγουστο του 2018 πραγματοποιήθηκε το VI Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού και σύμφωνα με το Καταστατικό μας έχουμε ήδη στο όριο για το νέο ανώτατο ηγετικό σώμα των κομμουνιστών.

Παρά τις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας του Covid-19 που επιβράδυνε ορισμένες από τις δραστηριότητές μας, η οργανική ζωή και η πολιτική δραστηριότητα του ΚΚ Μεξικού δεν σταμάτησε ούτε στιγμή, ούτε σταματάει η δραστηριότητα των κομμουνιστών, όσο δύσκολες και σύνθετες κι αν είναι  οι συνθήκες, η καταστολή, ακόμη και η προοπτική να ξαναγυρίσουμε στην παρανομία. Ως εκ τούτου, συλλογική μας απόφαση είναι να διεξαχθεί το Συνέδριο έγκαιρα όπως ορίζεται στο Καταστατικό, αφού αποτελεί έκφραση οργάνωσης ζωντανής με πλήρη εσωτερική δημοκρατία.

Το Συνέδριο πρέπει να αξιολογήσει τις έντονες εξελίξεις της διεθνούς και εθνικής ταξικής σύγκρουσης, τη δραστηριότητα του PCM και τα καθήκοντα ενίσχυσής του ως κεντρικό στοιχείο της διαδικασίας της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, καθώς και να εκλέξει μια Κεντρική Επιτροπή ικανή να αντιμετωπίσει κατάσταση, με συγκέντρωση δυνάμεων προς την κατεύθυνση μιας αντιμονοπωλιακής και αντικαπιταλιστικής κοινωνικής συμμαχίας, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Μαζί με τη σύγκληση, διανέμεται στους πυρήνες και στις ΚΟΒες των μελών του Κόμματος το Εσωτερικό Δελτίο El Militante, με υλικό για το συνέδριο και σχέδιο του νέου Προγράμματος και του Καταστατικού. Ενημερώνει επίσης όσους απαρτίζουν την Επιτροπή Υποψηφιοτήτων να πλαισιώσουν την ΚΕ για τα περαιτέρω.

Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

ΚΚ Μεξικού ιστότοπος - twitter \ facebook

Δείτε _Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού -103 χρόνια: παρανομία, μισονομιμότητα, οπορτουνιστική διάχυση και προσπάθειες επαναστατικής ανασυγκρότησης
 

Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού -103 χρόνια: παρανομία, μισονομιμότητα, οπορτουνιστική διάχυση και προσπάθειες επαναστατικής ανασυγκρότησης

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού Partido Comunista de México *☭ (PCM) υπήρξε ως ιστορικό πολιτικό κόμμα (επίσημα μεταξύ 1919 και 1981), με διασπάσεις, επανενώσεις και βρώμικο πόλεμο εναντίον του από αστούς «δεξιούς» «φιλελεύθερους» και σοσιαλδημοκράτες. Προώθησε και δημιούργησε πολλά από τα σημαντικότερα μεξικανικά συνδικάτα, καθώς επίσης αγροτικές και λαϊκές | κοινωνικές οργανώσεις. Μεγάλο ρόλο και η εκεί δύναμη των τροτσκιστών.
Το 1981 συγχωνεύτηκε για πρώτη φορά με άλλες –ετερόκλητες αριστερές οργανώσεις, έκτοτε …

Μετά τη σφαγή του Tlatelolco (σσ. Τλατελόλκο, περιοχή στην Πόλη του Μεξικού όπου στρατός και αστυνομία δολοφόνησαν στις 2-Οκτ-1968 10άδες φοιτητές και πολίτες, στην Plaza de las Tres Culturas), το κλίμα καταστολής και κυνηγητού κατά του κόμματος αυξήθηκε.
Αυτό και η σύλληψη πολλών ηγετών του, οδήγησαν στελέχη του, ειδικά από την Κομμουνιστική Νεολαία, να πάρουν το δρόμο του ανταρτοπόλεμου τόσο στην ύπαιθρο όσο και στην πόλη, με το καθεστώς Luis Echeverría να τους βάζει στο στόχαστρο μαζί με ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας παράλληλα με μια διαδικασία ιδεολογικών και πολιτικών υποχωρήσεων - μετριοπάθεια που, αν και σήμαινε αύξηση των συμπαθούντων σε αγροτικές και προαστιακές περιοχές, είχε ως αποτέλεσμα την εγκατάλειψη των πιο ριζοσπαστικών θέσεων του, γεγονός που προκάλεσε νέες διασπάσεις και αποχωρήσεις.
Χωρίς να υποστηρίζει ανοιχτά την ένοπλη πάλη ηγέτες όπως οι Arnoldo Martínez Verdugo, Pablo Gómez, Gerardo Unzueta, Eduardo Montes, Arturo Martínez Nateras, Gilberto Rincón Gallardo κά προώθησαν -για λόγους «επιβίωσης του κόμματος» λεγκαλιστικές αυταπάτες, απόρριψη της δικτατορίας του προλεταριάτου, «λαϊκή δημοκρατική εξουσία», με συμπόρευση ή και ένταξη σε οικολογικά και φεμινιστικά κινήματα, ομοφυλόφιλων, καταδίκη του σοβιετικού μιλιταρισμού -στο ίδιο επίπεδο «με αυτόν των Η.Π.Α.» κλπ.

Στις προεδρικές εκλογές του 1976, το PCM με επικεφαλής τον ηγέτη του συνδικάτου των σιδηροδρομικών Valentín Campa πήρε πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους, που δεν μέτρησαν «λόγω μη νόμιμης εγγραφής του υποψηφίου».
Αργότερα, ο νέος πρόεδρος έκανε πολιτική μεταρρύθμιση και από το 1978 το Κόμμα νομιμοποιήθηκε.
Τρία χρόνια αργότερα -το 1981, σε μια προσπάθεια «να ενοποιήσει όλες τις αριστερές δυνάμεις» συγχωνεύτηκε με τα «προοδευτικά» αστικά και σοσιαλδημοκρατικά Movimiento de Acción y Unidad Socialista, Partido del Pueblo Mexicano και το Movimiento de Acción Popular (Κίνημα Σοσιαλιστικής Δράσης και Ενότητας, Λαϊκό Κόμμα του Μεξικού και το Κίνημα Λαϊκής Δράσης) δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα το Partido Mexicano de los Trabajadores -Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα του Μεξικού (PSUM), το οποίο αργότερα θα συγχωνευθεί με το Μεξικανικό Εργατικό Κόμμα, για να σχηματίσει το Partido Mexicano Socialista PMS (Μεξικανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα)

Στο ίδιο νήμα ενεργειών «ενότητας» και ιδεολογικής απόρριψης του κομμουνισμού, ο υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του PMS το 1988, Heberto Castillo, αρνήθηκε υπέρ του Cuauhtémoc Cárdenas Solórzano, εντάχθηκε στο Frente Democrático Nacional (Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο) που κατέληξε να γίνει το Partido de la Revolución Democrática (Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης) που έκτοτε έκανε χρήση του μητρώου και των πόρων του εξαφανισμένου Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού.

«Επίσημο» site
Federación de Jóvenes Comunistas México (facebook-κομμουνιστική νεολαία το site εδώ)

Το ΚΚ Μεξικού, ταλανίζεται –όπως και τα περισσότερα εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα, από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές και διασπάσεις
12ο Συνέδριο ΚΝΕ: Χαιρετισμός της Ομοσπονδίας Νέων Κομμουνιστών Μεξικού
21ο Συνέδριο ΚΚΕ: Χαιρετιστήριο μήνυμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού
Diego Torres - Ομοσπονδία Νέων Κομμουνιστών Μεξικού
Στόχος να ριζώσει στους χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης
Συνέντευξη στον Ριζοσπάστη με στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού
ΚΚΕ – KΚ Μεξικού: Κοινή ανακοίνωση για την ενίσχυση της πάλης του κομμουνιστικού κινήματος, για την επαναστατική ανασυγκρότησή του