44ο Φεστιβάλ του Νέου Κινηματογράφου Λατινικής Αμερικής

Το πρώτο "Διεθνές Φεστιβάλ του Νέου Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου" πραγματοποιήθηκε 3-Δεκ-1979, με περισσότερους από 600 σκηνοθέτες της Λατινικής Αμερικής ανταποκρίθηκαν στην πρώτη πρόσκληση του Ινστιτούτου Κινηματογραφικής Τέχνης και Παραγωγής της Κούβας (ICAIC). Οι ιδρυτές του ήταν ο κινηματογραφιστής  Αλφρέντο Γκεβάρα, και οι σκηνοθέτες Χούλιο Γκαρσία Εσπινόζα και Πάστορ Βέγκα.
σσ.Το Κουβανικό Ινστιτούτο ICAIC δημιουργήθηκε το 1959, 83 ημέρες μετά τον θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης, με ποικίλες εκδηλώσεις _μεταξύ αυτών και το Διεθνές Φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου _θα σταθούμε πιο αναλυτικά παρακάτω.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Granma (σσ. επίσημο όργανο του ΚΚ Κούβας), επειδή ο κινηματογράφος είναι, πάνω απ' όλα, συμβολισμοί, φέτος επιλέχτηκε η μουσική σαν κύριος πρωταγωνιστής της τελετής έναρξης της 44^ης διοργάνωσης: Στην αίθουσα Chaplin της κουβανικής πρωτεύουσας, κομμάτια όπως το Desde la pueblo και το θέμα της ταινίας Fresa y Chocolate (Φράουλες και σοκολάτα) Strawberry and Chocolate, που ερμήνευσε ο συνθέτης του José María Vitier, μαζί με τους Marcos Madrigal, Pancho Amat, Niurka González, Bárbara Llanes και Rodrigo Sosa, μεταξύ άλλων μουσικών. , Μετέδωσαν το έπος ενός γεγονότος που συνεχίζει να είναι ο χώρος και η φωνή των λαών της Λατινικής Αμερικής και μάρτυρας της ανάπτυξης της κινηματογραφικής τους φωτογραφίας.

Ο Alexis Triana, πρόεδρος του Ινστιτούτου, περιέγραψε το Φεστιβάλ ως την πιο όμορφη και πολυφωνική οθόνη στην ήπειρο. Είπε επίσης ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τον νέο λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο, τον βαθιά επαναστατικό του χαρακτήρα και τη θέση του ενάντια στον πολιτιστικό αποικισμό περισσότερο από ποτέ.

Ο Triana ζήτησε την υπεράσπιση της ουτοπίας βγαίνοντας ξανά στους δρόμους για να αφήσουμε αποτύπωμα αγώνα ενάντια στις δεξιές πολιτικές, γιατί εδώ είναι τόπος των αριστερών: “Η φωτιά είναι ακόμα στο σφυρηλάτηση”, είπε, παραφράζοντας την Graziella Pogolotti
(σσ. Κόρη γνωστού ζωγράφου, από επτά ετών στην Αβάνα όπου ζει μέχρι σήμερα, αν και έχει περάσει λίγο πολύ μεγάλες περιόδους στην Ευρώπη. Σπούδασε Φιλοσοφία και Γράμματα στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και στη Σορβόννη, Σύγχρονη Γαλλική Λογοτεχνία και το 1959 απέκτησε τον τίτλο του Δημοσιογράφου. Την ίδια χρονιά άρχισε να εργάζεται ως σύμβουλος στην Εθνική Βιβλιοθήκη José Martí. Έχει εργαστεί ως μέλος της συντακτικής επιτροπής διαφόρων κουβανικών περιοδικών και εφημερίδων, συμπεριλαμβανομένων των La Gaceta de Cuba, Casa de las Américas, Revista de la Universidad de la Habana, Granma και Unión. Το 2005 έλαβε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Alejo Carpentier και έχει δημοσιεύσει πολυάριθμες κριτικές που αναφέρονται τόσο στις Πλαστικές Τέχνες όσο και στη Λογοτεχνία, έχει και στήλη στην νεολαιίστικη εφημερίδα Juventud Rebelde.

Η Tania Delgado Fernández, διευθύντρια του Φεστιβάλ, ευχαρίστησε την κουβανική κυβέρνηση για την υποστήριξη της διεξαγωγής της συνάντησης εν μέσω τόσο περίπλοκων συνθηκών, επειδή “πρέπει να επενδύσουμε στις ουτοπίες μας όσο και στο τα επείγοντα περιστατικά της καθημερινότητάς μας», σχολιάζοντας ότι “ο κινηματογράφος επιτρέπει ξανά και ξανά την ανάσταση δίκαιων αιτιών που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα” και, αμέσως μετά, καταδίκασε τη σφαγή κατά του παλαιστινιακού λαού.
Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Κινηματογράφου, Eslinda Núñez και το Ειδικό Χορωδιακό Βραβείο, Ibermedia.

Την εκδήλωση, η οποία θα επεκταθεί σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου, άνοιξε η χιλιανή ταινία Loscolonistas, η πρώτη ταινία του Felipe Gálvez. Εν τω μεταξύ, έξω από το Τσάπλιν, σε μια οθόνη κινητού, προβλήθηκε η εμβληματική ταινία Φράουλες και Σοκολάτα, των Juan Carlos Tabío και Tomás Gutiérrez Alea.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αβάνας πραγματοποιείται κάθε χρόνο τον Δεκέμβριο στην Κούβα και που εστιάζει στην προώθηση των λατινοαμερικάνων κινηματογραφιστών.

Όπως αναφέρεται στο ιδρυτικό του καταστατικό, το φεστιβάλ αποσκοπούσε στην “προώθηση της τακτικής συνάντησης των λατινοαμερικανών κινηματογραφιστών που με το έργο τους εμπλουτίζουν τον καλλιτεχνικό πολιτισμό των χωρών μας (…) διασφαλίζοντας την κοινή παρουσίαση ταινιών μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, κινούμενων σχεδίων και τρεχουσών εκδηλώσεων (…) και που συμβάλλει στη διεθνή διάδοση και κυκλοφορία των κύριων και σημαντικότερων παραγωγών των κινηματογραφικών μας ταινιών”.

Απονέμονται ~40 βραβεία:

·       Καλύτερης Ταινίας

·       Καλύτερου Ντοκιμαντέρ

·       Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων σχεδίων

·       Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου

·       Καλύτερης Σκηνοθεσίας

·       Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας

·       Άλλα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου ενός βραβείου FIPRESCI

Οι χώρες που έχουν κερδίσει τα περισσότερα είναι η Αργεντινή (12), το Μεξικό (9), η Βραζιλία (8), η Κούβα (7), η Χιλή (3), η Ουρουγουάη (2) και τέλος το Περού (1).

Ιστορία

Το Instituto Cubano del Arte e Industria Cinematográficos (ICAIC), κατέκτησε _“επαναστατικώ δικαίω” την Cinemateca de Cuba, μια ήδη υπάρχουσας οντότητας που ιδρύθηκε από τους Ricardo Vigón και Herman Puig στο Cambridge της Αγγλίας με τον Henri Langlois. Ο Puig είχε ήδη γυρίσει αρκετές μικρού μήκους ταινίες, με τον Carlos Franqui (1921-2010) και τον Edmundo Desnoes, μεταξύ άλλων το El visitante _ο επισκέπτης, γύρω στο 1955, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και στο οποίο συμμετείχε ως διευθυντής φωτογραφίας ο Ισπανός Néstor Almendros.

Ιστορία _
Ίδρυση και πρώιμα χρόνια
η χρυσή εποχή του κουβανικού κινηματογράφου
(1959-1969)

Σύμφωνα με πολλούς κριτικούς κινηματογράφου, κινηματογραφιστές και άλλους και την πύλη Cubacine, αυτό που σηματοδότησε τη γέννηση του ICAIC και του λεγόμενου Νέου Κουβανικού κινηματογράφου (1959-σήμερα) ήταν το πειραματικό ντοκιμαντέρ El Megano. Ταινία 16λ που γράφτηκε από ορισμένους εκ των μελλοντικών ιδρυτών του ICAIC: Julio García Espinosa, Tomás Gutiérrez Alea (γνωστός ως Titón), Alfredo Guevara και José Massip και σε σκηνοθεσία Julio και Titón. Το El Megano καταγγέλλει τις άθλιες συνθήκες δουλειάς στο Βάλτο Zapata πριν από το 1959 και καθιστά σαφές τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα.

Η ταινία προβλήθηκε στο Αμφιθέατρο Varona του Πανεπιστημίου της Αβάνας και αμέσως μετά, εξαφανίστηκε και πολλές κόπιες καταστράφηκαν από τα κατασταλτικά όργανα της δικτατορίας του Fulgencio Batista επειδή την κατέταξαν στην κατηγορία “κομμουνιστική”. Το 1959 __με τον θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης__ μια κόπια της διασώθηκε, με την υπόσχεση –που εκπληρώθηκε, να αλλάξει τη θλιβερή πραγματικότητα που είδαμε στο El Megano.​

Ίδρυση και πρώιμα χρόνια (1959-1969)

Το ICAIC δημιουργήθηκε από τη διεύθυνση πολιτισμού του Επαναστατικού Στρατού το 1959 με τον Alfredo Guevara ως πρώτο διευθυντή του. Οι πιο αξιοσημείωτες πρώτες ταινίες κατά τον πρώτο χρόνο της ύπαρξης του ICAIC είναι το ντοκιμαντέρ Esta tierra nuestra (αυτή η γη είναι δική μας 1959 _19λ) του Tomás Gutiérrez Alea (γνωστός ως Titón) και η ταινία ντοκιμαντέρ-μυθοπλασίας Historias de la Revolución, επίσης του Titón. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλές ταινίες που ταξινομήθηκαν ως κλασικές παρήχθησαν: ντοκιμαντέρ, κωμωδίες, δράματα, ρομάντζα, ιστορικά έργα, βασισμένα σε λογοτεχνικά, πειραματικά έργα, κριτικός κινηματογράφος κ.λπ. _εξ ου και ο λόγος που αυτή η εποχή ονομάζεται η χρυσή εποχή του κουβανικού κινηματογράφου.

Στο μεγάλο φεστιβάλ κινηματογράφου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην πρωτεύουσα της Κούβας, ως κύριος χώρος, προστέθηκαν φέτος αρκετές συμπαραγωγές από αυτές τις χώρες και άλλες από την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Σκανδιναβίας, πέραν ​​από τις συνεργασίες με κράτη της ασιατικής ηπείρου, όπως ανέφερε η Prensa Latina. Μερικά από αυτά τα κοινά έργα μεταξύ δύο, τριών, τεσσάρων ακόμη και οκτώ χωρών είναι αυτά που παρουσιάζει η Αργεντινή, με την ταινία Eureka, του Lisandro Alonso, συμπαραγωγή Πορτογαλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και Μεξικού.

Θα διαγωνιστεί επίσης η ταινία El auge del humano 3 (η άνοδος _η ανατολή του ανθρώπου 3), του Teddy Williams, μια συμπαραγωγή μεταξύ οκτώ κρατών: τρία λατινοαμερικάνικα, ισάριθμα ασιατικά έργα και δύο ευρωπαϊκά. Οι ταινίες μυθοπλασίας που διαγωνίζονται είναι:

• Los delincuentes _kriminales, του Rodrigo Moreno (Αργεντινή, Λουξεμβούργο, Χιλή και Βραζιλία),
• Eureka, του Lisandro Alonso (Αργεντινή, Πορτογαλία, Γερμανία, Γαλλία και Μεξικό),
• η άνοδος του ανθρώπου 3, που αναφέραμε (Αργεντινή, Πορτογαλία, Ολλανδία, Ταϊβάν, Βραζιλία, Χονγκ Κονγκ, Σρι Λάνκα και Περού),
• El viento que arrasa (ο αγέρας που καταστρέφει __“ξυρίζει”),
• Paula Hernández, (Αργεντινή και Ουρουγουάη),
• Estranho Caminho (παράξενος δρόμος), του Guto Parente (Βραζιλία),
• Estranho, των Flora Dias και Juruna Mallon (Βραζιλία και Γαλλία),
• Pedágio (Διόδια), της Carolina Markowicz (Βραζιλία και Πορτογαλία)·
• Ο άλλος γιος του Juan Sebastián Quebrada (Κολομβία, Γαλλία και Αργεντινή)
• Μια νύχτα με τους Rolling Stones, από την Patricia Ramos (Κούβα)
• Lost Perdidos en la noche (χαμένοι μέσα στη νύχτα), από τον Amat Escalante (Μεξικό, Δανία, Γαλλία)
• Totem, της Lila Avilés (Μεξικό _Σουηδία)
• Heroico, του David Zonana (Περού Αργεντινή) και
• El caso Monroy (υπόθεση Μονρό), του Josué Méndez (Περού _ Αργεντινή).

Ισραηλινό Κομμουνιστικό Κόμμα (Maki) _Hadash – Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα: στο στόμα του λύκου με τη σωστή πλευρά της ιστορίας

(η είδηση από 902.gr _τα αστικά ΜΜΕ και ΜΚΔ “μούγκα στη στρούγκα”, μαζί και τα απολειφάδια του πρώην Συριζα)

Σχέδια απαγόρευσης του συνεδρίου του “Hadash”

Νέες προσπάθειες φίμωσης των αγωνιστικών δυνάμεων στο Ισραήλ εντείνει η κυβέρνηση Νετανιάχου και συνολικά η αστική τάξη της χώρας, καθώς η κλιμάκωση της σφαγής στη Γάζα εξαρτάται και από το να πετύχει να έχει την κοινωνική συναίνεση στο εσωτερικό της χώρας.

Όπως κατήγγειλε την Παρασκευή το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα (“Hadash”, το πολιτικό μέτωπο στο οποίο συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ), η ισραηλινή αστυνομία προσπαθεί να εμποδίσει τη διεξαγωγή εθνικού συνεδρίου του «Hadash» που είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο 16 Δεκέμβρη, με το επιχείρημα ότι θα περιλαμβάνει «υποκινητικές ομιλίες που θα έθεταν σε κίνδυνο τη δημόσια ευημερία». Σε αυτό το πλαίσιο, η αστυνομία απείλησε τον ιδιοκτήτη του χώρου όπου είχε σχεδιαστεί η διεξαγωγή του συνεδρίου, στην πόλη Shefa-Amr στο βόρειο Ισραήλ.

Τι ανησύχησε την ισραηλινή κυβέρνηση; Ότι στην ατζέντα του συνεδρίου περιλαμβάνεται και η «πολιτική δράση ενάντια στη συνέχιση του πολέμου στη Γάζα και κατά της πολιτικής δίωξης από την ακροδεξιά κυβέρνηση», όπως δήλωσε ο γενικός γραμματέας του «Hadash», Amjad Shbita.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, η αστυνομία δεν παρέλειψε να δώσει άδεια για να γίνει την Πέμπτη πορεία ακροδεξιών με αίτημα την «ανανέωση του πλήρους εβραϊκού ελέγχου στην Ιερουσαλήμ και στο Όρος του Ναού».

Σε αυτές τις συνθήκες, συνεδρίασε το Πολιτικό Γραφείο του «Hadash» και — όπως μεταδόθηκε και στην ιστοσελίδα του — αποφασίστηκε «η απόρριψη των μέτρων εκφοβισμού από τη δεξιά κυβέρνηση. Επιμένουμε να υψώσουμε τη φωνή μας ενάντια στον πόλεμο και τον φασισμό. Με θάρρος και υπευθυνότητα θα πραγματοποιήσουμε το Συμβούλιο Hadash την προγραμματισμένη ημερομηνία».

Το «Hadash» και το ΚΚ Ισραήλ καλούν επίσης «τους ακτιβιστές, σε όλες τις αραβικές και εβραϊκές δυνάμεις, μαζί με τις διεθνείς αντιφασιστικές δυνάμεις να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη δίωξη των μακαρθιστών, να αντιταχθούν στην καταστολή των φωνών ενάντια στον εγκληματικό πόλεμο και στην εγκαθίδρυση ενός σκοτεινού φασιστικού καθεστώτος στο Ισραήλ». Καταγγέλλουν επιπλέον ότι η ισραηλινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει τον πόλεμο ως ευκαιρία για να επιταχύνει την επίθεση και στα δημοκρατικά δικαιώματα.

Όπως μεταδίδουν και αστικά ισραηλινά ΜΜΕ, όπως η «Χααρέτζ», από την έναρξη του πολέμου, είναι αμείωτα τα περιστατικά φίμωσης φωνών που αντιστέκονται στη σφαγή και στην καταστολή: Μεταξύ άλλων, η αστυνομία διέλυσε βίαια τις σιωπηρές αγρυπνίες διαμαρτυρίας μπροστά από το σπίτι του υπουργού Nir Barkat στην Ιερουσαλήμ. Συνέλαβε στελέχη αραβικών δυνάμεων που ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να διαδηλώσουν κατά του πολέμου. Αρνήθηκε να εκδώσει άδεια για διαδήλωση στο Τελ Αβίβ για κατάπαυση του πυρός. Συνέλαβε διαδηλωτές σε σιωπηρή διαμαρτυρία στη Χάιφα κ.λπ. Όλα αυτά με το επιχείρημα ότι τέτοιες δράσεις απειλούν τη δημόσια ασφάλεια…

Δείτε και
Οι παγκόσμιοι γκάγκστερ, με την αβάντα αμερικάνων ιμπεριαλιστών κλπ “πρόθυμων”

Hadash – Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα __
η ιστορία μας (επίσημο site σσ. σε Εβραϊκά, αγγλικά και ρώσσικα)

Το Hadash – (Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα) ιδρύθηκε το 1977. Ο στόχος μας απλός: να ενώσουμε περισσότερους υποστηρικτές για την ειρήνη, την ισότητα, τη δημοκρατία και τα δικαιώματα των εργαζομένων, Εβραίους και Άραβες, προκειμένου να δημιουργήσουμε μια πολιτική εναλλακτική στην κατοχή και την εκμετάλλευση από την κυβέρνηση του Ισραήλ. Ακτιβιστές από πολλά κινήματα διαμαρτυρίας της εποχής – η Διαμαρτυρία της Ημέρας της Γης κατά της απαλλοτρίωσης και η Διαμαρτυρία των Μαύρων Πανθήρων κατά των διακρίσεων, καθώς και οπαδοί διαφορετικών κινημάτων ειρήνης και ακαδημαϊκοί, εντάχθηκαν στην ίδρυση του Hadash.

Οι βασικές αρχές του Hadash ως ευρέως αριστερού κινήματος περιελάμβαναν το μοναδικό αίτημα για εκκένωση όλων των εδαφών που καταλήφθηκαν τον Ιούνιο του 1967 και την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ – έναν ισχυρισμό που άλλα κινήματα άρχισαν να υποστηρίζουν μόνο τα επόμενα χρόνια. Στο επίκεντρο θέματα όπως τα δικαιώματα των εργαζομένων, η κοινωνική δικαιοσύνη, η αντίθεση στις ιδιωτικοποιήσεις, οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισότητα με την αραβική μειονότητα, οι εθνοτικές ομάδες, οι γυναίκες, η προστασία του περιβάλλοντος και ο αφοπλισμός των όπλων μαζικής καταστροφής. Μέχρι σήμερα πολιτικά και  εκλογικά δεν υπάρχει ακόμη κανένα άλλο κόμμα που να παρουσιάζει όλα αυτά τα αιτήματα στην πλατφόρμα του.

Το Hadash ιδρύθηκε από το Ισραηλινό Κομμουνιστικό Κόμμα (Maki), το οποίο εκπροσωπήθηκε στην πρώτη Κνεσέτ (σσ. το κοινοβούλιο του Ισραήλ) και έγινε ένα από τα πολιτικά κινήματα με τη μεγαλύτερη επιρροή, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Ο λόγος για αυτό είναι ξεκάθαρος: το Hadash πάντα υποστήριζε την Εβραϊκή-Αραβική ισότιμη σχέση και ποτέ δεν αντάλλαξε τις αρχές του.

Κόντρα στην παλίρροια

Το να είσαι ένα συνεπές αριστερό κίνημα στο Ισραήλ σημαίνει να κολυμπάς ενάντια στην παλίρροια. Το Hadash υπήρξε, σε όλα τα χρόνια της ύπαρξής του, ένα καταφύγιο εβραϊκής-αραβικής συνεργασίας σε μια πραγματικότητα διαχωρισμού και διακρίσεων. Ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ένα σοσιαλιστικό κίνημα σε ένα καπιταλιστικό κράτος, ένα κίνημα που μάχεται ενάντια σε κάθε εκδήλωση ρατσισμού και διακρίσεων, ένα κίνημα που υποστηρίζει τα δικαιώματα των γυναικών σε μια πατριαρχική ανδρική σοβινιστική κοινωνία.
Ένα κίνημα ειρήνης που αντιτίθεται στην κατοχή και αγωνίζεται για μια δίκαιη ειρήνη που θα αποτρέπει τους πολέμους, ένα κίνημα περιβαλλοντικής δικαιοσύνης σε μια περιοχή που μολύνεται από μεγιστάνες των ακινήτων που σταδιακά αναλαμβάνουν τον έλεγχο της. Το μόνο κίνημα που απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση του Ισραήλ και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής και την κατάργηση των πυρηνικών και χημικών όπλων.

Το Hadash, πρώτο συμμετείχε στις εκλογές με το σύνθημα «Δύο κράτη για δύο λαούς», πρώτο προειδοποίησε ότι η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων θα βαθύνει τη φτώχεια και την ανισότητα, πρώτος και πιο συνεπές σήκωσε ανάστημα ενάντια στους (επ)οικισμούς και ενάντια στη στρατιωτική επίθεση, τους πολέμους και την κατοχή, την ίδια μέρα που ξεκινούσαν.

Η ιστορία του αγώνα μας

Κατά τη διάρκεια της πολιτικής ιστορίας του Ισραήλ πολλά κόμματα και κινήματα ιδρύθηκαν και εξαφανίστηκαν, κυβερνήσεις ήρθαν και έφυγαν, οι μέθοδοι καταπίεσης βελτιώθηκαν και τα μέσα εξαπάτησης από το κατεστημένο βάθυναν. Αλλά το Hadash υπήρξε συνεπές στο να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από όλα τα ψέματα. Εμείς στο Hadash καταδικάσαμε από την πρώτη στιγμή τον «Πόλεμο Ειρήνης για τη Γαλιλαία» (ο πρώτος πόλεμος του Λιβάνου) και παρόμοιους πολέμους, στόχος των οποίων ήταν να αποτρέψουν μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή ειρηνευτική συμφωνία. Ποτέ δεν υποκύψαμε στις μοντέρνες έννοιες – «ήσυχα, πυροβολούμε» και «πυροβολούμε και μετά κλαίμε».

Εμείς στο Hadash αναζητήσαμε και βρήκαμε εταίρους στον αγώνα μας για μια δίκαιη ειρήνη, ενάντια στον ρατσισμό και τις διακρίσεις, ενάντια στη συνεχή μείωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των γυναικών, ενάντια στις περικοπές στους προϋπολογισμούς για την εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια και τη στέγαση. Οι διαδηλωτές του Hadash ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν συνθήματα που αργότερα πήραν ευρεία δημόσια αναγνώριση, όπως «Ψωμί, δουλειά», «Ισραήλ, Παλαιστίνη, δύο χώρες για δύο λαούς», «Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς ισότητα», «Ο λαός απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη», και «Bibi, παραιτήσου, η υγεία αξίζει περισσότερο».

Μέχρι τώρα το Hadash είχε υποστηρίξει μόνο μία κυβέρνηση – χωρίς να συμμετέχει (δεν παίρνουμε μέρος σε αστικές κυβερνήσεις) την κυβέρνηση Rabin (1992-1995), η οποία αναγνώρισε την PLO, διεξήγαγε διαπραγματεύσεις μαζί της και υπέγραψε συμφωνίες που προορίζονταν να επιφέρουν τον τερματισμό της σύγκρουσης εντός πέντε ετών. Μείωσε τις επενδύσεις _επεκτάσεις στους οικισμούς και κατάργησε τις διακρίσεις σε βάρος παιδιών Αράβων σε επιδόματα και ίδρυσε ταμεία για παιδιά.

Διαβάζοντας κανείς τις ιστορικές ομιλίες των εκπροσώπων Hadash και Knesset, συνειδητοποιεί πόσο συνεπής και επικεντρωμένη στην ουσία ήταν η στάση τους όλα αυτά τα χρόνια. Ο Tuffik Toubi, ένας από τους ιδρυτές της Hadash, ήταν ένας από τους πρώτους που επιτέθηκε στην πολιτική ιδιωτικοποιήσεων, όταν ήταν ακόμη στην αρχή της: «Σήμερα γίνεται λόγος και για την ιδιωτικοποίηση Ταχυδρομείων, τηλεφωνικών υπηρεσιών, του ηλεκτρισμού και της ενέργειας γενικά, των τρένων κλπ κλπ. Αυτή η πολιτική _καταστροφική για το λαό μας, συνεπάγεται ζημία ακόμη στα εθνικά-κρατικά συμφέροντα. Η ανάθεση αυτών των ζωτικών υπηρεσιών σε χέρια ιδιωτών υποτάσσει τα πάντα στο κέρδος και στη συγκέντρωση οφελών για τους νέους ιδιοκτήτες, σε βάρος του οικονομοπολιτικού συμφέροντος της λαϊκής οικογένειας και των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, «κάνοντας αυτά τα βήματα η πολιτική της κυβέρνησης στοχεύει να θέσει σε κίνδυνο τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα επιτεύγματά τους» (ομιλία στην Knesset, 1.12.1982).

Ο Meir Wilner, δήλωσε σχετικά με τον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου, τρεις ημέρες μετά την έκρηξή του: «Λέγεται ότι ο πόλεμος ξεκίνησε από το Ισραήλ για να απομακρύνει τα κανόνια σε απόσταση 40 χιλιομέτρων. Τι είναι τα 40 χλμ; Αύριο θα υπάρχει ένα πυροβόλο με βεληνεκές 60 χλμ. και 100 χλμ. Αυτό είναι επιχείρημα κατάλληλο για νηπιαγωγείο! Δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από πολιτική. Σύμφωνα με τη λογική σας, κάποιος θα έχει αύριο να κατακτήσει τη Βηρυθού και ίσως και τη Δαμασκό, και ποιος ξέρει σε ποια άκρα μπορεί να φτάσει η μιλιταριστική σας τρέλα;» (ομιλία στην Κνεσέτ, 8.6.1982) __
σσ. Ο Meir Vilner (γεννημένος Bar Kovner το 1918 –πέθανε το 2003) ήταν Ισραηλινός κομμουνιστής πολιτικός και ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισραήλ (Maki), ο νεότερος και τελευταίος που υπέγραψε την Ισραηλινή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας το 1948.

Ο αγώνας που διεξάγει το Hadash ενάντια στο Σύστημα που υψώνει το λάβαρο της βίας και όχι της διαπραγμάτευσης, που οδηγεί περίπου δύο εκατομμύρια Ισραηλινούς κάτω από το όριο της φτώχειας, στο όνομα του κέρδους και ενάντια στην λαϊκή ευημερία - είναι μακρύς και δύσκολος και απαιτεί πολλή αφοσίωση και συνέπεια .

Το Hadash είναι περήφανο για τα αφοσιωμένα μέλη του, Άραβες και Εβραίους, άνδρες και γυναίκες, είμαστε επίσης περήφανοι για τα πολλά επιτεύγματά μας στην εκστρατεία που συνδυάζει τη λαϊκή δημόσια δραστηριότητα με τις μάχες των εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο. Είμαστε  ένα αποτελεσματικό πολιτικό κίνημα που περιόρισε τις εξελίξεις που ήταν κοινωνικά και δημοκρατικά αρνητικές και επέφερε αλλαγές σε σημαντικά ζητήματα.

Ηγηθήκαμε της εντυπωσιακής περιβαλλοντικής επανάστασης, η οποία περιλαμβάνει νόμους όπως ο νόμος για καθαρό αέρα και ο νόμος ο ρυπαίνων _οι μεγάλες πολυεθνικές βιομηχανίες, πληρώνει. Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες του Hadash απέδωσαν την προστασία των επικεφαλής των εργατικών συνδικάτων από την απόλυση, την προστασία των στελεχών μας, την εφαρμογή του νόμου για τις ίσες ευκαιρίες στις εταιρείες εργατικού δυναμικού, την προστασία των δικαιωμάτων του ενοικιαστή σε δημόσια στέγαση (και ως ένα σημείο στην ιδιωτική)· ο νόμος για την αποκατάσταση ατόμων με νοητική αναπηρία · τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας αποκατάστασης για παιδιά με ειδικές ανάγκες· την κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών όσον αφορά την αποζημίωση ανεργίας κλπ. την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών σε καταφύγια για κακοποιημένες γυναίκες. Και πολλούς άλλους νόμους που προάγουν την κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, το Hadash ήταν πρωτίστως ένα κίνημα του δρόμου  προωθώντας αγώνες έξω από το Κνεσέτ, ήταν η ηγετική δύναμη στις συνεχιζόμενες μάχες ενάντια στην καταστροφή του παραγνωρισμένου χωριού El-Arkiv και στην οικοδόμηση χιλιάδων αιθουσών στο αραβικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η ομάδα μας στο συνδικάτο των εργαζομένων Histadrut μπήκε επικεφαλής αναρίθμητων εργατικών αγώνων που έληξαν με σημαντικά επιτεύγματα, όπως η οργάνωση των εργαζομένων και η απορρόφηση των συμβασιούχων ως τακτικών εργαζομένων σε πολλά τοπικά συμβούλια.

Οι αγωνιστές μας μεταξύ των φοιτητών οδήγησαν πολλούς αγώνες ενάντια στις προσπάθειες αύξησης των διδάκτρων,  για τις επεκτεινόμενες φοιτητικές εστίες και κατοικίες· για την προστασία της ελευθερίας του λόγου των μαθητών. Οι Hadash-Φοιτητές μας πραγματοποίησαν, στο πέρασμα των χρόνων, μαζικές εκδηλώσεις κατά της κατοχής και των πολέμων, κατά της βίας κατά των γυναικών, για την προστασία των δικαιωμάτων των συμβασιούχων εντός των ορίων των πανεπιστημίων και για την προώθηση μιας δημοκρατικής κουλτούρας.

Συνεχίζουμε τον αγώνα για εξίσωση των μισθών στις γυναίκες (σσ. σήμερα είναι μέχρι και 50% σε σχέση με τους άντρες) κατά των δολοφονιών γυναικών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με το πρόσχημα της «προστασίας της τιμής της οικογένειας», και κατά των διακρίσεων κατά των γυναικών μέσω θρησκευτικής καταπίεσης. Το 2003, ως αντίδραση στα διατάγματα του Νετανιάχου που έβλαψαν ιδιαίτερα τις γυναίκες, οι γυναίκες αγωνίστριες του Hadash ξεκίνησαν μια κοινή εκστρατεία όλων των γυναικείων οργανώσεων ενάντια στον περιορισμό των εθνικών ασφαλιστικών παροχών, ενάντια στις απολύσεις και ενάντια στον εξαναγκασμό περισσότερων γυναικών να ζήσουν στη φτώχειας. Οι αγωνίστριές μας στο Tandi (σσ. το κίνημα των δημοκρατικών γυναικών στο Ισραήλ) ξεκίνησαν την κοινή εκστρατεία Ισραηλινών και Παλαιστινίων γυναικών με τίτλο: «Κάθε γυναίκα αξίζει να ζει σε ένα ανεξάρτητο κράτος».

Σήμερα όπως πριν και όπως πάντα

Να είσαι ειρηνιστής σε μια χώρα που διατηρεί κατοχή από το 1967 _ να είναι υποστηρικτής της δημοκρατίας σε ένα καθεστώς που προωθεί την έξωση από εδάφη και νόμους που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα
Να εφαρμόζεις μια εβραϊκή αραβική αδερφική σχέση σε ένα σύστημα που θεσμοθετεί τον ρατσισμό και τις διακρίσεις σε όλους τους τομείς· να είμαστε οι ηγέτες ενός αγώνα ενάντια σε ένα καθεστώς ιδιωτικοποιήσεων και για το δικαίωμα των εργαζομένων στο συνδικαλισμό – αυτό είναι ένα ισόβιο έργο.

Οι πόρτες μας είναι ανοιχτές σε όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την ισραηλινοπαλαιστινιακή ειρήνη, για την κατάργηση του ρατσισμού, για ίσα δικαιώματα και για ένα δημοκρατικό και ειρηνικό Ισραήλ που ενσωματώνεται στους λαούς της περιοχής.
Η συμμετοχή στο Hadash σημαίνει συμμετοχή σε ένα μακρύ, προκλητικό, ταξίδι ενάντια στο σύστημα. Να είσαι μέρος ενός σοσιαλιστικού κινήματος, από ανθρώπους με πλούτο καρδιάς και με μεγάλο αριθμό εθελοντών που πιστεύουν ότι η χώρα στην οποία ζούμε θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος τόπος…

Είναι Μάης 2010: Σε κάθε γωνιά της Γης βρίσκει απήχηση η πάλη που διεξάγουν το ΚΚΕ μαζί με το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Έτσι και μπροστά στο μεγάλο συλλαλητήριο (15 Μάη) του Κόμματος στην Αθήνα, έφτασαν μηνύματα από 48 Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα __ενώ εκπρόσωποι τεσσάρων ακόμα κομμάτων παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν στη συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως. Ο Ρίζος (στο φύλο 10671 της Κυριακής 16 Μάη) παρουσίασε αποσπάσματα που αναδεικνύουν τη σημασία της ανάπτυξης ταξικών αγώνων των εργαζομένων σε μια χώρα για τον εμπλουτισμό σε πείρα της εργατικής τάξης σε ολόκληρο τον κόσμο και, ταυτόχρονα, τη μόνη προοπτική της πάλης των λαών, για τη ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Το ΚΚ Ισραήλ, αναφέρει “Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο ΚΚΕ και την ελληνική εργατική τάξη. Η οργή του ελληνικού λαού είναι και δικιά μας οργή. Ένα φάντασμα κυνηγάει τους καπιταλιστές της Ευρώπης, ο αγώνας της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Ο κάθε αγώνας είναι ιδιαίτερος, αλλά ο εχθρός είναι ο ίδιος, είναι ο καπιταλισμός”.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ _μια ζωή Ιντιφάντα 🇵🇸
Όλοι πλην ΚΚΕ “Κοινές αξίες και συμφέροντα”
με το κράτος — δολοφόνο…

Στον “Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου” 18 - 19 Νοέμβρη 2023, συνέντευξη με τον σύντροφο Οφέρ Κασίφ, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Ισραήλ και βουλευτή αναφέρεται

Ο μόνος δρόμος για να ζήσουν οι δύο λαοί της περιοχής ειρηνικά είναι να τερματιστεί η κατοχή!

Παραθέτουμε τη συζήτηση:

Σε συνθήκες που το ισραηλινό κράτος επιχειρεί με κάθε τρόπο να επιβάλει σιωπητήριο εντός συνόρων για το έγκλημα στη Γάζα και τη δολοφονική πολιτική κατά του παλαιστινιακού λαού, την οποία πληρώνει και ο ισραηλινός λαός, το ΚΚ Ισραήλ αγωνίζεται, καταγγέλλει τη σφαγή σε βάρος των Παλαιστινίων και τονίζει με θάρρος ότι ο μόνος δρόμος για να ζήσουν ειρηνικά οι δύο λαοί είναι να τερματιστεί η κατοχή της Παλαιστίνης.
Για τη δράση του και τη θέση του αυτή, αντιμετωπίζει απαγορεύσεις και πολιτικές διώξεις, όπως οι ποινές απομάκρυνσης από τις συνεδριάσεις του ισραηλινού κοινοβουλίου και περικοπής της βουλευτικής αποζημίωσης που επιβλήθηκαν στον Οφέρ Κασίφ και την Αϊντα Τούμα - Σουλεϊμάν, μέλη του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος και βουλευτές του ΧΑΝΤΑΣ “Hadash”,  (Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα).

Εδώ και πάνω από έναν μήνα το ισραηλινό κράτος διαπράττει σφαγή κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ κλιμακώνει τις επιθέσεις στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Ποια είναι η θέση του ΚΚ Ισραήλ για τις εξελίξεις αυτές και για το ζήτημα της κατοχής της Παλαιστίνης;

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, επαναλαμβάνουμε την απερίφραστη καταδίκη μας σε κάθε επίθεση εναντίον αθώων πολιτών. Όμως, η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη και οι οδυνηρές της συνέπειες δεν μπορούν και δεν πρέπει να δικαιολογήσουν τη συνεχιζόμενη σφαγή που διαπράττει το Ισραήλ εδώ και πάνω από έναν μήνα και η οποία έχει στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 10.000 ανθρώπους, εκ των οποίων το 70% είναι άμαχοι, έχει προκαλέσει τον τραυματισμό 25.000 ανθρώπων, τεράστιες καταστροφές και μαζική εθνοκάθαρση. Ολα αυτά τα εγκλήματα συνοδεύονται από τη διακοπή της παροχής καθαρού νερού, φαρμάκων, τροφίμων, καυσίμων και άλλων σωστικών μέσων. Εκφράζουμε την αντίθεσή μας στη Χαμάς και στα μέσα που χρησιμοποιεί και είμαστε πλήρως αντίθετοι και στα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ, απαιτώντας άμεση κατάπαυση του πυρός, απελευθέρωση όλων των ομήρων και ανταλλαγή όλων των φυλακισμένων.

Προειδοποιούμε εδώ και δεκαετίες ότι η συνεχιζόμενη κατοχή της Δυτικής Όχθης, της Λωρίδας της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ δεν είναι μόνο παράνομη, άδικη και παραβιάζει το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση στην πατρίδα του, αλλά και ότι θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αιματοχυσία.

Ο κίνδυνος αυτός έχει γίνει ακόμα πιο βέβαιος από τότε που οι τελευταίες κυβερνήσεις αγνόησαν πλήρως τους Παλαιστίνιους, συνάπτοντας διπλωματικές σχέσεις με ορισμένες αραβικές χώρες ερήμην τους, και δυστυχώς η επίθεση της Χαμάς μάς επιβεβαίωσε.

Ο μόνος δίκαιος και ρεαλιστικός τρόπος για να σταματήσει η αιματοχυσία και να μπορέσουν οι δύο λαοί της περιοχής να ζήσουν ειρηνικά, με ασφάλεια και ευημερία, είναι να τερματιστεί η βάναυση κατοχή και να επιτραπεί στον παλαιστινιακό λαό να οικοδομήσει το ανεξάρτητο κράτος του στο σύνολο των εδαφών που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

Παρά τις διώξεις, βλέπουμε επίσης να οργανώνονται διαμαρτυρίες στο Ισραήλ, ακόμα και έξω από το σπίτι του Μπ. Νετανιάχου.
Υπάρχει λαϊκή αντίδραση στη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα και την κατοχή;

Δυστυχώς, αλλά όχι παραδόξως, κάτω από το προπέτασμα καπνού του πολέμου το Ισραήλ έχει μετατραπεί από εθνοκρατία - ένα καθεστώς στο οποίο οι Αραβο-Παλαιστίνιοι πολίτες στο Ισραήλ απολαμβάνουν κάποια ατομικά δικαιώματα παράλληλα με τη θεσμοθετημένη εβραϊκή υπεροχή - σε μια πλήρη φασιστική δικτατορία.

Οι πολίτες - ιδίως, αλλά όχι αποκλειστικά, οι Άραβες - που εκφράζουν τη συμπόνια τους για τον λαό της Γάζας ή απαιτούν κατάπαυση του πυρός, συχνά διώκονται. Απολύονται από τους χώρους εργασίας τους, αποβάλλονται από τα κολέγια και τα πανεπιστήμιά τους, συλλαμβάνονται, ανακρίνονται και κατηγορούνται ακόμα και ψευδώς για υποστήριξη της τρομοκρατίας. Η κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της ομάδας του Γκαντς, και η πλειοψηφία του λαού στο Ισραήλ υποστηρίζουν τις επιθέσεις στη Γάζα, κάποιοι από αυτούς υποστηρίζουν την κατοχή γενικά, κάποιοι άλλοι όχι. Είναι σαφές όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι εναντίον του Νετανιάχου και θεωρεί τον ίδιο και την κυβέρνησή του υπεύθυνους για την επίθεση της Χαμάς και τις βαριές της συνέπειες.

Τι σημασία έχουν για εσάς οι διεθνείς εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, οι οποίες αποκτούν δυναμική με πολλούς τρόπους σε όλο τον κόσμο;

Η διεθνής αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό είναι ζωτικής σημασίας, ιδιαίτερα μπροστά στην τυφλή υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν προς την κυβέρνηση Νετανιάχου.

Ωστόσο, αυτή η αλληλεγγύη θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη δύο ζητήματα: Πρώτον, η αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό δεν πρέπει να μολύνεται από τον αντισημιτισμό. Το φυλετικό μίσος για τους Εβραίους είναι εξίσου κακό και άδικο με οποιαδήποτε άλλη μορφή ρατσισμού και πρέπει να απορριφθεί κατηγορηματικά.

Και δεύτερον, η αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό δεν συνεπάγεται εχθρότητα προς τον ισραηλινό λαό. Αντιθέτως, και οι δύο λαοί χρειάζονται την αλληλεγγύη μας στην καταπολέμηση του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και της βίας.