"Στρατηγική της έντασης" - "Strage di Stato" | Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δολοφονικά δόντια του

Το πανό της φωτογραφίας γράφει: «τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά, αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη»

Σαν σήμερα πριν 52 χρόνια 12-Δεκ-1969
Η σφαγή στην Piazza Fontana: Μια βόμβα υψηλής ισχύος εκρήγνυται στην κεντρική αίθουσα της Banca nazionale dell’agricoltura (αγροτικής τράπεζας) του Μιλάνου, όπου ακριβώς απέξω στην Piazza Fontana, ήταν μαζεμένοι αγρότες και καλλιεργητές από την επαρχία. Το δάπεδο της τράπεζας διαλύεται, τινάζεται κυριολεκτικά στον αέρα και 17 άνθρωποι σκοτώνονται και πάνω από 90 τραυματίζονται λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά

Λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη, μια άλλη βόμβα βρέθηκε τυχαία στην Εμπορική Τράπεζα της Piazza della Scala (Μιλάνο και πάλι) ενώ τρεις άλλες εκρήξεις έλαβαν χώρα στη Ρώμη (η μία σε Τράπεζα και οι άλλες δύο, στο Altare della Patria και στην Piazza Venezia) χωρίς ευτυχώς νεκρούς αλλά με πολλούς τραυματίες και υλικές ζημιές.

◽ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος  Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συνεκτική αντίληψη γι αυτή τη στρατηγική
◽ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες.
◽ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη  στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
◽ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti -που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
◽ Λίγο πριν την Piazza Fontana –το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα  μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν  με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
◽ Στο 13^ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που -αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη   προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” – «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης  του ρόλου του στην αστική διαχείριση.

Η ιστορική φωτογραφία -μια από τις πολλές του Berlinguer με τον χριστιανοδημοκράτη Άλντο Μόρο (Aldo Moro), που δολοφονήθηκε (μια ακόμη προβοκάτσια) από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Ρώμη (9 Μαΐου 1978)

Σε κάθε περίπτωση μπαίνουν μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ερωτηματικά:
◽ Πως λειτούργησε πολιτικά μπροστά στα γεγονότα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν;
◽ Σαν «θύμα» των συνωμοσιών (που εμπόδιζαν την -πάση θυσία, είσοδό του στην κυβέρνηση;) ή βασικά σαν (συν)διαχειριστής πολύτιμων πληροφοριών που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν τέθηκαν ποτέ υπόψη του λαού, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως αντάλλαγμα όχι μόνο με τους ηγέτες της χριστινοδημοκρατίας (και των άλλων αστικών κομμάτων που το PCI θεωρούσε συνοδοιπόρους) αλλά και των μυστικών υπηρεσιών;
◽ Το δεύτερο, αποτελεί μια σοβαρή κατηγορία, που όμως έχει βάση γιατί, σίγουρα, ήξερε πολλά, αλλά προτίμησε να κάνει την πάπια -δεν υπήρξε πχ. ποτέ δημόσια καταγγελία έξω από εκείνη της «επίθεσης σκοτεινών κύκλων στους δημοκρατικούς θεσμούς».
◽ Η από την πλευρά του «μυστική διπλωματία» σε τι αποσκοπούσε; Τι εννοούσε (πχ.)ο χριστιανοδημοκράτης Paolo Emilio Taviani, όταν πολιτογράφησε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομοταγές κόμμα της τάξης);
◽ Σίγουρα η στάση του συνδέεται με τον (πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό) «ιστορικό συμβιβασμό», αλλά πόσο; (ακόμα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
◽ Γιατί αναπαρήγαγε την καραμέλα περί κινδύνου ενός εμφυλίου πολέμου;
◽ Επίσης, πως να πιστέψουμε πως δεν είχε διεισδύσει στους κόλπους των παρακρατικών (ή τουλάχιστον δεν είχε διασυνδέσεις) για να προβλέψει καταστάσεις και ενέργειες;

Στην Ιταλία, 15 χρόνια αργότερα -το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρνησης Craxi) με την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση να είναι ακόμα ζωντανή, το πολιτικό κλίμα αβέβαιο και ανερμάτιστο και ενώ «σκάει» η «μασονική» στοά P2, που προκαλεί παραιτήσεις υπουργών το Κομμουνιστικό Κόμμα (ευρωεκλογές του Ιουνίου) βγαίνει πρώτο, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης, λόγω της τακτικής του των συνεχών υποχωρήσεων.

Η αντίστροφη μέτρηση του PCI ολοκληρώνεται με το θάνατο του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμμα τυπικά διαλύθηκε το 1991, κατά τη διάρκεια του 20ού Συνέδριου, (με την «ιστορική» "svolta della Bolognina ") και μετά …PDS κ.λπ. [click |>εδώ] –βλ.

• |> Εξειδικευμένες αναλύσεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζοσπάστη για τον «ευρωκομμουνισμό» κλπ
• |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
• |> Περιοδικό Espresso
• |> Το πρόσφατο βιβλίο (έρευνα-ντοκουμέντα) του Aldo Giannuli “La strategia della tensione”
• |> PCI e Stragi – La politica del silenzio

 Η σφαγή στην Piazza Fontana ήταν μόνο η αρχή

Οι βόμβες στις 12-Δεκ-1969 προκαλούν σοκ και έκπληξη, ειδικά για την αγριότητα τους, αλλά θα ήταν λάθος να πούμε ότι αποτέλεσαν κεραυνό εν αιθρία.. Αποτέλεσαν την κορύφωση μιας κλιμάκωσης γνωστών και άγνωστων συμβάντων καθ ‘όλη τη διάρκεια του 1969 και αποτελούν μέρος ενός επεξεργασμένου στις λεπτομέρειες πολιτικού σχεδίου.

Η συγκεκριμένη βομβιστική ενέργεια γίνεται σε μια χώρα -κορωνίδα της αστικής δημοκρατίας (με συνταγματικά καθιερωμένη την απλή αναλογική) όπου, σε όλο το 1969, έγιναν 145 (!!) –ίσως και περισσότερες βομβιστικές επιθέσεις, μια δηλ. κάθε τρεις ημέρες (και λίγες λέμε)
Από αυτές τουλάχιστον 96, έχουν τη φασιστική σφραγίδα (στόχοι τα τοπικά γραφεία  του PCI και του PSIUP [κόμμα που αποσχίστηκε από τα «αριστερά» του PSI] αντιστασιακά μνημεία, αριστερές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, φοιτητικό κίνημα, ακόμη και συναγωγές) αν και οι περισσότεροι -γνωστοί / άγνωστοι δράστες (φυσικά…) δεν εντοπίστηκαν.

Οι άλλες είναι κατά το «επίσημο» κράτος «άγνωστης προέλευσης»  (όπως η σειρά των επιθέσεων σε τρένα στις 8-9 Αυγ), ή χρεώνονται στις ομάδες της άκρας αριστεράς και «αναρχικούς» (όπως οι βόμβες στις 25-Απρ στη Fiera και στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου ).

Στις 15 Νοέμβρη στη Monza ένας ανώτατος στρατιωτικός διοικητής, δηλώνει δημόσια -παρουσία εισαγγελέα: «Με δεδομένη την τρέχουσα κατάσταση της αναταραχής σε εργοστάσια και σχολεία, ο στρατός έχει ως αποστολή την προάσπιση των εσωτερικών συνόρων της χώρας – ο στρατός αποτελεί τώρα το μόνο προπύργιο ενάντια στη διατάραξη της τάξης και την αναρχία».

Τέσσερις μέρες μετά, κατά τη διάρκεια μια πανιταλικής γενικής απεργίας, η αστυνομία επιτίθεται με «αύρες» και θωρακισμένα στους εργαζόμενους στη Via Larga στο Μιλάνο και σκοτώνεται ένας αστυνομικός ο Antonio Annarumma (σσ |> αναφερόμαστε στο όνομα γιατί έγινε στην συνέχεια κάτι σαν οσιομάρτυρας, με τη φωτογραφία του αναρτημένη σε δημόσια κτήρια κλπ. ακόμα σήμερα γίνονται επίσημα και μη μνημόσυνα με ένα πάρκο που φέρει το όνομά του σαν «πράσινη διαδρομή αφιερωμένη στους ιταλούς – θύματα των Gulag» !!…). Ο πρόεδρος της δημοκρατίας «μιλάει στο λαό» και το μήνυμα αναπαράγεται επί 48 ώρες κάθε 5-10 λεπτά από το κρατικό ραδιόφωνο και την τηλεόραση, που καλεί στον κοινωνικό αυτοματισμό: «αυτό το ειδεχθές έγκλημα πρέπει να ξυπνήσει, όχι μόνο το κράτος και την κυβέρνηση, αλλά κυρίως τη συνείδηση των πολιτών, για να υπερασπιστούν το νόμο και την ελευθερία».

Η ειρωνεία της τύχης, είναι πως το άτυχο παλικάρι, σκοτώθηκε, όχι από διαδηλωτή, αλλά σε σύγκρουση ανάμεσα σε δύο οχήματα της ίδιας της αστυνομίας που έτρεχαν με ταχύτητα για να σπείρουν τον πανικό στους απεργούς…

Επομένως, δε θέλει πολύ για να ανακαλύψει κανείς το μακρύ χέρι της εξουσίας και της κρατικής -παρακρατικής καταστολής που είναι πάντα το ίδιο, δημιουργώντας μεθοδευμένα τις προϋποθέσεις και τις αφορμές που απαιτούνται για τη «στρατηγική της έντασης» που ωριμάζει σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο.

Αρχικά έγινε προσπάθεια να ρίξουν το φταίξιμο στους αναρχικούς (σσ |> Καμιά σχέση με τα δικά καλόπαιδα …εκείνο τον καιρό στην Ιταλία, ήταν ασήμαντες γραφικές ομαδούλες, πρακτικά χωρίς οργάνωση χωρίς ομάδες κρούσης κλπ. -αλλά πάντα ευάλωτοι σε διείσδυση προβοκατόρων, φασιστών από μυστικές υπηρεσίες κά)
Σαν παράδειγμα αναφέρουμε (γιατί αποκαλύφθηκε στην πορεία) την περίπτωση Mario Merlino, που επί 6 ολόκληρα χρόνια (1962-68) ήταν ενεργό στέλεχος όλων των δεξιών φασιστικών ομάδων της εποχής (Avanguardia Nazionale, Giovane Italia, Ordine Nuovo) και παρ’ όλ’ αυτά κατάφερε και «χώθηκε» στους αναρχικούς.

Όταν πια «εξαντλήθηκε» (ξεφτιλίστηκε στα μάτια του κόσμου) η (ψευτο)«αναρχική» πίστα (και καραμέλα), η έρευνα «επικεντρώθηκε» (φυσικά για τα μάτια του κόσμου και τελείως επιδερμικά) στην οργάνωση «Ordine Nuovo», όπου συμμετείχαν και εξέχοντα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών (ΣΣ |> «Νέα Τάξη», ομάδα κρούσης του -νόμιμου ιταλικού φασιστικού κόμματος του MSI, όταν πήρε τα ηνία ο Pino Rauti, που έμεινε στην ηγεσία πάνω από 40 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 2012).

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το 1987 (18 ολόκληρα χρόνια αργότερα!), το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε στο ότι υπάρχει έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για τους κατηγορούμενους της σφαγής και αυτό συνεχίστηκε πολύ ακόμη καιρό (απ’ ό,τι μας προκύπτει μέχρι το 2005), όπου η «ανεπάρκεια στοιχείων» (για 35 και πάνω χρόνια) επισημοποιήθηκε και οριστικοποιήθηκε, όταν στο μεταξύ είχαν συμβεί και σωρεία άλλων τέτοιων ενεργειών, μεταξύ αυτών …

2-Αυγ-1980, όταν μια βόμβα απίστευτης ισχύος εξερράγη στην κατάμεστη αίθουσα αναμονής 2ης θέσης του σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνια, διαλύοντας κυριολεκτικά τα πάντα από τη στέγη, μέχρι 30 μέτρα βάθος στα πολλαπλά υπόγεια, πλακώνοντας και ένα σταθμευμένο τρένο 85 νεκροί (που αυξήθηκαν στη συνέχεια) και πάνω από 200 τραυματίες.

Η εύρεση αποδεικτικών στοιχείων του Γενάρη 1981 (βαλίτσα με όπλα και εκρηκτικά στο τρένο Taranto-Milano), που φωτογράφιζε πρόσωπα και πράγματα δεν αξιοποιείται από την αστυνομία

(ενδεικτικά κατά χρονολογική σειρά)

• 25-Απρ-1969 βόμβα στο περίπτερο της FIAT στην έκθεση του Milano, χωρίς νεκρούς αλλά με 10άδες τραυματίες -αρκετοί σοβαρά, ενώ μια δεύτερη, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό προλαβαίνουν και την απενεργοποιούν.
• 8-9 Αυγ 1969: 8 βόμβες σε διάφορα τρένα -χωρίς νεκρούς μόνο τραυματίες
• 12-Δεκ 1969 …στην Piazza Fontana – Milano, στη Ρώμη κλπ (αναφερθήκαμε ήδη παραπάνω)
• 22-Ιουλ-1970 βόμβα σε τρένο κοντά στο σταθμό της Gioia Tauro, που εκτροχιάζεται προκαλώντας 6 νεκρούς και 60 τραυματίες
• 31-Μαΐ-1972, ένα 500ράκι (Fiat 500) γεμάτο εκρηκτικά, ανατινάζεται στην επαρχία της Gorizia, παρασύροντας στο θάνατο 3 και τραυματίζοντας 2 καραμπινιέρους, που προσπαθούσαν να παρέμβουν.
• 17-Μαΐ-1973 ο Gianfranco Bertoli πετάει χειροβομβίδα στο κεντρικά γραφεία (Questura) του Μιλάνου …4 νεκροί και 40 τραυματίες.
  <|ΣΣ |> ο Bertoli καταγράφηκε (φυσικά…) αμέσως σαν «αναρχικός» στην πραγματικότητα -σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ήταν πράκτορας και πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών και των καραμπινιέρων και είχε παρεισφρήσει τόσο σε οργανώσεις του ΚΚΙταλίας (PCI), όσο και σε άλλες αριστερές και «αριστερές».
• 28-Μαΐ-1974, κατά τη διάρκεια μιας εργατικής κινητοποίησης στην Piazza della Loggia της Brescia, εκρήγνυται βόμβα κρυμμένη σε καλάθι απορριμμάτων, σκοτώνοντας 8 και τραυματίζοντας πάνω από 100 διαδηλωτές.
• 4-Αυγ-1974 Βόμβα στο τρένο Italicus με πάνω από χίλια άτομα μόνο από «καλή τύχη» (το συγκεκριμένο βαγόνι βρισκόταν λόγω καθυστέρησης σε «ουδέτερο σημείο») προκαλεί 12 νεκρούς και 105 τραυματίες
• 2-Αυγ-1980 η βόμβα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Bologna, με τους 85 νεκρούς & πάνω 200 τραυματίες
• 23-Δεκ-1984 εκρήγνυται βόμβα στην υπερταχεία 904 (Rapido Napoli – Bologna) -«στην ώρα της» (όταν δηλ το τρένο βρισκόταν μέσα σε τούνελ μήκους 18,5km στα Απέννινα [Grande galleria dell’Appennino] τρέχοντας με πάνω από 120 Km/h): τραγικός απολογισμός 17 νεκροί και πάνω από 265 τραυματίες

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

 

 

 

Η «στρατηγική της έντασης» συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που το ΚΚΙ (PCI) έλεγε ανοιχτά (μετατρέποντάς το στη συνέχεια και σε τακτικοστρατηγικό στόχο του) ότι «για να βγούμε από την πολιτική απομόνωση, είναι απαραίτητη η σύγκλιση  των τριών συστατικών πλειοψηφικών ρευμάτων | μερών  της πολιτικο-πολιτισμικής (sic!!) ιταλικής πραγματικότητας, δηλ. του καθολικισμού (σσ |> Χριστιανοδημοκράτες), του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού (σσ |> εννοεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα [PSI] ήδη τελείως αστικοποιημένο, πιο δεξιό και από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία της εποχής, που «μεγαλούργησε αργότερα -το 1983 και στην πρωθυπουργία)»
Εν ολίγοις, το κομμουνιστικό κόμμα – στο δρόμο προς την πλήρη υποταγή στους αστούς, έπρεπε να ρίξει ακόμη περισσότερο τους τόνους και τις διεκδικήσεις, αναζητώντας συμβιβασμούς που θα αναδείκνυαν τον «εθνικολαϊκό» του χαρακτήρα.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» τον γνωστό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκινήσει, από τότε -από το 1969 πριν καν «αναγγελθεί» επίσημα.

Ο πρώτος απολογισμός: 13 νεκροί 90 τραυματίες

Όταν «τότε» τη μακρινή  11^η Σεπτέμβρη 1973 το ταξικό κίνημα (στο οποίο και ο υποφαινόμενος είχε το προνόμιο και την τιμή να παίρνει μέρος) βρισκόταν στους δρόμους με το σύνθημα «Enrico Berlinuer, ci insegnano da Cile che il compromesso storico si fa con il fucile» (Enrico Berlinuer η Χιλή μας διδάσκει πως το compromesso storico –ο «ιστορικός συμβιβασμός» γίνεται με τα όπλα!) και τραγουδώντας εν χορώ:
Bandiera nera la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo della galera | Bandiera nera la vogliamo; No!
Bandiera bianca la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo dell'ignoranza | Bandiera bianca la vogliamo; No!
Bandiera rosa la vogliamo; No! | Perchè l'è il simbolo di non so [nulla] cosa | Bandiera rosa la vogliamo; No!
Bandiera rossa la vogliamo; Si! | Perchè l'è il simbolo della riscossa | Bandiera rossa la vogliamo: Si!
Perchè l'è il simbolo della riscossa - Bandiera rossa la vogliamo: Si!

Θέλουμε μαύρη σημαία; Όχι! | Επειδή είν’ το σύμβολο της φυλακής | Θέλουμε σημαία μαύρη; Όχι!
Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι! | Γιατί είναι το σύμβολο της άγνοιας | Θέλουμε λευκή σημαία; Όχι!
Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι! | Επειδή το σύμβολο είναι δεν ξέρω (τίποτα) τι | Θέλουμε τη ροζ σημαία; Όχι!

Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι! | Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | Θέλουμε κόκκινη σημαία; Ναι!
Επειδή το σύμβολο είναι της εξέγερσης! | της επανάστασης! Θέλουμε την κόκκινη σημαία; Ναι!

Ντά­ριο Φο: «Ο τυ­χαί­ος θά­να­τος ενός αναρ­χι­κού»

Όπως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω αρ­χι­κά -ει­δι­κά μετά την Piazza Fontana, έγινε προ­σπά­θεια να στο­χο­ποι­ή­σουν τους αναρ­χι­κούς -για τους συ­γκε­κρι­μέ­νους λό­γους που ανα­φέ­ρα­με, αλλά και για να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν την κοινή γνώμη από τους πραγ­μα­τι­κά -πο­λι­τι­κά, υπεύ­θυ­νους:

Ήταν 15-Δεκ-1969, λίγο πριν τα με­σά­νυ­χτα όταν «αυ­το­κτό­νη­σαν» τον (αναρ­χι­κό) Giuseppe Pinelli, αφού κρα­τή­θη­κε (πα­ρά­νο­μα) και ανα­κρί­θη­κε για 3 μέρες, …«εθε­ά­θη να πέ­φτει από το πα­ρά­θυ­ρο του 4^ου ορό­φου της questura του Μι­λά­νου» (σσ. |> σαν τη δική μας ΓΑΔΑ). Τρεις αστυ­νο­μι­κοί ανέ­κρι­ναν τον Pinelli, ανά­με­σά τους ο κο­μι­σά­ριος Luigi Calabresi (σσ|> αρ­γό­τε­ρα -το 1972, δο­λο­φο­νή­θη­κε με δύο σφαί­ρες έξω από το σπίτι του, για να του κλεί­σουν το στόμα και σαν ηθι­κός αυ­τουρ­γός κα­τα­δι­κά­στη­κε ο δη­μο­σιο­γρά­φος -μέ­λος της ακρο­α­ρι­στε­ρής Lotta Continua, Adriano Sofri, μετά από μια επει­σο­δια­κή δίκη, 28 αρ­γό­τε­ρα, το 2000.

ℹ️  Από την ια­τρο­δι­κα­στι­κή εξέ­τα­ση απο­δεί­χτη­κε (αν και στη συ­νέ­χεια τα στοι­χεία «εξα­φα­νί­στη­καν») πως ο θά­να­τος του Pinelli δεν προ­ήλ­θε από την πτώση και την «αυ­το­κτο­νία» του, αλλά είχαν προη­γη­θεί με­λε­τη­μέ­να χτυ­πή­μα­τα κατά την ανά­κρι­ση. Βέ­βαια το όνομα του «κα­θα­ρί­στη­κε» γιατί απαλ­λά­χτη­κε σχε­δόν αμέ­σως, από όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες, αν και κα­νείς δεν προ­σά­χθη­κε ποτέ για τον «τυ­χαίο» θά­να­τό του.

Το 1970, ο Dario Fo, συλ­λαμ­βά­νο­ντας και ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα πα­ρα­πά­νω με τον μο­να­δι­κό του τρόπο, γρά­φει σκη­νο­θε­τεί και ανε­βά­ζει το έργο Morte accidentale di un anarchico (Ο τυ­χαί­ος θά­να­τος ενός αναρ­χι­κού), σε μια ανε­λέ­η­τη σά­τι­ρα της αστι­κής εξου­σί­ας: Ένας τρε­λός για δέ­σι­μο, ει­δι­κός στις μεταμ­φιέ­σεις, διεισ­δύ­ει στα γρα­φεία της κε­ντρι­κής Ασφά­λειας, με­ταμ­φιε­σμέ­νος σε ανώ­τα­το ανα­κρι­τή του Υπουρ­γεί­ου Δικαιοσύ­νης, για να δια­λευ­κά­νει την υπό­θε­ση της «αυτοκτονίας» ενός αναρ­χι­κού που «εκ­σφεν­δο­νί­στη­κε» από τα γρα­φεία της κε­ντρι­κής Ασφά­λειας κατά τη διάρ­κεια της ανάκρι­σης. Έχου­με τη γε­νι­κή ανα­τρο­πή: μπά­τσοι τρο­μο­κρα­τημέ­νοι, που γί­νο­νται έρ­μαια της εξυ­πνά­δας και φα­ντα­σί­ας του τρε­λού, πέ­φτουν σε όλες τις πα­γί­δες που τους στή­νει …αντιφάσεις …ψέ­μα­τα, μέχρι που με­τα­μορ­φώ­νο­νται σι­γά-σι­γά σε κάτι αξιο­θρή­νη­τα αν­θρω­πά­κια, που δέρ­νο­νται με­τα­ξύ τους, εκλι­πα­ρώ­ντας τον τρελό για έλεος. (σσ |> το έργο έχει ανέβη επανειλημμένα και σε δικές μας σκηνές, αλλά απο­νευ­ρω­μέ­νο κατά τη γνώμη μας από την ουσία, τόσο την ιστο­ρι­κή, όσο και αυτών που ο Ντά­ριο Φο ανα­δεί­κνυε στις λε­πτές απο­χρώ­σεις της -προ­φα­νώς απο­τε­λεί εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία, ση­μεία των καιρών...)

 

Το «μαύρο κουτί» της Γης …και τα μυαλά στα κάγγελα

Η είδηση:
Κάθε φορά που θα δημοσιεύεται μια νέα έρευνα ή tweets κλπ ΜΚΔ για το κλίμα, ένα γιγάντιο ατσάλινο κουτί στην Τασμανίας, θα τα καταγράφει όλα.
Με τους χοντρούς χαλύβδινους τοίχους, τις αποθήκες μπαταριών και τους ηλιακούς συλλέκτες, οι δημιουργοί του «Μαύρου Κουτιού της Γης» λένε πως «η δομή του κουτιού αυτού – στο μέγεθος ενός λεωφορείου – θα παραμένει άφθαρτη στην ίδια την κλιματική κρίση και προορίζεται να επιβιώσει περισσότερο από τους ανθρώπους».

Ουσιαστικά, οι δημιουργοί του ελπίζουν πως το μαύρο αυτό κουτί θα μπορεί να πει στους μελλοντικούς πολιτισμούς πώς η ανθρωπότητα δημιούργησε την κλιματική κρίση και πώς αποτύχαμε ή καταφέραμε να την αντιμετωπίσουμε. «Το κουτί θα λειτουργήσει ως ένα άφθαρτο και ανεξάρτητο βιβλίο της «υγείας» του πλανήτη μας» δήλωσε στο CNN ο Τζόναθαν Νίμπον, καλλιτέχνης και διευθυντής του Glue Society, που συμμετέχει στο έργο. «Και ελπίζουμε πως θα ζητήσει από τους ηγέτες να λογοδοτήσουν ενώ θα εμπνεύσει δράση και αντίδραση στον ευρύτερο πληθυσμό».

Κι ενώ η κατασκευή του κουτιού θα ολοκληρωθεί –λένε, αργότερα μέσα στο 2022, οι σκληροί δίσκοι έχουν αρχίσει ήδη να καταγράφουν ευρήματα και συνομιλίες που βασίζονται σε αλγόριθμους από τη διάσκεψη Κορυφής για το κλίμα COP26 στη Γλασκόβη της Σκωτίας, τον Νοέμβριο.

«Το Μαύρο Κουτί της Γης θα καταγράφει κάθε βήμα που κάνουμε προς αυτή την καταστροφή» γράφουν οι υπεύθυνοι του έργου, συμπεριλαμβανομένων ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Τασμανίας και μιας εταιρείες επικοινωνιών μάρκετινγκ Clemenger BBDO. «Εκατοντάδες σύνολα δεδομένων, μετρήσεις και αλληλεπιδράσεις που σχετίζονται με την υγεία του πλανήτη μας θα συλλέγονται συνεχώς και θα αποθηκεύονται με ασφάλεια για τις μελλοντικές γενιές».
Ο ατσάλινος αυτός μονόλιθος θα καταγράψει όλες τις συνομιλίες και τα τεχνουργήματα που σχετίζονται με το κλίμα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, συμπεριλαμβανομένων των μεταβολών της θερμοκρασίας της γης και της θάλασσας, της ποσότητας αεριών του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, του ανθρώπινου πληθυσμού, της κατανάλωσης ενέργειας, των στρατιωτικών δαπανών, των αλλαγών πολιτικής και ακόμη περισσότερα (κλπ. κλπ).

• «Πρώτα και κύρια, είναι ένα εργαλείο»
• Έχει σχεδιαστεί για να μας καταγράφει
• Οι εγγραφές έχουν ήδη ξεκινήσει
• Το χειρότερο έχει συμβεί. Και τώρα τι;
• Αποκάλυψη ΟΚ!, τι με ωφελεί τώρα;

Μόλις τεθεί σε λειτουργία το μαύρο κουτί η βιβλιοθήκη δεδομένων για το κλίμα θα γίνει προσβάσιμη μέσω μιας διαδικτυακής πλατφόρμας. Οι επισκέπτες θα μπορούν να συνδεθούν ασύρματα με το μαύρο κουτί

«Το πώς θα τελειώσει η ιστορία εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς» γράφουν οι δημιουργοί του.
Και άλλα «ωραία»
Όλα τα σφυριά του διεθνούς κεφαλαίου συντονισμένα
Η ατομική ευθύνη σε όλο της το μεγαλείο

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα tango …και να παίρνω αυτά που ο νους ας απαγορεύει

Η ημέρα του τάνγκο (αυτό που στα ελληνικά μεταφράζουμε λαθεμένα ταγκό, από τα γαλλικά που τονίζουν σχεδόν τα πάντα στη λήγουσα) el Día_del_Tango –Tango Day γιορτάζεται κάθε 11 Δεκεμβρίου και συμπίπτει με την ημερομηνία γέννησης του «μύθου» Carlos Gardel πριν 131 χρόνια (1890).
Η ημέρα καθορίστηκε με πρωτοβουλία του συνθέτη και καλλιτεχνικού παραγωγού, Ben Molar, με εξαιρετική αναφορά στο συνθέτη μαέστρο και βιρτουόζο του βιολιού Julio De Caro, το 1899.

Το tango αποτελεί δημοφιλές –κυρίως στα μέρη του, είδος πολύπλοκο που περιλαμβάνει χορό, μουσική, τραγούδι, αφήγηση, κίνηση, παντομίμα και δράμα

Δεν έχουμε φυσικά ούτε την πρόθεση, ούτε τα φόντα μέσα από αυτό το σημείωμα να κάνουμε ανάλυση για τον μυθικό αυτό είδος, για τον οποίο έχουν γραφεί χιλιάδες τόμοι, συγγράμματα, μελέτες και διατριβές σε όλες τις γλώσσες.
Θα σημειώσουμε όμως ότι στα καθ’ ημάς είναι απονευρωμένο από τις λαϊκές κοινωνικές αναφορές της ιστορίας γέννησής του, (λούμπεν προλεταριάτο) στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες, στο Rio De La Plata, στο λιμάνι στα μπαρ και στα πορνεία και λίγο νωρίτερα –γύρω στο 1880, στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης.
Μαστροποί και πόρνες, «Σουραμπάγια Τζόνι» αλλά και εργατική τάξη και μαζί μετανάστες (αργεντίνοι και ευρωπαίοι).

Το τάνγκο, σύμφωνα με τον Ερνέστο Σάμπατο – Tango, discusion y clave (θεωρείται μαζί με τον Xόρχε Λουίς Mπόρχες ο μεγαλύτερος Aργεντινός συγγραφέας), είναι προϊόν επιμειξίας μουσικών και χορών, που έφερναν οι μετανάστες από τις πατρίδες τους, με έντονο το ερωτικό στοιχείο.
Είναι το τραγούδι του μοναχικού άνδρα, του porteño («πορτένιο»=κάτοικος Buenos Aires), που εκφράζει την επιθυμία και τη νοσταλγία του για μία γυναίκα και σε πολλές περιπτώσεις το ανικανοποίητο: «Στη ζωή μου είχα γκόμενες και γκόμενες, μα ποτέ μου μια γυναίκα» λέει το δίστιχο ενός τραγουδιού τάνγκο.
Χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός, ποτέ χαρωπός: «Ο γερμανός πίνει μπίρα, μεθοκοπάει και χορεύει αφελώς, ο «πορτένιο» χορεύει ένα τάνγκο για να σκεφθεί την τύχη του, που δεν του φέρθηκε σωστά» -τύχη μπαμπέσα και σκληρή… λέει ο Sábato.
Μεγάλη ώθηση στο τάνγκο έδωσε το bandoneón (μπαντονεόν), που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του. Είναι ένα είδος ακορντεόν που –κατασκευαστικά, έφτασε από τη Γερμανία, με ήχο συναισθηματικό, βαθύ και δραματικό, που εκφράζει τέλεια τους καημούς του «πορτένιο» και ο βιρτουόζος συνθέτης Άστορ Πιατσόλα (1921-1992) το χρησιμοποίησε σαν εργαλείο που έκανε το μουσικό είδος γνωστό σε ένα κοινωνικά ευρύτερο κοινό.

Το πώς αυτό το «ευρύ» κοινό εισπράττει το τάγκο, μπορούμε να το αντιληφθούμε, τόσο από τις εικόνες κυριών με ολόσωμες τουαλέτες, που χορεύουν βαριεστημένα με κιριλέ καβαλιέρους σε δεξιώσεις εκπροσώπων, όσο –ίσως στην πλέον χυδαία μορφή του σε δικούς μας γάμους στα γνωστά «κτήματα», κάπου μεταξύ κλαρίνου και σπασίματος πιάτων, αντίληψη που ο Μίκης Θεοδωράκης είχε εκφράσει παραστατικά με το «βλαχοντίσκο και ρεμπετοτανγκό»

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά | άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου

Το «ιστορικό» κομμάτι της Χαρούλας κυκλοφόρησε το 1996 σε cd single (ήταν μάλιστα σε σχήμα καρδιάς), και εκτός από τους στίχους περιείχε –μαζί με ένα σύντομο ιστορικό …και οδηγίες εκμάθησης. Ένα χρόνο αργότερα συμπεριλήφθηκε στο «Ένα φιλί του κόσμου», με ζωντανές ηχογραφήσεις.
Ταξίδεψε σε πολλές χώρες μέσω συναυλιών της μεγάλης μας τραγουδίστριας, αλλά και στον κινηματογράφο.
Ακουγόταν στην ταινία του Richard Linklater (Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ -το τελευταίο μέρος της τριλογίας του) «Πριν τα Μεσάνυχτα» με πρωταγωνιστές τους Ίθαν Χοκ και Ζιλί Ντελπί, η οποία γυρίστηκε στην Ελλάδα 18 χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση σ την ταινία Before Sunrise | «Πριν το Ξημέρωμα».

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα tango
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι
Αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ
Στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια βραδιά
για ρομαντικές φιγούρες πάνω στην πίστα
Να παραμερίζουν όλοι από τη φωτιά
που θα στέλνει το κορμί μας στο πρίμα βίστα

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά
που θα κάνει άνω κάτω την λογική σου
θέλει τρέλα η ζωή μας και νοστιμιά
άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου

Μια γυναίκα ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
Να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρνω αυτά που ο νους ας απαγορεύει

Αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ | Στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει» -αυτό το σημείο «λογοκρίθηκε» από την εταιρία, καθώς ο αρχικός στίχος ήταν ... σόκινγκ –το χέρι βρισκόταν «χαμηλότερα».

El choclo – Το καλαμπόκι

Αυτό το μοτίβο του οποίου ο τίτλος αναφέρεται στο καλαμπόκι, που στη νότια Αμερική είναι γνωστό ως «choclo», είναι ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια τάνγκο μέρος της ιστορίας αυτού του είδους.
Η σύνθεση του “El choclo” αποδίδεται στον Ángel Villoldo και έκανε πρεμιέρα το 1903, αν και λέγεται ότι η μελωδία δημιουργήθηκε από τον Casimiro Alcorta πέντε χρόνια νωρίτερα, και έγινε μέγιστη επιτυχία από την Ορχήστρα Typica Los Reyes del Tango και –μεταξύ άλλων από την Tita Merello, Fuga y Misterio (Fuga =διαφυγή, τροπή, απόδραση) και μυστήριο

σσ |> Ο μεσαιωνικός (14ος αι.) μουσικός όρος φαίνεται να κατάγεται από τια γερμανικά, Fuge=ρωγμή, αρμός, κενό, αρμός) σαν σύνθεση μίμησης (caccia στα ιταλικά – chace γαλλική κλπ)

Αυτό το κομμάτι –σχετικά πιο σύγχρονο δε λείπει από τη λίστα των καλύτερων τάνγκο στην ιστορία, καθώς δημιουργήθηκε από τον σημαντικότερο συνθέτη τάνγκο στον κόσμο, τον Astor Piazzolla, ο οποίος ανέβασε σε νέα διάσταση την ποιότητα των ήχων αυτού του μουσικού είδους που αντανακλά μέρος του πολιτισμού της Αργεντινή αλλά και της Ουρουγουάης.

«Πήρε κεφάλι» –Por una cabeza

Το διάσημο tango είναι αναγνωρισμένο παγκοσμίως και έχει ξεπεράσει τους κύκλους γενιών και γενιών με την ερμηνεία διαφορετικών καλλιτεχνών, καθώς ο Carlos Gardel το συνέθεσε στη Νέα Υόρκη το 1935 σε στίχους του Alfredo Le Pera, συγκρίνοντας μια έκφραση ιπποδρομιών με την τύχη κάποιων ρομαντικών σχέσεων.

«Πάρε κεφάλι» | ακριβώς στη γραμμή τερματισμού | (ευγενές πουλάρι) κι όταν με κοιτάς φαίνεται να λες | «μην ξεχνάς αδερφέ» …στο χάος μιας μέρας, αυτή την ερωτική και χαμογελαστή γυναίκα | που σου ορκίζεται την παντοτινή αγάπη …| Τι έχει σημασία να χάσω τον εαυτό μου | Χίλιες φορές τέτοια ζωή | Το φλογερό στόμα | Θέλω να φιλήσω ξανά | …και να σβήσω τη θλίψη

Cumparsita

Ένα άλλο διάσημο τραγούδι που κηρύχθηκε άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας από τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (ΟΥΝΕΣΚΟ), είναι το Cumparsita, ένα τάνγκο προέλευσης Ουρουγουάης.

Αν ήξερες | αυτό ακόμα μέσα στην ψυχή μου | Κρατάω …| αυτή την αγάπη για σένα | αν ήξερες μόνο, ότι δεν σε ξέχασα ποτέ | Και εσύ ολούθε είσαι, της ζωής μου πια κομμάτι | κι εκείνα τα μάτια, που η χαρά μου ήταν τα ψάχνω γύρω μα να τα βρω δεν μπορώ … Πες μου, percanta, τι σου έκανα;
Αυτό το μουσικό κομμάτι που δημιούργησε ο συνθέτης Gerardo Matos, για να συνοδεύσει το καρναβάλι στο τέλος του 1915, αργότερα σε αραντιαζμέντο από τον Roberto Firpo. Ανακηρύχθηκε το 1988 ως πολιτιστικός ύμνος της Ουρουγουάης, που ερμήνευσαν από τον Carlos Gardel, μέχρι και τον Julio Iglesias.

El día que me quieras -η μέρα που μ’ αγάπησες

Ένα ακόμη τραγούδι του Carlos Gardel σε στίχους του Alfredo Le Pera, σε μουσική προσαρμογή του Terig Tucci (ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη στις 19-Μαρτ-1934).
Υπάρχουν πάνω από 200 εκδόσεις του «El día que me quiero», μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η έκδοση του μεξικάνου τραγουδιστή Luis Miguel.
Αυτό το μουσικό κομμάτι, ήταν επίσης το θέμα ομώνυμης ταινίας, σε σκηνοθεσία του John Reinhardt.

Bésame mucho – Φίλα με πολύ (συνεχώς)

Διάσημο και διεθνώς αναγνωρισμένο τάνγκο, το οποίο ξεχωρίζει για τον ρομαντισμό και την απαλότητά του, γραμμένο από τον μεξικανό πιανίστα και συνθέτη Consuelito Velázques. Φίλα με, φίλα με πολύ | Σαν να ήταν αυτή η νύχτα | η τελευταία φορά | … Φίλα με, φίλα με συνέχεια -φοβάμαι να σε έχω και να σε χάνω ξανά | Θέλω να κολλάω πάνω σου, να καθρεφτίζομαι στα μάτια σου | να σε βλέπω δίπλα μου | Σκέψου ότι ίσως αύριο θα είμαι ήδη μακριά | πολύ μακριά από σένα
Το Bésame mucho έχει εκτελεστεί από πολλούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένης της ταλαντούχου Cesaria Evoria ... και των Beatles!

Cambalache – Τα «ανομολόγητα» (Παζαρέματα)

Τάνγκο της Αργεντινής του 1934, που αντιστοιχεί στο λεγόμενη “Decade Infame” (10ετία της αθλιότητας) που ο Enrique Santos Discépolo καταγγέλλει με τους στίχους του και το συνέθεσε για την ταινία El alma del bandoneon (η αυγή του μπαντονεόν).
Το ότι ο κόσμος ήταν και θα είναι ένα σκουπίδι | ήδη το ξέρω… | στο πεντακόσια έξι | και στο δύο χιλιάδες το ίδιο! | ότι πάντα υπήρχαν κλέφτες μακιαβελιστές και ξεγελασμένοι, ευτυχισμένοι και πικραμένοι, άξιοι και φτιαχτοί …

Αλλά το ότι ο εικοστός αιώνας είναι μια απόδειξη ξεδιάντροπης κακίας πια δεν υπάρχει να το αρνηθεί.
Ζούμε ριγμένοι -καλά ανακατεμένοι σε ένα χυλό και στην ίδια λάσπη όλοι…
Σήμερα καταλήγει να είναι το ίδιο να σαι σωστός ή προδότης | ανίδεος, σοφός, κλέφτης, … γενναιόδωρος ή απατεώνας! Μαζί ο Mezcla’o με τον Toscanini, ο Scarface με τον Ναπολέοντα, ο Don Bosco με τα “Mignón”, Carnera και San Martín …όλοι στο ίδιο τσουβάλι – Παζάρι του εικοστού αιώνα
Εκτός από την 1^η εκτέλεση (του Gardel), μεταξύ πολλών αποτελεί ένα από τα αξιοσημείωτα τραγούδια του Julio Sosa.

A media luz – στο μισόφωτο

Αυτό το τραγούδι που παρουσιάστηκε στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης το 1925, γράφτηκε από τον Carlos César Lenzi και μελοποιήθηκε από τον Edgardo Donato.
Όλα στο ημίφως | Corrientes, τρία-τέσσερα-οκτώ! | 2^ος όροφος, ασανσέρ | ούτε θυρωρός ούτε γείτονες | Μέσα κοκτέιλ έρωτα | πιάνο, χαλί και τραπεζάκι | ένα τηλέφωνο απαντάει, ένα γραμμόφωνο που κλαίει | παλιά ταγκό της νιότης μου | πορσελάνινη κι η γάτα | για να μην κλάψει την αγάπη
Κι όλα στο μισόφωτο | στο μισόφωτο και οι δυο | στο μισόφωτο τα φιλιά…
Αποτελεί είναι ένα από τα πιο διάσημα τάγκο στην ιστορία και ένα από τα πιο τραγουδισμένα από διαφορετικούς καλλιτέχνες

Το θρυλικό Caminito

Caminito que el tiempo ha borrado,
que juntos un día nos viste pasar,
he venido por última vez,
he venido a contarte mi mal …

Μικρό μου μονοπάτι που ο χρόνος σε έσβησε | εσύ που μαζί μια μέρα σε διαβαίναμε | Ήρθα για τελευταία φορά | Να σου πω τον πόνο μου | Μικρό μονοπάτι που ήσουν τότε | ντυμένο με τριφύλλι και ανθισμένα καλάμια  | Μια σκιά θα γίνεις | Μια σκιά ίδια με μένα
Από τότε που έφυγες | Δε θέλω πια να ζω | …Φεύγω κι εγώ | Θα ακολουθήσω τα χνάρια όπου, | ευτυχισμένος τραγουδούσα την αγάπη μου
Μην του το πείτε, ότι ξανά και ξανά | τα δάκρυά μου πότισαν το χώμα του
Μικρό μονοπάτι καλυμμένο τώρα με γαϊδουράγκαθα | Το χέρι του χρόνου διέγραψε τα ίχνη μας …

Caminito amigo Caminito, adiós …
Juan de Dios Filiberto | σε στίχους Gabino Coria Peñaloza

"Μανούλες" ψευτιάς και παραπληροφόρησης τα αστικά ΜΜΕ για το 🇨🇺 νησί της επανάστασης

Είναι καιρός, που τρέχει «καρφίτσα» (κορυφαίες ειδήσεις το λένε…) από τα μεγάλα παγκόσμια ΜΜΕ (και μέσω ΜΚΔ) …elpais.com, europapress, bbc, chicagotribune κλπ. μαζί –σήμερα το θυμήθηκαν και ο ΣΚΑΙ, capital.gr, in.gr circogreco.gr κά. πάντα «σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων ACN» και πηγή τον συνήθη ύποπτο ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η «είδηση»: Οι υγειονομικές αρχές της Κούβας ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν το πρώτο κρούσμα της παραλλαγής Όμικρον του νέου κορονοϊού, διευκρινίζοντας πως το πρόσωπο που μολύνθηκε είχε ταξιδέψει στη Μοζαμβίκη, μετέδωσε αργά το βράδυ της Τετάρτης (σσ. 8 Δεκέμβρη) το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων ACN.
Το πρόσωπο αυτό, μέλος του υγειονομικού προσωπικού που κατοικεί στην επαρχία Πινάρ δελ Ρίο, επέστρεψε στη νήσο της Καραϊβικής την 27η Νοεμβρίου και διαγνώστηκε πως έχει μολυνθεί από τον SARS-CoV-2.

Παραθέτουμε το σχετικό δημοσίευμα ACN (σσ. το πρακτορείο ειδήσεων Agencia cubana de noticias -ANC, παλαιότερα Agencia de información nacional -AIN ιδρύθηκε το 1974 και δίνει πληροφορίες στα Ισπανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσικά κά παρέχοντας επίσης φωτογραφίες, ηχητικά και βίντεο, χάρη σε ένα δίκτυο ~150 δημοσιογράφων στην Αβάνα και σε όλες τις επαρχίες του νησιού της επανάστασης).

Τίτλος: Αναφορά για το πρώτο κρούσμα στην Κούβα με παραλλαγή omicron του COVID-19 -ACN Αβάνα -8 Δεκεμβρίου: Όπως έχει ενημερωθεί αναλυτικά ο πληθυσμός, από την εμφάνιση της παραλλαγής OMICRÓN του ιού SARS COv2, αυξήθηκαν τα μέτρα επιδημιολογικής επιτήρησης στη χώρα μας, στους διεθνείς ταξιδιώτες, με έμφαση σε αυτούς από χώρες που έχουν αναφέρει κρούσματα αυτής της παραλλαγής.

🔳 Στις 27 Νοεμβρίου, ένας ταξιδιώτης από τη Μοζαμβίκη, εργαζόμενος στον τομέα της υγείας, έφτασε στη χώρα ασυμπτωματικός, ταξιδεύοντας προς το Pinar del Río, την επαρχία όπου διαμένει.

🔳 Στις 28 Νοεμβρίου, παρουσίασε χαμηλό πυρετό και πονόλαιμο, πηγαίνοντας αμέσως στον χώρο της υγείας, πραγματοποιώντας εξέταση αντιγόνου που ήταν θετική και εισήλθε, σύμφωνα με το καθιερωμένο πρωτόκολλο, στο νοσοκομείο León Cuervo Rubio.

🔳 Την ίδια μέρα, πραγματοποιήθηκε RT-PCR, με αποτέλεσμα θετικό στον SARS CoV2 και το δείγμα στάλθηκε στο Instituto de Medicina Tropical Pedro Kourí (Ινστιτούτο Τροπικής Ιατρικής Κιουρί) για έλεγχο και αλληλούχιση (σσ. όρος της γενετικής και βιοχημείας, που αφορά τον προσδιορισμό της πρωτογενούς δομής ενός μη διακλαδισμένου βιοπολυμερούς και οδηγεί σε συμβολική γραμμική απεικόνιση).

Μετά από πέντε ημέρες εξέλιξης του ασθενούς στο νοσοκομείο, γίνεται εξελικτική PCR-RT, η οποία είναι αρνητική και εξέρχεται ασυμπτωματικός.

🔳 Σήμερα ολοκληρώθηκε επίσης η αλληλούχιση του θετικού δείγματος, επιβεβαιώνοντας την παραλλαγή OMICRON του SARS CoV2.
Ως αποτέλεσμα της επιδημιολογικής μελέτης, εντοπίστηκαν 16 εξωοικογενειακές και δύο ενδοοικογενειακές επαφές, οι οποίες είναι όχι μόνο ασυμπτωματικές αλλά και αρνητικές στην RT-PCR που πραγματοποιήθηκε.
ℹ️ Διατηρείται επιδημιολογική επιτήρηση στις επαφές, την κοινότητα με ενίσχυση των διεθνών μέτρων υγειονομικού ελέγχου.

ℹ️  Το ρεπορτάζ συνοδεύεται από τα παρακάτω βίντεο

και από σχετική ανάρτηση στο twitter

Γι αυτές τις ειδήσεις οι αστοί «μούγκα στη στρούγκα»

Είδηση 1^η: Ο Λάζο  καλεί να παλέψουμε ποιοτικά στα ιδρύματα υγείας. Αυτό συνάγεται από την επίσκεψη του προέδρου της Εθνικής Συνέλευσης Λαϊκής Εξουσίας (ANPP), στους χώρους ενός σύγχρονου Εργαστηρίου Ιολογίας και Μοριακής Βιολογίας και του νοσοκομείου Tamara Bunke. (σσ. Esteban Lazo Hernández -Εστεμπάν Λάσο Ερνάντες πρόεδρος Asamblea Nacional del Poder Popular -ANPP νομοθετικό κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Κούβας και το ανώτατο σώμα κρατικής εξουσίας- τα 605 μέλη του εκλέγονται από πολυμελείς εκλογικές περιφέρειες για 5ετή θητεία)

Είδηση 2^η: 9.343.711 Κουβανοί (σσ. 84,5% του πληθυσμού της χώρας) έχουν ολοκληρώσει το πλήρες πρόγραμμα εμβολιασμού κατά του Covid-19, με τα ανοσογόνα που έχουν αναπτυχθεί αποκλειστικά από τη χώρα μας, Soberana 02, Soberana Plus και Abdala

Είδηση 3^η: Εγκαινιάστηκε το νέο –μοναδικό στο είδος του, ιατρικό κέντρο Centro de Salud de Montaña στην επαρχία Cienfuegos

Είδηση 4^η: Αναγνωρίζεται ο κοινωνικός ρόλος  εργαστηρίου του Σαντιάγο. Η συνομοσπονδία Εργατών Κούβας - Central de Trabajadores de Cuba (CTC) βράβευσε το Laboratorio Farmacéutico Oriente (LBF) της κρατικής BioCubaFarma, σαν εθνικά διακεκριμένο καθεστώς, για το κοινωνικό και ιδεολογικό του έργο στην υπεράσπιση της Επανάστασης και του κουβανικού κοινωνικού συστήματος.

Είδηση 5^η: Περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά της Κούβας έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμα εμβολιασμού κατά του COVID-19
             και το κυριότερο …

Είδηση 6^η: COVID-19 | Κούβα: συνεχώς την τελευταία βδομάδα […] νέα κρούσματα - κανένας θάνατος το τελευταίο 65 νέα κρούσματα και κανένας θάνατος.