Η Κούβα της Sandra Hernández και η ΚΟΥΒΑ του ΑΓΩΝΑ

Τις προηγούμενες μέρες η theguardian.com δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για το νησί της επανάστασης, προβάλλοντας τη δική της πλευρά της ιστορίας, που στη συνέχεια αναδημοσιεύτηκε _αποσπασματικά από δικά μας ΜΜΕ, με τίτλους όπως «Στην Κούβα, τα πεζοδρόμια μετατρέπονται σε σαλόνια και τα καφάσια σε κούνιες» _με εικόνες όπως οι παρακάτω “μέρος του Surviving the Impossible, έργου της φωτογράφου Sandra Hernández που επιδιώκει (sic!!) να ενισχύσει τις φωνές των καθημερινών γυναικών στην Κούβα” _Φωτογραφίες εδώ

Περιηγηθήκαμε τις πάνω από 1000 εικόνες… κάποιες μπορεί να πάρουν και Pulizer _κάποιες _αρκετές ως σημείο γραφής τις παραθέτουμε στο τέλος
Φυσικά _δείτε και παρακάτω, καμιά σοβαρή ανάλυση για τη σημερινή Κούβα, για το εμπάργκο _που κλείνει 85 χρόνια, για την ασταμάτητη ιμπεριαλιστική επίθεση, για της συμπερίληψη της χώρας, στον αυθαίρετο κατάλογο των κρατών που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν την τρομοκρατία, κλπ κλπ … __҉  ¡H.lV.S!

_________________________________________________

Vilma Espín Guillois: ο τυφώνας, που μας άφησε τη σιγουριά εκπλήρωσης κάθε ανθρώπινης και επαναστατικής αποστολής

Sandra Hernández __Vita Flumen

_(αυτο)παρουσίαση
Υπάρχει μόνο ένα μέρος για να ζεις —το αδύνατο…
σσ. η ρήση του Reinaldo Arenas _Ρεϊνάλντο Κουβανού ποιητή και συγγραφέα. Γεννήθηκε το 1943 στο Άγουας Κλάρας της Κούβας και το 1963 μετακόμισε στην Αβάνα. Σπούδασε φιλοσοφία και λογοτεχνία και εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Στην αρχή, ήταν υποστηρικτής της Κουβανικής Επανάστασης, ωστόσο στη συνέχεια απογοητεύτηκε, … λόγω της αντιμετώπισης των ομοφυλόφιλων από το καθεστώς, διέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1980 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη και λίγα χρόνια αργότερα έμαθε ότι είναι φορέας του AIDS. _το 1990 αυτοκτόνησε σε ηλικία 47 ετών.

_(αυτο)παρουσίαση συνέχεια
Το Surviving the Impossible είναι φωτογραφικό έργο που ενισχύει τις φωνές των καθημερινότητας των Κουβανών που περιηγούνται στην ανθρωπιστική και οικονομική κατάρρευση της χώρας τους. Αμφισβητεί τα στερεότυπα της Κούβας, εστιάζοντας στις ζωές εκείνων που έχουν μοιραστεί τις πιο ευάλωτες στιγμές τους.

Η Κούβα ΕΙΝΑΙ το αδύνατο, όπως έγραψε ο Αρένας. Σχεδόν το 90% των Κουβανών ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, σύμφωνα με το Κουβανικό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2024, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι δεν είχαν τρεχούμενο νερό και οι περισσότεροι άντεξαν καθημερινά μπλακ άουτ. Οι ελλείψεις τροφίμων, καυσίμων και φαρμάκων είναι ευρέως διαδεδομένες, η λογοκρισία είναι ανεξέλεγκτη και πάνω από ένα εκατομμύριο εγκατέλειψαν το νησί μεταξύ 2022 και 2023: η μεγαλύτερη μετανάστευση στην ιστορία της Κούβας.

Αυτό το έργο διερευνά θέματα όπως η μετανάστευση, η φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ρίχνοντας φως στην πολυπλοκότητα της Κούβας. Εγκαταλελειμμένοι από την κυβέρνησή τους και τη διεθνή κοινότητα, οι Κουβανοί επιβιώνουν μέσω της ανθεκτικότητας, της αμοιβαίας βοήθειας και της υποστήριξης από το εξωτερικό. Η Κούβα είναι μια χώρα διαλυμένων οικογενειών και ανεκπλήρωτων ονείρων. Ωστόσο, είναι επίσης ένας τόπος ιστοριών ανθεκτικότητας και επιβίωσης μπροστά στο αδύνατο, που αφηγείται ένας λαός που αρνείται να τα παρατήσει.

“Η εικόνα μιας νεαρής μητέρας που ταΐζει το μικρό της παιδί στο δρόμο αποτελεί με στόχο να αποτυπώσει την καθημερινή ζωή στην Κούβα, πέρα από τα κλισέ και τις παρανοήσεις” λέει η φωτογράφος στον Guardian. _Κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου, έχω προσεγγίσει αυτό το έργο με δύο τρόπους. Πρώτον, περνάω χρόνο με κουβανέζικες οικογένειες, βυθίζομαι στις ρουτίνες και τις καθημερινές τους προκλήσεις _Δεύτερον, περιπλανιέμαι στους δρόμους για να φωτογραφίσω και να μιλήσω με τους ανθρώπους με έναν πιο αυθόρμητο τρόπο. Και οι δύο μέθοδοι μου επιτρέπουν να εξερευνήσω το πολύπλοκο τοπίο της Κούβας, ρίχνοντας φως στους αγώνες και στην ανθεκτικότητα» εξηγεί _Ένα καλοκαιρινό βράδυ, καθώς επέστρεφα στο ξενοδοχείο μου, είδα μια νεαρή μητέρα να κάθεται έξω από το κατάστημα όπου εργάζεται, ταΐζοντας το μωρό της _Η εξασφάλιση τροφής, ένας συνεχής αγώνας _Στην Κούβα, οι συνθήκες διαβίωσης, όπου ο ένας ζει πάνω στον άλλο κυριολεκτικά, αναγκάζουν την οικογενειακή ζωή να μεταφέρεται στους δρόμους, μετατρέποντας τα πεζοδρόμια σε σαλόνια και τα καφάσια σε κούνιες. Με τράβηξε αυτή η οικεία σκηνή και πήρα μερικές φωτογραφίες καθώς πλησίαζα _Όταν μιλήσαμε, μου εξήγησε ότι αυτό ήταν το μοναδικό της παιδί και ότι δεν είχε σχέδια για περισσότερα. Η εξασφάλιση τροφής, είπε, ήταν ήδη ένας συνεχής αγώνας. Το μέτριο εισόδημα του καταστήματος δεν έφτανε καν για να αγοράσει είδη πρώτης ανάγκης και ανησυχούσε για το μέλλον της κόρης της.

Παρά τις προκλήσεις αυτές, οι Κουβανοί συνεχίζουν να αγωνίζονται, προσκολλημένοι στην ελπίδα σε μια χώρα που συχνά μοιάζει να αιωρείται στον χρόνο_Δεν μου είπε το όνομά της, αλλά καταλήξαμε να συζητάμε για την αβεβαιότητα της ανατροφής ενός παιδιού σε ένα μέρος όπου κάθε μέρα μπορεί να μοιάζει με μάχη_συνεχίζει η Sandra Hernández.
Αυτή η εικόνα αποτυπώνει την ήρεμη αντοχή των κουβανών μητέρων, οι οποίες σηκώνουν το βάρος ενός απρόβλεπτου αύριο. Ακόμη και μετά το σούρουπο, η καλοκαιρινή ζέστη παραμένει αποπνικτική, αντικατοπτρίζοντας την αμείλικτη πίεση που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι _Παρά τις προκλήσεις αυτές, συνεχίζουν να αγωνίζονται, προσκολλημένοι στην ελπίδα σε μια χώρα που συχνά μοιάζει να αιωρείται στον χρόνο_ Μέσα από τις επισκέψεις μου, έχω δημιουργήσει γνήσιους δεσμούς με τους Κουβανούς, και με κάθε συνάντηση νιώθω περισσότερο σαν στο σπίτι μου. Συνεχίζω να αποκαλύπτω προσωπικές ιστορίες – οι οικογένειες με καλωσορίζουν και μου ανοίγουν τις πόρτες τους, και κάθε αλληλεπίδραση βαθαίνει τη σύνδεσή μου με το νησί _Η φιλοξενία τους τροφοδοτεί τη δέσμευσή μου να καταγράφω και να μοιράζομαι τις εμπειρίες τους με ειλικρίνεια και σεβασμό. Η ελπίδα μου είναι ότι, ενισχύοντας αυτές τις φωνές, μπορούμε να αρχίσουμε να καταρρίπτουμε τις παρεξηγήσεις που έχουν επισκιάσει εδώ και καιρό το αληθινό πνεύμα της Κούβας καταλήγει η Sandra Hernández.