Στο καφενείον "η Ελλάς"

 🔹25 Μάρτη, πάει να βραδιάσει🔹
  🇬🇷 Μια ακόμη παρέλαση τέλειωσε
🌀 ⛈️ Δεν ήρθαν και τα «χιόνια στο κέντρο της Αθήνας»

🔹 Μετά το μήνυμα του πρωθυπουργού … 200 χρόνια από την επανάσταση του 21 ο λαός αναστοχάζεται και προχωρά ενωμένος -εμπνεόμενος από τους προγόνους κλπ. με μια χούφτα αγωνιστών -μέσα κι έξω από την Ελλάδα…

Τα είδαμε όλα!
🇬🇷 Από Φουστανελοφόρους (με τη μάσκα τους -παραλλαγής, βεβαίως βεβαίως) μέχρι “ειδικούς”, όλων των οπλικών συστημάτων να εξηγούν πόσα Απάτσι κλπ ελικόπτερα παντός καιρού έχουμε -μαζί με “εκείνο που μοιάζει μπαζούκα”! κά, που θα “ξεσκίσουν” την Τουρκιά…
Τις 21 βολές και τη διαδικασία αποκάλυψης των σημαιών και πολλά άλλα

Στο καφενείον “η Ελλάς” ο σαλτιπάγκος
πουλά τα νούμερα φτηνά
δραχμή τα ακροβατικά
οι αλυσίδες δωρεάν
το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε.

Ασώματος η κεφαλή περάστε κόσμε
τη βρήκανε στην Αφρική
καπνίζει, πίνει και πονά
τρελαίνεται για μουσική
χορεύει με τα μάτια δυο δραχμές
ποιος θα τη δει; Περάστε κόσμε.

Στο καφενείον “η Ελλάς” οι θεατρίνοι
μ’ ασετυλίνη και κεριά
την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά
με φουστανέλες δανεικές
και δάκρυ πληρωμένο δυο αυγά
και τρεις δραχμές, περάστε κόσμε.

Εδώ με τον Νίκο Ξυλούρη στο άλμπουμ "ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ" 1972.

Το τραγούδι πρωτοακούστηκε στον κύκλο τραγουδιών "ΧΡΟΝΙΚΟ" με ερμηνεύτρια τη Μαρία Δημητριάδη το 1971
Εδώ ζωντανά στο Ηρώδειο 1988

Όλη η επική σύνθεση
Μουσική - Γιάννης Μαρκόπουλος | Στίχοι - Κώστας Γεωργουσόπουλος | Ερμηνεύουν ο Νίκος Ξυλούρης και η Μαρία Δημητριάδη
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, που στηρίχτηκε στους παραδοσιακούς σκοπούς του τόπου μας, παραπέμποντας στη δημοτική μουσική μας, το καλοκαίρι του 1970, θα γνωρίσει το Νίκο Ξυλούρη στην Κρήτη και θα του ζητήσει να είναι ο κύριος ερμηνευτής του «Χρονικού», το οποίο ετοίμαζε εκείνη την εποχή πάνω σε στίχους του Κ.Χ. Μύρη (Κώστας Γεωργουσόπουλος). Ήταν η πρώτη φορά που ο Ξυλούρης «συστηνόταν» στο ευρύ κοινό με μη κρητικό ρεπερτόριο και η ιδιόρρυθμη και «πρωτόγονη» φωνή του έκανε μεγάλη εντύπωση.

 

Καλή ακρόαση και αναπόληση...

 

Και προς άρση παρεξήγησης: Η Satira (από το λατινικό satura lanx) αποτελεί μορφή λόγου, τέχνης & επικοινωνίας, που μέσα από το κρίσιμο και κριτικό βλέμμα στις πτυχές της κοινωνίας, αναδεικνύει τις αντιφάσεις και δεν έχει καμιά σχέση με το ffottò (χωρατό).
Από την αρχαία Ελλάδα, η σάτιρα είχε πάντα ένα ισχυρότατο πολιτικό αποτύπωμα, στην πόλη (polis) και σημαντική επιρροή στη δημόσια κοινή γνώμη –ιστορική έχει μείνει η βίαια επίθεση του "δημαγωγού" Κλέωνα εναντίον του Αριστοφάνη.
Από την άποψη αυτή δώστε την πρέπουσα προσοχή σε κάποιες αποστροφές που έκλεψαν τα ΜΜΕ, όπως
"Ο άνδρας με το κιλτ που βρισκόταν πάντα ένα βήμα πίσω από τον πρίγκιπα Κάρολο, στην επίσκεψη στην Αθήνα" ...Ο πρίγκιπας Κάρολος (που απ' ότι μαθαίνουμε θα πολιτογραφηθεί Έλληνας) και η σύζυγός του, Καμίλα,  παρακάθισαν σε επίσημο δείπνο που παρέθεσε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Ένα αμιγώς ελληνικό μενού απόλαυσαν οι επίσημοι προσκεκλημένοι στο δείπνο για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.
Ο πρώτος Έλληνας σεφ που βραβεύτηκε με αστέρι Michelin, ο μυθικός Λευτέρης Λαζάρου, ετοίμασε συνολικά 45 πιάτα, με «καθαρά ελληνικά προϊόντα από πολλές περιοχές της χώρας, με πρόθεση να τονιστεί το ελληνικό στοιχείο» - μεταξύ άλλων, ξεχωρίζουν κιμάς γαρίδας σε ζωμό μαζί με φύλλο λάχανο με κρόκο Κοζάνης, το φιλέτο χριστόψαρου με πουρέ από χειμωνιάτικες ρίζες και ντοματίνια Κρήτης και η κακαβιά με πεσκανδρίτσα από την Εύβοια και λάδι Καλαμάτας.

 

Που να βρεθούν λεφτά για μαζικές προσλήψεις υγειονομικών που ζητάνε τα "γιατρουδάκια" (Σιώρες & Σια)

 

 

 

Οι "όλοι-μαζί-μπορούμε"

 

 Για την ιστορία, ο πρωθυπουργός στο φετινό μήνυμά του για την 25η Μαρτίου με το βλέμμα στραμμένο ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, σημείωσε ότι διακόσια χρόνια μετά, η Ελλάδα είναι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, με ισχύ και κύρος σε ολόκληρο τον κόσμο και τόνισε ότι «το στοίχημα της γενιάς μας» είναι να γίνει η «Ελλάδα και πάλι πρωταγωνίστρια των καιρών».
Παράλληλα, αναφερόμενος στη σημερινή συγκυρία και επιχειρώντας να καθησυχάσει τον λαό για τη δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το δημόσιο σύστημα Υγείας με ευθύνη της κυβέρνησης που δεν προσλαμβάνει ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και αρνείται να επιτάξει τις ιδιωτικές δομές Υγείας, ισχυρίστηκε ότι η φετινή 25η Μαρτίου μας βρίσκει (σσ. για εκατοστή φορά) στην «τελική μάχη με την πανδημία.

Με τις δυσκολίες πολλές, όμως ορατή πλέον τη νίκη (…) Η χώρα μας βγαίνει ισχυρότερη από αυτή την περιπέτεια: Με ενωμένη την κοινωνία, ανθεκτική την οικονομία και αποτελεσματικότερο το κράτος. Και επιπλέον, με δυνατούς δεσμούς εμπιστοσύνης ανάμεσα στην πολιτεία και τους πολίτες.
Κάτι που αναδείχθηκε στα πολλά και ταυτόχρονα μέτωπα που δώσαμε μάχες: Στην υπεράσπιση των συνόρων μας σε Έβρο και Αιγαίο. Στη θωράκιση της Δημόσιας Υγείας και της κοινωνικής ευημερίας. Αλλά και απέναντι στις προκλήσεις των γειτόνων μας».

Στο ίδιο μήκος κύματος, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, σε δήλωσή της μετά από τη στρατιωτική παρέλαση, δήλωσε υπερήφανη για «όσα έχουμε πετύχει», «ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, στον πυρήνα της ΕΕ και παράγοντα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».

Ο Αλέξης Τσίπρας - Alexis Tsipras @atsipras από τη μεριά του, για μια φορά ακόμη επαναστάτης δήλωσε
Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης και υπερηφάνειας για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα όπου γης.
Η επαναστατική - δημοκρατική παρακαταθήκη του Εικοσιένα είναι αυτή που πότισε τους πολιτικούς μας θεσμούς, την ιστορική μας συνείδηση και τη συλλογική μας μνήμη.
Έχουμε μπροστά μας μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί. Ώστε η επόμενη μέρα, να μας βρει όλους ενωμένους και αποφασισμένους για να χτίσουμε την Ελλάδα που αξίζει στις επόμενες γενιές. https://facebook.com/tsiprasalexis/
Στέλνω την αλληλεγγύη και τη στήριξή μου στους υγειονομικούς. Καλώ κάθε πολίτη να βρει δύναμη και κουράγιο για να ξεπεράσουμε τα δύσκολα

1. Το εθνικό παρελθόν παρουσιάζεται ως ΕΝΙΑΙΟ, πέρα από κοινωνικούς και ταξικούς διαχωρισμούς και επιχειρείται να αποκρυφτεί ο ταξικός χαρακτήρας του σημερινού καπιταλιστικού κράτους
2. Συστηματική προσπάθεια αξιοποίησης της ιστορίας προς όφελος του αστικού ιδεολογήματος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ και των αναγκών της αστικής εξουσίας (στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος και μέσα από ΜΜΕ και ΜΚΔ)
3. Παραλλαγή αστικής προσέγγισης της Επανάστασης από το ΣΥΡΙΖΑ και πέρσι τέτοια μέρα (για τα 199 χρόνια)
«Η Επανάσταση του 1821 ήταν μια λαϊκή, δημοκρατική επανάσταση, βασισμένη στις αξίες και τα ιδανικά του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης»Q pαρουσιάζοντας την Επανάσταση όχι ως αστική, αλλά ως λαϊκή δημοκρατική αποκρύπτει το πραγματικό περιεχόμενο της εξουσίας και του κράτους που προέκυψε από αυτή.

 

 

Δ. Κουτσούμπας: Η Επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι η «ανάγκη» πάντα «γίνεται Ιστορία»

 Στο «CNN Greece» δημοσιεύεται άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, το οποίο και παραθέτουμε:

Η Επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι η ''ανάγκη'' -αργά ή γρήγορα, πολλές φορές κουραστικά και βασανιστικά- πάντα ''γίνεται Ιστορία''

Στην εποχή που ξέσπασε η Επανάσταση, που ήχησαν για πρώτη φορά τα όπλα των Επαναστατών στη Μολδοβλαχία και κατόπιν στα εδάφη του μετέπειτα ελληνικού κράτους, οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής που επικρατούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν ήδη ξεπεραστεί.

Το νέο, που τότε πρέσβευε η ανερχόμενη αστική τάξη, ασφυκτιούσε μέσα στο παλιό, ήδη πολύ πριν το ’21. Χρειάστηκε όμως να περάσουν αρκετά χρόνια, να υπάρξει η απαραίτητη ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική προετοιμασία μέχρι να βγει στο προσκήνιο, να παλέψει και τελικά να νικήσει.

Η ιστορική πρωτοβουλία για την Επανάσταση άνηκε στην ανερχόμενη τότε αστική τάξη.
Αυτή ήταν που μετουσίωσε την αντίθεση στην οθωμανική υποτέλεια σε εθνική συνείδηση και τελικά σε επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα.
Ο στόχος της επαναστατημένης αστικής τάξης, δηλαδή η συγκρότηση ενός σύγχρονου αστικού έθνους-κράτους, σήμαινε ταυτόχρονα και ρήξη με τους όρους της οθωμανικής κυριαρχίας, προσδίδοντας έτσι στην Επανάσταση και απελευθερωτικό χαρακτήρα και επιτρέποντας στην αστική τάξη να συμπαρασύρει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις στα επαναστατικά της σχέδια.
Σε αυτή τη διαδικασία διαδραμάτισε πρωτοποριακό και σημαντικό ρόλο η "Φιλική Εταιρεία", που προετοίμασε και οργάνωσε το ξέσπασμα της Επανάστασης.

Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, ακούμε συχνά να γίνεται λόγος για ''εθνική ενότητα'' και ''εθνική ομοψυχία''. Μάλιστα ορισμένοι επικαλούνται γι’ αυτό και το ''αθάνατο κρασί του ‘21''. Είναι όμως έτσι;

Στην πραγματικότητα, όπως αποδεικνύεται από τη μελέτη της Ιστορίας της Επανάστασης του 1821, αλλά και απ’ όλη την Ιστορία της ανθρωπότητας, η "εθνική ενότητα" δεν υπήρξε ποτέ και ούτε είναι δυνατό να υπάρξει σε συνθήκες ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων και πάλης.

Οι ταξικές αντιθέσεις ήταν, είναι και θα είναι -όσο υπάρχουν ταξικές κοινωνίες- πανταχού παρούσες, καθώς δεν δημιουργούνται και δεν καθορίζονται από τις όποιες υποκειμενικές διαθέσεις και επιδιώξεις. Έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα και είναι ασυμφιλίωτες.
Αυτό το συμπέρασμα πρέπει να το κρατήσουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι νέες και οι νέοι της πατρίδας μας.
Ειδικά μπροστά στο φόβο, τη ματαιοδοξία που καλλιεργεί το σύστημα με το διαχρονικό ''τίποτα δεν αλλάζει''.

Άλλωστε και η Επανάσταση του ’21 δεν ξέσπασε σε ιδανικές συνθήκες, αλλά σε μια εποχή που η ήττα του Ναπολέοντα και η συγκρότηση της ''Ιεράς Συμμαχίας'' είχε διαμορφώσει έναν δυσμενή διεθνή συσχετισμό για τις ίδιες τις αστικές δυνάμεις.

Επομένως κανένας δυσμενής συσχετισμός, όσο αναλλοίωτος και αν φαντάζει, όσο "μαύρο" κι αν κυριαρχεί, δεν μπορεί να εμποδίσει την πορεία της ανθρωπότητας προς τα μπρος, δεν μπορεί να εμποδίσει την ανατροπή ενός κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού, εφόσον έχουν ήδη αναπτυχθεί οι υλικές προϋποθέσεις που το απαιτούν.
Γιατί, όπως είπε κάποτε και ο Χαρίλαος Φλωράκης ''οι μπροστάρηδες των λαών και των εποχών -όπως είμαστε και οι κομμουνιστές- ποτέ δε σταύρωσαν, όσο βαριά κι αν ήταν η ήττα, τα χέρια. Πάντα έβρισκαν τρόπους να ξαναβάζουν μπροστά τις τροχαλίες της Ιστορίας''.

Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21, η ίδια τάξη που τότε ήταν στην πρωτοπορία της Ιστορίας, είναι αυτή που σήμερα πασχίζει, με κάθε τρόπο, να κρατήσει πίσω τις ''τροχαλίες'' της Ιστορίας.

Στη σημερινή εποχή, η μοναδική απάντηση απέναντι στο γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα, που καταδικάζει τους λαούς στη φτώχεια, την ανεργία, τον πόλεμο, την προσφυγιά, είναι η σοσιαλιστική επανάσταση για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Αν η αστική - απελευθερωτική Επανάσταση του 1821 γέννησε το ελληνικό αστικό κράτος, η Σοσιαλιστική Επανάσταση στον 21ο αιώνα θα γεννήσει εκείνο το κράτος, στο οποίο θα πάψει -οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά- η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που θα ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όλους τους πόθους των εργαζομένων και της νεολαίας.

Γιάννης Σκαρίμπας: Το 21 και η αλήθεια

Το Εικοσιένα, όπως το ξέρουμε μέσα από την επίσημη ιστορική παράδοση, μοιάζει με τ’ αναστραμμένο είδωλο που βλέπουμε να καθρεφτίζεται στα θαμπά νερά μιας λίμνης...

«Το 21 και η αλήθεια» του Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) τυπώθηκε από τις εκδόσεις «Κείμενα» του Κερκυραίου Φίλιππου Βλάχου (1939-1989) και κυκλοφόρησε το 1971, επί δικτατορίας, με αφορμή τα 150 χρόνια (τότε) από την Επανάσταση, από τα πρώτα που στέκεται έξω από την «κρατούσα» άποψη για το ’21, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερο κλήρο, προύχοντες, λογίους και πολιτικάντηδες πάνω στους οποίους ακούμπησε η «επίσημη» ιστορία και θάφτηκε από την «προληπτική» λογοκρισία της εποχής

Γράφει ο Φωτιάδης:
«Το Εικοσιένα, όπως το ξέρουμε μέσα από την επίσημη ιστορική παράδοση, μοιάζει με τ’ αναστραμμένο είδωλο που βλέπουμε να καθρεφτίζεται στα θαμπά νερά μιας λίμνης. Είναι βέβαια η ίδια εικόνα, μα δοσμένη από την ανάποδη. Για να γνωρίσει κανείς τ’ αληθινό Εικοσιένα, πρέπει να σκύψει πάνω σ’ άλλα κείμενα, σ’ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ’ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι και άστραφτε το γιαταγάνι και στ’ απομνημονεύματα των αγωνιστών – του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και τόσων άλλων.
Δύο είταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων. Του πρώτου οι ρίζες αντλούνε τους χυμούς τους από τα “Δίκαια του ανθρώπου” του Ρήγα Βελεστινλή, πάνω στ’ άλλο πέφτει βαρύς ο ίσκιος της “Πατρικής Διδασκαλίας” του Μακαριωτάτου Πατριάρχη της Αγίας Πόλης Ιερουσαλήμ Κυρ-Άνθιμου – ή πιο σωστά του Γρηγορίου».

Γιάννης Σκαρίμπας: το 21 και η αλήθεια

(…)
Το είπα και το ξαναλέω: Το 21 δεν ήταν όμοιο με καμία επανάσταση του κόσμου. Το ότι, παρά τον Μέττερνιχ και το Συνέδριο της Βιέννης, παρά τον Ιμπραήμ και τον Ιγνάτιο, παρά τον Κοραή και το Βρυώνη, παρά την αντίδραση του Ιερατείου και των Προκρίτων, μπόρεσε και να εκραγεί και να σταθεί, αυτό δεν ήταν θαύμα – γιατί το θαύμα είναι μια παραβίαση της φυσικής διαδικασίας της ύλης (πράγματα της δικαιοδοσίας των Αγίων μας).
Το 21, ήταν μια Εθνικο-Κοινωνική επανάσταση, η πρώτη και η τελευταία της Ιστορίας. Χτύπησε τον Κιουταχή και τον Δράμαλη, όσο και το ντόπιο τσορμπατζή και το δυνάστη. Αποθέωσε τον Κανάρη, ενώ κατέλαβε την Καγκελαρία της Ύδρας εξ εφόδου. Κήδεψε το Μάρκο Μπότσαρη και τον Μπάυρον, ενώ στα Βέρβαινα θα ’σφαζε τον Παλαιών Πατρών και τους Προκρίτους.
Είναι Μεγάλο, ΟΧΙ για τις απαντήσεις (που δε δόθηκαν), αλλά έθεσε ερωτήσεις:
Μπορεί να, ένας λαός νοείται λεύτερος, με μόνο την Εθνική ανεξαρτησία του; Η άλωση της Βαστίλλης, λέει ΟΧΙ.
Αλλά του 21 οι ερωτήσεις είναι δύο: χωρίς την Εθνική ανεξαρτησία τους οι λαοί, μπορούν, να αλώνουν τις Βαστίλλες τους;
Την ερώτηση αυτή, πρώτο την έθεσε, μπρος στους Ιστορικούς του κόσμου, το 21. Κι αυτοί, έμειναν κόκκαλο – δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν στο τσαρούχι!
Η ερώτηση τούς ήρθε σαν κεντιά βούκεντρου ζευγολάτη στα οπίσθια. Ήσαν ο όνος ο αρνούμενος να διασκελίσει το αυλάκι. Βάλθηκαν να ψάχνουν λοιπόν την Ιστορία
Πουθενά, πουθενά – καμιά τέτοια άλλου είδους ταραχή, κανένα τέτοιο στραβομουτσούνιασμα του «ωραίου»!
Τι λοιπόν; Τα Δερβενάκια και το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι και το Βαλτέτσι, το Ναυαρίνο και το Πρωτόκολλο (για την ανεξαρτησία) του Λονδίνου, όλ’ αυτά θα μνέσκαν μάταια, χωρίς το σφάξιμο των Προκρίτων;

Ώστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοντζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ το Κράτος, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία, ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του; ήταν το «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης»; Έτσι είναι.
Και ώστε, μια  μόνον  Εθνική επανάσταση, χωρίς την Κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που μόνον αναγκαζόμενο το «κατεστημένο» την επιτρέπει; Έτσι είναι. Ξεφυλλίσατε την Ιστορία μέχρι τα σήμερα και πέστε μου κάνα που να μην είναι –αυτό– έτσι. Εκατοντάδες εθνικές επαναστάσεις, πέτυχαν ή απότυχαν, αλλά καμιά εθνικοκοινωνική δεν επιχειρήθηκε.

Οι μόνο κοινωνικές, όπου των χρόνων και των καιρών, όπου της γης και του πελάου, καταπνίγηκαν μέσα στο αίμα τους, ανελέητα.
Μα, θα μου πείτε: η  Γαλλική, δεν ήταν αυτή κοινωνική; Και θα σας πω:
Μα, Κύριοι, απότυχε. Η 4η τάξη, ο λαός (οι και, «ξεβράκωτοι» ειπωθέντες) χτυπήθηκε άγρια και «γουλίστηκε» από την αστική τάξη σαν χταπόδι.
Μόλις πρόλαβε κι έβαλε φωτιά σε καμιά εκατοστή Πύργους αφεντάδων του κι έσφαξε μερικές χιλιάδες ευγενήδες. Από Επισκόπους; πολύ λιγότερους. Στις δύο Μπρυμέρ, «καθάρισε» κι άλλες τους μερικές χιλιάδες γαλαζοαίματους και όμοιούς τους αλιτήριους, στα μπουντρούμια.
Αυτό ήταν όλο-όλο του που πρόφτασε. Ύστερα ο (τζόκεϋ) Ναπολέων τον καβάλησε, πότε σαν γάιδαρο ξεσέλωτο και πότε σαν άτι του με λοφίο.
Λίγο αργότερα (το 1848) ξαναξεσηκώθηκε στο ποδάρι. Νυν, υπέρ πάντων ο αγών.
Το ψωμοτύρι ενάντια στον αστακό, «το κασκέτο ενάντια στον πίλο». Με δεκάδες χιλιάδες πτώματα την ξαναπλήρωσε την επανάστασή του ο λαουντζίκος.
Την εκατό τοις εκατό κοινωνική, ύστερα από τα πενήντα τοις εκατό του 21.
Και επακολούθησαν –γραμμή– το καβαλίκεμα, από το Ναπολέοντα το Γ και απ’ αυτόν, έως τον Θιέρσο κι απέ στον Πουανκαρέ, κι ύστερα στο Ντε Γκωλ και δόστου να ’χει… Έως που κάποιος συμβιβασμός ήρθ’ επιτέλους – και η Δημοκρατία έχει το δικαίωμα… να πυροβολάει… το λαό!... Πράγματι, εξαιρουμένης της Ρούσσικης του 1917, καμιά, μόνον κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε· όλες μαζί, το πλήρωσαν με πολλά εκατομμύρια πτωμάτων…

Μόνον ένας Φεραίος, τη λόγια (πριν από το 21) φάρα αυτή, των «Λόγιων της Διασποράς» και των φαρδομάνικων Ιεραρχών, μόνον αυτός την προανάκρουσε τη Λευτεριά κρατούσαν σπάθα. Οι άλλοι, αυτοί μακροημέρευσαν – πάντα τις «ελληνικούρες» τους κοπανώντας
Να, τι λέει πάνω σ’ αυτά, ο Γερμανός ιστορικός Κ. Μένδελσων Βαρθόλδη στην «Ιστορία της Ελλ. Επαναστάσεως»
«Ελευθερωταί αυτής (= της Ελλάδας) υπήρξαν ουχί σοφοί, ανατραφέντες παρά την εστίαν της κλασσικής αρχαιότητος, αλλ’ άνδρες εξ ακοής μόνον την αρχαιότητα γνωρίσαντες και μόλις μαθόντες ν’ αναγιγνώσκωσι και να γράφωσιν· ουχί φρόνιμοι και εύποροι αλλ’ άνθρωποι από ευτελούς μόλις εργασίας, από ταριχείας ορτύγων και συλλογής ελαίων αποζώντες· άνδρες ουχί του καλάμου και της θεωρίας…»
Αλλ’ ας μη σκάζαν, δεν θα –το 21– τους κατάνταε «παρακλαυσίθυρους» χειρότερων αφεντάδων. Θα, μετά την «απελευθέρωση», τους έκανε καρπαζοεισπράχτορες του κράτους.
Η γραφειοκρατία (η πιο «κατεστημένικη» μορφή όλων των δουλειών του λαουντζίκου), θα τους έκανε μάτια μ’ σαν τους σημερινούς «τσικλομασάδες» Αμερικάνους. Θα μάθουν και το «εν ημικλάστω» αναφέρεσθαι προς τους απ’ αυτούς πληρωμένους του υπηρέτες. Και κάτω, μετά ένα «ευπειθέστατος», θα θέτουν την απολευτερωμένη υπογραφή τους: Λ’κάς Φοκοπήδαρους…

(υπογραφή ο συγγραφέας)
Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί, είναι η λευτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύσουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει αν όχι η επανάσταση;
Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το ’21 αυτό έκαμε. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό - αυτό είναι επανάσταση.
Το θαύμα του ’21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τονρκιάς - πράγμα ευκολότερο αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, των ογιών και τον Κλήρου.
Ο κατά μόνον το γένος και το θρήσκευμά του όιαφέρων είναι ένας άγιος, μπρος στον κατά μόνο το «κατεστημένο» του διαφέροντα.
Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι... Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν ’ αποκαταστήσει και ολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αυτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους.
Το ότι σ ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν παει να πεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας. Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε...
Η Επανάσταση απάτυχε!

Τo 1821 και η αλήθεια

 «Πίστευέ μας και μη ερεύνα». Δε φτάνει η «από καθέδρας» κρούση του κώδωνος, και το «Αυτός έφα!» όποιου κι αν είναι. Το θέμα που θέτω πάει πολύ πιο μακρύτερα, από της ασημότητάς μου το «ούτως ή άλλως».
Πάει στις ψευτομαρτυρίες και την αγκύλωση, που κάνουνε αυτοί στην Ιστορία. Πάει στην αγυρτεία και την καπήλευση των άγιων τοις αγίοις μας = του τρίπτυχου: Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια... Τους βοάμε ότι μας είναι αναξιόπιστοι...
Τους κατηγοράμε και τους λέμε: Λέτε ψέματα δεν είναι αυτό το ’21: Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Οι πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες του. Ο Κοραής «μας» το μυχτήρισε. Ο Καραντζάς, ο Μαυροκορδάτος και ο Ιγνάτιος, το ξεπούλαγαν, στους ξένους.
Χώρια οι Νέγρηδες και οι Κωλέττηδες, χώρια ο Κιουταχής κι ο Ιμπραίμης. Η κατατρεμάρα του δε λέγεται...
Είναι αδύνατο (και άσχετα προς το ιδεολογικό τού συγγραφέα) να μην αγαναχτάει κανείς διαβάζοντας τον κορυφαίο Ιστορικό μας, για το αναγκαστιλίκι που την υπήγαγε την «Ιστορία του Ελληνικού έθνους», ιδιαίτερα στα κεφάλαια για το οσποδάρικο σκυλολόι, για την ψώρα την φαναριώτικη και τους λόγιους της «Διασποράς» και για τον Κλήρο.
Βρίσκεται μπρος σε μια συστηματική καταδυνάστευση της κακομοίρης της αλήθειας, σε μια «κόντρα νατούρικη» διαλεκτική του ’21.

Ιστοριογράφοι ψευτο Τάκιτοι, αγνοηντζήδες ή ψευτάδες, πανηγυριστές και δοξολόγοι, «δοξαπατρίδες και δεκάρικοι» σταυροκοπήτες και Μυχάουζενς, λευτεραντζήδες και «κυριελέηδες» και όλοι όσων «γαστρορραγούνε» τα στομάχια τους από το αγαπάτε αλλήλους και τις γαρίδες
(οι οσποδάροι τις τρελλαίνασι) που: «...άδειασαν την πατρίδα και την ελευθερία της τόσο, που καμιά φορά, Θεός συγχωρέσει μας, μισούσαμε και την πατρίδα και την ελευθερία...»

Με το να την παριστάνουν την ελληνική επανάσταση σαν πράξη εξωλαϊκή και εξωελληνική (...το οποίον: ότι την παρασκεύασαν ελόγου τους!) μειώνουν την αυτοδύναμη αξία της, για να τους λογαριάζουμε σωτήρες.
Το σινάφικο όλων αυτών «κατεστημένο» τους, τους κάνει να μιλάν την ίδια γλώσσα... Ας ξέρουν ότι μας είναι αναξιόπιστοι.
Δεν φτάνει ώστε. Δεν φτάνει όχι η «ρετσινιά» ή το «Ογιά ορέ!», του Βεληγκέκα... Θα χρειαστεί προηγουμένως να μου πουν αν (και πού) πλανώμαι ή ψευματίζω. Και τότε, θα είμαι τους στη διάθεση.
Έτσι, όχι με το «ψηλά τα χέρια!» όπως αυτοί, μα με στην καρδιά τόνα μου χέρι, και με τ’ άλλο μου, το ταπεινό κρατώντας μου κεράκι, θα προβώ ομπρός στούς τίμιους και τους λεύτερους για το σκολιό μονοπατάκι της αλήθειας.
Θα είναι τρόπον τινά, σαν να υπερεπείγοντο σκιτσάρι σμα της φυσιογνωμίας του ’21, όπως αυτό (και αυτή) μου έχει εικονιστεί μέσα στο πνεύμα μου σαν ’ναι ρυάκι που πάει καιούμενο πηδώνταστο, έτσι σα φλόγα μπαρουτιού που πάει με σάλτους.
Το «ψεύτικο σαν ανακοινωθέν» είναι αδερφάκι της Ιστορίας.
«όσοι δε βουλήσονται των τε γενομένων το σαφές» Φιλικός, περιοδικό «Δημιουργίες», τεύχος 11

Με την κόρη του Μάχη

Έως που, πέσαντας στα χέρια μου κάποιου συμμαθητή μου ένα τετράδιο, διάβασα σε μια σελίδα εκεί «εκθέσεων» τούτα τα (για μένα τότε) μυστήρια λόγια:
«Πράγματι, εκτός του Ανωτέρου κλήρου, του οποίου το εγωιστικόν συμφέρον ήτο ν’ απολαύη της ευνοίας του διβανίου, είχε μορφωθή και κάποια αριστοκρατία, ης τα μέλη, εφαίνοντο λησμονούντα εν τη ευμαρεία του βίου, το δυστύχημα της απατρίας... Ήσαν ούτοι οι Φαναριώται εν Κωνσταντινουπόλει και οι προύχοντες (κοτζαμπάσηδες) εν τη  λοιπή Ελλάδι, άνθρωποι, όμως τοιαύτης φήμης, ώστε οι συμπατριώτες των τούς ωνόμαζον Χριστιανότουρκους». Και παρακάτω…
«Χειρότερα σχεδόν ακούουσιν οι τρεις περιηγηταί παρά τίνος Έλληνος ηγεμόνος: Τι θέλετε; Τους αποκρίνεται ο αξιότιμος ούτος, τυραγνώ και γυμνώνω τον  λαόν, διά να αρέσω εις το διβάνι και να διατηρώ το κεφάλι μου»
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό... Ήταν φανερό: Η δική μας, η «σιδερωμένη» Ιστορία δε μας έλεγε την αλήθεια, ή τουλάχιστο δε μας την έλεγε ολόκληρη. Οπότε ένα απ’ τα δυό: Ή δεν την ξέρει και ώστε είναι αδιάβαστη, ή την ξέρει και τα «μασάει», οπότε πάλι δε μας είναι αξιόπιστη. Μάλιστα, πολλές φορές... οι «ασπρορουχάδες» της (λογιώτατοι, πανηγυριστές και προφεσσόροι) έκαναν τόσο το μαύρο στράφτικο, που να μας εξαπατάει και να μας πλανεύει.
Μην τους πιστεύετε. Η καρδιά του ’21 δεν έπαλλε 

ℹ️  Τα βιβλία του Γιάννη Σκαρίμπα εδώ

ℹ️  Το Μουσείο Γ. Σκαρίμπα

Κατεδάφισαν το σπίτι του Γ. Σκαρίμπα
Τεράστιες οι ευθύνες του υπουργείου Πολιτισμού που δεν εξασφάλισε τη διάσωσή του

Η Κούβα έχει το υψηλότερο ποσοστό ατόμων που ανάρρωσαν από COVID-19

Με το υψηλότερο ποσοστό ασθενών που έγιναν καλά και πήγαν σπίτι τους -σε βόρεια και Λατινική Αμερική,  (94,2% μέχρι τις 20 Μαρτίου, σύμφωνα με το Υπουργείο Δημόσιας Υγείας) και δύο από τα πέντε υποψήφια εμβόλια στο τελευταίο στάδιο κλινικής δοκιμής, η Κούβα ενοποιεί την εθνική της στρατηγική απέναντι στην πανδημία, δήλωσε το Σ|Κ ο Πρόεδρος της Βολιβίας, Luis Arce.

Πλέκοντας το εγκώμιο του νησιού της επανάστασης περιέγραψε ως αξιοθαύμαστη την πορεία της λέγοντας: «Χαιρετίζουμε τον αδελφό λαό της Κούβας, ο οποίος παρά τον βάναυσο αποκλεισμό, είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής που έχει δύο υποψήφια εμβόλια στη φάση ΙΙΙ: Soberana 02 και Abdala»
Ανταπαντώντας ο πρόεδρος Miguel Díaz-Canel Bermúdez, ευχαρίστησε για τη συμπαράσταση της Βολιβίας στην καταπολέμηση του εμπάργκο, επικυρώνοντας ταυτόχρονα την αδερφοσύνη που ενώνει τα δύο έθνη.

Μια είδηση που αποδεικνύει τα άλματα της Κούβας κατά του κορονοϊού Sars-COV-2, βγήκε στον αέρα από θεσμικά όργανα στην Αβάνας: 150.000 εθελοντές θα κάνουν δοκιμή υπό την αιγίδα του κρατικού κέντρου ελέγχου φαρμάκων & ιατρικών συσκευών (CECMED).

Πληροφορίες μέσω του λογαριασμού Twitter της BioCubafarma και αναλυτικά τα αποτελέσματα που συλλέγονται θα συμπληρώσουν τα κλινικά δεδομένα αποτελεσματικότητας των δοκιμών, καθώς και την αξιολόγηση της μείωσης επιπτώσεων και διασποράς της επιδημίας σε εθνικό επίπεδο.
Οι δοκιμές θα περιλαμβάνουν τις ομάδες κινδύνου των εργαζομένων στον τομέα της υγείας, τον βιοφαρμακευτικό κλάδο της Αβάνας και άλλων τομέων που ορίζονται από το MINSAP.

Γεια σου Χρηστάρα!.

 🔻  Σαν σήμερα πριν 20 χρόνια, έφυγε πρόωρα και απρόσμενα από τη ζωή ο σύντροφός μας Χρήστος Σταμούλος
«Γεια σου Χρηστάρα!». Τρεις λέξεις βγαλμένες από αμέτρητα στόματα. Μακρόσυρτες από τον πόνο. Σπασμένες από το δάκρυ. Στο βάθος τους, ασάλευτες σαν βράχος.
Πνιγμένες στα χειροκροτήματα, την ώρα που το λευκό φέρετρο, στους ώμους των βουρκωμένων οδηγών, σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία του Κόμματος, του οποίου την ιστορία τίμησε μέχρι την τελευταία στιγμή, περνούσε ανάμεσα από τα εκατοντάδες στεφάνια, παραταγμένα κι απ' τις δυο πλευρές του δρόμου, προς το τέλος του ταξιδιού για τον Χρήστο.
Στεφάνια από φίλους, συγγενείς, πλήθος συνδικαλιστικούς φορείς.
Η μεγαλύτερη απαρτία σ' αυτήν την αναπάντεχη «γενική συνέλευση», όπως ειπώθηκε και σ' ένα χαιρετισμό. Ανείπωτα τα συναισθήματα των συναδέλφων του, που κατέκλυσαν κυριολεκτικά το νεκροταφείο του Μαρουσιού, για να πουν το «γεια σου» σε έναν άνθρωπο, που το «δικό τους» φαντάζει ελάχιστο, για να εκφράσει το τι σήμαινε η παρουσία του δίπλα τους. 

Στο αμαξοστάσιο, στις μάχες για το μεροκάματο, για να μην ξεπουληθεί ο πλούτος του ελληνικού λαού, για να κατακτήσει και στην πράξη το «a priori» δικαίωμά του για φθηνή, οργανωμένη, σύγχρονη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Δίπλα του ακόμη και στα καθημερινά. Από το στενό δρόμο που δεν μπορεί να περάσει το λεωφορείο, μέχρι τα μικρά ή μεγαλύτερα τροχαία. Το τηλέφωνό του σε όλες τις τσέπες των συναδέλφων του για «καλό και για κακό». Ενα τηλέφωνο, που πλέον δε θα απαντούσε.
Γι' αυτό και το νεκροταφείο βάφτηκε γαλάζιο από τις στολές των αμέτρητων συναδέλφων και συναγωνιστών του. Γι' αυτό και γύρω από το νεκροταφείο ήταν παραταγμένα, τιμητική φρουρά θαρρείς, τα αστικά λεωφορεία με τις μαύρες κορδέλες να ανεμίζουν στους καθρέπτες. Γι' αυτό και δύο οδηγοί, αθέλητα, έδωσαν με το δικό τους τρόπο το στίγμα αυτής της απουσίας: «Την πατήσαμε». «Μαύρο φίδι, που μας έφαγε τώρα»... 

Και όλοι μαζί, την ώρα που περνούσε το φέρετρο, έβγαζαν από την ψυχή τους λέξεις σημαίνουσες στο λαό μας: «Λεβέντης», «παλικάρι»! Γι' αυτό και στον αβάσταχτο πόνο των δικών του ανθρώπων, οι οδηγοί έβρισκαν μόνο ένα λόγο, όχι μόνο παρηγοριάς, αλλά και υπόσχεσης: «Δεν θα τον ξεχάσουμε».
Μια υπόσχεση που δινόταν και στους εαυτούς τους. Γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, πως η αγωνιστική παρακαταθήκη του Χρήστου θα κουβαλιέται μέσα τους σε κάθε αγώνα, σε κάθε μάχη που θα έρθει. Πως η στάση του απέναντι στη ζωή δε διαγράφεται με το θάνατο.
«Εσύ πάτησες τα γκάζια κι έφυγες νωρίς. Πολύ νωρίς», είπε σε κάποια αποστροφή του αποχαιρετισμού του, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γ. Μαυρίκος.
Αλλά όσοι αποχαιρέτησαν τον Χρήστο ξέρουν πως τα «γκάζια» αλλάζουν ποδάρια σε κάθε βάρδια...

Ήταν 46 χρόνων, παντρεμένος, πατέρας ενός παιδιού, μέλος του ΚΚΕ πολλά-πολλά χρόνια –σχεδόν από παιδί, εργαζόταν από το 1980 ως οδηγός στα λεωφορεία.
Από την ίδια δεκαετία εκλεγόταν ανελλιπώς στη διοίκηση του σωματείου της ΕΑΣ (μετέπειτα ΟΑΣΑ) και τη δεκαετία του '90 στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Αθηνών (ΕΚΑ) -στις τελευταίες, πριν φύγει από τη ζωή βουλευτικές εκλογές ήταν υποψήφιος του κόμματος στη Β' Αθηνών.
Έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο το 1992 οπότε και συμμετείχε δραστήρια στις δυναμικές και μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΕΑΣ που αντιστέκονταν στην απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ιδιωτικοποιήσει τα αστικά λεωφορεία.

Οξύς, με έντονο συνδικαλιστικό και πολιτικό λόγο, μαχητικός, είχε σφραγίσει με την παρουσία του, τις αντιδράσεις των εργαζομένων και τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις τους με τις δυνάμεις καταστολής, τα ΜΑΤ.

Δύο κόσμοι

Εκείνο τον καιρό , πρόεδρος του συνδικάτου εργαζομένων της ΕΘΕΛ ήταν ο Ανδρέας Κολλάς –«πρόσωπο» τότε κάθε βράδυ στα κανάλια, αργότερα εργατοπατέρας και ειδικός στο να «σπάει» απεργίες, σε κόντρα ακόμη και με τον Χρ. Πολυζωγόπουλο, στο «βαθύ ΠαΣοΚ, όπου «από το 1994 και μετά προσφερθήκαμε με το 100% των δυνάμεών μας» … «ποτέ δεν έκρυψα ότι στήριζα, στηρίζω και θα συνεχίσω να στηρίζω τον πρόεδρο Σημίτη».
Στήριξη του ΠαΣοΚ ακόμη και στις δύσκολες εποχές που έρχονται για τον ΟΑΣΑ, καθ' ότι «αυτήν την εποχή η κυβέρνηση παίζει και εκτός ιδεολογίας της, έχει κληθεί να υλοποιήσει αποφάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου, να εντάξει τη χώρα στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Εκεί πρέπει να δώσουμε όλοι τη μάχη. Θα μου πείτε: Τι θα κερδίσουμε; Ε, εμείς ως εργαζόμενοι δεν θα κερδίσουμε και πολλά πράγματα. Θα κερδίσει η χώρα, που θα ενταχθεί στο ευρώ, το οποίο βεβαίως δεν θα μας δώσει να φάμε. Και ως τότε θα το έχουμε σφίξει για καλά το ζωνάρι... Τέλος πάντων, εγώ τη στηρίζω αυτήν την προσπάθεια. Και γι' αυτό θα την πάω μέχρι τέρμα» (…) «για να μιλήσουμε καθαρά και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, σε όποιον προταθεί να γίνει υποψήφιος βουλευτής δεν λέει όχι. Για μένα, αν μου το προτείνουν, θα είναι μεγάλη τιμή. Να ξεκαθαρίσω βεβαίως ότι όλα αυτά δεν τα κάνω για να πάρω το χρίσμα του βουλευτή».

«Αυτοί είναι σύντροφοι!» λέει για τους δύο τέως προέδρους της ΓΣΕΕ (ΣΣ |> Λ. Κανελλόπουλος & Χρ. Πρωτόπαπας ο κ. Κολλάς. «Έχουν οπλιστεί από τη θητεία τους στο πόστο του προέδρου και προσπαθούν να βοηθήσουν τους εργαζομένους να προτείνουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο θέσεις που μπορούν χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς να "περάσουν τον κάβο"».
«Αλλά οι προτεραιότητες αλλάζουν όταν είσαι βουλευτής...». «Ε, εντάξει... Ένας βουλευτής δεν μπορεί ξαφνικά να κάνει απεργίες. Ούτε μπορεί στα καλά του καθουμένου να πάρει την ντουντούκα και να βγει στον δρόμο. Και εγώ, αν αναλάβω κομματική καρέκλα, τότε ως προτεραιότητα θα θέσω το κόμμα».
Από το 2015 ο Κολλάς αποστασιοποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και κινήθηκε στα πέριξ του ΣυΡιζα.
(ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος «επαναστάτης» θα πείτε)

Όταν το κίνημα στην ΕΑΣ ΕΘΕΛ χειραγωγείται παίρνει την κάτω βόλτα ο Σταμούλος, στα μισόλογα περί κινητοποιήσεων που ακούει συνεχίζει να χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι. «Τι κινητοποιήσεις; Ποιος κινητοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια και δεν τον είδαμε; Εδώ δεν μιλάμε για ένα δελτίο Τύπου και μια διαμαρτυρία του στυλ απ' τη μια πλευρά τα κοστούμια, απ' την άλλη κάποιοι από κάτω να φωνάζουν και στο τέλος κλείνουμε τα πανό και φεύγουμε, εδώ μιλάμε να σπάσεις αβγά να φας ομελέτα! Δεν μπορείς να κάνεις το λιοντάρι επί Νέας Δημοκρατίας και τον ποντικό επί ΠαΣοΚ!».

Χρήστος Σταμούλος από τη Νικαριά, παιδί οικογένειας «από τα γεννοφάσκια της αριστερής ...τι αριστερής δηλαδή; ... πατέρας, θειός, συγγενείς, όλοι κόκκινοι!». Μεγάλωσε στο Χαλάνδρι, «τον καιρό που υπήρχαν αλεπούδες και κότες ­ γιατί τώρα... μας έφαγαν οι πλούσιοι!».
«Γιατί έγινα συνδικαλιστής; Γιατί τότε μας κάνανε όλα αυτά που λέει πως θα κάνει τώρα ο Σημίτης!». Ο Χρήστος δεν ξεχνά. «9ωρα χωρίς διάλειμμα, 12 ημέρες άδεια τον χρόνο, σύνταξη στα 65 και μισθός 12.245 δραχμές. Οι παλιοί ξέρουμε, τα ζήσαμε στο πετσί μας...)
(…)
Είναι ζήτημα μπέσας. Το 1992, κάποιοι –οι πολλοί, τα πίστευαν αυτά που κάναμε, άλλοι είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις πολιτικές σκοπιμότητες.
Και τώρα βλέπω μερικούς, αντί να παλεύουν, να πηγαίνουν στα ινστιτούτα και να φτιάχνονται για να φαίνονται ωραίοι στον φακό. Εγώ γιατί να το κάνω; Εγώ είμαι εντάξει όπως με γέννησε η μάνα μου. Γιατί να αλλάξω;
(…)
«Εγώ... ευτυχώς έμεινα απ' έξω! Διότι άλλο οι "Σταμουλοκολλάδες" κι άλλο οι "Κολλάδες".
Βλέπετε, και ηχητικά διαφέρουν.
Το ένα είναι σαν παλιό αρχοντικό ρεμπέτικο, το άλλο είναι... μπανάλ, τύπου Πανταζή». Το ένα ήταν τότε, μπρος στο φάσμα της ανεργίας, το άλλο είναι τώρα, μπρος στις πύλες της Βουλής.
Άλλωστε ο κ. Κολλάς το παραδέχεται, το λέει: «Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η εποχή της τραγιάσκας και της σηκωμένης γροθιάς έχει τελειώσει».
Όχι για όλους, για τον κ. Κολλά σίγουρα…