Ο ξεχασμένος και εγκαταλειμμένος πρώην ΣΠΑΠ “αναβαθμίζεται” σε _ swiss made τουριστικό τρένο;

Το πολύνεκρο δυστύχημα_έγκλημα στα Τέμπη, έχει στρέψει εκεί τα φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, βάζοντας στο παρασκήνιο άλλα σημαντικά προβλήματα του σιδηροδρομικού μας δικτύου

Προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη _European Train Control System –ETCS και άλλα τινά
Αυτό το τσιγάρο που καίει είναι το τελευταίο _Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο...

Οι πολιτικές τους μας σκοτώνουν...

“Privatize-se tudo, privatize-se o mar e o céu, privatize-se a água e o ar, privatize-se a justiça e a lei, privatize-se a nuvem que passa, privatize-se o sonho, sobretudo se for diurno e de olhos abertos. E finalmente, para florão e remate de tanto privatizar, privatizem-se os Estados, entregue-se por uma vez a exploração deles a empresas privadas, mediante concurso internacional. Aí se encontra a salvação do mundo... e, já agora, privatize-se também a puta que os pariu a todos." 

Ιδιωτικοποιήστε τα πάντα, ιδιωτικοποιήστε τη θάλασσα και τον ουρανό, ιδιωτικοποιήστε το νερό και τον αέρα, τη δικαιοσύνη και το νόμο, το σύννεφο που περνά, το όνειρο, ειδικά αν είναι μέρα και τα μάτια ανοιχτά. Και τέλος, κορωνίδα των, ιδιωτικοποιήστε τα κράτη, παραδώστε την εκμετάλλευσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες, μέσω διεθνούς διαγωνισμού. Εκεί βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου... και, παρεμπιπτόντως, ιδιωτικοποιήστε την πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε όλους.
   José Saramago

Σχετικά με την Πελοπόννησο, μετά από την πλήρη απαξίωση και διάλυση, με ασκήσεις επί χάρτου, “τρέχει”   τελευταία η ελβετική πρόταση σύμφωνα με τα πρότυπα των αντίστοιχων ορεινών σιδηροδρόμων αυτής της χώρας, όπου “ο σιδηροδρομικός τουρισμός θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη τόσο για την οικονομική ανάπτυξη όσο και για την κοινωνική ανασυγκρότηση των πανέμορφων ορεινών περιοχών από τις οποίες διέρχεται” _βλ περισσότερα στο τέλος

Σιδηρόδρομοι
Πειραιώς-Αθηνών-Πελοποννήσου
_Σ.Π.Α.Π.

Ελληνική σιδηροδρομική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1882 και διαχειριζόταν τις μετρικού εύρους (1.000 χιλιοστά) σιδηροδρομικές γραμμές Πειραιά - Πάτρας, Πάτρας - Κυπαρισσίας, Κορίνθου - Καλαμάτας, καθώς και των κλάδων και συνδετηρίων γραμμών, συνδέοντας τον Πειραιά και την Αθήνα με την Πελοπόννησο. Οι Σ.Π.Α.Π. διαχειρίζονταν επίσης την στενού εύρους (750 χιλιοστά) οδοντωτή σιδηροδρομική γραμμή Διακοπτού - Καλαβρύτων. Για κάποια χρονικά διαστήματα διαχειρίστηκαν ακόμη τις μετρικές γραμμές Κρυονερίου - Αγρινίου στην Αιτωλοακαρνανία και Αγίων Αναργύρων - Λαυρίου στην Αττική. Η εταιρεία κρατικοποιήθηκε το 1954 και απορροφήθηκε από τον ΣΕΚ (Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους) το 1962.

Το πρώτο τμήμα μεταξύ Πειραιά, Αθηνών και Ελευσίνας ολοκληρώθηκε το 1884 και η γραμμή έφτασε στην Κόρινθο το 1885 και την Πάτρα το 1887. Εν τω μεταξύ, μια διακλάδωση στα ανατολικά από την Κόρινθο έφτασε στο Άργος, το Ναύπλιο και τους Μύλους το 1886. Η δυτική διακλάδωση έφτασε στον Πύργο και εν τέλει στην Κυπαρισσία το 1902. Οι Σ.Π.Α.Π απέκτησαν επίσης τις γραμμές μεταξύ Μύλων και Τρίπολης και μεταξύ Διαβολιτσίου και Καλαμάτας, καθώς και τη διακλάδωση Ασπρόχωμα - Μεσσήνη, από τη χρεοκοπημένη Εταιρεία Μεσημβρινών Σιδηροδρόμων Ελλάδος (Ε.Μ.Σ.Ε.) και κατασκεύασαν το εναπομείναν τμήμα, μεταξύ Τρίπολης και Διαβολιτσίου για την ολοκλήρωση του σιδηροδρομικού άξονα Κορίνθου - Καλαμάτας. Οι δύο γραμμές, Πάτρας - Κυπαρισσίας και και Κορίνθου - Καλαμάτας, συνδέθηκαν μεταξύ τους μέσω συνδετήριας γραμμής. Επίσης κατασκευάστηκαν μικρές διακλαδώσεις για να εξυπηρετήσουν σημαντικές πόλεις: Άργος - Ναύπλιο, Λεύκτρο - Μεγαλόπολη, Καβάσιλα - Βαρθολομιό - Λιμένας Κυλλήνης, Βαρθολομιό - Λουτρά Κυλλήνης, Πύργος - Ολυμπία και πολύ αργότερα (1954), Ισθμός - Λουτράκι. Ο Οδοντωτός σιδηρόδρομος Διακοπτού - Καλαβρύτων κατασκευάστηκε επίσης από τους Σ.Π.Α.Π. αλλά σε μικρότερο εύρος (750 χιλιοστά).

Η γραμμή από τον Πειραιά (σταθμός Πελοποννήσου) στην Κόρινθο είχε μήκος 99 χλμ., από την Κόρινθο στην Καλαμάτα μέσω Τρίπολης 236 χλμ., και από την Κόρινθο στο Ζευγολατιό μέσω Πάτρας και Πύργου 347 χλμ.. Το συνολικό μήκος του δικτύου μαζί με τις διακλαδώσεις έφτανε τα 731 χλμ..

Το 1929 οι Σ.Π.Α.Π. απέκτησαν τη γραμμή Ηρακλείου - Λαυρίου του σιδηροδρόμου Αθηνών - Λαυρίου, που μέχρι τότε διαχειρίζονταν οι Σιδηρόδρομοι Αττικής, και κατασκεύασαν μια συνδετήρια γραμμή μεταξύ Κάτω Λιοσίων (σήμερα Άγιοι Ανάργυροι) και Ηρακλείου, για να συνδέσουν το Λαύριο με το δίκτυο τους (1931). Τα επιβατικά δρομολόγια αυτής της γραμμής διακόπηκαν το 1957 και η γραμμή αποκόπηκε από το υπόλοιπο δίκτυο το 1962, λόγω της κατασκευής της εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και ιδιαίτερα κατά την απομάκρυνση των στρατευμάτων της Βέρμαχτ το 1944, το δίκτυο και το τροχαίο υλικό υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Η αντικατάσταση των υλικών και υποδομών των Σ.Π.Α.Π. θεωρήθηκε ακριβή και βασικά δεν έγινε ποτέ. Τα επίπεδα δρομολογίων επανήλθαν το 1948-49, ενώ η κατεστραμμένη γέφυρα του Αχλαδοκάμπου (μεταξύ Άργους και Τρίπολης), επανακατασκευάστηκε από τον Ο.Σ.Ε… 25 χρόνια αργότερα!! (1974).

Το 1951 οι Σ.Π.Α.Π. απορρόφησαν τη γραμμή Πύργου - Κατάκολου από τον Σιδηρόδρομο Πύργου - Κατάκολου (Σ.Π.Κ.) και το1953 τους Σιδηροδρόμους Βορειοδυτικής Ελλάδος (Σ.Β.Δ.Ε.), οι οποίοι διαχειρίζονταν μια σιδηροδρομική γραμμή μετρικού εύρους από το Κρυονέρι Αιτωλοακαρνανίας στο Μεσολόγγι και το Αγρίνιο.

Το 1920 κρατικοποιήθηκαν ως μέρος των ΣΕΚ, αλλά έγιναν και πάλι ανεξάρτητη εταιρεία δύο χρόνια αργότερα. Λόγω μεγάλων χρεών, οι Σ.Π.Α.Π. τέθηκαν υπό κυβερνητικό έλεγχο μεταξύ 1939 και 1940 και κρατικοποιήθηκαν ξανά το 1954. Το 1962 η εταιρεία απορροφήθηκε οριστικά από τους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους, τέλος από το 1971 και μέχρι την αναστολή λειτουργίας του, το 2011, η διαχείριση του μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου γινόταν από τον Ο.Σ.Ε. και τις θυγατρικές του εταιρείες.

Τα έργα κατασκευής της νέας, κανονικού εύρους (1.435 χιλιοστά), διπλής σιδηροδρομικής γραμμής _υποτίθεται υψηλών ταχυτήτων (Σ.Γ.Υ.Τ. _ “προαστειακού”) Αεροδρομίου Αθηνών - Πάτρας, ο άξονας της οποίας σε πολλά σημεία κατασκευάστηκε επάνω στον άξονα της μετρικής σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά – Πάτρας κατακερματίζοντάς την, καθώς και οδικά και άλλα έργα, είχαν ως αποτέλεσμα ουσιαστικά την κατάργηση του τμήματος Πειραιάς - Ρίο, καθώς αυτό έπαψε να αποτελεί συνεχή σιδηροδρομική γραμμή. Τρία μόνο, μικρά, τμήματα του κύριων αξόνων του μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου παραμένουν ακόμα ανοιχτά: Τα δύο στην Αχαΐα (Ρίο - Άγιος Ανδρέας και Άγιος Ανδρέας - Κάτω Αχαΐα), των γραμμών Πειραιά - Πάτρας και Πάτρας - Κυπαρισσίας αντιστοίχως, αμφότερα ως προαστιακός σιδηρόδρομος Πάτρας και το άλλο στην Ηλεία (μεταξύ Πύργου και Αλφειού), ως τμήμα της σιδηροδρομικής γραμμής Κατάκολου - Ολυμπίας. Το τμήμα Άγιος Βασίλειος - Ρίο της γραμμής Πειραιά - Πάτρας είχε παραμείνει επίσης σε λειτουργία, ως τμήμα του προαστιακού σιδηροδρόμου Πάτρας, ωστόσο το 2018 έκλεισε λόγω των εργασιών κατασκευής της διπλής σιδηροδρομικής γραμμής που αναφέραμε (Αεροδρομίου Αθηνών – Πάτρας).

Το υπόλοιπο μετρικό σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου, πλην των εν λειτουργία τμημάτων, χαρακτηρίζεται είτε καταργημένο είτε ενεργό σε προσωρινή αναστολή λειτουργίας ή υπό κατασκευή.

Σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου:
Απ’ την εγκατάλειψη στις τραγικές ελλείψεις και τους μεγάλους κινδύνους _ Αποκαλυπτικές οι καταγγελίες που μεταφέρει στον «Ριζοσπάστη» (Μόρτης 23) ο Στ. Πήλιος, γραμματέας του Συνδέσμου Σιδηροδρομικών Πελοποννήσου

Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη φέρνει στην επιφάνεια μεγάλα προβλήματα που επικρατούν και σε άλλες περιοχές της χώρας, ως αποτέλεσμα της πολιτικής ιδιωτικοποίησης και «απελευθέρωσης» και των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών και δικτύων.

Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση του εναπομείναντος δικτύου στην Πελοπόννησο. Μετά την εγκατάλειψή του από το 2012 έως και σήμερα, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά., διατηρούνται τμήματα στην Αχαΐα, με τον προαστιακό Ρίο - Πάτρα - Κάτω Αχαγιά (περίπου 30 χλμ.) και τον οδοντωτό Διακοπτό - Καλάβρυτα (περίπου 35 χλμ.), καθώς και στην Ηλεία με το δίκτυο Κατάκολο - Πύργος - Αρχαία Ολυμπία.

Για τα προβλήματα και τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους επιβάτες και το προσωπικό, μεγάλη σημασία έχουν όσα ανέφερε ο Σταύρος Πήλιος, γραμματέας του Συνδέσμου Σιδηροδρομικών Πελοποννήσου και αναπληρωτής γραμματέας του ΣΕΟΣ, ζητήματα που έχουν τεθεί και άλλες φορές στο παρελθόν, τα οποία γίνονται εκ νέου επίκαιρα.

Απ' τον καιρό του Τρικούπη...

Αναφερόμενος στο δίκτυο Ρίο - Πάτρα - Κάτω Αχαγιά, ο Σταύρος Πήλιος, συνδικαλιστής με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, στέκεται στο ιστορικό τού πώς «επέζησε» της ολοκληρωτικής διάλυσης, υπογραμμίζοντας: «Ήταν οι ανάγκες και ο αγώνας του λαού γειτονιών της Πάτρας που μαζί με τους εργαζόμενους στον τότε ΟΣΕ καταφέραμε να κρατήσουμε τη γραμμή που συνέδεε την πόλη απ' το κέντρο της με τις ανατολικές συνοικίες ως το Ρίο και τον Άγιο Βασίλη το 2012».

Εξηγεί ότι ακόμη και τότε ο ΟΣΕ, με θυγατρική την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν επιχορήγησε την κατασκευή των σταθμών - στάσεων. Αυτό το έπραξε ο δήμος. Εν συνεχεία, όταν η εταιρεία αντιλήφθηκε ότι υπάρχει πλέον κέρδος, έδειξε ενδιαφέρον για τη λειτουργία του δικτύου και όταν η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας ενέταξε την επισκευή της γραμμής με χρηματοδότηση ΕΣΠΑ από Αγιο Ανδρέα έως Αχαγιά (δηλαδή δεν θα ξόδευαν χρήματα ούτε για να την επισκευάσουν), ανέλαβε ο ΟΣΕ τη μελέτη και επίβλεψη. Ωστόσο, ο Σταύρος Πήλιος προειδοποιεί:

«Έχουμε απομείνει τρεις τεχνίτες γραμμής, όλοι κοντά στη συνταξιοδότηση. Υλικά για τη συντήρηση του δικτύου, που είναι κατασκευασμένο απ' την εποχή του Τρικούπη, δεν υπάρχουν. Προμήθειες σε ανταλλακτικά δεν γίνονται, αντιθέτως ανακυκλώνουμε υλικά. Μπορεί τα τρένα να μην αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες και ο προαστιακός ακόμα να διέρχεται με ασφάλεια, αλλά μπροστά και στο καλοκαίρι, ιδιαίτερα με τις υψηλές θερμοκρασίες, εγκυμονούν κίνδυνοι εκτροχιασμών, αφού τα σίδερα στραβώνουν».

Επί ΣΥΡΙΖΑ
αντί να ελέγξουν τις καταγγελίες,
δίωξαν τους συνδικαλιστές!

Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνεται ότι όπου οι εργολάβοι αναλαμβάνουν εργασίες συντήρησης των γραμμών, προκαλούνται προβλήματα εφόσον για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη, μειώνουν την ποιότητα των εργασιών. Παράδειγμα η γραμμή Πάτρα - Κάτω Αχαγιά.

«Η λειτουργία της γραμμής Ρίο - Πάτρα έφερε και την επέκταση απ' την Πάτρα στην Κάτω Αχαγιά. Το έργο χρηματοδοτήθηκε μέσω ΕΣΠΑ από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Η επισκευή του υπάρχοντος εγκαταλειμμένου δικτύου πραγματοποιήθηκε την περίοδο 2016 - '19.  Όταν το Σωματείο Εργαζομένων του ΟΣΕ της Πάτρας κατήγγειλε για τη συγκεκριμένη εργολαβία ότι τα έργα δεν γίνονται σύμφωνα με τις μελέτες, η τότε διοίκηση του ΟΣΕ, αντί να ελέγξει τις καταγγελίες, κάλεσε τους συνδικαλιστές σε απολογία. Αυτά επί ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δίκτυο Πάτρα - Κάτω Αχαγιά εγκαινιάστηκε δύο φορές από τις περιφερειακές αρχές ΠΑΣΟΚ αρχικά και ΝΔ εν συνεχεία, χωρίς μέχρι σήμερα να λειτουργεί όπως πρέπει».Είναι τέτοια η κατάσταση με την παραχώρηση κομματιών σε εργολάβους, που ακόμη και για τα αυτόματα συστήματα προστασίας στις διαβάσεις (ΑΣΙΔ) δεν υπάρχουν εργαζόμενοι για τη συντήρησή τους!

«Η εταιρεία πρόσφατα προσέλαβε δύο εργαζόμενους με το απαράδεκτο καθεστώς “μπλοκάκι”, οι οποίοι, επειδή δεν θεωρούνται υπάλληλοί της, δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά της. Έτσι, για το δίκτυο Πάτρα - Κάτω Αχαγιά, για 37 μηχανήματα στις διαβάσεις, που καθημερινά παρουσιάζουν βλάβες, όταν από έλλειψη ανταλλακτικών δεν επιδιορθώνονται αμέσως, καλούνται εταιρείες σεκιούριτι για να φυλάνε τις διαβάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και για 12 μηχανήματα στο δίκτυο Ρίο - Πάτρα».

Με λίγα λόγια, δηλαδή, ουσιαστικά και η φύλαξη των διαβάσεων πέρασε σε εταιρείες σεκιούριτι με κόστος χιλιάδων ευρώ (ενώ το προσωπικό τους αμείβεται με ψίχουλα), την ίδια ώρα δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις φυλάκων ισόπεδων διαβάσεων που είχαν προσληφθεί με διαδικασίες ΑΣΕΠ (περίπου 165 άτομα πανελλαδικά)! Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους αγωνίζονται να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους.

Χιλιάδες ευρώ αντί για μόνιμη λύση

Όσον αφορά το «τουριστικό καμάρι», όπως διαφημίζεται και από μερίδα των τοπικών αρχών, του οδοντωτού Διακοπτό - Καλάβρυτα, ο ΟΣΕ δεν διαθέτει κανένα δικό του μέσο μεταφοράς εργαλείων και υλικών για τη συντήρηση του δικτύου, ακόμη και για την αντιμετώπιση του πολύ συχνού φαινομένου των κατολισθήσεων.

«Η ιδιωτική πλέον εταιρεία "Hellenic Train" χρεώνει τον ΟΣΕ, δηλαδή το Δημόσιο, 7.000 έως 8.000 ευρώ για μίσθωση βαγονιών, κάθε φορά που χρειαζόμαστε να μεταφέρουμε υλικά για επισκευές στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Αυτό αντί να αγοράσει ένα απαραίτητο αναγκαίο όχημα που θα έδινε μόνιμη λύση», αναφέρει ο Σταύρος Πήλιος, εξηγώντας ότι πρόκειται για συχνό φαινόμενο, όπως και οι διακοπές των δρομολογίων γι' αυτόν τον λόγο.

Στο με πολλές ιδιαιτερότητες, λόγω και του ορεινού όγκου της περιοχής δίκτυο, που δεν έχει παράλληλους δρόμους παρά μόνο απ' τις ράγες (λόγος για τον οποίο απαιτείται και το αναγκαίο όχημα), έχουν απομείνει μόλις δύο τεχνίτες γραμμής για 35 χλμ.

«Διαχρονικά και αποφασιστικά, αναφερόμαστε όχι μόνο στην κατάσταση αλλά και απαιτούμε μέτρα. Με ευθύνη όλων των ιθυνόντων των εταιρειών διαχείρισης των γραμμών και των δρομολογίων, μέχρι σήμερα αυτά δεν λαμβάνονται. Ευθύνη έχουν και οι κυβερνήσεις που τους δίνουν αυτά τα δικαιώματα, που υλοποιούν αυτή την αντιλαϊκή πολιτική, όπως και οι περιφερειακές αρχές διαχρονικά, αλλά και η πλειοψηφία των δημοτικών αρχών, που τις στηρίζουν», σημειώνει, καλώντας σε συνέχιση της πάλης και για ασφαλείς συγκοινωνίες, σύγχρονες, δημόσιες, με πρόσληψη του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού, με όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Και καταλήγει: «Σιδηρόδρομος χωρίς σιδηροδρομικούς δεν λειτουργεί. Θα έχουμε συνεχώς προβλήματα».

"Εκσυγχρονιστική" χαριστική βολή στον ΟΣΕ: Συρρίκνωση του δικτύου, κατάργηση σιδηροδρομικών γραμμών και δραστική μείωση του προσωπικού, με παράλληλη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, είναι οι τρεις πρώτοι στόχοι της κυβέρνησης, πριν την ιδιωτικοποίηση (Ριζοσπάστης 1998)

Καρμανιόλα το σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου
Συνειδητή πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ η εγκατάλειψή του. Συχνό φαινόμενο τα δυστυχήματα με εκτροχιασμούς και σε αφύλαχτες διαβάσεις (Ριζοσπάστης 2005)

Δείτε και τα παρακάτω 2 _σημεία γραφής του πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι κάποια κινήματα και επιστήμονες

Ερωτήματα στον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου απευθύνει το Κίνημα Διάσωσης και Επαναλειτουργίας του Σιδηροδρόμου Πελοποννήσου _ ΚΙ.Δ.Ε.ΣΙ. Π.

1. Κατά την πρόσφατη συνάντησή μας ισχυριστήκατε πως όλες οι μελέτες που έχουν υλοποιηθεί για τη βιωσιμότητα του εναπομείναντος μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου, συμπέραναν ότι οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης – ακόμα και η τουριστική – προκύπτει ζημιογόνος  Αυτό είναι εξόχως ανακριβές και θεωρούμε ότι δεν μπορεί ένας Περιφερειάρχης να ψεύδεται ωμά (…), διότι η πραγματικότητα είναι ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχει υλοποιηθεί ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ολοκληρωμένη επιστημονική μελέτη βιωσιμότητας για ολόκληρο το εναπομείναν μετρικό σιδηροδρομικό δίκτυο στα όρια της Περιφέρειας Πελοποννήσου από ΚΑΝΕΝΑΝ! _ Αν εσείς ή οι Υπηρεσίες σας έχετε αντίθετη άποψη, σας καλούμε να δώσετε στη δημοσιότητα τις μελέτες τις οποίες επικαλεστήκατε.
(…)
4. Δεν συμφωνούμε βέβαια πως οτιδήποτε είναι «ζημιογόνο» (με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια) και δεν βγάζει τα έξοδά του, πρέπει να καταργηθεί. Πρέπει να αποδαιμονοποιήσετε την έννοια «κρατική επιδότηση λειτουργίας» σε υπηρεσίες που ενδεχομένως δεν βγάζουν μεν τα έξοδά τους αλλά προσδίδουν παράπλευρα οφέλη κοινωνικού, τουριστικού, περιβαλλοντικού χαρακτήρα στις τοπικές κοινωνίες τις οποίες εξυπηρετούν.
Αλλά και η Περιφέρεια Πελοποννήσου χρηματοδότησε μέσω ΠΕΠ τη ριζική ανακατασκευή της μετρικής γραμμής Κορίνθου – Τρίπολης – Καλαμάτας την περασμένη εικοσαετία. Είναι το περίφημο έργο με το οποίο εκσυγχρονίστηκε με βαριά επιδομή το σύνολο του σιδηροδρομικού άξονα, ο οποίος στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε στην τύχη του πριν προλάβει να κυκλοφορήσει σε όλο το μήκος του ούτε ένα δρομολόγιο! Ένα έργο κόστους 80 εκατομ. ευρώ…

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
για την Επανεργοποίηση του ιστορικού σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου

Ελβετική λύση για τον ex ΣΠΑΠ_σιδηρόδρομο

Πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα επιβατικό-τουριστικό τρένο; – Ελβετοί εμπειρογνώμονες παρουσίασαν ενδιαφέρουσες προτάσεις βασισμένες στην επιτυχημένη εμπειρία τους. Το τρένο της Πελοποννήσου ξαναμπαίνει σιγά σιγά στις ράγες του. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα από τη διήμερη εκδήλωση που διοργάνωσε η ελβετική πρεσβεία μαζί με την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ).

Η προσπάθεια αναβίωσης του σιδηροδρόμου του Τρικούπη στην Πελοπόννησο ξεκίνησε το 2016 από τον καθηγητή Bernd Scholl του Πολυτεχνείου ETH της Ζυρίχης και ακολούθησε μια κοινή πρωτοβουλία της ΕΛΛΕΤ και της ελβετικής πρεσβείας σε συνεργασία με ελβετούς εμπειρογνώμονες και το ΕΜΠ. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο πρεσβευτής της Ελβετίας Stefan Estermann, πρόκειται για μια γραμμή που ενώνει σημαίνοντες ιστορικούς τόπους, όπως την Κόρινθο, το Ναύπλιο, την Ολυμπία και τις Μυκήνες.

Γιατί είναι σημαντική πρωτοβουλία; Η συντονίστριά της, αρχιτέκτων πολεοδόμος και μέλος του ΔΣ της ΕΛΛΕΤ Ειρήνη Φρεζάδου εξηγεί: «Αυτή η σπουδαία εθνική υποδομή καταρρέει. Αν αξιοποιηθεί σωστά, σύμφωνα με τα ελβετικά πρότυπα των αντίστοιχων ορεινών σιδηροδρόμων, ο σιδηροδρομικός τουρισμός θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη τόσο για την οικονομική ανάπτυξη όσο και για την κοινωνική ανασυγκρότηση των πανέμορφων ορεινών περιοχών από τις οποίες διέρχεται». Αρκεί να υπενθυμίσουμε τον οδοντωτό, ένα από τα τρία λειτουργούντα ακόμα τμήματα του σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου.
«Η πρότασή μας», επισημαίνει η κυρία Φρεζάδου, «περιλαμβάνει επανενεργοποίηση σε 5 φάσεις με μεικτή χρήση (επιβατική και τουριστική). Ας μην ξεχνάμε πως το θεματικό μοντέλο του σιδηροδρομικού τουρισμού για 12 μήνες τον χρόνο είναι απολύτως βιώσιμο, μακριά από το καταστροφικό για το περιβάλλον και την κοινωνία μοντέλο: παραλία, ομπρέλα, ξαπλώστρα». Σημαντική για το περιβάλλον είναι επίσης η μετατόπιση της επιβατικής και τουριστικής κίνησης από τον δρόμο στον σιδηρόδρομο – το πιο φιλικό μέσον μεταφοράς. Οι συμμετέχοντες ξεναγήθηκαν σε μοναδικούς σταθμούς-κοσμήματα της Πελοποννήσου. Αναμένουμε και τις επόμενες κινήσεις της επιστημονικής ομάδας και των εμπειρογνωμόνων.