Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 80 χρόνια από την ίδρυση του ΕΛΑΣ

«Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα | το δίκιο και τη λευτεριά»

Στις 16 Φλεβάρη 1942 και ενώ στα βουνά της Ρούμελης και της Μακεδονίας αντηχούσαν ήδη τα όπλα των πρώτων κομμουνιστών ανταρτών, η εφημερίδα «Ελεύθερη Ελλάδα» ανακοίνωσε την ίδρυση του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ). Η συγκρότηση του ΕΛΑΣ αποτέλεσε το επιστέγασμα της τιτάνιας προσπάθειας των κομμουνιστών να ανασυγκροτήσουν το ΚΚΕ και να οργανώσουν μαζική εργατική - λαϊκή απελευθερωτική πάλη.

Μετά την επιβολή της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία), η κυρίαρχη μερίδα της καπιταλιστικής τάξης, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι και ο ενταγμένος στο αστικό πολιτικό σύστημα βασιλιάς εγκατέλειψαν τη χώρα, ακολουθώντας τα βρετανικά στρατεύματα στο Κάιρο και στο Λονδίνο. Μια άλλη μερίδα των καπιταλιστών παρέμεινε στη χώρα και συνεργάστηκε ανοιχτά, οικονομικά και πολιτικά, με τις δυνάμεις Κατοχής, πρωτοστατώντας στη συγκρότηση των δοσιλογικών κυβερνήσεων. Λιγότεροι παρέμειναν στη χώρα, συνεχίζοντας επίσης τις επικερδείς οικονομικές τους δοσοληψίες με τις Αρχές Κατοχής. Ορισμένοι από τους τελευταίους, σε μια πορεία χρόνου και κάτω από την πίεση και της δράσης του ΕΛΑΣ, οργάνωσαν ολιγομελείς αντιστασιακές ομάδες, έχοντας πάντα τα μάτια τους στραμμένα στην «επόμενη μέρα» του πολέμου, στο πώς θα διατηρούσαν την εξουσία τους.

Σύσσωμη η ελληνική αστική τάξη άφησε στην καλύτερη περίπτωση τον λαό έρμαιο στις επιδιώξεις των Αρχών Κατοχής και στη χειρότερη συνεργάστηκε μαζί τους, σε συνθήκες μαζικών συλλήψεων, εκτελέσεων και εκτεταμένου λιμού. Το σύνολο της αστικής τάξης απέδειξε ότι οι διακηρύξεις της περί «εθνικής ενότητας» αποτελούν μόνο προπαγάνδα που αξιοποιείται όταν και όσο είναι συμβατή με τα δικά της συμφέροντα.

Η Κατοχή βρήκε το ΚΚΕ βαριά χτυπημένο από το καπιταλιστικό κράτος. Η πλειοψηφία των κομμουνιστών, που ήταν έγκλειστοι σε φυλακές και εξορίες, παραδόθηκαν από το αστικό δικτατορικό καθεστώς στις Αρχές Κατοχής. Οι ελάχιστοι ελεύθεροι κομμουνιστές είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από την τρομοκρατία των κατοχικών δυνάμεων και τη διαβρωτική δράση του καπιταλιστικού κράτους στις γραμμές του κινήματος (το δικτατορικό καθεστώς είχε συγκροτήσει ακόμα και ψεύτικη Κεντρική Επιτροπή και εξέδιδε πλαστό «Ριζοσπάστη», επιδιώκοντας να τους διασπάσει και να τους αποπροσανατολίσει).

«Στ' άρματα, στ' άρματα | εμπρός στον αγώνα»

Σε αυτές τις συνθήκες, αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά η αξία της οργανωμένης ιδεολογικής - πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Επειτα από αποδράσεις στελεχών του και από το ξεκαθάρισμα των Κομματικών του Οργανώσεων, το ΚΚΕ κατόρθωσε πολύ γρήγορα να ξεκινήσει την ανασυγκρότησή του, τον Ιούλη του 1941, ιδρύοντας νέες Κομματικές Οργανώσεις στην εργατική τάξη, στη φτωχή αγροτιά, στα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων και στη σπουδάζουσα νεολαία. Λίγο αργότερα θα ακολουθούσε η ίδρυση του Εργατικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και τον Σεπτέμβρη του 1941 η ίδρυση του ΕΑΜ. Είχε προηγηθεί η ίδρυση της Εθνικής Αλληλεγγύης και ακολούθησε η ίδρυση του ΕΛΑΝ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ και των άλλων ΕΑΜικών Οργανώσεων.

Ταυτόχρονα εντείνονταν οι προετοιμασίες για την οργάνωση της ένοπλης πάλης ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, με τους απεσταλμένους του Κόμματος να διερευνούν τις προοπτικές ανάπτυξης στρατιωτικής δράσης σε διάφορες περιοχές. Τον Γενάρη του 1942, η 8η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ έθεσε ως βασικό καθήκον την «οργάνωση ειδικών μαχητικών τμημάτων σε όλα τα βασικά κέντρα της χώρας, ικανών ν' αντιμετωπίσουν την ένοπλη βία του κατακτητή», ανοίγοντας τον δρόμο για την ίδρυση του ΕΛΑΣ.

Η δημιουργία του ΕΛΑΣ ήταν η πιο σημαντική κατάκτηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στα χρόνια της Κατοχής.
Σήμαινε ότι διαμορφώθηκε στρατιωτικό κέντρο με δική του διάρθρωση, λειτουργία και πειθαρχία, η οποία υπερέβαινε το αστικό πλαίσιο των καταπιεστικών στρατιωτικών κανονισμών και κατά προέκταση της αντιλαϊκής - αντικομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης του αστικού στρατού.
Ο ΕΛΑΣ υπήρξε στρατός στην υπηρεσία ενός κινήματος που η καθοδηγητική του δύναμη ήταν το ΚΚΕ.
Συγκέντρωνε τις βασικές προϋποθέσεις για να εξελιχτεί σε μοχλό ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και σε όργανο της εργατικής εξουσίας.

«Να η ώρα μας ήρθε |
και σαν θύελλα ξεσπάει |
στον αγώνα η παγκόσμια εργατιά»

Η πρώτη μαγιά του ΕΛΑΣ συγκροτήθηκε από κομμουνιστές ατσαλωμένους στις σκληρές ταξικές αναμετρήσεις του Μεσοπολέμου, στις οποίες είχαν κατακτήσει την αναγνώριση και την αποδοχή των εργατικών - λαϊκών μαζών.

Ο εργαζόμενος λαός ήταν αυτός που στήριξε τον ΕΛΑΣ με όλα τα μέσα, προσφέροντάς του οπλισμό και τροφή, πληροφορίες και κρυψώνες. Ηταν αυτός που στελέχωσε τις στρατιωτικές μονάδες και του επέτρεψε όχι μόνο να αναπληρώνει τις απώλειές του στο πεδίο της μάχης, αλλά και να μαζικοποιείται με γοργούς ρυθμούς, φτάνοντας στις παραμονές της απελευθέρωσης να αριθμεί 77.000 τακτικούς και 50.000 εφέδρους μαχητές. Βασική πηγή στρατολόγησης του ΕΛΑΣ αποτέλεσαν κυρίως οι φτωχές αγροτικές μάζες της υπαίθρου, αλλά και εργατικές - λαϊκές μάζες των πόλεων, με πρωτοστάτες τους νέους.

«Δίχως τανκς και αεροπλάνα |
μόνο μ' όλμους πολυβόλα |
και ψυχή σαν του λαϊκού στρατού»

Τον ΕΛΑΣ στελέχωσαν από την πρώτη στιγμή μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ που ήταν αξιωματικοί του αστικού στρατού, όπως οι Θεόδωρος Μακρίδης, Γιάννης Παλάσκας, Στέφανος Παπαγιάννης, Βασίλης Βενετσανόπουλος, Γιώργος Σαμαρίδης, Αλέκος Παπαϊωάννου, Θάνος Καρλός, Θάνος Αθηνέλης, Γιώργος Καλιαννέσης, Παναγιώτης Τούντας, Τάσος Αναστασόπουλος, Φαίδων Κουρκουβέλης, Γιάννης Πραγκάστης κ.ά. Στο πλευρό τους έδρασαν και νέοι αξιωματικοί, προερχόμενοι από τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, που ανέδειξαν τις αρετές τους στο πεδίο της μάχης.

Σε μια πορεία χρόνου, οι συνθήκες της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής και η εντεινόμενη δράση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ οδήγησαν και άλλους 700 περίπου αξιωματικούς του αστικού στρατού να συνταχθούν με την πλευρά του εργατικού - λαϊκού κινήματος και να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ. Ανάμεσα σε άλλους ήταν και οι Γεράσιμος Αυγερόπουλος, Νεόκοσμος Γρηγοριάδης, Μανώλης Μάντακας, Δημήτρης Μίχος, Γιάννης Μουστεράκης, Νίκος Παπασταματιάδης, Χρήστος Προυκάκης, Γιώργος Ρήγος, Στέφανος Σαράφης, Βασίλης Τζότζιος, Ιερώνυμος Τρωιανός, Κώστας Τσαμάκος, Βασίλης Φλούλης, Μιχάλης Χατζημιχάλης.

Ο οπλισμός του ΕΛΑΣ βασίστηκε στη δωρεά των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, στην οικονομική τους ενίσχυση, στα όπλα που έκρυψαν οι στρατιώτες του ελληνοαλβανικού μετώπου μετά την υπογραφή της συνθηκολόγησης, στις σκληρές του αναμετρήσεις με τις δυνάμεις των κατοχικών στρατευμάτων και τους ντόπιους συνεργάτες του.

«Συ που κρατάς στα χέρια σου του ΕΛΑΣ τ' αστροπελέκι |
κι όλο το φως του σύμπαντος φρουρός σου παραστέκει»

Στον ΕΛΑΣ κατατάχτηκαν και πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Οι Γιώργος Κοτζιούλας, Βασίλης Ρώτας, Δημήτρης Χατζής, Γεράσιμος Σταύρου βρέθηκαν ένοπλοι στο βουνό. Τις μέρες του Δεκέμβρη του 1944, με τον ΕΛΑΣ πολέμησαν ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Κοσμάς Πολίτης και ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Ακόμα περισσότεροι ήταν όσοι ύμνησαν μέσα από το έργο τους τη δράση του ΕΛΑΣ, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην εργατική - λαϊκή συνείδηση. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν και οι Τάκης Αδάμος, Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Τεύκρος Ανθίας, Μάρκος Αυγέρης, Γιώργος Βαλέτας, Κώστας Βάρναλης, Δημοσθένης Βουτυράς, Αλκη Ζέη, Νίκος Καββαδίας, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Κώστας Καλαντζής, Νίκος Καρούζος, Θράσος Καστανάκης, Νίκος Κατηφόρης, Μιχάλης Κατσαρός, Ανδρέας Κέδρος, Κώστας Κοτζιάς, Τάσος Λειβαδίτης, Μενέλαος Λουντέμης, Κατίνα Παπά, Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής, Γιάννης Ρίτσος, Γιώργης Σεβαστίκογλου, Κώστας Σούκας, Γιάννης Σφακιανάκης, Διδώ Σωτηρίου, Ανδρέας Φραγκιάς και πολλοί άλλοι.

Ξεχωριστή συνδρομή των λογοτεχνών και των συνθετών της περιόδου αποτέλεσαν και τα αντάρτικα τραγούδια. Το «Βροντάει ο Ολυμπος» σε στίχους Νίκου Καρβούνη και μουσική του Αστραπόγιαννου, ο «Υμνος τους ΕΛΑΣ», που έγραψε η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη και μελοποίησε ο Νίκος Τσάκωνας και πολλά άλλα τραγούδια συνόδευσαν το εργατικό - λαϊκό κίνημα στις μεγάλες ταξικές αναμετρήσεις της δεκαετίας του 1940 και των επόμενων δεκαετιών.

«Και ο αέρας που μουγκρίζει |
τη σημαία κυματίζει |
τη βαμμένη μες στο αίμα του λαού»

Η μαζικοποίηση του ΕΛΑΣ στηρίχτηκε στην αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού - ταξικού συσχετισμού δυνάμεων στα χρόνια της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής, όταν η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, των πρωτοπόρων των γραμμάτων και των τεχνών, των γυναικών και της νεολαίας των εργατικών - λαϊκών οικογενειών στήριξε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ.

Στην ανάδειξη του ΚΚΕ σε Κόμμα με την ισχυρότερη επιρροή στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις συντέλεσαν: Οι συνθήκες πρωτοφανούς ταξικής εκμετάλλευσης (σε λίγες χώρες στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου παρατηρήθηκαν σε τέτοιο μεγάλο βαθμό μαζικοί θάνατοι από πείνα, ταχεία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργατικών - λαϊκών μαζών και προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων). Η βαθιά πολιτική κρίση και διάσπαση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, μια μερίδα των οποίων άφησε τον λαό έρμαιο στις επιδιώξεις των δυνάμεων Κατοχής και μια άλλη συνεργάστηκε μαζί τους. Η διάλυση του αστικού στρατού μέσα στη χώρα και στην πορεία οι ήττες των κατοχικών στρατευμάτων.

Στην εργατική - λαϊκή συνείδηση επέδρασαν ο πρωτοπόρος ρόλος και οι θυσίες των κομμουνιστών, ενώ από ένα σημείο και έπειτα σημαντική ήταν και η συμβολή των θυσιών του σοβιετικού λαού και των επιτυχιών του Κόκκινου Στρατού, που ανέβασαν το κύρος και την επιρροή του ΚΚΕ.

«Έλα και πάρτη μόνος σου τη λευτεριά |
με τραγούδια, όπλα και σπαθιά»

Από το φθινόπωρο του 1942, ο ΕΛΑΣ έδωσε τις πρώτες μάχες με τις δυνάμεις Κατοχής. Το 1943 σημαδεύτηκε από τη μαζικοποίηση των γραμμών του. Στις 2 Μάη 1943, με κοινή απόφαση της ΚΕ του ΕΑΜ και της ΚΕ του ΕΛΑΣ ιδρύθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ με στρατιωτικό διοικητή τον Στέφανο Σαράφη, πρωτοκαπετάνιο τον Αρη Βελουχιώτη και πολιτικό αντιπρόσωπο της ΚΕ του ΕΑΜ τον Ανδρέα Τζήμα (Σαμαρινιώτη). Στις 16 Ιούνη 1943, ο ΕΛΑΣ διαρθρώθηκε σε τακτικό στρατό.

Στη διάρκεια του 1943, ο ΕΛΑΣ άρχισε να παγιώνει τη στρατιωτική του κυριαρχία σε μεγάλο μέρος των εδαφών της χώρας, όπου υπό την προστασία του συγκροτήθηκαν λαογέννητοι θεσμοί τοπικής διοίκησης, εκπαίδευσης και δικαιοσύνης και οργανώθηκαν υγειονομικές υπηρεσίες. Στις ελεύθερες περιοχές, για πρώτη φόρα οι γυναίκες συμμετείχαν ενεργά σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής - πολιτικής ζωής. Παράλληλα, ο ΕΛΑΣ έδωσε τη μάχη της σοδειάς και διέσωσε την αγροτική παραγωγή από τις κατοχικές δυνάμεις.

Η συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας τον ενίσχυσε σε βαρύ οπλισμό, επιτρέποντάς του να αντιμετωπίσει με καλύτερους όρους τα υπόλοιπα στρατεύματα Κατοχής. Ταυτόχρονα, αυξανόταν η δράση του ΕΛΑΣ στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, που συνέχιζαν να βρίσκονται κάτω από την μπότα των κατοχικών δυνάμεων και των συνεργατών τους, αλλά και όπου ιδιαίτερα δρούσαν μαζικές ΕΑΜικές Οργανώσεις. Προάστια της Αθήνας όπως η Καισαριανή, ο Βύρωνας, ο Ταύρος, η Τούμπα στη Θεσσαλονίκη, η Νέα Ιωνία στον Βόλο και άλλα μετατράπηκαν σε φρούρια του αγώνα από τους ελαφρά οπλισμένους μαχητές του ΕΛΑΣ.

Η αυξημένη επιχειρησιακή δράση του ΕΛΑΣ, η μεγάλη μαζικοποίηση του ΕΑΜ και των ΕΑΜικών Οργανώσεων σε συνδυασμό με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού στην Ανατολική Ευρώπη, που έγερνε την πλάστιγγα του πολέμου εις βάρος των δυνάμεων του φασιστικού Αξονα, οδήγησαν τις αστικές πολιτικές δυνάμεις στο να ξεπεράσουν τις παλιές τους διαφωνίες και να επιδοθούν σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου για τη μεταπολεμική διάσωση της καπιταλιστικής εξουσίας με την ενίσχυση του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Ο στόχος τους συνδεόταν ευθύγραμμα με την αντιμετώπιση της δράσης του ΕΛΑΣ και μοιραία οδήγησε στην όξυνση της ταξικής πάλης.

«Ράλληδες ταγματαλήτες, μπουραντάδες, Γερμανοί |
τα κεφάλια σας θα πέσουν απ' τ' αντάρτικο σπαθί»

Το καλοκαίρι του 1943, η τελευταία δοσιλογική κυβέρνηση του Γεώργιου Ράλλη, εις γνώση του βρετανικού ιμπεριαλισμού και με τη συνδρομή αξιωματικών προερχόμενων από όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού κόσμου, προχώρησε στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας, που στράφηκαν εναντίον της δράσης του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Την ίδια περίοδο, οι αστικές αντιστασιακές οργανώσεις έριχναν γέφυρες επικοινωνίας με τις Αρχές Κατοχής και άρχισαν να συγκρούονται στρατιωτικά με τον ΕΛΑΣ.

Ο πόλεμος του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν πόλεμος ταξικός. Η εθνικοαπελευθερωτική χροιά που προσλάμβανε, εξαιτίας της κοινής δράσης των ταγματασφαλιτών με τις ναζιστικές δυνάμεις, δεν ακύρωνε τα ταξικά χαρακτηριστικά του.
Τον ίδιο ταξικό χαρακτήρα είχε η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τις γερμανόφιλες αστικές οργανώσεις, αλλά και τις βρετανόφιλες (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ).
Ετσι και αλλιώς, το σύνολο των αστικών οργανώσεων της εποχής είχε διαύλους επικοινωνίας τόσο με τις Αρχές Κατοχής, όσο και με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό.

Ωστόσο, όσες φορές ο ΕΛΑΣ τις αντιμετώπισε ένοπλα το έκανε με κεντρικό άξονα τη συνεργασία τους με τις δυνάμεις Κατοχής ή των παρασπονδιών τους στον αντικατοχικό αγώνα. Ιδιαίτερα τις οργανώσεις ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ δεν τις αντιμετώπισε ως αντίπαλες ταξικές δυνάμεις με τη στήριξη της Μ. Βρετανίας. Αντίθετα, ακολουθώντας τη στρατηγική του αντιφασιστικού μετώπου, που υιοθετούσε το ΚΚΕ, ο ΕΛΑΣ υπάχθηκε στο Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (καλοκαίρι του 1943), την ώρα που οι εγχώριες αστικές πολιτικές δυνάμεις και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός απεργάζονταν σχέδια για τον αφανισμό του.

«Ω Ελλάδα μας γλυκιά |
δημοκρατία λαϊκιά |
Ω Ελλάδα μας γλυκιά |
σφυρί, δρεπάνι και γροθιά»

Το ΚΚΕ αποσύνδεε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Επηρεασμένο και από τις αντίστοιχες προγραμματικές αδυναμίες του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υιοθετούσε τον στόχο της λεγόμενης «λαϊκής δημοκρατίας» ή «λαοκρατίας», που αντιμετώπιζε ως ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό.

Ως αποτέλεσμα, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει μια επαναστατική στρατηγική και να αξιοποιήσει την επαναστατική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα την περίοδο της αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων. Αντίθετα, επέμεινε στην πολιτική της «εθνικής ενότητας» και της δημοκρατικής εξομάλυνσης και υπέγραψε τις Συμφωνίες του Λιβάνου (Μάης 1944) και της Καζέρτας (Σεπτέμβρης 1944), με τις οποίες αναγνώρισε την απούσα αστική κυβέρνηση, συμμετείχε σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και δεσμεύτηκε να μην μπουν τα στρατιωτικά σώματα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα.

Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη πολιτική σήμαινε υποταγή του εργατικού - λαϊκού κινήματος στις ήδη αποδυναμωμένες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Οι τελευταίες επέδειξαν ετοιμότητα για να επαναφέρουν με τη βία την κυριαρχία τους. Συνδύασαν τον εγκλωβισμό του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη λεγόμενη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με την προσπάθεια καταστολής της δράσης του ΕΛΑΣ. Αμέσως μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, η αστική κυβέρνηση, στηριζόμενη στις ελάχιστες στρατιωτικές δυνάμεις που παρέμειναν πιστές σε αυτή, αλλά και στις αστικές οργανώσεις και τους συνεργάτες των Αρχών Κατοχής και με τη βοήθεια των βρετανικών στρατευμάτων, αποφάσισε μονομερώς τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και αιματοκύλησε το εργατικό - λαϊκό κίνημα που αντέδρασε.

«Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι»

Έτσι ξεκίνησε η κρίσιμη ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944. Επρόκειτο για τον τελευταίο ηρωικό αγώνα δυνάμεων του ΕΛΑΣ, που, στηριζόμενες μόνο στη μαζική στήριξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις. Μετά 33 μέρες σκληρών συγκρούσεων, η υπογραφή της απαράδεκτης Συμφωνίας της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945) οδήγησε στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Στην πλειοψηφία τους, οι μαχητές του ΕΛΑΣ δεν αποστρατεύτηκαν ουσιαστικά ποτέ. Αντιμετώπισαν το όργιο της καταστολής και τρομοκρατίας του καπιταλιστικού κράτους και των συμμοριών του, που ακολούθησε τον Δεκέμβρη, πολλοί δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν για τη δράση τους, άλλοι ξαναπήραν τον δρόμο για το βουνό και κατατάχτηκαν στον ΔΣΕ, δίνοντας τη ζωή τους ή καταλήγοντας στην πολιτική προσφυγιά.

Ο τρίχρονος ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, όπως και ο Δεκέμβρης του 1944 νωρίτερα απέδειξαν ότι οι όποιες αδυναμίες του ΚΚΕ δεν οφείλονταν σε συνειδητό συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο.
Ακόμα και μετά τον αγώνα του ΔΣΕ, οι μαχητές του ΕΛΑΣ συνέχισαν για πολλές δεκαετίες να είναι παρόντες σε κάθε προσκλητήριο αγώνα.

«Μια φωνή αντηχεί στον αέρα |
πέρα ως πέρα |
με επανάσταση θα διώξουμε τη σκλαβιά»

Η μεγάλη εποποιία του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας ενάντια στην Τριπλή Φασιστική Κατοχή, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και των άλλων ΕΑΜικών οργανώσεων, αποτελεί πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων. Ιδιαίτερα σήμερα, που η καπιταλιστική εξουσία επιδιώκει να «ξαναγράψει» την Ιστορία με προμετωπίδα τον αντικομμουνισμό.

Τα διαχρονικά συμπεράσματα της δεκαετίας του 1940 αποκτούν μεγαλύτερη σημασία, αφού οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ΗΠΑ, στην ΕΕ, στην Κίνα, στη Ρωσία και των συμμαχιών τους είναι σε εξέλιξη, εγκυμονώντας κινδύνους νέων και γενικευμένων πολεμικών συγκρούσεων. Στο ίδιο πλαίσιο, η χρόνια εμπλοκή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σχεδιασμούς, η παρουσία ξένων στρατιωτικών βάσεων απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο δεν προστατεύουν τα σύνορα της χώρας και τον λαό, όπως ισχυρίζονται τα αστικά κυβερνητικά κόμματα - ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) - αλλά προσθέτουν νέους κινδύνους πολεμικής εμπλοκής.

Ο ηρωισμός του ΕΛΑΣ, συνολικότερα του ΕΑΜ και των ΕΑΜικών οργανώσεων, αποδεικνύει πως η δύναμη της εργατικής - λαϊκής οργάνωσης, αυτενέργειας και πάλης για έναν καλύτερο κόσμο είναι αστείρευτη. Η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών και η δράση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ αποδεικνύουν ότι ακόμα και ο πιο δυσμενής συσχετισμός δυνάμεων μπορεί να ανατραπεί από την οργανωμένη μαζική δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οι μερικές δεκάδες κομμουνιστές, που πρωτοστάτησαν στην ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και στη συγκρότηση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, σε καιρούς που η αστική προπαγάνδα μιλούσε για τις ανίκητες στρατιές του Χίτλερ και καλούσε σε υποταγή, κατόρθωσαν με τη δύναμη της εργατικής - λαϊκής υποστήριξης να δημιουργήσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα από τα μεγαλύτερα ένοπλα αντιστασιακά κινήματα της Ευρώπης.

Από την ιστορική πείρα του ΕΛΑΣ και συνολικότερα της δεκαετίας 1940-1950 επιβεβαιώθηκε κυρίως ότι δεν υπάρχει ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, ούτε «ειρηνικό πέρασμα» από τον ένα στον άλλο ή φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Η πάλη των τάξεων είναι αντικειμενική και αυτή είναι που σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα οδηγήσει σε σοσιαλιστική επανάσταση μόνο με τη συνειδητή δράση της ιδεολογικής - πολιτικής εργατικής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η άποψη ότι η συμμετοχή ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σε κυβέρνηση συνεργασίας αποτελεί σκαλοπάτι για να προχωρήσει το κίνημα σε πιο προωθημένους στόχους καταρρίφθηκε από την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του 1944, από την προσπάθειά της να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ, από τις σκληρές μάχες του Δεκέμβρη του 1944 και από το όργιο της αστικής τρομοκρατίας και καταστολής που ακολούθησε. Καμιά αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει ότι η συμμετοχή ενός ΚΚ σε αστική κυβέρνηση μπορεί να την οδηγήσει σε φιλολαϊκή διαχείριση.

Εμπνεόμαστε,
διδασκόμαστε, συνεχίζουμε

Η απελευθέρωση του μεγαλύτερου μέρους της Ελλάδας από τον ΕΛΑΣ απέδειξε έμπρακτα τη δυναμική του συνθήματος «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στο δρόμο της ανατροπής». Σήμερα, ο δρόμος της ανατροπής είναι η μόνη πραγματική επιλογή που έχει η εργατική τάξη, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης, η νεολαία και οι γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών για να σώσουν τη ζωή τους και το μέλλον τους.

Η ΚΕ του ΚΚΕ
18 Φλεβάρη 2022

Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ

Οργανωμένος λαϊκός αγώνας κατά της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ

1.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, οι δυνάμεις του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού επεδίωξαν να θωρακίσουν την εξουσία τους απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, που με τη συντριβή του φασισμού είχε «πυροδοτήσει» θετικές διεργασίες σε Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, καθώς και σε άλλες περιοχές, που αποτίνασσαν το καθεστώς της αποικιοκρατίας. Ετσι, στα 1948, συγκροτήθηκε η «Δυτική Ενωση» και στις 4 Απρίλη 1949 στην Ουάσιγκτον η Βορειοατλαντική Συμμαχία, το ΝΑΤΟ (με συμμετοχή ΗΠΑ, Καναδά, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, Νορβηγίας, Δανίας, Ισλανδίας, Πορτογαλίας). Κύριος στόχος του ΝΑΤΟ ήταν η Σοβιετική Ενωση, τα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η εδραίωση και η υπεράσπιση της αστικής εξουσίας στα κράτη - μέλη του. Ταυτόχρονα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, ως ηγετική δύναμη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, επιδίωκαν να αμβλύνουν τις αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι συστηματικές αντεπαναστατικές ενέργειες και η επέκταση του ΝΑΤΟ προκάλεσαν την ίδρυση του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», στις 14 Μάη 1955, που αντιπαρατέθηκε με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και μπήκε εμπόδιο στα σχέδιά του.

2.

Η ελληνική αστική τάξη που δοκιμάστηκε σκληρά κατά τη διάρκεια του ηρωικού αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (1946 - 1949), είδε τη συγκρότηση του ΝΑΤΟ ως αναπόσπαστο στοιχείο διαφύλαξης της εξουσίας της. Δεν «σύρθηκε» σε αυτό, αλλά ενεργά επεδίωξε την ένταξή της, που προωθήθηκε ταυτόχρονα με αυτήν της Τουρκίας, δήθεν για τη μείωση των εντάσεων μεταξύ των δύο χωρών και την οικοδόμηση «κλίματος ασφάλειας και ειρήνης». Ετσι, στις 17 Οκτώβρη 1951 υπογράφηκε στο Λονδίνο πρωτόκολλο προσχώρησης της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Η συμφωνία για την ένταξη επικυρώθηκε από τη Βουλή στις 18 Φλεβάρη 1952, επί κυβέρνησης Νικολάου Πλαστήρα - Σοφοκλή Βενιζέλου. Μαζί με την κυβέρνηση υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τάχθηκε το Λαϊκό Κόμμα του Κ. Τσαλδάρη, ο Ελληνικός Συναγερμός του Αλ. Παπάγου κ.ά.

Το νομοσχέδιο καταψήφισε η ΕΔΑ, ενώ το ΚΚΕ, που βρισκόταν σε συνθήκες παρανομίας, κατήγγειλε την ένταξη με την Απόφαση της 2ης Ολομέλειας του 1951.

 

Η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ αποτέλεσε ταξική επιλογή της αστικής τάξης και των κομμάτων της, εξασφάλιζε έναν επιθετικό μηχανισμό ενάντια στο σοσιαλιστικό σύστημα αλλά και ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μέσα στην Ελλάδα. Επιπλέον, η ένταξη επικύρωσε την κατεύθυνση των διεθνών «συμμαχιών» της αστικής τάξης, που αποτυπώθηκε στα δόγματα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και το «από βορρά κίνδυνος», τα οποία διαχρονικά στηρίζουν τα κόμματα της αστικής τάξης.

Από την ένταξη στο ΝΑΤΟ μέχρι σήμερα, η αστική τάξη και τα κόμματά της (π.χ. η ΕΡΕ και η Ενωση Κέντρου προδικτατορικά, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ), από τη θέση της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης, επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορική αλήθεια, να επιβάλουν την αστική αντίληψη στον λαό και τη νεολαία για την ίδρυση του ΝΑΤΟ, την ένταξη της Ελλάδας σ' αυτήν την ιμπεριαλιστική «σφηκοφωλιά» και την εξάπλωση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων.

3.

Εφτά δεκαετίες μετά την ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ η εμπειρία που έχουν συσσωρεύσει οι δύο λαοί, Ελλάδας και Τουρκίας, δείχνει πως οι προσδοκίες για «ειρήνη», «ασφάλεια» και «δημοκρατία», που δήθεν θα εξασφαλίζονταν για τους λαούς «εντός των ΝΑΤΟικών τειχών» δεν ευοδώθηκαν. Το αντίθετο! Το ΝΑΤΟ αποδείχτηκε συνένοχο στα στρατιωτικά πραξικοπήματα στις δύο χώρες. Το ΝΑΤΟ αποδείχτηκε «μήτρα» αντιπαραθέσεων, μιας και δεν αναγνωρίζει εθνικά σύνορα και μαζί με τις ΗΠΑ, που διατηρούν την πρωτοκαθεδρία σε αυτό, εμφανίζεται σε ρόλο επιδιαιτησίας και στην πραγματικότητα στήριξης των διεκδικήσεων, που με κλιμάκωση προβάλλει η αστική τάξη της Τουρκίας έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου. Εχει επιβεβαιωθεί ο βρώμικος ρόλος που έπαιξε ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός στο πραξικόπημα στην Κύπρο, στην τουρκική εισβολή και κατοχή, κάτι που οδήγησε την ελληνική αστική κυβέρνηση, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τότε, για να αμβλυνθούν οι λαϊκές αντιδράσεις και να σταθεροποιηθούν τα αστικά πολιτικά κόμματα μετά την πτώση της χούντας, να αποσυρθεί από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ στις 14 Αυγούστου του 1974, για να επιστρέψει ξανά, έξι χρόνια αργότερα και μόλις 70 μέρες πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 19 Οκτωβρίου 1980.

 

4.

Το ΝΑΤΟ σήμερα εξακολουθεί να παραμένει ο πολιτικο-στρατιωτικός βραχίονας του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Απέναντί του δεν έχει πλέον την ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά άλλες ισχυρές δυνάμεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, όπως είναι η Κίνα, που απειλεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ή η Ρωσία, που έχει στη διάθεσή της ένα πανίσχυρο πυρηνικό οπλοστάσιο, συγκρίσιμο με αυτό των ΗΠΑ, καθώς και τεχνογνωσία και τα μέσα για τον εκσυγχρονισμό της πολιτικο-στρατιωτικής ισχύος της. Οι δυνάμεις αυτές αντιμετωπίζονται ως ανταγωνιστικές από τον ευρωαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όπως φαίνεται και από τη «στρατηγική αντίληψη» του ΝΑΤΟ, που περιγράφει τους στόχους και τα μέσα που τους υπηρετούν, για να γίνει αυτή η ιμπεριαλιστική συμμαχία πιο αποτελεσματική κατά των λαών, καθώς και πιο ικανή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Η στρατηγική του ΝΑΤΟ χαρακτηρίζεται από τη σχεδιασμένη επέκταση σε όλη την υδρόγειο, τη διεύρυνση με νέα μέλη και τη σύναψη εταιρικών σχέσεων με δεκάδες κράτη, τη συγκρότηση ετοιμοπόλεμων στρατιωτικών μονάδων. Προωθείται σχέδιο που στοχεύει Ρωσία, Ιράν και Κίνα. Σε αυτό αποσκοπεί η συγκρότηση μονάδων πεζικού, αεροπορίας και ναυτικού, που πλήρως εξοπλισμένες θα μπορούν να επέμβουν σε 30 μέρες, σε κάθε μέτωπο που θα επιλέξει το ΝΑΤΟικό επιτελείο (τέσσερα 30άρια).

Την ίδια ώρα, στους ΝΑΤΟικούς κόλπους εκδηλώνονται όλο και περισσότερο αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία ή σε ΗΠΑ - Γαλλία και Γαλλία - Γερμανία, αλλά και άλλες σημαντικές αντιθέσεις, όπως Τουρκίας - Γαλλίας ή Τουρκίας - Ελλάδας. Μέχρι στιγμής, οι αντιθέσεις αυτές διευθετούνται με προσωρινούς συμβιβασμούς, συχνά με «πυροσβεστικό» τρόπο, ωστόσο το «κουβάρι» τους περιπλέκεται όλο και περισσότερο, που ακόμη και αστικές πολιτικές δυνάμεις και αναλυτές προβληματίζονται για τη λειτουργικότητα και δυναμική της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

5.

Είναι βαθιά λαθεμένη η θέση, που εκφράζουν διάφοροι οπορτουνιστικοί κύκλοι, πως το ΝΑΤΟ είναι «εργαλείο των ΗΠΑ για την καταπίεση της Ευρώπης» και μεταξύ άλλων πως η Ελλάδα κι άλλες χώρες βρίσκονται εξαιτίας του ΝΑΤΟ σε καθεστώς «υποτέλειας». Η αλήθεια είναι πως οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, αλλά και άλλες που εμφανίζονται σήμερα π.χ. στην περιοχή της Ευρασίας ή της Λατινικής Αμερικής, του Ειρηνικού, είναι διακρατικές συμφωνίες των αστικών κρατών (ισχυρότερων ή λιγότερο ισχυρών), τόσο αυτών που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, όσο και αυτών που κατέχουν χαμηλότερη θέση, αλλά που συνολικά εκφράζουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, διασφαλίζουν την κυριαρχία τους και παίρνουν μέρος, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική τους δύναμη, στον ανταγωνισμό που σημαδεύει τη λειτουργία του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Η ανάλυση που περιορίζει τον ιμπεριαλισμό π.χ. μόνο στην επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ και εξαιρεί τα άλλα καπιταλιστικά κράτη και συμμαχίες, κλείνει τα μάτια στο αλάνθαστο λενινιστικό κριτήριο, την κυριαρχία των μονοπωλίων, την οικονομική βάση του ιμπεριαλισμού. Η ανάλυση αυτή «γαντζώνεται» στις ανισότιμες σχέσεις που διαμορφώνει η ανισόμετρη ανάπτυξη του συστήματος, δικαιολογεί και καθαγιάζει την αστική τάξη σε κάποια κράτη, το ρόλο των αστικών κρατών που εκφράζουν τα συμφέροντά της. Τα μονοπώλια δεν απεμπολούν τα δικαιώματά τους, κινούνται αυτοτελώς ή διαπλέκονται, συνασπίζονται και διεκδικούν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν πλεονεκτήματα, νέο χώρο στη δράση τους, να βελτιώσουν τη θέση τους κι αυτό εκφράζεται στο ρόλο των αστικών κρατών τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εντάσσονται ή διασυνδέονται με ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για να διεκδικήσουν μέρος της λείας, του ελέγχου των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Ωκεανία. Οπορτουνιστικά κόμματα ή ομάδες που αναθεωρούν τις λενινιστικές αρχές καταλήγουν πολιτικά σε πολύ επικίνδυνους δρόμους, γίνονται ουρά της αστικής τάξης, προσδοκούν ουτοπικά το ξεπέρασμα των ανισότιμων σχέσεων και εξαρτήσεων, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα που τις προκαλεί. Καταφεύγουν σε πολιτικές συνεργασίες με αστικά κόμματα, συμμετέχουν ή στηρίζουν αστικές κυβερνήσεις που υιοθετούν τη γραμμή της αναβάθμισης του ρόλου της αστικής τάξης και του κράτους της.

6.

Μέσα από το παραπάνω πρίσμα βλέπουμε και το ρόλο της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Η αστική τάξη της Ελλάδας ακολουθεί επιθετική στρατηγική, έχει θέσει επιθετικούς στόχους και αυτούς υπηρετούν η κυβέρνηση της ΝΔ, τα άλλα κυβερνητικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και άλλα κόμματα που προωθούν τα συμφέροντά της, που κινούνται στις ράγες της βαθύτερης ενσωμάτωσης της χώρας στη στρατηγική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενισχύουν τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Το βασικό κριτήριο της πολιτικής τους είναι η «γεωστρατηγική αναβάθμιση» προς το συμφέρον των μεγάλων οικονομικών ομίλων, μέσα από την προώθηση των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, κι αυτό καταγράφεται τόσο στην οικονομική, εσωτερική πολιτική, όσο και στις διεθνείς και περιφερειακές σχέσεις.

Η Ελλάδα τα 70 χρόνια μέσα στο ΝΑΤΟ, τα 42 στην ΕΟΚ και τα 30 στην ΕΕ προσαρμόζεται στις απαιτήσεις αυτών των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, συμμετέχει δραστήρια σε ευρωατλαντικές αποστολές στο εξωτερικό, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Ο λαός καταβάλλει βαρύ τίμημα, πληρώνει ετησίως πάνω από 4 δισ. ευρώ. Τα τελευταία 10 χρόνια έχει καταβάλει περισσότερα από 50 δισ. ευρώ για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, για εξοπλισμούς που δεν έχουν σχέση με την άμυνα της χώρας.

Η παρουσία των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, που αναπτύχθηκαν διαχρονικά με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, εκσυγχρονίζονται, διαθέτουν υποδομή για πυρηνικά όπλα, απειλούν άλλους λαούς, στοχοποιούν τη χώρα και αποτελούν «εφαλτήριο» νέων πολεμικών συγκρούσεων και μεγάλων αιματοχυσιών σε βάρος των λαών. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του «στρατηγικού διαλόγου» με τις ΗΠΑ άνοιξε τον δρόμο για τη νέα συμφωνία για τις ελληνοαμερικάνικες βάσεις που υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ το 2019, για την αναβάθμιση της Σούδας και νέες βάσεις στην Αλεξανδρούπολη, το Στεφανοβίκειο και τη Λάρισα, που ισχυροποιούνται παραπέρα και επεκτείνονται επ' αόριστον, με τη συμφωνία που υπέγραψε πρόσφατα η κυβέρνηση της ΝΔ με τις ΗΠΑ. Μέσω της στρατιωτικής βάσης της Αλεξανδρούπολης προωθούνται αμερικανοΝΑΤΟικές δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη, για την περικύκλωση της Ρωσίας. Η Ελλάδα εμπλέκεται βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

7.

Μέσα από πλήθος γεγονότων έχει καταρριφθεί το βασικό προπαγανδιστικό δόγμα των αστικών κομμάτων και του αστικού κράτους ότι μέσα από την ισχυροποίηση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ διαμορφώνονται όροι υπεράσπισης της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας έναντι των διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης. Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοι. Τα δυο αστικά κράτη και οι κυβερνήσεις τους, παρά τις τριβές, υλοποιούν από κοινού τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ κατά των λαών, συνεργάζονται και ανταγωνίζονται για την αναβάθμιση της θέσης των οικονομικών τους ομίλων, για να πάρουν μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.

8.

Σήμερα προβάλλει από παντού η ανάγκη της πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που καταδικάζει τους εργαζόμενους στην ταξική εκμετάλλευση, την κοινωνική αδικία και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Το ΚΚΕ, που όλα τα χρόνια έδωσε και δίνει όλες του τις δυνάμεις για «να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας», πρωτοστατεί στην ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού - αντιπολεμικού κινήματος, ενάντια στις αμερικανο-ΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις, την αποδέσμευση από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συμμαχίες, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Σήμερα, στο φόντο της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αυτό το λαϊκό κίνημα πρέπει να πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, να αγκαλιάσει ακόμη περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, να γεμίσει με το σύγχρονο περιεχόμενο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Για τη χώρα μας η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστική ένωση είναι βασική προτεραιότητα για το εργατικό, λαϊκό κίνημα και όπως έχει δείξει και η Ιστορία, αυτή μπορεί να είναι ανεπιστρεπτί και υπέρ των συμφερόντων του λαού με την ισχυρή εγγύηση της εργατικής εξουσίας.

 

🔳  Εκεί χτυπάνε όλα τα σφυριά!
🔳  Να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις!
🔳 Κανένας Έλληνας φαντάρος και αξιωματικός έξω από τα σύνορα.
Να επιστρέψουν στη χώρα τα τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων, που βρίσκονται σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό!
🔳 Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς!
🔳 Αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με τον λαό κυρίαρχο στον τόπο μας!

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
18 Φλεβάρη 2022

Καμπάνια της ΚΝΕ:
Μάθε την αλήθεια! ΝΑΤΟ και ΕΕ για τους λαούς είναι απειλή, πάλη για αποδέσμευση και ανατροπή

Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου: «Κάθε μήνα και μια νέα γεωπολιτική κρίση... »

Αποτυπώνεται η επικίνδυνη όξυνση των ανταγωνισμών που απλώνονται σε όλο τον χάρτη

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Το 2021 δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί έτος γεωπολιτικής αισιοδοξίας. Νέες κρίσεις προέκυπταν σε μηνιαία βάση, συμβάλλοντας στην αίσθηση ότι ένα αυξανόμενο κύμα κρίσεων απειλεί να μας κυριεύσει».

Με αυτή την επισήμανση αποτυπώνεται φέτος στην Έκθεση της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου - η οποία διεξάγεται με «φόντο» την οξυμένη αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας στην Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη - ο σφοδρός γεωπολιτικός και οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων, που απλώνεται σε όλο τον χάρτη, με μεγάλους κινδύνους για τους λαούς.

Η φετινή Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου - το «Νταβός» της Ασφάλειας και της Άμυνας, όπως χαρακτηρίζεται - ξεκινά σήμερα και ολοκληρώνεται την Κυριακή με τη συμμετοχή εκατοντάδων ηγετών, υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας, εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, επιχειρηματικών ομίλων και ΜΚΟ.

Στο επίκεντρο μπαίνουν οι «αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων», η «αλληλεξάρτηση», η ανάδυση μεγάλων «παικτών» στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική σκακιέρα, αλλά και προβληματισμοί για τον ευρωατλαντικό άξονα που από τη μια πρέπει να δράσει «ενωμένος» απέναντι στην Κίνα, από την άλλη οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του οξύνονται.

«Πολλαπλές, αλληλοκαλυπτόμενες κρίσεις»

Η Έκθεση ασχολείται ιδιαίτερα με τις «προκλήσεις ασφαλείας στο Αφγανιστάν, στο Σαχέλ, στο Κέρας της Αφρικής και τον Αραβικό Κόλπο, στην Ανατολική Ευρώπη», καθώς και με «τους κινδύνους που προκύπτουν από εξαρτήσεις στις αλυσίδες εφοδιασμού κρίσιμων τεχνολογιών και από την αχαλίνωτη ανισότητα», από την πανδημία και την κλιματική αλλαγή.

«Δεν μπορώ να θυμηθώ να είχαμε ποτέ τόσο πολλαπλές, αλληλοκαλυπτόμενες κρίσεις», δήλωσε ο επί 14 χρόνια επικεφαλής της Διάσκεψης του Μονάχου, Γερμανός διπλωμάτης Β. Ισινγκερ, προσθέτοντας πως υπάρχει επίσης το θέμα της συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, η σωστή αντιμετώπιση της Κίνας, ζητήματα της μελλοντικής ευρωατλαντικής τάξης ασφαλείας και η σχέση της ΕΕ με τις ΗΠΑ.

Ιδιαίτερα τονίζονται οι αντιθέσεις μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα και η ανάγκη να αναζητούνται συμβιβασμοί, προκειμένου η Δύση να μπορέσει να αντιμετωπίσει την Κίνα και να ενισχύσει τη θέση της στην ανερχόμενη περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος της Έκθεσης, «Turning the Tide, Unlearning Helplessness», που ουσιαστικά σημαίνει «Αλλάζοντας την πορεία των πραγμάτων» (αντιστρέφοντας την παλίρροια) και «απορρίπτοντας την αδυναμία».

«Εναπόκειται πλέον στους διατλαντικούς φορείς χάραξης πολιτικής να αναζωπυρώσουν την αισιοδοξία που σηματοδότησε η προεδρία του Τζο Μπάιντεν. Συλλογικά, έχουν την ευκαιρία να ανατρέψουν την παλίρροια. Μεμονωμένα κινδυνεύουν να παρασυρθούν», υπογραμμίζεται.

Μεταξύ άλλων στη Διάσκεψη θα συμμετάσχουν η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Καμάλα Χάρις, και πολυμελής αμερικανική αντιπροσωπεία, ο Γερμανός καγκελάριος, Ολ. Σολτς, ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, οι επικεφαλής αξιωματούχοι της ΕΕ, ο γγ του ΟΗΕ, Αντ. Γκουτέρες.

Ο Κινέζος ΥΠΕΞ θα συμμετάσχει μέσω βιντεοδιάσκεψης, ενώ η Ρωσία δήλωσε πως δεν θα συμμετάσχει «για διάφορους λόγους» και καθώς η Διάσκεψη τα τελευταία χρόνια επικεντρώνεται σε ζητήματα που αφορούν τον ευρωατλαντικό άξονα. Πάντως ο Ισινγκερ εξέφρασε την «ελπίδα» πως «θα μπορούμε να συζητάμε όχι μόνο για τη Ρωσία αλλά με τη Ρωσία».

Η “οπτική” των Ρώσων | Читайте ТАСС в
|
Μέσα από μισές αλήθειες
“τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου”

Η 58^η Διάσκεψη Ασφάλειας εγκαινιάζεται στο Μόναχο -για πρώτη φορά από το 1999, η Ρωσία δεν συμμετέχει στη διοργάνωση.
Βερολίνο, 18-Φεβ | TASS. Η κρίση για την Ουκρανία υπόσχεται να είναι το κεντρικό θέμα της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου (MCC) -το διεθνές φόρουμ επιστρέφει σε μορφή πρόσωπο με πρόσωπο: πέρυσι πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά και διήρκεσε μόνο περίπου τρεις ώρες. 600 πολιτικοί, εκπρόσωποι επιχειρηματικών και επιστημονικών κύκλων, καθώς και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όλο τον κόσμο θα φτάσουν στη Γερμανία, χωρίς για πρώτη φορά από το 1999, επίσημη συμμετοχή της Ρωσίας.

Όπως είπε η εκπρόσωπος του ρωσικού υπΕξ Μαρία Ζαχάροβα νωρίτερα σε ενημέρωση, Ρώσοι αξιωματούχοι δεν θα συμμετάσχουν στη Διάσκεψη, ενώ ο γραμματέας Τύπου του Προέδρου της Ρωσίας Ντμίτρι Πεσκόφ ανέφερε ότι ο Ρώσος ηγέτης Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θα συμμετάσχει στο φόρουμ ούτε αυτοπροσώπως ούτε μέσω διασύνδεσης βίντεο. Ο επικεφαλής του MKB, Wolfgang Ischinger, μέχρι την τελευταία στιγμή δεν έχασε την ελπίδα για την άφιξη των επίσημων εκπροσώπων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ήλπιζε ότι η επίσκεψη στη Μόσχα στις 15 Φεβρουαρίου του Γερμανού Καγκελαρίου Όλαφ Σολτς θα άλλαζε κάτι στη θέση της.

Ο επικεφαλής του συνεδρίου είπε ότι “πολλοί προσκεκλημένοι από τη Ρωσία αρνήθηκαν να έρθουν λόγω πιθανών δυσκολιών με τους εμβολιασμούς και της υποχρέωσης να κάνουν τεστ σε καθημερινή βάση στο φόρουμ”. «Ένας ολόκληρος αριθμός Ρώσων αρνήθηκαν επειδή δεν έχουν αυτά τα [εγκεκριμένα από την ΕΕ] εμβόλια. Για παράδειγμα, ο πρώην επικεφαλής του ρωσικού υπΕξ, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο, ο Ιγκόρ Ιβάνοφ μας είπε ότι ευχαρίστως θα συμμετείχε, αλλά ψηφιακά», ενώ ο Ίσινγκερ σημείωσε ότι ο αντιπρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου Κονσταντίν Κοσάτσεφ αναφέρθηκε επίσης στη δυσκολία με τον εμβολιασμό.

«Προσπάθησα να προσκαλέσω τον Πρόεδρο Πούτιν να κάνει μια ομιλία έστω μέσω βίντεο –είπε, δυστυχώς, αυτό απορρίφθηκε» ενώ τόνισε ότι ενδιαφέρεται για τη συμμετοχή του υπΕξ Σεργκέι Λαβρόφ, του Αντιπροέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Αλεξάντερ Νόβακ. Ωστόσο, σύμφωνα με τους διοργανωτές, στο Μόναχο θα έρθουν αρκετοί εκπρόσωποι ρωσικών οικονομικών κύκλων και μηΚυΟ.

Ομιλία Πούτιν στο Μόναχο

Πριν από 15 χρόνια -το 2007- σε ένα συνέδριο με κεντρική ομιλία για την εξωτερική πολιτική, που προκάλεσε τεράστια διεθνή απήχηση, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έκανε ομιλία, αφιερωμένη στο όραμα της θέσης και του ρόλου της Ρωσίας στον κόσμο, λαμβάνοντας υπόψη τις τότε πραγματικότητες και απειλές, και το απαράδεκτο του μονοπολικού μοντέλου στη σύγχρονη πολιτική.

Τόνισε ότι «μονομερείς, μερικές φορές παράνομες, ενέργειες δεν έλυσαν ούτε ένα πρόβλημα και συχνά αποδεικνύονται γεννήτριες νέων εστιών έντασης» και «ορισμένοι κανόνες ορισμένων κρατών, κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, ξεπερνούν τα σύνορά τους και επιβάλλονται σε άλλα κράτη». Ο Πρόεδρος σημείωσε ότι «το διεθνές δίκαιο πρέπει να έχει παγκόσμιο χαρακτήρα».

«Χρειαζόμαστε μια ισορροπία συμφερόντων» στον τομέα της ασφάλειας και ο κόσμος μπορεί να αναπτυχθεί μόνο στη βάση ενός πολυμερούς μοντέλου, τόνισε.

Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι πολλά –αν όχι όλα, από αυτά για τα οποία προειδοποίησε ο Ρώσος ηγέτης γίνονται πραγματικότητα σήμερα. Η επέκταση του ΝΑΤΟ, ένας μονοπολικός κόσμος, προβλήματα αφοπλισμού, η υποβάθμιση του θεσμού του ΟΑΣΕ, το πυρηνικό πρόβλημα του Ιράν, η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης - αυτά και άλλα ζητήματα που έθιξε ο Πούτιν στο Μόναχο το 2007, προβάλλουν ακόμη πιο έντονα σήμερα.

Αυτή η ομιλία θεωρήθηκε τότε ως το πιο σκληρό μανιφέστο από τον Ψυχρό Πόλεμο, τότε ο Πούτιν αναφερόταν σε «φίλους», που σήμερα είναι «συνεργάτες» στην καλύτερη περίπτωση και μάλιστα τότε με την έννοια «συνομιλητές» ή «εργολάβοι».

Η επέκταση του ΝΑΤΟ
προς τα ανατολικά
ως παράγοντας πρόκλησης

Έλεγε ο Πούτιν: "Η διαδικασία επέκτασης του ΝΑΤΟ δεν έχει καμία σχέση με τον εκσυγχρονισμό της ίδιας της συμμαχίας ή με τη διασφάλιση της ασφάλειας στην Ευρώπη. Αντίθετα, είναι ένας σοβαρός προκλητικός παράγοντας που μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης".

Έκτοτε, κάποιες χώρες έχουν γίνει δεκτές στο ΝΑΤΟ (μεταξύ αυτών Αλβανία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Βόρεια Μακεδονία), επιπλέον, ακόμη και στη σύνοδο κορυφής της συμμαχίας στο Βουκουρέστι το 2008, ένα χρόνο μετά την ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο, υιοθετήθηκε μια πολιτική δήλωση ότι η Ουκρανία και η Γεωργία θα μπορούσαν τελικά να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.

Το γεγονός ότι αυτή η πορεία είναι γεμάτη προκλήσεις και θα μειώσει μόνο το επίπεδο ασφάλειας στην Ευρώπη επιβεβαιώθηκε από τα επόμενα γεγονότα. Το ίδιο 2008, ο Πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι αποφάσισε μια στρατιωτική περιπέτεια στη Νότια Οσετία, η οποία προκάλεσε πολλά θύματα και στέρησε από την Τιφλίδα τις πιθανότητες αποκατάστασης της χώρας εντός των συνόρων της πρώην Γεωργιανής ΣΣΔ.
Οι απόψεις της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας για την Ουκρανία έπαιξαν επίσης ρόλο στα γεγονότα γύρω από την Κριμαία το 2014. Όπως σημείωσε ο Πούτιν εκείνη την εποχή, η Ρωσία όχι μόνο την υπερασπίστηκε από Ουκρανούς ριζοσπάστες και εθνικιστές, αλλά επίσης δεν  επέτρεψε στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να πατήσουν στη γη της Κριμαίας, στη Σεβαστούπολη, «σκεπασμένη με εκατόμβες δοξασμένων Ρώσων στρατιωτών και ναυτών»
Οι κίνδυνοι από την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, που μπορεί να συνεπάγεται άμεση στρατιωτική απειλή για το έδαφος της Ρωσίας, έχουν επίσης οδηγήσει στην τρέχουσα τεταμένη κατάσταση εξωτερικής πολιτικής.

Στην ίδια ομιλία του Μονάχου, ο Πούτιν παρέθεσε μια ρήση του ΓΓ του ΝΑΤΟ Μάνφρεντ Βέρνερ το 1990. «Το ίδιο το γεγονός ότι είμαστε έτοιμοι να μην αναπτύξουμε στρατεύματα του ΝΑΤΟ εκτός του εδάφους της ΟΔΓ δίνει στη Σοβιετική Ένωση σταθερές εγγυήσεις ασφαλείας» Πού είναι αυτές οι εγγυήσεις; - ρώτησε το ακροατήριο ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Στα τέλη του 2021, η Ρωσία έστειλε τις προτάσεις της στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ήδη σχετικά με νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις ασφάλειας στην Ευρώπη, αλλά στις απαντήσεις από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, οι κεντρικές ανησυχίες της Μόσχας για αυτό το θέμα αγνοήθηκαν και πάλι.

Παρέμβαση
στις υποθέσεις άλλων χωρών

Ο Πούτιν στην ομιλία του στο Μόναχο:
«[Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων] είναι ένα σημαντικό καθήκον, το υποστηρίζουμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, πολύ περισσότερο επιβολή σε αυτά τα κράτη πώς πρέπει να ζουν και να αναπτύσσονται. Προφανώς , η παρέμβαση σε καμία περίπτωση δεν συμβάλλει στην ωρίμανση των πραγματικά δημοκρατικών κρατών και, αντίθετα, τα καθιστά εξαρτημένα και, κατά συνέπεια, πολιτικά και οικονομικά ασταθή».

Υπήρξαν πολλά παραδείγματα τέτοιας αποσταθεροποιητικής επιβολής «δημοκρατικών κανόνων» τα επόμενα 15 χρόνια. Αυτή είναι η «αραβική άνοιξη» με “επαναστάσεις” σε Τυνησία, Αίγυπτο, Υεμένη, εμφύλιους πολέμους στη Λιβύη και τη Συρία.
Δεκάδες χιλιάδες θύματα, με πραγματική απώλεια του κράτους από πολλές χώρες, η εμφάνιση του ISIS (της τρομοκρατικής οργάνωσης "Ισλαμικό Κράτος", απαγορευμένη στη Ρωσική Ομοσπονδία) έγιναν οι συνέπειες μιας τέτοιας εξωτερικής παρέμβασης, για το απαράδεκτο της οποίας μίλησε ο Πούτιν. Η Ρωσία, αντίθετα, βοήθησε να σωθεί η Συρία από την ολοκληρωτική κατάρρευση, προωθεί μια ειρηνική διευθέτηση στη Λιβύη και σε άλλες πληγείσες χώρες, ενώ δεν τους επιβάλλει κανόνες.

Η Ουκρανία μπορεί επίσης να συγκαταλέγεται στα θύματα του αναγκαστικού ψευδο-εκδημοκρατισμού. Το πραξικόπημα στο Κίεβο πραγματοποιήθηκε από τα χέρια ντόπιων ριζοσπαστών, αλλά με την πλήρη διπλωματική και πολιτική υποστήριξη της Δύσης. Η ριζική αλλαγή εξουσίας στην Ουκρανία οδήγησε σε σχεδόν πλήρη ρήξη των σχέσεων μεταξύ Μόσχας και Κιέβου, στην απώλεια της Κριμαίας από την Ουκρανία και στον πόλεμο στο Ντονμπάς. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσετε στα συν. Όπως προειδοποίησε ο Πούτιν, η πραγματική δημοκρατία δεν ωριμάζει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις διώξεις της αντιπολίτευσης, τον οικονομικό αποκλεισμό του Donbass, την καταπίεση λαών και ανθρώπων με αφορμή γλωσσικές και εθνοτικές διαφορές  και άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κούρσα εξοπλισμών

Ο Πούτιν σε ομιλία του στο Μόναχο: «Κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής! Γιατί κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το διεθνές δίκαιο όπως πίσω από έναν πέτρινο τοίχο.

Οι φόβοι του Πούτιν για μια νέα κούρσα εξοπλισμών έχουν γίνει πραγματικότητα –παρά το γεγονός ότι η ίδια η Ρωσία αποφάσισε να μην συμμετάσχει σε αυτόν τον "αγώνα", αλλά να εμφανιστεί αμέσως στη γραμμή τερματισμού. Ναι, η Ρωσική Ομοσπονδία αύξησε το μερίδιο των σύγχρονων όπλων στα στρατεύματά της στο 71% (το 2010 το ποσοστό αυτό ήταν 15%), αλλά, όπως σημείωσε, η Μόσχα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις στρατιωτικές δαπάνες της Ουάσιγκτον, αντίθετα, βασίστηκαν σε τεχνολογία που θα καθιστούσαν τα συστήματα πυραυλικής άμυνας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων χωρίς νόημα.

Ως αποτέλεσμα, σε ένα μήνυμα προς την Ομοσπονδιακή Συνέλευση το 2018, ο Πούτιν ανακοίνωσε για πρώτη φορά την εμφάνιση στη Ρωσία των πιο πρόσφατων υπερηχητικών όπλων, συμπεριλαμβανομένων των πυραυλικών συστημάτων Sarmat και Avangard, πυρηνικών πυραύλων Κρουζ και του συστήματος πυραύλων αεροπορίας Kinzhal.
Ένα χρόνο αργότερα μίλησε για τον υπερηχητικό πύραυλο "Zirkon" θάλασσα και αέρος-αέρος. Αλλά η Ρωσία δεν σταματά εκεί και, όπως είπε ο Πούτιν, εργάζεται για τη δημιουργία τεχνολογιών για την καταπολέμηση των υπερηχητικών όπλων που έχουν αναπτυχθεί από αντιπάλους.

"Κανείς δεν μας άκουσε. Ακούστε τώρα", είπε ο Πούτιν σε ομιλία του το 2018, 11 χρόνια μετά την ομιλία του Μονάχου.

Υποβάθμιση του Οργανισμού
για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη

Έλεγε ο Πούτιν στην ομιλία του στο Μόναχο: «Προσπαθούν να μετατρέψουν τον ΟΑΣΕ σε χυδαίο όργανο για τη διασφάλιση των συμφερόντων εξωτερικής πολιτικής μιας ή μιας ομάδας χωρών σε σχέση με άλλες χώρες. Και η γραφειοκρατία του ΟΑΣΕ, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα ιδρυτικά κράτη, “προσαρμόστηκε” για αυτό το έργο».

Ζωντανά παραδείγματα μεροληψίας και διπλών μέτρων και σταθμών του ΟΑΣΕ είναι δηλώσεις (ή σιωπή) από την πλευρά της οργάνωσης σχετικά με επεισόδια με δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Έτσι, ο ΟΑΣΕ αγνόησε την απαγόρευση της εκπομπής του ρωσικού τηλεοπτικού καναλιού RT DE στη Γερμανία, αλλά έσπευσε να καταδικάσει τα αντίποινα της Μόσχας κατά της γερμανικής εταιρείας ΜΜΕ Deutsche Welle.

Επίσης στον ΟΑΣΕ το 2021, ήταν σαν να μην παρατήρησαν παραβιάσεις σε συγκεντρώσεις υποστηρικτών του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ωστόσο επέκριναν ενεργά τα μέτρα των Ρώσων αξιωματικών επιβολής του νόμου σε μη εξουσιοδοτημένες συγκεντρώσεις υπέρ του Αλεξέι Ναβάλνι.

Άλυτο το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα

Ο Πούτιν στην ομιλία του στο Μόναχο: «Εάν η διεθνής κοινότητα δεν βρει μια λογική λύση σε αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων [για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα], ο κόσμος θα συνεχίσει να συγκλονίζεται από τέτοιες αποσταθεροποιητικές κρίσεις [...] Θα συνεχίσουμε αντιμετωπίζοντας την απειλή της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής».

Η κατάσταση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι ακόμη σε αδιέξοδο. Το 2015, τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και η Γερμανία υπέγραψαν το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης (JCPOA), επιτρέποντας στην Τεχεράνη, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να διεξάγει ειρηνικές πυρηνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, το 2018, οι Ηνωμένες Πολιτείες, με απόφαση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, αποχώρησαν μονομερώς από το JCPOA.

Με τον Τζο Μπάιντεν να έρχεται στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ουάσιγκτον εξέφρασε την ετοιμότητά της να συνεχίσει να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της βάσει της συμφωνίας. Οι διαβουλεύσεις έχουν ξεκινήσει και ελπίζεται ότι οι διαπραγματεύσεις για την αποκατάσταση του JCPOA στην αρχική του μορφή και την επιστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτήν την πολυμερή συμφωνία θα ολοκληρωθούν τον Φεβρουάριο του 2022.

Ο Πούτιν τόνισε στην ομιλία του στο Μόναχο ότι ορισμένες χώρες «εύλογα» θέλουν να αναπτύξουν τη δική τους πυρηνική ενέργεια ως βάση της ενεργειακής τους ανεξαρτησίας, αλλά υπάρχει φόβος ότι αυτές οι τεχνολογίες θα μετατραπούν σε τεχνολογίες όπλων. Από αυτή την άποψη, η Ρωσία πρότεινε τη δημιουργία πολυεθνικών κέντρων εμπλουτισμού ουρανίου, αλλά δεν υπάρχει πρόοδος σε αυτόν τον τομέα.
Στο Κίεβο ακούγονται περιοδικά εκκλήσεις για ανάκτηση του πυρηνικού καθεστώτος. Το θέμα του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας παραμένει στην ημερήσια διάταξη.
Υπό αυτές τις συνθήκες, εκτός από όλες τις άλλες αντιφάσεις μεταξύ Ρωσικής Ομοσπονδίας και Δύσης, είναι η υιοθέτηση στις αρχές του 2022 από τους ηγέτες πέντε πυρηνικών δυνάμεων και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ - Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία, Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες και Γαλλία - κοινής δήλωσης για την πρόληψη του πυρηνικού πολέμου και την αποτροπή μιας κούρσας εξοπλισμών.

Μακροχρόνιες συμβάσεις και ενεργειακή ασφάλεια

Ο Πούτιν «τότε» στο Μόναχο: Είναι η κυβέρνησή μας σε θέση να ενεργήσει υπεύθυνα για την επίλυση προβλημάτων ενεργειακού εφοδιασμού και τη διασφάλιση της ενεργειακής ασφάλειας; Φυσικά, ναι! Όλα όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα και κάνουμε τώρα αποσκοπούν στην επίτευξη μόνο ενός στόχου: «τη μεταφορά και τις σχέσεις μας με τους καταναλωτές και τις χώρες διέλευσης των υδρογονανθράκων μας στην αγορά, με διαφανείς αρχές και μακροπρόθεσμες συμβάσεις».

Τα τελευταία 15 χρόνια, η Ρωσία έχει διαφοροποιήσει τις προμήθειες στην Ευρώπη θέτοντας σε λειτουργία τους αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream και Turkish Stream.
Η Ρωσία παραμένει αξιόπιστος προμηθευτής φυσικού αερίου για τους αγοραστές στην Ευρώπη, παρά τις δυσκολίες διαμετακόμισης φυσικού αερίου με την Ουκρανία, τη γενικά επιδεινούμενη σχέση με το Κίεβο και τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία μετά την επανένωση με την Κριμαία.

Στο πλαίσιο της αύξησης της τιμής ρεκόρ στην αγορά spot φυσικού αερίου στην Ευρώπη το 2021, οι χώρες που έχουν μακροπρόθεσμα συμβόλαια με τη Ρωσία έλαβαν αυτόν τον ενεργειακό πόρο αρκετές φορές φθηνότερα. Σύμφωνα με τον Πούτιν, ακόμη περισσότερες τιμές φυσικού αερίου στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, θα μείωναν το άνοιγμα των βαλβίδων στο Nord Stream 2. Αλλά αυτό το έργο αντιμετωπίζει «οδοφράγματα» με πολιτικά κίνητρα για να ξεκινήσει.

Η αποτυχία ενός μονοπολικού κόσμου

«Πιστεύω ότι για τον σύγχρονο κόσμο ένα μονοπολικό μοντέλο δεν είναι μόνο απαράδεκτο, αλλά και αδύνατο. (…) Το ίδιο το μοντέλο είναι ανενεργό, αφού δεν έχει και δεν μπορεί να έχει ηθική και ηθική βάση για τον σύγχρονο πολιτισμό (…) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το οικονομικό δυναμικό των νέων κέντρων παγκόσμιας ανάπτυξης αναπόφευκτα θα μετατραπεί σε πολιτική επιρροή και θα ενισχύσει την πολυπολικότητα».

Στο Μόναχο, ο Πούτιν επεσήμανε την αυξανόμενη οικονομική και πολιτική επιρροή της Κίνας και της Ινδίας ειδικότερα. Και σήμερα αυτές οι χώρες διακηρύσσουν επίμονα τη σημασία της διαμόρφωσης ενός δίκαιου πολυπολικού συστήματος διεθνών σχέσεων.

Η ιδέα του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την αδυναμία ενός μονοπολικού κόσμου τα τελευταία χρόνια συνεχίζει να υποστηρίζεται από οικονομικά δεδομένα. Έτσι, το ΑΕΠ της Κίνας αυξήθηκε πέντε φορές (εκτιμάται στα τέλη του 2021 - περίπου 18 τρισεκατομμύρια δολάρια), και παρόλο που ο αριθμός αυτός εξακολουθεί να είναι μικρότερος από το ΑΕΠ των ΗΠΑ, το χάσμα έχει μειωθεί σημαντικά σε σύγκριση με το 2007. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με διεθνείς ειδικούς, η Κίνα ως προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της μπορεί να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 2033 –ίσως και νωρίτερα.

Το πολιτικό και οικονομικό τοπίο έχει επίσης αλλάξει σημαντικά, στο οποίο η G20 έχει πλέον έναν ιδιαίτερο ρόλο - μια σύνδεση που απέχει όσο το δυνατόν περισσότερο από την αρχή της μονοπολικότητας. Η πρώτη συνάντηση των ηγετών της G20 πραγματοποιήθηκε το 2008. Και αν αρχικά η μορφή αξιολογήθηκε ως προαιρετική σε σύγκριση με την G7, τώρα είναι η κύρια διεθνής πολιτική και οικονομική πλατφόρμα για την επίλυση πολλών παγκόσμιων ζητημάτων.

Η δομή των BRICS ενισχύθηκε επίσης με τα χρόνια (μέχρι το 2011 - BRIC, χωρίς τη συμμετοχή της Νότιας Αφρικής), η οποία, εκτός από τη Ρωσία, περιλαμβάνει την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία. Οι συζητήσεις έχουν ενταθεί σχετικά με την ανάγκη μεταρρύθμισης του ΔΝΤ, του ΠΟΕ, του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και άλλων διεθνών θεσμών, ώστε να αντικατοπτρίζουν την τρέχουσα ισορροπία δυνάμεων στην παγκόσμια σκηνή.

Όπως σημείωσε ο ίδιος ο Πούτιν σε συνέντευξή του στο TASS που δημοσιεύθηκε το 2020, ορισμένοι ηγέτες ξένων δυνάμεων «θύμωσαν» μαζί του για την ομιλία του Μονάχου, αλλά τώρα «σχεδόν κυριολεκτικά την αναπαράγουν», χαρακτηρίζοντάς το απαράδεκτο όταν μια χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, επεκτείνει τη δικαιοδοσία του στο εξωτερικό.

Αντιπαράθεση Ρωσίας-ΗΠΑ

«[Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους] λέει: «Υποθέτω ότι η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι ποτέ ξανά αντίπαλοι και εχθροί». Συμφωνώ μαζί του».

Αυτή η πρόβλεψη, δυστυχώς, φαίνεται πλέον υπερβολικά αισιόδοξη. Μια δεκαετία αργότερα, το 2017, οι ΗΠΑ ονόμασαν επίσημα τη Ρωσία αντίπαλο με την ψήφιση του περίφημου νόμου CAATSA (Countering America's Adversaries Through Sanctions). Το έγγραφο αυτό παγίωσε τα περιοριστικά μέτρα κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, που έλαβαν οι αρχές των ΗΠΑ νωρίτερα, και εισήγαγε πρόσθετες κυρώσεις. Και αυτές δεν ήταν οι τελευταίες κυρώσεις.

Φυσικά, δεν μιλάμε για στρατιωτική σύγκρουση, αλλά η πιθανή περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά περιέχει τέτοιες απειλές. Όπως σημείωσε ο Πούτιν, εάν η Ουκρανία γίνει αποδεκτή στη συμμαχία και το Κίεβο επιτεθεί στη ρωσική Κριμαία, θα προκύψει στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, και ως εκ τούτου των Ηνωμένων Πολιτειών. Για να αποφευχθούν τέτοιες προοπτικές, η Ρωσία ανέλαβε πρωτοβουλίες για τον καθορισμό νομικών εγγυήσεων πανευρωπαϊκής ασφάλειας.

Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική

Πούτιν ομιλία στο Μόναχο: «Η Ρωσία είναι μια χώρα με περισσότερα από χίλια χρόνια ιστορίας και σχεδόν πάντα απολάμβανε το προνόμιο να ακολουθεί μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική».

Πέρασαν 15 χρόνια. Όχι άλλες G8, όχι τακτικές σύνοδοι κορυφής Ρωσίας-ΕΕ. Υπάρχουν μόνο πολλές κυρώσεις. Αλλά η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της Ρωσίας παρέμεινε σταθερή.

Η επόμενη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου ξεκινά στις 18 Φεβρουαρίου, αλλά ο Πούτιν δεν θα είναι εκεί. Πάρτε σοβαρά υπόψη όλα ειπώθηκαν πριν από 15 χρόνια …

Οι διοργανωτές αναμένουν περίπου 35 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων να φτάσουν στο Μόναχο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκπροσωπούνται από την Αντιπρόεδρο Κάμαλα Ντέιβι Χάρις και τον ΥπΕξ Άντονι Μπλίνκεν και θα παραστούν περίπου 30 βουλευτές. Επικεφαλής της γερμανικής αντιπροσωπείας ο καγκελάριος Scholz, ο υπΕξ & Άμυνας Annalen Burbock και η Christine Lambrecht.

Άλλοι συμμετέχοντες περιλαμβάνουν τον Ουκρανό Πρόεδρο Volodymyr Zelensky, το ΓΓ του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg, την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen, τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, τον Φινλανδό Πρόεδρο Sauli Niinistö, τον Πολωνό πρωθυπουργό Mateusz Morawiecki, τον Ύπατο Εκπρόσωπο της ΕΕ για Εξωτερικές Υποθέσεις και Πολιτική Ασφάλειας Josep Borrell , το Γάλλο ΥπΕξ Jean-Yves Le Drian, Η.Β. Liz Truss. Από την Κίνα, αν και διαδικτυακά, θα λάβει μέρος ο υπΕξ Wang Yi. Συνολικά, στο Μόναχο αναμένονται περίπου 100 υπουργοί.

Στις 19-Φεβ, μια ξεχωριστή συνεδρία θα είναι αφιερωμένη στην Ουκρανία. Επιπλέον, το Σάββατο θα πραγματοποιηθεί συνάντηση των ΥπΕξ των χωρών G7, αφιερωμένη στην κρίση της Ουκρανίας. Σύμφωνα με το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, ο υπΕξ Μπέρμποκ σχεδιάζει επίσης να συζητήσει τη σύγκρουση στο Ντονμπάς με τους Γάλλους και Ουκρανούς ομολόγους του, καθώς και με τους υπΕξ Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας και ΗΠΑ.

Συνέδριο εν μέσω πανδημίας

Οι διοργανωτές αποφάσισαν να πραγματοποιηθεί το συνέδριο παρά τη διάδοση του όμικρον. Λόγω της πανδημίας, ωστόσο, ο αριθμός των συμμετεχόντων έπρεπε να μειωθεί φέτος - νωρίτερα το φόρουμ συγκέντρωσε περισσότερους από 2.000 καλεσμένους. Ο αριθμός των διαπιστευμένων δημοσιογράφων έχει μειωθεί σημαντικά.

Δείτε Ριζοσπάστης | Διάσκεψη ασφάλειας του Μονάχου
2019
Στη φόρα τα αντικρουόμενα συμφέροντα και οι αντιθέσεις
«Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα», είναι το συμπέρασμα του κορυφαίου παγκόσμιου φόρουμ για την ασφάλεια
2021
Προσπάθεια αναθέρμανσης της «διατλαντικής συμμαχίας»
Στο επίκεντρο της Δύσης η αντιμετώπιση της Κίνας και της Ρωσίας, ενώ οι αντιθέσεις παραμένουν και οξύνονται

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: πολεμικές προετοιμασίες ante portas με αλληλοκατηγορίες για στρατιωτική κλιμάκωση | “άσπροι”, “μαύροι”-“κόκκινοι”-“πολύχρωμοι” ιμπεριαλιστές και στη μέση οι λαοί
Φωτιά στα μπατζάκια μας “άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια” (του πάλαι ποτέ, Ντενγκ Ξσιάο Πινγκ)

Τα αστικά ΜΜΕ

Σύμφωνα με αυτά–βλ ενδεικτικά Deutsche Welle, η Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου απλά είναι «η πλέον σημαντική στο είδος της παγκοσμίως», ιδιωτική διοργάνωση με σκοπό τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων (δεν εκδίδεται τελικό ανακοινωθέν), που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο ίδιο μέρος (ξενοδοχείο Bayerischer Hof) με τη συμμετοχή κορυφαίων πολιτικών και ειδικών σε ζητήματα ασφαλείας, εξοπλισμών και άμυνας.
Δείτε παρακάτω κάποια σχετικά διαχρονικά tags της DW σε βάθος 8ετίας

• Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου: Διπλωματία της κρίσης
• «Από το 2008 εκτός ατζέντας η διεύρυνση του ΝΑΤΟ»
• Κίνα: Εταίρος, ανταγωνιστής ή και τα δύο;
• Μακρόν: Σε άγρα επαφών για την μετά Μέρκελ εποχή
• Γεωπολιτικά διλήμματα στη Διάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου
• Βραβείο σε δύο «πραγματικούς» ευρωπαίους ηγέτες
• Ελλάδα-Κόσοβο: Βαλκανικές αντιθέσεις
• «Για ποιον μίλησε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στο Μόναχο;»
• Πενς: Προσήλωση των ΗΠΑ σε Ευρώπη και ΝΑΤΟ
• Δεν αρκούν οι δηλώσεις από τις ΗΠΑ
• Γερμανική αντιπολίτευση: Grexit? Nein, danke!
• Ίσινγκερ:«Χρειαζόμαστε ένα ευρωπαϊκό FBI»
• Επέμβαση στη Συρία με συμμετοχή της Γερμανίας;
• Χρειάζεται «λεκτικός αφοπλισμός» με τη Μόσχα
• Δεδομένη η προσάρτηση της Κριμαίας

Χυδαία Σκουριά από τον «Ραν-ταν-πλαν» στα “ΝΕΑ”

Ο Ραν-Ταν-Πλαν (Ραντανπλάν) ως σκύλος-φύλακας στις φυλακές που βοηθάει τον Λούκυ Λουκ να εντοπίσει τους Ντάλτον κάθε φορά που δραπετεύουν έγινε 62+ χρόνων -«γεννήθηκε» 4-Φεβ-1960.
Θεωρείται το πιο ηλίθιο ζώο που μπορεί να συναντήσει κανείς στην Άγρια (κατά τα άλλα) Δύση, η απόλυτη βλακεία, το «μεγαλύτερο λάθος της Φύσης» σύμφωνα με την Ντόλι (το νοήμον και ομιλούν άλογο του Λούκι Λουκ), συγκεντρώνοντας όλα εκείνα τα αρνητικά στοιχεία που τον κάνουν αξιαγάπητο: δειλός που τρέχει να κρυφτεί στον παραμικρό κίνδυνο, πολύ κακός κυνηγός και ακόμα χειρότερος ιχνηλάτης –ξεκινά πχ την καταδίωξη των Ντάλτον, αλλά ξεχνά την «αποστολή» του μόλις βρει ένα κόκκαλο για να το ροκανίσει, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές, που βολεύεται με μία –νοστιμότατη, για τα γούστα του– πλάκα σαπουνιού, εξαιρετικά επιρρεπής στα ατυχήματα, δεν μπορεί ούτε καν να κολυμπήσει και νομίζοντας ότι έλεγε ή έκανε καμιά “εξυπνάδα” πέφτει κάθε τόσο τέζα λιπόθυμος...

Όλα τα παραπάνω φαίνεται πως ζήλεψε ο γνωστός και μη εξαιρετέος λιβελογράφος των αστικών ΜΜΕ, Ηλίας Κανέλλης στην στήλη του «Ενστάσεις» (εφημερίδα τα «ΝΕΑ»).

Τον περασμένο Απρίλη ενοχλήθηκε από τις συσκέψεις των ΚΟ του ΚΚΕ στην Αττική, στις οποίες –το Κόμμα πρώτος διδάξας, τηρούνταν όλα τα μέτρα προστασίας λέγοντας ότι έτσι “«σαμποτάρεται» η προσπάθεια για τον έλεγχο της πανδημίας”, ενώ «μούγκα στη στρούγκα» για τα «σαμποτάζ» της κυβέρνησης στο αθωράκιστο δημόσιο σύστημα Υγείας, στα μέσα μεταφοράς, όπου επίσης αγνοούνται υποδείξεις των επιστημόνων και της κοινής λογικής, στα σχολεία που ανοιγοκλείνουν με τα ίδια δεδομένα κάθε φορά.
Αμέσως μετά –μετά την Πρωτομαγιά και τη μεγαλειώδη-υποδειγματική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (απαγορευμένη από την κυβέρνηση) που έγραψε ιστορία  επανέρχεται με την «εξυπνάδα» του …
«Ποιο είναι το πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα που υιοθέτησε την εκδοχή ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ αξιοποιούν τη γνωστή καραμέλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που και στο παρελθόν αποτέλεσε το πρόσχημα για δεκάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους;» και φυσικά, ευφυέστατα, δίνει την απάντηση: «Το καταλάβατε από τη φρασεολογία. Είναι το ΚΚΕ. Ένα κόμμα που, εθισμένο να στηρίζει αυταρχισμούς και δικτατορίες, ξεγελάει ακόμα πολίτες πείθοντάς τους ότι είναι προοδευτικό»!!! (sic).
Αυτά έγραψε και αμέσως μετά, καταλάβατε τι έπαθε: Λιποθύμησε... όπως ο Ραν Ταν Πλαν.

«Ξαναχτύπησε» αρκετές φορές αργότερα –αυτοεξευτελιζόμενος, νομίζοντας κι αυτός ότι λιβανίζοντας την κυβέρνηση γίνεται λυκόσκυλο αλλά μπα... δημοσίευσε μέχρι και φωτογραφία από την πρόσφατη εκδήλωση του ΚΚΕ για την Υγεία και ειρωνευόμενος την «στοίχιση», την «πειθαρχία», την αραιή διάταξη των συμμετεχόντων γιατρών, δηλ. την τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων.

Περισσότερη σκουριά κι απ' όση ξεβράζει η ΛΑΡΚΟ

Το γεγονός ότι αυτός ο «Ραν ταν πλαν» είναι εμμονικός απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων είναι γνωστό. Με το χτεσινό χολερικό του σχόλιο όμως, για τον μαθητή που χαιρέτισε τη μεγάλη συγκέντρωση στη Λάρυμνα για τη ΛΑΡΚΟ, αποδεικνύει και κάτι ακόμα:
Ότι είναι πραγματικά αδίστακτος στη δουλειά που του έχουν αναθέσει. Και επειδή δεν κρύβει την αποστροφή του για την αλληλεγγύη που ξεσήκωσε αυτός ο μεγαλειώδης παλλαϊκός αγώνας, θα του το κάνουμε ακόμα χειρότερο. Ας μάθει λοιπόν ότι ο συγκεκριμένος μαθητής είναι παιδί και εγγόνι εργατών της ΛΑΡΚΟ και ότι η ζωή του, όπως και δεκάδων συνομηλίκων του, είναι ταυτισμένη με την ύπαρξη του εργοστασίου στις αυλές τους.

Αγωνιά μαζί με τους συμμαθητές του για τις δουλειές των πατεράδων τους, αφού η κυβέρνηση τους στέλνει στον αγύριστο. Αγωνιά για το αν θα συνεχίσει να έχει σπιτικό, αφού μένει με την οικογένειά του στον οικισμό της Λάρυμνας και άρα βρίσκεται υπό έξωση.

Αυτό το παιδί λοιπόν, εκφράζοντας τους φίλους και συμμαθητές του, στάθηκε θαρρετά μπροστά στους γονείς, στους θείους και στους παππούδες του και είπε από καρδιάς το αυτονόητο: Ότι θέλει να συνεχίσει ο πατέρας του να έχει δουλειά και μισθό, να έχει η οικογένειά του σπίτι.
Για τον Κανέλλη των «Νέων», όμως, όλα αυτά είναι «κατάργηση της παιδικής αθωότητας» (!), «ενσωμάτωση παιδιών στο κομματικό οικοδόμημα, όπως έκαναν και τα φασιστικά σχήματα» και δείγμα «σταλινισμού». Δεν μας εκπλήσσει.

Ο κόσμος που περήφανα εκπροσωπεί ο μικρός μαθητής είναι «ξένος» για τους αντικομμουνιστές γραφιάδες, που τα μυαλά τους έχουν περισσότερη σκουριά κι απ' όση ξεβράζει η ΛΑΡΚΟ.