Αφγανιστάν: 20 χρόνια στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών - Συμπεράσματα και διδάγματα για τους λαούς

 

ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 2001 - 2021
Συμπεράσματα και διδάγματα για τους λαούς

Το μεγάλο ενδιαφέρον των εργαζομένων και των νέων της Λάρισας για τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, αποτυπώθηκε στην εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Λάρισας του ΚΚΕ, που έγινε το απόγευμα της Πέμπτης με θέμα «Αφγανιστάν: 20 χρόνια στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Συμπεράσματα και διδάγματα για τους λαούς», όπου συμμετείχαν δεκάδες εργαζόμενοι από διάφορους κλάδους, αλλά και φοιτητές, μαθητές.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με τους παρευρισκόμενους να κρατάνε ενός λεπτού σιγή, στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη που «έφυγε» από τη ζωή.

Στην ομιλία του ο Ελισαίος Βαγενάς, στάθηκε στους λόγους για τους οποίους έγινε η ιμπεριαλιστική επέμβαση το 2001, σημειώνοντας μεταξύ άλλων  πως «η  μεγαλύτερη "αξία" του Αφγανιστάν βρίσκεται στη δεδομένη στρατηγική γεωγραφική θέση του, ανάμεσα στην Κεντρική Ασία και στους Περσικό και Ινδικό Ωκεανό, ή όπως έχει χαρακτηριστεί στο ''μαλακό υπογάστριο'' της Ρωσίας και της Κίνας. Αυτόν τον έλεγχο είχαν για 20 χρόνια οι ΗΠΑ, εμποδίζοντας την κατασκευή μια σειράς αγωγών ενέργειας, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων π.χ. από την Κίνα προς το Ιράν.
(…)
Στόχος των ΗΠΑ δεν ήταν ούτε ο λεγόμενος "πόλεμος με την τρομοκρατία", ούτε η "εξαγωγής της δημοκρατίας", αλλά ο έλεγχος της στρατηγικής θέσης που καταλαμβάνει το Αφγανιστάν, που βρίσκεται στο "τρίγωνο" μεγάλων ανταγωνιστών τους (Κίνα, Ρωσία, Ινδία) και μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο ''σημείο'' στη χάραξη νέων ενεργειακών, μεταφορικών δρόμων.
Πριν 20 χρόνια το Κόμμα μας αποκάλυψε αυτά τα ζητήματα, όπως και το ζήτημα του μεγάλου ορυκτού πλούτου, καταρρίπτοντας τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών, που αναπαρήγαγαν τα άλλα ελληνικά κόμματα».

Σε σχέση με την αποχώρηση των Αμερικάνικων στρατευμάτων, ανέδειξε πως η αναδιάταξη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων σε άλλα μέτωπα και δημιουργεί «βολικό» κλίμα αστάθειας στην Κεντρική Ασία.  
Σημείωσε συγκεκριμένα: «Σήμερα οι αμερικάνικες προτεραιότητες μετατοπίζονται προς τον Ειρηνικό ωκεανό στην "κόντρα" με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτές τις οδηγούν σε ανασχεδιασμό των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων.
Ταυτόχρονα, όμως, βλέπουμε σχεδιασμένα να παραδίνουν τον εξοπλισμό τους στους Ταλιμπάν. Υπολογίζεται πως τα όπλα που άφησαν στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ είναι αξίας 85 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Γιατί;
Μα γιατί προσδοκούν πως τα υπαρκτά και διαφορετικά συμφέροντα ντόπιων φυλάρχων - καπιταλιστών και ξένων δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία, Πακιστάν, Ινδία, Τουρκία, Ιράν, Κατάρ κοκ.) θα δράσουν ως νέα "εύφλεκτη ύλη", που θα δημιουργήσει γενικότερο κλίμα "αποσταθεροποίησης", εμποδίζοντας την προώθηση συμφερόντων που είναι ανταγωνιστικά με αυτά των ΗΠΑ και χαράζοντας στην προοπτική νέους δρόμους στην περιοχή για τα αμερικάνικα μονοπώλια».

Αφού ανέδειξε τις ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων που έδωσαν «γην και ύδωρ» για το ιμπεριαλιστικό έγκλημα στο Αφγανιστάν, σχολίασε την εικόνα του αεροδρομίου στην Καμπούλ επισημαίνοντας μεταξύ άλλων πως «όταν την επόμενη φορά τα ελληνικά κόμματα του ευρωατλαντισμού μας μιλήσουν για τους "διαβολικά καλούς" και "ισχυρούς συμμάχους" μας, που τάχατε υπερασπίζονται τα "εθνικά συμφέροντά μας", ας φέρουμε στο μυαλό μας αυτή την εικόνα του αεροδρομίου στην Καμπούλ. Είναι πέρα για πέρα διδακτική»!

Η ομιλία έκλεισε με το κάλεσμα για να ενισχυθεί πιο αποφασιστικά η λαϊκή πάλη για απεμπλοκή από τους νέους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, άρρηκτα δεμένη με την πάλη ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Στη συνέχεια, ακολούθησε συζήτηση με ερωτήσεις και παρεμβάσεις, αναδεικνύοντας έτσι το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου, αφού η συζήτηση κράτησε μέχρι αργά το βράδυ.

🔻 Δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας από τον σημερινό Ριζοσπάστη.

Στις 11 Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 20 χρόνια από την έναρξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, που έγινε με το πρόσχημα του «πολέμου με την τρομοκρατία», μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και την επίκληση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ.
Ο πόλεμος αυτός, που ολοκληρώθηκε με την αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν και την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ένοπλο αντιδραστικό κίνημα των Ταλιμπάν, χαρακτηρίστηκε ως «ο πιο μακροχρόνιος στην ιστορία των ΗΠΑ».
Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο Αφγανιστάν, 4 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας, όχι μόνο περικλείουν επίκαιρα διδάγματα και για τον δικό μας λαό, αλλά σαφώς μας «αγγίζουν» και για άλλους λόγους:

Πρώτον, κάθε χρόνο η χώρα μας, εδώ και 20 χρόνια, έδινε για την επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν 300 εκατομμύρια ευρώ. (...)

• Τι κι αν στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στην Πυροσβεστική περιμένουν χρόνια τώρα να καλυφθούν τα κενά σε προσωπικό... Τι κι αν η χώρα υστερεί σε έργα αντισεισμικής, αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής προστασίας... Γι' αυτά «δεν φτάνουν οι πόροι»...
• Τι κι αν οι μισθοί και οι συντάξεις, συνολικά οι κοινωνικές δαπάνες, μειώνονται σταθερά τα τελευταία 20 χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν...
• Την ίδια ώρα η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, έβρισκαν πάντα και στην ώρα τους να δίνουν για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, λαμβάνοντας μάλιστα κάθε χρόνο τα εύσημα από τους «διαβολικά καλούς» συμμάχους μας. Φτάσαμε να ξοδεύουμε κάθε χρόνο πάνω από 4 δισ. ευρώ για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, μεταξύ άλλων και για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπως αυτή στο Αφγανιστάν, και ξεπεράσαμε σε ποσοστό επί του ΑΕΠ ακόμα και τις ΗΠΑ.

Δεύτερον, οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν, όπως και σε κάθε άλλη γωνιά του πλανήτη, μας ενδιαφέρουν διότι γνωρίζουμε πως τα γεγονότα στη μια ή άλλη χώρα ασκούν επίδραση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, και στις άλλες χώρες, μιας και η πάλη των λαών είναι διεθνής, άσχετα αν εξελίσσεται κάθε φορά σε εθνικό επίπεδο.

Αυτό στην περίπτωση του Αφγανιστάν πρώτα απ' όλα μας το δίδαξαν οι ΗΠΑ, που τη δεκαετία του '80 «λύσσαξαν» να ανατρέψουν μια λαϊκή επανάσταση, που είχε ξεσπάσει σε αυτήν τη φτωχή και ορεινή χώρα.
Κι όμως εκείνη την περίοδο, μέσα σε λίγα χρόνια και σε συνθήκες ένοπλης πάλης, ο λαός του Αφγανιστάν, χάρη και στη διεθνιστική βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης, έκανε σημαντικά βήματα, έφτιαξε σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια, οι νέες γυναίκες άρχισαν να ξεφορτώνονται την μπούργκα κ.ο.κ.

Φαγώθηκαν όμως να ανατρέψουν αυτήν την επαναστατική προσπάθεια. Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Κατάρ, Ιράν, όλη η «αφρόκρεμα» της... «προόδου», με ενορχηστρωτή τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, στήριξαν με όπλα και άφθονο χρήμα τους μουλάδες και τους τσιφλικάδες, τους καπιταλιστές, και βλέπουμε σήμερα όλη αυτήν τη μαυρίλα στο Αφγανιστάν.

Για να κάνουμε και μια σύγκριση, εκείνο το λαϊκό καθεστώς κράτησε σχεδόν 3 χρόνια από την ώρα που τα σοβιετικά στρατεύματα αποχώρησαν, πολεμώντας «με νύχια και με δόντια» με όλη τη μαύρη αντίδραση του τότε καπιταλιστικού κόσμου. Στις μέρες μας το δοτό καθεστώς της «αστικής δημοκρατίας», που είχαν στήσει οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί στο Αφγανιστάν, δεν κράτησε ούτε μια βδομάδα...

Γιατί το Αφγανιστάν ενδιαφέρει τόσο τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις

Ας δούμε, όμως, γιατί το Αφγανιστάν, μια τόσο φτωχή και ορεινή χώρα, ενδιαφέρει τόσο πολύ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

🔳  Η μεγαλύτερη «αξία» του Αφγανιστάν βρίσκεται στη δεδομένη στρατηγική γεωγραφική θέση του, ανάμεσα στην Κεντρική Ασία και στον Περσικό και τον Ινδικό Ωκεανό, ή όπως έχει χαρακτηριστεί στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας και της Κίνας. Αυτόν τον έλεγχο είχαν για 20 χρόνια οι ΗΠΑ, εμποδίζοντας την κατασκευή μιας σειράς αγωγών Ενέργειας, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, π.χ. από την Κίνα προς το Ιράν.
🔳 Βεβαίως, «κοντά στο βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα» του ναρκεμπορίου, που «ανθεί» στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, μιας και εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής κατοχής το Αφγανιστάν αναδείχτηκε στην 1η παγκόσμια θέση της παραγωγής οπίου.

Το Αφγανιστάν, όπως κι άλλες περιοχές, όπου σήμερα οξύνονται ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, είναι σε σημεία κομβικά για να περάσουν αγωγοί και μεταφορικοί δρόμοι.

🔳 Τα μονοπώλια δεν τα νοιάζει μόνο να βάλουν στο χέρι τις πηγές Ενέργειας, αλλά τα ενδιαφέρει και πώς αυτές θα φτάσουν στις αγορές. Το ίδιο και τα μονοπώλια που έχουν μεταφέρει την παραγωγή των εμπορευμάτων τους στην Κίνα, στην Ινδία, στο Πακιστάν, αναζητώντας εκεί φθηνό εργατικό δυναμικό. Τα νοιάζει ακόμη και πώς αυτά τα προϊόντα θα φτάσουν στις αγορές, π.χ. της Ευρώπης, μειώνοντας το κόστος των θαλάσσιων μεταφορών, χαράζουν χερσαίους δρόμους, αυτοκινητόδρομους, σιδηρόδρομους κ.ο.κ.

🔳 Ετσι, βασικό σχέδιο αγωγού φυσικού αερίου στην περιοχή είναι ο TAPI (που θα διέρχεται από τις χώρες Τουρκμενιστάν, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδία), 1.735 χιλιομέτρων, που σχεδιάζεται να μεταφέρει 33 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως. Όπως και η παραλλαγή του, ο TAP (δηλαδή χωρίς την Ινδία).

• Ο συγκεκριμένος αγωγός αρχικά ενδιέφερε τους Αμερικανούς, που θεωρούσαν πως θα πετύχουν μακροχρόνια την απεξάρτηση της περιοχής από το ιρανικό αέριο, αλλά και θα αδυνατίσουν αυτά που παίρνει σήμερα η Κίνα από το Τουρκμενιστάν. Στην πορεία όμως άρχισε να ενδιαφέρει και το ρωσικό κεφάλαιο, διότι εάν κάποτε κατασκευαστεί, ακόμη κι αν στην αρχή δεν θα προσφέρει ρωσικό αέριο, προοπτικά και λαμβάνοντας υπόψη ότι από τη σοβιετική εποχή το δίκτυο του Τουρκμενιστάν συνδέεται με αυτό της Ρωσίας, θα μπορούσε η Ρωσία να βρει διέξοδο στις αγορές του Πακιστάν και της Ινδίας. Να σημειωθεί πως το ρωσικό κεφάλαιο πριμοδοτεί και την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου «Pakistan Stream», από το Καράτσι προς Λαχώρη, παλαιότερα γνωστός ως αγωγός Βορρά - Νότου, που σχεδιάζει να μεταφέρει 12,4 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, κυρίως από υγροποιημένο αέριο, αλλά και με τη διασύνδεσή του με τον TAPΙ.
• Αρχικά οι Ταλιμπάν ήταν αντίθετοι, στη συνέχεια εκφράστηκαν θετικά και μάλιστα δήλωσαν πως μπορούν να αναλάβουν την ασφάλεια του αγωγού. Στην πορεία είπαν πως όσο διαρκεί η κατοχή δεν μπορεί να γίνει. Τέλος, σήμερα εμφανίζονται θετικοί.
• Αντίθετη με τον παραπάνω αγωγό είναι σίγουρα η Τουρκία, μιας και επιδιώκει να γίνει αυτή «κόμβος» Ενέργειας για το αέριο του Τουρκμενιστάν. Πιθανότατα και η Κίνα να μην ενδιαφέρεται, μιας και σήμερα αυτή λαμβάνει μεγάλες ποσότητες αερίου από Τουρκμενιστάν και Ρωσία, που στην περίπτωση κατασκευής του TAPI θα πρέπει να τις διαπραγματευτεί με άλλους όρους. Ούτε το Ιράν ενδιαφέρεται, μιας κι αυτό ήδη κατασκεύασε αγωγό φυσικού αερίου που φτάνει έως τα σύνορα του Πακιστάν και φιλοδοξεί να επικρατήσει το δικό του σχέδιο.

Βασικοί μεταφορικοί δρόμοι είναι αυτοί που σχεδιάζει η Κίνα (με κατεύθυνση προς Πακιστάν, προς τα λιμάνια του, αλλά και παραπέρα στο Ιράν). Το βλέπει σαν κομμάτι του λεγόμενου «δρόμου του μεταξιού». Αλλά και η Τουρκία θέλει τον δικό της δρόμο (Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Κασπία, Τουρκμενιστάν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία), που μάλιστα το έχει «βαφτίσει» δρόμο του «Λάπις Λάζουλι», από την ονομασία ενός ημιπολύτιμου πετρώματος του Αφγανιστάν.

Υπάρχουν επίσης σχέδια μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας από υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις στο Κιργιστάν και στο Τατζικιστάν προς το Πακιστάν μέσω του Αφγανιστάν.

Σαφώς ενδιαφέρει τα μονοπώλια και ο ορυκτός πλούτος. Το Αφγανιστάν διαθέτει πλούσια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα ορυκτών πρώτων υλών, η αξία των οποίων εκτιμάται από 1 έως 3 τρισ. δολάρια στο 30% των εξερευνημένων εδαφών. Ειδικότερα διαθέτει τεράστια αποθέματα μεταλλευμάτων, κυρίως χαλκού, σιδήρου, χρυσού, μολύβδου και λιθίου.

Για τη σημασία αυτού του πλούτου μόνο ένα παράδειγμα θα δώσω: Το λίθιο είναι βασικό συστατικό στην κατασκευή μπαταριών που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία της ηλεκτροκίνησης και όχι μόνο. Στον τομέα αυτόν επενδύουν τεράστια ποσά η Κίνα και οι ΗΠΑ, αλλά και ισχυρές δυνάμεις της ΕΕ, όπως η Γερμανία. Στην εποχή της «πράσινης ανάπτυξης» το λίθιο χαρακτηρίζεται ως η «νέα βενζίνη». Υπολογίζεται πως μια αύξηση της τάξης του 1% στην παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων παγκοσμίως θα αυξήσει τη ζήτησή του περισσότερο από 40%. Είναι φανερό επομένως ότι η δέσμευση μεγάλων κοιτασμάτων λιθίου ανά τον κόσμο δίνει ισχυρό προβάδισμα στον ανταγωνισμό.

Οι σημερινές προτεραιότητες και το κλίμα «αποσταθεροποίησης»

Γι' αυτούς, λοιπόν, τους λόγους έγινε η ιμπεριαλιστική επέμβαση το 2001. Στόχος των ΗΠΑ δεν ήταν ούτε ο λεγόμενος «πόλεμος με την τρομοκρατία», ούτε η «εξαγωγή της δημοκρατίας», αλλά ο έλεγχος της στρατηγικής θέσης που καταλαμβάνει το Αφγανιστάν, που βρίσκεται στο «τρίγωνο» μεγάλων ανταγωνιστών τους (Κίνα, Ρωσία, Ινδία) και μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο «σημείο» στη χάραξη νέων ενεργειακών, μεταφορικών δρόμων.

Πριν από 20 χρόνια το Κόμμα μας αποκάλυψε αυτά τα ζητήματα, όπως και το ζήτημα του μεγάλου ορυκτού πλούτου, καταρρίπτοντας τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών, που αναπαρήγαγαν τα άλλα ελληνικά κόμματα.

Για 20 χρόνια οι ΗΠΑ εμπόδισαν την κατασκευή μιας σειράς αγωγών Ενέργειας, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων.
Χάρη στη ΝΑΤΟική κατοχή τα κινεζικά και ρωσικά μονοπώλια έμειναν μακριά από τις πρώτες ύλες που διαθέτει το Αφγανιστάν. Οι Κινέζοι π.χ. αναγκάστηκαν να σταματήσουν την εξόρυξη χρυσού που είχαν ξεκινήσει.
Τι κι αν η στρατιωτική επέμβαση, η ιμπεριαλιστική κατοχή, ο εμφύλιος πόλεμος της δοτής κυβέρνησης με τους Ταλιμπάν οδήγησε σε «ποτάμια» προσφύγων, που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον πόλεμο, την ανέχεια, τα μεσαιωνικά ήθη;

Οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, όλα αυτά τα 20 χρόνια, δεν δίστασαν να στηρίξουν αυτά τα κάλπικα προσχήματα των ΗΠΑ και να στείλουν στην «κρεατομηχανή» του αφγανικού πολέμου στρατιωτικά τμήματα των χωρών τους, μεταξύ αυτών και οι ελληνικές κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ.), που από το 2001 έως σήμερα στήριξαν την εμπλοκή της χώρας μας και των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Αφγανιστάν.

Μόνο το ΚΚΕ είχε απαιτήσει την επιστροφή στη χώρα των ελληνικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και κάθε άλλης ιμπεριαλιστικής αποστολής στο εξωτερικό, αποκαλύπτοντας τα προσχήματα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και τις διαχρονικές ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.

Σήμερα οι αμερικανικές προτεραιότητες μετατοπίζονται προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, στην «κόντρα» με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτές τις οδηγούν σε ανασχεδιασμό των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων.

Ταυτόχρονα, όμως, βλέπουμε σχεδιασμένα να παραδίνουν τον εξοπλισμό τους στους Ταλιμπάν. Υπολογίζεται πως τα όπλα που άφησαν στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ είναι αξίας 85 δισ. δολαρίων. Γιατί; Μα γιατί προσδοκούν πως τα υπαρκτά και διαφορετικά συμφέροντα ντόπιων φυλάρχων - καπιταλιστών και ξένων δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία, Πακιστάν, Ινδία, Τουρκία, Ιράν, Κατάρ κ.ο.κ.) θα δράσουν ως νέα «εύφλεκτη ύλη», που θα δημιουργήσει γενικότερο κλίμα «αποσταθεροποίησης», εμποδίζοντας την προώθηση συμφερόντων που είναι ανταγωνιστικά με αυτά των ΗΠΑ και χαράζοντας στην προοπτική νέους δρόμους στην περιοχή για τα αμερικανικά μονοπώλια.

Πρέπει να σημειώσουμε πως η επικράτηση των Ταλιμπάν, που έγινε με αρκετά γρήγορους ρυθμούς, συνδέθηκε με την αποχώρηση των αμερικανικών και ΝΑΤΟικών Ενόπλων Δυνάμεων, μετά τη συμφωνία της Ντόχα (2020), στην οποία κατέληξαν ΗΠΑ και Ταλιμπάν. Υπάρχουν ερωτήματα, αλλά όλα δείχνουν πως δεν μιλάμε για αμερικανική στρατιωτική ήττα και στρατιωτική νίκη των Ταλιμπάν στα πεδία των μαχών, αλλά για παράδοση της διακυβέρνησης από τους Αμερικανούς στους Ταλιμπάν.

Είναι φανερό πως οι ΗΠΑ πέρα από τη συμφωνία με τους Ταλιμπάν στην Ντόχα, εκτός όλων αυτών που έχουν ανακοινωθεί, πρέπει να έχουν καταλήξει σε ένα είδος «συνεννόησης» με τους Ταλιμπάν, ή με ένα από τα ισχυρά καθοδηγητικά κέντρα αυτής της οργάνωσης.

Διδάγματα από τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν

Υπάρχουν όμως ορισμένα ζητήματα που έχουν διδακτική αξία για τον λαό μας από την εικόνα που έρχεται από το Αφγανιστάν:

Πρώτα απ' όλα, είναι αυτό της απελπισίας στην οποία βρέθηκαν οι πολιτικοί «σύμμαχοι» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ολοι εκείνοι που συνεργάστηκαν με τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή σε αυτές. Είδαμε την τραγική κατάσταση στο αεροδρόμιο της Καμπούλ.

Γι' αυτό, όταν την επόμενη φορά τα ελληνικά κόμματα του ευρωατλαντισμού μάς μιλήσουν για τους «διαβολικά καλούς» και «ισχυρούς συμμάχους» μας, που τάχατε υπερασπίζονται τα «εθνικά συμφέροντά μας», ας φέρουμε στο μυαλό μας αυτήν την εικόνα του αεροδρομίου στην Καμπούλ. Είναι πέρα για πέρα διδακτική!

Ένα δεύτερο δίδαγμα είναι πως ακόμη και η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη είναι αναγκασμένη να κάνει αναπροσαρμογές στην τακτική της, να αλλάζει μεθόδους, να λαμβάνει υπόψη της τον συσχετισμό δυνάμεων σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Οταν, λοιπόν, την επόμενη φορά μας πουν πως «αυτά που λέτε εσείς του ΚΚΕ, μπορεί να είναι καλά, αλλά δεν γίνονται, θα πέσουν οι Αμερικανοί να μας φάνε», να δείξουμε πως τα πράγματα δεν πρέπει να τα βλέπουμε στατικά, «μαρμαρωμένα», γιατί δεν είναι! Αλλάζουν! Αλλάζουν, πρώτα απ' όλα μέσα από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, που είναι νόμος. Η λαϊκή πάλη, το λαϊκό κίνημα μπορεί και να εμποδίσει τα χειρότερα και να προκαλέσει ρήξεις, ανατροπές, και εφόσον η εργατική τάξη κατακτήσει την εξουσία, μπορεί να στηριχθεί και από άλλες χώρες, όπου θα έχει ανατραπεί η αστική εξουσία, αλλά και να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις που αντικειμενικά θα υπάρχουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ένα τρίτο ζήτημα είναι πως η στρατιωτική αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν κάθε άλλο παρά μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως στο εξής οι Αμερικανοί και οι άλλοι ιμπεριαλιστές θα επιλέξουν στο εξής μόνο πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά μέσα για την προώθηση των σκοπών τους. Η στρατιωτική μετακίνηση των ΗΠΑ, όπως είδαμε και με τις τελευταίες αμερικανικές βομβιστικές επιθέσεις που εξαπολύθηκαν στην Καμπούλ, συνηγορεί υπέρ της εναλλαγής των μέσων.

Οχι τυχαία οι ΗΠΑ, με ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιούν τη χώρα μας ως «ορμητήριο» σε βάρος άλλων χωρών, στοχοποιώντας τον λαό μας. Οχι τυχαία το ΝΑΤΟ προωθεί μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις σε όλη τη γραμμή με τη Ρωσία, μιλά για τον κίνδυνο της Κίνας, κι ακόμη καταστρώνει σχεδιασμούς ακόμη και πυρηνικού πολέμου.

Όχι τυχαία η ΕΕ κάνει λόγο για τη συγκρότηση δικού της στρατού, τουλάχιστον 50.000 ενόπλων, που θα δρα πότε δίπλα στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ και πότε αυτοτελώς, όταν το επιβάλλουν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι στρατιωτικές επεμβάσεις είναι «σήμα κατατεθέν» του καπιταλισμού και δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό.

Επίσης, εκείνο που είναι σίγουρο, είναι πως οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ο διάφοροι «σύμμαχοι» ιμπεριαλιστές, αυτοί που ματοκύλισαν τους λαούς σε Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Συρία, Παλαιστίνη, Ουκρανία κ.ο.κ., δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη, την ασφάλεια, την ευημερία του λαού! Αυτά μπορούν να διασφαλιστούν με τη λαϊκή πάλη, σε ρήξη με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και το σύστημα που δημιουργεί Ταλιμπάν και κάθε είδους αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις.

Για τα περί «νεκροταφείου των αυτοκρατοριών»

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας, ακολούθησε πλούσια συζήτηση με ερωτήσεις και παρεμβάσεις. Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με όσα λέγονται ότι το Αφγανιστάν είναι το «νεκροταφείο των αυτοκρατοριών», γιατί όπως λένε «ο αφγανικός λαός νίκησε τη βρετανική αυτοκρατορία, τη Σοβιετική Ενωση και τώρα τις ΗΠΑ», ο Ελ. Βαγενάς επισήμανε τα εξής:

«Είναι γεγονός πως στο "μίξερ" των αστικών προσεγγίσεων για την κατάσταση στο Αφγανιστάν μπαίνουν 3 διαφορετικές εποχές, 3 διαφορετικές καταστάσεις, με στόχο τη διαστρέβλωση των γεγονότων.

🔳 Η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν τέτοια, μιας και θεωρούσε πως είχε στην κατοχή της μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα το 22% των εκτάσεων της Γης. Με τη βία κρατούσε "κάτω από την μπότα της" εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, που την περίοδο των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων και αγώνων ξεσηκώθηκαν και μια τέτοια περίπτωση ήταν και το Αφγανιστάν, που ο λαός του έδωσε 3 πολέμους με τη Βρετανική Αυτοκρατορία, την οποία νίκησε το 1919.

🔳 Η Σοβιετική Ρωσία όχι μόνον χαιρέτισε, αλλά και στήριξε την πάλη του αφγανικού λαού ενάντια στους Βρετανούς αποικιοκράτες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το Αφγανιστάν ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Ρωσία και το 1921 υπέγραψε με το Εμιράτο κι αργότερα Βασίλειο του Αφγανιστάν "Σύμφωνο φιλίας". Για δεκαετίες η Σοβιετική Ρωσία είχε οικονομικές, εμπορικές σχέσεις, έστελνε ειδικούς σε διάφορους τομείς, κατασκευαστικά έργα, έδινε αεροπλάνα, βοηθούσε στις τηλεπικοινωνίες, έδινε τη δυνατότητα σπουδών στην ΕΣΣΔ σε φοιτητές από το Αφγανιστάν, όπως κι από πολλές ακόμη λεγόμενες "αναπτυσσόμενες" χώρες. Η ΕΣΣΔ δεν είχε κανένα συμφέρον να εισβάλει και να πολεμήσει με τον λαό του Αφγανιστάν, το αστικό καθεστώς του οποίου στην εξωτερική πολιτική του ακολουθούσε μια πολιτική "ουδετερότητας".

🔳 🔳 Στα 1973 ανατράπηκε η μοναρχία (από τον ξάδελφο του μονάρχη, Μ. Νταούντ), που ανακηρύχθηκε πρόεδρος και επεδίωξε αστικούς εκσυγχρονισμούς. Μάλιστα μια από τις δύο φράξιες που είχε το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν (το ΛΔΚΑ είχε ιδρυθεί στα 1965 και θεωρούσε τον εαυτό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα), η φράξια "Παρτσάμ" ("Σημαία", από τον τίτλο της εφημερίδας που έβγαζε), φέρεται να συμμετείχε αρχικά στην αστική κυβέρνηση, επιδιώκοντας να συμβάλει στον αστικό εκσυγχρονισμό. Η άλλη φράξια, "Χαλκ" ("Λαός", επίσης από τον τίτλο της εφημερίδας που έβγαζε), κράτησε αντιπολιτευτική στάση. Στη συνέχεια και οι δυνάμεις του "Παρτσάμ" πέρασαν στην αντιπολίτευση, έγινε συγχώνευση των οργανώσεων των δύο φραξιών, όχι όμως και των πυρήνων τους που υπήρχαν μέσα στον αστικό στρατό. Το καθεστώς Νταούντ προχώρησε σε καταστολή, φυλακίσεις και δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων του. Η δολοφονία γνωστού στελέχους του ΛΔΚΑ τον Απρίλη του 1978 επιτάχυνε την πτώση του, με τη λαϊκή εξέγερση που ακολούθησε και η οποία είχε τη συνδρομή τμήματος του στρατού.
Ακολούθησε η συγκρότηση Επαναστατικού Συμβουλίου από το ΛΔΚΑ.
Η λαϊκή διακυβέρνηση προώθησε σημαντικές αλλαγές υπέρ του λαού, μπήκαν οι βάσεις για τη μόρφωση των παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, δημιουργήθηκαν σχολεία και πανεπιστήμια, ξεκίνησε η οικοδόμηση λαϊκού συστήματος Υγείας, δόθηκαν δικαιώματα στις γυναίκες, άνοιξε ένας δρόμος προόδου.

Οι αλλαγές αυτές πολεμήθηκαν από τους Αφγανούς καπιταλιστές και τσιφλικάδες, από τις ΗΠΑ και άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Οι ΗΠΑ και οι μηχανισμοί τους δημιούργησαν τους μουτζαχεντίν, τους προγόνους των Ταλιμπάν, τους χρηματοδότησαν με δισεκατομμύρια δολάρια, στρατιωτικό εξοπλισμό για να ανατρέψουν τη λαϊκή κυβέρνηση και να πλήξουν τη Σοβιετική Ένωση, αξιοποίησαν γι' αυτό το Πακιστάν, τη Σαουδική Αραβία και άλλες μοναρχίες.

Η λαϊκή κυβέρνηση του Αφγανιστάν, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στην ξένη επέμβαση, που στήριζε την εσωτερική αντίδραση, ζήτησε πάνω από 20 φορές τη στρατιωτική βοήθεια της ΕΣΣΔ.

Βεβαίως, πρέπει να γνωρίζουμε πως στην ηγεσία του Αφγανιστάν εκείνη την περίοδο υπήρχε και εσωτερική διαπάλη ανάμεσα στις δύο φράξιες, που φαίνεται πως εξέφραζε τόσο διαφορετικές αντιλήψεις για την ανοικοδόμηση της χώρας, όσο και μια αντανάκλαση της κοινωνικής και εθνοτικής σύνθεσης του κόμματος αυτού.
Τα ζητήματα αυτά απαιτούν παραπέρα μελέτη, ωστόσο δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός πως η ΕΣΣΔ ανταποκρίθηκε τότε, στα 1979, σε ένα αίτημα διεθνιστικής βοήθειας, συνέδραμε το λαό του Αφγανιστάν, δεν τον πολέμησε.
Σήμερα γνωρίζουμε από μαρτυρίες πρώην μουτζαχεντίν για διάφορες περιπτώσεις προδοσίας των επιχειρήσεων των σοβιετικών στρατευμάτων.
🔳 Προδοσία, που αποκορυφώθηκε με την απόφαση αποχώρησης των σοβιετικών στρατευμάτων, που πήρε η σοβιετική ηγεσία επί Γκορμπατσόφ, ενώ η παύση οποιασδήποτε βοήθειας από το καθεστώς Γιέλτσιν, έβαλε "στη γωνία" την προσπάθεια του ΛΔΚΑ.

Δεν στέκει καμία σύγκριση της ΕΣΣΔ με τις επιδιώξεις της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ή σήμερα των ΗΠΑ, που μπορεί να είναι η ισχυρότερη καπιταλιστική δύναμη στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, αλλά δεν είναι αυτοκρατορία. Οι ΗΠΑ έδρασαν στο Αφγανιστάν για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των μονοπωλίων, σε κόντρα με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις.
Αυτά αναδείξαμε παραπάνω, όπως και το γεγονός της συμφωνίας τους με τους Ταλιμπάν, που οδήγησε στην αποχώρησή τους».

Νομοσχέδιο για στρατηγικές επενδύσεις- αβάντα στο προηγούμενο του ΣΥΡΙΖΑ, με φόντο τον πακτωλό εκταμιεύσεων του Ταμείου Ανάκαμψης.

Το ΄να χέρι νίβει τ΄άλλο και μαζί το πρόσωπο: Ένα ακόμη νομοσχέδιο έθεσε σε δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση της ΝΔ στις 26 Αυγούστου «καρμπόν» με εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Στρατηγικές Επενδύσεις (4608|2019), που έγινε νόμος τότε με κατεπείγουσες μάλιστα διαδικασίες (η ΝΔ -κλπ. «πρόθυμοι» τον ψήφισαν «με χέρια και με πόδια», «στο φτερό», πριν τις εκλογές).

Τα πάντα στην προοπτική ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, και στην προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων, που θα συνδυαστούν με την κλιμάκωση των αντιλαϊκών προαπαιτούμενων από το νέο «σούπερ μνημόνιο» που χαλκεύει νέα βαριά δεσμά για τον λαό για να διοχετευτεί ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων, καθαρά «ζεστό» χρήμα, του «Ταμείου Ανάκαμψης» (βλ σχετ. και 21^ο Συνέδριο ΚΚΕ) της ΕΕ, προς τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Να θυμίσουμε πως ήδη η κυβέρνηση έχει προλειάνει το έδαφος, με σειρά μικρών και μεγάλων νόμων με κυριότερο τον λεγόμενο «Εκσυγχρονισμό Χωροταξικής - Πολεοδομικής Νομοθεσίας» -«φιλόδοξο σχέδιο, που εντάσσεται στο Ταμείο Ανάκαμψης» με «κίνητρα στην οργανωμένη επιχειρηματική δραστηριότητα, απαλλάσσοντας από την ομηρία των "αιώνιων" ρυμοτομικών απαλλοτριώσεων», με διεύρυνση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη –σε βάρος του δημόσιου χώρου και με προκλητική διευκόλυνση της μεγαλοϊδιοκτησίας, επιτάχυνση της εμπορευματοποίησης της απομένουσας μετά τα συνεχή ξεπουλήματα «κρατικής» γης, την κατάργηση των όποιων περιορισμών υπήρχαν στις αλλαγές χρήσης με προτεραιότητα –φυσικά στην περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη» σε στεριά και θάλασσα – στον κλάδο του χερσαίου αλλά και του θαλάσσιου τουρισμού και την επιτάχυνση των επενδύσεων – «του επενδυτικού κλίματος στο οποίο στοχεύει στρατηγικά η ελληνική κυβέρνηση».

Θυμίζουμε ότι για τις ίδιες επενδύσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι ΑΠΕ, η νομοθεσία προβλέπει την αδειοδότησή τους ακόμα και μέσα στο δάσος, όπως προκύπτει από τη γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, με αφορμή τις μεγάλες πυρκαγιές σε Αττική, Εύβοια και Πελοπόννησο.

Πολεοδομικό γιουρούσι

Η πολεοδομική νομοθεσία για τις στρατηγικές επενδύσεις  αναμένεται να είναι «ευέλικτη» ώστε να χωράει τα πάντα -ειδικότερα το άρθρο 4 του νέου ν|σ αναφέρει:
1. Για την πραγματοποίηση Στρατηγικών Επενδύσεων σε χώρους εντός εγκεκριμένων σχεδίων πόλεων επιτρέπονται συγκεκριμένες και ειδικές παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς δόμησης της περιοχής, καθώς και από τις διατάξεις του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ν. 4067/2012, Α’ 79) για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος (sic!), όπως αυτοί προσδιορίζονται και εξειδικεύονται στο Πλαίσιο Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού
2. (…)
α) στις αποστάσεις των κτιρίων από τα όρια του οικοπέδου, καθώς και τις αποστάσεις μεταξύ των κτιρίων και άλλων εγκαταστάσεων,
β) στον συντελεστή δόμησης,
γ) στον συντελεστή κατ’ όγκο εκμετάλλευσης,
δ) στην κάλυψη και
ε) στο ύψος, με εξαίρεση το ύψος των πυλώνων φωτισμού, το οποίο καθορίζεται από την αντίστοιχη μελέτη φωτοτεχνικής κάλυψης»…  (!!)
εν ολίγοις -σσ. παρεκκλίσεις σε όλα, δηλ πλήρης ασυδοσία –αποκαλώντας μάλιστα θρασύτατα την παντοκρατορία του κεφαλαίου σε βάρος των λαϊκών αναγκών «δημόσιο συμφέρον»

                  Παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας

Σα να μην έφτανε ο νόμος 4759|2020 στο νέο νομοσχέδιο (άρθρο 5) προβλέπεται ότι:
1.Για την πραγματοποίηση Στρατηγικών Επενδύσεων επιτρέπεται η παραχώρηση στον φορέα της επένδυσης του δικαιώματος χρήσης αιγιαλού, παραλίας, συνεχόμενου ή παρακείμενου θαλάσσιου χώρου ή του πυθμένα…
[και σσ. -για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο… ψεκάστε – σκουπίστε - τελειώσατε]
2. Για τις Στρατηγικές Επενδύσεις, για τις οποίες δεν καταρτίζεται επενδυτικό σχέδιο εφαρμόζονται απ’ ευθείας αναλόγως τα άρθρα 14 και 14Α του ν. 3986|2011 (Α’ 152) περί παραχώρησης χρήσης αιγιαλού και παραλίας.
(…)
5. Τα ακίνητα, που δημιουργούνται από τη μετατόπιση προς τη θάλασσα του ορίου του αιγιαλού, λόγω κατασκευής ή επέκτασης των έργων ή προσχώσεων, καταγράφονται μεν ως δημόσια κτήματα, αλλά μπορεί να παραχωρούνται στον κύριο του έργου των Στρατηγικών Επενδύσεων.

Το τι σημαίνει αυτό για τον αιγιαλό και την παραλία είναι προφανές: Το μπάζωμα στη θάλασσα και η αλλοίωση του φυσικού τοπίου θα θεωρούνται παρεμβάσεις για το ...δημόσιο συμφέρον, «στην υγεία» της καπιταλιστικής κερδοφορίας!
Αυτοί είναι που μιλάνε για τη «σωτηρία του περιβάλλοντος» με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές και ανακοινώνουν «πράσινες» παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση τάχα της «κλιματικής αλλαγής»!

 Επιτάχυνση και ασφάλεια

Το ΥΠΑΝ επισημαίνει πως στόχος είναι να βελτιωθεί το επενδυτικό περιβάλλον στην Ελλάδα μέσω ρυθμίσεων που θα επιταχύνουν και θα κάνουν πιο ευέλικτες τις διοικητικές διαδικασίες για τις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσεις.
Επίσης, επιδιώκεται να υπάρξει ασφάλεια δικαίου στους υποψήφιους στρατηγικούς επενδυτές, η οποία θα επιτευχθεί μέσω ενός ενιαίου θεσμικού πλαισίου για τις στρατηγικές επενδύσεις.
Ειδικά στο 2^ο μέρος –με αναφορά στις ιδιωτικές επενδύσεις του ν. 4399|2016 και περιλαμβάνονται βελτιωτικές παρεμβάσεις με στόχο να καταστήσει περισσότερο ελκυστικά τα καθεστώτα ενισχύσεων του νόμου.
Παράλληλα, εισάγονται ουσιαστικές «βελτιωτικές» ρυθμίσεις στις διαδικασίες αξιολόγησης και ελέγχου επενδύσεων, προκειμένου να καταστούν ταχύτερες και αποτελεσματικές. Επιπλέον, εισάγεται χρονικό όριο για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης των προς ένταξη επενδυτικών σχεδίων καθώς και για την ολοκλήρωση του ελέγχου πιστοποίησης της υλοποίησής τους. Επίσης, προτείνονται ρυθμίσεις, που διασφαλίζουν μεγαλύτερη ευελιξία και ταχύτητα κατά την υλοποίηση και ολοκλήρωση των επενδυτικών σχεδίων και θεσπίζεται ειδική αντιμετώπιση των επενδυτικών σχεδίων στις περιοχές απολιγνιτοποίησης.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχουν ακόμη πολλά σχόλια στη διαβούλευση, αλλά το πνεύμα είναι βασικά …να μη μένει ούτε το παραμικρό παραθυράκι που θα δυσκολεύει την επένδυση!

Η μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται στις λεγόμενες Ε.Ε.Ε.Σ «εμβληματικές επενδύσεις εξαιρετικής σημασίας», σε αυτές δηλαδή που αφορούν την «οικονομία χαμηλού ενεργειακού και περιβαλλοντικού αποτυπώματος και ενισχύουν σημαντικά την ελληνική οικονομία και την ανταγωνιστικότητα αυτής σε διεθνές επίπεδο», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το νομοσχέδιο. Είναι φανερό ότι οι διατάξεις αυτές αφορούν επενδύσεις στην «πράσινη» και ψηφιακή οικονομία, που βρίσκονται στην προμετωπίδα του Ταμείου Ανάκαμψης.

Το capital.gr σε άρθρο με τίτλο Ποιους "φλερτάρει" το νέο πλαίσιο mega-επενδύσεων, αφού μιλάει για ένα «ένα επιπλέον κίνητρο ειδικά προσανατολισμένο προς τους πολυεθνικούς κολοσσούς» στέκεται στις «Εμβληματικές Επενδύσεις Εξαιρετικής Σημασίας», οι οποίες «εκτός από τα φορολογικά και άλλα κίνητρα όπως αυτό της χωροθέτησης και ταχείας αδειοδότησης, θα μπορούν να λαμβάνουν και... ρευστό με τη μορφή επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων για leasing και μισθούς».
Ο ορισμός παραμένει γενικός, αλλά σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, στην παραπάνω κατηγορία θα μπορούσαν να ενταχθούν αυτή της Microsoft για τη δημιουργία Data Center Region, ή ακόμη η δημιουργία ενός μεγάλου σύγχρονου διαμετακομιστικού κέντρου ή και ναυπηγικές επιχειρήσεις, αρκεί βέβαια να σχεδιαστούν με όρους καινοτομίας και βιωσιμότητας.
Υπάρχει εδώ και καιρό εκφρασμένο ενδιαφέρον, πέρα από τη Microsoft και από την αμερικανική εισηγμένη Digital Realty που εξαγόρασε πέρσι την ελληνική Lamda Helix.

Να θυμίσουμε πως η μεγαλύτερη «εμβληματική» επένδυση που αυτή τη στιγμή «τρέχει με 1000» είναι η «αθηναϊκή ριβιέρα» (όπου υλοποιείται η πράσινη ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ), στον 45^ο όροφο του ύψους 200 μέτρων ψηλότερου κτιρίου στην Ελλάδα
βλ και
Ελληνικό: ασύλληπτα κέρδη πριν καν ξεκινήσει το έργο –
Ελληνικό: Μια ακόμη αντιλαϊκή mega_ανάπλαση,  
Επαίρονται για το πλιάτσικο υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου –

Όσο για τη λαϊκή οικογένεια …ποιος ασχολείται –όπως λέει ο Καραγκιόζης «θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»!
Αλλά ΟΧΙ! Υπάρχουν κάποιοι που πονάνε και –έχουν το «θράσος» όχι μόνο ασχολούνται αλλά και το παλεύουν! Το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά σωματεία.
Μετά το Μαζικό συλλαλητήριο και συναυλία αλληλεγγύης για τους πυρόπληκτους χτες από σωματεία στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα και αλλού, τη σκυτάλη παίρνουν σήμερα Αθήνα, Καρδίτσα, Αλεξανδρούπολη, Καβάλα … και έπεται συνέχεια! - Για τα «μικρά» και τα «μεγάλα»

Όλοι στη συγκέντρωση στις 8 μμ. στο Σύνταγμα ενάντια στο τζογάρισμα εισφορών και συντάξεων!

 

Κολομβία: Οι χωρίς τέλος δολοφονίες λαϊκών ηγετών -αγωνιστών και οι «τρομοκράτες» FARC-EP

Πρώην αντάρτες του FARC-EP και άλλοι αγωνιστές, σκοτώνονται σχεδόν καθημερινά, με την πολύμορφη κρατική και παραστρατιωτική βία, να ανταγωνίζεται  την ανθρωπιστική κρίση (οι νεκροί από Covid ξεπέρασαν ήδη τους 125.000!) στην Κολομβία.

Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες «ένοπλες ομάδες έχουν παρουσία σε αγροτικές περιοχές, με απαγωγές μαζικό εκτοπισμό και –μεταξύ άλλων, στρατολόγηση ανηλίκων, κλιμακώνοντας τη βία ποικιλόμορφα».

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Μελετών για την Ανάπτυξη και την Ειρήνη (Indepaz), μέσα στο 2021 έχουν δολοφονηθεί 113 αγωνιστές και συνολικά 1.228 από την «ειρηνευτική συμφωνία» του 2016 μεταξύ της κυβέρνησης και των Ένοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων Κολομβίας (FARC). Τελευταίο θύμα είναι ο 40χρονος Χεσούς Αλμπέιρο, αγρότης συνδικαλιστής, μέλος της Εθνικής Απεργιακής Επιτροπής, του Συντονιστικού συνδικάτων και φορέων που οργάνωσε τις μεγάλες αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις φέτος την άνοιξη και συνεχίζει τον αγώνα.
Το άψυχο σώμα του αγωνιστή βρέθηκε στις 25-8 σε αγροτική περιοχή, ενώ η οικογένειά του τον αναζητούσε από τις 21-8 μετά την έξοδο από το σπίτι του στην πόλη Ποπαγιάν.
Ο τερματισμός των δολοφονιών λαϊκών αγωνιστών και πρώην ανταρτών των FARC από παραστρατιωτικές ομάδες που δρουν ανενόχλητες, είναι ένα από τα πάγια αιτήματα των συνεχιζόμενων λαϊκών κινητοποιήσεων στη χώρα (Ριζοσπάστης –δείτε και Στο φως τα εγκλήματα του στρατού).

ΚΚ Κολομβίας -Partido Comunista Colombiano

Είμαστε το Κόμμα της ζωής,
είμαστε το Κόμμα της ελπίδας,
είμαστε το ΚΚ Κολομβίας

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας είναι το Κόμμα των εργαζομένων της πόλης και της υπαίθρου, που υφίστανται την καπιταλιστική εκμετάλλευση, ανοιχτό σε όλους τους Κολομβιανούς που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των αγροτών, των λαϊκών μαζών, των ανέργων, της νεολαίας, των γυναικών, των διανοούμενων και των μεσαίων στρωμάτων που φιλοδοξούν να ζήσουν σε μια ειρηνική χώρα που εκπληρώνει τον πόθο τους για ευημερία και κοινωνική ανάπτυξη.

Το ΚΚ Κολομβίας είναι η εθελοντική ένωση ελεύθερων γυναικών και ανδρών, η συνειδητή οργάνωση, που και αποτελεί μέρος της, της επαναστατικής πρωτοπορίας που προωθεί τις δημοκρατικές αλλαγές στη χώρα από το 1930.

Η πολιτική και προγραμματική του γραμμή εμπνέεται από τη Βολιβαριανή και λατινοαμερικάνικη δημιουργική ερμηνεία και εφαρμογή στην κολομβιανή πραγματικότητα, των επιστημονικών αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και της πλούσιας κληρονομιάς των διατυπώσεων και των δημοκρατικών και επαναστατικών εμπειριών των εργαζομένων όλων των χρόνων.

Γιατί πολεμάμε

Οι δραστηριότητες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας κατευθύνονται θεμελιωδώς στην αναζήτηση της οικοδόμησης εξουσίας δημοκρατικού και λαϊκού χαρακτήρα, που ανοίγει δρόμους στην ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Υποστηρίζοντας την ισότητα των φύλων, την εξάλειψη της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, ιδίως από τον ιμπεριαλισμό της Βόρειας Αμερικής και την αυξανόμενη παρέμβασή του στην εθνική ζωή για να ανοίξει το δρόμο στην οικοδόμηση του ουμανιστικού σοσιαλισμού.

Εκλογικά, μεταξύ 1972 και 1982 συνέπραττε με την Unión Nacional de Oposición (UNO) –Εθνική Ένωση Αντιπολίτευσης ένα συνασπισμός που προσπάθησε να συγκεντρώσει τις διαφορετικές αριστερές δυνάμεις που οργανώθηκαν στην Κολομβία κατά τη διάρκεια του Εθνικού Μετώπου, αφού η προοδευτική του διάλυση επέτρεψε την άμεση εκλογική συμμετοχή κομμάτων αποκλείοντας «φιλελευθερισμό και συντηρητισμό».
Στη συνέχεια με την Unión Patriótica (UP) «Πατριωτική Ένωση» (UP) κόμμα με κορμο το ΚΚ κοινωνικά κινήματα διαφόρων ρευμάτων «που δεν αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από τις επίσημες παραδοσιακές δομές Φιλελευθέρων και Συντηρητικών κομμάτων». Ιδρύθηκε το 1985 ως μέρος μιας ειρηνευτικής πρότασης που βασίζεται στις Συμφωνίες της La Uribe μεταξύ της κυβέρνησης του Belisario Betancur και των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας - Λαϊκός Στρατός (FARC -EP)
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα (εκλογές 2018), στηρίζει –χωρίς δικό του υποψήφιο επικεφαλής «κεντροαριστερούς»  (αρχικά τον Antonio Navarro Wolff αργότερα τον συνδικαλιστή Luis Eduardo Garzón, το 2014 την Clara López και για δυο φορές τον Gustavo Petro - Λίστα Αξιοπρέπειας (Γκουστάβο Πέτρο, πρώην -ως τη διάλυσή της μέλος της οργάνωσης ανταρτών M19, νυν οικολόγου που έχει ταχθεί υπέρ ενός νέου οικονομικού μοντέλου, το οποίο θα βασίζεται στην «πράσινη» ενέργεια και στις ΑΠΕ).

ℹ️  Δείτε ιστορικά στοιχεία +ενημέρωση από την ιστοσελίδα, επίσης ντοκουμέντα, προγραμματικές θέσεις, ποίηση, λαϊκή μουσική και πολλά ακόμη

Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις του Κολομβιανού-Λαϊκού Στρατού
FARC-EP Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia-Ejército del Pueblo

Επειδή (βοηθούντων και των αστικών ΜΜΕ & ΜΚΔ) υπάρχουν αρκετά σκοτεινά σημεία για τη συγκεκριμένη οργάνωση -που συνήθως διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα σύντομο ιστορικό του κινήματος
Πρόκειται (όπως ήταν τουλάχιστον «στις δόξες» της) για αντάρτικη οργάνωση με δηλωμένο στόχο τον «τερματισμό των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ανισοτήτων, την  στρατιωτική και οικονομική επέμβαση των ΗΠΑ στην Κολομβία μέσω της ίδρυσης ενός μαρξιστικού-λενινιστικού και “βολιβαριανού” κράτους».
Με δράση -αντάρτικο πόλεμο και συμβατική τακτική μάχη, βασικά στις αγροτικές περιοχές και στηρίγματα σε πόλεις ειδικά όπου επικρατεί η ακραία φτώχεια και η περιθωριοποίηση.

Θεωρούνται τρομοκρατική οργάνωση τόσο από το επίσημο αστικό κράτος της Κολομβίας, όσο και από άλλες 31 χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς επίσης η Χιλή, το Περού, ο Καναδάς και –φυσικά ο αρχιτρομοκράτης και διεθνής γκάνγκστερ οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Κάποιες άλλες κυβερνήσεις το θεωρούν εσωτερικό ζήτημα της Κολομβίας και την ταξινομούν ως «παράτυπη» ή «αντιμαχόμενη» ομάδα.

ℹ️  Για να έχουμε μια εικόνα της γεωγραφίας και των αποστάσεων στη χώρα, να πούμε πως έχει έκταση 1.141.748 km² (26^η σε έκταση χώρα της Γης~9 Ελλάδες και είναι η μοναδική χώρα της Νότιας Αμερικής που έχει ακτές σε Ατλαντικό και σε Ειρηνικό Ωκεανό) με πληθυσμό πάνω από 50 εκατομμύρια.
Χωρίζεται σε 5 μεγάλες φυσικές περιοχές, που απλώνονται και στις γειτονικές χώρες (οροσειρά των Άνδεων, παράλια -Ειρηνικού και Καραϊβικής Θάλασσας, τα llanos-llanuras (λιβάδια-πεδιάδες) και το μεγάλο τροπικό δάσος του Αμαζονίου.
Είναι η 2^η σε βιοποικιλότητα χώρα στον κόσμο με 54.871 καταγραμμένα είδη
Έχει έναν πολυπολιτισμικό πληθυσμό, που αντικατοπτρίζει την επιρροή της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, γηγενών λαών και αφρικανών σκλάβων και τα μεταναστευτικά κύματα από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή κατά τον 20ο αιώνα.

Ιστορία: Επισήμως οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας, FARC, ξεκίνησαν τις δραστηριότητές τους ως κίνημα το 1966, τη χρονιά που πρόεδρος της Κολομβίας ήταν ο Guillermo León Valencia Muñoz, συντηρητικός –φασιστοειδές για τα δικά μας δεδομένα, δικηγόρος.
Ωστόσο, ο σχηματισμός της αντάρτικης οργάνωσης είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς ομαδικών μετασχηματισμών που προέκυψαν ως αποτέλεσμα κοινωνικών αγώνων μεταξύ των λαϊκών κινημάτων και της αστικής τάξης, της εγκατάλειψης των αγροτών από το επίσημο κράτος και της παραβίασης των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Οι ρίζες των λεγόμενων «ανατρεπτικών» ομάδων, στα όρια του νόμου ή τελείως παράνομες, βρίσκονται στους αγροτικούς αγώνες που σημειώθηκαν τις πρώτες 10ετίες του 20ού αιώνα.
Η παραβίαση κάθε ίχνους ελευθερίας των αγροτών από το αστικό κράτος τους ώθησε στην υπεράσπιση της ύπαρξής τους και της ζωής τους μέσω της δικής τους δικαιοσύνης, δημιουργώντας τις λεγόμενες ομάδες αυτοάμυνας.

Ο σχηματισμός αυτών των αγροτικών οργανώσεων ενείχε ένα σημαντικό συστατικό για την ενοποίησή τους και την δημιουργία αυτού που είναι γνωστό ως αντάρτικο.
Εκείνη την εποχή, η σκέψη των Μαρξ-Ένγκελς εξαπλωνόταν ήδη σ΄ όλη την Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική δημιουργούνταν  οι πρώτοι πυρήνες, με την Κολομβία να είναι «πρόσφορη» χώρα δεδομένου ότι τα ήδη έντονα αντιαμερικανικά αισθήματα του λαού τροφοδοτήθηκαν μετά τη βίαια απόσχιση του Παναμά το 1903 –με τα όπλα των ΗΠΑ (ήδη το 1904, η αμερικανική κυβέρνηση εξαγόρασε τα γαλλικά δικαιώματα και μια λωρίδα γης -μήκος 50 μίλια, πλάτος 10 για τη διώρυγα, που ξεκίνησε το 1907)
Η επέκταση αυτής της κομμουνιστικής ιδεολογίας, είχε να κάνει και με κοινωνικά αίτια -ανισότητα, φτώχεια και διαφθορά, που είχαν σα βάση τους το ίδιο το αστικό κράτος.
Βέβαια η ίδια η κοινωνική σύνθεση και το ιδεολογικό επίπεδο, με αναφορές συχνά ξένες προς τον επιστημονικό σοσιαλισμό, αποτέλεσε από τότε την αχίλλειο φτέρνα του κινήματος (όπως και σε όλη τη Λατινική Αμερική), έτσι αυτές τις οργανώσεις, κέρδιζαν βασανιστικά οπαδούς μέρα τη μέρα, εν μέσω εσωτερικού κατακερματισμού και αόριστων ιδεολογικών θεμελίων, με μόνο κοινή παράμετρο την «κοινωνική ισότητα», χωρίς θέση για κατάργηση του αστικού κράτους, χωρίς κόμμα νέου τύπου κλπ. κλπ

9-Απρ-1948 |>La Violencia<|- Παρόλο που υπήρχαν ήδη σημάδια ταξικής βίας στην Κολομβία, στις 9-Απρ-1948 η ιστορία σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του φιλελεύθερου ηγέτη και προεδρικού υποψηφίου Jorge Eliécer Gaitán, όταν εξαπολύθηκε το μεγαλύτερο κύμα δολοφονιών με απερίγραπτες σφαγές σε όλη τη χώρα.
Η ηγεσίες των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων -φιλελεύθερων και συντηρητικών, φοβούμενες και τον ίσκιο τους, δημιούργησαν παράνομες ένοπλες ομάδες από οπαδούς τους και κοινούς εγκληματίες, που επιτίθεντο σε όποιον θεωρούσαν αντίπαλο ιδεολογικά αλλά και φυλετικά (ιθαγενείς).
Μεταξύ αυτών των οργανώσεων ξεχώρισε στο λεγόμενο «φιλελεύθερο αντάρτικο» (guerrilla liberal) ένας νεαρός πολυτεχνίτης- φιλελεύθερος από την παράδοση, ο Pedro Antonio Marín, γνωστός με το ψευδώνυμο «Tirofijo» (από την ικανότητά του στο σημάδι) και επίσης ως Manuel Marulanda Vélez (όνομα προς τιμήν ενός κομμουνιστή ηγέτη που δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια της La Violencia).

ℹ️  Συν-ίδρυσε με τον Jacobo Arenas (Luis Morantes), το FARC-EP και ανήκε στη διοίκηση (Γραμματεία του) ως το θάνατό του το 2008

Το «φιλελεύθερο αντάρτικο» χωρίστηκε σε «καθαρούς» (liberales limpios) και «κοινούς» (liberales communes) –οι δεύτεροι με σπέρματα  κομμουνιστική ιδεολογίας.
Οι πρώτοι παρέδωσαν τα όπλα τους όταν ο Gustavo Rojas Pinilla (στρατιωτικός -πρόεδρος της Κολομβίας) τους έδωσε εγγυήσεις αμνηστίας το 1953, ενώ οι «κοινοί» αποφάσισαν να συνεχίσουν τον αγώνα και εξαπλώθηκαν σε διάφορα μέρη της χώρας.
Νοτιοανατολικά, με σύμβολο αντίστασης τον Juan de Jesús Franco, στα νότια -προς Κόρδοβα, ο Julio Guerra και στα ΒΔ της Cundinamarca, ο Saúl Fajardo, ενώ στα νότια προς Tolima, σχηματίστηκαν δύο φράξιες μια φιλελεύθερη, υπό την ηγεσία των αδελφών «Loaiza», του José María Oviedo (“Mariachi” ) και μια δεύτερη με κομμουνιστικές αναφορές, με επικεφαλής τον Isauro Yosa (“Mayor Lister”) και τον Jacobo Prías Alape (“Charro Negro”), όπου πήρε μέρος και ο Manuel Marulanda Vélez (“Tirofijo”).
Μερικά χρόνια αργότερα συνελήφθη ο «Mayor Lister», ο «Negro Charro» αποστρατεύτηκε από την ένοπλη πάλη, ενώ ο «Tirofijo» συνέχισε με ενέδρες, επιθέσεις και απαγωγές.

Σύμφωνα με το FARC:
«Η ειρήνη που “προσέφερε” ο στρατηγός Rojas Pinilla ήταν ουσιαστικά μια απαίτηση για παράδοση χωρίς όρους, βάσει υποσχέσεων που δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Πολλοί από τους αντάρτες που παρέδωσαν τα όπλα, όπως ο Guadalupe Salcedo, σκοτώθηκαν –με τους δολοφόνους να παραμένουν ατιμώρητοι»

Επιχείρηση Marquetalia: Στις 18-Μαΐου-1964, υπό την διοίκηση του συνταγματάρχη Hernando Currea Cubides, διοικητή της 6ης Ταξιαρχίας, ξεκίνησε η ανάπτυξη του Σχεδίου LASSO (Latin American Security Operation – Επιχείρηση Ασφαλείας της Λατινικής Αμερικής) ή της «Επιχείρησης Κυριαρχίας» (Operación Soberanía) κατά των περιοχών αυτοάμυνας των αγροτών στην Κολομβία.

σσ |>
LASSO |> δόγμα «εθνικής ασφάλειας» που εκπονήθηκε από εμπειρογνώμονες του ΥπΕθΑ των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον ως τακτική προσαρμογή στο πεδίο της μάχης και προσαρμόστηκε από το ΓΕΣ του Εθνικού Στρατού (Ejército Nacional) και τον Υπουργό Άμυνας Alberto Ruiz Novoa, απαρχή και της μεγάλης μάχης εναντίον των ανταρτών της Marquetalia ~250km ΝΑ της Μπογκοτά )
Το σχέδιο συνιστούσε «εκτέλεση προγραμμάτων στρατιωτικής βοήθειας για τη Λατινική Αμερική» που πλαισιώθηκε από τη νέα στρατιωτική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών τη δεκαετία του 1960 –μετά την επανάσταση στην Κούβα, η οποία έγινε γνωστή ως «δόγμα εθνικής ασφάλειας».
Η κυβέρνηση ακροβόλισε 16.000 εξοπλισμένους σαν αστακούς άνδρες, με ελικόπτερα, αεροπλάνα πυροβολικό, ειδικές ρουκέτες (όλα «αμερικανικής κατασκευής και προέλευσης) για να θέσει τέρμα στις λεγόμενες Repúblicas Independientes – «Ανεξάρτητες Δημοκρατίες» (αντάρτικα αποσπάσματα) που, εκτός από τη «Marquetalia», βρίσκονταν στις περιοχές του Guayabero, Pato (chaparral), Natagaima και Riochiquito.
Για να αποκρούσει την επίθεση, η τότε ομάδα αυτοάμυνας είχε την άνευ όρων υποστήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο έστειλε τον Jacobo Arenas, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και που αργότερα θα γινόταν ένας από τους κορυφαίους ηγέτες της ανταρτικής ομάδας.

Κατά τη διάρκεια των μαχών στην περιοχή Marquetalia (200km ΒΔ της πρωτεύουσας) στις 20 –Ιουλ-1964, η οργάνωση έβγαλε διακήρυξη για «το αγροτικό πρόγραμμα των ανταρτών», που με την πάροδο του χρόνου έγινε το επίσημο αγροτικό πρόγραμμα του FARC.
Από την ίδια χρονιά, η ανάπτυξή του μετώπου είναι τέτοια που παύει να βρίσκεται στο στάδιο της αυτοάμυνας και εδραιώνεται σαν πραγματικό – οργανωμένο αντάρτικο.

Νότιο μπλοκ: Μετά την κατάληψη της Marquetalia, οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν σε άλλες περιοχές όπου υπήρχε αντάρτικη παρουσία: το Riochiquito (Cauca) και το El Pato (Caquetá).
Εν τω μεταξύ, οι πυρήνες των αγροτών που άντεξαν στις επιθέσεις των κυβερνητικών δυνάμεων, δημιούργησαν μικρές αντάρτικες κινητές ομάδες σε άλλες περιοχές με παράδοση αγώνων και αγροτικής οργάνωσης.

Το 1965 συγκλήθηκε η Primera Conferencia Guerrillera (πρώτη συνδιάσκεψη του αντάρτικου), στην οποία έγινε απολογισμός δράσης και καθορίστηκαν στρατιωτικά, πολιτικά, οργανωτικά, εκπαιδευτικά και προπαγανδιστικά πλάνα.
Σε αυτή τη συνάντηση, το κίνημα υιοθετεί το όνομα “Bloque Sur» (Νότιο Μπλοκ) επειδή βρίσκεται στα νότια του τμήματος Tolima, στη συμβολή των τμημάτων Huila, Valle και Cauca.
Μεταξύ 25-Απρ και 15-Μαι-1966, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη συνδιάσκεψη, όπου  ανταρτών», όπου το «Νότιο Μπλοκ» ανασυγκροτείται σες Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC), με τη συμμετοχή 350 μαχητών.

Στο πλαίσιο αυτής της νέας στρατηγικής, η δράση, ως αντάρτικο «χτυπάω και μετακινούμαι», έχουν δημιουργηθεί έξι βασικοί πυρήνες που διοικούνται από: Manuel Marulanda Vélez, Jacobo Arenas, Rigoberto Lozada (“Joselo”), Carmelo López, Rogelio Díaz, José de Jesús Rivas (ονομαζόμενος και “Cartagena”- «ο Καρχηδόνιος») και βέβαια του Ciro Trujillo.
Ο τελευταίος (υπαρχηγός τότε του κινήματος) συγκέντρωσε όλες τις αντάρτικες δυνάμεις (εκτός από εκείνες των Marulanda και Joselo) στο Quindío, όπου εντοπίστηκαν από τον κυβερνητικό στρατό που τους προκάλεσε σοβαρότατο πλήγμα από το οποίο δεν θα ανακάμψουν πριν το 1974.

ℹ️   Στο μεταξύ ο Manuel Marulanda Vélez, “Tirofijo” ανέλαβε τη διοίκηση του αντάρτικου (FARC).
Σε αντίθεση με τα αντάρτικα κινήματα που σχηματίστηκαν σε άλλες χώρες, αυτά της Κολομβίας χαρακτηρίζονταν από ένα μείγμα ιδεολογίας και  πολιτικής των παραδοσιακών συντηρητικών  κομμάτων με ένα είδος επαναστατικής δράσης (φυσικά με αιτήματα που δεν έβγαιναν έξω από το κατεστημένο και πολύ περισσότερο από το αστικό κράτος) .
ℹ️  Από τότε, πάντως το FARC αυξάνεται συνεχώς αριθμητικά σε πολλά μέτωπα με συνεχή εδαφική επέκταση, επεξεργαζόμενο τη στρατιωτική και πολιτική στρατηγική του.
Θα μείνει ως το παλαιότερο και πιο σημαντικό αντάρτικο στην Κολομβία και τον κόσμο, πρωταγωνιστής στα πιο σημαντικά κεφάλαια της κολομβιανής ιστορίας.
Και όταν λέμε στον κόσμο, δεν εννοούμε φυσικά την Κούβα: Το νησί της επανάστασης, είχε ήδη κάνει τις επιλογές του, αναδεικνύοντας το ΚΚ αιχμή του δόρατος στη δράση του
🔻  Στο ακρωνύμιο FARC, τον Μάιο του 1982 προστίθεται το EP (Ejército del Pueblo –Λαϊκός Στρατός), που σύμφωνα με το FARC σημαίνει:
«Βαθιά επανεξέταση των στρατιωτικών μας ενεργειών: για πρώτη φορά, από τότε που ο επαναστάτης αντάρτης εμφανίστηκε στη Marquetalia με την 7^η διάσκεψη έδωσε στο κίνημα μια σαφή επιχειρησιακή και στρατηγική αντίληψη για έναν επαναστατικό στρατό, που σηματοδότησε την αναπροσαρμογή όλων των μηχανισμών του διοίκησης και πράξης»

Επιτέλους "ειρήνευση"

Η Fuerza Alternativa Revolucionaria del Común (Εναλλακτική Επαναστατική Δύναμη – FARC) είναι κολομβιανό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 2017, όταν το μέτωπο των ανταρτών με το ίδιο ακρωνύμιο και όνομα -FARC που αγωνιζόταν από το 1964 υπέγραψε ειρηνευτική συμφωνία με την κυβέρνηση του Juan Manuel Santos το 2016.
Επικεφαλής φαίνεται Rodrigo Londoño και ιδεολογικά διακηρύσσει τοn (Μπολιβαριανό) Μαρξισμό-λενινισμό, τον Κομμουνισμό (!) τον αντικαπιταλισμό, τον αγώνα για την ισότητα των γυναικών και πολλά άλλα, ταυτιζόμενο με άλλα κόμματα και κινήματα της Λατινικής Αμερικής (υπάγεται και στο Φόρουμ Σάο Πάολο Foro de São Paulo) και έχει 5+5 εκπροσώπους σε Βουλή (5/172) και Γερουσία (5/108)

Το σημερινό λογότυπο της FARC

Οι «ειρηνευτικές» διαπραγματεύσεις άρχισαν το Σεπτέμβρη του 2012 και πραγματοποιήθηκαν στο Όσλο και την Αβάνα, για την υπογραφή της «Συμφωνίας για την Τελική Λύση της Σύγκρουσης» (Μπογκοτά 24- Νοε-2016) και στη συνέχεια οι πρώην αντάρτες ξεκίνησαν μια μεταβατική περίοδο στην πολιτική ζωή που «ολοκληρώθηκε» στα τέλη Αυγούστου του 2017, ενώ επικριτές των συμφωνιών προσέφυγαν στο Συνταγματικό Δικαστήριο.

Ιδρυτικό Συνέδριο: Διεξήχθη στη Μπογκοτά από τις 28 έως τις 31 Αυγούστου 2017 με τη συμμετοχή χιλιάδων αντιπροσώπων (πρώην αντάρτες, στρατιώτες και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας ), περίπου 200 άτομα από διάφορους τομείς της κολομβιανής κοινωνίας και 10άδες προσκεκλημένους από άλλες χώρες, κυρίως από τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική

Το κλείσιμο του συνεδρίου και η παρουσίαση του νέου κόμματος έγινε την 1^η  Σεπτέμβρη, με πολιτιστική και μαζική πολιτική εκδήλωση στην κεντρική πλατεία Bolívar της κολομβιανής πρωτεύουσας με συμμετοχή 10.000 λαού (άλλες πηγές μιλάνε για πάνω από 30.000).
Στην ομιλία του, ο Rodrigo Londoño ανέπτυξε την πρόταση «για μια μεταβατική εθνική κυβέρνηση 2018-2022»

📍  Δείτε και –Ριζοσπάστης: Για τις εξελίξεις στην Κολομβία

Το 2019 (με βίντεο που αναρτήθηκε στις 29-Αυγ-2019), ο δεύτερος στην ιεραρχία των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων Κολομβίας-Λαϊκός Στρατός (FARC-EP) (FARC-EP) Iván Márquez ανακοίνωσε ότι ξαναπαίρνει τα όπλα μαζί σε άλλους ηγέτες των ανταρτών, καταγγέλλοντας την αθέτηση από την πλευρά της αστικής κυβέρνησης της συμφωνίας ειρήνης του 2017.

«Ανακοινώνουμε στον κόσμο ότι ξεκίνησε η δεύτερη Marquetalia [ιστορικό λίκνο της εξέγερσης στη δεκαετία του 1960], εξ ονόματος του οικουμενικού δικαίου των λαών να παίρνουν τα όπλα για να εξεγερθούν ενάντια στην καταπίεση», αναφέρει στο βίντεο, φορώντας πράσινη στολή παραλλαγής, στο πλευρό των Santrich και Hernán Darío Velásquez (επονομαζόμενος και El Paisa) και «τη συνέχιση των επιχειρήσεων των ανταρτών σε απάντηση της προδοσίας από το κράτος των συμφωνιών ειρήνης της Αβάνας» που είχαν οδηγήσει στον αφοπλισμό το 2017 περίπου 7.000 ανδρών και γυναικών μαχητών των FARC.

(και παρακάτω)
«Η απάτη, η διπλοπροσωπία και η δολιότητα, η μονομερής τροποποίηση του κειμένου της συμφωνίας, η μη εφαρμογή των δεσμεύσεών του εκ μέρους του κράτους, οι δικαστικές διευθετήσεις και η ανασφάλεια μας αναγκάζουν να ξαναπάρουμε τα όπλα», σημείωσε στο μήνυμα του ο Ιβάν Μάρκες και πρόσθεσε: «Δεν ηττηθήκαμε ποτέ, ούτε ιδεολογικά, είναι γι΄αυτό που ο αγώνας συνεχίζεται», υπογραμμίζοντας ότι θα επιδιώξει να συντονιστεί με τον ELN (Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης), τη δεύτερη κολομβιανή ανταρτική οργάνωση, που εξακολουθεί να είναι ενεργή.
Από την πλευρά της, η δεξιά φιλοαμερικανική κυβέρνηση του Ιβάν Ντούκε χαρακτήρισε «πολύ ανησυχητική» αλλά όχι και απροσδόκητη την εξέλιξη, μάλιστα ανακοίνωσε από το προεδρικό μέγαρο: «Διέταξα τη συγκρότηση μιας ειδικής μονάδας ώστε να καταδιώξουμε αυτούς τους εγκληματίες με ενισχυμένες δυνατότητες πληροφόρησης, έρευνας και κινήσεων σε όλο το έδαφος της Κολομβίας».

Στις 9-Δεκ-2019 κορυφώνεται η μεγάλη διαδήλωση με πανεθνική απεργία που ξεκίνησε από τις 21 Νοέμβρη με συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων), οργανωμένη από την Εθνική Επιτροπή της Απεργίας (Comité Nacional del Paro), που αποτελείται από συνδικαλιστικές οργανώσεις όλων των κλάδων, από ενώσεις αγροτών, ιθαγενών, φοιτητών και ένα ευρύ σύνολο κοινωνικών οργανώσεων, με μεγάλη συναυλία στην Μπογκοτά και άλλες μεγάλες πόλεις για τη ζωή και την ειρήνη διεκδικώντας δημόσια Εκπαίδευση και Υγεία, Πρόνοια, υποδομές, να διαλυθούν οι φονικές μονάδες αντιμετώπισης ταραχών της αστυνομίας (ESMAD), που ευθύνονται για τη βάρβαρη καταστολή και απαιτώντας να εφαρμοστεί από την κυβέρνηση η συμφωνία ειρήνης με τους αντάρτες και να σταματήσουν οι δολοφονίες λαϊκών αγωνιστών, «που έχουν γίνει σχεδόν καθημερινότητα

📍  Ριζοσπάστης Μάης 2021: Νέα μέρα εθνικής απεργίας - Αλληλεγγύη από το ΚΚΕ στον αγωνιζόμενο λαό και το Κολομβιανό ΚΚ

AGC ή "Clan του κόλπου"

Το Κολομβιανό Δίκτυο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ειρηνικού (ΜηΚυΟ Reddhhpac) και η πλατφόρμα Juventud Paz καταγγέλλουν συνεχείς εισβολές ετερόκλητων ομάδων: ένστολων  μελών του Εθνικού με κόκκινα -μαύρα περιβραχιόνια προσδιοριζόμενοι ως αντιφρονούντες των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας-Λαϊκός Στρατός (FARC-EP), μέλη των παρακρατικών Autodefensas Gaitanistas de Colombia (AGC) ή του Στρατού του Reddhhpac
(σσ)
AGC ή Clan του κόλπου: μεγάλη και πολύπλοκα δομημένη ομάδα –η κυβέρνηση την κατηγορεί ως συνδεμένη με το εμπόριο ναρκωτικών, με  σημαντικό αριθμό μαχητών [~4.000] +πάνω από  3.000 που συνελήφθησαν ή σκοτώθηκαν τα τελευταία χρόνια με παρουσία σε 257 δήμους της χώρας. Οι Δυνάμεις Αυτοάμυνας AGC εξέφρασαν την υποστήριξή τους στην πανεθνική απεργία του Μαΐου …(βλ. και video)
«Απορρίπτουμε τις εγκληματικές ενέργειες των κρατικών δυνάμεων ασφαλείας, ειδικά της Αστυνομίας, οι οποίες καταστέλλουν με υποκινούμενη βία την κοινωνική διαμαρτυρία».
«Υποστηρίζουμε τα απλά λαϊκά αιτήματα, δεν αδιαφορούμε για τους λαϊκούς αγώνες»
Καταγγέλλουμε τις δυνάμεις ασφαλείας, που αντί να εφαρμόζουν τις καθολικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με κατάχρηση εξουσίας και χρήση των θανατηφόρων όπλων που έχουν στη διάθεσή τους,  πυροβολούν τον άοπλο λαό.
Τέλος, ζήτησαν από τις κρατικές δυνάμεις να εγγυηθούν τη λαϊκή κινητοποίηση: «Η συντριπτική πλειοψηφία της διαμαρτυρίας ήταν ειρηνική και πρέπει να προστατευθεί από τις αρχές, καθώς είναι συνταγματικό δικαίωμα».