Από τα “κίτρινα γιλέκα”, στις κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα όρια συνταξιοδότησης _στο βάθος η οπορτουνιστική CGT

Αφορμή για το σημερινό σημείωμα είναι καταρχήν, πέρα από μια προσπάθεια για σωστή _ταξική προσέγγιση (για όσους θα έχουν την υπομονή να διαβάσουν μέχρι τέλους, αυτό που η Λίτσα ονομάζει “εγκυκλοπαίδειες”) τα 10άδες –προβοκατόρικα παραπλανητικά “ρεπορτάζ” στα αστικά ΜΜΕ και στα ΜΚΔ (μεταξύ αυτών “άπειρες” πολιτικά άστοχες αναρτήσεις _φωτο πολλών F_B φίλων, προκειμένου να εξασφαλίσουν κάποια likes δεν ξέρω αν τα βλέπουν στον ύπνο τους _ως εφιάλτη ή έμμονη ιδέα …obsession που λένε οι Γάλλοι…)

Κατά δεύτερο κάτι που μου έστειλε πάλι η φίλη μου η Nicole από τη Γαλλία (χρόνια μαχητικό προσωπικό εδάφους στην Air France _με διπλή κόκκινη σημαία): “οπορτουνίστρια του κερατά” την ανεβάζω και την κατεβάζω, η ίδια γελάει υποστηρίζοντας πως είναι “κομουνίστρια –ακτιβίστρια” (του 21^ου αιώνα _σημεία των καιρών).
Ne soyez pas belle _Soyez en colère, intelligente, spirituelle, curieuse, drôle, aventurière, folle, talentueuse. Soyez plus que belle - Soyez la définition de votre propre personnalité dans la bataille quotidienne de la vie… (Μην είσαι μορφονιά _Γίνε ανατρεπτική, οργισμένη, μάγκισσα, πνευματώδης, περίεργη, αστεία, περιπετειώδης, τρελή, ταλαντούχα. Να είσαι κάτι παραπάνω από όμορφη. Γίνε ο ορισμός της προσωπικότητας σου στην καθημερινή μάχη της ζωής... γράφει στο προφίλ της) …
Πάντως τη χαίρομαι γιατί ανήκει στους οπαδούς του «ιερού πεζοδρόμιου», με τις σημαίες της CGT (το μικρότερο κακό λέει …οι άλλοι είναι merde  –κάνει κορδόνια, ξενυχτάει στην περιφρούρηση, με τους άντρες συναδέλφους της και δίνει το σύνθημα με τη ντουντούκα “Flics_ cochons_meurtriers” (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι). Της λέω πως εμείς του ΚΚΕ & ΠΑΜΕ δεν το κάνουμε και μου απαντάει “ et pourquoi s'il vous plaît?” (και γιατί παρακαλώ;) _συμπληρώνοντας Vous avez le Parti Communiste de Grèce et le Front pan-travailliste PAME … qu'avons-nous ?? des balles?? (εσείς έχετε ΚΚΕ και ΠΑΜΕ …εμείς; τ΄ @ρχίδι@ μας _rien, absolument rien, τίποτε Mélenchons ?? τους Μελανσόν;;

(συνειρμικά)
Ας σκεφτούμε για λίγο, αν εκείνη την ιστορική στιγμή 3_Απρ-1999 στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με τη συμμετοχή 230 πρωτοβάθμιων σωματείων, 18 κλαδικών και περιφερειακών οργανώσεων και 2.500 εκλεγμένων συνδικαλιστών δεν είχε  με πρωτοβουλία του ΚΚΕ γεννηθεί το Π.Α.ΜΕ.

Το τελευταίο διάστημα η Γαλλία έζησε για πολλοστή φορά νέες μεγαλειώδεις απεργιακές διαδηλώσεις σε πάνω από 260 πόλεις με συμμετοχή _σχεδόν καθολική πάρα πολλών κλάδων (σε μεγάλες μονάδες παραγωγής, διυλιστήρια, εργοστάσια, λιμάνια Χημική Βιομηχανία, Μεταφορές, Ενέργεια, Καθαριότητα, Εμπόριο κλπ.) με μαζικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, συνεχίζοντας με νέα ορμή τον αγώνα, αυτή η φορά ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μακρόν.

Οι διαδηλωτές, απαίτησαν να αποσυρθεί άμεσα το νομοσχέδιο που αυξάνει τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 και προϋποθέτει 43 χρόνια δουλειάς για την κατοχύρωση δικαιώματος σε πλήρη σύνταξη, ουσιαστικά επιβάλλοντας δουλειά μέχρι τον τάφο, αν αναλογιστεί κανείς πόσο έχουν επεκταθεί η ελαστική και η περιστασιακή απασχόληση, αλλά και τη φθορά που συνεπάγεται η διαρκής επιδείνωση του εργασιακού περιβάλλοντος.

Στο Παρίσι οι διαδηλωτές υπολογίζεται ότι ξεπέρασαν τις 700.000, ενώ στη Μασσαλία το Εργατικό Κέντρο έκανε λόγο για συμμετοχή — ρεκόρ απεργών στη διαδήλωση, με 245.000 κόσμου στον δρόμο.
Ξεχώρισαν επίσης η μαζικότητα και ο παλμός των κινητοποιήσεων σε περιοχές όπως η Νορμανδία, τα λιμάνια και τα διυλιστήρια στην Μπους ντι Ρον (προάστια της Μασσαλίας), καθώς και σε βιομηχανικά κέντρα όπως η Χάβρη (ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά λιμάνια που βρέχει ο Ατλαντικός), η περιοχή του Σεν Ναζέρ (ναυπηγεία) κ.λπ. Μεγάλες ήταν οι διαδηλώσεις και σε Σατορουά, Ανγκουλέμ, Γκρενόμπλ, Ρουέν, Λοριάν, Σεντ Ετιέν, Λιόν, Κλερμόν, Ναντ, Βαλενσιέν κ.α.
Σε διάφορους κλάδους υπάρχουν ήδη αποφάσεις για συνέχιση των κινητοποιήσεων, προχωρώντας σε συσκέψεις και πρωτοβουλίες συντονισμού αγωνιστικών Ομοσπονδιών και Συνδικάτων.

Τα παραπάνω δεν θα τα βρείτε στα αστικά ΜΜΕ, που με πηχυαίους τίτλους και σχετικές εικόνες παραπέμπουν _όχι στο μεταφορικό αλλά σε ένα προβοκατόρικο «καίγεται η Γαλλία», μιλώντας όχι για τα αιτήματα αλλά για επεισόδια _παλιά μου τέχνη κόσκινο

newsbeast.gr Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις με συνεχή επεισόδια και μολότωφ _μέσα σε τρεις μέρες έχουν πραγματοποιηθεί 61 συλλήψεις … iefimerida.gr Επεισόδια στο Παρίσι στις κινητοποιήσεις για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού Περίπου 2.500 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Πλας ντε λα Κονκόρντ, ώστε διαμαρτυρηθούν για την υιοθέτηση του νόμου για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Είχαν προηγηθεί πολλές δράσεις μαθητών και φοιτητών τις προηγούμενες ημέρες _ Γαλλία+ video Συνεχίζονται οι επεισοδιακές κινητοποιήσεις eleftheriaonline.gr κλπ.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός της Γαλλίας
απαντούν στους δρόμους!

Κόντρα στην καταστολή συνεχίζονται απεργίες και κινητοποιήσεις σε πολλούς κλάδους - Την Πέμπτη 23-3 οι νέες μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις
Με νέες απεργίες σε πολλούς κλάδους και πολύμορφες κινητοποιήσεις κατά περιοχές, καθώς και προετοιμάζοντας τις νέες μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις της Πέμπτης, οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία της Γαλλίας δίνουν απάντηση στην αντιασφαλιστική επίθεση και το νέο ρεσιτάλ αυταρχισμού της κυβέρνησης Μακρόν.

Αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το ίδιο τους το δικαίωμα στη σύνταξη, αλλά και συνολικά την ανάγκη τους να ζουν και να δουλεύουν με δικαιώματα, οι εργαζόμενοι ξεκαθαρίζουν ότι θα συνεχίσουν την πάλη ώστε να ανατραπεί στους δρόμους το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση Μακρόν, αποφεύγοντας ακόμα και να το θέσει σε ψηφοφορία στη Βουλή, αφού υπό το βάρος της πίεσης της λαϊκής πάλης δεν της έβγαιναν τα κουκιά και τα παζάρια...
Μέσα στο Σαββατοκύριακο και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση από χτες Δευτέρα συνεχίστηκαν διαδηλώσεις και άλλες πολύμορφες δράσεις (αποκλεισμοί δρόμων κ.ά.), ενώ παράλληλα συνεχίζονται επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες σε μια σειρά κλάδους, όπως σε Ενέργεια, Λιμάνια, Μεταφορές, Χημική Βιομηχανία, αποκομιδή απορριμμάτων κ.ά.

Οριακή απόρριψη
της πρότασης μομφής στη Βουλή

Η απόφαση της κυβέρνησης να προωθήσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο προσφεύγοντας στο άρθρο 49.3 του Συντάγματος (βλ. αναλυτικά παρακάτω), χωρίς να το θέσει σε ψηφοφορία στην Εθνοσυνέλευση, μεγαλώνει τη λαϊκή οργή.

Χτες τέθηκαν σε ψηφοφορία οι δύο προτάσεις μομφής που κατέθεσαν δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ζητώντας την ακύρωση αυτής της απόφασης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη πρόταση μομφής, που είχε διακομματική στήριξη, δεν υπερψηφίστηκε μόλις για 9 ψήφους, καθώς τη στήριξαν 278 βουλευτές, ενώ για την επικύρωσή της χρειάζονταν 287. Η πρόταση υποστηρίχθηκε από το Liot που την κατέθεσε (σσ. ομάδα Libertés, Indépendants, Outre-mer et Territoires δημιουργήθηκε το 2022, έχει 20 μέλη και _κατά δήλωση “αν και ανομοιογενείς, μοιράζονται ισχυρές εδαφικές ρίζες και βρίσκονται σε μια βάση κοινών αξιών”), από τις δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού NUPES («Ανυπότακτη Γαλλία», Σοσιαλιστικό Κόμμα, Γαλλικό ΚΚ, Οικολόγοι), από τους βουλευτές της ακροδεξιάς «Εθνικής Συσπείρωσης» της Λεπέν, αλλά και από 19 βουλευτές των Ρεπουμπλικάνων, παρά τις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας τους ότι δεν επρόκειτο να στηρίξουν καμία πρόταση μομφής. Η δε πρόταση μομφής που κατέθεσε η «Συσπείρωση» έλαβε 94 ψήφους (ενώ έχει 88 βουλευτές).
σσ. Η Εθνική Συσπείρωση (Rassemblement national), πρώην Εθνικό Μέτωπο (Front National) είναι φασιστικό -ρατσιστικό κόμμα στην Γαλλία, που ιδρύθηκε το 1972 ταυτόχρονα με (1973), το Εθνικό Μέτωπο Νεολαίας (Front national de la jeunesse).

Η πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν έσπευσε να δηλώσει «αποφασισμένη να συνεχίσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα το κόμμα «Αναγέννηση» (του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν) αναμενόταν να συγκαλέσει σειρά συσκέψεων με τους επικεφαλής των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Μετά την καταψήφιση των προτάσεων μομφής, δυνάμεις της NUPES κατέθεσαν αίτημα ενεργοποίησης ενός σύνθετου μηχανισμού διαβούλευσης, συλλογής υπογραφών κ.τ.λ. για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ενώ η Μ. Λεπέν ζήτησε από τον Μακρόν «να παρουσιάσει άλλη κυβέρνηση στους Γάλλους».

Πολύμορφες κινητοποιήσεις
κόντρα στο ρεσιτάλ αυταρχισμού

Στο μεταξύ, εντείνοντας το ρεσιτάλ αυταρχισμού, η κυβέρνηση προχώρησε το Σαββατοκύριακο σε απαγόρευση διαδηλώσεων σε κεντρικές περιοχές του Παρισιού, ενώ η αστυνομία επιχείρησε με επιθέσεις, δακρυγόνα και συλλήψεις να διαλύσει τους διαδηλωτές. Ακόμα, από τα τέλη της περασμένης βδομάδας ξεκίνησαν επιτάξεις απεργών στην καθαριότητα στο Παρίσι.
Κόντρα στην επιχείρηση τρομοκράτησης, οι εργαζόμενοι σε μια σειρά κλάδους κλιμακώνουν αποφασιστικά τον αγώνα τους: Η Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Λιμάνια και τις Προβλήτες της CGT προχωρά σε 72ωρη απεργία από σήμερα.

Κινητοποιήσεις συνεχίζονται και στην Ενέργεια, σε μια σειρά διυλιστήρια και άλλες μεγάλες εγκαταστάσεις. Μήνυμα αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική έστειλαν μεταξύ άλλων οι εργαζόμενοι στο διυλιστήριο La Mede της «Total», αλλά και το διυλιστήριο της «TotalEnergies» στο Donges. Ακόμα, αγωνιστικά μηνύματα έστειλαν εργαζόμενοι στον τερματικό σταθμό LNG στο λιμάνι της Νάντης Σεν Ναζέρ, αλλά και σε γιγάντιες αποθήκες πετρελαίου από όπου προμηθεύονται καύσιμα μεγάλα διυλιστήρια.

Στο πλαίσιο τοπικών κινητοποιήσεων, το Σαββατοκύριακο έγιναν και συγκεντρώσεις έξω από τα τοπικά γραφεία των μεγαλοβιομηχάνων, π.χ. στη Μασσαλία.
Πολύμορφες δράσεις συνεχίστηκαν και χτες. Μεταξύ άλλων, απεργοί απέκλεισαν μεγάλους οδικούς άξονες, όπως τον περιφερειακό δρόμο του Παρισιού.

“Ο αγώνας σας έχει γράψει ήδη ιστορία!”
Αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ θα βρεθεί ξανά στη Γαλλία

Η εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός της Γαλλίας, με τα αγωνιστικά συνδικάτα στην πρώτη γραμμή, “δηλώνουν ξεκάθαρα ότι δεν δέχονται να δουλεύουν μέχρι τον θάνατο”, τονίζει το ΠΑΜΕ, σε νέα ανακοίνωσή του, με την οποία εκφράζει την αλληλεγγύη του στον αγώνα τους.

Στην ανακοίνωσή του επισημαίνει μεταξύ άλλων:
«Συνάδελφοι της Γαλλίας, ο αγώνας σας έχει ήδη γράψει ιστορία. Οι τεράστιες απεργιακές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, η πολύμορφη, αταλάντευτη δράση σας εδώ και μήνες ανέδειξαν για ακόμη μια φορά την τεράστια δύναμη της εργατικής τάξης και του οργανωμένου, συλλογικού, ταξικού αγώνα.
Η πάλη σας ανάγκασε την κυβέρνηση Μακρόν να πετάξει κάθε ψεύτικο προσωπείο και να δείξει το πραγματικό, αντεργατικό πρόσωπο της εξουσίας των μονοπωλίων. Νομοθετούν κόντρα στον λαό, αξιοποιώντας ένα ταξικό νομικό οπλοστάσιο. Απαγορεύουν διαδηλώσεις, απειλούν αγωνιστές συνδικαλιστές, τρομοκρατούν τον λαό που παράγει τον πλούτο, για να διασφαλίσουν τα κέρδη μιας μειοψηφίας εκμεταλλευτών (...)

ΕΕ, κυβερνήσεις και κόμματα σε κάθε χώρα, ανεξαρτήτως απόχρωσης, "προοδευτικά" ή "συντηρητικά", υπηρέτες των επιχειρηματικών ομίλων, βάζουν στην πρώτη γραμμή την ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη, τα κέρδη των λίγων, και σε αυτά θυσιάζουν τη ζωή των λαών. Κόντρα σε αυτές τις πολιτικές και στην Ελλάδα τις τελευταίες βδομάδες πραγματοποιήθηκαν 2 από τις μεγαλύτερες απεργίες των τελευταίων χρόνων με σύνθημα "Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας". Αυτό, που είναι το δίλημμα για κάθε εργάτη, σε κάθε χώρα. Και ο δικός σας αγώνας δίνει ηχηρή απάντηση ότι οι εργαζόμενοι δεν δέχονται νέες θυσίες.

(...) Ηδη η μαζική, συλλογική απειθαρχία των συνδικάτων στις απαγορεύσεις διαδηλώσεων έχει κάνει κουρελόχαρτο την προσπάθεια μπλοκαρίσματος των αγώνων και των κινητοποιήσεων. Με αυτήν την τεράστια δράση κουρελόχαρτο μπορεί να γίνει και κάθε αντεργατικός νόμος και να έρθουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, για αυξήσεις στους μισθούς, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, για ζωή αντάξια του 21ου αιώνα και όχι για επιστροφή στον Μεσαίωνα. Είμαστε η τάξη που παράγει τον πλούτο. Είμαστε η τάξη που τραβάει μπροστά την κοινωνία. Και οι αγώνες των εργατών της Γαλλίας, σήμερα τραβάνε μπροστά ολόκληρη την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη της Ελλάδας, το ΠΑΜΕ ήταν, είναι και θα είναι στο πλευρό σας!».

Χτες, με νέα ανακοίνωσή του, το ΠΑΜΕ κάλεσε «κάθε συνδικάτο, κάθε εργαζόμενο, κάθε νεολαίο να σταθούμε με κάθε τρόπο, πολύμορφα, αύριο και μεθαύριο στο πλευρό των εργατών της Γαλλίας. Στους χώρους δουλειάς να κυριαρχήσει το σύνθημα "Από την Ελλάδα: ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ - VICTOIRE POUR LES TRAVAILLEURS DE FRANCE"».

Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο της έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης, αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ θα αναχωρήσει για τη Γαλλία, όπου θα πάρει μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση που οργανώνει την Πέμπτη το Εργατικό Κέντρο Μασσαλίας.

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Σε συγκέντρωση στη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα την Πέμπτη 23/3, στις 6.30 μ.μ. καλούν εργατικά σωματεία και φορείς της Αττικής. Η κινητοποίηση ανακοινώθηκε χτες στο μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού.

Στη Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα, το ΠΑΜΕ καλεί σήμερα, Τρίτη, στις 7.30 μ.μ. σε παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το γαλλικό προξενείο (λεωφ. Στρατού 2Α), προκειμένου να εκφραστεί η συμπαράσταση στους εργαζόμενους της Γαλλίας.

Οπορτουνισμός ^n

(σσ. ^n = στη νιοστή _παλιό …από το γυμνάσιο)
Η Γενική Εργατική Συνομοσπονδία Γαλλίας (Confédération générale du travail‎, γνωστή ως CGT [Σε-Ζε-Τε]) είναι η πιο παλιά (23-Σεπ-1895 _Limoges) και μια από τις πέντε συνδικαλιστικές ενώσεις -η μεγαλύτερη (2^η όμως σε αριθμό μελών -653.000). Ακολουθώντας την ευρωκομμουνιστική οπορτουνιστική πορεία του γαλλικού ΚΚ το 1990 έκοψε τους δεσμούς της και μ΄αυτό, και μεταβλήθηκε σε 100% européenne (ευρωπαϊκή), μέλος των “ελεύθερων” συνδικάτων Confédération européenne des syndicats (CES) | Confédération syndicale internationale (CSI)

52^ο Συνέδριο CGT

Ποιοι είμαστε ? _υπογραμμίσεις δικές μου
Ο συνδικαλισμός είναι μέρος της ζωντανής κληρονομιάς της ανθρωπότητας και της δημοκρατίας. Ένα κοινωνικό γεγονός που έχει γίνει παγκόσμιο, πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη με τη βιομηχανική επανάσταση και έκτοτε παραμένει βαθιά ριζωμένο εκεί.
Η ιστορία της CGT εδώ και έναν αιώνα είναι μέρος αυτού του συνόλου. Γεννήθηκε από την επιθυμία των εργαζομένων να οργανωθούν συλλογικά και βιώσιμα για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους απέναντι στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, να κατακτήσουν τα δικαιώματα και να τα διεκδικήσουν, να φανταστούν έναν πιο δίκαιο κόσμο και να προτείνουν τρόπους για να τον επιτύχουν, αυτή είναι η καρδιά της συνδικαλιστικής μας δράση.
Χτισμένο σύμφωνα με δύο επαγγελματικές και γεωγραφικές διαστάσεις, η CGT έχει σφυρηλατηθεί και συγκροτηθεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας της γύρω από μια έννοια αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων που συνδυάζοντας την εταιρική (σσ. τους χώρους δουλειάς), με την εδαφική κατανομή.

100άδες τέτοιες πικέτες έχουν κάνει την εμφανισή τους στις διαδηλώσεις … όπου στα συνθήματα περιλαμβάνεται ο Brad Pitt και ο “όρος” baiser(s) που,
Κατά λέξη σημαίνει “φιλί” …αλλά τι φιλί; ΟΚ!!  Brad Pitt είναι αυτός και πολλές γυναίκες θα επιθυμούσαν από φιλάκι …λέμε τώρα, μέχρι “Cela mène aux baisers, qui peuvent te rendre enceinte”
Έχει να κάνει και με τη φράση “On a baisé comme des bêtes, ça sent le fauve” ...
Θυμίζει την με πολλές στροφές και παραλλαγές θρυλική “Tammurriata Nera”

A ‘e vvote basta solo na guardata,
E ‘a femmena è restata,
Sott “a botta, ‘mpressiunata…”

Pistol packin ‘mama… 

Chistu fatto nce 'o spiegammo!
Addó' pastíne 'o ggrano, 'o ggrano cresce...
Riesce o nun riesce,
Sempe è grano chello ch'esce!"

Σας έβγαλα την ψυχή; Για “πήδημα” μιλάνε οι πικέτες “αν πρόκειται να μας γ@μήσει η κυβέρνηση προτιμάμε Brad Pitt”!!

CGT

·        Κώδικας  

·        Καταστατικό της Γενικής Συνομοσπονδίας

·        Η Εκτελεστική Επιτροπή εξελέγη στο 52^ο Συνέδριο

·        Θέση και ρόλος των μελών του σωματείου

·        Συστάσεις για τον ορισμό συνδικαλιστικών αντιπροσώπων

·        52^ο Συνέδριο \ Χρονολογικά ορόσημα

·        Εισήγηση _ έκθεση δράσης

§  Οικονομικά

·        Το δίκτυο CGT:

·        Ομάδα CGT για το Οικονομικό, Κοινωνικό και Περιβαλλοντικό Συμβούλιο - Εντολή 2015-2020

·        Συνδικαλιστική εκπαίδευση

·        Σύλλογος Ambroise Croizat

·        Prudis-CGT

·        Άνεργοι (CNPE)

·        Καταναλωτής (INDECOSA)

·        Μηχανικοί και στελέχη (UGICT)

·        Ιστορία (IHS)

·        Οι νέοι της Cgt

·        Κοινωνικό μέλλον

Τι επιβεβαιώνει η Γαλλία

Η εμφάνιση της αναμέτρησης Μακρόν - Λεπέν ως μιας μάχης ανάμεσα στη «δημοκρατία», στις «ευρωπαϊκές αρχές και αξίες» από τη μία, και στην ακροδεξιά και τον «λαϊκισμό» από την άλλη, με ξέπλυμα της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ, που φουσκώνει τα πανιά της αποκρουστικής ακροδεξιάς στη Γαλλία και αλλού, αναβίωση κάλπικων διλημμάτων, της χρεοκοπημένης λογικής του «μικρότερου κακού», το λανσάρισμα αντίστοιχων «αναγνώσεων» με εφαρμογή εντός Ελλάδας, με στόχο την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, τον εγκλωβισμό της σε επιλογές μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης κλπ. επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ακριβώς τα αντίθετα από τις «αναγνώσεις» των αστικών επιτελείων.

Τα «μέτωπα υπεράσπισης της δημοκρατίας» ενάντια στην ακροδεξιά δεν είναι άλλωστε κανένα καινούργιο φρούτο. Ειδικά στη Γαλλία εφαρμόζονται εδώ και 20 χρόνια. Το 2002 το δίλημμα ήταν Σιράκ ή Ζαν - Μαρί Λεπέν, το 2017 έγινε Μακρόν ή Μαρίν Λεπέν (κόρη του προηγούμενου) και το 2022 έχουμε επανάληψη του ίδιου έργου. Και η δύναμη της ακροδεξιάς μετά από τόσα «δημοκρατικά μέτωπα»; Από το 16,9% του πατέρα Λεπέν στον α' γύρο το 2002, στο 21,3% της κόρης Λεπέν το 2017 και στο 23,15% που πήρε η ίδια στις τελευταίες εκλογές, ενώ το άθροισμα των τριών ακροδεξιών υποψηφίων έφτασε στο 32%...
Η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι διάφορες... «δημοκρατικές πανστρατιές» όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά υπηρέτησαν την παραπέρα ενσωμάτωση του λαού, «ξέπλυναν» την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων, διαμόρφωσαν έδαφος για να προχωρήσει η αντιδραστικοποίηση ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος.

Χαρακτηριστικά είναι τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Μακρόν, του προβαλλόμενου ως «προοδευτικού πόλου». Μέσα σε πέντε χρόνια, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, έδωσε τα ρέστα του για τα συμφέροντα των γαλλικών μονοπωλίων, με τον λαό της χώρας να πληρώνει με κάθε τρόπο. Ενδεικτικά, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων, προώθησε μια σειρά από αντεργατικά προεδρικά διατάγματα και νόμους (για διευκόλυνση των απολύσεων, διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων, παραπέρα υπονόμευση της συνδικαλιστικής δράσης και οργάνωσης), προώθησε εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις όπως των σιδηροδρόμων, μια σαρωτική αντιασφαλιστική «μεταρρύθμιση», εισήγαγε νέους ταξικούς φραγμούς με τη «μεταρρύθμιση» για τα λύκεια και τώρα προωθείται το συνταξιοδοτικό -λαιμητόμο.

Φρόντισε ταυτόχρονα να ενισχύσει και το οπλοστάσιο της καταστολής, μεταξύ άλλων με τον νόμο για την λεγόμενη «καθολική ασφάλεια». Και βέβαια, με κριτήριο τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου, η κυβέρνηση Μακρόν πρωτοστάτησε στα σχέδια παραπέρα στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, ενισχύοντας τη γαλλική ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Σαχέλ και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε άλλους επικίνδυνους σχεδιασμούς. Και είναι βέβαια προκλητικό ότι τα αστικά επιτελεία που τώρα καλούν σε πανστρατιά κατά της ακροδεξιάς, είναι τα ίδια που όταν πρόκειται για την Ουκρανία «ξεπλένουν» δυνάμεις όπως το ναζιστικό τάγμα «Αζόφ», ή... «ξαφνιάζονται» όταν αυτές παρελαύνουν μαζί με τον Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή.
Είναι τα ίδια επιτελεία που «ξεπλένουν» την ΕΕ του αντικομμουνισμού, της θεωρίας των δύο άκρων, της απαγόρευσης των ΚΚ σε κράτη - μέλη, της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Είναι τα επιτελεία που δεν έχουν πρόβλημα με μια... «πιο σοβαρή» ακροδεξιά, όπως επιβεβαιώνει και η εξέλιξη στην Ισπανία, όπου το Λαϊκό Κόμμα πότε συγκυβερνά με το ακροδεξιό κόμμα Vox σε περιφερειακή κυβέρνηση... και πότε «βγαίνει στο κλαρί»

Οι «αναλύσεις» περί «δημοκρατικών μετώπων» δεν είναι φιλολογικές. Στοχεύουν στην ενίσχυση της ενσωμάτωσης του λαού και στη χώρα μας. Το ίδιο και άλλες συγγενικές «αναλύσεις» περί «ενότητας της Αριστεράς», που δηλώνουν ότι θα έμενε εκτός β' γύρου η Λεπέν αν το «μεταλλαγμένο» Γαλλικό ΚΚ, χρόνιο στήριγμα αντιλαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, ξανακατέβαινε μαζί με τον Μελανσόν, πρώην στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που έχει στηρίξει αντιλαϊκές πολιτικές, την πολιτική της ΕΕ, μέχρι και τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη...

Τόσο στη Γαλλία όμως, όσο και στην Ελλάδα και παντού, οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να διαλέγουν ανάμεσα στο «μικρότερο κακό», ανάμεσα σε δυνάμεις που διαγκωνίζονται για το πώς θα υπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Από τις ίδιες τις εξελίξεις, επιβεβαιώνεται η ανάγκη γα ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα, με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, που θα παλεύει για σύγχρονα δικαιώματα. Που δεν θα γίνεται βορά στους κάθε λογής «σωτήρες», σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους και ακροδεξιούς, δεν θα εγκλωβίζεται στα κάλπικα διλήμματα που αναπαράγουν τα αδιέξοδα για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.

Οπορτουνισμός 🔝ⁿ _συνέχεια

16 Μαρτίου 2023
Ο αγώνας συνεχίζεται: ας κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες!
Μπροστά στην άρνηση υποβολής του κειμένου σε ψηφοφορία και προσφυγής στο άρθρο 49.3 για την έγκριση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, η κινητοποίηση συνεχίζεται _η επόμενη θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 23 Μαρτίου.
σσ. Για να εγκριθεί ένα κείμενο, νομοσχέδιο κλπ. χωρίς ψηφοφορία, ο Πρωθυπουργός μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της κυβέρνησης ενεργοποιώντας το άρθρο 49.3 του Συντάγματος και στη συνέχεια, θεωρείται εγκριθέν εκτός και γίνει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, που …αν ψηφιστεί απορρίπτεται ...
Αυτά είναι κόλπα ζόρικα, που κάνουν στις Γαλλίες _και όχι μόνο

(συνεχίζει η ανακοίνωση της CGT)
Διασυνδικαλιστική διαδήλωση: Εκατομμύρια διαδηλωτές και το 95% των εργαζομένων αντιτίθενται στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, παρά το γεγονός αυτό, η κυβέρνηση παρέμεινε κωφή και εμμένει στο  49.3
Στις 15 Μαρτίου, όταν η Μικτή Επιτροπή (CMP), η οποία αποτελείται από 7 βουλευτές και 7 γερουσιαστές, συνεδρίασε για να καταλήξει σε ένα κοινό κείμενο, πάνω από 1,5 εκατομμύριο βρισκόμαστε στους δρόμους για να πούμε όχι στη βαθιά άδικη, αβάσιμη και αδικαιολόγητη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Στις 16 Μαρτίου, τα συνδικάτα συναντήθηκαν ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης πριν από την ψηφοφορία για τη μεταρρύθμιση για να υπενθυμίσουν στην εθνική εκπροσώπηση τις ευθύνες της απέναντι στους ψηφοφόρους τους που είχαν κινητοποιηθεί ενάντια σε αυτό το σχέδιο.
Η κυβέρνηση απάντησε σε αυτή την τεράστια λαϊκή κινητοποίηση με δημοκρατική άρνηση!
Γνωρίζοντας ότι είχε κολλήσει _δεν διαφαινόταν πλειοψηφία για να ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο, η Πρωθυπουργός (σσ. Élisabeth Borne του κόμματος Territoires de progrès, που στήθηκε το 2020 ως “centre gauche” -κεντροαριστερά από πρώην;; Σοσιαλδημοκράτες, κυρίως του Σοσιαλιστικού Κόμματος _PS) αποφάσισε να ενεργοποιήσει το 49.3, αναλαμβάνοντας την ευθύνη η κυβέρνηση και έτσι θέτοντας τέλος στη δημοκρατική συζήτηση που δεν θα γίνει ποτέ.

Στο κοινοβούλιο, καθ' όλη τη διάρκεια της εξέτασης του κειμένου του νόμου, η κυβέρνηση επέλεξε να τον επιβάλει:

·       Με ταχείες διαδικασίες (κατεπείγοντος)

·       Αρνούμενη να ψηφίσει επί των τροπολογιών

·       Με πίεση σε εκλεγμένους αξιωματούχους ή ομάδες

·       Με  παραχωρήσεις προς τα (την) δεξιά

··         Στους εργαζόμενους, η κυβέρνηση και οι εργοδότες απάντησαν με καταστολή:

·       Στα αιτήματα των απεργών

·       Με επεμβάσεις της αστυνομίας σε καταλήψεις χώρων εργασίας

·       Με συλλήψεις

·       Με εκφοβισμούς

·       Με αμφισβήτηση του δικαιώματος στην απεργία.

Αυτό που η CGT κατήγγειλε ως άδικο χθες είναι ακόμη περισσότερο σήμερα και αυτό δεν μπορεί παρά να μας ενθαρρύνει να ενισχύσουμε τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες, ο αγώνας συνεχίζεται! Με την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, εδώ και εβδομάδες, το διασυνδικαλιστικό συνεχίζει να απαιτεί την απόσυρση αυτής της μεταρρύθμισης, με πλήρη ανεξαρτησία, με ήρεμες και αποφασιστικές ενέργειες. Αποφασίζει να συνεχίσει την κινητοποίηση και καλεί σε τοπικές συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις αυτό το Σαββατοκύριακο και σε νέα μεγάλη μέρα απεργιών και διαδηλώσεων την Πέμπτη 23 Μαρτίου.

σσ. οι υπογραμμίσεις (bold) δικές μας
είδατε που θενά τον όρο τάξη …αστικό κράτος κλπ;

Για ποιον ...
φωσφορίζουν
τα «κίτρινα γιλέκα»;

Πηγαίνοντας πίσω (τέλη 2018) θυμίζουμε πως μετά από μαζικές, αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις που έγιναν σε πόλεις της Γαλλίας, αλλά και την προσωρινή αναδίπλωση της κυβέρνησης Μακρόν, πήρε νέες διαστάσεις και στη χώρα μας η συζήτηση για τη «δυναμική» των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων».
Πρόκειται για το νεοεμφανιζόμενο «κίνημα γενικής αγανάκτησης», που ξεκίνησε ως αντίδραση στις μεγάλες αυξήσεις των τιμών στα καύσιμα, τις οποίες η κυβέρνηση Μακρόν επιτάχυνε στην κατεύθυνση της «μετάβασης» σε πιο «φιλικές προς το περιβάλλον» μορφές Ενέργειας, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού για τα επιχειρηματικά ανοίγματα του γαλλικού κεφαλαίου, προκειμένου να διεκδικήσει μερίδια σε «ανερχόμενους» τομείς της οικονομίας («πράσινη οικονομία»), με σημαντικά περιθώρια κέρδους διεθνώς. Δεν αφορά, δηλαδή, μόνο σχεδιασμούς για δραστική μείωση της χρήσης ντίζελ ή αμόλυβδης, αλλά συνολικότερα την προώθηση νέου τύπου αυτοκινήτων κ.τ.λ.

Οι κινητοποιήσεις πήραν το όνομά τους από το κίτρινο γιλέκο (υπάρχει σε όλα τα οχήματα στη Γαλλία για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης) που φορούν όσοι συμμετέχουν σε αυτές, με συνθήματα όπως «Μακρόν παραιτήσου», «Μακρόν, κλέφτη - ψεύτη, είμαστε το 99%» κ.λπ. Το ζήτημα πήρε και γεωπολιτικές προεκτάσεις, όπως προδίδει η συζήτηση γύρω από την εμπλοκή του πρώην συμβούλου του Αμερικανού Προέδρου Στιβ Μπάνον, που επιχείρησε να συντονίσει στην ΕΕ αστικές εθνικιστικές δυνάμεις, ανάμεσά τους και τον «Εθνικό Συναγερμό» της Λεπέν.

Τα συνθήματα, τα αιτήματα, ο προσανατολισμός και ο τρόπος οργάνωσης των κινητοποιήσεων, όπου σε μεγάλο βαθμό αξιοποιούνται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θυμίζουν αρκετά τα λεγόμενα «κινήματα» των «αγανακτισμένων» και της «πλατείας», που κάθε άλλο παρά «αυθόρμητα» ήταν.

«Κινήματα» που εκκολάφθηκαν σε συνθήκες ανόδου της λαϊκής δυσαρέσκειας για την αντιλαϊκή πολιτική και αξιοποιήθηκαν για να επιταχύνουν διεργασίες και ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε Ισπανία, Ελλάδα και αλλού, εγκλωβίζοντας τελικά το λαό σε «εναλλακτικές» κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Για παράδειγμα, οι «αγανακτισμένοι» στην Ισπανία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την ανάδειξη κομμάτων όπως οι «Ποδέμος», που πρωτοστάτησαν στη στήριξη της κυβέρνησης Σάντσεθ και στον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας ως «αριστερή» πτέρυγα της ισπανικής σοσιαλδημοκρατίας.

Αλλά και στην Ελλάδα, οι «πλατείες» επέδρασαν καθοριστικά στην ανάδειξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που πλέον αναγνωρίζεται από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς συμμάχους του κεφαλαίου ως μια από τις «ικανότερες» κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή.

Η «ακτινογραφία» των «κίτρινων γιλέκων»

Στα «κίτρινα γιλέκα» ξεχώριζε η συμμετοχή μικρομεσαίων στρωμάτων, ειδικά από την επαρχία και πολλών μικροεπιχειρηματιών. Η αμφισβητούμενη «8άδα» των επικεφαλής αποτελείτο κατά βάση από μεσαία στελέχη ομίλων και ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, οδηγούς φορτηγών καθώς και μια σερβιτόρα.

Τη στήριξή της στα «κίτρινα γιλέκα» εξέφρασε από την πρώτη στιγμή η Λεπέν. Άλλωστε, οι κινητοποιήσεις τους εμφανίστηκαν πιο έντονα στις επαρχιακές ημιαστικές περιοχές, που συσσωρεύεται η φτώχεια και αποτέλεσαν βασικές δεξαμενές της εκλογικής ενίσχυσης του κόμματός της. Δυνάμεις αυτού του κόμματος έδωσαν τον τόνο στις πρώτες κινητοποιήσεις.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι στις διαδηλώσεις εμφανίζονται να παίζουν ρόλο νεοναζιστικά «τάγματα εφόδου», όπως οι «Les Idemtitaires» (οι «έχοντες ταυτότητα»), με διακριτή οργάνωση και παρακλάδια σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Στελέχη τους κατά καιρούς έχουν διασυνδέσεις και ρόλο τόσο στο κόμμα της Λεπέν, όσο και στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων (LR), αλλά και με τη γαλλική Εκκλησία. Είχαν έντονη δραστηριότητα και παλιότερα, την περίοδο των κινητοποιήσεων για τις εκτρώσεις, με έντονη δράση ενάντια στα τζαμιά και σε «συσσίτια μόνο για Γάλλους».

Στις πιο κινητοποιήσεις, μπήκαν πιο ενεργά και αυτοαποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές» καθώς και άλλοι εθνικιστές, που συναγωνίζονται σε λεηλασίες, εμπρησμούς κ.λπ.
Στην εξέλιξή τους, τις κινητοποιήσεις στήριξαν το κόμμα του Μελανσόν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, ενώ παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία (Σοσιαλιστικό Κόμμα, Γαλλικό ΚΚ και «Ανυπότακτη Γαλλία») αποφάσισαν να καταθέσουν πρόταση μομφής κατά του Μακρόν, αξιοποιώντας τις εξελίξεις με τα «κίτρινα γιλέκα», για να τονώσουν το αντικυβερνητικό μέτωπο.
Καθώς οι διαδηλώσεις επεκτείνονταν και σε άλλα θέματα πέραν των ανατιμήσεων στα καύσιμα, συμπαράσταση στα «κίτρινα γιλέκα» εξέφρασαν και ενώσεις όπως η «Federation National des Syndicats d' exploitations agricoles» (FNSEA - Εθνική Ομοσπονδία Συνδικάτων Αγροτικών Εκμεταλλεύσεων).
Πρόκειται για οργάνωση που αντιπροσωπεύει γιγάντιους ομίλους από το χώρο των Τροφίμων και της αγροτικής παραγωγής με τζίρο δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, επικρίνοντας τα μέτρα που παήρε η κυβέρνηση στο όνομα της «υπεράσπισης του περιβάλλοντος» και της επέκτασης καλλιεργειών βιολογικών προϊόντων, εκφράζοντας ανησυχία για το προβάδισμα αντιπάλων τους σε τμήματα της γαλλικής και ευρωπαϊκής αγοράς.

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι σε διάφορες ιστοσελίδες - που μάλιστα παινεύονται ότι καταξιώθηκαν επί εποχής «Κινήματος αγανακτισμένων» - εμφανίστηκαν αναλύσεις που επισημαίνουν: «Οποιος κι αν είναι ο αληθινός αντίκτυπος» των διαδηλώσεων αυτών «θα έχουν πετύχει να μιλάνε για αυτές πολύ περισσότερο από τις άχρηστες απεργίες, που δεν έχουν προοπτική ούτε ενέργεια...». Επιπλέον, τονίζεται ως πλεονέκτημα ότι αυτές οι διαμαρτυρίες «αφορούν όλες τις τάξεις».

Προσανατολισμός και αιτήματα

Χαρακτηριστικό, για τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων, είναι και το «κείμενο διεκδικήσεων» που υπογράφουν «τα ελεύθερα κίτρινα γιλέκα». Το κείμενο κυκλοφόρησε στην εφημερίδα «Ζουρνάλ ντι Ντιμάνς» και οι συντάκτες του δηλώνουν «ενεργοί πολίτες που αποτελούν μια τίμια εκπροσώπηση της Γαλλίας η οποία υποφέρει και αισθάνεται εγκαταλειμμένη».
Μεταξύ άλλων, καταδικάζουν κάθε μορφή βίας και δηλώνουν ότι πρέπει «να είμαστε υπεύθυνοι και να προσφέρουμε στην κυβέρνηση μια πόρτα εξόδου από την κρίση». Ξεκαθαρίζουν ότι «μακριά από κάθε ριζοσπαστικοποίηση» πρέπει να «οικοδομήσουμε ένα βιώσιμο και αξιόπιστο σχέδιο προς το συμφέρον όλων».
Ότι ως «ελεύθεροι πολίτες», «συμμετέχουμε από την αρχή του κινήματος για να προωθήσουμε σοβαρά αιτήματα» και «το κάνουμε αυτό με σεβασμό στους θεσμούς της 5ης Δημοκρατίας, της δημόσιας τάξης...».
Ότι «συνιστούμε μια τίμια εκπροσώπηση (εκείνης) της Γαλλίας που υποφέρει και αισθάνεται αβοήθητη», αλλά και ότι «απλώνουμε το χέρι (μας) στην κυβέρνηση, με την προσδοκία ότι θα κατανοήσει τα αιτήματά μας».

Όλα αυτά για να ζητήσουν «πάγωμα της αύξησης των φόρων στα καύσιμα και την ακύρωση της επιβάρυνσης του τεχνικού ελέγχου στα αυτοκίνητα». Και την ίδια στιγμή, δηλώνουν «ανήσυχοι για το σεβασμό στους θεσμούς και στον κοινωνικό διάλογο» και αφού (ξανα)καταδικάζουν «όλες τις μορφές βίας», εύχονται «μια γοργή συμφωνία ώστε τελικά η οικονομία της χώρας να ανακτήσει τη δύναμή της άμεσα...».

Σε εκείνους που υπογράφουν το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνονται και άτομα που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, προέρχονταν από το χώρο της ακροδεξιάς _μεταξύ άλλων και ένα 38χρονο στέλεχος επιχείρησης από την Τουλούζη (νότια Γαλλία) που εκφράζει ανοιχτά συμπάθεια για το αντιδραστικό κόμμα «Σήκω Γαλλία» - «συνέταιρος» της Λεπέν.
Ο συγκεκριμένος εξήγησε ότι στόχος της νέας «κίνησης» είναι «να ενώσει ανθρώπους από όλους τους πολιτικούς χώρους, να καθοδηγήσει προβληματισμούς και να βρει λύσεις... Ένα κίνημα όπου δεν θα υπάρχουν μπλόκα (δρόμων) κ.τ.λ.».

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένα κείμενο που διακινήθηκε πλατιά νωρίτερα, με τίτλο «Για μια μείωση στις τιμές των καυσίμων», με συντάκτρια μια 33χρονη ιδιοκτήτρια αλυσίδας πώλησης βιολογικών καλλυντικών από την περιοχή Σαβινί λε Τεμπλ στο διαμέρισμα Σεν-ε-Μαρν (κεντρική Γαλλία), που θεωρείται μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες των «κίτρινων γιλέκων».
Το κείμενο - που κάποιοι λανσάρουν και ως ένα είδος «μανιφέστου» των «κίτρινων γιλέκων», επειδή συγκέντρωσε ένα εκατομμύριο υπογραφές μέσω ίντερνετ - επικρίνει τις αυξήσεις στα καύσιμα που προωθεί η κυβέρνηση, με επισημάνσεις του τύπου «ακόμα εξαρτώμαστε από τις τιμές του πετρελαίου» και μεταξύ άλλων διατυπώνει προτάσεις όπως: Να προχωρήσει σταδιακά η «κατάργηση των ντιζελοκίνητων και γενικά των βενζινοκίνητων αυτοκινήτων», ώστε τελικά «να μείνει χώρος» για τα υβριδικά και τα ηλεκτροκίνητα ή προτάσεις για «διευκόλυνση των εργαζομένων να δουλεύουν και από το σπίτι», δήθεν για να περιοριστεί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και να γλιτώσει έξοδα.

Τέτοιες προτάσεις, στον ένα ή στον άλλο βαθμό εξυπηρετούν και αναδιατάξεις σε επιχειρηματικούς κλάδους, προσπάθειες μονοπωλιακών ομίλων να μην αποκλειστούν από την ανάπτυξη νέων πεδίων κερδοφορίας. Επίσης, δεν είναι μυστικό ότι η υψηλή φορολόγηση των πιο «παραδοσιακών» μορφών καυσίμων προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις στα τμήματα της «παραδοσιακής» αυτοκινητοβιομηχανίας, που βλέπουν το μερίδιό τους να κινδυνεύει από ανταγωνιστές τους (Γερμανούς, Κινέζους κ.τ.λ.) που έχουν κατορθώσει να ενταχθούν πιο έγκαιρα και δυναμικά σε «νεοαναπτυσσόμενους» κλάδους.

Κίνημα από ποιον και για ποιον;

Με δεδομένα όλα αυτά, δεν είναι τυχαίο ότι τα «κίτρινα γιλέκα» _ξεχασμένα τώρα αλλά πάντα σε οπορτουνιστική εφεδρεία, εκθειάστηκαν και στην Ελλάδα από δυνάμεις που είχαν ενεργό συμμετοχή στο «κίνημα των πλατειών» και των «αγανακτισμένων» πχ. ΛΑΕ κά.

Τα ίδια πάνω - κάτω λέγονταν και το 2012 στις «πλατείες», μαζί με το «έξω τα συνδικάτα», εκεί όπου «αριστερές» και ακροδεξιές δυνάμεις διαδήλωναν μαζί κάτω από την ταμπέλα του «αντιμνημονιακού», καλλιεργώντας το έδαφος για την πολιτική ανάδειξη των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση, και ταυτόχρονα για την άνοδο του εθνικισμού και την ενίσχυση μορφωμάτων όπως η Χρυσή Αυγή. Κατ' αναλογία με τα «κίτρινα γιλέκα», στο κίνημα των «αγανακτισμένων» παρενέβαιναν απροκάλυπτα αστικές δυνάμεις, που συνέδεαν τα συμφέροντά τους με μια «άλλη» διαπραγμάτευση με την ΕΕ, με την «αντίθεση στο μνημόνιο» και πάει λέγοντας.

Ο λαός στην Ελλάδα έχει πείρα για να διαβάσει σωστά τις εξελίξεις. Ιδιαίτερα η τελευταία 10ετία προσφέρει πολλά παραδείγματα για την ικανότητα του κεφαλαίου, των αστικών κομμάτων και επιτελείων να παρεμβαίνουν ακόμα πιο σχεδιασμένα και να χειραγωγούν αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα σε χώρες που δεν υπάρχει ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα και κομμουνιστικό κόμμα με επαναστατική στρατηγική

Δείτε Μάης '68: Καταλύτης των εξελίξεων η παρέμβαση της εργατικής τάξης
Του εκλεκτού σ.φου μας Μήτσου Κατσιανάκου, στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ μέχρι το θάνατό του που χάθηκε πρόωρα _έχοντας ζήσει τα γεγονότα στη Γαλλία ως εργάτης στη «Σιτροέν»

Υπάρχει κι αυτό το μόρφωμα “συλλογικότητα” Initiative des étudiant-e-s, travailleurs et travailleuses grecques à Paris Πρωτοβουλία Ελλήνων φοιτητών και εργαζομένων στο Παρίσι που “αποτελεί μια κίνηση εναλλακτικής μορφής αγώνα που συστάθηκε από τα κάτω.Το συνεκτικό της στοιχείο δεν είναι η ελληνική μας καταγωγή, ούτε μια πανομοιότυπη πολιτική ταυτότητα».
Η πρωτοβουλία λειτουργεί και συνδιαμορφώνεται συλλογικά, αυτοοργανωμένα, με όρους άμεσης δημοκρατίας και οριζόντιες σχέσεις.
Η συνέλευση αποτελεί τον μοναδικό τρόπο λήψης αποφάσεων. Οι βασικοί άξονες δράσης της πρωτοβουλίας είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη, η ενημέρωση και η πίεση. Στόχος μας είναι η γεφύρωση των αγώνων μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ στους παγκόσμιους αντικαπιταλιστικούς, αντιφασιστικούς, αντιρατσιστικούς και αντιπατριαρχικούς αγώνες.

Φωτο από τις τελευταίες κινητοποιήσεις

Παράρτημα _η ιστορία της CGT

Από τηνεμφάνιση της έως το 1913

• · 1864: ο νόμος Ollivier κατάργησε το αδίκημα του συναθροίζεσθαι και της απεργίας, καταργώντας προηγούμενο (του Le Chapelier). Την ίδια χρονιά, δημιουργήθηκε στο Λονδίνο η Διεθνής γνωστή ως Πρώτη, Ένωση Εργαζομένων (International Workingmen's Association (IWA),.
• · 1869: ο Eugène Varlin, εκπρόσωπος της IWA και πρόεδρος, με τη Nathalie Lemel, της Crédit Mutuel des Binders _μιας εταιρείας καταθέσεων εργατικών εισφορών δημιούργησαν την Παρισινή Fédération Parisienne des Sociétés Ouvrières _Ομοσπονδία Εργατικών Εταιρειών γύρω από την προϋπάρχουσα Société de Solidarité des Ouvriers Relieurs de Paris Εταιρεία Αλληλεγγύης των Βιβλιοδετών Εργατών του Παρισιού. Είναι αυτός ο παριζιάνικος πυρήνας της μελλοντικής πανεθνικής CGT.
  Κατά τη δεκαετία 1870-1880, οι απεργίες πολλαπλασιάστηκαν. Μια έκθεση της αστυνομίας μετρά 182 συνδικάτα με 31.700 μέλη το 1876. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα νούμερα είναι 478 και 64.000 αντίστοιχα.
• · 1884 -με πρωτοβουλία του Pierre Waldeck-Rousseau, νομιμοποίησαν τα επαγγελματικά εργατικά αλλά και οιεργοδοτικές ενώσεις.
• · 1886: δημιουργείται η Fédération nationale des syndicats (FNS), Εθνική Ομοσπονδία Συνδικάτων.
• · 1895: οργανώθηκε στη Limoges το ιδρυτικό συνέδριο της Confédération Générale du travail της (CGT) στη Λιμόζ από 23 ως 28 Σεπτεμβρίου με βασικούς πυλώνες την ομοσπονδία βιβλίου αυτή των εργαζομένων σιδηροδρόμων και του χρηματοπιστωτικού _Fédération des Bourses du travail, ενώ πολλά επαγγέλματα και συνδικάτα παραμένουν εκτός CGT. Το συνομοσπονδιακό επίπεδο ήταν άσχημα οργανωμένο μέχρι το συνέδριο του Μονπελιέ το 1902.
• · 1900: ιδρύθηκε η εφημερίδα La Voix du peuple _Φωνή του Λαού, όργανο της CGT.
• · 1904: το Κογκρέσο του Bourges (Μπουρζ) υιοθετεί το αίτημα για το οκτάωρο.
• · 1906: εγκρίθηκε η Χάρτα της Αμιένης, που έδωσε στον συνομοσπονδιακό συνδικαλισμό ορισμένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Την ταξική πάλη, τον καθημερινό αγώνα για άμεσες βελτιώσεις αλλά και τον αγώνα για την νέα κοινωνία με εξαφάνιση της μισθωτής εργασίας και των αφεντικών, καθώς και την ανεξαρτησία του έναντι των πολιτικών οργανώσεων, των εργοδοτών και του κράτους. Αυτός η Χάρτα χρησιμοποιείται σήμερα ως αναφορά από τα περισσότερα συνδικάτα. Η οργάνωση ορίζει εκεί ποιο είναι το όραμά της για τον συνδικαλισμό: «από τη μια προετοιμάζει την ολοκληρωτική χειραφέτηση, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την καπιταλιστική απαλλοτρίωση, και από την άλλη, συνιστά ως μέσο δράσης τη γενική απεργία και θεωρεί ότι το συνδικάτο, σήμερα μια αντιστασιακή ομάδα, πρέπει να γίνει στο μέλλον, η ομάδα παραγωγής και διανομής, η βάση της κοινωνικής αναδιοργάνωσης». Οι θέσεις υπερψηφίστηκαν από τους επαναστάτες συνδικαλιστές αλλά και τους ρεφορμιστές, ενώ το συνέδριο έρχεται σε ρήξη με τη Διεθνή Συνδικαλιστική Ομοσπονδία.
• · 1907: Η Εθνική Ομοσπονδία Ενώσεων Δασκάλων προσχώρησε στην CGT και το επόμενο έτος, η Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων λίγο μετά την απεργία Draveil-Villeneuve-Saint-Georges κατά την οποία συλλαμβάνονται πολλά στελέχη της
• ·  1908: πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Μασσαλίας τον, ενώ μεγάλος αριθμός ηγετών της CGT βρισκόταν στη φυλακή όπου υιοθετείται σθεναρά αντιμιλιταριστική πρόταση.
• ·  Το 1909, εμφανίστηκε το πρώτο τεύχος του La Vie Ouvrière _ Εργατική ζωή, το οποίο αυτοπροσδιοριζόταν ως «Επαναστατικό συνδικαλιστικό, αντικοινοβουλευτικό», ο πρόγονος του La Nouvelle Vie Ouvrière (NVO), που εξακολουθεί να είναι το περιοδικό του CGT.
• · 1919: 25 Μαρτίου _νόμος περί συλλογικών συμβάσεων, 28 Μαρτίου _νόμος που καταργεί τη νυχτερινή εργασία στους φούρνους, 23 Απριλίου _5 Νόμοι για το 8ωρο, 1^η Μαΐου, 24ωρη γενική απεργία με 500.000 διαδηλωτές στο Παρίσι (1 ν εκρός και 100άδες τραυματίες). Η CGT περνά σε ένα δυναμικό 1,5 εκατομμυρίου μελών. Στη διάρκεια του έτους έγιναν 2.206 απεργίες με 1.160.000 απεργοί στη Γαλλία. Δημιουργία η Γαλλική Συνομοσπονδίας Χριστιανο_δημοκρατών Εργατών (CFTC). 30 Απριλίου: Ο Pierre Monatte δημιουργεί τις Comités syndicalistes révolutionnaires _Επαναστατικές Συνδικαλιστικές Επιτροπές.
• ·  1920: με πρωτοβουλία της CGT, εγκαινιάζεται το Conseil économique et social Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο (σσ. οι “κοινωνικοί εταίροι” που λέμε εμείς εργοδότες, συνδικάτα και ανεξάρτητα σωματεία) και στις 12 Μάρτη ψηφίζεται νόμος που αφορά τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. _1^η Μάη _η CGT καλεί σε γενική απεργία -1,5 εκατομμύριο απεργοί σε 15 μέρες επιστροφή στη δουλειά 22 Μάη. Η απεργία των σιδηροδρομικών για την κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων θα πετύχει … ασφαλιστικά μέτρα από το αστικό κράτος με το σωφρονιστικό δικαστήριο να διατάζει ακόμη και διάλυση της CGT, μια κύρωση που δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Παρά τις αποτυχίες, το εργατικό δυναμικό της αυξήθηκε σε 700.000 _έχουμε συμμετοχή και της Ομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων.
• ·  1921: Στο Συνέδριο της Tours γίνεται μάχη των σοσιαλιστών SFIO μεταξύ εκείνων που επιθυμούν να ενταχθούν στην Τρίτη Διεθνή και εκείνων που αντιτίθενται σε αυτή. Οι υποστηρικτές της ένταξης, η πλειοψηφία, δημιουργούν το Γαλλικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς (SFIC). Στο συνέδριο της Lille (Λιλ) τον Ιούλιο αποφεύγεται η διάσπαση, όπου πλειοψηφία -μειοψηφία είναι “ίσα βάρκα ίσα πανιά”, πράγμα που δεν διαρκεί.  Μετά τον αποκλεισμό της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Σιδηροδρόμων, οι «révolutionnaires _επαναστάτες» αποχώρησαν και δημιούργησαν τη Confédération générale du travail unitaire Γενική Συνομοσπονδία Ενιαίας Εργασίας (CGTU), στο πλευρό του Κομμουνιστικού Κόμματος, δημιουργώντας και την εφημερίδα Le Peuple (Ο λαός)
• · 1922: Κατά τη διάρκεια του πρώτου συνεδρίου της, στο Saint-Étienne, η CGTU αποφασίζει να ενταχθεί στην Red Trade Union International _Κόκκινη Διεθνή. Η CGTU είχε τότε ~250.000 μέλη, λιγότερα από τη CGT (~500.000).
• · 1924: Μια μειοψηφία, που ηγούνταν κυρίως του νομαρχιακού συνδικάτου του Ροδανού, εγκατέλειψαν τη CGTU και ίδρυσαν τη CGT-SR.
• · 1925: Η CGTU απαιτεί δύο εβδομάδες άδεια μετ' αποδοχών στο συνέδριό της, ενώ ο Pierre Monatte ιδρύει τη La Révolution prolétarienne, ζητώντας την επανένωση της CGT.

1928: Επιστροφή στη CGT της Γενικής Ομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων, η οποία είχε ενταχθεί τον Μάιο του 1920, αλλά είχε επιλέξει την αυτονομία το 1922, για να διατηρήσει την συνδικαλιστική ενότητα.
1930: Τελική ψήφιση του νόμου για την κοινωνική ασφάλιση, μετά από δέκα χρόνια συζήτησης, κατά την οποία η CGTU τους κατήγγειλε (ιδιωτική ασφάλιση _όχι διανομή _ όχι καθολικότητα _όχι από κοινού, ζητήματα επίκαιρα και σήμερα) ενώ η CGT τους υποστήριξε. Μια διπλή εισφορά εργοδότη και εργαζομένου, συμπληρωμένη από το Δημόσιο, υποχρεωτική για μισθωτούς, χρηματοδοτεί αυτές τις ασφάλειες. Πέρα από την ασθένεια, η κοινωνική ασφάλιση καλύπτει επίσης τους τομείς της τρίτης ηλικίας, της πρόωρης αναπηρίας και της ακούσιας ανεργίας.
Το "κάλεσμα των 22", CGT, CGTU και αυτόνομων συνδικαλιστών, με σκοπό την επανένωση της CGT καταγγέλθηκε και κατέληξε σε αποτυχία

1931: Εξέλιξη της ανεργίας, σε 450.000 (860.000 το 1936).
1932: μετά από αύξηση στα τέλη της δεκαετίας του 1920 σε 300.000 μέλη, η CGTU έπεσε σε 258.000 το 1932 και η CGT μια παράλληλη εξέλιξη.
1934-1935: Ως απάντηση στην εξέγερση της 6^ης Φλεβάρη, ένα κάλεσμα για γενική απεργία «κατά του φασισμού» με πρωτοβουλία της CGT και της CGTU για τις 12 Φεβρουαρίου οδήγησε σε με μεγάλη κινητοποίηση με σύγκλιση της πορείας στην Place de la Nation
(σσ. Η κρίση της 6ης Φλεβάρη 1934 ήταν μια αντικοινοβουλευτική διαδήλωση στο Παρίσι που οργανώθηκε από πολλές ακροδεξιές ενώσεις που κορυφώθηκε στην Place de la Concorde, κοντά στο κτίριο που χρησιμοποιείται για τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε 15 διαδηλωτές).

Στις 30 Μάη, ο ΓΓ του ΚΚ Maurice Thorez καλεί σε συγχώνευση των δύο CGT, που στις 14 Ιουλίου 1935 οδηγούν στο πρόγραμμα του του Λαϊκού Μετώπου _Δείτε Κώστα Σκολαρίκου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ _με δύο ταυτόχρονα χωριστά συνέδρια να εγκρίνουν την επανένωση. Είναι «η βάση» των συνδικαλιστικών εργαζομένων που ζητούν επανένωση.

1936: Επανένωση της CGT και της CGTU κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της Τουλούζης (2 Μαρτίου-5 Μαρτίου). Οι Συνομοσπονδίες κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό και ψηφίζεται ιδιότητα μέλους της Διεθνούς Ομοσπονδίας Συνδικάτων (FSI) (5.500 υπέρ 2.500 κατά). Οι “ενιαίοι” ελέγχουν μόνο επτά νομαρχιακά συνδικάτα.
Στις 26 Μαΐου, ένα κύμα απεργιών που χαρακτηρίστηκε από καταλήψεις εργοστασίων ξεκίνησε στη Χάβρη και εξαπλώθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη τη Γαλλία, σε αντίθεση με τα ανεπιτυχή κινήματα του 1906 και του 1919-1920. Στις 7 Ιουνίου, υπογράφηκαν οι συμφωνίες Matignon μεταξύ της CGT και των εργοδοτών (CGPF). Στις 11 και 12 Ιουνίου ψηφίζονται οι κοινωνικοί νόμοι για τις συλλογικές συμβάσεις, η αύξηση των μισθών, η καθιέρωση δεκαπέντε ημερών άδειας μετ' αποδοχών και η νόμιμη εβδομάδα των 40 ωρών.
Αυτή η αναγνώριση του δικαιώματος οργάνωσης και των αντιπροσώπων των εργαζομένων είχε ως αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των μελών του συνδικάτου επί έντεκα και την άφιξη αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων μελών σωματείvn σε λίγες εβδομάδες. Άλλαξε επίσης την κοινωνική σύνθεση της CGT, η οποία ήταν μέχρι το 1936 μια οργάνωση ειδικευμένων εργατών και έγινε μια οργάνωση εργαζόμενων _εργατικής τάξης.
Είχε ως αποτέλεσμα την πολιτικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος που έλαβε χώρα μέσω των εργοστασιακών πυρήνων του Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF) που ήταν καλύτερα οργανωμένοι εδαφικά.

1937: Η CGT έχει 4πλασιαστεί και έχει 4.000.000 μέλη με την εσωτερική ισορροπία δυνάμεων να έχει αλλάξει υπέρ των πρώην ενωτικών (η Ομοσπονδία Μεταλλουργίας του Ambroise Croizat αυξήθηκε σε 750.000)
1938: Οι συμφωνία του Μονάχου προκαλούν διαμάχες μεταξύ των διαφορετικών τάσεων της CGT. Τους υπερασπίζεται η τάση των Syndicats Συνδικάτων (20%), με επικεφαλής τον René Belin, όταν οι πρώην ενωτικοί τους καταγγέλλουν. Το κέντρο των Léon Jouhaux, Louis Saillant και Robert Bothereau είναι σύμμαχος με τους πρώην ενωτιστές (οπαδούς ή μέλη του PCF).
Η αποτυχία της απεργίας κατά των νομοθετικών διαταγμάτων του Paul Reynaud της 12ης Νοεμβρίου, που καθιερώνει την εξαήμερη εβδομάδα, δηλαδή τη διάρρηξη των κατακτήσεων του Λαϊκού Μετώπου, με «τέλος της εβδομάδας των δύο Κυριακών».
Κακώς προετοιμασμένη μετά το συνέδριο της Νάντης, μια απεργία καταλήγει σε αποτυχία με  15.000 απολύσεις και τη CGT να χάνει το ένα τέταρτο του εργατικού της δυναμικού, το οποίο παρέμεινε ωστόσο υψηλό με 2.500.000 μέλη.1939: 23 Αυγούστου, το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μεταξύ Ρίμπεντροπ και Μολότοφ σπέρνει σάλο στη CGT και επιτείνει τις εντάσεις εναντίον των κομμουνιστών.

Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

• ·  1939: μετά την έναρξη του πολέμου στις 3 Σεπτεμβρίου, στις 18 το συνομοσπονδιακό γραφείο της CGT ψήφισε δήλωση που αποκλείει τους αγωνιστές που αρνήθηκαν να καταδικάσουν το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο και είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό των κομμουνιστών από τη CGT. Περισσότερα από 600 συνδικάτα διαλύονται και πολλοί αποκλεισμένοι αγωνιστές και ηγέτες συλλαμβάνονται. Όσοι δεν συλληφθούν θα περάσουν στην παρανομία.
•  ·  1940: Η CGT έχει μόνο 500.000 μέλη όταν η κυβέρνηση ψηφίζει, λίγο πριν την πτώση της, τις 60 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Στις 16 Αυγούστου, η κυβέρνηση του Vichy διέλυσε όλα τα εργατικά  συνδικάτα, φυσικά και την CGT, οι ομοσπονδίες μπορούν ωστόσο _θεωρητικά να συνεχίσουν τη δράση τους και στις 9 Οκτωβρίου, ο René Belin, ο οποίος είχε γίνει συνεργαζόμενος υπουργός, θέσπισε τον εργατικό χάρτη.
• · Αμέσως μετά, δώδεκα ηγέτες συνδικάτων, συμπεριλαμβανομένων τριών από το CFTC, δημοσίευσαν ένα αντίθετο κείμενο γνωστό ως Μανιφέστο των Δώδεκα.
• · 1941: Δημοσιεύεται ο Χάρτης Εργασίας που απαγορεύει τις απεργίες και την επίσχεση εργασίας στις 4 Οκτωβρίου. Από τον χειμώνα 40/41, η έκδοση των πρώτων παράνομων  εφημερίδων είναι γεγονός, με ανάπτυξη των «comités populaires» _λαϊκών επιτροπών, που οργανώνουν τους πρώτους αγώνες διαμαρτυρίας. Από τις 26 Μαΐου έως τις 9 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η απεργία των ανθρακωρύχων στο Nord και στο Pas-de-Calais. _Γερμανική παρέμβαση με 327 συλλήψεις, ενώ τον Οκτώβρη εκτελούνται από τους Γερμανούς 88 όμηροι που αποτελούνταν κυρίως από μαχητές της CGT, συμπεριλαμβανομένων των 27 από το Châteaubriant.
• · 1942: ξεκινώντας τη διαδικασία ανασύστασης της CGT, ο επικεφαλής (Jouhaux) συνελήφθη λίγο μετά και απελάθηκε στη Γερμανία.
• · 1943: ανασύνθεση CGT, που επανενωμένη συμμετέχει στη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης (CNR) που πραγματοποιείται στις 27 Μαΐου.
• · 1944: Δημοσίευση στις 15 Μαρτίου του Προγράμματος του CNR (καθορισμός των εθνικοποιήσεων, των επιτροπών κοινωνικής ασφάλισης και εργαζομένων), ενώ τον Αύγουστο ξεκινά η απεργία των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους στην Περιφέρεια του Παρισιού και επεκτείνεται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Στις 15 η αστυνομία του Παρισιού προχώρησε σε απεργία. Στις 18, η CGT μετρό καλεί σε γενική απεργία. Την επόμενη μέρα είναι το ξέσπασμα της παρισινής εξέγερσης, που θα τελειώσει με την Απελευθέρωση του Παρισιού στις 25 Αυγούστου και την άφιξη Ντε Γκωλ. Στις 26 Αυγούστου, η CGT εγκαθίσταται στη οδό La Fayette 213 _τέλος της παρανομίας, πρώτη συνάντηση με Ντε Γκωλ. Αμέσως μετά κυκλοφορεί η εφημερίδα La Vie Ouvrière και δημιουργήθηκε η Confédération générale des cadres _Γενική Συνομοσπονδία Στελεχών (CGC).
• · 1945: Έναρξη κρατικοποιήσεων, δημιουργία εργατικών επιτροπών και στήσιμο Κοινωνικής Ασφάλισης. Δημιουργία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικάτων (WSF) στην οποία προσχωρεί η CGT.

“4^η Δημοκρατία” 1946-1958

1946: πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 26^ο συνέδριο της CGT, στο οποίο είδε μια σαφή κυριαρχία των «ενωτιστών» (κοντά στο PCF -5.500.000 μελη). Η έκθεση του Benoît Frachon εγκρίθηκε με 84,4% των ψήφων. Στις 5 Οκτωβρίου, δημοσίευση του Γενικού Καταστατικού των Δημοσίων Υπαλλήλων από τον Υπουργό και ΓΓ του ΚΚ Maurice Thorez. Στις 8 Απριλίου, ως μέρος της εθνικοποίησης του EDF-GDF, ο Marcel Paul, κομμουνιστής υπουργός Βιομηχανικής Παραγωγής, επιτρέπει τη δημιουργία του Κεντρικού Συμβουλίου Κοινωνικών Εργασιών (CCOS) που χρηματοδοτείται από το ελάχιστο 1% των κερδών χωρίς φόρους από τις πωλήσεις ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικό αέριο από την κρατική εταιρεία η οποία, στη συνέχεια, δεχόταν τακτικά κατηγορίες για διαπλοκή _κρυφή χρηματοδότηση από τη  CGT
Έναρξη του πολέμου της Ινδοκίνας (19- Νοε--1946). Καθ' όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, οργάνωσε 100άδες διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον βιετναμέζικο λαό και υπέρ της ειρήνης.

1947: Η chef d'orchestre clandestin συγκέντρωσε το 59% των ψήφων στις πρώτες εκλογές για την Κοινωνική Ασφάλιση, την Πρωτομαγιά μεγάλες διαδηλώσεις όπου κυριαρχούν τα αιτήματά της CGT, ενώ στις 5 Μαΐου, το αστικό κράτος δείχνει τα δόντια του με  εκδίωξη των κομμουνιστών υπουργών από την κυβέρνηση. Τον Ιούνιο απεργίες στη Citroën, στο SNCF, στις τράπεζες, στα πολυκαταστήματα κλπ. την ίδια ώρα ο τότε  πρόεδρος της χώρας Paul Ramadier, μιλά “chef d'orchestre clandestine” –ενορχηστρωμενη παρανομία η chef d'orchestre clandestin απαντά με νέες απεργίες σε EDF, Peugeot, Berliet, Michelin, ζητώντας αυξήσεις μισθών 11% κατήγγειλε η κυβέρνηση.
Με το σχέδιο Μάρσαλ η κεντρική διοίκηση (Comité Confédéral National) της CGT βρίσκεται μπροστά σε νέα προβλήματα - σχετικά και τα απεργιακά κινήματα. Η πλειοψηφία, απορρίπτει το Σχέδιο Μάρσαλ, ενώ τη νύχτα της 2-Δεκ μέλη της στο Pas-de-Calais σαμποτάρουν τη σιδηροδρομική σύνδεση Παρίσι-Tourcoing ξεβιδώνοντας δύο σιδηροτροχιές. Αυτό προκάλεσε τον εκτροχιασμό τρένου, κοντά στο Arras, στις 3 τα ξημερώματα, που άφησε πίσω του 24 νεκρούς και περίπου σαράντα τραυματίες. Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζι το ποτήρι …διάσπαση και η δημιουργία από τη μειοψηφία (που αρνούνται τους δεσμούς με το ΚΚ Γαλλίας) της συνομοσπονδίας «CGT-Force Ouvrière» (FO), που πραγματοποίησε το ιδρυτικό της συνέδριο τον Απρίλη του 1948, συγκεντρώνοντας  ~300.000 μέλη, μια ξεκάθαρη μειοψηφία. Ορισμένα συνδικάτα, εκπαιδευτικοί _Fédération de l'éducation nationale (FEN), ακολουθώντας το παράδειγμα της κύριας συνιστώσας σε εθνικό επίπεδο (Syndicat national des Instituteurs) επέλεξαν μια «προσωρινή» μετάβαση, στην αυτονομία.
Το κράτος ξεκίνησε την καταστολή των «κόκκινων απεργιών» που οδήγησε στο θάνατο τεσσάρων εργαζομένων με 100άδες τραυματίες και σε περισσότερες από 1.300 συλλήψεις.

1949: η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία _WFTU καταγγέλει το σχέδιο Μάρσαλ και την αμερικανική παρέμβαση στην Ευρώπη και γίνεται ένας “χαμός” (με διάσπαση): Τα συνδικάτα Ηνωμένων Πολιτειών, Αγγλίας και Ολλανδίας αποχωρούν από τη WFTU και Δημιουργούν τη Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων (CISL) στην οποία προσχωρεί η CGT-FO, με τη βοήθεια των συνδικάτων της Βόρειας Αμερικής που συγκεντρώνονται στο AFL-CIO.
1950: Ψήφιση νόμου για συλλογικές συμβάσεις (υποχρεωτικότητα για τους εργοδότες).
1953: μεγάλες απεργίες κατά της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης στο δημόσιο και τους εθνικοποιημένους τομείς, στους ταχυδρομικούς (Μπορντό) με τις συνομοσπονδίες CGT, FO και CFTC να καλούν σε γενική απεργία που αγκάλιασε 4.000.000 εργαζόμενων, γεγονός που ανάγκασε την κυβέρνηση να υποχωρήσει. Η καταστολή έφτασε στην ηγεσία της CGT (φυλακίσεις και πέρασμα στην παρανομία)
1954: έναρξη του πολέμου στην Αλγερία με την  CGT να υποστηρίζει “τα αιτήματα των Αλγερινών και τις εθνικές τους φιλοδοξίες για αυτοδιάθεση”

“5^η Δημοκρατία” _ 1958-1981
Από τον Ντε Γκωλ στον Ζισκάρ ντ' Εστέν

1962: μαχητική διαδήλωση κατά του ΟΑΣ, οδηγεί στη δολοφονία εννέα ατόμων _όλα μέλη της CGT, στο σταθμό του μετρό Charonne.
1963: στο κάλεσμα των CGT και FO, ένα τεράστιο _νικηφόρο κίνημα απεργιών ξεκινάει από τους ανθρακωρύχους ενάντια στην επισφάλεια ζητώντας και αύξηση των μισθών.
1968: γενική απεργία Μάη-Ιουνη …10.000.000 εργάτες καταλαμβάνουν τα εργοστάσιά του, πετυχαίνουν αύξηση στον κατώτατο μισθό.
1972: Η CGT υποστηρίζει το κοινό πρόγραμμα της Αριστεράς και το
1981: ζητά να ψηφιστεί ο Φρανσουά Μιτεράν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Συμπαράσταση στα αδικοχαμένα παιδιά

Πανσπερμία

(…)
Στο 45^ο συνέδριο αποχωρεί από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία –WFTU και το 1999 προσχωρεί στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων.

Μάρτης 2023: ασθενείς (μειοψηφικές) φωνές  για τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία (εξίσωση Πούτιν-Ζελένσκι-ΝΑΤΟ κλπ)