Κ. Σημίτης: Συνεπής υπερασπιστής των θέσεων και των στόχων της αστικής πολιτικής

Ξεφυλλίζοντας τα περί Σημίτη ανάμεσα στις “κορυφαίες ειδήσεις” _του αστικού ηλεκτρονικού και μη τύπου διαβάσαμε για “μια αποτίμηση, μακριά από ύμνους και αναθέματα”… “ο Κώστας Σημίτης και το νόημα της ζωής του” “ο Κώστας και η μοναξιά του ανάμεσα στους σύγχρονους και τους επιγόνους” - Συνέντευξη “η διαδρομή, η δράση και η ζωή του σε σπάνιες εικόνες” “ο μεθοδικός πολιτικός που παραιτήθηκε τρεις φορές (!!!) και επανήλθε για να οδηγήσει την Ελλάδα στη Δύση (σσ. λες και ήμασταν ποτέ στην “ανατολή”) “το συγκινητικό αντίο από τον σωματοφύλακά του -Δεν είπες ούτε γεια … Με μια συγκινητική ανάρτηση τον αποχαιρέτησε ο συνεργάτης και επί χρόνια υπεύθυνος ασφαλείας του”, ακόμα και “ο Κ. Σημίτης εφάρμοσε στην πράξη την ανεξιθρησκία” (τίτλος γραμμένος μάλιστα και ανορθόγραφα ανεξιθρησκεία), με μπλα-μπλα κάθε είδους.

Εμείς προτού μπούμε στην ουσία της πολιτικής του _βλ τέλος ανάρτησης, που έχει να κάνει με τις κορυφαίες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δυο λόγια “σε τίτλους” για τη ζωή του _ως “εκσυγχρονιστικός” πόλος εξουσίας με κύριο στόχο την οικονομική και πολιτική μεταρρύθμιση και την κοινωνική “σύγκλιση” με την Ευρώπη, υπέρ των μονοπωλίων και τσαλαπατώντας βάναυσα τη λαϊκή οικογένεια. Να θυμίσουμε ότι ως πρωθυπουργός προώθησε την ιδιωτικοποίηση του “μεγάλου” και “μικρού” ελληνικού δημόσιου τομέα, σύμφωνα με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ προσάρμοσε την πολιτική που διατηρούσε ψήγματα λεονταρισμών τύπου “βυθίσατε to Xora”, προκρίνοντας την πορεία προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση πάντα στα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, παράλληλα με εφαρμογή μέτρων λιτότητας. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του ολοκληρώθηκε η ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση το 2001 και η είσοδος της Κύπρου στην ΕΕ το 2004.

Οι γονείς έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του Ε.Α.Μ. και αποστασιοποιήθηκαν μετά τον Δεκέμβρη του 44. Ο ίδιος σπούδασε νομικά σε Πανεπιστήμιο της Δυτικής Γερμανίας και οικονομικά στο London School of Economics & Political Science και διακρίθηκε για την αφοσίωση στην καπιταλιστική οικονομική διαχείριση (τον έκαναν αμέσως διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ το 1959). Αμέτοχος στα πολιτικά γεγονότα της χώρας μέχρι το 1967 (114 Ιουλιανά κλπ) πρωτοστάτησε το 1965 στην ίδρυση του Ομίλου Πολιτικής Έρευνας “Αλέξανδρος Παπαναστασίου” (διετέλεσε γραμματέας). Ο Όμιλος είχε ως στόχο τη “συστηματική μελέτη των σημαντικότερων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και την ανάληψη πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή τους”.

Αρχείο Κώστα Σημίτη __αυτός στο κέντρο
ανάμεσα στον αδελφό του Σπύρο και στη μετέπειτα σύζυγό του, Δάφνη Αρκαδίου.
Η φωτογραφία, από το βιβλίο του "Δρόμοι ζωής"

 

 

                     __________________________

 Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στο πλευρό του Αντρέα Παπανδρέου … ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο κλπ. και κατά τη μεταπολίτευση με την κυβερνητική εναλλαγή και τα διάφορα “Καραμανλής ή τανκς” υπεύθυνος προπαγάνδας του κόμματος _θυμίζουμε την αφίσα που είχε κυκλοφορήσει με το σύνθημα “Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών”…

(παρένθεση)
Σύμφωνα με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η αφίσα αυτή του στοίχισε τη βουλευτική έδρα, αφού ο Παπανδρέου τον απέκλεισε από τις λίστες των υποψηφίων. Στις δημόσιες δηλώσεις του αλλά και στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες του πάντα διατηρούσε τη γραμμή του κόμματος σε ό,τι αφορά την ΕΟΚ και τη γενική πολιτική. Ο Παπανδρέου βέβαια επανειλημμένα έχει τονίσει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν στρέφεται κατά της Ευρώπης, ούτε κατά της ΕΟΚ 100%, αλλά είναι αντίθετο μόνο στην πλήρη ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.

Να θυμηθούμε μειδιώντας και την “Κατάρα ...στον λαδέμπορα _Μαλβίνα Κάραλη"

Αμέσως μετά την εκλογική νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ (1981), με τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης, κλήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου να αναλάβει:

·        υπουργός Γεωργίας, από το 1981 ως το 1985, όπου και εξασφάλισε την επιτυχή ένταξη της ελληνικής γεωργίας στην ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική, καθώς και τον πολλαπλασιασμό των ενισχύσεων,

·        υπουργός Εθνικής Οικονομίας, από το 1985 ως το 1987, όπου και εφάρμοσε το πρώτο αυστηρό πρόγραμμα σταθεροποίησης, με ιδιαίτερα θετική επίπτωση στις μακροοικονομικές ανισορροπίες,

·        υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κατά τη διάρκεια της οικουμενικής κυβέρνησης, υπό την προεδρία του καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα (Νοέμβριος 1989 - Φεβρουάριος 1990),

·        υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας και υπουργός Εμπορίου ταυτόχρονα, από το 1993 ως το 1995. Κατά το διάστημα αυτό έθεσε το πλαίσιο μιας μακροχρόνιας πολιτικής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

·        Εκλεγόταν βουλευτής συνεχώς από το 1985 μέχρι και το 2007.

Ο επίσημος δικτυακός τόπος του Κώστα Σημίτη
Βιογραφικό __Βουλή των Ελλήνων

ΚΚΕ: Συνεπής υπερασπιστής των θέσεων και των στόχων της αστικής πολιτικής
Σε ανακοίνωσή του για τον θάνατο του Κώστα Σημίτη το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει: «Το ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά του για τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Υπήρξε ένας πολιτικός αντίπαλος που συνέδεσε το όνομά του με σημαντικά πολιτικά γεγονότα, υπερασπιζόμενος με συνέπεια τις θέσεις και τους στόχους της αστικής πολιτικής».
                          __________________________

Πέθανε ο Κ. Σημίτης,
πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ

Σε ηλικία 88 ετών πέθανε τα χαράματα της Κυριακής 5-Ιαν, ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Πέμπτη στις 12 μ., στη Μητρόπολη Αθηνών, δημοσία δαπάνη και με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού, ενώ κηρύχθηκε και 4ήμερο πένθος. Με την πορεία του ως πρωθυπουργός την οκταετία 1996 - 2004, όπως και τις προηγούμενες δεκαετίες από υπουργικές θέσεις σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, υπηρέτησε απαρέγκλιτα τις θέσεις και τους στόχους της αστικής πολιτικής.

Ως πρωθυπουργός και ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, εξάλλου, ανέλαβε να προσαρμόσει τη σοσιαλδημοκρατία στις νέες απαιτήσεις της αστικής τάξης τη δεκαετία του '90 και στις αρχές του 2000, υλοποιώντας με συνέπεια την πολιτική του «Μάαστριχτ» και της ΕΕ, όπως και αυτή για την ένταξη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας στην ΟΝΕ.

Όλα αυτά μεταφράστηκαν σε μεγάλο ξήλωμα κατακτήσεων των εργαζομένων, εισαγωγή των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων που απογειώθηκαν στη συνέχεια και μέχρι τις μέρες μας, χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση με τους περιβόητους νόμους Γιαννίτση, υλοποίηση της ΚΑΠ που ξεκλήρισε εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στην ύπαιθρο, αλλά και ένα σχολείο και πανεπιστήμιο ακόμα μεγαλύτερων ταξικών φραγμών, προσαρμοσμένο στις «ανάγκες» του κεφαλαίου, με τους νόμους Αρσένη, την ενσωμάτωση της «Μπολόνια» κ.ο.κ.

Παράλληλα, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ προχώρησαν και διάφορους αστικούς εκσυγχρονισμούς στο κράτος, ώστε αυτό να προσαρμόζεται πιο αποτελεσματικά στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου. Έβαλαν τα θεμέλια των ιδιωτικοποιήσεων και της «απελευθέρωσης» αλά ΕΕ σε μια σειρά τομείς, με τα γνωστά αποτελέσματα για τον λαό, ενώ «έτρεξαν» και μια σειρά έργα προκειμένου να υπηρετήσουν τον στόχο του κεφαλαίου για «πύλη εισόδου» προς τα Βαλκάνια και την ΕΕ.

Από κοντά και η προσπάθεια ενσωμάτωσης και εξαγοράς λαϊκών στρωμάτων, όπως και η καταστολή του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που γνώρισε «μέρες δόξας», με χτυπήματα μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων, π.χ. των ναυτεργατών το 2001, «αναζωογόνηση» του Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας, «αγροτοδικεία» και «μαθητοδικεία».
Στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, οι τότε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής και τον Κ. Σημίτη, ανέλαβαν ρόλο «εμπροσθοφυλακής» στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στην περιοχή: Κόντρα στο λαϊκό αίσθημα πρωτοστάτησαν στην ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία το 1999 και στη συνέχεια στη διαδικασία της ευρωατλαντικής «ολοκλήρωσης» στην περιοχή (π.χ. Σύνοδος Θεσσαλονίκης το 2003), όπου το ελληνικό κεφάλαιο «εφορμούσε» μετά τις ανατροπές και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τους ιμπεριαλιστές.
Στο πλαίσιο των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, εξάλλου, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο έκαναν πολλά βήματα στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, με τα Ιμια και το περιβόητο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», τη Συμφωνία της Μαδρίτης που αναγνώρισε «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, την παράδοση του Οτσαλάν, όπως και με τη συμβολή της στην ένταξη της Κύπρου στην ιμπεριαλιστική ένωση της ΕΕ, με προμετωπίδα το ψέμα περί «επίλυσης του Κυπριακού».

Πάνω στα νέα τετελεσμένα που δημιούργησε η Συμφωνία της Μαδρίτης και τα οποία επέκτειναν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) διεξάγεται σήμερα ο ελληνοτουρκικός διάλογος για διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά, που έχουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα των ΝΑΤΟικών σχεδίων και οδηγούν σε συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου.

Διαγκωνίζονται
για την «πολιτική κληρονομιά» του

Για την «πολιτική κληρονομιά» του Σημίτη διαγκωνίζονται τα αστικά κόμματα, όπως προκύπτει από ανακοινώσεις και δηλώσεις τους για τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού, ερίζοντας για το χρίσμα του κεφαλαίου στον ρόλο του συνεχιστή στην εφαρμογή βαθιά αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων.

Πρώτη και καλύτερη η ΝΔ, με τον ίδιο τον Κυρ. Μητσοτάκη - ο οποίος αναμένεται να εκφωνήσει και επικήδειο στην κηδεία - να αναγνωρίζει στον εκλιπόντα ότι πέτυχε στρατηγικούς στόχους της ντόπιας αστικής τάξης, μιλώντας για έναν πρωθυπουργό που «συνόδευσε την Ελλάδα στα μεγάλα εθνικά της βήματα: Την ένταξη στην Ευρωζώνη και στο ευρώ και την είσοδο της Κύπρου στην Ευρώπη», ενώ ταυτόχρονα «έθεσε με τόλμη στο επίκεντρό της τη μεγάλη προσπάθεια του εκσυγχρονισμού της χώρας». «Ανεξάρτητα από πολιτικές διαφορές, νομίζω ότι αυτή η παρακαταθήκη του διατρέχει και σήμερα, ως κοινή διεκδίκηση, τα ζητούμενα της πατρίδας», πρόσθεσε ο Μητσοτάκης, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ σε αυτήν την επιταχυνόμενη πορεία καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Καρμπόν ήταν η δήλωση του Ν. Ανδρουλάκη, προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είπε ότι ο εκλιπών «συνέδεσε την πρωθυπουργία του με κορυφαίες εθνικές επιτυχίες: Την ένταξη της χώρας στον σκληρό πυρήνα του ευρώ και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, με άλυτο το Κυπριακό. Αλλά και με μακρόπνοα έργα υποδομών, που (...) ενίσχυσαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας». Χαιρέτισε δε το γεγονός ότι ο Σημίτης «εργάστηκε για τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας».

Ο Ευ. Βενιζέλος δήλωσε ότι ο Σημίτης «έχει καταγραφεί στην κοινή συνείδηση ως εκφραστής του εκσυγχρονιστικού ρεύματος. Αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για μια Ελλάδα που μπορεί να κινείται ισότιμα στην Ευρώπη και διεκδικεί τη θέση της στο διεθνές γίγνεσθαι έχοντας επίγνωση των συσχετισμών και των καταστάσεων». Στο ίδιο μήκος κύματος, η Ντ. Μπακογιάννη μίλησε για έναν πολιτικό που «υπήρξε συνεπής στις αρχές και στα πιστεύω του και αφήνει μεγάλη παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές».

Από τον ΣΥΡΙΖΑ - ο οποίος ως κυβέρνηση εγκολπώθηκε σειρά στελεχών του ΠΑΣΟΚ και εφάρμοσε τον πυρήνα των αντιλαϊκών του νόμων - ο Σ. Φάμελλος δήλωσε ότι ο Σημίτης «συνέδεσε το όνομά του με κρίσιμες στιγμές της χώρας μας» και «είχε πλούσιο κοινοβουλευτικό έργο». «Για την Αριστερά υπήρξε πολιτικός αντίπαλος και έχουν καταγραφεί οι διαφωνίες και η κριτική μας στην πολιτική του δράση, ιδιαίτερα την περίοδο της πρωθυπουργίας του», ισχυρίστηκε, για να κλείσει τονίζοντας ότι «οφείλουμε να τον αποχαιρετήσουμε με σεβασμό και να κρατήσουμε τα συμπεράσματα για τις πολιτικές που πρέπει να αλλάξουμε ή να ενισχύσουμε».

Ο δε Αλ. Τσίπρας έγραψε ότι ο Σημίτης «συνέδεσε το όνομά του με το δικό του όραμα για τον εκσυγχρονισμό, που καθόρισε τόσο την οικονομική εξέλιξη της χώρας όσο και τη φυσιογνωμία του πολιτικού της συστήματος. Ιδίως, δε, με την απόφασή του για την είσοδο στην Ευρωζώνη, που είχε σημαντικά οφέλη αλλά και σοβαρότατες οικονομικές συνέπειες, μετέπειτα», βάζοντας και κάποιες πινελιές κριτικής στο πώς υπηρετήθηκαν μακροπρόθεσμα στόχοι του ντόπιου κεφαλαίου. Μίλησε εξάλλου για «σημαντική παρακαταθήκη στην εξωτερική μας πολιτική» που «αφήνει με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, καθώς και την έναρξη της ευρωπαϊκής προοπτικής των Δυτικών Βαλκανίων με την ατζέντα της Θεσσαλονίκης», έχοντας άλλωστε πιάσει το νήμα με την ευρωατλαντικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο Κυρ. Βελόπουλος αναφέρεται στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ιδιαίτερα στα Ελληνοτουρκικά, χωρίς να πει «κιχ» για τον ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, ενώ αντίστοιχη γαργάρα έκανε και για το ευρωατλαντικό έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία.

Ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλ. Χαρίτσης, έγραψε ότι ο Σημίτης «άφησε το δικό του αποτύπωμα στη νεότερη πολιτική Ιστορία», ενώ ξεπλένοντας τη σαπίλα της σοσιαλδημοκρατίας πρόσθεσε ότι «ως πρωθυπουργός ταυτίστηκε με την υιοθέτηση από το ΠΑΣΟΚ νεοφιλελεύθερων πολιτικών, στο πλαίσιο της ιδεολογικής μετάλλαξης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας».

Το κόμμα της Ζ. Κωνσταντοπούλου σε ανακοίνωσή του επιφυλάσσεται να «ενημερώσει», όπως γράφει, «τις επόμενες μέρες» «για το ιστορικό του αποτύπωμα, όπως εκτέλεσε τον εκσυγχρονισμό και για τις αποφάσεις που σημάδεψαν βαθιά τη χώρα μας και τους πολίτες της σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, δημοσιονομικό, στρατιωτικό επίπεδο, όπως και τη θέση της στο διεθνές τοπίο».

 

ΠΑΣΟΚ—ΝΔ—ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ… Ψηφίσανε το Μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός | η ζωή επιβεβαιώνει το ΚΚΕ

 

Ήταν 7 Φλεβάρη 1992 όταν υπογραφόταν η Συνθήκη, το αντιδραστικό περιεχόμενο της οποίας δικαίως την κατέστησε έκτοτε σε συνώνυμο της πιο σφοδρής επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου εναντίον των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των λαών της Ευρώπης.
Λίγους μήνες μετά τον Ιούλιο του 1992, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη φέρνει εσπευσμένα για κύρωση στην Ελληνική Βουλή τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Στις 29 Ιούλη με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού η Συνθήκη επικυρώνεται. Και οι τρεις πολιτικές δυνάμεις απορρίπτουν το αίτημα του ΚΚΕ - που υιοθετείται από μαζικούς φορείς, συνδικάτα, προσωπικότητες της κοινωνικοπολιτικής ζωής - για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος προκειμένου ο ελληνικός λαός να ενημερωθεί για τις προβλέψεις της και να αποφανθεί με την ψήφο του.
Η άρνηση δημοψηφίσματος δε θα πρέπει να θεωρηθεί άσχετη και με την απόρριψη της Συνθήκης από το λαό της Δανίας σε δημοψήφισμα, εξέλιξη που θορύβησε τους ευρωενωσιακούς κύκλους.

 ΠΑΣΟΚ — ΝΔ — ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ…
Ψηφίσανε το Μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός
Τριάντα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης,
η ζωή επιβεβαιώνει το ΚΚΕ,
το μόνο κόμμα που την καταψήφισε

Βαριές οι συνέπειες για τον ελληνικό λαό

Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η ως τότε ΕΟΚ μετεξελίσσεται σε Ευρωπαϊκή Ενωση και η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση περνά σε μια ποιοτικά ανώτερη βαθμίδα, τέτοια που να εξασφαλίζει στο μεγάλο κεφάλαιο των 12 τότε κρατών - μελών ιδανικότερες συνθήκες για την αναπαραγωγή και συσσώρευσή του, με ένταση της εκμετάλλευσης, που θα του επέτρεπαν με καλύτερους όρους να ανταποκριθεί στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής.

Η Συνθήκη ήταν και η θεμέλια λίθος της ΟΝΕ, του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, ενώ προέβλεπε προοπτικά την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα. Για την επίτευξη της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης καταρτίστηκε το περιβόητο «Σύμφωνο Σταθερότητας» και ακολούθησε η συμφωνία της Λισαβόνας.
Το Μάαστριχτ απαγόρευσε οποιονδήποτε περιορισμό στην κίνηση του κεφαλαίου και υιοθέτησε την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό.

Από το '92 έως τα σήμερα, τροποποιημένη και συμπληρωμένη από ενδιάμεσες συνθήκες, είναι πανταχού παρούσα σε κάθε πτυχή της ζωής του εργαζομένου.
Τα αποτελέσματά της, κωδικοποιημένα, ήταν η συσσώρευση πλούτου σε λιγότερα χέρια, η παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η εξάπλωση της φτώχειας.

Στο όνομα του να «πιάσουμε τα κριτήρια του Μάαστριχτ», ο ελληνικός λαός καταδικάστηκε ερήμην σε διαρκή λιτότητα και τα λαϊκά εισοδήματα καθηλώθηκαν σε επίπεδα εξευτελιστικά.
Από το 0%+0%=14% του Κ. Μητσοτάκη τότε, στα 0%+0%=0% ευρώ αύξηση στα μεροκάματα –κάθε πέρσι και καλύτερα.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας έδωσε τη δυνατότητα στους εργοδότες και στις κυβερνήσεις των κρατών - μελών να προωθήσουν δέσμη σκληρών αντεργατικών μέτρων για τη μείωση του «κόστους εργασίας» και την επίτευξη «ανταγωνιστικότητας» για την οικονομία της ΕΕ:
Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, ξεκίνησε με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, τους οποίους διατήρησε σε ισχύ το ΠΑΣΟΚ, συνέχισε ο Συριζα με αντιασφαλιστική λαίλαπα και σωρεία άλλων νομοθετημάτων και “επικαιροποιεί” καθημερινά η σημερινή κυβέρνηση ΝΔ-Κυρ.Μητσοτάκη. Παράλληλα, η φορολογική αφαίμαξη σε βάρος των εργαζομένων γιγαντώθηκε. Οι κρατικές δαπάνες για τη δημόσια Υγεία και Παιδεία συρρικνώθηκαν σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα.

Το Μάαστριχτ αποτέλεσε το «ορμητήριο» του συνόλου των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας, όπως η Ενέργεια και οι Τηλεπικοινωνίες, απορρέουν από τις πρόνοιές της. Αλλά και οι αναδιαρθρώσεις σε κρίσιμους τομείς όπως η Υγεία - Πρόνοια και η Παιδεία. Το χτύπημα που δέχτηκε και στη χώρα μας ο δημόσιος, δωρεάν χαρακτήρας της Παιδείας, με την προσπάθεια να παραδοθεί έρμαιο στις κερδοσκοπικές ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου και να υποταχθεί στις δικές του ανάγκες, έλκει την καταγωγή του από το Μάαστριχτ.

Και, φυσικά, μια τέτοια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική είχε ανάγκη τη διόγκωση των μηχανισμών αυταρχισμού και καταστολής, το μένος των οποίων έχει βιώσει καλά το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας μας.
Το 1997 στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, με την οποία τροποποιήθηκε επί το αντιδραστικότερο αυτή του Μάαστριχτ, ενσωματώθηκε η συμφωνία Σένγκεν, μια συμφωνία ράπισμα σε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες.

Βαρύ το τίμημα της ενσωμάτωσης στην ΕΕ
<|  ένας προφήτης …μα τι προφήτης!  |>

Σε ομιλία της στη Βουλή με θέμα «Η πορεία της Ελλάδας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης», τον Οκτώβρη του 2003, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα είχε κάνει ορισμένα καίρια σχόλια:

Για τα περί ενιαίας πολιτικής της ΕΕ, που ήταν διακήρυξη - βάση και του Μάαστριχτ:
«Ενιαία πολιτική στην ΕΕ δεν πρόκειται να υπάρξει, διότι η ΕΕ είναι σύμφυτη με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ενιαία ΕΕ θα είναι όσον αφορά στην επίθεση σε βάρος των λαών. Ενιαία μπορεί να γίνει η Ευρώπη - δεν έχει γίνει - όσον αφορά στη συντονισμένη δράση των λαϊκών κινημάτων. Αλλά ενιαία Ευρώπη που συμφέρει όλους και βοηθάει όλους δεν μπορεί να γίνει. Και όταν λέω "Ευρώπη" εννοώ την ΕΕ». «(...) η όποια μετεξέλιξη της Ευρώπης προσθέτει νέες απειλές στην υπόθεση της ειρήνης και στο δικαίωμα του κάθε λαού, ανεξαρτήτως της διεθνοποίησης, να επιλέγει το δικό του δρόμο οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης».

Για το ποιος ωφελήθηκε από την ενσωμάτωση στην ΕΕ:

«Θέσατε το ζήτημα της ενσωμάτωσης όσον αφορά στην Ελλάδα. Κατ' αρχήν η Ελλάδα βρίσκεται σε πορεία ενσωμάτωσης με την ΕΕ προ πολλού. Εμείς δεχόμαστε ότι η Ελλάδα αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. (...). Αναπτύχθηκε η Ελλάδα. Είχε τίμημα αντιλαϊκό αυτή η ανάπτυξη; Είχε! Αν πάρουμε τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού - μιλάμε για μείωση με όρους αρνητικούς για την αγροτιά - αυτή άρχισε να συμβαίνει όχι την τελευταία δεκαετία, αλλά πιο πριν. Η δημιουργία "πόλεων τεράτων" δεν είναι άσχετη με την κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα και τα ταξικά συμφέροντα στην Ελλάδα, αλλά είναι πολύ σχετική με τα κοινά ταξικά συμφέροντα της Ελλάδας και της ΕΕ. Η ανεργία δεν υπήρχε πριν; Τώρα υπάρχει και εμφανίζεται ως διαρθρωτικό πρόβλημα;

Για να δούμε και τα άλλα τιμήματα που δε φαίνονται. Η ανάπτυξη, για παράδειγμα, των βιομηχανικών κλάδων είναι ισόμετρη στην Ελλάδα, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει η εγχώρια παραγωγική βάση; Εάν υπήρχαν τέτοια προβλήματα παλιότερα, τώρα έχουν οξυνθεί. Πού αναπτύσσεται η Ελλάδα; Μεταφορές, Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, Δίκτυα.

Δηλαδή, για να δούμε: Έχουμε καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας σε περίοδο που το ΑΕΠ έχει μεγάλους ρυθμούς σε σχέση με το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο; Εχουμε…
Η ανεργία δε σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων της Ελλάδας; Δεν είναι καταστροφή παραγωγικής δύναμης; Είναι ανάπτυξη; Η μερική απασχόληση δεν είναι απαξίωση; Η ετεροαπασχόληση και ο ευτελισμός των πτυχίων και της μόρφωσης σε σχέση με αυτό που απασχολείσαι - χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχουν δουλιές ντροπής, αλλά μιλώ για την αξιοποίηση των επιστημονικών γνώσεων - δεν είναι πρόβλημα; Η έρευνα πού γίνεται σήμερα στην Ελλάδα; Γίνεται η γενική βασική έρευνα σε τομείς που ωφελούν τον άνθρωπο ή γίνεται σε τομείς που ωφελούν την κερδοφορία;

Επομένως, η ανάπτυξη έχει ταξικό χαρακτήρα και συνεπάγεται - πέρα από τους όποιους εκσυγχρονισμούς που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε και χωρίς αυτές τις επιλογές - και καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων και παραγωγικών δυνάμεων της χώρας».

Δημ. Κουτσούμπας
Δε γίνεται φιλολαϊκή η Συνθήκη του Μάαστριχτ

Μέλος τότε - Οχτώβρης 1996 του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο σημερινός γραμματέας του Κόμματος σε συνέντευξή του στον "902 FM", μεταξύ άλλων τόνισε για το Μάαστριχτ και τη Διακυβερνητική στο Δουβλίνο:

Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τους πανηγυρισμούς του κ. Σημίτη.

"Από όσα παρακολούθησα στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, δε μου φάνηκε και ιδιαίτερα πανηγυρίζων ο κ. Σημίτης. Τα όσα πανηγυρικά είπε είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, για να κρύψει ότι κάποιες ενέργειες έγιναν περισσότερο, για να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό, για να νιώσει ότι κάτι πρόσφεραν, κάτι έκαναν εκεί που πήγαν. Για παράδειγμα, το θέμα που έθεσε για τα σύνορα, για να υπάρξει μια διατύπωση στο εισαγωγικό κείμενο, που θα συζητηθεί την επόμενη φορά σε άλλη σύνοδο, για το ότι η ΕΕ θα πρέπει να προστατεύει τα σύνορα των χωρών - μελών της. Ακόμα και στην περίπτωση που το κάνει αποδεκτό αυτό η ΕΕ, στην πραγματικότητα δε θα σημαίνει τίποτε ουσιαστικό. Γενικές διακηρύξεις, διατυπώσεις, ανακοινώσεις σε άρθρα, σε κοινές συμφωνίες υπάρχουν ουκ ολίγα όλο το προηγούμενο διάστημα. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν πάντα αρνητικό για τη χώρα μας. Όταν προέκυπτε το πρόβλημα δε σήμαιναν απολύτως τίποτα οι διατυπώσεις. Δε μου φάνηκε και τόσο αισιόδοξος για το αποτέλεσμα αυτής της - ας την πούμε έτσι - πρωτοβουλίας του.

Δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν πρόκειται, ούτε μπορεί, να γίνει φιλολαϊκή σε καμία περίπτωση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι από το φτιάξιμό της μέχρι την υλοποίηση της στην πράξη αντιδραστική, αντιλαϊκή.
Η νέα συνθήκη, η οποία θα προκύψει, γίνεται επειδή υπήρχε άρθρο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και όριζε ότι το '96 πρέπει να αναθεωρηθεί η συνθήκη. Το πρόβλημα, όμως, αυτής της αναθεώρησης είναι ότι θα είναι σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Το έχουμε πει επανειλημμένα, προειδοποιούμε ξανά τον ελληνικό λαό να βρίσκεται σε ετοιμότητα για τα δεσμά που πάνε να επιβάλουν στη χώρα μας, σε όλους τους τομείς και στον οικονομικό τομέα και στον πολιτικό τομέα και στον τομέα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

Στον οικονομικό τομέα βλέπουμε ήδη την πορεία με τα προγράμματα "σύγκλισης" και τα νέα μέτρα που παίρνονται με μακροχρόνια πολιτική λιτότητας, με μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων. Με την περικοπή των κοινωνικών δαπανών σε όλους τους κρίσιμους τομείς για το λαό, την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, το ασφαλιστικό, την κατάργηση κατακτημένων δικαιωμάτων σε εργασιακούς χώρους, την επιλογή της ΕΕ, να φτάσει η αγροτιά στο 7% στην Ελλάδα από το 25% που είναι. Το γεγονός ότι θέλουν μείωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κατά 40% στην Ελλάδα και μια σειρά άλλα μέτρα δείχνουν ότι αυτή η Συνθήκη που υπάρχει, αλλά και αυτή που ετοιμάζεται να αναθεωρηθεί προς το χειρότερο, είναι μεγάλη πληγή για τον ελληνικό λαό και για τη χώρα.
Για παράδειγμα αυτό που λένε "πολιτική ενοποίηση" προωθείται με την κατάργηση του "βέτο", με την κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας, με την κατάργηση μιας σειράς άλλων, έστω δημοκρατικοφανών μέτρων. Ετσι η Ελλάδα τελικά γίνεται νομαρχία της Ευρώπης.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα είναι ο νομάρχης, ο περιφερειάρχης της ΕΕ στην ίδια του τη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει με την εξωτερική πολιτική και άμυνα, σε μια νευραλγική περιοχή με ανοιχτές πληγές στα Βαλκάνια, με προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με ανοιχτό το πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας με ανοιχτά προβλήματα στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, τη Β. Αφρική. Δυστυχώς αυτά προωθούνται σε ακόμα χειρότερη κατεύθυνση για τα συμφέροντα του λαού, για τα συμφέροντα της χώρας μας.

Να εκφραστεί ο ελληνικός λαός

Το ΚΚΕ έχει κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Αυτή την περίοδο επαναφέρει με οξύτητα τα εξής δύο προβλήματα: Οτι η υπόθεση της αναθεώρησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η υπόθεση της Διακυβερνητικής, πρέπει να γίνει υπόθεση που θα παλεύουν τα λαϊκά κινήματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και της χώρας μας. Χρειάζεται ένταση της πάλης, ανάπτυξη της ταξικής πάλης ενάντια στις κατευθύνσεις της "Λευκής Βίβλου" ενάντια στα προγράμματα "σύγκλισης", που εφαρμόζουν οι διάφορες χώρες και η χώρα μας, ενάντια στα ζητήματα του πολέμου που είναι επί θύραις σε μια σειρά χώρες εδώ στη λεκάνη της Μεσογείου.

Εμείς λέμε ότι χρειάζεται παραπέρα ένταση της πάλης και του συντονισμού των λαϊκών κινημάτων όλης της Ευρώπης. Ο ελληνικός λαός δεν είναι μόνος του, οι αγωνιστές στη χώρα μας, οι ριζοσπάστες, αυτοί που θέλουν ανατροπή αυτού του οικοδομήματος της ΕΕ δεν είναι καθόλου μόνοι τους. Είναι μαζί με τους λαούς και τα λαϊκά κινήματα όλων των χωρών της Ευρώπης, όλων των χωρών της περιοχής αυτής που ζούμε, όλων των ανθρώπων του πλανήτη μας. Πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση που θα υποβοηθήσει την ανάπτυξη των αγώνων και της πάλης μπορεί να αποτελέσει αυτή την περίοδο η αναγκαιότητα πλήρους ενημέρωσης του ελληνικού λαού, αλλά και άλλων λαών της ΕΕ της κάθε χώρας ξεχωριστά, μέσα από τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος, έτσι ώστε να μπορέσει να εκφραστεί ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί, συνολικά ενάντια στη συνθήκη αυτή και την επικείμενη σε αντιδραστική κατεύθυνση αναθεώρησή της.

Νομίζουμε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις, υπάρχουν οι δυνατότητες, να αναπτυχθεί ένα τέτοιο πλατύ μαζικό κίνημα. Αυτό δεν είναι θέμα μόνο των κομμουνιστών, δεν είναι θέμα μόνο των ριζοσπαστών. Είναι υπόθεση των διανοουμένων, των ανθρώπων της τέχνης, των ανέργων, των γυναικών, των ΕΒΕ της αγροτιάς, των ανθρώπων που βλέπουν και ζουν στο πετσί τους την αντιδραστική πορεία αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Θα πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από τις επιτροπές πρωτοβουλίας που υπάρχουν για δημοψήφισμα ενάντια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και να απαιτήσουν από την ελληνική κυβέρνηση να ακούσει και να πάρει τη γνώμη του ελληνικού λαού εδώ και τώρα".

Μάης 2021
“40 χρόνια στα δεσμά της ΕΕ”: Ώρα για εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τον ελληνικό λαό
Άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ προς το ηλεκτρονικό περιοδικό της Βουλής των Ελλήνων «Επί του... Περιστυλίου!»

Οι 4 δεκαετίες που συμπληρώνονται φέτος από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ αποτελούν ένα ικανό χρονικό διάστημα για να έχουμε μια ασφαλή εκτίμηση για το ποιος τελικά κέρδισε και ποιος έχασε από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, να δούμε ποιες προβλέψεις επαληθεύτηκαν, ποιος έλεγε αλήθειες και ποιος έτρεφε αυταπάτες, κυρίως όμως να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα και για το σήμερα και για το αύριο.

1. Η ένταξη της χώρας στην ΕΕ δεν υπαγορεύτηκε από τα συμφέροντα του λαού της, αλλά από τα συμφέροντα της αστικής τάξης της. Για να εξυπηρετηθούν οι δικοί της στόχοι μεθοδεύτηκε η ένταξη σε αυτήν τη διακρατική συμμαχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ο λαός δεν ρωτήθηκε ποτέ. Ερήμην του οι αστικές κυβερνήσεις υπέγραψαν όλες τις συμφωνίες ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στην ΕΕ και αργότερα στην ΟΝΕ (Ευρωζώνη).
Συνειδητά η αστική τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι παραχώρησαν μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, προκειμένου να κατοχυρώσουν την εξουσία τους, να ενισχύσουν τους μηχανισμούς και τα μέσα για την πιο αποδοτική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη επεδίωκε, επίσης, με αυτήν την επιλογή να ισχυροποιήσει τη θέση της στον διεθνή ανταγωνισμό, διεκδικώντας μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία της εκμετάλλευσης των λαών της Ευρώπης, άλλων λαών.

2. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα, 40 χρόνια μετά, ελάχιστα μιλούν για εκείνες τις κάλπικες υποσχέσεις και τα συνθήματα περί «κοσμογονίας», που συνόδευσαν τα πρώτα χρόνια της ένταξης.
Μόνο θυμηδία προκαλούν σήμερα τα αλήστου μνήμης συνθήματα για «σύγκλιση», αν αναλογιστεί κανείς, ότι ο λαός μας βίωσε στην πράξη ότι είναι στο DNA κάθε συμμαχίας του κεφαλαίου η όλο και πιο βαθιά ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη - μέλη, η ταξική ανισότητα ανάμεσα στα μονοπώλια από τη μια και την εργατική τάξη, το λαό από την άλλη.
Στην πορεία των χρόνων, όσο αποκαλύπτονταν τα έωλα συνθήματα περί «ευημερίας», «ασφάλειας», «οικογενειακής αλληλεγγύης», τόσο μετατρέπονταν σε αυτά του «μικρότερου κακού», των «ελάχιστων δικαιωμάτων», της καλλιέργειας φόβων, ανασφάλειας, εκβιαστικών διλημμάτων.

3. Όχι μόνο δεν «έφαγε ο ελληνικός λαός με χρυσά κουτάλια», όπως υπόσχονταν τα άλλα κόμματα, αλλά γνώρισε κυρίως επιδείνωση σε όλους τους δείκτες της ζωής και των δικαιωμάτων του.
Πολύ περισσότερο μάλιστα αν υπολογίσει κανείς σήμερα τις ανεκπλήρωτες ανάγκες του στη μόνιμη - σταθερή δουλειά, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Παιδεία, παντού, συγκριτικά με την τεράστια αύξηση των παραγωγικών, επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων της εποχής μας.

4. Η ΕΕ αποδείχθηκε τελικά αντίπαλος του ελληνικού, όπως και των άλλων λαών. Και έχουν τεράστιες, βαριές ευθύνες τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα κόμματα - συμπληρώματά τους, που προώθησαν και ταυτόχρονα επιχείρησαν να εξωραΐσουν τη στρατηγική της ΕΕ. Μέσα από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και μηχανισμούς, απογείωσαν την επίθεση στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μέσα από ευρωπαϊκούς Κανονισμούς και Οδηγίες, υλοποιώντας τις απαιτήσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, εφαρμόστηκαν σαρωτικές ανατροπές σε εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, καταργώντας το οκτάωρο, την Κοινωνική Ασφάλιση, τις ΣΣΕ, την κυριακάτικη αργία, προωθώντας την εργασιακή γαλέρα με ελαστική εργασία, την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, την ανακύκλωση της ανεργίας και τόσα άλλα.

Οι αυτοαπασχολούμενοι μικροεπιχειρηματίες, που δέχτηκαν κι αυτοί - όλα αυτά τα χρόνια - μεγάλα χτυπήματα από την ΕΕ, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις, καταγράφουν λουκέτα, συσσωρευμένα χρέη και υποχρεώσεις, την ώρα που οι μεγάλοι όμιλοι τους εκτοπίζουν και μάλιστα πριμοδοτούνται κι από πάνω με «ζεστό» χρήμα.

5. Με την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) τα μονοπώλια απέκτησαν τη δυνατότητα να συμπιέζουν χωρίς όριο τις τιμές αγοράς των αγροτικών προϊόντων, επιτείνοντας την καταλήστευση του βιοπαλαιστή αγρότη, που αδυνατεί να ανταποκριθεί στο τεράστιο κόστος παραγωγής και στα χρέη.

6. Το ξέσπασμα της πανδημίας αποκάλυψε τη γύμνια του εμπορευματοποιημένου - επιχειρηματικού δημόσιου τομέα «της μίας νόσου», με τον ιδιωτικό τομέα να θησαυρίζει και εν μέσω πανδημίας.
Η Υγεία - εμπόρευμα με βάση την ατομική ευθύνη, η απαλλαγή της εργοδοσίας από κάθε ευθύνη λήψης μέτρων, έχει οδηγήσει στο αδιέξοδο των αλλεπάλληλων lockdown, στο χάος με καθυστερήσεις στον εμβολιασμό, που με κριτήριο τα κέρδη τους λυμαίνονται οι φαρμακοβιομηχανίες.

7. Σε όλα αυτά τα 40 χρόνια στην ΕΕ εντάθηκαν καταστολή, αυταρχισμός, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, στη διαδήλωση, στη συνδικαλιστική δράση, γιγαντώθηκαν το ευρωφακέλωμα, ο χαφιεδισμός, η συλλογή, επεξεργασία και εμπορία δεδομένων σε βάρος των λαών, για τα κέρδη των ομίλων.

Η όλο και μεγαλύτερη προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στην καπιταλιστική αγορά, με κριτήριο το κέρδος, έχει ως αποτέλεσμα την ακριβοπληρωμένη αμάθεια στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης των παιδιών μας, τις τραγικές ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, σε υποδομές, που σπεύδουν οι ιδιώτες από αυτά να επωφεληθούν, με την εργατική - λαϊκή οικογένεια να πληρώνει αδρά.

Η παντελής έλλειψη αντισεισμικών, αντιπλημμυρικών έργων, αντιπυρικής προστασίας, υποδομών στη χώρα μας, έχει κι αυτή τη σφραγίδα της ΕΕ, υπαγορεύεται από το κριτήριο του αδηφάγου κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων και έχει οδηγήσει σε μεγάλες τραγωδίες μετά από κάθε φυσική καταστροφή.

8. Ο πακτωλός των δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, που δίνεται στο όνομα του ξεπεράσματος της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που επιτάχυνε η πανδημία, στην πράξη σημαίνει χρηματοδότηση - μαμούθ στο κεφάλαιο και νέο φόρτωμα των βαρών στο λαό.
Το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης που το συνοδεύει, αποτελεί στην ουσία ένα 5ο «super μνημόνιο». Οι «πράσινες» και ψηφιακές επενδύσεις, που σχεδιάζονται με βάση την ευρωενωσιακή στρατηγική, σηματοδοτούν για το λαό «τσουνάμι» νέων προαπαιτούμενων αντεργατικών μέτρων, μαζί με πανάκριβα «πράσινα» και ψηφιακά προϊόντα και υπηρεσίες, επιβολή νέων πράσινων φόρων κ.ά.

Στο έδαφος αυτό, ο ανταγωνισμός της ΕΕ και των ισχυρών κρατών της, ιδίως της Γερμανίας, της Γαλλίας με άλλα επίσης ισχυρά καπιταλιστικά κράτη σήμερα, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, εκτοξεύουν την επιθετικότητα και στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

8. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ σε Ουκρανία, Συρία, Λιβύη και άλλες χώρες, αιματοκύλισαν τους λαούς, γιγάντωσαν την προσφυγιά, την οποία με απάνθρωπες κατευθύνσεις διαχειρίζονται η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της.
Στο έδαφος αυτών των επεμβάσεων και ανταγωνισμών, οξύνεται η επιθετικότητα της Τουρκίας, που ενθαρρύνεται τόσο από το ΝΑΤΟ όσο και από την ΕΕ.
Η ελληνική άρχουσα τάξη, επιδιώκοντας τη γεωστρατηγική αναβάθμισή της, εμπλέκεται επίσης όλο και πιο βαθιά στους επικίνδυνους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Εχει πλέον καταρρεύσει ο μύθος της δήθεν προστασίας των «συμμάχων» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που αντιμετωπίζοντας την Τουρκία ως στρατηγικό εταίρο για τα δικά τους συμφέροντα, προωθούν την επικίνδυνη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και μεθοδεύουν οδυνηρούς για το λαό συμβιβασμούς στα κυριαρχικά δικαιώματα.

9. Ο λαός μας μπορεί σήμερα να κρίνει πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ όταν έλεγε ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όχι μόνο δεν είναι «απάνεμο λιμάνι», αλλά μόνο πηγή αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, ανασφάλειας, πηγή μόνιμων κινδύνων εμπλοκής σε πολεμικές αναμετρήσεις.

10. Η ΕΕ δεν είναι αιώνια. Ούτε βελτιώνεται, ούτε διορθώνεται με κάποιες προτάσεις και μεταρρυθμίσεις «εντός των τειχών». Είναι ανεπίστρεπτα αντιλαϊκή ένωση του κεφαλαίου. Οι έγκαιρες προειδοποιήσεις του ΚΚΕ, η μάχη που έδωσε και δίνει καθημερινά μέσα στο κίνημα, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, για την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της, το γκρέμισμα των αυταπατών από την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης του Μαάστριχτ, της ΟΝΕ, του ενιαίου νομίσματος, των μνημονίων της τελευταίας δεκαετίας, του κάλπικου - εκβιαστικού δημοψηφίσματος του 2015 έως και σήμερα, αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη.

Πραγματική διέξοδο για το λαό αποτελεί η οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματά του σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, η οικοδόμηση μιας μεγάλης συμμαχίας της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και των βιοπαλαιστών αγροτών, όλων των λαϊκών δυνάμεων του τόπου.
Σε αυτήν την προοπτική, με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία, με κοινωνικοποίηση του πλούτου, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και αμοιβαία επωφελείς πραγματικά ισότιμες σχέσεις με άλλα κράτη και σε φιλία και κοινή πάλη με τους άλλους λαούς, η αποδέσμευση από την ΕΕ μπορεί να αποβεί προς το συμφέρον του ελληνικού λαού, σηματοδοτώντας την απαλλαγή του από τα σημερινά δεσμά και αδιέξοδα.