Η συμφωνία της Καζέρτας και οι όψιμοι «ιστοριογράφοι»

Αν και η ιστορική έρευνα της πολυτάραχης εκείνης περιόδου, που μέσα από την «πρώτη πράξη της ελληνικής τραγωδίας» (Γιώργης Αθανασιάδης – «Σύγχρονη Εποχή») οδηγεί στο Δεκέμβρη του 44 και στην εποποιία του ΔΣΕ, έχει πλέον τόσα δεδομένα για διεξαγωγή αντικειμενικών συμπερασμάτων κάποιοι –«έγκριτοι» και μη, με την ευκαιρία και των ημερών (26-Σεπ υπογράφηκε στην Καζέρτα η ομώνυμη συμφωνία) επιμένουν να λένε «τα δικά τους».

Η περίοδος αυτή αποτελεί μεγάλη δεξαμενή εμπειριών και προβληματισμού και γι’ αυτό οι αστικές δυνάμεις, από τη δική τους ταξική σκοπιά, αφιέρωσαν και αφιερώνουν χρόνο και χρήμα με σκοπό τη σταθερή επιβολή της δικής τους ταξικής ερμηνείας.
Και βεβαίως όχι μόνο μέσα από την παραχάραξη ιστορικών γεγονότων –που ως κυρίαρχης στην κοινωνική συνείδηση ξαναγράφονται και καθημερινά βιάζονται από την ΕΕ με την εξίσωση φασισμού κομμουνισμού κλπ.

Έτσι «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», βάζοντας με «αφέλεια» το ερώτημα «γιατί το πανίσχυρο τότε ΚΚΕ δεν κατέλαβε αμέσως την εξουσία και αναγκάστηκε να το αποτολμήσει με τη Δεκεμβριανή ανταρσία», αφού δίνει μια πρώτη «απάντηση» λέγοντας «το κυρίαρχο ζήτημα για τον Στάλιν ήταν η διατήρηση της αντιφασιστικής συμμαχίας και η αποφυγή τριβών με τους Αμερικανοβρετανούς... ο εφιάλτης του ήταν μήπως αυτοί συνάψουν ξεχωριστά ειρήνη με τον Χίτλερ, κάτι που θα άλλαζε τους συσχετισμούς δυνάμεων» καταλήγει σε ένα «Κάτω από αυτή τη μεγάλη εικόνα, το ΚΚΕ ήταν υποχρεωμένο να ακολουθήσει μια εθνικοενωτική γραμμή»… «συνεπώς η υπογραφή της συμφωνίας της Καζέρτας ήταν μονόδρομος για την ηγετική τριανδρία του ΚΚΕ (Ιωαννίδης, Σιάντος, Ζέβγος), η οποία όμως τελικά δεν άντεξε τις συνέπειες της εφαρμογής της».

Τα παραπάνω φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο: Ο Βλάσης Αγτζίδης πχ. αν και  μαθηματικός Η|Υ έχει αναλάβει εργολαβικά ως «διδάκτωρ σύγχρονης ιστορίας» (!!)ανάλυση της «σταλινικής παραφροσύνης», σε πρόσφατο άρθρο του με θέμα (γιατί δεν) «επιχείρησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ -και κατά συνέπεια το ΚΚΕ, να ρίξει την κυβέρνηση και να καταλάβει την εξουσία;» απαντάει ότι «από τη στιγμή που η Ελλάδα “δόθηκε” στους Βρετανούς από τον Στάλιν»… «ο Τσόρτσιλ είχε ξεκάθαρη άποψη για το διεθνές μεταπολεμικό σκηνικό, όταν είχε εκμυστηρευθεί “Η μοιρασιά που συμφωνήσαμε στη Μόσχα τον συμφέρει (τον Στάλιν). Θα εγκαταλείψει τους δικούς του στην Ελλάδα στην τύχη τους για χάρη των γενικότερων σχεδίων του...»

Τα πραγματικά γεγονότα

Κατά τους τελευταίους μήνες της κατοχικής περιόδου (ήδη από το καλοκαίρι του 44) είχαν διαμορφωθεί στη χώρα συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, με κορύφωσή στο διάστημα Οκτώβρη - Δεκέμβρη 1944.
Ο ΕΛΑΣ κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, ενώ ο σμπαραλιασμένος κρατικός μηχανισμός δεν ελεγχόταν από καμία «επίσημη» αστική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου παρέμενε θεατής από το Κάιρο και, παρά τις συμφωνίες που είχαν προηγηθεί με το ΕΑΜ, δεν είχε ακόμα εξασφαλίσει τις κατάλληλες συνθήκες για την επιστροφή της στην Ελλάδα.

Σε αντίθεση με τις απαξιωμένες στη λαϊκή συνείδηση αστικές δυνάμεις, το κύρος και η επιρροή του ΚΚΕ αυξάνονται σταθερά. Το ΚΚΕ, το οποίο είχε μόλις 350 μέλη εκτός φυλακών το Μάη του 1941, έφτασε τα 12.000 μέλη το Δεκέμβρη του 1942, 70.000 το Νοέμβρη του 1943, 180.000 το Γενάρη του '44 και τέλος περίπου 400.000 την περίοδο της Απελευθέρωσης.
Τις παραμονές της Απελευθέρωσης ο ΕΛΑΣ αριθμούσε 77.535 αξιωματικούς και μαχητές, ενώ 50.000 ήταν οι έφεδροι ΕΛΑΣίτες και 6.000 οι άντρες της Εθνικής Πολιτοφυλακής.
Το ίδιο χρονικό διάστημα, το ΕΑΜ αριθμούσε περίπου 1.500.000 μέλη.

Η αλυσίδα των απαράδεκτων συμφωνιών (Λιβάνου και Καζέρτας, που οδήγησαν μαθηματικά στη Βάρκιζα, 12-Φεβ-45) καμιά σχέση δεν είχε με τον δαιμονοποιημένο Στάλιν αλλά ήταν απόδειξη ότι η καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κινήματος δεν ήταν σε θέση, τόσο προγραμματικά όσο και από την άποψη της τρέχουσας πολιτικής ετοιμότητας, να δρομολογήσει τη ρήξη, έστω και την ύστατη στιγμή.

Το ΚΚΕ –αγκιστρωμένο στην «Εθνική Ενότητα» δεν μπορούσε να έχει πολιτικο-στρατηγική ικανότητα να δει πως «η Συμφωνία του Λιβάνου (και της Καζέρτας στη συνέχεια) επιβεβαιώνει ότι ανάμεσα σε αντίπαλες τάξεις δεν μπορεί να υπάρξει "ισορροπία". Γι' αυτό και καμία συμφωνία μεταξύ τους δεν μπορούσε να έχει αμοιβαία επωφελή χαρακτήρα, να χρησιμοποιηθεί για φιλολαϊκές εξελίξεις από το ΚΚΕ, ως πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, καθώς και από το ΕΑΜ» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1939 - 1949).

Όσο για το «μοίρασμα του κόσμου από τον Στάλιν» (διάσκεψη της Γιάλτας), όπως παρουσιάζεται από το σύνολο σχεδόν των κυρίαρχων αστικών και κυρίως οπορτουνιστικών ιστοριογραφικών προσεγγίσεων απλά να θυμίσουμε πως πραγματοποιήθηκε 4|11-Φεβ-1945, δηλ. μήνες μετά τις συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας.
Η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο αγγλικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής έγινε τον Ιούλη του 1943, η συμφωνία του Λιβάνου το Μάη του 1944 (και της Καζέρτας με συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας το Σεπτέμβρη).
Απλά η αστική ιστοριογραφία κάνει «γαργάρα» (και αποσιωπά εκ του πονηρού) τις ημερομηνίες, σε ένα επί τούτου αχταρμά «προσέγγισης» που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιδεολογικής επίθεσης που εξαπέλυσαν οι ιμπεριαλιστές στα πλαίσια της διαμάχης με το σοσιαλισμό, ενάντια στην ΕΣΣΔ και τους κομμουνιστές.
Εξισώνοντας τη Σοβιετική Ένωση με τα ιμπεριαλιστικά κράτη, προσπαθούσαν να πλήξουν το αυξημένο κύρος που κέρδισαν η ίδια και τα Κομμουνιστικά Κόμματα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, να δικαιολογήσουν το δόγμα του «Ψυχρού Πολέμου» και τις μεταπολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο σοσιαλιστικό σύστημα.

Με πληροφορίες από
▪️ Η «συμφωνία της Καζέρτας»
▪️ Το πλαίσιο των εξελίξεων που οδήγησε στο Δεκέμβρη...
▪️ Η Διάσκεψη της Γιάλτας
▪️ Η ιστορική αλήθεια και τα ... παραμύθια
▪️ Συμφωνία της Βάρκιζας