Otis Redding Jr.🎤 βασιλιάς ✨ της Soul

Ο Otis (Ray) Redding Jr. (Ότις Ρέι Ρέντινγκ Τζούνιορ Ψευδώνυμα «The Big O» & «The Mad Man from Macon», επίσης «Rockhouse Redding», «The King of Soul» κά) γεννήθηκε το 1941 και σκοτώθηκε σαν σήμερα – 10 Δεκέμβρη 1967 – σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με την μπάντα του –όλοι παιδιά __
Έφυγε από τη ζωή στα 26 του χρόνια ένα μεγάλο  αστέρι της soul και της rhythm and blues.

Μικρό αφιέρωμα

Υπήρξε τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός παραγωγός, ενορχηστρωτής και ανιχνευτής ταλέντων και θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές στην ιστορία της αμερικανικής λαϊκής μουσικής και πρωτοπόρος καλλιτέχνης της μουσικής soul και της rhythm and blues, με ένα στυλ τραγουδιού, που επηρέασε πολλούς άλλους καλλιτέχνες της σόουλ στη 10ετία του 1960. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, οι ηχογραφήσεις του ήταν παραγωγές της «μαύρης» δισκογραφικής εταιρείας Stax Records, με έδρα στο Μέμφις (Τενεσί), και αποτέλεσαν παράδειγμα του ήχου της Stax, που εκπροσώπησε τη νότια σόουλ και τη σόουλ του Μέμφις.

Γεννημένος στο Dawson, στην πολιτεία της Georgia, ο Ρέντινγκ εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών για να υποστηρίξει την οικογένειά του, δουλεύοντας στη μπάντα του Λίτλ Ρίτσαρντ, τους Upsetters, και κάνοντας εμφανίσεις σε διαγωνισμούς ταλέντων για τα χρηματικά έπαθλα.

Το 1958 εντάχθηκε στη μπάντα του Τζόνι Τζένκινς (Johnny Jenkins), τους Pinetoppers, με τους οποίους περιόδευσε στις Νότιες πολιτείες ως τραγουδιστής και οδηγός. Μια εκτός προγράμματος εμφάνιση σε ηχογράφηση στην Stax, τον οδήγησε σε συμβόλαιο και τον πρώτο του 45άρι single, These Arms of Mine, το 1962. Η Stax κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του Ρέντινγκ, Pain in My Heart, δύο χρόνια αργότερα. Αρχικά δημοφιλής κυρίως ανάμεσα στους Αφρο-Αμερικανούς, ο Ρέντινγκ επεκτάθηκε αργότερα στο ευρύτερο κοινό της αμερικανικής ποπ μουσικής. Μαζί με τη μπάντα του, έπαιξε για πρώτη φορά σε μικρές συναυλίες στον Αμερικανικό Νότο. Αργότερα, έκανε εμφανίσεις στο δημοφιλές κλαμπ του Λος Άντζελες, Whisky a Go Go, και περιόδευσε στην Ευρώπη δίνοντας συναυλίες σε Λονδίνο, Παρίσι και άλλες μεγάλες πόλεις. Εμφανίστηκε, επίσης, στο Φεστιβάλ του Μόντερεϊ (Monterey Pop Festival), το 1967.

Λίγο πριν τον θάνατό του στο αεροπορικό δυστύχημα, ο Ρέντινγκ έγραψε και ηχογράφησε το εμβληματικό (Sittin’ on) The Dock of the Bayμε τον Στιβ Κρόπερ (Steve Cropper). Το τραγούδι έγινε η πρώτη μετά θάνατον νούμερο ένα επιτυχία, τόσο στο Billboard Hot 100 όσο και στον κατάλογο επιτυχιών R&B. Το άλμπουμ The Dock of the Bay ήταν το πρώτο μετά θάνατον άλμπουμ που έφτασε το νούμερο ένα στον βρετανικό κατάλογο UK Albums Chart.

Ο Ρέντινγκ έλαβε πολλά μετά θάνατον βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Γκράμι για τη συνολική προσφορά του, την ένταξή του στο Rock and Roll Hall of Fame και στο Songwriters Hall of Fame. Εκτός από το (Sittin’ on) The Dock of the Bay, τα Respect και Try a Little Tenderness είναι από τα πιο γνωστά του τραγούδια.

Πηγές

https://www.last.fm/music/Otis+Redding
https://www.singers.com/bio/7209

Ηχογραφημένα άλμπουμ

• Pain in My Heart (1964)

• The Great Otis Redding Sings Soul Ballads (1965)

• Otis Blue: Otis Redding Sings Soul (1965)

• The Soul Album (1966)

• Complete & Unbelievable: The Otis Redding Dictionary of Soul (1966)

• King & Queen (1967)

Κυκλοφορίες μετά θάνατον

• The Dock of the Bay (1968)

• The Immortal Otis Redding (1968)

• Love Man (1969)

•Tell the Truth (1970)

Επίσημη ιστοσελίδα
Ο Otis στην IMDb

            R-E-S-P-E-C-T_ΣΕΒΑΣΜΟΣ

"Respect": ένα θρυλικό τραγούδι που έγραψε και ηχογραφήθηκε αρχικά από τον  Ότις Ρέντινγκ. Κυκλοφόρησε ως σινγκλ από το τρίτο του άλμπουμ Otis Blue/Otis Redding Sings Soul και έγινε crossover επιτυχία του.

Ηχογραφήθηκε _Κυκλοφόρησε το 1965_Είδος Soul _2:05λ
Το 1967, η Αρίθα Φράνκλιν διασκεύασε και "αναδιοργάνωσε" το "Respect", με αποτέλεσμα μια ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία και σήμα κατατεθέν της.

                      B-side "Dr. Feelgood" Soul R&B _2:29λ

Η μουσική στις δύο εκδοχές είναι σημαντικά διαφορετική, ενώ μερικές αλλαγές στους στίχους οδήγησαν σε διαφορετικές αφηγήσεις γύρω από το θέμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που έχουν ερμηνευτεί ως σχόλια στους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων.

Η ερμηνεία της Φράνκλιν έγινε φεμινιστικός ύμνος για το φεμινιστικό κίνημα του δεύτερου κύματος τη δεκαετία του 1970. Συχνά θεωρείται ένα από τα καλύτερα R&B τραγούδια της εποχής του, δίνοντας στην Franklin δύο βραβεία Grammy το 1968 για την "Καλύτερη Ηχογράφηση Rhythm & Blues" και "Best Rhythm & Blues Solo Vocal Performance, Female" ενώ εισήχθη στο το Grammy Hall of Fame το 1987.

σσ. Το rhythm and blues, γνωστό περισσότερο με τις συντμήσεις R&B ή RnB, είναι δημοφιλές είδος αφροαμερικάνικης μουσικής που ανάγεται στη 10ετία του 1940.
Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τις δισκογραφικές εταιρίες για να περιγράψει ηχογραφήσεις που απευθύνονταν στο αστικό αφροαμερικανικό αγοραστικό κοινό

Το 2002, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου τίμησε την έκδοση της Franklin προσθέτοντάς την στο Εθνικό Μητρώο Ηχογράφησης, ενώ έγινε νούμερο πέντε στην έκδοση του 2004 της λίστας του περιοδικού Rolling Stone με τα “500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών” και νούμερο ένα στην έκδοση του 2021 kai 2024. Συμπεριλήφθηκε επίσης στη λίστα με τα “Songs of the Century”, από την Recording Industry of America και το National Endowment for the Arts.

Otis Redding _πρωτότυπο
Συγγραφή και ηχογράφηση

Στην αρχή μια μπαλάντα, "Respect" μεταφέρθηκε στον Redding από τον Earl "Speedo" Sims, ο οποίος σκόπευε να το ηχογραφήσει με το συγκρότημα του, τους Singing Demons. Κανείς δεν είναι πραγματικά σίγουρος ποιος έγραψε την αρχική έκδοση του τραγουδιού. Ο επικεφαλής του συγκροτήματος Percy Welch είπε ότι ήταν κιθαρίστας στο στούντιο ηχογράφησης του Bobby Smith στο Macon. Ο Redding πάντως πήρε την έκδοση του Sims, ξανάγραψε τους στίχους και επιτάχυνε το ρυθμό, με τον τελευταίο με το συγκρότημα στα στούντιο Muscle Shoals, να μην μπορεί να παράγει μια καλή έκδοση, έτσι ο Ρέντινγκ αποφάσισε τότε να τραγουδήσει ο ίδιος το τραγούδι, κάτι που συμφώνησε κι ο Σιμς. Ο Redding υποσχέθηκε επίσης να πιστώσει τους Sims, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ… ο Sims δεν πίεσε ποτέ τον Redding για το θέμα, πιθανώς επειδή ο ίδιος δεν το είχε γράψει πραγματικά. Η αρχική έκδοση του "Respect" έγινε από τον Steve Cropper, ο οποίος έπαιζε επίσης instrumental για το επιτυχημένο κομμάτι μαζί με τον William Bell και τον Earl Sims στα εφεδρικά φωνητικά.

Σύμφωνα με τον βιογράφο του Redding, Jonathan Gould, “οι στίχοι του #Respect# δίνουν μια εντελώς αντιρομαντική εικόνα των οικογενιακκών σχέσεων”, που περιστρέφεται γύρω από ένα “μικρό κορίτσι” που είναι “πιο γλυκό κι από το μέλι” και έναν άντρα που θα την ανταμείψει με “όλα του τα χρήματα”. Αυτή η δυναμική σχέση υπογραμμίζεται μουσικά από ένα σχεδόν κωμικά επίμονο groove και “πανηγυρικές κραυγές των horns, που φαίνεται να προαναγγέλλουν μια σαρκική επανένωση επικών διαστάσεων”. Τα φωνητικά του Redding είναι εξίσου επιθετικά, χαρακτηρίζονται από "φράση στα staccato bursts" κατά την απόδοση των στίχων - "What you want / Honey, you got it / You can do me wrong honey / Night I'm gone / Τι θέλεις / Αγάπη μου, το κατάλαβες / Μπορείς να κάνεις λάθος γλυκιά μου / (για τη) Νύχτα που έφυγα _Το μόνο που ζητάω είναι ένα λίγος σεβασμός όταν γυρίζω σπίτι – συνοδευόμενο από δευτερεύοντα ανδρικά φωνητικά εν είδει ελληνικής χορωδίας προσθέτοντας το ρεφρέν “Hey, hey hey!” Στην ανάλυση του Gould, υπάρχει “μια φαινομενική σεμνότητα των προσδοκιών _του τραγουδιού: ο τρόπος που παίρνει μια λέξη που συνήθως αναφέρεται στην προσωπική εκτίμηση και τη μειώνει για να χρησιμεύσει ως ευφημισμός για σεξουαλική ανταμοιβή”, αναφερόμενος στο "the 'street' _“ο δρόμος” ως έννοια του 'σεβασμού' (υποταγής), που συνδέεται με ζητήματα σεβασμού και εξουσίας" (πάνω στο κορμί) αποσπώντας τη λέξη χωρίς αυτό το στενό νόημα, διεκδικώντας το προνόμιό του με μια επίμονη αποφασιστικότητα που μετατρέπει το τραγούδι στις τελευταίες του στιγμές σε μια έκκληση για απλή ανθρώπινη αξιοπρέπεια –"Respect is what I want! / Respect is what I need! / I got-ta got-ta have it! / Just give me some respect!' – that doesn't stop at mere discretion –“Ο σεβασμός είναι αυτό που θέλω! / Ο σεβασμός είναι αυτό που χρειάζομαι! / Πήρα- Πρέπει να το έχω / Απλώς δώστε μου λίγο σεβασμό!”– αυτό δεν σταματά στην απλή διακριτική ευχέρεια.

Σύμφωνα με τον βιογράφο της Φράνκλιν, Ματ Ντόμπκιν, “η εκδοχή του Ρέντινγκ είναι χαρακτηριστικά funky _φοβιτσιάρικη, με το τραχύ-ψυχώδες τραγούδι του και το ηλεκτρικό φωνητικό χάρισμά του front and center”, χρησιμοποιώντας “παιχνιδιάρικα κόρνα και σέξι, ψεύτικα φωνητικά”. Σύμφωνα με το NPR, η εκδοχή του Ρέντινγκ “ενίσχυσε την παραδοσιακή οικογενειακή δομή της εποχής: Ο άντρας εργάζεται όλη μέρα, φέρνει χρήματα στο σπίτι στη σύζυγο και απαιτεί σε αντάλλαγμα τον σεβασμό της”

Κυκλοφορία

Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο τρίτο στούντιο άλμπουμ του Redding, Otis Blue (1965). Το άλμπουμ έγινε ευρέως επιτυχημένο, ακόμη και έξω από τη βάση των θαυμαστών του σε μεγάλο βαθμό R&B και μπλουζ. Όταν κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1965, το τραγούδι έφτασε στην πρώτη πεντάδα στο τσαρτ Black Singles του Billboard και πέρασε στο λευκό κοινό του ποπ ραδιοφώνου, φτάνοντας στο νούμερο 35. Εκείνη την εποχή, το τραγούδι έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία crossover του Redding (μετά το "I've Been Loving You Too Long") και άνοιξε το δρόμο για μελλοντική παρουσία στο αμερικανικό ραδιόφωνο. Ο Redding το ερμήνευσε στο Monterey Pop Festival. Το Cash Box το περιέγραψε ως κάτι “ρομαντικό _ ρυθμικό ρομαντικό για έναν άντρα που θέλει η αγαπημένη του να του συμπεριφέρεται με #σεβασμό# όταν γυρίζει σπίτι”.

Το Rolling Stone που ασχολείται με λίγο απ΄όλα …Πολιτική·Τραμπ... Μουσική _ Ο Κρις Μάρτιν πέφτει στη σκηνή κατά τη διάρκεια των Coldplay κλπ. “ξαναχτύπησε”... προκρίνοντας ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία της μουσικής, με βάση _λέει ψηφοφορίς κλπ. pap@rîes επιχειρώντας το ακατόρθωτο… να επιλέξει όχι μια λίστα 100-200-1000 τραγουδιών που άφησαν εποχή αλλά “το ωραιότερο κομμάτι όλων των εποχών”

Τον περασμένο Φεβρουάριο, προσπάθησε να συντάξει έναν κατάλογο 500 τραγουδιών _OK με τη βοήθεια αρκετών μουσικών φυσικά που σε μεγάλο βαθμό, βασίστηκαν σε charts που χρονολογούνται 10ετίες πίσω: "Πολλά έχουν αλλάξει από το 2004", αναφέρει το site, προσθέτοντας ότι επρόκειτο για μια εποχή που "το iPod ήταν σχετικά καινούργιο και η Billie Eilish ήταν τριών ετών" και γι' αυτό στη νέα έκδοση του Rolling Stone 500 λειτούργησαν διαφορετικά: "Ρωτήσαμε περισσότερους από 250 καλλιτέχνες, μουσικούς και παραγωγούς (...) καθώς και προσωπικότητες της μουσικής βιομηχανίας, κριτικούς και κορυφαίους δημοσιογράφους. Ο καθένας από αυτούς υπέβαλε μια κατάταξη των 50 καλύτερων τραγουδιών και εμείς συγκεντρώσαμε τα αποτελέσματα", διευκρινίζει για τον τρόπο με τον οποίο συντάχθηκε η λίστα.

Εν τέλει, κατέληξαν με κορυφή λίστας το Respect