Αργεντινή: από τον περονισμό στη “Νύχτα των Μολυβιών” & στο “Μέτωπο Όλων”

Κάθε 16 Σεπτέμβρη, ο λαός της Αργεντινής θυμάται τους μαθητές γυμνασίου-λυκείου που απήχθησαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τον στρατό κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Jorge Videla (Χόρχε Βιντέλα).

Στην 45^η επέτειο, ένα από τα πιο τραγικά και μακάβρια επεισόδια της τελευταίας δικτατορίας στη χώρα αυτή της Νότιας Αμερικής παραμένει στη συλλογική μνήμη και ο κόσμος -με οργή για τους δολοφόνους, θυμάται τους δέκα από την La Plata του Buenos Aíres, που απλά διεκδίκησαν ένα δωρεάν φοιτητικό εισιτήριο, που κάποιων –ακόμη σήμερα οι σοροί αγνοούνται (όπως και 100άδων, ίσως χιλιάδων άλλων αγωνιστών).
Αμούστακα παιδιά και υποστηρικτές -αγωνιστές της Ένωσης Φοιτητών της La Plata (UES de La Plata) και της νεολαίας Guevarista που συμμετείχαν σε ειρηνικές διεκδικητικές κινητοποιήσεις.

Claudio De Acha, María Clara Ciocchini, María Claudia Falcone,
Francisco López Muntaner, Daniel Racero, Horacio Ungaro
μερικοί από τους απαχθέντες τη νύχτα της 16^η Σεπτέμβρη 1976.

Σε μια αιματηρή περίοδο χαρακτηρίστηκε ως "El proceso" (σσ. διαδικασία, προτσές…), όπου χιλιάδες παιδιά του λαού και ακτιβιστές απήχθησαν, βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν ως ύποπτοι αντάρτες ή μαρξιστές αγωνιστές, θύματα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας γνωστά ως "Los Desaparecidos" (εξαφανισμένοι, αγνοούμενοι).

Το μολύβια εξακολουθούν να γράφουν…

Οι τέσσερις έφηβοι –μοναδικοί επιζώντες εξιστόρησαν τα βασανιστήρια σε άντρα του είδους Pozo de Arana, Pozo de Banfield, Brigada de Investigaciones de Quilmes, Brigada de Avellaneda, και στα κάτεργα αρχηγείου της αστυνομίας του Μπουένος Άιρες (μεταξύ άλλων).

45 χρόνια, από την νύχτα εκείνη...

Αργεντινή – από χούντα, σε χούντα

(εν συντομία)
Το 1946, μια προοδευτική πολιτική αλλαγή οδήγησε στην προεδρία τον φιλελεύθερο Χουάν Περόν, ο οποίος υποστήριξε τους εργαζόμενους, επέτρεψε το συνδικαλισμό, εφαρμόζοντας θετικά κοινωνικά και εκπαιδευτικά προγράμματα. Περισσότερο γνωστή η σύζυγος του Εύα Περόν (γνωστή ως Εβίτα) που ήταν δημοφιλής στο λαό και είχε αποδεκτή κοινωνική προσφορά, έδωσε ψήφο στις γυναίκες και οργάνωσε …γυναικείο κόμμα περονιστών συναντώντας την αντίδραση της ολιγαρχίας. Μετά το θάνατο της το 1952 στην ηλικία των 33 ετών, η κατάσταση (και η κυβέρνηση) αποσυντονίστηκε μέσα και από εσωαστικές διαμάχες, χωροστατούσης και της εκκλησίας (καθολικοί), με αποτέλεσμα ο Περόν απομακρύνοντας διαφωνούντες συμβούλους να λειτουργήσει απολυταρχικά, μέχρι που το 1955, μετά από το βομβαρδισμό του προεδρικού μεγάρου (Casa Rosada  βλ. Χιλή) που προκάλεσε ανεξακρίβωτο αριθμό θανάτων ακόμη και απλών πολιτών.
Ο Περόν διέφυγε στο εξωτερικό και κατέφυγε στην Ισπανία του Φράνκο.

Ακολούθησε η περίοδος 1958-1962 με επικεφαλής τον ανανεωτή Arturo Frondizi και το στρατό να παρεμβαίνει από τα παρασκήνια, στηρίζοντας το καθεστώς José María Guido (1962-1963), που τον διαδέχτηκε –με εκλογέςο Arturo Umberto Illia (Αρτούρο Ουμπέρτο Ίγια στέλεχος όπως και ο προκάτοχος του της Unión Cívica Radical-ιστορικό συντηρητικό «φιλεύθερο» κόμμα), που –μεταξύ σφύρας και άκμονος …προσπάθησε να συμπεριλάβει περονιστές στην πολιτική σκηνή κατέληξε στην επέμβαση του στρατού για μία ακόμη φορά, με ένα αναίμακτο πραξικόπημα το 1966 κηρύσσοντας την «πολιτική, οικονομική και κοινωνική Revolución Argentina -επανάσταση στην Αργεντινή", με πρόεδρο τον βετεράνο πραξικοπηματία, αντιπερονιστής Juan Carlos Ongania. Το πρωί της 8ης Ιουνίου του 1970, ο στρατός έζωσε για μια ακόμη φορά το προεδρικό μέγαρο και το κεντρικό κτίριο του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών. Μία ακόμη στρατιωτική χούντα κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, καθαιρέθηκε ο στρατηγός Ongania για την «ολοκλήρωση του έργου της επανάστασης, αποκατάσταση της τάξης και τη σταδιακή επιστροφή στον κοινοβουλευτισμό» με αχυράνθρωπο Roberto Marcelo Levingston, που καθαιρέθηκε και το 1971 και την εξουσία ανέλαβε απευθείας η χούντα.
Την περίοδο αυτή αναπτύχτηκε ένα θολής κατεύθυνσης αντάρτικο πόλης … Montoneros - «Μοντονέρος», ERP - «Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός», «Ένοπλες Δυνάμεις Περονιστών», FAR- «Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις», «Ένοπλες Απελευθερωτικές Δυνάμεις κά., παράλληλα με εργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις στα βιομηχανικά κέντρα (στο Ροσάριο και στην Κόρδοβα, όπου η γενική απεργία οδήγησε σε συγκρούσεις με την αστυνομίας και 30 νεκρούς) με φοιτητικές διαδηλώσεις κά.

Η πολιτική βία κλιμακώθηκε και ο Περόν από την εξορία στήριξε τις φοιτητικές και εργατικές διαμαρτυρίες, μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών από το καθεστώς το 1973, που κέρδισε ο Περόν επέστρεψε από την εξορία και σχημάτισε βραχύβια κυβέρνηση: πέθανε το 1974, ήρθε η 3^η σύζυγό του, Ισαμπέλ στην εξουσία με σύντομο χρόνο ζωής, καθώς η σύγκρουση οδήγησε σε νέο πραξικόπημα (24-Μαρτ-1976), με επικεφαλής το στρατηγό Βιδέλα (Jorge Rafael Videla –μέχρι το 1981).
Ακολούθησαν οι «μεταβατικοί» Roberto Eduardo Viola (διαδέχτηκε το Βιδέλα το Μάρτη του 1981), Leopoldo Galtieri (1981-1982) και  Reynaldo Bignone (μέχρι τις εκλογές του 1983)

(η συνέχεια …)
Γραμμή ενσωμάτωσης ή γραμμή ανατροπής; η πείρα της αργεντινής (του Τάσου Τραβασάρου ΚΟΜΕΠ (2010) Αργεντινή, «δόλιος φάρος» για το λαϊκό κίνημα (Γρηγόρη Λιονή του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ)
(2013) Ξανά με αφορμή την Αργεντινή
(2012 - Ριζοσπάστης) Η πείρα της Αργεντινής διδάσκει
(2014) Τι διδάσκει η Αργεντινή
(2019) Τα ηνία της αστικής διαχείρισης ξανά στους περονιστές
Μήνυμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Αργεντινής στο 21^ο Συνέδριο του ΚΚΕ

ΚΚ Αργεντινής (PCA)

Το Κομμουνιστικό Κόμμα (PCA) ιδρύθηκε 6-Ιαν-1918  αρχικά με το όνομα Partido Socialista Internacional (Διεθνές Σοσιαλιστικό Κόμμα) στα χνάρια την Οκτωβριανής Επανάστασης και της 3^ης Λενινιστικής Διεθνούς.
Έχει την εφημερίδα Nuestra Propuesta (η πρότασή μας) και είναι μέλος της Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.

(σύντομα ιστορικά στοιχεία)
Στα μέσα της 10ετίας του 1930 -VII Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέσα από κλυδωνισμούς σημειώθηκε μια πρώτη αλλαγή πορείας (με βάση τη στρατηγική του «λαϊκού μετώπου» -συλλογική απόφαση της πλειοψηφίας των ΚΚ εκείνη την περίοδο)
Στις εκλογές του 1946, γίνεται κομμάτι της Unión Democrática (Δημοκρατικής Ένωσης), αντίπαλο του περονισμού.
Το 1947 αποχώρησε μια ομάδα υπό τον Puiggrós –ηγετικό στέλεχος, ιδρύοντας το Movimiento Obrero Comunista (Εργατικό Κομμουνιστικό Κίνημα) με συνδικαλιστές –μέλη του Κόμματος, που τάχθηκαν υπέρ της συμμαχίας με τον περονισμό.
Το 1951 αρχίζουν οι διώξεις με πρώτο τον αγωνιστή κομμουνιστή φοιτητή Ernesto Mario Bravo, που απήχθη από το σπίτι του βασανίστηκε από την αστυνομία του Περόν και «εξαφανίστηκε».
Αυτό συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια: το 1955, η αστυνομία του Ροζάριο συνέλαβε, βασάνισε και εξαφάνισε τον Juan Ingallinella, γιατρό –στέλεχος του Κόμματος, ο οποίος είχε συμμετάσχει στη δημοσίευση φυλλαδίων υπεράσπισης της κυβέρνησης, καταγγέλλοντας τους ηθικούς αυτουργούς της βομβιστικής επίθεσης της Plaza de Mayo, όπου τα πολυβόλα πήραν φωτιά, δολοφονώντας περισσότερους από 350 +πάνω από 700 οι τραυματίες και μόνιμα ακρωτηριασμένοι.

Μετά την ανατροπή του Περόν, το κόμμα καταδικάζοντας την άρση των δημοκρατικών ελευθεριών και τη θέση σε παρανομία χιλιάδων αγωνιστών, έγινε επίκεντρο της καταστολής από την κυβέρνηση Arambruru.
Το 1956, ο ΥπΕσ Eduardo Busso, κατήγγειλε την Unión de Mujeres Argentinas και τη Liga Argentina por los Derechos del Hombre (Ένωση Γυναικών Αργεντινής και Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) για δεσμούς με το κόμμα κλείνοντας τα γραφεία τους.
Το 1957 ο διωγμός εντάθηκε με συλλήψεις 360 στελεχών του και κλείσιμο 56κομματικών γραφείων  δεν σταμάτησε.
Το 1958, δημιουργήθηκε η Junta de Defensa de la Democracia (…υπεράσπισης της δημοκρατίας) κρατική-παρακρατική οργάνωση με στόχο την «εξαφάνιση των κομμουνιστών». Επικεφαλής ο καθολικός Luis María Bullrich και άλλα «μπουμπούκια» του αστικού κράτους

Κάπως έτσι συνεχίστηκε το ανηλεές κυνηγητό του ΚΚ Αργεντινής από χούντες και δημοκράτες.

Για να φτάσουμε στη δικτατορία Βιδέλα για την οποία το PCA -κάνοντας απολογισμό της περιόδου με αφορμή την 30ή επέτειο του πραξικοπήματος, εξέδωσε μια δήλωση στην οποία ανέφερε:
«…ήταν δύσκολο για όλους μας να κατανοήσουμε τη νέα φύση της δικτατορίας που επιβλήθηκε από τους Γιάνκηδες και υποστηρίχθηκε από έναν τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό χώρο [...] Κάναμε λάθη στην εκτίμηση των εσωτερικών αντιφάσεων των Ενόπλων Δυνάμεων, υπερεκτιμώντας τις και θεωρώντας ότι είναι δυνατό να τις εκμεταλλευτούμε στον αγώνα μας.
Δεν μπορέσαμε να δούμε από την πρώτη στιγμή, τον γενικότερο στρατηγικό χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών δράσεων σε εξέλιξη και του επιπέδου ηγεμόνευσης [...] Δεν είμαστε, αλάνθαστη δύναμη ούτε στα λόγια ούτε στη συμπεριφορά, αλλά είμαστε περήφανοι που ανήκουμε σε ένα κόμμα που αντιστάθηκε σθεναρά και με αξιοπρέπεια στις επιθέσεις της δικτατορίας και που συνέβαλε στον αγώνα αλληλεγγύης από την πρώτη μέρα, μέσα στη χώρα αλλά και παγκόσμια».

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 δεν ακολούθησε –αντίθετα ήταν κάθετα αντίθετο και σωστά, την πολιτική του αντάρτικου πόλης

Το PCA εμφανίστηκε ως ενάγων σε ποινικές υποθέσεις κατά της κρατικής της δικτατορίας (μια γνωστή περίπτωση είναι Floreal Edgardo Avellaneda, γνωστή ως "el Negrito", 15 ετών όταν απήχθη από το σπίτι του με τη μητέρα του, κρατήθηκε παράνομα βασανίστηκε και το σώμα του βρέθηκε αργότερα  στα νερά του Río de la Plata)

Το XVI Συνέδριο

Στο XVI Συνέδριο του 1986, το Κόμμα έκανε έντονη αυτοκριτική, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη στελέχωση με νέο αίμα από την Κομμουνιστική Νεολαία (Federación Juvenil Comunista -FJC).
Αυτή η διαδικασία ήταν γνωστή ως viraje (ρελάνς, βιράζ «ανατροπή») και προκάλεσε αλλαγές στη στρατηγική, τακτική, πολιτική και οργανωτική αντίληψη και τη στάση απέναντι στην επαναστατική διαδικασία.

Επίσης αναγνωρίστηκαν τα λάθη σχετικά με τη στάση απέναντι στη δικτατορία Βιδέλα, η οποία «προκάλεσε μεγάλο πολιτικό και ανθρώπινο κόστος στο κόμμα».
Πολιτικά η στρατηγική του «Εθνικού Μετώπου  Κοινωνικής Απελευθέρωσης» -"Frente de Liberación Nacional y Social" αντικατέστησε το «Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο» -"Frente Democrático Nacional".
Παράλληλα η φιγούρα του Τσε Γκεβάρα και τα αντάρτικα κινήματα (εκείνη την εποχή με έντονη παρουσία στη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ) άρχισαν να ξεχωρίζουν, οδηγώντας νεολαίους της FJC να πολεμήσουν με αυτά (στις 16-Σεπ-1987, ο Αργεντινός κομμουνιστής Marcelo Feito έπεσε σε μάχη στο Ελ Σαλβαδόρ.

Κομβική συζήτηση η κρίση της ΕΣΣΔ και του κομμουνιστικού κινήματος και η ανάγκη ύπαρξης Κομμουνιστικού Κόμματος (Αργεντινής), θέση που πέρασε οριακά και χρόνια αργότερα (XVIII Συνέδριο), στελέχη που μάτωσαν υπέρ της διατήρησης του Κόμματος πετάχτηκαν «με τις κλωτσιές» από το Κόμμα μεταξύ χτυπημάτων και κραυγών. Μεταξύ αυτών, ο Jorge Pereyra, ο οποίος αργότερα θα προχωρήσει με λίγα ακόμη στελέχη στο έκτακτο συνέδριο (1996, βλ. και βιβλίο πολιτική σκέψη του Pereyra)

Izquierda Unida - Ενωμένη Αριστερά

Το 1987 το Κόμμα ίδρυσε, μαζί με το Κίνημα για τον Σοσιαλισμό (Movimiento al Socialismo - MAS), την Ενωμένη Αριστερά με «πρόθεση να ενωθεί ολόκληρο το αριστερό πολιτικό μπλοκ», που δε βρήκε κοινωνική ανταπόκριση –ούτε εκλογική (400.000 ψήφους σε εθνικό επίπεδο και διάσπαση το 1991).
Το PCA-αναμενόμενο,  με τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ «έχασε τα’ αυγά και τα πασχάλια», στρεφόμενο στην ανοιχτή στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας (Evo Morales & Nicolás Maduro)

Ταυτόχρονα αλλάζει τα κομματικά του διακριτικά και το όνομα του εβδομαδιαίου εντύπου του ("Nuestra Propuesta" = «Η πρότασή μας»).
Μεταξύ 1997-2005, και στα πλαίσιο του “viraje”, εντάχθηκε (πολιτικά και εκλογικά) στη συμμαχία της Ενωμένης Αριστεράς, μαζί με το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κίνημα (2 έδρες το 2001 και μία το 2003 με επικεφαλής την περονίστρια βουλευτή Patricia Walsh).

Τα τελευταία χρόνια

Στις προεδρικές εκλογές του 2007, δημιούργησε μια νέα συμμαχία (Frente Amplio hacia la Unidad Latinoamericana -FRAL) με το Ουμανιστικό Κόμμα (Partido Humanista) με τον «ουμανιστή» Luis Alberto Ammann ως υποψήφιο (0,41%).
Το 2008, ο γενικός γραμματέας του, Patricio Echegaray, συμμετείχε στο φόρουμ για την υπεράσπιση μιας «κοινωνίας σε αντίθεση με τις συντηρητικές πολιτικές» του Mauricio Macri, μαζί με ετερόκλητους πολιτικούς από διαφορετικά κόμματα (Aníbal Ibarra , Carlos Heller, η «ουμανίστρια» Lía Méndez, ο περονιστής Diego Kravetz, ο σοσιαλιστής Raúl Puy ο Χριστιανοδημοκράτης Carlos Traboulsi κά), που κατέληξε στη στήριξη για βουλευτή του «παντός καιρού» Carlos Heller, για το Μπουένος Άιρες του Martín Sabbatella -Nuevo Encuentro (σσ. η The Wall Street Journal, τον χαρακτηρίζει ως «έναν από τα πιο τίμιους και αποδοτικούς στη Λατινική Αμερική»..

Στις προεδρικές εκλογές του 2011, ως μέλος της συμμαχίας Frente para la Victoria, υποστηρίζοντας την υποψηφιότητα της Κίρχνερ (Cristina Fernández de Kirchner ) το 2015, ο ΓΓ του Κόμματος εντάχθηκε στις λίστες του Frente para la Victoria (Μετώπου για τη Νίκη) ενώ από το 2019, είναι κομμάτι του Frente de Todos, ενός συνασπισμού που αποβλέπει στη «σύγκλιση των τεσσάρων μεγάλων πολιτικών τάσεων»:
Partido Justicialista (περονιστές), το κόμμα της Kirchner, η ομάδα των περονιστών γερουσιαστών, και το μέτωπο Renovador με επικεφαλής τον Sergio Massa (περονιστής), στο οποίο συμμετέχουν επίσης το Movimiento Evita(περονιστές), τα Proyecto Sur του Pino Solanas, SOMOS, Movimiento Nacional Alfonsinista, Partido de la Concertación FORJA, … Partido Socialista para la victoria de Buenos Aires, Partido Solidario liderado, Nuevo Encuentro Frente Patria Grande …σχεδόν 100 «κόμματα» και κομματάκια

Το 2019 στήριξε το συνασπισμό Frente de Todos (μέτωπο όλων), του Alberto Fernández, που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές.

          🔻  Δείτε και

• Επίσημο siteτου PCA -ΚΚ Αργεντινής
• Όταν η τακτική μετατρέπεται σε στρατηγική: η στροφή στο ΚΚ Αργεντινής στα τέλη της 10ετίας 1950
• Όταν έσπασε ο τοίχος - σκέψεις σχετικά με την κρίση στο ΚΚ Αργεντινής τη 10ετία 1980
• (16-Σεπ-2021)Η πραγματική ενότητα είναι ενάντια στο ΔΝΤ και τον νεοφιλελευθερισμό

(copy-paste Στόχοι δράσης) 🔻

• Μείωση των ωρών εργασίας | Όχι στην ευελιξία
• Άμεση αύξηση μισθών και συντάξεων σύμφωνα με το καλάθι της νυκοκυράς
• Όχι στη συμφωνία με το ΔΝΤ | Διερεύνηση και τιμωρία όσων υπέγραψαν
• Εθνικοποίηση του εξωτερικού εμπορίου | Άσκηση κυριαρχίας στις πλωτές οδούς μας
• Μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος | Ανάκτηση ιδιωτικοποιημένων δημόσιων εταιρειών
• Απελευθερώστε την Milagro Sala και όλους τους πολιτικούς κρατούμενους 
• Ενίσχυση και μεγαλύτερη ανάδειξη της λαϊκής οικονομίας.
• Μεγαλύτερη υποστήριξη PYMES (σσ. μικρομεσαίων) και όχι των μεγάλων εταιρειών.

(σσ)
Η Μιλάγρο Σάλα είναι ακτιβίστρια και ηγέτιδα της οργάνωσης Tupac Amaru, φυσιογνωμία του Κινήματος Piquetero. Τον Ιανουάριο 2016, συνελήφθη από τις αρχές, για απάτη, εγκληματική συνομωσία και υπεξαίρεση 30.000.000 πέσος από την αργεντινή κυβέρνηση με στόχο να τα δώσει στους φτωχούς