Rashomon του Ακίρα Κουροσάβα: Η Πύλη των Δαιμόνων

Την αριστουργηματική ταινία “Ρασομόν” (ελληνικός τίτλος “Η γκέισα και ο σαμουράι” ιαπωνικά σημαίνει “πύλη της κόλασης”) του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα την είδαμε και την ξανάδαμε και κάθε φορά _ανεμολάμνοντας, όλο κάτι νέο ανακαλύπταμε Το μνημειώδες «whodunit» του Κουροσάβα, κάτοχος Χρυσού Λέοντα Βενετίας και Τιμητικού (Διεθνούς σήμερα) Όσκαρ, σε αποκατεστημένη 4Κ επανέκδοση (η οποία, ωστόσο _μάλλον δεν έχει αυτή την απόδοση στα θερινά) _διανέμεται από τη New Star

Η δράση της ταινίας τοποθετείται στον ιαπωνικό μεσαίωνα κάπου κοντά στο Κιότο. Στην Ιαπωνία του 16ου αιώνα τέσσερα άτομα συλλαμβάνονται για τη δολοφονία ενός άνδρα και το βιασμό μιας γυναίκας. Οι τέσσερις κατηγορούμενοι αφηγούνται τα όσα συνέβησαν, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία, αποκαλύπτοντας όλο και περισσότερες λεπτομέρειες που έρχονται όμως σε σύγκρουση. Κανείς δε γνωρίζει ποια μαρτυρία είναι αληθινή και αν υπάρχει αληθινή μαρτυρία, παρότι όλες μοιάζουν πως είναι αληθινές. Το αινιγματικό αριστούργημα του Κουροσάβα έχει μείνει στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου για πολλούς λόγους. Ηταν η πρώτη ιαπωνική ταινία που έγινε γνωστή στο δυτικό κόσμο και καθιέρωσε τόσο τον Κουροσάβα όσο και τον πρωταγωνιστή της Τοσίρο Μιφούνε. Ενα μυστηριώδες φιλμ που πλέκει στον ιστό της ιστορίας του ζητήματα που έχουν σχέση με την ανθρώπινη μοίρα _ακολουθεί η κριτική του Ριζοσπάστη, που προσυπογράφουμε.

Η ταινία γυρίστηκε το 1950! Το γεγονός ότι παίζεται ακόμα και ακόμα προκαλεί συζητήσεις, σημαίνει πως η αξία της είναι διαχρονική. Μιλάμε για ένα αληθινό έργο τέχνης. Δε συμφωνώ με πολλές απόψεις που ακούστηκαν, πως η ταινία, τάχα, δε δέχεται την αντικειμενικότητα της αλήθειας και γέρνει πως την εκδοχή της σχετικότητάς της. Όποιος διαβάζει έτσι την «Πύλη της Κολάσεως» (Ρασομόν) αδικεί τον μεγάλο Γιαπωνέζο δημιουργό και την ίδια την ταινία.

Αφορμή αυτής της «παρεξήγησης» στέκεται το θέμα της ταινίας. Τέσσερα άτομα έζησαν την ίδια ιστορία την οποία, όμως, ο καθένας τη διηγείται διαφορετικά! Η αλλοίωση της αλήθειας από τους ήρωες - αφηγητές δε γίνεται γιατί η αλήθεια έχει πολλές εκδοχές! Γίνεται, γιατί ο κάθε ήρωας - αφηγητής για προσωπικό του συμφέρον θέλει και παρουσιάζει τη δική του αλήθεια. Αυτή που τον εξυπηρετεί. Αυτό, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με τη σχετικότητα της αλήθειας! Είναι μια πράξη συνειδητή και, βέβαια, συμφεροντολογική.

Πράξη συνειδητή και συμφεροντολογική θεωρώ, επίσης, και την κακοποίηση της ταινίας από αυτούς που έβαλαν σε συζήτηση αυτό το θέμα. Η ταινία δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Ούτε καν λέει αυτό που, ως ένα σημείο, θα ήταν «λογικό» να πει. Οτι η αντικειμενική αλήθεια, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και διαφορετικές προϋποθέσεις, μπορεί να «κατανοηθεί» διαφορετικά. Αυτό, βέβαια, δε θα έκανε λιγότερο αντικειμενική την αντικειμενική αλήθεια. Αλλο, λοιπόν, η κατανόηση της αλήθειας και άλλο η ύπαρξή της. Αυτοί που ελπίζουν ακόμα στον καπιταλισμό, για παράδειγμα, και δεν είναι αυτοί που έχουν συμφέρον να ελπίζουν, καταλαβαίνουν λάθος την «αξία» του και λάθος την εκτιμούν. Αυτό δε σημαίνει πως ο καπιταλισμός είναι διαφορετικός από αυτό που είναι στην πραγματικότητα, γιατί κάποιοι, με λειψές γνώσεις και λειψές πληροφορίες, τον εξέλαβαν σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Μια τέτοια συζήτηση, ίσως, θα είχε κάποιο νόημα. Γιατί, ενώ η αντικειμενική αλήθεια είναι καθαρή και τετράγωνη, πολύς κόσμος την αντιλαμβάνεται λαθεμένα; Ομως, ούτε αυτό είναι το θέμα της ταινίας. Ο Κουρασάβα θέλει να δείξει πως ένα αντικειμενικό γεγονός, μια δολοφονία και ένας βιασμός, παρουσιάζεται με τέσσερες διαφορετικούς τρόπους, γιατί οι εμπλεκόμενοι δε λένε την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, δε διαφεύγει από τον Κουρασάβα, ότι ο άνθρωπος ενεργεί έτσι ή αλλιώς, είναι μικρός ή μεγάλος, όχι γιατί είναι στη «φύση» του, αλλά γιατί διαμορφώθηκε να ενεργεί έτσι ή αλλιώς. Πράττει σύμφωνα με το χρόνο και το χώρο. Ενεργεί ανάλογα με τον πολιτισμό του και την ταξική του θέση. Οι ήρωές του Κουρασάβα δεν έχουν όλοι τα ίδια κίνητρα, ούτε τους ίδιους σκοπούς επιδιώκουν. Αλλιώς αντιδρά ο ευγενής, αλλιώς ο ληστής, αλλιώς η γυναίκα! Και αυτό είναι φυσικό, γιατί το περιβάλλον έχει επιδράσει διαφορετικά στον καθένα.

Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας - μελέτης δεν είναι κολακευτικά για τον άνθρωπο της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής, του συγκεκριμένου γεγονότος. Ωστόσο ο Κουρασάβα, και αυτό πρέπει να το τονίσουμε, λέει πως «παρ' όλα αυτά, εγώ εμπιστεύομαι τον άνθρωπο! Είναι ικανός για το καλό. Και εκεί ποντάρω»! Η σκηνή στο τέλος του φιλμ, όταν ο ένας από τους εμπλεκόμενους, το ίδιο αναξιόπιστος με τους άλλους, πιάνει το μωρό στην αγκαλιά και το παίρνει μαζί του, βαδίζοντας αυτός και το μωρό προς ένα καλύτερο μέλλον, είναι το αισιόδοξο μήνυμα της ταινίας. Τα πράγματα θα αλλάξουν. Τα ψέματα θα τελειώσουν. Η αλήθεια, τελικά θα ειπωθεί ολόκληρη και όπως ακριβώς είναι. Ο άνθρωπος, και μέσα από τις αδυναμίες του, θα ανταποκριθεί, τελικά!

Η «Πύλη της Κολάσεως» ή η «Πύλη των Δαιμόνων» είναι η πύλη που μας οδηγεί στο «εσωτερικό» μας. Εκεί που κρύβουμε τη δύναμή μας και την αδυναμία μας. Στην ταινία η κεντρική πύλη, μεταφορικά, είναι η πύλη της παλιάς πρωτεύουσας της Ιαπωνίας, Κιότο. Εκεί, λοιπόν, στην πύλη αυτή, στην πύλη Ρασομόν, διαδραματίζεται ολόκληρη η ταινία. Η οποία με «φλας μπακ» μας παρουσιάζει τις τέσσερες διαφορετικές εκδοχές του ενός και του αυτού γεγονότος. Με το τέλος των αφηγήσεων η τραγωδία ολοκληρώνεται. Ολοι οι εμπλεκόμενοι έχουν υποστεί τις συνέπειες. Η κάθαρση έρχεται με την παραδοχή... Πέρα από το υψηλό περιεχόμενο, φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά, η ταινία διαθέτει και το ίδιο υψηλή φόρμα. Ακόμα και σήμερα, αλλά οπωσδήποτε για την εποχή που γυρίστηκε, παραδίδει μαθήματα αφήγησης. Αλλού με γρήγορο πλανάρισμα, χωρίς να φαίνεται σπασμωδική, και αλλού με επιμονή στο ίδιο πλάνο, χωρίς να νιώσεις ότι αργεί, κρατάει το θεατή σε μια διαρκή αναστάτωση. Και αυτό καταδείχνει τη δύναμη του δημιουργού, γιατί στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια «μικρή ιστορία», ένα φόνο και ένα βιασμό. Η επανάληψη είναι εκεί και καραδοκεί!

Καραδοκεί για κάποιον που δεν ξέρει να κάνει το κάθε πλάνο, την κάθε εικόνα σημαντική. Αυτό, φυσικά, δεν ισχύει για τον Κουρασάβα. Η μηχανή του τοποθετείται σχεδόν πάντα στη σωστή θέση (κάδρο), κινείται σχεδόν πάντα με το σωστό τρόπο (τράβελινγκ, πανοραμίκ, «τιλ» πάνω - κάτω κλπ). Και τα κάνει όλα αυτά προσχεδιασμένα. Τίποτα τυχαία. Η ταινία είναι πλούσια στις επιλογές της. Ούτε σε μια στιγμή δε νιώθεις να επαναλαμβάνεται. Παρότι χρησιμοποιεί την επανάληψη (τέσσερες διαφορετικές αφηγήσεις πάνω στο ίδιο θέμα) σαν δραματουργικό στοιχείο. Κάθε φορά, κάθε αφήγηση, έχει τη δική της εκφραστική. Το δικό της αφηγηματικό τρόπο.

Πέρα από την αφηγηματική ποικιλία, που έτσι και αλλιώς αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης, ο θεατής θα θαυμάσει και την εσωτερική δύναμη των πλάνων. Τη δύναμη που έχει να κάνει με το περιεχόμενό τους, αλλά και με τη χρήση της σκιάς και του φωτός, σε κάθε ένα από αυτά. Η ταινία είναι μια πλήρης ταινία, φορτωμένη και φορτισμένη από τη θεατρική ιαπωνική παράδοση (θέατρο Νο, Καμπούκι). Δεν είναι τυχαία η αντοχή της στο χρόνο. Ούτε οι διακρίσεις και τα βραβεία που κέρδισε. Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, Χρυσός Λέων Φεστιβάλ Βενετίας, Μια από τις Δέκα Καλύτερες Ταινίες Όλων των Εποχών!

Το θέμα της ταινίας στηρίζεται σε διηγήματα του μεγάλου Γιαπωνέζου διηγηματογράφου Ριονοσούκε Ακουάγκαβα, ο οποίος το 1927, όταν ο Κουρασάβα ήταν 17 ετών, αυτοκτόνησε σε ηλικία μόλις 35 ετών. Ερμηνεύεται, δε, από θαυμάσιους ηθοποιούς.

Ένας ιερέας κι ένας ξυλοκόπος συζητάνε έντονα στο ξέφωτο της Πύλης Ρασομόν. Όταν ένας χωρικός πλησιάζει προκειμένου να προστατευθεί από τη βροχή και συμμετέχει στη συζήτησή τους, μαθαίνει ότι ένας σαμουράι δολοφονήθηκε, η σύζυγός του βιάστηκε και ένας τοπικός ληστής είναι ύποπτος. Αφηγούνται στον χωρικό όσα γνωρίζουν μέσα από φλας μπακ, στα οποία ο ληστής, η σύζυγος κι ο ξυλοκόπος λένε αυτά που είδαν ή αυτά που νομίζουν ότι είδαν, και στη συνέχεια ένα μέντιουμ εντοπίζει το πνεύμα του νεκρού σαμουράι, που επίσης θα παραθέσει τη δική του εκδοχή. Στην εποχή του, το 1950, το «Ρασομόν» εκλήφθηκε ως πείραμα. Έστω κι αν παρουσιαζόταν σ’ ένα κοινό πολύ περισσότερο εκπαιδευμένο από εκείνο του 1916, που είχε πιστέψει πως ο μηχανικός προβολής είχε μπερδέψει τις μπομπίνες της «Μισαλλοδοξίας» του Γκρίφιθ. Λοιπόν, τι πραγματικά συνέβη σ’ εκείνο το δάσος της ιαπωνικής επαρχίας του 12^ου αιώνα; Ακριβώς, δεν θα μάθουμε ποτέ. Ούτε από τους τρεις φυσικούς πρωταγωνιστές του δράματος, που θα «θυμηθούν» τα γεγονότα από θέση και κατά βούληση, ούτε και από τον αυτόπτη μάρτυρα, που το έγκλημα μπορεί να το είδε, αλλά τα κίνητρα αποκλείεται να αποκωδικοποίησε πέραν των επιταγών της ψυχοπαθολογίας και της μνημονικής του ικανότητας (σωστότερα, ανικανότητας, μιας και η μνήμη πάντα ξεγελά, και κανείς μας τίποτα δεν μπορεί να ανακαλέσει επακριβώς όπως συνέβη).

Άλλωστε, η αλήθεια, ρευστή και μεταμορφωμένη από εκδοχή σε εκδοχή, άρα εκ των πραγμάτων καταδικασμένη στη σφαίρα της μεταφυσικής, δεν είναι εκείνο που στα... αλήθεια ενδιαφέρει τον Κουροσάβα. Η πηγή της εκφοράς της είναι αυτό που τον απασχολεί: ο άνθρωπος, ένα κουβάρι ενστίκτων και απωθημένων, αδύναμο κάτω από το βάρος τους, αλλά και θρασύ έως και επικίνδυνο όποτε θεωρεί σκόπιμο να τα εκλογικεύει.

Γι’ αυτό τον επικίνδυνο συνδυασμό ανησυχούσε ο Κουροσάβα (αισιοδοξώντας πάντως, όπως φαίνεται από το φινάλε), ιδιαίτερα τότε, που ο ανοικοδομούμενος μεταπολεμικά πλανήτης ματαιοπονούσε να απαντήσει στο ερώτημα μέχρι πού θα έφθανε η ιμπεριαλιστική Ιαπωνία αν δεν είχε γενοκτονικά ισοπεδωθεί από τους Αμερικανούς. Κι έκανε αυτή την ανησυχία ένα δομικό φιλοσοφικό αριστούργημα, σημείο έμπνευσης και αναφοράς για όλες τις έκτοτε κινηματογραφικές γενιές. Αμέτρητα φιλμ, μεταξύ τους και οι εμβληματικοί «Συνήθεις Υποπτοι», χρωστούν την ύπαρξή τους στο μνημειώδες αυτό έργο, που, εκτός από μια μελέτη της φύσης της αλήθειας, αποτελεί και μια υπενθύμιση του πόσο περισσότερο ανεξιχνίαστη εκείνη θα παραμένει στη μόνιμα παραισθησιογόνα τέχνη του κινηματογράφου, όσο κι αν παλεύει να την πλησιάσει.

·        Παραγωγή: Μινόρου Τζίνγκο

·        Σκηνοθεσία: Ακίρα Κουροσάβα

·        Σενάριο: Σινόμπου Χασιμότο, Ακίρα Κουροσάβα

·        Φωτογραφία: Καζούο Μιγιαγκάβα

·        Μοντάζ: Ακίρα Κουροσάβα

·        Μουσική: Φουμιο Χαγιασάκα

·        Πρωταγωνιστούν: Τοσίρο Μιφούνε, Τακάσι Σιμούρα, Ματσίκο Κίο, Μασαγιούκι Μόρι

·        Διάρκεια: 98 λεπτά

·        Γλώσσα: Ιαπωνικά

·        Υπότιτλοι: Ελληνικά

·        Διανομή: New Star

Ο ξεχασμένος και εγκαταλειμμένος πρώην ΣΠΑΠ “αναβαθμίζεται” σε _ swiss made τουριστικό τρένο;

Το πολύνεκρο δυστύχημα_έγκλημα στα Τέμπη, έχει στρέψει εκεί τα φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, βάζοντας στο παρασκήνιο άλλα σημαντικά προβλήματα του σιδηροδρομικού μας δικτύου

Προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη _European Train Control System –ETCS και άλλα τινά
Αυτό το τσιγάρο που καίει είναι το τελευταίο _Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο...

Οι πολιτικές τους μας σκοτώνουν...

“Privatize-se tudo, privatize-se o mar e o céu, privatize-se a água e o ar, privatize-se a justiça e a lei, privatize-se a nuvem que passa, privatize-se o sonho, sobretudo se for diurno e de olhos abertos. E finalmente, para florão e remate de tanto privatizar, privatizem-se os Estados, entregue-se por uma vez a exploração deles a empresas privadas, mediante concurso internacional. Aí se encontra a salvação do mundo... e, já agora, privatize-se também a puta que os pariu a todos." 

Ιδιωτικοποιήστε τα πάντα, ιδιωτικοποιήστε τη θάλασσα και τον ουρανό, ιδιωτικοποιήστε το νερό και τον αέρα, τη δικαιοσύνη και το νόμο, το σύννεφο που περνά, το όνειρο, ειδικά αν είναι μέρα και τα μάτια ανοιχτά. Και τέλος, κορωνίδα των, ιδιωτικοποιήστε τα κράτη, παραδώστε την εκμετάλλευσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες, μέσω διεθνούς διαγωνισμού. Εκεί βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου... και, παρεμπιπτόντως, ιδιωτικοποιήστε την πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε όλους.
   José Saramago

Σχετικά με την Πελοπόννησο, μετά από την πλήρη απαξίωση και διάλυση, με ασκήσεις επί χάρτου, “τρέχει”   τελευταία η ελβετική πρόταση σύμφωνα με τα πρότυπα των αντίστοιχων ορεινών σιδηροδρόμων αυτής της χώρας, όπου “ο σιδηροδρομικός τουρισμός θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη τόσο για την οικονομική ανάπτυξη όσο και για την κοινωνική ανασυγκρότηση των πανέμορφων ορεινών περιοχών από τις οποίες διέρχεται” _βλ περισσότερα στο τέλος

Σιδηρόδρομοι
Πειραιώς-Αθηνών-Πελοποννήσου
_Σ.Π.Α.Π.

Ελληνική σιδηροδρομική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1882 και διαχειριζόταν τις μετρικού εύρους (1.000 χιλιοστά) σιδηροδρομικές γραμμές Πειραιά - Πάτρας, Πάτρας - Κυπαρισσίας, Κορίνθου - Καλαμάτας, καθώς και των κλάδων και συνδετηρίων γραμμών, συνδέοντας τον Πειραιά και την Αθήνα με την Πελοπόννησο. Οι Σ.Π.Α.Π. διαχειρίζονταν επίσης την στενού εύρους (750 χιλιοστά) οδοντωτή σιδηροδρομική γραμμή Διακοπτού - Καλαβρύτων. Για κάποια χρονικά διαστήματα διαχειρίστηκαν ακόμη τις μετρικές γραμμές Κρυονερίου - Αγρινίου στην Αιτωλοακαρνανία και Αγίων Αναργύρων - Λαυρίου στην Αττική. Η εταιρεία κρατικοποιήθηκε το 1954 και απορροφήθηκε από τον ΣΕΚ (Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους) το 1962.

Το πρώτο τμήμα μεταξύ Πειραιά, Αθηνών και Ελευσίνας ολοκληρώθηκε το 1884 και η γραμμή έφτασε στην Κόρινθο το 1885 και την Πάτρα το 1887. Εν τω μεταξύ, μια διακλάδωση στα ανατολικά από την Κόρινθο έφτασε στο Άργος, το Ναύπλιο και τους Μύλους το 1886. Η δυτική διακλάδωση έφτασε στον Πύργο και εν τέλει στην Κυπαρισσία το 1902. Οι Σ.Π.Α.Π απέκτησαν επίσης τις γραμμές μεταξύ Μύλων και Τρίπολης και μεταξύ Διαβολιτσίου και Καλαμάτας, καθώς και τη διακλάδωση Ασπρόχωμα - Μεσσήνη, από τη χρεοκοπημένη Εταιρεία Μεσημβρινών Σιδηροδρόμων Ελλάδος (Ε.Μ.Σ.Ε.) και κατασκεύασαν το εναπομείναν τμήμα, μεταξύ Τρίπολης και Διαβολιτσίου για την ολοκλήρωση του σιδηροδρομικού άξονα Κορίνθου - Καλαμάτας. Οι δύο γραμμές, Πάτρας - Κυπαρισσίας και και Κορίνθου - Καλαμάτας, συνδέθηκαν μεταξύ τους μέσω συνδετήριας γραμμής. Επίσης κατασκευάστηκαν μικρές διακλαδώσεις για να εξυπηρετήσουν σημαντικές πόλεις: Άργος - Ναύπλιο, Λεύκτρο - Μεγαλόπολη, Καβάσιλα - Βαρθολομιό - Λιμένας Κυλλήνης, Βαρθολομιό - Λουτρά Κυλλήνης, Πύργος - Ολυμπία και πολύ αργότερα (1954), Ισθμός - Λουτράκι. Ο Οδοντωτός σιδηρόδρομος Διακοπτού - Καλαβρύτων κατασκευάστηκε επίσης από τους Σ.Π.Α.Π. αλλά σε μικρότερο εύρος (750 χιλιοστά).

Η γραμμή από τον Πειραιά (σταθμός Πελοποννήσου) στην Κόρινθο είχε μήκος 99 χλμ., από την Κόρινθο στην Καλαμάτα μέσω Τρίπολης 236 χλμ., και από την Κόρινθο στο Ζευγολατιό μέσω Πάτρας και Πύργου 347 χλμ.. Το συνολικό μήκος του δικτύου μαζί με τις διακλαδώσεις έφτανε τα 731 χλμ..

Το 1929 οι Σ.Π.Α.Π. απέκτησαν τη γραμμή Ηρακλείου - Λαυρίου του σιδηροδρόμου Αθηνών - Λαυρίου, που μέχρι τότε διαχειρίζονταν οι Σιδηρόδρομοι Αττικής, και κατασκεύασαν μια συνδετήρια γραμμή μεταξύ Κάτω Λιοσίων (σήμερα Άγιοι Ανάργυροι) και Ηρακλείου, για να συνδέσουν το Λαύριο με το δίκτυο τους (1931). Τα επιβατικά δρομολόγια αυτής της γραμμής διακόπηκαν το 1957 και η γραμμή αποκόπηκε από το υπόλοιπο δίκτυο το 1962, λόγω της κατασκευής της εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και ιδιαίτερα κατά την απομάκρυνση των στρατευμάτων της Βέρμαχτ το 1944, το δίκτυο και το τροχαίο υλικό υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Η αντικατάσταση των υλικών και υποδομών των Σ.Π.Α.Π. θεωρήθηκε ακριβή και βασικά δεν έγινε ποτέ. Τα επίπεδα δρομολογίων επανήλθαν το 1948-49, ενώ η κατεστραμμένη γέφυρα του Αχλαδοκάμπου (μεταξύ Άργους και Τρίπολης), επανακατασκευάστηκε από τον Ο.Σ.Ε… 25 χρόνια αργότερα!! (1974).

Το 1951 οι Σ.Π.Α.Π. απορρόφησαν τη γραμμή Πύργου - Κατάκολου από τον Σιδηρόδρομο Πύργου - Κατάκολου (Σ.Π.Κ.) και το1953 τους Σιδηροδρόμους Βορειοδυτικής Ελλάδος (Σ.Β.Δ.Ε.), οι οποίοι διαχειρίζονταν μια σιδηροδρομική γραμμή μετρικού εύρους από το Κρυονέρι Αιτωλοακαρνανίας στο Μεσολόγγι και το Αγρίνιο.

Το 1920 κρατικοποιήθηκαν ως μέρος των ΣΕΚ, αλλά έγιναν και πάλι ανεξάρτητη εταιρεία δύο χρόνια αργότερα. Λόγω μεγάλων χρεών, οι Σ.Π.Α.Π. τέθηκαν υπό κυβερνητικό έλεγχο μεταξύ 1939 και 1940 και κρατικοποιήθηκαν ξανά το 1954. Το 1962 η εταιρεία απορροφήθηκε οριστικά από τους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους, τέλος από το 1971 και μέχρι την αναστολή λειτουργίας του, το 2011, η διαχείριση του μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου γινόταν από τον Ο.Σ.Ε. και τις θυγατρικές του εταιρείες.

Τα έργα κατασκευής της νέας, κανονικού εύρους (1.435 χιλιοστά), διπλής σιδηροδρομικής γραμμής _υποτίθεται υψηλών ταχυτήτων (Σ.Γ.Υ.Τ. _ “προαστειακού”) Αεροδρομίου Αθηνών - Πάτρας, ο άξονας της οποίας σε πολλά σημεία κατασκευάστηκε επάνω στον άξονα της μετρικής σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά – Πάτρας κατακερματίζοντάς την, καθώς και οδικά και άλλα έργα, είχαν ως αποτέλεσμα ουσιαστικά την κατάργηση του τμήματος Πειραιάς - Ρίο, καθώς αυτό έπαψε να αποτελεί συνεχή σιδηροδρομική γραμμή. Τρία μόνο, μικρά, τμήματα του κύριων αξόνων του μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου παραμένουν ακόμα ανοιχτά: Τα δύο στην Αχαΐα (Ρίο - Άγιος Ανδρέας και Άγιος Ανδρέας - Κάτω Αχαΐα), των γραμμών Πειραιά - Πάτρας και Πάτρας - Κυπαρισσίας αντιστοίχως, αμφότερα ως προαστιακός σιδηρόδρομος Πάτρας και το άλλο στην Ηλεία (μεταξύ Πύργου και Αλφειού), ως τμήμα της σιδηροδρομικής γραμμής Κατάκολου - Ολυμπίας. Το τμήμα Άγιος Βασίλειος - Ρίο της γραμμής Πειραιά - Πάτρας είχε παραμείνει επίσης σε λειτουργία, ως τμήμα του προαστιακού σιδηροδρόμου Πάτρας, ωστόσο το 2018 έκλεισε λόγω των εργασιών κατασκευής της διπλής σιδηροδρομικής γραμμής που αναφέραμε (Αεροδρομίου Αθηνών – Πάτρας).

Το υπόλοιπο μετρικό σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου, πλην των εν λειτουργία τμημάτων, χαρακτηρίζεται είτε καταργημένο είτε ενεργό σε προσωρινή αναστολή λειτουργίας ή υπό κατασκευή.

Σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου:
Απ’ την εγκατάλειψη στις τραγικές ελλείψεις και τους μεγάλους κινδύνους _ Αποκαλυπτικές οι καταγγελίες που μεταφέρει στον «Ριζοσπάστη» (Μόρτης 23) ο Στ. Πήλιος, γραμματέας του Συνδέσμου Σιδηροδρομικών Πελοποννήσου

Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη φέρνει στην επιφάνεια μεγάλα προβλήματα που επικρατούν και σε άλλες περιοχές της χώρας, ως αποτέλεσμα της πολιτικής ιδιωτικοποίησης και «απελευθέρωσης» και των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών και δικτύων.

Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση του εναπομείναντος δικτύου στην Πελοπόννησο. Μετά την εγκατάλειψή του από το 2012 έως και σήμερα, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά., διατηρούνται τμήματα στην Αχαΐα, με τον προαστιακό Ρίο - Πάτρα - Κάτω Αχαγιά (περίπου 30 χλμ.) και τον οδοντωτό Διακοπτό - Καλάβρυτα (περίπου 35 χλμ.), καθώς και στην Ηλεία με το δίκτυο Κατάκολο - Πύργος - Αρχαία Ολυμπία.

Για τα προβλήματα και τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους επιβάτες και το προσωπικό, μεγάλη σημασία έχουν όσα ανέφερε ο Σταύρος Πήλιος, γραμματέας του Συνδέσμου Σιδηροδρομικών Πελοποννήσου και αναπληρωτής γραμματέας του ΣΕΟΣ, ζητήματα που έχουν τεθεί και άλλες φορές στο παρελθόν, τα οποία γίνονται εκ νέου επίκαιρα.

Απ' τον καιρό του Τρικούπη...

Αναφερόμενος στο δίκτυο Ρίο - Πάτρα - Κάτω Αχαγιά, ο Σταύρος Πήλιος, συνδικαλιστής με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, στέκεται στο ιστορικό τού πώς «επέζησε» της ολοκληρωτικής διάλυσης, υπογραμμίζοντας: «Ήταν οι ανάγκες και ο αγώνας του λαού γειτονιών της Πάτρας που μαζί με τους εργαζόμενους στον τότε ΟΣΕ καταφέραμε να κρατήσουμε τη γραμμή που συνέδεε την πόλη απ' το κέντρο της με τις ανατολικές συνοικίες ως το Ρίο και τον Άγιο Βασίλη το 2012».

Εξηγεί ότι ακόμη και τότε ο ΟΣΕ, με θυγατρική την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν επιχορήγησε την κατασκευή των σταθμών - στάσεων. Αυτό το έπραξε ο δήμος. Εν συνεχεία, όταν η εταιρεία αντιλήφθηκε ότι υπάρχει πλέον κέρδος, έδειξε ενδιαφέρον για τη λειτουργία του δικτύου και όταν η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας ενέταξε την επισκευή της γραμμής με χρηματοδότηση ΕΣΠΑ από Αγιο Ανδρέα έως Αχαγιά (δηλαδή δεν θα ξόδευαν χρήματα ούτε για να την επισκευάσουν), ανέλαβε ο ΟΣΕ τη μελέτη και επίβλεψη. Ωστόσο, ο Σταύρος Πήλιος προειδοποιεί:

«Έχουμε απομείνει τρεις τεχνίτες γραμμής, όλοι κοντά στη συνταξιοδότηση. Υλικά για τη συντήρηση του δικτύου, που είναι κατασκευασμένο απ' την εποχή του Τρικούπη, δεν υπάρχουν. Προμήθειες σε ανταλλακτικά δεν γίνονται, αντιθέτως ανακυκλώνουμε υλικά. Μπορεί τα τρένα να μην αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες και ο προαστιακός ακόμα να διέρχεται με ασφάλεια, αλλά μπροστά και στο καλοκαίρι, ιδιαίτερα με τις υψηλές θερμοκρασίες, εγκυμονούν κίνδυνοι εκτροχιασμών, αφού τα σίδερα στραβώνουν».

Επί ΣΥΡΙΖΑ
αντί να ελέγξουν τις καταγγελίες,
δίωξαν τους συνδικαλιστές!

Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνεται ότι όπου οι εργολάβοι αναλαμβάνουν εργασίες συντήρησης των γραμμών, προκαλούνται προβλήματα εφόσον για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη, μειώνουν την ποιότητα των εργασιών. Παράδειγμα η γραμμή Πάτρα - Κάτω Αχαγιά.

«Η λειτουργία της γραμμής Ρίο - Πάτρα έφερε και την επέκταση απ' την Πάτρα στην Κάτω Αχαγιά. Το έργο χρηματοδοτήθηκε μέσω ΕΣΠΑ από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Η επισκευή του υπάρχοντος εγκαταλειμμένου δικτύου πραγματοποιήθηκε την περίοδο 2016 - '19.  Όταν το Σωματείο Εργαζομένων του ΟΣΕ της Πάτρας κατήγγειλε για τη συγκεκριμένη εργολαβία ότι τα έργα δεν γίνονται σύμφωνα με τις μελέτες, η τότε διοίκηση του ΟΣΕ, αντί να ελέγξει τις καταγγελίες, κάλεσε τους συνδικαλιστές σε απολογία. Αυτά επί ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δίκτυο Πάτρα - Κάτω Αχαγιά εγκαινιάστηκε δύο φορές από τις περιφερειακές αρχές ΠΑΣΟΚ αρχικά και ΝΔ εν συνεχεία, χωρίς μέχρι σήμερα να λειτουργεί όπως πρέπει».Είναι τέτοια η κατάσταση με την παραχώρηση κομματιών σε εργολάβους, που ακόμη και για τα αυτόματα συστήματα προστασίας στις διαβάσεις (ΑΣΙΔ) δεν υπάρχουν εργαζόμενοι για τη συντήρησή τους!

«Η εταιρεία πρόσφατα προσέλαβε δύο εργαζόμενους με το απαράδεκτο καθεστώς “μπλοκάκι”, οι οποίοι, επειδή δεν θεωρούνται υπάλληλοί της, δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά της. Έτσι, για το δίκτυο Πάτρα - Κάτω Αχαγιά, για 37 μηχανήματα στις διαβάσεις, που καθημερινά παρουσιάζουν βλάβες, όταν από έλλειψη ανταλλακτικών δεν επιδιορθώνονται αμέσως, καλούνται εταιρείες σεκιούριτι για να φυλάνε τις διαβάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και για 12 μηχανήματα στο δίκτυο Ρίο - Πάτρα».

Με λίγα λόγια, δηλαδή, ουσιαστικά και η φύλαξη των διαβάσεων πέρασε σε εταιρείες σεκιούριτι με κόστος χιλιάδων ευρώ (ενώ το προσωπικό τους αμείβεται με ψίχουλα), την ίδια ώρα δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις φυλάκων ισόπεδων διαβάσεων που είχαν προσληφθεί με διαδικασίες ΑΣΕΠ (περίπου 165 άτομα πανελλαδικά)! Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους αγωνίζονται να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους.

Χιλιάδες ευρώ αντί για μόνιμη λύση

Όσον αφορά το «τουριστικό καμάρι», όπως διαφημίζεται και από μερίδα των τοπικών αρχών, του οδοντωτού Διακοπτό - Καλάβρυτα, ο ΟΣΕ δεν διαθέτει κανένα δικό του μέσο μεταφοράς εργαλείων και υλικών για τη συντήρηση του δικτύου, ακόμη και για την αντιμετώπιση του πολύ συχνού φαινομένου των κατολισθήσεων.

«Η ιδιωτική πλέον εταιρεία "Hellenic Train" χρεώνει τον ΟΣΕ, δηλαδή το Δημόσιο, 7.000 έως 8.000 ευρώ για μίσθωση βαγονιών, κάθε φορά που χρειαζόμαστε να μεταφέρουμε υλικά για επισκευές στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Αυτό αντί να αγοράσει ένα απαραίτητο αναγκαίο όχημα που θα έδινε μόνιμη λύση», αναφέρει ο Σταύρος Πήλιος, εξηγώντας ότι πρόκειται για συχνό φαινόμενο, όπως και οι διακοπές των δρομολογίων γι' αυτόν τον λόγο.

Στο με πολλές ιδιαιτερότητες, λόγω και του ορεινού όγκου της περιοχής δίκτυο, που δεν έχει παράλληλους δρόμους παρά μόνο απ' τις ράγες (λόγος για τον οποίο απαιτείται και το αναγκαίο όχημα), έχουν απομείνει μόλις δύο τεχνίτες γραμμής για 35 χλμ.

«Διαχρονικά και αποφασιστικά, αναφερόμαστε όχι μόνο στην κατάσταση αλλά και απαιτούμε μέτρα. Με ευθύνη όλων των ιθυνόντων των εταιρειών διαχείρισης των γραμμών και των δρομολογίων, μέχρι σήμερα αυτά δεν λαμβάνονται. Ευθύνη έχουν και οι κυβερνήσεις που τους δίνουν αυτά τα δικαιώματα, που υλοποιούν αυτή την αντιλαϊκή πολιτική, όπως και οι περιφερειακές αρχές διαχρονικά, αλλά και η πλειοψηφία των δημοτικών αρχών, που τις στηρίζουν», σημειώνει, καλώντας σε συνέχιση της πάλης και για ασφαλείς συγκοινωνίες, σύγχρονες, δημόσιες, με πρόσληψη του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού, με όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Και καταλήγει: «Σιδηρόδρομος χωρίς σιδηροδρομικούς δεν λειτουργεί. Θα έχουμε συνεχώς προβλήματα».

"Εκσυγχρονιστική" χαριστική βολή στον ΟΣΕ: Συρρίκνωση του δικτύου, κατάργηση σιδηροδρομικών γραμμών και δραστική μείωση του προσωπικού, με παράλληλη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, είναι οι τρεις πρώτοι στόχοι της κυβέρνησης, πριν την ιδιωτικοποίηση (Ριζοσπάστης 1998)

Καρμανιόλα το σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου
Συνειδητή πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ η εγκατάλειψή του. Συχνό φαινόμενο τα δυστυχήματα με εκτροχιασμούς και σε αφύλαχτες διαβάσεις (Ριζοσπάστης 2005)

Δείτε και τα παρακάτω 2 _σημεία γραφής του πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι κάποια κινήματα και επιστήμονες

Ερωτήματα στον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου απευθύνει το Κίνημα Διάσωσης και Επαναλειτουργίας του Σιδηροδρόμου Πελοποννήσου _ ΚΙ.Δ.Ε.ΣΙ. Π.

1. Κατά την πρόσφατη συνάντησή μας ισχυριστήκατε πως όλες οι μελέτες που έχουν υλοποιηθεί για τη βιωσιμότητα του εναπομείναντος μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου, συμπέραναν ότι οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης – ακόμα και η τουριστική – προκύπτει ζημιογόνος  Αυτό είναι εξόχως ανακριβές και θεωρούμε ότι δεν μπορεί ένας Περιφερειάρχης να ψεύδεται ωμά (…), διότι η πραγματικότητα είναι ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχει υλοποιηθεί ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ολοκληρωμένη επιστημονική μελέτη βιωσιμότητας για ολόκληρο το εναπομείναν μετρικό σιδηροδρομικό δίκτυο στα όρια της Περιφέρειας Πελοποννήσου από ΚΑΝΕΝΑΝ! _ Αν εσείς ή οι Υπηρεσίες σας έχετε αντίθετη άποψη, σας καλούμε να δώσετε στη δημοσιότητα τις μελέτες τις οποίες επικαλεστήκατε.
(…)
4. Δεν συμφωνούμε βέβαια πως οτιδήποτε είναι «ζημιογόνο» (με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια) και δεν βγάζει τα έξοδά του, πρέπει να καταργηθεί. Πρέπει να αποδαιμονοποιήσετε την έννοια «κρατική επιδότηση λειτουργίας» σε υπηρεσίες που ενδεχομένως δεν βγάζουν μεν τα έξοδά τους αλλά προσδίδουν παράπλευρα οφέλη κοινωνικού, τουριστικού, περιβαλλοντικού χαρακτήρα στις τοπικές κοινωνίες τις οποίες εξυπηρετούν.
Αλλά και η Περιφέρεια Πελοποννήσου χρηματοδότησε μέσω ΠΕΠ τη ριζική ανακατασκευή της μετρικής γραμμής Κορίνθου – Τρίπολης – Καλαμάτας την περασμένη εικοσαετία. Είναι το περίφημο έργο με το οποίο εκσυγχρονίστηκε με βαριά επιδομή το σύνολο του σιδηροδρομικού άξονα, ο οποίος στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε στην τύχη του πριν προλάβει να κυκλοφορήσει σε όλο το μήκος του ούτε ένα δρομολόγιο! Ένα έργο κόστους 80 εκατομ. ευρώ…

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
για την Επανεργοποίηση του ιστορικού σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου

Ελβετική λύση για τον ex ΣΠΑΠ_σιδηρόδρομο

Πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα επιβατικό-τουριστικό τρένο; – Ελβετοί εμπειρογνώμονες παρουσίασαν ενδιαφέρουσες προτάσεις βασισμένες στην επιτυχημένη εμπειρία τους. Το τρένο της Πελοποννήσου ξαναμπαίνει σιγά σιγά στις ράγες του. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα από τη διήμερη εκδήλωση που διοργάνωσε η ελβετική πρεσβεία μαζί με την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ).

Η προσπάθεια αναβίωσης του σιδηροδρόμου του Τρικούπη στην Πελοπόννησο ξεκίνησε το 2016 από τον καθηγητή Bernd Scholl του Πολυτεχνείου ETH της Ζυρίχης και ακολούθησε μια κοινή πρωτοβουλία της ΕΛΛΕΤ και της ελβετικής πρεσβείας σε συνεργασία με ελβετούς εμπειρογνώμονες και το ΕΜΠ. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο πρεσβευτής της Ελβετίας Stefan Estermann, πρόκειται για μια γραμμή που ενώνει σημαίνοντες ιστορικούς τόπους, όπως την Κόρινθο, το Ναύπλιο, την Ολυμπία και τις Μυκήνες.

Γιατί είναι σημαντική πρωτοβουλία; Η συντονίστριά της, αρχιτέκτων πολεοδόμος και μέλος του ΔΣ της ΕΛΛΕΤ Ειρήνη Φρεζάδου εξηγεί: «Αυτή η σπουδαία εθνική υποδομή καταρρέει. Αν αξιοποιηθεί σωστά, σύμφωνα με τα ελβετικά πρότυπα των αντίστοιχων ορεινών σιδηροδρόμων, ο σιδηροδρομικός τουρισμός θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη τόσο για την οικονομική ανάπτυξη όσο και για την κοινωνική ανασυγκρότηση των πανέμορφων ορεινών περιοχών από τις οποίες διέρχεται». Αρκεί να υπενθυμίσουμε τον οδοντωτό, ένα από τα τρία λειτουργούντα ακόμα τμήματα του σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου.
«Η πρότασή μας», επισημαίνει η κυρία Φρεζάδου, «περιλαμβάνει επανενεργοποίηση σε 5 φάσεις με μεικτή χρήση (επιβατική και τουριστική). Ας μην ξεχνάμε πως το θεματικό μοντέλο του σιδηροδρομικού τουρισμού για 12 μήνες τον χρόνο είναι απολύτως βιώσιμο, μακριά από το καταστροφικό για το περιβάλλον και την κοινωνία μοντέλο: παραλία, ομπρέλα, ξαπλώστρα». Σημαντική για το περιβάλλον είναι επίσης η μετατόπιση της επιβατικής και τουριστικής κίνησης από τον δρόμο στον σιδηρόδρομο – το πιο φιλικό μέσον μεταφοράς. Οι συμμετέχοντες ξεναγήθηκαν σε μοναδικούς σταθμούς-κοσμήματα της Πελοποννήσου. Αναμένουμε και τις επόμενες κινήσεις της επιστημονικής ομάδας και των εμπειρογνωμόνων.

 

 

“Παγιδευμένοι” happy end: Άμα σε πιάσουνε με κάνα ψύλλο και σε ταράξουνε στο ξύλο ντον΄τ γουόρι, μπι χάπι.

Πάνε ακριβώς 50 χρόνια από τους γάμους της Δανής Ανα-Μαρίας με τον κοκό μας, όταν σύσσωμος ο αστικός κόσμος ήταν γονυκλινής, και ο Μποστ χλεύαζε με βινιέτα όπου υπήρχαν μεταξύ άλλων Δον Κιχώτης και Σάντσο Πάντσα (το ποιηματάκι έλεγε _Δον Κιχώτης …Σάντσο μου σήκο σύνελθαι περνούν οι δουξ κι οι κόμες ο πριγκιψ Χοζέ κι η πρίγκιψ Γαβριέλα με εύμορφον δαντέλλαν –ο Σάντσο απαντούσε δεν ημπορό να σηκοθό με σίντριψεν η ζέστη, όπως συντρπταιτε ένα Μπόινγ  πέσας επί εδάφους, λιποθυμό ως φοιτητής το τέλος μου επέστη, παίς η κηδεία μου να μπει στου κηνιματογράφους κλπ. κλπ) και από κάτω λεζάντα “όλοι είναι χαμογελαστοί εκτός του ίππου” (γραμμένο “ήππου”)

Χάπι εντ λοιπόν και πάσης Ελλάδας (happy end _ends, fin heureuse κατά τους Γάλλους)  επικρατούσα άποψη, που θέλει την κορύφωση του τέλους να συμπίπτει με τη συγκινησιακή ικανοποίηση του θεατή, με τη δραματική “κάθαρση” σε μια ανάλογη αφηγηματική λύση. Με ηθική δικαίωση των ηρώων (και μαζί του ταυτιζόμενου με αυτούς άβουλου θεατή), λύνοντας αιτιώδη ζητήματα που τη διέτρεχαν και βάζοντας μια τελεία. Στον εμπορικό κινηματογράφο και τις τηλεοπτικές “αμερικανιές” η σύνδεση αυτή είναι ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο τέχνασμα χειραγώγησης του θεατή, σε συνδυασμό με υπεραπλουστευμένους χαρακτήρες – κατά κανόνα ερμηνευόμενους από “σταρ – που διευκολύνουν την άνευ όρων αποδοχή. Αντίθετα στον δημιουργικό _αυτό που θέλει τον θεατή συμπρωταγωνιστή, η ταύτιση ή δεν υπάρχει καθόλου, ή παίρνει μια πολύ πιο σύνθετη μορφή, με τους χαρακτήρες να είναι πιο πολυδιάστατοι και συχνά αντιφατικοί.

H δραματική σειρά “Παγιδευμένοι” με πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 19-Σεπ-2022 _που “καθηλώνει το τηλεοπτικό κοινό με την καταιγιστική πλοκή της” έφτασε (το ευχόμαστε τουλάχιστον) στο –αναμενόμενο happy end της καταϊδρωμένη (146 επεισόδια), με ένα καλό καστ _αναφέρουμε σύντομα τέλος.

Ουσιαστικά είναι η οικογένεια των “καλών” … το ζευγάρι Δημήτρης Μαρκέτος (Εισαγγελέας) – Μιχάλης Λεβεντογιάννης \ Άννα Ροδίτη (Δικηγόρος) – Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ + Σπύρος Μαρκετος (πατέρας Δημήτρη – Διοικητής Τμήματος Ανθρωποκτονιών) – Παύλος Ορκόπουλος \ Γεράσιμος Μαρκέτος (πατέρας Σπύρου – πρώην κατάδικος) – Στέφανος Κυριακίδης \ Ανδρέας Παπαδάκης (Αστυνόμος και καλύτερος φίλος του Δημήτρη) – Πέτρος Λαγούτης \ Κοσμάς Ροδίτης (πατέρας Άννας) – Δημήτρης Ξανθόπουλος \ Ειρήνη Ροδίτη (μητέρα Άννας) – Ντίνα Μιχαηλίδη \ Μυρτώ Ροδίτη (μικρή αδελφή Άννας) – Αθηνά Ροδίτου Χρύσα Ροδίτη (μεγαλύτερη αδερφή Άννας) – Σοφία Φαραζή \ Νίκος Ασλανίδης (άνδρας Χρύσας) – Σόλων Τσούνης \ Λίνα Ασλανίδη (κόρη Χρύσας και Νίκου) – Ναταλία Πελέκα \  Σταύρος Μαυρίδης (Εισαγγελέας) και η γυναίκα του Ιωάννα Τριανταφυλλίδου –στη ζωή απόφοιτη του Τμήματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος – Κίμων Κουρής \ Κατερινα Μαυριδη (πρ. πρόεδρος δικαστηρίου) – Μαριλένα Ράδου \ Υβόννη Δεληγιάννη-Χατζή (γυναίκα Στάθη, μητέρα Άγγελου) – Ταμίλα Κουλίεβα, ο κακός Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος (μοντέλο με συμμετοχή στο “Survivor 2” και φυσικά ο Αλέκος Χατζής (Μεγαλοδικηγόρος –αυτός δεν είναι της οικογένειας) – Στάθης Σταμουλακάτος _κλέβει την παράσταση, δείτε και Μέρα Θεάτρου με “Ξυρισμένα Πηγούνια”

Λεπτομέρειες εδώ

Η αρχή με ένα νεαρό κορίτσι που δολοφονείται και το ζευγάρι των πρωταγωνιστών _δικηγόρος και Εισαγγελέας συναντιούνται και αναγκάζονται να συνεργαστούν για να βρουν τον πραγματικό ένοχο, αν και έχουν, εντελώς διαφορετική φιλοσοφία ζωής. Για τον Δημήτρη, ο Νόμος και η Δικαιοσύνη είναι το ίδιο. Για την Άννα, άλλο ο Νόμος και άλλο η Δικαιοσύνη. Παγιδευμένοι σ’ έναν λαβύρινθο μυστικών, ψάχνουν να βρουν διέξοδο, μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή συναισθημάτων, αναζητούν την αλήθεια. H σειρά βασίζεται στο τούρκικο format «YARGI» των Kerem Catay & Sema Ergenekon (original screenplay) που συνεχίζει ακάθεκτο.

Στην ελληνική version, συμβαίνουν τα απίστευτα των απίστευτων: άνθρωποι καθημερινοί, ακόμη και παιδιά τα βάζουν με την εξουσία και τη μαφία _και μάλιστα την πιο επικίνδυνη σε "ωφ" και βγαίνουν νικητές …σκοτώνουν, γλυτώνουν και ξανασκοτώνουν, μια βόμβα στο αυτοκίνητο εξαφανίζει ένα οικοδομικό τετράγωνο αλλά αυτοί επιζούν. Τρέχοντας όλοι μαζί σε κομπανία, λύνουν τα άλυτα και πάνε στο επόμενο _χάσαμε το λογαριασμό -10άδες υποθέσεις τρέχουν παράλληλα και κατά μόνας αυτοί ξεπέρασαν και τον Σβαρτσενέγκερ… Νοσταλγήσαμε λίγο Μάρλοου, ακόμη και dirty Harry!!

                       Σύμφωνα με την παρουσίαση του Ant₁

O Εισαγγελέας Δημήτρης – Μιχάλης Λεβεντογιάννης είναι  καταξιωμένος …η δικαιοσύνη, το καθήκον και η ηθική είναι γι’ αυτόν πάνω από όλα. Γοητευτικός και έξυπνος, είναι υπόδειγμα γιου, άνδρα, ανθρώπου, επαγγελματία. Έχει πάρει από τον πατέρα του την έντονη αίσθηση του καθήκοντος και της αψεγάδιαστης ηθικής. Ψυχρός και αντικειμενικός όταν πρόκειται για τη δουλειά του, βαθιά συναισθηματικός και τρυφερός με τους ανθρώπους που αγαπάει. Ακολουθεί τον Νόμο κατά γράμμα και όλοι τον αντιμετωπίζουν με τον απόλυτο σεβασμό. Για τον Δημήτρη, ο Νόμος και η Δικαιοσύνη ταυτίζονται. Τις αρχές του δεν τις προδίδει για κανέναν. Ούτε για την ίδια του την οικογένεια, την οποία λατρεύει. Έχει ιδιαίτερα τρυφερή σχέση με την οκτάχρονη αδελφή του, ενώ με τον εικοσάχρονο αδελφό του, όσο κι αν έχει προσπαθήσει, δεν κατάφερε ποτέ να έρθει όσο κοντά θα ήθελε. Αν και είναι άνθρωπος που δεν παρεκκλίνει από τα στερεότυπά του, γοητεύεται από τους ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν. Όταν ο αδερφός του κρίνεται ύποπτος για φόνο και ο ίδιος αναγκάζεται να συνεργαστεί με τη δικηγόρο Άννα Ροδίτη, πολλά από τα στιβαρά «πιστεύω» του θα ανατραπούν και οι αρχές του θα κλονιστούν, βάζοντάς τον σε διλήμματα που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει…

Άννα Ροδίτη (Δικηγόρος) – Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ _νεαρή και μάχιμη, έξυπνη, σπιρτόζα, πεισματάρα και δυναμική, μετέρχεται όλων των μέσων για να φτάσει στην αλήθεια, ακόμη και με παράτυπους τρόπους. Όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια, ο πατέρας της καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για ένα έγκλημα που δεν είχε κάνει, γεγονός που καθόρισε τον χαρακτήρα της. Για την Άννα, άλλο είναι ο Νόμος και άλλο η Δικαιοσύνη. Σε αντίθεση με τον Δημήτρη, η Άννα δεν στέκεται στους τύπους. Για εκείνη, κάθε τρόπος είναι θεμιτός προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια. Από μικρή που έλειπε ο πατέρας της σε ταξίδια, αλλά ιδίως μετά τη φυλάκισή του, έγινε αρχηγός και προστάτης της οικογένειάς της. Λατρεύει τη μικρή αδελφή της, Μυρτώ, ενώ η σχέση της με τη μεγαλύτερη αδελφή της δοκιμάζεται συνεχώς. Δεν θέλει ποτέ να δείχνει αδύναμη κι έχει έναν δικό της τρόπο να αντιμετωπίζει τον πόνο. Η συνάντησή της με τον Δημήτρη θα είναι καθοριστική και θα τη φέρει αντιμέτωπη με όλα όσα προασπίζεται. Όταν θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο ηθικό και συναισθηματικό δίλημμα, θα συγκρουστεί με όλους όσους αγαπά…

Ανδρέας Παπαδάκης (Αστυνόμος και καλύτερος φίλος του Δημήτρη) – Πέτρος Λαγούτης: είναι Αστυνόμος Α’ στη Διεύθυνση Ανθρωποκτονιών Πειραιά, υφιστάμενος του Σπύρου Μαρκέτου και κολλητός φίλος του Δημήτρη. Έξυπνος, καλός, τρυφερός, συναισθηματικός και με έντονη αίσθηση του χιούμορ. Ο Ανδρέας, εκτός από φίλος, είναι ο καλύτερος και πολυτιμότερος συνεργάτης του Δημήτρη. Πέρα από την επαγγελματική συνεργασία που έχουν, βλέπει τον Δημήτρη σαν αδελφό και τον Σπύρο σαν πατέρα. Δεν έχει μόνιμη ερωτική σχέση, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί αυτή είναι η φύση του επαγγέλματός του, στο οποίο είναι δοσμένος ολόψυχα. Μία νέα υπόθεση, όμως, θα φέρει αποκαλύψεις που θα αλλάξουν τη ζωή του για πάντα…

Σπύρος Μαρκέτος (πατέρας Δημήτρη – Διοικητής Τμήματος Ανθρωποκτονιών) – Παύλος Ορκόπουλος: Ο Σπύρος είναι ο πατέρας του Δημήτρη. Διοικητής της Διεύθυνσης Ανθρωποκτονιών Πειραιά. Διακρίνεται για την ειλικρίνειά του, τη βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, αλλά και τις αυστηρές αρχές του. Κλειστός χαρακτήρας, δίκαιος, ρεαλιστής, ταγμένος στο καθήκον και το επάγγελμά του. Τηρεί τους κανόνες μέχρι τέλους και χαίρει του σεβασμού όλων. Αυτό προσπάθησε να διδάξει και στα παιδιά του. Μόνο ο Δημήτρης, όμως, στάθηκε αντάξιος των προσδοκιών του. Δεν μπόρεσε ποτέ να χτίσει μια σχέση αγάπης με τον μικρότερο γιο του, Θοδωρή, ο οποίος – ειδικά από τότε που πέθανε η μητέρα του – βρίσκεται συνεχώς σε μπελάδες. Όταν ο Θοδωρής τον έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ, θα έρθει η μεγαλύτερη κρίση στη σχέση τους, που ίσως είναι και η λύτρωσή τους…

Θοδωρής Μαρκέτος (αδελφός Δημήτρη) – Σταύρος Τσουμάνης: είναι ο μικρότερος αδελφός του Δημήτρη. Ευαίσθητος, πληγωμένος, αντιδραστικός. Επειδή ξέρει ότι δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Δημήτρη που είναι ο «τέλειος» γιος, προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή του πατέρα του με αρνητική, παραβατική συμπεριφορά. Είναι το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας, γι’ αυτό είχε πάντα μια προβληματική σχέση με τον πατέρα του, Σπύρο. Η «τελειότητα» του Δημήτρη αποτελούσε πάντα πίεση γι’ αυτόν, ενώ νιώθει συνέχεια προδομένος και παραγκωνισμένος από τον πατέρα του. Από τότε που πέθανε η μητέρα του, κλείστηκε ακόμη περισσότερο στον εαυτό του, φορτωμένος με ενοχές. Η μικρότερη αδερφή του, Δάφνη, είναι η μόνη με την οποία τα πάει καλά. Τώρα, οι σχέσεις με την οικογένειά του θα δοκιμαστούν περισσότερο από ποτέ και κανείς δεν θα μείνει ίδιος με πριν…

Δάφνη Μαρκέτου (μικρή αδελφή Δημήτρη) – Εβελίνα Γούρνα (ατάλαντη): είναι η οκτάχρονη αδελφή του Δημήτρη, το νεότερο μέλος της οικογένειας και η αδυναμία όλων. Επειδή μεγάλωσε χωρίς μητέρα, ο πατέρας και τα αδέλφια της κάνουν τα πάντα, ώστε να μην αισθανθεί την απουσία της. Αγαπά πολύ την οικογένειά της…

Γεράσιμος Μαρκέτος (πατέρας Σπύρου – πρώην κατάδικος) – Στέφανος Κυριακίδης (πάντα στο ύψος του _ηλικιακά δε γίνεται να είναι πατέρας Σπύρου): χρόνια απομακρυσμένος και χωρίς καμία επαφή με την οικογένειά του. Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά, αλλά όταν ήταν ακόμη μικρός ήρθε στον Πειραιά και έμπλεξε με τη νύχτα και τη μαφία. Παντρεύτηκε και έκανε παιδιά, ενώ ήταν φυγάς και είχε βρει καταφύγιο στη γενέτειρά του. Αφού πέρασε πολλά χρόνια μεταξύ Πειραιά και Κεφαλονιάς, συνελήφθη από τον αδελφό του που ήταν αστυνομικός, αλλά αθωώθηκε. Μετά από αυτό, ο Σπύρος δεν άφησε ξανά τον πατέρα του να έχει επαφή με την οικογένειά του. Ο Γεράσιμος, όμως, πάντα τους παρακολουθούσε από μακριά. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στη φυλακή, αλλά εξακολουθεί να γνωρίζει και να ελέγχει όλα όσα συμβαίνουν στον υπόκοσμο της περιοχής. Μήπως ήρθε η ώρα να επέμβει και να βοηθήσει την οικογένειά του με τον τρόπο που εκείνος γνωρίζει καλύτερα;

Ειρήνη Ροδίτη (μητέρα Άννας) – Ντίνα Μιχαηλίδη: Είναι νοικοκυρά. Αν και φαίνεται παθητικός χαρακτήρας, στην πραγματικότητα είναι μια γυναίκα χειριστική και σκληρή. Έχει περάσει μια δύσκολη ζωή, γεμάτη απώλειες και έπρεπε να βρει τρόπους να ανταπεξέλθει μόνη της, καθώς ο άνδρας της, ο Κοσμάς – ως ναυτικός – ήταν πάντα απών. Η άδικη φυλάκιση του άνδρα της ήταν η χαριστική βολή, που άφησε την οικογένεια με σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Έχει τρεις κόρες, αλλά – ενώ η Άννα είναι εκείνη που τη στηρίζει – η σχέση της με την πρωτότοκη κόρη της, τη Χρύσα, ήταν πάντα πιο στενή. Η ζωή θα της δείξει τα λάθη της. Θα καταφέρει να τα διορθώσει;

Κοσμάς Ροδίτης (πατέρας Άννας) – Δημήτρης Ξανθόπουλος: Περήφανος, συντηρητικός, με αυστηρές ηθικές αρχές και οικογενειακές αξίες. Ήταν καπετάνιος του Εμπορικού Ναυτικού, αλλά κατηγορήθηκε άδικα για λαθρεμπόριο και φυλακίστηκε 6 χρόνια. Απ’ όταν αποφυλακίστηκε – ένα χρόνο πριν – δεν ξαναβρήκε δουλειά ως καπετάνιος κι έτσι έγινε ψαράς για να κερδίζει τα προς το ζην. Αυτό είναι κάτι που του έχει στοιχίσει πολύ και, παρόλο που δεν θέλει να το δείχνει, η απογοήτευσή, η πληγωμένη περηφάνια και ο θυμός του τον έχουν καταβάλει. Η Άννα είναι η αδυναμία του, η μόνη που επέμεινε για την αθωότητά του και αγωνίστηκε για να την αποδείξει. Την εκτιμάει και τη θαυμάζει. Δεν της χαρίζεται, όμως, όπως και σε καμία από τις κόρες του. Τώρα, ήρθε η ώρα που θα αναγκαστεί να πληρώσει τα λάθη του με τον χειρότερο τρόπο…

Μυρτώ Ροδίτη (μικρή αδελφή Άννας) – Αθηνά Ροδίτου: Η Μυρτώ είναι φοιτήτρια, ναζιάρα, γλυκιά, αξιαγάπητη, με όμορφο, αθώο χαμόγελο. Της αρέσουν τα ακριβά ρούχα, και η «μεγάλη ζωή». Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα της, γιατί αυτός ήταν στη φυλακή από όταν εκείνη ήταν μικρή. Αυτό την οδήγησε στο να πάρει σκοτεινά μονοπάτια. Είναι ένα πληγωμένο κορίτσι με ακόρεστη όρεξη για ζωή και λατρεύει την Άννα. Όμως, έχει έρθει η ώρα που όλα τα μυστικά της θα έρθουν στο φως…  θα γίνει ο χαμός

Χρύσα Ροδίτη (μεγαλύτερη αδερφή Άννας) – Σοφία Φαραζή: Άβουλη, καταθλιπτική, νιώθει συνέχεια αδικημένη και κατώτερη. Μεγαλώνοντας με τις υψηλές απαιτήσεις μιας χειριστικής μητέρας, η Χρύσα θεωρεί από μικρή ότι προϋπόθεση για να την αγαπούν είναι να κάνει ό,τι λέει η μητέρα της και να τη φροντίζει. Είναι ανταγωνιστική απέναντι στην Άννα. Υπόγεια, ίσως τη ζηλεύει για την ομορφιά, την επιτυχία, αλλά και τον δυναμισμό της. Εκείνη δεν κατάφερε να σπουδάσει. Παντρεμένη από πολύ μικρή με τον Νίκο, έχουν μία κόρη, τη Λίνα. Είχαν και ένα γιο, τον οποίο έχασαν όταν ήταν τεσσάρων ετών, γεγονός το οποίο η Χρύσα δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει. Τώρα, θα αναγκαστεί να δει τα πράγματα διαφορετικά και να πάρει τη ζωή της στα χέρια της… Τη θυμόμαστε και απ το “Litsa.com”

Νίκος Ασλανίδης (άνδρας Χρύσας) – Σόλων Τσούνης: ο άνδρας της Χρύσας, τραπεζικός υπάλληλος, γοητευτικός, εγωιστής, πρώην γκομενάκιας αλλά και αδύναμος χαρακτήρας, αισθάνεται ότι βρίσκεται σε έναν γάμο που πια έχει τελειώσει. Καλός πατέρας, τυπικός σύζυγος, έχει όνειρα για μια διαφορετική, πιο ανάλαφρη ζωή. Τα λάθη του θα τον φέρουν αντιμέτωπο με την πιο σκληρή αλήθεια…

Λίνα Ασλανίδη (κόρη Χρύσας και Νίκου) – Ναταλία Πελέκα: κόρη της Χρύσας και του Νίκου, άριστη μαθήτρια, πρωταθλήτρια στην κολύμβηση και έχει, ήδη, κερδίσει πανελλήνια μετάλλια. Ζει τη ζωή στα άκρα και κάνει τα πάντα για να είναι πρώτη σε όλα. Η βαθιά θλίψη για την απώλεια του αδελφού της καθορίζει την συχνά ακραία συμπεριφορά της. Και αυτό είναι κάτι που θα πληρώσει…

Σταύρος Μαυρίδης (Εισαγγελέας) – Κίμων Κουρής: Εισαγγελέας μαζί με τον Δημήτρη. Ψυχρός, τυπικός, φιλόδοξος και κλειστός χαρακτήρας. Αγαπάει την εξουσία που του δίνει η θέση του και την εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Του αρέσει η πολυτέλεια, φροντίζει τον εαυτό του και είναι πάντα κομψά ντυμένος. Με τον Δημήτρη είναι φίλοι και συνεργάτες χρόνια, αλλά η σχέση τους – κυρίως από την πλευρά του Σταύρου – είναι έντονα ανταγωνιστική. Είναι θυμωμένος, γιατί ο Δημήτρης διέλυσε τον αρραβώνα του με την πολυαγαπημένη αδελφή του, την οποία προστατεύει από τότε που έχασαν τους γονείς τους. Ο Σταύρος είναι ένας εξαίρετος και τίμιος εισαγγελέας που δεν αντέχει να χάνει. Τώρα, όμως, φαίνεται ότι έχει πολλά να χάσει και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του… τελικά δολοφονείται από τη μαφία

Κατερίνα Μαυρίδη (πρ. πρόεδρος δικαστηρίου) – Μαριλένα Ράδου: πρώην αρραβωνιαστικιά του Δημήτρη και αδελφή του Σταύρου Μαυρίδη. Οργανωτική, καθώς πρέπει, χαμηλών τόνων. Αν και δείχνει δυναμική, στην πραγματικότητα χρειάζεται προστασία. Από τότε που σκοτώθηκαν οι γονείς τους και έμειναν μόνα τα αδέλφια, η Κατερίνα βρίσκει προστασία στον Σταύρο, τον οποίο θαυμάζει. Αγαπάει βαθιά τον Δημήτρη και δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι η σχέση τους έχει τελειώσει. Θα κάνει απελπισμένες κινήσεις και θα βρεθεί μπλεγμένη σε έναν λαβύρινθο από τον οποίο δεν θα μπορέσει να ξεφύγει…

Αλέκος Χατζής (Μεγαλοδικηγόρος) – Στάθης Σταμουλακάτος _κλέβει την παράσταση: ιδρυτής και ιδιοκτήτης μιας τεράστιας δικηγορικής εταιρείας,  φιλόδοξος, άπληστος, εκδικητικός, βαθιά “ηθικά” ανήθικος. Το χρήμα, η αναγνώριση και η επιτυχία είναι γι’ αυτόν το παν. Πιστεύει ότι τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει από το να πετύχει αυτό που θέλει και ότι όλα μπορούν να λυθούν αρκεί να πληρώσεις καλά. Δεν έχει ηθικούς ή συναισθηματικούς φραγμούς και δεν κάνει τίποτα αν δεν έχει να επωφεληθεί από αυτό. Είναι παντρεμένος με την Υβόννη και έχουν έναν γιο, τον Άγγελο, ο οποίος είναι επίσης δικηγόρος και με τον οποίο έχει μια έντονα συγκρουσιακή και ανταγωνιστική σχέση.

Μέρα Θεάτρου με “Ξυρισμένα Πηγούνια”

Υβόννη Δεληγιάννη-Χατζή (γυναίκα Στάθη, μητέρα Άγγελου) – Ταμίλα Κουλίεβα:  Κομψή, ψυχρή, μια γυναίκα καταπιεσμένη, χωρίς χαρά και χωρίς όνειρα. Ήπιος χαρακτήρας, ανεκτική, παθητική, όλη της η ζωή καθορίζεται από τις επιθυμίες και τις αποφάσεις του άνδρα της. Αγαπάει υπερβολικά τον γιο της και από τότε που γεννήθηκε αφιερώθηκε σε εκείνον. Έχει κουραστεί να κάνει τον «διαιτητή» στην ατελείωτη σύγκρουση μεταξύ του συζύγου και του γιου της. Ο πόνος που θα νιώσει, θα την κάνει να δει το πραγματικό πρόσωπο του άνδρα της και να σπάσει μια για πάντα τα δεσμά της

Άγγελος Χατζής (φίλος και συνεργάτης Άννας – δικηγόρος) – Βασίλης Τριανταφύλλου: καλός φίλος της Άννας, δικηγόρος, συνεργάτης της και πρώην συμφοιτητής της. Γιος του μεγαλοδικηγόρου Αλέκου Χατζή, με τον οποίο βρίσκονται συνέχεια σε κόντρα, γιατί – παρά την επιθυμία του πατέρα του να δουλέψει μαζί του – εκείνος επέλεξε να δουλέψει με την Άννα. Αυτός και η Άννα έχουν έναν ισχυρό φιλικό δεσμό, καταλαβαίνουν και στηρίζουν πάντα ο ένας τον άλλο. Και οι δύο διαφωνούν με τις τακτικές του Αλέκου Χατζή και πολλές φορές βρίσκονται απέναντί του στο δικαστήριο, ως αντίδικοι.

Κλειώ Δεληγιάννη (Δικηγόρος, αδελφή Υβόννης) – Άννα Καλαϊτζίδου: η μικρότερη αδελφή της Υβόννης. Δυναμική, έξυπνη, έχει το δικό της δικηγορικό γραφείο στα Γιάννενα. Έχει μια προσωπικότητα που τραβάει την προσοχή με την πρώτη ματιά, εκ διαμέτρου αντίθετη ως χαρακτήρας με την αδερφή της, με την οποία τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν έχει καμία επαφή. Ξεκίνησε ως μια ακτιβίστρια δικηγόρος, υπέρ των αδικημένων γυναικών, αλλά η ζωή την ανάγκασε να αλλάξει στρατόπεδο. Δεν διστάζει να λερώσει τα χέρια της όταν πρόκειται να κερδίσει μία υπόθεση. Η αναγκαστική επιστροφή της θα είναι καταλύτης, όχι μόνο για τη δική της ζωή, αλλά και όλων των άλλων…

 

Σαν σήμερα 1η Ιούλη: Φεύγουν από τη ζωή 3 μεγάλοι της 7ης τέχνης _ Robert Mitchum, Walter Matthau, Marlon Brando Jr.

Η πρώτη μέρα του “εκατομβαιώνα” και πρώτου μήνα του έτους, Αλωνάρη στο αττικό ημερολόγιο, υπήρξε “σημαδιακή” για το σινεμά: το 1916 γεννήθηκε η βρετανίδα ηθοποιός Ολίβια Ντε Χάβιλαντ (Olivia de Havilland _πέθανε 26-Ιουλ-2020), το 1934 ο σκηνοθέτης Σίντνεϊ Πόλακ (Sydney Pollack _ “έφυγε” 26 Μαΐου 2008) και πέθαναν

·        1997  ο Ρόμπερτ Μίτσαμ (Robert Charles Durman Mitchum γενν. 6 Αυγ-1917).

·        2000  ο Γουόλτερ Ματάου (Walter Matthau _γενν. 1^η Οκτ-1920) και

·        2004  ο Μάρλον Μπράντο Marlon Brando Jr. _γενν. 3-Απρ-1924 και -μακροβιότερος

·        2009  ο Καρλ Μάλντεν (Karl Malden _γενν. 22-Μαρτ-1912)

Ο Καρλ Μάλντεν ήταν Αμερικανός ηθοποιός βραβευμένος με Όσκαρ και Έμμυ. Είναι γνωστός για τη συμμετοχή του στις ταινίες Το μεγάλο κατηγορώ (Boomerang!, 1947), Μονομαχία την αυγή (The Gunfighter, 1950), Η Εξομολόγηση (I Confess, 1953), Το λιμάνι της αγωνίας (On The Waterfront, 1954), Η Φωνή του Πόθου (Baby Doll, 1956), Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ (Birdman Of Alcatraz, 1962), Η κατάκτηση της Δύσης (1962), Ο χαρτοπαίχτης (The Cincinnati kid,1965), Πάττον, ο θρύλος της Νορμανδίας (Patton, 1970) και την ταινία που του χάρισε το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου το 1951 Λεωφορείον ο πόθος (A Streetcar Named Desire).