Popeye o ναύτης και η ιστορία του

Ο Ποπάυ (γνωστός και ως Popeye the Sailor Man) είναι φανταστικός χαρακτήρας κόμικς, που δημιουργήθηκε από τον Elzie Crisler Segar και έχει εμφανιστεί σε κόμικς, θέατρο, τηλεόραση (κινούμενα σχέδια), ραδιόφωνο, κινηματογράφο και βιντεοπαιχνίδια. Το 2018 εμφανίστηκε με αλλαγμένη όψη στην τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο Popeye's Island Adventures.

Τέτοιες μέρες το μακρινό 1947 εμφανίστηκε στο περιοδικό Σινεάκ, με το όνομα Μαθιός και έγινε ένας ακόμη χαρακτήρας κόμικς στην χώρα μας 

Η πρώτη εμφάνιση έγινε στις 17 Ιανουαρίου του 1929 σαν κόμικ στριπ στο Thimble Theatre των εκδόσεων King Features Syndicate, Inc στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κόμικς Thimble Theatre ήταν στον δέκατο χρόνο της κυκλοφορίας του όταν ο Ποπάυ εμφανίστηκε. Γρήγορα, η φιγούρα του γίνεται δημοφιλής, με αποτέλεσμα το 1933 οι άνθρωποι των Fleischer Studios να προσαρμόζουν το κόμικς Thimble Theatre πάνω στην φιγούρα του Ποπάυ με μεγάλη επιτυχία, ώστε τα επόμενα χρόνια να αποτελεί τον κύριο χαρακτήρα των κόμικς.

Επίσης το 1933 η Paramount Pictures σε συμφωνία με τα Fleischer Studios κυκλοφόρησε την πρώτη σειρά κινουμένων σχεδίων, με ήρωα το ατίθασο ναυτάκι με τη πίπα που τρώει σπανάκι για να αποκτήσει την μαγική του δύναμη. Την χαρακτηριστική φωνή του ντουμπλάρει ο τότε γνωστός ηθοποιός William "Billy" Costello με μεγάλη επιτυχία (αργότερα αντικαταστάθηκε από τον ηθοποιό Jack Mercer). Οι μικρού μήκους ταινίες βρίσκουν στο κοινό μεγαλύτερη απήχηση απ'ότι τα κόμικς, με αποτέλεσμα οι δημοσκοπήσεις να τον θεωρήσουν σαν τον καλύτερο χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων του Χόλιγουντ το 1938.

Μουσική

Το πασίγνωστο μουσικό θέμα "I'm Popeye The Sailor Man" των ταινιών _βλ βίντεο στην αρχή της ανάρτησης, το συνέθεσε ο Sammy Lerner το 1933 και έμεινε πάντα συνδεδεμένο με την φιγούρα του Ποπάυ. Είναι παρόμοιο με το θέμα από το χορικό "Oh, Better Far to Live and Die" _ Ω, Καλύτερα Μακριά να Ζεις και να Πεθαίνεις, της πρώτης πράξης της κωμικής οπερέτας "The Pirates of Penzance" (αλλιώς, The Slave of Duty _ Ο Σκλάβος του Καθήκοντος είναι όπερα σε δύο πράξεις, μουσική Arthur Sullivan, λιμπρέτο του W. S. Gilbert _ επίσημη πρεμιέρα στο Fifth Avenue Theatre της Νέας Υόρκης 31-Δεκ-1879, που αποθεώθηκε τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς)..

Χαρακτήρες

Στα κόμικς έχει εμφανιστεί σε διάφορους μεγάλους εκδοτικούς οίκους όπως οι Dell, King Comics, Gold Key Comics και Charlton Comics πάντα με σενάρια και εικονογράφηση του Μπαντ Σέιτζεντορφ _φίλος και κύριος διάδοχος του Elzie Crisler Segar μετά τον θάνατό του. Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες που συμμετέχουν στη σειρά, κάποιοι από τους οποίους έχουν εξωγήινη προέλευση, ζωώδη ή ανθρωπομορφική υπόσταση. Οι κυριότεροι, εκτός Ποπάυ, είναι:

·       Η Όλιβ (Olive Oyl): Το κορίτσι του.
·       Ο Ρεβυθούλης (Swee'Pea): Το μωράκι που βρήκε ο Ποπάυ μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του και το υιοθέτησε.
·       Ο Πόλντο (J. Wellington Wimpy): Ο φαγανός φίλος του Ποπάυ.
·       Ο Μπρούτο (Brutus ή Bluto): Ο κακός και αντίπαλος του.
·       Ευγένιος το Τζιπ (Eugene the Jeep): Μυστηριώδες ζώο με μαγικές και υπερφυσικές δυνάμεις.
·       Μάγισσα (Sea Hag): Η κακιά μάγισσα της σειράς, πειρατής στο επάγγελμα, αντιπροσωπεύει τον φόβο και τη Νέμεσις που αισθάνεται ο ήρωας. Έχει σαν κατοικίδιο έναν γύπα ονόματι Μπερνάρντ (Bernard).
·       Όσκαρ (Oscar): Ο φαλακρός και χαζούλης φίλος του Ποπάυ που κάνει πολλές διαφορετικές δουλειές για να επιβιώσει.
·       Παππούς (Poopdeck Pappy): Ο πατέρας του Ποπάυ που συχνά έρχονται σε αντίθεση. Αγαθός γεροντάκος που λατρεύει το ποτό και είναι ηλικιακά ~85-99 ετών.
·       Γιαγιά (Granny): η σκληροτράχηλη γιαγιά του, μητέρα του Παππού και όχι σύζυγος. Ηλικιακά μεγαλύτερη των 100 ετών.
·       Μπάφι ή Βούβαλος (Rough House): Ο μάγειρας της σειράς με τα καταπληκτικά μπέργκερ.
·       Γκρίσινο (Georgie the Giant): Μοναχικός καλόκαρδος γίγαντας.
·       Ρούφος (Dufus Jones): Ο ψηλός, στρουμπουλός ανιψιός του Ποπάυ, συχνά βρίσκεται στην παρέα του Ρεβυθούλη.
·       Χαμ Γκρέιβι (Ham Gravy): Ο ερωτικός χαρακτήρας της σειράς που παθιάζεται εύκολα, πρώην αρραβωνιαστικός της Όλιβ.
·       Κάστορ (Castor Oyl): Ο αδελφός της Όλιβ. Παρέα του ένα πουλί ονόματι Βερνίς (Bernice the Whiffle Hen) που του φέρνει τύχη.
·       Κολ (Cole Oyl): Ο πατέρας της Όλιβ και του Κάστορ και πεθερός του Ποπάυ.
·       Νάνα (Nana Oyl): Η σύζυγος του Κολ, μητέρα της Όλιβ και του Κάστορ και πεθερά του Ποπάυ.
·       Γκίζιλ (George W. Geezil): Ο τσαγκάρης και έμπορος της σειράς.
·       Ματιπάυ ο Πειρατής (Patcheye the Pirate): Προπαππούς του Ποπάυ, τρομακτικός και πρώην πειρατής καπετάνιος που έχει γίνει φάντασμα και έρχεται σε κόντρα με τον ήρωα στις περιπέτειες.
·       Τόαρ ο Αγριάνθρωπος (Toar the Caveman): Ο τεράστιος και θηριώδης σύμμαχος του Ποπάυ, πρώην αντίπαλός του. Είναι 20.000 ετών, μιας και κατέχει αιώνια νιότη (μπορεί να σκοτωθεί όμως σε μάχη) λόγω του νερού που ήπιε από την «αιώνια λίμνη».
·       Αλίκη το Γκουν (Alice the Goon): Ψηλή γυναικεία ανθρωπόμορφη φυσιογνωμία, κύριο μέλος των κατοίκων της νήσου Γκουν.
·       Βασιλιάς Μπλόζο (King Blozo the Third): Ο ευγενής, μεγαλοπρεπής μονάρχης της νήσου Σπανακοβία.
·       Σάπο (John Sappo): Ο ονειροπόλος και άτυχος βοηθός του καθηγητή Γοταζνόζλ, που οδηγείται μονίμως σε καταστροφές.
·       Καθηγητής Γοταζνόζλ (Professor O. G. Wotasnozzle): Ο εφευρέτης ενοικιαστής του Σάπο με τη μεγάλη μύτη.
·       Πού και πού σκάνε και διάφοροι «κομπάρσοι»

Στο σινεμά

Τον Δεκέμβριο του 1980 γίνεται η πρεμιέρα της ταινίας Popeye. Πρόκειται για μουσική κωμωδία, πάντα βασισμένη στη σειρά του Elzie Segar, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Ουίλιαμς (Ποπάι) και την Shelley Duvall (Όλιβ). Η ταινία γυρίστηκε στη Μάλτα και για τις ανάγκες του φίλμ χρειάστηκε να δημιουργηθεί ένα παραθαλάσσιο χωριό. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1979 με συνεργείο 165 ανθρώπων. Χρειάστηκαν εκατοντάδες κορμοί και σανίδες που εισήχθησαν από την Ολλανδία, ενώ τα ξύλινα βότσαλα που χρησιμοποιήθηκαν για τις σκεπές εισήχθησαν από τον Καναδά. Επιπλέον …8 τόνοι καρφιών και 2 χιλιάδες γαλόνια μπογιάς χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του ξύλινου χωριού. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η ταινία είχε ανάμεικτες κριτικές, το Popeye Village παραμένει ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Είναι ανοιχτό για το κοινό επτά ημέρες την εβδομάδα και υπάρχουν παραστάσεις, θεματικά μουσεία, σπίτια παιχνιδιού όπου τα παιδιά μπορούν να αναρριχηθούν και να εξερευνήσουν το χωριό. Με απαρχή το 7λεπτο Popeye the Sailor _1933, έχουν γυριστεί στον κινηματογράφο _μεταξύ άλλων από το Popeye the Sailor _ Ποπάυ ο ναύτης \ TV Series _1960–1962, ως το Popeye the Slayer Man _2025_1h 28m, όπου μια περίεργη ομάδα φίλων μπαίνει κρυφά σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο κονσερβοποιίας σπανακιού για να ερευνήσει τον θρύλο του «Sailor Man», που λέγεται ότι στοιχειώνει το εργοστάσιο και τις τοπικές αποβάθρες.

Ο Ποπάυ στην Ελλάδα

Την δεκαετία του 1960 κυκλοφόρησαν στριπ του Ποπάυ σε διάφορες ελληνικές εφημερίδες __οι εκδόσεις του Μίκυ Μάους Τερζόπουλου, στο περιοδικό «Βέλος», κυκλοφόρησαν μέρη ιστοριών σε σχέδια του Bud Sagendorf. Το 1973, οι εκδόσεις Δραγούνης πήραν την άδεια να τον φέρει εκ νέου και να δημοσιεύσει τις περιπέτειές του για πρώτη φορά στην Ελλάδα σ' ένα δικό του περιοδικό κόμικς, όπου γνώρισε τεράστια επιτυχία (έφτασε πάνω από 1000 τεύχη). Ποιο πρόσφατη έκδοση του Ποπάυ στην Ελλάδα είναι αυτή του καλοκαιριού του 2022 από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, όπου κυκλοφορεί η πρώτη συλλογή με στριπ του Bud Sagendorf, αποτελούμενη από πέντε έγχρωμους τόμους και έναν ασπρόμαυρο.

Η αληθινή ιστορία -
Η ζωή του Frank «Rocky» Fiegel

Ξέρατε ότι ο χαρακτήρας από τα καρτούν «Popeye» ήταν βασισμένο σε έναν αληθινό άνθρωπο; ΟΧΙ; Αυτή είναι η ιστορία του.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Frank "Rocky" Fiegel και δεν ήταν αμερικανός: Γεννήθηκε το 1868 στην Πολωνία και, όταν ήταν παιδί, μετανάστευσε στις ΗΠΑ με την οικογένειά του, η οποία εγκαταστάθηκε σε μια μικρή πόλη του Ιλινόις. Ως νεαρός, ο Rocky στράφηκε προς τη θάλασσα. Μετά από μια 20ετή καριέρα ως ναύτης και λίγο απ΄όλα στους Merchant Marine, ο Fiegel συνταξιοδοτήθηκε

__ Merchant Marine __
ασχολούνται με το εμπόριο ή τη μεταφορά αγαθών και υπηρεσιών εντός και εκτός των πλωτών υδάτων ΗΠΑ, μεταφέροντας κυρίως εγχώρια και διεθνή φορτία και επιβάτες σε καιρό ειρήνης και εκμεταλλεύεται και συντηρεί πλοία, ρυμουλκά, πορθμεία, δράγες, εκδρομικά, ναυλωμένα κλπ. ενώ σε περιόδους πολέμου, είναι βοηθός του πολεμικού Ναυτικού των παραδίδοντας στρατιωτικό προσωπικό και υλικό για τον στρατό. Ήδη από τον 16^ο αιώνα, οι Ευρωπαίοι έστελναν άλογα, βοοειδή και γουρούνια στην Αμερική. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, 540 σκάφη ενεργοποιήθηκαν για την υποστήριξη στρατιωτικών δυνάμεων, ενώ στο Βιετνάμ, τουλάχιστον 172 πλοία του εφεδρικού στόλου Εθνικής Άμυνας (NDRF) ενεργοποιήθηκαν μαζί με άλλα εμπορικά πλοία υπό σημαία ΗΠΑ, τα οποία χρηματοδοτήθηκαν και από πολίτες, μετέφεραν το 95% των προμηθειών που χρησιμοποιούσαν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου του Κόλπου, τα εμπορικά πλοία της Στρατιωτικής Διοίκησης Sealift (MSC) παρέδωσαν περισσότερους από 12 εκατομ. τόνους οχημάτων, ελικοπτέρων, πυρομαχικών, καυσίμων και άλλων προμηθειών και εξοπλισμού. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, περισσότερα από 230 κρατικά και ναυλωμένα πλοία συμμετείχαν στη θαλάσσια μεταφορά.
Από το 2017, τα εμπορικά πλοία που ανήκουν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ από τον εφεδρικό στόλο της Εθνικής Άμυνας έχουν υποστηρίξει απαιτήσεις έκτακτης ανάγκης ναυτιλίας σε 10 ιμπεριαλιστικούς πολέμους και κρίσεις. Από το 1951 έως το 1953 απαιτούσε περισσότερες από 600 ενεργοποιήσεις πλοίων για την ανύψωση άνθρακα στη Βόρεια Ευρώπη και σιτηρών στην Ινδία. Το Υπουργείο Γεωργίας απαιτούσε 698 ενεργοποιημένα πλοία για την αποθήκευση σιτηρών από το 1955 έως το 1964. Μετά την κρίση της διώρυγας του Σουέζ το 1956, το NDRF ενεργοποίησε 223 φορτηγά πλοία και 29 δεξαμενόπλοια., ενώ κατά τη διάρκεια της κρίσης του τείχους του Βερολίνου το 1961, 18 πλοία NDRF, παρέμειναν σε υπηρεσία μέχρι το 1970 και 172 κατά τον πόλεμος του Βιετνάμ.

Ξαναγυρνώντας στον Frank "Rocky" Fiegel
Αργότερα προσλήφθηκε από την ταβέρνα Wiebusch's στην πόλη Τσέστερ του Ιλινόις ως «πορτιέρης» για να «καθαρίζει» _κυριολεκτικά και μεταφορικά σε ένα θορυβώδες μπαρ. Είχε τη φήμη ότι ασχολείται πάντα με τις μάχες, γι' αυτό είχε παραμορφωμένο __«Ποπ-μάτι». Κάπνιζε πάντα το πίπες του, γι' αυτό μιλούσε μόνο με τη μία πλευρά του στόματός του. Του άρεσε να είναι κοντά στα παιδιά. Δεν υπάρχει καμία αναφορά για τις φανταστικές του περιπέτειες που καυχιέται για τα κατορθώματα της σωματικής του δύναμης, διασφαλίζοντας ότι δεν έχασε ποτέ τον αγώνα. Η συγγραφέας του Popeye, Elzie Crisler Segar, γεννημένη στο Chester, γνώρισε τον Frank όταν ο νεαρός άνδρας και ακούγοντας ιστορίες 9με και χωρίς αρκούδες)  τον τίμησε με τον χαρακτήρα Popeye the Sailor Man. Υπήρχε και η Olive Oil __ ήταν η Dora Paskel, ιδιοκτήτρια ενός παντοπωλείου στο Chester (σύμφωνα με μαρτυρίες ντύνόταν ακριβώς όπως στα καρτούν). Ο Φρανκ και ο ήρωας Ποπάι έφεραν επίσης κάποια εγγενή χαρακτηριστικά όπως θάρρος, ιπποτισμός και ανδρεία. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο Rocky διασκέδαζε τους πελάτες του μπαρ με συναρπαστικές ιστορίες από περιπέτειες που ισχυριζόταν ότι είχε ζήσει κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως ναυτικός διασχίζοντας τις «Επτά Θάλασσες».

Ο τάφος του πραγματικού Popeye _Frank "Rocky" Fiegel

Ο δημιουργός γνώρισε τον αληθινό Popeye

Πρόκειται για τον Elzie Crisler Segar: μεγάλωσε στο Τσέστερ και, ως πιτιρίκι, συνάντησε τον Rocky στην ταβέρνα και καθόταν για ώρες ακούγοντας τις εκπληκτικές «θαλάσσιες» ιστορίες του γέρο-ναύτη. Χρόνια αργότερα, έγινε σκιτσογράφος και δημιούργησε ένα κόμικ με τίτλο «Thimble Theater». Τίμησε τον Fiegel ζητώντας του αν θα μπορούσε να δώσει το όνομα του στον χαρακτήρα του νέου κόμικ «Popeye the Sailor Man». Φυσικά, ο Fiegel κολακεύτηκε και συμφώνησε. Όσο για την «Olive Oyl», μαζί με άλλους χαρακτήρες, ισχυρίστηκε ότι την έκανε tale quale. Ανά τα χρόνια, h Segar διατηρούσε επαφή με τον Rocky και πάντα τον βοηθούσε δίνοντας του χρήματα __ένα μικρό % από όσα κέρδιζε από τις εικονογραφήσεις του «Popeye».

 

Μουσική 🎶 που ακούν “ευφυείς και μη” σύμφωνα με την 🙃 τεχνητή νοημοσύνη

Μια ακόμη μελέτη βγήκε στον αέρα που υποστηρίζει ότι “τα λιγότερο έξυπνα άτομα προτιμούν ¨¨αυτό¨¨ το |Χ| είδος μουσικής” _όμως, όμως…

Όμως η “μουσική” είναι πολλά πράγματα μαζί: Ακουστική και φωνητική καλλιέργεια _ακόμη και για τους παράφωνους, ρυθμική έκφραση, λίγη θεωρία της, μουσικές ακροάσεις, δημιουργικές δραστηριότητες κλπ. Αν θέλουμε να δώσουμε πραγματική “Μουσική Παιδεία” στα παιδιά μας, θα πρέπει ο δάσκαλος να τους δώσει ευκαιρίες σε όλους τους τομείς ώστε το κάθε παιδί να βρει το δικό του τομέα μέσα από τον οποίο θα χαρεί την χαρεί, θα εκφραστεί, με το να τραγουδά, ή να σιγομουρμουρίζει, να δημιουργεί ή να ακούει __αλλά τι λέμε; Διδάσκεται μουσική στο δημόσιο σχολείο; ΟΧΙ βέβαια! Tα Mουσικά Σχολεία είναι το άλλοθι της πολιτείας για το δήθεν ενδιαφέρον της για τη δωρεάν μουσική εκπαίδευση των παιδιών της λαϊκής οικογένειας _αντί σ κάθε σχολείο και σε κάθε γειτονιά  ή χωριό να υπάρχει δυνατότητα.

Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Βέβαια αυτή που παίζει μέσα από τα ακουστικά μας, είναι συνήθως αυτή που προωθεί το σύστημα, όπως κι εκείνη που μας παίρνει τ΄ αυτιά στις καφετέριες, ή μας κρατά συντροφιά σε μεγάλες διαδρομές με πούλμαν. Από τις έντονες νότες ενός βιολιού μέχρι τους παλλόμενους ρυθμούς της ηλεκτρονικής μουσικής, κάθε είδος έχει τη δική του γοητεία. Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ αν οι μουσικές σας προτιμήσεις αποκαλύπτουν κάτι για την ευφυΐα σας;  Μια πρόσφατη μελέτη έφερε αυτό το συναρπαστικό ερώτημα στο προσκήνιο _ψευτοδίλημμα στην ουσία, πυροδοτώντας συζητήσεις σχετικά με την πιθανή σχέση μεταξύ μουσικής και γνωστικών ικανοτήτων.

Μπορεί η λίστα αναπαραγωγής σας
να αποκαλύψει το IQ μας\σας;

Μια νέα μελέτη από το Gizmodo (σσ. ιστότοπος σχεδιασμού, τεχνολογίας, επιστήμης και επιστημονικής φαντασίας _με σύνθημα το μέλλον εδώ ), σε συνεργασία με εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης όπως το ChatGPT έχει εμβαθύνει στη σύνδεση μεταξύ μουσικής γεύσης και νοημοσύνης. (σσ. εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης που επιτρέπει διάλογο και απαντήσεις, της OpenAI _ ιδιωτικό ερευνητικό εργαστήριο που στοχεύει να αναπτύξει και να κατευθύνει την τεχνητή νοημοσύνη. Η εταιρεία ιδρύθηκε από τους Elon Musk, Sam Altman και άλλους το 2015)
Αν και η ιδέα δείχνει ενδιαφέρουσα, η μελέτη δεν βασίζεται σε επιστημονικές μεθόδους. Τα μοντέλα τεχνητής νοημοσύνης μπορούν να αναλύσουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων με αστραπιαία ταχύτητα, αλλά δεν έχουν τη λεπτή κατανόηση του ανθρώπινου πλαισίου, πράγμα που σημαίνει ότι τα ευρήματα μπορεί να είναι περισσότερο ενδεικτικά παρά πειστικά _ακόμη και λάθος.

Ωστόσο, η μελέτη προσφέρει τροφή για σκέψη. Ισχυρίζεται ότι οι μουσικές προτιμήσεις μπορεί να υπονοούν τις γνωστικές τάσεις ενός ατόμου, ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν πρέπει να εκληφθούν ως αλήθειες.

Πιο απλή μουσική__
απλοϊκότερη σκέψη;

Σύμφωνα με την ανάλυση της τεχνητής νοημοσύνης, τα άτομα που προτιμούν τα mainstream είδη όπως η εμπορική ποπ, ορισμένα υποείδη ραπ και η ηλεκτρονική μουσική συνδέθηκαν με «χαμηλότερα γνωστικά επίπεδα». Το σκεπτικό; Αυτά τα είδη βασίζονται συχνά σε απλούς στίχους και πιασάρικα beats που έχουν σχεδιαστεί για να προσφέρουν άμεση ικανοποίηση. Είναι εύκολο να καταναλωθούν, καθιστώντας τα ιδανικά για ακροατές που αναζητούν πρόχειρη ψυχαγωγία στο παρασκήνιο και όχι ουσίας και μόρφωσης
Σκεφτείτε πώς ένα ποπ τραγούδι συχνά _χαϊδεύοντας αυτιά - έχει σχεδιαστεί για να είναι αξέχαστο, επαναλαμβανόμενο και ελαφρύ. Αυτή η προσβασιμότητα είναι εγγενώς κακή και η μελέτη δείχνει ότι μπορεί να αρέσει σε όσους αναζητούν λιγότερη πνευματική διέγερση.

Θυμάμαι ένα οδικό ταξίδι με μια φίλη της οποίας η λίστα αναπαραγωγής ήταν γεμάτη με επιτυχίες που κορυφαίων τσαρτ. Τα τραγούδια ήταν αναμφισβήτητα διασκεδαστικά και δυναμωτικά _λόγω και της συγκεκριμένης γυναίκας, που άναβε αίματα αλλά με έκανε να σκεφτώ πόσο διαφορετικά η μουσική εξυπηρετεί κάθε άνθρωπο. Για εκείνη, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να διατηρήσει μια ανάλαφρη, αισιόδοξη ατμόσφαιρα, ενώ η δική μου playlist έκλινε προς ακουστικά κομμάτια στην αντίπερα όχθη: έντεχνη ελληνική, κλασσική, τζαζ και όπερα _αυτό το παρεξηγημένο κορυφαίο είδος, καθώς και στίχους που ταίριαζαν με την ενδοσκοπική μου διάθεση, που παρέμενε αλώβητη (παρά την εκρηκτική παρουσία και τις προσπάθειές της συγκεκριμένης φίλης _είχε και θαυμάσια πόδια).

Οι ευφυείς ακροατές
προτιμούν την πολυπλοκότητα

Από την άλλη πλευρά, η μελέτη διαπίστωσε ότι τα άτομα με υψηλότερες γνωστικές ικανότητες έτειναν να προτιμούν είδη όπως η τζαζ και η κλασική μουσική. Αυτά τα είδη είναι γνωστά για τις περίπλοκες συνθέσεις και το συναισθηματικό τους βάθος, που συχνά απαιτούν μια πιο ενεργή εμπειρία ακρόασης. Η πολυπλοκότητα ενός τζαζ αυτοσχεδιασμού (που προσωπικά μπορεί να με τρελάνει) ή η πολυεπίπεδη δομή μιας συμφωνίας μπορεί να έχει απήχηση σε όσους απολαμβάνουν να αναλύουν λεπτομέρειες και να αγκαλιάζουν πιο πλούσιες καλλιτεχνικές εκφράσεις.

Το θρυλικό "Take Five" του … ?¿

Για παράδειγμα, ένας φίλος μουσικός —αφοσιωμένος θαυμαστής της τζαζ— εξήγησε κάποτε πώς ακούει μουσική. «Μου αρέσει να παρακολουθώ την ιστορία σε σόλο», είπε, αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο τα όργανα υφαίνουν εναλλάξ την αφήγηση σε ένα κομμάτι τζαζ. Αυτό το επίπεδο δέσμευσης, υποστήριξε, κάνει τη μουσική πιο ανταποδοτική για αυτόν και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί τέτοια είδη μπορεί να αρέσουν σε όσους … σαν και μένα τέλος πάντων

Αλλά όχι και υπεργενίκευση

Ενώ τα συμπεράσματα της μελέτης είναι ενδιαφέροντα, είναι σημαντικό να μην τα παίρνουμε τοις μετρητοίς,  Το ίδιο το Gizmodo παραδέχεται  ότι δεν πρόκειται για τον χαρακτηρισμό των θαυμαστών ενός είδους ως περισσότερο ή λιγότερο ευφυείς από άλλους. Σε τελική ανάλυση, οι προτιμήσεις της μουσικής διαμορφώνονται από μια σειρά παραγόντων—κουλτούρα, προσωπικές εμπειρίες, μνήμες, ακόμη και την τρέχουσα συναισθηματική μας κατάσταση.

Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να ακούσει ποπ για τη νοσταλγία του ή επειδή του θυμίζει μια ξένοιαστη στιγμή στη ζωή του. Κάποιος άλλος να απολαμβάνει την κλασική μουσική όχι λόγω της πολυπλοκότητάς της, αλλά επειδή τον βοηθά να χαλαρώσει μετά από μια αγχωτική μέρα. Η αγάπη για ένα είδος δεν αποκαλύπτει απαραίτητα το IQ κάποιου αλλά συχνά αντανακλά αυτό που χρειάζεται ο ακροατής εκείνη τη στιγμή.

Τζαζ… η παράσταση αρχίζει!

Η πολυπλοκότητα
της μουσικής και της νοημοσύνης

Στο τέλος, η μελέτη ανοίγει μια πολύ ενδιαφέρουσα __συναρπαστική θα λέγαμε συζήτηση για το πώς η μουσική διασταυρώνεται με τον γνωστικό και συναισθηματικό μας κόσμο, αλλά δεν παρέχει __και σωστά οριστικές απαντήσεις. Η ομορφιά της μουσικής έγκειται στην ικανότητά της να συνδέεται μαζί μας σε βαθιά προσωπικά επίπεδα, είτε πρόκειται για μια γεμάτη ψυχή μπαλάντα είτε για ένα ηλεκτρικό DJ set.

Miles Davis:
Ο μουσικός που καθόρισε νέες μορφές
στη σύγχρονη μουσική σκηνή

Λοιπόν, η λίστα αναπαραγωγής σας καθορίζει το IQ μας; Μάλλον όχι. Αλλά αντικατοπτρίζει την προσωπικότητά μας, τη διάθεσή μας, ίσως ακόμη-ακόμη την προοπτική μας για τη ζωή και σίγουρα μεράκια, σεβντάδες και μνήμες—και αυτό είναι κάτι που καμία μελέτη δεν μπορεί να ποσοτικοποιήσει. 

H Arooj Aftab _Αρού Αφτάμπ διευρύνει τα όρια της folk jazz

 

Αλέκος Φασιανός

Ο καταξιωμένος στην Ελλάδα και διεθνώς ζωγράφος μας γεννήθηκε στην Αθήνα, 13-Δεκ-1935  και “έφυγε” 16 Ιανουαρίου 2022. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Πλάκα, στο Παγκράτι, στην Πλατεία Βάθη και στη Ζήλιστα Ναυπακτίας όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της κατοχής λόγω της καταγωγής του. Μεταπολεμικά έζησε για λίγο καιρό στη Λιβαδειά όπου δίδασκε η μητέρα του. Στα μαθητικά του χρόνια στην Αθήνα γνώρισε τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, αργότερα σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και μετά ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το διάστημα 1956-1960 στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη παρακολουθώντας και μαθήματα του Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος είχε καθοριστική επιρροή στο έργο του καλλιτέχνη. Το διάστημα των σπουδών του πραγματοποιεί την παρθενική του συμμετοχή σε εκθέσεις, συνεργάζεται με τον Τσαρούχη, τον Μίνω Αργυράκη και τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη και διευρύνει τον κύκλο των γνωριμιών του που περιλαμβάνει τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Τάκη Σινόπουλο, τον Ανδρέα Εµπειρίκο, τον Κώστα Ταχτσή, την Ελένη Βακαλό κ.α.

Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας και χαρακτικές τέχνες στην École des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1960-1963) στα εργαστήρια των Pierre-Eugène Clairin και Georges Dayez. Το 1966 πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στο Παρίσι. Η επιτυχία της οδήγησε στη μακρά παρουσία του ζωγράφου στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Γαλλίας που κράτησε για πέντε δεκαετίες. Στη Γαλλία o Φασιανός συνεργάστηκε ποικιλοτρόπως με τους λογοτέχνες Ζαν-Μαρί Ντρο, Πιερ Σέγκερς και Μπερνάρ Χάερμπραντ, τον φωτογράφο και γκαλερίστα Πωλ Φακέτι και με τις εκδόσεις «Fata Morgana» μετά από εισήγηση του Λουί Αραγκόν. Τη δεκαετία του ’70 συμμετέχει στις Μπιενάλε της Βενετίας και του Σάο Πάολο, επεκτείνει τις συνεργασίες του και εκθέτει σε Νέα Υόρκη, Μιλάνο, Γενεύη, Τόκυο κ.α. Την επόμενη δεκαετία συμμετέχει σε σημαντικές εκθέσεις όπως της FIAC του 1984 και στη Μπιενάλε Γραφιστικής του Μπάντεν – Μπάντεν (1985) και αρχίζουν να διοργανώνονται αναδρομικές εκθέσεις αφιερωμένες στο έργο του.
Ο Φασιανός συνεχίζει και τα επόμενα χρόνια την καλλιτεχνική του παραγωγή παράλληλα με τις συνεχείς βραβεύσεις και τη διεξαγωγή αναδρομικών εκθέσεων. Το 2000 φιλοτέχνησε έργα για το Σταθμό Μεταξουργείου του Μετρό της Αθήνας. Μετά το 2002 είχε ως βάση του την Αθήνα. Παρέμεινε ενεργός στα καλλιτεχνικά δρώμενα μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.

Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, πραγματοποίησε περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών και κοσμημάτων καθώς και την αρχιτεκτονική, τον σχεδιασμό επίπλων, την κεραμική. Συμμετείχε με τις ιδιότητες του σκηνογράφου και του ενδυματολόγου σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου (Αμερική του Κάφκα, 1975, Ελένη του Ευριπίδη, 1976, Όρνιθες του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.), του ΚΘΒΕ, της ΕΛΣ κ.ά. Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως ο Κάρολος Κουν, ο Αλέξης Σολομός και ο Γιώργος Μεσσάλας. Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων καθώς και εξώφυλλα μουσικών δίσκων. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του άρθρα και βιβλία (πεζά και ποιητικά): π.χ. Αχ! Βαχ!(1974), Ιστορίες μιας πόλεως (1975), Ψάρια Κέας (1989), Περιπλανώμενα (1997), Ο μύθος της γειτονιάς μου (2002).

Τα ζωγραφικά έργα του χαρακτηρίζονται από την αμεσότητα και την αποφυγή της τυποποίησης. Το χαρακτηριστικό ύφος του διαμορφώνεται στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Τρία βασικά θέματα έμειναν αναλλοίωτα στη διάρκεια της πορείας του: ο άνθρωπος (κυρίως με τις μορφές του ποδηλάτη ή του καπνιστή), η φύση και το περιβάλλον. Η σπουδή του ελληνικού πολιτισμού και η ενασχόληση με τις γραφικές τέχνες και τη χαρακτική επηρέασαν και το ζωγραφικό του έργο.

Έργα του βρίσκονται σε πινακοθήκες, μουσεία και ιδιωτικές συλλογές ανά την υφήλιο (Εθνική Πινακοθήκη, Πινακοθήκη Αβέρωφ, Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, Mobilier National, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Παρισιού, Centre Pompidou, Fondation Maeght κλπ).

Όλα τα έργα του

Για την προσφορά του στις Τέχνες τιμήθηκε από το ελληνικό και το γαλλικό κράτος, την Ακαδημία Αθηνών και άλλους φορείς. Έλαβε τον Ταξιάρχη του Τάγµατος του Φοίνικος της Ελληνικής Δημοκρατίας, τα αξιώματα του Ιππότη, Αξιωματικού και Διοικητή της τάξης των Γραμμάτων και Τεχνών, όπως και παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας. Τιμήθηκε ακόμα από την Ακαδημία Αθηνών και την Kρατική Aκαδημία Kαλών Tεχνών της Pωσίας.

Περισσότερα