Ο Μάγος Cole Porter 💥 μύθος και 🎙️🎶 πραγματικότητα

1891 _9 Ιούνη, Γεννιέται ο Κόουλ Πόρτερ, Αμερικανός συνθέτης, θεατρικός συγγραφέας, συνθέτης, πιανίστας, στιχουργός, τραγουδοποιός, συνθέτης μουσικών θεμάτων για κινηματογραφικές ταινίες κλπ (Cole Albert Porter, Ιστότοπος – πέθανε 15-Οκτ-1964)
Ένας από τους σημαντικότερους στο είδος του στον 20ό αιώνα
_Abstract_Με λίγα λόγια…
Πρώιμο ταλέντο, διάλεξε τη μουσική ως επάγγελμα ξεκινώντας μαθήματα πιάνου και βιολιού σε ηλικία μόλις 6 ετών, αλλά σύντομα στράφηκε αποκλειστικά στο πιάνο. Άρχισε να συνθέτει το 1901 και τέσσερα χρόνια αργότερα ξεκίνησε σπουδές στη μουσική Ακαδημία Γουόρτσεστερ. Το 1909 γράφτηκε στο πανεπιστήμιο Γέιλ, όπου έγινε δημοφιλής, συνθέτοντας τραγούδια για την ομάδα ράγκμπι του πανεπιστημίου και τον φοιτητικό επιστημονικό σύλλογο. Όταν εγκατέλειψε το Γέιλ είχε στο ενεργητικό του ήδη περισσότερα από 300 τραγούδια και αρκετές ολοκληρωμένες συνθέσεις. Έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ με τη μουσική κωμωδία Δες πρώτα την Αμερική (See America First, 1916). Το 1917 ο Πόρτερ μετακόμισε στο κοσμοπολίτικο Παρίσι του Μεσοπολέμου. Εκεί γνώρισε τη Λίντα Λι Τόμας, με την οποία παντρεύτηκε το 1919. Στο Παρίσι συναναστρεφόταν με άλλους μουσικούς, συγγραφείς, καλλιτέχνες και διανοούμενους και, επιπλέον, συνέχισε τις μουσικές σπουδές του. Έχοντας κλασική εκπαίδευση, ο Κόουλ Πόρτερ ασχολήθηκε με το μιούζικαλ. Το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του 1920, το έζησε στην Ευρώπη και στα τέλη της δεκαετίας επέστρεψε στις Η.Π.Α., όπου άρχισε να γνωρίζει επιτυχία στις σκηνές του Μπρόντγουεϊ, ενώ η τεχνοτροπία του, η οποία ήταν ένα επιτηδευμένο μείγμα αισθησιασμού, σπιρτάδας και εσωτερικότητας, είχε γίνει ήδη αναγνωρίσιμη.

🎶🎶

Η δεκαετία του 1930 ήταν η χρυσή εποχή του Πόρτερ, με πολλές επιτυχημένες παραστάσεις, που τον κατέστησαν ως έναν από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της μουσικής σκηνής του Μπρόντγουεϊ. Σε αντίθεση με πολλούς επιτυχημένους συνθέτες του Μπρόντγουεϊ, έγραφε για τα τραγούδια του τόσο τη μουσική όσο και τους στίχους. Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που είχε το 1937 κατά τη διάρκεια ιππασίας, ο Πόρτερ έμεινε ανάπηρος και σε συνεχή πόνο. Το ατύχημα τον ταλαιπώρησε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, υποβαλλόμενος στη συνέχεια σε περισσότερες από 30 εγχειρήσεις, αλλά συνέχισε να εργάζεται. Οι παραστάσεις του στις αρχές της δεκαετίας του 1940 δεν περιείχαν τις επιτυχίες των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά το 1948 έκανε μία θριαμβευτική επιστροφή με το πιο επιτυχημένο του μιούζικαλ, το Φίλα με, Κέιτ (Kiss Me, Kate), χάρη στο οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο Τόνυ για το καλύτερο μιούζικαλ.

Άλλα μιούζικαλ του Πόρτερ είναι τα 50 εκατομμύρια Γάλλοι (Fifty Million Frenchmen, 1929), Η εύθυμη ζωντοχήρα (Gay Divorce, 1932), Εσύ θα με τρελάνεις (Anything Goes, 1934), Η Du Barry ήταν… κυρία (Du Barry Was a Lady, 1939), Can-Can (1953) και Ένα ζευγάρι μεταξένια καλτσόν (Silk Stockings, 1955), όπου μεταφέρθηκε σε μιούζικαλ η αντικομμουνιστική σάτιρα Νίνοτσκα με την Γκρέτα Γκάρμπο. Όπως έγινε και με άλλους συνθέτες του μιούζικαλ (Τζορτζ Γκέρσουιν, Ρότζερς και Χαρτ) οι πολυάριθμες επιτυχίες του έγιναν στάρνταρντ της παραδοσιακής ποπ και της τζαζ, ενώ ερμηνεύτηκαν και από σύγχρονους καλλιτέχνες. Ανάμεσα τους τα “Night and Day” (1932), “Begin the Beguine” (1934), “I Get a Kick Out of You” (1934), “You’re the Top” (1934), “I’ve Got You Under My Skin” (1936), “It’s De-Lovely” (1936), “My Heart Belongs to Daddy” (1938), “Well, Did You Evah!” (1939) και “I Concentrate on You” (1940). Επίσης, συνέθεσε μουσικές για κινηματογραφικές ταινίες από τη δεκαετία του 1930 έως τη δεκαετία του 1950, συμπεριλαμβανομένων των Ο χορός ειν’ η ζωή μου (Born to Dance, 1936), που περιελάμβανε το τραγούδι “You’d Be So Easy to Love”, Ροζαλί (Rosalie, 1937), που περιελάμβανε το “In the Still of the Night”, Ποτέ δεν θα πλουτίσεις (You’ll Never Get Rich, 1941), Υψηλή κοινωνία (High Society, 1956), που περιείχε το “True Love”, και Τα κορίτσια (Les Girls, 1957). Η τελευταία επιτυχία του Πόρτερ ήταν το 1958, για μία τηλεοπτική μεταφορά της ιστορίας του Αλαντίν. Το 1960 το πανεπιστήμιο Γέιλ τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα.Πέθανε αφήνοντας πίσω του πλούσιο έργο: από την πιο γνωστή μπαλάντα γουέστερν, το “Don’t Fence Me In” (1934), έως μιούζικαλ και μουσική και τραγούδια σε ταινίες που άφησαν εποχή.
Η ζωή του Πόρτερ μεταφέρθηκε δύο φορές στον κινηματογράφο: η πρώτη ήταν το 1946 στην ταινία Νύχτα και μέρα (Night and Day) με πρωταγωνιστή τον Κάρι Γκραντ, και η δεύτερη το 2004 στην ταινία De-Lovely με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κλάιν. Αναφορές στον Κόουλ Πόρτερ υπάρχουν στο βιβλίο του Γιου Νέσμπε Το αστέρι του διαβόλου και στο βιβλίο του Καζούο Ισιγκούρο Νυχτερινά: Πέντε ιστορίες της μουσικής και της νύχτας. Το τραγούδι “Why Shouldn’t I” του Κόουλ Πόρτερ επιλέχθηκε από το ζευγάρι Τζορτζ Κλούνεϊ και Αμάλ Αλαμουντίν για τον πρώτο χορό στη δεξίωση του γάμου τους.

🎶 Cole Porter

Ο Cole Albert Porter (Κόουλ Άλμπερτ Πόρτερ _9 Ιουνίου 1891 – 15 Οκτωβρίου 1964) υπήρξε Αμερικανός συνθέτης και τραγουδοποιός, με πολλά από τα τραγούδια πρότυπα για τους πνευματώδεις, αστικούς στίχους τους, και πολλές από τις παρτιτούρες του επιτυχίες στο Μπρόντγουεϊ και σε ταινίες του Χόλιγουντ. Γεννημένος σε μια πλούσια οικογένεια στην Ιντιάνα, ο Πόρτερ αψήφησε τις επιθυμίες του παππού του να ασκήσει τη δικηγορία και ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη μουσική. Με κλασική εκπαίδευση, τον τράβηξε το μουσικό θέατρο, όπου μετά από ένα αργό ξεκίνημα, άρχισε να σημειώνει επιτυχία τη 10ετία του 1920 και μέχρι τη 10ετία του 1930 ήταν ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της μουσικής σκηνής του Broadway. Σε αντίθεση με πολλούς επιτυχημένους συνθέτες (του Μπρόντγουεϊ και γενικά), ο Πόρτερ έγραψε τους στίχους καθώς και τη μουσική για τα τραγούδια του.

Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα ιππασίας το 1937, έμεινε ανάπηρος και με συνεχή πόνο, αλλά συνέχισε να εργάζεται. Οι παραστάσεις του στις αρχές της δεκαετίας του 1940 δεν περιείχαν τις διαρκείς επιτυχίες των καλύτερων έργων του των 10ετιών του 1920 και του 1930, αλλά το 1948 έκανε μια θριαμβευτική επιστροφή με το πιο επιτυχημένο μιούζικαλ του, Kiss Me, Kate, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο Tony για το καλύτερο μιούζικαλ.

Άλλα μιούζικαλ του Porter περιλαμβάνουν τα Fifty Million Frenchmen, DuBarry Was a Lady, Anything Goes, Can-Can και Silk Stockings. Τα πολυάριθμα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες του περιλαμβάνουν _ενδεικτικά, _βλ πλήρη κατάλογο στο τέλος, τα "Night and Day", "Begin the Beguine", "I Get a Kick Out of You", "Well, Did You Evah!", "I've Got You Under My Skin", "Let's Do It, Let's Fall in Love", "My Heart Belongs to Daddy" και "You're the Top". Συνέθεσε επίσης μουσική για ταινίες από τη 10ετία του 1930 έως τη 10ετία του 1950, συμπεριλαμβανομένης της ταινίας Born to Dance (1936), η οποία περιελάμβανε το τραγούδι "You'd Be So Easy to Love". Rosalie (1937), η οποία περιελάμβανε το "In the Still of the Night", το "High Society" (1956), το οποίο περιελάμβανε το "True Love" και το "Les Girls" (1957).

Ζωή και καριέρα _ Πρώτα χρόνια

Ο Πόρτερ ήταν το μόνο επιζών παιδί μιας πλούσιας οικογένειας _Ο πατέρας του, Samuel Fenwick Porter, ήταν φαρμακοποιός στο επάγγελμα και η μητέρα του, Kate, εύπορη κόρη του James Omar "J. O." Cole, "του πλουσιότερου ανθρώπου στην Ιντιάνα", ενός κερδοσκόπου άνθρακα και ξυλείας που κυριαρχούσε στην οικογένεια. Ο J. O. Cole έχτισε στο ζευγάρι ένα σπίτι στην ιδιοκτησία του στην περιοχή του Περού γνωστή ως Westleigh Farms (σσ. ένα ιστορικό _σήμερα σπίτι με μεγάλο αγρόκτημα που βρίσκεται στο Butler Township, στην κομητεία του Μαϊάμι, Ιντιάνα. Η αγροικία, γνωστή ως Porter-Cole House, χτίστηκε περίπου το 1913 και είναι μια ασύμμετρη διώροφη κατοικία από τούβλα σε στυλ Κλασικής Αναγέννησης) Μετά το λύκειο, ο Πόρτερ επέστρεφε στο σπίτι των παιδικών του χρόνων μόνο για περιστασιακές επισκέψεις.

Η ισχυρογνώμων μητέρα του τον λάτρευε και ξεκίνησε τη μουσική του εκπαίδευση σε νεαρή ηλικία. Έμαθε βιολί σε ηλικία έξι ετών, πιάνο σε ηλικία οκτώ και έγραψε την πρώτη του οπερέτα (με τη βοήθεια της μητέρας του) σε ηλικία δέκα ετών. Αυτή παραποίησε το καταγεγραμμένο έτος γέννησής του, αλλάζοντάς το από 1891 σε 1893 για να τον κάνει να φαίνεται μικρότερος. Ο πατέρας του, ένας ντροπαλός και μετριοπαθής άνθρωπος, έπαιξε μικρότερο ρόλο στην ανατροφή του Πόρτερ, αν και ως ερασιτέχνης ποιητής, μπορεί να επηρέασε το ταλέντο του γιου του στη ρίμα και το μέτρο. Ο πατέρας του ήταν επίσης ταλαντούχος τραγουδιστής και πιανίστας, αλλά η σχέση πατέρα-γιου δεν ήταν στενή.

Ο Τζ. Ο. Κόουλ ήθελε ο εγγονός του να γίνει δικηγόρος, και με αυτό κατά νου, τον έστειλε στην Ακαδημία Γούστερ στη Μασαχουσέτη το 1905. Ο Πόρτερ έφερε μαζί του ένα upright piano στο σχολείο και διαπίστωσε ότι η μουσική, και η ικανότητά του να διασκεδάζει, τον διευκόλυναν να κάνει φίλους. Έγινε αριστούχος στην τάξη του και ανταμείφθηκε από τον παππού του με μια περιοδεία στη Γαλλία, την Ελβετία και τη Γερμανία. Εισερχόμενος στο Κολλέγιο (Yale College 1909), σπούδασε αγγλικά, μουσική και γαλλικά. Ήταν μέλος της αδελφότητας Scroll and Key και Delta Kappa Epsilon και συνέβαλε στο πανεπιστημιακό περιοδικό χιούμορ The Yale Record. Αποτέλεσε ένα από τα πρώτα μέλη της ομάδας τραγουδιού a cappella Whiffenpoofs και συμμετείχε σε αρκετές άλλες μουσικές λέσχες. Στην τελευταία του χρονιά, εξελέγη πρόεδρος του Yale Glee Club και ήταν ο κύριος σολίστ του.

          Βιομηχανία θεάματος

Ο Πόρτερ έγραψε πάνω από 300 (!!) τραγούδια ενώ ήταν στο Γέιλ, συμπεριλαμβανομένων φοιτητικών  όπως τα "Bulldog" και "Bingo Eli Yale" (γνωστό και ως "Bingo, That's The Lingo!") που παίζονται ακόμα στο Γέιλ. (σσ. football fight songs = τραγούδια μάχης είναι σύντομα άσματα που συντονίζουν μια αθλητική ομάδα. Ο όρος είναι πιο συνηθισμένος στις ΗΠΑ  και τον Καναδά, ενώ αλλού _όπως και σε μας ονομάζονται ύμνος της ομάδας, τραγούδι ομάδας ή τραγούδι αγώνων. Είναι τραγούδια συλλογικά, επιτρέποντας στους αθλητικούς οπαδούς να επευφημούν όλοι μαζί την ομάδα τους, ενώ κάθε φορά που σκοράρει οι cheerleaders χορεύουν όπως και στο ημίχρονο ή σε άλλα διαλείμματα του αγώνα). Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο κολέγιο, ο Πόρτερ γνώρισε την έντονη νυχτερινή ζωή της Νέας Υόρκης, παίρνοντας το τρένο για δείπνο, θέατρο και βραδιές στην πόλη με τους συμμαθητές του, πριν επιστρέψει στο New Haven του Κονέκτικατ νωρίς το πρωί. Έγραψε επίσης μουσική επένδυση για την αδελφότητά του, τον the Yale Dramatic Association (Δραματικό Σύνδεσμο του Γέιλ) και ως φοιτητής στο Χάρβαρντ - Cora (1911), And the Villain Still Pussued Her (1912), The Pot of Gold (1912), The Kaleidoscope (1913) και Paranoia (1914) - τα οποία τον βοήθησαν να προετοιμαστεί για μια καριέρα ως συνθέτης και στιχουργός του Μπρόντγουεϊ και του Χόλιγουντ. Μετά την αποφοίτησή του, ο Πόρτερ εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ το 1913, όπου συγκάτοίκησε με τον μελλοντικό ΥπΕξ Dean Acheson. Σύντομα ένιωσε ότι δεν ήταν προορισμένος να γίνει δικηγόρος και, με πρόταση του κοσμήτορα της νομικής σχολής, μεταπήδησε στο μουσικό τμήμα του Χάρβαρντ, όπου σπούδασε αρμονία και αντίστιξη με τον Pietro Yon _σσ. _ ο Πιέτρο Αλεσάντρο Γιον ήταν οργανίστας και συνθέτης ιταλικής καταγωγής που έκανε την καριέρα του στις ΗΠΑ., Η μητέρα του δεν έφερε αντίρρηση σε αυτή την κίνηση, αλλά κρατήθηκε μυστική από τον Τζ. Ο. Κόουλ.

Το 1915, το πρώτο τραγούδι του Πόρτερ στο Μπρόντγουεϊ, "Esmeralda", εμφανίστηκε στην επιθεώρηση Hands Up. Η γρήγορη επιτυχία ακολουθήθηκε αμέσως από αποτυχία: η πρώτη του παραγωγή στο Μπρόντγουεϊ, το 1916, See America First, μια “πατριωτική κωμική όπερα” βασισμένη στο έργο Gilbert and Sullivan, με ένα βιβλίο του T. Lawrason Riggs, ήταν μια αποτυχία, καθώς ολοκληρώθηκε μετά από δύο εβδομάδες. Ο Πόρτερ πέρασε τον επόμενο χρόνο στη Νέα Υόρκη πριν φύγει στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Α' Παγκόσμιος
Παρίσι και γάμος

Το 1917, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Πόρτερ μετακόμισε στο Παρίσι για να συνεργαστεί με τον οργανισμό της Duryea Relief (Αμερικανίδα συγγραφέας, παρασημοφορημένη για το έργο της ως ανθρωπίστριας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου). Υπηρέτησε _μάλλον και στην Λεγεώνα των Ξένων (μερικοί ήταν επιφυλακτικοί σχετικά με τον ισχυρισμό του Πόρτερ ότι υπηρέτησε, αλλά η Λεγεώνα αναφέρει τον Πόρτερ ως έναν από τους στρατιώτες της και εκθέτει το πορτρέτο του στο μουσείο της στην Aubagne). Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, υπηρέτησε στη Βόρεια Αφρική και μετατέθηκε στη Σχολή Γάλλων Αξιωματικών στο Φονταινεμπλώ, διδάσκοντας βολή. Μια νεκρολογία στους New York Times ανέφερε ότι, ενώ ήταν στη Λεγεώνα, “είχε ένα ειδικά κατασκευασμένο φορητό πιάνο, ώστε να μπορεί να το κουβαλάει στην πλάτη του και να διασκεδάζει τα στρατεύματα στα καταφύγιά τους”.

Ο Πόρτερ διατηρούσε ένα πολυτελές διαμέρισμα στο Παρίσι, όπου διασκέδαζε πλουσιοπάροχα. Τα πάρτι του ήταν υπερβολικά και σκανδαλώδη, με “πολλή ομοφυλοφιλική και αμφιφυλόφιλη δραστηριότητα, ιταλική αριστοκρατία, παρενδυσία, διεθνείς μουσικούς και ένα μεγάλο πλεόνασμα ψυχαγωγικών ναρκωτικών”. Το 1918, γνώρισε τη Linda Lee Thomas, μια πλούσια, διαζευγμένη, γεννημένη στο Λούισβιλ του Κεντάκι, οκτώ χρόνια μεγαλύτερή του, όμορφη και με καλές κοινωνικές διασυνδέσεις. Το ζευγάρι είχε κοινά ενδιαφέροντα, συμπεριλαμβανομένης της αγάπης για τα ταξίδια, και εκείνη έγινε η έμπιστη φίλη, παθιασμένη ερωμένη του και σύντροφος (το ζευγάρι παντρεύτηκε την επόμενη χρονιά). Δεν είχε καμία αμφιβολία για την ομοφυλοφιλία _αμφιφυλία του Πόρτερ, αλλά “ήταν αμοιβαία επωφελές για αυτούς να παντρευτούν”. Για τη Λίντα, αυτό προσέφερε συνεχή κοινωνική θέση και έναν σύντροφο που ήταν το αντίθετο του κακοποιητικού πρώτου της. Για την Πόρτερ, αυτό έφερε ένα αξιοσέβαστο ετεροφυλόφιλο μέτωπο σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία δεν αναγνωριζόταν δημόσια. Ήταν, επιπλέον, πραγματικά αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον και παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατό της το 1954. Η Λίντα πάντα προστατευτική απέναντι στην κοινωνική της θέση και, πιστεύοντας ότι η κλασική μουσική μπορεί να ήταν μια πιο διάσημη διέξοδος από το Μπρόντγουεϊ για τα ταλέντα του συζύγου της, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις διασυνδέσεις της για να του βρει κατάλληλους καθηγητές, συμπεριλαμβανομένου του Ιγκόρ Στραβίνσκι, αλλά δεν τα κατάφερε. Τελικά, ο Πόρτερ εγγράφηκε στη Schola Cantorum στο Παρίσι, όπου σπούδασε ενορχήστρωση και αντίστιξη με τον Vincent d'Indy. Εν τω μεταξύ, η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Πόρτερ ήταν το τραγούδι "Old-Fashioned Garden" από την επιθεώρηση Hitchy-Koo του 1919, ενώ το 1920, συνέβαλε στη μουσική αρκετών τραγουδιών στο μιούζικαλ A Night Out.

Ο γάμος δεν μείωσε την προτίμηση του Πόρτερ για υπερβολική πολυτέλεια. Το σπίτι των Πόρτερ ήταν ένα μεγαλοπρεπές παλάτι με πλατινένια ταπετσαρία και καρέκλες επενδυμένες με δέρμα ζέβρας. Το 1923, κληρονόμησε από τον παππού του και οι Πόρτερ άρχισαν να ζουν σε ενοικιαζόμενα παλάτια στη Βενετία. Κάποτε προσέλαβε όλα τα Ρώσικα Μπαλέτα για να διασκεδάζουν τους καλεσμένους του και για ένα πάρτι στο Ca' Rezzonico, το οποίο νοίκιασε για 4.000$ το μήνα (74.000$ σε τρέχουσα αξία), προσέλαβε 50 γονδολιέρηδες για να ενεργούν ως υπηρέτες και έβαλε μια ομάδα σχοινοβατών να τραγουδούν εν μέσω λάμψεων από φώτα και βεγγαλικά και συνέχισε να γράφει τραγούδια με την ενθάρρυνση της συζύγου του.

Ο Πόρτερ έλαβε λίγες παραγγελίες για τραγούδια τα χρόνια αμέσως μετά τον γάμο του. Περιστασιακά, ο αριθμός αυτός παρεμβλήθηκε σε επιθεωρήσεις άλλων συγγραφέων στη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Για μια παράσταση του C. B. Cochran το 1921, σημείωσε δύο επιτυχίες με τα κωμικά κομμάτια "The Blue Boy Blues" και "Olga, Come Back to the Volga". Το 1923, σε συνεργασία με τον Gerald Murphy, συνέθεσε ένα σύντομο μπαλέτο, αρχικά με τίτλο Landed και στη συνέχεια Within the Quota, που απεικονίζει σατιρικά τις περιπέτειες ενός μετανάστη στην Αμερική που γίνεται σταρ του κινηματογράφου. Το έργο, γραμμένο για τα σουηδικά μπαλέτα, διαρκεί ~16λ. Ενορχηστρώθηκε από τον Charles Koechlin και μοιράστηκε την ίδια βραδιά πρεμιέρας με το La création du monde του Milhaud και ήταν μια από τις πρώτες συνθέσεις βασισμένες στη συμφωνική τζαζ, προηγούμενη της Ραψωδίας σε Μπλε του Τζορτζ Γκέρσουιν κατά τέσσερις μήνες, και έτυχε θερμής υποδοχής τόσο από Γάλλους όσο και από Αμερικανούς κριτικούς μετά την πρεμιέρα του στο Théâtre des Champs-Élysées τον Οκτώβριο του 1923.

Μετά από μια επιτυχημένη παράσταση στη Νέα Υόρκη τον επόμενο μήνα, τα Σουηδικά Μπαλέτα περιόδευσαν το έργο στις ΗΠΑ, παρουσιάζοντάς το 69 φορές. Ένα χρόνο αργότερα, η εταιρεία διαλύθηκε και η παρτιτούρα χάθηκε μέχρι να ανασυσταθεί από τα χειρόγραφα των Porter και Koechlin μεταξύ 1966 και 1990, με τη βοήθεια του Milhaud και άλλων. Ο Porter είχε μικρότερη επιτυχία με το έργο του The Greenwich Village Follies (Οι Τρελές Γκρίνουιτς Βίλατζ _1924). Έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής παρτιτούρας, αλλά τα τραγούδια του σταδιακά αφαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια της παράστασης στο Broadway και μέχρι την περιοδεία μετά το 1925, όλα τα κομμάτια του είχαν διαγραφεί. Απογοητευμένος από την ανταπόκριση του κοινού στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του, ο Porter σχεδόν εγκατέλειψε τη σύνθεση τραγουδιών ως καριέρα, αν και συνέχισε να συνθέτει τραγούδια για φίλους και να εμφανίζεται σε ιδιωτικά πάρτι.

Επιτυχία σε Broadway
και West End

Σε ηλικία 36 ετών, επανήλθε στο Μπρόντγουεϊ το 1928 με το μιούζικαλ Παρίσι, την πρώτη του επιτυχία. Το ανέθεσε ο E. Ray Goetz με πρωτοβουλία της συζύγου του Γκετζ και πρωταγωνίστριας της παράστασης, Irène Bordoni. Η ίδια ήθελε οι Ρότζερς και Χαρτ να γράψουν τα τραγούδια, αλλά δεν ήταν διαθέσιμοι, και ο ατζέντης του Πόρτερ έπεισε τον Γκετζ να προσλάβει τον Πόρτερ. Τον Αύγουστο, η δουλειά του Πόρτερ στην παράσταση διακόπηκε από τον θάνατο του πατέρα του. Επέστρεψε βιαστικά στην Ιντιάνα για να δει τη μητέρα του πριν επιστρέψει στη δουλειά. Τα τραγούδια για την παράσταση περιλάμβαναν το "Let's Misbehave" και ένα από τα πιο γνωστά του, το "Let's Do It, Let's Fall in Love", το οποίο παρουσίασαν οι Μπορντόνι και Άρθουρ Μάρτζετσον. Η παράσταση άνοιξε στο Μπρόντγουεϊ στις 8 Οκτωβρίου 1928. Οι Πόρτερ δεν παρευρέθηκαν την πρώτη βραδιά επειδή ο Πόρτερ βρισκόταν στο Παρίσι επιβλέποντας μια άλλη παράσταση για την οποία του είχε ανατεθεί, το La Revue des Ambassadeurs στο μιούζικ χολ Les Ambassadeurs. Αυτό ήταν επίσης μια επιτυχία και, όπως είπε ο Citron, ο Πόρτερ τελικά “έγινε δεκτός στην ανώτερη βαθμίδα των τραγουδοποιών του Μπρόντγουεϊ”. Ο Κόχραν ήθελε τώρα περισσότερα από τον Πόρτερ από απλά μεμονωμένα επιπλέον τραγούδια. Σχεδίασε μια υπερπαραγωγή στο Γουέστ Εντ παρόμοια με τις παραστάσεις του Ζίγκφελντ, με μουσική επένδυση Πόρτερ και ένα μεγάλο διεθνές καστ με επικεφαλής τις Τζέσι Μάθιους, Σόνι Χέιλ και Τίλι Λος. Η επιθεώρηση, Wake Up and Dream, δόθηκε για 263 παραστάσεις στο Λονδίνο, μετά τις οποίες ο Κόχραν τη μετέφερε στη Νέα Υόρκη το 1929. Στο Μπρόντγουεϊ, οι επιχειρήσεις επηρεάστηκαν άσχημα από την κρίση της Γουόλ Στριτ το 1929 και η παραγωγή δόθηκε μόνο για 136 παραστάσεις. Από την οπτική γωνία του Πόρτερ, ήταν παρ' όλα αυτά επιτυχημένη, καθώς το τραγούδι του "What Is This Thing Called Love?" έγινε εξαιρετικά δημοφιλές. Η νέα φήμη του, του έφερε προσφορές από το Χόλιγουντ, αλλά επειδή η μουσική του για την ταινία της Paramount "Η Μάχη του Παρισιού" ήταν αδιάκριτη και η πρωταγωνίστριά της, Γερτρούδη Λόρενς, ήταν λάθος επιλογή, η ταινία δεν σημείωσε επιτυχία. Ο Citron εκφράζει την άποψη ότι ο Porter δεν ενδιαφερόταν για τον κινηματογράφο.

Πάντα με γαλλικό θέμα, η τελευταία παράσταση του Porter στο Μπρόντγουεϊ της δεκαετίας του 1920 ήταν το Fifty Million Frenchmen (1929), για το οποίο έγραψε 28 κομμάτια, συμπεριλαμβανομένων των "You Do Something to Me", "You've Got That Thing" και "The Tale of the Oyster". Η παράσταση έλαβε ανάμεικτες κριτικές. Ένας κριτικός έγραψε: “οι στίχοι από μόνοι τους είναι αρκετοί για να οδηγήσουν οποιονδήποτε εκτός από τον P. G. Wodehouse στη σύνταξη”, αλλά άλλοι απέρριψαν τα τραγούδια ως “ευχάριστα” και “όχι εξαιρετικά _επιτυχίες στην παράσταση”. Καθώς ήταν μια πολυτελής και ακριβή παραγωγή, τίποτα λιγότερο από γεμάτες αίθουσες δεν θα αρκούσε, και μετά από μόλις τρεις εβδομάδες, οι παραγωγοί ανακοίνωσαν ότι θα την έκλειναν. Ο Irving Berlin, ο οποίος θαύμαζε και υποστήριζε τον Porter, έβγαλε μια πληρωμένη διαφήμιση στον Τύπο αποκαλώντας την παράσταση “Η καλύτερη μουσική κωμωδία που έχω ακούσει εδώ και χρόνια” _ "Μία από τις καλύτερες συλλογές τραγουδιών που έχω ακούσει ποτέ". Αυτό την έσωσε (254 φορές παίχτηκε, θεωρούμενη επιτυχημένη εκείνη την εποχή)

Δεκαετία 1930

Ο Ray Goetz, παραγωγός των Paris και Fifty Million Frenchmen, η επιτυχία των οποίων τον είχε κρατήσει φερέγγυο όταν άλλοι παραγωγοί χρεοκόπησαν από την ύφεση της επιχείρησης του Broadway μετά την κρίση, κάλεσε τον Porter να γράψει μια μουσική παράσταση για την άλλη πόλη που γνώριζε και αγαπούσε: τη Νέα Υόρκη. Ο Goetz πρόσφερε στην ομάδα με την οποία ο Porter είχε συνεργαστεί τελευταία φορά: τον Herbert Fields να γράφει το θέμα και τον παλιό φίλο του Porter, Monty Woolley, να σκηνοθετεί. Οι New Yorkers (1930) απέκτησαν αμέσως φήμη επειδή συμπεριέλαβαν ένα τραγούδι για έναν πλανόδιο περιπατητή, το "Love for Sale". Αρχικά ερμηνευμένο από την Kathryn Crawford σε ένα σκηνικό δρόμου, η αποδοκιμασία των κριτικών οδήγησε τον Goetz να αναθέσει το τραγούδι στην Elisabeth Welch σε μια σκηνή νυχτερινού κέντρου. Οι στίχοι θεωρήθηκαν πολύ σαφείς για το ραδιόφωνο εκείνη την εποχή, αν και ηχογραφήθηκαν και μεταδόθηκαν ως ορχηστρικό κομμάτι και γρήγορα έγιναν στάνταρ. Ο Porter συχνά αναφέρθηκε ως το αγαπημένο του τραγούδι. Οι New Yorkers συμπεριέλαβαν επίσης την επιτυχία "I Happen to Like New York".

Στη συνέχεια ακολούθησε η τελευταία θεατρική παράσταση του Φρεντ Αστέρ, Gay Divorce (1932). Περιλάμβανε μια επιτυχία που έγινε το πιο γνωστό τραγούδι του Πόρτερ, το "Night and Day". Παρά τις ανάμεικτες κριτικές (ορισμένοι κριτικοί δίσταζαν να δεχτούν τον Αστέρ χωρίς την προηγούμενη σύντροφό του, την αδερφή του Adele), η παράσταση σημείωσε 248 κερδοφόρες παραστάσεις και τα δικαιώματα της ταινίας, μετονομασμένη σε The Gay Divorcee, πουλήθηκαν στην RKO Pictures. Ακολούθησε η παράσταση του Porter στο West End για την Gertrude Lawrence, Nymph Errant (1933), που παρουσιάστηκε από τον Cochran στο Θέατρο Adelphi, όπου ανέβηκε για 154 παραστάσεις. Μεταξύ των τραγουδιών που έγραψε ήταν τα "Experiment" και "The Physician" για τον Lawrence, και "Solomon" για την Elisabeth Welch.

Το 1934, ο παραγωγός Vinton Freedley σκέφτηκε μια νέα προσέγγιση στην παραγωγή μιούζικαλ. Αντί να αναθέσει θέμα, μουσική και στίχους και στη συνέχεια να βάλει στο στίχο την παράσταση, ο Freedley προσπάθησε να δημιουργήσει ένα ιδανικό μιούζικαλ με αστέρες και συγγραφείς να συμμετέχουν από την αρχή. Οι αστέρες που ήθελε ήταν η Ethel Merman, ο William Gaxton και ο κωμικός Victor Moore. Σχεδίασε μια ιστορία για ένα ναυάγιο και ένα έρημο νησί και για το θέμα στράφηκε στους P. G. Wodehouse και Guy Bolton. Για τα τραγούδια, επέλεξε τον Πόρτερ. Λέγοντας σε κάθε ένα από αυτά ότι είχε ήδη υπογράψει με τα υπόλοιπα, ο Φρίντλει συγκέντρωσε την ιδανική ομάδα του. Μια δραστική αναδιατύπωση της τελευταίας στιγμής κατέστη αναγκαία λόγω ενός μεγάλου ναυτικού ατυχήματος που κυριάρχησε στις ειδήσεις και έκανε το βιβλίο των Μπόλτον και Γούντχαουζ να φαίνεται άγευστο. Παρ' όλα αυτά, η παράσταση, Anything Goes, σημείωσε άμεση επιτυχία. Ο Πόρτερ έγραψε αυτό που πολλοί θεωρούν την καλύτερη μουσική επένδυση αυτής της περιόδου. Η κριτική του περιοδικού New Yorker ανέφερε: "Ο κ. Πόρτερ είναι σε μια κατηγορία από μόνος του", και (ο Πόρτερ) στη συνέχεια την ονόμασε μία από τις δύο τέλειες παραστάσεις του, μαζί με το μεταγενέστερο Kiss Me, Kate. Τα τραγούδια της περιλαμβάνουν τα "I Get a Kick Out of You", "All Through the Night", "You're the Top" (ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της λίστας του) και "Blow, Gabriel, Blow", καθώς και τον ομώνυμο title number. Η παράσταση έδωσε 420 παραστάσεις στη Νέα Υόρκη (μια ιδιαίτερα μεγάλη διάρκεια τη 10ετία του 1930) και 261 στο Λονδίνο. Ο Πόρτερ, παρά τα μαθήματα ενορχήστρωσης που είχε κάνει με τον ντ' Ιντι, δεν ενορχήστρωσε τα μιούζικαλ του. Το Anything Goes ενορχηστρώθηκε από τους Ρόμπερτ Ράσελ Μπένετ και Χανς Σπιάλεκ. Στο απόγειο της επιτυχίας του, μπόρεσε να απολαύσει την πρεμιέρα των μιούζικαλ του. Έκανε μεγαλοπρεπείς εμφανίσεις και καθόταν μπροστά, προφανώς απολαμβάνοντας την παράσταση όσο και οποιοδήποτε άλλο μέλος του κοινού. Ο Ράσελ Κράους σχολίασε: "Η συμπεριφορά του Κόουλ την πρεμιέρα είναι τόσο άσεμνη όσο αυτή ενός γαμπρού που περνάει καλά στον γάμο του".

Το Anything Goes ήταν η πρώτη από τις πέντε παραστάσεις του Πόρτερ με την Μέρμαν _Ethel Merman \ Ethel Agnes Zimmermann Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός, Γνωστή για την ξεχωριστή, δυνατή φωνή της και τους πρωταγωνιστικούς της ρόλους στο μουσικό θέατρο, έχει χαρακτηριστεί ως "η αδιαμφισβήτητη Πρώτη Κυρία της μουσικής σκηνής της κωμωδίας" Αγαπούσε τη δυνατή, χάλκινη φωνή της και έγραψε πολλά κομμάτια που ανέδειξαν τα δυνατά της σημεία. Το Jubilee (1935), γραμμένο με τον Μος Χαρτ ενώ βρισκόταν σε μια κρουαζιέρα ανά τον κόσμο, δεν σημείωσε μεγάλη επιτυχία, παίζοντας μόνο 169 παραστάσεις, αλλά περιείχε δύο τραγούδια που έκτοτε έχουν γίνει σύμβολα, τα "Begin the Beguine" και "Just One of Those Things". Το Red, Hot and Blue (1936), με τους Merman, Jimmy Durante και Bob Hope, δόθηκε για 183 παραστάσεις και παρουσίασε τα "It's De-Lovely", "Down in the Depths (on the Ninetieth Floor)" και "Ridin' High". Η σχετική αποτυχία αυτών των παραστάσεων έπεισε τον Porter ότι τα τραγούδια του δεν απευθύνονταν σε ένα αρκετά ευρύ κοινό. Σε μια συνέντευξη, είπε: "Οι εκλεπτυσμένες νύξεις είναι καλές για περίπου έξι εβδομάδες... πιο διασκεδαστικές, αλλά μόνο για μένα και για περίπου δεκαοκτώ άλλους ανθρώπους, οι οποίοι ούτως ή άλλως όλοι τους είναι πρώτοι. Η γυαλισμένη, αστική και ενήλικη θεατρική γραφή στον μουσικό τομέα είναι αυστηρά μια δημιουργική πολυτέλεια".

Ο Porter έγραψε επίσης για το Χόλιγουντ στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Η μουσική του περιλαμβάνει εκείνες για τις ταινίες Born to Dance (Ο χορός είν' η ζωή μου _1936) των Metro-Goldwyn-Mayer, με τους James Stewart, συμπεριλαμβανομένων των "You'd Be So Easy to Love" και "I've Got You Under My Skin", και Rosalie (1937), με το "In the Still of the Night". Έγραψε τη μουσική για τη μικρού μήκους ταινία Paree, Paree, το 1935, χρησιμοποιώντας μερικά από τα τραγούδια από το Fifty Million Frenchmen.

Ο Πόρτερ συνέθεσε επίσης το καουμπόικο τραγούδι "Don't Fence Me In" για την ταινία Adios, Argentina, μια ταινία χωρίς παραγωγή,  αλλά δεν έγινε επιτυχία μέχρι που το τραγούδησε ο Ρόι Ρότζερς στην ταινία Hollywood Canteen του 1944. Ο Μπινγκ Κρόσμπι, οι Αδελφές Άντριους και άλλοι καλλιτέχνες το έκαναν επίσης δημοφιλές τη δεκαετία του 1940. Οι Πόρτερ μετακόμισαν στο Χόλιγουντ τον Δεκέμβριο του 1935, αλλά στη σύζυγο του Πόρτερ δεν άρεσε το κινηματογραφικό περιβάλλον, και οι κρυφές ομοφυλοφιλικές πράξεις του Πόρτερ, που προηγουμένως ήταν πολύ διακριτικές και τώρα, έγιναν προκλητικές. Εκείνη κατέφυγε στο σπίτι τους στο Παρίσι. Όταν η κινηματογραφική του αποστολή για τη Ροζαλί ολοκληρώθηκε το 1937, ο Πόρτερ έσπευσε στο Παρίσι για να συμφιλιωθεί με τη Λίντα, αλλά εκείνη παρέμεινε ψυχρή. Μετά από μια περιπατητική περιήγηση στην Ευρώπη με τους φίλους του, ο Πόρτερ επέστρεψε στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 1937 χωρίς αυτήν. Σύντομα επανενώθηκαν λόγω ενός ατυχήματος που υπέστη …

Στις 24 Οκτωβρίου 1937, ο Πόρτερ ιππεύει με την Κόμισσα Έντιθ ντι Ζόπολα και τον Δούκα Φούλκο ντι Βερντούρα στο Piping Rock Club στο Λόκουστ Βάλεϊ της Νέας Υόρκης, όταν το άλογό του κύλησε πάνω του συνθλίβοντας τα πόδια του, αφήνοντάς τον ουσιαστικά ανάπηρο και με συνεχή πόνο για το υπόλοιπο της ζωής του. Αν και οι γιατροί είπαν στη σύζυγο και τη μητέρα του Πόρτερ ότι το δεξί του πόδι θα έπρεπε να ακρωτηριαστεί, και πιθανώς και το αριστερό, αρνήθηκε να υποβληθεί στην επέμβαση.

Η Λίντα έσπευσε από το Παρίσι για να είναι μαζί του και τον υποστήριξε στην άρνησή του να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό. Παρέμεινε στο νοσοκομείο για επτά μήνες πριν του επιτραπεί να πάει σπίτι του στο διαμέρισμά του στους Πύργους Waldorf. Επανέλαβε την εργασία του το συντομότερο δυνατό, διαπιστώνοντας ότι αυτό "τον απέσπασε από τον αέναο πόνο του".

Η πρώτη παράσταση του μετά το ατύχημά του δεν ήταν επιτυχημένη. Το You Never Know (1938), με πρωταγωνιστές τους Κλίφτον Γουέμπ, Λούπε Βέλεζ και Λίμπι Χόλμαν, πραγματοποίησε μόνο σε 78 παραστάσεις. Η μουσική επένδυση περιελάμβανε τα τραγούδια "From Alpha to Omega" και "At Long Last Love". Επέστρεψε στην επιτυχία με το Leave It to Me! (1938). Η παράσταση παρουσίασε τη Μαίρη Μάρτιν, τραγουδώντας το "My Heart Belongs to Daddy", και άλλα κομμάτια περιελάμβαναν τα "Most Gentlemen Don't Like Love" και "From Now On". Η τελευταία παράσταση του Porter της δεκαετίας του 1930 ήταν το DuBarry Was a Lady (1939), μια ιδιαίτερα τολμηρή παράσταση με πρωταγωνιστές τους Merman και Bert Lahr. Μετά από μια περιοδεία πριν από το Broadway, κατά την οποία αντιμετώπισε προβλήματα με τη λογοκρισία της Βοστώνης, πέτυχε 408 παραστάσεις. Η μουσική επένδυση περιελάμβανε τα "But in the Morning, No" (το οποίο απαγορεύτηκε από τα ραδιοφωνικά κύματα), "Do I Love You?", "Well, Did You Evah!", "Katie Went to Haiti" και ένα άλλο τραγούδι του Porter με γρήγορο ρυθμό, το "Friendship". Στα τέλη του 1939, ο Porter συνέβαλε με έξι τραγούδια στην ταινία Broadway Melody του 1940 για τους Fred Astaire, George Murphy και Eleanor Powell.

Εν τω μεταξύ, καθώς η πολιτική αναταραχή αυξανόταν στην Ευρώπη, η σύζυγος του Πόρτερ έκλεισε το σπίτι τους στο Παρίσι το 1939 και τον επόμενο χρόνο αγόρασε μια εξοχική κατοικία στα βουνά Μπέρκσαϊρ, κοντά στο Γουίλιαμσταουν της Μασαχουσέτης, την οποία διακόσμησε με κομψά έπιπλα από το σπίτι τους στο Παρίσι. Ο Πόρτερ πέρασε χρόνο στο Χόλιγουντ, τη Νέα Υόρκη και το Γουίλιαμσταουν.

__Δεκαετία 1940
και μεταπολεμική περίοδος

Το Panama Hattie (1940) ήταν η μακροβιότερη επιτυχία του Πόρτερ μέχρι στιγμής, παίζοντας στη Νέα Υόρκη για 501 παραστάσεις. Πρωταγωνίστησαν οι Μέρμαν, Άρθουρ Τρίτσερ και Μπέτι Χάτον. Το Let's Face It! (1941), με πρωταγωνιστή τον Ντάνι Κέι, είχε ακόμη καλύτερη πορεία, με 547 παραστάσεις στη Νέα Υόρκη. Και αυτό, επίσης, δεν είχε αριθμούς που να γίνουν πρότυπα και ο Πόρτερ το θεωρούσε πάντα μεταξύ των λιγότερο σημαντικών προσπαθειών του. Το "Something for the Boys" (1943), με πρωταγωνιστή την Ethel Merman, προβλήθηκε για 422 παραστάσεις, και το "Mexican Hayride" (1944), με πρωταγωνιστή τον Bobby Clark, με την June Havoc, για 481.  Αυτές οι παραστάσεις, επίσης, δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα του Porter. Οι κριτικοί δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, παραπονούμενοι για την έλλειψη επιτυχημένων τραγουδιών και το γενικά χαμηλό επίπεδο της μουσικής επένδυσης. Μετά από δύο αποτυχίες, το "Seven Lively Arts" _1944 (το οποίο περιελάμβανε το κλασικό "Ev'ry Time We Say Goodbye") και το "Around the World" (1946), πολλοί πίστευαν ότι η καλύτερη περίοδος του Porter είχε τελειώσει.

Μεταξύ των μιούζικαλ του Broadway, ο Porter συνέχισε να γράφει για το Χόλιγουντ. Η μουσική επένδυση για ταινίες αυτής της περιόδου ήταν το "You'll Never Get Rich" (Ποτέ δεν θα πλουτίσεις 1941) με τους Astaire και Rita Hayworth, το "Something to Shout About" (Κάτι που ξετρελαίνει 1943) με τους Don Ameche, Janet Blair και William Gaxton, και το "Mississippi Belle" (1943–44), το οποίο εγκαταλείφθηκε πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Συνεργάστηκε επίσης στη δημιουργία της ταινίας Night and Day (1946), μιας σε μεγάλο βαθμό φανταστικής βιογραφίας του Πόρτερ, με τον Κάρι Γκραντ να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που ήταν απίθανο. Οι κριτικοί χλεύασαν, αλλά η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία, κυρίως λόγω του πλούτου των κλασικών ηθοποιών σε αυτήν. Η επιτυχία της βιογραφικής ταινίας έρχεται σε έντονη αντίθεση με την αποτυχία της ταινίας του Βινσέντε Μινέλι The Pirate (1948), με τους Τζούντι Γκάρλαντ και Τζιν Κέλι, στην οποία πέντε νέα τραγούδια του Πόρτερ έλαβαν μικρή προσοχή.

Από αυτή τη χαμηλή θέση, ο Πόρτερ έκανε μια αξιοσημείωτη επιστροφή το 1948 με το Kiss Me, Kate. Ήταν μακράν η πιο επιτυχημένη παράστασή του, με 1.077 παραστάσεις στη Νέα Υόρκη και 400 στο Λονδίνο. Η παραγωγή κέρδισε το βραβείο Tony για το Καλύτερο Μιούζικαλ (το πρώτο βραβείο Tony που απονεμήθηκε σε αυτή την κατηγορία), και ο Πόρτερ το βραβείο καλύτερου συνθέτη και στιχουργού. Η μουσική επένδυση περιλαμβάνει τα "Another Op'nin', Another Show", "Wunderbar", "So In Love", "We Open in Venice", "Tom, Dick or Harry", "I've Come to Wive It Wealthily in Padua", "Too Darn Hot", "Always True to You (in My Fashion)" και "Brush Up Your Shakespeare".[99]

Ο Πόρτερ ξεκίνησε τη 10ετία του 1950 με το Out of This World (1950), το οποίο είχε καλούς αριθμούς αλλά υπερβολικά camp και χυδαιότητα και δεν σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Η επόμενη παράστασή του, Can-Can (1952), με τα "C'est Magnifique" και "It's All Right with Me", σημείωσε άλλη μια επιτυχία, με 892 παραστάσεις. Η τελευταία πρωτότυπη παραγωγή του Πόρτερ στο Μπρόντγουεϊ, Silk Stockings (1955), με το "All of You", σημείωσε επίσης επιτυχία, με 477 παραστάσεις. Ο Πόρτερ έγραψε μουσική για δύο ακόμη ταινίες και μουσική για ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα πριν τερματίσει την καριέρα του στο Χόλιγουντ. Η ταινία Υψηλή κοινωνία _High Society (1956), με πρωταγωνιστές τους Μπινγκ Κρόσμπι, Φρανκ Σινάτρα και Γκρέις Κέλι, περιελάμβανε την τελευταία μεγάλη επιτυχία του Πόρτερ, το τραγούδι "True Love". Διασκευάστηκε ως θεατρικό μιούζικαλ με το ίδιο όνομα. Ο Πόρτερ έγραψε επίσης μουσική για την ταινία Les Girls (1957), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Τζιν Κέλι.

Τον Μάιο του 2007, ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ αφιερώθηκε στον Πόρτερ. Τον Δεκέμβριο του 2010, το πορτρέτο του προστέθηκε στην Πινακοθήκη Κληρονομιάς Hoosier στο γραφείο του Κυβερνήτη της Ιντιάνα. Πολυάριθμες συμφωνικές ορχήστρες έχουν αποτίσει φόρο τιμής στον Πόρτερ τα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατό του, συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σιάτλ, με τον Μάρβιν Χάμλις ως μαέστρο και των Boston Pops, και οι δύο το 2011. Το 2012, ο Μάρβιν Χάμλις, ο Μάικλ Φάινσταϊν και η Συμφωνική Ορχήστρα του Ντάλας τίμησαν τον Πόρτερ με μια συναυλία που περιελάμβανε τα γνωστά κλασικά του έργα. Το Φεστιβάλ Cole Porter πραγματοποιείται κάθε χρόνο τον Ιούνιο στην πατρίδα του, το Περού, στην Ιντιάνα, για να ενισχύσει “την εκτίμηση για τη μουσική και την τέχνη” Τραγουδιστές με κοστούμια στην αίθουσα Cole Porter, σε στιλ καμπαρέ, στο Κέντρο Ιστορίας Eugene και Marilyn Glick της Ιντιάνα στην Ινδιανάπολη, δέχονται αιτήματα από επισκέπτες και ερμηνεύουν τις επιτυχίες του Porter. Από τον θάνατο του, εκτός από ένα σύντομο διάστημα στην Ιστορική Εταιρεία της Νέας Υόρκης, το πιάνο Steinway του 1908, το οποίο χρησιμοποιούσε όταν συνέθετε από τα μέσα της 10ετίας του 1930, εκτίθεται και συχνά παίζεται στο λόμπι του ξενοδοχείου Waldorf-Astoria. Ο Porter είναι μέλος του American Theater Hall of Fame και του Great American Songbook Hall of Fame, το οποίο αναγνώρισε τα “μουσικά περίπλοκα | τραγούδια | του με έξυπνους, αστικούς στίχους”. Το 2014, ο Porter τιμήθηκε με μια πλακέτα στο Legacy Walk στο Σικάγο, το οποίο τιμά τους ΛΟΑΤΚΙ+ επιτυχόντες.

• Works by or about Cole Porter στο Internet Archive
• Cole Porter discography at Discogs
• Cole Porter στο Internet Broadway Database
• Cole Porter στο Internet Off-Broadway Database (archived)
• Cole Porter IMDb
• Cole Porter Playbill Vault
• Cole Porter Birthplace & Museum
• Cole Porter Festival
• Cole Porter Collection στο Library of Congress
• Cole Porter recordings στο Discography of American Historical Recordings.

🎶 🎶  Αξιοσημείωτα τραγούδια _
Για σινεφίλ και λάτρεις του είδους

·       (1916) See America First

·       (1919) Hitchy-Koo of 1919 – "Old-Fashioned Garden"

·       (1928) Paris – "Let's Do It, Let's Fall in Love"

·       (1929) Wake Up and Dream – "What Is This Thing Called Love?"

§  (1929) Fifty Million Frenchmen – "You Do Something to Me"

·       (1930) The New Yorkers – "Love for Sale", "I Happen to Like New York", "Where Have You Been?"

·       (1932) Gay Divorce – "After You, Who?", "Night and Day" (adapted as The Gay Divorcee, 1934)

§  (1933) Nymph Errant – "Experiment", "The Physician", "It's Bad for Me"

·       (1934) Hi Diddle Diddle (revue) — "Miss Otis Regrets"

§  (1934) Anything Goes – "All Through the Night", "Anything Goes", "I Get a Kick Out of You", "You're the Top"

§  (1934) Adios Argentina (un-produced film) – "Don't Fence Me In"

·       (1935) Jubilee – "Begin the Beguine", "Just One of Those Things"

·       (1936) Red, Hot and Blue – "Down in the Depths (on the Ninetieth Floor)", "Ridin' High", "It's De-Lovely"

§  (1936) Born to Dance (film) – "You'd Be So Easy to Love", "I've Got You Under My Skin"

·       (1937) Rosalie (film)  – "In the Still of the Night"

§  (1937) You Never Know – "At Long Last Love", "From Alpha to Omega", "Let's Misbehave"

·       (1938) Leave It to Me! – "From Now On", "Get Out of Town", "My Heart Belongs to Daddy"

·       (1939) Broadway Melody of 1940 (film) – "Between You and Me", "I Concentrate on You", "I've Got My Eyes on You", "I Happen to Be in Love", "Begin the Beguine"

§  (1939) DuBarry Was a Lady – "But in the Morning No", "Do I Love You?", "Well, Did You Evah!", "Friendship"

·       (1940) Panama Hattie – "I've Still Got My Health", "Let's Be Buddies"

·       (1941) You'll Never Get Rich (film) – "Dream Dancing", "So Near and Yet So Far"

§  (1941) Let's Face It! – "I Hate You, Darling", "Ace in the Hole"

·       (1942) Something for the Boys – "Could It Be You"

§  (1942) Something to Shout About – "You'd Be So Nice to Come Home To"

·       (1943) Mexican Hayride – "I Love You"

·       (1944) Seven Lively Arts – "Ev'ry Time We Say Goodbye"

·       (1946) Around the World – "Look What I Found"

·       (1947) The Pirate (film) – "Be a Clown", "Mack the Black", "You Can Do No Wrong"

·       (1948) Kiss Me, Kate – "Always True to You in My Fashion", "Another Op'nin', Another Show", "Brush Up Your Shakespeare", "I Hate Men", "Why Can't You Behave?", "So in Love", "Tom, Dick or Harry", "Too Darn Hot", "Wunderbar"

·       (1950) Out of This World – "From This Moment On", "I Am Loved"

§  (1950) Stage Fright (film) – "The Laziest Gal in Town"

·       (1953) Can-Can – "I Am in Love", "I Love Paris", "C'est Magnifique", "It's All Right With Me"

·       (1954) Silk Stockings – "All of You", "Paris Loves Lovers"

·       (1955) High Society (film) – "Mind if I Make Love to You?", "True Love", "Who Wants to Be a Millionaire?", "You're Sensational"

·       (1956) Les Girls (film) – "Ça, C'est L'amour", "You're Just Too, Too"

·       (1958) Aladdin (television) – "Come to the S"

 

🎙️🎶 Μια πλήρης λίστα των έργων του βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, στη Συλλογή Cole Porter.