Εσύ με τη γλυκιά φωνή, με τις φαρδιές τις πλάτες _πες μου την ύστερη στιγμή τι βρήκες και τραγούδησες και τάραξες τη γειτονιά ως πέρα στο Παγκράτι.

Πολύ πριν ο Τσιτσάνης, μιλήσει για το ρέμα, τα βαριά του σεκλέτια κι εκείνη που 'χε ερωτευθεί
Λίγο πριν έρθει ο σ.φος Παναγιώτης Μακρής από την εξορία και αποφασίσει να κλείσει τον “ντερέ” _τότε πολιτογραφήθηκα Καισαριανιώτης _και να το μετατρέψει στο πάρκο, που ο λαός της Καισαριανής απολαμβάνει και σήμερα 50+ χρόνια μετά

Παναγιώτης Μακρής:
μια ηρωική μορφή του λαϊκού κινήματος και του Κόμματος

Όλη του η ζωή δοσμένη στο λαό,
Με συνέπεια, σεμνότητα και απαράμιλλο αγωνιστικό ήθος.

«Αφήνω μοναδικό κληρονόμο μου (...)
το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ),
που από τις γραμμές του αγωνίστηκα σε όλη μου τη ζωή,
για να συνεχίσει τους αγώνες του».

Παιχνίδια μιας άλλης εποχής
Το πιο επικίνδυνο και τολμηρό παιχνίδι που παίζανε ήταν η είσοδος μέσα στον υπόνομο. Μπαίνανε από το στόμιο του, στον Αι Γιάννη, κοντά στα συνεργεία του δήμου –τέτοιες μπούκες υπήρχαν και παρακάτω, μέχρι την οδό Θεαγένους.
Σε ομάδες 5-10, με αυτοσχέδιους φακούς -δαδιά με φωτιά συνήθως για να βλέπουν και να διώχνουν τους αρουραίους και βγαίνανε κάπου στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Τον ίδιο καιρό ο υποφαινόμενος _αλάνι ολκής, περιφερόμουν μεταξύ παρυφών Υμηττού και Μεσογείων –τότε που ήταν …με μόνο δυο λωρίδες κυκλοφορίας, Χαλάντρι –κάτω από την 7η, “Φάρο Ψυχικού” κλπ. πάντα με πληγιασμένα γόνατα.

Το κουτί με την ασετιλίνη
Ανοίγαμε μια λακκούβα, σχετικό μικρή, στην οποία ρίχναμε νερό. Μέσα εκεί ρίχναμε ένα κομμάτι ασετιλίνη, η οποία “έβραζε”. Είχαμε ένα κουτί από γάλα του εβαπορέ, από την κάτω πλευρά τελείως ανοικτό ενώ, στο πάνω μέρος του κάναμε μία μικρή τρύπα … το τοποθετούσαμε στο κέντρο της λακκούβας και το στερεώναμε με περιφερειακά χώμα. Μόλις ολοκληρωνόταν αυτή η διαδικασία ξαπλώναμε όλοι κάτω, μπρούμυτα και ένας από μας κρατώντας ένα μακρύ ξύλο, που στην άκρη του υπήρχε ένα αναμμένο πανί, το έβαζε στην τρύπα του κουτιού και γινόταν μια μικρή. Το κουτί πεταγόταν στον αέρα και οι λάσπες στα πλάγια. Όσο πιο ψηλά πήγαινε το κουτί, τόσο πιο πετυχημένη ήταν η προσπάθεια.

Ξαναγυρνώντας στο ρέμα της Καισαριανής
Το νερό που έτρεχε στην κοίτη του ήταν συνήθως βρώμικο και την κάλυπτε ολόκληρη, αλλά δεν πλατσουρίζαμε, βαδίζαμε πατώντας στις πλευρές του _ ήταν στρογγυλή και αυτό έκανε την διάβαση πολύ δύσκολη και αργή. Αγνοώντας τον κίνδυνο της ξαφνικής καταιγίδας, που συχνά κατέβαζε ποτάμι νερό από τον Υμηττό και γέμιζε το “τούνελ” μέχρι πάνω
Για να Βγούμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο θέλαμε περίπου μία ώρα και παραπάνω –σε κάποια σημεία έλειπε και το οξυγόνο και βαριανασαίναμε
Αυτά όμως, ήταν, τότε, για μας ψιλά γράμματα. Είχαμε πλήρη άγνοια κινδύνου. Αποτελούσε τίτλο τιμής για όποιον διέσχιζε τον αγωγό και καμάρωνε για το επίτευγμά του.

Οι παγίδες:
Το παιχνίδι με την ασετιλίνη και αυτό με τις παγίδες το παίζαμε στο πρώτο βουνό, δηλαδή στο χώρο μεταξύ της πάλαι ποτέ ποτοποιίας Χατζημιχάλη στην Δράκοντος _μετά Θήρωνος.
Στο πρώτο Βουνό, την εποχή εκείνη, επικρατούσε ερημιά. Δεν υπήρχαν σπίτια παρά οι δύο κτιστές μάντρες, το έδαφος ήταν πολύ επικλινές και κακοτράχαλο, με μονοπάτια από τα οποία περ¬νούσε ο κόσμος.
Στα μονοπάτια αυτά ανοίγαμε μία μεγάλη τρύπα _λούμπα 40-50-60 πόντους, που γεμίζαμε με νερό. Στο πάνω μέρος της, λίγο πριν το χείλος, τοποθετούσαμε ξύλα, πάνω από αυτά χαρτί και πάνω στο χαρτί χώμα. Φροντίζαμε το σημείο να μην διαφέρει καθόλου από το υπόλοιπο μονοπάτι Οι πεζοί περπατώντας αμέριμνα, πατούσαν το σημείο που είχαμε στήσει παγίδα και έπεφταν μέσα.

Σήμερα αποτελούν γλυκιά ανάμνηση
στη σκιά της ανταρτομάνας Καισαριανής.

(δείγμα)
Ο Θέμος Κορνάρος θα γράψει για τον Ανδρέα Λυκουρίνο στην “Ελεύθερη Ελλάδα” της 6 του Μάη 1945, το παρακάτω κείμενο. Το μεταφέρουμε από το βιβλίο του γιατρού Αντώνη Φλούντζη “Χαϊδάρι, κάστρο και βωμός της Εθνικής Αντίστασης”, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1986.

Ο Ανδρέας Λυκουρίνος γεννήθηκε στα 1931 κι ο κατακλυσμός της σκλαβιάς τον βρίσκει ένδεκα χρονών. Πήρε ενεργό μέρος στην πρώτη φάση του αγώνα. Στην επίθεση πείνας. Το Ελληνικό φρούριο κράτησε άμυνα γερή ένα χρόνο…

Ο Ανδρέας Λυκουρίνος έπρεπε να διαλέξει μεταξύ του σχολικού βαθμολογίου και του ανοιχτού αγώνα της πατρίδας του. Ητανε ο πρώτος μαθητής. Αυτό δεν τον εμπόδισε καθόλου να βρει τα πόστα του παράνομου τύπου και να ακούει απ’ ευθείας τη φωνή και τις εντολές του μαχόμενου Έθνους: «Κρατηθείτε ζωντανοί. Η ζωή μας θα είναι το χρησιμότερο υλικό για τη μάχη, για τη ΝΙΚΗ».

Ο Λυκουρίνος θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για τη ζωή των δικών του. Για τα τρία αδέρφια και τους γονείς του. Αγοράζει και πουλά παλιά ρούχα και παλιά παπούτσια κι έσωσε το σπίτι του. Η δουλειά του πατέρα του περνούσε κρίση. Ήτανε μαραγκός. Στην ξεγνοιασιά του παιδικού προσώπου έρχεται η ευθύνη και η αγωνία και βάζουνε σφραγίδα τίμιου άνδρα… Είχε νικήσει την πρώτη νίκη για λογαριασμό της αδούλωτης πατρίδας του. Είχε αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Έχει επιβληθεί και στους μικρούς και στους μεγάλους. Και στην επιθετική φάση του αγώνα, όταν το Έθνος γύρευε αρχηγούς της κάθε ηλικίας και της κάθε γειτονιάς, ο Α. Λυκουρίνος βρισκότανε κιόλας τοποθετημένος μόνος του, στο ηγετικό πόστο της νολαίας Μακρυγιάννη.

Έχει μπει στα 12 χρόνια! Και καμαρώνει γιατί – προσθέτοντας μόνος του δύο-τρία χρόνια παρά πάνω – έφτιαχνε ένα νούμερο που ξέφευγε κάπως από τα σύνορα της νηπιακής ηλικίας.
Είχε γίνει θρύλος μεταξύ των τσολιάδων, συζητιόνταν μ’ ανησυχία τα κατορθώματα κάποιου «μωρού», στο Κουκάκι.

Το αντάρτικο γύρευε όπλα. Οι οργανώσεις είχανε πάντα ανοιχτό έρανο γι’ αυτό το σκοπό. Ο Α. Λυκουρίνος πήρε πρωτοβουλία: Με δεκαρολογήματα δουλειά δεν γίνεται. Πιο δύσκολα βρίσκονται τα όπλα, παρά τα λεπτά. Μ’ ένα ψευτοπίστολο, πήλινο, παραφυλάει ένα βράδυ σε μια γωνιά. Κι αφοπλίζει τον πρώτο τσολιά. Πετάει τον πηλό. Και μ’ αληθινό όπλο πια μαζεύει και πιστόλια και χειροβομβίδες και στολές ακόμη. Δεν είναι λίγοι οι τσολιάδες που αναγκάστηκαν να φτάσουν στη στρατώνα τους, με τα εσώρουχα μόνο… Η Ειδική Ασφάλεια ενδιαφέρθηκε. Τα Ες-Ες τα γερμανικά απαιτούνε από τους αρχηγούς των ελληνικών Ες-Ες την εμπέδωση της «τάξεως» στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας, γιατί οι τσολιάδες ζήτησαν… ενίσχυση.

Τίποτα δεν μπόρεσαν. Όλα ήταν ήρεμα. Οι μυστικοί που τοποθετήθηκαν στη συνοικία δεν έβλεπαν καμιά ύποπτη κίνηση. Οι άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους, γύριζαν κουρασμένοι, τα παιδιά παίζανε στην αυλή του σκολειού. Κι αν ρωτούσαν και για βαθμούς, ο Λυκουρίνος είχε τα πρωτεία. Μπροστά τους περνούσε με τα βιβλία στο χέρι. Τους ήξερε. Δεν του ξέφευγε κανένας από τους ανθρώπους της Ασφάλειας. Η αυτοάμυνα του έγινε ένστικτο. Μαέστρος και σ’ αυτή τη δουλειά. Θα τον ζήλευαν και μεγάλοι και παλιοί και νέοι αγωνιστές για την τάξη και τη συνωμοτικότητά του. Μόνο που δεν περιοριζότανε στις νυχτερινές εξορμήσεις. Στη μάχη του Μακρυγιάννη με τους τσολιάδες του 1943, που κράτησε τέσσερις ώρες, πήρε μέρος και ο Λυκουρίνος.

Ένα βράδυ το Μάη του 1943, οι Γερμανοί σήκωσαν τον κόσμο στο πόδι στη συνοικία αυτή, με τους πυροβολισμούς και τις φωνές τους. Κυνηγούσαν στους δρόμους κάτι σκιές. Ήτανε η παρέα του Λυκουρίνου. Η δράση του παιδιού γεμίζει δυο χρόνια της σκλαβιάς. Γίνεται παράδειγμα και θρύλος ανάμεσα στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πρακτόρων του εχθρού.

Στις 4 του Ιούνη 1944 βρέθηκε ο φρικτός προδότης, και στις 5 του Ιούνη έξι χαφιέδες των ελληνικών Ες-Ες, μπλοκάρουνε το σπίτι του Εθνικού αγωνιστή, στη συνοικία Κουκάκι (σ.σ. Γαληνού 41). Ζητούν τον Ανδρέα Λυκουρίνο. Ο πατέρας του ζητάει εξηγήσεις για το παιδί. Κι αυτοί γυρεύουν, εκτός από το παιδί και το πιστόλι που πήρε ψες το βράδυ από έναν δικό τους. Μα δε βρήκανε τίποτα. Μόνο ένα παιδάκι αδύνατο, μια σταλιά, που κοιμότανε ξέγνοιαστα στο γιατάκι του και πλάι στην καρέκλα είχε το κοντό του παντελονάκι και τα βιβλία του σχολείου του. Κάτω βρίσκονταν και τα πεδιλάκια του Νο 32.

– Αυτός είναι; ρωτούνε τον πατέρα.
– Αυτός.
– Εσύ είσαι; ρωτούνε το ίδιο το παιδί.
– Ποιος;
– Ο τρομοκράτης!
– Οχι! Είμαι μαθητής. Πάω στη δεύτερη Γυμνασίου στο 6ο Γυμνάσιο, απαντά απαθέστατα.

Μα οι πληροφορίες τους είναι θετικές. Αρχίζει το ξύλο. Γυρεύουν το πιστόλι. Μα το πιστόλι, ποιος ξέρει σε ποια βουνοκορφή θα ταξίδευε πια κείνη την ώρα. Και πήρανε μόνο τον Ανδρέα, με το μαθητικό του πηλήκιο στα άντρα τους. Πήρανε μέτρα εξαιρετικά ώσπου να φτάσουνε στην οδό Παπαρηγοπούλου Νο 7. Εκεί ήταν η έδρα των ελληνικών Ες-Ες. Επικεφαλής της συνοδείας ήτανε ο Μάκης Μακρογιάννης, που υπηρετεί σήμερα στην Εθνοφυλακή με το βαθμό ανθυπασπιστή. Η αλήθεια είναι πως ζήτησε να σώσει το παιδί. Ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα του και δέκα λίρες, μέσω ενός άλλου της συνοδείας.

Το ανέκριναν και το ρωτούσαν, πού έχει κρυμμένες τις λίρες; (Είχανε πληροφορίες πως έχει πολλές). Αφού δεν βγήκε τίποτε, τον παρέδωσαν την ίδια μέρα στην Ειδική Ασφάλεια και μετά τέσσερις μέρες στα γερμανικά Ες-Ες της οδού Μέρλιν. Το κρεμάσανε, το κάψανε, του βάλανε στα νύχια καρφίτσες. Μα αυτός εξακολουθούσε να είναι μαθητής της 2ης τάξης του 6ου Γυμνασίου και ο αλύγιστος και παινεμένος αγωνιστής του Εθνικού Ελληνικού Αγώνα της Αντίστασης. Τέτοιος έμεινε ως το τέλος. Τέτοιον τον γνώρισε τον ήρωα Λυκουρίνο και το Χαϊδάρι. Τώρα ήταν 14 χρονών. Στις 5 Σεπτέμβρη 1944 τον οδήγησαν στο εκτελεστικό. Στο δρόμο βρήκε τρόπο να πετάξει ένα σημείωμα που έγραφε:

«Μπαμπά με πάνε για εκτέλεση μαζί με τους (αναφέρει ονόματα). Ειδοποίησε παρακαλώ τα σπίτια τους. Μη στενοχωριέστε. Ανδρέας».

 

Με τα παιδιά της ΚΝΕ

Με τον Ηλία Σταμέλο
Δήμαρχο με τη Λαϊκή Συσπείρωση 2015-2019

Με το γερόλυκο Γιώργη Κατημερτζή

 

Η Κούβα _ στο πλευρό της Παλαιστίνης σταθερά στη σωστή πλευρά της ιστορίας: “Παλαιστίνη, μια κουβανική υπόθεση”

Díaz-Canel: «Εμείς οι Κουβανοί μάθαμε να υπερασπιζόμαστε την παλαιστινιακή υπόθεση από το διεθνιστικό και ουμανιστικό όραμα του ιστορικού ηγέτη της Επανάστασής μας, Comandante en Jefe Fidel Castro Ruz, ο οποίος ήταν πάντα φίλος της Παλαιστίνης». Η Κούβα δεν θα είναι ποτέ μεταξύ αυτών των αδιάφορων

Fidel Castro Ruz: Confío en el pueblo no solo vamos a resistir sino a vencer (έχω εμπιστοσύνη στο λαό: όχι μόνο θα αντισταθούμε αλλά θα κερδίσουμε)

Από το twitter του ΓΓ του ΚΚ Κούβας Diaz Canel

Καντάτα για την Παλαιστίνη

Η Μαρία μίλησε με σπασμένη τη φωνή της. Στα 22 της χρόνια, έχει δει τέσσερις πολέμους στη χώρα της, την Παλαιστίνη. «Στη Γάζα, οι μητέρες σηκώνουν τα παιδιά τους δύο φορές: μια φορά στη μήτρα τους και μετά στα σάβανά τους». Η Μαρία είπε ότι η μητέρα της, της ζήτησε να συνεχίσει τις σπουδές της στην Κούβα, να μην τα παρατήσει, ότι η Ιατρική είναι η πιο ευγενής δουλειά στον κόσμο. «Κράτα ψηλά το όνομά σου μαζί με της Παλαιστίνης».

Στην αίθουσα Portocarrero, του Παλατιού της Επανάστασης, όλες οι παρεμβάσεις προκαλούν ρίγη συγκίνησης. Σαν δύο ολόκληρες πόλεις που μιλούν, η Παλαιστίνη στη μία πλευρά, παρουσία 144 μαθητών, από την άλλη, η Κούβα, εκπροσωπούμενη από τον πρόεδρό της, Díaz-Canel, και από τον πρωθυπουργό Manuel Marrero τον οργανωτικό γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, Ρομπέρτο Μοράλες, τον ΥπΕξ Μπρούνο Ροντρίγκες –τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου–, μεταξύ άλλων.

Τα χέρια των νεαρών Παλαιστινίων έτρεμαν με τις νότες τους. Μερικοί μίλησαν από καθαρό θρήνο, από αγωνία …ένας σταμάτησε για αρκετή ώρα, με οδυνηρή σιωπή, και ζήτησε συγγνώμη. Το δωμάτιο φαινόταν παγιδευμένο, για στιγμές, σε ένα τεράστιο δάκρυ.

Κάποιος είπε ότι ο νεαρός γιατρός που εκπαιδεύτηκε στην Κούβα, τον οποίο έδειξαν τα Νέα μιλώντας από τη Γάζα, και ο οποίος αναφώνησε «να πεθάνεις για την Πατρίδα είναι να ζεις», είναι ζωντανός και αγωνίζεται για τους συμπατριώτες του. Και ο Mohammed Ahmed Zannoun, ο οποίος είναι εδώ για εννέα μήνες, είπε ότι αυτός και οι φίλοι του δεν μπορούν να αφήσουν μέρα να περάσει χωρίς να μιλήσουν με τις οικογένειές τους. “Τι θέλουν οι Παλαιστίνιοι από τη ζωή; Πρέπει να ζούμε σε μια ελεύθερη πατρίδα, χωρίς πόλεμο, τίποτα περισσότερο”.

Αποκαρδιωτικά στοιχεία για τη Γάζα, που κοινοποίησε ο Πρέσβης Akram Samhan: 11.470 θάνατοι, εκ των οποίων 4.710 είναι παιδιά. 29.000 τραυματίες… δεν λειτουργούν όλα τα νοσοκομεία της βόρειας ζώνης. περισσότεροι από 200 εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας έχουν πεθάνει. 1,6 εκατομμύρια εκτοπισμένοι. Το 53% των σπιτιών καταστράφηκε μερικώς ή ολικά…

Κούβα για την Παλαιστίνη: χωρίς όρους “στο πλευρό του λαού και των παιδιών του” _Díaz-Canel “Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει τους αδιάφορους και δεν θα είμαστε ανάμεσά τους”

Πιστός στην ιστορία, που μαρτυρεί την εγγύτητα μεταξύ των λαών μας, ο Díaz-Canel αγκάλιασε τους μαθητές: «Είστε τα αδέρφια των παιδιών μας _Η Παλαιστίνη θα μπορεί πάντα να βασίζεται στην Κούβα».

Στη συνέχεια, κάλεσε εκείνους από εκείνη την αγαπημένη γη που μοιράζονταν μια πανεπιστημιακή τάξη μαζί του. Αναρωτήθηκε πώς είναι, τι κάνουν και θυμήθηκε τον Τσε Γκεβάρα, την πεποίθησή του ότι «δεν επιτρέπεται να δοθεί καμιά ευκαιρία στον ιμπεριαλισμό, που ξέρει να ελίσσεται και είναι συνένοχος σε όλη τη βαρβαρότητα των ημερών μας».

«Εμείς οι Κουβανοί», υπενθύμισε, για πολλοστή φορά «μάθαμε να υπερασπιζόμαστε την παλαιστινιακή υπόθεση μέσα από το διεθνιστικό και ουμανιστικό όραμα του ιστορικού ηγέτη της Επανάστασής μας _του Φιντέλ, που υπήρξε πάντα φίλος της Παλαιστίνης».

Ενώπιον των φοιτητών, επανέλαβε την πάγια θέση αρχών των Μεγάλων Αντιλλών, «ευνοϊκή για μια ευρεία, δίκαιη και διαρκή λύση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, με βάση τη δημιουργία δύο κρατών, τα οποία επιτρέπουν στον παλαιστινιακό λαό να ασκήσει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, με ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, στα σύνορα πριν το 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και αυτό εγγυάται το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων _Γι’ αυτό θα πολεμήσουμε μαζί σας με αξιόπιστο, σταθερό και ενεργητικό τρόπο».

Πριν φύγει μαζί τους στην κοντινή Plaza de la Revolución, όπου θα ζητούσαν κατάπαυση του πυρός στην αραβική γη, με τραγούδι και μουσική ειρήνης, ο Πρόεδρος διαβεβαίωσε τους νέους: «Δεν θα βρεθούμε ποτέ ανάμεσα στους αδιάφορους Καταδικάζουμε με τον πιο έντονο τρόπο τη γενοκτονία του Ισραήλ. Σπουδάζετε στην Κούβα εκπροσωπώντας την Παλαιστίνη και θα είμαστε μαζί σας για να εκπληρώσετε αυτά τα όνειρα και στο μέλλον να στηρίξετε περισσότερο τη χώρα σας» και, Patria o muerte Socialismo o Muerte Venceremos __Fidel

«Όπως είπε ο Φιντέλ, είναι καιρός να μπει ένα τέλος στη φιλοσοφία της εκποίησης, ώστε να πεθάνει _μαζί με τον ιμπεριαλισμό, η φιλοσοφία του πολέμου, λόγω έλλειψης κινήτρων».
                             Πηγή granma, όργανο του ΚΚ Κούβας

Πλάι στα παιδιά και το λαό της Παλαιστίνης, ταξικά _στη μια και μοναδική σωστή πλευρά χωρίς *αστερίσκους*

Παλαιστίνη “μια κουβανική υπόθεση”
διαμηνύουν από το νησί της επανάστασης

Κατά τη διάρκεια των 10άδων εκδηλώσεων με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, αναγνωρίστηκε το θάρρος όσων αντιστέκονται κάτω στην ισραηλινή επιθετκότητα.

(…)
Η οικογένειά του αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι. Το σπίτι βομβαρδίστηκε. Φίλοι, γείτονες και γνωστοί έχουν πεθάνει από τις βόμβες θανάτου που το Ισραήλ, από τις 7 Οκτωβρίου φέτος _αλλά και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν, δεν σταμάτησε να εκτοξεύει στην παλαιστινιακή γη.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, στην οποία αναγνωρίστηκε το θάρρος όσων αντιστέκονται στην ισραηλινό επιθετικότητα, ήταν παρόντες ο Jorge Luis Broche Lorenzo, μέλος της Γραμματείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος και επικεφαλής του Departamento de Atención al sector social (Τομέα Προσοχής κοινωνικών θεμάτων), ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Jorge Luis Perdomo Dilella. ο πρώτος γραμματέας της Επαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος στην Αβάνα, Luis Antonio Torres Iribar, η επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής της Ένωσης Νέων Κομμουνιστών, Aylin Álvarez García και πολλοί άλλοι ηγέτες.

Ο Φιντέλ υποδέχεται τον Γιάσερ Αραφάτ
κατά την επίσκεψή του στην Κούβα _Νοέμβρης 1974
Φωτογραφία: Liborio Noval

Συγκλονίζει η μαρτυρία του Murid Abu Khater, ενός φοιτητή ιατρικής στην Κούβα που προέρχεται από το στρατόπεδο προσφύγων Al Buraij στη Λωρίδα της Γάζας, μια περιοχή που, προς έκπληξη όλου του κόσμου, δέχεται (ανεξέλεγκτα και ασταμάτητα) βόλια μίσους ανάρμοστα με τον 21ο αιώνα, μύδρους _χρόνια τώρα ενάντια σ’ αυτό που θα θέλαμε να ονομάσουμε ανθρωπότητα.

Ευχαριστεί την Κούβα από τη Λατινική Αμερικανική Σχολή Ιατρικής στην Αβάνα, για την αλληλεγγύη της στην υπεράσπιση της υπόθεσης της ανεξαρτησίας του λαού της, που το μικρό νησί «γονυκλινές» δίνει καθημερινά _όπως και σ΄αυτή την 29η  Νοεμβρίου, τη Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό, που στην Κούβας έλαβε χώρα πρώτη φορά πριν 46 χρόνια ‑το 1977.

Maher Altilbani, φοιτητής,
από τη Λωρίδα της Γάζας _
Foto: Endrys Correa Vaillant

 Ο Maher Altilbani, δευτεροετής φοιτητής ιατρικής από τη Λωρίδα της Γάζας, υπενθύμισε στους παρευρισκόμενους ότι τα αίτια της ισραηλινής κλιμάκωσης των επιθέσεων δεν έχουν, ούτε στο ελάχιστο επιλυθεί. «Όσο ζει ένας Παλαιστίνιος, ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι να επιτευχθεί η ανεξαρτησία», είπε.

Η αλληλεγγύη των νέων του νησιού με αυτά τα λόγια επικυρώθηκε από τον Julio Emilio Morejón Pérez, Εθνικό Πρόεδρο της Πανεπιστημιακής Ομοσπονδίας Φοιτητών, ο οποίος τόνισε τη συνέχεια της υποστήριξής μας προς τους Παλαιστινίους γιατί «ως νέοι Κουβανοί και εκ φύσεως επαναστάτες, αρνούμαστε να παραμείνουμε παθητικοί θεατές, ενώ χιλιάδες ζωές είναι θύματα του Σιωνισμού».

Πηγή _και τίτλος ανάρτησης
“Παλαιστίνη: μια κουβανική υπόθεση”
granma
επίσημο όργανο της ΚΕ του ΚΚ Κούβας

Από πότε η Κούβα υποστηρίζει την παλαιστινιακή υπόθεση;

Η επαναστατική διπλωματία της Κούβας διατηρεί την απεριόριστη υποστήριξή της στην αναζήτηση μιας συνολικής, δίκαιης και διαρκούς λύσης στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, με βάση τη δημιουργία δύο κρατών

Η Κούβα ήταν μία από τις 13 χώρες που αντιτάχθηκαν στη διαίρεση του παλαιστινιακού εδάφους στον πρόσφατα δημιουργημένο Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, το 1947. «Θα ήθελα να εξηγήσω πολύ σύντομα γιατί η κουβανική αντιπροσωπεία αισθάνεται υποχρεωμένη να καταψηφίσει το σχέδιο για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης που προτείνει η Ad Hoc Επιτροπή», δήλωσε ο Dr. Ernesto Dihigo, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, στη δεύτερη σύνοδο του ΟΗΕ. (σσ. μετά την 1^η Ιανουαρίου 1959 _και τον θρίαμβο της Επανάστασης, ο Δρ. Ντιχίγκο συνέχισε να ασκεί επαναστατική διπλωματία και εντάχθηκε στην Κουβανική Ακαδημία Γλώσσας).

Η αξιοπρεπής θέση της χώρας μας σε εκείνο το φόρουμ είδε την καταγγελία της παραβίασης του διεθνούς δικαίου από το Ηνωμένο Βασίλειο μέσω της Διακήρυξης Μπάλφουρ και του σχεδίου παραχώρησης «εθνικής κατοικίας» στον εβραϊκό λαό στο παλαιστινιακό έδαφος.
«Η Διακήρυξη του Μπάλφουρ, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι νομικά έγκυρη γιατί σε αυτήν η βρετανική κυβέρνηση πρόσφερε κάτι που δεν της ανήκε και που δεν είχε δικαίωμα να δώσει», τόνισε ο Ντιχίγκο.
Το Σχέδιο Διχοτόμησης για την Παλαιστίνη υιοθετήθηκε αργότερα από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως Ψήφισμα 181, που οδήγησε στη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ.

Η δράση των Ηνωμένων Εθνών, ίσως η πιο αμφιλεγόμενη στην ιστορία του, εξαπέλυσε τον πρώτο Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο και οδήγησε σε μια από τις πιο μακροχρόνιες και θανατηφόρες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο θρίαμβος της Κουβανικής Επανάστασης τερμάτισε τις ασάφειες των αστικών κυβερνήσεων του νησιού και την υποταγή τους στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, του κύριου Σιωνιστή συμμάχου.

«Δεν έχει διαπραχθεί πιο βίαιη κατάργηση των δικαιωμάτων στην ειρήνη και στην ύπαρξη ενός λαού σε αυτόν τον αιώνα», δήλωσε ο ηγέτης της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, συνοψίζοντας τη θέση της Κούβας για την παλαιστινιακή υπόθεση, σε μια ομιλία που εκφωνήθηκε στην εναρκτήρια συνεδρίαση της 6^ης Συνόδου Κορυφής του Κινήματος των Αδεσμεύτων, 3_Σεπ_1979.

«Απαιτούμε με όλες μας τις δυνάμεις την ανελέητη δίωξη για τη γενοκτονία που στην εποχή του εξαπέλυσε ο ναζισμός εναντίον του εβραϊκού λαού. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα πιο παρόμοιο στη σύγχρονη ιστορία μας από την έξωση, τις διώξεις και τη γενοκτονία που πραγματοποιούνται σήμερα από τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό εναντίον του παλαιστινιακού λαού», πρόσθεσε.

Η Κούβα πιστεύει επίσης ότι μια λύση σε αυτή τη μακροχρόνια σύγκρουση θα βοηθούσε στη μείωση των εντάσεων στην περιοχή, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες προωθούν τον πόλεμο για να εγγυηθούν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. «Μια δίκαιη και διαρκής λύση στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή απαιτεί αναμφισβήτητα την αληθινή άσκηση, από τον παλαιστινιακό λαό, του αναφαίρετου δικαιώματός του να οικοδομήσει το δικό του κράτος εντός των συνόρων που υπήρχαν πριν από το 1967 και την πρωτεύουσά του στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, την οποία υποστηρίζουμε σθεναρά », δήλωσε ο Στρατηγός Ραούλ Κάστρο στον ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο του 2015.

Η Κούβα κατήγγειλε επίσης ότι είναι απαράδεκτο το Συμβούλιο Ασφαλείας να μένει όμηρος από το βέτο ή την απειλή του βέτο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, εμποδίζοντας τον οργανισμό να εκπληρώσει την εντολή του και να προστατεύσει τα αναφαίρετα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού και να επιβάλει κυρώσεις Ισραήλ για τις συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τον Δεκέμβριο του 2017, το Υπ Εξ (MINREX) εξέφρασε τη βαθιά του ανησυχία και καταδίκη για τη μονομερή δήλωση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών για την αναγνώριση της πόλης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Σημειώνοντας ότι το μέτρο αποτελούσε «σοβαρή και κατάφωρη παραβίαση του Χάρτη του ΟΗΕ, του Διεθνούς Δικαίου και των σχετικών ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών».

Το MINREX προειδοποίησε ότι η απόφαση της κυβέρνησης Ντόναλντ Τραμπ «θα έχει σοβαρές συνέπειες για τη σταθερότητα και την ασφάλεια της Μέσης Ανατολής, θα αυξήσει περαιτέρω τις εντάσεις σε αυτή την περιοχή και θα παρεμποδίσει κάθε προσπάθεια για επανέναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων”
Πηγή granma (σσ. του 2018, αποδεικνύοντας τη διαχρονική στήριξη του νησιού της επανάστασης στην Παλαιστινιακή υπόθεση )