47ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» 💥 Να ζεις, να τολμάς, να προχωράς 🎈 Για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό

 

Ένα αν­θρώ­πι­νο πο­τά­μι γε­μά­το παλμό και συν­θή­μα­τα έχει κα­τα­κλύ­σει το Πάρκο Τρί­τση στο Ίλιον για το 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή»
«Ένας αιώ­νας αγώ­νας και θυσία το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία», το σύν­θη­μα που δονεί την ατμό­σφαι­ρα.
«Ένας δεν είναι, μα χι­λιά­δες» … Χι­λιά­δες κόκ­κι­νες ση­μαί­ες ανε­μί­ζουν με τους ήχους του «Οδη­γη­τή»…

«Να ζεις, να τολ­μάς, να προ­χω­ράς. Για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σο­σια­λι­σμό»:
Με το σύν­θη­μα του 47ου Φε­στι­βάλ να δίνει το στίγ­μα, κο­ρυ­φώ­θη­καν οι εκ­δη­λώ­σεις του 3η­μέ­ρου, με τη με­γά­λη πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση στο Πάρκο Τρί­τση.
Η συ­γκέ­ντρω­ση ξε­κί­νη­σε με τον χαι­ρε­τι­σμό του Νίκου Αμπα­τιέ­λου, Γραμ­μα­τέα του ΚΣ της ΚΝΕ, ενώ στη συ­νέ­χεια στο βήμα βρέ­θη­κε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δη­μή­τρης Κου­τσού­μπας, την ώρα που τα συν­θή­μα­τα αντη­χού­σαν δυ­να­τά.

Με πα­ρα­κα­τα­θή­κη την αύρα των φε­τι­νών Φε­στι­βάλ, μπαί­νου­με απο­φα­σι­στι­κά μπρο­στά για να βάλει η νέα γενιά τη σφρα­γί­δα της

Τη με­γά­λη πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση στο 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή», εκεί όπου συ­γκε­ντρώ­νο­νται χι­λιά­δες νέοι, εκεί που χτυπά η καρ­διά της αγω­νι­ζό­με­νης νε­ο­λαί­ας, άνοι­ξε με χαι­ρε­τι­σμό του ο Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΣ της ΚΝΕ Νίκος Αμπα­τιέ­λος (βλ ομι­λία του στο τέλος)

Δη­μή­τρης Κου­τσού­μπας:
Συ­μπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ, για να ανα­πνεύ­σει ο λαός, για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, το σο­σια­λι­σμό

Με τις προ­συ­γκε­ντρώ­σεις να κα­τα­φτά­νουν στον χώρο, οι κόκ­κι­νες ση­μαί­ες πλαι­σί­ω­σαν τον κόσμο που από νωρίς είχε πάρει τη θέση του στην Κε­ντρι­κή Σκηνή. «Δυ­να­μώ­νου­με τον αγώνα για την ανα­τρο­πή του σά­πιου εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συ­στή­μα­τος. Δυ­να­μώ­νου­με τον αγώνα για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σο­σια­λι­σμό. Έλα μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα», ήταν το κά­λε­σμα που ακου­γό­ταν ξανά και ξανά.
Από τα με­γά­φω­να της Κε­ντρι­κής Σκη­νής του Φε­στι­βάλ, οι χι­λιά­δες επι­σκέ­πτες απο­χαι­ρε­τούν τον με­γά­λο μου­σι­κο­συν­θέ­τη Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη, τρα­γου­δώ­ντας για όσους  «δεν συ­νε­μορ­φώ­θη­σαν προς τας υπο­δεί­ξεις».

Η ογκώ­δης πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση πήρε τη σκυ­τά­λη από το πλού­σιο πρό­γραμ­μα του Φε­στι­βάλ

Από την πε­ρι­ή­γη­ση στην έκ­θε­ση για την Πα­ρι­σι­νή Κομ­μού­να και τη συμ­με­το­χή στις εκ­δη­λώ­σεις για την πρώτη «έφοδο στον ου­ρα­νό».
Από τις συ­ζη­τή­σεις για τον αντερ­γα­τι­κό νόμο και τον αγώνα για να μεί­νουν οι δια­τά­ξεις του στα χαρ­τιά, για την επί­θε­ση στα μορ­φω­τι­κά δι­καιώ­μα­τα της νέας γε­νιάς, για την ερ­γα­λειο­ποί­η­ση της επι­στή­μης που εκ­δη­λώ­νε­ται με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή έντα­ση στις συν­θή­κες της παν­δη­μί­ας. Από τις επι­σκέ­ψεις στο βι­βλιο­πω­λείο και τη γνω­ρι­μία με τις εκ­δό­σεις της «Σύγ­χρο­νης Επο­χής».
Από τις συ­ναυ­λί­ες – αφιε­ρώ­μα­τα σε καλ­λι­τέ­χνες που έκα­ναν πρω­τα­γω­νι­στή στο έργο τους τον λαό, τις έγνοιες και τα βά­σα­νά του αλλά και τον αγώνα για όλα τα πα­ρα­πά­νω και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρα. Όλα αυτά τρο­δο­φό­τη­σαν τον προ­βλη­μα­τι­σμό και τη σκέψη, τη συ­ζή­τη­ση στις πα­ρέ­ες των νέων. Έδω­σαν το έναυ­σμα και την ώθηση σε νέους και νέες ώστε να πά­ρουν θέση στο κόκ­κι­νο πο­τά­μι που πλημ­μύ­ρι­σε τον χώρο στην Κε­ντρι­κή Σκηνή του Φε­στι­βάλ.

Χι­λιά­δες νέοι και νέες, μαζί με ερ­γα­ζό­με­νους κάθε ηλι­κί­ας, δυ­να­μώ­νουν το σύν­θη­μα που επέ­λε­ξε η ΚΝΕ για το Φε­στι­βάλ της.
«Να ζεις»: Δια­δη­λώ­νουν για το δι­καί­ω­μα τους να ζή­σουν με βάση τις δυ­να­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει σή­με­ρα η πρό­ο­δος της επι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας.
«Να τολ­μάς»: Δια­μη­νύ­ουν την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά τους να αμ­φι­σβη­τή­σουν τον ερ­γα­σια­κό με­σαί­ω­να, τους τα­ξι­κούς φραγ­μούς στη μόρ­φω­ση, τη με­τα­τρο­πή της υγεί­ας σε πα­νά­κρι­βο εμπό­ρευ­μα.
«Να προ­χω­ράς»: Ξε­κα­θα­ρί­ζουν την πρό­θε­ση τους να πά­ρουν  τη θέση τους στον αγώνα με την πυ­ξί­δα τους στραμ­μέ­νη στην”κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σο­σια­λι­σμό».

Το «παρών» στη συ­γκέ­ντρω­ση έδω­σαν συν­δι­κα­λι­στές από μια σειρά κλά­δους και χώ­ρους δου­λειάς, πρω­το­πό­ροι αγω­νι­στές ερ­γα­το­ϋ­πάλ­λη­λοι που δί­νουν τη μάχη για το με­ρο­κά­μα­το, για το δι­καί­ω­μα στη μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά. Επί­σης άν­θρω­ποι του καλ­λι­τε­χνι­κού και του αθλη­τι­κού χώρου, πα­νε­πι­στη­μια­κοί, καθώς και από­στρα­τοι αξιω­μα­τι­κοί των ενό­πλων δυ­νά­με­ων.

Από το με­γά­λο ρα­ντε­βού και το προ­σκλη­τή­ριο του ΚΚΕ δεν μπο­ρού­σαν να λεί­πουν και εκ­πρό­σω­ποι της ηρω­ι­κής «δρα­κο­γε­νιάς», της ΕΑ­Μι­κής Αντί­στα­σης και του ΔΣΕ που πέ­ρα­σαν από φωτιά και σί­δε­ρο κρα­τώ­ντας «ψηλά τη ση­μαία».
Πα­ρα­βρέ­θη­καν ακόμα οι πρέ­σβεις της Κού­βας και του Βιετ­νάμ, καθώς και εκ­πρό­σω­πος της πρε­σβεί­ας της Πα­λαι­στί­νης. Ακόμα, ο αγω­νι­στής Δή­μαρ­χος Πά­τρας Κώ­στας Πε­λε­τί­δης.
Τη δική τους θέση είχαν πάρει στη συ­γκέ­ντρω­ση οι εκ­πρό­σω­ποι των Κομ­μου­νι­στι­κών Νε­ο­λαί­ων που συμ­με­τεί­χαν στο Φε­στι­βάλ, πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας την ομι­λία και δια­βά­ζο­ντάς την με­τα­φρα­σμέ­νη στις γλώσ­σες τους.

Γε­μά­τη μέχρι και η Λαϊκή Σκηνή κατά τη διάρ­κεια της με­γά­λης πο­λι­τι­κής συ­γκέ­ντρω­σης

Όση ώρα ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κου­τσού­μπας, μι­λού­σε στην Κε­ντρι­κή Σκηνή με δε­κά­δες χι­λιά­δες συ­γκε­ντρω­μέ­νους, μια ακόμα συ­γκέ­ντρω­ση πραγ­μα­το­ποιού­νταν στη Λαϊκή Σκηνή, όπου έμει­ναν εκα­το­ντά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι και νε­ο­λαία που δεν κα­τά­φε­ραν να προ­σεγ­γί­σουν την κε­ντρι­κή σκηνή, και έμει­ναν εκεί για να πα­ρα­κο­λου­θή­σουν μέσω γι­γα­ντο­ο­θό­νης την ομι­λία. Τρία με­γά­λα, «κόκ­κι­να» πο­τά­μια, που ξε­κί­νη­σαν από τη Λαϊκή Σκηνή, το Φοι­τη­τι­κό Στέκι και το συ­ντρι­βά­νι του πάρ­κου Τρί­τση, πο­ρεύ­τη­καν και ενώ­θη­καν σε μια με­γά­λη λα­ο­θά­λασ­σα στην Κε­ντρι­κή Σκηνή του 47ου Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή», για την με­γά­λη πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση.

Όταν οι προ­συ­γκε­ντρώ­σεις έφτα­σαν στον χώρο, η Κε­ντρι­κή Σκηνή ήταν ήδη γε­μά­τη, με τους επι­σκέ­πτες του Φε­στι­βάλ να κά­θο­νται στις κα­ρέ­κλες που είχαν το­πο­θε­τη­θεί.
Οι κόκ­κι­νες ση­μαί­ες γέ­μι­σαν τον χώρο από το Στέκι Πο­λι­τι­σμού, μέχρι την τε­ρά­στια αφίσα του Λένιν, από το βι­βλιο­πω­λείο της «Σύγ­χρο­νης Επο­χής», την κε­ντρι­κή έκ­θε­ση, τη Διε­θνού­πο­λη, κυ­κλώ­νο­ντας αυτό το με­γά­λο κομ­μά­τι του πάρ­κου.
Όσοι δεν χώ­ρε­σαν στο χώρο γύρω από την Κε­ντρι­κή Σκηνή, γέ­μι­σαν την Λαϊκή, ακού­γο­ντας από εκεί την ομι­λία του Δ. Κου­τσού­μπα.

Φοι­τη­τές, μα­θη­τές, νέοι ερ­γα­ζό­με­νοι, γο­νείς με τα παι­διά τους στα κα­ρό­τσια, με­γα­λύ­τε­ροι σε ηλι­κία. Με ιδιαί­τε­ρη θέρμη έγι­ναν δε­κτοί στο χώροι πυ­ρό­πλη­κτοι κά­τοι­κοι από την βό­ρεια Εύ­βοια, αλλά και αγω­νι­στές ερ­γα­ζό­με­νοι της e-food, με τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κόκ­κι­να γι­λέ­κα τους που έδε­ναν αρ­μο­νι­κά με το σκη­νι­κό.

Χι­λιά­δες πρό­σω­πα με απο­φα­σι­στι­κά, σί­γου­ρα βλέμ­μα­τα και τις μά­σκες τους, κα­τέ­κλυ­σαν το πάρκο για να ακού­σουν το κά­λε­σμα συ­μπό­ρευ­σης που απευ­θύ­νει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.
«Ένας αιώ­νας αγώ­νας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία», ένα από τα συν­θή­μα­τα που δο­νού­σαν την ατμό­σφαι­ρα.
Το αγω­νι­στι­κό μή­νυ­μα του ΚΚΕ έφτα­σε σή­με­ρα πα­ντού, μέσα από την με­γα­λειώ­δη συ­γκέ­ντρω­ση. Το μή­νυ­μα της ορ­γά­νω­σης της πάλης, της διεκ­δί­κη­σης για να ζήσει ο λαός μια ζωή στο ύψος των σύγ­χρο­νων ανα­γκών και δυ­να­το­τή­των.

Οι υψω­μέ­νες γρο­θιές, στο άκου­σμα του Ύμνου της πα­γκό­σμιας ερ­γα­τι­κής τάξης, της «Διε­θνούς» με την οποία ολο­κλη­ρώ­θη­κε η συ­γκέ­ντρω­ση γέ­μι­σαν με αι­σιο­δο­ξία τους χι­λιά­δες επι­σκέ­πτες για τους αγώ­νες του σή­με­ρα και του αύριο.

Γέ­μι­σε από τη μου­σι­κή του Μ. Θε­ο­δω­ρά­κη και τους στί­χους του Γ. Ρί­τσου η Κε­ντρι­κή Σκηνή

Στον με­γά­λο Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη είναι αφιε­ρω­μέ­νη η τρίτη μέρα του Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή» και η Κε­ντρι­κή Σκηνή πλημ­μύ­ρι­σε με τη μου­σι­κή του και τα λόγια του δικού μας ποι­η­τή, του κομ­μου­νι­στή ποι­η­τή Γιάν­νη Ρί­τσου. Η προ­σω­πι­κή, καλ­λι­τε­χνι­κή, δη­μιουρ­γι­κή σχέση με­τα­ξύ τους κρά­τη­σε μια ζωή χα­ρί­ζο­ντάς μας με­ρι­κά από τα πιο δυ­να­τά, τα πιο όμορ­φα τρα­γού­δια.

«Εί­μα­στε πολ­λοί… Εί­μα­στε όλοι… Βή­μα­τα που βα­δί­ζουν σί­γου­ρα στο μέλ­λον…», είναι ο τί­τλος του αφιε­ρώ­μα­τος που πα­ρου­σιά­ζε­ται αυτή τη στιγ­μή στην Κε­ντρι­κή Σκηνή, σε καλ­λι­τε­χνι­κή διεύ­θυν­ση Μα­νό­λη Αν­δρου­λι­δά­κη και με τη με­γά­λη Μαρία Φα­ρα­ντού­ρη και τους Ρίτα Αντω­νο­πού­λου, Γιάν­νη Κό­τσι­ρα και Κώστα Τρια­ντα­φυλ­λί­δη. (Δείτε video)

Ο κό­σμος που έχει πλημ­μυ­ρί­σει απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την Κε­ντρι­κή Σκηνή έχει γε­μί­σει από με­λω­δί­ες και στί­χους που έχουν εκ­φρά­σει με­γά­λες στιγ­μές της σύγ­χρο­νης ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας και του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. Από τον «Επι­τά­φιο» και τη «Ρω­μιο­σύ­νη» στα «18 λια­νο­τρά­γου­δα της πι­κρής πα­τρί­δας» και τις «Γει­το­νιές του κό­σμου».  (Δείτε video)

Και το τρα­γού­δι δεν φεύ­γει στιγ­μή από τα χείλη. Και έτσι, τρα­γου­δώ­ντας και από εδώ, από το 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή», οι  νέοι, ο λαός μας απο­χαι­ρε­τά τον Μίκη, τον άν­θρω­πο που έκανε τρα­γού­δι τις αγω­νί­ες, τους πό­θους και τα ορά­μα­τά του, που έντυ­σε μου­σι­κά τις ιαχές των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων και τη βοή της μάχης. Με την υπό­σχε­ση ότι θα φρο­ντί­σουν το ανε­ξά­ντλη­το έργο του να ανοι­χτεί διά­πλα­τα σε κάθε νέο και νέα. (Δείτε video)

Νε­α­νι­κό ξέ­σπα­σμα – Στέλ­νει μή­νυ­μα αγω­νι­στι­κής συ­μπό­ρευ­σης νέων δυ­νά­με­ων με το ΚΚΕ

Είναι όλοι εδώ! Πα­ρό­ντες! Δεν είναι ένας, μα χι­λιά­δες! Στο 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή».
Σε αυτή τη μο­να­δι­κή γιορ­τή νε­α­νι­κού εν­θου­σια­σμού, αγω­νι­στι­κής ανά­τα­σης και αι­σιο­δο­ξί­ας που φέτος κα­τα­γρά­φει συμ­με­το­χή – ρεκόρ. Σε αυτό το δυ­να­τό, τολ­μη­ρό, εν­θου­σιώ­δες, μα­χη­τι­κό συ­να­πά­ντη­μα των νέων με την πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση του ΚΚΕ.
Οι στιγ­μές είναι συ­γκλο­νι­στι­κές! Την ώρα της πο­λι­τι­κής συ­γκέ­ντρω­σης, μια θά­λασ­σα αν­θρώ­πων «κύ­κλω­σε» τους χώ­ρους του Φε­στι­βάλ, έχο­ντας στην «καρ­διά» της την Κε­ντρι­κή Σκηνή του Φε­στι­βάλ.
Η πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση του 47ου Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή» ήταν τε­ρά­στια, απλώ­θη­κε απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το χώρο του Πάρ­κου που αξιο­ποιεί­ται για τις εκ­δη­λώ­σεις του Φε­στι­βάλ. Χι­λιά­δες πρό­σω­πα με απο­φα­σι­στι­κά, σί­γου­ρα βλέμ­μα­τα και τις μά­σκες τους κα­τέ­κλυ­σαν το πάρκο για να ακού­σουν το κά­λε­σμα συ­μπό­ρευ­σης που απευ­θύ­νει το ΚΚΕ.
Η ση­με­ρι­νή, τρίτη μέρα, επι­βε­βαιώ­νει πε­ρί­τρα­να ότι το φε­τι­νό Φε­στι­βάλ είναι ένα νε­α­νι­κό ξέ­σπα­σμα, που στέλ­νει μή­νυ­μα αγω­νι­στι­κής συ­μπό­ρευ­σης νέων δυ­νά­με­ων με το ΚΚΕ. Μια συ­γκλο­νι­στι­κή, μα­ζι­κή, μα­χη­τι­κή συ­νά­ντη­ση νε­ο­λαί­ας από ολό­κλη­ρη την Ατ­τι­κή, που από πολύ νωρίς σή­με­ρα Σάβ­βα­το συ­νέρ­ρεε στο Πάρκο Τρί­τση.

Με έντο­νο εν­δια­φέ­ρον η πα­ρου­σί­α­ση της έκ­δο­σης
«Η συ­νταγ­μα­τι­κή έκ­φρα­ση της δι­κτα­το­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου»

Πα­ρου­σί­α­ση της νέας έκ­δο­σης «Η συ­νταγ­μα­τι­κή έκ­φρα­ση της δι­κτα­το­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου» έγινε στο χώρο του βι­βλιο­πω­λεί­ου του 47ου Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή» το Σάβ­βα­το.
Το κα­λω­σό­ρι­σμα στους πα­ρευ­ρι­σκο­μέ­νους εκ μέ­ρους της «Σύγ­χρο­νης Επο­χής» έκανε η Σέβη Κο­σμο­πού­λου, η οποία επι­σή­μα­νε ότι με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη έκ­δο­ση, που από κοι­νού έχουν επι­με­λη­θεί η Ιδε­ο­λο­γι­κή Επι­τρο­πή της ΚΕ του ΚΚΕ και το Τμήμα Δι­καιο­σύ­νης και Λαϊ­κών Ελευ­θε­ριών της ΚΕ του ΚΚΕ, εγκαι­νιά­ζε­ται μια νέα σειρά εκ­δό­σε­ων με θέμα το αστι­κό και σο­σια­λι­στι­κό δί­καιο.
Η πα­ρου­σί­α­ση έγινε από την Μα­ρί­να Λα­βρά­νου, υπεύ­θυ­νη του Τμή­μα­τος Δι­καιο­σύ­νης και Λαϊ­κών Ελευ­θε­ριών της ΚΕ του ΚΚΕ και την Στέλ­λα Πα­πα­οι­κο­νό­μου, μέλος του Τμή­μα­τος Δι­καιο­σύ­νης.

Η Μα­ρί­να Λα­βρά­νου ανα­φέρ­θη­κε στην επι­δί­ω­ξη της έκ­δο­σης η οποία είναι να συμ­βά­λει στην απο­κά­λυ­ψη της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας ως μορ­φής της δι­κτα­το­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου. Όπως επί­σης και στην ανά­δει­ξη των προ­σαρ­μο­γών που κάνει το αστι­κό κρά­τος με βάση τις εκά­στο­τε επι­λο­γές της αστι­κής τάξης.
Κάτω από αυτό το πρί­σμα ανα­φέρ­θη­κε στις προ­σαρ­μο­γές στο Σύ­νταγ­μα όπως με την τε­λευ­ταία ανα­θε­ώ­ρη­ση, αλλά και αλ­λα­γές που είναι σε εξέ­λι­ξη στο Νο­μι­κό Δί­καιο ώστε να υπη­ρε­τη­θούν κα­λύ­τε­ρα τα τω­ρι­νά σχέ­δια της αστι­κής τάξης που συ­μπυ­κνώ­νο­νται στην «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη» και την «ψη­φια­κή με­τά­βα­ση». Αλ­λα­γές που έχουν στόχο τη δια­μόρ­φω­ση ικα­νο­ποι­η­τι­κού επεν­δυ­τι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος που πε­ρι­λαμ­βά­νει από αυτή τη σκο­πιά εκ­συγ­χρο­νι­σμούς του αστι­κού κρά­τους, μαζί με τη διευ­ρυ­μέ­νη πε­ρι­στο­λή των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών. Ολο­κλη­ρώ­νο­ντας την πα­ρέμ­βα­σή της, πρό­σθε­σε ότι το πε­ριε­χό­με­νο της έκ­δο­σης συ­νε­πι­κου­ρεί στην ορ­θό­τη­τα της επα­να­στα­τι­κής θε­ω­ρί­ας του μαρ­ξι­σμού – λε­νι­νι­σμού για την ανά­γκη τσα­κί­σμα­τος του αστι­κού κρά­τους ώστε να ανοί­ξει ο δρό­μος για την εγκα­θί­δρυ­ση της σο­σια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας που στο επί­κε­ντρο θα είναι ο άν­θρω­πος.
Στη συ­νέ­χεια το λόγο πήρε η Στέλ­λα Πα­πα­οι­κο­νό­μου, η οποία ανέ­φε­ρε πως μέσα από την ιστο­ρι­κή ανα­δρο­μή που κάνει η έκ­δο­ση, φω­τί­ζε­ται ότι το αστι­κό δί­καιο δεν μένει στά­σι­μο, αλλά ακο­νί­ζε­ται στις στο­χεύ­σεις του κε­φα­λαί­ου, πάντα σε αντι­λαϊ­κή κα­τεύ­θυν­ση. Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση, πρό­σθε­σε, φαί­νε­ται σή­με­ρα και από τη λε­γό­με­νη ψη­φια­κή με­τά­βα­ση, με την ψη­φιο­ποι­ή­ση του κρά­τους που συ­νο­δεύ­ε­ται από «ηλε­κτρο­νι­κό φα­κέ­λω­μα και πλει­στη­ρια­σμούς», ψη­φια­κές βά­σεις προ­σω­πι­κών δε­δο­μέ­νων, ηλε­κτρο­νι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες στα σω­μα­τεία κλπ. Τό­νι­σε επί­σης ότι φρένο στην πε­ρι­στο­λή των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών, στο χτύ­πη­μα των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των δεν μπο­ρεί να βάλει μια κυ­βερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή αφού οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις κι­νού­νται στις ράγες της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας. Αντί­θε­τα φρένο μπο­ρεί να βάλει μόνο ένα ρω­μα­λέο κί­νη­μα που βα­δί­ζει στο δρόμο διεκ­δί­κη­σης των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών σε σύ­γκρου­ση με το αστι­κό κρά­τος.

«Κυ­νή­γι» χαράς σε …όλο τον πλα­νή­τη στον Παι­δό­το­πο

Πράγ­μα­τα που μοι­ρά­ζο­νται οι λαοί του κό­σμου, που δεί­χνουν πόσο μοιά­ζουν με­τα­ξύ τους και πόσα τε­λι­κά τους ενώ­νουν, γνώ­ρι­σαν οι επι­σκέ­πτες του Παι­δό­το­που στο 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή» από νωρίς το από­γευ­μα του Σαβ­βά­του.
Αρ­χι­κά, έφτια­ξαν μου­σι­κά «όρ­γα­να» που συ­να­ντά κα­νείς ακόμα και σε άλλες ηπεί­ρους, όπως τα «κα­λά­μια της βρο­χής». Για να μά­θουν ότι χα­ρί­ζουν τον ίδιο εν­θου­σια­σμό, ακόμα και σε συ­νο­μη­λί­κους τους που ζουν σε πό­λεις πέρα και από έναν ολό­κλη­ρο ωκε­α­νό, χι­λιά­δες χι­λιό­με­τρα μα­κριά, στη Νότια Αμε­ρι­κή. «Μου αρέ­σει πολύ, γιατί είναι πολύ δη­μιουρ­γι­κά, με τέ­τοια πράγ­μα­τα φτιά­ξα­με κάτι που βγά­ζει μου­σι­κή!», πε­ριέ­γρα­φε η 7χρο­νη Κα­τε­ρί­να, δίπλα στο δικό της «κα­λά­μι».
Εκτός από τις ορ­γα­νω­μέ­νες δρα­στη­ριό­τη­τες, με τον αυ­θορ­μη­τι­σμό τους και με απλά υλικά, τα ίδια τα παι­διά «γέ­μι­σαν» το χώρο με τις ανά­γκες τους: Για παι­χνί­δι, για έκ­φρα­ση, για χαρά. Τις έκα­ναν σχέ­δια από νε­ρο­μπο­γιές, κα­τα­σκευ­ές από χαρ­τό­νι, ρυθ­μι­κές κι­νή­σεις από μου­σι­κή.

Λίγο μετά τις 7.30 μμ. ξε­κί­νη­σε και το «Κυ­νή­γι του χα­μέ­νου θη­σαυ­ρού». Με «οδηγό» τους τις απα­ντή­σεις γρί­φων, τα παι­διά βρέ­θη­καν από τους αμ­μό­λο­φους και τις πυ­ρα­μί­δες της Αι­γύ­πτου, στις μα­κα­ρο­νά­δες και τις απο­κριά­τι­κες μά­σκες της Ιτα­λί­ας. Από τις πο­λι­κές αρ­κού­δες και τα ιγκλού της Ανταρ­κτι­κής, στα κα­γκου­ρό και τα κοάλα της Αυ­στρα­λί­ας.
Κι ο θη­σαυ­ρός εντο­πί­στη­κε: Μια σα­κού­λα με κα­ρα­μέ­λες για όλους! Δίπλα ακρι­βώς, σε έναν πα­γκό­σμιο χάρτη, εκεί όπου «απλώ­νο­νται» οι πα­τρί­δες εκα­τομ­μυ­ρί­ων παι­διών, με το ίδιο ακρι­βώς όνει­ρο: Μια ζωή με δι­καιώ­μα­τα.

Γέ­μι­σε χα­ρού­με­νες φωνές, χα­μό­γε­λα και ανα­μνή­σεις από το Αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό 2ή­με­ρο το «Κόκ­κι­νο Αε­ρό­στα­το»

Ένα με­γά­λο reunion των μι­κρών φίλων της ΚΝΕ που συμ­με­τεί­χαν στο Αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό Δι­ή­με­ρο της Ορ­γά­νω­σης στη Μυ­τι­λή­νη τον Ιούλη πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε σή­με­ρα στον χώρο του «Κόκ­κι­νου Αε­ρό­στα­του», στο 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή».
Τα παι­διά «θυ­μή­θη­καν» μέσω βί­ντεο τις στιγ­μές που έζη­σαν στην κα­τα­σκή­νω­ση του Δι­η­μέ­ρου, τα συν­θή­μα­τα της συ­να­δέλ­φω­σης του ελ­λη­νι­κού με τον τουρ­κι­κό λαό που φώ­να­ξαν εκεί­νες τις μέρες και ανα­νέ­ω­σαν το ρα­ντε­βού τους για την επό­με­νη συ­νά­ντη­ση του «Κόκ­κι­νου Αε­ρό­στα­του».
Νω­ρί­τε­ρα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε ένα ιδιαί­τε­ρα εν­δια­φέ­ρον παι­χνί­δι με ερ­γα­στή­ρι κρου­στών με τον Βα­σί­λη Βα­σι­λά­το, με τους μι­κρούς φί­λους της ΚΝΕ να παί­ζουν στο τέλος σε μια δική τους συ­ναυ­λία.

Ο χώρος του «Κόκ­κι­νου Αε­ρό­στα­του» απο­τε­λεί καθ’ όλη τη διάρ­κεια του τρι­η­μέ­ρου ση­μείο συ­νά­ντη­σης των μι­κρό­τε­ρων φίλων της ΚΝΕ και συ­γκε­κρι­μέ­να των μα­θη­τών των τε­λευ­ταί­ων τά­ξε­ων του Δη­μο­τι­κού και της Α’ Γυ­μνα­σί­ου.
Στον χώρο βρί­σκο­νται 4 θε­μα­τι­κές «γω­νιές», όπου οι μι­κροί φίλοι απα­σχο­λού­νται δη­μιουρ­γι­κά, μα­θαί­νουν και δια­σκε­δά­ζουν.
Πρό­κει­ται για το «Ημε­ρο­λό­γιο ενός απο­ρη­μέ­νου», ένας χώρος που οι μα­θη­τές συ­μπλη­ρώ­νουν ένα ημε­ρο­λό­γιο κά­νο­ντας τα δικά τους σχό­λια για την επι­και­ρό­τη­τα, τον χώρο «Το “Κόκ­κι­νο Αε­ρό­στα­το” ζη­τά­ει τη γνώμη σου», όπου μπο­ρούν να κα­τα­θέ­σουν τις δικές τους ιδέες για το ομώ­νυ­μο πε­ριο­δι­κό της ΚΝΕ. Το «Αφιέ­ρω­μα στον ερ­γα­ζό­με­νο άν­θρω­πο», όπου τα παι­διά μα­θαί­νουν και κα­τα­λα­βαί­νουν ότι ο ερ­γα­ζό­με­νος είναι αυτός που πα­ρά­γει τα πάντα στον κόσμο και ότι οι ιδιο­κτή­τες είναι πα­ρά­σι­τα που πρέ­πει να φύ­γουν από τη μέση. Τέλος, η έκ­θε­ση που είναι αφιε­ρω­μέ­νη στην έκ­δο­ση «Κι όμως κι­νεί­ται» μέσα από τις σε­λί­δες της οποί­ας απο­δει­κνύ­ε­ται ότι η κοι­νω­νία αλ­λά­ζει.

Συ­γκι­νη­τι­κές στιγ­μές στο αφιέ­ρω­μα στα τρα­γού­δια του Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη και του Γιάν­νη Ρί­τσου, με τίτλο «Εί­μα­στε πολ­λοί… Εί­μα­στε όλοι… Βή­μα­τα που βα­δί­ζουν σί­γου­ρα στο μέλ­λον…», όταν ανέ­βη­κε στη σκηνή η Μαρία Φα­ρα­ντού­ρη, τρα­γου­δώ­ντας «Έτσι μικρό ήταν τ’ όνει­ρό μας, μα τούτο τ’ όνει­ρο ήταν τ’ όνει­ρο όλων των πει­να­σμέ­νων και των αδι­κη­μέ­νων»… Δείτε βί­ντεο

Όπως είπε, «είμαι πολύ συ­γκι­νη­μέ­νη γιατί είμαι πα­ρού­σα από το πρώτο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ, μαζί με τον Μίκη τόσα χρό­νια τρα­γου­δά­με για τα όνει­ρά μας». Δείτε βί­ντεο

Κάλ­τσες που … «ξύ­πνη­σαν» για να δη­μιουρ­γή­σουν στον Παι­δό­το­πο

Λίγο πριν τις 10 το βράδυ, οι μι­κροί φίλοι του 47ου Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή» που βρέ­θη­καν στον Παι­δό­το­πο, ίσως ένιω­σαν …φα­γού­ρα στις πα­τού­σες, αφού έμα­θαν ότι οι κάλ­τσες … μπο­ρεί και να ζω­ντα­νέ­ψουν!

Στη σκηνή, άρ­χι­σε να στή­νε­ται μια Καλ­τσο­τε­χνού­πο­λη, όταν ένας δυ­να­τός αέρας «ξε­σή­κω­σε» τις κάλ­τσες από μια απλω­μέ­νη μπου­γά­δα και κα­θε­μία τους «επέ­λε­ξε να κάνει μία τέχνη»! Η μία έγινε τρα­γου­δί­στρια, η άλλη ντρά­μερ. Η τρίτη, ποι­ή­τρια, μια τέ­ταρ­τη, γλύ­πτης.
Θε­α­τές, παι­διά «δι­ψα­σμέ­να» για δια­σκέ­δα­ση, αλλά και γο­νείς «δι­ψα­σμέ­νοι» να βλέ­πουν τα παι­διά τους χα­ρού­με­να.

«Αν στη ζωή σου βρέ­ξει ή χιο­νί­σει, κάνε μια τέχνη, η καρ­διά σου να αν­θί­σει»! Το θέ­α­τρο κού­κλας της Ιρί­νας Μπόι­κο, «White Puppet» βο­ή­θη­σε τα παι­διά να γνω­ρί­σουν την αξία και την ομορ­φιά της Τέ­χνης. Την ανά­γκη να είναι και κομ­μά­τι της δικής τους ζωής, προ­σαρ­μο­σμέ­νης στην ηλι­κία και τις ανά­γκες τους.

Ρ. Αντω­νο­πού­λου: Το Φε­στι­βάλ είναι πηγή πο­λι­τι­σμού

Με­λω­δι­κό τα­ξί­δι σε τρα­γού­δια του Δη­μή­τρη Χρι­στο­δού­λου στη Λαϊκή Σκηνή

Χα­ρα­κτή­ρα κο­ρύ­φω­σης έχει το 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή», η με­γά­λη αυτή πο­λι­τι­κή γιορ­τή της ΚΝΕ σε κάθε σκηνή και σε κάθε γωνιά. Αυτό αντα­να­κλά­ται και στο καλ­λι­τε­χνι­κό πρό­γραμ­μα που ακο­λού­θη­σε τη με­γά­λη πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση.
Στη Λαϊκή Σκηνή που ήταν γε­μά­τη ήδη από την ώρα της συ­γκέ­ντρω­σης με κόσμο που πα­ρα­κο­λου­θού­σε την  ομι­λία από τη γι­γα­ντο-οθό­νη, όταν άρ­χι­σε το μου­σι­κό της πρό­γραμ­μα ο παλ­μός και ο εν­θου­σια­σμός με­τα­τρά­πη­κε σε τρα­γού­δι: Πλημ­μύ­ρι­σε με τους στί­χους του Δη­μή­τρη Χρι­στο­δού­λου, σε ένα αφιέ­ρω­μα με αφορ­μή τα 30 χρό­νια από τον θά­να­τό του, που με τίτλο «Εδώ στην άκρη του και­ρού…» μας έδωσε ξανά την άνοι­ξη και τ’ αστέ­ρια όπως προ­τρέ­πει ο ποι­η­τής στο ομώ­νυ­μο τρα­γού­δι.

Η καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια και η ενορ­χή­στρω­ση ήταν του Γιάν­νη Πα­πα­ζα­χα­ριά­κη και το τα­ξί­δι στους στί­χους του Δ. Χρι­στο­δού­λου το κά­να­με με τις δυ­να­τές και τρυ­φε­ρές ερ­μη­νεί­ες της Πέ­γκυς Ζήνα και του Πα­ντε­λή Θα­λασ­σι­νού.
Ήταν ταυ­τό­χρο­να ένα αφιέ­ρω­μα που έδεσε από­λυ­τα με τον φόρο τιμής που απο­τί­ει όλο το Φε­στι­βάλ και ιδιαί­τε­ρα η ση­με­ρι­νή τρίτη μέρα του στον με­γά­λο μας Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη, αφού ξε­κί­νη­σε ορ­χη­στρι­κά με τους δι­κούς του «Χαρ­τα­ε­τούς» που κα­τα­χει­ρο­κρο­τή­θη­καν από τις πρώ­τες νότες.

Ο Δη­μή­τρης Χρι­στο­δού­λου ήταν ένας από τους πα­ρα­γω­γι­κό­τε­ρους με­τα­πο­λε­μι­κούς λο­γο­τέ­χνες, με 30 ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές, 15 μυ­θι­στο­ρή­μα­τα και 14 θε­α­τρι­κά έργα. Αγα­πή­θη­κε ιδιαί­τε­ρα για τους στί­χους του που με­λο­ποι­ή­θη­καν από τους ση­μα­ντι­κό­τε­ρους Έλ­λη­νες συν­θέ­τες και απο­τύ­πω­σαν τους καη­μούς και τις ελ­πί­δες του ελ­λη­νι­κού λαού. Κι αυτό απο­τυ­πώ­θη­κε από την πρώτη στιγ­μή και στο αφιέ­ρω­μα του Φε­στι­βάλ, που η Πέγκυ Ζήνα και ο Πα­ντε­λής Θα­λασ­σι­νός ανέ­βη­καν μαζί στη σκηνή κι ερ­μή­νευ­σαν το «Ποιος δρό­μος είναι ανοι­χτός» του Γ. Μαρ­κό­που­λου, ει­σπράτ­το­ντας θερμό χει­ρο­κρό­τη­μα. Από το με­λω­δι­κό­τα­το «Μια κα­λη­μέ­ρα είναι αυτή» του Μάνου Λο­ΐ­ζου και το «Βρα­διά­ζει» του Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη, ο Πα­ντε­λής Θα­λασ­σι­νός έδωσε στη συ­νέ­χεια τη σκυ­τά­λη στην Πέγκυ Ζήνα για να ερ­μη­νεύ­σει επί­σης γνω­στά και αγα­πη­μέ­να τρα­γού­δια του Μίκη, όπως το «Γωνιά – Γωνιά» και το «Πα­ρά­πο­νο», αλλά και να εκ­φρά­σει τη χαρά της για το αντά­μω­μά της με τον κόσμο στο Φε­στι­βάλ όπου βρέ­θη­κε για πρώτη φορά, κα­λώ­ντας τον «να γίνει μια αγκα­λιά σ’ αυτά τα υπέ­ρο­χα τρα­γού­δια του Δ. Χρι­στο­δού­λου».

Ο κό­σμος όλο και πύ­κνω­νε στη Λαϊκή Σκηνή που τί­μη­σε και με το πα­ρα­πά­νω τον τίτλο της σ’ αυτό το αφιέ­ρω­μα, που στά­θη­κε ιδιαί­τε­ρα και στη μακρά συ­νερ­γα­σία του Δ. Χρι­στο­δού­λου με τον Γιώρ­γο Ζα­μπέ­τα: «Μέρα μπαί­νει, μέρα βγαί­νει», «Κι αν θα δια­βείς τον ου­ρα­νό», «Κοντά στα ξη­με­ρώ­μα­τα», «Τι να φταί­ει» κ.ά.
Και το φι­νά­λε στρά­φη­κε και πάλι στις λαϊ­κές μου­σι­κές του Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη και τους καλ­λι­τέ­χνες στη σκηνή να ενώ­νουν τις φωνές τους στο «Είναι με­γά­λος ο καη­μός» και «Βράχο βράχο τον καημό μου» και τον κόσμο να συμ­με­τέ­χει κα­τα­νυ­κτι­κά.

Πλα­τιά δια­κί­νη­ση του «Ρι­ζο­σπά­στη» και του «Οδη­γη­τή»

Σε χι­λιά­δες χέρια δια­κι­νεί­ται ο «Ρι­ζο­σπά­στης» και ο «Οδη­γη­τής» και την τρίτη μέρα των εκ­δη­λώ­σε­ων του 47ου Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή».
Σε όλο το πάρκο, μέλη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, με συ­νερ­γεία εξόρ­μη­σης, υπο­δέ­χο­νταν από νωρίς το από­γευ­μα τον κόσμο που συ­νέρ­ρεε.
Ταυ­τό­χρο­να με συ­χνές ανα­κοι­νώ­σεις από τα με­γά­φω­να γι­νό­ταν γνω­στό ότι στον «Ρι­ζο­σπά­στη του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου» 2-3 Οκτώ­βρη θα κυ­κλο­φο­ρή­σει το Κά­λε­σμα της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ προς τους ερ­γα­ζό­με­νους, το λαό, τη νε­ο­λαία.

Με τρα­γού­δια του Μίκη ξε­κί­νη­σε ο Βα­σί­λης Πα­πα­κων­στα­ντί­νου

«Αρ­νιέ­μαι αρ­νιέ­μαι αρ­νιέ­μαι οι άλλοι να βα­στά­νε τα σκοι­νιά, αρ­νιέ­μαι να με κά­νουν ό,τι θένε, αρ­νιέ­μαι να πνιγώ στην κα­τα­χνιά…», τρα­γού­δη­σε ο Βα­σί­λης Πα­πα­κων­στα­ντί­νου μόλις βγήκε στην σκηνή.

«Το με­ση­μέ­ρι χτυ­πά­νε στο γρα­φείο, μετρώ τους χτύ­πους τον πόνο μετρώ, είμαι θρε­φτά­ρι μ’ έχουν κλεί­σει στο σφα­γείο, σή­με­ρα εσύ αύριο εγώ…», συ­νέ­χι­σε με τα τρα­γού­δια του Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη, και ο κό­σμος ξε­ση­κώ­θη­κε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο.
Η συ­ναυ­λία συ­νε­χί­ζε­ται σε ροκ ρυθ­μούς, με τα τρα­γού­δια του Βα­σί­λη που έχει αγα­πή­σει η νε­ο­λαία… (Δείτε video)

Με ικα­ριώ­τι­κα συ­νε­χί­ζε­ται το πρό­γραμ­μα στη Λαϊκή Σκηνή

Με τον αγα­πη­μέ­νο Νίκο Φά­κα­ρο να φέρ­νει με το βιολί του αι­γαιο­πε­λα­γί­τι­κο αε­ρά­κι στο Πάρκο Τρί­τση.
Οι πι­στοί «θα­μώ­νες» των γνω­στών ικα­ριώ­τι­κων γλε­ντιών δεν βλέ­πουν την ώρα να ξα­να­κού­σουν μετά από καιρό τον αυ­θε­ντι­κό «κα­ριώ­τι­κο» σκοπό. «Να ‘μαστε καλά να ξα­να­ντα­μώ­σου­με! Ζήτω η ΚΝΕ» ήταν τα λόγια με τα οποία κα­λω­σό­ρι­σε το κοινό ο Ν. Φά­κα­ρος.

Τρα­γου­δώ­ντας τι­μά­με τον Μίκη

Μια συ­ναυ­λία που θα θυ­μό­μα­στε για καιρό όσοι εί­χα­με την τύχη να την πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με… Δείτε βί­ντεο

Μια συ­ναυ­λία που την έζη­σαν με όλη τους την καρ­διά και αυτοί που συμ­με­τεί­χαν. Από τη με­γά­λη Μαρία Φα­ρα­ντού­ρη, την «πα­γκό­σμια φωνή του Μίκη» όπως τη χα­ρα­κτή­ρι­σε  ο Μα­νό­λης Αν­δρου­λι­δά­κης, που είχε ανα­λά­βει την καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια και ενορ­χή­στρω­ση, την Ρίτα Αντω­νο­πού­λου, τον Γιάν­νη Κό­τσι­ρα, τον Κώστα Τρια­ντα­φυλ­λί­δη και τους μου­σι­κούς. Δείτε βί­ντεο

Έτσι όπως έπρε­πε απο­χαι­ρέ­τη­σε το Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ τον Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη, τον άν­θρω­πο που έκανε τρα­γού­δι τις αγω­νί­ες, τους πό­θους και τα ορά­μα­τά του, που έντυ­σε μου­σι­κά τις ιαχές των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων και τη βοή της μάχης. Τρα­γου­δώ­ντας. Άλ­λω­στε, όπως είπε ο Μ. Αν­δρου­λι­δά­κης, «δεν είναι απών. Είναι εδώ…».

Η κε­ντρι­κή σκηνή πλημ­μύ­ρι­σε με τη μου­σι­κή του και τα λόγια του δικού μας ποι­η­τή, του κομ­μου­νι­στή ποι­η­τή Γιάν­νη Ρί­τσου. Η προ­σω­πι­κή, καλ­λι­τε­χνι­κή, δη­μιουρ­γι­κή σχέση με­τα­ξύ τους κρά­τη­σε μια ζωή χα­ρί­ζο­ντάς μας με­ρι­κά από τα πιο δυ­να­τά, τα πιο όμορ­φα τρα­γού­δια.
Ο κό­σμος που έχει γε­μί­σει απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την Κε­ντρι­κή Σκηνή δεν στα­μα­τά να τρα­γου­δά.
Τρα­γού­δια που έχουν εκ­φρά­σει με­γά­λες στιγ­μές της σύγ­χρο­νης ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας και του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. Δείτε βί­ντεο

«Αυτές οι καρ­διές δε βο­λεύ­ο­νται παρά μόνο στο δίκιο…»

 

Και η συ­ναυ­λία ξε­κι­νά. Δείτε βί­ντεο

Ο Γ. Κό­τσι­ρας, ο Κ. Τρια­ντα­φυλ­λί­δης και η Ρ. Αντω­νο­πού­λου τρα­γου­δούν τη «Ρω­μιο­σύ­νη» και τον «Επι­τά­φιο». Και στη συ­νέ­χεια ανε­βαί­νει στη σκηνή η Μαρία Φα­ρα­ντού­ρη.
Ο κό­σμος όρ­θιος την χει­ρο­κρο­τά. Η ίδια συ­γκι­νη­μέ­νη ανα­φέ­ρει πως είναι πα­ρού­σα στη με­γά­λη γιορ­τή της νε­ο­λαί­ας από το 1ο Φε­στι­βάλ. Μαζί με τον Μίκη τρα­γου­δού­σε όλα αυτά τα χρό­νια «για τα όνει­ρα και τους αγώ­νες μας». Και στη συ­νέ­χεια η ίδια τρα­γού­δη­σε τρα­γού­δια από τις «Γει­το­νιές του κό­σμου».
Στη συ­νέ­χεια όλοι μαζί ερ­μή­νευ­σαν τρα­γού­δια από τα «18 λια­νο­τρά­γου­δα της πι­κρής πα­τρί­δας». Ξε­χω­ρι­στή στιγ­μή της συ­ναυ­λί­ας όταν η Μαρία Φα­ρα­ντού­ρη ερ­μή­νευ­σε με τη νεαρή ΚΝί­τισ­σα Ελένη Καρ­τε­λιά το «Κυ­κλά­μι­νο». Και η συ­ναυ­λία ολο­κλη­ρώ­νε­ται με τους ερ­μη­νευ­τές να γί­νο­νται μια φωνή με τον κόσμο τρα­γου­δώ­ντας τη «Ρω­μιο­σύ­νη».
Στο αφιέ­ρω­μα συμ­με­τεί­χε χο­ρω­δία, απο­τε­λού­με­νη από τις Ρο­δάν­θη Κα­σκα­φέ­του, Πο­λυ­ξέ­νη Κα­ρά­κο­γλου, Μα­ρι­λί­ζα Λούν­τζη και Να­τά­σα Μου­σά­δη.

Διε­θνείς αντι­προ­σω­πεί­ες: Απο­χαι­ρε­τι­σμός με Ικα­ριώ­τι­κους ρυθ­μούς

Με ικα­ριώ­τι­κους ρυθ­μούς και μπό­λι­κο κέφι από τον Νίκο Φά­κα­ρο «κλεί­νει» το τα­ξί­δι των διε­θνών αντι­προ­σω­πειών Κομ­μου­νι­στι­κών Νε­ο­λαιών που φι­λο­ξε­νή­θη­καν στη χώρα μας στα πλαί­σια του 47ου φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή».
Οι αντι­προ­σω­πεί­ες ανα­χω­ρούν αύριο για τις χώρες προ­ο­ρι­σμού τους μετά από ένα πλού­σιο τρι­ή­με­ρο ανταλ­λα­γής πεί­ρας, συ­ζη­τή­σε­ων και δια­σκέ­δα­σης.
Παρά τις δυ­σκο­λί­ες λόγω της παν­δη­μί­ας, η ΚΝΕ κα­τά­φε­ρε να φι­λο­ξε­νή­σει 25 αντι­προ­σω­πεί­ες από όλο τον κόσμο στην πρώτη δια ζώσης συ­νά­ντη­ση από την αρχή της παν­δη­μί­ας. Και στο 48ο… ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ροι…

«Να γί­νουν όπλα οι πένες…»

Μία συ­γκλο­νι­στι­κή συ­ναυ­λία με hip hop ήχο, με ανα­τρε­πτι­κό στίχο και ένα κοινό γε­μά­το ζω­ντά­νια, που επα­να­λάμ­βα­νε τους στί­χους, ενα­λάσ­σο­ντάς τους με συν­θή­μα­τα, φι­λο­ξέ­νη­σε το βράδυ του Σαβ­βά­του η σκηνή του Μα­θη­τι­κού Στε­κιού. Το θέμα της, «Να γί­νουν όπλα οι πένες…», ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή και τον τρο­μο­νό­μο.
Πρώ­τοι εμ­φα­νί­στη­καν οι «Urban Pulse» και ο Dason που ερ­μή­νευ­σαν γνω­στές τους δη­μιουρ­γί­ες, αλλά και νέα τους τρα­γού­δια, ευ­χα­ρι­στώ­ντας την ΚΝΕ για την πρό­σκλη­ση, δη­λώ­νο­ντας πως θα είναι πάντα εδώ. Ρα­ντε­βού στους αγώ­νες έδωσε το «Σφάλ­μα». Η σκηνή «άναψε» με τον Kooz, ενώ ο Brak ευ­χα­ρί­στη­σε την ΚΝΕ για την πρό­σκλη­ση και χα­ρού­με­νοι και πε­ρή­φα­νοι που βρί­σκο­νται στο Φε­στι­βάλ δή­λω­σαν από τη σκηνή Ζω­γρά­φος και Ghetto Rock.

Σε όλη τη διάρ­κεια της συ­ναυ­λί­ας πα­ρεμ­βάλ­λο­νταν από το κοινό συν­θή­μα­τα ενά­ντια στους φα­σί­στες, για τον Παύλο Φύσσα, στον οποίο ανα­φέρ­θη­καν οι «Κοι­νοί Θνη­τοί» με τους οποί­ους έκλει­σε η συ­ναυ­λία, με τον εν­θου­σια­σμό και τον παλμό να κο­ρυ­φώ­νε­ται. Στο τέλος της συ­ναυ­λί­ας ο mc από τους Κοι­νούς Θνη­τούς τρα­γού­δη­σε στί­χους του hip hop συ­γκρο­τή­μα­τος Razastarr, αφιε­ρώ­νο­ντάς τους στον Οδυσ­σέα Τσια­μπό­κα­λο, μέλος των Razastarr, που πριν λίγες μέρες έφυγε πρό­ω­ρα και άδικα από την ζωή.
Απο­χω­ρώ­ντας από την σκηνή οι Κοι­νοί Θνη­τοί ευ­χα­ρί­στη­σαν την ΚΝΕ για την πρό­σκλη­ση, όλους τους συμ­με­τέ­χο­ντες στη συ­ναυ­λία και πα­ρέ­δω­σαν την σκυ­τά­λη στην «παλιά σχολή του hip hop», όπως εί­πα­νε…

Συ­ναυ­λία – κα­ταγ­γε­λία της αδι­κί­ας και της εκ­με­τάλ­λευ­σης από τους Υπε­ρα­στι­κούς

Με τον «Τε­λά­λη» του Γιάν­νη Μαρ­κό­που­λου ξε­κί­νη­σαν οι «Υπε­ρα­στι­κοί» τη συ­ναυ­λία τους στη Σκηνή Φοι­τη­τών και Νέων Ερ­γα­ζο­μέ­νων του 47ου Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή».
Αφού ευ­χα­ρί­στη­σαν την ΚΝΕ για τη φι­λο­ξε­νία, τό­νι­σαν πως «συ­να­ντιό­μα­στε ξανά σε δύ­σκο­λους και­ρούς αλλά συ­να­ντιό­μα­στε ξανά γεροί, δυ­να­τοί και απο­φα­σι­σμέ­νοι». Πα­ράλ­λη­λα αφιέ­ρω­σαν τη ση­με­ρι­νή συ­ναυ­λία στη νίκη των δια­νο­μέ­ων της «e-food» που «έδει­ξε το δρόμο της τα­ξι­κής ορ­γά­νω­σης, της τα­ξι­κής συ­σπεί­ρω­σης και ενό­τη­τας». Επι­πλέ­ον αφιέ­ρω­σαν τη ση­με­ρι­νή εμ­φά­νι­ση στους συ­ντρό­φους που έφυ­γαν και «τους δια­βε­βαιώ­νου­με ότι θα συ­νε­χί­σου­με στο δρόμο τους, το δρόμο του αγώνα, της πάλης για έναν κόσμο χωρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση».

Μετά ερ­μή­νευ­σαν ένα ρι­ζί­τι­κο τρα­γού­δι, απα­ντώ­ντας σε αυ­τούς που μι­λούν συ­νε­χώς για τα με­γά­λα εθνι­κά ιδε­ώ­δη πως η πα­ρά­δο­ση ανή­κει στο μα­χό­με­νο λαό. «Τα κα­λύ­τε­ρα κομ­μά­τια της πα­ρά­δο­σης ήταν γέν­νη­μα – θρέμ­μα του ίδιου του λαού για τους αγώ­νες του». Από το πρό­γραμ­μα δεν έλει­πε η Πα­λαι­στί­νη και ο λαός της που σε έν­δει­ξη αλ­λη­λεγ­γύ­ης ερ­μή­νευ­σαν το ομώ­νυ­μο τρα­γού­δι τους «Πα­λαι­στι­νια­κό», ενώ ακο­λού­θη­σαν τα «Μα­λα­μα­τέ­νια λόγια».
Από τη συ­ναυ­λία – κα­ταγ­γε­λία των «Υπε­ρα­στι­κών» δεν θα μπο­ρού­σε να λεί­πει το «Σκλά­βε ημών», ένα έργο για την ελ­λι­πή δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας από την κυ­βέρ­νη­ση και το γνω­στό αφή­γη­μα της «ατο­μι­κής ευ­θύ­νης».
Η Σκηνή των Φοι­τη­τών και Νέων Ερ­γα­ζο­μέ­νων ξε­ση­κώ­θη­κε με το «Του Αδόλ­φου τα εγ­γό­νια» που κα­τα­χει­ρο­κρό­τη­σαν το συ­γκρό­τη­μα, ως απά­ντη­ση στους πε­ριο­ρι­σμούς που έβαλε το «YouTube» στο τρα­γού­δι. Θυ­μί­ζου­με πως το …προ­σβλη­τι­κό τρα­γού­δι που ενό­χλη­σε τις «ευαι­σθη­σί­ες» του «YouTube» είναι αφιε­ρω­μέ­νο στην Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών και υμνεί την κα­θο­ρι­στι­κή συμ­βο­λή της ΕΣΣΔ και του Κόκ­κι­νου Στρα­τού στο τσά­κι­σμα του φα­σι­σμού. «Είστε η σα­πί­λα όλου του ντου­νιά, μπλό­κο στους φα­σί­στες σε κάθε γει­το­νιά» απά­ντη­σαν οι πα­ρευ­ρι­σκό­με­νοι, με το συ­γκρό­τη­μα να συ­νε­χί­ζει τον αντι­φα­σι­στι­κό λόγο του με τη «Μαύρη Αυγή», ένα τρα­γού­δι στη μνήμη του Παύ­λου Φύσσα.

Ως ελά­χι­στο φόρο τιμής στο Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη, ερ­μή­νευ­σαν το «Αρ­νιέ­μαι» ενώ σειρά πήρε ο «Μι­κρό­κο­σμος» .Το πρό­γραμ­μα ολο­κλη­ρώ­θη­κε με τρα­γού­δια του αγώνα.

Συ­ναυ­λια­κός «χαμός» που μόνο ο Βα­σί­λης ξέρει κι όταν συ­να­ντιέ­ται με το Φε­στι­βάλ απο­γειώ­νε­ται!

«Αρ­νιέ­μαι, αρ­νιέ­μαι, αρ­νιέ­μαι… να ‘χω σκέψη που σω­παί­νει»…  τρα­γού­δη­σε μ’ ένα ξε­ση­κω­τι­κό μπιτ στο ξε­κί­νη­μα της με­γά­λης συ­ναυ­λί­ας του ο Βα­σί­λης Πα­πα­κων­στα­ντί­νου για να δη­λώ­σει αμέ­σως μετά από σκη­νής: «Λυ­πά­μαι που έλει­ψα μόνο πέρσι από το Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ, αλλά λεί­ψα­τε κι εσείς… Ξε­κί­νη­σα μ’ ένα τρα­γού­δι το Μίκη που ηχο­γρα­φή­σα­με το 1974. Ξέ­ρε­τε… ο Μίκης δεν μπο­ρεί να πε­θαί­νει και να το ήθελε δε γί­νε­ται… το κορμί του θα γίνει ένας με­γά­λος πλά­τα­νος και οι αγώ­νες του και η τέχνη του θα τα­ξι­δεύ­ουν για πάντα στην αιω­νιό­τη­τα», είπε συ­νε­χί­ζο­ντας με «Το σφα­γείο» και ξε­ση­κώ­νο­ντας το τε­ρά­στιο νε­α­νι­κό της Κε­ντρι­κής Σκη­νής δείτε video

Συ­νέ­χι­σε πα­ρου­σιά­ζο­ντας δυο τρα­γού­δια από την και­νούρ­για του δου­λειά με τίτλο «Αντί­λα­λος» κι αμέ­σως μετά συ­νέ­χι­σε κά­νο­ντας «βου­τιά» σε αγα­πη­μέ­να κομ­μά­τια της δι­σκο­γρα­φί­ας του. Τρα­γού­δι του 1984 «πάνε πολλά χρό­νια από τότε, κάθε φορά λέω να το αφήσω στην άκρη, αλλά δεν αφή­νουν οι συν­θή­κες… έτσι κι αλ­λιώς πάντα θα φο­βά­μαι γι’ αυτά που γί­νο­νται και θα γί­νο­νται χωρίς εμάς» είπε δί­νο­ντας το σύν­θη­μα για το «Φο­βά­μαι», ενώ θύ­μι­σε ότι: «Εδώ είναι και ο Μι­κρού­τσι­κος παι­διά» κι ερ­μή­νευ­σε κομ­μά­τια από τη δι­σκο­γρα­φία του με τον αξέ­χα­στο Θάνο Μι­κρού­τσι­κο.
Τα δυ­να­τά μπιτ εναλ­λάσ­σο­νταν με τα κα­τα­πλη­κτι­κά σο­λα­ρί­σμα­τα των μου­σι­κών του κι άλ­λο­τε έδι­ναν τη θέση τους στη με­λω­δι­κό­τη­τα γιατί… «και ο Λο­ΐ­ζος είναι εδώ» όπως μας θύ­μι­σε πριν τρα­γου­δή­σει για τον Τσε. Κι ύστε­ρα ήρθε και ταί­ρια­ξε το Που­έρ­το Ρίκο, γιατί «αξί­ζει φίλε να υπάρ­χεις για ένα όνει­ρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» κι οι ανα­φο­ρές στον Τσε δέ­θη­καν μ’ αυτές στον Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη.
«Χαι­ρε­τί­σμα­τα», «Γουί­λι», «Ένα κα­ρά­βι παλιό σα­πιο­κά­ρα­βο», «Βι­κτώ­ρια»… και τόσα άλλα… τρα­γού­δια που έχουν με­γα­λώ­σει πια δια­φο­ρε­τι­κές γε­νιές, τρα­γού­δια στο ρυθμό του που καίει ακόμα… ρυθ­μι­κά χει­ρο­κρο­τή­μα­τα, κα­πνο­γό­να, αστα­μά­τη­το τρα­γού­δι από το κοινό όλων των ηλι­κιών που «χτυ­πιέ­ται» στον ρυθμό στον συ­ναυ­λια­κό χαμό που μόνο ο Βα­σί­λης ξέρει να κάνει και που όταν συ­να­ντιέ­ται με το Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ εδώ και τόσα χρό­νια, απο­γειώ­νε­ται… «δεν υπάρ­χει»!

Σέξπυρ: Καλή αντίσταση!

Η «Κόκκινη Γωνιά» νέων γυναικών και νέων ζευγαριών στην κάμερα του «902.gr»

Στα «βαγόνια» της «Κόκκινης Γωνιάς» «επιβιβάστηκαν» οι επισκέπτριες και οι επισκέπτες του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», γνωρίζοντας τις πρωτοπόρες και επαναστατικές θέσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την ισότιμη θέση της γυναίκας στον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Πρόκειται για το Στέκι της Επιτροπής του ΚΣ για τις Νέες Γυναίκες και τα Νέα Ζευγάρια, όπου δέσποζε η έκθεση με θέμα «Σοσιαλισμός... για την απελευθέρωση των γυναικών από κάθε κοινωνική ανισοτιμία», τα βαγόνια της οποίας ήταν εμπνευσμένα από τα τρένα της επανάστασης «Αγκίτ - Προπ» που όργωναν το νεαρό σοβιετικό κράτος μετά το 1917 για να στείλουν το μήνυμα της σοσιαλιστικής επανάστασης σε κάθε γωνιά της Ρωσίας.
Η κάμερα του «902.gr» βρέθηκε στην «Κόκκινη Γωνιά» και έκανε το «ταξίδι» με το τρένο της έκθεσης

 Χώρος προβληματισμού και ανταλλαγής πείρας το Εργατικό Στέκι

Οι αιτίες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι εργαζόμενοι, όπως η «ευελιξία», το ζήτημα της στέγασης, η ακρίβεια και η ανασφάλιστη δουλειά, έγινε προσπάθεια να αναδειχθούν στο Εργατικό Στέκι του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».
Μιλώντας στην κάμερα του «902.gr», η Γωγώ Θεοδωροπούλου, μέλος της Εργατικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, μας «ξενάγησε» στην έκθεση που υπήρχε με θέμα τον εργάσιμο χρόνο και τόνισε τη σημασία που είχαν οι εξελίξεις με τους εργαζόμενους στην «e-food», που έδειξαν ότι οι αγώνες έχουν αποτέλεσμα.

Χαι­ρε­τι­σμός του Νίκου Αμπα­τιέ­λου

«Φίλες και φίλοι,
Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,
Το τα­ξί­δι του 47ου Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – “Οδη­γη­τή” κο­ρυ­φώ­νε­ται, σή­με­ρα, εδώ ακρι­βώς όπως του αρ­μό­ζει:

Με μια τε­ρά­στια πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση που απλώ­νε­ται απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το χώρο του Πάρ­κου που αξιο­ποιού­με και που θα ολο­κλη­ρω­θεί με τις συ­ναυ­λί­ες και τα αφιε­ρώ­μα­τα που θα ακο­λου­θή­σουν.
Εί­μα­στε πολύ ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι, που με αυτές τις συ­γκλο­νι­στι­κές εκ­δη­λώ­σεις δώ­σα­με τη δυ­να­τό­τη­τα σε δε­κά­δες χι­λιά­δες νέους που ήρθαν για πρώτη φορά στο Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ να ανα­σά­νουν και να πά­ρουν δύ­να­μη.
Να συ­νει­δη­το­ποιούν ότι σε όλα αυτά που ζουν ούτε μόνοι είναι, ούτε μόνοι μπο­ρούν να τα αντι­με­τω­πί­σουν.

Με ιδιαί­τε­ρη χαρά κα­λω­σο­ρί­ζου­με, μετά από δύο χρό­νια, τις αντι­προ­σω­πεί­ες των 24 Κομ­μου­νι­στι­κών Νε­ο­λαιών από όλον τον κόσμο και την αντι­προ­σω­πεία της Πα­γκό­σμιας Ομο­σπον­δί­ας Δη­μο­κρα­τι­κών Νε­ο­λαιών, που συμ­με­τέ­χουν στο Φε­στι­βάλ, πραγ­μα­το­ποιώ­ντας έτσι και την πρώτη διά ζώσης συ­νά­ντη­ση ση­μα­ντι­κού αριθ­μού Ορ­γα­νώ­σε­ων από τότε που ξέ­σπα­σε η παν­δη­μία.
Εκ­φρά­ζου­με και από αυτό το βήμα την αλ­λη­λεγ­γύη μας σε όλους τους λαούς που υπο­φέ­ρουν από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, σε όλους τους λαούς που αγω­νί­ζο­νται για ένα κα­λύ­τε­ρο αύριο.
Ιδιαί­τε­ρα εκ­φρά­ζου­με την αλ­λη­λεγ­γύη μας στον λαό της Κού­βας, αυτού του νη­σιού της αν­θρω­πιάς μέσα στον ωκε­α­νό της βαρ­βα­ρό­τη­τας, που είναι σή­με­ρα ξανά στο στό­χα­στρο.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, η νε­ο­λαία όλου του κό­σμου δεν έχουν τί­πο­τα να χω­ρί­σουν με­τα­ξύ τους, είναι πολλά αυτά που τους ενώ­νουν απέ­να­ντι στους εκ­με­ταλ­λευ­τές τους.

Τα μη­νύ­μα­τα συ­μπα­ρά­στα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα delivery από τη γει­το­νι­κή Τουρ­κία στον δί­καιο, μα­ζι­κό και τόσο ελ­πι­δο­φό­ρο αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην “e-food” είναι μία μικρή γεύση από το δρόμο που χτί­ζου­με οι λαοί των δύο χωρών.
Τέ­τοια ήταν και η με­γά­λη επι­τυ­χία της αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής κα­τα­σκή­νω­σης της Ορ­γά­νω­σής μας στη Μυ­τι­λή­νη, τον Ιούλη, με το ανα­τρε­πτι­κό και διε­θνι­στι­κό μή­νυ­μα που έστει­λε από κοι­νού με τους συ­ντρό­φους από την ΚΝ Τουρ­κί­ας.
Κα­λω­σο­ρί­ζου­με, επί­σης, τους κα­τοί­κους των πυ­ρό­πλη­κτων πε­ριο­χών της χώρας μας που βρί­σκο­νται σή­με­ρα εδώ. Ήταν συ­γκι­νη­τι­κή η αντα­πό­κρι­ση στο κά­λε­σμα της ΚΝΕ για συλ­λο­γή ειδών πρώ­της ανά­γκης και στο πλαί­σιο του Φε­στι­βάλ.
Τους τα πα­ρα­δί­δου­με με την υπό­σχε­ση να συ­νε­χί­σου­με να εί­μα­στε δίπλα τους στον αγώνα που δί­νουν για να μπο­ρέ­σουν να ζή­σουν στον τόπο τους, τώρα που “σβή­σαν τα φώτα” της δη­μο­σιό­τη­τας, να λάμ­ψει η αλ­λη­λεγ­γύη!

Σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες, φίλες και φίλοι,
Ολο­κλη­ρώ­νου­με σή­με­ρα εδώ στο Πάρκο Τρί­τση τις φε­στι­βα­λι­κές εκ­δη­λώ­σεις.
Σε έναν χώρο τόσο πο­λύ­τι­μο για τον λαό και τη νε­ο­λαία της Δυ­τι­κής Αθή­νας, που παίρ­νει νέα ζωή κάθε φορά που ξε­κι­νούν οι ερ­γα­σί­ες για το Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ και του “Οδη­γη­τή”.
Όλο το τα­ξί­δι του Φε­στι­βάλ, από τα μέσα του κα­λο­και­ριού που ξε­κί­νη­σε να δια­σχί­ζει τη χώρα μέχρι τις κε­ντρι­κές εκ­δη­λώ­σεις εδώ στην Αθήνα, μας επι­τρέ­πει να μι­λά­με για ένα από τα πιο μα­ζι­κά, τα πιο δυ­να­μι­κά, τα πιο πε­τυ­χη­μέ­να Φε­στι­βάλ των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων.

Του­λά­χι­στον 30 χρό­νια είχαν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν τόσο μα­ζι­κές εκ­δη­λώ­σεις του Φε­στι­βάλ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, στην Πάτρα και αλλού… Αλλά και στα Γιάν­νε­να, στο Ηρά­κλειο και σε τόσες ακόμα πό­λεις εί­δα­με φέτος τις πιο πε­τυ­χη­μέ­νες εκ­δη­λώ­σεις των τε­λευ­ταί­ων αρ­κε­τών χρό­νων.
Αξί­ζουν πραγ­μα­τι­κά συγ­χα­ρη­τή­ρια σε όσους δού­λε­ψαν για αυτή την επι­τυ­χία και ήταν πολ­λοί αυτοί, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, αλλά και με­γα­λύ­τε­ροι σύ­ντρο­φοι, ο κα­θέ­νας από το με­τε­ρί­ζι του.

Σφίγ­γου­με σε όλους θερμά το χέρι!

Ιδιαί­τε­ρα συγ­χαί­ρου­με και κα­λω­σο­ρί­ζου­με τα εκα­το­ντά­δες νέα μέλη της ΚΝΕ, τους νέους μας συ­ντρό­φους και τις νέες συ­ντρό­φισ­σες, που βρί­σκο­νται στο πρώτο Φε­στι­βάλ της ορ­γα­νω­μέ­νης τους ζωής και είχαν και αυτοί τη δική τους ξε­χω­ρι­στή συμ­βο­λή.
Απο­δει­κνύ­ε­ται πε­ρί­τρα­να ότι το Φε­στι­βάλ δεν θα μπο­ρού­σε να λεί­ψει, ει­δι­κά φέτος, που είναι τόσο με­γά­λη η ανά­γκη κάθε νέου και νέας να ψυ­χα­γω­γη­θούν, να πε­ρά­σουν καλά, να αθλη­θούν, να βρε­θούν και να συ­ζη­τή­σουν με άλ­λους νέους σαν και αυ­τούς, ιδιαί­τε­ρα μετά τον τε­λευ­ταίο 1,5 χρόνο.
Και φυ­σι­κά δεν είναι τυ­χαίο ότι τόσοι νέοι άν­θρω­ποι επέ­λε­ξαν το Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ για να τα κά­νουν αυτά.

Πρό­κει­ται για ένα πραγ­μα­τι­κό, νε­α­νι­κό ξέ­σπα­σμα.

Κό­σμος χα­ρού­με­νος, νε­α­νι­κά πρό­σω­πα χα­μο­γε­λα­στά, δυ­να­τά, αι­σιό­δο­ξα και κυ­ρί­ως αλη­θι­νά, σε αντί­θε­ση με αυτά που χρη­σι­μο­ποιούν τα αστι­κά κόμ­μα­τα για ντε­κόρ στις εξαγ­γε­λί­ες τους…
Πολύ με­γά­λο είναι όμως σή­με­ρα και το εν­δια­φέ­ρον νέων αν­θρώ­πων για τη δράση και τις θέ­σεις του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ.
Η αντα­πό­κρι­ση που βρήκε το σύν­θη­μα, το κά­λε­σμα του Φε­στι­βάλ, ενι­σχύ­ει κι άλλο την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά μας ώστε η νέα γενιά:

• ΝΑ ΤΟΛ­ΜΗ­ΣΕΙ για να ζήσει όπως της αξί­ζει και όχι απλά να επι­βιώ­νει.
• ΝΑ ΤΟΛ­ΜΗ­ΣΕΙ και να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά, αφή­νο­ντας πίσω όσους προ­σπα­θούν να την πεί­σουν ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή από τη ση­με­ρι­νή εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία που σα­πί­ζει με τα απο­τε­λέ­σμα­τα να φαί­νο­νται σε όλους τους το­μείς.
• ΝΑ ΤΟΛ­ΜΗ­ΣΕΙ και να μπει ορ­μη­τι­κά στην πάλη για την κα­τάρ­γη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο και το χτί­σι­μο της κοι­νω­νί­ας της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, του σο­σια­λι­σμού – κομ­μου­νι­σμού.

Η πραγ­μα­τι­κή τόλμη είναι να αμ­φι­βάλ­λεις, να πη­γαί­νεις κό­ντρα στο -κυ­ρί­αρ­χο σή­με­ρα- ρεύμα της υπο­τα­γής, στο “δεν αλ­λά­ζει τί­πο­τα”, της επι­λο­γής του μι­κρό­τε­ρου, δήθεν, κακού.
Και επει­δή τόλμη στην πράξη, χωρίς τόλμη στις ιδέες, χωρίς να βά­ζεις υψη­λούς στό­χους, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει, τολ­μη­ρός είναι ο νέος και η νέα που ορ­γα­νώ­νο­νται στην ΚΝΕ.
Άλ­λω­στε, το απο­τέ­λε­σμα και της φε­τι­νής μας προ­σπά­θειας για το Φε­στι­βάλ αυτό ακρι­βώς δεί­χνει:
Τη δύ­να­μη της ορ­γα­νω­μέ­νης, σχε­δια­σμέ­νης δρά­σης εθε­λο­ντών ομοϊ­δε­α­τών, μα­κριά από συμ­φέ­ρο­ντα και χο­ρη­γούς, με κί­νη­τρο όχι το κέρ­δος, αλλά την ασί­γα­στη θέ­λη­σή μας να αλ­λά­ξου­με τα πράγ­μα­τα, να μπο­ρέ­σου­με να ζή­σου­με σε μια κοι­νω­νία στο ύψος των σύγ­χρο­νων δυ­να­το­τή­των που η αν­θρώ­πι­νη ερ­γα­σία έχει δη­μιουρ­γή­σει.
Στο Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ μπο­ρεί κάθε νέος και νέα να έρθει σε επαφή με έναν άλλο Πο­λι­τι­σμό, πέρα από αυτόν της μα­ζι­κής κα­τα­νά­λω­σης και των σά­πιων αξιών.
Το Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ δίνει πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο στα αδιέ­ξο­δα που συ­να­ντά κάθε νέος και νέα στην προ­σπά­θεια που κάνει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει τα όνει­ρά του.
Εδώ μπο­ρεί κάθε νέος να ζήσει μια εμπει­ρία που ξε­φεύ­γει από αυτό που πολ­λοί ονό­μα­σαν “δυ­στο­πία” μέσα στην παν­δη­μία, κρύ­βο­ντας ότι είναι η κα­νο­νι­κό­τη­τα του σύγ­χρο­νου κα­πι­τα­λι­στι­κού κό­σμου.

Εδώ κυ­ριαρ­χεί η συ­ντρο­φι­κό­τη­τα και η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, αντί ο ατο­μι­κι­σμός και η λο­γι­κή “ο θά­να­τός σου, η ζωή μου”.
Όλα αυτά μπο­ρεί να δια­κρί­νει ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά που βρέ­θη­κε στις εκ­δη­λώ­σεις του Φε­στι­βάλ φέτος.
Γιατί η ει­κό­να με μια θά­λασ­σα νέων στις εκ­δη­λώ­σεις του Φε­στι­βάλ σε κάθε πόλη είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ει­κό­να από τη νε­ο­λαία όπως πα­λεύ­ει η ΚΝΕ να είναι, μα­χη­τι­κή, πρω­τα­γω­νί­στρια, τολ­μη­ρή!
Το σί­γου­ρο είναι ότι με όλους αυ­τούς τους νέους και τις νέες θα βρε­θού­με ξανά από αύριο, στα σχο­λεία και στα Πα­νε­πι­στή­μια, στους χώ­ρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές, στους χώ­ρους Άθλη­σης και Πο­λι­τι­σμού.
Θα συ­νε­χί­σου­με τη συ­ζή­τη­ση για όλα αυτά που απα­σχο­λούν τη νε­ο­λαία, για το παρόν και το μέλ­λον της, για τη διέ­ξο­δο που προ­τεί­νει το Κόμμα μας.
Με πα­ρα­κα­τα­θή­κη την αύρα των φε­τι­νών Φε­στι­βάλ, τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ θα μπού­με απο­φα­σι­στι­κά μπρο­στά για να δυ­να­μώ­σει η συμ­βο­λή της νέας γε­νιάς στους ερ­γα­τι­κούς – λαϊ­κούς αγώ­νες, να βάλει τη σφρα­γί­δα της πα­ντού με τη μα­ζι­κή συμ­με­το­χή της.

Φίλες και φίλοι,
Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,
Κλεί­νο­ντας αυτόν τον χαι­ρε­τι­σμό, θέ­λου­με και από αυτό το βήμα να απο­χαι­ρε­τή­σου­με έναν από τους στυ­λο­βά­τες του Φε­στι­βάλ από τα πρώτα κιό­λας βή­μα­τα αυτού του θε­σμού: Τον με­γά­λο μας μου­σι­κο­συν­θέ­τη Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη που έφυγε πρό­σφα­τα από τη ζωή.
Έχου­με ακόμα νωπές τις μνή­μες από εκεί­νη τη συ­γκλο­νι­στι­κή βρα­διά, τον Σε­πτέμ­βριο του 2017, όταν, σε προ­χω­ρη­μέ­νη πια ηλι­κία, επι­σκέ­φθη­κε το Φε­στι­βάλ για πολ­λο­στή, αλλά και τε­λευ­ταία φορά, έκα­τσε στις μπρο­στι­νές κα­ρέ­κλες αυτής εδώ της Σκη­νής και πα­ρα­κο­λού­θη­σε συ­γκι­νη­μέ­νος το αφιέ­ρω­μα που εί­χα­με ετοι­μά­σει προς τιμήν του.
Αφιε­ρώ­νου­με τη ση­με­ρι­νή μέρα του Φε­στι­βάλ στον Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη και δί­νου­με υπό­σχε­ση ότι θα δώ­σου­με τον κα­λύ­τε­ρο εαυτό μας για να συ­νε­χί­σει το έργο του να γί­νε­ται γνω­στό στη ση­με­ρι­νή νέα γενιά, αλλά και στις επό­με­νες.

Να τις εμπνέ­ει στον αγώνα μέχρι να “πά­ρουν τα όνει­ρα εκ­δί­κη­ση”, στον αγώνα για την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, για τον νέο κόσμο, τον σο­σια­λι­σμό – κομ­μου­νι­σμό».

Δ. Κου­τσού­μπας: Συ­μπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ, για να ανα­πνεύ­σει ο λαός, για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, το σο­σια­λι­σμό

Η ομι­λία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη με­γά­λη πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση στο 47ο Φε­στι­βάλ ΚΝΕ – «Οδη­γη­τή» στο Πάρκο Τρί­τση
«Να ζεις, να τολ­μάς, να προ­χω­ράς. Για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σο­σια­λι­σμό»: Με το σύν­θη­μα του 47ου Φε­στι­βάλ να δίνει το στίγ­μα, κο­ρυ­φώ­νο­νται οι εκ­δη­λώ­σεις του τρι­η­μέ­ρου, με τη με­γά­λη πο­λι­τι­κή συ­γκέ­ντρω­ση στο Πάρκο Τρί­τση.
Με τις προ­συ­γκε­ντρώ­σεις να κα­τα­φτά­νουν στον χώρο, οι κόκ­κι­νες ση­μαί­ες πλαι­σί­ω­σαν τον κόσμο που από νωρίς είχε πάρει τη θέση του στην Κε­ντρι­κή Σκηνή. «Δυ­να­μώ­νου­με τον αγώνα για την ανα­τρο­πή του σά­πιου εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συ­στή­μα­τος. Δυ­να­μώ­νου­με τον αγώνα για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σο­σια­λι­σμό. Έλα μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα», ήταν το κά­λε­σμα που ακου­γό­ταν ξανά και ξανά.

Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,
Φίλες και φίλοι

Εί­μα­στε όλοι εδώ! Πα­ρό­ντες! Το ΚΚΕ, η ΚΝΕ είναι εδώ! Εί­μα­στε εδώ, απο­φα­σι­σμέ­νοι να “γυ­ρί­σου­με τον ήλιο”. Να κά­νου­με πράξη “το όνει­ρο όλων των πει­να­σμέ­νων και των αδι­κη­μέ­νων”. Για “όλου του κό­σμου το ψωμί, το φως και το τρα­γού­δι”!
Η με­γά­λη επι­τυ­χία του φε­τι­νού Φε­στι­βάλ μάς γε­μί­ζει όλους χαρά και αι­σιο­δο­ξία. Είναι πραγ­μα­τι­κά ένα μή­νυ­μα αγω­νι­στι­κής ανά­τα­σης, συ­μπό­ρευ­σης νέων δυ­νά­με­ων με το ΚΚΕ.
Δεν είναι και λίγο πράγ­μα στους δύ­σκο­λους και­ρούς που ζούμε να υπάρ­χει ένας τέ­τοιος θε­σμός που όχι μόνο να αντέ­χει στο χρόνο, αλλά και να δυ­να­μώ­νει, να βελ­τιώ­νε­ται και να ανα­νε­ώ­νε­ται, να αγκα­λιά­ζει όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους νέους και νέες.
Πολ­λοί βιά­στη­καν στο πα­ρελ­θόν να μι­λή­σουν για το τέλος των ιδε­ο­λο­γιών, ακόμα και για το τέλος της Ιστο­ρί­ας. Τα ακού­σα­με και πρό­σφα­τα αυτά, με αφορ­μή τον θά­να­το του με­γά­λου Μίκη Θε­ο­δω­ρά­κη.
Τους δια­ψεύ­δου­με, με εκ­κω­φα­ντι­κό τρόπο, όλοι εμείς που εί­μα­στε σή­με­ρα εδώ, κάτω από αυτές τις ση­μαί­ες και αυτά τα συν­θή­μα­τα, κάτω από τις νότες του Μίκη και τους στί­χους του Ρί­τσου, όλων των με­γά­λων ποι­η­τών μας που θα πλημ­μυ­ρί­σουν σε λίγο αυτόν τον χώρο. Τους δια­ψεύ­δουν, βέ­βαια, και οι ίδιες οι αντι­φά­σεις του συ­στή­μα­τός τους.
Το γε­γο­νός ότι απο­τυγ­χά­νει συ­στη­μα­τι­κά να δώσει ελ­πί­δα στους νέους αν­θρώ­πους, να απα­ντή­σει στις ανά­γκες τους που φυ­σιο­λο­γι­κά διευ­ρύ­νο­νται. Αντί­θε­τα, τους πάει από τη μία απο­γο­ή­τευ­ση στην άλλη, τους οδη­γεί να αι­σθά­νο­νται πως χά­νουν τα χρό­νια τους χωρίς να πε­τυ­χαί­νουν αυτά που θα ήθε­λαν.

Δεν θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί δια­φο­ρε­τι­κά, αφού η διεύ­ρυν­ση της από­στα­σης ανά­με­σα στο πώς ζούμε οι πολ­λοί και στο πώς θα μπο­ρού­σα­με να ζούμε με βάση τις σύγ­χρο­νες δυ­να­τό­τη­τες είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για να συσ­σω­ρεύ­ε­ται αμύ­θη­τος πλού­τος στους λί­γους με­τό­χους των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων.
Γι’ αυτό και είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να προ­σπα­θούν να πεί­σουν τη νέα γενιά να συμ­βι­βα­στεί με τα λίγα, να κάνει στό­χους της τους στό­χους των εκ­με­ταλ­λευ­τών της και να ανα­ζη­τά, πότε δεξιά και πότε αρι­στε­ρά, κά­ποιον λίγο κα­λύ­τε­ρο δια­χει­ρι­στή της ίδιας βαρ­βα­ρό­τη­τας.
Όσο κι αν φαί­νε­ται να τον έχουν πε­τύ­χει προ­σω­ρι­νά αυτόν τον στόχο, είναι αδύ­να­το να τον πε­τυ­χαί­νουν διαρ­κώς. Άλ­λω­στε, η πολύ με­γά­λη συμ­με­το­χή στο φε­τι­νό Φε­στι­βάλ αυτό ακρι­βώς δεί­χνει: Ότι υπάρ­χει σε αυτόν τον τόπο και διευ­ρύ­νε­ται μια κρί­σι­μη μάζα πρω­το­πό­ρων νέων που “δεν βο­λεύ­ο­νται με λι­γό­τε­ρο ου­ρα­νό”, που ψά­χνο­νται, που αμ­φι­σβη­τούν και ανα­ζη­τούν, που δεν πεί­θο­νται τόσο εύ­κο­λα από το σχέ­διο που πα­ρου­σί­α­σε πριν λίγες μέρες στη ΔΕΘ ο κ. Μη­τσο­τά­κης.
Ένα σχέ­διο που συ­νο­ψί­ζε­ται στο “όλα για τους λί­γους κι αν πε­ρισ­σέ­ψει κάτι, βλέ­που­με…”, που είναι σή­με­ρα πιο υπο­ψια­σμέ­νοι απέ­να­ντι στις πα­γί­δες που τους ξα­να­στή­νουν όσοι υπό­σχο­νται ότι έχουν τη μα­γι­κή συ­ντα­γή για να κά­νουν αυτό το βάρ­βα­ρο σύ­στη­μα λίγο πιο δί­καιο.
Αυτοί οι νέοι, όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, συ­να­ντή­θη­καν με τη δράση και τις θέ­σεις του ΚΚΕ. Πήραν ανάσα, εκτί­μη­σαν ή έστω προ­βλη­μα­τί­στη­καν από το γε­γο­νός ότι δεν τα δι­πλώ­σα­με σε πρω­τό­γνω­ρες -για έναν νέο άν­θρω­πο- συν­θή­κες, όταν όλοι πα­ρου­σί­α­ζαν ως μο­νό­δρο­μο την εμπι­στο­σύ­νη σε αυτό το κρά­τος.

Για να δυ­να­μώ­νει μέρα με τη μέρα ένα κί­νη­μα που θα ορ­γα­νώ­νε­ται στους χώ­ρους δου­λειάς και εκ­παί­δευ­σης, στις γει­το­νιές, αλλά θα απο­κτά όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο ενιαί­ους στό­χους, πα­νελ­λα­δι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και συ­ντο­νι­σμό. Και ένα τέ­τοιο κί­νη­μα το ΚΚΕ μπο­ρεί να το εγ­γυ­η­θεί ως νους, καρ­διά και ορ­γα­νω­τής του. Υπο­σχό­μα­στε ότι θα δώ­σου­με τον κα­λύ­τε­ρο εαυτό μας σε αυτή την υπό­θε­ση.
Τους λέμε, επί­σης, πως είναι ώρα οι νέοι και οι νέες να τολ­μή­σουν! Να τολ­μή­σουν να πάνε σε με­γα­λύ­τε­ρο βάθος την αμ­φι­σβή­τη­σή τους προς το κρά­τος, το σύ­στη­μα και τα κόμ­μα­τα που το υπη­ρε­τούν.
Να τολ­μή­σουν να σκε­φτούν έξω από τα ση­με­ρι­νά πλαί­σια, να δουν τα πράγ­μα­τα και τον κόσμο στην κί­νη­σή του και όχι στη σχε­τι­κή, φαι­νο­με­νι­κή στα­σι­μό­τη­τα.
Να τολ­μή­σουν να ανα­λο­γι­στούν πώς θα μπο­ρού­σα­με και θα έπρε­πε να ζούμε στον 21ο αιώνα και ποιος είναι ο ένο­χος που αυτό δεν συμ­βαί­νει.
Να τολ­μή­σουν να αφή­σουν πίσω εν­δοια­σμούς, προ­κα­τα­λή­ψεις και δι­σταγ­μούς. Να πά­ρουν και αυτοί τη θέση τους στις γραμ­μές της ΚΝΕ, της Ορ­γά­νω­σης που πρε­σβεύ­ει και μά­χε­ται για ό,τι πιο και­νο­τό­μο, ό,τι πιο τολ­μη­ρό γέν­νη­σε η αν­θρώ­πι­νη σκέψη.

Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι εκ­δη­λώ­σεις του Φε­στι­βάλ έγι­ναν βήμα έκ­φρα­σης και προ­βο­λής των αγώ­νων του λαού και της νε­ο­λαί­ας, αγώ­νων στους οποί­ους τα μέλη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ βρέ­θη­καν με συ­νέ­πεια και αυ­τα­πάρ­νη­ση στην πρώτη γραμ­μή.
Αγώ­νες για την προ­στα­σία του φυ­σι­κού πλού­του, των λαϊ­κών πε­ριου­σιών, της αν­θρώ­πι­νης ζωής, από τις κα­τα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές, αλλά πάνω από όλα από την εμπρη­στι­κή πο­λι­τι­κή που ακο­λου­θεί και η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ.

• Αγώ­νες για την προ­στα­σία της υγεί­ας και της ζωής, ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης της παν­δη­μί­ας, που τώρα επι­χει­ρεί να επι­φέ­ρει νέο πλήγ­μα στο δη­μό­σιο σύ­στη­μα Υγεί­ας και τους ερ­γα­ζό­με­νους σε αυτό, με πρό­σχη­μα τον ανα­γκαίο εμ­βο­λια­σμό, τρο­φο­δο­τώ­ντας -βο­λι­κές για το σύ­στη­μα- ανορ­θο­λο­γι­κές σκο­τα­δι­στι­κές θε­ω­ρί­ες.
• Αγώ­νες για την προ­στα­σία των ερ­γα­τι­κών – λαϊ­κών δι­καιω­μά­των από τα μέτρα που η κυ­βέρ­νη­ση έφερε μέσα στο κα­λο­καί­ρι, όπως ήταν οι νόμοι Χα­τζη­δά­κη, για την κα­τάρ­γη­ση του 8ωρου, για την απα­γό­ρευ­ση της απερ­γί­ας και της συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης, για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της επι­κου­ρι­κής ασφά­λι­σης.
• Αγώ­νες για τη μόρ­φω­ση των παι­διών μας, που έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με ένα ακόμη πιο σκλη­ρό, τα­ξι­κό, σχο­λείο, ένα σχο­λείο πολ­λών τα­χυ­τή­των, που η Ελά­χι­στη Βάση Ει­σα­γω­γής άφησε εκτός ΑΕΙ χι­λιά­δες νέους αν­θρώ­πους.

Σε αυ­τούς τους αγώ­νες και σε πολ­λούς ακόμη γεν­νή­θη­κε ένα ξε­χω­ρι­στό σύν­θη­μα: Μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό! Αυτό το σύν­θη­μα είναι κάτι πα­ρα­πά­νω από ένα κά­λε­σμα αγώνα ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή.
Είναι κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ένα κά­λε­σμα λαϊ­κής ορ­γά­νω­σης και αυ­το­ορ­γά­νω­σης, όπως αυτή που με συ­γκι­νη­τι­κό τρόπο εκ­δη­λώ­θη­κε στις πρό­σφα­τες πυρ­κα­γιές στην Εύ­βοια και αλλού, για να σώσει ο λαός το βιος του που δεν μπο­ρού­σε να προ­στα­τεύ­σει το κρά­τος.
Το σύν­θη­μα αυτό στο­χεύ­ει βαθιά, στην καρ­διά του προ­βλή­μα­τος.
Καλεί τον λαό να πάρει συ­νο­λι­κά την υπό­θε­ση στα χέρια του, να μην έχει καμία εμπι­στο­σύ­νη στο ση­με­ρι­νό κρά­τος και τις κυ­βερ­νή­σεις του, οι οποί­ες αρ­χι­κά εμ­φα­νί­ζο­νται ως σω­τή­ρες και τε­λι­κά κα­τα­λή­γουν σε εμπρη­στές των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Το ση­με­ρι­νό κρά­τος, που εμ­φα­νί­ζε­ται γυμνό, ανί­κα­νο και δυ­σκί­νη­το, όταν είναι να προ­στα­τεύ­σει τον λαό από τις φυ­σι­κές κα­τα­στρο­φές, είναι το ίδιο κρά­τος που μετά τις κα­τα­στρο­φές προ­ω­θεί τα­χύ­τα­τα σχέ­δια δήθεν ανα­συ­γκρό­τη­σης, μαζί με τα κο­ρά­κια της λε­γό­με­νης πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης, που προσ­δο­κά­νε νέα με­γά­λα κέρδη από τις “πρά­σι­νες” -στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως κα­τά­μαυ­ρες- επεν­δύ­σεις.

• Αυτό το κρά­τος που δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει ΜΕΘ, νο­σο­κο­μεία, Κέ­ντρα Υγεί­ας, να ορ­γα­νώ­σει ου­σια­στι­κή ενη­μέ­ρω­ση για τον εμ­βο­λια­σμό, να εξα­σφα­λί­σει αί­θου­σες και προ­σω­πι­κό για την κα­θα­ριό­τη­τα και την υγιει­νή στα σχο­λεία και τις σχο­λές, είναι το ίδιο κρά­τος που απο­ζη­μιώ­νει πλου­σιο­πά­ρο­χα τους ιδιώ­τες κλι­νι­κάρ­χες και τους άλ­λους επι­χει­ρη­μα­τί­ες της Υγεί­ας, γιατί -όπως λένε όλα τα άλλα κόμ­μα­τα- ο δη­μό­σιος το­μέ­ας πρέ­πει να συ­νυ­πάρ­χει με τον ιδιω­τι­κό.
• Αυτό το κρά­τος, που δίνει μόλις το ποσό των 1,7 εκα­τομ­μυ­ρί­ων το χρόνο για τα Δα­σαρ­χεία της χώρας και για τον κρί­σι­μο τομέα της πρό­λη­ψης των δα­σι­κών πυρ­κα­γιών, που για τα δάση της Ατ­τι­κής και άλλων πε­ριο­χών της χώρας δεν απα­σχο­λεί ούτε έναν δα­σερ­γά­τη, είναι το ίδιο που δίνει 4 δισ. για τις ανά­γκες του ΝΑΤΟ, που δίνει εκατ. ευρώ για να σώσει εται­ρεί­ες κο­λοσ­σούς, που έχει θε­σπί­σει εθε­λο­ντι­κή -πα­ρα­κα­λώ- φο­ρο­λο­γία για τους εφο­πλι­στές.
• Αυτό το κρά­τος που με κάθε ευ­και­ρία τσα­κί­ζει τους μι­σθούς και το λαϊκό ει­σό­δη­μα, εκτο­ξεύ­ει τη φο­ρο­λη­στεία, είναι το ίδιο κρά­τος που ση­κώ­νει τα χέρια ψηλά μπρο­στά στην ακρί­βεια και τις ανα­τι­μή­σεις προ­ϊ­ό­ντων, γιατί εκεί κυ­ριαρ­χούν οι νόμοι της ελεύ­θε­ρης οι­κο­νο­μί­ας και αγο­ράς, δη­λα­δή η κερ­δο­φο­ρία του κε­φα­λαί­ου.
• Αμέ­τρη­τα τα πα­ρα­δείγ­μα­τα που απο­δει­κνύ­ουν ότι το ση­με­ρι­νό κρά­τος δεν είναι κάτι ου­δέ­τε­ρο, δεν είναι ένα οι­κο­δό­μη­μα πάνω από κοι­νω­νι­κές τά­ξεις και συμ­φέ­ρο­ντα που υπάρ­χει τάχα για το καλό όλων και που ο λαός θα πρέ­πει απλά κάθε 4 χρό­νια να βρί­σκει τον κα­τάλ­λη­λο δια­χει­ρι­στή αυτού του οι­κο­δο­μή­μα­τος.
• Το ση­με­ρι­νό κρά­τος δεν είναι τί­πο­τε άλλο παρά ένας μη­χα­νι­σμός κα­τα­πί­ε­σης, κα­τα­στο­λής, εκ­με­τάλ­λευ­σης, διαιώ­νι­σης της αδι­κί­ας.
• Είναι το κρά­τος των βιο­μη­χά­νων, των τρα­πε­ζι­τών, των εφο­πλι­στών, που έχει κάνει ση­μαία του την ατο­μι­κή ευ­θύ­νη, για να κρύ­ψει τον εχθρι­κό -για τις λαϊ­κές ανά­γκες- χα­ρα­κτή­ρα του.
• Ατο­μι­κή ευ­θύ­νη η προ­στα­σία από την παν­δη­μία και την πυρ­κα­γιά, ατο­μι­κή ευ­θύ­νη η μόρ­φω­ση των νέων αν­θρώ­πων, ανά­λο­γα όμως με το πορ­το­φό­λι των γο­νιών τους, ατο­μι­κή ευ­θύ­νη η ερ­γα­σία, γιατί ο ερ­γα­ζό­με­νος είναι αυτός που δήθεν ελεύ­θε­ρα θα επι­λέ­γει αν θα δου­λεύ­ει 10ωρα ή 12ωρα, ατο­μι­κή ευ­θύ­νη η Ασφά­λι­ση, αφού με βάση το νόμο για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της επι­κου­ρι­κής ασφά­λι­σης, ο ασφα­λι­σμέ­νος είναι επεν­δυ­τής που θα τζο­γά­ρει τους κό­πους μιας ζωής στο χρη­μα­τι­στή­ριο και από εκεί θα προ­κύ­πτει -αν θα προ­κύ­πτει- η όποια σύ­ντα­ξή του.
• Με αυτό το κρά­τος, με αυτή την οι­κο­νο­μία, με αυτήν την κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση πρέ­πει να ανα­με­τρη­θεί, να συ­γκρου­στεί ο λαός, αν θέλει να σώσει τον ίδιον του τον εαυτό και τα παι­διά του.

Κι αυτό δεν είναι μόνο το κα­τα­στά­λαγ­μα των πρό­σφα­των εξε­λί­ξε­ων, είναι ένα δί­δαγ­μα δια­χρο­νι­κό και ιστο­ρι­κό.
Από τις με­γά­λες στιγ­μές της λαϊ­κής πάλης στη χώρα μας, από τις με­γά­λες εφό­δους στους ου­ρα­νούς, όπως της Πα­ρι­σι­νής Κομ­μού­νας, τις νίκες όπως του Οκτώ­βρη στη Ρωσία. Όποτε η ερ­γα­τι­κή τάξη, ο λαός, απαί­τη­σε να ικα­νο­ποι­η­θούν οι ανά­γκες του, πί­στε­ψε στη δύ­να­μή του και πήρε την τύχη του στα χέρια του, μόνο τότε ο τρο­χός της Ιστο­ρί­ας γύ­ρι­σε μπρο­στά.
Μόνο τότε ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό, όταν απο­φα­σί­σει να βα­δί­σει το δρόμο της ανα­τρο­πής, για να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τι­μό­νι της εξου­σί­ας. Κι αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα έχει τη δική του αξία σή­με­ρα.

Σή­με­ρα, που τα με­γά­λα γε­γο­νό­τα, όπως ήταν το ξέ­σπα­σμα και η δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας, όπως είναι οι τε­ρά­στιοι αντα­γω­νι­σμοί, οι πο­λε­μι­κοί κίν­δυ­νοι και οι με­γά­λες προ­σφυ­γι­κές ροές, όπως είναι η απει­λή και η κα­τα­στρο­φή του πε­ρι­βάλ­λο­ντος…, αυτά τα με­γά­λα γε­γο­νό­τα θέ­τουν και με­γά­λα ερω­τή­μα­τα που χρειά­ζο­νται και με­γά­λες απα­ντή­σεις.
Αλή­θεια, σή­με­ρα, στην εποχή της ψη­φια­κής οι­κο­νο­μί­ας και της 4ης βιο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης, που υπάρ­χουν όλες οι επι­στη­μο­νι­κές, τε­χνο­λο­γι­κές και πα­ρα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες για να ζή­σου­με πολύ κα­λύ­τε­ρα:

• Γιατί να βλέ­που­με κα­τα­κτή­σεις δε­κα­ε­τιών όπως το 8ωρο να παίρ­νο­νται πίσω, αντί να ερ­γα­ζό­μα­στε λι­γό­τε­ρες ώρες, απο­λαμ­βά­νο­ντας κα­λύ­τε­ρο επί­πε­δο ζωής, δω­ρε­άν και υψη­λού επι­πέ­δου υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, μόρ­φω­σης και Πο­λι­τι­σμού;
• Γιατί να βλέ­που­με κλά­δους της οι­κο­νο­μί­ας, πε­ριο­χές ολό­κλη­ρες, με τε­ρά­στιες δυ­να­τό­τη­τες, να ρη­μά­ζουν και να κα­τα­στρέ­φο­νται, μόνο και μόνο επει­δή δεν χω­ρά­νε στο πα­ρα­γω­γι­κό μο­ντέ­λο της εξω­στρέ­φειας και της μο­νο­καλ­λιέρ­γειας του του­ρι­σμού;
• Με δυο λόγια, τι είναι αυτό που μπαί­νει εμπό­διο στη λαϊκή ευ­η­με­ρία, τι είναι αυτό που κάνει τον τροχό της Ιστο­ρί­ας να γυρ­νά­ει προς τα πίσω αντί προς τα μπρος;
• Όποια πλευ­ρά κι αν εξε­τά­σου­με, θα δια­πι­στώ­σου­με και το ποιοι και το πώς θυ­σιά­ζουν τις ανά­γκες μας στο βωμό του κα­πι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους.

Σή­με­ρα, υπάρ­χει ακόμη πιο πλού­σια πείρα

Από τον φαύλο κύκλο της εναλ­λα­γής ανά­με­σα στην οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη και την κρίση, που τον πλη­ρώ­νουν διαρ­κώς με νέες θυ­σί­ες οι ερ­γα­ζό­με­νοι και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, από την παν­δη­μία, με τις εκα­τόμ­βες νε­κρών, με τα δια­λυ­μέ­να συ­στή­μα­τα Υγεί­ας, με τις θε­ρα­πεί­ες και εμ­βό­λια, που γί­νο­νται αντι­κεί­με­νο αντα­γω­νι­σμού και κερ­δο­φο­ρί­ας, από την έλ­λει­ψη αντι­πυ­ρι­κής, αντι­πλημ­μυ­ρι­κής και αντι­σει­σμι­κής προ­στα­σί­ας, γιατί οι προ­τε­ραιό­τη­τες του κε­φα­λαί­ου και του αστι­κού κρά­τους κρί­νουν ως πε­ριτ­τά τέ­τοια έργα, από όλα αυτά και άλλα πολλά, προ­κύ­πτει η ση­με­ρι­νή κοι­νω­νία και οι­κο­νο­μία που λει­τουρ­γούν με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, είναι αυτά που ακυ­ρώ­νουν τις με­γά­λες δυ­να­τό­τη­τες της επο­χής, της επι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας και πάνω απ΄ όλα την αξιο­ποί­η­σή τους προς όφε­λος του λαού.

Φίλες και φίλοι,
Αυτά τα συμ­φέ­ρο­ντα έχουν υπη­ρε­τή­σει όλες οι εκ­δο­χές κυ­βερ­νή­σε­ων που ζή­σα­με την τε­λευ­ταία του­λά­χι­στον ει­κο­σα­ε­τία. Κυ­βερ­νή­σεις μο­νο­κομ­μα­τι­κές και συ­νερ­γα­σί­ας. Κε­ντρο­δε­ξιές και κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές. Δε­ξιές και δήθεν αρι­στε­ρές. Κυ­βερ­νή­σεις με πρω­θυ­πουρ­γούς και υπουρ­γούς τε­χνο­κρά­τες και ει­δι­κούς.
Όλα δο­κι­μά­στη­καν και το συ­μπέ­ρα­σμα ήταν ότι κάθε νέα κυ­βέρ­νη­ση έπαιρ­νε τη σκυ­τά­λη και συ­νέ­χι­ζε από εκεί που στα­μά­τη­σαν οι προη­γού­με­νες.
Από κάθε κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία, η με­γά­λη λαϊκή πλειο­ψη­φία έβγαι­νε με λι­γό­τε­ρα δι­καιώ­μα­τα και με πε­ρισ­σό­τε­ρα βάρη στις πλά­τες της. Γιατί οι κυ­βερ­νή­σεις μπο­ρεί να αλ­λά­ζουν, δεν αλ­λά­ζει όμως το ποιος έχει στα χέρια του την εξου­σία, ποιος απο­φα­σί­ζει και καρ­πώ­νε­ται τον πλού­το που πα­ρά­γουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι.
Σή­με­ρα, όλα αυτοί που ευ­θύ­νο­νται για τα ση­με­ρι­νά αδιέ­ξο­δα υπό­σχο­νται ξανά κα­λύ­τε­ρες ημέ­ρες.

• Προ­βάλ­λουν τη με­τά­βα­ση σε ένα πιο δί­καιο και φι­λι­κό προς το πε­ρι­βάλ­λον “πρά­σι­νο” κα­πι­τα­λι­σμό.
• Μι­λά­νε για νέα κοι­νω­νι­κά συμ­βό­λαια, για μια νέα κοι­νω­νι­κή συμ­φω­νία, για ένα νέο “πρά­σι­νο New Deal“.
• Έχουν κάνει ση­μαία τους την νέα Ιερή Αγε­λά­δα της ΕΕ, το Τα­μείο Ανά­καμ­ψης, που θα φέρει επεν­δύ­σεις, χρήμα και δήθεν καλές δου­λειές για τον λαό.

Κι αυτά τα λένε -έστω και με απο­χρώ­σεις ή πα­ραλ­λα­γές- όλα τα άλλα κόμ­μα­τα. Για μια ακόμη φορά προ­σπα­θούν να εξα­πα­τή­σουν.
Κι απευ­θυ­νό­μα­στε ιδιαί­τε­ρα στους νέους αν­θρώ­πους, στα νέα παι­διά που δί­καια αγω­νιούν και νοιά­ζο­νται για την κα­τα­στρο­φή του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.
Δεν μπο­ρούν να προ­στα­τεύ­σουν το πε­ρι­βάλ­λον οι κυ­βερ­νή­σεις που ευ­θύ­νο­νται για την κα­τα­στρο­φή εκα­τομ­μυ­ρί­ων στρεμ­μά­των δασών όλα αυτά τα χρό­νια, που έχουν ξε­χει­λώ­σει ο ένας μετά τον άλλο την πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή νο­μο­θε­σία για να γί­νο­νται φαστ τρακ επεν­δύ­σεις.
Δεν είναι δυ­να­τόν να είναι προ­στά­της και σω­τή­ρας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος η ΕΕ που έχει ως βα­σι­κή της πο­λι­τι­κή την αρχή “ο ρυ­παί­νων πλη­ρώ­νει”, που ση­μαί­νει ότι οι πο­λυ­ε­θνι­κές μπο­ρούν ανε­νό­χλη­τες να μο­λύ­νουν, αρκεί να κα­λύ­πτουν τα εγκλή­μα­τά τους με λίγα ευρώ πα­ρα­πά­νω στο πα­γκό­σμιο χρη­μα­τι­στή­ριο ρύπων. Άρα…

Κά­ποιο λάκκο έχει η φάβα

• Να, γιατί βλέ­που­με να απα­ξιώ­νο­νται τε­ρά­στιες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες στη χώρα που θα μπο­ρού­σαν να στη­ρί­ξουν έναν άλλο δρόμο ανά­πτυ­ξης υπέρ του λαού.
• Σε αυτές τις μπίζ­νες, λοι­πόν, θα πάνε τα πα­κέ­τα του Τα­μεί­ου Ανά­πτυ­ξης και ο λαός θα τα πλη­ρώ­σει πολύ ακρι­βά, όχι μόνο με φό­ρους και χα­ρά­τσια, όχι μόνο με αντερ­γα­τι­κά αντι­λαϊ­κά μέτρα, που είναι τα προ­α­παι­τού­με­να για τις δό­σεις από το Τα­μείο Ανά­καμ­ψης και που ψη­φί­ζο­νται σω­ρη­δόν στη Βουλή.

Θα τα πλη­ρώ­σει και με πολ­λούς άλ­λους τρό­πους:

• Θα τα πλη­ρώ­σει ως ακρι­βό­τε­ρο ρεύμα, με τα τι­μο­λό­για να έχουν πάρει ήδη φωτιά, γιατί εκεί οδη­γεί η εξάρ­τη­ση από τις δια­κυ­μάν­σεις της διε­θνούς αγο­ράς, η πε­ραι­τέ­ρω ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ και η απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ενέρ­γειας, όπως είχε προ­βλέ­ψει το ΚΚΕ, και όχι σε πιο φτηνό ρεύμα, όπως μας κο­ρόι­δευαν εδώ και χρό­νια οι οπα­δοί αυτής της πο­λι­τι­κής.
• Θα τα πλη­ρώ­σει ως ανα­τι­μή­σεις στα προ­ϊ­ό­ντα που θα πα­ρά­γο­νται με ακρι­βό­τε­ρη Ενέρ­γεια, ως ενερ­γεια­κή φτώ­χεια που στο μέλ­λον θα αφορά ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρα νοι­κο­κυ­ριά.
• Θα τα πλη­ρώ­σει όμως και με νέους με­γά­λους κιν­δύ­νους, γιατί οι νέες αγο­ρές, στο έδα­φος των ση­με­ρι­νών οξύ­τα­των αντα­γω­νι­σμών, εξα­σφα­λί­ζο­νται πάνω από όλα με νέους πο­λέ­μους, νέες επεμ­βά­σεις, νέα επι­θε­τι­κά ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια στα οποία η χώρα μας, με ευ­θύ­νη όλων των κυ­βερ­νή­σε­ων, συμ­με­τέ­χει ενερ­γά και μά­λι­στα σε ρόλο πρω­το­πα­λί­κα­ρου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Αυτό που έκα­ναν εδώ και μια ει­κο­σα­ε­τία όλες οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στο Αφ­γα­νι­στάν και σε άλλες χώρες.
Και τώρα τα ίδια κόμ­μα­τα, η ΝΔ, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, εμ­φα­νί­ζο­νται ως “αθώες πε­ρι­στε­ρές” και ως “τε­θλιμ­μέ­νοι συγ­γε­νείς”, μι­λώ­ντας για δήθεν “απο­τυ­χία της Δύσης να απο­κα­τα­στή­σει τη δη­μο­κρα­τία”.

• Τα νέα σχέ­δια εμπλο­κής στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, στην πε­ριο­χή και ευ­ρύ­τε­ρα, είναι ήδη εδώ και έχουν τις υπο­γρα­φές όλων τους. Έχουν τις υπο­γρα­φές όλων οι συμ­φω­νί­ες με τις ΗΠΑ για τις βά­σεις, με­τα­τρέ­πο­ντας ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τη χώρα σε μα­γνή­τη κιν­δύ­νων. Έχουν τις υπο­γρα­φές όλων τα τε­ρά­στια εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα που δεν έχουν σχέση με την άμυνα της χώρας.
• Έχουν τις υπο­γρα­φές όλων η συμ­με­το­χή σε ΝΑ­ΤΟι­κές απο­στο­λές και ασκή­σεις, τα σχέ­δια πε­ρι­κύ­κλω­σης της Ρω­σί­ας και της Κίνας, η απο­στο­λή πο­λε­μι­κού στρα­τιω­τι­κού υλι­κού στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, οι πο­λύ­μορ­φες συ­νερ­γα­σί­ες με το Ισ­ρα­ήλ, το κρά­τος-δο­λο­φό­νο του Πα­λαι­στι­νια­κού λαού, αλλά και οι απάν­θρω­πες συμ­φω­νί­ες για την αντι­με­τώ­πι­ση των προ­σφύ­γων που δη­μιουρ­γεί αυτή η πο­λι­τι­κή.
• Γι’ αυτό και όλοι ει­σπράτ­τουν τα εύ­ση­μα από τον πρέ­σβη των ΗΠΑ στην Ελ­λά­δα. Και όλα αυτά τα εγκλη­μα­τι­κά, προ­σπα­θούν να τα δι­καιο­λο­γή­σουν στο λαό, στο όνομα της ει­ρή­νης και της ασφά­λειας, της προ­στα­σί­ας των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των της χώρας από την τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, που δήθεν θα δια­σφα­λί­σουν οι ισχυ­ροί μας σύμ­μα­χοι.
• Είναι στά­χτη στα μάτια. Είναι η άλλη όψη των πα­ζα­ριών για διευ­θε­τή­σεις με ΝΑ­ΤΟι­κή σφρα­γί­δα σε Αι­γαίο και Κυ­πρια­κό.
• Οι αι­τί­ες που τρο­φο­δο­τούν τους αντα­γω­νι­σμούς των αστι­κών τά­ξε­ων Ελ­λά­δας – Τουρ­κί­ας όχι μόνο δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται, αλλά αντί­θε­τα δυ­να­μώ­νουν, σ’ ένα πα­γκό­σμιο πε­ρι­βάλ­λον οξύ­τα­των αντα­γω­νι­σμών και ανα­κα­τα­τά­ξε­ων, όπως η πρό­σφα­τη συμ­φω­νία AUKUS, ανά­με­σα σε ΗΠΑ – Ην. Βα­σί­λειο και Αυ­στρα­λία.
• Οι πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις στο Αφ­γα­νι­στάν απο­κα­λύ­πτουν πώς συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και ΕΕ στους συμ­μά­χους τους.
• Γι’ αυτό κι όταν τα ελ­λη­νι­κά κόμ­μα­τα του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού μας μι­λή­σουν την επό­με­νη φορά για τους “δια­βο­λι­κά κα­λούς” και “ισχυ­ρούς συμ­μά­χους” μας, που δήθεν υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα “εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντά μας”, ας φέ­ρου­με στο μυαλό μας την ει­κό­να του αε­ρο­δρο­μί­ου στην Κα­μπούλ. Είναι πέρα για πέρα δι­δα­κτι­κή!

🇨🇺  “Εί­μα­στε Κου­βα­νοί” hasta la victoria siempre!

Αγα­πη­τοί φίλοι και φίλες,
συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,
Δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για άλλο χα­μέ­νο χρόνο. Πόσες φορές δεν ντύ­θη­καν με φα­ντα­χτε­ρά χρώ­μα­τα οι μύθοι, οι αυ­τα­πά­τες, οι ψευ­δαι­σθή­σεις ότι είναι δυ­να­τόν να ται­ριά­ξουν τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου με αυτά του λαού.
Δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για νέες αυ­τα­πά­τες.
Το κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη, όπως και των προη­γού­με­νων, αλλά και το πρό­γραμ­μα όλων των αστι­κών κομ­μά­των είναι ήδη γραμ­μέ­νο. Είναι γραμ­μέ­νο με βάση τις αντι­λαϊ­κές δε­σμεύ­σεις του Τα­μεί­ου Ανά­καμ­ψης, που είναι το νέο υπερ­μνη­μό­νιο της ΕΕ σε βάρος των λαών.
Είναι γραμ­μέ­νο με βάση το στόχο της γε­ω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης της χώρας που ση­μα­το­δο­τεί την εμπλο­κή της Ελ­λά­δας στα επι­κίν­δυ­να αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κά σχέ­δια και τους αντα­γω­νι­σμούς.
Αυτό το πρό­γραμ­μα, η μεν ΝΔ το προ­ω­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο με το “μα­στί­γιο” και την πυγμή, βά­ζο­ντας πότε – πότε μια μικρή δόση κα­ρό­του, ο δε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κυ­ρί­ως με το “κα­ρό­το” και την κο­ροϊ­δία μέσα από την καλ­λιέρ­γεια νέων ψευ­δαι­σθή­σε­ων, αν κι αυτός ως κυ­βέρ­νη­ση δεν έχασε την ευ­και­ρία να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει πότε – πότε και το μα­στί­γιο της κα­τα­στο­λής.
Δεν είναι τυ­χαίο ότι ανέ­συ­ραν και το χρε­ο­κο­πη­μέ­νο σύν­θη­μα “η Ευ­ρώ­πη αλ­λά­ζει”, συν­δέ­ο­ντάς το με την πι­θα­νή επι­κρά­τη­ση στη Γερ­μα­νία του πιο “αμαρ­τω­λού” κόμ­μα­τος της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας.

Εδώ βέ­βαια, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έφτα­σε να απο­θε­ώ­νει τον Αμε­ρι­κα­νό πρό­ε­δρο Μπάι­ντεν και να εμ­φα­νί­ζει την εκλο­γή του ως ελ­πί­δα των λαών και των κι­νη­μά­των. Αλλά εμείς δεν ξε­χνά­με ότι είναι αυτός, ο Μπάι­ντεν, που ορ­γα­νώ­νει στα πρό­τυ­πα του Τραμπ το πιο εξο­ντω­τι­κό εμπάρ­γκο ενά­ντια στην Κούβα.

Γι’ αυτό και εμείς όλοι και όλες εδώ στην Ελ­λά­δα “εί­μα­στε Κου­βα­νοί”. Η Κούβα έχει την αμέ­ρι­στη αλ­λη­λεγ­γύη μας, “hasta la victoria siempre”.

Φίλες και φίλοι,
Είναι μέ­γι­στη υπο­κρι­σία εκ μέ­ρους των άλλων κομ­μά­των της αντι­πο­λί­τευ­σης να δια­μαρ­τύ­ρο­νται και να υψώ­νουν τό­νους για τους αντι­λαϊ­κούς νό­μους της κυ­βέρ­νη­σης, την ίδια στιγ­μή που απο­δέ­χο­νται το στρα­τη­γι­κό πλαί­σιο πάνω στο οποίο αυτοί βα­σί­ζο­νται, ενώ πα­ράλ­λη­λα έχουν ψη­φί­σει τους μι­σούς και πάνω από τους νό­μους αυ­τούς.
Γι αυτό κο­ροϊ­δεύ­ει τον λαό ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όταν λέει ότι αύριο θα μπο­ρεί να εφαρ­μό­σει “ανε­μπό­δι­στος το πρό­γραμ­μά του”, επει­δή δήθεν “δεν θα δε­σμεύ­ε­ται από μνη­μό­νια”.
Δεν υπάρ­χει πιο χο­ντρό ψέμα από αυτό. Αφού δε­σμεύ­ε­ται από το μνη­μό­νιο των μνη­μο­νί­ων, τη στρα­τη­γι­κή της ΕΕ. Προ­σπα­θεί να ξα­να­που­λή­σει το ίδιο πα­ρα­μύ­θι με λίγο δια­φο­ρε­τι­κό πε­ρι­τύ­λιγ­μα.

Τι έλεγε τότε, την πε­ρί­ο­δο 2012-2015; Ότι μπο­ρούν να υπάρ­χουν δα­νεια­κές συμ­βά­σεις χωρίς μνη­μό­νια και αντι­λαϊ­κά μέτρα. Τι λέει τώρα; Ότι μπο­ρεί να υπάρ­χει ένα καλό Τα­μείο Ανά­καμ­ψης, με δα­νει­κά, χωρίς αντι­λαϊ­κά προ­α­παι­τού­με­να. Άλλη μια κο­ροϊ­δία δη­λα­δή.

Αυτή η κοινή στρα­τη­γι­κή, παρά τις επι­μέ­ρους δια­φο­ρές, είναι που επι­τρέ­πει και τη με­τα­πή­δη­ση στε­λε­χών από το ένα κόμμα στο άλλο.
Αυτή η κοινή στρα­τη­γι­κή είναι που επι­τρέ­πει για πα­ρά­δειγ­μα στον κ. Μη­τσο­τά­κη, στον πρό­σφα­το ανα­σχη­μα­τι­σμό, από τη μία να το­πο­θε­τεί ακρο­δε­ξιούς υπουρ­γούς και από την άλλη να συ­ζη­τά με πρώην υπουρ­γούς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, άσχε­τα αν τε­λι­κά ο αρ­ρα­βώ­νας δεν κα­τα­λή­γει πάντα σε γάμο.
Αυτή είναι η απο­κρου­στι­κή “σούπα” του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, που μπο­ρεί να ανα­κα­τεύ­ε­ται κάθε φορά, όμως την κου­τά­λα την κρατά στα­θε­ρά η ολι­γαρ­χία του πλού­του.
Γι’ αυτό και κα­νέ­νας δεν πρέ­πει να πα­ρα­συρ­θεί από τη φα­γω­μά­ρα τους κι από την προ­σπά­θειά τους να εμ­φα­νι­στούν με αγε­φύ­ρω­τες δια­φο­ρές, ενι­σχύ­ο­ντας ψεύ­τι­κα δι­λήμ­μα­τα πα­γί­δευ­σης του λαού. Με την ίδια ευ­κο­λία που τρώ­γο­νται σή­με­ρα, με την ίδια ευ­κο­λία αύριο και με­θαύ­ριο, ψη­φί­ζουν από κοι­νού αντι­λαϊ­κούς νό­μους.

Ο λαός πρέ­πει να τους πε­τά­ξει στα μού­τρα αυτά τα ψεύ­τι­κα δι­λήμ­μα­τα.

Και το δί­λημ­μα “Μη­τσο­τά­κης ή χάος” της ΝΔ και το δί­λημ­μα “προ­ο­δευ­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση ή Μη­τσο­τά­κης” του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Απο­δεί­χθη­κε ότι καμία τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να βγει έξω από τις ράγες που κα­θο­ρί­ζει η αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, η στρα­τη­γι­κή της ΕΕ και η εξου­σία του κε­φα­λαί­ου.
Ο δε μύθος της δήθεν “προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης” έχει χρε­ο­κο­πή­σει σ’ όλη την Ευ­ρώ­πη και στην Ελ­λά­δα.

Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,
Φίλοι και φίλες,
Η επί­θε­ση σε βάρος μας δεν πρό­κει­ται να στα­μα­τή­σει, αν δεν την στα­μα­τή­σου­με εμείς, αν δεν ορ­γα­νώ­σου­με την αντε­πί­θε­σή μας. Εδώ βρί­σκε­ται και η προ­ο­δευ­τι­κή διέ­ξο­δος.
Σ’ αυτή τη με­γά­λη πρω­το­βου­λία για να ανοί­ξει ο δρό­μος μια πραγ­μα­τι­κά ελ­πι­δο­φό­ρα διέ­ξο­δο σας κα­λού­με να συ­μπο­ρευ­τού­με.

Το ΚΚΕ μπαί­νει μπρο­στά και δια­θέ­τει όλες του τις δυ­νά­μεις για να ορ­γα­νώ­σει ο λαός την αντε­πί­θε­σή του, για να κα­θο­ρί­ζουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι τις εξε­λί­ξεις προς όφε­λός τους.
Να ορ­γα­νώ­σου­με την πάλη μας για τα προ­βλή­μα­τά μας, να φέ­ρου­με τις ανά­γκες μας στο προ­σκή­νιο, να ανα­με­τρη­θού­με με τους με­γά­λους ενό­χους για την κα­τά­στα­ση που βρι­σκό­μα­στε σή­με­ρα, την εξου­σία του κε­φα­λαί­ου και τους συμ­μά­χους της, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σε αυτόν τον αγώνα έχου­με πο­λύ­τι­μα, αλλά ακόμη ανα­ξιο­ποί­η­τα, όπλα:
Πο­λύ­τι­μο όπλο είναι η ορ­γά­νω­ση, η ανα­σύ­ντα­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Η ορ­γά­νω­ση στους χώ­ρους δου­λειάς, στους χώ­ρους μόρ­φω­σης, στις ερ­γα­τι­κές γει­το­νιές. Όλες οι προ­σπά­θειες θα ξε­κι­νούν από κα­λύ­τε­ρη αφε­τη­ρία, αν βγαί­νουν πιο ενι­σχυ­μέ­να τα ερ­γα­τι­κά σω­μα­τεία, οι σύλ­λο­γοι αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νων της πόλης και της υπαί­θρου, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών, οι Σύλ­λο­γοι Γυ­ναι­κών, οι φο­ρείς των νέων που είναι στα σχο­λεία, στα Πα­νε­πι­στή­μια, στις Σχο­λές Κα­τάρ­τι­σης.
Πο­λύ­τι­μο όπλο είναι η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία. Γιατί υπάρ­χει ένας κοι­νός αντί­πα­λος και είναι το με­γά­λο κε­φά­λαιο και η εξου­σία του, οι κυ­βερ­νή­σεις του και τα κόμ­μα­τά του. Γιατί απέ­να­ντι στον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό, τη λο­γι­κή “ο κα­θέ­νας για τον εαυτό του” πρέ­πει να αντι­πα­ρα­τε­θούν τα κοινά αι­τή­μα­τα, ενό­τη­τα και πάλη όλου του ερ­γα­ζό­με­νου λαού:

• Για την εξα­σφά­λι­ση αξιο­πρε­πούς ερ­γα­τι­κού – λαϊ­κού ει­σο­δή­μα­τος.
• Για την κα­τάρ­γη­ση των αντι­λαϊ­κών φόρων κάθε εί­δους.
• Για την κα­τάρ­γη­ση όλου του αντερ­γα­τι­κού πλαι­σί­ου, για να μεί­νουν στα χαρ­τιά και νόμος Χα­τζη­δά­κη και όλοι οι άλλοι αντερ­γα­τι­κοί νόμοι που δια­μορ­φώ­νουν τη ση­με­ρι­νή ζού­γκλα.
• Για να πλη­ρώ­σουν οι λίγοι και με­γά­λοι και όχι τα μό­νι­μα υπο­ζύ­για, ο λαός.
• Η επί­θε­ση στα ασφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα, το κύμα πλει­στη­ρια­σμών, οι τα­ξι­κοί φραγ­μοί στην Εκ­παί­δευ­ση, η υπε­ρά­σπι­ση των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών ενά­ντια στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή και τις απα­γο­ρεύ­σεις, η υπε­ρά­σπι­ση της υγεί­ας και της ζωής του λαού, η διεκ­δί­κη­ση ου­σια­στι­κής ανα­κού­φι­σης των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων και των φτω­χών αγρο­τών είναι στην προ­με­τω­πί­δα των λαϊ­κών διεκ­δι­κή­σε­ων.
• Με απε­μπλο­κή και απε­ξάρ­τη­ση της χώρας από τα επι­κίν­δυ­να σχέ­δια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, το κλεί­σι­μο όλων των ξένων στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων στην Ελ­λά­δα, την απο­δέ­σμευ­ση από αυ­τούς τους ορ­γα­νι­σμούς με το λαό στην εξου­σία. Το δυ­νά­μω­μα του αγώνα ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους, στα σχέ­δια αλ­λα­γής διε­θνών συν­θη­κών και συ­νό­ρων, στα πα­ζά­ρια συ­νεκ­με­τάλ­λευ­σης του Αι­γαί­ου υπό “ευ­ρω­ΝΑ­ΤΟι­κή επο­πτεία”.

Πο­λύ­τι­μο όπλο η αλ­λη­λεγ­γύη

Η πρό­σφα­τη εμπει­ρία από τις πυ­ρό­πλη­κτες πε­ριο­χές, η διαρ­κής προ­σπά­θεια ερ­γα­τι­κών σω­μα­τεί­ων, φο­ρέ­ων της νε­ο­λαί­ας για να στη­ρί­ξουν έμπρα­κτα τους πυ­ρό­πλη­κτους, τα πα­ρα­δείγ­μα­τα από χώ­ρους δου­λειάς, όπου η δράση της ερ­γο­δο­σί­ας βρί­σκει απέ­να­ντί της δε­κά­δες ερ­γά­τες που η από­λυ­ση του ενός γί­νε­ται υπό­θε­ση εκα­το­ντά­δων ερ­γα­τών, μπο­ρούν να συμ­βά­λουν στη δια­μόρ­φω­ση αγω­νι­στι­κής ανά­τα­σης κά­νο­ντας κα­νό­να το “ένας για όλους και όλοι για έναν”.
Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην αλυ­σί­δα “e-food“, με τις δυ­να­μι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις τους αυτή την εβδο­μά­δα που κα­τά­φε­ραν να κάμ­ψουν την ερ­γο­δο­σία. Έχουν την αλ­λη­λεγ­γύη μας και το πα­ρα­τε­τα­μέ­νο χει­ρο­κρό­τη­μά μας.
Μέσα από τους κα­θη­με­ρι­νούς αγώ­νες μπο­ρού­με να δια­μορ­φώ­σου­με ένα πα­νελ­λα­δι­κά συ­ντο­νι­σμέ­νο κί­νη­μα της ερ­γα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της.
Απέ­να­ντι σε έναν ισχυ­ρό και πα­νούρ­γο -αλλά όχι πα­ντο­δύ­να­μο- αντί­πα­λο πρέ­πει και μπο­ρεί να υψω­θεί η με­γά­λη δύ­να­μη της λαϊ­κής πρω­το­βου­λί­ας.
Να είστε σί­γου­ροι: Κα­νέ­να αντερ­γα­τι­κό μέτρο, κα­νέ­νας αντερ­γα­τι­κός νόμος από αυ­τούς που δια­μορ­φώ­νουν τη ση­με­ρι­νή γα­λέ­ρα δεν θα κα­ταρ­γη­θεί, αν δεν νιώ­σουν οι εκ­με­ταλ­λευ­τές και οι κυ­βερ­νή­σεις τους την καυτή ανάσα του ερ­γα­τι­κού – λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, αν αυ­τούς τους νό­μους δεν τους αχρη­στεύ­σει η ίδια η ερ­γα­τι­κή – λαϊκή πάλη.

Η κόκ­κι­νη ση­μαία και το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο το πιο πο­λύ­τι­μο όπλο που μπο­ρεί να δώσει δυ­να­μι­κή και προ­ο­πτι­κή

Φίλες και φίλοι,
Η πο­λι­τι­κή των αστι­κών κομ­μά­των, εκτός από πυγμή φα­νε­ρώ­νει και φόβο. Υπη­ρε­τούν μια τάξη που ξέρει πολύ καλά ότι ο τρο­χός της τα­ξι­κής πάλης δεν μπο­ρεί να στα­μα­τή­σει.
Είναι μά­λι­στα τέ­τοιος ο φόβος τους, που έφτα­σαν στο ση­μείο να σπα­τα­λή­σουν τον -πο­λύ­τι­μο γι’ αυ­τούς- χώρο και χρόνο στα Μέσα Ενη­μέ­ρω­σής τους και να κά­νουν μέγα πο­λι­τι­κό θέμα το γε­γο­νός ότι ένα νέο κο­ρί­τσι φό­ρε­σε μια μπλού­ζα με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο, ακρι­βώς επει­δή η νε­ο­λαία όλου του κό­σμου ταύ­τι­σε τα “θέλω” της με τη δική της στάση.
Τόσο τους πο­νά­ει και τόσο τους φο­βί­ζει ο σο­σια­λι­σμός, η κόκ­κι­νη ση­μαία και το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο.
Κι αυτό είναι το πιο πο­λύ­τι­μο όπλο που μπο­ρεί να δώσει δυ­να­μι­κή και προ­ο­πτι­κή στον κα­θη­με­ρι­νό αγώνα.
Ο σο­σια­λι­σμός είναι η πραγ­μα­τι­κή πρό­ο­δος, η κοι­νω­νία στην οποία οι ερ­γα­ζό­με­νοι βγαί­νουν απ’ το πε­ρι­θώ­ριο της πο­λι­τι­κής ζωής και συμ­με­τέ­χουν ενερ­γά στη λήψη, στην εφαρ­μο­γή και στον έλεγ­χο των απο­φά­σε­ων, γιατί έχουν πλέον την εξου­σία στα δικά τους χέρια.
Η κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία είναι το πραγ­μα­τι­κά νέο, ώστε να πάψει να λει­τουρ­γεί η οι­κο­νο­μία με κρι­τή­ριο το κα­πι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος. Πάνω σ’ αυτό το γό­νι­μο έδα­φος ο κε­ντρι­κός σχε­δια­σμός της πα­ρα­γω­γής μπο­ρεί να θέσει και να πε­τύ­χει επι­στη­μο­νι­κά κα­θο­ρι­σμέ­νους κοι­νω­νι­κούς στό­χους στην αγρο­τι­κή και βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή, στις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες. Και το ΚΚΕ είναι το μο­να­δι­κό κόμμα που με το Πρό­γραμ­μά του φω­τί­ζει ότι αυτός ο δρό­μος και μπο­ρεί και πρέ­πει να ανοί­ξει.
Το ΚΚΕ έχει σχέ­διο για το σή­με­ρα και το αύριο, σύγ­χρο­νο επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα που φω­τί­ζει αυτή τη διέ­ξο­δο, τις δυ­να­τό­τη­τες του σο­σια­λι­σμού, τις δυ­να­τό­τη­τες της σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης στην Ελ­λά­δα.

Φίλες και φίλοι,
συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,
Όταν πριν 30 χρό­νια, λυσ­σο­μα­νού­σαν όλοι -δε­ξιοί, φι­λε­λεύ­θε­ροι, σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες, με­τα­νοη­μέ­νοι αρι­στε­ροί- πως “δεν υπάρ­χει άλλη εναλ­λα­κτι­κή” πέρα από το γε­ρα­σμέ­νο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, το ΚΚΕ κρά­τη­σε ψηλά την κόκ­κι­νη ση­μαία!
Κρα­τή­θη­κε όρθιο, γιατί έμει­νε πιστό στα “Με­γά­λα Με­γέ­θη” που μας υπεν­θύ­μι­σε ο με­γά­λος Μίκης στην τε­λευ­ταία του επι­στο­λή. Και αυτά τα Με­γά­λα Με­γέ­θη, της ιστο­ρι­κής μας δια­δρο­μής, αλλά και όσα με­γά­λα κα­τα­κτή­σα­με αυτά τα 30 χρό­νια, είναι που κρα­τά­νε ζω­ντα­νή την ελ­πί­δα και εμπνέ­ουν την κα­θη­με­ρι­νή πάλη σή­με­ρα.
Όλα αυτά τα χρό­νια:

• Υπε­ρα­σπι­στή­κα­με χωρίς τα­λα­ντεύ­σεις, αλλά και χωρίς εξι­δα­νι­κεύ­σεις, τη σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­δό­μη­ση στον 20ό αιώνα, κό­ντρα στον αντι­κομ­μου­νι­σμό κάθε από­χρω­σης.
• Εξε­τά­σα­με κρι­τι­κά και επι­στη­μο­νι­κά την ιστο­ρι­κή πο­ρεία του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος και του ΚΚΕ, ως ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι του. Επε­ξερ­γα­στή­κα­με σύγ­χρο­νο επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα. Απο­κα­λύ­ψα­με στον λαό την αλή­θεια για την ΕΕ, γι’ αυτήν τη σι­δε­ρέ­νια φυ­λα­κή των λαών της Ευ­ρώ­πης, όταν όλοι οι άλλοι την εμ­φά­νι­ζαν ως μο­νό­δρο­μο και απά­νε­μο λι­μά­νι.
• Πα­λέ­ψα­με ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους και τις επεμ­βά­σεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, ενά­ντια στη συμ­με­το­χή της Ελ­λά­δας σε αυ­τούς τους σχε­δια­σμούς που με­τα­τρέ­πουν τη χώρα μας σε θύτη άλλων λαών.
• Στη­ριγ­μέ­νοι στο Πρό­γραμ­μά μας, δεν προ­δώ­σα­με την ερ­γα­τι­κή τάξη και τον λαό, όταν σύσ­σω­μοι οι μη­χα­νι­σμοί του συ­στή­μα­τος πά­σχι­ζαν να συρ­θεί το Κόμμα πάση θυσία σε μια κυ­βέρ­νη­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής -εχθρι­κής από χέρι για το λαό- δια­χεί­ρι­σης.
• Δεν κά­τσα­με στο τρα­πέ­ζι της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους εκ­με­ταλ­λευ­τές και τους άρ­πα­γες.
• Δεν υπο­γρά­ψα­με “κοι­νω­νι­κά συμ­βό­λαια” που δεν είναι τί­πο­τε άλλο παρά η κω­δι­κή ονο­μα­σία της τα­ξι­κής συμ­φι­λί­ω­σης, δη­λα­δή της υπο­τα­γής των πολ­λών στους λί­γους.
• Δεν χτί­σα­με Μό­ριες, όπως άλλοι, αλλά ορ­γα­νώ­σα­με την αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες.
• Δεν εί­δα­με ως δια­βο­λι­κά καλό κα­νέ­να κο­ρά­κι, είτε ονο­μά­ζε­ται Τραμπ, είτε Μπάι­ντεν, αλλά συ­νε­χί­σα­με να βρι­σκό­μα­στε στο πλευ­ρό των λαών που αγω­νί­ζο­νται και αντι­στέ­κο­νται.

Εί­μα­στε πε­ρή­φα­νοι γι’ αυτές τις επι­λο­γές μας που σή­με­ρα μπο­ρούν να τις κα­τα­νο­ή­σουν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρες ερ­γα­τι­κές – λαϊ­κές δυ­νά­μεις.

Ήταν επι­λο­γές που έδω­σαν τη δυ­να­τό­τη­τα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, στο λαό και στη νέα γενιά να συ­νε­χί­σει να “ανα­πνέ­ει”.
Χάρη σε αυτή τη στάση όλα αυτά τα χρό­νια το Κόμμα μας μπό­ρε­σε να είναι νους και καρ­διά, μπρο­στά­ρης σε κάθε μάχη, για την από­κρου­ση και την κα­θυ­στέ­ρη­ση αντι­λαϊ­κών μέ­τρων, για την από­σπα­ση έστω και της πα­ρα­μι­κρής κα­τά­κτη­σης.
Με βαθιά ταυ­τό­χρο­να γνώση ότι στο ση­με­ρι­νό σύ­στη­μα μπο­ρούν να υπάρ­χουν και κα­τα­κτή­σεις, αλλά κε­κτη­μέ­να μό­νι­μα και στα­θε­ρά δε μπο­ρούν να υπάρ­ξουν, όσο δεν ανοί­γει ο δρό­μος της ρι­ζι­κής ανα­τρο­πής.

Το Κόμμα μας συ­νε­χί­ζει να ανοί­γει ρωγ­μές στο σάπιο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα. Τη δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο της παν­δη­μί­ας δεν “κλά­ψα­με τη μοίρα μας”, γί­να­με φωνές ενω­μέ­νες και δυ­να­τές. Γιατί η παν­δη­μία μπο­ρεί να άφησε και να συ­νε­χί­ζει να αφή­νει ένα τρα­γι­κό απο­τύ­πω­μα, όμως φα­νέ­ρω­σε ποιος είναι αυτός που έχει την πραγ­μα­τι­κή αξία, την πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη. Ποιος είναι ο ανα­γκαί­ος και ο απα­ραί­τη­τος και ποιος ο πε­ριτ­τός και ο επι­ζή­μιος για την κοι­νω­νία.
Για πρώτη φορά χει­ρο­κρο­τή­θη­καν όσοι κι­νούν τον κόσμο, έστω και χωρίς να το συ­νει­δη­το­ποιού­με όλοι στην ολό­τη­τά του: Οι για­τροί και οι νο­σο­κό­μοι των δη­μό­σιων μο­νά­δων Υγεί­ας, οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι ερ­γα­ζό­με­νες στα σού­περ μάρ­κετ, οι ερ­γα­ζό­με­νοι δια­νο­μής φα­γη­τού και ποτού, οι ερ­γά­τες στην πα­ρα­γω­γή και δια­νο­μή Ενέρ­γειας, τη­λε­πι­κοι­νω­νιών, οι τα­χυ­δρό­μοι και οι courier, όλοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι.
Αυτοί κρα­τά­νε όρ­θιες και ζω­ντα­νές τις κοι­νω­νί­ες. Όταν στα­μα­τή­σουν αυτοί, στα­μα­τούν τα πάντα, οι πό­λεις νε­κρώ­νουν! Το εί­δα­με με τα μάτια μας.

Εί­δα­με ότι είναι αλή­θεια αυτό που λέει το σύν­θη­μα που φω­νά­ζου­με εδώ και χρό­νια στις συ­γκε­ντρώ­σεις μας:
“Χωρίς εσένα γρα­νά­ζι δεν γυρνά, ερ­γά­τη μπο­ρείς χωρίς αφε­ντι­κά”!

Αυτά είναι λοι­πόν τα Με­γά­λα Με­γέ­θη και μέσα στις πε­ρι­πέ­τειες που ζούμε, μέσα στα αδιέ­ξο­δα που βιώ­νου­με, ας κά­νου­με όλοι και όλες έναν άλλον απο­λο­γι­σμό.
Πέρα από λε­πτο­μέ­ρειες, πέρα από επι­μέ­ρους δια­φο­ρές και προ­βλη­μα­τι­σμούς, που μπο­ρούν να λυ­θούν μέσα στη ζωή και τον αγώνα, να κρα­τή­σου­με τα Με­γά­λα και Ση­μα­ντι­κά.
Και να πά­ρου­με την από­φα­ση:

Να συ­μπο­ρευ­τού­με με το ΚΚΕ, να κά­νου­με πράξη το σύν­θη­μα του 47ου Φε­στι­βάλ της ΚΝΕ:
“Να ζεις, να τολ­μάς, να προ­χω­ράς – Για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σο­σια­λι­σμό”.

Γεια σας! Καλή δύ­να­μη και υγεία σε όλους και όλες!.