Godard: Deux ou trois choses que je sais d'elle _Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτήν

Κάποιος την είπε σπουδαιότερη ταινία του σπουδαιότερου σκηνοθέτη της εποχής μετά τη 10ετία του 1950…(που) θέτει τον κριτικό, ταπεινωμένο από την ομορφιά των επιφανειών της, την πυκνότητα των ιδεών της και την παράξενη συνοχή της κατακερματισμένης δομής της, αντιμέτωπο με ένα δίλημμα γραφής. Αν κάποια ταινία αξίζει μια ερμηνεία σε μέγεθος βιβλίου, αυτή είναι η συγκεκριμένη. Εναλλακτικά, μια περιεκτική παράγραφος μπορεί να είναι αρκετή. Δεδομένου ότι η κατάσταση στην οποία γράφω αποκλείει και τις δύο αυτές επιλογές, θα ακολουθήσω την ακαταμάχητη στρατηγική που προτείνει ο Godard και θα προσφέρω μόνο δύο ή τρία πράγματα για το «2 ή 3 πράγματα».

Ζαν-Λυκ Γκοντάρ ο εικονοκλάστης

Προσωπικά την είδαμε πάνω από μια φορά, αρχίζοντας πριν 50 χρόνια, με το μάτι του νέου φοιτητή τότε. Σήμερα η καλή φίλη σινεφίλ Μυρτώ, έβαλε πάλι τα χέρια επί τον τύπον των ήλων _επιμένοντας σε διάφορα “dietro le quinte”, οπότε …πάμε!!

«Ήθελα να συμπεριλάβω τα πάντα: αθλήματα, πολιτική, ακόμη και ψώνια. Όλα θα έπρεπε να μπουν σε μια ταινία», έγραψε ο Godard για το «2 ή 3 πράγματα». Θα μπορούσε να μιλούσε ο Andy Warhol (σσ. Αμερικανός πολυσχιδής καλλιτέχνης, ζωγράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και συλλέκτης, πρωτοπόρος του κινήματος της ποπ αρτ). Και δεδομένου ότι ο Godard και ο Warhol είχαν την ίδια ιδιοφυΐα στο να κλέβουν τις λέξεις και τις εικόνες των άλλων για να δημιουργήσουν οράματα του κόσμου που δεν έχουν ξαναδεί, διστάζω να τολμήσω να πω ποιος από αυτούς εξέφρασε πρώτος την επιθυμία να συμπεριλάβει «τα πάντα» σε μια ταινία. Ήταν ο Γουόρχολ, ωστόσο, που το 1962 έφερε τα «παντοπωλεία», ή πιο συγκεκριμένα τις συσκευασίες επώνυμων ειδών παντοπωλείου, στους θεσμούς της υψηλής τέχνης, δημιουργώντας μια αίσθηση στα μέσα ενημέρωσης.

          Σούπες Cambells & Colca Cola

(συνειρμικά)
Μεγαλώνοντας σε μια φτωχή οικογένεια μεταναστών στο Πίτσμπουργκ, η Mama Warhola συντηρούσε την οικογένεια εν μέρει βασιζόμενη στη φθηνή σειρά σούπας Cambells.
Ο Andy Warhol ήταν ταπεινός. Κάποτε είπε ότι το σπουδαίο με την ήταν ότι δεν είχε σημασία αν ήσουν ένας αλήτης στον δρόμο ή ο πρόεδρος, όλοι πίνανε την ίδια Coca-Cola και αν είχες πολλά χρήματα δεν μπορούσες να αγοράσεις καλύτερη Coca-Cola από ό,τι μπορούσε ο αλήτης. Ο Άντι, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ήταν λίγο σοσιαλιστής. Δεν είχε καμία χάρη, ακόμα και όταν δημιουργούσε την τέχνη του, έδινε την κάμερα ή την σπάτουλα σε κάποιον άλλο και έλεγε «να το κάνεις εσύ». Ήταν ένας γενναιόδωρος άνθρωπος!
Δεν νομίζω ότι είχε εμμονή με τη σούπα Cambells, απλώς αναφερόταν στα πράγματα στη ζωή του που είχαν σημασία μέσω της σημασίας τους, τόσο προσωπικής όσο και κοινωνικής. Ζωγράφιζε σειριακά και σε πολλαπλάσια επειδή ενδιαφερόταν για την «Τέχνη στην εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής». Η δημοκρατία του εκτεινόταν από την έννοια της «ισότητας» του κουτιού Coca-Cola που έπιναν οι αλήτες και οι πρόεδροι μέχρι την μεταξοτυπημένη εικόνα. Προσπάθησε να υπονομεύσει κάθε αίσθηση μοναδικότητας του «χεριού του καλλιτέχνη».

Ήταν ένας πραγματικά χαρισματικός άνθρωπος, του οποίου το έργο ασχολούνταν τόσο με ιδέες όσο και με εικόνες. Παρά τα ανέκφραστα σχόλιά του ότι ήταν «ολοφάνερος» και δεν είχε βάθος, ήταν ένας από τους βαθύτερους και πιο πολυεπίπεδους από όλους τους εννοιολογικούς καλλιτέχνες που έβγαλε ποτέ η Αμερική, και το έκανε κυρίως σε ένα μέσο που πολλοί άνθρωποι έλεγαν ότι «ήταν νεκρό»!
Έτσι, μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι ο Γουόρχολ ήταν πολύ στο μυαλό του Γκοντάρ όταν, το 1966, άρπαξε από το περιοδικό Le nouvel observateur μια επιστολή σε απάντηση σε ένα άρθρο με δελεαστικό τίτλο “The Shooting Stars,” (Πεφταστέρια ), για γυναίκες που ζούσαν στα νεόκτιστα συγκροτήματα κατοικιών στα περίχωρα του Παρισιού και εργάζονταν ως πόρνες μερικής απασχόλησης για να πληρώσουν τα βασικά μιας ζωής της μεσαίας τάξης (αυτό που ο Γκοντάρ ειρωνικά ονομάζει «μια κανονική ζωή»), μεταξύ των οποίων και τα παντοπωλεία τους.

O Andy Warhol

Η ιστορία ήταν σκανδαλώδης με τρόπο που θα μπορούσε να είχε ελκυστεί στον Γουόρχολ. Ο Γκοντάρ το είδε ως μια ευκαιρία να εξερευνήσει ένα θέμα που πάντα σκεφτόταν - την πορνεία, και όχι μόνο την πραγματικότητά της, αλλά ως μια μεταφορά που περιλαμβάνει όλες τις ανταλλαγές που αφορούν την εργασία, το χρήμα και την εξουσία στον καπιταλισμό. Είχε ήδη γυρίσει την ταινία «Vivre sa vie» (1962), Vivre sa vie: Film en douze tableaux Ζούσε τη ζωή της: μια ταινία σε διπλό ταμπλό στην οποία μια νεαρή επίδοξη ηθοποιός (Άννα Καρίνα) παρασύρεται να πουλήσει το σώμα της επειδή δεν μπορεί να βρει άλλο τρόπο να επιβιώσει. (Φυσικά, δεν επιβιώνει για πολύ.) Και θα ήταν δύσκολο να σκεφτεί κανείς την ταινία του Γκοντάρ που σε κάποιο σημείο να μην κάνει μεταφορική χρήση της πορνείας. Ταινίες τόσο ποικίλες όσο η «Jeanne Dielman» _ Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles της Σαντάλ Άκερμαν το 1975, και η «The Girlfriend Experience» _ Συνοδός πολυτελείας του Στίβεν Σόντερμπεργκ το 2009 έχουν επηρεαστεί προς το καλύτερο και το χειρότερο από αυτή την ιδεολογική παγίδα.

Εφόσον οι αντωνυμίες είναι αυτό που οι γλωσσολόγοι αποκαλούν «μεταμορφωτές», ο τίτλος «2 ή 3 πράγματα που ξέρω για εκείνη» έχει την ελαστικότητα του Silly Putty. Ο Γκοντάρ είναι ο κύριος υποψήφιος για το «εγώ». Είναι ένα δοκιμιακό «εγώ», και αυτή η ταινία είναι η πρώτη πλήρως υλοποιημένη κινηματογραφική δοκιμιακή σειρά του Γκοντάρ, η μορφή που κυριάρχησε τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια της καριέρας του. Η ψιθυριστή φωνή του φέρνει τον θεατή στην αυτοπεποίθησή του από την αρχή. Η ταινία είναι δεμένη στο σχοινί των λόγων του και στον ανησυχητικά οικείο ήχο αυτού του ψιθύρου, που υποδηλώνει μια φυσική εγγύτητα στην οποία δεν έχουμε συναινέσει εκ των προτέρων. Είναι μια παραβίαση και μια επίδειξη δύναμης. Πληρώσαμε για το εισιτήριό μας, αλλά αυτός είναι που κατέχει το αυτί μας. Τι ψιθυρίζει κανείς; Μυστικά, πληροφορίες που είναι ταμπού, ιδέες που είναι παράνομες. Όταν κάποιος λέει για μια γυναίκα, «Ξέρω δύο ή τρία πράγματα γι' αυτήν», δεν υπονοεί ότι η γνώση του είναι τόσο περιορισμένη όσο ότι έχει τη βρωμιά πάνω της.

Η πορνεία και τα πορνεία του καπιταλισμού

Και ποια είναι αυτή η «αυτή», το αντικείμενο της προσοχής αυτού του «εγώ»; Ο Γκοντάρ εξηγεί στην αρχική σκηνή ότι είναι τουλάχιστον τριπλή. Είναι η Juliette Janson (Ζιλιέτ Τζανσόν _Γιανσόν), ένας φανταστικός χαρακτήρας που υπάρχει μόνο μέσα στα όρια αυτής της ταινίας. Τα δύο ή τρία πράγματα που μαθαίνουμε γι' αυτήν εδώ είναι όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε. Είναι επίσης η Marina Vlady, η ηθοποιός που υποδύεται την Ζιλιέτ, αλλά δεν είναι, όπως επισημαίνει ο Γκοντάρ, το ίδιο με αυτήν. Μόνο λίγα πράγματα για την Vlady είναι γνωστά στον σκηνοθέτη και τον θεατή. Αυτό ισχύει και για την τρίτη «αυτήν», την πόλη του Παρισιού, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του 1960 βρισκόταν στο επίκεντρο του σχεδίου του Ντε Γκωλ για τον εκσυγχρονισμό της Γαλλίας. Το «2 ή 3 Πράγματα» απεικονίζει την παραβίαση τόσο της πόλης όσο και της Ζιλιέτ, η οποία έχει πιστέψει στην οικονομία της αγοράς του de Gaulle. Ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο Γκοντάρ ορίζει τη διαφορά μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ - ένα ζήτημα τόσο εμμονικό για αυτόν όσο η πορνεία - είναι ότι το ντοκιμαντέρ δεν μπορεί να περιέχει το σύνολο του θέματός του_ η μυθοπλασία είναι εξ ορισμού αυτοτελής. Κι όμως, όπως παρατηρεί η Ζιλιέτ αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας, «ένα πρόσωπο είναι σαν ένα τοπίο». Αλλά για ποιανού το πρόσωπο μιλάει; Για το πρόσωπο της Γιανσόν ή της Μαρίνας; Το δοκίμιο του Γκοντάρ ακολουθεί είκοσι τέσσερις ώρες από τη ζωή της Ζιλιέτ, ξεκινώντας και τελειώνοντας το βράδυ στο διαμέρισμα που μοιράζεται με τον σύζυγό της και τα δύο μικρά παιδιά της. Το πρωί, αφού αφήσει την κόρη της στον τοπικό παιδικό σταθμό, ο οποίος λειτουργεί και ως πορνείο, ταξιδεύει στο κέντρο της πόλης. Στο Παρίσι, όπου ψάχνει για ρούχα, κάθεται σε καφετέριες και παίρνει τον έναν μετά τον άλλο πελάτες, μερικοί από αυτούς τακτικούς _το κάνει μέχρι και με 10 απανωτά (σε μεγάλο βαθμό αόρατη). Μια Αμερικανίδα πολεμική ανταποκρίτρια, άρτι αφιχθείσα από το Βιετνάμ, αρέσκεται να παρακολουθεί δύο όμορφες γυναίκες να παρελαύνουν πέρα ​​δώθε με σακούλες πτήσης που καλύπτουν τα κεφάλια τους, η μία μπλε Pan Am και η άλλη μια κόκκινη TWA. Σαράντα χρόνια αργότερα, το αστείο έχει μετατοπιστεί ελαφρώς σε βάρος εκείνων που πίστευαν ότι αυτές οι εταιρείες ήταν ανίκητες. Η υποκείμενη ιδέα δεν είναι αστείο, ωστόσο, και είναι εντελώς της στιγμής. Αρκεί κανείς να αντικαταστήσει το Βιετνάμ με τα Ιράκ, τις Ουκρανίες και τα 10άδες πολεμικά μέτωπα του καπιταλισμού. Αργά το απόγευμα, η Ζιλιέτ σταματά τις “υπερωρίες” συναντά τον σύζυγό της και επιστρέφουν σπίτι. Τόσο για το μυθοπλαστικό αφηγηματικό νήμα, μια αφήγηση του οποίου δεν μεταφέρει σχεδόν τίποτα.

Αόρατη πορνογραφία & Βιετνάμ

Καλύτερα να περιγράψουμε το 2 ή 3 Πράγματα ως μια μηχανή που μεταμορφώνει τις συγκρουόμενες έννοιες των λέξεων και των αντικειμένων με εκθαμβωτική ταχύτητα και παράγει μια εκπληκτική σειρά από μεταφορές, παράδοξα, παρεκβάσεις και, πάνω απ' όλα, διαλεκτικές σχέσεις, μεταξύ ιδέας και δράσης, λέξης και εικόνας, ήχου και εικόνας, εσωτερικού και εξωτερικού, μικρόκοσμου και μακρόκοσμου. Η στροβιλιζόμενη επιφάνεια ενός φλιτζανιού καφέ μεταμορφώνεται στην αρχέγονη λάσπη και επίσης στο άπειρο σύμπαν. Δύο γυναίκες σε ένα καφέ κοιτάζουν ένα περιοδικό από διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά τα κολάζ και τα καρτούν γυναικεία πρόσωπα και σώματα στις σελίδες του είναι υποβαθμισμένα από κάθε οπτική γωνία.

Δύο παράδοξα διαμορφώνουν την ταινία στο σύνολό της. Πρώτον, αν και το φαινομενικό θέμα του Γκοντάρ είναι η καταστροφική επίδραση των οικονομικών πολιτικών του Ντε Γκωλ στο Παρίσι και τους κατοίκους του _ειδικά για τη λαϊκή οικογένεια, η πιο έντονη οργή του στρέφεται προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον πόλεμό τους στο Βιετνάμ. Αιματηρές εικόνες νεκρών και ετοιμοθάνατων Βιετναμέζων γεμίζουν την οθόνη. «Είναι παράξενο», λέει η Ζιλιέτ, σκεπτόμενη φωναχτά, όπως κάνει συχνά, «ότι ένα άτομο που βρίσκεται στην Ευρώπη στις 17 Αυγούστου 1966, μπορεί να σκεφτεί ένα άλλο που βρίσκεται στην Ασία». Καθώς μιλάει, ο Γκοντάρ κάνει μια ενδιάμεση στάση ανάμεσα στην κρεβατοκάμαρα του ξενοδοχείου όπου η Ζιλιέτ έχει αρνηθεί να συμμετάσχει σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική πράξη με τη φίλη της και τον Αμερικανό πολεμικό ανταποκριτή και σε μια φωτογραφία του περιοδικού Life με τραυματισμένους Βιετναμέζους αιχμαλώτους. Η πορνογραφία της κρεβατοκάμαρας (σε μεγάλο βαθμό αόρατη) συναντά την πορνογραφία του πολέμου, όπως εξετάζεται από κοντά, αν και σε μια μόνο ματιά μέσα από φωτογραφίες ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, η ταινία αποτελεί επίσης εικαστικά έναν φόρο τιμής και μια πρόκληση στην αμερικανική ποπ και μινιμαλιστική τέχνη, όσον αφορά την κλίμακά της (ο Γκοντάρ χρησιμοποιεί την οθόνη CinemaScope σαν πινακίδα), τα κορεσμένα πρωτεύοντα χρώματα (είναι η απάντηση του Γκοντάρ στην πρόκληση του ίδιου του Μπαρνέτ Νιούμαν να εκδηλώσει την εμφάνισή της στη σειρά τεράστιων ζωγραφικών έργων με χρωματικό πεδίο της περιόδου 1966-70 με τίτλο «Ποιος φοβάται το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε» _ Το Who's Afraid of Red, Yellow and Blue είναι μια σειρά από τέσσερις πίνακες μεγάλης κλίμακας του Barnett Newman που ζωγράφισε μεταξύ 1966 και 1970. Δύο από αυτούς έχουν γίνει αντικείμενο βανδαλιστικών επιθέσεων σε μουσεία, βλ επίσης ντοκιμαντέρ) και την κριτική της δύναμης της διαφήμισης - έμμεση στο έργο του Γουόρχολ και του Λιχτενστάιν, σαφής εδώ και σε όλες τις ταινίες του Γκοντάρ, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το δεύτερο παράδοξο είναι ανάμεσα στον κατακερματισμό της καθημερινής ζωής, που απεικονίζεται με το πιο λαμπρά κρουστικό, ελλειπτικό μοντάζ στην καριέρα του Γκοντάρ, και στην επιθυμία για ολότητα, για αυτό που στην τέχνη μπορεί να περιγραφεί ως η πλήρης εκπλήρωση μιας μορφής. Η Ζιλιέτ, η οποία περιγράφει την αφύπνιση νιώθοντας σαν να έλειπαν κομμάτια της, έχει βιώσει μια φευγαλέα εμπειρία τέτοιας ολότητας, και σε όλη την ταινία προσπαθεί διστακτικά να την περιγράψει. Συνέβη, λέει, καθ' οδόν για να συναντήσει έναν από τους φίλους της, έναν νεαρό άνδρα με σπυράκια που εργάζεται στο μετρό. «Ήταν σαν να ήμουν εγώ ο κόσμος και ο κόσμος να ήταν εγώ». Αυτό είναι προβληματικό να αναπαρασταθεί στην οθόνη, αν και μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η επιθυμία του Γκοντάρ είναι να δημιουργήσει μια παρόμοια υπερβατική εμπειρία με το έργο του. Τα αντίστοιχα στοιχεία που βρίσκει για την περιγραφή της Juliette είναι το πλάνο πανοραμικής λήψης 360 μοιρών και τα αποσπάσματα ενός εξαιρετικού κουαρτέτου εγχόρδων του Μπετόβεν, του οποίου οι τρεις θριαμβευτικές τελικές συγχορδίες είναι το τελευταίο πράγμα που ακούμε στο 2 ή 3 Πράγματα. Ακολουθούν αμέσως μετά την τελική εικόνα \ τίτλους τέλους: ένα τράβηγμα από ένα ταμπλό με προϊόντα παντοπωλείου τοποθετημένα σε ένα χωράφι με μαραμένο γρασίδι, έτσι ώστε να μοιάζουν με μακέτα συγκροτήματος διαμερισμάτων. Στο κέντρο βρίσκεται ένα κουτί με τσίχλες του Χόλιγουντ. Αυτό και τα γύρω κουτιά είναι οι γαλλικές εκδοχές των αντικειμένων που γέμιζαν το καρότσι αγορών της μητέρας του Άντι Γουόρχολ μέρα με τη μέρα και που ενέπνευσαν μερικές από τις πιο βαθυστόχαστες τέχνες του εικοστού αιώνα.

Μονόλογοι και φιλοσοφική ψιθυριστή αφήγηση του Godard
για την πολιτική, την πραγματικότητα,
τη συνείδηση και το νόημα της ζωής.

Κάποιες ακόμη πληροφορίες
Το «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτήν»: Deux ou trois choses que je sais d'elle είναι μια γαλλική ταινία του Νέου Κύματος (Nouvelle Vague) του 1967, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Jean-Luc Godard, μία από τις τρεις μεγάλου μήκους ταινίες που ολοκλήρωσε εκείνη τη χρονιά. Όπως και οι άλλες δύο (η θρυλική Κινέζα La Chinoise και Weekend), θεωρείται κοινωνικά και στυλιστικά ριζοσπαστική. Η κριτικός του Village Voice, Amy Taubin, θεωρεί την ταινία ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον κινηματογράφο.

Παρόλο που υπάρχουν ηθοποιοί που απαγγέλλουν ατάκες σε πολλές από τις σκηνές, η ταινία δεν έχει τη δομή ή το ύφος μιας συμβατικής αφηγηματικής ταινίας (με εισαγωγή, σύγκρουση και επίλυση) και, αντίθετα, είναι περισσότερο μια ταινία δοκιμίου για την άποψη του Godard για τη σύγχρονη ζωή. Υπάρχουν πλάνα από τις συνεχιζόμενες κατασκευές στο Παρίσι, ενδιάμεσα και μέσα στις δραματοποιημένες σκηνές, το καστ συχνά σπάει τον τέταρτο τοίχο κοιτάζοντας την κάμερα και εκφωνώντας μονολόγους για τις σκέψεις και τη ζωή τους, και ένα μεγάλο ποσοστό του soundtrack καταλαμβάνεται από τη φιλοσοφική ψιθυριστή αφήγηση του Godard για θέματα όπως η πολιτική, η πραγματικότητα, η συνείδηση και το νόημα.

Η δραματική πλοκή της ταινίας παρουσιάζει λίγο περισσότερο από 24 ώρες από την εκλεπτυσμένη, αλλά άδεια, ζωή της Juliette Jeanson, μιας αστής παντρεμένης μητέρας δύο μικρών παιδιών που _όπως είπαμε εργάζεται ως πόρνη κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πρωί μετά από ένα ήσυχο βράδυ που πέρασε στο σπίτι της σε μια από τις νέες πολυκατοικίες στα περίχωρα του Παρισιού, η Juliette ταξιδεύει στην πόλη, όπου αφήνει την κόρη της που ουρλιάζει με έναν άντρα που παρακολουθεί τα παιδιά αρκετών ιερόδουλων στο διαμέρισμά του που μοιάζει με πορνείο (είναι κιόλας). Ψωνίζει ένα φόρεμα σε ένα μοντέρνο κατάστημα, πηγαίνει σε μια καφετέρια (όπου βλέπει αρκετές άλλες νοικοκυρές \ ιερόδουλες), έχει ραντεβού με μια νεαρή πελάτισσα και επισκέπτεται ένα σαλόνι ομορφιάς. Στη συνέχεια, αυτή και η Marianne, η μανικιουρίστα της, επισκέπτονται τον σύζυγό της, Robert, στο γκαράζ \ πλυντήριο αυτοκινήτων στο οποίο εργάζεται, καθ' οδόν για ένα ραντεβού με τον John Bogus, έναν πολεμικό ανταποκριτή για μια αμερικανική εφημερίδα που η Marianne έχει ξαναδεί. Αφού η Τζουλιέτ και η Μαριάν κάνουν παρέλαση γυμνές (εκτός από τις τσάντες με λογότυπα αεροπορικών εταιρειών στα κεφάλια τους), ο Μπόγκους προσκαλεί την Τζουλιέτ να τον συνοδεύσει στο κρεβάτι, αλλά η Τζουλιέτ αρνείται και, αντ' αυτού, σκέφτεται την επίγνωσή της για τον πόλεμο του Βιετνάμ και στη συνέχεια τον σύζυγό της. Σε ένα καφέ, ο Ρόμπερτ μιλάει με τη γυναίκα στο διπλανό τραπέζι ενώ περιμένει την Τζουλιέτ να έρθει να τον παραλάβει, και, εκεί κοντά, ένας συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ, συνομιλεί με μια νεαρή θαυμάστριά της. Όταν φτάνει σπίτι, η Τζουλιέτ αναλογίζεται μια σημαντική, αλλά εν μέρει θυμημένη, εμπειρία που είχε εκείνη την ημέρα και ακολουθεί την τυπική βραδινή της ρουτίνα. Στο κρεβάτι, προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να μιλήσει με τον Ρόμπερτ για τον σύγχρονο άνθρωπο και την αγάπη πριν τα παρατήσει και του ζητήσει ένα τσιγάρο. ..

Ηθοποιοί

• Marina Vlady ως Juliette Jeanson
• Roger Montsoret ως Robert Jeanson, σύζυγος της Juliette
• Jean Narboni ως Roger, φίλος του Robert
• Christophe Bourseiller ως Christophe Jeanson, γιος της Juliette και του Robert
• Marie Bourseiller ως Solange Jeanson, κόρη της Juliette και του Robert
• JosephGehrard ως κύριος Gehrard, ο οποίος διευθύνει το πορνείο/φροντιστήριο
• YvesBeneyton ως νεαρός πελάτης της Juliette, ο οποίος εργάζεται στο μετρό
• AnnyDuperey ως Marianne, η οποία εργάζεται σε ένα σαλόνι ομορφιάς και ως πόρνη
• RaoulLévy ως JohnBogus, πολεμικός ανταποκριτής για την ArkansasDaily
• JulietBerto ως το κορίτσι που μιλάει στον Robert στο καφέ
• ClaudeMiller ως Bouvard, ο άντρας που διαβάζει αποσπάσματα από τυχαία βιβλία στο καφέ
• Jean-PatrickLebel ως Pécuchet, ο άντρας που γράφει ό,τι λέει ο Bouvard
• Jean-PierreLaverne ως Ivanov, ένας συγγραφέας βραβευμένος με Νόμπελ
• Blandine Ο Ζανσόν ως θαυμαστής του Ιβάνοφ
• Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ παρέχει την ψιθυριστή αφήγηση που ακούγεται σε όλη την ταινία.

Ιστορικό και παραγωγή

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το "Les étoiles filantes" (πεφταστέρια), ένα άρθρο του 1966 στο Le Nouvel Observateur από την Catherine Vimenet (Κατρίν Βιμενέ) σχετικά με την πορνεία μεταξύ των νοικοκυρών στα νέα πολυώροφα προάστια του Παρισιού. Σχετικά με τις προθέσεις του, ο Γκοντάρ δήλωσε ότι η ταινία ήταν «μια συνέχεια του κινήματος που ξεκίνησε ο Ρενέ στο Muriel: μια προσπάθεια περιγραφής ενός φαινομένου γνωστού στα μαθηματικά και την κοινωνιολογία ως «σύμπλεγμα»», και ότι «βασικά αυτό που κάνω είναι να κάνω τον θεατή να συμμερίζεται την αυθαίρετη φύση των επιλογών μου και την αναζήτηση γενικών κανόνων που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια συγκεκριμένη επιλογή», προσθέτοντας: «Παρακολουθώ τον εαυτό μου να γυρίζω και με ακούτε να σκέφτομαι φωναχτά. Με άλλα λόγια, δεν είναι ταινία, είναι μια προσπάθεια για μια ταινία και παρουσιάζεται ως τέτοια». Είπε επίσης ότι «ήθελε να συμπεριλάβει τα πάντα: αθλήματα, πολιτική, ακόμη και παντοπωλεία» στην ταινία, και, πράγματι, το πιο διάσημο πλάνο της ταινίας είναι ένα μεγάλο κοντινό πλάνο ενός φλιτζανιού καφέ. Ο Γκοντάρ ξεκίνησε την παραγωγή της ταινίας το καλοκαίρι του 1966. Λίγο αργότερα, τον προσέγγισε ο παραγωγός Ζωρζ ντε Μπορεγκάρ, ο οποίος του ζήτησε να γυρίσει γρήγορα μια ταινία για να αντισταθμίσει ένα οικονομικό έλλειμμα που προέκυψε μετά την Μοναχή (ελληνικός τίτλος Ο έρωτας μιας μοναχής 1966) La religieuse του Ζακ Ριβέτ, που απαγορεύτηκε από τη γαλλική κυβέρνηση.[6] Χαρούμενος που μπορούσε να βοηθήσει τον συνεργάτη του, ο Γκοντάρ ξεκίνησε να δουλεύει στην ταινία Made in U.S.A (1966), γυρίζοντας το 2 ή 3 πράγματα το πρωί και το Made in U.S.A το απόγευμα κάθε μέρα για ένα μήνα. Υπήρχε σενάριο για, αλλά ο Γκοντάρ έβαλε επίσης την Vlady και μερικούς από τους άλλους ηθοποιούς να φορούν ακουστικά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, και μερικές φορές τους έβαζε νέες ατάκες ή τους έκανε ερωτήσεις στις οποίες αναμενόταν να δώσουν αυθόρμητες απαντήσεις που ήταν κατάλληλες για τους χαρακτήρες τους. __Μεγάλε Γκοντάρ!!

Η ελάχιστη μουσική στην ταινία περιλαμβάνει ένα απόσπασμα από το Κουαρτέτο Εγχόρδων Αρ. 16 σε Φα μείζονα, Op. 135 του Beethoven

Τίτλος

Μια διαφημιστική αφίσα για την ταινία προσέφερε διαφορετικές σημασίες για το «αυτήν» του τίτλου, καθεμία από τις οποίες ήταν ένα γαλλικό θηλυκό ουσιαστικό:

• ΑΥΤΗ, η σκληρότητα του νεοκαπιταλισμού
• ΑΥΤΗ, η πορνεία
• ΑΥΤΗ, η περιοχή του Παρισιού
• ΑΥΤΗ, το μπάνιο που το 70% των Γάλλων δεν έχουν
• ΑΥΤΗ, ο τρομερός νόμος των τεράστιων κτιριακών συγκροτημάτων
• ΑΥΤΗ, η φυσική _σαρκική πλευρά του έρωτα
• ΑΥΤΗ, η ζωή του σήμερα
• ΑΥΤΗ, ο πόλεμος στο Βιετνάμ
• ΑΥΤΗ, το σύγχρονο κορίτσι κολ-γκερλ
• ΑΥΤΗ, ο θάνατος της σύγχρονης ομορφιάς
• ΑΥΤΗ, η κυκλοφορία ιδεών
• ΑΥΤΗ, η γκεστάπο των δομών

Θέματα
Στιγμιότυπο αμερικανικής δημοσιότητας για την ταινία.

Η Ζιλιέτ ζει σε έναν από τους πολλούς ουρανοξύστες που ανεγέρθηκαν στα banlieues (προάστια) του Παρισιού. Αν και οι δομές είχαν σκοπό να παρέχουν στέγαση σε οικογένειες που εργάζονταν στην αναπτυσσόμενη πρωτεύουσα κατά τα χρόνια της ακμής μετά τον πόλεμο, ο Γκοντάρ έβλεπε τα προάστια ως την υποδομή για την προώθηση ενός συστήματος αξιών βασισμένου στον καταναλωτισμό, έναν όρο που εξίσωνε με την πορνεία. Ο Γκοντάρ υποστήριξε ότι μια καταναλωτική κοινωνία απαιτεί ένα εργατικό δυναμικό που ζει σε περιορισμένο χρόνο και χώρο και αναγκάζεται να εργάζεται σε δουλειές που δεν του αρέσουν, κάτι που χαρακτήρισε prostitution de l'esprit  «πορνεία του νου _του πνεύματος».

Στις 25 Οκτωβρίου 1966, ο Γκοντάρ εμφανίστηκε στο γαλλικό τηλεοπτικό πρόγραμμα Zoom για να συζητήσει με τον κυβερνητικό αξιωματούχο Jean St. Geours (Ζαν Σεν Ζωρ), ο οποίος προέβλεψε ότι η διαφήμιση θα αυξανόταν, καθώς η βασική ώθηση της γαλλικής κοινωνίας εκείνη την εποχή ήταν να αυξήσει το βιοτικό της επίπεδο. Ο Γκοντάρ απάντησε ότι έβλεπε τους διαφημιστές ως μαστροπούς, οι οποίοι φέρνουν τις γυναίκες στο σημείο να δίνουν το σώμα τους χωρίς τύψεις, πείθοντάς τες ότι αυτό που μπορούν να αγοράσουν έχει περισσότερες δυνατότητες να φέρει ευτυχία από ό,τι η αγαπημένη απόλαυση του σεξ.
Όπως συμβαίνει με πολλές ταινίες του Γκοντάρ από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και μετά, η ταινία «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτήν» καταδεικνύει την αυξανόμενη αποστροφή του για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες του Γαλλικού Νέου Κύματος, όπως το «Breathless» (Με κομμένη την ανάσα)
À bout de souffle 1960), οι οποίες κάνουν θαυμαστικές αναφορές στον αμερικανικό κινηματογράφο.

Υποδοχή

Πολλοί κριτικοί θεωρούν την ταινία ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Γκοντάρ. Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, έχει βαθμολογία αποδοχής 94%, με μέσο όρο βαθμολογίας 8,1/10. Η «συναίνεση των κριτικών» του ιστότοπου αναφέρει: «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτήν σηματοδοτούν ένα σημείο καμπής στη φιλμογραφία του Γκοντάρ - ένα σημείο που μπορεί να μπερδεύει το κοινό που εξαρτάται περισσότερο από την αφήγηση, αλλά ανταμείβει τις επαναλαμβανόμενες προβολές».

Βραβεία

Η ταινία «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτήν» βραβεύτηκε με το Prix Marilyn Monroe du Cinéma το 1967 από μια κριτική επιτροπή αποτελούμενη αποκλειστικά από γυναίκες, στην οποία συμμετείχαν η Marguerite Duras και η Florence Malraux. Στην ψηφοφορία του Sight & Sound για τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ το 2012, έλαβε 19 ψήφους ανάμεσα στις 10 κορυφαίες (16 από τους κριτικούς και τρεις από τους σκηνοθέτες), το imdb 6,5 \10

Σε κάθε περίπτωση
δείτε την ταινία

 

Ραούλ Κάστρο 🇨🇺 Raúl Castro Ruz

Ο 94χρονος σήμερα Ραούλ Κάστρο (Raúl Castro Ruz), αυτή η μεγάλη μορφή του επαναστατικού κινήματος της Κούβας γεννήθηκε στο Birán 3 Ιουνίου 1931 και ξεκίνησε πριν 72+ χρόνια την αέναη μάχη με τον αιώνιο ταξικό εχθρό, το 1953, ως μέλος της ομάδας Κίνημα της 26ης Ιουλίου _Movimiento 26 de julio_M-26-7, στο πλευρό του αδελφού του Comandante en jefe Fidel, κάνοντας 22 μήνες στη φυλακή ως αποτέλεσμα αυτής της πράξης του. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του στο Μεξικό, συμμετείχε ενεργά στις προετοιμασίες για το ταξίδι της Granma προς την Κούβα. Πρόεδρος της Κούβας (2008–2018), Πρώτος Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (2011–2021), Βουλευτής της Εθνοσυνέλευσης, Πρωθυπουργός (2008–2018) Γενικός γραμματέας του Κινήματος των Αδεσμεύτων (2008–2009), επικεφαλής των Fuerzas Armadas Revolucionarias _FAR (Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κούβας) αντιπρόεδρος της κυβέρνησης _βάσει του συντάγματος της χώρας, ο Ραούλ ανέλαβε προσωρινά τα καθήκοντα του Φιντέλ στις 31 Ιουλίου 2006, στα πλαίσια της ομαλής διαδοχής του τελευταίου (“έφυγε” 10 χρόνια μετά, 25 Νοεμβρίου 2016), επίσης Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης (24-Φεβ-2008). Ανακοίνωσε (Φλεβάρη του 2013), ότι θα παραιτηθεί μετά τη λήξη της δεύτερης θητείας του, το 2018, πράγμα που έκανε παρέμεινε, όμως, επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (μέχρι τις 16-Απρ-2021).

Vilma Espín Guillois: ο τυφώνας, που μας άφησε τη σιγουριά εκπλήρωσης κάθε ανθρώπινης και επαναστατικής αποστολής

Ο Raúl παντρεύτηκε την θρυλική Βίλμα (Λουσίλα) Εσπίν Γκουλιός Vilma (Lucila) Espín Guillois (7-Απρίλη 1930 – 18 Ιούνη 2007). Υπήρξε πάντα άνθρωπος της δράσης, χωρίς φανφάρες: Σε μια συνέντευξη το 2006, σχολίασε … "Δεν είμαι συνηθισμένος στο να κάνω συχνές δημόσιες εμφανίσεις, εκτός από όταν αυτό απαιτείται. Ήμουν πάντα διακριτικός, αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, και να ξεκαθαρίσω ότι σκέφτομαι να συνεχίσω αυτόν τον τρόπο ζωής".

2025 \ Granma όργανο του ΚΚ Κούβας __
Για τον Raúl, δυο λόγια
Από το Birán _Μπιράν μέχρι σήμερα,
πάνω στον αναβολέα και μάχεται … και μάχεται!!

Σήμερα, η αγκαλιά μας _εκατομμύρια ευγνώμονες Κουβανοί, είναι ανοιχτή, για τον Ραούλ, τον δικό μας άνθρωπο ¡Ay caramba!! _και θα συνεχίσουμε έτσι!
Πρέπει να έχουμε το μυαλό σου Raúl κυνηγώντας τον εχθρό και να αφοπλίζοντας τους μπράβους του που έρχονταν συνέχεια, για να σε συλλάβουν. Και να τον αφήνεις άφωνο, να εξουδετερώνεις περίπολους και στρατιές του και να ξεφεύγεις από έναν αναμφισβήτητα βέβαιο θάνατο, δίπλα στους αδελφούς σου στον ευγενή σκοπό και τον αγώνα.

Όχι. Δεν είναι σκηνή ταινίας. Είναι ένα πραγματικό γεγονός στην Κούβα, που δεν διαδραματίζεται από  ηθοποιό, αλλά από έναν νεαρό επαναστάτη ονόματι Raúl Castro Ruz, μετά την επίθεση στους στρατώνες Moncada (Μονκάδα), ενώ τα θηρία της τυραννίας του Μπατίστα ζητούσαν αίμα, από όλους τους επαναστάτες και όπως μπορούσαν. Πώς μπορείς να μην συμφωνήσεις με τον Φιντέλ; Αν ο Ραούλ δεν είχε ενεργήσει έτσι εκείνη την ημέρα, με το θάρρος και την αποφασιστικότητα που του ενστάλαξαν η Lina (Λίνα) και ο Ángel (Άνχελ) _σσ. οι γονείς του, θα είχε εξοντωθεί ώρες αργότερα, όπως τόσοι άλλοι, χωρίς το δικαίωμα σε μια νέα αυγή,   πρότυπο περισσότερο από το όνομα της φυλακής Πινάρ ντελ Ρίο, να αψηφήσει την εξορία, να μπει κρυφά στη Γκράνμα, να αποφύγει την κατάρρευση στην Αλεγκρία ντε Πίο, να επανεμφανιστεί οπλισμένος στο Σίνκο Πάλμας, να βάλει στην τσέπη τη Σιέρα και να βρει ένα μέτωπο μάχης: το Δεύτερο Μέτωπο του Φρανκ Παΐς Γκαρσία.

Έλα! Αδελφέ του Φιντέλ, με αυτούς τους “κεραυνούς” σου, που μετατρέπουν τη βρωμιά σε χρυσό, ο νεαρός άνδρας δεν θα μπορούσε να είναι ευχάριστος σε όσους ζουν μέσα και έξω από τη λάσπη. Γι' αυτό δεν είναι περίεργο που τον έχουν χαρακτηρίσει σκληρό, μισαλλόδοξο, αυταρχικό άνθρωπο, και μερικά άλλα χαρακτηριστικά που χρόνια τον βασανίζουν. Αυτοί οι νέοι σήμερα, που δεν φέρουν πυροβόλα όπλα αλλά κινητά τηλέφωνα (ίσως όχι λιγότερο επικίνδυνοι ή ευάλωτοι στο τρέχον ιδεολογικό πλαίσιο), πρέπει να γνωρίζουν πράγματα με τα οποία δεν έρχονται πάντα σε επαφή μέσω του σχολείου.

Για παράδειγμα, αυτός ο νεαρός διοικητής ανταρτών, τον οποίο αποκαλούσαν σκληρό, σε λιγότερο από δέκα μήνες οργάνωσε τμήματα Δικαιοσύνης, Υγείας, Δημοσίων Έργων, Υπουργείου Οικονομικών, Προπαγάνδας και Επιθεώρησης. Κατέλαβε αρκετούς στρατώνες και θέσεις φρουράς του εχθρού, κατάσχεσε σωρούς όπλων από αυτόν, οργάνωσε νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα πεδίου, έχτισε σχολεία και εκατοντάδες χιλιόμετρα δρόμων και τηλεφωνικών γραμμών.

Αμφιβάλλει κανείς
ότι αυτή ήταν η ίδια η Επανάσταση;

Για αυτόν τον λόγο - και για πολλές άλλες ιδιότητες: ακλόνητη πίστη, αφοσίωση στις αρχές, βαθύς ανθρωπισμός, αίσθημα καθήκοντος, συνεχής αισιοδοξία, απεριόριστη θυσία, αδιαλλαξία απέναντι στην αδικία, μια πραγματικά κουβανέζικη αίσθηση του χιούμορ, το ξεχειλιστικό πάθος ενός πατέρα, παππού και συζύγου, ενός φίλου και άνευ όρων αδελφού...

Πράγματι: ο αδελφός που δεν μας απογοήτευσε ποτέ, αυτός που εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να ακούσει καθαρά τη φωνή μας, που μας προτρέπει “να μην ξεγελιόμαστε ότι, από τώρα και στο εξής, όλα θα είναι εύκολα. Ίσως, από τώρα και στο εξής, όλα θα είναι πιο δύσκολα”, αυτός που δεν ξέχασε ποτέ ότι η ενότητα είναι επίσης “ο κοινός αγώνας ενάντια στους ανεκτικούς οπορτουνιστές, τους προδότες, τους διεφθαρμένους αξιωματούχους...”, και αυτός που, από την κορυφή της ιστορίας, επανέλαβε στο Σαντιάγο, τον Ιανουάριο του 2024, ότι “θα ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες, όπως κάναμε πάντα, αγωνιζόμενοι!”

Έχουν περάσει 94 ημερολογιακά χρόνια από την άφιξή του στον κόσμο ακολουθώντας ένα από τα μονοπάτια του, στο Μπιράν. Σήμερα, η αγκαλιά του Ραούλ μας είναι όπως πάντα ορθάνοιχτη, σε εκατομμύρια Κουβανούς, σε όλο το λαό μας ¡hasta Siempre!!

Ο φόβος των δυσκολιών
και των κινδύνων δεν έχει θέση στον λαό μας.

Από το κλείσιμο του Ραούλ στην πρώτη τακτική σύνοδο της 7^ης Νομοθετικής Συνέλευσης της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας (11 Ιουλίου 2008).
Ορισμένες ιδέες που εξέφρασε ο Στρατηγός Ραούλ Κάστρο Ρους, ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, του οποίου η πλήρης εγκυρότητα και η εύστοχη έκκληση για περισυλλογή αγγίζουν τις καρδιές κάθε επαναστάτη…
Στην Ιστορική Γενιά της Επανάστασης υπάρχει μια αξεπέραστη συνοχή μεταξύ λόγων, σκέψεων και πράξεων που, σε συνδυασμό με το σαφές και αντικειμενικό όραμά τους για την κουβανική πραγματικότητα, καθιστούν τις ιδέες τους μια διδακτική και αναντικατάστατη πηγή ευαισθησίας, σεβασμού για τον λαό και πολιτικής ωριμότητας.

Με τη διαφάνεια, την ακεραιότητα και την ταπεινότητα που τον χαρακτηρίζουν, και με την εξαιρετική του ικανότητα να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ο Ραούλ δεν έχει παραλείψει να το επιδείξει αυτό ούτε για ένα δευτερόλεπτο της ζωής του.

🇨🇺 Η Κούβα αποτίει φόρο τιμής στη Vilma Espín
8η Μάρτη - Διεθνής Μέρα της Γυναίκας: Δεν υπάρχει μέλλον χωρίς “το άλλο μισό του ουρανού”

ΟΧΙ παιχνίδια με την άμυνα!

"Τα αμυντικά μας σχέδια, είναι 100% διαφανή και νόμιμα, δεν βλάπτουν κανέναν, εδώ στο νησί. Μοναδικός τους στόχος είναι να εγγυηθούν την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Πατρίδας _δεν παραβιάζουν κανένα διεθνές ή εθνικό δίκαιο." __Συνέντευξη με τον δημοσιογράφο Lázaro Barredo 2006
“Όπως ακριβώς κερδίσαμε κάθε μάχη, τόσο στην Κούβα όσο και στην εκπλήρωση του διεθνιστικού μας καθήκοντος, θα νικήσουμε τον εχθρό που προσπαθεί να κρυφτεί στις τάξεις μας. Θα εδραιώσουμε ολοένα και περισσότερο την Επανάσταση και θα δυναμώσουμε σε όλα τα μέτωπα”. _oμιλία στην επετειακή εκδήλωση για την 45^η επέτειο από την ίδρυση των ΕΔ στην Ανατολική Κούβα (2006)

“(...)
θα συνεχίσουμε να εδραιώνουμε το στρατιωτικό άτρωτο του έθνους με βάση τη στρατηγική αντίληψη του Πολέμου Ολόκληρου του Λαού
(...)
Αυτού του είδους ο λαϊκός πόλεμος, όπως έχει επανειλημμένα αποδειχθεί στη σύγχρονη ιστορία, είναι απλά αήττητος”.
Ομιλία στην αναμνηστική εκδήλωση για την 50ή επέτειο της απόβασης του Granma (2-Δεκ-2006).
Σκεφτόμαστε τη χώρα μας – αντικειμενικά δλδ. επαναστατικά

“Κάποιοι, επηρεασμένοι από την εχθρική προπαγάνδα ή απλώς μπερδεμένοι, δεν αντιλαμβάνονται την πραγματική ύπαρξη του κινδύνου ή το γεγονός ότι ο αποκλεισμός (σσ. εμπάργκο) έχει άμεσο αντίκτυπο τόσο στις πιο σημαντικές οικονομικές αποφάσεις όσο και στις πιο βασικές ανάγκες κάθε Κουβανού. Μας επιβαρύνει άμεσα και καθημερινά με τρόφιμα, μεταφορές, στέγαση, ακόμη και με την έλλειψη πρώτων υλών και εξοπλισμού που είναι απαραίτητοι για την εργασία”.

–Εκδήλωση μνήμης για την 54^η επέτειο της επίθεσης στους στρατώνες Moncada και Carlos Manuel de Céspedes, 26 Ιουλίου 2007.
“Σήμερα, ένας στρατηγικός στόχος είναι να προχωρήσουμε με συνεκτικό, σταθερό και καλά μελετημένο τρόπο μέχρι οι μισθοί να ανακτήσουν τη θέση τους και το βιοτικό επίπεδο κάθε ατόμου να σχετίζεται άμεσα με το νόμιμα εισόδημά του, δηλαδή με τη σημασία και την ποσότητα εργασίας που προσφέρει στην κοινωνία”.
“Όσον αφορά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα στο εσωτερικό της, ο καθορισμός των προτεραιοτήτων και ο ρυθμός επίλυσής τους θα βασίζονται πάντα στους διαθέσιμους πόρους και σε μια διεξοδική, ορθολογική και συλλογική ανάλυση από τα αρμόδια όργανα του Κόμματος, του Κράτους ή της Κυβέρνησης και, όπου είναι απαραίτητο, μετά από άμεση διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους πολίτες σε οποιονδήποτε τομέα της κοινωνίας ακόμη και με ολόκληρο τον πληθυσμό, εάν πρόκειται για θέμα μεγάλης σημασίας”.

Ομιλία στην ιδρυτική σύνοδο της 7^ης Νομοθετικής Συνέλευσης της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας, 24 Φεβρουαρίου 2008.
“Στον σοσιαλισμό, είναι απαραίτητο τα οικονομικά πλάνα να κατανέμουν τους πόρους αυστηρά σύμφωνα με το διαθέσιμο εισόδημα. Δεν μπορούμε να επιδιώξουμε το δύο συν δύο ίσον πέντε· δύο συν δύο ίσον τέσσερα· ούτε καν, δύο συν δύο ίσον τρία __στον σοσιαλισμό”.
“Γνωρίζουμε τις εντάσεις την αφόρητη πίεση στην οποία υπόκεινται τα στελέχη, ειδικά στη βάση, όπου σχεδόν ποτέ δεν εξισορροπούν τις συσσωρευμένες ανάγκες με τους διαθέσιμους πόρους”.
“Απαιτεί εργασία με κριτική και δημιουργική αίσθηση, χωρίς στασιμότητα και ποτέ σχηματικά. Δεν πρέπει ποτέ να πιστεύουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι τέλειο και πάντα ποτέ πρέπει να το επανεξετάζουμε”.
“Όσοι κατέχουν ηγετική θέση πρέπει να ξέρουν πώς να ακούν και να δημιουργούν ένα περιβάλλον που ευνοεί την ελευθερία έκφρασης των άλλων. Αυτό πρέπει να ενσωματωθεί οριστικά στον τρόπο εργασίας κάθε ηγέτη”.

Παραγωγή τροφίμων: κύριο καθήκον

“Για να έχουμε περισσότερα, πρέπει να ξεκινήσουμε παράγοντας περισσότερα, και με αίσθημα ορθολογικότητας και αποτελεσματικότητας, ώστε να μπορέσουμε να μειώσουμε τις εισαγωγές, πρώτα απ' όλα, τροφίμων που καλλιεργούνται εδώ, του οποίου η εθνική παραγωγή απέχει ακόμη πολύ από την κάλυψη των αναγκών. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την επιτακτική ανάγκη να κάνουμε τη γη που υπάρχει εκεί πιο παραγωγική, με τρακτέρ, με βόδια, όπως γινόταν πριν υπάρξει το τρακτέρ· να γενικεύσουμε το συντομότερο δυνατό, αλλά χωρίς αυτοσχεδιασμό, κάθε εμπειρία εξαιρετικών παραγωγών, (...) και να ενθαρρύνουμε κατάλληλα τη σκληρή δουλειά που κάνουν (...)”
“Η παραγωγή τροφίμων πρέπει να είναι πρωταρχικό καθήκον για τους ηγέτες του Κόμματος· πρέπει να γνωρίζουν ότι στο παρόν και όσο το δυνατόν περισσότερο στο μέλλον, είναι θέμα μέγιστης εθνικής ασφάλειας” (Ομιλία στο κλείσιμο της 6^ης  Ολομέλειας της ΚΕ του Κόμματος, 28 Απριλίου 2008)

Δεν θα παραμελήσουμε την ενότητα για ούτε για μια στιγμή

“Υπάρχουν πολλές ταυτόχρονες μάχες που απαιτούν ενοποίηση δυνάμεων για να διατηρηθεί η ενότητα του λαού, το κύριο όπλο της Επανάστασης, και να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας όπως η δική μας.
Ο φόβος των δυσκολιών και των κινδύνων δεν έχει θέση στον λαό μας, ο οποίος δεν θα χαλαρώσει ποτέ την άμυνά του απέναντι στους εχθρούς του. Αυτή είναι η κύρια εγγύηση ότι στις πλατείες μας, και αν χρειαστεί και στα χαρακώματα, η κραυγή «Ζήτω η Επανάσταση! Ζήτω ο Φιντέλ!» θα ακούγεται πάντα σε αυτή τη γη”.

“Θα συνεχίσουμε να κάνουμε όλα όσα συμφωνήθηκαν πραγματικότητα, χωρίς βιασύνη, αλλά χωρίς παύση, με την απαιτούμενη ακεραιότητα και σταδιακή πρόοδο, χωρίς λάθη στον αυτοσχεδιασμό, συμβάλλοντας στην υπέρβαση της παλιάς δογματικής νοοτροπίας και στην άμεση διόρθωση τυχόν λαθών. Δεν θα παραμελήσουμε ούτε στιγμή την ενότητα της πλειοψηφίας των Κουβανών γύρω από το Κόμμα και την Επανάσταση, αυτήν την ενότητα που μας βοήθησε να φτάσουμε ως εδώ και να συνεχίσουμε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μας” (8^η Σύνοδος της Εθνοσυνέλευσης Λαϊκής Εξουσίας, 23_Δεκ_2011).

Περισσότερα στην κόκκινη ενημέρωση του Ecured:
Raúl Castro Ruz