ΠΑΣΟΚ—ΝΔ—ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ… Ψηφίσανε το Μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός | η ζωή επιβεβαιώνει το ΚΚΕ

 

Ήταν 7 Φλεβάρη 1992 όταν υπογραφόταν η Συνθήκη, το αντιδραστικό περιεχόμενο της οποίας δικαίως την κατέστησε έκτοτε σε συνώνυμο της πιο σφοδρής επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου εναντίον των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των λαών της Ευρώπης.
Λίγους μήνες μετά τον Ιούλιο του 1992, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη φέρνει εσπευσμένα για κύρωση στην Ελληνική Βουλή τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Στις 29 Ιούλη με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού η Συνθήκη επικυρώνεται. Και οι τρεις πολιτικές δυνάμεις απορρίπτουν το αίτημα του ΚΚΕ - που υιοθετείται από μαζικούς φορείς, συνδικάτα, προσωπικότητες της κοινωνικοπολιτικής ζωής - για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος προκειμένου ο ελληνικός λαός να ενημερωθεί για τις προβλέψεις της και να αποφανθεί με την ψήφο του.
Η άρνηση δημοψηφίσματος δε θα πρέπει να θεωρηθεί άσχετη και με την απόρριψη της Συνθήκης από το λαό της Δανίας σε δημοψήφισμα, εξέλιξη που θορύβησε τους ευρωενωσιακούς κύκλους.

 ΠΑΣΟΚ — ΝΔ — ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ…
Ψηφίσανε το Μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός
Τριάντα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης,
η ζωή επιβεβαιώνει το ΚΚΕ,
το μόνο κόμμα που την καταψήφισε

Βαριές οι συνέπειες για τον ελληνικό λαό

Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η ως τότε ΕΟΚ μετεξελίσσεται σε Ευρωπαϊκή Ενωση και η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση περνά σε μια ποιοτικά ανώτερη βαθμίδα, τέτοια που να εξασφαλίζει στο μεγάλο κεφάλαιο των 12 τότε κρατών - μελών ιδανικότερες συνθήκες για την αναπαραγωγή και συσσώρευσή του, με ένταση της εκμετάλλευσης, που θα του επέτρεπαν με καλύτερους όρους να ανταποκριθεί στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής.

Η Συνθήκη ήταν και η θεμέλια λίθος της ΟΝΕ, του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, ενώ προέβλεπε προοπτικά την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα. Για την επίτευξη της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης καταρτίστηκε το περιβόητο «Σύμφωνο Σταθερότητας» και ακολούθησε η συμφωνία της Λισαβόνας.
Το Μάαστριχτ απαγόρευσε οποιονδήποτε περιορισμό στην κίνηση του κεφαλαίου και υιοθέτησε την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό.

Από το '92 έως τα σήμερα, τροποποιημένη και συμπληρωμένη από ενδιάμεσες συνθήκες, είναι πανταχού παρούσα σε κάθε πτυχή της ζωής του εργαζομένου.
Τα αποτελέσματά της, κωδικοποιημένα, ήταν η συσσώρευση πλούτου σε λιγότερα χέρια, η παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η εξάπλωση της φτώχειας.

Στο όνομα του να «πιάσουμε τα κριτήρια του Μάαστριχτ», ο ελληνικός λαός καταδικάστηκε ερήμην σε διαρκή λιτότητα και τα λαϊκά εισοδήματα καθηλώθηκαν σε επίπεδα εξευτελιστικά.
Από το 0%+0%=14% του Κ. Μητσοτάκη τότε, στα 0%+0%=0% ευρώ αύξηση στα μεροκάματα –κάθε πέρσι και καλύτερα.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας έδωσε τη δυνατότητα στους εργοδότες και στις κυβερνήσεις των κρατών - μελών να προωθήσουν δέσμη σκληρών αντεργατικών μέτρων για τη μείωση του «κόστους εργασίας» και την επίτευξη «ανταγωνιστικότητας» για την οικονομία της ΕΕ:
Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, ξεκίνησε με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, τους οποίους διατήρησε σε ισχύ το ΠΑΣΟΚ, συνέχισε ο Συριζα με αντιασφαλιστική λαίλαπα και σωρεία άλλων νομοθετημάτων και “επικαιροποιεί” καθημερινά η σημερινή κυβέρνηση ΝΔ-Κυρ.Μητσοτάκη. Παράλληλα, η φορολογική αφαίμαξη σε βάρος των εργαζομένων γιγαντώθηκε. Οι κρατικές δαπάνες για τη δημόσια Υγεία και Παιδεία συρρικνώθηκαν σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα.

Το Μάαστριχτ αποτέλεσε το «ορμητήριο» του συνόλου των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας, όπως η Ενέργεια και οι Τηλεπικοινωνίες, απορρέουν από τις πρόνοιές της. Αλλά και οι αναδιαρθρώσεις σε κρίσιμους τομείς όπως η Υγεία - Πρόνοια και η Παιδεία. Το χτύπημα που δέχτηκε και στη χώρα μας ο δημόσιος, δωρεάν χαρακτήρας της Παιδείας, με την προσπάθεια να παραδοθεί έρμαιο στις κερδοσκοπικές ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου και να υποταχθεί στις δικές του ανάγκες, έλκει την καταγωγή του από το Μάαστριχτ.

Και, φυσικά, μια τέτοια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική είχε ανάγκη τη διόγκωση των μηχανισμών αυταρχισμού και καταστολής, το μένος των οποίων έχει βιώσει καλά το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας μας.
Το 1997 στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, με την οποία τροποποιήθηκε επί το αντιδραστικότερο αυτή του Μάαστριχτ, ενσωματώθηκε η συμφωνία Σένγκεν, μια συμφωνία ράπισμα σε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες.

Βαρύ το τίμημα της ενσωμάτωσης στην ΕΕ
<|  ένας προφήτης …μα τι προφήτης!  |>

Σε ομιλία της στη Βουλή με θέμα «Η πορεία της Ελλάδας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης», τον Οκτώβρη του 2003, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα είχε κάνει ορισμένα καίρια σχόλια:

Για τα περί ενιαίας πολιτικής της ΕΕ, που ήταν διακήρυξη - βάση και του Μάαστριχτ:
«Ενιαία πολιτική στην ΕΕ δεν πρόκειται να υπάρξει, διότι η ΕΕ είναι σύμφυτη με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ενιαία ΕΕ θα είναι όσον αφορά στην επίθεση σε βάρος των λαών. Ενιαία μπορεί να γίνει η Ευρώπη - δεν έχει γίνει - όσον αφορά στη συντονισμένη δράση των λαϊκών κινημάτων. Αλλά ενιαία Ευρώπη που συμφέρει όλους και βοηθάει όλους δεν μπορεί να γίνει. Και όταν λέω "Ευρώπη" εννοώ την ΕΕ». «(...) η όποια μετεξέλιξη της Ευρώπης προσθέτει νέες απειλές στην υπόθεση της ειρήνης και στο δικαίωμα του κάθε λαού, ανεξαρτήτως της διεθνοποίησης, να επιλέγει το δικό του δρόμο οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης».

Για το ποιος ωφελήθηκε από την ενσωμάτωση στην ΕΕ:

«Θέσατε το ζήτημα της ενσωμάτωσης όσον αφορά στην Ελλάδα. Κατ' αρχήν η Ελλάδα βρίσκεται σε πορεία ενσωμάτωσης με την ΕΕ προ πολλού. Εμείς δεχόμαστε ότι η Ελλάδα αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. (...). Αναπτύχθηκε η Ελλάδα. Είχε τίμημα αντιλαϊκό αυτή η ανάπτυξη; Είχε! Αν πάρουμε τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού - μιλάμε για μείωση με όρους αρνητικούς για την αγροτιά - αυτή άρχισε να συμβαίνει όχι την τελευταία δεκαετία, αλλά πιο πριν. Η δημιουργία "πόλεων τεράτων" δεν είναι άσχετη με την κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα και τα ταξικά συμφέροντα στην Ελλάδα, αλλά είναι πολύ σχετική με τα κοινά ταξικά συμφέροντα της Ελλάδας και της ΕΕ. Η ανεργία δεν υπήρχε πριν; Τώρα υπάρχει και εμφανίζεται ως διαρθρωτικό πρόβλημα;

Για να δούμε και τα άλλα τιμήματα που δε φαίνονται. Η ανάπτυξη, για παράδειγμα, των βιομηχανικών κλάδων είναι ισόμετρη στην Ελλάδα, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει η εγχώρια παραγωγική βάση; Εάν υπήρχαν τέτοια προβλήματα παλιότερα, τώρα έχουν οξυνθεί. Πού αναπτύσσεται η Ελλάδα; Μεταφορές, Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, Δίκτυα.

Δηλαδή, για να δούμε: Έχουμε καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας σε περίοδο που το ΑΕΠ έχει μεγάλους ρυθμούς σε σχέση με το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο; Εχουμε…
Η ανεργία δε σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων της Ελλάδας; Δεν είναι καταστροφή παραγωγικής δύναμης; Είναι ανάπτυξη; Η μερική απασχόληση δεν είναι απαξίωση; Η ετεροαπασχόληση και ο ευτελισμός των πτυχίων και της μόρφωσης σε σχέση με αυτό που απασχολείσαι - χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχουν δουλιές ντροπής, αλλά μιλώ για την αξιοποίηση των επιστημονικών γνώσεων - δεν είναι πρόβλημα; Η έρευνα πού γίνεται σήμερα στην Ελλάδα; Γίνεται η γενική βασική έρευνα σε τομείς που ωφελούν τον άνθρωπο ή γίνεται σε τομείς που ωφελούν την κερδοφορία;

Επομένως, η ανάπτυξη έχει ταξικό χαρακτήρα και συνεπάγεται - πέρα από τους όποιους εκσυγχρονισμούς που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε και χωρίς αυτές τις επιλογές - και καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων και παραγωγικών δυνάμεων της χώρας».

Δημ. Κουτσούμπας
Δε γίνεται φιλολαϊκή η Συνθήκη του Μάαστριχτ

Μέλος τότε - Οχτώβρης 1996 του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο σημερινός γραμματέας του Κόμματος σε συνέντευξή του στον "902 FM", μεταξύ άλλων τόνισε για το Μάαστριχτ και τη Διακυβερνητική στο Δουβλίνο:

Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τους πανηγυρισμούς του κ. Σημίτη.

"Από όσα παρακολούθησα στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, δε μου φάνηκε και ιδιαίτερα πανηγυρίζων ο κ. Σημίτης. Τα όσα πανηγυρικά είπε είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, για να κρύψει ότι κάποιες ενέργειες έγιναν περισσότερο, για να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό, για να νιώσει ότι κάτι πρόσφεραν, κάτι έκαναν εκεί που πήγαν. Για παράδειγμα, το θέμα που έθεσε για τα σύνορα, για να υπάρξει μια διατύπωση στο εισαγωγικό κείμενο, που θα συζητηθεί την επόμενη φορά σε άλλη σύνοδο, για το ότι η ΕΕ θα πρέπει να προστατεύει τα σύνορα των χωρών - μελών της. Ακόμα και στην περίπτωση που το κάνει αποδεκτό αυτό η ΕΕ, στην πραγματικότητα δε θα σημαίνει τίποτε ουσιαστικό. Γενικές διακηρύξεις, διατυπώσεις, ανακοινώσεις σε άρθρα, σε κοινές συμφωνίες υπάρχουν ουκ ολίγα όλο το προηγούμενο διάστημα. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν πάντα αρνητικό για τη χώρα μας. Όταν προέκυπτε το πρόβλημα δε σήμαιναν απολύτως τίποτα οι διατυπώσεις. Δε μου φάνηκε και τόσο αισιόδοξος για το αποτέλεσμα αυτής της - ας την πούμε έτσι - πρωτοβουλίας του.

Δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν πρόκειται, ούτε μπορεί, να γίνει φιλολαϊκή σε καμία περίπτωση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι από το φτιάξιμό της μέχρι την υλοποίηση της στην πράξη αντιδραστική, αντιλαϊκή.
Η νέα συνθήκη, η οποία θα προκύψει, γίνεται επειδή υπήρχε άρθρο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και όριζε ότι το '96 πρέπει να αναθεωρηθεί η συνθήκη. Το πρόβλημα, όμως, αυτής της αναθεώρησης είναι ότι θα είναι σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Το έχουμε πει επανειλημμένα, προειδοποιούμε ξανά τον ελληνικό λαό να βρίσκεται σε ετοιμότητα για τα δεσμά που πάνε να επιβάλουν στη χώρα μας, σε όλους τους τομείς και στον οικονομικό τομέα και στον πολιτικό τομέα και στον τομέα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

Στον οικονομικό τομέα βλέπουμε ήδη την πορεία με τα προγράμματα "σύγκλισης" και τα νέα μέτρα που παίρνονται με μακροχρόνια πολιτική λιτότητας, με μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων. Με την περικοπή των κοινωνικών δαπανών σε όλους τους κρίσιμους τομείς για το λαό, την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, το ασφαλιστικό, την κατάργηση κατακτημένων δικαιωμάτων σε εργασιακούς χώρους, την επιλογή της ΕΕ, να φτάσει η αγροτιά στο 7% στην Ελλάδα από το 25% που είναι. Το γεγονός ότι θέλουν μείωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κατά 40% στην Ελλάδα και μια σειρά άλλα μέτρα δείχνουν ότι αυτή η Συνθήκη που υπάρχει, αλλά και αυτή που ετοιμάζεται να αναθεωρηθεί προς το χειρότερο, είναι μεγάλη πληγή για τον ελληνικό λαό και για τη χώρα.
Για παράδειγμα αυτό που λένε "πολιτική ενοποίηση" προωθείται με την κατάργηση του "βέτο", με την κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας, με την κατάργηση μιας σειράς άλλων, έστω δημοκρατικοφανών μέτρων. Ετσι η Ελλάδα τελικά γίνεται νομαρχία της Ευρώπης.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα είναι ο νομάρχης, ο περιφερειάρχης της ΕΕ στην ίδια του τη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει με την εξωτερική πολιτική και άμυνα, σε μια νευραλγική περιοχή με ανοιχτές πληγές στα Βαλκάνια, με προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με ανοιχτό το πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας με ανοιχτά προβλήματα στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, τη Β. Αφρική. Δυστυχώς αυτά προωθούνται σε ακόμα χειρότερη κατεύθυνση για τα συμφέροντα του λαού, για τα συμφέροντα της χώρας μας.

Να εκφραστεί ο ελληνικός λαός

Το ΚΚΕ έχει κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Αυτή την περίοδο επαναφέρει με οξύτητα τα εξής δύο προβλήματα: Οτι η υπόθεση της αναθεώρησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η υπόθεση της Διακυβερνητικής, πρέπει να γίνει υπόθεση που θα παλεύουν τα λαϊκά κινήματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και της χώρας μας. Χρειάζεται ένταση της πάλης, ανάπτυξη της ταξικής πάλης ενάντια στις κατευθύνσεις της "Λευκής Βίβλου" ενάντια στα προγράμματα "σύγκλισης", που εφαρμόζουν οι διάφορες χώρες και η χώρα μας, ενάντια στα ζητήματα του πολέμου που είναι επί θύραις σε μια σειρά χώρες εδώ στη λεκάνη της Μεσογείου.

Εμείς λέμε ότι χρειάζεται παραπέρα ένταση της πάλης και του συντονισμού των λαϊκών κινημάτων όλης της Ευρώπης. Ο ελληνικός λαός δεν είναι μόνος του, οι αγωνιστές στη χώρα μας, οι ριζοσπάστες, αυτοί που θέλουν ανατροπή αυτού του οικοδομήματος της ΕΕ δεν είναι καθόλου μόνοι τους. Είναι μαζί με τους λαούς και τα λαϊκά κινήματα όλων των χωρών της Ευρώπης, όλων των χωρών της περιοχής αυτής που ζούμε, όλων των ανθρώπων του πλανήτη μας. Πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση που θα υποβοηθήσει την ανάπτυξη των αγώνων και της πάλης μπορεί να αποτελέσει αυτή την περίοδο η αναγκαιότητα πλήρους ενημέρωσης του ελληνικού λαού, αλλά και άλλων λαών της ΕΕ της κάθε χώρας ξεχωριστά, μέσα από τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος, έτσι ώστε να μπορέσει να εκφραστεί ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί, συνολικά ενάντια στη συνθήκη αυτή και την επικείμενη σε αντιδραστική κατεύθυνση αναθεώρησή της.

Νομίζουμε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις, υπάρχουν οι δυνατότητες, να αναπτυχθεί ένα τέτοιο πλατύ μαζικό κίνημα. Αυτό δεν είναι θέμα μόνο των κομμουνιστών, δεν είναι θέμα μόνο των ριζοσπαστών. Είναι υπόθεση των διανοουμένων, των ανθρώπων της τέχνης, των ανέργων, των γυναικών, των ΕΒΕ της αγροτιάς, των ανθρώπων που βλέπουν και ζουν στο πετσί τους την αντιδραστική πορεία αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Θα πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από τις επιτροπές πρωτοβουλίας που υπάρχουν για δημοψήφισμα ενάντια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και να απαιτήσουν από την ελληνική κυβέρνηση να ακούσει και να πάρει τη γνώμη του ελληνικού λαού εδώ και τώρα".

Μάης 2021
“40 χρόνια στα δεσμά της ΕΕ”: Ώρα για εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τον ελληνικό λαό
Άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ προς το ηλεκτρονικό περιοδικό της Βουλής των Ελλήνων «Επί του... Περιστυλίου!»

Οι 4 δεκαετίες που συμπληρώνονται φέτος από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ αποτελούν ένα ικανό χρονικό διάστημα για να έχουμε μια ασφαλή εκτίμηση για το ποιος τελικά κέρδισε και ποιος έχασε από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, να δούμε ποιες προβλέψεις επαληθεύτηκαν, ποιος έλεγε αλήθειες και ποιος έτρεφε αυταπάτες, κυρίως όμως να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα και για το σήμερα και για το αύριο.

1. Η ένταξη της χώρας στην ΕΕ δεν υπαγορεύτηκε από τα συμφέροντα του λαού της, αλλά από τα συμφέροντα της αστικής τάξης της. Για να εξυπηρετηθούν οι δικοί της στόχοι μεθοδεύτηκε η ένταξη σε αυτήν τη διακρατική συμμαχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ο λαός δεν ρωτήθηκε ποτέ. Ερήμην του οι αστικές κυβερνήσεις υπέγραψαν όλες τις συμφωνίες ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στην ΕΕ και αργότερα στην ΟΝΕ (Ευρωζώνη).
Συνειδητά η αστική τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι παραχώρησαν μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, προκειμένου να κατοχυρώσουν την εξουσία τους, να ενισχύσουν τους μηχανισμούς και τα μέσα για την πιο αποδοτική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη επεδίωκε, επίσης, με αυτήν την επιλογή να ισχυροποιήσει τη θέση της στον διεθνή ανταγωνισμό, διεκδικώντας μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία της εκμετάλλευσης των λαών της Ευρώπης, άλλων λαών.

2. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα, 40 χρόνια μετά, ελάχιστα μιλούν για εκείνες τις κάλπικες υποσχέσεις και τα συνθήματα περί «κοσμογονίας», που συνόδευσαν τα πρώτα χρόνια της ένταξης.
Μόνο θυμηδία προκαλούν σήμερα τα αλήστου μνήμης συνθήματα για «σύγκλιση», αν αναλογιστεί κανείς, ότι ο λαός μας βίωσε στην πράξη ότι είναι στο DNA κάθε συμμαχίας του κεφαλαίου η όλο και πιο βαθιά ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη - μέλη, η ταξική ανισότητα ανάμεσα στα μονοπώλια από τη μια και την εργατική τάξη, το λαό από την άλλη.
Στην πορεία των χρόνων, όσο αποκαλύπτονταν τα έωλα συνθήματα περί «ευημερίας», «ασφάλειας», «οικογενειακής αλληλεγγύης», τόσο μετατρέπονταν σε αυτά του «μικρότερου κακού», των «ελάχιστων δικαιωμάτων», της καλλιέργειας φόβων, ανασφάλειας, εκβιαστικών διλημμάτων.

3. Όχι μόνο δεν «έφαγε ο ελληνικός λαός με χρυσά κουτάλια», όπως υπόσχονταν τα άλλα κόμματα, αλλά γνώρισε κυρίως επιδείνωση σε όλους τους δείκτες της ζωής και των δικαιωμάτων του.
Πολύ περισσότερο μάλιστα αν υπολογίσει κανείς σήμερα τις ανεκπλήρωτες ανάγκες του στη μόνιμη - σταθερή δουλειά, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Παιδεία, παντού, συγκριτικά με την τεράστια αύξηση των παραγωγικών, επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων της εποχής μας.

4. Η ΕΕ αποδείχθηκε τελικά αντίπαλος του ελληνικού, όπως και των άλλων λαών. Και έχουν τεράστιες, βαριές ευθύνες τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα κόμματα - συμπληρώματά τους, που προώθησαν και ταυτόχρονα επιχείρησαν να εξωραΐσουν τη στρατηγική της ΕΕ. Μέσα από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και μηχανισμούς, απογείωσαν την επίθεση στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μέσα από ευρωπαϊκούς Κανονισμούς και Οδηγίες, υλοποιώντας τις απαιτήσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, εφαρμόστηκαν σαρωτικές ανατροπές σε εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, καταργώντας το οκτάωρο, την Κοινωνική Ασφάλιση, τις ΣΣΕ, την κυριακάτικη αργία, προωθώντας την εργασιακή γαλέρα με ελαστική εργασία, την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, την ανακύκλωση της ανεργίας και τόσα άλλα.

Οι αυτοαπασχολούμενοι μικροεπιχειρηματίες, που δέχτηκαν κι αυτοί - όλα αυτά τα χρόνια - μεγάλα χτυπήματα από την ΕΕ, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις, καταγράφουν λουκέτα, συσσωρευμένα χρέη και υποχρεώσεις, την ώρα που οι μεγάλοι όμιλοι τους εκτοπίζουν και μάλιστα πριμοδοτούνται κι από πάνω με «ζεστό» χρήμα.

5. Με την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) τα μονοπώλια απέκτησαν τη δυνατότητα να συμπιέζουν χωρίς όριο τις τιμές αγοράς των αγροτικών προϊόντων, επιτείνοντας την καταλήστευση του βιοπαλαιστή αγρότη, που αδυνατεί να ανταποκριθεί στο τεράστιο κόστος παραγωγής και στα χρέη.

6. Το ξέσπασμα της πανδημίας αποκάλυψε τη γύμνια του εμπορευματοποιημένου - επιχειρηματικού δημόσιου τομέα «της μίας νόσου», με τον ιδιωτικό τομέα να θησαυρίζει και εν μέσω πανδημίας.
Η Υγεία - εμπόρευμα με βάση την ατομική ευθύνη, η απαλλαγή της εργοδοσίας από κάθε ευθύνη λήψης μέτρων, έχει οδηγήσει στο αδιέξοδο των αλλεπάλληλων lockdown, στο χάος με καθυστερήσεις στον εμβολιασμό, που με κριτήριο τα κέρδη τους λυμαίνονται οι φαρμακοβιομηχανίες.

7. Σε όλα αυτά τα 40 χρόνια στην ΕΕ εντάθηκαν καταστολή, αυταρχισμός, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, στη διαδήλωση, στη συνδικαλιστική δράση, γιγαντώθηκαν το ευρωφακέλωμα, ο χαφιεδισμός, η συλλογή, επεξεργασία και εμπορία δεδομένων σε βάρος των λαών, για τα κέρδη των ομίλων.

Η όλο και μεγαλύτερη προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στην καπιταλιστική αγορά, με κριτήριο το κέρδος, έχει ως αποτέλεσμα την ακριβοπληρωμένη αμάθεια στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης των παιδιών μας, τις τραγικές ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, σε υποδομές, που σπεύδουν οι ιδιώτες από αυτά να επωφεληθούν, με την εργατική - λαϊκή οικογένεια να πληρώνει αδρά.

Η παντελής έλλειψη αντισεισμικών, αντιπλημμυρικών έργων, αντιπυρικής προστασίας, υποδομών στη χώρα μας, έχει κι αυτή τη σφραγίδα της ΕΕ, υπαγορεύεται από το κριτήριο του αδηφάγου κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων και έχει οδηγήσει σε μεγάλες τραγωδίες μετά από κάθε φυσική καταστροφή.

8. Ο πακτωλός των δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, που δίνεται στο όνομα του ξεπεράσματος της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που επιτάχυνε η πανδημία, στην πράξη σημαίνει χρηματοδότηση - μαμούθ στο κεφάλαιο και νέο φόρτωμα των βαρών στο λαό.
Το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης που το συνοδεύει, αποτελεί στην ουσία ένα 5ο «super μνημόνιο». Οι «πράσινες» και ψηφιακές επενδύσεις, που σχεδιάζονται με βάση την ευρωενωσιακή στρατηγική, σηματοδοτούν για το λαό «τσουνάμι» νέων προαπαιτούμενων αντεργατικών μέτρων, μαζί με πανάκριβα «πράσινα» και ψηφιακά προϊόντα και υπηρεσίες, επιβολή νέων πράσινων φόρων κ.ά.

Στο έδαφος αυτό, ο ανταγωνισμός της ΕΕ και των ισχυρών κρατών της, ιδίως της Γερμανίας, της Γαλλίας με άλλα επίσης ισχυρά καπιταλιστικά κράτη σήμερα, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, εκτοξεύουν την επιθετικότητα και στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

8. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ σε Ουκρανία, Συρία, Λιβύη και άλλες χώρες, αιματοκύλισαν τους λαούς, γιγάντωσαν την προσφυγιά, την οποία με απάνθρωπες κατευθύνσεις διαχειρίζονται η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της.
Στο έδαφος αυτών των επεμβάσεων και ανταγωνισμών, οξύνεται η επιθετικότητα της Τουρκίας, που ενθαρρύνεται τόσο από το ΝΑΤΟ όσο και από την ΕΕ.
Η ελληνική άρχουσα τάξη, επιδιώκοντας τη γεωστρατηγική αναβάθμισή της, εμπλέκεται επίσης όλο και πιο βαθιά στους επικίνδυνους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Εχει πλέον καταρρεύσει ο μύθος της δήθεν προστασίας των «συμμάχων» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που αντιμετωπίζοντας την Τουρκία ως στρατηγικό εταίρο για τα δικά τους συμφέροντα, προωθούν την επικίνδυνη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και μεθοδεύουν οδυνηρούς για το λαό συμβιβασμούς στα κυριαρχικά δικαιώματα.

9. Ο λαός μας μπορεί σήμερα να κρίνει πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ όταν έλεγε ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όχι μόνο δεν είναι «απάνεμο λιμάνι», αλλά μόνο πηγή αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, ανασφάλειας, πηγή μόνιμων κινδύνων εμπλοκής σε πολεμικές αναμετρήσεις.

10. Η ΕΕ δεν είναι αιώνια. Ούτε βελτιώνεται, ούτε διορθώνεται με κάποιες προτάσεις και μεταρρυθμίσεις «εντός των τειχών». Είναι ανεπίστρεπτα αντιλαϊκή ένωση του κεφαλαίου. Οι έγκαιρες προειδοποιήσεις του ΚΚΕ, η μάχη που έδωσε και δίνει καθημερινά μέσα στο κίνημα, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, για την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της, το γκρέμισμα των αυταπατών από την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης του Μαάστριχτ, της ΟΝΕ, του ενιαίου νομίσματος, των μνημονίων της τελευταίας δεκαετίας, του κάλπικου - εκβιαστικού δημοψηφίσματος του 2015 έως και σήμερα, αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη.

Πραγματική διέξοδο για το λαό αποτελεί η οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματά του σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, η οικοδόμηση μιας μεγάλης συμμαχίας της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και των βιοπαλαιστών αγροτών, όλων των λαϊκών δυνάμεων του τόπου.
Σε αυτήν την προοπτική, με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία, με κοινωνικοποίηση του πλούτου, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και αμοιβαία επωφελείς πραγματικά ισότιμες σχέσεις με άλλα κράτη και σε φιλία και κοινή πάλη με τους άλλους λαούς, η αποδέσμευση από την ΕΕ μπορεί να αποβεί προς το συμφέρον του ελληνικού λαού, σηματοδοτώντας την απαλλαγή του από τα σημερινά δεσμά και αδιέξοδα.

 

 

 

 

Κυβερνητική πανδημία, με πράσιν’ άλογα και εκατοντάδες νεκρούς

🙈 Πανδημία; Ποια πανδημία;

Αυτήν την απάντηση δίνει η κυβέρνηση με την πολιτική της, χώνοντας κάτω από το χαλί τους εκατοντάδες νεκρούς κάθε βδομάδα, τους χιλιάδες που συνεχίζουν να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες που στοιβάζονται στις λίστες αναμονής για μια εγχείρηση, μια διάγνωση, ακόμα και για μια εξέταση, αντιμέτωποι με το σύστημα Υγείας της μίας νόσου.

Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια ελληνικό. Σε Ευρώπη και Αμερική τα κράτη καλλιεργούν εφησυχασμό ότι «με την πανδημία ξεμπερδέψαμε», όταν οι λεγόμενοι «σκληροί δείκτες» παραμένουν στα ύψη. Κηρύσσουν το τέλος της πανδημίας και ανακοινώνουν τη σταδιακή απόσυρση ακόμα και της επιδημιολογικής επιτήρησης!

Η Βρετανία π.χ., για να μη χάνονται εργατοώρες, σκοπεύει να καταργήσει μέχρι και την καραντίνα για όσους νοσούν! Τα κρούσματα όμως παραμένουν 60.000 καθημερινά, 160.000 έχουν χάσει συνολικά τη ζωή τους και σχεδόν το 10% των Βρετανών βρίσκεται σε λίστα αναμονής για κάποιο χειρουργείο, εξετάσεις, ακόμα και αντικαρκινική θεραπεία!

Αλλά και στη Σουηδία, το κράτος κατάργησε ακόμα και τα διαγνωστικά τεστ, λέγοντας κυνικά ότι έχουν μεγαλύτερο «κόστος» παρά οφέλη. Δεν σκέφτονται όμως το ίδιο οι πάνω από 2.000 ασθενείς που συνεχίζουν να νοσηλεύονται με κορονοϊό στα νοσοκομεία της χώρας. Ούτε οι συγγενείς των 100 και πλέον ασθενών που πεθαίνουν κάθε μέρα από επιπλοκές της νόσου.

😎 “Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον κορονοϊό”, 
είναι το σλόγκαν σε όλα τα κράτη 
😜 Υποδεικνύουν στον λαό “να μάθει να ζει”…

Με τα υποχρηματοδοτούμενα και εμπορευματοποιημένα συστήματα Υγείας, που απέχουν «έτη φωτός» από όσα έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα με κριτήριο το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης, της τεχνολογίας, της ιατρικής έρευνας. Στη χώρα μας, γι’ αυτό το σύστημα Υγείας που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στην πανδημία, έχουν εγκληματική ευθύνη όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ.

Με τα αντεργατικά μέτρα — ακορντεόν, που επιβλήθηκαν με πρόσχημα τη διαχείριση της πανδημίας και ήρθαν για να μείνουν. Τέτοια μέτρα είναι η τηλεργασία, οι αναστολές συμβάσεων, που η εφαρμογή τους επεκτείνεται τώρα και σε άλλες «έκτακτες καταστάσεις», το χτύπημα στη συλλογική οργάνωση και δράση, με τις ηλεκτρονικές Γενικές Συνελεύσεις και τις ψηφιακές εκλογές στα συνδικάτα.

Με την αγωνία μιας επόμενης μετάλλαξης, που όλοι οι επιστήμονες συμφωνούν ότι θα υπάρξει. Αν και δεν μπορούν να προβλέψουν την επικινδυνότητά της, είναι βέβαιο ότι η χαλάρωση της — υποτυπώδους έτσι κι αλλιώς — επιδημιολογικής επιτήρησης ανοίγει «λεωφόρους» στον ιό και στις μεταλλάξεις του, σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων από τους εμβολιασμούς εκεί όπου οι φαρμακοβιομηχανίες δεν «βλέπουν» κέρδη.

Με την ατομική ευθύνη, ως το «φάρμακο διά πάσαν νόσο», πίσω από την οποία το αστικό κράτος κρύβει τις δικές του εγκληματικές ευθύνες για την άθλια κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας, στα σχολεία και στους χώρους δουλειάς, για τα πρωτόκολλα υπερμετάδοσης του ιού που ευθύνονται για χιλιάδες μολύνσεις και θανάτους.

Με ένα κράτος επιλεκτικά «ανίκανο» να προστατέψει την υγεία και τη ζωή του λαού, αλλά ταχύτατο και αποτελεσματικό όταν πρόκειται να διευκολύνει τους ομίλους στις επενδύσεις τους, ανοίγοντας και νέα κερδοφόρα πεδία, με την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, τα ΣΔΙΤ στα νοσοκομεία, τη μετατροπή του ΕΟΠΥΥ σε έναν τεράστιο ιδιωτικό ασφαλιστικό οργανισμό.

Δύο χρόνια μετά το πρώτο κρούσμα του νέου κορονοϊού στη χώρα μας, είναι πλέον καθαρό ότι προτεραιότητα του κράτους στη διαχείριση της πανδημίας ήταν από την πρώτη στιγμή η προστασία της οικονομίας και των επιχειρηματικών ομίλων, που ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να συμβαδίσει με την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού.

Το ίδιο γίνεται και τώρα: Η κυβέρνηση κηρύσσει το τέλος της πανδημίας και διαφημίζει τις προσδοκίες της για ανάπτυξη από την «απογείωση» του Τουρισμού, όταν όλα συνηγορούν ότι ο κορονοϊός είναι και θα παραμείνει απειλή για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Κανένας εφησυχασμός λοιπόν δεν δικαιολογείται!

Αντίθετα, είναι ανάγκη τώρα να δυναμώσει η διεκδίκηση ουσιαστικής ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας, πρόληψης και προστασίας από την πανδημία σε όλους τους κρίσιμους κρίκους της μετάδοσης. 
Όλα αυτά δηλαδή για τα οποία εκατοντάδες σωματεία και φορείς θα διαδηλώσουν μαζικά στις 26 Φλεβάρη στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις, συνεχίζοντας με αποφασιστικότητα τον αγώνα ενάντια στην ακρίβεια, για την ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος, την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού.

Πηγή: Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ στον Ριζοσπάστη

Η συμφωνία της Βάρκιζας και τα φαντάσματα του παρελθόντος

Στις 11 Γενάρη 1945 η Μάχη της Αθήνας, ο ηρωικός Δεκέμβρης του '44 όπως έμεινε στην Ιστορία, τέλειωνε με ανακωχή. Ήταν μια δυσμενής για το λαϊκό κίνημα έκβαση, που όμως σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε και ήττα του ΕΛΑΣ, ο οποίος κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, συσπειρώνοντας τον κύριο όγκο των δυνάμεών του. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ διατηρούσαν επιρροή στην πλειοψηφία των λαϊκών μαζών. Παρ' όλα αυτά, στις 12 Φλεβάρη υπογράφηκε η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας, που σηματοδότησε νέα δεινά για το λαϊκό επαναστατικό κίνημα. Για την αναφορά μας αυτή στη Συμφωνία της Βάρκιζας αντλούμε στοιχεία από τον τόμο Β1 του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ.

Στις 28 Φλεβάρη 1945, ο ΕΛΑΣ αποστρατεύτηκε. Πέντε χρόνια αργότερα, κατά την ομιλία του στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το Μάη του 1950, ο Δ. Παρτσαλίδης αναφέρθηκε στην τρίτη σύσκεψη που είχε γίνει στη Μόσχα το Γενάρη του 1950, ανάμεσα στις ηγεσίες του ΚΚΣΕ (Στάλιν, Μόλοτοφ, Μάλενκοφ, Σουσλόφ), του ΚΚ Αλβανίας (Χότζα, Σέχου) και του ΚΚΕ (Ζαχαριάδης, Παρτσαλίδης). Σε αυτήν τη σύσκεψη συζητήθηκε και η Συμφωνία της Βάρκιζας. Γι' αυτό το θέμα ο Δ. Παρτσαλίδης ανέφερε: «Η Συμφωνία της Βάρκιζας. Ο σ. Στάλιν είπε: "Είτανε λάθος, δεν έπρεπε να παραδώσετε τα όπλα". Οταν ο σ. Ζαχαριάδης ανάφερε πως δεν παραδώσαμε όλα τα όπλα και εγώ ότι πολεμήσαμε στην Αθήνα και ότι είχαμε και την υπόδειξη του σ. Ντιμιτρόφ για συμφωνία, ο σ. Στάλιν απάντησε: "Επρεπε να πολεμήσετε έξω από την Αθήνα. Ο σ. Ντιμιτρόφ δεν είναι ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος"».

Η τοποθέτηση του Στάλιν το 1950, ότι το ΚΚΕ έπρεπε να μην παραδώσει τα όπλα και να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα έξω από την Αττική, ήταν απόλυτα σωστή, αλλά δεν υπάρχει αρχειακό εύρημα για ανάλογη τοποθέτηση το 1945. Και αυτό το ζήτημα υπάγεται σε εκείνα που παραμένουν σχετικά ανοιχτά στην παραπέρα μελέτη τους, σε συνδυασμό με πρόσβαση στο σχετικό αρχειακό υλικό.

Η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας βαραίνει την ηγεσία του ΚΚΕ. Ανεξάρτητα από τις όποιες διεθνείς παραινέσεις για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, έπρεπε να απορρίψει και την παραμικρή σκέψη για την παράδοση των όπλων και τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Επρεπε το Κόμμα να ανασυνταχθεί και ο ΕΛΑΣ να συνεχίσει τον αγώνα έξω από την Αθήνα. Αυτή η στάση ήταν η μοναδική που θα βοηθούσε και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ) και πρωταρχικά τη Σοβιετική Ενωση. Η απαράδεκτη υποχώρηση, όντας σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος και γενικά του λαού, απέβαινε σε βάρος και του ΔΚΚ.

Οι παράγοντες που οδήγησαν στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, πέρα από την υποτίμηση της δύναμης του λαϊκού κινήματος και την υπερτίμηση του αντίπαλου, ήταν πρωταρχικά: Η εμμονή στον κοινοβουλευτικό στόχο της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης», σε συνάρτηση και με την πίεση που ασκούσαν στο ΚΚΕ οι σύμμαχοί του στο ΕΑΜ να υπογραφεί συμφωνία. Η υποχώρηση στην πίεση ήταν απόρροια της οπορτουνιστικής άποψης ότι σε αντίθετη περίπτωση το ΕΑΜ θα διαλυόταν και το ΚΚΕ θα οδηγούνταν στην απομόνωση.

Έλλειψη συλλογικής λειτουργίας

Οπως ήδη αναφέραμε, με τη Συμφωνία της Βάρκιζας διαφώνησε ο Αρης Βελουχιώτης, ενώ στις τάξεις του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, βεβαίως και του ΚΚΕ, δεν ήταν περιορισμένης έκτασης η αντίδραση ή η δυσφορία για την υπογραφή της. Πλατιές λαϊκές μάζες διαισθάνονταν το τι σήμαινε η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.

Από την τραγική κατάληξη της εξέλιξης της ιστορίας του Αρη μέσα στην Ιστορία του ΚΚΕ το δίδαγμα που βγαίνει είναι ότι μια λαθεμένη απόφαση μπορεί να διορθωθεί αποτελεσματικά μόνο μέσα από τη συλλογική επεξεργασία και την πρακτική υλοποίησή της. Ταυτόχρονα, τα βαθύτερα διδάγματα αφορούν τις συλλογικές ευθύνες των ανώτερων καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος, δηλαδή της ΚΕ και του ΠΓ. Η έλλειψη συλλογικής λειτουργίας τους σε κρίσιμες περιόδους της ταξικής πάλης εκμηδενίζει την ουσιαστική λειτουργία της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού: «Αποφασίζουμε συλλογικά, πλειοψηφικά, δρούμε ενιαία, μονολιθικά». Η απόφαση για τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν αποτέλεσμα μιας τέτοιας λειτουργίας.

Ερμηνείες και εκτιμήσεις

Για την όλη εξέλιξη, την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής και τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, που με τη σειρά τους οδήγησαν στη Βάρκιζα, έχουν διατυπωθεί πολλές ερμηνείες. Μεταξύ των αιτιών έχει γίνει λόγος περί ανικανότητας του κομματικού ηγετικού πυρήνα, έλλειψης πολιτικής διορατικότητας, αρνητικού επηρεασμού της ηγεσίας του Κόμματος από συμμαχικές δυνάμεις στο ΕΑΜ κ.ά.

Οσο κι αν αυτά αποτυπώνουν τη μία ή την άλλη πλευρά σε ένα σύνολο παραγόντων που οδήγησαν σε καθοριστικά λαθεμένες επιλογές, δεν προσεγγίζουν την κύρια αιτία: Την έλλειψη ανάλογης προγραμματικής ετοιμότητας και προσανατολισμού από την πλευρά της κομμουνιστικής ηγεσίας, αλλά και τη μη απόκτησή της σε συνθήκες μάχης, σε συνδυασμό με την ικανότητα σωστής εκτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων και έγκαιρης προσαρμογής ή και διόρθωσης της γραμμής πάλης. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι μια σειρά από εξελίξεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα επέδρασαν αρνητικά στην πολιτική του ΚΚΕ (στρατηγική της ΚΔ και στη συνέχεια αυτοδιάλυσή της, συμμετοχή των ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας σε αστικές κυβερνήσεις στη διάρκεια του πολέμου κ.ά.), δίχως να αναιρούνται οι ευθύνες της τότε ΚΕ του ΚΚΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έδειξε την απαιτούμενη επάρκεια ώστε να υπερβεί τις όποιες αρνητικές εκδηλώσεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.

Υπήρχε υποτίμηση του γεγονότος ότι το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ βρισκόταν στο ίδιο χαράκωμα με σημαντικά βαλκανικά κινήματα (Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας, Αλβανίας), αλλά και με το στρατιωτικό κίνημα της Μέσης Ανατολής, ενώ εκλαμβανόταν χωρίς ευελιξία η συμμαχία της Σοβιετικής Ενωσης με τη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της αντιαξονικής σύμπραξης (Χάρτης του Ατλαντικού, αποφάσεις της Διάσκεψης της Τεχεράνης κ.ο.κ.). Ταυτόχρονα, υπήρχε υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της Βρετανίας, εκφρασμένη στη σταθερή άποψη ότι «δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την Αγγλία», καθώς και υποτίμηση των δυνατοτήτων του λαϊκού κινήματος. Είναι διαφορετικό ζήτημα να ηττηθεί η επανάσταση εξαιτίας του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και τελείως άλλο ζήτημα να μη σχεδιαστεί και πραγματοποιηθεί σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Στην ανάλυση που γινόταν συνυπήρχε και το γεγονός ότι η Μ. Βρετανία ήταν σύμμαχος στον αντιφασιστικό αγώνα και δεν θεωρούνταν ο πιο επικίνδυνος και ισχυρός ταξικός εχθρός, που συμμάχησε με την ΕΣΣΔ συγκυριακά. Γεννιούνταν, λοιπόν, και αυταπάτες σχετικά με τις προθέσεις της βρετανικής πολιτικής να συντρίψει το ΕΑΜικό κίνημα.

Η δύναμη του Κόμματος βρίσκεται πρώτα απ' όλα στην ιδεολογικοπολιτική του ποιότητα, στην ικανότητά του να δρα ως κόμμα επαναστατικό. Άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτό ήταν και το οργανωτικό πρόβλημα: Η οργανωτική χαλαρότητα στο Κόμμα, σε συνδυασμό με ορισμένη διάχυση του ΚΚΕ στις γραμμές του ΕΑΜ.

Η ορμητική μαζικοποίηση του Κόμματος και η σχετικά εύκολη στρατολογία, δίχως την ανάλογη ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία και την απαιτούμενη εσωκομματική ζωή, είχαν ως αποτέλεσμα η κομματική - κομμουνιστική συνείδηση λίγο να διαφέρει από την ΕΑΜική. Η διάκριση των οργάνων του ΚΚΕ από αυτά του ΕΑΜ ήταν ελάχιστα ορατή και η όποια αυτοτέλεια του Κόμματος περιοριζόταν στον κεντρικό καθοδηγητικό πυρήνα και σε καθοδηγητικά όργανα μεγάλων Οργανώσεων.

Επομένως, η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, προετοιμασία και ετοιμότητα των κομματικών δυνάμεων ήταν πολύ κατώτερη σε σχέση με τις ανάγκες και απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Η ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ανεπάρκεια του Κόμματος ήταν συνυφασμένη με τη διαπαιδαγώγηση μόνο στην πάλη για ελευθερία και ανεξαρτησία και όχι στην ταξική πάλη για τη νίκη στο πεδίο της εξουσίας. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με τον βασικό σκοπό ύπαρξης του ΚΚΕ, ως ιδεολογικής - πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης: Την πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με την κατάκτηση της εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Αφιέρωμα στον ηρωικό Δεκέμβρη
Η συμφωνία της Καζέρτας και οι όψιμοι «ιστοριογράφοι»
Όταν ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΕΤΑΙ η ΙΣΤΟΡΙΑ...
Η Συμφωνία της Βάρκιζας