Γιορτάζουν κι οι πατεράδες;

⏏️  Στον🎈 μαχητή ⏏️  της ζωής  
πατέρα
και 🎈 Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο

_\  \\\\\\\\\   \_

Αστοί, αστούληδες και παρατρεχάμενοι όρισαν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως «ημέρα _γιορτή του πατέρα» _ «προς τιμήν –λένε του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής των πατέρων στην κοινωνία» (σσ. ... κλαυσίγελος) συμπληρωματική με τη γιορτή της μητέρας (σσ. ... κλαυσίγελος^² _^² μαθηματικός όρος “εις το τετράγωνον που λέγαμε” _ή κατά Χάρυ Κλύν “και κλάμα η κυρία”!!)

Η Ημέρα του Πατέρα είναι μια γιορτή, όπως όλες οι άλλες  που τιμάει _υποτίθεται, γιατί οι θεσμοί όσο πάνε και ξεφτιλίζονται …τον πατέρα ή την πατρική φιγούρα, την πατρότητα, τους πατρικούς δεσμούς και την επιρροή των “μπαμπάδων” στην κοινωνία.
Περισσότερα στο τέλος της ανάρτησης

Υπάρχουν πολλοί με αταλάντευτη την πίστη στις ιδέες τους, στην ταξική πάλη, όπως εκείνη η αγράμματη ηρωίδα του “δεν δουλώνω δεν υπογράφω”, που δεν θα τους βρούμε στα επίσημα εορτολόγια …«Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο, είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας οι δυνατοί, είναι οι ξωμάχοι κι οι προλετάριοι, Είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Άγιοι.»

Δεν  συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και την κατεστημένη τάξη,  δεν συνθηκολόγησαν, δεν  λιποτάκτησαν. Κάποιοι έφυγαν από τη ζωή με τραγικό τρόπο, άλλοι επέζησαν _οι πιο πολλοί, καθαρά από τύχη. Όλοι τους εξακολουθούν να ζουν  στις συνειδήσεις μας και στις καρδιές μας φωτίζοντας με το παράδειγμά τους τα πυκνά σκοτάδια και τους δύσβατους δρόμους.

 

Περιποιώντας τιμή στον Παναγιώτη

Μεγάλος μαχητής της ζωής  
πατέρας και
Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο

Κάποιοι -συνηθίζεται αυτό, εκόντως - ακόντως (και μερικές φορές επί τούτου) στέκονται στο φαίνεσθαι των ανθρώπων: έτσι μετά τη γνωστοποίηση του θανάτου του αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο διάφορα, γλαφυρά περί «πατέρα της αυτοδιοίκησης» και μάλιστα από ορισμένους -καθ’ υπερβολή σε πανευρωπαϊκό! επίπεδο.

Αυτό με υποχρέωσε να κάνω μια διορθωτική δημόσια ανάρτηση, που αρκετά ηλεκτρονικά και κοινωνικής δικτύωσης μέσα αναδημοσίευσαν -αυτό θα το διαβάσω λέξη προς λέξη

«Έφυγε», νωρίς το πρωί του Σαββάτου 2 Μάη, ο πιο δικός μας -τελευταίος σε ότι μας αφορά των Μοϊκανών και της δρακογενιάς της Εθνικής Αντίστασης -άνθρωπος, φίλος, συμπαραστάτης και πολύτιμος σύμβουλος στα δύσκολα και στα καθημερινά, ονειροπόλος και αιθεροβάμων, «πολυσυλλεκτικός», πότε …με «το κόμμα της Αυτοδιοίκησης» και πότε σε διάλογο με τον κομμουνιστή (;) μανδαρίνο στο απέραντο σινικό τείχος και πάντα (πλην) χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Ο αγωνιστής Παναγιώτης, παράγοντας της αριστεράς (ΕΔΑ) από το 1951 μέχρι τη χούντα και δυο φορές υποψήφιος βουλευτής της, στέλεχος για παραπάνω από 50 χρόνια της πρωτοβάθμιας τοπικής διοίκησης και των ΟΤΑ, (ενεργότερα από το 1959 μέχρι τα τέλη της 10ετίας του 90 -παύτηκε από δήμαρχος την 21η Απρίλη 1967) και πανεπιστημιακός από το 1988 μέχρι το 2002 (ο πρώτος «καθηγητής Τοπικής Αυτοδιοίκησης» στα ΤΕΙ Καλαμάτας, επίσης στα Γιάννενα και αλλού).

Μέχρι την τελευταία στιγμή στοχοπροσηλωμένος στον ιταλό αντάρτη Μάριο, που το 1944, κατά την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον ΕΛΑΣ,  βάδιζε με το ακορντεόν του στις γραμμές του τρένου τραγουδώντας «avanti popolo Bandiera Rossa»

Έγραφε ασταμάτητα -σαν μόνιμος συνεργάτης εφημερίδων, περιοδικών, οργανισμών κλπ. εκδίδοντας βιβλία (με αυτοβιογραφικά και ιστορικά στοιχεία), έναν «Πανδέκτη Αυτοδιοίκησης» δίμηνο περιοδικό (από το 1995, μέχρι το 2002), επίσης την «Τοπική Αυτοδιοίκηση», επιστημονικός υπεύθυνος και στα «Τετράδια Αυτοδιοίκησης» (το πρώτο επιστημονικό περιοδικό που εξέδωσε η ΚΕΔΕ για την Τοπική Διοίκηση -ήταν και γραμματέας της για ένα διάστημα) κά

Γεννήθηκε το 1923 στο «Νησί» (Μεσσήνη Καλαμάτας), ένα χρόνο μετά ορφάνεψε από πατέρα και μπήκε από μικρός στη βιοπάλη.
Έχασε τον κομμουνιστή μεγαλύτερο αδελφό του Γιάννη ως «λοχία πολυβόλων» στην Αλβανία, έγινε ο ίδιος μέλος της ΟΚΝΕ και κατά τη διάρκεια της κατοχής ΕΠΟΝίτης μέλος της Νομαρχιακής επιτροπής Μεσσηνίας.

Εκεί γνωρίστηκε με τη «Δημοπλίτσα»  Ιουλία (η μάνα Giulia «έφυγε» το 2017), την 75 χρόνια σύντροφο της ζωής του, αφανή ήρωα και φύλακα άγγελο του.

Τέλειωσε τη Νομική, αλλά λίγο πρόλαβε να ασχοληθεί με τη δικηγορία -με δυσκολία «αγόρασε» κάποια ένσημα για να βγάλει μια μικρή μειωμένη σύνταξη.
Κυνηγήθηκε ανελέητα για τις ιδέες του εξορίστηκε, φυλακίστηκε βγαίνοντας -παλικαρίσια με το κεφάλι ψηλά -πάντα με τους τελευταίους, χωρίς ποτέ να υπογράψει «δήλωση» -αυτό το είχα παντού με bold, γιατί αποτέλεσε το σημείο γραφής μιας ολόκληρης ζωής για τον πατέρα
Όπως αναφέρει πολύ σεμνά σε ένα βιβλίο του «ως …δείγμα μιας εποχής του αιώνα που πέρασε», «έμεινα "εκτός κυκλοφορίας" κρατούμενος και εξόριστος, περιοδικά περί τα 20 χρόνια …στο Μακρονήσι, στην Ικαρία, στη Γυάρο και τη Λέρο …και δεν μετανιώνω για τίποτα»

Η κηδεία ήταν πολιτική σε στενό κύκλο και _παρακαλούμε όχι στεφάνια κλπ. ο Παναγιώτης τα απεχθανόταν ως άψυχα, αντίθετα λάτρευε τα λουλούδια, τ’ άγρια της ελληνικής γης και φύσης, που ήταν δεύτερο είναι του. Επιθυμία του για όποιον θέλει να κάνει κάτι παραπάνω στη μνήμη του να προσφέρει -ακόμη και λίγα €υρώ, στο «Σπίτι του Αγωνιστή», που -από «πάντα», εγκαταλειμμένο από το επίσημο κράτος αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.
Τα χρήματα μπορούν να δοθούν, κατόπιν συνεννόησης χέρι με χέρι -ανώνυμα ή επώνυμα …κλπ ή με ηλεκτρονική κατάθεση …IBAN κλπ.

Μίλησα παραπάνω για το «φαίνεσθαι» των πραγμάτων. Θα ξέρετε φαντάζομαι πως στο θέατρο χρησιμοποιείται ο όρος dietro le quinte, πίσω από τα παρασκήνια, με τη γνωστή μεταφορική του έννοια στη ζωή
Αντιγράφω λοιπόν -χωρίς περικοπές από το βιβλίο του «Από την περιπέτεια της αριστεράς, που περιμένει και ελπίζει» (στο εξώφυλλο ο Παναγιώτης με ένα σύντροφό του στην εξορία και παραδίπλα ο Λένιν που θωρεί)

[τίτλος] Τα "επαγγέλματα" μου...
(+κάποια βιογραφικά ως δείγμα μιας εποχής)

Στη διαδρομή των υπερ-ογδόντα μου χρόνων _τόσο ήταν τότε «πολλών ανθρώπων είδα χώρες και γνώρισα γνώμες»... όπως και τη ζωή και τα «Έργα» τους...

Οι ρίζες μου, χωριάτικες.
Μεσσήνιος στην καταγωγή.
Η μάνα μου από το χω­ριό Αβραμιού, και ο πατέρας μου από το Στρέφι.

Γεννήθηκα το 1923 στο «Νησί» (Μεσσήνη) και ορφάνεψα από πατέρα το 1924.
Κηδεμόνες μου η μάνα μου και αργότερα ο κατά 11 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου (δικηγόρος)...
Χάθηκε ως "λοχίας πολυβόλων" στον πόλεμο της Αλβανίας.

Τελείωσα το δημοτικό και το γυμνάσιο στη Μεσσήνη και η γερμανο-ιταλική κατοχή με βρήκε στην Αντίσταση (όπου γνώρισα και την γυναίκα μου) γεγονός που προσδιόρισε και την μελλοντική μας ζωή, ως τις μέρες μας... με την συμμετοχή μας, στην μεγάλη «περιπέτεια της Αριστεράς».
Είμαστε τότε μέλη της Νομαρχια­κής Επιτροπής της ΕΠΟΝ.

Η γυναίκα μου στον εμφύλιο πιάστηκε και βασανίστηκε.
Στη γερμανο-ιταλι­κή κατοχή στην ύπαιθρο της Πυλίας, έκανε την δασκάλα σε παιδιά διωκόμενων οικογενειών.

Με εμένα στο Μακρονήσι διωκόμενοι, καταφύγανε στην Αθήνα -στη Νέα Σμύρνη (άχτιστη τότε) οικογενειακά, σε ένα υπογειάκι ενός δωματίου- η μάνα μου και η γυναίκα μου, αργότερα και το μωρό παιδί μας -τη γέννηση του οποίου έμαθα από την κυρά Νικολέτα όταν στις 20-Σεπ-1948 με πληροφόρησε με το ανοιχτό ταχυδρομικό δελτάριο «γεννήσαμε στον Ωκεανό Σταυρό και εκάναμε αγόρι»
Και κάποια στιγμή γύρισα από τις διακοπές και -κάτοικοι Χολαργού πλέον, αναζητήσαμε την πρώτη μας δουλειά. Εγώ σε ένα εργοστάσιο τανίνης στην Καλλιθέα, εργάτης με 17 δρχ. μεροκάματο και η γυναίκα μου σε ένα συμβολαιογραφείο στον Πειραιά... με τα τυχερά...

Αργότερα, στο “libero” δούλεψα λογιστής, στο λογιστικό γραφείο ενός εφο­ριακού και κράταγα βιβλία σε μικρομάγαζα της Ν. Ιωνίας και αργότερα διατέλε­σα "φορολογικός και οικονομικός σύμβουλος" και διαχειριστής του θεάτρου του, πίσω από την Φιλελλήνων του Αλ. Μάνου, μεγαλοϊδιοκτήτη ακινήτων στο κέντρο της Αθήνας, που είχε μοργανατική συγγένεια με την βασιλική οικογένεια,.

Εκεί γνώρισα το Λιάκο Χριστογιαννόπουλο, θιασάρχη τότε, (γίναμε και οικογε­νειακοί φίλοι) και μια σειρά μεγάλων ηθοποιών (Χατζηαργύρη - Φυσσούν - Μιχαλόπουλο κ.λπ.) όπως και τον Ν. Φώσκολο που παιζόταν τότε, ένα από τα πρώτα του έργα "Ο Θάνατος χτυπάει με βέλος" και ανέλαβα να «ξελασπώσω» το θίασο από τις οικο­νομικές δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, με την αναδιαχείριση των εισπράξεων.
Ο Λιάκος περιορίστηκε στην απολαβή ποσοστών των «φιλοδωρημάτων» των εισιτη­ρίων και τα έσοδα (μετά την εξόφληση του ποσοστού του ιδιοκτήτη του θεάτρου, είχε και «μίνιμουμ γκαραντί» και την αμοιβή των τεχνιτών) μοιράζονταν στο θίασο κατά τη συμφωνία από εμένα, ανάλογα με το «κασέ» τους.

Όταν πληροφορήθηκε κάποτε ο Μάνος ότι ήμουν υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ μου ζήτησε να του παραδώσω τους φακέλους του «επί αποδείξει»...

Η γυναίκα μου αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στον Πειραιά, όπου ευτύχισε να έχει Γυμνασιάρχισα την κ. Κακριδή, έγινε λογίστρια σε μεγαλοεπιχειρήσεις στην Αθήνα -
Και εγώ λογιστής στην επιχείρηση Παπαλιώσσας Βαβούλης, στο «Ράδιο - Νέον» στην Κλαυθμώνος και στην πρώτη επιχείρηση του Κωτσόβολου στην Πραξιτέλους.
Αργότερα δικηγόρος, δούλεψα στην "εποχή των αντιπαροχών" και της κατα­στροφής της Αθήνας, ως δικηγόρος ιδιοκτητών ακινήτων και κατασκευαστών εργο­λάβων πολυκατοικιών.

Δίδαξα "ερασιτεχνικά" στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στη Νομική Σχολή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και υπήρξα καθηγητής στο ΤΕΙ της Καλαμάτας.

Και κλείνει με το απόσπασμα που αναφέραμε παραπάνω: Ότι έμεινα "εκτός κυκλοφορίας", κρατούμενος και εξόριστος, περιοδικά, περί τα είκοσι χρόνια... στο Μακρονήσι, στην Ικαρία, στη Γιάρο και την Λέρο... και δεν μετανοιώνω για τίποτα. Αυτά ως... το δείγμα μιας εποχής του αιώνα που πέρασε...

Σε κάποια άλλο βιβλίο του αναφέρει απλά …γεννήθηκε στο Νησί της Καλαμάτας το 1923. _Αντιστασιακός. _Κυκλοφορεί στη Μεσσηνία την αντιστασιακή εφημερίδα «Επαρχιώτικα Νιάτα» με τον ποιητή Μέμο Παναγιωτόπουλο, Συνδικαλιστής του φοιτητικού κινήματος διώκεται μετά την κατοχή, για τις ιδέες και τους αγώνες του, Φοίτησε εξόριστος στην Ικαρία και το Μακρονήσι, Γραμματέας των σχολών Νομικής και Φιλολογίας με το ψευδώνυμο «Θανάσης»… Το 1967 με την ιδιότητα του Δημάρχου Χολαργού, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Γυάρο και τη Λέρο για 4 χρόνια… στη Γυάρο οι συνεξόριστοί του τον ορίζουν εκπρόσωπο τους, στο Δ' διαμέρισμα κρατουμένων και στη Λέρο (εξόριστος) στο Παρθένι, εκλέγεται γραμματέας της στρατοπεδικής Επιτροπής. Κάτοικος Χολαργού από το 1952. Και στη συνέχεια αναφέρεται στην πάλαι ποτέ αυτοδιοίκηση

Αυτός είναι ο λοιπόν Παναγιώτης, όπως ο ίδιος θα ήθελε να τον θυμόμαστε -και πρέπει νομίζω να το σεβαστούμε -τα υπόλοιπα είναι απλά για κατανάλωση και αύριο μεθαύριο θα ξεχαστούν κατά την αρχαϊκή φράση «έσεται ήμαρ».

Για τον πατέρα θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες …μέρες: αυτό το κάνουμε κατά καιρούς και θα το συνεχίσουμε, θυμούμενοι τις συνθέσεις του με τον Γκαγκάριν και τον Γκόρκι και τα θυμοσοφικά του πχ. μια αναφορά -σχετικά με την ηλικία του ανθρώπου σε αντιδιαστολή «με την ηλικία της ιστορίας», όπως του άρεσε να λέει, στα «Μεσσηνιακά Νέα» της 10ετίας του 50 με την είδηση «γέρων τεσσαρακοντούτις κατέπεσεν εκ της ελαίας και εφονεύθη»! ή την αντίδρασή του όταν ο μπάρμπα Λουλές είπε εκείνο το «να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας, αλλά να φροντίζουμε να ΄ναι η σωστή», που είπε «δίκιο έχει ο Κώστας» -τι θα το κάνουμε εδώ; ρεμπέτ ασκέρι;
               Και πολλά ακόμη 

Το βασικό θέμα του βίντεο _
την ιστορία με το σπουργίτι
Μπορείτε να την δείτε στο YouTube
του Κωνσταντίνου Πιλάβιου
5:30λ What is that? 2007

Τι κρίμα που δεν ήταν έτσι...

Οι παιδικές τους μνήμες διδάχτηκαν από μια και επίμονη συμβουλή του πατέρα. Διαβάστε για να σπουδάσετε. Να μην εξαρτάστε ούτε από το Θεό, ούτε από κανέναν άλλο. Θεό εννοούσε τον καιρό, που τις περισσότερες χρονιές λες και έπαιρνε την εκδίκησή του από τον καημένο τον πατέρα, που δε σπούδασε και έγινε αγρότης. Αλλοτε οι βροχές και το χαλάζι, άλλοτε οι παγωνιές και όταν "γλίτωνε" από αυτές και έλεγε "επιτέλους θα έχουμε καλή σοδειά φέτος", ερχόταν κάποιος λίβας και έκαιγε πάλι το "όνειρο". Και πάλι η συμβουλή του πατέρα, που δεν ήταν παρά ελπίδα. Ειλικρινά, δική του ελπίδα, αφού και ο Θεός και η ζωή και το όνειρο κοίταζαν αλλού. Μόνο τα παιδιά του τολμούσαν να τον κοιτάξουν στα μάτια. Και τη δική του ελπίδα την έκαναν δική τους. Πρώτοι μαθητές. Πώς έλαμπαν τα μάτια του πατέρα όταν οι βαθμοί από το σχολείο "ακύρωναν" τις κυκλοθυμίες του καιρού. Τα μυστικά του δάκρυα συντρόφευαν και τα χαμένα όνειρα της μητέρας και γίνονταν φτερά για τα παιδιά τους.

Μεγάλη γιορτή η επιτυχία και των τριών παιδιών τους στο πανεπιστήμιο. Τα κεράσματα στο καφενείο ξεκίνησαν το πρωί της ευχάριστης είδησης και συνεχίστηκαν στο σπίτι με τα υπέροχα γλυκά της μητέρας. Η μοναξιά τους θα "κατοικούσε" πλέον στο μεγάλο σπίτι. Στην καρδιά τους, όμως, θα φώλιαζε το δικό τους χαμένο όνειρο, που βρήκε επιτέλους έδαφος να ξανανθίσει. Η πάλη με τους "θεούς" στους ίδιους πάντα ρυθμούς, έπαιζε τη δική της συμφωνία, καλώντας σε συμμαχία το χρόνο που θα έφερνε τους κάθε λογής καρπούς. Οι καρποί της γης γίνονταν επένδυση στις σπουδές των παιδιών τους. Λιγοστοί τις περισσότερες χρονιές, πλούσιο, όμως, "κομπόδεμα" οι γνώσεις των παιδιών τους. Του χρόνου θα είναι καλύτερα. Και ο καλύτερος χρόνος θα ήταν αυτός που θα έπαιρναν το πτυχίο.

Και ήρθαν και τα πτυχία. Το ένα μετά το άλλο. Η καλύτερη επένδυση του πατέρα. Τόσοι κόποι γραμμένοι σ' ένα χαρτί. Και η γιορτή. Η ορκωμοσία. Η συγκίνηση. Η μητέρα πήρε τη χαρά της και ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα μακριά από τα "αδικημένα" της χρόνια και ήρθε να μοιραστεί τη χαρά των παιδιών της, φέρνοντας μαζί της και τη χαρά του πατέρα, που έμενε ωστόσο ανολοκλήρωτη, αφού οι "επιταγές" του καιρού δεν του επέτρεπαν να έρθει. Σπορά την πρώτη φορά, θέρισμα την άλλη, όργωμα την τρίτη. Μέσα από τα δάκρυα της μητέρας, όμως, εμφανίστηκε η μορφή του χαμογελαστή, σχεδόν ευτυχισμένη.

Τώρα είναι και πάλι όλοι μαζί. Τα πτυχία στους τοίχους μαρτυρούν τους κόπους πολλών χρόνων. Ο ένας γιος δουλεύει σε δουλιά άσχετη με αυτό που σπούδασε. Ο άλλος ακόμη περιμένει απάντηση από τις δεκάδες αιτήσεις. Και η κόρη αναρωτιέται μήπως έκανε λάθος επιλογή. Ο πατέρας πάντα κάτω από τις "ορέξεις" του καιρού. Και η μητέρα πάντα να ελπίζει. Η συμβουλή του πατέρα έρχεται και ξανάρχεται στη μνήμη. Σπουδάστε. Να μην εξαρτάστε ούτε από το Θεό, ούτε από κανέναν άλλο. Τι κρίμα που δεν ήταν έτσι!

Ριζοσπάστης _
Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Χρόνια πολλά στους πατεράδες όλου του κόσμου! _
όποτε κι αν γιορτάζουν επίσημα κι η "ξεχασιάρα" Soosh από την Ουκρανία

 

Μπλα_Μπλα

Η πιο κοινή ημερομηνία μεταξύ των χωρών του κόσμου είναι η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, η οποία καθιερώθηκε στην πολιτεία της Ουάσιγκτον από τη Sonora Smart Dodd (το κορίτσι θέλησε να τιμήσει τον πατέρα της, βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου) το 1910.
Η γιορτή πραγματοποιείται σε διάφορες ημερομηνίες σε όλο τον κόσμο όπου διατηρούν τις δικές τους παραδόσεις τιμώντας την πατρότητα. Σε ορισμένες καθολικές χώρες της Ευρώπης, γιορτάζεται από τον Μεσαίωνα στις 19 Μαρτίου ως Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ. Οι Σιχ γιορτάζουν την Ημέρα του Πατέρα 29-Δεκ, γενέθλια του γκουρού Γκόμπιντ Σινγκ, ενώ σε ορισμένες ισλαμικές χώρες, ορίζεται ακολουθώντας τους μήνες του ισλαμικού ημερολογίου.
Η Ημέρα του Πατέρα είναι αναγνωρισμένη δημόσια αργία σε ελάχιστες χώρες (ορισμένα μέρη της Ισπανίας Ιταλία μέχρι το 1977 κλπ), ενώ είναι εθνική εορτή σε Εσθονία, τη Σαμόα Νότια Κορέα κλπ.
Γιορτάζεται και ως ημέρα των γονέων… αδερφών, παππούδων κλπ.

Επί αιώνες, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία την έχει ορίσει 2 βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα (11-17 Δεκ) ως Κυριακή των Προπατόρων για να τιμήσει τη μνήμη των κατά σάρκα προγόνων του Χριστού, ξεκινώντας από τον Αδάμ και τονίζοντας τη ρήση του Αβραάμ, στον οποίο _υποτίθεται ο Θεός είπε:   Στο σπέρμα σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης
     —Γένεση 12:3, 22:18

Μια συνηθισμένη ημέρα για τον εορτασμό της πατρότητας στην Καθολική Ευρώπη είναι γνωστό ότι χρονολογείται τουλάχιστον από το 1508. Συνήθως γιορτάζεται στις 19 Μαρτίου, ως η ημέρα της γιορτής του Αγίου Ιωσήφ, ο οποίος αναφέρεται ως ο πατέρας που τρέφει _Nutritor Domini " στον καθολικισμό και “ο υποτιθέμενος πατέρας του Ιησού” στη νοτιοευρωπαϊκή παράδοση. Αυτή η γιορτή μεταφέρθηκε στην Αμερική από τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους. Η Καθολική Εκκλησία υποστήριξε ενεργά το έθιμο του εορτασμού της πατρότητας την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ από τα τελευταία χρόνια του 14^ου αιώνα με πρωτοβουλία των Φραγκισκανών.
Στην Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία, ο εορτασμός τηρείται επίσης την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ, αλλά οι Κόπτες στις 20 Ιουλίου (από V αιώνα).

Το 1908, 6 χρόνια πριν τη σφαγή του Ludlow _Λάντλοου,  η Grace Golden Clayton πρότεινε την ημέρα για να τιμήσει τους άνδρες που είχαν πεθάνει σε ατύχημα ορυχείων στις ΗΠΑ, που _προφανώς δεν έγινε αποδεκτό τότε, ακολούθησε το 1909 η Sonora Smart Dodd, την οποία μεγάλωσε μόνος του ο πατέρας της μαζί με τα πέντε αδέρφια της.
Εκτός από την Ημέρα του Πατέρα …υπάρχει και  Παγκόσμια Ημέρα Ανδρών_Ανδρισμού που  γιορτάζεται σε πολλές χώρες 19-Νοε προς τιμή των επικυρίαρχων στις περισσότερες κοινωνίες.

Η "Γιορτή του Πατέρα" γράφεται ως ενικός κτητικός ακολουθώντας το προηγούμενο που καθιέρωσε, η Γιορτή της Μητέρας. Το 1912, (2^η Κυριακή Μαΐου \ Anna Jarvis)  σήμανε τη φράση «Δεύτερη, Ημέρα της Μητέρας» πληθυντικός κτητικός που μνημονεύει όλες τις μητέρες στον κόσμο» ζητήματα άνευ σημασίας που οι αστοί μνημονεύουν πάντα παρελκυστικά για να μην ασχολείται ο κόσμος και ειδικά η γυναίκα με την ουσία της ταξικής καταπίεσης.

·       Αλγερία 3^η Κυριακή του Ιουνίου

·       Αίγυπτος 21-6, όπως επίσης

·       Κένυα, επίσημη αργία

·       Μαρόκο

·       Νιγηρία

·       Μαλαισία

·       Σεϋχέλλες _ 16 Ιουνίου

·       Μοζαμβίκη 19 Μαρτίου

·       Νότιο Σουδάν, τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου, στο υπόλοιπο 21 Ιουνίου, όπως και σε

·       Σιγκαπούρη,

·       Σρι Λάνκα,

·       Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα

·       Στο Μπαγκλαντές δεν υπάρχει ιστορική παράδοση, αλλά έχει διαδοθεί από δυτικές επιρροές στη χώρα, γιορτάζεται τυπικά την τρίτη Κυριακή του Ιούνη, ενώ υπάρχει μια δημοφιλής φράση «Κάθε μέρα είναι η γιορτή του πατέρα\μητέρας, οπότε θα αγαπάς τους γονείς σου κάθε μέρα».

·       Κίνα: δεν υπάρχει επίσημη “ημέρα πατέρα”, γιορτάζεται όμως στο Μακάο (Dia do Pai)

·       Στην Ινδία _ξενόφερτη γιορτάζεται συνήθως μόνο σε μεγαλύτερες πόλεις όπως η Βομβάη, το Νέο Δελχί, το Τσενάι, η Μπανγκαλόρ, η Πούνε, η Καλκούτα και άλλες, με χαρακτηριστικό να παραγγέλνουν πίτσες κλπ μέσω διαδικτύου και τη μεγαλύτερη γιορτή στη ΒΑ πολιτεία Nagaland και Kerala, όπου γίνονται προσευχές σε εκκλησίες κλπ.

·       Στην Ινδονησία, γιορτάζεται 12-Νοεμβρίου (από το 2006) ενώ η Google δημιούργησε το doodle της για τη χώρα αυτή το 2019 και το 2020.

·       Ιράν: Στο Ιράν πριν από την επανάσταση, η 24η του Εσφάντ, τα γενέθλια του Ρεζά Σαχ, ονομαζόταν Ημέρα του Πατέρα με βάση το ιρανικό ημερολόγιο. Μετά τις ανατροπές του 1957, άλλαξε σε 13 του Ρατζάμπ, ημέρα γενεθλίων του Αλί μπιν Αμπι Ταλίμπ, πρώτου ιμάμη των Σιιτών. Οι εκεί Ζωροάστρες γιορτάζουν επίσης το Shahrivargan ως Ημέρα του Πατέρα

·       Στο Ισραήλ, συνήθως γιορτάζεται ως μέρος της Ημέρας της Οικογένειας στις 30 Σεβάτ, αν και ορισμένοι γιορτάζουν την πρωτομαγιά Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής τάξης.

·       Ιαπωνία (chichi no hi) 3^η Κυριακή Ιουνίου, με σάκε, shochu, είδη μόδας, γκουρμέ φαγητό, αθλητικό και διάφορα γλυκά _αστικό πατιρντί κανονικό.

·       Καζακστάν _από το 2012, γιορτάζει την Ημέρα του Υπερασπιστή της Πατρίδας στις 7 Μαΐου (Отан Қорғаушы күні) για να τιμήσει την ίδρυση των ενόπλων δυνάμεων _ονομάζεται και Ημέρα Στρατού. Η κοινωνία του Καζακστάν την αντιλαμβάνεται ως «ημέρα των ανδρών» και τιμά τους άνδρες, επομένως αόριστα και γιορτή των πατέρων.

·       Μογγολία: Η Μογγολική Ένωση Ανδρών (υπάρχει κι αυτό) ξεκίνησε τον εορτασμό της Ημέρας του Πατέρα στις 8-Αυγ-2005 και τη συνεχίζει κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

·       Νεπάλ _Kushe Aunsi: Οι εκεί Ινδουιστές καθώς και οι Νιούαρς  τιμούν τους πατεράδες τέλη Αυγούστου ή στις αρχές Σεπτεμβρίου, ανάλογα με το έτος, αφού εξαρτάται από το σεληνιακό ημερολόγιο. Γίνεται φεστιβάλ, σύμφωνα με το ινδουιστικό ημερολόγιο, που πέφτει την ημέρα της νέας σελήνης του μήνα Bhadra  επίσης γνωστό ως Gokarna Aunsi ή Pitri Tirpani Aunsi. Τα παιδιά λατρεύουν τον πατέρα τους αυτή την ημέρα, βάζοντας τίκα στο μέτωπό του και δίνοντάς του γλυκά, λιχουδιές και δώρα, ενώ σε αντάλλαγμα, αυτός τα ευλογεί… Την ημέρα της νέας σελήνης (Amavasya), είναι παραδοσιακό να αποδίδει κανείς σεβασμό στον αποθανόντα πατέρα του. Οι Ινδουιστές πηγαίνουν στο ναό Shiva του Gokarneswor Mahadev, στο Gokarna, ένα προάστιο του Κατμαντού, ενώ οι Βουδιστές πηγαίνουν στον ναό Jana Bahal (Seto Machhendranath ή λευκό Tara) στο Κατμαντού.
(σσ. __Παραδοσιακά, στην κοιλάδα του Κατμαντού, η νοτιοδυτική γωνία προορίζεται μόνο για γυναίκες και τελετουργίες που σχετίζονται με γυναίκες και η βορειοανατολική είναι για άνδρες και τελετουργίες που σχετίζονται με άνδρες. Ο τόπος λατρείας του Mata Tirtha Aunsi (προσκύνημα προς τιμή της μάνας “νέο φεγγάρι”) βρίσκεται στη Mata Tirtha στο νοτιοδυτικό μισό της κοιλάδας, ενώ ο τόπος λατρείας του Gokarna Aunsi βρίσκεται στο βορειοανατολικό μισό. Μια διαίρεση αντανακλάται σε πολλές πτυχές της ζωής στην κοιλάδα του Κατμαντού.

·       Στο Πακιστάν (3^η Κυριακή Ιουνίου) το Rutgers WPF ξεκίνησε μια εκστρατεία με τίτλο «Πράσινο Πακιστάν – Προώθηση της Υπεύθυνης Πατρότητας» την Ημέρα του Πατέρα (2017 -επίσημη αργία) προωθώντας «την ενεργό πατρότητα και την ευθύνη για τη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών»

·       Φιλιππίνες: από το 1988 (Corazon Aquino) λόγω της αμερικανικής επιρροής, το Ιούνη και αλλού σύμφωνα με τη παλιά διακήρυξη του 1998, από τον τότε πρόεδρο Joseph Ejercito Estrada, πρώτη Δευτέρα Δεκεμβρίου κάθε έτους ως (κοινή) ημέρα Μητέρας και Πατέρα, καταργώντας ρητά την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.

·       Στη Νότια Κορέα ως Ημέρα των Γονέων γιορτάζεται 8 Μαΐου_δεν είναι επίσημη αργία, αλλά εθνική εορτή και σε πανεθνικό επίπεδο με σκοπό “να κληρονομήσει και να αναπτύξει παραδοσιακά ηθικά πρότυπα όπως η ευσέβεια και η ιδεολογία των ηλικιωμένων πολιτών” (…) “Ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο, αυτή η ημέρα είναι επίσης μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε ότι η παραδοσιακή υιική ευλάβεια είναι κρίσιμος κανόνας και πολιτιστική αξία στη σύγχρονη κοινωνία” _με γαρίφαλα (χριστιανική κουλτούρα). Καθώς εισήλθαν οι δυτικές θρησκείες και πολιτισμοί, αυτή η γιορτή, έγινε η πιο παραδοσιακή σε συνδυασμό με την κομφουκιανή υιική ευσέβεια.

·       Ταϊβάν 8 Αυγούστου, όγδοη ημέρα του όγδοου μήνα του έτους. Στα Κινεζικά Μανδαρινικά, η προφορά του αριθμού οκτώ είναι bā και η προφορά μοιάζει πολύ με τον χαρακτήρα 爸 (bà), που σημαίνει "πα" ή "μπαμπά". Η όγδοη ημέρα του όγδοου μήνα (bā-bā) είναι ένα λογοπαίγνιο για τον πατέρα (μπαμπά)

·       Ταϊλάνδη στις 5-Δεκ από τα γενέθλια του βασιλιά Bhumibol Adulyadej (Rama IX _ βασίλεψε 70 χρόνια από το 1946 ως τον θάνατό του και το 2008 κατατάχθηκε στην πρώτη θέση στη λίστα με τους πλουσιότερους μονάρχες στον κόσμο, από το Φορμπς, με περιουσία 35 δισ.$) εθνική επίσημη αργία. Παραδοσιακά, οι Ταϊλανδοί γιορτάζουν δίνοντας στον πατέρα ή τον παππού τους ένα λουλούδι κάννας (Dok Buddha Raksa _ από τα  πιο εντυπωσιακά βολβώδη καλλωπιστικά όχι μόνο λόγω των λουλουδιών της αλλά και του πολύ ιδιαίτερου φυλλώματος. Τροπικό φυτό με καταγωγή από την Κεντρική και Νότια Αμερική), το οποίο θεωρείται αντρικό λουλούδι. Ωστόσο, σήμερα θα ντυθούν στα κίτρινα για να δείξουν σεβασμό στο βασιλιά, επειδή το κίτρινο είναι το χρώμα της ημέρας Δευτέρα, που γεννήθηκε ο Bhumibol Adulyadej. Οι Ταϊλανδοί πλημμυρίζουν το Sanam Luang, ένα τεράστιο πάρκο μπροστά από το παλάτι, για να παρακολουθήσουν τον βασιλιά να εκφωνεί την ετήσια ομιλία του και συχνά μένουν μέχρι το βράδυ, σε πανεθνική τελετή. Οι Ταϊλανδοί θα ανάψουν κεριά και θα δείξουν σεβασμό στον βασιλιά δηλώνοντας την πίστη τους σχεδόν σε κάθε χωριό, ακόμη και στο εξωτερικό σε ταϊλανδικούς οργανισμούς (σσ. θρησκέια όπιο των λαών _Κ. Μαρξ, πριν 180+ χρόνια)

·       Ρωμαιοκαθολικισμός: στη ρωμαιοκαθολική παράδοση, οι πατέρες γιορτάζονται την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ (19 Μαρτίου, αν και σε ορισμένες χώρες έχει γίνει κοσμική γιορτή) σύνηθες επίσης να τιμούν τον «πνευματικό τους πατέρα», τον ιερέα της ενορίας τους

·       Αυστρία (Vatertag) γιορτάζεται τη 2^η  Κυριακή του Ιουνίου,

·       Στη Λευκορωσία, 21 Οκτωβρίου.

·       Στο Βέλγιο (Vaderdag/Fête des Pères) τη 2^η  Κυριακή του Ιουνίου (ή 14) ενώ στην Αμβέρσα γιορτάζεται 19 Μαρτίου.

·       Στη γειτονική Βουλγαρία 26 Δεκεμβρίου σύμφωνα με την ανατολική ορθόδοξη παράδοση, που οι πατέρες γιορτάζονται την ημέρα του Αγίου Ιωσήφ - μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα.

·       Στην Κροατία, σύμφωνα με τη ρωμαιοκαθολική παράδοση, οι πατέρες γιορτάζονται την Ημέρα του Αγίου Ιωσήφ (Dan svetog Josipa), 19 Μαρτίου.

·       Στη Δανία, η Ημέρα του Πατέρα (Fars dag) γιορτάζεται 5 Ιουνίου και συμπίπτει με την Ημέρα του Συντάγματος.

·       Εσθονία: (Isadepäev) τη 2^η Κυριακή του Νοεμβρίου -εθνική εορτή με γενικό σημαιοστολισμό

·       Το ίδιο ακριβώς και στη Φινλανδία (Isänpäivä, σουηδικά _Fars dag)

·       Γαλλία: εδώ (έξυπνο πουλί ο βάτραχος_) ο κατασκευαστής αναπτήρων Flaminaire εισήγαγε την ιδέα για πρώτη φορά το 1949 για εμπορικούς λόγους. Ο επικεφαλής της _από τότε, πολυεθνικής Marcel Quercia ήθελε να πουλήσει τον αναπτήρα του στη Γαλλία. Έτσι το 1950 εισήγαγαν το «la Fête des Pères», (ακολουθώντας τους αμερικανούς). Το σύνθημά τους «Nos papas nous l'ont dit, pour la fête des pères, ils désirent tous un Flaminaire» (μας είπαν οι μπαμπάδες μας, για τη γιορτή του πατέρα, όλοι θέλουν ένα Flaminaire). Το 1952, η αργία ορίστηκε επίσημα (σσ. το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα). Και μάλιστα συστάθηκε εθνική επιτροπή “για να δώσει ένα βραβείο στους πατέρες που το άξιζαν περισσότερο” (αρχικά, οι υποψήφιοι υποδείχθηκαν από τις κοινωνικές υπηρεσίες με ευθύνη δημάρχου).

·       Γερμανία: εκεί η μέρα (Vatertag) γιορτάζεται διαφορετικά (πάντα την ημέρα της Αναλήψεως _την Πέμπτη σαράντα ημέρες μετά το Πάσχα), που είναι ομοσπονδιακή αργία. Περιφερειακά, ονομάζεται επίσης η ημέρα των κυρίων, Herrentag. Είναι παράδοση για ομάδες ανδρών (μικρών και μεγάλων, αλλά συνήθως εξαιρούνται τα προεφηβικά αγόρια) να κάνουν μια περιήγηση πεζοπορίας με ένα ή περισσότερα μικρότερα βαγόνια, το Bollerwagen, που έλκονται από ανθρώπους. Στα βαγόνια _Γερμανία είμαστε υπάρχουν μπουκάλια κρασιού και βαρέλια μπύρας (ανάλογα με την περιοχή) και παραδοσιακό τοπικό φαγητό, το Hausmannskost, αξιοποιώντας  τις “διακοπές” ως ευκαιρία να μεθύσουν. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία της Γερμανίας, τα τροχαία ατυχήματα που σχετίζονται με το αλκοόλ τριπλασιάζονται αυτήν την ημέρα.

·       Η παράδοση ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην DDR (Ανατολική Γερμανία), με ρίζες στον 18^ο αιώνα, όταν οι άντρες _με ένα ξύλινο κάρο, μεταφέρονταν στην πλατεία του χωριού και ο δήμαρχος απένειμε ένα βραβείο στον πατέρα που είχε τα περισσότερα παιδιά, συνήθως με ένα μεγάλο κομμάτι ζαμπόν. Στα τέλη του 19^ου αιώνα η θρησκευτική συνιστώσα χάθηκε σταδιακά, ειδικά σε αστικές περιοχές όπως το Βερολίνο και ομάδες ανδρών οργάνωσαν περιπατητικές εκδρομές με μπύρα και ζαμπόν. Μέχρι τον 20ό αιώνα, η κατανάλωση αλκοόλ είχε γίνει σημαντικό μέρος της παράδοσης. Πολλοί θα πάρουν άδεια ή ρεπό από τη δουλειά, και ορισμένα σχολεία είναι κλειστά από Παρασκευή, δημιουργώντας ένα 4ήμερο διακοπών.

·       Στην Ελλάδα, η γιορτή του πατέρα γιορτάζεται _υποτίθεται “επίσημα” σήμερα τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Ο Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (Συ.Γ.Α.Π.Α.), (το blog εδώ) “υποστηρίζει _λέμε τώρα …τις ανάγκες των χωρισμένων πατέρων, ευαισθητοποιεί και υπερασπίζεται τον ρόλο του πατέρα στην κοινωνία” κλπ.

Και η ζωή συνεχίζεται προς το παρόν
χωρίς σημαίες και ταμπούρλα…

Δεν έχει καμιά σημασία η μέρα … έτσι κι αλλιώς οι απανταχού αστοί και παρατρεχάμενοι καθιερώνουν συνεχώς «ημέρες» -και «μήνες» και «βδομάδες» και «δεκαετίες» κλπ με στόχο να σκυλεύουν την ουσία αποκρύπτοντας επιμελώς τα πραγματικά  νοήματα συνήθως μέσω και του ΟΗΕ, με επιμελημένη παραχάραξη _"αναθεώρηση" όχι μόνο της Ιστορίας, αλλά και της καθημερινότητας.

Πολλοί πατεράδες χάθηκαν αυτές τις μέρες, στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα, με ένοχο την πολιτική ΕΕ _κυβερνήσεων και θύματα μετανάστες και πρόσφυγες. Ο επίσημος αριθμός των νεκρών είναι 78, ενώ για εκατοντάδες γυναικόπαιδα που ήταν κλειδωμένα στα αμπάρια - οι μαρτυρίες των επιζώντων κάνουν λόγο για 750 επιβαίνοντες - το σαπιοκάραβο αλιευτικό σκάφος «Αντριάνα» έγινε υγρός τάφος, σε ένα ακόμα από τα δεκάδες «ταξίδια θανάτου» των ξεριζωμένων από τις επεμβάσεις και τη φτώχεια στην οποία καταδικάζουν τους λαούς οι ιμπεριαλιστές.

Μεσόγειος: Υγρός τάφος για χιλιάδες ψυχές _μεταξύ τους χιλιάδες πατεράδες … Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΔΟΜ), από το 2014 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 20.000 θάνατοι, ενώ μόνο το πρώτο 3μηνο της χρονιάς χάθηκαν στη Μεσόγειο 441 ...

Αντίθετα (πχ)

·       Στην Ολλανδία το Vaderdag γιορτάζεται από τους πατεράδες παίρνοντας πρωινό στο κρεβάτι που φτιάχνουν τα παιδιά τους και οι οικογένειες μαζεύονται και δειπνούν, συνήθως στο σπίτι των παππούδων αλλά και σε εστιατόρια. Ο νόμος που θεσπίζει τον εορτασμό της Ημέρας του Πατέρα στη Ρουμανία ψηφίστηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2009 και όριζε ότι η Ημέρα του Πατέρα θα γιορτάζεται κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Η πρώτη φορά που γιορτάστηκε ήταν στις 9 Μαΐου 2010. Φέτος θα γιορταστεί στις 14 Μαΐου 2023.

ΕΣΣΔ, πριν τις ανατροπές

·       Στην καπιταλιστική Ρωσία (συνεχίζοντας από την ανάποδη την παράδοση της Σοβιετικής Ένωσης να γιορτάζει την Ημέρα του Υπερασπιστή της Πατρίδας στις 23 Φλεβάρη) γιορτάζουν την «Ημέρα του Ανθρώπου» και θεωρείται το ρωσικό αντίστοιχο της Ημέρας του Πατέρα

ΕΣΣΔ_1922

Για την ιστορία –προ ΕΣΣΔ όπου η οικογένεια, μάνα_πατέρας_παιδιά αποτελούσε επαναστατική κολλεκτίβα, ένα εν δυνάμει επαναστατικό κύτταρο της χώρας των Σοβιέτ, ως πρώτη γνωστή περίπτωση αναφέρεται αυτή Φέαρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον (Grace Golden Clayton), η οποία ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην αποκαλούμενη Τραγωδία του Μόνονγκα (Monongah Mining disaster) μερικούς μήνες πριν στο Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνιας, τον Δεκέμβριο του 1907. Είναι πιθανόν η Κλέιτον να επηρεάστηκε από τον πρώτο εορτασμό της ημέρας της μητέρας που έλαβε τόπο την ίδια χρονιά, λίγα μίλια μακριά. Η Κλέιτον διάλεξε την πιο κοντινή Κυριακή στα γενέθλια του προσφάτως εκλιπόντα πατέρα της. Η συγκεκριμένη μέρα δεν έλαβε την απαραίτητη προσοχή, καθώς επισκιάστηκε από άλλα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα στην πόλη, με αποτέλεσμα ούτε η Δυτική Βιρτζίνια να αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη μέρα ως επίσημη εορτή, ούτε να εορταστεί ξανά. Όλη η αναγνώριση για την ημέρα του πατέρα πήγε στη Σονόρα Ντοντ (Sonora Dodd) από το Σποκέιν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Η Ντοντ μη γνωρίζοντας τίποτα για την προηγούμενη διοργάνωση στη Βιρτζίνια και επηρεασμένη επίσης από την Ημέρα της Μητέρας διοργάνωσε από μόνη της τη γιορτή του πατέρα, δύο μόλις χρόνια αργότερα από αυτήν της Κλέιτον.

 

Η Σώτη ξαναχτύπησε _Μον Ντιέ! “Κομμουνισταί” σε συναυλία συμφωνικής!

Παλιά μας γνώριμη, με γερή πένα _πάνω από 60 βιβλία και δοκίμια (μεταξύ αυτών 5 για παιδιά) που ξεχωρίζει για την –άλλοτε συγκαλυμμένη άλλοτε απροκάλυπτη προπαγάνδα των πιο σκοτεινών εποχών της ανθρωπότητας, που θα τη ζήλευε και ο Γκαίμπελς.
Η Σώτη Τριανταφύλλου «από πάντα» υπήρξε συγγραφέας των πιο φρικτών και επικίνδυνων αντικομμουνιστικών λίβελων. Επικίνδυνων, αφού προτρέπει ουσιαστικά στο με κάθε μέσο τσάκισμα των κομμουνιστών, όλων των εργαζομένων που αγωνίζονται ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο ως την κατάργησή του. Το μόνο που δε λέει ανοιχτά, προκειμένου να υπερασπίσει τον καπιταλισμό από τους «αιμοσταγείς» κατά τη γνώμη και την κρίση της κομμουνιστές (εδώ το ψέμα και η χιτλερική προπαγάνδα ξεπερνούν σε φαντασία και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία), που θέλουν ένα «σοβιετικού τύπου σύστημα» που το ταυτίζει με τη «δεξιά των τρικύκλων», δηλαδή με το κράτος και παρακράτος που δολοφονεί, είναι το «θάνατος στους κομμουνιστές».
Θιασώτης της κοινωνίας της «Ιεράς Εξέτασης» - ή πιο σωστά του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, που η αντίδρασή του δεν έχει πάτο - η δημοσιολόγος. Πολέμους κάνει, λαούς δολοφονεί. Το σύστημα που δολοφονεί λαούς υπερασπίζεται και η συγκεκριμένη, στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης _δηλώνοντας «από πεποίθηση …σοσιαλίστρια», των κομμάτων της, της ΕΕ, αλλά η ίδια την προάγει ένθερμα για να αθωώσει το φασισμό και να στοχοποιήσει τον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές.

Ο ωμός αντικομμουνισμός πάντα συνόδευε την πιο ανελέητη επίθεση του κεφαλαίου στους λαούς. Έτσι και τώρα _μπροστά στις εκλογές. Φοβούνται το λαό γι' αυτό λύσσαξαν με το ΚΚΕ _Σύριζα και οι “Όλοι_Μαζί_Μπορούμε”. Τα μέτρα - όλεθρος που εφαρμόζουν και θα εφαρμόζουν –να δεις τι σου χω για μετά… δε σώζουν την πατρίδα, αλλά το κεφάλαιο και τα κέρδη. Με θύματα την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Σοστακόβιτς, ΕΣΣΔ Ρωσία
__και …πάσης Ελλάδος

Η Σώτη Τριανταφύλλου, ψάχνοντας ευκαιρία να ξεσπαθώσει κατά του ΚΚΕ, την ανακάλυψε τελικά ακόμη και στην παρουσία στελεχών του Κόμματος στην πρώτη πανελλήνια εκτέλεση της 3ης Συμφωνίας (της Πρωτομαγιάς) του Ντ. Σοστακόβιτς, που πραγματοποιήθηκε στις 25 Μάη στο Θέατρο «Ολύμπια», με γελοιότητες όμως, που δεν είναι καθόλου «αθώες»…

Σε άρθρο της στα “Νέα Σαββατοκύριακο 10-11_Ιούνη”, «αποκαλύπτει» ότι οι «ΚΚΕδες» πήγαν να ακούσουν Σοστακόβιτς, διότι είναι «ρωσόφιλοι» και μάλιστα από την εποχή …των Ορλώφ, δλδ τουλάχιστον από το 1770 (!!) και διότι έχουν «άγνοια της Ιστορίας και την παραχαράσσουν».

Η Σώτη, με διατυπώσεις όπως ότι το ΚΚΕ συγχέει τη Ρωσία με τη Σοβιετική Ένωση, ή ότι «οι Κουκουέδες θεωρούν τους Ρώσους συμπατριώτες τους», επιχειρεί να αποδείξει πως το ΚΚΕ είναι φίλα προσκείμενο στη Ρωσία του Πούτιν, αν όχι και «πρακτορείο» των συμφερόντων της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας. Φυσικά δεν μπορεί να μη γνωρίζει τις θέσεις του ΚΚΕ για τον Ρωσο-ΝΑΤΟικό πόλεμο στην Ουκρανία, όπως και για τον ρόλο του Πούτιν στις ανατροπές του σοσιαλισμού και στην εδραίωση του καπιταλισμού στη Ρωσία.

Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στον ζήλο της να στηρίξει τη βρώμικη προπαγάνδα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, ότι όποιος δεν είναι μαζί τους είναι με τον εχθρό. Αλήθεια, σε τι διαφέρει η τοποθέτηση της Σ. Τ. από τις άθλιες δικαιολογίες των αστικών κυβερνήσεων του παρελθόντος, για τους άγριους διωγμούς κατά των κομμουνιστών;

Όσο για τον Σοστακόβιτς, καλύτερα να μην τον πιάνει στο στόμα της, γιατί στο όνομα της υπεράσπισής του «λερώνει» το όνομά του, παρουσιάζοντάς τον σαν ένα κακόμοιρο, συμβιβασμένο ανθρωπάκι, θύμα και έρμαιο μιας απολυταρχικής εξουσίας. Φυσικά ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος της, όπως και όλων εκείνων που αναμασά τα λόγια τους. Να αποσυνδεθεί το μεγαλειώδες έργο του συνθέτη από την κομμουνιστική ιδεολογία του, για να μπορεί να «πωλείται» καθαρό, χωρίς να θυμίζει τίποτα από τη σοσιαλιστική κοινωνία στην οποία γεννήθηκε και άνθισε

Δείτε “872 ηρωικές μέρες”…

Προς μεγάλη της δυσαρέσκεια, μάλιστα, πληροφορούμε την κυρία Σώτη ότι το ΚΚΕ μαζί με «Ρώσους» απολαμβάνει «Αυστριακούς», «Γερμανούς», «Ιταλούς», «Γάλλους», «Πολωνούς», «Αμερικανούς» και άλλους συνθέτες, και ότι κανέναν δημιουργό που άντλησε την έμπνευσή του από τον λαό δεν θα τον χαρίσει στην αστική τάξη και στους απολογητές της.

Γ. Μ.
Ριζοσπάστης

Ελένη Γερασιμίδου,

κόρη της συνονόματής σας_

κατά σύμπτωση _Σωτηρίας

👉 Αξιότιμη κυρία Τριανταφύλλου

Η μαμά μου είχε βγάλει μόνο το δημοτικό, το 1940. Στα 24 χρόνια της, έχοντας ήδη 3 παιδιά, βγήκε στη δουλειά. Καθάριζε σπίτια Αμερικάνων και Γερμανών στο Πανόραμα της Σαλονίκης.

🔻 Αγαπούσε τα Γράμματα και τις Καλές Τέχνες. Μιλούσε δυο γλώσσες,όχι τσάτρα-πάτρα, κανονικά με ανάγνωση και γραφή. Δυστυχώς δεν έμαθε ποτέ ρωσικά παρόλο που η γιαγιά μου ήρθε από τη Ρωσία αλλά δεν είχε καιρό για διδασκαλίες. Έκτιζε μόνη της σπίτι για τα παιδιά της.

🔻 Όπως όλοι άνθρωποι της βιοπάλης, και με ταξική συνείδηση αποκτημένη από την προσφυγιά και τη συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, η ΕΠΟΝίτισσα μαμά μου έμαθε ν’ αγαπάει το καλό βιβλίο. Διάβαζε Σικελιανό και Παλαμά κι άκουγε Κλασική μουσική. Ήξερε όλες τις όπερες, που εγώ βαριόμουνα, και τις βιογραφίες των μεγάλων δημιουργών χωρίς να εξετάζει την εθνικότητά τους. Και όλα αυτά επειδή ήταν κομμουνίστρια και αγαπούσε την Ομορφιά για την οποία πάλευε.

Γιατί σας έκανε τόση εντύπωση που οι κομμουνιστές βρέθηκαν για να χαρούν τις δημιουργίες του Σοστακόβιτς; Πρώτη φορά είναι; Ξέρετε ποιοι πάνε στο θέατρο ανελλιπώς, ποιοι τιμάνε τους εν ζωή μεγάλους δημιουργούς…

🔷🔴 Εμείς λοιπόν, κυρία Σώτη μου, είμαστε περήφανοι για τον Πολιτισμό μας και δεν έχουμε λόγο να διαχωρίζουμε τα Μεγάλα Έργα ανάλογα με την καταγωγή τους αλλά με την προσφορά τους στην πνευματική καλλιέργεια της Ανθρωπότητας.

Ελένη Γερασιμίδου, κόρη της συνονόματής σας -κατά σύμπτωση- Σωτηρίας Γερασιμίδου, που αυτομορφώθηκε παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή, όπως πολλές της γενιάς της και των επόμενων γενιών που επιμένουν για το Δίκιο και την Ομορφιά της Ζωής.         

Ο Γκαίμπελς ωχριά μπροστά της

«Αυτός ο εκ πρώτης όψεως αλλόκοτος συνδυασμός αποτελείται από στοιχεία δύο παραδοσιακών χώρων εχθρικών μεταξύ τους στην πραγματικότητα, το ήθος της παλιάς, σκληρής δεξιάς - ο τραμπουκισμός, η έλλειψη ανθρωπιστικού πνεύματος, η αμορφωσιά, η στενοκεφαλιά, ο πουριτανισμός, ο φανατισμός, η λατρεία των αρχηγών και της εξουσίας - έχει μεταδοθεί στην αριστερά σε απολίτιστους υποστηρικτές ενός τύπου σοβιετικού συστήματος όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα καινούργιο φαινόμενο παραμόρφωσης. Η κάποτε κατατρεγμένη αριστερά απέδιδε τις παραμορφώσεις της στο "εχθρικό καπιταλιστικό περιβάλλον" και υποσχόταν έναν καλύτερο κόσμο δικαιοσύνης, ειρήνης και ισότητας. Σήμερα, όπου οι κομουνιστικές ομάδες είναι νόμιμες και δεν διαθέτουν πια το φωτοστέφανο του ηρωισμού που δημιουργεί επιείκεια έναντι των παραμορφώσεων, η αριστερά έχει γίνει σαν την παλιά, σκληρή δεξιά: δηλαδή κάτι σαν το εγχώριο παρακράτος. Και ναι μεν δεν δολοφονεί πολιτικούς με τρίκυκλα, είναι όμως έτοιμη για αίμα - το επιζητεί μάλιστα. Χρειάζεται νεκρούς ήρωες, θύματα του συστήματος. Και επειδή στη σημερινή εποχή δεν τίθεται ζήτημα θεσμοθετημένων εκτελέσεων, το αίμα πρέπει να χυθεί στο δρόμο.

Το γεγονός ότι "δεξιοί" και "αριστεροί" κατεβαίνουν στις ίδιες διαδηλώσεις επιβεβαιώνει τη συγγένεια μεταξύ των πολιτικών άκρων. Δεν είναι "φασίστες" με την παραδοσιακή έννοια: συχνά είναι σοσιαλφασίστες και χούλιγκανς».

Σώτη Τριανταφύλλου στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής», 24-Ιούλη-2011.

Το ψέμα και η σαπίλα της προπαγάνδας του βούρκου των κεφαλαιοκρατών γίνεται άκρως επικίνδυνη και τρομοκρατική για το λαό προκειμένου να τον αναγκάσουν να αποδεχτεί τη σφαγή μέσω των μέτρων, και την πολιτική που τον ρίχνει στον καιάδα της εξαθλίωσης. Δεν μπορούν αλλιώς να επιβάλουν τη χωρίς όρια βαρβαρότητα των μέτρων σωτηρίας του κεφαλαίου και του συστήματός τους, από κοινού κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ - …

 “Ακραίο” είναι το σύστημά τους

«Για χρόνια οι παραστρατιωτικοί ναζί και κομμουνιστές συγκρούονταν ανελέητα στους δρόμους και στις πλατείες (...). Ακόμα και τα εμβατήριά τους έμοιαζαν τραγικά (...) Τελικά οι ναζί επικράτησαν και ανέβηκαν στην εξουσία (1933). Αλλά κοινό θύμα και των δύο ήταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Λόγια σαν κι αυτά γράφηκαν, με αφορμή την ολοκλήρωση της δίκης της ΧΑ και την καταδικαστική απόφαση. Αναλύσεις που θυμίζουν παρόμοια πονήματα γύρω από τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», την περίοδο 2011 - 2015, όταν ήρθαν οι χρυσαυγίτες στο προσκήνιο, είτε με τη στήριξη είτε με την ανοχή κρατικών μηχανισμών, οικονομικών συμφερόντων, ΜΜΕ και πολιτικών δυνάμεων.

Λόγια που συνοδεύονται από ένα προκλητικό λιβάνισμα της θεωρίας των «δύο άκρων», της εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού, που αποτελεί το επίσημο δόγμα της ΕΕ. Η Σώτη Τριανταφύλλου, «ειδήμων» επί του θέματος, γίνεται όλο και πιο ...τολμηρή, φτάνοντας να ανακαλύπτει στην «ελληνική αριστερά» την πηγή του κακού με τη ΧΑ: «Η ελληνική αριστερά ευνόησε τη Χρυσή Αυγή με το να της προσδίδει μεγαλύτερη βαρύτητα από όση είχε (!) Με το να ασχολείται εμμονικά με ένα μάτσο ψυχοπαθείς», αναφέρει, προκαλώντας ανοιχτά τα θύματα των φασιστοειδών…

10 Μάρτη 2005

Πρόσεχε τι ... “στρίβεις”

«"Καλοκαιριάτικο πρωινό στη Ζυρίχη. Κατεβήκαμε στη λίμνη και ταΐσαμε τις πάπιες. Στο παγκάκι της όχθης στρίψαμε ένα τσιγάρο: Κουρδικό χασίς. Οι Κούρδοι ασχολούνται τώρα με τις καλλιέργειες (...)".

Έτσι περιέγραφε προχτές στην "Ελευθεροτυπία" ένα τυπικό πρωινό της η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου. Η οποία, εκτός από λογοτέχνης, είναι και "Αριστερή" (...). Αντί άλλης απόδειξης περί του "Αριστερού" του πράγματος, αρκεί η αναφορά της για την καταγωγή του χασίς που επιλέγει (κουρδικό). Επιλογή, που προφανώς έχει γίνει με ατράνταχτα ιδεολογικά κριτήρια, που εκκινούν από την επίδραση που ασκεί στην κυρία ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία. Μια "Αριστερή" ξέρει πάντα από πού ψωνίζει.

Εμείς, από την άλλη, δογματικοί, κολλημένοι, απροσάρμοστοι κλπ., καθώς είμαστε, πού να καταλάβουμε μια τόσο "προχωρημένη" κυρία και, κυρίως, να αντιληφθούμε ότι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της καθημερινότητας ενός ανθρώπου, που θέλει να το μοιραστεί με μερικές χιλιάδες αναγνώστες, είναι η μάρκα της φούντας που φουμάρει, καθώς ταΐζει τις πάπιες στη Ζυρίχη. Αυτά, όπως φαίνεται, είναι πράγματα που μόνον άμα είσαι ...ελβετόψυχος (και "Αριστερός") μπορείς να τα νιώσεις».

Βλέπετε, η κυρία Τριανταφύλλου, εκτός από ειδικές γνώσεις για την καλλιέργεια του «τρίφυλλου», έχει και βαθιές ιστορικές γνώσεις. Εκεί, λοιπόν, που χαιρόταν το «τσιγάρο» της (ταΐζοντας προφανώς τις πάπιες της Ζυρίχης), έφτιαξε και ένα κείμενο που έπεσε στα χέρια μας, στο οποίο, μεταξύ άλλων, εξυμνεί το γεγονός ότι «ευτυχώς ηττήθηκε ο Δημοκρατικός Στρατός» και ότι ως Ελλάδα «τη γλιτώσαμε από τον Στάλιν» και από το «εγκληματικό και τυφλό ΚΚΕ».

Δεδομένου ότι υπολειπόμεθα του βάθους (αμέτρητον) της πολιτικής και ιστορικής σκέψης της κυρίας, θα περιοριστούμε στη φυσιολατρική επισήμανση ότι αυτόν τον καιρό το Ιρακινό Κουρδιστάν βρίσκεται στα χέρια των ΗΠΑ. Επομένως, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για την ποιότητα του χασίς που παράγεται στην εν λόγω περιοχή. Στοιχείο, που θα παρακαλούσαμε να το λάβει υπόψη της η κυρία Τριανταφύλλου, καθώς θα ήταν κρίμα ένα τέτοιο μυαλό να πάει στράφι από «χαλασμένο πράμα»...

Άλλο Σώτη, άλλο Sotis...

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου είναι λογοτέχνης (με τον Sotis Βολάνης, ουδεμία σχέση).

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου δήλωσε ότι: «Ο σύγχρονος Έλληνας, αποβλακωμένος από την τηλεόραση, ακριβώς όπως στη δεκαετία του '70 μου φαινόταν αποβλακωμένος από την παραδοσιακή Αριστερά _το ΚΚΕ εννοώ»...

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου, που είναι λογοτέχνης, δεν έχει γράψει το βιβλίο: «Γιατί οι έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο βλάκες» (σσ: αυτό το έχει γράψει ο Ρ. Στέρνμπεργκ _ρίξτε μια ματιά).
Η κυρία, που είναι λογοτέχνης, και όχι «ούφο», αντιλαμβάνεται τα πράγματα και σήμερα (έτσι... «μου φαίνεται») με την ίδια... ευφυΐα, που τα αντιλαμβανόταν και τη δεκαετία του '70.

Για την αγάπη της γεωμετρίας

Κεντρική ηρωίδα είναι (υποτίθεται) η Σώτη ως Ανατολή Μπότσαρη που μεγαλώνει σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της Αθήνας... Μια οικογένεια συνηθισμένη - ίσως όχι και τόσο... 1971, 1972, 1973... 1990, 1999... Τα γεγονότα: ένας εφηβικός έρωτας, μια εγκατάλειψη, μια ακόμα εγκατάλειψη, δυο αποτυχίες απανωτές ύστερα, αρρώστιες, αναρρώσεις: να γονατίζεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οχτώ... Ίσως και να μη σηκώνεσαι την όγδοη... Ακολουθεί μια αυτοκτονία, ο συνηθισμένος εφιάλτης του εγκλεισμού πριν απ' αυτά, ταπεινώσεις, απώλειες, συμβιβασμοί. Το πικρότατο χρονικό της νιότης… αυτό που ίσως ήθελε να είναι και δεν τα κατάφερε (άβυσσος η ψηχή…)

Το έργο διαθέτει προσεκτικά χτισμένους _ανύπαρκτους χαρακτήρες (ο μονίμως έξαλλος πατέρας, ο οργανωμένος κομμουνιστής Μιχάλης, ο αδιόρθωτα ερωτευμένος αλλά πάντοτε αμφίθυμος και διστακτικός Παύλος) και στηρίζεται σε μια πυκνή δράση, η οποία βασίζεται με τη σειρά της στις συνεχείς χρονικές αναδρομές και σε μια διπλής κοπής (πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη) αφήγηση.

Διαβάζεται ευχάριστα, αρκεί να μπορείς να φιλτράρεις και να μην οδηγηθείς στα μονοπάτια της Σώτης, όπου με το λεπταίσθητο δράμα της (εκεί αποκτά όλη του την ένταση ο ρυθμός της εξιστόρησης του χαλασμένου βίου της και παίρνει σάρκα και οστά ο ψυχισμός των προσώπων που την περιβάλλουν), παρακολουθώντας την “Ανατολή” ένα πρόσωπο που αγωνίζεται να γεμίσει τον κόσμο του με την αρμονία της μουσικής και των μαθηματικών (μια καθαρώς υπαρξιακή εκδοχή “μαθηματικού” μυθιστορήματος), ζώντας σε μια πραγματικότητα η οποία ετοιμάζεται να καταρρεύσει τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, εφόσον δεν θα αποκτήσει ποτέ (ό,τι κι αν μεσολαβήσει ή αν παρεμβληθεί) την οιαδήποτε συνοχή και ενότητα, όπως και ο έρωτας της με τον Παύλο (όλο και πιο σκιώδης -μελαγχολικός, προαναγγέλλοντας υπόκωφα το πικρό του τέλος, δίχως την παραμικρή αμφιβολία, η μεγαλύτερη επιτυχία και το ισχυρότερο ατού του βιβλίου)

Η οπτική της αριστεράς
παραμένει
υπεραπλουστευτική
και μισαλλόδοξη

– Ο αντιαμερικανικός της ελληνικής κοινωνίας είναι απότοκος του Εμφυλίου Πολέμου και του Σχεδίου Μάρσαλ… Κυρίως, το αντιUSA ― δλδ το συνολικό αίσθημα απώθησης και απόρριψης των ΗΠΑ― είναι αποτέλεσμα λαϊκού εθνικισμού και αριστερής προπαγάνδας.

Ως πολιτική στάση, προηγείται του Εμφυλίου διότι προπολεμικά ταυτιζόταν (όπως σε μεγάλο βαθμό και τώρα) με τον αντικαπιταλισμό. Από τότε που ο κόσμος χωρίστηκε σε δυο οικονομικοκοινωνικά συστήματα, οι φίλοι του σοσιαλισμού έγιναν εχθροί των ΗΠΑ. Στη συνέχεια, με τους πολέμους δια πληρεξουσίου και τις στρατιωτικές επεμβάσεις σε πολλά σημεία του κόσμου ―οι περισσότερες από τις οποίες ήταν αποτυχημένες ως προς τις αρχικές προθέσεις― οι εχθροί πολλαπλασιάστηκαν. Η προπαγάνδα συμπληρώνει και εντείνει μια ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα καθώς και μια ιστορική αφήγηση: οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι στον εμφύλιο πόλεμο ο Δημοκρατικός Στρατός ηττήθηκε επειδή οι Αγγλοαμερικανοί επενέβησαν υπέρ του κυβερνητικού. Πράγματι έπαιξαν ρόλο ―ευλόγως― αλλά δεν ήταν αυτός ο αποφασιστικός παράγοντας της έκβασης του πολέμου.
Όχι ότι το ΚΚΕ θα «συμφιλιωνόταν» ποτέ… Το ΚΚΕ δεν συμφιλιώνεται ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο αντιαμερικανισμός ήταν λοιπόν ένα εργαλείο: έδειχνε ποιος φταίει για τα βάσανά μας. Και παραλλήλως, περιέγραφε ποια κοινωνία ―απάνθρωπη και ελευθεριάζουσα― δεν έπρεπε να θέλουμε για τον εαυτό μας. Η «ελληνική κοινωνία» βρισκόταν τότε μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο και πίστευε σε παραμύθια. Παρά τα περιβόητα fake news, στην εποχή μας διαθέτουμε περισσότερους τρόπους επαλήθευσης και διάψευσης.
– Είναι σωστό να λέμε «της ελληνικής κοινωνίας» ή πρέπει να το περιορίσουμε σε μια συγκεκριμένη μερίδα της; Φερ’ ειπείν αυτή που βρίσκεται στην «αριστερή» όχθη.
_Τα ίδια θλιβερά πάθη διατρέχουν το σώμα ολόκληρης της κοινωνίας. Δεξιός εθνικισμός, πουριτανισμός και πατρογονολατρία από μια πλευρά · λεβεντοπατριωτισμός από την άλλη. Ο αντιαμερικανισμός είναι, εν πολλοίς, φθόνος, φθόνος του μεγέθους και της επιτυχίας. Size matters. Όπως και ο αντισημιτισμός. Οι αντισημίτες λυσσάνε ανά τους αιώνες γιατί οι Εβραίοι διαπρέπουν. Αλλά για τον αντισημιτισμό χρησιμοποιούμε άλλο όνομα ―αντισιωνισμός― και ξεμπερδεύουμε. Στην πραγματικότητα, κάτι παρόμοιο κάνουμε με τον αντιαμερικανισμό: λέμε «αντι-ιμπεριαλισμός» κι έτσι παίρνουμε θέση στα έδρανα των Καλών. Τα θλιβερά πάθη ―όπως ο αντιαμερικανισμός― πλήττουν περισσότερο το υποκείμενο από ό,τι το αντικείμενο. Έχουμε πολλά να μάθουμε …

– Άλλο παράδοξο: επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ ο αμερικανικός παράγοντας έχει εξελιχθεί σε φίλια δύναμη. Ποιος το περίμενε αυτό, άραγε; Έχω γράψει, αν θυμάμαι καλά, τρία αρθρίδια υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ: ένα για τη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Ματέο Ρέντσι, ένα για τη στάση του απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ και ένα ακόμη για τη συμφωνία των Πρεσπών. Έχω μια ιδέα για το πού στηρίζεται αυτή η μετριοπαθής πολιτική που ευτυχώς εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έπαψε να τσιρίζει στην αντιπολίτευση, αλλά η ψυχαναλυτική ερμηνεία δεν έχει πρακτική σημασία. Σημασία έχει ότι, παρά τις τρέλες, δεν κάναμε ρήξεις με τις ευρωπαϊκές και γενικότερα με τις δυτικές χώρες. Χρειαζόμαστε όλους τους φίλους που μπορούμε να αποκτήσουμε.
– Τελικά, ο μέσος Έλληνας τι ονειρεύεται; Μήπως έναν πατερούλη Πούτιν που θα κατατροπώσει τους «κακούς» Αμερικανούς; Κατά κάποιον τρόπο, NAI! λόγω της παλιάς σοβιετοφιλίας από τη μια πλευρά και της ορθοδοξίας από την άλλη. Παραλλήλως, έχω την υποψία ότι πολλοί Έλληνες βλέπουν –όπως ο Αλέξης Τσίπρας, στον Τραμπ και στην Αμερική γενικότερα, έναν όχι και τόσο αντιπαθητικό μπαγασάκο. Όχι πατερούλη, αλλά φιλαράκι. Ένα από τα στοιχεία του επιλεγόμενου λαϊκισμού ―το έχουμε παρακάνει με τη χρήση αυτού του όρου― είναι ότι οι λαϊκιστές έχουν τα ίδια μούτρα μ’ εμάς. Ή χειρότερα. Κι αυτό κάνει τον λαό να νιώθει άνετα· τον καθησυχάζει.

Όλη η Αριστερά απορρέει από το ΚΚΕ: κόμμα του εμφυλίου πολέμου και της χωριατιάς με δεδηλωμένο όραμα δικτατορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ψευτο-νεανικό_μαϊμού ΚΚΕ που μπορεί να προσελκύσει με θρασύ ύφος την εύπιστη νεολαία. Καλλιεργεί την τεμπελιά και τη μετριότητα, την ήσσονα προσπάθεια.

Αυτή είναι η αριστερά σήμερα. Αλλά δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση: Είμαστε η χώρα όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου εξύμνησαν ό,τι πιο χυδαίο υπήρχε στο κοινωνικό σώμα· όπου οι περισσότεροι Έλληνες χειροκροτούσαν τη 17^η Νοέμβρη κι όπου πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι –άκουσον, άκουσον αν ο ΕΛΑΣ είχε νικήσει στον εμφύλιο θα ήμασταν καλύτερα.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να είναι καλύτεροι από τον μέσο Έλληνα. Οι καλές ηγεσίες δεν είναι αντανακλάσεις του μέσου όρου. Δεν έχω ξεκαθαρίσει τις διαφορές μεταξύ των δύο Τσίπρα-Ανδρουλάκη αυτών κομμάτων: πιστεύω ότι μέχρι το τέλος της ηγεσίας της Φώφης Γεννηματά είχαν μια κοινή περιοχή και πολλές επικαλύψεις. Θα δούμε πού θα οδηγήσει το κόμμα του ο κ. Ανδρουλάκης και τι είδους συμμαχίες θα συνάψει. Για τον Τσίπρα πορεία προδιαγεγραμμένη

Όταν η Σύγχρονη Εποχή
εξέδιδε ένα βιβλίο της Σώτης…

Το πραγματικά δύσκολο είναι να κάνεις τη Σώτη να ντραπεί, το να την σχολιάσεις της δίνει πόντους (όπως λέει ο λαός μας “την\τον φτύνουν και νομίζει πως είναι ψιχάλα”.

Υπάρχει μια λεπτομέρεια από το σκοτεινό παρελθόν της που η ίδια προσπαθεί να ξεχάσει -πιο έντονα από ό,τι εμείς το παρόν της. Ένα ένοχο “μυστικό”, που το μισεί γιατί το αγαπά αντεστραμμένα κι αυτό εξηγεί τα τωρινά της γραπτά παραληρήματα στην Athens Voice, (του στιλ «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι», για να μην πιάσουμε τους λίβελούς της ενάντια σε κάθε τι συλλογικό και λαϊκό και προφανώς ενάντια στους κομμουνιστές).

Τη δεκαετία του ΄80, η Σώτη (όπως και πολλοί όμοιοί της) ήταν κοντά στο Κόμμα (αυτή μόνο σε κάποιες πολιτιστικές του δραστηριότητες, στη συντακτική ομάδα του Οδηγητή). Και το -κάθε άλλο παρά σωτήριο- 1990, η Σύγχρονη Εποχή είχε εκδώσει μάλιστα και ένα από τα πρώτα βιβλία της…

Το βιβλίο “Κινηματογραφημένες πόλεις” είναι αυτό που λέει ο τίτλος του, κι ήταν -χρονικά και σημειολογικά- σα μια μικρή εισαγωγή στις δραματικές εξελίξεις που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια. Παράλληλα αποτελεί ένα ταξίδι στον κόσμο του ακατανόητου, όπου τίποτα δεν έχει νόημα, αν δε διατυπωθεί έτσι, ώστε να μη βγάζει νόημα, για να φαίνεται πως είναι πολύ βαθύ και καλά κρυμμένο.

Όπως θα έλεγε κι ο Χαρρυκλυννικός Αρτέμης -που κι αυτός δικός μας ήταν τότε:
Πω-πω νόημα. Πολύ νόημα! Άμα δεν προσέξεις, το έχασες…

Για του λόγου το ασφαλές, ακολουθεί ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο -που δεν είναι απαραίτητα το πιο… μπουρδουκλωμένο.

Το Λονδίνο του Μπλόου απ (1966) είναι μια πόλη σιωπής, που διασχίζεται από το θόρυβο μιας εξάτμισης και το τραγούδι των Γιάρντμπερντς. Το “γλεντζέδικο” Λονδίνο της δεκαετίας του 60′ είναι μια γαλάζια έρημος, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι τύχης για τον Άνθρωπο της Εικόνας. Ο Τόμας (Ντέιβιντ Χίγκινς) αντιπροσωπεύει τον εαυτό του σε ένα πλαίσιο, όπου ο καθένας αποτελεί μια μονάδα: στην πόλη του Αντονιόνι, απουσιάζει το πλήθος, μαζί με τις συλλογικές αξίες και τις συλλογικές αγωνίες. Σε μια εποχή μπλητλμανίας, όπου η Ντάρλινγκ (Τζον Σλέσινγκερ, 1965) οδηγεί χωρίς δίπλωμα μέσα στη λονδρέζικη νύχτα, ο Τόμας απολαμβάνει τη μοναχική του εμπειρία, μια εμπειρία χρωματική. Το Λονδίνο είναι ένα καλειδοσκόπιο, η γονιμότερη πόλη της δεκαετίας, ένα χωράφι με φράουλες, φωτογραφημένο ψυχρά από τον Κάρλο Ντι Πάλμα. Όπως η Κίνα, το Μπλόου απ μοιάζει με ένα μάτι που παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει την κατάδυση του Τόμας στην αλήθεια, την αλήθεια που μεγενθύνεται (sic) χωρίς νόημα, χωρίς οικουμενική αξία και γι’ αυτό ανατρεπτική, πρόσκαιρη κι επικίνδυνη. Ούτε το Λονδίνο του Τόμι Στηλ, ούτε το Λονδίνο του Ρίτσαρντ Χάμιλτον (“τρομακτικό Λονδίνο 67′” (1968-69), λάδι σε μουσαμά και μεταξοτυπία, Γκαλερί Τέιτ), ούτε το Λονδίνο των ευτυχισμένων μονάδων που ξετυλίγουν την αυτάρκειά τους σε ένα χώρο που ξεχειλίζει από κρυμμένους θησαυρούς: κι ο Τόμας ερωτεύεται μια παλιά προπέλα.

Ο έρωτας λείπει απ’ αυτή την πόλη, όπως κι η συνείδηση του παρόντος, ο φόβος του μέλλοντος, η ανάμνηση του παρελθόντος: ο Τόμας κατασκοπεύει τις ζωές των άλλων, όχι σαν τον Peeping Tom  (ήρωας της ομώνυμης ταινίας του Μάικλ Πάουελ, 1959) αλλά σαν τον ζαβολιάρη στο πόκερ, παίκτης ο ίδιος πάνω στο πράσινο τραπέζι της πόλης. Όπως στην Περιπέτεια (1959) τη Νύχτα (1960) και την Έκλειψη (1962), ο χώρος είναι αφηρημένος, γραμμικός, συμμετρικός, διαφανής: ένας κυβιστικός πίνακας, που πάλλεται, αλλάζοντας ρυθμούς, φιλοξενώντας -αφιλόξενα- ανθρώπους χαμένους σε ένα μακρυνό διάστημα. Τίποτα δε φέρει τη σφραγίδα της γραφικότητας, τη χαρούμενη κραυγή των γίπις και τα κομμάτια του ψυχεδελικού ονείρου των ημερών: ο Αντονιόνι διαλέγει το φως της αυγής, το φως του πάρκου, το φως του νάιτ κλαμπ.

Το φως μιας πόλης διψασμένης για φως. Όταν ο ήλιος βγαίνει, οι Λονδρέζοι ξεχύνονται με τους χαρταετούς στο Χάιντ Παρκ: όχι στο Μπλόου απ. Στο Μπλόου απ, η ζωή δεν ταυτίζεται με τη στέρηση και την ικανοποίηση της στέρησης, αλλά με το περιττό, με αυτό που δεν αλλάζει σε τίποτα τα πράγματα. Το Λονδίνο, όπως και το Λος Άντζελες στο Ζαμπρίσκι Πόιντ (1968) είναι χώρος για άτομα -που δεν τέμνονται και δεν ματώνουν: φιγούρες γεωμετρικές, διαλυμένες στο φάσμα του φωτός, εκούσια τοποθετημένες σε ένα μωσαϊκό από σχέδια, απαλλαγμένο από το φορτίο της ποπ κουλτούρας. Ο Αντονιόνι κινηματογραφεί την απλοποιημένη ψυχολογία των αστών κι όχι τη γραφικότητα του ντεκόρ: στο Λονδίνο της έξαψης υπάρχει αμηχανία, απουσία συναισθημάτων και τεμπελιά -υπάρχει το περίγραμμα της γυναίκας του Μάρσαλ Ράις (“πέρυσι το καλοκαίρι”, 1963) αλλά δεν υπάρχει ούτε γυναίκα, ούτε καλοκαίρι. Επιτέλους μια πόλης χωρίς οικολογικούς προβληματισμούς, χωρίς τη σημειολογία του βαθμού μηδέν, χωρίς τις μάχες των φύλων και των φυλών: μια πόλη όπου όλα λείπουν σαν σε διακοπές. Αν η ποπ αρτ του Ράουσενμπεργκ πίστευε πως θα βρει στο Μπλόου απ τη φιλμική της έκφραση, έχασε το στοίχημα:τα σύμβολα της σύγχρονης ζωής βρίσκονται βαθειά μέσα στους ήρωες.

Το σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ’ ν’ ρολ είναι χόμπι και δημοσιογραφικές επινοήσεις: ο Τόμας δεν καταναλώνει εικόνα, δημιουργεί εικόνα -όλα τα άλλα είναι ατυχήματα. Το Μπλόου Απ είναι μια άσκηση στιλ, όπως και το Λονδίνο της στιγμής, μια ταινία και μια πόλη, που, χωρίς οπαδούς, δημιουργούν οι ίδιες ένα νέο κύμα, μια μικροφιλοσοφία, που πρεσβεύει ό,τι μπορούμε να ζήσουμε στο σύγχρονο κόσμο, αρκεί να συλλάβουμε το πνεύμα των καιρών, εκλεκτικά κι όχι σαν μια μπουκιά, ένα πακέτο σαν εκείνο που πούλησαν οι Αμερικανοί κινηματογραφιστές του ’60. Το Λονδίνο του Αντονιόνι δεν είναι μια πολεδομική μελέτη, ούτε μια κοινωνιολογική΄απεικόνιση: είναι μια ταινία που αρχίζει με το πάτωμα της πόλης, ένα γρασίδι την επιφάνεια του βιομηχανικού κόσμου, κάτω απ’ όπου κρύβονται άχρηστα μυστικά. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια, αναρωτιέται ο Τόμας και σηκώνει αδιάφορα τους ώμους, μέσα σε ένα καταρράκτη από διφορούμενα: μια πόλη δεν είναι φορέας ενός ερωτήματος, που μας κρατάει στη ζωή, ενός βλέμματος που εμπλουτίζεται καθώς στρέφεται περισκοπικά.

Η σκηνοθεσία της πόλης ενισχύει το θεματικό επιχείρημα γύρω από την αντίληψη της αλήθειας, γύρω από τη βεβαιότητα του τι είναι πραγματικό: το Λονδίνο είναι ένας χώρος ονειρικός, όπου ο Αντονιόνι ξεχωρίζει σιλουέτες κι επεισόδια, χωρίς ντοκυμενταρίστικο ισχυρισμό -τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η πρόσοψη του στούντιο του Τόμας μοιάζει να μη σχετίζεται με τον περιβάλλοντα οικιστικό χώρο και το εστιατόριο όπου τρώει δεν διακρίνεται από ένα ιδιωτικό σπίτι. Τα αντικείμενα αποχωρίζονται από τις λειτουργίες τους, ή, καταλαμβάνουν ανορθόδοξες θέσεις μέσα στο πλαίσιο όπου κινείται ο Τόμας: οι κάτοικοι της πόλης φαίνονται άσχετοι προς το άψυχο υλικό της και για αυτό φαντασματικοί, καθώς παίρνουν μέρος σε πάρτι με ευώδεις καπνούς, ανάμεσα σε βικτωριανά έπιπλα, ή, κάνουν έρωτα (τρόπος του λέγειν) κάτω από το βλέμμα ενός αλαβάστρινου μπούστου. Η πόλη δεν μοντάρει το παρελθόν με το παρόν: απλώς, ο χρόνος δεν υπάρχει. Το Μπλόου απ, σαν δείγμα αφηρημένης τέχνης, δεν εμπεριέχει το χρόνο και το μοναδικό στοιχείο που περικλείει τη χρονική διάσπαση είναι ο λονδρέζικος κοσμοπολιτισμός, η κατ’ εξοχήν ιστορία του παρόντος. Η πόλη φωτογραφίζεται σαν ένα ανομοιογενές άθροισμα από έγχρωμες καλόγριες, πολιτοφρουρούς, φοιτητές μεταμφιεσμένους σε κλόουν, ομοφυλόφιλους με σκυλάκια κανίς και ρακοσυλλέκτες, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, σε ένα σουρεαλιστικό (ή υπερεαλιστικό) πορτρέτο. Όμως, το Λονδίνο του Αντονιόνι δεν είναι το καρτούν του Ρίτσαρντ Λέστερ, ούτε το φόντο της ποπ-αρτ: μοιάζει πιο πολύ με το Παρίσι του Ντάνιελ Μπιούρεν (του 1968), παρά με το τρελό Λονδίνο της εφήμερης τέχνης της δεκαετίας, στον αστερισμό του σεξ, των ναρκωτικών και του ροκ’ ν’ ρολ.

Για μια ακόμα φορά, ο Αντονιόνι μιλάει μια γλώσσα του μέλλοντος: το Μπλόου απ είναι μια ταινία για παράσταση σεξ (όπως στις σκηνές που ο Τόμας φωτογραφίζει τη Βερούσκα), για παράσταση ναρκωτικών (στο “όργιο”, όπου όλα μοιάζουν ακίνητα, ή, στη σκηνή με τον Εον που προετοιμάζει με επιμέλεια τη βραδυνή του δόση) και για παράσταση ροκ’ ν’ ρολ, αφού η σπασμένη κιθάρα των Γιάρντμπερντς φαίνεται τη μια  στιγμή σαν ένα τρόπαιο και την άλλη σαν ένα σκουπίδι.