Καθ' οδόν με μια φωτογραφική μηχανή | Η ιστορία μιας KODAK

Αν είχε γλώσσα, θα 'λεγε κι αυτή τη δική της ιστορία. Πλούσια κι ηρωική ιστορία. Μα, δεν έχει γλώσσα. Εχει, όμως, μάτι. Και τι μάτι! Τα 'βλεπε όλα και μάλιστα από μακριά. Τα 'δειχνε, ή, καλύτερα, τα κατάγγελνε.
Μιλάμε για μια φωτογραφική μηχανή KODAK, απ' αυτές τις παλιές αντίκες, τις τετράγωνες. Κειμήλιο του αντιφασιστικού αγώνα, που γλίτωσε από φωτιά και μπαρούτι για να παραδοθεί στο Αρχείο του Κόμματός μας απ' την «ιδιοκτήτρια», την καλή συμπολίτισσα, την σ. Μαριγούλα Μαστρολέων - Ζέρβα, με σκοπό να πλουτίσει τις προθήκες του αυριανού Μουσείου Αγώνα του ΚΚΕ.

Η KODAK ξεκίνησε το πολυτάραχο ταξίδι της απ' το Χατζηκυριάκειο του Πειραιά, το Μάρτη του 1948, όταν η ...«ιδιοκτήτριά» της μεταφέρθηκε, μαζί με χιλιάδες αγωνίστριες, στο στρατόπεδο γυναικών της Χίου, θύμα κι αυτή της αντικομμουνιστικής μανίας της κυβέρνησης του φιλελεύθερου Θεμ. Σοφούλη!

Η Μαριγούλα σκέφτηκε τότε ότι η KODAK πρέπει να 'ρθει γρήγορα στα χέρια της για ν' ...απαθανατίσει τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των γυναικών πολιτικών κρατουμένων στο στρατόπεδο της Χίου. Με συνθηματικό τρόπο, δίνει οδηγίες στην αδελφή της για τον τρόπο που θα «ταξιδέψει» η φωτογραφική μηχανή απ' τον Πειραιά στη Χίο, ενώ με τη συνεργασία της καθοδήγησης του στρατοπέδου καταστρώνεται το σχέδιο, για να μην την ανακαλύψουν οι χωροφύλακες που ελέγχουν τα γράμματα και τα δέματα που έστελναν οι συγγενείς των κρατουμένων.

Η KODAK τοποθετείται σ' ένα σακούλι, που περιέχει πέντε οκάδες ζάχαρη, για να φτιάξουν οι εξόριστες δήθεν μαρμελάδα που κάνει καλό στη δυσκοιλιότητα! Εδώ, όμως, να δώσουμε το λόγο στην σ. Μαριγούλα:

«Είμαστε μια παρέα από Πειραιώτισσες, η Πολυτίμη Τιμογιαννάκη, Ζωή Αθανασιάδου, Δέσποινα Δελησάββα και η Λεμονιά Γεωργά». Τις φώναξα και τους είπα το Μυστικό, «η μηχανή έρχεται και πρέπει να τη γλιτώσουμε στον έλεγχο».

Το ψιλοκουβεντιάσαμε και αποφασίστηκε: «Θα πάμε όλες μαζί και την ώρα που θα ελέγχει ο χωροφύλακας το δέμα θα του πιάνομε την κουβέντα να του αποσπάμε την προσοχή και εσύ - λέω στη Ζωή - θα δεις πώς θα πάρεις το σακούλι με τη ζάχαρη και θα εξαφανιστείς».

Έτσι κι έγινε. Η μηχανή πέρασε στο στρατόπεδο κι άρχισε το «έργο» της. Τα πράγματα δυσκόλεψαν, όταν οι κρατούμενες μεταφέρθηκαν στο Μακρονήσι. Η μηχανή ήταν ανάγκη να μεταφερθεί για ν' αποκαλύψει το όργιο που συντελέστηκε στο «νέο Παρθενώνα». Οι έλεγχοι, όμως, στις σκηνές απ' τους αλφαμίτες ήταν καθημερινοί και εξονυχιστικοί. Ο κίνδυνος ν' ανακαλυφθεί η μηχανή ήταν πολύ μεγάλος. Η σ. Μαριγούλα μας λέει: «Το σκέφτηκα πολύ. Πήρα ένα σπάγκο που είχα δέμα, μια μαξιλαροθήκη, βάζω μέσα τη Μηχανή και φεύγω. Πήγα και βρήκα μια μεγάλη γυναίκα Μυτιληνιά, Μάηκο τη φωνάζαμε, που φορούσε βράκες. Της είπα τι συμβαίνει και αν θέλει να της κρεμάσω τη Μηχανή μέσα στη βράκα να μη μας την πάρουν: Η απάντησή της «και το ρωτάς μαρή; Τι νόμιζες; Πως η Μάηκο θα σου έλεγε όχι; Αμ καημένη. Αϊντε σύρε να μου τη φορέσεις».

Μπαίνομε μέσα στη σκηνή, δένω το σακούλι με το σπάγκο και της την κρεμάω χαμηλά που φούσκωνε η βράκα και της έδεσα το σπάγκο στη μέση. Οσο της έδενα το σπάγκο, μου έλεγε: «σιγούρεψέ τον καλά μαρή». Όταν τελειώσαμε, άρχισε να περπατάει, λέγοντάς μου «τήρα καλά μη μας πάρουν χαμπάρι οι λεχρίτες». Της λέω. «Και στο χορό να μπεις, δε θα φανεί». «Αϊντε σύρε και μη φοβάσαι, ξέρει η Μάηκο από τέτοια».

Πήγα στη σκηνή μου, με περίμεναν οι άλλες και φύγαμε για το Α2, στο γραφείο του Βασιλόπουλου, ξέραμε τι μας περιμένει. Και αφού πήγαμε και του είπαμε πως δεν έχομε μηχανή, σηκώθηκε, φώναξε: «Και αυτές εγώ τις έβγαλα;» και χτύπαγε με τη βίτσα που συνήθιζε να κρατά στο γραφείο, που ήταν η εφημερίδα ανοιχτή. Φωνάζει τους αλφαμίτες και τους έστειλε να ψάξουν τις σκηνές. Εμάς μας είπαν «δεν έχει από σήμερα ούτε γράμματα, ούτε δέματα».

Μια μέρα, δυο αλφαμίτες συναντιούνται με την Μάηκο και τη ρωτάνε:

- Καλέ θεια, μήπως είδες καμιά να βαστάει καμιά μηχανή να βγάλει φωτογραφίες, να μας βγάλει και μας να στείλουμε στη μανούλα μας;». Τους απαντά η Μάηκο «αχ εγώ είχα μια κατσίκα στο χωριό και έκανε πέντε οκάδες γάλα και πήγαν και μου την πήραν οι λεχρίτες οι προδότες των Γερμανών». Όταν την άκουσαν, την αγριοκοίταξαν και έφυγαν.

Η Μάηκο σε λίγο με φωνάζει και μου λέει:

- Τώρα είναι επικίνδυνο να μας την πάρουν τη μηχανή. Σύγκαψα η καψερή και στον ύπνο μου τη σηκώνω...

Η KODAK συνέχισε τη δύσκολη αποστολή της. Η Μάηκο την παράδωσε στην Μαριγούλα κι αυτή στην υπεύθυνη, για να την προωθήσει στους άντρες της χαράδρας που βασανίζονταν απ' τους αναμορφωτές.

Κι ήρθε ο Σεπτέμβρης του 1948. Μεταγωγή πίσω πάλι στο Τρίκερι. Φορτώναμε τα πράγματά μας στο αρματαγωγό και ακούω και με φώναζαν δύο συνεξόριστές μου, πήγα κοντά και μου λένε: «Πέρασε το αυτοκίνητο που κάνει διανομή τις κουραμάνες και μας πέταξαν αυτές τις τρεις κουραμάνες. Μας φώναζαν δώστε και μία στη Μαριγούλα τη Μαστρολέων, και μας έκανε εντύπωση με τον τρόπο που το φώναζαν».

Οταν τις άκουσα, παραξενεύτηκα και εγώ και τους λέω «δεν έχω κανένα γνωστό στη ΣΦΑ». Λέει η μία, «τις ανοίγουμε μήπως έχουν κανένα σημείωμα;», τίποτα άλλο δεν πέρναγε από το μυαλό μας.

Αρχίσαμε και τις κόβαμε στη μέση και στη δεύτερη κουραμάνα, που ήταν και λίγο πιο φουσκωτή, βρήκαμε μέσα τη φωτογραφική μηχανή.

Η KODAK είχε ολοκληρώσει την ιστορική της διαδρομή. Έκανε το γύρο απ' το Χατζηκυριάκειο, στο στρατόπεδο της Χίου, στο Μακρονήσι, στη «Χαράδρα» στη ΣΦΑ, στο Τρίκερι. Τερμάτισε, στην τιμητική θέση, εκεί που τις αξίζει. Στο ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ.

 

Εξάλειψη της ανεργίας στην ΕΣΣΔ: η εργατική τάξη κυρίαρχη από τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας

Ποιο ήταν το κατασυκοφαντημένο από αστούς και οπορτουνιστές σοβιετικό μοντέλο; -που απ' τη σκοπιά τους, οι καπιταλιστές έχουν κάθε λόγο να το ξορκίζουν...

Προσπαθώντας να εκτονώσουν ανώδυνα για τον καπιταλισμό τη διογκούμενη οργή του απλού πολίτη του λένε:

Δικαίωμά σου να φωνάζεις στις πλατείες, να βρίζεις τους κλέφτες, τους διαπλεκόμενους, τα λαμόγια, που ευθύνονται για την κρίση.

Πρόσεξε όμως...

...
''τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε

μονάχα μαύρε κόκκινος μην είσαι"...

                (Βάρναλης «Ελεύθερος Κόσμος»).

Να δυναμώσει ο διεκδικητικός αγώνας -
Απεργιακός ξεσηκωμός παντού
και όλοι στο συλλαλητήριο στη ΔΕΘ

Αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι οι καπιταλιστές γνωρίζουν καλά από τι κινδυνεύουν.
Ζητούμενο είναι να το μάθουν και οι εργάτες που αργά ή γρήγορα θα μετατρέψουν την οργή τους σε συνειδητή - οργανωμένη ταξική πάλη, για να πουν τον τελευταίο λόγο...

ΕΣΣΔ 1917

Παρά τον εμφύλιο πόλεμο, η κυβέρνηση του νεαρού σοβιετικού κράτους υιοθετεί πολλές νομοθετικές πράξεις για ζητήματα που σχετίζονται με τη δημιουργία ενός συστήματος κρατικών οργάνων που επιλύουν σημαντικά προβλήματα όπως η εργασιακή διαμεσολάβηση, η ανακατανομή της εργασίας, η παροχή βοήθειας σε ανέργους η απασχόληση και η κατάρτιση των νέων.

(1917-1920)
Με διάταγμα της Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής και του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων (ВЦИК \ СНК РСФСР) 2-Δεκ-1917 δημιουργήθηκε το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Οικονομίας ως το κεντρικό οικονομικό όργανο της χώρας

1. Τα κύρια καθήκοντά του ήταν η οργάνωση της εθνικής οικονομίας και η ανάπτυξη γενικών κανόνων και σχεδίων για τη ρύθμιση της οικονομικής ζωής

2. Στις 23-Δεκ-1917 το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο ενέκρινε τον κανονισμό «Περί οργανώσεως τοπικών οικονομικών συμβουλίων (совнархозах \ σοβναρκχόζ)». Δημιουργήθηκαν επαρχιακά (περιφερειακά), επαρχιακά,  περιφερειακά και περιοχών οικονομικά συμβούλια ως τμήματα των αντίστοιχων Σοβιέτ «βουλευτών Εργατών, Στρατιωτών και Αγροτών» με υπαγωγή στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο. Έπρεπε να οργανώσουν και να ρυθμίσουν την οικονομική ζωή στην επικράτεια υπό τη δικαιοδοσία τους σύμφωνα με τα εθνικά και τοπικά συμφέροντα και να λάβουν μέτρα για την εξάλειψη της ανεργίας

3.Για πραγματική βοήθεια στους ανέργους, στις 11- Δεκ-1917, η Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή και το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της RSFSR (ВЦИК & СНК РСФСР) ενέκριναν τους κανονισμούς για την ασφάλιση σε περίπτωση ανεργίας

4. Αυτός ο κανονισμός εισήγαγε ασφάλιση για όλους τους μισθωτούς εργαζόμενους χωρίς διάκριση φύλου, ηλικίας, εθνικότητας, τόπου και χαρακτηριστικών.

Τα έξοδα ασφάλισης ανεργίας επιβαρύνουν τις  επιχειρήσεις με εισφορές στα ταμεία ανεργίας σε % όχι χαμηλότερο από το 3% των μισθών των μόνιμων εργαζομένων και το 5% των αποδοχών των εποχικών. Στη βάση τους δημιουργήθηκε το Πανρωσικό Ταμείο Ανεργίας

5. – εργατικός έλεγχος

Η ασφάλιση ανεργίας χορηγήθηκε από τοπικά ταμεία ανεργίας. Η επιτροπή επικεφαλής του ταμείου αποτελείτο από εκπροσώπους τοπικών εργαζομένων, επαγγελματικών και ασφαλιστικών οργανώσεων. Η συγκρότηση ταμείων ανεργίας ανατέθηκε στα συνδικάτα, δηλαδή η ασφάλιση ανεργίας πέρασε στα χέρια των εργαζομένων

6. Κατά τη γνώμη μας, η αξία αυτής της κανονιστικής πράξης έγκειται στο γεγονός ότι έχει γίνει η βάση για την οργάνωση της κοινωνικής προστασίας των ανέργων. Οι Κανονισμοί Ασφάλισης Ανεργίας εισήγαγαν την έννοια του «άνεργου». προβλέφθηκε ότι η διάρκεια της ανεργίας θα έπρεπε να καθορίζεται από τα τοπικά ταμεία ανεργίας μέσω των ανταλλαγών εργασίας και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Θα πρέπει επίσης να καθορίσουν το επίπεδο των επιδομάτων ανεργίας

Βλ.: 1. Διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας- έγγραφα. - Μόσχα, 1957. Τ. 1. Σελ. 172-174 ^# 2 Gimpelson E.G. Μεγάλος Οκτώβριος και η διαμόρφωση του σοβιετικού συστήματος διαχείρισης της εθνικής οικονομίας. - Μόσχα, 1977 Σελ. 17-18 ^# 3. Suvorov K.I. Η ιστορική εμπειρία του ΚΚΣΕ στην εξάλειψη της ανεργίας (1917-1930). – 1968 \ Σελ. 41-42 ^# 4 Διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας (στα ρώσικα) Τ. 1. Σελ. 200-204 ^# Suvorov K.I. Διάταγμα. όπ. σελ. 55-56.

7. Η ανάλυση αυτού και άλλων κανονιστικών εγγράφων μας επιτρέπει να βγάλουμε ένα σαφές συμπέρασμα ότι ουσιαστικά έθεσαν τα θεμέλια για την εγχώρια υποχρεωτική ασφάλιση.

Καταπολέμηση ανεργίας

Οι άνεργοι είχαν συνεχή κρατική προσοχή. Οι Λαϊκές Επιτροπές Εργασίας της RSFSR – εφεξής NCT (Народный комиссариат труда РСФСР [далее — НКТ]) σημείωσε ότι ένα από τα κύρια καθήκοντα για την καταπολέμηση της ανεργίας είναι η σωστή κατανομή της εργασίας στη χώρα. Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν φορείς που να τηρούν αρχεία όλων των ανέργων, να μελετούν την τοπική αγορά εργασίας – στα πλαίσια και των πλάνων. Ως προς αυτό, τα CNT, με επιστολή στις 26-Ιαν-1918, ζητά από τα Σοβιέτ, μαζί με τα συνδικάτα, να ξεκινήσουν την άμεση οργάνωση των «τοπικών ανταλλαγών εργασίας».

Για τον προσδιορισμό του αριθμού των ανέργων και της σύνθεσής τους, στις 31-Ιαν-1918, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων εξέδωσε διάταγμα "Περί ανταλλαγών εργασίας", σύμφωνα με το οποίο ιδρύθηκαν τοπικά και περιφερειακά σχετικά γραφεία μα αρχείο όλων των ατόμων που είχαν ανάγκη δουλειάς σε μια δεδομένη περιοχή. καταχωρημένες αιτήσεις για εργατικό δυναμικό παρέχοντας υπηρεσίες διαμεσολάβησης για προσλήψεις· Διεξήγαγε στατιστικές σχετικά με την προσφορά και τη ζήτηση εργασίας· συνέλεγε πληροφορίες για την τοπική αγορά, παρείχε κοινωνική βοήθεια σε ανέργους, διοργάνωσε καντίνες και ξενώνες για αυτούς.

Οι διατάξεις του Διατάγματος έδιναν εντολή για  γενική εφαρμογή .

Σημειωτέον ότι σε σχέση με αυτήν την κανονιστική πράξη εκκαθαρίστηκαν όλοι οι ιδιωτικοί καπιταλιστικοί ενδιάμεσοι θεσμοί «μίσθωσης εργατών» και έγιναν οι μοναδικοί και συγκεντρωτικοί οργανισμοί που ήταν υπεύθυνοι για την πρόσληψη εργατικού δυναμικού.

Τηρούσαν αρχεία ανέργων και τους εξέδιδαν κατάλληλες βεβαιώσεις λήψης επιδόματος ανεργίας, ρύθμισαν τη ζήτηση και την προσφορά εργασίας στο χωράφι.

Το πρώτο 6μηνο του 1918 έγινε η οργανωτική περίοδος για τη δημιουργία αυτών των «ανταλλαγών» όταν εγγράφηκαν σχεδόν όλοι οι άνεργοι .

Τα μέτρα που έλαβε το σοσιαλιστικό κράτος ήταν απαραίτητα: στις αρχές του 1918, κατά την περίοδο του μαζικού κλεισίματος των επιχειρήσεων και της επιστροφής των στρατιωτών από το μέτωπο, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε σημαντικά:

Αυτό το «σημαντικά» έχει να κάνει με τη σοσιαλιστική οπτική …σε ένα κράτος εκατομμυρίων το Δεκέμβρη του 1917, υπήρχαν 164.670 άνεργοι, που μέχρι τις 10 Απριλίου 1918 έγινε 324.000 –ενδεικτικά λιγότεροι από 100.000 στην περιοχή της Μόσχας, που μετρούσε ήδη πάνω από 2.000.000 πληθυσμό.

Μέχρι την 1η Απριλίου 1918, επιχειρήσεις όπως «Арсенал Петра Великого» το εργοστάσιο όπλων, φυσιγγίων, μετάλλων -«Οπλοστάσιο του Μεγάλου Πέτρου», στο  Λένινγκραντ, το ναυπηγικό και μηχανολογικό εργοστάσιο της Βαλτικής, το εργοστάσιο «Треугольник» κλπ. έκλεισαν και  176.392 εργάτες έχασαν τη δουλειά τους. 1η Μάη 1918, 44.025 ήταν εγγεγραμμένοι στο εκεί ταμείο ανεργίας και στις 20 Μαΐου υπήρχαν ήδη 72.220

Μέχρι το καλοκαίρι του 1918, το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Οικονομίας πέρασε από την εθνικοποίηση μεμονωμένων επιχειρήσεων και μετοχικών εταιρειών στην εθνικοποίηση ολόκληρων βιομηχανιών, δηλαδή οργανώθηκε η βιομηχανική παραγωγική βάση στη χώρα.

Την 1η Ιούνη κρατικοποιήθηκαν περισσότερες από 500 επιχειρήσεις, στις 31 Αυγούστου 1918 ο αριθμός τους έφτασε τις 3.000_

Στις 23 Ιουνίου 1918, η Ολομέλεια του Συμβουλίου Συνδικάτων της Μόσχας εξέδωσε απόφαση «Περί κατανομής των ανέργων», που καθόριζε ότι «ένας άνεργος εγγεγραμμένος στο ταμείο δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί θέση εργασίας που του προσφέρεται, με τη φύση και τις προϋποθέσεις «να αντιστοιχούν και να καθορίζονται από το αντίστοιχο συνδικαλιστικό σωματείο».

Κατά την κατάρτιση και την εφαρμογή σχεδίων στον τομέα της οικονομικής οικοδόμησης, τα όργανα της σοβιετικής εξουσίας, τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια χρησιμοποιούσαν την εργασία των ανέργων στα μεγάλα δημόσια έργα, δίνοντας ανάσα πνοή στους εργάτες αλλά και στο σοσιαλιστικό σχεδιασμό. Κάτω από την Επιτροπή Κρατικών Κατασκευών του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Οικονομίας, με το Διάταγμα του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της 9ης Μαΐου 1918 "Σχετικά με την Επιτροπή Κρατικών Κατασκευών" δημιουργήθηκε ένα ειδικό όργανο - το Προσωρινό Συμβούλιο Δημοσίων Έργων, που –στα πλαίσια των πλάνων σχεδίαζε τα έργα αυτά σε εθνική κλίμακα.

Κεντρική θέση στην εργατική νομοθεσία
από τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας
είχε το σοσιαλιστικό Σύνταγμα

Η Ρωσική Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Σοβιετική Δημοκρατία αναγνωρίζει την εργασία ως καθήκον όλων των πολιτών της και –παράλληλα με την όλο και περισσότερο αυξημένη προστασία των ανέργων διακηρύσσει το σύνθημα: «Не трудящийся да не ест!» -όποιος δε δουλεύει δεν τρώει!

Ήταν το πρώτο Σύνταγμα που καθόρισε τη δημιουργία του σοβιετικού κράτους μέσω καταστροφής των παρασιτικών στρωμάτων της κοινωνίας και οργάνωσης της οικονομίας με βάση καθολική εργατική προσφορά –«στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του» -πάντα στην κομμουνιστική προοπτική «ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες του».

Κατέρρευσαν τότε και οι αυταπάτες ορισμένων ότι «η εργασία θα ρυθμιζόταν με εθελοντική αυτοπειθαρχία της εργατικής τάξης» μαζί με τις ελπίδες ότι «ο εξαναγκασμός θα εφαρμοζόταν μόνο στους γαιοκτήμονες και την αστική τάξη»

Φυσικά δεν ήταν δυνατό να εξαλειφθεί η ανεργία το 1918, όταν περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο αναζητούσαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο εργασία το 1918 επιβεβαιώνοντας την ανάγκη συνέχισης της λήψης μέτρων για την εξάλειψη της ανεργίας.

Πηγή
Н.П. ФОФАНОВА (Ν.Π. ΦΟΦΑΝΟΒΑ), υποψήφια νομικών επιστημών, αναπληρώτρια καθηγήτρια, προϊσταμένη НОУ ВПО «Международный институт бизнес-образования»Τμήμα Επιστημών Αστικού Δικαίου του NOU HPE "Διεθνές Ινστιτούτο Επιχειρηματικής Εκπαίδευσης" (Μουρμάνσκ) \ fofanova.nat@mail.ru

Μετά ήρθε η αναγκαστική –κατά Λένιν
περίοδος της ΝΕΠ μέχρι το 1932 όταν
–επί Στάλιν  η ανεργία εξαφανίζεται

Από το 1929 καθιερώνεται το 7ωρο στην ημερήσια εργασία, όταν οι εργάτες στις καπιταλιστικές χώρες (όσοι δούλευαν) δούλευαν 10, 12 ή 14 ώρες.

Το εθνικό εισόδημα από 35 δισ. ρούβλια το 1930 ανεβαίνει στα 50 δισ. ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 42,85%.

Ο χρονιάτικος μισθός των βιομηχανικών εργατών από 991 ρούβλια που ήταν το 1930 ανεβαίνει στα 1.519 ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 53,27%. Να τονιστεί επίσης ότι σημαντική επίδραση στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ήταν η φροντίδα του Σοσιαλιστικού Κράτους (δωρεάν σύστημα Υγείας, Παιδείας, πάμφθηνη στέγη - θέρμανση - μεταφορές - διακοπές κ.λπ.).

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί και η δυνατότητα ανώτατων σπουδών των νέων. Στην ΕΣΣΔ το 1929 - 33 το ποσοστό των εργατών που φοιτούσε στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν 51,4% και εργαζομένων αγροτών 16,5%!

Την ίδια περίοδο, στη Γερμανία οι εργάτες που φοιτούσαν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν μόλις 3,2% και οι αγρότες 2,4%. (βλ. «Άπαντα Στάλιν» τ. 13ος- Λογοδοσία στο 17ο Συνέδριο του ΚΚμπ.)

Επίσης, χαρακτηριστικά παραδείγματα για τις κυρίαρχες αξίες σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό είναι τα παρακάτω:

Στις ΗΠΑ την προαναφερθείσα περίοδο, για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές, έκαιγαν καλαμπόκι αντί για κάρβουνο, ενώ στη Βραζιλία, για τον ίδιο λόγο πετάχτηκαν στη θάλασσα 2.000.000 σακιά καφέ! Στον καπιταλισμό ακόμα και όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού λιμοκτονούν, η καταστροφή τροφίμων είναι απόλυτα επιτρεπτή ενέργεια ενταγμένη στη λογική της ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και του καπιταλιστικού κέρδους.

Αντίθετα, η απόκρυψη ή καταστροφή σιτηρών στο σοσιαλισμό από τους κουλάκους (μεγαλοαγρότες) για κερδοσκοπικούς λόγους, αποτελούσε εγκληματική πράξη κατά του κοινωνικού συνόλου και οδηγούσε στην εξορία ή στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στον καπιταλισμό κυρίαρχη αξία και οδηγός είναι το καπιταλιστικό κέρδος, ενώ στο σοσιαλισμό κυρίαρχη αξία είναι η ικανοποίηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, δεν πέρασε τα σύνορα της ΕΣΣΔ. Αποδεικνύεται έτσι και με ιστορικά γεγονότα ότι στο σοσιαλιστικό τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξουν κρίσεις!

• Δείτε και ΜΕΓΑΛΗ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
• Αφιέρωμα “Ριζοσπάστη” στα 30 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ

«Το Κράτος ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, 🎈🎈 Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ»
Προστατεύοντας του ανέργους
(Ντοκουμέντο από τα πρώτα διατάγματα της Σοβιετικής Ρωσίας)
🔻🔻 ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Από τις πρώτες φροντίδες της νεαρής σοβιετικής εξουσίας εκτός από τα διατάγματα για τη ΕΙΡΗΝΗ και τη ΓΗ ήταν η αντιμετώπιση των ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, του αγώνα ουσιαστικά ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ του λαού που ανάμεσα στα κύρια μέτωπα ήταν η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ (που φυσικά με το προχώρημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έπαψαν να υπάρχουν στα τέλη του ’20 ενώ ο τελευταίος επίσημα άνεργος καταγράφηκε το 1930). Και φυσικά όλα αυτά ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ κλπ.

ℹ️ Να θυμίσουμε απλά ότι στα μέσα του Νοέμβρη (με το παλιό ημερολόγιο) η σοβιετική εξουσία πήρε στα χέρια της την Κρατική Τράπεζα και συνέχεια ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕ το ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, δημοσίευσε τον «Κανονισμό του εργατικού ελέγχου» (την ίδια περίοδο), ξεκίνησε και η ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, ενώ τον Δεκέμβρη ιδρύθηκε το Ανώτατο Συμβούλιο Λαϊκής Οικονομίας.

ℹ️ Με ημερομηνία: 1917.12.11 δημοσιεύεται από τη νεαρή Σοβιετική εξουσία απόφαση για την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ. Παραθέτουμε (σε αρκετή πιστή μετάφραση) αποσπάσματα από το  ντοκουμέντο θέλοντας ταυτόχρονα να δείξουμε την φροντίδα της νεαρής σοβιετικής εξουσίας ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ που ΚΑΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ:

«Άρθρο αριθ. 111.
🎈Πρόβλεψη ασφάλισης κατά της ανεργίας.
✔️ 1) Το παρόν καταστατικό εκτείνεται σε ολόκληρη την επικράτεια της Ρωσικής Δημοκρατίας και σε όλα τα πρόσωπα, ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΦΥΛΟΥ ή ΗΛΙΚΙΑΣ, που απασχολούνται σε οποιονδήποτε κλάδο της οικονομίας, ανεξαρτήτως της φύσης τους και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το αν απασχολούνται από ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΥΣ ή ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ φορείς ή από ΙΔΙΩΤΕΣ.

⛔2) Η παρούσα διάταξη ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ στα πρόσωπα των οποίων οι τακτικές αποδοχές ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΝ το τριπλάσιο του μέσου όρου των αποδοχών των εργαζομένων της εν λόγω περιοχής, όπως αυτός καθορίζεται από τα τοπικά ή περιφερειακά συμβούλια των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

ℹ️ 3) Ως ΑΝΕΡΓΟΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ κάθε ικανό προς εργασία πρόσωπο, του οποίου η κύρια πηγή διαβίωσης είναι η μισθωτή εργασία, το οποίο δεν μπορεί να βρει εργασία με το % αμοιβής που καθορίζεται από τις αντίστοιχες ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ή, ελλείψει αυτών, από το γραφείο εργασίας και το οποίο είναι εγγεγραμμένο στα τοπικά γραφεία εργασίας ή στις συνδικαλιστικές οργανώσεις ή, ελλείψει αυτών, στις ασφαλιστικές εταιρείες ασθενείας.

▪️♦️Σημείωση.
Τα άτομα που χάνουν τις αποδοχές τους λόγω ΛΟΥΚΕΤΟΥ θεωρούνται ΑΝΕΡΓΟΙ.

⚠️ 4) ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΝΕΡΓΟΙ κατά την έννοια της παρούσας διάταξης: α) πρόσωπα που χάνουν την εργασία τους χωρίς απώλεια αποδοχών, β) πρόσωπα που διαπιστώνεται από το τοπικό ταμείο ανεργίας ή τα εξουσιοδοτημένα όργανά του ότι εγκατέλειψαν την προηγούμενη εργασία τους χωρίς βάσιμο λόγο ή ότι ξεκινούν νέα ή ότι δεν έχουν ανάγκη παροχών κατά το χρόνο αυτό.
(…).
7) Μέχρις ότου καταργηθεί ο φόρος αυτός, τα κεφάλαια για τις ασφαλιστικές παροχές προς τους ανέργους προέρχονται από την ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ή ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΣΦΟΡΑ.
(…)
11) Οι εισφορές πρέπει να καταβάλλονται από τους εργοδότες στο τοπικό ταμείο ασφάλισης ανεργίας εντός μίας εβδομάδας από την ημερομηνία καταβολής των αποδοχών. Εάν το ποσό δεν καταβληθεί εμπρόθεσμα, οι εργοδότες υπόκεινται σε καταλογισμό με απόφαση του Επιτρόπου Εργασίας για αδιαμφισβήτητη δημόσια επιβάρυνση, με πρόστιμο 10% ανά μήνα επί του μη καταβληθέντος ποσού, υπολογίζοντας κάθε ελλιπή μήνα ως πλήρη μήνα, υπέρ του Ταμείου Ανεργίας.
(…)

16) Εάν ένας άνεργος, ο οποίος δεν δικαιούται υποστήριξη από το ΤΑΜΕΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ, αρρωστήσει, το τοπικό ταμείο ασφάλισης (ασθενείας) συμφωνεί να τον υποστηρίξει κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του και να χρεώσει το τοπικό ταμείο ανεργίας.

17) Σε κάθε πόλη ή χωριό με περισσότερους από είκοσι χιλιάδες κατοίκους δημιουργείται αμέσως τοπικό ταμείο ανεργίας. Ιδρύονται και άλλα τοπικά ταμεία ασφάλισης ανεργίας, καθένα από τα οποία καλύπτει ορισμένη περιφέρεια, τα εδαφικά όρια της οποίας εγκρίνονται από το Κεντρικό Συμβούλιο Ασφάλισης Ανεργίας κατόπιν πρότασης του Επαρχιακού Συμβουλίου Ασφάλισης Ανεργίας.

18) Τα τοπικά ταμεία ασφάλισης ανεργίας έχουν το δικαίωμα να σχηματίζουν συνδικάτα και να συνάπτουν συμφωνίες τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλες οργανώσεις και ιδρύματα.

(…)
⚠️28) Ο παρών κανονισμός τίθεται αμέσως σε ισχύ και δημοσιεύεται τηλεγραφικά. Η παράβαση των διατάξεων αυτών τιμωρείται από το δικαστήριο με φυλάκιση μέχρι ενός έτους.

Πρόεδρος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, Sverdlov.
Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, Β.Ουλιάνοφ (ΛΕΝΙΝ).
Λαϊκός Επίτροπος Εργασίας A. Shlyapnikov.
Διευθυντής του τμήματος Σοβιετικών Υποθέσεων Vlad. Bonch-Bruyevich.
Γραμματέας του Σοβιέτ N. Gorbunov.

11-Δεκ-1917
(Δημοσιεύθηκε στο αριθμ. 31^ο τεύχος της Εφημερίδας της Προσωρινής Κυβέρνησης των Εργατών και των Αγροτών της 13ης Δεκεμβρίου 1917).

Πηγή ο φίλος Αλέκος Χατζηκώστας // στο "Ατέχνως"

 

 

 

 

Καπιταλιστικά ιδεολογήματα: οι καπιταλιστές είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία της οικονομίας;

Η ιδέα ότι οι πλούσιοι είναι μια αναγκαιότητα για τη λειτουργία της οικονομίας είναι ένα από τα πλέον προστατευμένα ιδεολογικά κάστρα του καπιταλισμού.
Σε έρευνα του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν αναφέρεται ένα ανησυχητικό σημάδι για τις τάσεις των καταναλωτών: «Το πρόβλημα είναι ότι οι πλούσιοι Αμερικανοί δεν είναι καθόλου ενθουσιασμένοι και αυτό μπορεί να σηματοδοτεί περαιτέρω πόνο για τις αγορές και την οικονομία συνολικά». Οι πλούσιοι δεν θέλουν να ξοδέψουν και …κατά συνέπεια, όλοι «υποφέρουν».

🇨🇺 Γράφει ο Ernesto Estévez Rams |
internet@granma.cu (“πλούσιοι και φτωχοί”)

• Το CNN διευκρινίζει ότι το κορυφαίο εισοδηματικό τμήμα του 20% της κοινωνίας -σύμφωνα με στατιστικά του Γραφείου Εργασίας καταναλώνει πάνω το 40% στις ΗΠΑ και μια οικονομία που βασίζεται στην κατανάλωση υποφέρει εάν υπάρξει συρρίκνωση της.
• Το CNN ανησυχεί για το πώς αυτό θα αντικατοπτρίζεται στις αξίες των μετοχών των κορυφαίων καταναλωτικών εταιρειών της χώρας: Amazon, Home Depot, μεταξύ άλλων. Οι κατά κεφαλήν δαπάνες με χρήση πιστωτικών καρτών μειώθηκαν, κάτι που αποτελεί κακό σημάδι για τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές εταιρείες.
• Το CNN δεν κάνει λόγο, ως πιθανή λύση του προβλήματος, για περισσότερο οριζοντίωση της κατανάλωσης, ώστε να μην συγκεντρώνεται στο πιο πλούσιο κομμάτι. Δηλαδή να γίνει η κοινωνία πιο δίκαιη. Η ιδέα ότι οι πλούσιοι είναι αναγκαιότητα για τη λειτουργία της οικονομίας είναι ένα από τα πιο προστατευμένα ιδεολογικά ταμπού του καπιταλισμού: χωρίς τους πλούσιους θα υπάρχει μεγαλύτερη φτώχεια.

Η ιδέα δεν υπερασπίζεται μόνο στις ΗΠΑ, αλλά
Εξάγεται συνεχώς σε όλες τις γωνιές του κόσμου

Μεταμφιεσμένη σε αναμφισβήτητη πραγματικότητα, η ιδεολογία της οικονομικής ανάγκης –για την ανθρωπότητα, των κατεχόντων τον πλούτο καπιταλιστών είναι απλώς ένας μύθος. Ένας μύθος που στήνεται προσεκτικά και φροντίζεται. Η πεισματική πραγματικότητα δείχνει και μια άλλη πλευρά: οι πλούσιοι πλουτίζουν –αν και όχι πάντα, σε βάρος της φτώχειας των άλλων.

Για να μην φύγουμε από το CNN, το 2021 το ειδησεογραφικό δίκτυο ανέφερε ότι ενώ οι παγκόσμιοι εκατομμυριούχοι αύξησαν την περιουσία τους κατά περισσότερα από 3,6 τρισεκατομμύρια δολάρια, εκατό εκατομμύρια άνθρωποι ωθήθηκαν στην ακραία φτώχεια, οδηγώντας εκεί 711 εκατομμύρια. Ο αντίκτυπος ήταν μεγαλύτερος στις φτωχές χώρες, καθώς, σύμφωνα με το Εργαστήριο Παγκόσμιας Ανισότητας (Platform for Poverty & Inequality Analysis), της παγκόσμιας τράπεζας οι πλούσιες χώρες έχουν προγράμματα «βοήθειας» για τους πληθυσμούς τους για να αποφύγουν μόνο τη μαζική αύξηση της φτώχειας και την ακραία φτώχεια. Η πραγματικότητα είναι ότι το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόνο το 2% του παγκόσμιου πλούτου, το ενδιάμεσο, που αποτελείται από 40%, το 22% και το πλουσιότερο 10% παίρνει τη μερίδα του λέοντος 76%.

Σε αντίθεση με τον ιδεολογικό μύθο ότι αν οι πλούσιοι γίνουν πλουσιότεροι, όλοι ωφελούνται ως αποτέλεσμα της οικονομικής «υπεροχής» και όλοι είναι ευχαριστημένοι, τα στοιχεία δείχνουν ότι, μεταξύ 1995 και 2021, οι πλουσιότεροι -το 1% μόνο του πληθυσμού άρπαξαν 38 % της αύξησης του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το φτωχότερο 50% πήρε μόνο το 2%: είναι καθαρό!. Όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.

Στις υπανάπτυκτες χώρες επί πλέον οι πλούσιοι δεν αφήνουν τις περιουσίες τους στη χώρα, τις πάνε στις παλιές μητροπόλεις και ο πλούτος τους δεν επανεπενδύεται στην εθνική οικονομία, ούτε καν στην εθνική κατανάλωση.
Οι πλούσιοι “υπανάπτυκτοι” προτιμούν να πάνε στη Νέα Υόρκη για να αγοράσουν την τελευταία μόδα της Louis Vuitton, παρά να αγοράσουν αυτόχθονα υφάσματα από τους δύστυχους ιθαγενείς της χώρας τους.

Όταν ο η φάρα των Μάκρι (σσ. ο Mauricio Macri είναι Αργεντινός πολιτικός και κυβερνήτης του Μπουένος Άιρες, πρόεδρος της Αργεντινής 2015- 2019) ήρθε στην εξουσία, με την υπόσχεση να βγάλει τη χώρα από τα οικονομικά της προβλήματα, ένα από τα πρώτα μέτρα ήταν η απελευθέρωση της αγοράς συναλλάγματος και ο άνοιγμα περιορισμών στην έξοδο των χρημάτων από τη χώρα. Υπολογίζεται ότι επί της κυβέρνησής του, 59 δις$ «διέφυγαν» από τη χώρα σε ξένες τράπεζες, κυρίως αμερικανικές.

Η οικογένεια Macri πήρε το κατιτί της κάπου δέκα εκατομμύρια στους λογαριασμούς της στο εξωτερικό. Φυσικά, ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει τις «διαρροές» που σχετίζονται με εταιρείες στις οποίες είχαν συμφέροντα ιδιοκτησίας, άρα …

Παράλληλα με τα κόλπα των Macri, η κυβέρνησή τους ζήτησε από το ΔΝΤ δάνειο άνω των 57 δις $. Ας το καταλάβουμε …το ΔΝΤ είναι ένας οργανισμός που δίνει δάνεια για να μπορούν οι κυβερνήσεις να πληρώνουν τα χρέη και να χρεώνονται παραπέρα.
Δεν είναι χρήματα για να επενδύσεις στην ανάπτυξη μιας χώρας, είναι χρήματα που πάνε στις διεθνείς τράπεζες. Τώρα αυτό το χρέος πρέπει να πληρωθεί από όλους τους Αργεντινούς, ως συλλογική τιμωρία.
Ως αποτέλεσμα του πάρτι εκατομμυρίων μεταξύ της κυβέρνησης και των διεθνών τραπεζών, η φτώχεια στη χώρα αυξήθηκε στο 32%, εγκλωβίζοντας +2,6 εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας.

Σύμφωνα με δημόσιους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ, ένα στα τρία παιδιά στην Αργεντινή μείωσε την καθημερινή του κατανάλωση φαγητού και το 13% πεινάει ενώ το 14,2% των οικογενειών είχαν έλλειψη τροφής. Επιπρόσθετα, οι μισές οικογένειες είχαν τουλάχιστον ένα μέλος που έχασε τη δουλειά του.

Ενώ συνέβαινε αυτό, το πλουσιότερο 20% της χώρας άρπαζε το 50% του πλούτου της. Το πλουσιότερο 10% «βούτηξε» 22πλάσια από το % το φτωχότερου 10%. Τα στοιχεία δεν είναι από έναν ξεπερασμένο μαρξιστή, είναι από την Παγκόσμια Τράπεζα. Εδώ μιλάμε για μια από τις ισχυρότερες οικονομίες της Λατινικής Αμερικής.

Σύμφωνα με την Indec, τη στατιστική υπηρεσία της Αργεντινής, το 37,3% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας. Αυτό περιλαμβάνει την έλλειψη τόπου διαμονής, την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, την επισιτιστική ανασφάλεια κ.λπ. Όλα αυτά ενώ η οικονομία της χώρας αναπτύχθηκε κατά 10,3% το 2021.

Ανήσυχος, ο Αργεντινός αναλυτής Ezequiel Adamovsky επιβεβαίωσε ότι η Αργεντινή «αναπτύσσεται και εργάζεται έτσι ώστε μόνο μία τάξη να επεκτείνει τα κέρδη της». Θα πρόσθετα αυτό που δεν κατονομάζει: αυτή η τάξη είναι η αστική τάξη.

Η ιδέα της «οικονομικής δημοκρατίας», ως βάση  δημοκρατίας, δεν υφίσταται στο πολιτικό λεξιλόγιο των καπιταλιστών.
Αυτοί που μας κατηγορούν στην Κούβα ότι φοβόμαστε τους αστούς έχουν “δίκιο”, δεν θέλουμε νέους αστούς στην Κούβα. Η σύγκρισή μας δεν είναι η ευρωπαϊκή «ευημερία», ούτε καν η ασιατική «ευημερία». Ούτε η σύγκριση μας είναι η Αργεντινή, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στη Λατινική Αμερική.

Σταματήστε να μας πουλάτε φούμαρα.
Εδώ πρέπει να ξεπεράσουμε την όποια οικονομική κρίση με όρους σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, μαζί με το λαό μας και προς όφελός του.

 

🇨🇺 Δείτε σχετικά με την άποψη των ηγετών της Κούβας granma.cu \ διεθνή

• Η καπιταλιστική κουλτούρα της ανθρώπινης σπατάλης σε περιόδους πανδημίας
• Η απάτη
• Η Κούβα χρειάζεται δημιουργία ενός νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος για να ξεπεραστεί η φτώχεια