Πάκο ντε Λουθία, o μάγος των picados

Τέτοιες μέρες (21-Δεκ-1947), γεννιέται ο Ισπανός αριστοτέχνης του φλαμένκο, κιθαρίστας και συνθέτης Paco de Lucía (Πάκο ντε Λουθία πραγματικό όνομα Francisco Sánchez Gomes Φρανσίσκο Σάντσεζ Γκόμεζ —έφυγε από τη ζωή στα 66 του χρόνια, 25-Φεβ-2014 Playa del Carmen, México).

Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες παγκοσμίως και ως ο καλύτερος κιθαρίστας στο είδος του φλαμένκο.

Με την ασύλληπτη δεξιοτεχνία και δύναμη του δεξιού του χεριού μπορούσε να εκτελεί εξαιρετικά «διαυγή» και γρήγορα picados (σσ|> κατά λέξη "πικάντικα" ..."τσιμπήματα" που λένε οι κιθαρίστες).

Café cantante -Καφέ σαντάν Sevilla 1888

 

Γεννημένος σε μια ταπεινή οικογένεια στη Νότια Ισπανία, ο Πάκο αναδείχτηκε σε μουσικό γίγαντα που συνδύασε στη μουσική του τζαζ, ποπ και κλασικά στοιχεία με την παράδοση του φλαμένκο.
Όπως έλεγε συχνά όφειλε στον πατέρα του, έναν τραγουδιστή με τσιγγάνικη καταγωγή, ο οποίος τον ενθάρρυνε να παίζει για ώρες, τη γνωριμία του με τη μουσική.
«Οι τσιγγάνοι είναι καλύτεροι, αφού ακούνε μουσική από την ώρα που γεννιούνται. Εάν δεν είχα γεννηθεί στο σπίτι του πατέρα μου δεν θα ήμουν τίποτα. Δεν πιστεύω στα αυθόρμητα ταλέντα» είχε πει

Από τα δώδεκά του χρόνια έπαιζε μουσική σε tablaos,τα μπαρ που φιλοξένησαν τις αυθεντικές παραστάσεις φλαμένκο.
Στα δεκαπέντε του είχε μετακομίσει στη Μαδρίτη και στα δεκαοκτώ κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ.
Στη Μαδρίτη ήταν που γνώρισε έναν άλλον ταλαντούχο έφηβο καλλιτέχνη, τον τραγουδιστή Camaron de la Isla, με τον οποίο δημιούργησε μια ιστορική συνεργασία, παίζοντας και γράφοντας μουσική μαζί έως τον θάνατο του Camaron το 1992.
Στις 18 Φλεβάρη 1975, έγινε ο πρώτος κιθαρίστας φλαμένκο που έπαιξε στο περίφημο «Teatro Real» της Μαδρίτης
Το 1982 συμμετείχε σε μια σειρά από συναυλίες με τον jazz πιανίστα “Chick” Corea.

Το 2004 βραβεύτηκε με το Asturias Prize for Art, ένα από τα σημαντικότερα βραβεία της Ισπανίας, ως «ο πιο διεθνής από όλους τους καλλιτέχνες του φλαμένκο» και έκανε περιοδεία σε ΗΠΑ και Καναδά με τον Ισπανό τραγουδιστή φλαμένκο Λα Τάνα 

 

Επιρροές και χαρακτηριστικά της ερμηνείας του

Επηρεάστηκε από δύο σχολές, αυτή του Niño Ricardo (1904-1972), που θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες της κιθάρας φλαμένκο και ο πιο άμεσος πρόδρομος του Paco de Lucía, και του Sabicas (1912-1990) ), ο οποίος θεωρείται ως ο πιο σημαντικός στην ανάπτυξη και βελτίωση της κιθάρας flamenco ως όργανο συναυλίας (πριν, η κιθάρα ήταν μόνο όργανο συνοδείας).

 

Η συμβολή του Sabicas στο flamenco είναι διπλή, από τη μια πλευρά επεκτείνει την τεχνική της flamenco κιθάρας (επινόησε, για παράδειγμα, το alzapúa <|- δείτε και το βίντεο, μια συγκεκριμένη τεχνική του χεριού που παίζει και εκτελείται με τον αντίχειρα από ψηλά σε χαμηλά και μετά «κορδόνι» με τα τρία δάχτυλα), και από την άλλη ξεχωρίζει ως συνθέτης του είδους, δημιουργώντας μια απόλυτα συνεκτική μελωδική, ρυθμική και αρμονική δομή από την αρχή έως το τέλος, όπως σε κάθε κλασικό έργο, ενώ το φλαμένγκο δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο –εκτός από ορισμένες σύγχρονες μορφές – για παράδειγμα, ο Esteban de Sanlúcar (1910-1989), σε δημιουργίες όπως η Mantilla de feria ή το Panaderos flamencos.

Λίγα πράγματα μπορούν να αντιταχθούν στο άγγιγμα του Sabicas, ο οποίος χάριζε μια εξαιρετική τεχνική με μεγάλο ήχο μέσα από την ποιοτική αρτιότητα των συνθέσεων του – παίζοντας συχνά σε μεγάλες σκηνές χωρίς μικρόφωνο – δονώντας την αίθουσα και το ακροατήριό.

Έλεγε ο Paco de Lucía:

Τεμπελιάζω όλη μέρα, είμαι ο πιο αδρανής στον κόσμο, μπαίνω στη ρουτίνα και ενώ έχω δεσμεύσεις, κόβω βόλτες και αντί να πάω όπου πρέπει (σσ |> εννοεί επαγγελματικά) κυριολεκτικά με σέρνουν.
Paco de Lucía

Η μεγαλύτερη συμβολή του στο flamenco ήταν πως κατάφερε να το διαδώσει και να το διεθνοποιήσει, αλλά και να το ανεβάσει σε άλλο επίπεδο ακούσματος σαν υπέροχος διερμηνέας με πολύ προσωπικό του στυλ, το οποίο μπορεί να οριστεί ως έντονο και ρυθμικό.
Αυτό το στυλ εκδηλώνεται με την ποιότητα πολυάριθμων έργων του, μεταξύ αυτών, Entre dos aguas (rumba), La Barrosa (alegrías), Barrio la Viña, Αφιέρωμα στο Niño Ricardo (soleá), Almoraima (bulerías), Guajiras de Lucía και Río Ancho (rumba).

Κούβα 3 Μαΐου 1975
Γιατί όχι; Καλά θα ήταν να ζω εδώ!

Πέρα από τη σημαντική προσπάθεια αυτού του καλλιτέχνη να κάνει το φλαμένκο γνωστό στο κοινό εκτός της Ισπανίας, τόλμησε να του δώσει «έναν άλλο αέρα» αναμειγνύοντάς το με διαφορετικά στυλ, τα οποία, αν και με διαφορετικές μελωδικές και ρυθμικές δομές, κατάφερε να ταιριάξει περίφημα.
Υπήρξε ο πρωτοπόρος που άνοιξε το δρόμο για αυτόν τον τύπο πειραματισμού και συγχώνευσης με διάφορους τύπους μουσικής.

Μια άλλη συμβολή του στη σύγχρονη τέχνη φλαμένκο ήταν η συμπερίληψη του cajón (ΣΣ |> κάτι σαν ηχείο-τύμπανο) ενός οργάνου της αφρο-περουβιανής μουσικής γνωστό στον Paco de Lucía από το Περού στα τέλη της 10ετίας του εβδομήντα, στα χέρια του Carlos Caitro Soto de la Colina, του περουβιανού κατζονιέρε και του συνθέτη.

Ο Paco de Lucía αισθάνεται και καταλαβαίνει, όταν γνωρίζει αυτό το περουβιανό όργανο, ότι μπορεί να είναι μια λύση στη μόνιμη ανάγκη για κρουστά που απαιτεί το φλαμένκο και το προσθέτει, σε σε συνεργασία με τον Rubem Dantas, στα στοιχεία και από εκείνη τη στιγμή, το cajon έγινε -και με το πέρασμα του χρόνου αναπόσπαστο της σύγχρονης τέχνης φλαμένκο και, αργότερα και άλλων διεθνών μουσικών ρευμάτων. Όπως είπε ο ίδιος στον Enrique Planas, της περουβιανής εφημερίδας «El Comercio», στις 6-Οκτ-2013, πριν από την επιστροφή του στη χώρα μετά από 16 χρόνια απουσίας …

Enrique Planas… Τι θυμάσαι για το ταξίδι στο Περού όταν ανακάλυψες «το κουτί»;

Paco de Lucía: Αυτό ήταν αποφασιστικό, όχι μόνο για μένα αλλά και για τη μουσική γενικά- το αποκαλώ πάντα «το cajón του Περού». Υπάρχουν πολλοί που δεν γνωρίζουν από πού προέρχεται και πάντα μιλάω για τον Caitro Soto, που τον είδα για πρώτη φορά σε μια γιορτή στην Ισπανική Πρεσβεία στη Λίμα, όπου ήταν με τον Chabuca Granda… και άγγιξε το cajón. Τότε είπα στον εαυτό μου: «αυτό είναι το όργανο που χρειάζεται το φλαμένκο» -μέχρι τότε, χρησιμοποιούσαμε bongos και congas, αλλά αυτά ήταν περισσότερο Καραϊβικής, δεν ακούγονταν σαν φλαμένκο. Παρατήρησα ότι το cajon είχε τον χαμηλό ήχο της σόλας του ποδιού ενός χορευτή και επίσης τον έντονο ήχο του τακουνιού του […] ήταν τέλειο. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο Περού που λένε ότι το κλέψαμε για τα φλαμένκο μας, αλλά δεν είναι έτσι. Πάντα, με μεγάλη τιμή, μιλάω για το «κουτί του Περού» και θα είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό το ταξίδι και τη συγκεκριμένη νύχτα στην οποία κατάφερα να ανακαλύψω αυτό το όργανο που δεν παίζεται πλέον μόνο στα δικά μας ακούσματα. Τώρα κάθε ομάδα ροκ, ποπ ή μουσικής έχει έναν cajonero…

Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί και εμφανιζόταν σε ελάχιστες συναυλίες σε Ισπανία και Γερμανία και σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ του καλοκαιριού.
Το στυλ του έχει υπάρξει παράδειγμα για τις νεότερες γενιές και η τέχνη του τον έκανε έναν από τους καλύτερους πρέσβεις της ισπανικής κουλτούρας στον κόσμο» είχε αναφέρει τότε η επιτροπή.
Η δεξιοτεχνία του χώρεσε σχεδόν τα πάντα: Έζησε και σε άλλες πόλεις της Ισπανίας καθώς και στο Μεξικό. Παράλληλα, περιόδευσε σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στην Αμερική.

Τη δεκαετία του ’80 ο Ντε Λουθία συνεργάστηκε με τους κιθαρίστες John McLaughlin και Al di Meola στο κλασικό άλμπουμ «Friday night in San Francisco». Ανοίχτηκε στην τζαζ και στην μπόσα νόβα, αποσπώντας κριτική από τους πιο παραδοσιακούς. Ο ίδιος δήλωνε πιστός στις μουσικές του καταβολές.

«Για μένα είναι ένα μυθικό πρόσωπο που η μορφή του ερχόταν στο μυαλό μου σχεδόν ταυτόχρονα όταν έπιανα στα χέρια μου την κιθάρα μου», αναφέρει από την πλευρά του ο Γιώργος Νταλάρας, πληροφορούμενος τον θάνατο του Πάκο ντε Λουτσία. «Ο Paco είναι αναντικατάστατος. Ήταν ένας πρωτοποριακός μουσικός. Ένας καλλιτέχνης που είχε απόλυτη συνείδηση της αξίας του, όμως ποτέ δεν κάθισε στις δάφνες του».

Επίσημο site

 Περί flamenco, ρίξτε μια ματιά εδώ –μπορείτε να κάνετε και δική σας αναζήτηση, αλλά θα τα πούμε και μαζί σύντομα.

Γράφοντας Ιστορία
Paco DeLucia, Al DiMeola + John McLaughlin,
Friday Night in San Francisco 1981

Για μυημένους …

1 -Mediterranean Sundance/Rio Ancho
2- Short Tales Of the Black Forest 11:47
3- Frevo Rasgado 20:32
5- Fantasia Suite 28:44
6- Guardian Angel 37:37

Δισκογραφία (38 άλμπουμ)​

• 1963: Los Chiquitos de Algeciras, con Pepe de Lucía.
• 1964: Dos guitarras flamencas en stereo, con Ricardo Modrego.
• 1965: 12 éxitos para dos guitarras flamencas, con Ricardo Modrego.
• 1965: Canciones de García Lorca para guitarra, con Ricardo Modrego.
• 1967: Canciones andaluzas para dos guitarras, con Ramón de Algeciras.
• 1967: Dos guitarras flamencas en América latina, con Ramón de Algeciras.
• 1967: La fabulosa guitarra de Paco de Lucía.
• 1969: 12 hits para 2 guitarras flamencas, con Ramón de Algeciras.
• 1969: Fantasía flamenca de Paco de Lucìa.
• 1969: Hispanoamérica, con Ramón de Algeciras.
• 1969: Paco De Lucía / Ramon De Algeciras en Hispanoamérica.
• 1971: El mundo del flamenco, con Pepe de Lucía y Ramón de Algeciras.
• 1971: Recital de guitarra, con Ramón de Algeciras, Enrique Jiménez de Melchor, Paco Cepero, Isidro Sanlúcar Muñoz y Julio Vallejo.
• 1972: El duende flamenco, con Ramón de Algeciras.
• 1973: Fuente y caudal.
• 1975: Paco de Lucía en vivo desde el Teatro Real, grabación del 18 de febrero de 1975.
• 1976: Almoraima.
• 1978: Paco De Lucía intrerpreta a Manuel de Falla.
• 1980: Friday Night In San Francisco, con Al Di Meola y John McLaughlin.
• 1981: Entre dos aguas, álbum recopilatorio.
• 1981: Sólo quiero caminar, como Paco de Lucía Sextet
• 1981: Castro Marin, con John McLaughlin y Larry Coryell.
• 1982: Passion, Grace and Fire, con Al Di Meola y John McLaughlin.
• 1984: One Summer Night, como Paco de Lucía Sextet.
• 1987: Siroco, con Ramón de Algeciras, Pepe de Lucía, Rubem Dantas, José María Bandera y Juan Ramírez.
• 1990: Zyryab, con Chick Corea, Manolo Sanlúcar, Carles Benavent, Jorge Pardo, Rubem Dantas, Ramón de Algeciras y Pepe de Lucía.
• 1991: Concierto de Aranjuez, con la Orquesta de Cadaqués.
• 1993: Live In America, como Paco de Lucía Sextet.
• 1996: Paco De Lucía, John McLaughlin, Al Di Meola.
• 1996: Antología, álbum recopilatorio, 2 discos.
• 1998: Luzia, con Pepe de Lucía y Ramón de Algeciras entre otros.
• 2003: Paco De Lucía Integral, álbum recopilatorio.
• 2003: Por descubrir.
• 2004: Cositas buenas, con Alejandro Sanz, Diego el Cigala, Tomatito, Juan D’Angellyca, Jerry González y Alain Pérez entre otros.
• 2004: Nueva antología, edición conmemorativa.
• 2005: Gold, álbum recopilatorio.
• 2011: Paco de Lucía, en vivo, conciertos España 2010.
• 2014: La búsqueda. (Remasterizado, film de Curro Sánchez, hijo de Paco)
• 2014: Paco de Lucía, Canción Andaluza.

Δίσκοι με άλλους καλλιτέχνες (ενδεικτικά)

• 1967: Pedro Iturralde Quintet: Flamenco-Jazz.
• 1969: Camarón de la Isla: Al verte las flores lloran.
• 1970: Camarón de la Isla: Cada vez que nos miramos.
• 1971: Camarón de la Isla: Son tus ojos dos estrellas.
• 1972: Camarón de la Isla: Canastera.
• 1973: Camarón de la Isla: Caminito de Totana.
• 1974: Camarón de la Isla: Soy caminante.
• 1975: Camarón de la Isla: Arte y majestad.
• 1976: Camarón de la Isla: Rosa María.
• 1977: Camarón de la Isla: Castillo de arena.
• 1977: Al Di Meola: Elegant Gypsy.
• 1978: Dolores: Asa Nisi Masa, tema «Por donde caminas».
• 1981: John McLaughlin: Belo Horizonte.
• 1981. Camarón de la Isla: Como el agua.
• 1982: Al Di Meola: Electric Rendezvous
• 1982: Chick Corea: Touchstone.
• 1983: Jorge Pardo: El canto de los guerreros, tema «Al doblar la esquina».
• 1983: Camarón de la Isla: Calle Real.
• 1984: Camarón de la Isla: Viviré.
• 1986: Luis Eduardo Aute: 20 canciones de amor y…, tema «Epílogo: un poema desesperado».
• 1987: George Dalaras: Live recordings.
• 1989: Djavan: Océano..
• 1989: Joan Manuel Serrat: Material Sensible, lo acompaña en la canción «Salam Rashid».
• 1990: Claudio Baglioni: Oltre, toca la melodía de «Domani Mai».
• 1990: Dyango: Corazón de Bolero, tema «Europa» de Santana.
• 1992: Raphael Rabello: Todos os Tons, tema «Samba do Aviao» de Antonio Carlos Jobim.
• 1992: Camarón de la Isla: Potro de rabia y miel.
• 1992: Joan Manuel Serrat: Utopia, lo acompaña en la canción de «Utopia».
• 1995: Carles Benavent: Agüita que corre.
• 1995: Vicente Amigo: Vivencias imaginadas, tema «Querido Metheny».
• 1995: John McLaughlin: The promise, tema «El ciego», John, Paco, Al.
• 1996: Pepe de Lucía: El orgullo de mi padre.
• 1996: Bryan Adams: 18 ‘Til I Die, toca la melodía de «Have You Ever Really Loved A Woman».
• 1999: Enrique de Melchor: Arco de las rosas.
• 2000: Cañizares: Punto de Encuentro.
• 2000: Duquende: Samaruco.
• 2000: Pepe de Lucía: Cada día.
• 2003: Alejandro Sanz:No es lo mismo,toca el solo de “Regalame la silla donde te espere”.
• 2005: Camarón (película); BSO junto a Camarón de la Isla.
• 2006: Camarón de la Isla: Camarón en la Venta de Vargas.
• 2007: Tomeu Penya: Paraules que s’endú es vent, toca la melodía de la canción homónima «Paraules que s’endú es vent»
• 2012: Miguel Poveda: ArteSano.
• 2013: Fosforito: Cante y guitarra.
• Ο Paco de Lucía τη 10ετία 1980 συνεργάστηκε με του κθαρίστες Al Di Meola & John McLaughlin στη Βαρκελώνη

Μουσικά θέματα σε ταινίες

• 1976: La nueva Costa del Sol, (dir: G.Sebastián de Erice).
• 1979: La Sabina, (dir: J.Luis Borau).
• 1983: Carmen, (dir: C. Saura).
• 1984: La venganza, (dir: Stephen Frears) 20 temas de Paco.
• 1989: Montoyas y Tarantos, (dir: V. Escrivá).
• 1989: Sangre y arena, (dir: J. Elorrieta).
• 1991: Sevillanas, (dir: C. Saura).
• 1995: Don Juan de Marco, (J. Leven). Colaboración con B. Adams.
• 1995: Flamenco, (dir: C. Saura).
• 2004: Life Aquatic, (dir: W. Anderson).
• 2005: Camarón, (dir: J. Chávarri).
• 2008: Sólo quiero caminar, (A. DÍaz Yanes).
• 2008: Vicky Cristina Barcelona, (W. Allen).
• 2010: Flamenco, Flamenco, (dir: C. Saura).

Μουσικά βιβλία –επίσημη συλλογή

• Libro I: La fabulosa guitarra de Paco de Lucía (Lucía Gestión).
• Libro II: Fantasía flamenca de Paco de Lucía (Lucía Gestión).
• Libro III: Fuente y caudal (Lucía Gestión).
• Libro IV: Almoraima (Lucía Gestión)
• Libro V: Siroco David Leiva
• Libro VI: Zyryab David Leiva
• Libro VII: Luzia David Leiva
• Libro VIII: Duende Flamenco David Leiva
• Libro IX: Solo quiero caminar David Leiva
• Libro X: Cositas buenas David Leiva
• Antología de falsetas de Paco de Lucía, Bulerías 1.ª época David Leiva
• Antología de falsetas de Paco de Lucía, Tangos 1.ª época David Leiva
• Antología de falsetas de Paco de Lucía, Tientos 1.ª época David Leiva

Διάφορα

• La fabulosa guitarra de Paco De Lucía (Gendai Guitar).
• Friday night in San Francisco (Hal Leonard).
• La guitarra de Paco de Lucía (Seemsa).
• Entre dos aguas (Seemsa).
• Worms Claude: Paco de Lucía tocando a Camarón. Etude de style (Play Music Publishing).
• David Leiva: Paco de Lucía guitar tab anthology (Carisch).

Συλλογές άλλων συνθετών

• Adams, Bryan: «Have You Ever Really Loved a Woman?», en 18 Til I Die (Hal Leonard).
• Leiva, David: Camarón (Nueva Carisch España).
• Leiva, David: Guía de la guitarra flamenca (Flamencolive).
• Di Meola, Al: «Passion, grace & fire», 2 chitarre in Music Words Pictures (Hal Leonard).

Οι "καλύτερες" ταινίες της χρονιάς…

Κάποιοι λένε –και για την (7^η ) τέχνη «περί ορέξεως κολυμπηθρόξυλο», εμείς υποστηρίζουμε  σχετικά με τα «ωραία, ανώφελα πουλιά» για τις «σκάλες των αιώνων» -όπως έγραφε ο Ρίτσος, πως οι στρα­τευ­μέ­νοι της απο­στρά­τευ­σης, εκεί­νοι που κά­νουν "απο­λί­τι­κη" τέχνη στην ουσία κά­νουν πο­λι­τι­κή, ή κατά γνω­στό λιτό, κοφτό στιλ του Μπρε­χτ ότι οι αστράτευτοι, είναι στρα­τευ­μέ­νοι στην άρ­χου­σα τάξη.

Ειδικά φέτος εν μέσω γιορτινού χάους με την πλύση εγκεφάλου «δέλτα» και «όμικρον», που αποδιαλύουν τα ανύπαρκτα δημόσια συστήματα υγείας του καπιταλισμού, με τους πολιτικούς διαχειριστές να βγάζουν τα μάτια τους με κοκορομαχίες θα δούμε πολλά και διάφορα –οψόμεθα!

Το περιοδικό The New Yorker (σσ. αμερικανικό –από το 1925, εβδομαδιαίο περιοδικό με λίγο απ’ όλα δημοσιογραφία, σχόλια, κριτικές, δοκίμια, μυθιστοριογραφία, σάτιρα, κινούμενα σχέδια ποίηση και μπλα-μπλα, με πέντε από αυτά τα θέματα να καλύπτουν διάρκεια δύο εβδομάδων) μπήκε ήδη στο χορό των κινηματογραφικών best of και έδωσε τη δική του λίστα με τις καλύτερες ταινίες για το 2021.

Στην κορυφή της λίστας με 35 ταινίες, βρίσκεται «Η Γαλλική Αποστολή» (The French Dispatch) του Γουές Άντερσον (που παρεμπιπτόντως το IMDb -44.661 Users δίνει 7,4|10

Η λίστα περιλαμβάνει και ντοκιμαντέρ όπως τα «Procession» στην 10^η θέση, «The American Sector» στην 15^η, «Swimming Out Till the Sea Turns Blue» στην 18^η και το «Listening to Kenny G» στην 19^η.

2. Licorice Pizza –ήδη η τηλεοπτική σειρά βρίσκεται στην 3^η season
3. Zola
4. I Was a Simple Man IMDb 5,8|10
5. In the Same Breath

6. C’mon C’mon
7. Passing
8. Pebbles (Koozhangal)
9. Petite Maman
10. Procession

11. The Woman Who Ran
12. The Disciple
13. Being the Ricardos –υπάρχει και τηλεοπτική σειρά
14. Parallel Mothers
15. The American Sector

16. All Light, Everywhere
17. A Cop Movie
18. Swimming Out Till the Sea Turns Blue
19. Listening to Kenny G
20. Drive My Car - Doraibu mai kâ

21. The Card Counter
22. Uppercase Print
23. Little Girl
24. Cry Macho σε σκηνοθεσία | πρωταγωνιστεί κιόλας ο 91χρονος πλέον γερόλυκος Clint Eastwood
25. Exterminate All the Brutes

26. Paris Calligrammes
27. The Year of the Everlasting Storm
28. You Will Die at Twenty
29. France
30. Titane

31. Test Pattern
32. No Ordinary Man
33. Isabella
34. There Is No Evil
35. Wojnarowicz

Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών σύμφωνα με το IMDB

Η λίστα με τις 250 κορυφαίες ταινίες του IMDB περιλαμβάνει φιλμ που έχουν βαθμολογηθεί από εκατομμύρια θεατές, και όσοι την παρακολουθούν θα έχουν προσέξει ότι αν και αλλάζει συνεχώς, ωστόσο, οι ταινίες που καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις – που θεωρούνται έτσι κι αλλιώς all time classic – παραμένουν αμετάβλητες εδώ και πολλά χρόνια.
Δείτε παρακάτω τις 10 καλύτερες (δεν προσυπογράφουμε πάντως)

1. The Shawshank Redemption (1994) 9,2 |10
Στην ταινία περιγράφεται η ιστορία του Άντι Ντιφρένς, ενός τραπεζίτη, ο οποίος μένει στην κρατική φυλακή Shawshank για σχεδόν δύο δεκαετίες κατηγορούμενος άδικα για το φόνο της γυναίκας του και του εραστή της. Εκεί αναπτύσσει φιλία με ένα συγκρατούμενο με το όνομα Έλις Ρέντινγκ και ανακαλύπτουν τη δύναμη της φιλίας ώσπου φτάνουν και οι δύο στη λύτρωση.

2. The Godfather (1972) 9,1|10
Το “The Godfather” θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και όχι άδικα. Βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Μάριο Πούτζο και την σκηνοθέτησε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την εξαρετική ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο και φυσικά την ατάκα “I’m going to make him an offer he can’t refuse” (Θα του κάνω μια προσφορά την οποία δεν θα μπορεί να αρνηθεί), η οποία ψηφίστηκε ως η δεύτερη πιο αξιομνημόνευτη φράση στην ιστορία του κινηματογράφου.

3. The Godfather 2^ο μέρος (1974) 9,0 |10
Η κύρια ιστορία, συνεχίζοντας τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, επικεντρώνεται στον Μάικλ Κορλεόνε, τον νέο Δον της μαφιόζικης φαμίλιας των Κορλεόνε, ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει ενωμένες τις επαγγελματικές δραστηριότητες του από το 1958 ως το 1959· η άλλη είναι μια σειρά από flashback που εξιστορούν την πορεία του πατέρα του, Βίτο Κορλεόνε, από τα παιδικά του χρόνια στην Σικελία το 1901 ως την δημιουργία της φαμίλιας των Κορλεόνε στην Νέα Υόρκη.
Προτάθηκε με 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ, και ήταν το πρώτο sequel που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Από τα έξι Όσκαρ που κέρδισε περιλαμβάνονται αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας για τον Κόπολα, Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Ντε Νίρο και καλύτερου προσαρμοσμένου σεναρίου για τον Πούτζο. Ο Πατσίνο κέρδισε το βραβείο BAFTA για τον Καλύτερο Ηθοποιό και κέρδισε υποψηφιότητα Όσκαρ στην ίδια κατηγορία.

4. The Dark Knight (2008) 9,0 |10
Ο “Dark Knight” είναι αμερικανική περιπετειώδης αστυνομική ταινία, παραγωγής 2008, σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ Νόλαν. Το σενάριο έγραψε ο ίδιος μαζί με τον αδερφό του Τζόναθαν Νόλαν. Eίναι βασισμένη στο χαρακτήρα Μπάτμαν της DC Comics και αποτελεί συνέχεια του Batman Begins (2005) και τη δεύτερη προσθήκη στη σειρά ταινιών Μπάτμαν σε σκηνοθεσία του Κρίστοφερ Νόλαν. Ο Κρίστιαν Μπέιλ επαναλαμβάνει το ρόλο του ως Μπρους Γουέιν/Μπάτμαν ενώ επιστρέφουν και οι Μάικλ Κέιν στο ρόλο του Άλφρεντ Πένιγουορθ, Γκάρι Όλντμαν στο ρόλο του Τζέιμς Γκόρνον και Μόργκαν Φρίμαν στο ρόλο του Λούσιους Φοξ. Στο καστ προστίθενται ο Χιθ Λέτζερ στο ρόλο του Τζόκερ, ο Άαρον Έκχαρτ στο ρόλο του Χάρβεϊ Ντεντ/Διπρόσωπου και η Μάγκι Τζίλενχαλ στο ρόλο της Ρέιτσελ Ντοζ.

5. 12 Angry Men (1957) 8,9 |10
Η ταινία ανήκει στο είδος του δικαστικού δράματος αφού επικεντρώνεται στη διαδικασία της λήψης της τελικής απόφασης του σώματος των ενόρκων, σε μια δίκη για φόνο εκ προμελέτης. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο γνωστός Αμερικανός σκηνοθέτης Σίντνεϊ Λουμέτ, και σεναριογράφος ο επίσης Αμερικανός (τηλεοπτικός κυρίως σεναριογράφος) Ρέτζιναλντ Ρόουζ, ενώ ο πιο αναγνωρίσιμος από τους 12 πρωταγωνιστές της ταινίας, είναι ο Χένρι Φόντα, στο ρόλο του ενόρκου που θα σπείρει τις αμφιβολίες για την ενοχή του κατηγορουμένου.

6. Schindler’s List (1993) 8,9 |10
Η «αληθινή» ιστορία του Οσκαρ Σίντλερ, ενός Γερμανού βιομηχάνου, που έσωσε 1.300 Εβραίους από το γκέτο της Βαρσοβίας, παρουσιάζοντάς τους ως απαραίτητους για το Τρίτο Ράιχ ειδικευμένους εργάτες. Ο Στίβεν Σπίλµπεργκ δεν θίγει θεμελιώδη ζητήματα της ναζιστικής θηριωδίας προκαλώντας την «οργή» των Εβραίων και όσων ξεχνούν πως ο κινηματογράφος είναι τέχνη και όχι ιστορία. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κι όχι μόνο στο πολεμικό είδος.

7. The Lord of the Rings | The Return of the King (2003) 8,9 |10
Βασίζεται στο τρίτο βιβλίο της τριλογίας “Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών” του Τόλκιν και αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας, μετά από τις ταινίες “Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού” (2001) και “Οι Δύο Πύργοι” (2002). Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 17 Δεκεμβρίου 2003, και μέχρι σήμερα καταλαμβάνει την 7η θέση στη λίστα με τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών.
Σάρωσε και τα 11 βραβεία Όσκαρ για τα οποία ήταν υποψήφια, συμπεριλαμβανομένων του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των ταινιών “Μπεν Χουρ” και “Τιτανικός”. Είναι η πρώτη ταινία φαντασίας που κερδίζει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας καθώς και η πρώτη που το κερδίζει με το τρίτο μέρος.

8. Pulp Fiction (1994) 8,8 |10
Το “Pulp Fiction” είναι αμερικανική αστυνομική νεο-νουάρ ταινία μαύρης κωμωδίας του 1994 που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον μοναδικό Κουέντιν Ταραντίνο. Η πλοκή της ταινίας αφορά τις διασταυρούμενες ιστορίες συμμοριτών, ατόμων του υποκόσμου, μικροεγκληματιών και ενός μυστηριώδους χαρτοφύλακα.

9. The Good, the Bad and the Ugly (1966) 8,8 |10
Ο “Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος” είναι ένα ιταλικό Σπαγκέτι Γουέστερν παραγωγής 1966, σκηνοθετημένο από τον Σέρτζιο Λεόνε, με πρωταγωνιστές τον Κλιντ Ίστγουντ, τον Λι Βαν Κλιφ και τον Ίλαϊ Γουάλακ στους αντίστοιχους ρόλους. Το σενάριο γράφτηκε από τους Έιτζ & Σκαρπέλι, Λουτσιάνο Βιντσεντζόνι και τον Λεόνε, και περιστρέφεται γύρω από τρεις τυχοδιώκτες πιστολέρο που αναζητούν ένα σεντούκι χρυσού της Συνομοσπονδίας, μέσα στο χάος της βίας των μαχών του Εμφύλιου πολέμου και τα στρατόπεδα αιχμαλώτων.

10. The Lord of the Rings | The Fellowship of the Ring (2001) 8,8 |10
Η ταινία κυκλοφόρησε Δεκέμβρη 2001 και έτυχε θερμής υποδοχής από κριτικούς και θαυμαστές των βιβλίων, με τους περισσότερους να υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πιο πιστή μεταφορά βιβλίου στον κινηματογράφο. Σάρωσε τα ταμεία όπου και αν προβλήθηκε, αποφέροντας 896,7 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία για το 2001 τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και παγκοσμίως. Σήμερα καταλαμβάνει τη 62η θέση στη λίστα με τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών. Έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Ίαν ΜακΚέλεν, κερδίζοντας 4 σε τεχνικές κατηγορίες.

 

Ο Γιάννης που -πάντα μόνος πίστεψε πως ήταν "λιποτάκτης"

             Αυλαία...

Τέτοιες μέρες Δεκέμβρη του 1996  κοντά  στη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου –σίγουρα όχι σαν "λιποτάκτης", όπως ο ίδιος πιθανά πίστευε, ο αδερφός του Μίκη Γιάννης Θεοδωράκης.

Ο Γιάννης ήταν «παλιός»: έβγαλε στον αέρα πτυχές της δράσης του παρακράτους - όντας ένας από τους δημοσιογράφους που αποκάλυψε τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Έκανε τα πρώτα δημοσιογραφικά του βήματα στους «Δρόμους της Ειρήνης», στη συνέχεια στην (προδικτατορική) «Αυγή» και αργότερα στον «Ριζοσπάστη» μετά την επανέκδοσή του, το Σεπτέμβρη του 1974.
Ποιητικά του έργα: Λιποτάκτες - τέσσερα τραγούδια: Όμορφη Πόλη, Αυγή Αφράτη, Δακρυσμένα Μάτια, Χάθηκα - που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος μελοποίησε επίσης τα ποιήματα Λειτουργία - στην ενότητα Αρχιπέλαγος - Βγάλε τα μαύρα πανιά, Μελαχρινό αγόρι - Οκτώβρης '98 - Μενεξεδένια τα βουνά -Ταξίδι μέσα στη Νύχτα - Νύχτα μαγικιά, Κάνε κουράγιο, Η αγάπη ζει με τ' όνειρο, Μη με προδώσεις, Χωρίσαμε - Χαιρετισμοί - κ.ά.
Έχουν επίσης εκδοθεί σε βιβλία τα ποιητικά του έργα Πλημμύρα, Ένα τραγούδι του καιρού, καθώς και τα πεζά Υπέρ Βωμών και Αστειών, όπου διακωμωδεί το παρακράτος.

Γεννήθηκε το 1932 στα Γιάννενα και έκανε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά της Αριστεράς στη δύσκολη περίοδο της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας, αψηφώντας διώξεις και κινδύνους.

Στις 10 Νοέμβρη 1996 έστειλε από το κρεβάτι του πόνου (δημοσιεύθηκε στο "Ριζοσπάστη"), ένα τελευταίο κείμενό του με αφορμή το βιβλίο του Β. Αποστολόπουλου για τον ΔΣΕ στη Ρούμελη. Τέλειωνε με τη φράση "Ναι... Μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε" !
Στα ποιήματά του έγραφε "θάμαι πάντα μόνος", αλλά έφυγε –όπως του έπρεπε, περιτριγυρισμένος με αγάπη, δίνοντας τη μάχη μέχρι το τέλος γενναία, με πολύ κουράγιο και καλή διάθεση.

Η οικογένεια Θεοδωράκη
Όρθιος ο Γιάννης _καθιστοί από δεξιά Μίκης
η μάνα Ασπασία & ο πατέρας Γιώργος

"Όμορφη πόλη" (+θα γίνεις δικιά μου) σε στίχους του –κατά Δάντη «καταραμένου», Γιάννη (κύκλος «Λιποτάκτες» –βγήκε και σε 45άρι και, αργότερα, το 1966 ενσωματώθηκε και στο άλμπουμ «Μικρές Κυκλάδες»)

Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου

Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν
η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν

Οι "Λιποτάκτες" περιλαμβάνουν τέσσερα μελοποιημένα ποιήματα (πιθανά μεταξύ 1952-1954) και όπως εξομολογείται ο ίδιος ο Μίκης, τα ποιήματα αυτά «τα μάζευε από πεταμένα χαρτάκια που έβρισκε στον κήπο τους στα Χανιά», όπου τα σκορπούσε ο αδερφός του…