Το «πνεύμα των Χριστουγέννων» 💥 A Christmas Carol

Το πρωτογνωρίσαμε το ΄56, από τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» (πρόκειται για γνωστό, στους μεγαλύτερους ‑αμερικανόφερτο κόμικ – σε μετάφραση συνήθως, που έφερε στην Ελλάδα η “Εκδόσεις Ατλαντίς / Πεχλιβανίδης” το ΄51 — στην Αμερική ξεκίνησαν το ΄41 !! – με το πρώτο τεύχος “οι Άθλιοι” να πιάνουν το αστρονομικό τιράζ του 1.000.000 αντιτύπων).

 Φυσικά τα «εικονογραφημένα» μόνο κλασσικά δεν ήταν γιατί από τη λογοτεχνία δεν έμενε τίποτα, μερικές φορές ούτε και από το story (με τον ίδιο τρόπο που το Hollywood κατέστρεφε συστηματικά την ελληνική μυθολογία και ιστορία).
Το «πνεύμα των Χριστουγέννων-Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» είναι το τεύχος 20 – του Δεκ 1952

Η γνωστή νουβέλα του Ντίκενς, «A Christmas Carol», έστω και «εικονογραφημένη» μας μελαγχόλησε πολύ, μας μάγεψε, κυριολεκτικά τη λατρέψαμε (τότε), αργότερα διαβάσαμε (κάποιοι από εμάς) το βιβλίο και το είδαμε αρκετές φορές στον κινηματογράφο σε κάποιες αρκετά αξιόλογες εκδόσεις του.

Πέρασαν χρόνια, για να συνειδητοποιήσουμε το πώς και γιατί έγινε κυριολεκτικά bestseller, πολύ παραπάνω από άλλα, μάλλον ανώτερα του Ντίκενς.

Στην πρώιμη βικτωριανή περίοδο στη Βρετανία, οι γιορτές των Χριστουγέννων με τις μεσαιωνικές παραδόσεις, που συνδύαζαν την γέννηση του Χριστού με τις αρχαίες Ρωμαϊκές γιορτές Saturnalia και το γερμανικό χειμερινό Yule, αντιμετωπίζονταν (ήταν παγανιστικές) με αυξανόμενη καχυποψία από τα εκκλησιαστικά δόγματα.

Οι Yule ή Yuletide (“Yule-χρονο”) μια θρησκευτική γιορτή των λαών της Βόρειας Ευρώπης, που στη συνέχεια ενσωματώθηκε στην χριστιανική χροιά των Χριστουγέννων.
Οι πρώτες αναφορές για Yule είναι μέσω των αυτοχθόνων γερμανικών ονόματα των μηνών Ærra Jéola (προ-Yule) ή Jiuli και Æftera Jéola (μετά-Yule).
Οι μελετητές έχουν συνδέσει τη γιορτή με το Wild Hunt , το θεό Όντιν και την παγανιστική αγγλοσαξονική Modranicht .

Να μην ξεχνάμε όμως, αν θέλουμε να κάνουμε μια σωστή κοινωνική προσέγγιση, πως βρισκόμαστε στην περίοδο της βιομηχανική επανάσταση της αστικής τάξης, τότε σε πλήρη εξέλιξη (πρωτοκυκλοφόρησε 19 Δεκέμβρη 1843) και φυσικά η πολιτική εξουσία δεν επιθυμούσε «διατάραξη της τάξης», που θα έφερνε εμπόδια στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, πέρα από το ότι καθόλου χρόνος και χρήματα δεν υπήρχαν στους εργάτες και στη φτωχή λαϊκή οικογένεια της εποχής για εορτασμούς.

O πρίγκιπας Αλβέρτος εισήγαγε το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου από την Γερμανία, όπως επίσης την αναβίωση των χριστουγεννιάτικων τραγουδιών και καλάντων, αλλά και την ανταλλαγή Χριστουγεννιάτικων καρτών, αφού η πρώτη εμφανίστηκε στη βικτωριανή Βρετανία την δεκαετία του 1840 (το 1843 σχεδιάστηκε, ζωγραφίστηκε με το χέρι και μία έκδοση 1.000 καρτών βγήκε προς πώληση στο Λονδίνο: έδειχνε ένα οικογενειακό πάρτι σε εξέλιξη, κάτω από το οποίο ήταν γραμμένο «καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά» και στη μία πλευρά είχε μία σκηνή που τάιζαν κάποιον πεινασμένο και στην άλλη μία σκηνή που έντυναν τους φτωχούς).
Οι ρίζες του χριστουγεννιάτικου δέντρου χάνονται στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας τους (τότε τα δέντρα μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια και τα στόλιζαν για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά τον επόμενο χρόνο). Λέγεται ότι ο Μαρτίνος Λούθηρος ξεκίνησε την παράδοση των αναμμένων λαμπών, πάντα στη Γερμανία, τον 16ο αιώνα.

Το έργο του Dickens «A Christmas Carol» ήταν αυτό που μεταξύ άλλων ανέδειξε την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, τόσο στη Βρετανία – όχι τυχαία (και στη συνέχεια σ΄όλη την Ευρώπη) όσο και στην Αμερική.

Ο πολιτικά (σύγχρονος, μάλλον πρωτοποριακός για τότε) και ρεαλιστικός τρόπος που περιέγραψε ο Dickens τις γιορτές, ως μια ανάπαυλα της καθημερινά όλο και πιο τραγικής διαβίωσης της εργατικής οικογένειας, όπου όλοι είναι ευγενικοί, καλοί και φιλάνθρωποι και σκέφτονται τον διπλανό τους σαν τον εαυτό τους, ήταν αυτό που μίλησε στις καρδιές των συμπατριωτών του και αποθέωσε το κείμενό του.

Όσο περνούσαν τα χρόνια το μοτίβο της πληροφορίας ‑με την εξέλιξη και της ψηφιακής τεχνολογίας, άλλαζε άρδην (βλ ΝΥtimes A New ‘Christmas Carol’ Explores the Roots of Scrooge’s Scorn A new TV adaptation by Steven Knight)

Η ιστορία του Charles Dickens λίγο πολύ γνωστή: Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ (Ebenezer Scrooge), ένας (κλασσικός καπιταλιστής της εποχής), τσιγκούνης και μίζερος γέρος (από αυτόν, πήρε τ΄ όνομά του και ο Σκρουτζ του Ντίσνεϊ), δε νοιάζεται για κανέναν (ο χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τον πατέρα του, που ο Dickens μισούσε και λάτρευε ταυτοχρόνως) και οι άνθρωποι γι‘ αυτόν υπάρχουν μόνο για να δουλεύουν για αυτόν και να του δίνουν χρήματα.
Ιδιαιτέρως σιχαίνεται τα Χριστούγεννα, τα οποία θεωρεί πως απλώς τον μεγαλώνουν κατά ένα χρόνο χωρίς, όμως, να τον κάνουν ούτε κατά μια δεκάρα πλουσιότερο.

Εικονογράφηση John Leech, 1843 | “το αγόρι προσωποποίηση Άγνοιας, το κορίτσι Θέλησης”

Όμως …(ο καπιταλισμός θέλει ανανέωση), την παραμονή των Χριστουγέννων του 1843, ο γερο-Σκρουτζ δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη από το φάντασμα του πρώην συνεργάτη του, Τζέικομπ Μάρλεϊ, που είχε πεθάνει ακριβώς πριν από επτά χρόνια.

Ο Μάρλεϊ υπήρξε και αυτός τσιγκούνης και μίζερος όπως ο Σκρουτζ, αλλά μετά θάνατον, υποφέρει από τις αμαρτίες του και θέλει να βοηθήσει τον Σκρουτζ, ώστε να μην έχει την ίδια κατάληξη. Εξηγεί, λοιπόν, στον πρώην συνεργάτη του πως πρόκειται τον επισκεφτούν τρία πνεύματα, των περασμένων (τον ταξιδεύει σε τρεις διαφορετικές στιγμές της ζωής του στο παρελθόν), των τωρινών (του φανερώνει την πραγματική διάσταση της τωρινής του ζωής ) και των μελλοντικών Χριστουγέννων (τον βάζει να παρακολουθήσει το θάνατο ενός άνδρα, του ίδιου του εαυτού του).

Αυτά τα τρία πνεύματα, λοιπόν, δείχνουν στον Σκρουτζ τα λάθη του κι ο ίδιος σταδιακά μετανοεί.
Το πρωί των Χριστουγέννων, στέλνει μια γαλοπούλα (ως τότε το καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο πιάτο ήταν η ψητή χήνα) στον ταλαίπωρο και φτωχό υπάλληλό του Μπομπ Κράτσιτ, ενώ περνά τη γιορτινή ημέρα παρέα με τον ανιψιό του Φρεντ, τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή περιφρονούσε.
(η συνέχεια στο βιβλίο …ή ‑καλύτερα “επί της οθόνης”)

ℹ️ Αυτή είναι η πρώτη  ηχητική εκδοχή (βρετανική) σε ταινία διάρκειας μιας ώρας (βελτιωμένη έκδοση 77λ), του μυθιστορήματος “A Christmas Carol” του Charles Dickens και είναι επίσης η μόνη προσαρμογή της ιστορίας με αόρατο το φάντασμα του Marley (ο Seymour Hicks  διαδραματίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ‑που μάλιστα παίζει και τον Ebenezer και νέο και γέρο).
ℹ️ Προϋπήρξε ένα 9λεπτο μικρού μήκους (1928) του Hugh Croise με τον Bransby Williams
ℹ️ Η πρώτη κινηματογραφική προσπάθεια μεταφοράς της νουβέλας του Dickens έγινε το 1901. Ονομαζόταν “Scrooge; Οr, Marley’s Ghost” (το φάντασμα του Marley) και ήταν βρετανική — ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα μικρό, το μόνο τμήμα, άλλωστε, της ταινίας που έχει διασωθεί από τη Βρετανική Ταινιοθήκη, αλλά φυσικά πολύ ενδιαφέρον, κυρίως για ιστορικούς λόγους. Η μόνη γνωστή κόπια της BFI, είναι ελλιπής, αλλά καταφέρνει να πει αρκετά από την ιστορία για να είναι αναγνωρίσιμη. Θεωρήθηκε στον καιρό της επίτευγμα αφού μια ιστορία 80 σελίδων την έκανε 5λεπτη και είχε πρωτοποριακές για τον καιρό σκηνές (τεχνικά)

Βέβαια για τις ανάγκες του παραμυθιού η “καλοσύνη” του Σκρουτζ συνεχίζεται και μετά τα Χριστούγεννα, αφού γίνεται πια “καλός” και “ευεργέτης” δίνει αύξηση στον Μπομπ και ορκίζεται να βοηθά την οικογένειά του, ιδίως τον μικρό γιο του Τιμ, που είναι κουτσός και τελικά, ο Σκρουτζ μεταμορφώνεται στον μεγαλύτερο ευεργέτη της πόλης του και λυτρώνεται.

Ο Ντίκενς υπήρξε από τους σφοδρότερους επικριτές των ταξικών διαιρέσεων της αγγλικής κοινωνίας του 19ου αιώνα και της τεράστιας – απόλυτης φτώχειας, για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, επακόλουθο της Βιομηχανικής Επανάστασης, είναι ο συγγραφέας των φτωχών, των ανήμπορων και των ξεγυμνωμένων και μέσα από τα βιβλία του (που έχουν όλα βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο) ξεπροβάλλει η φιλοσοφία του για τη ζωή.

Και αν η κοινωνική προσέγγιση της “χριστουγεννιάτικης ιστορίας” του, δείχνει σήμερα απλοϊκή, πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι το εργατικό κίνημα και οι διεκδικήσεις εκείνη την περίοδο ήταν ακόμη στα σπάργανα (το “μανιφέστο” των Μαρξ-Ένκελς δημοσιεύεται μετά πέντε χρόνια το 1848, που συμπίπτει με τις εξεγέρσεις σε όλη την Ευρώπη και η παρισινή κομούνα αργεί ακόμη …ως το 1871 ένα χρόνο μετά το θάνατο του Ντίκενς).

Η καρδιά της επανάστασης θα χτυπήσει δυνατά στην “Ιστορία δύο πόλεων” — A Tale of Two Cities (1859), ενώ από τον “Ολιβερ Τουίστ” έως τον “Ζοφερό Οίκο” — The bleak house (1853) ο συγγραφέας δεν έπαψε ποτέ να ρίχνει το ανάθεμα στη βικτωριανή οικονομία και στους βικτωριανούς θεσμούς (χωρίς ποτέ να φτάσει στις ρίζες της). Αλλά να ξαναγυρίσουμε στη “Χριστουγεννιάτικη ιστορία του”: Η ζωή του υπήρξε οικονομικά πολυτάραχη, έτσι, όπως και σε πολλές άλλες περίοδες το φθινόπωρο του 1843 (που ξεκίνησε να το γράφει), ο συγγραφέας βρισκόταν σε απελπιστική οικονομική κατάσταση με τη γυναίκα του Kate να περιμένει το πέμπτο τους παιδί, ενώ έπρεπε να δίνουν χρήματα και για μια μεγάλη υποθήκη στο σπίτι τους στο Devonshire.

Τη “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία” ξεκίνησε να τη γράφει τον Οκτώβριο, σταδιακά δέθηκε πολύ με τους χαρακτήρες της ιστορίας του, στο σημείο να κλαίει, να γελάει και να κλαίει ξανά, όπως έλεγε κι ο ίδιος, γράφοντάς την. Τελείωσε έξι εβδομάδες αργότερα. Πλήρωσε μόνος του τα έξοδα της έκδοσης του βιβλίου κι επέμεινε σε πολυτελές εξώφυλλο και εικονογράφηση, αλλά πούλησε το βιβλίο σε χαμηλή τιμή για να μπορούν όλοι να το αγοράσουν (αυτό ήταν και πάλι μέρος της φιλοσοφίας του).

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν τα Χριστούγεννα του 1843, στις 19 Δεκεμβρίου κι έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία, αν και εξαιτίας του υψηλού κόστους της έκδοσης, τα έσοδα του ήταν χαμηλότερα από τα αναμενόμενα. Από τότε, το όνομα του Dickens συνδέθηκε για πάντα με τα Χριστούγεννα και το βιβλίο έγινε χριστουγεννιάτικη παράδοση για όλες τις επόμενες γενιές. Τόσο είχε ταυτιστεί ο συγγραφέας με το χριστουγεννιάτικο πνεύμα που όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του το 1870, λέγεται ότι ένα κοριτσάκι ρώτησε αν αυτό σήμαινε πως θα πεθάνει μαζί του κι ο Αϊ Βασίλης.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Ronald Hutton, ο σύγχρονος εορτασμός των Χριστουγέννων είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της επιρροής της νουβέλας (οικογενειακές συνάξεις εποχιακά φαγητά — η γνωστή σε όλους μας γαλοπούλα — και ποτά, χορός, παιχνίδι και εορταστική-πνευματική γενναιοδωρία) στην κοινωνία. Η ζωή αντέγραψε την τέχνη… η τέχνη αντέγραψε τη ζωή (βοηθούσης της άρχουσας τάξης και της βιομηχανίας του θεάματος).

Το διήγημα του Ντίκενς από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του κέρδισε τους κριτικούς. Στον αντίποδα, πολύ πρόσφατα – σημεία των καιρών… ο σύγχρονος αμερικανός φιλόσοφος Μάικλ Λέβιν (Michael Levin), έγραψε (τα Χριστούγεννα του 2000) μία “επίκαιρη” (συνάδει με την τότε οικονομική και πολιτική “νέα τάξη πραγμάτων”) «κριτική» του έργου από την αστική σκοπιά, για να καταγγείλει όχι την ταξική συμφιλίωσης (προς θεού !! ) αλλά τα “μεγάλα ψέματα” του Ντίκενς δηλ …να υπερασπιστεί τον Σκρουτζ “σαν επιχειρηματία του οποίου οι ιδέες και πρακτικές ωφελούν, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τους υπαλλήλους του και την κοινωνία εν γένει”…

Να πούμε συμπληρωματικά πως ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Ντίκενς, όλα ξεκίνησαν από την Αγγλία όχι τυχαία (ήταν η πιο αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα τότε) όπως επίσης καθόλου τυχαία δεν είναι η “βιομηχανία των Χριστουγέννων” ειδικά στην Αμερική που προβάλλεται συνεχώς από την κυρίαρχη ιδεολογία (για προφανείς λόγους … βλ. και τα διάφορα ‑απανταχού “όλοι μαζί μπορούμε”)

Το «Christmas Carol», η δημοφιλής νουβέλα του Dickens υπήρξε εν τη γενέσει της η ιστορία του Ebenezer Scrooge, ενός άπληστου γέροντα που μισεί τα Χριστούγεννα και μεταμορφώνεται σε ένα ευγενικό πρόσωπο μέσα από τις επισκέψεις τεσσάρων φαντασμάτων.

Το κλασικό έργο έχει προσαρμοστεί αμέτρητες ‑κυριολεκτικά αμέτρητες (σίγουρα πάνω από 1000) φορές για σχεδόν κάθε είδος μέσο (βιβλίο, θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, κόμικς, καρτούν και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς)

Μερίδα του λέοντος από τον κινηματογραφικό και ψηφιακό κολοσσό Disney

Από τότε που ο μεγάλος βρετανός ηθοποιός Seymour Hicks περιόδευε την Αγγλία με τη δική του μη μουσική προσαρμογή της ιστορίας, στην πρωτότυπη μουσική σκηνική προσαρμογή του Tim Dietlein, που κινηματογραφήθηκε στην επαναλαμβανόμενη επί χρόνια θεατρική προσαρμογή στο Θέατρο Guthrie στη Μινεάπολη και σε εκατοντάδες παρόμοιες σε όλο τον κόσμο.

Από τη θεατρική προσαρμογή του Michael Wilson (σκηνοθέτης), με την πρωτότυπη μουσική του John Gromada στο θέατρο Alley για 19 χρόνια (1990–1998, 2005-σήμερα) …στο Hartford Stage για 17 χρόνια (1998-σήμερα) … στο Ford της Washington DC για 11 χρόνια

Από προσαρμογές του καπιταλιστική Ebenezer (πχ. ως ιδιοκτήτη μιας πόλης μεταλλευτικής εταιρείας) στην πιο πρόσφατη (Ιανουάριος του 2019), από το μονοπώλιο του θεάματος Blue Apple Theatre με μια ηθοποιό με το σύνδρομο Down, Katy Francis ως «Emilina» Scrooge στο Theatre Royal Winchester και φυσικά το τελευταίο τηλεοπτικό BBC One+iPlayer με πρώτα ονόματα, μεταξύ αυτών Guy Pearce, Stephen Graham, Andy Serkis, Joe Alwyn, Charlotte Riley and Vinette Robinson.

Μαθαίνουμε από το χθες, αντιμετωπίζουμε αγωνιστικά το σήμερα, οργανώνουμε την αντεπίθεση, παλεύοντας για το αύριο, ευχές για χρόνια πολλά, καλή χρονιά με δύναμη και υγεία.

Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα!

 

 

Δεν περπατάμε τρέχουμε! Γρήγορα πίσω στις δουλειές σας!

 

Jacta alea est -ο κύβος ερρίφθη, καθώς το υπερμεταδοτικό στέλεχος «Όμικρον» κυριαρχεί παγκόσμια και μπροστά στον κίνδυνο να «παγώσει» η οικονομία και να υπονομευθεί η καπιταλιστική κερδοφορία από τη μεγάλη διασπορά του ιού, τα υγειονομικά πρωτόκολλα –λάστιχο έτσι κι αλλιώς με τη εγκληματική συνενοχή αστών «ειδικών» και «λοιμοξιολόγων» προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες και ...εξαφανίζουν τον ιό (!), υποχρεώνοντας πλέον τους εργαζόμενους σε αδιάλειπτη εργασία αν νοσήσουν, ή το πολύ σε πενθήμερη απουσία από τη δουλειά τους.

Το σήμα έδωσε κυνικά Anthony Fauci (επικεφαλής ιατρικός σύμβουλος του Μπάιντεν) στο CNN … «the reason is that with the sheer volume of new cases that we are having and that we expect to continue with omicron, one of the things we want to be careful of is that we don’t have so many people out» εν ολίγοις …«δεν βλέπω κίνηση! γρήγορα πίσω στις δουλειές σας» (όπως λένε στο στρατό «δεν περπατάμε τρέχουμε» !! –«ειδικά εσείς! με βασικές θέσεις εργασίας».

Ε… τι; Αναρχία; -όπως ακούγεται στην Εργατική συμφωνία (1976 -του Γιώργου Σκούρτη μουσική Δήμος Μούτσης), με τη Γεωργία, που …Πήγαινε, λέει, στις συγκεντρώσεις | και φώναζε συνθήματα | πρόσωπα τέτοια στη δουλειά τους | δημιουργούν προβλήματα…

Το ίδιο υιοθέτησε και στη χώρα μας η κυβέρνηση της ΝΔ, μεταθέτοντας στους ασθενείς (!) την ευθύνη της αυτοδιάγνωσης, αλλά και μιας σοβαρής υποτροπής, αφού δεν θα έχουν αναρρώσει πλήρως.

Αλλά και παντού στον καπιταλιστικό κόσμο: πχ. στον «δημοκρατικό» Καναδά η κυβέρνηση το πήγε ένα βήμα πιο πέρα, ανακοινώνοντας ότι «υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι θετικοί στον κορονοϊό εργαζόμενοι θα μπορούν να συνεχίσουν τη δουλειά, με βάση μια λίστα προτεραιοτήτων και διαχείρισης του κινδύνου» (σύμφωνα μάλιστα με τον υπουργό Υγείας «βασικό πρόβλημα με την εκθετική εξάπλωση της "Ομικρον" είναι η λειτουργία της οικονομίας).

 

Σύμφωνα μάλιστα με τον αμερικανικό ΕΟΔΥ, η επιστροφή στην εργασία μετά τη σύντομη καραντίνα - που παραπέμπει σε «συναχάκι», και όχι σε πανδημία με μερικά εκατομμύρια νεκρούς παγκοσμίως - θα γίνεται χωρίς διάγνωση με rapid test. Όχι επειδή θεωρούν ότι τα rapid δύσκολα πιάνουν τη μετάλλαξη «Ομικρον», αλλά προφανώς επειδή είναι βέβαιοι ότι το κρούσμα θα συνεχίσει να δείχνει ενεργό, όσο ήπια κι αν νοσεί!

Μιλάμε δηλαδή για την αποθέωση του ανορθολογισμού, που έχει την ίδια αφετηρία σε όλες τις φάσεις της πανδημίας: Το γεγονός ότι η διαχείρισή της δεν γίνεται με κριτήριο την προστασία του λαού, αλλά με προτεραιότητα τη θωράκιση της οικονομίας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Σ' αυτόν τον στόχο υποτάσσεται και η λεγόμενη «γνώμη των ειδικών», η οποία αξιοποιείται ως προκάλυμμα της επικίνδυνης πολιτικής που ανακυκλώνει τα αδιέξοδα για τους εργαζόμενους και τον λαό.

 

Την ώρα δηλαδή που η πανδημία φουντώνει και απειλεί να μολύνει τους πάντες, αντί τα μέτρα προστασίας να αυξηθούν, αντί το σύστημα Υγείας να ενισχυθεί, αντί η ιχνηλάτηση και η υγειονομική επιτήρηση να αναβαθμιστούν, αντί να γίνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις στους κρίκους υπερμετάδοσης, όπως οι χώροι δουλειάς, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα σχολεία, μπροστά στον κίνδυνο να πληγεί η λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας και να υπονομευθεί η ανάπτυξη για το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις - ανάμεσά τους και η ελληνική - προσαρμόζουν ακόμα περισσότερο τα υγειονομικά πρωτόκολλα στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, αφήνοντας τον λαό εκτεθειμένο.

Το ζήσαμε και σε προηγούμενες φάσεις της πανδημίας: Άλλοτε με το άνοιγμα του Τουρισμού χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ξένων επισκεπτών και των κατοίκων στις πιο δημοφιλείς περιοχές, και άλλοτε με τα σχολεία, όπου τα πρωτόκολλα συγκαλύπτουν και ευνοούν την μετάδοση, αντί να την αποκαλύπτουν και να την προλαμβάνουν.

Η πολιτική αυτή της ΝΔ έχει τουλάχιστον την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Προβεβλημένοι επιστήμονες από το περίφημο «think tank» που συγκρότησε ο Αλ. Τσίπρας έχουν αποφανθεί ότι παρά την ολιγωρία, τα μέτρα της κυβέρνησης «είναι στη σωστή κατεύθυνση». Κουνάνε μάλιστα το δάχτυλο, λέγοντας ότι η αποτυχία ή επιτυχία στη διαχείριση της πανδημίας δεν θα είναι της κυβέρνησης, αλλά «εθνική αποτυχία ή επιτυχία», αποσείοντας από το κράτος την ευθύνη να προστατεύσει τον λαό με όλα τα αναγκαία μέτρα.

Αν κάτι επιβεβαιώνεται από κάθε εξέλιξη της πανδημίας, είναι ότι η προστασία της υγείας του λαού δεν συναντιέται πουθενά με το εμπορευματοποιημένο σύστημα Υγείας και με τα πρωτόκολλα στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, παλεύοντας για μέτρα ουσιαστικής προστασίας από την πανδημία και στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, το σύστημα που βάζει τις ανάγκες του στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο.

Όπως έλεγε το ΚΚΕ ήδη από τον Απρίλη του 2020 ...
"Μας καλούν να επιδείξουμε ατομική ευθύνη ενώ την ίδια ώρα με ευθύνη της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, η υγεία χιλιάδων εργαζομένων βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.
Εργοδοσία και κυβέρνηση αφήνουν απροστάτευτους τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς.

Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!
Κανένας μόνος. Όλοι για έναν και ένας για όλους.
Μένουμε Δυνατοί! Δεν μένουμε σιωπηλοί!"

Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!
Κανένας μόνος. Όλοι για έναν και ένας για όλους.
Μένουμε Δυνατοί!
Τώρα περισσότερο από ποτέ!

 

Φιλανδία: Ποδαρικό τη νέα χρονιά με απεργίες

Φινλανδικά συνδικάτα
αποτίουν φόρο τιμής στους μάρτυρες του εργατικού κινήματος
(Πρωτομαγιά 1971)

Το λεγόμενο «σκανδιναβικό μοντέλο» (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία –με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας και με συγκεκριμένη στόχευση), το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερο εμφανίζεται στον εγχώριο και το διεθνή αστικό Τύπο σαν ο «άλλος κόσμος», όπου όλοι –γενικά «περνάνε καλά» και στα πλαίσια του όλοι_μαζί_μπορούμε αποτελεί πρότυπο ταξικής ειρήνης και «λαϊκής ευημερίας».

Όμως για τις λαϊκές μάζες, πρωταρχικό ρόλο παίζει το κοινωνικό είναι όπου τελειώνουν πια τα ψέματα με τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (διακυβέρνηση με τη στήριξη της καλούμενης «ευρείας» = οπορτουνιστικής αριστεράς και σημαία τον αντικομμουνισμό), να δρουν συνειδητά με σκοπό τη διάβρωση της συνείδησης της εργατικής τάξης και την πλήρη υποταγή της στο κλίμα της συναίνεσης και της υπακοής στα όρια του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος.
Το μεγάλο τους «κατόρθωμα», στο όνομα του κράτους πρόνοιας, υπήρξε ο σταδιακός εκφυλισμός κάθε αξίας και κατάκτησης του εργατικού κινήματος, με αντάλλαγμα, ένα σχετικά καλύτερο βιοτικό επίπεδο για κάποια χρόνια.

Μετά την αντεπανάσταση και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες, η κατάσταση έχει αλλάξει κατά πολύ, με τις διάφορες κυβερνήσεις, νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, να παίρνουν πίσω ό,τι δικαιώματα έχουν απομείνει, με τον εργοδοτικό σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλισμό και τις  πολλές «αρμόδιες» -διορισμένες και καλοπληρωμένες επιτροπές να «λύνουν» τα ζητήματα, καλώντας τους εργαζόμενους, αντί να μετέχουν μαχητικά στα κοινά και να απαιτούν οργανωμένα αυτά που δικαιούνται, να απολαμβάνουν ελεύθερα την μπίρα τους, τα πορνό, τις τηλεοπτικές αθλιότητες, στο όνομα της αστικής ελευθερίας που αρχίζει και τελειώνει με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι σκανδιναβικές ήταν οι πρώτες χώρες, στις οποίες, ταυτόχρονα με την Αμερική και την Αγγλία, μπήκαν σε εφαρμογή, από τις αρχές του '80, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, χωρίς αντιδράσεις από το λαϊκό παράγοντα.

Στη δεκαετία του '90, η πολιτική της κεντροαριστερής κυβέρνησης, που, εκτός των άλλων, έφερε τα πάνω - κάτω στο ασφαλιστικό σύστημα και στα συντάξιμα, έσπρωξε τους εργαζόμενους, αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή στα πλαίσια του αντικομμουνιστικού διπολικού συστήματος, να ψηφίσουν δεξιά κυβέρνηση που συνεργάστηκε και με το ακροδεξιό κόμμα (15%), για να αποτελειώσουν το λεγόμενο σκανδιναβικό μοντέλο του «ανθρώπινου καπιταλισμού».
Με αντιλαϊκά μέτρα, όπως πάγωμα μισθών, κατάργηση επιδόματος αδείας, αύξηση των απλήρωτων ωρών εργασίας και εισφορών φορτώνεται στον λαό η καπιταλιστική οικονομική κρίση.

Συμβιβασμένα συνδικάτα

Η Κεντρική Οργάνωση Φινλανδικών Συνδικάτων, (SAK Suomen Ammattiliittojen Keskusjärjestö, είναι η μεγαλύτερη συνδικαλιστική συνομοσπονδία στη Φινλανδία (με περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη, ~¹/₅ του πληθυσμού της χώρας, πάνω από το μισό του εργατικού δυναμικού).
Οι άλλες δύο είναι των Μισθωτών Υπαλλήλων (STTK) και η Συνομοσπονδία Συνδικάτων Ακαδημαϊκών Επαγγελματιών (AKAVA) – δείτε και εδώ.
Πανίσχυρος κοινωνικός –και διαπραγματευτικός, εταίρος ο εκεί ΣΕΒ (Elinkeinoelämän keskusliitto | Finlands Näringsliv -δημιουργήθηκε το 2005 όταν συγχωνεύθηκαν –ισχύς εν τη ενώσει, οι δύο εργοδοτικές ενώσεις Palvelutyönantajat και Teollisuuden ja Työnantajain Keskusliitto).
Η SAK υποστηρίζει ανοιχτά το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και έχει ξοδέψει χρήμα και χρήμα σε σχετικές χορηγίες.

ℹ️ Πληθυσμός 5.401.267 - στα σωματεία 74% | ΣΣΕ, αλλά κυρίως ατομικές με διαπραγματεύσεις σε επίπεδο εταιρείας
Τα «αυτόνομα» έχουν σημαντική (τοπικά), ενώ οι τρεις συνομοσπονδίες (SAK, STTK AKAVA) έκαναν σχέδια (επί χάρτου) για μια ευρεία συγχώνευση που κατέρρευσαν –τελευταία φορά, το 2016.Δίνεται μάχη σε επίπεδο βάσης για συλλογικές διαπραγματεύσεις με μια εθνική συμφωνία που βάζει πάντα τον πήχη για αυξήσεις μισθών στο χαμηλότερο επίπεδα. Από το 2007, μπροστάρηδες οι εργάτες βιομηχανίας, ωστόσο, το χαμηλό πολιτικό επίπεδο και οι απανωτές οικονομικές κρίσεις την αδυνατίζουν.

Και όμως (κάτι) κινείται…

(Reuters)
«Περισσότεροι από 50.000 Φινλανδοί βιομηχανικοί εργάτες προχωρούν σε απεργία τον Ιανουάριο κλείνοντας εργοστάσια, μεταλλεία και επιχειρήσεις τεχνολογίας αιχμής, δήλωσαν χτες 30-Δεκ τρία εργατικά συνδικάτα, ενώ οι εργοδότες λένε ότι υψηλότεροι μισθοί απειλούν την ανταγωνιστικότητα»

Η 10ήμερη απεργία που προγραμματίζεται να ξεκινήσει στις 14 Ιανουαρίου θα επηρεάσει τις δραστηριότητες σε περισσότερες από 200 εταιρείες στη Φινλανδία, συμπεριλαμβανομένων των Nokia, Kone, Metso Outotec και Outokumpu καθώς και των σουηδικών εταιρειών Sandvik και SSAB και ελβετικής ABB.
Τα συνδικάτα θα συναντηθούν με τον Εθνικό Διαμεσολαβητή στις 4 Ιανουαρίου σε μια ύστατη προσπάθεια εξεύρεσης λύσης για νέα συλλογική σύμβαση εργασίας με αυξήσεις μισθών.

Μια άλλη απεργία πρόκειται να κλείσει τα φινλανδικά εργοστάσια της πολυεθνικής (πρώτες ύλες ξύλου για βιώσιμα και ανακυκλώσιμα προϊόντα σε Αυστρία, Εσθονία, Φινλανδία, Γερμανία, Ρωσία, Ουρουγουάη και ΗΠΑ) UPM για τρεις εβδομάδες από την 1^η Ιανουαρίου, αφού η UPM απέρριψε τα αιτήματα των εργαζομένων για ΣΣΕ εργασίας.
Ήδη από τον Οκτώβρη, η Φινλανδική Δασική Βιομηχανία –μέσω της εργοδοτικής ομοσπονδίας που εκπροσωπεί τις δασικές εταιρείες, δήλωσε «τέλος με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις –τώρα μόνο ατομικές με εταιρείες που διαπραγματεύονται απευθείας με το προσωπικό».
Η «ανταγωνίστρια» της UPM Stora Enso (σσ. δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα) υπέγραψε «ειδικού τύπου» ατομικές συλλογικές συμβάσεις τον Οκτώβριο

Στο μεταξύ το Σωματείο Εργατών Χάρτου εξέδωσε απεργιακή ανακοίνωση για αρκετές επιχειρήσεις της UPM στη Φινλανδία κηρύσσοντας γενική απεργία στα πλαίσιο της λήγουσας συλλογικής σύμβασης της βιομηχανίας χαρτιού, ξεκινώντας ανήμερα πρωτοχρονιά και τουλάχιστον μέχρι 22 Ιανουαρίου αν δεν επιτευχθεί συμφωνία για νέα ΣΣΕ.

Η εταιρεία από τη μεριά της εν είδει εργοδοτικού lock-out δήλωσε πως θα (προσπαθήσει να) καλύψει τη ζήτηση των πελατών μέσω παραδόσεων από τα εργοστάσιά της εκτός Φινλανδίας και «η μέριμνα για τις βασικές υπηρεσίες προς την κοινωνία θα εξασφαλιστεί με καλή πληρωμή όσων θα εργαστούν κατά τη διάρκεια της απεργίας».
«Η ανακοίνωση της απεργίας δίνεται πριν καν παρουσιαστούν οι διαπραγματευτικοί στόχοι εκατέρωθεν. Κατά την άποψή μας, τα διαπραγματευόμενα μέρη έχουν καθήκον να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καταλήξουν σε συμφωνία πριν καταφύγουν σε απεργία ή εξωτερική διαδικασία συνδιαλλαγής. Τώρα αυτό δεν έχει συμβεί», λέει η Riitta Savonlahti, Αντιπρόεδρος της UPM.

Το Σωματείο Χαρτοεργατών από την πλευρά του δείχνει αποφασισμένο «καμία δουλειά στη διάρκεια της απεργίας» -δηλώνει, ούτε καν καθήκοντα κρίσιμα για την κοινωνία (σσ. προσωπικό ασφαλείας), όπως η λειτουργία και η συντήρηση σταθμών επεξεργασίας νερού και ηλεκτροπαραγωγής».

Η UPM έχει περίπου 10.000 υπεργολάβους στη Φινλανδία και η εταιρεία αντιπροσωπεύει περίπου το 12% των θαλάσσιων μεταφορών.
Πρόσφατα υπέγραψε με τον Φιλανδικό ΣΕΒ -ως κοινωνικό εταίρο απουσία των εργαζόμενων δύο 3τείς !! συλλογικές συμβάσεις εργασίας για τις επιχειρήσεις UPM Plywood και UPM Timber.

 

 

 

Panettone … μια γαστρονομική παγκοσμιοποίηση με ιστορία αιώνων

 

Οι ευχές για το νέο χρόνο να γίνουν αστραπές για την αλλαγή του κόσμου !

🎈 Υποδεχόμαστε με ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ το 2022

🎈🎈ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ, όχι ρομαντικά ή αθεράπευτα αλλά επειδή ξέρουμε ότι «ο κόσμος αλλάζει», πραγματικά, όταν η κοινωνία προχωρά μπροστά.

💥 ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ το 2022.

💥 Μαθαίνουμε από το χθες, αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το σήμερα, παλεύοντας για το αύριο

panettone _παραγωγή στο Μιλάνο 1920

Μύθοικαι λίγη ιστορία

Υπάρχουν πολλοί θρύλοι για τις ρίζες του Panettone που φτάνουν μέχρι την αρχαία Ρώμη και διάφορες ιστορίες για τον τρόπο που επινοήθηκε, χάριν μιας ερωτικής ιστορίας, ωστόσο η πραγματικότητα είναι μάλλον πεζή. Το Panettone αναφέρεται για πρώτη φορά σε ένα χειρόγραφο του 1470, γραμμένο από κάποιον δάσκαλο που δούλευε στην οικία των Σφόρζα, μιας οικογένειας με ισχύ που κυβέρνησε την πρωτεύουσα της Λομβαρδίας για περισσότερα από εκατό χρόνια.

Βέβαια, αυτό το πανετόνε δεν θύμιζε και πολύ το πανετόνε που τρώμε σήμερα, ήταν ένα ψωμί από σταρένιο αλεύρι – επειδή το σιτάρι ήταν υλικό πολυτελείας την εποχή που ο κόσμος έτρωγε κυρίως ψωμί από σίκαλη και κριθάρι. Δεν περιείχε ακόμα μαγιά, αυγά και βούτυρο, τα υλικά που κάνουν τα σύγχρονα πανετόνε πλούσια και αφράτα.

Το πανετόνε εξελίχθηκε σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα τον 19^ο αιώνα. Το 1839 σε ένα μιλανεζο-ιταλικό λεξικό περιγράφεται ως «ένα είδος ψωμιού εμπλουτισμένο με βούτυρο, αυγά, ζάχαρη και σταφίδες, μαύρες ή άσπρες». Λόγω της εκτεταμένης ζύμωσης και του τρόπου που παρασκευαζόταν, ήταν ένα ψωμί που άντεχε στα ταξίδια, έτσι άρχισαν να το στέλνουν σε διάφορα μέρη μέσα σε χάρτινα τετράγωνα κουτιά που ονόμαζαν καπελιέρες.

Και δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται: οι παραγωγοί άρχισαν να εμπλουτίζουν τη ζύμη και τύλιξαν κάθε κομμάτι της με χάρτινα πλαίσια, στην αρχή σαν δαχτυλίδια, στη συνέχεια την έβαλαν στα χάρτινα καλούπια στα οποία ψήνεται σήμερα, για να την αναγκάσουν να ψηλώσει και να μην απλώνεται. Το 1930 ένας Μιλανέζος φούρναρης, ο Άντζελο Μότα, έγινε ο πρώτος που εξόπλισε τον φούρνο του με ιμάντα μεταφοράς και παρήγαγε μαζικά πανετόνε.

Πώς όμως βρέθηκε το γλυκό ψωμί
από τη Λομβαρδία του 13^ου αιώνα στη Νότια Αμερική;

Στα τέλη του 19^ου αιώνα, μόλις η Ιταλία ενοποιήθηκε και οι φεουδάρχες έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της γης τους, άρχισε η μαζική μετανάστευση των Ιταλών στην Αμερική. Από το 1880 μέχρι το 1900 οι Ιταλοί μετανάστες από τη Λομβαρδία και το Πιεμόντε πλημμύρισαν τη Νότια Αμερική, πρώτα την Αργεντινή, μετά τη Βραζιλία και το Περού, φέροντας μαζί τους τις παραδόσεις τους και τις διατροφικές τους συνήθειες.

Το πανετόνε αγαπήθηκε πολύ από τον ντόπιο πληθυσμό και γρήγορα απέκτησε τοπικά χαρακτηριστικά που το έκαναν ξεχωριστό: αποξηραμένη παπάγια αντί για κίτρο στο Περού και κομματάκια σοκολάτας στο βραζιλιάνικο «σοκοτόνε». Και, βέβαια, πάλι οι Ιταλοί ήταν αυτοί που το καθιέρωσαν στην αγορά της Νότιας Αμερικής.

Η βιοτεχνία γλυκών D’Onofrio είχε ξεκινήσει τη λειτουργία της στη Λίμα το 1859, είκοσι χρόνια πριν το κύμα των Ιταλών μεταναστών σαρώσει τη χώρα. Όσο αυξανόταν ο πληθυσμός των Ιταλών τόσο πιο μεγάλη ζήτηση υπήρχε για πανετόνε, έτσι άρχισαν να το παρασκευάζουν σε μεγάλες ποσότητες και να γίνεται δημοφιλές και στους Περουβιανούς, οι οποίοι το ενσωμάτωσαν στην κουλτούρα τους. Όπως και το μοσχάρι μιλανέζε ή η πίτσα, ιταλικά φαγητά που υιοθέτησαν και η Αργεντινή και η Βραζιλία, το πανετόνε έγινε μέρος της κουζίνας της Νότιας Αμερικής.

Και δεν ήταν πλέον μόνο ένα χριστουγεννιάτικο ψωμί, αλλά και ένα γλυκό που τρώγεται την Ημέρα Ανεξαρτησίας του Περού, κάτι που δείχνει ότι έχει εντελώς ενσωματωθεί στην περουβιανή κουζίνα. Η D’Onofrio στο Περού και η Bauducco στη Βραζιλία, δύο εταιρείες που ιδρύθηκαν από Ιταλούς μετανάστες, τον Antonio D’Onofrio και τον Carlo Bauducco αντίστοιχα, είναι οι κύριοι παρασκευαστές πανετόνε στη Νότια Αμερική (και από τους κύριους εξαγωγείς σε ολόκληρο τον κόσμο).

Η αυξανόμενη δημοτικότητά του, που έχει προκαλέσει έκρηξη στις παραγγελίες, και ο εύκολος τρόπος να το βρεις ακόμα και στο τελευταίο χωριό της Αμερικής και της Ευρώπης, έχουν κάνει το πανετόνε προσιτό σε ανθρώπους που δύσκολα θα το αγόραζαν διαφορετικά. Το πανετόνε της Νότιας Αμερικής είναι το «πανετόνε του φτωχού», βιομηχανικό, αλλά σε τιμές που μπορεί να το αγοράσει οποιοσδήποτε – στα αμερικανικά μαγαζιά κοστίζει γύρω στα εφτά δολάρια. Γι’ αυτό και έχει κυριεύσει τον κόσμο.

Τα γκουρμέ πανετόνε στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη –γιατί ξαφνικά άρχισαν όλα τα καλά ζαχαροπλαστεία και φούρνοι της Ευρώπης να το παρασκευάζουν– μπορεί να ξεπεράσει τα 50 ευρώ. Τα πανετόνε κάποιων επώνυμων pastry chef φτάνουν ακόμα και τα 70 ευρώ το ένα.

Η παγκόσμια κυριαρχία του νοτιοαμερικάνικου πανετόνε αλλά και η εξάπλωσή του σε όλες τις ευρωπαϊκές αγορές, που άρχισαν να φτιάχνουν εξαιρετικά ντόπια πανετόνε, προκάλεσαν πανικό στους Ιταλούς παραγωγούς. Το 2004 το Μιλάνο ζήτησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να κατοχυρωθούν με νόμο τα δικαιώματα της συνταγής του πανετόνε και να τεθούν κάποια στάνταρ για να εξασφαλιστεί η ποιότητά του.

Ο νόμος που προέκυψε στις 22/5/05 απαιτεί να περιέχει συγκεκριμένο ποσοστό από αυγά, βούτυρο και αποξηραμένα φρούτα: τουλάχιστον 20% ζαχαρωμένα φρούτα, 16% βούτυρο, και αυγά, τα οποία να είναι τουλάχιστον 4% κρόκοι. Με αυτόν τον τρόπο οι Ιταλοί προσπάθησαν να περιορίσουν την παρασκευή πανετόνε σε άλλα μέρη του κόσμου και να προστατέψουν τους Ιταλούς παραγωγούς από τον τεράστιο ανταγωνισμό που δημιούργησαν οι νοτιοαμερικανικές εταιρείες.

Βέβαια, η προσπάθεια του ιταλικού υπουργείου Γεωργίας να επιβάλει αυτά τα στάνταρ και στο εξωτερικό δεν απέδωσαν, έτσι σήμερα το πανετόνε είναι ένα γλυκό με πολλές πατρίδες…

H πρίμα μπαλαρίνα Μαργκό Φοντέιν
αγοράζει πανετόνε σε ένα ζαχαροπλαστείο του Μιλάνου
το 1957

Ένα αφιέ­ρω­μα με τίτλο «Panettone – Μια γλυ­κιά ιτα­λιά­νι­κη ιστο­ρία» πρω­το­ε­ντο­πί­σα­με στο δια­δί­κτυο γύρω στο 2011 και δια­πι­στώ­νου­με πως επι­και­ρο­ποιεί­ται συ­νε­χώς από τον όμιλο icook.​com / icook.​greek (2015, 2018 -2019 2021) -πι­θα­νά και από άλλα μο­νο­πώ­λια του χώρου.

Βέ­βαια -χω­ρίς να πε­ριαυ­το­λο­γού­με, 😊 δεν μας βοη­θά­νε τέ­τοιου εί­δους δη­μο­σιεύ­σεις, έχο­ντας -κυ­ριο­λε­κτι­κά, «εντρυ­φή­σει» στο ιστο­ρι­κό αυτό γλύ­κι­σμα της Ιτα­λί­ας, και στην ιστο­ρία του -που μά­λι­στα σύμ­φω­να με το “Κέ­ντρο με­λε­τών και γλώσ­σας στη Σι­κε­λία” ήδη το 14ο αιώνα πα­ρα­σκευα­ζό­ταν εκεί.
Δια­βά­ζο­ντας όμως αυτή τη «γλυ­κιά ιστο­ρία» -και χωρίς να μπού­με σε πολ­λές λε­πτο­μέ­ρειες (εξ άλλου ανα­πα­ρά­γο­νται στοι­χεία που μπο­ρεί να βρει κα­νείς οπου­δή­πο­τε στο σχε­τι­κό λήμμα) θα συμ­φω­νή­σου­με πως πρό­κει­ται για «πα­νύ­ψη­λο τσου­ρέ­κι, γε­μά­το φρου­τέ­νια αρώ­μα­τα, φου­σκω­τό σαν την τιάρα του πάπα, που το βρί­σκεις τα Χρι­στού­γεν­να ακόμη και στο σού­περ μάρ­κετ της γει­το­νιάς σου», αλλά υπάρ­χουν κι ορι­σμέ­να τε­λεί­ως ανυ­πό­στα­τα: κά­ποια είναι ασή­μα­ντα (πχ πως απο­τε­λεί σύμ­βο­λο της πόλης του Μι­λά­νου 🙄… υπάρ­χει γι αυτό ο κα­θε­δρι­κός ναός Duomo, η galleria, ακόμη και η Alpha Romeo👍), κά­ποια άλλα όμως τε­λεί­ως ανα­κρι­βή πχ δεν το συ­να­ντά­με ποτέ φτιαγ­μέ­νο σε οκτά­γω­νη βάση ή σε φόρμα αστε­ριού – αυτά είναι άλλα γλυ­κί­σμα­τα pandoro κλπ -τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά.
Πά­ντως πρό­κει­ται για γλα­φυ­ρό δη­μο­σί­ευ­μα με αρ­κε­τά ιστο­ρι­κά στοι­χεία κά, για τους μύ­θους αυτού του γλυ­κί­σμα­τος.

Εδώ βλέ­πε­τε τη βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή του, που επι­κε­ντρώ­νει στο δήθεν “χει­ρο­ποί­η­το”, από μια εται­ρεία που δεν υφί­στα­ται από πολλά χρό­νια (την «Bistefani» που αγο­ρά­στη­κε από τον όμιλο Bauli -πο­λυ­ε­θνι­κό πλέον).
Για την ιστο­ρία, γιατί έχουν ση­μα­σία τέ­τοια ζη­τή­μα­τα κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης, το 1922 στο Pinerolo (ιστο­ρι­κή πα­ρα­πο­τά­μια πόλη πρω­τεύ­ου­σα της ομώ­νυ­μης επαρ­χί­ας, στο Torino), αρι­στο­κρα­τι­κή οι­κο­γέ­νεια της πε­ριο­χής άνοι­ξε «ερ­γα­στή­ριο» με 200 ερ­γα­ζό­με­νους το «Lucia galup» που σή­με­ρα είναι ο κο­λοσ­σός της «Galup Panettoni»

[η συ­ντα­γή μας]
🔸     (1)
Για το αρ­χι­κό προ­ζύ­μι: 200 gr αλεύ­ρι 00 -οι Ιτα­λοί συ­νι­στούν την δική τους “manitoba”, + 90-100 gr νερό + 1 κου­τα­λιά λάδι + 1 κου­τα­λιά μέλι
🔹 |> ανα­κα­τεύ­ου­με όλα τα υλικά, το νερό σι­γά-σι­γά, «όσο πάρει» ζυ­μώ­νου­με πολύ καλά για να γίνει μια μα­λα­κή ζύμη σαν μπάλα, χα­ρά­ζου­με ένα «σταυ­ρό» από πάνω, για να μπο­ρεί «να σκά­σει», τη βά­ζου­με σε λα­δω­μέ­νο λε­κα­νά­κι (γυά­λι­νο κα­λύ­τε­ρα ή δια­φα­νές πλα­στι­κό για να βλέ­που­με χωρίς να το ξε­σκε­πά­ζου­με συ­νέ­χεια), με του­λά­χι­στον τρι­πλά­σιο σε όγκο και τη σκε­πά­ζου­με (κλεί­νου­με πολύ καλά να μην ξε­ρα­θεί με ζε­λα­τί­να, αν το λε­κα­νά­κι έχει κα­πά­κι το χρη­σι­μο­ποιού­με)
🔹 |> την αφή­νου­με 48 του­λά­χι­στον ώρες σε χλια­ρό πε­ρι­βάλ­λον (αν χρεια­στεί και πα­ρα­πά­νω μέχρι τρεις μέρες -72 ώρες) ώσπου να φου­σκώ­σει καλά και να γε­μί­σει εσω­τε­ρι­κά με φου­σκά­λες, σαν σφουγ­γά­ρι. Προ­σο­χή: μην πε­ρι­μέ­νε­τε να φου­σκώ­σει από την αρχή, μετά από 24-30 ώρες δε βλέ­που­με ακόμα σχε­δόν καμιά πρό­ο­δο (φού­σκω­μα).

Στη συ­νέ­χεια ζυ­μώ­νου­με και έχου­με ένα φυ­σι­κό προ­ζύ­μι, για κάθε χρήση (συ­ντη­ρεί­ται για με­γά­λο διά­στη­μα, κα­τάλ­λη­λα συ­σκευα­σμέ­νο – κα­λύ­τε­ρα στο ψυ­γείο ή στη κα­τά­ψυ­ξη, ερ­μη­τι­κά κλει­στό).

🔹 Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να:
▪️  Αν μεί­νει για άμεση χρήση σε θερ­μο­κρα­σία πε­ρι­βάλ­λο­ντος θέλει ένα “ανά­πια­σμα” κάθε 2-3 μέρες στο ψυ­γείο κάθε 4-5 μέρες (για κάθε 100 gr προ­ζυ­μιού προ­σθέ­του­με 100 gr αλεύ­ρι και 45 gr νερό και ζυ­μώ­νου­με καλά). Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, 2-3 “ανα­πιά­σμα­τα” θα κά­νουν το προ­ζύ­μι μας πιο δυ­να­τό.
▪️  Στην (απί­θα­νη) πε­ρί­πτω­ση όμως που, μετά από 48 ώρες «δεν συμ­βαί­νει απο­λύ­τως τί­πο­τα» είναι σί­γου­ρο πως κάτι δεν πήγε καλά… το υλικό πρέ­πει (δυ­στυ­χώς) να πε­τα­χτεί (αλλά μην το σκέ­φτε­στε, δε θα συμ­βεί σε σας…)
🔹 Για να δώ­σου­με μια ει­κό­να της πα­ρα­δο­σια­κής ιε­ρο­τε­λε­στί­ας να πούμε πως,
▪️  Οι πα­λιές νοι­κο­κυ­ρές χρη­σι­μο­ποιού­σαν για το προ­ζύ­μι πάντα το πα­στό­ξυ­λο του ψω­μιού και μά­λι­στα την ίδια μέρα που φούρ­νι­ζαν για να το πλου­τί­σουν με όλες εκεί­νες τις μυ­ρου­διές …ήξε­ραν και ότι,
▪️  Αν στο χώρο υπάρ­χουν φρού­τα ώριμα θα συμ­βιώ­νουν με “στοι­χεία” που βοη­θά­νε στη ζύ­μω­ση !! πως …
▪️  Υπάρ­χει ακόμα σή­με­ρα οι­κο­γε­νεια­κή βιο­τε­χνία στην Ιτα­λία που χρη­σι­μο­ποιεί το πιο παλιό (κα­τα­γραμ­μέ­νο) προ­ζύ­μι: λένε ότι το πρώτο ζύ­μω­μα έγινε πριν από 10 χρό­νια !!
ℹ️  Ενη­με­ρω­τι­κά: ρόλο κα­τα­λύ­τη, μαζί με το μέλι, μπο­ρεί να παί­ξει μια κου­τα­λιά ξύδι, αντί για λάδι, λίγο για­ούρ­τι, χυμός φρού­των (το κα­λύ­τε­ρο είναι το μήλο), ντο­μά­τας κλπ.
ℹ️  Το φυ­σι­κό προ­ζύ­μι αντι­κα­θι­στά τη μαγιά (μπύ­ρας εμπο­ρί­ου, φρέ­σκια από το φούρ­νο ή ξερή σε φα­κε­λά­κια)

🔸    (2)
Πάμε τώρα στη συ­ντα­γή μας, που αρ­χι­κά δεν είναι τίποτ΄άλλο από δια­δο­χι­κά “ανα­πιά­σμα­τα” του προ­ζυ­μιού (κα­τα­γρά­φε­ται και η ημε­ρο­μη­νία που την υλο­ποι­ή­σα­με πριν χρό­νια)

Από τότε, όπως και φέτος δια­λέ­ξα­με την «εύ­κο­λη λύση» …υπάρ­χουν 10ά­δες «όλα μαζί στο mixer» πρώτη δι­δά­ξα­σα η Βέφα (αρ­γό­τε­ρα Βέφα + Αλε­ξία με την έντι­μη ονο­μα­σία «Βα­σι­λό­πι­τα-κέικ πα­νε­τό­νε») και φυ­σι­κά όλοι οι με­γά­λοι-λες του show biz της γα­στρο­νο­μί­ας με τα must τους.

🔹  20-Δεκ
Υλικά: προ­ζύ­μι, νερό + αλεύ­ρι (ξε­χά­στε τη “manitoba”)
▪️  1η μέρα 18:30 |> 50 gr προ­ζύ­μι + 100 gr αλεύ­ρι + 50 gr (“όσο πάρει”) χλια­ρό νερό |> ανα­κα­τεύω αρ­χι­κά στη λε­κά­νη και μετά ζυ­μώ­νω στο πα­στό­ξυ­λο (βέ­βαια εσείς και δεν θα το ξα­να­ε­πα­να­λά­βω, μπο­ρεί­τε άνετα να αντι­κα­τα­στή­σε­τε όλα τα πα­ρα­πά­νω με το θαυ­μα­τουρ­γό σας mixer) μέχρι να γίνει μια μα­λα­κή και τε­λεί­ως ομο­γε­νής ζύμη, που τη βά­ζου­με, καλά κλει­σμέ­νη (πε­τσέ­τα από πάνω και όλο μαζί σε μια νάι­λον σα­κού­λα) για τρεις πε­ρί­που ώρες σε χλια­ρό μέρος (το κα­λύ­τε­ρο ση­μείο είναι ο φούρ­νος, με αναμ­μέ­νη μόνο τη λάμπα του) και στη συ­νέ­χεια για μια ακόμη ώρα σε θερ­μο­κρα­σία πε­ρι­βάλ­λο­ντος
▪️  1η μέρα 22:45 |> επα­νά­λη­ψη της δια­δι­κα­σί­ας [100 gr ζύμη + 100 gr αλεύ­ρι + 50 gr (“όσο πάρει”) χλια­ρό νερό ]
|> ζύ­μω­μα καλό, θα γίνει μια λίγο πιο σφι­χτή ζύμη, που θα αλευ­ρώ­σου­με καλά θα την κά­νου­με λίγο μα­κρου­λή μπάλα και θα την τυ­λί­ξου­με σε πε­τσέ­τα χωρίς χνού­δι, που θα δέ­σου­με καλά (φα­ντα­στεί­τε …όπως δέ­νου­με ένα ρολό κρέας) σα να ΄ναι λου­κά­νι­κο (!!) ώστε να φου­σκώ­σει “πιε­σμέ­νη”.
Σκε­πά­ζου­με (όχι ερ­μη­τι­κά) θα ξε­ρα­θεί λίγο εξω­τε­ρι­κά … δεν πει­ρά­ζει και την αφή­νου­με να ξε­κου­ρα­στεί 8-10 ώρες

🔹  21-Δεκ
▪️  2η μέρα 09:00 |> ανοί­γου­με το “σα­λά­μι” μας, απ΄έξω έχει κάνει κρού­στα, αλλά μέσα είναι μια μα­λα­κή σφι­χτή ζύμη, πάμε για το πρώτο “ανά­πια­σμα” της μέρας με 50 gr από αυτό το προ­ζύ­μι + 100 gr αλεύ­ρι + 50 gr «όσο πάρει”» χλια­ρό νερό |> ζυ­μώ­νου­με στο πα­στό­ξυ­λο (…mixer) μέχρι να γίνει μια τε­λεί­ως ομο­γε­νής ζύμη, που τη βά­ζου­με, καλά κλει­σμέ­νη (πε­τσέ­τα από πάνω και όλο μαζί σε μια νάι­λον σα­κού­λα) για τρεις πε­ρί­που ώρες σε χλια­ρό μέρος (βλ. πα­ρα­πά­νω) και στη συ­νέ­χεια για μια ακόμη ώρα σε θερ­μο­κρα­σία πε­ρι­βάλ­λο­ντος … θα τα πούμε σε τέσ­σε­ρις ώρες
▪️  (ό,τι μεί­νει από το αρ­χι­κό προ­ζύ­μι, χωρίς την κρού­στα φυ­σι­κά που την πε­τά­με, το κρα­τά­με για κάθε χρήση)
▪️  2η μέρα 13:30 |> πάμε για το δεύ­τε­ρο “ανά­πια­σμα” της μέρας 100 gr από αυτή τη ζύμη – προ­ζύ­μι + 100 gr αλεύ­ρι + 50 gr (“όσο πάρει” πάντα) χλια­ρό νερό …ίδια δια­δι­κα­σία …3+1 ώρες …τα λέμε σε λίγο
▪️  2η μέρα 17:30 |> τρίτο “ανά­πια­σμα” της μέρας (που είναι και το τε­λευ­ταίο) …και συ­νε­χί­ζου­με απτό­η­τοι
▪️  2η μέρα 21:45 |> τέλος με τα ανα­πιά­σμα­τα, ξε­κι­νάω με τα υπό­λοι­πα υλικά (550 gr αλεύ­ρι / 130 gr ζά­χα­ρη / 140 gr βού­τυ­ρο (μα­λα­κω­μέ­νο) 250 gr χλια­ρό νερό + 225 gr από το τε­λευ­ταίο “ανά­πια­σμα” & 6 κρό­κους αυγών) |> ρίχνω το νερό στους κρό­κους, χτυ­πάω λίγο το μείγ­μα, ρίχνω το αλεύ­ρι και τη ζά­χα­ρη, ανα­κα­τώ­νω καλά και προ­σθέ­τω το προ­ζύ­μι μου, ζυ­μώ­νω καλά στο πα­στό­ξυ­λο (…mixer) μέχρι να γίνει μια τε­λεί­ως ομο­γε­νής ζύμη και προ­σθέ­τω το βού­τυ­ρο, (ξανα)ζυ­μώ­νω πολύ καλά, να απορ­ρο­φη­θεί ομοιό­μορ­φα, με υπο­μο­νή, να γίνει ελα­στι­κή και συ­μπα­γής. Θα χρεια­στώ μια με­γα­λού­τσι­κη λε­κά­νη όπου θα μεί­νει για τρεις πε­ρί­που ώρες σε χλια­ρό μέρος (βλ. πα­ρα­πά­νω) και στη συ­νέ­χεια για μια ακόμη 10-12 ώρες, σε θερ­μο­κρα­σία πε­ρι­βάλ­λο­ντος …όλα θα πάνε καλά, θα τα πούμε αύριο πρωί-πρωί

🔹  22-Δεκ
▪️  3η μέρα 13:00 |> (απο­τέ­λε­σμα ανα­με­νό­με­νο) το ζυ­μά­ρι μας σχε­δόν τε­τρα­πλα­σιά­στη­κε σε όγκο και φτά­σα­με στο τε­λευ­ταίο ζύ­μω­μα, με όλα τα υλικά που θα εν­σω­μα­τω­θούν στο panettone μας δηλ
270 gr αλεύ­ρι manitoba – 140 gr βού­τυ­ρο (μα­λα­κω­μέ­νο) – 80 gr (πε­ρί­που) χλια­ρό νερό – 25 gr γάλα σκόνη – 50 gr ζά­χα­ρη – 350 gr ξανθή στα­φί­δα – κά­ντι­τα (κυ­βά­κια) 125 gr κομ­μα­τά­κια πορ­το­κά­λι + 125 gr κίτρο – 10 gr αλάτι – 10 gr μέλι – 10 gr βύνη – 6 κρό­κους αυγών – 1 μπα­στού­νι βα­νί­λια (χρη­σι­μο­ποιού­με τους σπό­ρους) ή 2-3 φα­κε­λά­κια
▪️  |> βά­ζου­με σε λε­κά­νη το χλια­ρό νερό, το γάλα σκόνη, τη ζά­χα­ρη …όλα τα υλικά εκτός από βού­τυ­ρο, στα­φί­δες και κά­ντι­τα, με τε­λευ­ταίο το αλεύ­ρι, ανα­κα­τώ­νου­με καλά και προ­σθέ­του­με το ζυ­μά­ρι, ζυ­μώ­νου­με …ζυ­μώ­νου­με, μέχρι να γίνει μια ελα­στι­κή ζύμη ομο­γε­νο­ποι­η­μέ­νη, (εμένα μου πήρε 20-25min εσείς με το mixer θα χρεια­στεί­τε γύρω στα 10min), εν­σω­μα­τώ­νου­με το βού­τυ­ρο (ξανα)ζυ­μώ­νου­με πολύ καλά, να απορ­ρο­φη­θεί ομοιό­μορ­φα και τέλος προ­σθέ­του­με στα­φί­δες και κά­ντι­τα και ζυ­μώ­νου­με λίγο, απλά να “απλώ­σουν” να ανα­κα­τω­θούν να πάνε πα­ντού στη συ­νέ­χεια (επί τέ­λους σχε­δόν τε­λειώ­σα­με !!)
▪️  |> χω­ρί­ζου­με στα τρία τη ζύμη (η δόση είναι για τρία panettone των 750ml) και βά­ζου­με σε χλια­ρό μέρος να φου­σκώ­σει (το κάθε κομ­μά­τι να είναι σκε­πα­σμέ­νο ξε­χω­ρι­στά) για μια ώρα πε­ρί­που, “στρώ­νο­ντας” το λίγο κάθε τόσο (ζυ­μώ­νου­με ανά­πο­δα και προς τα μέσα) και μετά τη βά­ζου­με στις ει­δι­κές φόρ­μες (υπάρ­χουν και χάρ­τι­νες έτοι­μες, αν χρη­σι­μο­ποι­η­θεί η με­ταλ­λι­κή, απα­ραί­τη­τα πρέ­πει να ντυ­θεί με λα­δό­χαρ­το) πάντα σε ζεστό μέρος και πε­ρι­μέ­νου­με να φου­σκώ­σει (θα μας πάρει 3-4 ώρες)
▪️  3η μέρα 19:30 |> η ζύμη μας “ξε­χεί­λι­σε” …χα­ρά­ζου­με την πάνω επι­φά­νεια, σταυ­ρω­τά αλλά πολύ λίγο, να μην κοπεί και σκά­σει στο ψή­σι­μο και ψή­νου­με στους 180°C για 30-40′ (χωρίς αέρα !!) – ελέγ­χου­με αν ψή­θη­κε (οδο­ντο­γλυ­φί­δα, ή μα­χαι­ρά­κι), αφή­νου­με να κρυώ­σει και αν εί­μα­στε ανυ­πό­μο­νοι να θαυ­μά­σου­με την επι­τυ­χία του panettone μας, κό­βου­με το πρώτο κομ­μά­τι…
Αλ­λιώς το κρα­τά­με για λίγες μέρες (να μη μένει εκτε­θει­μέ­νο για πολύ …ξε­ραί­νε­ται)

Το panettone al pistacchio (με φυ­στί­κι) της Bronte’ (σύγ­χρο­νη -κακή, απο­μί­μη­ση της Σι­κε­λι­κής συ­ντα­γής)

Για τεμπέληδες
Εύκολο πανετόνε _30'

Χωρίς προζύμι και
με αρκετά λιγότερο χρόνο αναμονής
σε σχέση με το κλασικό.

Για τη ζύμη

·        70 γρ. ξανθές σταφίδες

·        20 γρ. φρέσκια μαγιά

·        100 γρ. νερό, ζεστό

·        1 κ.γ. μαχλέπι, σε σκόνη

·        ξύσμα πορτοκαλιού, από ½ πορτοκάλι

·        60 γρ. κρυσταλλική ζάχαρη

·        1 βανιλίνη

·        ¼ κ.γ. αλάτι

·        1 αυγό, μεσαίο

·        Κονιάκ 1 ποτήρι κρασιού

·        270 γρ. αλεύρι

·        50 γρ. βούτυρο

·        70 γρ. γλυκό του κουταλιού πορτοκάλι

·        70 γρ. κουβερτούρα (προαιρετικά)

·        σπορέλαιο, για το μπολ

Για το σερβίρισμα

·        100 γρ. κουβερτούρα, λιωμένη (αν …)

·        sprinkles, χριστουγεννιάτικα

Εκτέλεση

·        Ρίχνουμε σε ένα μπολ τις σταφίδες, προσθέτουμε καυτό νερό και αφήνουμε στην άκρη για 15-20 λεπτά να μουλιάσουν.

·        Τις βγάζουμε ρίχνουμε κρύο νερό για να τις κρυώσουμε, τις στραγγίζουμε καλά και τις αφήνουμε στο κονιάκ

·        Σπάμε τη μαγιά με τα χέρια μας και τη ρίχνουμε στον κάδο του μίξερ.

·        Προσθέτουμε το νερό και ανακατεύουμε με ένα σύρμα χειρός μέχρι να διαλυθεί.

·        Προσθέτουμε το μαχλέπι, το ξύσμα πορτοκαλιού, τη ζάχαρη, τη βανιλίνη, το αλάτι και το αυγό, και ανακατεύουμε με το σύρμα μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά.

·        Προσθέτουμε το αλεύρι και χτυπάμε με το φτερό σε μέτρια ταχύτητα για 10 λεπτά μέχρι να έχουμε μια ζύμη που να ξεκολλάει από τα τοιχώματα του κάδου. (Αν χρειαστεί ενδιάμεσα σταματάμε το μίξερ για να πάρουμε με μια σπάτουλα σιλικόνης το μείγμα από τα τοιχώματα )

·        Κόβουμε το βούτυρο σε κύβους, το προσθέτουμε και χτυπάμε για ακόμα 5 λεπτά μέχρι να γίνει λεία και ελαστική η ζύμη.

·        Ψιλοκόβουμε το γλυκό του κουταλιού και το ρίχνουμε στον κάδο.

·        Στραγγίζουμε τις σταφίδες και τις προσθέτουμε στον κάδο.

·        Χοντροκόβουμε την (προαιρετική) κουβερτούρα, τη ρίχνουμε και αυτή στον κάδο και χτυπάμε για ακόμα 1 λεπτό μέχρι να ενσωματωθούν τα υλικά στο μείγμα.

·        Αλείφουμε με σπορέλαιο ένα μπολ και τα χέρια μας.

·        Ανακατεύουμε τη ζύμη (με τα χέρια), την πλάθουμε σε στρογγυλό σχήμα και τη μεταφέρουμε στο μπολ.

·        Καλύπτουμε με διάφανη μεμβράνη και αφήνουμε σε θερμοκρασία δωματίου να φουσκώσει για 1-2 ώρες ή μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο. (Ο τελικός χρόνος αναμονής εξαρτάται από το πόσο ζεστός είναι ο χώρος.)

·        Αλείφουμε με λίγο σπορέλαιο τα χέρια μας και μια φόρμα για πανετόνε με αποσπώμενη βάση διαμέτρου 16 εκ.

·        Πλάθουμε τη ζύμη ξανά σε στρογγυλό σχήμα γυρνώντας τις άκρες προς τα μέσα και τη μεταφέρουμε στη φόρμα.

·        Καλύπτουμε με μεμβράνη και αφήνουμε να φουσκώσει για ακόμα 1-1 ½ ώρα ή μέχρι να τριπλασιαστεί σε όγκο και να φτάσει στο χείλος της φόρμας.

·        Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 160°C στον αέρα.

·        Δημιουργούμε έναν σταυρό με ένα μαχαίρι στην επιφάνεια του πανετόνε, μεταφέρουμε στον φούρνο και ψήνουμε για 45-50 λεπτά.

·        Αφαιρούμε από τον φούρνο και αφήνουμε το πανετόνε μέσα στη φόρμα για 10 λεπτά.

Ξεφορμάρουμε αφήνουμε να κρυώσει καλά και σερβίρουμε

Αν το θέλουμε goloso περιχύνουμε με λιωμένη κουβερτούρα,
πασπαλίζουμε με τα sprinkles. 

Καλή σας όρεξη
Πέ­ρα­σαν τα Χρι­στού­γεν­να έρ­χε­ται Πρω­το­χρο­νιά …
ΕΥΧΕΣ – ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡ­ΤΕΣ

 🍁 ❣️🐿️ Μεί­νε­τε συ­ντο­νι­σμέ­νοι 

Pan de Oro – Pandoro η «χρυσή» λιχουδιά

Το pandoro δεν λείπει από κανένα χριστουγεννιάτικο / πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στην Ιταλία -ειδικά στο βορρά και έχει μια πολύ συγκεκριμένη μορφή, δηλ ψήνεται στο ειδικό γι αυτό σκεύος (οχτάστερος κόλουρος κώνος).
ℹ️  Μαζί με το Panettone, το Torrone, το Panforte και τα Ricciarelli (marzapane) αποτελεί τη χρυσή 5άδα των γλυκισμάτων αυτής της γιορταστικής περιόδου.
Είναι το παραδοσιακό της Verona, κάποιοι υποστηρίζουν τις αυστριακές του ρίζες (Βιέννη) που οι Αψβούργοι ονόμαζαν “Pane di Vienna”, άλλοι την βενετσιάνικη καταγωγή, του «Pan d’ Oro» = «χρυσό γλυκό» (ψωμί), ακριβώς γιατί ήταν έδεσμα μόνο των πλούσιων.
Μάλιστα είναι σχεδιασμένο από τον ζωγράφο Angelo Dall’Oca Bianca και από το 1894 (!!) πατενταρισμένο σαν συνταγή όταν εμφανίστηκε από μια βιοτεχνία γλυκυσμάτων εκείνης της εποχής
ℹ️ Περισσότερα ιστορικά στοιχεία εδώ

✔️  Δυσκολία *****
✔️  Προετοιμασία 60 min + 15-20h για να φουσκώσει και να “ξεκουραστεί” το ζυμάρι
✔️  Ψήσιμο 60 min

Οι παραδοσιακές συνταγές για το Pandoro διαφέρουν βασικά μόνο στην πρώτη ύλη του προζυμιού (εμείς εδώ θα χρησιμοποιήσουμε μαγιά μπύρας).
Σήμερα βέβαια, όπως παντού στα βιομηχανοποιημένα προϊόντα (στην Ιταλία μόνο παράγονται πάνω από 60 εκατομμύρια κομμάτια το χρόνο…) μπορεί να βρει κανείς ό,τι παραλλαγή μπορεί να φανταστεί (σχέδια από στυλ δεντράκι μέχρι Αη Βασίλη, γέμιση με κρέμες διάφορες, επικάλυψη με γλάσα κλπ).
Η προετοιμασία θέλει το χρόνο της (μάλιστα αυτός της συνταγής μας είναι από τους μικρότερους – παλιά χρειαζόταν ακόμη και μια βδομάδα για τη λεγόμενη “ενίσχυση του προζυμιού”, το “ανάπιασμα” όπως λέγεται (rafforzamento del lievito madre) όμως το αποτέλεσμα, αν έχετε υπομονή σίγουρα θα σας αποζημιώσει

Τα ΥΛΙΚΑ μας
Βούτυρο 170 gr  – Αλεύρι 450 gr – Γάλα 60 ml + 3 κουταλιές – Μαγιά μπύρας 18 gr – Αλάτι 1 κουταλάκι – Αυγά 3 ολόκληρα + 1 κρόκο – Βανίλια (από ένα “μπαστούνι” αλλά και τα φακελάκια μας κάνουν…) Ζάχαρη 125 gr + 1 κουταλιά

ℹ️
1) Προσέξτε την ακρίβεια στις ποσότητες (έχει τη σημασία της)
2) σχετικά με το αλεύρι: αυτό πρέπει να είναι οπωσδήποτε ένα “δυνατό αλεύρι” κατάλληλο για ζύμες τύπου “O” δηλ “σκληρό” ανάμεικτο -λένε οι Ιταλοί, με ποικιλία «Manitoba” ή άλλο αλεύρι «αμερικάνικου τύπου» και με όσο το δυνατό περισσότερη γλουτένη – αποφεύγετε τα λεγόμενα “για όλες τις χρήσεις” τα διάφορα “πολυτελείας 55%” κλπ καθώς και σκευάσματα που δεν γνωρίζετε.