Οι Ισπανόφωνοι των Ολυμπιακών Αγώνων έχουν κουβανέζικη προφορά

Ενώ η διαδικτυακή αίτηση στην Ιαπωνία που ζητεί την ακύρωση των Ολυμπιακών Αγώνων, που αναβλήθηκαν ήδη μία φορά πέρυσι έχει συγκεντρώσει 210.000 υπογραφές μέσα σε δύο ημέρες, καθώς αυξάνεται η ανησυχία του κοινού για τη διεξαγωγή των Αγώνων εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού και παραμένουν τα ερωτήματα για το πώς το Τόκιο θα μπορέσει να φιλοξενήσει ένα παγκόσμιο γεγονός και να διασφαλίσει την υγεία των αθλητών, των εθελοντών, των αξιωματούχων και του κοινού, στο νησί της επανάστασης, το ανοιξιάτικο κλίμα είναι διαφορετικό.

 

Ο Oscar Sánchez Serra | granma.cu  μας θυμίζει «την ευτυχία να γιορτάζουμε αυτές τις μέρες δύο σημαντικά γεγονότα», της ισπανικής γλώσσας (23-Απρίλη), και εκείνη του αθλητισμού για την ανάπτυξη και την ειρήνη

Στις 22-Απρ-1616 έφυγε από τη ζωή ο Miguel de Cervantes – Saavedra (Μιγκέλ ντε Θερβάντες), του οποίου το μυθιστόρημα, του έξυπνου El Ingenioso Hidalgo Don Quijote de la Mancha (Δον Κιχώτης) θεωρείται η συνάντηση κορυφής της ισπανικής γλώσσας.
Η Ημέρα της Ισπανικής Γλώσσας έχει την προέλευσή της το 1926, όταν ο συγγραφέας της Βαλένθια, Vicente Clavel Andrés πρότεινε την ιδέα μιας ειδικής ημέρας για γιορτής της λογοτεχνίας, με την παράδοση να ξεκινάει εκεί και να εξαπλώνεται σταδιακά σε όλη την Ισπανία, μέχρι που το 1964, ο εορτασμός υιοθετήθηκε από όλες τις ισπανόφωνες χώρες.
Η Αθήνα, είδε πάλι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από 1 503 χρόνια, στις 6-Απρ-1896, σύμβολο της αδερφοσύνης μεταξύ των λαών, έτσι ώστε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, το 2013, στο ψήφισμά του 67|296 την κατοχύρωσε σαν μέρα του διεθνούς αθλητισμού για την ανάπτυξη και την ειρήνη.

Και ενώ λίγο πάνω από δύο μήνες μας χωρίζουν από το Τόκιο-2020, (σσ. 76 μέρες +κάποιες ώρες και λεπτά) ο συνδυασμός αυτών των εορτασμών απαιτεί από τα +500.000.000 ισπανόφωνους, να δουν την αθλητική ιστορία τους, στα 125 χρόνια των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.
Σύμφωνα με το WorldAbierto.com, υπάρχουν 22 χώρες που έχουν την ισπανική γλώσσα ως επίσημη ή περισσότερο ομιλούμενη παγκόσμιου αθλητισμού και αυτές έχουν πάρει συνολικά 176 χρυσά μετάλλια, το 4% από 1896, μέχρι το Río de Janeiro-2016, που μαζί με τα αργυρά και τα χάλκινα φτάνουν τα 613 (5% του συνόλου).
Από αυτά τα έθνη, οκτώ δεν μπόρεσαν να κερδίσουν χρυσό μετάλλιο και έξι δεν έχουν δει ποτέ τη σημαία τους σε μια τελετή απονομής.
Μέχρι τον Απρίλιη του 1964, ήταν μόνο 26 μετάλλια και 95 διακρίσεις, με την Αργεντινή στην πρώτη γραμμή.

Τα 77 χρυσά της Κούβας είναι το 44% του συνόλου δηλ. σχεδόν κάθε δύο πρώτα βραβεία, το ένα είναι από το μεγάλες Αντίλλες, ένας θρίαμβος του νησιού της Καραϊβικής και της επανάστασης, της μικρής χώρας που εμφανίζεται στον κατάλογο των πρώτων 20 χωρών στη 16^η θέση.
Το κουβανικό αρχιπέλαγος είναι επίσης το μόνο από αυτή την γλωσσική ομάδα -μεταξύ των πρώτων πέντε: το πέτυχε τρεις φορές το 1904 με τον Ramón Fonst Segundo (σσ. γεννήθηκε και πέθανε στην Αβάνα 1883-1959 ένας από τους μεγαλύτερους παγκόσμιους Fencers, στο ατομικό και ομαδικό) στη Μόσχα-80, και στη Βαρκελώνη-1992.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, είναι επίσης ο μόνη χώρα με περισσότερες από μία παρουσίες μεταξύ των δέκα κορυφαίων, αν προσθέσουμε το Montreal-1976 και την Atlanta-1996 (όγδοη θέση) και το Sydney-2000 (ένατη). Μόνο η Ισπανία και μόνο για μία φορά, το πέτυχε –αλλά στην έδρα της (σσ. Βαρκελώνη-1992).
Σημαντικό είναι ότι, από το 77 χρυσά της Κούβας, τα 72 αντιστοιχούν σε μόλις δέκα διοργανώσεις από το Μόναχο-1972 - όταν ο μποξέρ Orlando Martínez πήρε την πρώτη νίκη μετά τον Fonst το 1904, μέχρι το Río de Janeiro-2016. Τα απλά μαθηματικά μας λένε ότι ο μέσος όρος κατά την περίοδο αυτή είναι πάνω από δέκα χρυσά τη φορά επιβεβαιώνοντας ότι, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα ισπανικά παίρνουν μέρος με κουβανέζικη προφορά.