Anouk Aimée _Ανούκ Εμέ: Πέθανε στα 92 της χρόνια η παλιά πρωταγωνίστρια του Γαλλικού κινηματογράφου 🎥_φωτο

Την είδηση θανάτου της ηθοποιού η οποία υπήρξε παντρεμένη, γνωστοποίησε με ανάρτηση της στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης η κόρη της Μανουέλα Παπατάκη- Εμέ, καθώς και ο καλλιτεχνικός πράκτορας της Σεμπαστιάν Περολά του πρακτορείου TimeArt.

Ομορφογυναίκα, παντρεμένη αρχικά με τον Edouard Zimmermann (1949-1950), με τον Έλληνα σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη (1951-1955) με τον Pierre Barouh (1966-1969) και Albert Finney (1970-1978), ενώ είχε σχέσεις με τον Γουόρεν Μπίτι και τον Ομάρ Σαρίφ, η Ανούκ Εμέ, ήταν πρωταγωνίστρια στα «Ένας άνδρας και μια γυναίκα», «Λόλα» «Ντόλτσε Βίτα» και 8 ¹/₂ του Φεντερίκο Φελίνι (1960), μετά από το οποίο η Εμέ θεωρήθηκε ένα ανερχόμενο, εκπληκτικό αστέρι στον κόσμο του κινηματογραφικού θεάματος κα. Ήταν μία από τις 13 Γαλλίδες ηθοποιούς που έχουν λάβει υποψηφιότητα για Όσκαρ και το κέρδισε με το Ένας άντρας -μια γυναίκα (1966), κατακτώντας την παγκόσμια αναγνώριση. Από όλους τους ρόλους που απέρριψε, αυτός που μετάνιωσε περισσότερο ήταν ο ρόλος της Faye Dunaway στην Υπόθεση Τόμας Κράουν (1968).

Η Ανούκ Εμέ της οποίας το πραγματικό ονοματεπώνυμο ήταν Nicole Françoise Florence Dreyfus ήταν Γαλλίδα ηθοποιός που εμφανίσθηκε σε 70 κινηματογραφικές ταινίες από το 1947, έχοντας πραγματοποιήσει το ξεκίνημα της καριέρας της από την ηλικία των 14 ετών.

Επίσης έπαιξε στα έργα Λόλα, η γυναίκα της ακολασίας (1961) του Ζακ Ντεμί, "8½" (Φελίνι, 1963), George Cukor’s Justine (Ντεμί, 1969), η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου (1981) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Πρετ-α-πορτέ του Ρόμπερτ Άλτμαν (1994).

Η Ανούκ Εμέ έχει καταγραφεί σαν μια ηθοποιός εκπάγλου καλλονής και μια από τους 100 πιο ελκυστικούς ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου και υπήρξε ενεργή περιβαλλοντολόγος, μέλος του Ινστιτούτου Jane Goodall στη Γαλλία

 

Έκθεση του ΟΗΕ 🤔 ο κόσμος απέτυχε 🤑 στην αντιμετώπιση της φτώχειας και την πείνας

Η γλαύκα _επί το λαϊκότερο  κουκουβάγια … ως παροιμιακή φράση βρίσκεται καταρχήν στον Αριστοφάνη: “-Χαὐτηί γε γλαῦξ. -Τί φῄς; τίς γλαῦκ᾽ Ἀθήναζ᾽ ἤγαγεν;” (σε ελεύθερη μετάφραση “Τούτο, κουκουβάγια. -Γλαύκα δηλαδή· παράξενο· άκουσες ποτέ να φέρνουν γλαύκες στην Αθήνα εδώ;”) και λέγεται όταν κάποιος μιλάει για κάτι πασίγνωστο και κοινό, θέλοντας να το παρουσιάσει ως  νέο και αξιόλογο· η γλαύκα, δηλ. η κουκουβάγια, ήταν μάλλον συνηθισμένο πουλί στην Αττική και εικονιζόταν παντού, ως ιερό σύμβολο της θεάς Αθηνάς· θεωρείτο πένθιμο και άγγελος κακός οιωνών· κατά συνεκδοχή, γλαύξ ονομαζόταν “νόμισμα αττικόν, φέρον επί της μίας όψεως εικόναν γλαυκός.”  Στον Αριστοφάνη πάλι, στους “Όρνιθες”, βρίσκουμε και τη φράση: «Γλαύκες υμάς ούποτ’ ελλείψουσιν Λαυριωτικαί».[1] Στο “Μέγα Λεξικό όλης της Ελληνικής Γλώσσης”, ο Δημητράκος, σημειώνει επίσης τις παροιμίες “Γλαύκ’ Αθήναζε” και “Γλαύκα ες Αθήνας”, “Την γλαύκα τωβάζουσι”, με την ίδια σημασία: επί των λεγόντων ως νέον γνωστότατον τι και κοινότατον. Ο Ησύχιος καταγράφει και την παροιμία “γλαύξ εν πόλει”· Η θαλαττία γλαύξ ήταν είδος άγνωστου πτηνού…
μετά την παραπάνω εισαγωγή _για όσους δεν τα πάνε καλά με την ιστορία, πάμε στο θέμα μας (ποιο θέμα μας; Που έλεγε ο Χάρρυ Κλυν;) γιατί οι (ετήσιες κλπ.) εκθέσεις του διεθνούς οργανισμού, έρμαιο πολυεθνικών και ιμπεριαλιστικής παντοκρατορίας, πέρα από κάποια _χρήσιμα, νούμερα (αν και αποκρύπτεται η ουσία) δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να κομίζουν γλαύκα…

Πχ _βλ και pdf, 

•      Προώθηση πλήρους και παραγωγικής απασχόλησης και αξιοπρεπούς εργασίας για όλους ως μέσο για να ξεπεραστούν οι ανισότητες, να επιταχυνθεί η ανάκαμψη από την πανδημία COVID-19 και επίτευξη της ατζέντας 2030 (σσ. δείτε ΟΗΕ ατζέντα 2030 _ Αντόνιο Γκουτέρες, ΓΓ ΟΗΕ Είμαι αποφασισμένος να διασφαλίσω πως ένας αποτελεσματικός και μεταρρυθμισμένος ΟΗΕ θα καταφέρει να επιτρέψει στους ανθρώπους παντού, του σήμερα και του αύριο, να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους και να υλοποιήσουν τις προσδοκίες τους. + 10 Πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για τους 17 Στόχους για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη)

•      Αναδείχτηκε η γήρανση του πληθυσμού ως καθοριστική τάση της εποχής μας, καθώς και οι δυνατότητες να επιταχυνθεί η αειφόρος ανάπτυξη.

•      Κριτική προσοχή στη σημασία της ενασχόλησης με ΑΜΕΑ και νέους για τη διασφάλιση ουσιαστικής πολιτικής

•      Διάλογος και στην υλοποίηση της Ατζέντας 2030.

•      Κανένας μόνος ως επιχειρησιακή αρχή για να καθοδηγηθεί σωστά η μετατόπιση του ψηφιακού μετασχηματισμού από «ψηφιακό από προεπιλογή» σε «συμπερίληψη βάσει σχεδίου».

•      Εξατομικευμένη ανάλυση πολιτικής και ανάπτυξη ικανοτήτων υποστήριξης για χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, καθώς και για ευάλωτες ομάδες σε αυτές τις χώρες

o   κλπ

Ο κόσμος έχει μείνει πίσω _αναφέρεται, στην επίτευξη των περισσότερων στόχων του για βιώσιμη ανάπτυξη, στους οποίους είχε συμφωνήσει το 2015, όπως η αντιμετώπιση της φτώχειας και της πείνας, σύμφωνα με το συμπέρασμα της ετήσιας έκθεσης του ΟΗΕ για την βιώσιμη ανάπτυξη. Η έκθεση βαθμολογεί τις επιδόσεις των 193 χωρών μελών του οργανισμού σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των 17 «στόχων βιώσιμης ανάπτυξης» (SDG), στους οποίους περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η πρόσβαση στην παιδεία και την υγειονομική περίθαλψη, η καθαρή ενέργεια και η βιοποικιλότητα και συμπέρασμα είναι ότι κανένας από αυτούς δεν θα έχει επιτευχθεί ως το 2030, ενώ στους περισσότερους τομείς παρατηρήθηκε «περιορισμένη ή αντιστροφή της προόδου».

«Αυτό που δείχνει η έκθεση είναι ότι, ακόμη και πριν ενσκήψει η πανδημία, οι πρόοδοι ήταν ήδη αργές», σχολίασε ο Γκιγιόμ Λαφορτίν, αντιπρόεδρος του Δικτύου Λύσεων για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του ΟΗΕ (SDSN) και βασικός συντάκτης της έκθεσης _ «Αφού ενέσκηψε η πανδημία και άλλες κρίσεις - περιλαμβανομένων στρατιωτικών συγκρούσεων - τότε μιλάμε για τέλμα», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με το SDSN, οι μεγαλύτερες αδυναμίες παρατηρούνται στην αντιμετώπιση της πείνας, στη δημιουργία βιώσιμων πόλεων και στην προστασία της βιοποικιλότητας. Εξάλλου «αντίστροφη πρόοδος» παρατηρείται και σε πολιτικούς στόχους, όπως η ελευθερία του Τύπου. Με βάση την κατάταξη της έκθεσης, η Σουηδία και η Δανία βρίσκονται στην κορυφή του καταλόγου, ενώ η Κίνα σημείωσε προόδους μεγαλύτερες από τον μέσο όρο. Ωστόσο στις πιο φτωχές χώρες παγκοσμίως η πορεία ήταν αντίστροφη. Ο Λαφορτίν εκτίμησε ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν ανάγκη μεγαλύτερη πρόσβαση στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, ενώ πρόσθεσε ότι θεσμοί, όπως οι οίκοι αξιολόγησης, θα πρέπει να ενθαρρυνθούν να λαμβάνουν υπόψη τους και τη μακροπρόθεσμη περιβαλλοντική και οικονομική ευημερία των χωρών και όχι μόνο τη βραχυπρόθεσμη ρευστότητά της.

Η έκθεση αποτιμά επίσης τη βούληση των χωρών να συνεργαστούν σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω των θεσμών του ΟΗΕ, με τις ΗΠΑ να βρίσκονται στην τελευταία θέση. «Η μεγάλη πλειονότητα των χωρών στηρίζουν τη συνεργασία, (…) αλλά υπάρχει ένας αριθμός μεγάλων δυνάμεων που δεν παίζουν με τους κανόνες του παιχνιδιού», σχολίασε ο Λαφορτίν.

                           2015

Πάνω από 820 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα _η έκθεση του ΟΗΕ αποκαλύπτει πεισματικές πραγματικότητες μιας «τεράστιας» παγκόσμιας πρόκλησης

Μετά από σχεδόν μια δεκαετία μικρής προόδου, ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρουν από πείνα έχει αυξηθεί σιγά σιγά τα τελευταία τρία χρόνια, με περίπου έναν στους εννέα ανθρώπους παγκοσμίως να υποφέρει από πείνα σήμερα, ανέφεραν τα Ηνωμένα Έθνη σε έκθεση (2015) που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Αυτό το γεγονός υπογραμμίζει «την τεράστια πρόκληση» για την επίτευξη του στόχου Μηδενικής Πείνας των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs) έως το 2030, σύμφωνα με την Κατάσταση Επισιτιστικής Ασφάλειας και Διατροφής στον Κόσμο 2019. Η έκθεση, που ξεκίνησε στο περιθώριο του Πολιτικού Φόρουμ Υψηλού Επιπέδου (HLPF) – της κύριας παρακολούθησης της πλατφόρμας του ΟΗΕ για τις ενέργειες των κρατών για τους ΣΒΑ – που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή στη Νέα Υόρκη, αναλύει στατιστικά στοιχεία ανά περιοχή και δείχνει ότι Η πείνα έχει αυξηθεί σχεδόν κατά 20 τοις εκατό στις υποπεριοχές της Αφρικής, περιοχές που έχουν επίσης τον μεγαλύτερο επιπολασμό υποσιτισμού.

Αν και η διάχυση της πείνας στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική εξακολουθεί να είναι κάτω από το 7%, αυξάνεται σιγά σιγά. Και στην Ασία, ο υποσιτισμός επηρεάζει το 11 τοις εκατό του πληθυσμού. Αν και η νότια Ασία σημείωσε μεγάλη πρόοδο τα τελευταία πέντε χρόνια, σχεδόν στο 15%, εξακολουθεί να είναι η υποπεριοχή με τον υψηλότερο επιπολασμό υποσιτισμού. «Οι ενέργειές μας για την αντιμετώπιση αυτών των ανησυχητικών τάσεων θα πρέπει να είναι πιο τολμηρές, όχι μόνο σε κλίμακα αλλά και σε επίπεδο πολυτομεακής συνεργασίας», οι επικεφαλής του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), του Διεθνούς Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης (IFAD). το Ταμείο του ΟΗΕ για τα παιδιά (UNICEF), το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων (WFP) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) προέτρεπαν στον κοινό πρόλογό τους στην έκθεση.

Η πείνα αυξάνεται σε πολλές χώρες όπου η οικονομική ανάπτυξη καθυστερεί, ιδιαίτερα σε χώρες μεσαίου εισοδήματος και σε εκείνες που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το διεθνές εμπόριο πρωτογενών εμπορευμάτων. Η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ διαπίστωσε επίσης ότι η εισοδηματική ανισότητα αυξάνεται σε πολλές από τις χώρες όπου η πείνα αυξάνεται, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο για τους φτωχούς, ευάλωτους ή περιθωριοποιημένους να αντιμετωπίσουν την οικονομική επιβράδυνση και την ύφεση. «Πρέπει να προωθήσουμε τον δομικό μετασχηματισμό υπέρ των φτωχών και χωρίς αποκλεισμούς, εστιάζοντας στους ανθρώπους και θέτοντας τις κοινότητες στο επίκεντρο για να μειώσουμε τις οικονομικές ευπάθειες και να βάλουμε τους εαυτούς μας σε τροχιά τερματισμού της πείνας, της επισιτιστικής ανασφάλειας και κάθε μορφής υποσιτισμού», δήλωσαν οι ηγέτες του ΟΗΕ.

Διατροφική ανασφάλεια _2019

Η φετινή έκδοση της έκθεσης ρίχνει μια ευρύτερη ματιά στον αντίκτυπο της επισιτιστικής ανασφάλειας – πέρα από την πείνα. Εισάγει, για πρώτη φορά, έναν δεύτερο δείκτη για την παρακολούθηση του στόχου 2.1 των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs) σχετικά με τον επιπολασμό της μέτριας ή σοβαρής επισιτιστικής ανασφάλειας που δείχνει ότι το 17,2 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, ή 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, δεν είχαν τακτική πρόσβαση σε “Θρεπτικό και επαρκές φαγητό”. «Ακόμα κι αν δεν υπέφεραν απαραίτητα από πείνα, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από διάφορες μορφές υποσιτισμού και κακής υγείας», σύμφωνα με την έκθεση. Ο συνδυασμός μέτριων και σοβαρών επιπέδων επισιτιστικής ανασφάλειας φέρνει την εκτίμηση σε περίπου δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους, όπου σε κάθε ήπειρο, οι γυναίκες είναι ελαφρώς πιο επισιτιστική ανασφάλεια από τους άνδρες.

Όσον αφορά τα παιδιά, η έκθεση αποκάλυψε ότι από το 2012, δεν έχει σημειωθεί καμία πρόοδος στη μείωση του χαμηλού βάρους γέννησης. Επιπλέον, ενώ ο αριθμός των παιδιών κάτω των πέντε ετών που πλήττονται από την καθυστέρηση μειώθηκε τα τελευταία έξι χρόνια κατά 10 τοις εκατό παγκοσμίως, ο ρυθμός της προόδου είναι πολύ αργός για να επιτευχθεί ο στόχος του 2030 για μείωση κατά το ήμισυ του αριθμού των παιδιών με καθυστέρηση. Το υπέρβαρο και η παχυσαρκία συνεχίζουν να αυξάνονται σε όλες τις περιοχές, ιδιαίτερα μεταξύ των παιδιών σχολικής ηλικίας και των ενηλίκων __Το χαμηλό βάρος γέννησης εξακολουθεί να αποτελεί σημαντική πρόκληση

Για τη διασφάλιση της επισιτιστικής ασφάλειας και της διατροφής, η έκθεση του 2019 τονίζει τη σημασία των οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών για την εξουδετέρωση των επιπτώσεων των δυσμενών οικονομικών κύκλων κατά την άφιξή τους, αποφεύγοντας παράλληλα τις περικοπές σε βασικές υπηρεσίες.

Υποστηρίζει ότι ο άνισος ρυθμός οικονομικής ανάκαμψης «υπονομεύει τις προσπάθειες για τον τερματισμό της πείνας και του υποσιτισμού, με την πείνα να αυξάνεται σε πολλές χώρες όπου η οικονομία έχει επιβραδυνθεί ή συρρικνωθεί», κυρίως σε χώρες μεσαίου εισοδήματος. Επιπλέον, η οικονομική επιβράδυνση ή η ύφεση υπονομεύουν δυσανάλογα την επισιτιστική ασφάλεια και τη διατροφή όπου οι ανισότητες είναι μεγαλύτερες.
«Η εισοδηματική ανισότητα αυξάνει την πιθανότητα σοβαρής επισιτιστικής ανασφάλειας και αυτό το αποτέλεσμα είναι 20 τοις εκατό υψηλότερο για τις χώρες χαμηλού εισοδήματος σε σύγκριση με τις χώρες μεσαίου εισοδήματος», διευκρινίζει η έκθεση. Η έκθεση ολοκληρώνεται με καθοδήγηση σχετικά με το ποιες βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες πολιτικές πρέπει να αναληφθούν για τη διασφάλιση της επισιτιστικής ασφάλειας και της διατροφής κατά τη διάρκεια επεισοδίων οικονομικής αναταραχής ή για την προετοιμασία τους, όπως η ενσωμάτωση των ανησυχιών για την επισιτιστική ασφάλεια και τη διατροφή στις προσπάθειες μείωσης της φτώχειας με χρήση υπέρ των φτωχών και δομικούς μετασχηματισμούς χωρίς αποκλεισμούς (μπλα …μπλα).

Πηγή: UN News

Δείτε _Ριζοσπάστης
Ακόμα περισσότεροι οι πεινασμένοι στον πλανήτη

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Οι εκθέσεις του ΟΗΕ για τη φτώχεια, τη δυστυχία, την ανασφάλεια που μαστίζουν τον πλανήτη, είναι απλά εύγλωττος καθρέφτης των "δώρων" που προσφέρει στην ανθρωπότητα ο "παγκοσμιοποιημένος" καπιταλισμός του 21^ου αιώνα. Όπως και τα στοιχεία της Forbes: Μόλις 150-200 Κροίσοι του σύγχρονου κόσμου, εκπρόσωποι των πολυεθνικών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, κατέχουν περιουσία η οποία ισούται με το εισόδημα που έχει η μισή ανθρωπότητα και βάλε! Μια χούφτα προυχόντων, δυο εκατοντάδες πολυεθνικές, κατέχουν όσα κατέχει το 50% των κατοίκων του πλανήτη!

Το μέγεθος του εγκλήματος που συντελείται κατά της ανθρωπότητας είναι ακόμα μεγαλύτερο, αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε πέρσι, παραπάνω Κροίσοι, ενώ οι ενταγμένοι στα γκέτο της ανέχειας, του περιθωρίου, της φτώχειας, της ανεργίας πολλαπλασιάζονται _οι "κολασμένοι της Γης", είναι που μέσα από το αίμα και τον ιδρώτα τους ταϊζουν τα "σαρκοφάγα" της πλουτοκρατίας.

Ο ρυθμός αύξησης των πεταγμένων στον Καιάδα της κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας είναι ευθέως ανάλογος με το ρυθμό αύξησης των θησαυροφυλακίων της ολιγαρχίας. Όσο μεγαλώνει η φτώχεια, αντίστοιχα θεριεύει ο πλούτος που βρίσκεται στα χέρια όλο και πιο λίγων. Στον κόσμο του κεφαλαίου, κάθε επιπλέον απόκληρος, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν βρίσκεται, αντανακλά τα επιπλέον δολάρια που καρπώνονται οι αμερικάνικες πολυεθνικές, τα επιπλέον μάρκα που προσπορίζονται οι γερμανικές πολυεθνικές κ. ο. κ. Ετσι μετράνε τις ανθρώπινες ζωές οι παλιοί και νέοι Ωνάσηδες, Ροκφέλερ, Κρουπ, Ανιέλι και καραβοκυραίοι Μαρινάκηδες _Μαρία Αγγελικούση και CIA.Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Από χρόνο σε χρόνο η συγκέντρωση κεφαλαίου στα χέρια όλο και πιο λίγων πολυεθνικών πραγματοποιείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Από χρόνο σε χρόνο ο πλούτος τρέφεται από τη φτώχεια με όλο και μεγαλύτερη λαιμαργία. Από χρόνο σε χρόνο οι φτωχοί γίνονται τόσο περισσότερο φτωχοί, όσο οι πλούσιοι γίνονται περισσότερο πλούσιοι. Αν μη τι άλλο, αυτός είναι σίγουρα ο καπιταλισμός. Αν μη τι άλλο αυτός είναι σίγουρα ο ιμπεριαλισμός. Αν μη τι άλλο, αυτά είναι τα αποτελέσματα ενός συστήματος που η μόνη "προσφορά" του προς την ανθρωπότητα δεν μπορεί να είναι παρά η ανατροπή του, η συντριβή του.

Η ανάγνωση των στοιχείων της έκθεσης του ΟΗΕ μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Η πλειοψηφία όσων ενασχολούνται με το θέμα επιδίδονται κάθε φορά σε ηθικολογικού τύπου αναφορές για την... "κακιά μοίρα" που ταλαιπωρεί την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού στοιχιζόμενοι πίσω από ευχολόγια, ενδεχομένως ορισμένοι να πικραίνονται κιόλας. Όμως, η ανέχεια, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση που βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι, δεν είναι ένα "μοιραίο" γεγονός. Δε συνιστά "αντικειμενικό" νόμο στην πορεία της ανθρωπότητας. Είναι προϊόν και σύμπτωμα ενός οικονομικού, κοινωνικο-πολιτικού συστήματος, του καπιταλισμού, που πάνω στα θεμέλιά του οικοδομείται ένα πλανητικό κοινωνικό απαρτχάιντ. Και στο θεμέλιο λίθο αυτού του απάνθρωπου συστήματος "βασιλεύει" η επιγραφή με τη ρήση "ζήτω η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο".

Το να ζουν 1 δισ. άνθρωποι χωρίς τα απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή τους, το να ζουν οι μισοί κάτοικοι της Γης χωρίς τα στοιχειώδη, που ξεκινούν από την πρόσβαση σε πόσιμο νερό μέχρι τα άκρως απαραίτητα για υγειονομική περίθαλψη και μόρφωση, είναι εξέλιξη τόσο "μοιραία", όσο... "μοιραίος", τάχα, και "αιώνιος" είναι ο καπιταλισμός. Μόνο που για να αποδειχτεί αυτό, απαιτείται η εκπλήρωση μιας προϋπόθεσης: Να πάρουν οι "κολασμένοι" τη θέση που τους αξίζει στην ιστορία, να ορθώσουν το ανάστημά τους και, τότε, θα ξαναλάμψει η μεγάλη αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι το μόνο "μοιραίο" στον πλανήτη Γη είναι ότι οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα τους.

H Arooj Aftab _Αρού Αφτάμπ διευρύνει τα όρια της folk jazz

 

Η βραβευμένη καλλιτέχνιδα (γεννημένη το 1985 από Πακιστανούς γονείς εκπατρισμένους στη Σαουδική Αραβία) είναι συνθέτης, τραγουδίστρια και παραγωγός, βραβευμένη με Grammy, έχοντας εντρυφήσει σε διάφορα μουσικά στυλ, συμπεριλαμβανομένης της τζαζ και του μινιμαλισμού. Ήταν υποψήφια για το βραβείο Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη και κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Παγκόσμιας Μουσικής Ερμηνείας με το τραγούδι της "Mohabbat" στα 64α ετήσια Βραβεία Grammy το 2022 και έγινε έτσι η πρώτη Πακιστανή καλλιτέχνης που κέρδισε τέτοιο βραβείο. Στην 75^η επέτειο του Πακιστάν, ο Πρόεδρος Arif Alvi της απένειμε στον Aftab το Pride of Performance Award, το πιο διάσημο βραβείο του Πακιστάν για την αριστεία στον τομέα της τέχνης και της μουσικής.

10χρονη, επέστρεψαν στη γενέτειρά τους Λαχόρη, στο Πακιστάν, όπου πήρε μαθήματα, ενώ δίδασκε και η ίδια !! κιθάρα και σταδιακά απέκτησε το στυλ τραγουδιού της ακούγοντας Billie Holiday, Hariprasad Chaurasia, Mariah Carey και Begum Akhtar. Εκείνη την εποχή (μέσα 1990), ζούσε σε μια χώρα όπου η πρόσβαση σε διαδικτυακές μουσικές πλατφόρμες ήταν δύσκολη και η υποδομή για ανεξάρτητη μουσική έλειπε. Σε αυτό το πλαίσιο, ωστόσο, προώθησε τη μουσική της στο Πακιστάν, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Οι ερμηνείες της στα "Mera Pyaar" και "Hallelujah" έγιναν viral και εκτόξευσαν την πακιστανική indie σκηνή

Μη αντέχοντας όρια μετακόμισε στις ΗΠΑ σε ηλικία 19 ετών το 2005, όπου πήρε πτυχίο μουσικής παραγωγής και μηχανικής στο Berklee College of Music της Βοστώνης και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 2010 όπου άρχισε να εργάζεται ως μοντέρ σε ταινίες αποτελώντας μέρος της τζαζ και της «νέας μουσικής» σκηνής της πόλης.

Το 2011, συμπεριλήφθηκε στην επιλογή "100 συνθέτες κάτω από τα 40" που ξεκίνησε από το Q2 του NPR και του WQXR-FM (διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός σύγχρονης κλασικής μουσικής). Το πρώτο άλμπουμ της το κυκλοφόρησε ανεξάρτητα το 2014. Έλαβε κριτική από τον David Honigmann των Financial Times, ο οποίος έδωσε στο άλμπουμ τέσσερα από τα πέντε αστέρια τον Μάρτιο του 2015. Εργάστηκε μετά ως μοντέρ στο ντοκιμαντέρ Armed With Faith (2017), κερδίζοντας ένα Emmy το 2018.

Το 2^ο άλμπουμ της, Siren Islands, κυκλοφόρησε καλοκαίρι του 2018, μέσω της New Amsterdam Records και το NPR συμπεριέλαβε το άλμπουμ στη λίστα "Αγαπημένη ηλεκτρονική και χορευτική μουσική του 2018", ενώ οι New York Times συμπεριέλαβαν το τραγούδι "Island No. 2", που αντιπροσώπευε το άλμπουμ, στη λίστα τα "25 Καλύτερα Κλασικά Μουσικά κομμάτια του 2018" και το "Lullaby",  κατατάχθηκε στην 150ή “γυναικεία” θέση του NPR "200 Greatest Songs By 21st Century Women". Το 2020, τραγούδησε, με άλλους, στο βραβευμένο με Latin Grammy single του Residente "Antes Que El Mundo Se Acabe" (συνέβη πριν τελειώσει ο κόσμος). Εκείνη τη χρονιά, συνέθεσε τη μουσική για τη βραβευμένη με Όσκαρ Φοιτητών ταινία Bittu (κατηγορία αφήγησης) της Karishma Dube.

Μια αναμενόμενη κυκλοφορία, το τρίτο στούντιο άλμπουμ της, Vulture Prince, κυκλοφόρησε το 2021. Θεματικά, το λεύκωμα συζητά ιστορίες ανθρώπων, σχέσεων και χαμένων στιγμών και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του μικρότερου αδελφού της, Μάχερ, που έλαβε επαίνους από εκδόσεις όπως το Pitchfork,  NPR και το αγγλόφωνο Al Jazeera, ενώ ο Μπαράκ Ομπάμα επέλεξε το τραγούδι "Mohabbat" από το άλμπουμ ως ένα από τα αγαπημένα του, που επίσης κατατάχτηκε ωε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του 2021 από τους Time και τους New York Times. Το Vulture Prince ανακηρύχθηκε το καλύτερο άλμπουμ του 2021 από την ολλανδική εφημερίδα de Volkskrant, στην κορυφή της λίστας για το τέλος της χρονιάς. Η Brenna Ehrlich κατέταξε το άλμπουμ έκτο στη λίστα προσωπικού του Rolling Stone "Best Music of 2021", ενώ κατατάχθηκε ως 20ό από τον The Guardian στη λίστα τους με τα "50 καλύτερα άλμπουμ του 2021" και η Λόρα Σνέιπς ονόμασε την Aftab " μεγαλύτερη μουσική αποκάλυψη της χρονιάς". Παρόλο που το Vulture Prince δεν κατατάχθηκε στα κορυφαία δέκα "Καλύτερα Άλμπουμ του 2021" των Los Angeles Times, ωστόσο συμπεριλήφθηκε στη λίστα τους με τα "15 άλμπουμ".

Η Arooj Aftab έχει εμφανιστεί στους πλέον αξιόλογους παγκόσμια χώρους μουσικής όπως το Barbican, το Chan Centre, το Lincoln Center, το Μουσείο Andy Warhol, Haus, Haus der Kulturen der Welt, The Kitchen, (Le) Poisson Rouge και το Museum of Modern Art (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ΜΟΜΑ – Νέα Υόρκη), επίσης σε διεθνή μουσικά φεστιβάλ όπως το Coachella, Glastonbury, Primavera Sound Barcelona, Roskilde Festival, Big Ears Festival, The Ecstatic Music Festival,  San Francisco Jazz Festival, Montreal Jazz Festival, Pitchfork Music Festival το Newport Folk Festival, ενώ το 2018 άνοιξε για τον Mitski στο The Brooklyn Steel και το 2022, στη σειρά Summer Happenings του The Broad. Φέτος το Μάη ανακοινώθηκε ως ένας από τους επιμελητές του ολλανδικού μουσικού φεστιβάλ Le Guess Who?, που θα διαρκέσει 7–10 Νοεμβρίου. Η σύνθεση της θα περιλαμβάνει παραστάσεις από την ίδια, τον πατέρα της Aftab Sr., Aja Monet, Dina El Wedidi, Meshell Ndegeocello, Noura Mint Seymali και Zsela.

Μουσικό στυλ και επιρροές

Η μουσική της έχει περιγραφεί ως ένα μείγμα _fusion,  jazz, jazz electronica, neo-sufi, folk, Hindustani classical, κλασικής μουσικής, indie pop, μινιμαλισμού και ακουστικής δλδ άκρως προσωπικό και πρωτοποριακό _σε συνένετυξη στους Los Angeles Times ανέφετε ότι φιλοδοξούσε η Vulture Prince θα «ξεπεράσει τα όρια». Έχει αναφέρει τους Abbey Lincoln, Abida Parveen, Anouska Shankar, Begum Akhtar, Esperanza Spalding, Jeff Buckley, Julius Eastman, Meshell Ndegeocello, Morton Feldman και Terry Riley ως επιρροές της, εξέφρασε επίσης τον θαυμασμό της για την Billie Eilish. Στιχουργικά, έχει αναφέρει (μάλλον άγνωστους στους περισσότερους από μας) ασιάτες ποιητές όπως ο Rumi, ο Mirza Ghalib και ο Hafeez Hoshiarpuri και χρησιμοποιεί το Urdu Ghazal. Τα φωνητικά της έχουν περιγραφεί ως «διαλογιστικά» _το Vulture Prince περιστρέφεται γύρω από θέματα θλίψης και λαχτάρας

Νυχτερινό ταξίδι στο όνειρο

Μία πολύ γνωστή μελωδία γίνεται σκελετική και τρομακτική. Οι χρωματικές διακοσμήσεις της Aftab την κάνουν πιο απόκοσμη. Η άποψή της για τον ήχο είναι εμβληματική για τον τρόπο που εργάζεται: αντλεί από την παράδοση ενώ ταυτόχρονα την απαρνείται, απομακρύνει τα κλισέ και τα τετριμμένα για να αποκαλύψει τη μυστηριώδη λαχτάρα που δίνει στα παλιά ποιήματα και τραγούδια τη διαρκή τους δύναμη.
Το 4^ο σόλο άλμπουμ της Arooj Aftab αντιπροσωπεύει ένα φανταστικό ξόρκι. Μεταλλικά κρουστά στο βάθος μας προετοιμάζουν για ένα νυχτερινό ταξίδι στο όνειρο. Οι γραμμές μπάσου της Linda May Han Oh ακολουθούν τα φωνητικά της Aftab όπως μια επιμήκης σκιά ακολουθεί τον πρωταγωνιστή μιας ταινίας νουάρ.

Η Aftab, η οποία πλέον παράγει η ίδια τα άλμπουμ της, δεν φοβάται να πειραματιστεί και να απομακρυνθεί από τα καθιερωμένα της jazz. Η παλέτα του Night Reign είναι παρόμοια με το Vulture Prince, το άλμπουμ της από το 2021, και περιλαμβάνει πολλούς από τους ίδιους παίκτες μαζί με μερικούς νέους: την αρπίστρια Maeve Gilchrist, της οποίας το όργανο λειτουργεί σε βασικό ρόλο στον χαρακτηριστικό ήχο της μουσικής της. Τα όργανά παρασύρονται σαν αεράκι σαν σπόροι ενός εξωτικού φυτού, προς την ίδια γενική κατεύθυνση αλλά με ανεξάρτητα και απρόβλεπτα μονοπάτια μεταξύ του ενός σημείου και του άλλου.

Το Vulture Prince, το οποίο ηχογράφησε στον απόηχο του θανάτου του μικρότερου αδερφού της, είναι ένα άλμπουμ που στοιχειώνεται από τη θλίψη. Το Night Reign είναι λιγότερο συνδεδεμένο με ένα μόνο θέμα: η Aftab το συνέλαβε αρχικά ως μια συλλογή σκηνικών από το έργο του Mah Laqa Bai Chanda και στη συνέχεια εγκατέλειψε την ιδέα όταν άρχισε να το αισθάνεται περιοριστικό.

Αλλά αν υπάρχει μια κατάσταση ή ένα συναίσθημα που επιμένει στα τραγούδια της - ακόμα και το «Autumn Leaves» - είναι να αγαπάς κάποιον που δεν είναι εκεί. Είναι στις λέξεις, είτε διασκευασμένες από ποίηση του 18^ου αιώνα είτε από μια ανάρτηση στο Instagram, και στο μείγμα τρυφερότητας και σκληρής ανάλυσης που χαρακτηρίζει ένα τραγούδι της. Σχεδόν ο καθένας μπορεί να συσχετιστεί με το συναίσθημα που αποδίδει το Night Reign στον ήχο: το αντικείμενο της στοργής σας μπορεί να έχει φύγει μακριά, αλλά οι αναμνήσεις και η επιθυμία που διατηρούνται είναι εξίσου αληθινές…

Δισκογραφία

Σόλο άλμπουμ

 Bird Under Water  _το πουλί κάτω από το νερό (2014)

 Νησιά Σειρήνων (2018)

 Vulture Prince _ Πρίγκιπας Γύπας (2021)

 Νυχτερινή Βασιλεία Night Reign (2024)

Συνεργασίες

 Love in Exile _έρωτες στην εξορία (2023, με τους Vijay Iyer και Shahzad Ismaily)

Άλλα έργα

·      Μουσικός διευθυντής για την ταινία Without Shepherds του Cary McClelland (2013)

·      Συνέθεσε και τραγούδησε στο άλμπουμ The Julius Eastman Memory Depot _ Η αποθήκη μνήμης Julius Eastman του Jace Clayton (2013)

·      Τραγούδησε το τραγούδι του τίτλου Insaaf για την ταινία Talvar, σε σενάριο Gulzar και σύνθεση του Vishal Bhardwaj (2015)

·      Τραγούδησε ένα παλιό παραδοσιακό Bandish του Raag Bhairavi Raske Bhare Tore Nain για την ταινία Dobara Phir Se της Mehreen Jabbar (2016)

·      Συνέθεσε και τραγούδησε το τραγούδι De Libbe _ Η ζωή με τον Daso για την Tale & Tone Records (2017)

·      Επιλεγμένη τραγουσίστρια στο άλμπουμ των Climbing Poetree Intrinsic (2017)

·      Συνθέτης, Sound Designer και Implementer για Tails Noir από την Eggnut Games (2021)

·      Sang Mehram με τον Asfar Hussain για το Coke Studio (2022)

Η ομάδα

·       Darian Donovan Thomas – βιολί

·       Gyan Riley – κιθάρα

·       Maeve Gilchrist – άρπα

·       Shahzad Ismaily – μπάσο, συνθεσάιζερ

 ℹ️   Με πληροφορίες από τον επίσημο ιστότοπο