Κούβα: η εργατική πρωτομαγιάτικη διαδήλωση αντικαθίσταται με “τοπικές δράσεις”…

Η εργατική πρωτομαγιά _1ο. de Mayo για το νησί της επανάστασης φέρει 62+ χρόνια το βαρύ φορτίο των μεγαλύτερων στον κόσμο εκδηλώσεων, όπου εκατομμύρια κουβανών κάθε ηλικίας παίρνουν μέρος στην καθιερωμένη γιορτή _φόρο τιμής της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου που αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης. Δεν είν΄αργία είναι ΑΠΕΡΓΙΑ! _στον αντίποδα της μέρας των λουλουδιών των αστών.

Από το 1959 _ano primero dela revolucion, οι αρχές _με επικεφαλής το ΚΚ Κούβας διοργανώνουν τη μεγάλη μαζική εκδήλωση στην Plaza de la Revolución _Πλατεία της Επανάστασης, διαθέτοντας χιλιάδες λεωφορεία και κάθε είδους μέσο μαζικής μεταφοράς, για να φτάσουν εκεί οι διαδηλωτές (το 2020 και το 2021 είχε ανασταλεί λόγω της πανδημίας του Covid-19).

Θυμίζουμε, όπως είναι γνωστό -κυρίως στους άσπονδους “φίλους” της Κούβας, πως ο χρόνος σταμάτησε και (ξανα)ξεκίνησε, την τελευταία μέρα του 1958, όταν οι “barbudos”, με επικεφαλής τον Φιντέλ - Comandante en jefe Fidel Castro Ruz, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες λαού απελευθέρωναν την Αβάνα και κέρδιζαν με τα όπλα την εξουσία, ενώ ο δικτάτορας, Φουλχένσιο Μπατίστα, εγκατέλειπε το νησί της επανάστασης, μαζί με την κουστωδία του
Και από τότε ξεκίνησε η δοξασμένη και δύσκολη πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού ... Año Primero (1^ο) de la revolución  - Año 2^ο de la revolución ... “1^η  χρονιά από την επανάσταση”, “2^η  χρονιά από την επανάσταση” ... και κάπως έτσι μέσα από ατραπούς και πισωγυρίσματα και νίκες και ερωτηματικά σε κρίσιμα σταυροδρόμια έφτασαν αισίως στο “Año 62^ο+ de la revolución”.
Προσωπικά είχαμε την τύχη και την τιμή να πάρουμε μέρος σε κάποιες από αυτές τις αξέχαστε πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις (1968, 1981, 1992, 2004 κά. τους παλιούς καλούς καιρούς του un Fidel que vibra en la montaña…)

Πρώτη φορά χωρίς τον comandante en jefe Fidel Castro Ruz

Αβάνα, 1η Μάη 2018 προτού φέξει -χιλιάδες λαού διατρανώνoυν

  

¡Hasta la Victoria Siempre!

1961 - Πρωτομαγιά στην Αβάνα, αμέσως μετά την επανάσταση

Και ξαφνικά φέτος _πριν λίγες μέρες (27-Απρ) διαβάσαμε στην Granma (όργανο του ΚΚ Κούβας) πως “το γεγονός ότι δεν θα υπάρξει φέτος η μεγάλη κεντρική παρέλαση, σε μια λεωφόρο, αλλά επί μέρους δράσεις, πιο κοντά στο σπίτι του εργάτη και της οικογένειάς του, θα σηματοδοτήσει μόνο τις διαφορές με την παράδοση και όχι τη σημασία της μέρας που εκφραζόταν πάντα μαζικά”.

“…
Δεν είναι χαλαροί καιροί, το ξέρουμε. Η καθημερινή ζωή μιλάει στο πετσί του καθενός για τις πιέσεις που μας επιβάλλουν οι ελλείψεις, το άμεσο αποτέλεσμα που προκαλεί ο τρομερός πόλεμος που μας κάνουν, τα ισχυρά χέρια μιας αυτοκρατορίας στο λαιμό της Κούβας, ώστε να υποφέρουμε _λέγοντας ότι είναι για να μας βοηθήσουν, να βοηθήσουν τον κόσμο, πνίγοντάς τον.

Αυτή την Πρωτομαγιά, για παράδειγμα, δεν θα γίνει παρέλαση γιατί δεν υπάρχουν αρκετά καύσιμα για τη μεταφορά τόσου κόσμου στην Plaza de la Revolución. Αλλά θα υπάρχουν οι ίδιοι άνθρωποι, ακόμα κι αν είναι σε άλλες πλατείες, πιο κοντά στα σπίτια τους, άνθρωποι που θα πάνε να στηρίξουν τη χώρα τους, την Επανάστασή τους, γιατί οι Κουβανοί δεν είναι αδαείς.
Έχουν αίμα στις φλέβες τους, βέβαια, και η ελλείψεις τους στενοχωρούν, αλλά τσατίζονται πολύ περισσότερο ξέροντας τις προθέσεις όσων δεν μας γουστάρουν, όσων είναι αλλεργικοί σε αυτή την αντίστασή μας.

Δεν καταλαβαίνουν ότι η Κούβα δεν το βάζει κάτω, δεν παραδίδεται, δεν πουλάει τον εαυτό της στην “αφθονία” που μας προσφέρουν, αυτοί που “κάνουν τόσα πολλά για εμάς” …αυτή τη φορά κοντά στο σπίτι μας, θα διατρανώσουμε ότι δεν θα τα παρατήσουμε, ότι δεν θα ξεπουληθούμε.

Η έλλειψη καυσίμων (;;)
ακυρώνει την παρέλαση της Πρωτομαγιάς
για πρώτη φορά από το 1959

Θυμίζουμε πως τον περασμένο Αύγουστο ξέσπασε πυρκαγιά στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ματάνσας (100 χλμ ανατολικά της Αβάνας), τις μεγαλύτερες στην Κούβα, με αρκετούς νεκρούς \ αγνοούμενους και πάνω από 130 τραυματίες, όπου καταστράφηκαν τέσσερις (υπερ)δεξαμενές, πετρελαίου όγκου ~105 εκατομμυρίων λίτρων. Η φωτιά έκαιγε επί μέρες παρά τη βοήθεια από το Μεξικό και τη Βενεζουέλα, που έστειλαν εξοπλισμό και ειδικούς.
Η απώλεια καυσίμων, στρατηγικής σημασίας για την τροφοδοσία των θερμοηλεκτρικών σταθμών της Κούβας, επιδείνωσε ήδη υπάρχοντα προβλήματα στην ηλεκτροδότηση του νησιού που δεν φαίνεται να έχει άμεση λύση. Έχει δοθεί προτεραιότητα στον ανεφοδιασμό των οχημάτων που προορίζονται για δημόσια χρήση (ασθενοφόρα, λεωφορεία, ταξί κλπ), ουρές στα βενζινάδικα της Αβάνας ταλαιπωρούν τους οδηγούς ΙΧ, ενώ σε ορισμένες επαρχίες η πώληση βενζίνης και ντίζελ γίνεται με δελτίο.

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, η απόφαση της κυβέρνησης ήταν να πραγματοποιήσει την παρέλαση παρά τα προβλήματα στην προμήθεια καυσίμων. Όμως, την τελευταία στιγμή οι αρχές αναθεώρησαν αυτή τη θέση και επέλεξαν τον “εξορθολογισμό των πόρων”.

Οι κατακτήσεις που έγιναν νόμος,
το Γενάρη του 1959, δεν μπορούν να είναι μπαλαντέρ

Γράφει η \\ Leidys María Labrador Herrera | granma.cu

Χέρια και καρδιά σε ένα συναίσθημα που ονομάζεται Κούβα _Μαζί με την καρδιά που δίνουμε καθημερινά, η Πατρίδα διεκδικεί και τα χέρια μας
Δεν αρκεί να ονειρεύεσαι την Κούβα, να συμπαρίστασαι, να είσαι πιστός σε αυτήν _όχι ειδωλολατρία!! η Κούβα χρειάζεται πολύ περισσότερα. Και δεν είναι ότι η αγάπη που της δηλώνεται δεν αξίζει τον κόπο, που είναι, επιπλέον, η ουσιαστική δύναμη για να την κρατήσει κυρίαρχη και ζωντανή. Είναι ότι δεν υπάρχει αξία στο να σέβεσαι χωρίς να χτίζεις, όπως ακριβώς στο να λες χωρίς να κάνεις.

Γι’ αυτό, η Πατρίδα διεκδικεί και τα χέρια μας, σε μια διεκδίκηση χωρίς εγωισμούς _και ναι, με το δικαίωμα που έχει δώσει η ιστορία, τα αθάνατα παραδείγματα, οι ηρωικές εμπειρίες απεριόριστης αφοσίωσης, η ανεκτίμητη κληρονομιά, όπου άξιοι θα είναι εκείνοι που με τον ιδρώτα και τον κόπο τους θα κατακτήσουν την αξιοπρέπεια.

Ο επαναστάτης με ψυχή και πεποίθηση γνωρίζει ότι δεν είναι άσκοπο να ξαναδεί τα κίνητρα και τις αρχές του, ειδικά όταν η σκληρότητα της ιστορικής στιγμής τον καλεί σε βαθιά άσκηση ενδοσκόπησης, γιατί πρέπει να κοιτάξει πρώτα τον εαυτό του και μετά το έργο στο οποίο υπήρξε μέρος. Μόνο τότε είναι δυνατόν να προχωρήσουμε, να μεγαλώσουμε, να αντέξουμε.

Οι κατακτήσεις που έγιναν νόμος, μετά από εκείνον τον Ιανουάριο του 1959, δεν μπορούν να είναι μπαλαντέρ από όπου, χωρίς να μετρήσουμε πραγματικά τη διάσταση και την εξαιρετικότητά του, απαιτούμε. Ακόμα κι όταν ο ιδρώτας της θυσίας στο να κάνουμε τα πάντα έχει βρέξει το πουκάμισό μας χίλιες φορές, δεν θα ήταν αρκετό… Η Πατρίδα δίνεται στα παιδιά της, αλλά ως ευγενής και δίκαιη μητέρα, περιμένει από αυτά την αμοιβαιότητα που της δίνει οξυγόνο για να αναπνεύσει, τη δύναμη να μην σταματήσει στην πορεία, τη θέληση να αρνηθεί να τα παρατήσει, παρά την απαισιοδοξία και στην κούραση

Ο Μάης μας τα θυμίζει όλα αυτά, γιατί η πρώτη του αυγή φέρει τη σφραγίδα των αναφαίρετων αποφάσεων. Ποια είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εργαζομένων για τους Κουβανούς, αν όχι η πιο δυναμική επιβεβαίωση της στιγμής κατά την οποία αποφασίσαμε να στοιχηματίσουμε σε αυτό που φαινόταν αδύνατο, να αγγίξουμε με τα χέρια μας αυτό το μακρινό μπλε αστέρι, που στο θολό λυκόφως, άνοιξε το ουράνιο λουλούδι του ο πόνος του βάλτου;

Αλλά παίρνοντας τον ποιητή για άλλη μια φορά, η Επανάσταση και ο ήλιος του Φιντέλ Κάστρο έκαναν δυνατό όχι μόνο σε αυτό το κορίτσι, την κόρη του κάρβουνου, να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Και αυτή η αξιοπρέπεια του ταπεινού, που έχει πλέον αναγνωριστεί στην έννοια του λαού, των σκληρά εργαζόμενων, επίμονων ανθρώπων, είναι ένας θησαυρός που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εκτιμήσουμε στο μέτρο του. Και αν έχουμε οποιαδήποτε αμφιβολία γι αυτό, απλώς κοιτάξτε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Γιατί το έργο που προστατεύει τον άνθρωπο κάτω από τις πιο περίπλοκες συνθήκες, ανεξάρτητα από τις συνέπειες, μοιράζεται ασυνήθιστα ό,τι έχει με τους φτωχούς της γης, στέκεται πάντα στο πλευρό της δικαιοσύνης, αξίζει την άνευ όρων υποστήριξη των μοναδικών καρπών του, καθιστώντας το καλύτερο και πιο δίκαιο κάθε μέρα.

σσ. αναφέρεται στην “ελεγεία των λευκών παπουτσιών» του Jesús Orta Ruiz  (Χεσούς Όρτα Ρουίς). Όταν έγινε η ιμπεριαλιστική επίθεση _μετέπειτα πανωλεθρία, των αμερικάνων στην Playa Girón (17-4-1961) πέθαναν πολλοί αθώοι από τους εχθρικούς βομβαρδισμούς και τα πυρά πολυβόλων, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας της 13χρονης Nemesia Rodríguez Montalvo. Η γιαγιά της ήταν ανάπηρη, τα αδερφάκια της τραυματίστηκαν και τα πρώτα _μοναδικά λευκά παπούτσια της καταστράφηκαν. Αυτό το γεγονός ενέπνευσε τον Κουβανό ποιητή Χεσούς Όρτα Ρουίζ, να γράψει την “ελεγεία” της (των λευκών παπουτσιών).

Elegía De Los Zapaticos Blancos

Έρχομαι από εκεί στο βάλτο…

ακούστε τη θλιβερή μου ιστορία

των λευκών παπουτσιών...

η Nemesia–το μαύρο λουλούδι–

μεγάλωσε με γυμνά πόδια.

Έσπασε ακόμη και τις πέτρες

με τις πέτρες των κάλων τους!

 

Πάντα όμως είχε το όνειρο

μερικά λευκά παπούτσια.

Τα θεωρούσε αδύνατο...

_τόσο μακρινό!

σαν εκείνο το μπλε αστέρι

που στο ασαφές λυκόφως

άνοιξε το ουράνιο λουλούδι του

για τον πόνο του βάλτου.

 

Μια μέρα, ήρθε στο βάλτο

κάτι νέο, απροσδόκητο,

κάτι που οδήγησε το φως

στα παλιά ναυαγισμένα δάση.

 

Ήταν η Επανάσταση

ήταν ο ήλιος του Φιντέλ Κάστρο,

ήταν ο θριαμβευτικός δρόμος

πάνω από τη λασπωμένη κόλαση.

Ήταν οι συνεταιρισμοί

του κάρβουνο και των ψαράδων.

(…)      

Είναι αυτή η Κούβα, που μας καλεί σήμερα, και γι' αυτήν θα βαδίσουμε, θα γεμίσουμε πλατείες, πάρκα, δρόμους, και μέσα στην ανθρώπινη ζεστασιά και τη βεβαιότητα ότι βαδίζουμε στον σωστό δρόμο, για άλλη μια φορά θα είμαστε ένα, με το παρόν ως μάρτυρας, με το μέλλον ως στόχο.

Έτσι, όποιος προσπαθήσει σήμερα, όπως πάντα, να καταλάβει την Κούβα, θα το ξανασκεφτεί και θα συνεχίσει να παρακάμπτει τα μονοπάτια της συκοφαντίας και του ψεύδους γιατί δεν έχει άλλη εναλλακτική.

Γι' αυτό, ενώ προσπαθούμε να βάλουμε τα χέρια και την καρδιά μας στην Πατρίδα, προσπαθούμε επίσης να είμαστε χαρούμενοι, να στοιχηματίζουμε στο όμορφο, να είμαστε σίγουροι, γιατί η στιγμή που ζούμε είναι δύσκολη, αλλά …

Η Κούβα στέκεται όρθια, γιατί εργαζόμαστε γι' αυτήν και για αυτήν, γιατί όπως εξέφρασε ο Πρόεδρός μας, "η Κούβα είναι ένα συναίσθημα" και υπάρχουν συναισθήματα τόσο ιερά που είναι αξίζει τη ζωή.

 

 

 

 

 

Το “κάστρο” _θρύλος: ο πόθος ο παλιός της επαναστατημένης μεγάλης ελληνικής ψυχής

Στο μέγεθος του ηρωικού αγώνα της Εθνικής Αντίστασης κατά των κατακτητών πρέπει να προσμετρηθεί και το δυσθεώρητο μπόι τριών αμούστακων παλικαριών 17-18 χρονών, ΕΠΟΝιτών, που μετέτρεψαν ένα χαμόσπιτο στον Υμηττό σε «κάστρο».

Στις 28 Απρίλη 1944, ένα τάγμα Γερμανών κατακτητών περικυκλώνει ένα μικρό σπίτι στον Υμηττό, στο οποίο φυλάσσεται ο οπλισμός του ΕΛΑΣ της περιοχής. Οι κατακτητές δεν ήξεραν ούτε πόσοι, ούτε ποιοι το φύλαγαν. Θεωρούσαν όμως ότι ήταν ζήτημα λίγων λεπτών για να παραδοθούν όσοι βρίσκονταν μέσα.

Δείτε ΕΠΟΝ: Ιστορία γραμμένη με αγώνες και αίμα

Το σπίτι το προστάτευαν τρεις ΕΠΟΝίτες. Ο Δημήτρης Αυγέρης, 18 χρονών και οι Θάνος Κιοκμενίδης και Κώστας Φολτόπουλος, 17 χρονών. Οι τρεις τους ξεκίνησαν μια λυσσαλέα μάχη ενάντια στις γερμανικές δυνάμεις, κρατώντας αυτές σε απόσταση 500 μέτρων από το σπίτι. Υπερασπίζονταν το σπίτι και ταυτόχρονα κατέστρεφαν τον οπλισμό, για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Η μάχη κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα, πολεμώντας απέναντι σε 200 πάνοπλους Γερμανούς.

Ο Κώστας και ο Θάνος βρήκαν το θάνατο υπερασπιζόμενοι το «κάστρο». Ο Δημήτρης - αφού είχε καταστραφεί το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού - αναγκάστηκε να βγει αφού οι Γερμανοί έριξαν καπνογόνα και τον δολοφόνησαν εκεί, εν ψυχρώ. Τα τρία παλικάρια είχαν νικήσει...

«Κάστρο δεν ήταν, μ' άντεξε σαν κάστρο, /
ολόκαιρη μια μέρα και βωμός /
υψώθηκε κι ολόλαμπρο σαν άστρο /
στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός»
     (Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη)

Στις 28/4/1944 βρίσκονται κλεισμένα τρία άξια και θαυμαστά Ελληνόπουλα, βγαλμένα από τα σπλάχνα της ηρωικής ΕΠΟΝ. Αποφασίζουν να αναλάβουν την υπεράσπισή τους. Μέσα σε τέσσερα τείχια τα 'βαλαν μ' έναν ολόκληρο φασισμό. Περικυκλωμένοι από γκεσταμπίτες, γερμανοτσολιάδες, Γερμανούς, αποφάσισαν να πεθάνουν για τη λευτεριά. Όλη η περιοχή κρατάει την ανάσα της. Κι ήταν ο Απρίλης. Ο σκληρός. Το Μεσολόγγι ξαναζεί: «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της ΕΠΟΝ». Οι σφαίρες πρέπει να ριχτούν μέχρι την τελευταία: «Στο Κούγκι τώρα και στ' Αρκάδι, / το σπίτι - κάστρο στέκεται ιερό./ Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ/ τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό».

Οι σφαίρες βουίζουν, πέφτουν σαν βροχή. Οι τρεις ΕΠΟΝίτες, τις πρωινές ώρες, έχουν πάρει τις θέσεις τους, άφοβα περιμένουν. Με τα όπλα στα χέρια, με χειροβομβίδες, μάχονται σαν θηρία. Ανταριασμένος είναι ο ουρανός από τον καπνό και τη σκόνη. Το κάστρο της ελευθερίας δεν πέφτει. Από μακριά οι Γερμανοί με όλμους. Δεν έχουν το θάρρος να πλησιάσουν. Τρέμουν την τόλμη και την παλικαριά τους.

Πρώτος βρίσκει το θάνατο ο ΕΠΟΝίτης Κώστας Φωτόπουλος. Ήταν τα χέρια του κόκκινα από τις μπογιές του αγώνα. Συνθήματα πανανθρώπινα: Της ελευθερίας - της δικαιοσύνης, της ιστορίας. Οι σύντροφοί του ορκίζονται να εκδικηθούν το θάνατό του. Οι ΕΠΟΝίτες υπερασπιστές των ιδεών έχουν κλείσει βαθιά μέσα στην καρδιά τους το παλαιό, αλλά πάντοτε διαχρονικό, «ελευθερία ή θάνατος»: «Πούθε έβγαινε; Απ' τα νιάτα απ' τη θυσία, τα 'χεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική,/ να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία,/ σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή». Με πόνο στην καρδιά και πίκρα φαρμάκι, οι κάτοικοι του Υμηττού παρακολουθούν εμβρόντητοι τη λιονταρίσια μάχη. Τα βόλια ρίχνουν νεκρό το δεύτερο αετό του «Κάστρου». Τον Θάνο Κιοκμενίδη. Ο τελευταίος διμοιρίτης - ΕΠΟΝίτης ξεσπά μια μυριόστομη κραυγή, γεμάτη αγανάκτηση και οργή: «Εκδίκηση εκδίκηση». Κι ένας μάχεται. Ήταν οι τελευταίες σφαίρες. Των ηρώων μαχητών. Προφθαίνει να πει ο ΕΠΟΝίτης διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης το «σας νικήσαμε τέρατα...». Αυτή η θυσία των ηρώων θέριεψε τον αδούλωτο λαό μας.

Κατά του φασισμού:
«Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι /
σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή, /
προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι,/
οι πολιορκητές μες στη σιγή».

Αυτός ο ηρωικός προμαχώνας του «κάστρου» του Υμηττού και η Αντίσταση προσδιορίζουν το εθνικό χρέος και τις εθνικές αξίες. Τις πήραν με τα θαρρετά χέρια τους οι τρεις νέοι της ΕΠΟΝ. Οι παρακαταθήκες τους ζουν απ' την άνοιξη του 1944 μέχρι σήμερα. Τους μνημονεύει η Ιστορία, για το άλλο «Χαίρε, ω χαίρε λευτεριά». Εκεί, στο «κάστρο» του Υμηττού, που πολέμησαν ηρωικά και βρήκαν το θάνατο οι τρεις ΕΠΟΝίτες, φυλάσσοντες «Αλαμάνα» και «Θερμοπύλες»: «Κάστρο δεν ήταν/ ένα σπίτι απλό,/ βαμμένο από τα συνθήματα του αγώνα». Ηταν ολοκαύτωμα. Η μνήμη του ζει.

·       "Κάστρο δεν ήταν. Μ' άντεξε σαν κάστρο... "

·       1944: Η μάχη στο «Κάστρο του Υμηττού»