💥 Όσο όμως και να προσπαθούν ⚽ το ποδόσφαιρο πάντα θα τους διαψεύδει.

💥 Αφιερωμένο στα παιδιά που συνάντησα κάποτε, πριν από χρόνια, να παίζουν ποδόσφαιρο στο Καλέγια ντε λα Κόστα και μετά το παιχνίδι, τραγουδούσαν: Είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε Εμείς το κέφι μας κάνουμε.

⚽💰 Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίξεις και μόνο.

⚽💰 Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίξει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί, μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή.

💲 Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη.

Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας.
(Eduardo Galeano βιβλίο "Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως")

Ο παίκτης (συνεχίζει ο Galeano…)
Τρέχει λαχανιασμένος πάνω κάτω. Από τη μια μεριά, τον περιμένει η ουράνια δόξα, από την άλλη, η άβυσσος της καταστροφής.
Στη γειτονιά του τον ζηλεύουν. Ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής γλίτωσε το εργοστάσιο ή το γραφείο, και τον πληρώνουν για να κάνει το κέφι του, κοντολογίς κέρδισε τον πρώτο λαχνό. Και παρότι πρέπει να χύνει ποτάμια τον ιδρώτα, χωρίς να έχει δικαίωμα ούτε να κουραστεί ούτε να λαθέψει, φιγουράρει στις εφημερίδες και στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο επαναλαμβάνει το όνομά του, οι γυναίκες αναστενάζουν για χάρη του, και τα παιδιά θέλουν να του μοιάσουν. Εκείνος όμως, που ξεκίνησε να παίζει μπάλα για τη χαρά του παιχνιδιού, στους χωματόδρομους κάποιας φτωχογειτονιάς, τώρα δουλεύει ως παίκτης στα στάδια, με την υποχρέωση είτε να κερδίζει είτε να κερδίζει.

Οι επιχειρηματίες τον αγοράζουν, τον πουλάνε, τον δανείζουν, κι εκείνος αφήνεται με αντάλλαγμα την υπόσχεση για περισσότερη φήμη και χρήματα.
Όσο μεγαλύτερη επιτυχία έχει, και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο περισσότερο δέσμιος του συστήματος γίνεται. Υποδουλωμένος, σε στρατιωτική πειθαρχία...
Όσο και να προσπαθούν το ποδόσφαιρο πάντα θα τους διαψεύδει.Το ποδόσφαιρο πάντα θα μας συνεπαίρνει. Να βλέπεις την ιστορία όταν γράφεται.
💥 Το ποδόσφαιρο είναι μια βιομηχανία. Είναι ένα πεδίο κερδοφορίας. Είναι ένα μέσο γεωπολιτικής ισχύος. Ένας χώρος σκανδάλων, διαφθοράς και στημένων παιχνιδιών.

💥 Όσο όμως και να προσπαθούν

το ποδόσφαιρο πάντα θα τους διαψεύδει.

Πάντα θα μας χαρίζει μοναδικές, ατόφιες, αυθόρμητες στιγμές συγκίνησης, χαράς και λύπης. Μία μοναδική διακύμανση συναισθημάτων. Από τις λίγες αν όχι η μόνη στην οποία θέλουμε να επιστρέφουμε ξανά και ξανά.

Σε όσα εκατομμύρια και να αποτυπώνεται ο καθένας τους, πάντα θα υπάρχει μέσα του αυτή η πρώτη συγκίνηση που νιώθει ο πιτσιρικάς όταν ακουμπάει για πρώτη φορά τη μπάλα.

Πάντα θα υπάρχει το πάθος που φτιάχνεται στις αλάνες του κόσμου.

Πάντα θα υπάρχει ο άνθρωπος ποδοσφαιριστής. Αυτός που σε κάνει να τρέχεις λυσσασμένα όταν είσαι μπροστά στο σκορ και να απογοητεύεσαι με την πρώτη αναποδιά. Αυτός που σου δίνει το σθένος, που σε σπρώχνει να κάνεις την υπέρβαση και να νιώσεις τη λύτρωση μέσα από τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν. Στο τέλος πάντα θα υπάρχει το συναίσθημα.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές, λίγο μεταφυσικές, είναι λες και το ποδόσφαιρο αυτονομείται. Του το επιτρέπουμε.

Αν σήμερα πρέπει να χαρούμε,
…είναι γιατί ζήσαμε την ποδοσφαιρική ιστορία τη στιγμή που γράφτηκε.
…είναι γιατί ζήσαμε έναν από τους μεγαλύτερους τελικούς όλων των εποχών. Χωρίς να μας νοιάζει αν ήταν ο μεγαλύτερος.
…είναι γιατί ζήσαμε έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών χωρίς να μας νοιάζει αν είναι ο καλύτερος.
…είναι γιατί πιστέψαμε ότι δεν θα αποδοθεί ποδοσφαιρική δικαιοσύνη και η ζωή μας διέψευσε.
…είναι γιατί νιώσαμε αυτή την ανατριχίλα που χαρίζει το ποδόσφαιρο.
Αν σήμερα πρέπει να λυπηθούμε,
…είναι γιατί λείπει ο Μαραντόνα να συγχαρεί το Μέσι με αυτό το Χέρι. Το μοναδικό χέρι με τόσο πολιτική χροιά στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
…είναι γιατί δεν είδαμε μία μάχη Αργεντινής — Πορτογαλίας, κόντρα σε όσους δε μπορούσαν να δουν το δάσος και κοιτούσαν τα δέντρα.
…είναι γιατί κλείνει ένας κύκλος.
…είναι γιατί δεν υπάρχει ένας Γκαλεάνο να γράψει με πάθος αυτή τη σελίδα της ιστορίας του ποδοσφαίρου.

Σήμερα όμως είναι μέρα μοναδικής χαράς.
Αν ζήσαμε τη μεγαλύτερη στιγμή του ποδοσφαιρικού αιώνα δεν το ξέρουμε.
Η ιστορία πρέπει να κατασταλάζει πριν τα μεγάλα λόγια.

 

Ίσως θα μπορούσαμε να αισθανθούμε μια ποδοσφαιρική πληρότητα. Μας επιτρέπεται.
Σίγουρα μπορούμε να αισθανθούμε μέρος τη χαράς που συνεπαίρνει και θα συνεπαίρνει τους λαούς αυτού του κόσμου.
Σήμερα το ποδόσφαιρο γύρισε πάλι για λίγο στα χέρια μας.