Χάος κι αδιάφορα δράματα στο Étoile των Palladino

 

Η λέξη "Étoile" είναι γαλλική λέξη που σημαίνει κατά λέξη "αστέρι" και _μεταφορικά "prima ballerina" ας πούμε σαν την μυθική Μάγια Πλισέτσκαγια, αλλά εδώ θα μιλήσουμε για την (τηλεοπτική) ομώνυμη  σειρά, που σηματοδοτεί την επιστροφή της Amy Sherman-Palladino (Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο + Daniel Palladino ), μετά τις επιτυχίες τους Η θαυμαστή κυρία Μέιζελ Οικογένεια Γκίλμορ Roseanne Bunheads κα. Πρόκειται για 100% σαπουνόπερα και μάλιστα όχι από τις καλύτερες αν και με βαθμολογία στο Rotten Tomatoes: 85%.
Πρωταγωνιστούν: Σαρλότ Γκενσμπούρ, Λουκ Κίρμπι, Ντέιβιντ Χέιγκ _ Η σειρά στριμάρεται από το Amazon Prime Video

Οι κριτικοί γενικά έχουν ανάμεικτες αντιδράσεις, με κάποιους _σωστά να επαινούν τις δυνατές ερμηνείες και τις όμορφες σκηνές μπαλέτου, ενώ επικρίνουν τον ρυθμό της και τον τρόπο με τον οποίο μερικές φορές δυσκολεύεται να εδραιώσει την υπερβολική της υπόθεση στην πραγματικότητα. Κάποιοι βρίσκουν την παράσταση συναρπαστική με όμορφους χαρακτήρες και χιούμορ, ενώ άλλοι θεωρούν ότι είναι αυτοτραυματική και στερείται ισχυρής αφήγησης. Ενώ είναι άκρως διασκεδαστικό, με πανέμορφες τοποθεσίες, το πρόβλημα με το Étoile είναι ότι η ομάδα της Palladino στήνει σενάριο σαν όλοι οι χαρακτήρες να βρίσκονται ακόμα στον κόσμο της stand-up comedy του The Marvelous Mrs. Maisel (η θαυμαστή κυρία Μέιζελ).

Δεν θα ασχολούμασταν καν αλλά κάποιοι την είδαν αλλιώς και την προμοτάρουν: η (συνδρομητική) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σαν “απόλυτη γυναικεία σειρά του καλοκαιριού” _Παρίσι, μπαλέτο, χιούμορ και συναίσθημα από τη δημιουργό του Gilmore Girls _δείτε το οπωσδήποτε
Στην καρδιά του Étoile βρίσκεται μια ριζοσπαστική ανταλλαγή χορευτών και χορογράφων μεταξύ του Ballet National de Paris και του Metropolitan Ballet της Νέας Υόρκης. Στόχος; Να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον του κοινού και να τονωθούν οι εμπορικές επιδόσεις δύο θεσμών οι οποίοι, όσο υψηλό καλλιτεχνικό κύρος και αν διαθέτουν, δεν είναι απρόσβλητοι από τη φθορά του χρόνου. Η σειρά εστιάζει στην αναγκαστική συνύπαρξη χορευτών, χορογράφων και καλλιτεχνικών διευθυντών από δύο διαφορετικούς κόσμους, αποτυπώνοντας τις εντάσεις, τις ματαιώσεις και τις συγκρούσεις που γεννιούνται όταν η τέχνη γίνεται και εργαλείο επιβίωσης. Οι διάλογοι είναι κοφτοί, πνευματώδεις, με αναγνωρίσιμη τη γραφή «Παλαντίνο».

Η Σαρλότ Γκενσμπούρ ξεδιπλώνει το απρόσμενα κωμικό της ένστικτο, ενώ οι σκηνές όπου κρατάει στο ένα χέρι τις γόβες της και περπατά ξυπόλυτη στους δρόμους είναι η επιτομή του γαλλικού στιλ. Δίπλα της, η βραβευμένη ηθοποιός Λου ντε Λαάζ εντυπωσιάζει με τη σωματικότητα και την ακρίβεια της ερμηνείας της ως Πρίμα Μπαλαρίνα, αποτέλεσμα της εντατικής εκπαίδευσης στον χορό. Οι δύο επιβλητικές Γαλλίδες και ο Λουκ Κίρμπι στον ρόλο του νευρωτικού Νεοϋορκέζου καλλιτεχνικού διευθυντή πλαισιώνονται από μια ομάδα επαγγελματιών χορευτών, ενώ οι εμπνευσμένες χορογραφίες χαρίζουν στις σκηνές βάθος και αυθεντικότητα. Το Étoile δεν είναι απλώς μια ανάλαφρα διασκεδαστική σειρά, αλλά μια «παράσταση» για το πώς ο ρυθμός, η λεπτομέρεια σε κάθε κίνηση και η πειθαρχία μπορούν να υπηρετήσουν το χιούμορ, το συναίσθημα και, τελικά, την ίδια την αφήγηση.

Étoile:
Χαοτική δυναμική ψυχεδελικών συστημάτων
με φαινόμενο πεταλούδας.

Θυμόμαστε τη θρυλική σειρά 90s "Fame" (Fame L.A.), η οποία ήταν μια ανανεωμένη έκδοση της πρωτότυπης των 80s (ελληνικά Στον πυρετό της δόξας του Alan Parker) και ακόμη νωρίτερα το Grease, με John Travolta και Olivia Newton-John

Η "Fame L.A.", ακολουθώντας ένα νέο γκρουπ ταλαντούχων μαθητών από σχολή τεχνών στο Λος Άντζελες εστίαζε στις προσωπικές και επαγγελματικές περιπέτειες των μαθητών, με έμφαση στη μουσική, τον χορό και το θέατρο και αργότερα το ξεχωριστό Gilmore Girls. Αν πάλι, κανένα από τα παραπάνω ηλικιακά γκρουπ δεν σας καλύπτει, ίσως πριν μερικά χρόνια συναντήσατε μια πληθωρική, εκκεντρική, ασυμβίβαστη κωμικό, τη Marvelous Mrs Maisel. Τα τρία παραπάνω δεν έχουν (φαινομενικά) καμία σχέση. Αν κοιτάξει κανείς όμως λίγο πιο προσεκτικά θα δει πως τόσο τα Gilmore Girls όσο και η Mrs Maisel είναι δημιουργήματα της Amy Sherman-Palladino. Και η σχέση τους με το Fame;  Το νέο δημιούργημα της Amy Sherman-Palladino (μια κακή κόπια των δύο προηγούμενων) που συν-υπογράφει με τον σύντροφό της David, αφηγείται τη ζωή, τις φιλοδοξίες, και τις ταλαιπωρίες των χορευτών και εργαζομένων δύο σχολών χορού όταν, για να επιβιώσουν οικονομικά, αποφασίζουν να ανταλλάξουν τα κορυφαία ταλέντα τους. Η σύγκριση με το Fame, συνεπώς, είναι αναπόφευκτη, ακόμα και αν -δυστυχώς- το Étoile απέχει έτη φωτός από εκείνο.

Γνωρίζοντας το team Sherman-Palladino ήμασταν προετοιμασμένοι για φλύαρους χαρακτήρες, γυναίκες-θαύματα (ανύπαρκτες, δηλαδή, στον πραγματικό κόσμο), ατάκες που εκτοξεύονται με απίστευτη ταχύτητα, αλλά και έξυπνο χιούμορ, καυστικά σχόλια, φρενήρη ρυθμό· με άλλα λόγια, δεν περιμέναμε ότι θα ξεφύγει από τις εμμονές που την κατατρέχουν (μια απίστευτα ξεχωριστή γυναίκα που κάνει τα πάντα διαφορετικά και έχει όλο τον κόσμο εναντίον της, ώσπου καταλαβαίνουν όλοι πόσο τέλεια είναι και υποκλίνονται στο μεγαλείο της· και, φυσικά, όλα αυτά ενόσω παλεύει με μια μητρική φιγούρα που είναι το ακριβώς αντίθετό της, κατά βάθος όμως τις δένει η αγάπη και ο θαυμασμός)· περιμέναμε όμως πως, όπως και τις προηγούμενες φορές, θα δημιουργήσει εν τέλει ένα σύμπαν που μας ρουφάει, επιτρέποντάς μας να αφεθούμε στη μαγεία του.

Δυστυχώς, οι δημιουργοί όχι μόνο δεν καταφέρνουν κάτι τέτοιο, αλλά δεν το πλησιάζουν καν. Παραδίδουν, αντίθετα, ένα χαώδες κατασκεύασμα με πλήρη απουσία οποιουδήποτε ρυθμού (η ειρωνεία εδώ είναι σχεδόν επίπονη), άπειρα θέματα που παραμένουν ανοιχτά και αντιμετωπίζονται με εντυπωσιακή αφέλεια, επιφανειακούς χαρακτήρες, αδιάφορα δράματα και πάρα μα πάρα πολλές φωνές – σε δύο γλώσσες.

Θα πίστευε κανείς ότι η παρουσία και μόνο της Charlotte Gainsbourg θα κατάφερνε να ανεβάσει το εγχείρημα ολόκληρα σκαλιά, αλλά δυστυχώς το εγχείρημα κατέβασε εκείνη. Ταυτόχρονα, ο Luke Kirby παλεύει να προσδώσει στη σειρά λίγο ενδιαφέρον, μα είναι υπερβολικά φτωχό το υλικό που του δόθηκε. Μία φωτεινή ηλιαχτίδα στο όλο σκότος αποτελεί ο David Haig (τον θυμόμαστε πολύ καλά από το Killing Eve), αλλά τρεις κούκοι όσο και να αγωνιστούν δεν φέρνουν την άνοιξη.

Προσπαθήσαμε πολύ να κρατήσουμε έστω την ιστορία της Susu, που προσπαθεί να μάθει μπαλέτο από τα βίντεο των μαθημάτων που της προμηθεύει κρυφά η μητέρα της, καθαρίστρια της σχολής, αλλά ακόμα κι αυτή η τρυφερή πινελιά παρουσιάζεται διεκπεραιωτικά και βαριεστημένα. Τι μας μένει, συνεπώς, από το Étoile; Δυστυχώς, τίποτα. Ούτε καν ο David Byrne, σε μια σύντομη εμφάνιση να κάνει χιούμορ με τον εαυτό του – μια σκηνή που θα μπορούσε να είναι διαμάντι, αλλά που τελικά (όπως και τόσα άλλα) έμεινε εντελώς ανεκμετάλλευτη.