Γαλλία – πρόωρες βουλευτικές εκλογές: “Παγκινητοποίηση” για τα ζητούμενα του γαλλικού κεφαλαίου και την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας

Με κοινή αντιλαϊκή πυξίδα όλες
οι "εναλλακτικές" του αστικού πολιτικού συστήματος

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στη Γαλλία, με την πρωτιά και τη νέα μεγάλη άνοδο της «Εθνικής Συσπείρωσης» (Rassemblement National - RN) της Μαρίν Λεπέν και την ταυτόχρονη μεγάλη πτώση του κόμματος του Προέδρου της χώρας, Εμ. Μακρόν, επιτάχυνε πολιτικές εξελίξεις σε ένα από τα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης και του πλανήτη.

Η προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών από τον Μακρόν για τις 30 Ιούνη και τις 7 Ιούλη (γίνονται σε δύο γύρους), οι δημοσκοπήσεις που δίνουν πρώτη και με διαφορά την «Εθνική Συσπείρωση», ο εκλογικός συνασπισμός που συγκρότησαν εκ νέου οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας με τον τίτλο «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» στο όνομα της «αντιμετώπισης της ακροδεξιάς», η οποία με τη σειρά της λανσάρεται ως... αντισυστημική», σηκώνουν πολλή, αποπροσανατολιστική σκόνη που φτάνει και στη χώρα μας, «κουμπώνοντας» και με εξελίξεις που «τρέχουν» εδώ, όπως οι διεργασίες για τη δημιουργία νέου εναλλακτικού αντιλαϊκού πόλου στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Πίσω από όλη αυτήν τη σκόνη, ωστόσο, βρίσκεται η ουσία,
από την οποία μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Το πλαίσιο των εξελίξεων
και οι "ανησυχίες" των γαλλικών μονοπωλίων

Οι πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία δεν προέκυψαν από το πουθενά ούτε «τρέχουν» σε κενό αέρος. Η Γαλλία, μέλος του G7, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεύτερη ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ και η μοναδική πυρηνική δύναμη σε αυτήν μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, χώρα που διατηρεί «κτήσεις» και «υπερπόντια εδάφη» σε στρατηγικά σημεία του πλανήτη, όπως στον Νότιο Ειρηνικό, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, τα οποία δέχονται αυξημένες «πιέσεις» σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μεταξύ αντιπάλων αλλά και «συμμάχων».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο εντεινόμενος ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα περιορίζει τα περιθώρια «ευελιξίας» των γαλλικών μονοπωλίων με κριτήριο τα κέρδη τους. Η δε ένταση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία επεκτείνεται και εκτός Ευρώπης, σε κρίσιμες περιοχές όπως η Αφρική και η ζώνη του Σαχέλ, όπου δυναμώνει η κόντρα και απειλούνται καίριες θέσεις του γαλλικού κεφαλαίου σε πρώην αποικίες.

Την ίδια ώρα, μέσα στην ΕΕ, εδώ και πολλά χρόνια τα γαλλικά μονοπώλια χάνουν έδαφος σε σχέση με τα γερμανικά, ενώ συσσωρεύονται προβλήματα στη γαλλική καπιταλιστική οικονομία, με πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό «καμπανάκι» τη διαδικασία «υπερβολικού ελλείμματος» που ξεκίνησε η Κομισιόν τη βδομάδα που πέρασε για τη χώρα.

Σε ένα τέτοιο φόντο, οι εντεινόμενες συζητήσεις στη Γαλλία για τη «στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης» έναντι της «υποτέλειας στις ΗΠΑ», για την ανάγκη «αναθεώρησης» των οικονομικών και δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, για την ενίσχυση της «γαλλικής κυριαρχίας» κ.ά., δεν αποτελούν κάποιες «εναλλακτικές» ή κάποιο ξεχωριστό γνώρισμα της... «αντισυστημικής» Λεπέν ή του... «προοδευτικού» «Λαϊκού Μετώπου», αλλά κοινή πυξίδα στις κατευθύνσεις της οποίας συγκλίνει όλο το αστικό πολιτικό φάσμα, για την αποτελεσματικότερη υπεράσπιση των συμφερόντων του γαλλικού κεφαλαίου.

Γι' αυτό ακριβώς όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται επανειλημμένα και στις παρεμβάσεις του Προέδρου, Εμ. Μακρόν. Ήταν ήδη φθινόπωρο του 2019 όταν ο Μακρόν δήλωνε δημόσια ότι οι ΗΠΑ παραμένουν «ο μεγάλος μας σύμμαχος» αλλά «κοιτάζουν και αλλού», προς «την Κίνα», συμπληρώνοντας ότι η Ευρώπη καλείται να σταματήσει να ενεργεί ως «ο μικρότερος σύμμαχος των ΗΠΑ». Αλλά και πριν από έναν χρόνο (Απρίλης 2023), με αφορμή επίσημη επίσκεψή του στην Κίνα, ο Γάλλος Πρόεδρος παρατήρησε ότι «το να είσαι σύμμαχος με τις ΗΠΑ δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι και υποτελής».

Αντίστοιχα, τον περασμένο Μάη, διαπίστωσε ότι δύο χρόνια μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η Ευρώπη βρίσκεται «σε μια πρωτοφανή στιγμή της Ιστορίας της», που την υποχρεώνει να σκεφτεί μόνη της «την άμυνα και την ασφάλειά της» και ότι μπορεί να υπολόγιζε επί σειρά ετών στον «σύμμαχο» ΗΠΑ, αλλά εκείνος «έχει πλέον τα μάτια στραμμένα προς την Κίνα» - γι' αυτό και η ΕΕ πρέπει «να βγει από την αφέλεια»...

Εξίσου χαρακτηριστικά, μιλώντας για τις προκλήσεις των επόμενων χρόνων, ο Μακρόν σημείωσε ότι «εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να οργανωθούμε και να είμαστε πιο αυτόνομοι, μεταξύ άλλων και έναντι των Αμερικανών», ενώ κατέληξε τονίζοντας ότι «προτιμώ να επιλέξω τη σχέση μου με τις ΗΠΑ, με την Κίνα, παρά να μου την επιβάλει ένα από τα δύο μέρη. Δεν θέλω να συντρίβομαι ανάμεσα σε δύο μπλοκ»...

🤔 👀

Εκατοντάδες Χιλιάδες Γάλλοι στους δρόμους _πάνω από 150 πορείες σε “μέτωπο” κατά της ακροδεξιάς ... με παραμύθια στο βάθος του μυαλού χωρίς αίσιο τέλος

😎 😎

Οξυμένη λαϊκή δυσαρέσκεια
και μεγάλες εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις

Την ίδια ώρα, στις «ανησυχίες» των γαλλικών μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, πέρα από την πορεία των διεθνών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, προστίθεται η οξυμένη λαϊκή δυσαρέσκεια εντός της χώρας για την κλιμάκωση της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής εντός των συνόρων, η οποία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεράσπιση της «αυτονομίας» και της «ανταγωνιστικότητας» του γαλλικού κεφαλαίου, καθώς και για την «πολεμική οικονομία» που προωθείται, στο πλαίσιο της πολεμικής προπαρασκευής της Γαλλίας και του ευρωατλαντικού στρατοπέδου.

Στην περίπτωση της Γαλλίας, μάλιστα, η δυσαρέσκεια αυτή δεν έμεινε «βουβή» αλλά εκφράστηκε με τις μεγαλειώδεις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια, για την Κοινωνική Ασφάλιση, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τους μισθούς, ενάντια στη ρατσιστική αστυνομική βία, στην κρατική καταστολή και τις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης Μακρόν, που πήρε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις.

Οι κινητοποιήσεις αυτές, μάλιστα, από εργατικά συνδικάτα, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, είχαν μια σειρά σημαντικών χαρακτηριστικών, διακρίθηκαν για τη διάρκειά τους και την αντοχή τους, έγιναν αποδέκτες πλατιάς αλληλεγγύης και σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους σε πολλές άλλες χώρες, παρά την κρατική καταστολή, τη συκοφάντηση από αστικά επιτελεία αλλά και την προσπάθεια υπονόμευσης από εργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Όλη αυτή η δυσαρέσκεια μεγαλώνει για την πλουτοκρατία, η οποία επιχειρεί να βρει κανάλια εκτόνωσής της, να διοχετευθεί σε «διεξόδους» ακίνδυνες για την κερδοφορία και την εξουσία της.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι που φουντώνουν, όλα τα τελευταία χρόνια, οι ενδοαστικές διεργασίες, αφενός με τη σταθερή μετεξέλιξη της RN σε «κόμμα εξουσίας», κάθε άλλο παρά «αντισυστημικό», με συνεχές στρογγύλεμα σε ακροδεξιές - φασιστικές γωνίες. Αφετέρου, με την επίμονη επιχείρηση αναμόρφωσης της αμαρτωλής και χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας, με τη συγκρότηση συνασπισμών όπως το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», ή η NUPES το 2022, που τελικά καθόλου δεν «έφραξαν τον δρόμο στην ακροδεξιά».

Σε αντίθεση με αυτές τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, ελπίδα για τους λαούς, στη Γαλλία, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, ο προσανατολισμός σύγκρουσης με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να μπουν εμπόδια σε αντιδραστικές εξελίξεις και να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής!

Κόμμα Λεπέν _ “Εθνική Συσπείρωση”

Η ακροδεξιά εφεδρεία του συστήματος
είναι το "αρνάκι" των επιχειρηματικών ομίλων

Ο επικεφαλής του κόμματος της Λεπέν στις βουλευτικές εκλογές, Ζ. Μπαρντελά, διαβεβαιώνει ότι θα τηρήσει τις «διεθνείς δεσμεύσεις» της Γαλλίας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ  Η ακροδεξιά εφεδρεία του γαλλικού αστικού πολιτικού συστήματος, η «Εθνική Συσπείρωση» (RN) της Μαρίν Λεπέν, μετά από τόσα χρόνια «αντιακροδεξιών» μετώπων σε προεδρικές, βουλευτικές και τοπικές εκλογές στη Γαλλία, που τάχα θα της έφραζαν τον δρόμο, ετοιμάζεται πλέον να παίξει και τον ρόλο του «κόμματος εξουσίας», καθώς αναμένεται να πάρει την πρώτη θέση στις βουλευτικές εκλογές και να εκλέξει τους περισσότερους βουλευτές, αποκτώντας τον πρώτο λόγο για την πρωθυπουργία.

Ούτε αυτή η εξέλιξη είναι βέβαια κεραυνός εν αιθρία,
αντίθετα προετοιμάζεται εδώ και χρόνια.

Μέσα σε όλη αυτήν την πορεία, η RN - με τη βοήθεια αστικών επιτελείων και των άλλων κομμάτων - επιχειρούσε να διατηρεί ένα δήθεν «αντισυστημικό» προσωπείο, την ίδια ώρα που έκανε όλες τις αναγκαίες «προσαρμογές» στα βασικά στρατηγικά ζητούμενα του γαλλικού κεφαλαίου, λειαίνοντας κάποιες «γωνίες», διαδικασία που συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση σήμερα, μετά τις ευρωεκλογές και ενόψει των πρόωρων βουλευτικών εκλογών.

Οι ίδιες οι πράξεις και οι θέσεις του κόμματος της Λεπέν βέβαια επιβεβαιώνουν ότι αποτελεί δύναμη του συστήματος, στρατευμένη στην αντιλαϊκή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου.

Χαρακτηριστικά

·  Εδώ και χρόνια το κόμμα της Λεπέν έχει προχωρήσει στην λεγόμενη «αποδιαβολοποίηση». Τι το διαβολικό έλεγε η Λεπέν όταν υποτίθεται ότι ήταν πιο σκληρή; Ελεγε μεταξύ άλλων ότι πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα η συμμετοχή της Γαλλίας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη (στο όνομα βέβαια της καλύτερης υπεράσπισης των συμφερόντων του γαλλικού κεφαλαίου, και όχι αμφισβητώντας την εξουσία του). Σήμερα, πλέον, δεν υπάρχουν ούτε αυτοί οι «αστερίσκοι» που έμπαιναν πριν κάποια χρόνια. Τώρα ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της Λεπέν απαντά χωρίς περιστροφές ότι δεν τίθενται ζητήματα όπως δημοψήφισμα για την ΕΕ.

·  Πρόσφατα η Λεπέν μαζί με τον υποτιθέμενο μεγάλο αντίπαλό της, Πρόεδρο της Γαλλίας Εμ. Μακρόν, ψήφισαν το αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο το οποίο ουσιαστικά «συγχρονίζει» τη γαλλική νομοθεσία με τη σκληρή, ρατσιστική πολιτική της ΕΕ ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες.

·  Τις προηγούμενες μέρες το κόμμα της Λεπέν προσάρμοσε περαιτέρω το πολιτικό του πρόγραμμα. Ετσι, κάποια κομμάτια αυτού του προγράμματος διαγράφηκαν. Ποιο ήταν ένα από αυτά; Η αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Αλλωστε, ακόμα και αυτήν την πρόταση η Λεπέν την τοποθετούσε χρονικά ύστερα από τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Μία μικρή παρένθεση, για να θυμόμαστε κάποια πράγματα: Το 1966 η Γαλλία, επί προεδρίας του συντηρητικού Σαρλ Ντε Γκωλ, αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, στο οποίο επανήλθε το 2009. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι κατά καιρούς προτάσεις της Λεπέν αποτελούσαν επιλογές τμημάτων της άρχουσας τάξης στην Γαλλία και απηχούσαν «προβληματισμούς» των καπιταλιστών της για το πώς εξασφαλίζονται τα συμφέροντά τους στην κούρσα του διεθνούς ανταγωνισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο Ντε Γκωλ, ανακοινώνοντας το 1966 την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, διαβεβαίωνε ότι «δεν πρόκειται για ρήξη, αλλά για προσαρμογή»...

"Κόκκινη γραμμή"
οι "διεθνείς δεσμεύσεις" της Γαλλίας

Ακόμα πιο χαρακτηριστικές είναι οι διαβεβαιώσεις που έδωσε τις προηγούμενες μέρες αναφορικά με τις «διεθνείς δεσμεύσεις» τις χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ ο Ζορντάν Μπαρντελά, επικεφαλής της RN στις βουλευτικές εκλογές και υποψήφιος για την πρωθυπουργία.

"Έχω μια κόκκινη γραμμή. Δεν σχεδιάζω να αμφισβητήσω τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Γαλλία σε διεθνές επίπεδο, διότι υπάρχει ζήτημα αξιοπιστίας προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ", τόνισε ο Μπαρντελά μιλώντας στην έκθεση άμυνας και ασφάλειας Eurosatory στο Βιλπέντ, στα προάστια του Παρισιού.

Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο «εξαιρετικά βαρύ διεθνές πλαίσιο» που έχει δημιουργηθεί σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, «στις πύλες της Ευρώπης», εκφράζοντας μάλιστα την ευχή «η Ουκρανία να μπορεί να έχει στη διάθεσή της πυρομαχικά και εξοπλισμό, όλα αυτά τα οποία έχει ανάγκη για να κρατήσει το μέτωπο».

Η δε κριτική που έκανε απέναντι στην κυβέρνηση ήταν ότι «η οικονομία πολέμου που εφαρμόστηκε εδώ και δύο χρόνια από τον Εμανουέλ Μακρόν είναι αρκετά ελαφριά», με τον Μπαρντελά να αναγγέλλει πως «σκοπεύω να συνεχίσω αυτήν την προσπάθεια επανεξοπλισμού της χώρας, σε ό,τι αφορά τις αμυντικές της δυνατότητες, την αύξηση του προϋπολογισμού του στρατού, τις δημοσιονομικές προσπάθειες που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια και τις οποίες στηρίξαμε»!

Τάξη και ηρεμία...

Οι διαβεβαιώσεις ότι το κόμμα της Λεπέν θα τα δώσει όλα για την υπεράσπιση των γαλλικών μονοπωλίων και των στρατηγικών τους επιλογών και στόχων πέφτουν βροχή τις τελευταίες μέρες:

·     Η ίδια η ηγέτης της RN, Μαρίν Λεπέν, δήλωσε πριν λίγες μέρες ότι αν νικήσει στις βουλευτικές θα «συγκατοικήσει» με την προεδρία του Μακρόν, αφού όπως είπε «σέβομαι τους θεσμούς. Δεν αναζητώ θεσμικό χάος»! Διαβεβαίωσε ότι είναι πανέτοιμη για συνεργασία με την προεδρία Μακρόν και ότι δεν θα ζητήσει την παραίτησή του σε περίπτωση επικράτησής της, «απλώς θα υπάρξει συγκατοίκηση». Επεσήμανε ακόμα ότι «ενσαρκώνουμε την τάξη και την ηρεμία», προσθέτοντας πως «δεν διοργανώσαμε ποτέ διαδήλωση ενάντια στα αποτελέσματα των εκλογών»...

·     Πρόσφατα η Λεπέν έσπευσε επίσης να «καθησυχάσει» τους μεγαλοεπιχειρηματίες μιλώντας στη «Φιγκαρό», όπου δήλωσε ότι «οι χρηματοοικονομικές αγορές δεν κατανοούν πραγματικά το σχέδιό μας. Εχουν ακούσει μόνο την καρικατούρα του σχεδίου μας. Οταν διαβάσουν γι' αυτό, θα το βρουν αρκετά λογικό».

Την ίδια στιγμή, οι «Financial Times» επικαλούνταν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες «τέσσερα ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων και τραπεζίτες δήλωσαν ότι η "Αριστερά" (σ.σ. εννοώντας τον σοσιαλδημοκρατικό συνασπισμό του "Νέου Λαϊκού Μετώπου") θα ήταν ακόμα χειρότερη για τις επιχειρήσεις από τις μη χρηματοδοτούμενες φοροελαφρύνσεις και τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Λεπέν».

Κάνουν πάρτι οι επιχειρηματικοί όμιλοι

·        Στέλεχος επιχείρησης, μιλώντας στην εφημερίδα, υποστήριξε ότι «οι οικονομικές πολιτικές της RN είναι περισσότερο μια "κενή πλάκα" στην οποία οι επιχειρήσεις πιστεύουν πως μπορούν να δώσουν ώθηση προς τη σωστή κατεύθυνση».

·        Αλλο στέλεχος επιχειρήσεων σχολίασε ότι «αν μου λέγατε πριν δυο βδομάδες πως ο επιχειρηματικός κόσμος θα υποστήριζε την RN και δεν θα υπολόγιζε τον Μακρόν, δεν θα το πίστευα».

·        Ο Jean - Philippe Tanguy, στέλεχος της RN και μέλος του οικονομικού επιτελείου του κόμματος, δήλωσε ότι τον προσεγγίζουν επενδυτές, στελέχη εταιρειών και διαφόρων επιχειρηματικών επιτελείων που ζητούν ενημέρωση για τα σχέδια της RN. «Τους είπαμε ότι η RN θα τηρήσει την ίδια γραμμή για τα ελλείμματα και θα παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο», διαβεβαίωσε, συμπληρώνοντας ότι «οι αγορές θα είναι αυστηρές εναντίον μας, επομένως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να το κάνουμε».

·        Χαρακτηριστικές είναι και οι δεσμεύσεις της RN για την «προστασία της οικονομίας μας από τον αθέμιτο ανταγωνισμό» αλλά και την «αναθεώρηση των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου που δεν σέβονται τα συμφέροντα της Γαλλίας», προτεραιότητες που δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από όσα διατυπώνει και ο κυβερνητικός συνασπισμός του Μακρόν, αφού αφετηρία αποτελεί η υπεράσπιση των γαλλικών μονοπωλίων και της θέσης τους στον εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό, με «ένα το κρατούμενο» σε κάθε περίπτωση την αντεργατική επίθεση κράτους και εργοδοσίας.

"ΝΕΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ"
Ξαναζεσταμένη σοσιαλδημοκρατική σούπα...
με διαβεβαιώσεις "αποτελεσματικότητας"
για το κεφάλαιο

Όπλα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, φορολογική σταθερότητα για τις επιχειρήσεις, μεγαλύτερη «αξιοποίηση» της ιδιωτικής Υγείας κ.ά. περιλαμβάνονται στο... «προοδευτικό» πρόγραμμα του Μετώπου. Στο όνομα της περιβόητης... «αντιμετώπισης της ακροδεξιάς», μπροστά στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, επανεμφανίστηκε ο σοσιαλδημοκρατικός εκλογικός συνασπισμός του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), της «Ανυπότακτης Γαλλίας» (LFI), του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ (PCF) και των Οικολόγων, με την ονομασία «Νέο Λαϊκό Μέτωπο».

Οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις είχαν συγκροτήσει εκλογικό συνασπισμό και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές (NUPES), καθώς είναι χρόνια η προσπάθεια συγκρότησης ενός «εναλλακτικού» σοσιαλδημοκρατικού πόλου για την αστική διακυβέρνηση στη Γαλλία, μετά την καταβαράθρωση του PS εξαιτίας της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής που προώθησαν οι κυβερνήσεις του.

Το πόσο... «προοδευτικό» είναι το εν λόγω μέτωπο βέβαια φαίνεται όχι μόνο από τον ρόλο που έχουν παίξει οι δυνάμεις του στην προώθηση της αντιλαϊκής επίθεσης και στον αποπροσανατολισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά και στις σημερινές θέσεις του μπροστά στις εκλογές.

Την περασμένη Πέμπτη, στην εκδήλωση που οργάνωσαν η Medef και άλλες εργοδοτικές οργανώσεις για να παρουσιαστούν οι προτάσεις των κομμάτων ενόψει των εκλογών, οι εκπρόσωποι του «Μετώπου» έτρεξαν να προλάβουν παρεξηγήσεις για το οικονομικό του πρόγραμμα και καθησυχάζοντας τους μεγαλοεπιχειρηματίες ξεκαθάρισαν π.χ. ότι «δεν θα αλλάξει το φορολογικό πλαίσιο για το 92% των επιχειρήσεων»!

Κάλεσαν τις εργοδοτικές οργανώσεις σε συνεργασία για ένα «νέο παραγωγικό σύμφωνο», ζητώντας «επιβεβαίωση της κυριαρχίας μας», δηλαδή αναβαθμισμένη υπεράσπιση της θέσης των γαλλικών μονοπωλίων στην Ευρώπη και στον κόσμο, με παράλληλη διασφάλιση της περιβόητης «κοινωνικής ειρήνης».

Αυτό για το οποίο επέκριναν τις κυβερνήσεις Μακρόν οι εκπρόσωποι του «Μετώπου» ήταν για... «αναποτελεσματικότητα» και «αδιέξοδο», προσπερνώντας τον ενθουσιασμό των επιχειρηματιών για όλες τις «μεταρρυθμίσεις» που προχώρησαν τα τελευταία χρόνια, όταν π.χ. η Medef μιλούσε για «εκπληκτικές ευκαιρίες» (όπως υποδέχτηκε όλα τα αντιασφαλιστικά μέτρα που προώθησε η κυβέρνηση Μακρόν).

Δούλεμα ψιλό γαζί
με τις... "ενέργειες ρήξης"

Σε ποιες αγωνίες απαντούν οι προτάσεις του «Μετώπου» αποτυπώνεται όμως και στις λεγόμενες «πρώτες 20 ενέργειες ρήξης» που έδωσε στη δημοσιότητα πριν από λίγες μέρες.

Σε αυτές περιλαμβάνεται π.χ. κεφάλαιο για την «Κατάργηση των προνομίων των δισεκατομμυριούχων», με μέτρα όμως στα οποία, όσο κι αν ψάξει κανείς συγκεκριμένες προτάσεις για δραστική αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου, δεν θα βρει παρά διατυπώσεις για «την ένταση της προοδευτικότητας του φόρου εισοδήματος σε 14 δόσεις» (ενώ βέβαια είναι παντού πασίγνωστα τα πάμπολλα «εταιρικά» παραθυράκια με τα οποία η αστική τάξη αποφεύγει τον φόρο εισοδήματος).

Αλλά και οι διακηρύξεις του «Μετώπου» για θετικές αλλαγές στα συνταξιοδοτικά - ασφαλιστικά θέματα, περισσότερο με αόριστα ευχολόγια μοιάζουν... Στις «ενέργειες ρήξης» για την Κοινωνική Ασφάλιση περιλαμβάνονται γενικά διατυπώσεις, όπως μια «επιβεβαίωση του κοινού στόχου για το δικαίωμα σε σύνταξη στα 60», μια (αόριστη) «διαμόρφωση των εργοδοτικών κοινωνικών εισφορών», αλλά και «δημιουργία μιας πρόσθετης εισφοράς πάνω στους υψηλούς μισθούς»...

Όταν ήταν σε εξέλιξη οι μεγαλειώδεις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις κατά του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης Μακρόν, οι συνιστώσες του «Μετώπου» μιλούσαν για «πραξικόπημα» από την κυβέρνηση. Τώρα δεν μιλούν για κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων αλλά για... «επανεξέτασή» τους. Μάλιστα, το «Μέτωπο» υπερθεματίζει για την «προηγούμενη κατάσταση» λες και όσα ίσχυαν πριν από την τελευταία «μεταρρύθμιση» δεν ήταν η συνέχεια της αντιασφαλιστικής και αντεργατικής νομοθεσίας που διαμόρφωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις...

«Είμαστε οι μόνοι που λέμε» ότι «θα επιστρέψουμε στην κατάσταση που υπήρχε πριν» από την τελευταία μεταρρύθμιση, τόνιζε προ ημερών μιλώντας στο «France Info» ο επικεφαλής του ΓΚΚ, Φ. Ρουσέλ.

Όμως, οι εργαζόμενοι «λούζονται» τις συνέπειες μιας ολόκληρης αντιλαϊκής στρατηγικής και όχι απλά μιας μόνο μεταρρύθμισης: Για παράδειγμα, μία από τις «τομές» της «κατάστασης πριν» που τέθηκαν σε εφαρμογή τα τελευταία χρόνια (βλ. με τη μεταρρύθμιση Τουρέν, το 2013) ήταν η δημιουργία «Επιτροπής Σοφών» (με τον τίτλο «Συμβούλιο Προσανατολισμού των Συντάξεων») που συστήνει αναπροσαρμογές στο ύψος ή και στον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων με βάση την εξέλιξη του ΑΕΠ. Αλλά αυτά και τα όσα αυτά συνεπάγονται για τις συντάξεις και μια σειρά άλλες παροχές των εργαζομένων, το «Μέτωπο» δεν τα αγγίζει...

"Επιδιόρθωση" Υγείας
με "ιδιωτικές κλινικές"

Χαρακτηριστικές είναι και οι προτάσεις του «Μετώπου» για την υγειονομική περίθαλψη, όπου διακηρύσσεται η άφιξη ενός «Μεγάλου Νόμου για την Υγεία», με τον οποίο όπως φαίνεται στόχος είναι όχι η έξωση των ιδιωτών από έναν τομέα τόσο κρίσιμο για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά η σημαντικότερη... «αξιοποίησή» τους. Ετσι, προβλέπεται π.χ. η «αποκατάσταση εφημεριών με φροντιστές liberaux (σ.σ. ελεύθερους επαγγελματίες) στα Κέντρα Υγείας» αλλά και «η προετοιμασία για άνοιγμα ιδιωτικών κλινικών συμμετέχοντας σε εφημερίες»...!

Στο ίδιο πλαίσιο, διατυπώνεται πρόταση για «διοργάνωση συνεδρίου διάσωσης του δημόσιου νοσοκομείου», με θέμα την «επανεξέταση της εργασίας τη νύχτα και τα Σαββατοκύριακα για το προσωπικό». Μάταια βέβαια ψάχνει ο αναγνώστης του προγράμματος του «Μετώπου» έστω γενικές διατυπώσεις για νέες προσλήψεις προσωπικού με σταθερή σχέση εργασίας...

Όπλα στην Ουκρανία
και "αποστολή κυανόκρανων"

Τέλος, στο θέμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, το «Μέτωπο» συντάσσεται και αυτό με τη στήριξη της κυβέρνησης Ζελένσκι, μεταξύ άλλων «με παράδοση των απαραίτητων όπλων», όπως αναφέρει. Ενδεικτική είναι και η πρόταση για «αποστολή κυανοκράνων για τη διαφύλαξη των πυρηνικών σταθμών» στην Ουκρανία, με φόντο τις προτάσεις της κυβέρνησης Μακρόν για πιθανή αποστολή «δυτικών» στρατευμάτων στην Ουκρανία.

Βέβαια, όσο κι αν οι κυανόκρανοι αποκαλούνται «ειρηνευτικά σώματα», ο ρόλος που αναλαμβάνουν τέτοιες αποστολές κάθε άλλο παρά τις ανάγκες των λαών για ειρήνη εξυπηρετούν, όπως δείχνουν παραδείγματα σε όλο τον πλανήτη. Στην πραγματικότητα το «Μέτωπο» φτάνει να «προτείνει» το πώς θα σερβιριστεί καλύτερα η βαθύτερη εμπλοκή της Γαλλίας στον πόλεμο, με το κατάλληλο περιτύλιγμα («κυανόκρανοι του ΟΗΕ») και το κατάλληλο πρόσχημα («διαφύλαξη των πυρηνικών σταθμών»). Στο δε 24σέλιδο που δόθηκε στη δημοσιότητα από το «Μέτωπο», το ακρωνύμιο ΝΑΤΟ είναι ζήτημα αν αναφέρεται έστω μία φορά...

 

Ξύπνα γρήγορα Αντιγόνη _Μην τους ακούς... Μην ακούς ούτε και μένα όταν θα κάνω την επόμενη “διάλεξη” — Jean Anouilh

Réveille toi vite, Antigone, sois heureuse \ La vie n'est pas ce que tu crois.
C'est une eau que les jeunes gens laissent couler sans le savoir, entre leurs doigts ouverts. Ferme tes mains, ferme tes mains, vite. Retiens-la.
Tu verras cela deviendra une petite chose dure & simple qu'on grignote, assis au soleil. Ils te diront tous le contraire parcequ'ils ont besoin de ta force et de ton élan. Ne les écoute pas... Ne m'ecoute pas quand je ferai mon prochain discours.
Ce ne sera pas vrai...!! RIEN N EST VRAI QUE CE QU ON NE DIT PAS.... Tu l'apprendras toi aussi, trop tard, la vie c'est un livre qu'on aime, c'est un enfant qui joue à vos pieds, un outil qu'on tient bien dans sa main, un banc pour se reposer le soir devant sa maison.
Tu vas me mépriser encore, mais de découvrir cela, tu verras, c'est la consolation dérisoire de vieillir, LA VIE, CE N EST PEUT ETRE TOUT DE MEME QUE LE BONHEUR... ♪♫•**•.¸ ♪♫•**•. ♪♫ •* * • . ¸ ♪♫ •**•.¸♥

__Ξύπνα γρήγορα Αντιγόνη, να είσαι χαρούμενη.
__Η ζωή δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Είναι το νερό που οι νέοι αφήνουν να κυλήσει χωρίς να το ξέρουν, ανάμεσα στα ανοιχτά τους δάχτυλα.
__Κλείστε τα χέρια σας, κλείστε τα χέρια σας, γρήγορα.

Κράτα το πίσω. Θα δεις ότι θα γίνει ένα σκληρό και απλό μικρό πράγμα που θα το τσιμπήσεις, καθισμένος στον ήλιο.
Όλοι θα σου πουν το αντίθετο γιατί χρειάζονται τη δύναμη και την ορμή του.
Μην τους ακούς... Μην ακούς ούτε και μένα όταν θα κάνω την επόμενη “διάλεξη”.

Δεν θα είναι αλήθεια...!! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΣ...
Θα το μάθεις κι εσύ αργά, η ζωή είναι ένα βιβλίο που αγαπάς, είναι ένα παιδί που παίζει στα πόδια σου, ένα εργαλείο που το κρατάει κανείς καλά στο χέρι του, ένα παγκάκι για να ξεκουραστείς το βράδυ μπροστά στο σπίτι κάποιου.
Ακόμα θα με περιφρονείς, αλλά να το ανακαλύψεις αυτό, θα δεις, είναι η γελοία παρηγοριά του γήρατος.

Η ΖΩΗ, είναι πολύπλευρη ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ όπως ακριβώς και Η ΕΥΤΥΧΙΑ....! ♪♫•**•.¸ ♪♫•**•. ♪♫ •* * • . ¸ ♪♫ •**•.¸♥

Η Αντιγόνη είναι ένα μονόπρακτο του Jean Anouilh που παίχτηκε για πρώτη φορά στο Théâtre de l'Atelier στο Παρίσι στις 4 Φεβρουαρίου 1944, κατά τη γερμανική Κατοχή, σε σκηνικά, σκηνικά και κοστούμια του André Barsacq. Ξαναγράφοντας το ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, είναι μέρος της σειράς Nouvelles Pièces noires (νέα μαύρα κομμάτια),  Jézabel (με βάση το πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης _πριγκίπισσα της Τύρου και της Σιδώνας, 1932), Roméo et Jeannette (1946) και Médée -Μήδεια (1953).
Το έργο είναι _φυσικά εμπνευσμένο από τον αρχαίο μύθο της Αντιγόνης, της κόρης του Οιδίποδα, αλλά είναι γραμμένο σε αντίθεση με τους κώδικες της ελληνικής τραγωδίας:

«Η Αντιγόνη του Σοφοκλή, που διαβάστηκε και ξαναδιαβάστηκε, και που πάντα ήξερα από καρδιάς, ήταν ένα ξαφνικό σοκ για μένα στον πόλεμο, την ημέρα των μικρών κόκκινων αφισών. Το ξαναέγραψα με τον δικό μου τρόπο, με την απήχηση της τραγωδίας που βιώναμε τότε»
                          — Jean Anouilh.

Η Αντιγόνη είναι κόρη του Οιδίποδα και της Ιοκάστης (μητέρας και γυναίκας του Οιδίποδα), ηγεμόνων της Θήβας. Μετά την αυτοκτονία της Ιοκάστης και την εξορία του Οιδίποδα, τα δύο αδέρφια της Αντιγόνης, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, αλληλοσκοτώθηκαν για τον θρόνο της Θήβας. Ο Κρέοντας, αδερφός της Ιοκάστης, είναι - ως τέτοιος - ο νέος βασιλιάς και αποφάσισε να προσφέρει την ταφή μόνο στον Ετεοκλή και όχι στον Πολυνείκη, που χαρακτηρίζεται ως τραμπούκος και προδότης. Προειδοποιεί με διάταγμα ότι όποιος τολμήσει να θάψει το σώμα του αποστάτη θα τιμωρηθεί με θάνατο. Κανείς δεν τολμά να αψηφήσει την απαγόρευση και το πτώμα της Πολυνίκης εγκαταλείπεται στον ήλιο και στους σκουπιδιάρηδες.

Μόνο η Αντιγόνη αρνείται αυτή την κατάσταση. Παρά την απαγόρευση του θείου της Κρέοντα, πηγαίνει αρκετές φορές στο σώμα του αδελφού της και προσπαθεί να το θάψει καλύπτοντας το με χώμα. Η Ισμήνη, η αδερφή του, δεν θέλει να την συνοδεύσει γιατί φοβάται τον Κρέοντα και τον θάνατο.

Η Αντιγόνη πιάνεται στα πράσα από τους φρουρούς του βασιλιά. Ο Κρέοντας αναγκάζεται να εφαρμόσει τη θανατική ποινή. Μετά από μια μακρά συζήτηση με τον θείο της για τον σκοπό της ύπαρξης και της ζωής, καταδικάζεται να ταφεί ζωντανή. Αλλά τη στιγμή που ο τάφος πρόκειται να σφραγιστεί, ο Κρέοντας μαθαίνει ότι ο γιος του, ο Αίμονας, αρραβωνιαστικός της Αντιγόνης, ζήτησε να τον κλείσει με την αγαπημένη του. Όταν ο τάφος ανοίγεται ξανά, η Αντιγόνη έχει κρεμαστεί με τη ζώνη της και ο Αίμονας, φτύνοντας στο πρόσωπο του πατέρα της, ανοίγει το στομάχι της με το σπαθί του. Απελπισμένη για την εξαφάνιση του γιου που λάτρευε, η Ευρυδίκη, η γυναίκα του Κρέοντα, της κόβει το λαιμό.

Ο Jean Anouilh έγραψε το έργο μεταξύ Ιούλη 1941 και 1942, _όπως λέει ο ίδιος «υπό το πρίσμα των πρώτων αντιστασιακών πράξεων», από το αριστούργημα του Σοφοκλή κυρίως ως παραλλαγή, για την εξουσία και την εξέγερση ενάντια στον κατακτητή. Ένα από αυτά τα ορόσημα είναι η αποτυχημένη δολοφονία του Pierre Laval και του Marcel Déat από τον αντιστασιακό Paul Collette στις 27-Αυγ-1941 (σσ. αστό αλλά ορκισμένο εχθρό των προσκυνημένων του Vichy). Αυτή η πράξη καταδικασμένη σε αποτυχία φαίνεται ότι ήταν ένα σημαντικό στοιχείο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων.

Όπως εξηγεί στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης, ο Anouilh, που θαύμαζε το έργο του Σοφοκλή από την εφηβεία του, κατά τη διάρκεια του πολέμου διαπίστωσε ότι τα θέματά του –το άτομο που αντιστέκεται στις δυνάμεις του κατακτητή– αποκτούν διαφορετικό φως. Σε αντίθεση με τον κλασικό συγγραφέα που απεικόνισε τον αγώνα των ανθρώπων ενάντια στους θεούς και το πεπρωμένο, ο Anouilh εξανθρωπίζει τον μάταιο αγώνα των χαρακτήρων του, με τις παρούσες δυνάμεις να είναι ό,τι πιο ανθρώπινο: υποκρισία, εγωισμός και υπερηφάνεια.

Μετά την επικύρωση της γερμανικής διοίκησης για τη λογοκρισία, το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στις 4-Φεβ-1944 στο Théâtre de l'Atelier του André Barsacq. Φίλος του συγγραφέα, ανέβασε αρκετά από τα έργα του, όπως το Le Bal des voleurs (1938), το Le Rendez-vous de Senlis (1941) και το Eurydice (1941). Ο Barsacq είναι επίσης ο δημιουργός των σκόπιμα μοντέρνων σκηνικών και κοστουμιών.
Ο βασιλιάς (Κρέοντας) εγκατέλειψε το toga του για ένα φράκο, η Αντιγόνη και η Ισμήνη φορούν κομψά φορέματα, ασπρόμαυρα αντίστοιχα, οι φρουροί φορούν μακριά μαύρα αδιάβροχα (παρόμοια με αυτά που φορούσαν οι πολιτοφύλακες και αντίστοιχα η Γκεστάπο).

Κύριοι χαρακτήρες

·         Αντιγόνη: κόρη του Οιδίποδα, αδερφή του Ετεοκλή, της Πολυνίκης και της Ισμήνης, αυτή η νεαρή μοντέρνα κοπέλα είναι η ηρωίδα του έργου. Περιγράφεται ως «pas assez coquette όχι αρκετά κοκέτα» από τους γύρω της. Αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να έχει μια σιδερένια θέληση (που θα την ωθήσει να αντιμετωπίσει τον θείο της Κρέοντα ενώ προσπαθεί να θάψει τον αδελφό της).

·         Κρέοντας: αδελφός της Ιοκάστης, νόμιμος βασιλιάς της Θήβας μετά τον θάνατο των δύο εχθρών πριγκήπων, ο Κρέοντας είναι ένας ηλικιωμένος, στοχαστικός και θαρραλέος κυρίαρχος. Μας περιγράφεται ως μόνος \ μοναχικός _Créon est seul, αφιερώνοντας έτσι τον εαυτό του ολοκληρωτικά στη κυριαρχία του, για την οποία αναλαμβάνει τις απαραίτητες θυσίες όπως η τιμωρία του Πολυνείκη η εκτέλεση της Αντιγόνης κλπ.

·         Ισμήνη: Η αδερφή της που αγαπά πολύ (αν τη σκοτώσεις, θα πρέπει να με σκοτώσεις μαζί της!), αλλά τελικά δεν είναι πολύ γενναία προς το τέλος της ιστορίας. Παρόλα αυτά, παραμένει ένα όμορφο, «στιλάτο» και λογικό νεαρό κορίτσι (έχω δίκιο πιο συχνά από εσένα!).

·         Αίμονας (Ναι Αντιγόνη, σε αγαπώ –με τρελαίνεις σαν γυναίκα) πίστη που θα τον οδηγήσει στην αυτοκτονία και θα τον κάνει να περιφρονήσει τον πατέρα του, τον οποίο θαύμαζε πολύ πριν (ανατροπή στα ινδάλματα).

Δευτερεύοντες χαρακτήρες

·         Η νταντά: η ηλικιωμένη κυρία που την αποκαλούσαν και Nounou (Νάνι) από τα κορίτσια που φροντίζει.

·         Ο Πρόλογος \ Χορός: από τα έργα της αρχαίας Ελλάδας, αυτή η «οντότητα» παρεμβαίνει στην αρχή του κειμένου για να μας πει το πλαίσιο του έργου και να μας συστήσει τους χαρακτήρες που εξελίσσονται σε αυτό. Από την αρχή αποκαλύπτει εκ των προτέρων το τραγικό τέλος των χαρακτήρων. Επανεμφανίζεται στη συνέχεια σε όλο το έργο για να προωθήσει την αφήγηση ή να φέρει έναν χαρακτήρα σε προβληματισμό.

·         Ευρυδίκη: η γυναίκα του Κρέοντα …περνά τις μέρες της πλέκοντας ρούχα για τους φτωχούς της Θήβας. Η τελευταία στο τέλος του έργου κόβει το λαιμό της όταν μαθαίνει τον θάνατο του γιου της.

·         Οι τρεις φρουροί: επιφορτισμένοι με τη φύλαξη του πτώματος του Πολυνείκη.

·         Η Σελίδα του Βασιλιά

·         Ο αγγελιοφόρος

1944
Η υποδοχή ήταν μάλλον ευνοϊκή, βλέποντας κάποιοι στην Αντιγόνη την αλληγορία της αναγκαίας εξέγερσης ενάντια στην αδικία. Η Simone Fraisse γράφει ότι «το πνεύμα της Αντίστασης αναγνώρισε τον εαυτό της σε αυτήν».

Η Αντιγόνη γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ιδίως με δεδομένες τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες πραγματοποιήθηκαν οι παραστάσεις (θέατρα παγωμένα –χωρίς θέρμανση, διακοπές ρεύματος κ.λπ.). Ο Anouilh θυμάται ότι «η αίθουσα ήταν γεμάτη κάθε βράδυ, υπήρχαν πολλοί Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Τι σκεφτόντουσαν; Πιο διορατικός, ένας Γερμανός, ο Friedrich Sieburg, συγγραφέας του Dieu est-il Français? (είναι ο θεός Γάλλος;), ειδοποίησε, μου είπαν, το Βερολίνο, λέγοντας ότι παιζόταν ένα έργο στο Παρίσι που θα μπορούσε με τους στρατιώτες να συνωστίζονται εκεί. Ο Barsacq κλήθηκε αμέσως στο Propagandastaffel όπου τον κατηγόρησαν ότι έπαιξε έργο χωρίς να ζητήσει άδεια από τις αρχές _θέμα σοβαρό που επίσυρε φυλάκιση ... αυτός τον l’imbécile -innocent _αθώο ανόητο, το έργο είχε εγκριθεί νωρίτερα το 1941 - έδειξε το σφραγισμένο χειρόγραφό του, ωστόσο, του προτάθηκε να κόψει κομμάτια.

Ο κυρίαρχος τύπος εκφράζει τον ενθουσιασμό του για την επανεγγραφή ενός κλασικού όπως η Αντιγόνη. Στο L'Illustration, ο Olivier Queant θεωρεί ότι «από τον Racine, τίποτα δεν έχει γραφτεί τόσο όμορφα, τόσο μεγαλειώδες και τόσο βαθιά δεν πρόδωσε ποτέ τον Σοφοκλή τόσο καλά, σκόπιμα επιπλέον. […] Οι Giraudoux και Cocteau έχουν αναζωογονήσει, ανανεώνουν τα αιώνια θέματα.

Ο Anouilh, παρακολουθώντας πολύ στενά το αρχαίο θέατρο, το μεταμόρφωσε εντελώς του εμφύσησε άλλο πνεύμα ενώ από τεχνικής άποψης, τα σύγχρονα σκηνικά και κοστούμια, καθώς και οι ερμηνείες των ηθοποιών επαινούνται ευρέως.

Η Αντιγόνη συμμερίζεται την άποψη για τη συμβολική της σημασία, καθώς η καθεμία φαίνεται να βλέπει κάτι διαφορετικό στην ηθική της. Ενώ κάποιοι πιστεύουν ότι θα ενθάρρυνε τη συνεργασία εξανθρωπίζοντας τον χαρακτήρα του Κρέοντα, άλλοι αντιλαμβάνονται στον θάνατο της ως άρνηση του συμβιβασμού με τον εχθρό. Οι ακροδεξιές εφημερίδες, όπως η Je Suis Partout, χαιρέτησαν το έργο για το τέλος του (την συντριβή της εξέγερσης και την αποκατάσταση της τάξης): «Η Αντιγόνη, μικρή θεά της αναρχίας, με το να αντισταθεί ενάντια στον νόμο του Κρέοντα, δεν θα είναι μόνο ενάντια στον νόμο, αλλά και εξέγερση της αγνότητας ενάντια στα ψέματα των ανθρώπων, της ψυχής ενάντια στη ζωή, μια παράλογη και χωρίς έννοια εξέγερση αλλά τρομερά επικίνδυνο για το είδος, αφού στη ζωή των κοινωνιών οδηγεί σε αταξία και χάος και στη ζωή των ανθρώπων οδηγεί στην αυτοκτονία» (Alain Laubreaux, Φεβ-1944).

Άλλοι, όπως η αντιστασιακή εφημερίδα Les Lettres françaises, πιστεύουν ότι το έργο προωθεί τη συμπαιγνία με τους Γερμανούς, μέσω της απαισιοδοξίας που αναδύεται:
«Μεταξύ του Κρέοντα και της Αντιγόνης εγκαθιδρύεται μια τέλεια αρμονία, μια ταραγμένη συνενοχή. [Επειδή περιφρονεί τους άντρες], η Αντιγόνη τρέχει να αυτοκτονήσει. Επειδή τους περιφρονεί, ο Κρέοντας τους καταπιέζει και τους υποτάσσει. Ο παγωμένος τύραννος και η εξυψωμένη νεαρή κοπέλα φτιάχτηκαν ο ένας για τον άλλον… Η απελπισμένη προφορά της Αντιγόνης του Jean Anouilh κινδυνεύει να παρασύρει μερικούς σε αυτή την εποχή που ανατέλλει η αντίσταση, την ώρα της περιφρόνησης και της απελπισίας. Αλλά υπάρχει στην απόγνωση και στην άρνηση και στον συναισθηματικό και ολοκληρωτικό αναρχισμό ενός Ανούιγ και των αδελφών του σε όπλα και πνεύματα, το μικρόβιο των απείρως σοβαρών κινδύνων... “Με την απόλαυση της «απόγνωσης» και το συναίσθημα των πάντων, της ανοησίας και του παραλογισμού του κόσμου, φτάνουμε να δεχτούμε, να ευχηθούμε, να επευφημήσουμε la première poigne _χειραψία με τον εχθρό»”

Μέσα από το πρίσμα της ελεύθερης Γαλλίας, κατακρίνουν τον Ανούιγ ότι εφησυχάζει προς τον κατακτητή, που σύμφωνα με τους επικριτές του συμβολίζεται από τον χαρακτήρα του Κρέοντα, _στρατάρχη Πετέν. Πράγματι, ο Κρέοντας δεν είναι πια ο τύραννος του Σοφοκλή, αλλά ένας πραγματιστής βασιλιάς, συντετριμμένος από το καθήκον που έχει απέναντι στο λαό του και διχασμένος από την αγάπη που τρέφει για την ανιψιά του. Για τον André Breton, η Αντιγόνη «είναι ένα άδοξο έργο, το έργο ενός Waffen-SS» (Les Lettres françaises, 1944)7.

Αρκετές προσωπικότητες των αστών έρχονται να διασώσουν τον Ανούιγ και την Αντιγόνη του. Ο Στρατηγός Koenig, αναφωνεί «είναι αξιοθαύμαστο! στο τέλος μιας παράστασης, ενώ ο Pierre Bénard στο Le Front national (εφημερίδα φιλικά προσκέιμενη στο ΚΚ Γαλλίας): «Μερικοί από τους φίλους μου είχαν καταγγείλει […] μια έμπνευση που θεωρούσαν χιτλερική. Από την πλευρά μου είχα βρει εκεί μια αντιφασιστική προφορά. Δεν μπορώ να δω στην Αντιγόνη ένα έργο αφιερωμένο στη δικτατορία»

Το έργο σε πολλές παραλλαγές ανέβηκε σε 20άδες ευρωπαϊκά θέατρα κατά τη διάρκεια του πολέμου και αργότερα

·         Η Katharine Cornell παρήγαγε και πρωταγωνίστησε σε μια παραγωγή του 1946 στο Εθνικό Θέατρο της Ουάσιγκτον, D.C. με τον Sir Cedric Hardwicke στο ρόλο του βασιλιά Κρέοντα και Bertha Belmore, Wesley Addy, Ruth Matteson, George Mathews Oliver Cliff, και Marlon Brando (αγγελιοφόρος), Michael Higgins κά. Έκτοτε έχει επανεκδοθεί πολλές φορές _το 1959, ανέβηκε στο East 74th Street Theatre στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.

·         5 χρόνια μετά την πρεμιέρα στο Théâtre de l'Atelier (1944), προς το τέλος της ναζιστικής κατοχής το έργο ανέβηκε από το θίασο Old Vic Theatre Company στο New Theatre, Λονδίνο (10-Φεβ-1949) σε παραγωγή Laurence Olivier, με τον ίδιο στα χορικά και Vivien Leigh ως Αντιγόνη,  Eileen Beldon Νοσοκόμα και άλλους σπουδαίους ηθοποιούς

·         Υπήρχε και μια αγγλόφωνη τηλεοπτική παραγωγή για το BBC το 1959 με πρωταγωνίστρια την Dorothy Tutin.

·         Το 1974, μια αμερικανική τηλεοπτική παραγωγή του έργου, παρουσιάστηκε στις Great Performances του PBS (με Geneviève Bujold και η Stacy Keach)

 Τα Λαϊκά Μέτωπα πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Ο φασισμός και ο ναζισμός αποτέλεσαν τη μορφή πολιτικής διαχείρισης που επέλεξαν η ιταλική και η γερμανική αστική τάξη αντίστοιχα, επιδιώκοντας να συντρίψουν τον εσωτερικό ταξικό εχθρό και ταυτόχρονα να προωθήσουν με πολεμικά μέσα την αναβάθμισή τους στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Είχε προηγηθεί ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, μετά από τον οποίο η μεν Γερμανία ως ηττημένη είχε υποστεί τις συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης των Βερσαλλιών και η Ιταλία, αν και βρισκόταν ανάμεσα στους νικητές του πολέμου, «αδικήθηκε» στη μεταπολεμική ιμπεριαλιστική μοιρασιά. Επίσης, οι δύο αστικές τάξεις αντιμετώπισαν την ορμητική άνοδο του εργατικού κινήματος με τη μορφή των καταλήψεων των εργοστασίων και των εργοστασιακών συμβουλίων στην Ιταλία και των εργατικών εξεγέρσεων στη Γερμανία.

Μετά την επικράτηση του ναζισμού, η 13η Σύνοδος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) (1933) επεξεργάστηκε τη στρατηγική των αντιφασιστικών - λαϊκών μετώπων. Η νέα στρατηγική επικυρώθηκε από το 7ο Συνέδριο της ΚΔ (1935) και προέβλεπε τη συνεργασία με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές δυνάμεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

α) Ο αστικός κρατικός μηχανισμός να είναι τόσο εξασθενημένος, ώστε να μην μπορεί να αποτρέψει τη συγκρότηση αντιφασιστικής κυβέρνησης.

β) Οι πλατιές μάζες των εργαζομένων να παλεύουν ενάντια στο φασισμό, αλλά να μην είναι ώριμες να πολεμήσουν για τη σοσιαλιστική εξουσία.

γ) Η ριζοσπαστικοποίηση στο εσωτερικό των σοσιαλδημοκρατικών και των άλλων κομμάτων του μετώπου να είναι τέτοια, ώστε να απαιτείται η άμεση τιμωρία των φασιστών και να καταδικάζονται όσοι δεν επιθυμούν συνεργασία με τους κομμουνιστές¹.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα προώθησαν τη συγκρότηση λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων, αλλά αυτό δεν έγινε εφικτό σε όλες τις χώρες.

Οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, νικητών του προηγούμενου πολέμου, μπροστά στον επερχόμενο πόλεμο διατήρησαν τον αστικό κοινοβουλευτισμό, αφού μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών μαζών, διαθέτοντας ένα τμήμα των ιμπεριαλιστικών τους υπερκερδών.

Οι εργάτες έπρεπε να έχουν κάτι να χάσουν για να σκοτωθούν για τα αστικά συμφέροντα!

Παράλληλα, οι Αμερικανοί και Βρετανοί καπιταλιστές αντιμετώπισαν θετικά τις φασιστικές δυνάμεις ως ομάδες κρούσης ενάντια στο ανερχόμενο κομμουνιστικό κίνημα², αλλά διέλυσαν όσες ταυτίστηκαν άμεσα ή έμμεσα με τον φασιστικό Αξονα (όπως η χρηματοδοτούμενη από την Ιταλία Ενωση των Βρετανών Φασιστών³και η Αμερικανογερμανική Εθνική Λίγκα⁴). Και φυσικά, γι' αυτό δεν χρειάστηκαν και δεν ζήτησαν τη συμβολή των κομμουνιστών.

Το ίδιο έπραξαν πολλές δικτατορίες της μεσοπολεμικής Ευρώπης, που στόχευαν να ανακόψουν την ισχυροποίηση των ΚΚ και να προετοιμάσουν την αστική εξουσία για τον πόλεμο. Στις χώρες της Βαλτικής (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία), τα δικτατορικά καθεστώτα στράφηκαν ενάντια στους φασίστες, που αμφισβητούσαν την εξωτερική πολιτική τους. Στην Ουγγαρία το καθεστώς Γκέπες συγκρούστηκε το 1935 με το φασιστικό κόμμα των «Σταυρωτών Βελών», ενώ στη Ρουμανία η φασιστική «Σιδηρά Φρουρά» διαλύθηκε από τον βασιλιά και ο ηγέτης της Κοντρεάνου εκτελέστηκε. Στην Πολωνία, το καθεστώς Πιλσούντσκι διέλυσε τη μέχρι πρότινος σύμμαχο φασιστική «Φάλαγγα», όταν αυτή προετοίμασε φιλοναζιστικό πραξικόπημα⁵.

Στις παραπάνω περιπτώσεις το επίδικο ήταν οι διεθνείς συμμαχίες της αστικής τάξης και όχι η μορφή της αστικής εξουσίας.

Τελικά, η συγκρότηση αντιφασιστικών μετώπων επιτεύχθηκε μόνο στη Γαλλία και την Ισπανία, δηλαδή σε δύο χώρες όπου οι ενδοαστικές αντιθέσεις για τις διεθνείς συμμαχίες πήραν οξύτατη μορφή. Αυτό ήταν και το αναμενόμενο, βάσει των κριτηρίων που έθεσε η ΚΔ για τη συγκρότηση αντιφασιστικού μετώπου, διότι η ύπαρξη εργατικών - λαϊκών μαζών που επιθυμούσαν την πάλη με τον φασισμό, χωρίς να είναι ώριμες να απαιτήσουν την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, σήμαινε ότι αυτές παρέμεναν εγκλωβισμένες σε αστικά κόμματα, τα οποία, ακριβώς επειδή τάσσονταν ενάντια στον φασιστικό Αξονα, ήταν πρόθυμα να προσεταιριστούν τους κομμουνιστές και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, προκειμένου να επικρατήσουν απέναντι στους ενδοαστικούς αντιπάλους τους.

Αντίθετα, στις υπόλοιπες περιπτώσεις, όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις αποδέχτηκαν ή ανέχτηκαν την κυρίαρχη αστική επιλογή, παρά τις εκκλήσεις των ΚΚ. Για παράδειγμα, το ελληνικό σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων και οι Φιλελεύθεροι έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά. Επιπλέον, οι Σουηδοί Σοσιαλδημοκράτες θεωρούσαν τους κομμουνιστές μεγαλύτερο κίνδυνο από τους ναζί και οι Δανοί ομοϊδεάτες τους, μετά την κατάκτηση της χώρας, συμμετείχαν στην πρώτη δοσιλογική κυβέρνηση που έθεσε εκτός νόμου το ΚΚ Δανίας και προσυπέγραψε το Αντι-Κομιντέρν Σύμφωνο⁶.

Τα ιστορικά τεκμήρια αποδεικνύουν λοιπόν ότι η δράση ενός ΚΚ στο πλαίσιο ενός καπιταλιστικού καθεστώτος, ανεξάρτητα από τη μαζικότητα και την απήχησή του, δεν είναι δυνατόν να καθορίσει τη μορφή της αστικής πολιτικής εξουσίας. Αντίθετα, η αστική τάξη, όσο κατέχει την εξουσία και τα μέσα παραγωγής, είναι αυτή που θα επιλέξει την προσφορότερη για τα συμφέροντά της μορφή πολιτικής διαχείρισης.

Με αυτή την έννοια, άλλοι συκοφαντούν και άλλοι λαθεύουν όταν αποδίδουν στα ΚΚ ευθύνες για την άνοδο του φασισμού. Οχι μόνο γιατί τα «φορτώνουν» με βάρη που δεν τους αναλογούν, παραβλέποντας τις τεράστιες θυσίες των ΚΚ και της ΕΣΣΔ για την αντιμετώπιση του φασισμού, αλλά, πολύ περισσότερο, γιατί, διαχωρίζοντας τεχνητά τον φασισμό από τον καπιταλισμό, απαλλάσσουν την κάθε αστική τάξη από τις ευθύνες της για την επικράτηση των φασιστικών και δικτατορικών καθεστώτων και για τις αντιλαϊκές επιλογές τους, όπως και για τις αντίστοιχες επιλογές των λεγόμενων «δημοκρατικών» καθεστώτων.

Ωστόσο, αξίζει να δούμε και το αν η συγκρότηση των αντιφασιστικών μετώπων κατόρθωσε να αποτρέψει την επικράτηση του φασισμού.

Η περίπτωση της Γαλλίας

Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι κομμουνιστές, ευνοούμενοι από την επαναστατική θύελλα που ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Επανάσταση, κατέκτησαν την πλειοψηφία στο συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (1920), το μετονόμασαν σε Κομμουνιστικό και κάλεσαν σε ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και σε υπεράσπιση της ΕΣΣΔ⁷. Ωστόσο, δεν επικράτησαν στο συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας⁸ και προχώρησαν στην ίδρυση της Ενοποιημένης Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας⁹.

Σε αυτές τις συνθήκες, μια μερίδα της αστικής τάξης πρωτοστάτησε στη χρηματοδότηση φασιστικών οργανώσεων που χτυπούσαν το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα.

Το 1922 ο ζάμπλουτος κατασκευαστής αρωμάτων Φρανσουά Κοτύ αγόρασε την εφημερίδα «Le Figaro»¹⁰, η οποία άρχισε να δημοσιεύει αντισημιτικά και αντικομμουνιστικά άρθρα¹¹. Το 1924 ιδρύθηκε από τον πρώην δημοσιογράφο της «Γαλλικής Δράσης»¹², Ζορζ Βαλουά, η μουσολινικής επιρροής «Φασκιό»¹³. Η οργάνωση υποχώρησε το 1927, όταν οι μεγάλοι επιχειρηματίες σταμάτησαν να τη στηρίζουν. Το 1924 ιδρύθηκε και η Πατριωτική Νεολαία, που χρηματοδοτούνταν από γαλλικά μονοπώλια και ευνοήθηκε από την κυβέρνηση Πουανκαρέ (1926-1927)¹⁴.

Η βασική φασιστική οργάνωση της δεκαετίας του 1930 ήταν οι «Φλεγόμενοι Σταυροί» που ίδρυσε ο συνταγματάρχης Ντε Λα Ροκ και μέχρι το 1931 χρηματοδοτούνταν από τον Κοτύ¹⁵, ο οποίος το 1933 ίδρυσε την παραστρατιωτική «Γαλλική Αλληλεγγύη»¹⁶. Πλέον, όλο και περισσότερο οι φασιστικές οργανώσεις δεν επικεντρώνονταν μόνο στην καταστολή του εργατικού κινήματος, αλλά επιδίωκαν έναν προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής του γαλλικού κράτους σε σύμπλευση με τον φασιστικό Αξονα.

Το σύνολο των παραπάνω οργανώσεων πρωτοστάτησε στα γεγονότα της 6ης Φλεβάρη 1934, οπότε έπειτα από μακρά περίοδο αναταραχής, φιλοφασιστικές οργανώσεις επιχείρησαν να επιτεθούν στο Κοινοβούλιο¹⁷. Η αστυνομία απάντησε με πυρά, με αποτέλεσμα 15 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες¹⁸.

Η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, συγκροτήθηκε το Λαϊκό Μέτωπο. Το Μάρτη του 1936 επανενώθηκε η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας με την Ενοποιημένη Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας. Στους δύο γύρους των εκλογών (26 Απρίλη - 3 Μάη 1936), τα κόμματα του Λαϊκού Μετώπου κέρδισαν τη μεγάλη πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών εδρών, παρότι πήραν 300.000 ψήφους λιγότερες από τους αντιπάλους τους στον πρώτο γύρο. Η διανομή των εδρών καθορίστηκε από το γαλλικό εκλογικό σύστημα των δύο γύρων, αλλά και τη στάση των υποστηρικτών του Λαϊκού Μετώπου που συγκέντρωναν τις ψήφους τους στο δεύτερο γύρο¹⁹. Ωστόσο, τα εκλογικά αποτελέσματα φανέρωναν το βάθος των αντιθέσεων στην αστική τάξη.

Το ίδιο φανέρωνε η αστική πριμοδότηση φιλοφασιστικών οργανώσεων. Οταν το καλοκαίρι του 1936 ο Ζακ Ντοριό, πρώην κομμουνιστής και δήμαρχος του Σαιντ-Ντενί, προχώρησε στη δημιουργία του Γαλλικού Λαϊκού Κόμματος, χρηματοδοτήθηκε από παρισινές τράπεζες, βιομήχανους χάλυβα, κατασκευαστές αυτοκινήτων, εξορυκτικές και κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες και επιχειρηματικούς κύκλους της Μασσαλίας και του Αλγερίου²⁰. Ανάμεσα στους χρηματοδότες ήταν: Ο Πιέρ Πουσέ, ιδιοκτήτης του μονοπωλίου χάλυβα «Cartel d' Acier» και μετέπειτα υπουργός Εσωτερικών του Βισύ²¹, ο Πολ Μπαντουίν, γενικός διευθυντής της Τράπεζας της Ινδοκίνας και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών του Βισύ²², ο τραπεζίτης Γκαμπριέλ Λε Ρου Λαντουρί²³. Μόνο το 1937, το Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα χρηματοδοτήθηκε με 10 εκατομμύρια φράγκα²⁴ και έτσι στην ακμή του έφτασε να αριθμεί 100.000 ενεργά μέλη (τυπικά 300.000)²⁵.

Οι «Φλεγόμενοι Σταυροί», έπειτα από την απαγόρευσή τους από την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, μετονομάστηκαν σε Γαλλικό Κοινωνικό Κόμμα και συνέχιζαν να χρηματοδοτούνται από μονοπώλια, αποτελώντας ιδιαίτερα υπολογίσιμη δύναμη την περίοδο 1938-1939²⁶.

Και φυσικά, όπως η μια μερίδα της αστικής τάξης επιχειρούσε να δεσμεύσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα μέσα από τη στήριξη στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, η αντίπαλη μερίδα επιχείρησε να αξιοποιήσει τη στήριξη των κομμουνιστών, προκειμένου να φοβίσει αντιδραστικές και καθυστερημένες μάζες, κυρίως μικροϊδιοκτήτες της πόλης και του χωριού για το ενδεχόμενο επιβολής σοβιετικής εξουσίας. Κι αυτό παρόλο που ο Μορίς Τορέζ, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΓ, δήλωνε ότι η ευρύτερη συμμαχία του Λαϊκού Μετώπου ήταν καθαρά αμυντική και επιδίωκε την υπεράσπιση της δημοκρατικής νομιμότητας, της εθνικής οικονομίας και του διεθνούς status quo²⁷.

Αυτό απέδειξαν και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου και του ΚΚΓ.

Ο παροπλισμός

Τον Μάη και τον Ιούνη του 1936, το απεργιακό κύμα συγκλόνισε τη Γαλλία. 2.000.000 εργάτες έλαβαν μέρος σε πάνω από 12.000 απεργίες, ενώ σημειώθηκαν και καταλήψεις εργοστασίων. Οι εργοδότες αποδέχτηκαν την κυβερνητική πρόταση για συνομιλίες με τους συνδικαλιστές και τα 5 βασικά αιτήματα των απεργών έγιναν δεκτά (αναγνώριση του δικαιώματος συμμετοχής σε συνδικάτο ή ίδρυσης συνδικάτου, καθιέρωση συλλογικών διαπραγματεύσεων, συμμετοχή συνδικαλιστή στη διαχείριση του εργατικού δυναμικού, 15-17% αυξήσεις και ατιμωρησία απεργιακής δράσης). Παράλληλα, η κυβέρνηση υποσχέθηκε την καθιέρωση 40ωρης εργάσιμης βδομάδας και άδεια δύο βδομάδων με αποδοχές. Ομως, οι απεργίες και οι καταλήψεις εργοστασίων συνεχίστηκαν με ευρύτερα αιτήματα (όπως οι εθνικοποιήσεις εργοστασίων στρατηγικής σημασίας, η διάλυση των φασιστικών οργανώσεων κ.λπ.) και τότε το ΚΚΓ κάλεσε τους εργάτες να σταματήσουν την απεργία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην επαναφορά της εργασιακής ειρήνης²⁸.

Στην πράξη οι παραχωρήσεις δεν είχαν σημαντικό αντίκρισμα, αφού οι αυξήσεις αντισταθμίστηκαν από τον πληθωρισμό και η 40ωρη βδομάδα καταργήθηκε σύντομα. Απέμεινε η άδεια μετ' αποδοχών που θεωρήθηκε μέτρο με ελάχιστο κόστος και μεγάλο ψυχολογικό αποτέλεσμα, που τόνωνε τον γαλλικό τουρισμό²⁹. Τέλος, η συμμετοχή των συνδικάτων στη διοίκηση και το δικαίωμα ίδρυσης συνδικάτων στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν λειτουργούσαν εναντίον των καπιταλιστικών κερδών, δεδομένης της στήριξης των κομμουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου.

Τον Ιούνη, η κυβέρνηση διέλυσε φασιστικές οργανώσεις, όπως οι «Φλεγόμενοι Σταυροί» και η «Γαλλική Αλληλεγγύη»³⁰. Ωστόσο, η αντιμετώπισή τους παρέμεινε στο νομικό - τυπικό επίπεδο. Από αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστικό ένα επεισόδιο που σημειώθηκε τον Μάρτη του 1937, όταν το Γαλλικό Κοινωνικό Κόμμα αποφάσισε να πραγματοποιήσει συνάντηση στο εργατικό προάστιο Κλισύ του Παρισιού. Το τοπικό συμβούλιο ζήτησε από την κυβέρνηση την απαγόρευση της συνάντησης, αλλά αυτή αντέτεινε ότι δεν ήταν παράνομη. Τότε, οι τοπικές οργανώσεις του ΚΚΓ αλλά και τμήμα των σοσιαλδημοκρατών διοργάνωσαν αντισυγκέντρωση που δέχτηκε με εντολή του υπουργού Εσωτερικών άγρια αστυνομική επίθεση, με αποτέλεσμα τη δολοφονία 5 αντιφασιστών³¹.

Οι αστοί πολιτικοί του Λαϊκού Μετώπου δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αστούς πολιτικούς των φιλοφασιστικών οργανώσεων, τόσο επειδή δεν είχαν συμφέρον να συγκρουστούν ολοκληρωτικά με τμήματα του γαλλικού κεφαλαίου, όσο και γιατί εκείνη την περίοδο προωθούσαν την πολιτική κατευνασμού του φασιστικού άξονα και στροφής των ιμπεριαλιστικών τους βλέψεων προς την Ανατολή και συγκεκριμένα προς την ΕΣΣΔ.

Το ίδιο φανερώθηκε από τη συνολικότερη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία, όταν ξέσπασε το πραξικόπημα του Φράνκο στην Ισπανία, εισηγήθηκε την πολιτική της μη επέμβασης, που έγινε αποδεκτή και από άλλα καπιταλιστικά κράτη³². Επίσης, δεν κατοχύρωσε νομικά την παραχώρηση ασύλου σε θύματα του ναζισμού, με αποτέλεσμα πολλοί Εβραίοι, κομμουνιστές και άλλοι να μείνουν εγκλωβισμένοι στη Γερμανία³³. Μετά την ανάδειξη της κυβέρνησης Νταλαντιέ (Απρίλης 1938), σκλήρυναν ακόμα περισσότερο οι νόμοι εναντίον της μετανάστευσης, με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν Γερμανοί αντιφασίστες και καταδιωκόμενοι από την Ισπανία³⁴. Μάλιστα, όταν ο Φράνκο επικράτησε στην Καταλονία, οι δημοκρατικοί πολίτες και μαχητές που πέρασαν τα σύνορα κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης³⁵.

Αποκαλυπτικό είναι επίσης το γεγονός ότι η αντίδραση της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του φασιστικού άξονα συνδυαζόταν με την καταλήστευση των αποικιών. Χαρακτηριστικά, τον Γενάρη του 1937 η κυβέρνηση απαγόρευσε τον «Βορειοαφρικανικό Αστέρα», που πρωτοστατούσε στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των Αλγερινών στη Γαλλία. Στη συνέχεια, οι Αλγερινοί εθνικιστές, αφού διαχωρίστηκαν από τους Αλγερινούς κομμουνιστές, προχώρησαν στην ίδρυση του Κόμματος του Αλγερινού Λαού, διεκδικώντας την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, συνελήφθησαν οι σημαντικότεροι ηγέτες τους, ενώ ο Τορέζ (Μάρτης 1939) τάχθηκε ενάντια στην ανεξαρτησία της Αλγερίας, υποστηρίζοντας ότι οι Αλγερινοί δεν ήταν έθνος, αλλά έθνος υπό διαμόρφωση³⁶.

Η κατάρρευση

Τον Απρίλη του 1938, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου κατέρρευσε και την πρωθυπουργία ανέλαβε ο μέχρι τότε υπουργός Πολέμου Νταλαντιέ. Η νέα κυβέρνηση στηρίχτηκε και πάλι από το ΚΚ, στο όνομα της αποσόβησης του φασιστικού κινδύνου³⁷. Ωστόσο, η πολιτική του κατευνασμού συνεχίστηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου (Σεπτέμβρης 1938), η οποία παραχωρούσε την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ και στην οποία αντιτάχτηκε μόνο το ΚΚΓ³⁸.

Τελικά, μετά την υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης ΕΣΣΔ - Γερμανίας (23 Αυγούστου 1939), το ΚΚ, υποστηρίζοντας ότι ο επερχόμενος πόλεμος θα έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, ήρθε σε αντίθεση με το σύνολο των αστικών δυνάμεων, ενώ από το ΚΚΓ αποχώρησαν πολλοί βουλευτές, στελέχη και μέλη του³⁹. Εναν περίπου μήνα αργότερα κηρύχτηκε παράνομο⁴⁰, παρά το γεγονός ότι νωρίτερα είχε υπερψηφίσει τις πολεμικές πιστώσεις⁴¹. Ενα πογκρόμ διώξεων και απαγόρευσης των εντύπων του ακολούθησε⁴². Μέχρι το Μάη του 1940, 6.000 ήταν οι φυλακισμένοι κομμουνιστές, ενώ 15.000 εισβολές είχαν πραγματοποιηθεί σε σπίτια κομμουνιστών ή σε γραφεία και τυπογραφεία του ΚΚΓ. Από τους 35 βουλευτές του, οι 34 (ο Τορέζ είχε διαφύγει στο εξωτερικό) καταδικάστηκαν για τη συνεργασία τους με την ΚΔ σε 5 χρόνια φυλάκισης⁴³.

Στις 5 Ιούνη 1940, τα γερμανικά στρατεύματα πραγματοποίησαν επίθεση από τη γραμμή Μαζινό έως τη Μάγχη. Στις 10 Ιούνη, η κυβέρνηση Ρενό εγκατέλειψε το Παρίσι, έχοντας χάσει τον έλεγχο, ενώ κέρδιζαν έδαφος οι αντίπαλες αστικές δυνάμεις, συσπειρωμένες γύρω από τον στρατάρχη Πετέν. Ουσιαστικά, ο γερμανικός στρατός μπήκε αμαχητί στο Παρίσι στις 14 Ιούνη, ενώ η γαλλική κυβέρνηση συνθηκολόγησε τυπικά στις 22⁴⁴. Λίγες μέρες νωρίτερα, οι κομμουνιστές είχαν ζητήσει να απελευθερωθούν και να εξοπλιστούν για να πολεμήσουν στην άμυνα του Παρισιού, αλλά η κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε το αίτημά τους και μετά την ήττα τους παρέδωσε στους ναζί⁴⁵.

Μετά τη συνθηκολόγηση, εγκαθιδρύθηκε στις βόρειες και κεντρικές περιοχές της Γαλλίας καθεστώς κατοχής. Στο νότιο τμήμα σχηματίστηκε φιλογερμανική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Πετέν και έδρα το Βισύ. Στις 10 Ιούλη 1940, η ίδια Βουλή που είχε αναδείξει την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου (πλην των κομμουνιστών που είχαν κηρυχτεί έκπτωτοι) υπερψήφισε τον Συνταγματικό Νόμο, που κατοχύρωνε απεριόριστες εξουσίες στον Πετέν. Κατά ψήφισαν μόλις 57 βουλευτές (από τους 544), εκ των οποίων οι 29 του Σοσιαλιστικού Κόμματος (από τους 149)⁴⁶.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, «Ο φασισμός», εκδ. «Πορεία», Αθήνα, 1975, σελ. 90.
2. Ο Τσόρτσιλ ανέφερε σε ομιλία του στη Ρώμη: «Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του λενινισμού (...) Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων» (L Picknett - C. Prince - S. Prior, «War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarchy», Mainstream Publishing, Edinburgh, 2002, p.78.)
3. Nigel Jones, «Mosley», Haus Publishing, London, 2004, pp. 130-133.
4. Patrick Weil, «The Sovereign Citizen», University of Pensylvania Press, Philadelphia, 2013, p. 93.
5. Serge Bernstein - Pierre Milza, «Ιστορία της Ευρώπης», τόμ. 3, Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 1997, σελ. 90-91.
6. Ντόναλντ Σασούν, «Εκατό χρόνια σοσιαλισμού», τόμ. Α', εκδ. «Καστανιώτης», Αθήνα, 2001, σελ. 179-180.
7. Bernand E. Brown, «French Communism» στο George Schwab, «Eurocommunism: The Ideological and Political-Theoritical Foundations», Aldwych Press, London, 1981, pp. 87-89.
8. Susan Milner, «The Dilemmas of Internationalism», Berg Publishers, Oxford 1990, pp. 231-233.
9. Ton Van der Eyden, «Public Management of the Society», Ios Press, Amsterdam 2003, p. 282.
10. Mary McAuliffe, «When Paris Sizzled», Rowman & Littlefield Editions, New York & London, 2016, p. 128.
11. Roulhac B. Toledano - Elizabeth Z. Coty, «Francois Coty. Fragfrance, Power, Money», Pelican Publishing, Gretna 2009, p. 146.
12. Η «Γαλλική Δράση» υπήρξε πολιτική κίνηση μοναρχικών και καθολικών στα τέλη του 19ου αιώνα, που εξέδωσε ομώνυμη εφημερίδα. Βασικός ιδεολογικός της εκπρόσωπος ήταν ο Σαρλ Μορά. Στη δεκαετία του 1920, η επιρροή της περιορίστηκε εξαιτίας της καταδίκης της από τον Πάπα (Peter J. Bernandi, «Maurice Blonden, Social Catholicism & Action Francaise», The Catholic University of America, Washington, 2009, p. 209), αλλά και της ανόδου φασιστικών οργανώσεων. Παρ' όλα αυτά, προσέφερε το ιδεολογικό - πολιτικό οπλοστάσιο σε όλες τις φασιστικές κινήσεις, ενώ ο Μορά συνεργάστηκε μαζί με άλλα στελέχη της με το καθεστώς του Βισύ.
13. Samuel Kalman, «The extreme right in interwar France», Ashgate Publishing, Hampshire & Burlington, 2008, pp. 4-5.
Ο Βαλουά, όπως και ο Μουσολίνι δεν έδινε φυλετικά χαρακτηριστικά στο φασισμό, ενώ υποστήριζε ότι «εθνικισμός + σοσιαλισμός = φασισμός» (David Renton, «Fascism. Theory and Practice», Pluto Press, London & Virginia, 1999, p. 23, 28).
14. Στάνλεϊ Πέιν, «Η ιστορία του φασισμού», εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα, 2000, σελ. 412-413.
15. Samuel Kalman, «The extreme right in interwar France», Ashgate Publishing, Hampshire & Burlington, 2008, p. 7.
16. Maurice Larkin, «France since the Popular Front», Oxford University Press, Oxford & New York, 1997, p. 49.
17. Danielle Tartakowsky, «Les Manifestations de rue en France», Publications de la Sorbonne, pp. 277-284.
18. Maurice Larkin, ο.π., p. 50.
19. Ο.π., p. 51 και Ντόναλντ Σασούν, «Εκατό χρόνια σοσιαλισμού», τόμ. Α', εκδ. «Καστανιώτης», Αθήνα, 2001, σελ. 119-120.
20. Rod Kedward, «France and the French at Modern History», The Overlook Press, Woodstock & New York, 2007, pp. 210-211.
21. Martin Evans - Emmanuel Godin, «France 1815-2003», Routledge Editions, & , 2013, p. 106.
Ο Πουσέ διαχώρισε τη θέση του από το Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα, αλλά και συγκρούστηκε με τη γαλλική κυβέρνηση έπειτα από την υπογραφή της Συνθήκης του Μονάχου, μιας και η ναζιστική επέκταση στην Τσεχοσλοβακία έπληττε την αυτοκινητοβιομηχανία «Skoda», με την οποία βρισκόταν σε στενή συνεργασία (Jean-Baptiste Duroselle, «France and the Nazi Threat: The Collapse of French Diplomacy», Enigman Books, 2004, p. 298)
22. Eric T. Jennings, «Vichy in the Tropics. Petain's Nation Revolution in Magadascar, Guadeloupe and Indochina», Stanford University Press, 2001, p. 139.
23. Rod Kedward, ο.π., p. 210.
24. Maurice Larkin, ο.π., p. 50.
25. Serge Bernstein - Pierre Milza, «Ιστορία της Ευρώπης», τόμ. 3, Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 1997, σελ. 96.
26. Στάνλεϊ Πέιν, ο.π., σελ. 416.
Ο ηγέτης του Γαλλικού Κοινωνικού Κόμματος Ντε Λα Ρόκε συνεργάστηκε στη συνέχεια για ένα μικρό διάστημα με το καθεστώς του Βισύ, αν και στη συνέχεια προσχώρησε στην αστική αντίσταση και απελάθηκε από την Γκεστάπο.
27. Ντόναλντ Σασούν, ο.π., σελ. 120.
28. Rod Kedward, ο.π., pp. 186-188.
29. Ο.π., p. 215 και Maurice Larkin, «France since the Popular Front», Oxford University Press, Oxford & New York, 1997, pp. 55, 58.
30. Rod Kedward, ο.π., p. 188.
31. Ο.π., p. 212.
32. Ο.π., pp. 204-205
33. Ο.π., pp. 190-191.
34. Ο.π., p. 217.
35. Πασιονάρια (Ντολόρες Ιμπάρουρι), «Απομνημονεύματα», τόμ. 2ος, εκδ. «Ανθολόγιο», χ.χ., χ.τ.ε., σελ. 242-243.
36. Rod Kedward, o.π., pp. 213-214.
37. Julian Jackson, «The Fall of France (The Nazi Invasion of 1940)», Oxford University Press, Oxford & New York, 2003, pp. 115-121.
38. Rod Kedward, ο.π, p. 215.
39. Lynne Taylor, «The Parti Communist Francaise and the French Resistance in the Second World War» στο Tony Judt, «Resistance and Revolution in Mediterranean Europe», Routledge Editions, London & New York 1989, pp. 53-54.
40. Thomas J. Caub, «After the Fall. German Policy in Occupied France», Oxford University Press, Oxford & New York, 2010, p. 112.
41. Lynne Taylor, ο.π, pp. 54-55.
42. William Fortesque, «The Third Republic in France 1870-1940», Routledge Editions, London 2000, p. 232.
43. Rod Kedward, ο.π., pp. 233-234.
44. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1939-1949», τόμ. Β2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 14.
45. Ινστιτούτο Μαρξισμού - Λενινισμού της ΚΕ του ΚΚΣΕ, «Κομμουνιστική Διεθνής», εκδ. «Ελεύθερη Ελλάδα», χ.τ.ε., σελ. 495-496.
46. Ειδικό αφιέρωμα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης στα 70 χρόνια από την ψηφοφορία της 10ης Ιούλη 1940

Του Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ
Μέλους του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ