“Λευκή βίβλος” με ΜΑΤ- ΜΕΑ για μια Ελλάδα Νέα!

 Αστυνομοκρατία & καταστολή μέχρι …να βγει η ψυχή σου

2015: η συγκυβέρνηση της «1^ης φοράς αριστεράς» (μετά ήρθε η 2^η …) κάνει πράξη το όραμα για στρατηγικό ρόλο των ΜΑΤ-ΜΕΑ & Σια ως εργαλείο «κοινωνικής συνοχής».
2019: η ΝΔ κάνει πράξη το δικό της  μοντέλο αστυνόμευσης (made in EE-EU+USA), επικαιροποιημένο παλιό (από τα «παλιά καλά χρόνια» του ΠΑΣΟΚ) στα πλαίσια της «συνεργασίας» των αστικών μηχανισμών καταστολής με τις τοπικές αρχές, με απόσπαση συναίνεσης και συνεργασίας των των «νοικοκυραίων» αλλά και λαϊκών στρωμάτων (η «δημοτική» αστυνομία, φιλική στον πολίτη κλπ).

«Κοινοτική αστυνόμευση», «πεζή αστυνόμευση», «συμβούλια πρόληψης παραβατικότητας στις τοπικές κοινωνίες», διάφορες «ομάδες» -βλ «Δράση» & Σια, αφήνουν βαθειά τα ίχνη τους στην κοινωνία, από την πρώτη μέρα ανάληψης της διακυβέρνησης από τη «γαλάζια γενιά», με κορύφωση τα γεγονότα του Πολυτεχνείου 2020 και τα πιο πρόσφατα σημεία γραφής της Νέας Σμύρνης των τελευταίων ημερών.

Δυο λογάκια εδώ για την περίφημη «Δράση» (αντικατέστησε την ομάδα «Δέλτα») -που δεν τους θέλουν ούτε και οι «δικοί τους» -με την επισήμανση πως δεν ξεχωρίζουμε τις δυνάμεις καταστολής σε καλούς και κακούς, ούτε φυσικά έχουμε αυταπάτες περί «εκδημοκρατισμού» των δυνάμεων καταστολής του αστικού κράτους:

Ενώ, λοιπόν, είχαν ξεκινήσει τα προβοκατόρικα επεισόδια (της 9^ης Μάρτη, αξιοποιώντας ομάδα κουκουλοφόρων) μια ομάδα της «ΔΡΑΣΗ» αποφάσισε να κάνει μια ακόμη «παλικαριά», και να περάσει ξυστά –ως καμικάζι, από συγκεντρωμένους, ρίχνοντας χειροβομβίδες κρότου λάμψης.
Και όχι μόνο: αφού τα ΜΑΤ είχαν προσεγγίσει τον τραυματία αστυνομικό, κατέφθασε μια ακόμη ομάδα της, ρίχνοντας πάλι χειροβομβίδες κρότου λάμψης, σε δημοσιογράφους φωτογράφους και τεχνικούς τηλεοπτικών συνεργείων ενώ κάποιοι, ως «αλλόφρονες», αρχίζουν να φωνάζουν «πάμε να τους σκοτώσουμε» κλπ. Ποιους; Οι νοούντες νοήτωσαν.
Και μάλιστα κατά πληροφορίες ένας εξ’ αυτών έβγαλε το πιστόλι του και το κράδαινε…

«Η τρομοκρατία δεν θα περάσει, των εργατών η πάλη θα την σπάσει», είναι το σύνθημα που δονεί την ατμόσφαιρα στην τεράστια και μαχητική πορεία που πραγματοποιείται στην Νέα Σμύρνη από σωματεία και φορείς. Καταγγέλλουν την κυβέρνηση για την πολιτική καταστολής και την αστυνομική βία που ασκήθηκε πρόσφατα ενάντια στους κατοίκους της Νέας Σμύρνης.

Λευκή Βίβλος

(εισαγωγή)
Πρόκειται για την πρόταση του Υπουργείου ώστε να διαμορφωθεί ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ πολιτών και Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Προδιαγράφει την Αστυνομία του 21ου αιώνα και τις βασικές αρχές με τις οποίες αυτή απαντά στο διευρυμένο αίτημα ασφάλειας και προστασίας των πολιτών.
Στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ποτέ ένα κείμενο αναφοράς σαν την Λευκή βίβλο που να παρουσιάζει την πολιτική ασφάλειας και να περιγράφει τις αρχές και τις λειτουργίες της Ελληνικής Αστυνομίας.
Το κοινωνικό συμβόλαιο για την ασφάλεια δεν είχε πάρει ποτέ γραπτή, δεσμευτική και δημόσια μορφή.
Οι περισσότεροι χώρες της Ευρώπης έχουν τη δική τους «Λευκή Βίβλο», δημόσια κείμενα που περιγράφουν την πολιτική εσωτερικής ασφάλειας και τις αρχές της αστυνόμευσης.
Έχουν διαφορετικά ονόματα (στρατηγικές, δόγματα, προγράμματα αναφοράς κ.ά), αλλά όλα έχουν τον ίδιο χαρακτήρα και την ίδια χρησιμότητα.
Είναι περισσότερο από απαραίτητο σε αυτή την εποχή εκπλήξεων, κινδύνων, επιτευγμάτων και κοινωνικής επιτάχυνσης, να αναθεωρήσουμε απόψεις και να μετακινηθούμε από στερεότυπα για την ασφάλεια και την αστυνόμευση.
Γιατί είναι φανερό ότι η εποχή που η ασφάλεια ήταν απλή, στρατιωτική απειλή από άλλη χώρα, έχει πλέον περάσει.
Τα παραδοσιακά μοντέλα αστυνόμευσης έχουν αγγίζει τα όρια τους. Η πολιτική ασφάλειας, αλλά και τα επιχειρησιακά δόγματα δεν μπορούν να μένουν πίσω από κλειστές πόρτες.
Η ασφάλεια είναι υπόθεση όλων μας και πάνδημο αίτημα των πολιτών, καθώς οι απειλές και οι κίνδυνοι βρίσκονται στην καθημερινότητά τους. Χωρίς συνεννόηση δεν μπορεί να υπάρξει αστυνόμευση και χωρίς συνεργασία δεν μπορεί να επιτευχθεί η ασφάλεια.

Η Λευκή βίβλος είναι θεμελιακό , δεσμευτικό κείμενο.
Σταδιακά, σε βάθος χρόνου, θα αλλάξουν τα πάντα ώστε να προσαρμοσθούν στις κατευθύνσεις της.
Το Υπουργείο, η Αστυνομία, η δομή, η εκπαίδευση, το δόγμα, ο τρόπος του επιχειρείν, ο σχεδιασμός και τα μέσα.
Η Λευκή Βίβλος είναι το πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα οδηγήσει στη συνολική μεταρρύθμιση της αστυνόμευσης.
Οι δύο θεμελιακές μεταρρυθμίσεις που προωθεί τώρα το Υπουργείο, το νέο οργανόγραμμα και η νέα εκπαιδευτική πολιτική προκύπτουν από τη φιλοσοφία που παρουσιάζεται τη Λευκή Βίβλο.
Οι εμπειρίες της τελευταίας διετίας έκαναν πιο επιτακτική, απολύτως επίκαιρη την έκδοση της Λευκής βίβλου.
Γατί η πανδημία, μετά και την κρίση στον Έβρο, μας έδειξε πως η ασφάλεια είναι καθημερινή άσκηση διαχείρισης κρίσεων.
Γιατί οι απειλές από τα σύνορα μέχρι τον κυβερνοχώρο θέλουν μία ενιαία απάντηση.
Γιατί η ανάγκη για προστασία και το διευρυμένο αίτημα για ασφάλεια είναι σήμερα μεγαλύτερα από ποτέ.
Γιατί η διασφάλιση των δικαιωμάτων των πολιτών και η συνεχής προσπάθεια για την μείωση των περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας (σσ. sic!!) χρειάζονται νέους θεσμούς και πολιτικές.
Γιατί οι τρόποι που αντιμετωπίζεται η αστυνομία από μέρος των νέων και οι νέοι από μέρος της αστυνομίας (σσ. sic!!) απομακρύνει το μέλλον.
Γιατί η βία ανηλίκων αυξάνεται σημαντικά και οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι μόνο αστυνομικές.
Γατί τέλος την αλληλεγγύη ως συλλογική αρετή, που αναδείχτηκε από τον τρόπο που διαχειριστήκαμε την πανδημία, πρέπει να τον ενσωματώσουμε στην πολιτική για την ασφάλεια.
Σήμερα, γυρίζουμε σελίδες στην αστυνόμευση, αλλάζουμε εποχή στην ασφάλεια.
|.       Μάρτιος 2021 – Μιχάλης Χρυσοχοΐδης – Υπουργός προστασίας του πολίτη

Ενώ η κυβέρνηση αυξάνει μέρα με τη μέρα την κρατική καταστολή ενάντια στον «εχθρό λαό», τόσο σε θεσμικό-νομοθετικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο και με τη δράση των μηχανισμών της αστυνομίας –βοηθούντων και των –σε διατεταγμένη, γνωστών-«αγνώστων» προβοκατόρων εντός και εκτός, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, παρουσίασε την αστυνομία του 21^ου αιώνα.
Μιας αστυνομίας που, σαν κομμάτι του αστικού εποικοδομήματος προσαρμόζεται κάθε φορά με τις κυβερνητικές (εν)αλλαγές υπηρετώντας τους εκάστοτε αντιδραστικούς σχεδιασμούς –χτες επί Σύριζα και σήμερα επί ΝΔ, με ομοιότητες και «διαφορές» που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη διαχείριση του συστήματος.

Σε συνέντευξη τύπου ο Μ. Χρυσοχοΐδης παρουσίασε τη «λευκή βίβλο» που προδιαγράφει τη μελλοντική αστυνομία, σαν επικαιροποιημένο… «νέο συμβόλαιο μεταξύ πολιτών» και υπουργείου, που θα δράσει σε εποχές αύξησης των κοινωνικών εντάσεων, που χαρακτηρίζονται «από την πόλωση των κοινωνιών, από την αντιπαράθεση των ταυτοτήτων και την ανάπτυξη πολυπληθών κινημάτων διαμαρτυρίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων».
Εποχών που, όπως αναφέρουν οι κυβερνητικές θέσεις «η εσωτερική ασφάλεια, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν μπορεί να διαχωριστεί από την εξωτερική», με ό,τι συνεπάγεται αυτό στην αναζήτηση και εξουδετέρωση του «εσωτερικού εχθρού» που δεν είναι άλλος από τους λαϊκούς αγώνες, ενάντια στο χτύπημα εργασιακών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών.

Στην παρουσίασή της διευκρινίστηκε πως το σχετικό κείμενο είναι κείμενο στρατηγικής και όχι επιχειρησιακής αντιμετώπισης θεμάτων που άπτονται της ασφάλειας για να αποφευχθούν και ερωτήσεις, όπως για τις διαδηλώσεις και τις κοινωνικές εντάσεις.
Όταν έγιναν τέτοιες ερωτήσεις οι απαντήσεις ήταν π.χ. όσον αφορά τις διαδηλώσεις «δεν θα απαντήσουμε τώρα σε αυτήν την ερώτηση επί της ουσίας, είναι πολύ πρόσφατος ο νόμος για τη διεξαγωγή συναθροίσεων (σ.σ. ένας αυταρχικός νόμος που χτυπά το δικαίωμα στη διαδήλωση) ο νόμος γενικά εφαρμόζεται, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν εφαρμόζεται (…) Το θέμα της πόλωσης και της έντασης που υπάρχει είναι πολιτικό ζήτημα. Δεν είναι η ώρα να το σχολιάσουμε».

Η «λευκή βίβλος» είναι, κατά τους συντάκτες της –που φυσικά είναι πέρα και πάνω από τον κάθε υπουργό μια «πρόταση συνεννόησης», κατά την οποία …
«Η πρόληψη των συγκρούσεων, η επίλυση των διαφορών σε τοπικό επίπεδο και η συνεργατική προσέγγιση της ασφάλειας προϋποθέτουν τη συνεννόηση Αστυνομίας και πολιτών.
Η ήπια και η κοινοτική αστυνόμευση είναι το σύγχρονο πλαίσιο δράσης που έχει στην καρδιά του τη λειτουργία σε τοπικό επίπεδο και τη συνεργασία με φορείς και πολίτες.
Η διαχείριση της πόλωσης, η αντιμετώπιση του μισαλλόδοξου λόγου, η προστασία του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, αλλά και η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και η διασφάλιση της σταθερότητας και της κανονικότητας της κοινωνικοοικονομικής ζωής στις πόλεις, απαιτούν μία Αστυνομία που διαλέγεται, συνεργάζεται και λογοδοτεί».

Λόγια «πονηρά», αφού όταν ο Μ. Χρυσοχοΐδης ρωτήθηκε τι θα αλλάξει «ως προς την αστυνόμευση του δρόμου» απάντησε πως θα κυριαρχήσει σε αυτό η συμμετοχή των πολιτών στη διεξαγωγή της αστυνόμευσης (βλ Γαλλία Γερμανία κά).

Ζούμε ήδη την 4η βιομηχανική επανάσταση και τις συνέπειες της. Η τεχνητή νοημοσύνη, τα μεγάλα δεδομένα, δηλαδή το καύσιμο για τις ρομποτικές εφαρμογές πολλαπλασιάζουν τις παραγωγικές δυνατότητες της ανθρωπότητας, διευρύνουν εκθετικά τους ορίζοντες κατανόησης, συνακόλουθα τις λύσεις και εναλλακτικές στα προβλήματα υγείας, διατροφής, εκπαίδευσης, διασκέδασης, πρόνοιας.
Ο κόσμος στο κινητό μας είναι μια καθημερινή απόδειξη για αυτές τις δυνατότητες.
Στον αντίποδα, τα προσωπικά στοιχεία, οι επικοινωνίες ή η παρουσία σε δημόσιους χώρους μπορούν εύκολα να καταγράφονται.
Τα όρια δημόσιου και ιδιωτικού, ατομικού και συλλογικού επαναδιαπραγματεύονται.
(…)
Η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα σηματοδότησε μία μεγάλη επανάσταση στην έννοια και στο περιεχόμενο της ασφάλειας.
Η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. οδήγησε στο τέλος της διπολικής αντιπαράθεσης και του Ψυχρού Πολέμου και της απειλής της πυρηνικής σύγκρουσης. Η εποχή των μεγάλων πολέμων είχε οριστικά τελειώσει.
Από τη δεκαετία του 90 και μετά οι περισσότερες ένοπλες συγκρούσεις διεξάγονται στο εσωτερικό των κρατών (εμφύλιοι πόλεμοι, φυλετικές διενέξεις, σεκταριστικές συγκρούσεις κ.ά).

Η συνείδηση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων θέτει καθημερινά και καταιγιστικά, ζητήματα για την λειτουργία του κράτους, των θεσμών και μηχανισμών του, αλλά και για την ρύθμιση συγκρούσεων μεταξύ δικαιωμάτων

Επιπρόσθετα, παγκοσμιοποίηση και κλιματική αλλαγή έφεραν έντονα στο προσκήνιο τις νέες μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα (μεταναστευτικές πιέσεις, πανδημίες κτλ.), οι οποίες σε συνδυασμό με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας, δημιούργησαν το νέο παγκόσμιο περιβάλλον …
[σσ. με την προσθήκη όχι τυχαίου «μαϊντανού»]
«διαδικασία όμως της παγκοσμιοποίησης μεγέθυνε τις ανισότητες, κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, με αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού να ζει κάτω από συνθήκες φτώχιας και κοινωνικού αποκλεισμού, χωρίς να έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά»

(…)
Σε αυτό το πλαίσιο το εννοιολογικό περιεχόμενο της ασφάλειας διευρύνθηκε και βάθυνε. Οι ένοπλες διακρατικές συγκρούσεις υποχώρησαν και νέες απειλές, όπως οι ενδοκρατικές συγκρούσεις, οι φυσικές καταστροφές, ο εθνικισμός, η τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα και η διασπορά Όπλων Μαζικής Καταστροφής άρχισαν να απασχολούν την πολιτική και τη στρατηγική ασφάλειας των διεθνών οργανισμών και των κρατών.
Νέοι οργανισμοί υπερεθνικής δομής με διασυνοριακή λειτουργία, όπως οι διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις και οι εγκληματικές ομάδες, είναι βασικοί φορείς

Από την άλλη, ως παγκοσμιοποιημένο σύστημα, ο άνθρωπος έγινε το βασικό υποκείμενο αναφοράς, με την έννοια της ανθρώπινης ασφάλειας …

• Καταστροφές & Ατυχήματα
• Πανδημίες
• Πολιτική & κοινωνική αστάθεια – Κρίσεις
• Κλιματική αλλαγή
• Μετανάστευση
• Τεχνολογική Εξέλιξη
• Παγκοσμιοποίηση – αλληλεξάρτηση
• Έγκλημα – Βία – Συγκρούσεις – Πόλεμοι – Καταπίεση
• Διασυνοριακές απειλές
• Ελευθερίες Δικαιώματα – Έκφραση της διαφορετικότητας
• Δημοκρατική συμμετοχή
• Ισότιμη πρόσβαση σε υπηρεσίες & αγαθά + Τροφή Πόσιμο νερό Περιβάλλον Εργασία
• Κοινωνικές υπηρεσίες – Εκπαίδευση – Υγεία
• Δίκτυα & επικοινωνίες

Ελευθερία και ασφάλεια διατυπώθηκαν ως αξεδιάλυτο δίπολο, αλληλοϋποστηριζόμενες έννοιες σε όλο το φάσμα των αναγκών, από την επιβίωση έως την ατομική αξιοπρέπεια.

Ασφάλεια & διαχείριση κρίσεων

Ο 21ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από μεγάλες κρίσεις, οι οποίες είτε έχουν άμεση σχέση με την ασφάλεια, είτε έχουν σοβαρές επιπτώσεις ασφάλειας.

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και η διαρκής εξέλιξη της απειλής της διεθνούς ισλαμιστικής τρομοκρατίας, με την Ευρώπη να αντιμετωπίζει απανωτές επιθέσεις την περίοδο 2015- 2017, η διεθνής οικονομική κρίση το 2008, η μεταναστευτική – προσφυγική κρίση το 2015 και η πανδημία του COVID-19 του 2020, ανέδειξαν την αναγκαιότητα η ασφάλεια να είναι μία άσκηση καθημερινής διαχείρισης κρίσεων. Παράλληλα, οι μεγάλες φυσικές καταστροφές, σε σημαντικό βαθμό αποτέλεσμα των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, διεύρυναν το αίσθημα τρωτότητας των κοινωνιών, αλλά και το αίτημα για προστασία (safety) και ανθεκτικότητα (resilience).

Ο κυβερνοχώρος αποτελεί σήμερα το πλέον περίπλοκο πεδίο ανάπτυξης της εγκληματικής δραστηριότητας.
Ο άνθρωπος βιώνει τον κίνδυνο στην καθημερινότητά του και οι κοινωνίες μας έχουν ως συστατικό στοιχείο τη διακινδύνευση.

(…)
Η εσωτερική ασφάλεια επηρεάζεται από τις διεθνείς και τις περιφερειακές εξελίξεις.
Η πρόληψη των συγκρούσεων, η επίλυση των διαφορών σε τοπικό επίπεδο και η συνεργατική προσέγγιση της ασφάλειας προϋποθέτουν τη συνεννόηση Αστυνομίας και πολιτών …το σύγχρονο πλαίσιο δράσης που έχει στην καρδιά του τη λειτουργία σε τοπικό επίπεδο και τη συνεργασία με φορείς και πολίτες

Η διαχείριση της πόλωσης, η αντιμετώπιση του μισαλλόδοξου λόγου, η προστασία του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, αλλά και η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και η διασφάλιση της σταθερότητας και της κανονικότητας της κοινωνικοοικονομικής ζωής στις πόλεις, απαιτούν μία Αστυνομία που διαλέγεται, συνεργάζεται και λογοδοτεί.
(…)
Προδιαγράφει την Αστυνομία του 21ου αιώνα, η οποία θα διαμορφώσει τη διοίκηση και οργάνωση, την εκπαίδευση και λειτουργία, τον επιχειρησιακό σχεδίασμά και τις καθημερινές δράσεις, ώστε να μπορεί να εφαρμόζει το συμβόλαιο, δηλαδή να προστατεύει τους πολίτες και την Πόλη.
Επικαιροποίηση: Η Λευκή Βίβλος θα επικαιροποιείται σε χρονικό διάστημα έως και πέντε ετών… θα ενσωματώνει τις νέες προκλήσεις και απειλές για την ασφάλεια, αλλά και τις γενικότερες συνθήκες σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο που επηρεάζουν την εσωτερική ασφάλεια της Ελλάδας.

Η μεγαλειώδης συγκέντρωση σωματείων, φορέων και κατοίκων στη Νέα Σμύρνη έδωσε μαχητική απάντηση στον κρατικό αυταρχισμό και στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τρομοκρατήσει το λαό, να βάλει στον πάγο τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του.

Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που κρύβεται πίσω από την κλιμάκωση της αστυνομικής βίας και καταστολής, παράλληλα με την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης στην Υγεία, στα Εργασιακά, στην Εκπαίδευση.

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κρύψει η κυβέρνηση της ΝΔ, που με κάθε αφορμή στέλνει μήνυμα κρατικής πυγμής με αποδέκτη το λαό, δίνοντας κάλυψη στην αστυνομική βία και αξιοποιώντας επεισόδια όπως αυτά που στήθηκαν χτες στη Νέα Σμύρνη από ύποπτους μηχανισμούς, με τη συνδρομή προβοκατόρικων στοιχείων, χωρίς να καταφέρουν να αμαυρώσουν τη μεγάλη κινητοποίηση του λαού της Αθήνας.

Αυτό προσπαθούν να κρύψουν όμως και δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει την κλιμάκωση της καταστολής ως αποκλειστικότητα της «δεξιάς» ΝΔ, ως δείγμα «αποτυχίας» της «νεοφιλελεύθερης» πολιτικής της. Δεν μπορούν να κρυφτούν για παράδειγμα οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, που ως κυβέρνηση ξανάβγαλε τις «αύρες» στους δρόμους ενάντια σε νεολαίους διαδηλωτές, το χτύπημα αντιιμπεριαλιστικών διαδηλώσεων, ο προπηλακισμός συνταξιούχων κ.λπ.

Ο λαός δεν πρέπει να ξεχάσει ότι το έδαφος για την ένταση της κρατικής καταστολής στρώνεται χρόνια τώρα από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, με τους νόμους που ψηφίζουν, δίνοντας ο ένας την αντιλαϊκή σκυτάλη στον άλλο. Οτι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, έχουν βάλει το λιθαράκι τους σε αυτήν την κατεύθυνση.

Τέτοιοι είναι οι διαδοχικοί νόμοι για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος, και ενώ ήδη τα αστικά δικαστήρια βγάζουν «παράνομες» 9 στις 10 απεργίες, ανοίγοντας δρόμο για ακόμα μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους και της εργοδοσίας στα σωματεία, ως την «άλλη όψη» των αντεργατικών ανατροπών και της έντασης της εκμετάλλευσης.

Τέτοια είναι και τα αντιδραστικά νομοθετήματα με στόχο να «θωρακιστούν» οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, από την ποινικοποίηση του αγώνα ενάντια στους πλειστηριασμούς επί ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την «αποστείρωση» των πανεπιστημίων από τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, με «αποκορύφωμα» τον νόμο Χρυσοχοΐδη – Κεραμέως για αστυνομία μέσα στις σχολές, που θα περιφρουρεί το «πανεπιστήμιο – επιχείρηση».

Τέτοια επίσης είναι ο κατάπτυστος νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων με στόχο το εργατικό – λαϊκό κίνημα, οι Οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ «για την αντιμετώπιση του ριζοσπαστισμού» που μαζί ενσωμάτωσαν στην ελληνική νομοθεσία, βάζοντας στο στόχαστρο την ανατρεπτική αντικαπιταλιστική πάλη του λαού και τη δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, όπως ήδη γίνεται σε χώρες – μέλη της ΕΕ.

Τέτοιοι είναι οι «τρομονόμοι», που έχουν αποδέκτη το εργατικό – λαϊκό κίνημα, αλλά και το τεράστιο πλέγμα παρακολούθησης και χαφιεδισμού, από τις βάσεις βιομετρικών δεδομένων μέχρι τις παρακολουθήσεις με στόχο την πάλη σωματείων και φορέων. Πάνω εκεί οξύνονται η καταστολή, η τρομοκρατία, η βία απέναντι στον «εχθρό λαό».

Ολα αυτά δεν είναι «εμμονές» μιας κυβέρνησης ή ενός κόμματος, δεν είναι κάποιοι «ακραίοι θύλακες» των δυνάμεων καταστολής που πρέπει να ελεγχθούν, δεν αντιμετωπίζονται με μέτρα «ρύθμισης της καταστολής» όπως προτείνουν διάφορα πολιτικά κόμματα και νομικοί.

Ειδικά τώρα που η λαϊκή δυσαρέσκεια δυναμώνει εξαιτίας της διαχείρισης της πανδημίας σε βάρος των λαϊκών αναγκών, της οικονομικής κρίσης και της ανασφάλειας, η ένταση της καταστολής είναι απαραίτητο συμπλήρωμα των προσπαθειών χειραγώγησης από την κυβέρνηση, το κράτος, τα αστικά επιτελεία.

Δεν θα τους περάσει!

Το μήνυμα αυτό στέλνει η «οργανωμένη απειθαρχία» χιλιάδων εργαζομένων, λαού και νεολαίας, που παλεύουν συγκροτημένα μέσα από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς για μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων τους, για την υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Που πρωτοστατούν στον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και την καταστολή, ξεσκεπάζοντας τις ευθύνες της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων για τη θωράκιση του κράτους, που συνθλίβει τις ανάγκες του λαού και απαντά με βία στις δίκαιες διεκδικήσεις του, για να θωρακίσει τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου.

Από τη στήλη η ΑΠΟΨΗ μας του Ριζοσπάστη

 

Ας πούμε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών

Πίνακας του Δημήτρη Μυταρά – “Χαρταετός”

Πάνε χρόνια και χρόνια, που εμείς οι μεγαλύτεροι –στο χωριό ή στο κλεινόν άστυ φτιάξαμε και πετάξαμε τον πρώτο μας χαρταετό: με «χαρτί γλασέ», «μάνες» από καλάμι …και αλευρόκολλα. Με «βουηστρίνια» ή σκουλαρίκια και ουρά από παλιές εφημερίδες. Κάποιοι πιο «πλούσιοι» αγόραζαν έτοιμες «μάνες» από σουηδικό και χρησιμοποιούσαν «αραβική γόμα» και «κορδονέτο», αντί για τον φτηνιάρικο σπάγκο. Μάθαμε και εμπειρικά πως το εξάγωνο έχει περιστροφικές συμμετρίες, η πλευρά είναι το μισό της μεγάλης διαγώνιου.

Οι δοκιμές ξεκίναγαν αρκετές μέρες πριν την Καθαρή Δευτέρα, εδικά ελέγχαμε τα «ζύγια» και το «καντήλιασμα», κάναμε δοκιμές με βοηθό (που μας έκανε «κεφάλι») ή χωρίς και υπήρχε πάντα εφεδρική ουρά σε περίπτωση που τα μποφόρια το απαιτούσαν.
Με μεγαλύτερους εχθρούς την άπνοια και τη βροχή περιμέναμε να ξημερώσει για τις θριαμβευτικές απογειώσεις.
Κάθε χρόνο πιο έμπειροι δοκιμάζαμε και νέες μορφές –κάποτε (το 61;) έκανα ένα μυστήριο κατασκεύασμα, που παραδόξως πέτυχε, σε σχήμα πύραυλου που έγραφε ΕΣΣΔ και …15%.

(γράφει ο Γ. Χουρμουζιάδης στο Ριζοσπάστη πριν 29 χρόνια)
«Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών. Πέστε πως θέλω να πάρω εκδίκηση για τις χαμένες “Καθαρές Δευτέρες”, που με κράτησαν δεμένο στη γη με το κουβάρι της κλεμμένης καλούμπας κρατημένο σφιχτά στο ιδρωμένο μου χέρι. Πέστε μου ό,τι θέλετε.
Εκείνο που ονειρεύουμαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς. Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια.

Δυο πίνακες με θέμα τους χαρταετούς Δημήτρης Μυταράς & Αλέκος Φασιανός

Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει. Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών»
(…)

Η ιστορία του χαρταετού ξεκινά, πιθανότατα από την Κίνα (το 400 πΧ) για να ταξιδέψει στη συνέχεια και σε άλλες χώρες, όπως η Ταϊλάνδη και το Αφγανιστάν, η Ιαπωνία, Κορέα, Ινδία κά.

Οι πρώτοι χαρταετοί δεν ήταν από χαρτί αλλά από ξύλο (!!) ή μετάξι και δεν ήταν εξάγωνοι, αλλά μορφής δράκου.
Τον 4ο πΧ. αι., στην αρχαία Ελλάδα, ο αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντος χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αϊτό. Παλαιότερη αναφορά θα μπορούσε να θεωρηθεί η απεικόνιση σε ελληνικό αγγείο της κλασικής περιόδου μιας κόρης που κρατά στα χέρια της λευκή σαΐτα δεμένη με νήμα, ένα είδος αϊτού δηλαδή, και την οποία ετοιμάζεται να πετάξει.

Η ”Μέρα της Άνοιξης” – Ινδία

Κίνα διαγωνισμός Χαρταετού

Στην Ευρώπη πρωτοήρθαν στο τέλος του 14ου αρχές του 15ου αιώνα, από εξερευνητές που ταξίδεψαν στις χώρες της Ασίας. Στα χρόνια που κύλισαν χαρταετοί «πέταξαν» σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Συνδέθηκαν με τα τοπικά έθιμα χωρών αποκτώντας ποικίλα χαρακτηριστικά, τόσο ως προς την κατασκευή τους, όσο και ως προς τον συμβολισμό του πετάγματός τους στον ουρανό…Στην ιστορική διαδρομή του ο χαρταετός βοήθησε και αρκετούς επιστήμονες: Το 1749 ο Σκοτσέζος μετεωρολόγος Alexander χρησιμοποίησε χαρταετούς με θερμόμετρα, προκειμένου να καταγράψει και να μελετήσει τις θερμοκρασιακές μεταβολές σε μεγάλο υψόμετρο.

Το 1752 ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εκτέλεσε το διάσημο πείραμα με τον χαρταετό, προκειμένου να αποδείξει ότι οι αστραπές δεν είναι τίποτα άλλο παρά στατικός ηλεκτρισμός.
Τα χρόνια 1799-1809, ο σερ George Cayley άρχισε να πειραματίζεται με τους χαρταετούς, προκειμένου να κατασκευάσει μια μηχανή που να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει ανθρώπους στον αέρα. Και τα κατάφερε! Το 1853 πέτυχε να πετάξει το πρώτο ανεμοπλάνο, που μπόρεσε να σηκώσει το βάρος ενός ατόμου για σαράντα ολόκληρα δευτερόλεπτα.

(επανέρχεται ο Γ. Χουρμουζιάδης στο Ριζοσπάστη το 2002)

Και μόνο τότε αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των χαρταετών μας.
Τότε που καταλάβαμε πως το όνειρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύγειες πολέμων και αριθμούς άδικων θανάτων, δε θα γινόταν ποτέ μάθημα στις αίθουσες των σχολείων μας.
Δε θα γινόταν ποτέ «κεντρικό δίδαγμα» στο στόμα των φοβισμένων δασκάλων. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των πεθαμένων χαρταετών μας, τότε που καταλάβαμε πως οι καλοί έφυγαν και πως όσοι ήτανε καλοί και έτυχε να μείνουν μας ψιθύριζαν τους τρόπους, για να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας.
Να κοιτάξουμε τον ουρανό της μελαγχολικής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στεγνά κι ανοιχτά, απειλητικά και παμφάγα, με μάτια που να βλέπουν πίσω από τα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα, πίσω από τις γαλάζιες τρύπες των στημένων ουρανών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέξουν στην απογείωση των χαρταετών μας.

Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει.

Θέλω να πω με άλλα λόγια, και το έχω ξαναπεί και αλλού, πως σήμερα είναι ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να κουνήσουμε και τα δικά μας τα χέρια. Η Αθηνά δε φτάνει από μόνη της. Δε φτάνουν μόνο οι καλοί αρχηγοί, όσο καλοί και να είναι. Αυτοί έχουν τη λάτρα, το καθημερινό πάνε κι έλα, μπαινοβγαίνουν σε πόρτες που είναι «δύσκολες… όταν η χρεία τες κουρταλεί…», που θα έλεγε και ο Σολωμός.
Κι εμείς οι άλλοι πρέπει να πάρουμε τους χαρταετούς μας και να βγούμε στους δρόμους, αδιαφορώντας για όσα δυσμενή και θλιβερά μας απαγγέλλουν οι κομψευόμενες ξανθιές των μετεωρολογικών δελτίων.
Να βγούμε στους δρόμους με τους χαρταετούς μας, αποφασισμένοι να τους «καντηλιάσουμε» αυτή τη φορά, είτε το θέλει είτε όχι η «Καθαρή Δευτέρα».

 

Θ. Χιώνης στον “Οδηγητή”: το ζήτημα είναι από ποια σκοπιά εξετάζεις τις δυσκολίες και ποια διέξοδο δίνεις από αυτές

Το νέο τεύχος του «Οδηγητή» κυκλοφόρησε στις 27 Φλεβάρη σε συντονισμό με τα 3 κείμενα των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο
Στην ανακοίνωσή της η Συντακτική Επιτροπή του «Οδηγητή» σημείωνε:
«Η μεγάλη πανεξόρμηση με το πρώτο κείμενο των Θέσεων, τα χιλιάδες φύλλα που διακινήθηκαν από τις οργανώσεις της ΚΝΕ σε όλη την Ελλάδα, ήταν μόνο η αρχή στη μεγάλη μάχη που δίνουμε στο πλευρό του Κόμματος.
Με αυτή την πείρα ως παρακαταθήκη, το μαχητικό κλίμα, τον ενθουσιασμό και την καλή οργάνωση του πολιτικού ανοίγματος βάζουμε ακόμα πιο ψηλούς στόχους για τις πανεξορμήσεις που έχουμε μπροστά μας.
Παίρνοντας υπόψη τα παραπάνω και για την κινητοποίηση όλων των δυνάμεων σε αυτές τις μάχες, ο «Οδηγητής» δεν θα κυκλοφορήσει το πρώτο Σάββατο του μήνα, όπως συνηθίζεται, αλλά στις 27 Φλεβάρη, με στόχο να αποτελέσει ένα επιπλέον εφόδιο στο πλαίσιο αυτής της κορυφαίας διαδικασίας του Κόμματος μας».

Ανάμεσα στην υπόλοιπη πλούσια ύλη του, συζήτησε με τον Θοδωρή Χιώνη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος για τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που παρουσιάζουμε. 

🔹️ Έχουμε στα χέρια μας τα 3 κείμενα των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο.
🔹️ Τι θα μπορούσαμε να πούμε για την καλύτερη δυνατή μελέτη και αξιοποίησή τους;

Οπωσδήποτε να αφιερώσουμε χρόνο στη μελέτη, κι από αυτόν έχουμε περισσότερο αυτό το διάστημα, πέρα από τις δυσκολίες που έχει η περίοδος λόγω των περιορισμών της πανδημίας. Να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα ώστε να «βουτήξουμε» στο πλούσιο υλικό των τριών κειμένων που προσφέρεται για σκέψη και κρίση.

Όπως είδατε, η ΚΕ επέλεξε στη δημοσίευση των κειμένων, εάν τα δούμε ενιαία -κι αυτό πρέπει να κάνουμε- να μην κρατήσει αυτή τη φορά τη διάρθρωση που χρειαζόταν να έχουμε σε άλλα Συνέδρια, αλλά να ξεκινήσει από το πώς το Κόμμα γίνεται πιο ικανό στη δράση του.
Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι αυτό είναι το βασικό στοιχείο σε όλα τα Συνέδρια, με βάση τον απολογισμό και τα συμπεράσματα που αφορούν στη δράση του Κόμματος. Τώρα, όμως, θέλουμε να ξεχωρίσει, να κάνουμε focus σε αυτό, αυτή να είναι η ραχοκοκαλιά και των άλλων κειμένων, που αναλύουν τις περίπλοκες εξελίξεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα καθήκοντα που αναλαμβάνουμε για την παρέμβασή μας στην εργατική τάξη, το κίνημά της, τους συμμάχους της, αλλά και στους νέους και τις νέες που δεν έχουν βγει ακόμα στην παραγωγή. Δηλαδή θέλουμε να συζητήσουμε πιο διεξοδικά και σε μεγαλύτερο βάθος για την καθοδηγητική ευθύνη και τον πρωτοπόρο ρόλο του Κόμματος, που επιδιώκουμε να γίνεται ολοένα και πιο διακριτός ως δύναμη εργατικής-λαϊκής συσπείρωσης, φορέας των νέων επαναστατικών ιδεών.

Τα τελευταία 30 χρόνια το ΚΚΕ πέρασε σε ένα νέο επίπεδο θεωρητικής και πολιτικής ωριμότητας. Αποκατέστησε τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Πραγματοποίησε την προγραμματική κι οργανωτική του ανασυγκρότηση, σε διαρκή μαχητική κίνηση μέσα σε πρωτόγνωρες, από πολλές απόψεις, συνθήκες. Πρέπει λοιπόν, ως Κόμμα, να σκύψουμε στην πολύτιμη πείρα που έχουμε αποκτήσει, να τη γενικεύσουμε, να δούμε συγκεκριμένα ζητήματα καθοδήγησης και δράσης, απόκτησης μεγαλύτερης ικανότητας στη διεύρυνση και την ποιότητα δεσμών σε εργατικές – λαϊκές δυνάμεις. Από αυτήν την άποψη, επιδιώκουμε να υπάρχει σε όλους μας ενιαία αντίληψη για τις νέες μεγάλες απαιτήσεις που προκύπτουν από την ταξική πάλη, από το γεγονός ότι η νέα φάση που διανύουμε ανεβάζει τον πήχη. Επομένως και την υποχρέωση από όλες τις Κομματικές Οργανώσεις για να περάσουμε σε νέα ανοδική πορεία. Διαδικασία που μπορεί να δημιουργήσει περισσότερες δυνατότητες και στην ίδια την Κομμουνιστική Νεολαία.

🔹️ Μπορούμε να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον της νεολαίας για τις Θέσεις μπροστά στο Συνέδριο;

🔻 Πολύ ωραίο το να προκαλέσουμε και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν είναι εύκολο ευρύτερα τμήματα της νεολαίας να προσανατολιστούν στην πολιτική πάλη και πόσο μάλλον να ενδιαφερθούν για ένα κομματικό συνέδριο που από τη φύση του αφορά κυρίως τα μέλη του.
Μπορούμε, όμως, όπως λέτε, να προκαλέσουμε και να διεγείρουμε τον προβληματισμό πολλών νέων που ψάχνουν απαντήσεις για ό,τι βιώνουν.
 

Και τα 3 κείμενα των Θέσεων δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Σε αυτές αναλύονται ή φωτίζονται οι τάσεις των σύγχρονων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στη φάση της «ψηφιακής μετάβασης». Σε μια πραγματικότητα που μέσα σε αυτό το σύστημα όλο και μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στο πώς μπορεί να ζήσουν οι νέες και οι νέοι και το πώς τελικά ζουν ή θα ζήσουν στο μέλλον. Μπορούμε να προκαλέσουμε τον προβληματισμό για ποιο λόγο μας απασχολούν σημαντικά ζητήματα του κινήματος, ακόμα και για το μαθητικό ή το φοιτητικό, η παρέμβασή μας στον πολιτισμό, η δράση μας για τη χειραφέτηση των γυναικών κ.ά.
Μπορούμε να προκαλέσουμε τον προβληματισμό για το τι είναι το Συνέδριο του ΚΚΕ, πώς γίνεται, τη συλλογικότητα που μας διακρίνει, γιατί αποτελεί το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος. Ζητήματα που σχετίζονται με τα χαρακτηριστικά του ΚΚΕ και βρίσκονται σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλα τα αστικά κόμματα και τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Η ανακοίνωση του ΚΣ δίνει τέτοια στοιχεία. Αλλά για να τα καταφέρουμε χρειάζεται να «προκαλέσουμε» πρώτα απ΄ όλα εμάς τους ίδιους, ακονίζοντας τη σκέψη μας με τις Θέσεις της ΚΕ. Άλλωστε, στο επίκεντρο θέτουμε το πώς θα γίνουμε πιο ικανοί, πιο πολλοί και άρα πιο μαχητικοί. Πώς θα διευρύνουμε και θα βαθύνουμε τους δεσμούς μας με τους εργαζόμενους, τη νέα γενιά.▪️ Στις Θέσεις, η περίοδος που διανύουμε περιγράφεται ως πολύ σύνθετη και δύσκολη. Σε αυτό μάλλον δεν θα βρεθεί κανείς να διαφωνήσει.

 🔹 Σε τι εκτιμά, όμως, το ΚΚΕ ότι συνίσταται αυτή η δυσκολία;

🔻  Σωστά θέτετε αυτό το «όμως». Γιατί το ζήτημα είναι από ποια σκοπιά εξετάζεις αυτές τις δυσκολίες και ποια διέξοδο δίνεις από αυτές.
Αλλά καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι όχι μόνο το πνεύμα των Θέσεων αλλά και μια σειρά κριτήρια, συμπεράσματα, κατευθύνσεις που θέτει η ΚΕ για συζήτηση μέσα σε όλο το Κόμμα και την ΚΝΕ, σχετίζονται με το να καλλιεργηθεί ασυμβίβαστη στάση με τις δυσκολίες.

🔻 Δεν μας αρκεί η περιγραφή αλλά εξετάζουμε τους παράγοντες που δυσκολεύουν να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, οι νέοι και οι νέες εμπιστοσύνη στη δύναμη του οργανωμένου–συλλογικού αγώνα, στη σοσιαλιστική προοπτική, αλλά και στη πίεση που ασκούν αυτοί οι παράγοντες, την ίδια ώρα, στη διεξαγωγή και καθοδήγηση αυτού του αγώνα.
Σε μια περίοδο γρήγορων ανακατατάξεων, απρόβλεπτων εξελίξεων, μεγαλύτερων πιέσεων για συμβιβασμό και αποδοχή του σημερινού status quo.
Άρα αναλαμβάνουμε μεγάλα καθήκοντα, σε μια δύσκολη πορεία. Γιατί μπροστά στα μεγάλα προβλήματα, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ είναι υπερώριμες οι συνθήκες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, παραμένει σε διεθνές επίπεδο η μεγάλη υποχώρηση αυτού που ονομάζουμε «υποκειμενικός παράγοντας». Δηλαδή τα Κομμουνιστικά Κόμματα, το εργατικό κίνημα, η κοινωνική συμμαχία και κυρίως η επαναστατική πρωτοπορία που είναι η βασική προϋπόθεση για όλα.

🔻 Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η «νηνεμία» και οι εξάρσεις ως εξαιρέσεις εργατικών – λαϊκών διαθέσεων, αλλά ότι το αντιδραστικό ρεύμα που δημιουργήθηκε με την ανατροπή της πρώτης προσπάθειας οικοδόμησης του σοσιαλισμού δεν κόπασε, ο αντιδραστικός κύκλος που άνοιξε δεν έκλεισε ακόμα. Όσοι ενταχθήκαμε στο κομμουνιστικό κίνημα, όπως και τα σημερινά μέλη της ΚΝΕ, κόντρα σε αυτό το ρεύμα, δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβουμε την εξέλιξη. Μπορούμε, όμως, να μελετήσουμε και να τη συνειδητοποιήσουμε. Άλλωστε, τη συναντάμε σε κάθε μας βήμα. Μπορούμε επίσης να σκεφτούμε τι θα είχε γίνει εάν το Κόμμα δεν είχε βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από τις αιτίες των ανατροπών, από την ιστορία τη δικιά του και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Τί συνέπειες θα είχε αυτό στην αυτοπεποίθηση που έχουμε για τον σκοπό μας, αλλά και το καθήκον να αναπτύσσουμε συνεχώς την ικανότητά μας να δρούμε γι΄ αυτόν. Τι σημασία έχουν αυτά τα συμπεράσματα για το Κόμμα μας, όταν την ίδια ώρα, αρκετά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, κάτω από το βάρος της προσωρινής νίκης της «οικονομίας της αγοράς» και χωρίς να έχουν βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα, θεωρούν ότι στην καπιταλιστική Κίνα οικοδομείται «κινέζικος σοσιαλισμός», την ώρα που ετοιμάζεται να πάρει την πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
🔻 Πού, πότε, κάτω από το βάρος ποιων προβλημάτων ο κύκλος θα σπάσει δεν το ξέρουμε. Όμως η δυναμική της ταξικής πάλης δεν σταματά. Εκτός όλων των άλλων δεν πρέπει να υποτιμάμε ακόμα και τα ξεσπάσματα, χωρίς βέβαια να μας ζαλίζουν.

Το ενδεχόμενο νέες εργατικές λαϊκές δυνάμεις να μπουν σε δράση, χωρίς να το περιμένουμε και να παρέμβουμε στις εξελίξεις είναι μπροστά. Η αστική τάξη, άλλωστε, παίρνει τα μέτρα της. Είναι επίσης πολύ πιθανό ποια μέσα να αντιμετωπίσουμε σημαντικές καμπές των εξελίξεων, σε συνθήκες μεγαλύτερης υποχώρησης του κινήματος. Αν καταφέρουμε να προχωρήσουμε μπροστά θα έχουμε γράψει μια ακόμα σελίδα στη συγκλονιστική πορεία του Κόμματός μας. Γι΄ αυτό, όπως αναφέρουν οι Θέσεις, η συναίσθηση της περιόδου που βρισκόμαστε και των μεγάλων δυσκολιών, επιβάλλει να παλεύουμε χωρίς κανέναν εφησυχασμό για την ενδυνάμωση των Κομματικών Οργανώσεων.

 🔹️ Αρκετοί νέοι αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ τις σταθερές τους θέσεις, την προσφορά τους στην οργάνωση των αγώνων, ότι αποτελούν δυνάμεις αναμέτρησης με το σύστημα.
🔹️ Ποιο είναι το στοιχείο που δίνει στο ΚΚΕ τη δυνατότητα να παίζει αυτόν τον ρόλο και ποιο είναι το «στοίχημα» για να γίνουμε ακόμα πιο ικανοί την επόμενη περίοδο;

Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι η εκτίμηση στις θέσεις και τη δράση του ΚΚΕ, όπως και οι δεσμοί του ΚΚΕ με τη νεολαία δεν αναπτύσσονται με κόλπα και τεχνάσματα.
Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα. Από την πρώτη φάση και σε όλη την περίοδο της πανδημίας, η «οργανωμένη απειθαρχία» του ΚΚΕ ως κατεύθυνση και στάση τροφοδότησε μια σειρά αγωνιστικών δράσεων, όπου ανάμεσα σε άλλες ξεχώρισαν η Πρωτομαγιά, η συγκέντρωση στη δίκη της Χρυσής Αυγής, το σπάσιμο των απαγορεύσεων στον εορτασμό του Πολυτεχνείου, η πανελλαδική απεργία τον Νοέμβρη και άλλα πολλά που συνεχίζονται.
Διαμορφώθηκε το «έδαφος» και διευρύνθηκαν οι δυνατότητες των μελών της ΚΝΕ που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των πολύ σημαντικών μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων. Αυτά παραδειγματίζουν, αναγνωρίζονται από τους φίλους της ΚΝΕ κι όχι μόνο.

Αλλά τι μας δείχνουν; Οπωσδήποτε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθούμε σταθερά, αυτόν δηλαδή της όξυνσης της ταξικής πάλης κάτω από όλες τις συνθήκες με βάση τη στρατηγική μας στόχευση. Και αναδεικνύουν τον πρωτοπόρο ρόλο που μπορεί να παίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας, ώστε να φτάσει τον αγώνα μέχρι την τελική αναμέτρηση και νίκη.

Αυτά ξεσηκώνουν τους αστούς ενάντιά μας και μπορούν να μας φέρνουν πιο κοντά στον λαό και τη νεολαία.

Το ΚΚΕ έχει συγκεντρώσει μεγάλη πείρα αναμετρήσεων κι επεξεργασιών για την υπεράσπιση των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων κι αναγκών, των προϋποθέσεων για την ικανοποίηση τους. Και δεν είναι τυχαίο ότι στις Θέσεις αναφέρεται ότι το Κόμμα άντεξε, στάθηκε στα πόδια του και προχώρησε μπροστά, προγραμματικά και οργανωτικά, όλα αυτά τα 30 χρόνια, στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις.
Χωρίς δηλαδή τον φάρο που αποτελούσε, παρά τα όποια προβλήματα, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, από την ίδρυση ακόμα του Κόμματος, τα στηρίγματα που είχε το Κόμμα στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα σε διάφορες συνθήκες δράσης τον προηγούμενο αιώνα.

Αυτή η ανοδική πορεία μας κάνει πιο απαιτητικούς από τον εαυτό μας, δεν μας εμποδίζει να δούμε τι πρέπει να κάνουμε καλύτερα, πιο εύστοχα ή να διορθώσουμε.
Γι αυτό μας απασχολεί το πώς θα εντάσσουμε όλη αυτή την προσπάθεια, τα ιστορικά και ιδεολογικά συμπεράσματα που έχουμε βγάλει και συνεχίζουμε να βγάζουμε, τις θέσεις και τις επεξεργασίες μας, την πείρα που έχουμε καταγράψει και αποκτάμε από την εξέλιξη της ταξικής πάλης μέσα στην καθημερινή δράση, στη λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων. Για να διαμορφώνουμε πιο γερά κριτήρια κομμουνιστικής δουλειάς κι υποδομής για τη συνέχεια.

 

 🔹️ Η ΚΕ αναδεικνύει μια σειρά από αδυναμίες που θα πρέπει να ξεπεραστούν το επόμενο διάστημα και αφορούν στην εσωοργανωτική μας λειτουργία, στη δουλειά των καθοδηγητικών οργάνων, των στελεχών και των επιτελείων του Κόμματος.
🔹️ Ποια ζητήματα θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε και ιδιαίτερα για την ΚΝΕ;

Απ’όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα και που αναφέρονται μέσα στις Θέσεις της ΚΕ, πιο ολοκληρωμένα και αναλυτικά, μπορεί να γίνει κατανοητό ότι απαιτείται ανώτερη ποιοτικά καθοδηγητική δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη αλλά και μέσα στο ίδιο το κόμμα.
Αναβάθμιση της ιδεολογικής και πολιτικής συζήτησης από την ΚΕ μέχρι τις ΚΟΒ και από το ΚΣ μέχρι τις ΟΒ. Όχι μόνο με τα απαραίτητα μαθήματα, τις σχολές, την αναγκαία συζήτηση άρθρων της ΚΟΜΕΠ, του Ριζοσπάστη, του Οδηγητή, άλλων εκδόσεων, αλλά με την αναβάθμιση της ιδεολογικής συζήτησης σε κάθε πλευρά που εξετάζουμε. Όπως, το πώς συζητάμε και σχεδιάζουμε τη δράση μας, την οικοδόμηση, την ανάπτυξη κινητοποιήσεων, τους στόχους πάλης που επιλέγουμε, τις πολιτικές εξελίξεις, τις εξελίξεις σε κάθε χώρο ευθύνης, όταν αντλούμε συμπεράσματα από τη δουλειά μας κ.ά.

Ας το πούμε και πιο συγκεκριμένα. Στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις οι δυνάμεις της ΚΝΕ πρωτοστάτησαν στην οργάνωση του αγώνα, στη συσπείρωση δυνάμεων και στην αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και της Κυβέρνησης για τα Πανεπιστήμια.
Αυτή η προσπάθεια είναι αναπόσπαστα δεμένη με το πώς καθοδηγούνται ολόπλευρα, ιδεολογικά και πολιτικά, οι δυνάμεις που δίνουν τη μάχη, οι ΤΕ και τα ΤΣ που έχουν την ευθύνη, οι ΚΟΒ και οι ΟΒ. Με την αξιοποίηση των επεξεργασιών μας, την αφομοίωση ζητημάτων, όπως της πρόσφατης ανακοίνωσης του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ, με την εξέταση της διαπάλης που κλιμακώνεται, με την κατανόηση της σύνδεσης οικονομίας – παιδείας – κοινωνίας για να αποκαλύψουμε εύστοχα το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνουν την ένταση της καταστολής κι άλλες πλευρές.
Αυτά απαιτούν πολύ καλή λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων, των βοηθητικών επιτρόπων, των ΚΟΒ και των ΟΒ. Γιατί η ποιότητα της εσωκομματικής ζωής και λειτουργίας, αφορά την ίδια την ικανότητα του Κόμματος και της ΚΝΕ, τον οργανωτικό τους ρόλο μέσα στις εργατικές, λαϊκές μάζες, στο κίνημα, στη νεολαία.

Από αυτή τη σκοπιά στις Θέσεις μας απασχολούν πολλά θέματα, όπως η ανάπτυξη κι εξέλιξη των στελεχών, ο εύστοχος και σωστός καταμερισμός, το πώς θα δοθεί πιο άμεση βοήθεια στις ΚΟΒ, αντίστοιχα και στις ΟΒ.
Έχουμε πολλά περιθώρια βελτίωσης. Και ιδιαίτερα στην προσπάθεια κατάκτησης της γνώσης της κομμουνιστικής θεωρίας κι ενός ευρύτερου μορφωτικού πολιτιστικού επιπέδου, που διαμορφώνουν πολύπλευρες ικανότητες. Μαζί με την εξέταση της πείρας που αποκτιέται μέσα στην ταξική πάλη, από τη συμμετοχή στην καθόλου εύκολη προσπάθεια σήμερα να αναπτύσσεται, με όσο το δυνατόν πιο μαζικές διαδικασίες, η πάλη.
Με διαρκή προετοιμασία των μελών της ΚΝΕ για να ενταχθούν στις γραμμές του Κόμματος, με στόχο τη συνέχεια του Κόμματος, για την εκπλήρωση των σκοπών του κι αναπτύσσοντας παραπέρα την ικανότητα της ΚΝΕ να τραβά τη νεολαία στην επαναστατική πάλη.

Στο «κλαρί» ο Σύριζα

Μετά την απρόκλητη επίθεση αστυνομικών με ξυλοδαρμούς και προπηλακισμούς κατοίκων στο Άλσος της Ν. Σμύρνης ο Αλ Τσίπρας –ξεχνώντας τα δικά του βγήκε λάβρος στα ΜΚΔ
«Το μεσημέρι ξύλο και αυταρχισμός και το βράδυ προπαγάνδα. Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο ενορχηστρωτής της μεγαλύτερης εκστρατείας αυταρχισμού και εξαπάτησης που έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και δεκαετίες».

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα:

«Είμαστε στον πέμπτο μήνα ενός απολύτως αποτυχημένου και ατελείωτου lockdown. Τα νοσοκομεία αφημένα εδώ και μήνες δίχως ενισχύσεις, ασφυκτιούν και πάλι. Οι νεκροί σκαρφάλωσαν ξανά στους πενήντα ημερησίως. Η οικονομία έχει διαλυθεί.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις εδώ και μήνες σε απόγνωση, μόνο χρέη ξεπληρώνουν και δάνεια. Και οι εργαζόμενοι επιβιώνουν με ελάχιστα και αγωνιούν για το αύριο»
Την ίδια στιγμή οι πολίτες, που επιβάλλεται να στοιβάζονται καθημερινά στα λεωφορεία, στο Μετρό και στους χώρους δουλειάς, απαγορεύεται αυστηρά να έχουν έστω και μια μικρή ανάσα.
Έναν περίπατο το απόγευμα της Κυριακής… Μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα… (κλαυσίγελος)
Ακόμη και μέχρι την πλατεία της γειτονιάς… (sic!)
Τα υπόλοιπα εδώ, -για όποιον ενδιαφέρεται, μαζί με μια εικόνα των «πελατών» του συγκεκριμένου ΜΚΔ (7,3 χιλ. σχόλια & 2,9 χιλ. κοινοποιήσεις-έπεται και συνέχεια) στην περί όνου σκιάς συζήτηση

Ώδινεν όρος

Ένας Σύριζα, που ξεγεννάει κάθε τόσο «αριστερά» και «δεξιά» –πρόσφατα τη ΡΕΝΕ (Ριζοσπαστική Εναλλακτική Ενότητα -Νίκος Σκορίνης, Πάνος Ρήγας, Αντώνης Κοτσακάς κά), μέχρι πρότινος αναγνωρισμένο -παρέα και αντάμα με μαζέματα στο Κάραβελ και ξαφνικά νόθο αποπαίδι, όπως ανακοινώθηκε μέσω zoom μετά τη δημοσίευση του ιδρυτικού της στην «Αυγή» και την ανακοίνωση, πως ανάμεσα στα πολύπειρα στελέχη είναι κι ο Τζουμάκας στα πλαίσια «συνδιαμορφωτικού ρεύματος ιδεών» στέκονται «υπερβατικά σε κάθε χροιά εσωστρέφειας»
Και μαζί «κονταροχτυπιούνται» η «διατασική» κίνηση της «Ομπρέλας» με τους «53+» …η Κίνηση Μελών (τριανδρία Νίκος Παππάς, Γιάννης Μπαλάφας & Χρήστος Σπίρτζης +  Ρένα Δούρου) που επιμένει πως κοιτάει και δρα «από μέσα προς τα έξω» και σε πεδία παραγωγικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και πολυσυλλεκτικούς νέους, σαν τον Μιχάλη Νικηφόρο της άλλοτε ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ.

Σε όλη αυτήν την κατάσταση αντανακλάται η ρευστότητα που επικρατεί στη σοσιαλδημοκρατία, εν αναμονή εξελίξεων, αν (πχ) από το ΚΙΝΑΛ θα υπάρξει ανάσχεση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει η κυρίαρχη δύναμη του οπορτουνιστικού χώρου κλπ., ενώ ταυ­τόχρονα, απολειφάδια του «βαθέως ΠΑΣΟΚ» -ΠΑΣΚΕ προσβλέπουν πάντα σε ενδεχόμε­νη μελλοντική συγκυβέρνηση με τη ΝΔ.

Κινούμενη άμμος

Παράλληλα, ο ανταγωνισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στην κυβερνητική εναλλα­γή είναι και πηγή ιδεολογικής - πολιτικής ρεφορμιστικής και οπορτουνιστικής πίε­σης προς τον ένα συνεπή κόσμο με αριστερά αντανακλαστικά, που ναι μεν «δε μασάει», αλλά βιώνοντας –ο καθένας με τον τρόπο του την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος, και τις ανατροπές του πρώτου ιστορικού κύκλου σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Έτσι είναι μειωμένα τα αντανακλαστικά απέναντι στον οπορτουνι­σμό και στους υποκριτικούς ελιγμούς του για «κοινή δράση» στο όνομα πότε του –ξαναζεσταμένου «αντιδεξιισμού» και σχημάτων-μετώπων, όπως «αντιμνημονιακού», «αντινεοφιλελεύθερου» και «αντιφασιστικού» -βεβαίως-βεβαίως, όπως κι αν εμφανίζεται αυτό κάθε φορά, το μεταρρυθμιστικό-«μεταβατικό» στο έδαφος του καπιταλισμού πάντα, που η μικροαστική ανυπομονησία βλέπει κάθε φορά σαν πανάκεια, όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του.  

Ο ρόλος του οπορτουνισμού στην υπόσκαψη και συκοφάντηση του κινήματος, ελλοχεύει πάντα ακριβώς επειδή υπάρχει η κοινωνικοοικονομική βάση τόσο σε συνθή­κες του καπιταλισμού όσο και του ανώριμου σοσιαλισμού που γνωρίσαμε (όπως αποδείχτηκε με τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες), αφού η πηγή του αντικειμενικά είναι ανεξάντλητη.

Φυσικά, η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική έχει την ιδιαιτερότητά της, προ­βάλλει τις δικές της ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, αξιοποιεί και προτάσσει στο επίπεδο της προπαγάνδας θολές συμβολικές έννοιες για να επιτύχει συναι­νέσεις, ανάλογα με το στίγμα που επιδιώκει να δώσει, στο πλαίσιο του συνολι­κού αστικού πολιτικού σκηνικού σε κάθε χώρα.
Αυτή η προσπάθεια ανάμεσα στα δύο βασικά κυβερνητικά αστικά κόμματα στη χώρα μας της σημερινής πολιτικής διαχείρισης (ΝΔ και Συριζα), με την ανάδειξη πλαστών ή δευτερευόντων πολιτι­κών διαχωρισμών, αναδεικνύει –ανεξάρτητα από λεονταρισμούς, την ενιαία στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων στα περισσότερα ζητήματα.

Από την άλλη Συριζα και ΚινΑλ, κινούμενοι σε χώρους συγγενείς, κρίνουν την κυβερνητική πολιτική της ΝΔ ως μη συνεπή προσαρμογή στην αντί­στοιχη ευρωενωσιακή, ενώ τα ίδια παρουσιάζονται χωρίς πειστικότητα ως -βασιλικότεροι του βασιλέως, πιο αυθεντικοί εκφραστές μιας πιο «μαχητικής» επεκτατικής, κρατικής πολιτικής.

Όπως αναφέρεται στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21^ο Συνέδριο (2^ο κείμενο - κεφ. Ε «οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα» παράγρ. 31) […] «με την τελευταία διετία της διακυβέρνησης Συριζα αλλά και την κυβερνητική εναλλαγή ανάμεσα σε Συριζα και ΝΔ, επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο η σύμπτωση των βασικών δυνάμεων του αστικού πολιτικού συστήματος στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης και στις αντίστοιχες πολιτικές επιλογές».

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι επί κυβερνήσεων & και Συριζα διαδοχικά ψηφίστηκαν από κοινού, μαζί και με το ΠΑΣΟΚ/ΚινΑλ, στρατηγικής σημασίας νομοσχέδια, όπως και αλλαγές σε βασικά άρθρα του Συντάγματος, ιδιαίτερα σε αυτά που αφορούν την κυβερνητική σταθερότητα και την αδιατάρακτη εφαρμο­γή της κυρίαρχης πολιτικής και η ΝΔ πατάει πάνω στο αντεργατικό - αντιλαϊκό οικοδόμημα της διακυβέρνησης Συριζα και το επεκτείνει παραπέρα.

Λύκος με προβιά

Ο «Συριζα-Προοδευτική Συμμαχία» (άλλαξε ο Μανολιός κλπ), αφού ως «Συριζα σκέτο» διαμορφώθηκε σε πολύτιμο στήριγμα της αστικής στρατηγικής, όχι μόνο γιατί υπηρέτησε με συνέπεια τους αντιλαϊκούς της στόχους, αλλά κυρίως γιατί προσπάθησε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε, να εμπεδώσει στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις αυτούς τους στόχους ως «αναγκαίους», ακόμη και ως «προοδευτικούς» επιδιώκει την απορρόφηση δυνάμεων και ομάδων που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ, εμφανιζόμενος ως ο βασικός συνεχιστής της «δημοκρατικής παράτα­ξης», με συχνότερες αναφορές στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέ­ου, τον Ανδρέα, με πιο ενεργή συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, χωρίς να εγκαταλείπει τις αναφορές στις «αξίες και τις πα­ραδόσεις της αριστεράς.

Ταυτόχρονα, αξιοποιεί και προσπαθεί να εισπράξει τη συντηρητική αναδίπλωση, που τροφοδότησε η διάψευση προσδο­κιών από την κυβέρνηση Συριζα σε πλατιά τμήματα του λαού, με κύρια χαρα­κτηριστικά τις μειωμένες απαιτήσεις, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, τον «μονό­δρομο» του κεφαλαίου, τη δήθεν «αναγκαία συμμετοχή» σε ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ. παίζοντας σε διπλό ταμπλό (πότε εθνικής ενότητας και πότε «στο κλαρί»)

Ανεξάρτητα από την οργανωτική μορφή στην οποία θα κατασταλάξει, η ανα­μόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ελλάδα αυτή θα αβαντάρεται μια και είναι αναγκαία για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να αξιοποιείται ως εναλλακτική κυβερνητική λύση.

Ο Συριζα στήριξε ουσιαστικά την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας και τα μέτρα που πάρθηκαν, παρά την προσπάθειά του να ασκήσει κριτική σε κάποιες επιμέρους πλευρές, έτσι τα περί «αποτυχημένου και ατελείωτου lockdown», τα «εγκαταλειμμένα νοσοκομεία που ασφυκτιούν», η πτωματολογία των «νεκρών που σκαρφαλώνουν» και τα άλλα «ωραία» που αναφέραμε στην αρχή, πρέπει να αφήσουν αδιάφορη τη –με αγωνιστικές και ριζοσπαστικές διαθέσεις, λαϊκή οικογένεια.

Όπως και οι διεργασίες στον άλλο αστικό σοσιαλδημοκρατικό πόλο, το ΚινΑλ | ΠΑΣΟΚ, που συγκεντρώνει προς το παρόν ό,τι δεν μεταπήδησε σε Συριζα και ΝΔ μετά την παταγώδη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012 και στη συνέχεια.

Οι αντιπαραθέσεις καθόλου δεν αποκλείουν τη στο μέλλον σύμπραξη χώρων ή τμημάτων τους, ως αποτέλεσμα της πορείας αναμόρφωσης της σο­σιαλδημοκρατίας, αλλά και του ευρύτερου αστικού πολιτικού συστήματος, σε περιστασιακή η μονιμότερη αξιοποίησή τους για συμπράξεις σε κυβερνητικά σχήματα, είτε με τη ΝΔ είτε σε σχήματα «εθνικού σκο­πού» κ.λπ.
Με δεδομένο ότι υπάρχει ισχυρή βάση συναίνεσης στην πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, πολύ περισσότερο που και αυτή η κρίση βαφτίζεται ως «κρίση του κορονοϊού», συσκοτίζοντας δηλαδή το βασικό της περιεχόμενο ως κα­πιταλιστικής οικονομικής κρίσης.