Nicole Mary _“Babygirl”: από τα Bush Christmas & BMX Bandits στο avant-garde thriller Dogville

Σε _σχεδόν κάθετη πτώση η μεγάλη οθόνη με το “Babygirl” _Νικόλ Κίντμαν να τρέχει με 1000 στη Google (και να αναπαράγουν τα “πρόθυμα” ΜΜΕ και ΜΚΔ) με καθημερινές φτηνές “γαργαλιστικές” promotion 

Παρένθεση _συνειρμικά

Είδαμε το συμπαθητικό _τελευταίο Cheaters (TV Series 2022–2024), που πατώντας πάνω σε διαχρονικά κλισέ ρομαντικών κομεντί, μας δίνει μια αφοπλιστική ακτινογραφία του έρωτα σήμερα: «Συνταγή που πετυχαίνει δεν αλλάζει» είναι το μότο των ρομαντικών κομεντί, αφού πιο συχνά παρά σπάνια δομούν τις ιστορίες τους με έναν πολύ συγκεκριμένο (αν και πλέον _δυστυχώς με πολύ αναμενόμενο) τρόπο. To Cheaters, που μας συστήθηκε τον Φεβρουάριο του 2022, χτίζει την πλοκή του γύρω από ένα ερωτικό τρίγωνο, ένα δηλαδή από τα πιο διαχρονικά κλισέ των rom com, με μία όμως βασική διαφορά: η σειρά είναι επί της ουσίας μια βρετανική sitcom (όχι πάντα πλέον “με τη σφραγίδα της εμπιστοσύνης”
Πώς ακριβώς ξεκινά το δικό της love story; Στην πρώτη σεζόν, μια τυχαία συνάντηση δύο αγνώστων σε ένα αεροδρόμιο λόγω της ακύρωσης της πτήσης τους οδηγεί σε μια νύχτα άκρατου ερωτικού πάθους. Και οι δύο ομολογούν πως βρίσκονται σε σχέση, αγνοώντας όμως το γεγονός ότι πρόκειται να γίνουν γείτονες στο Λονδίνο σε λίγο καιρό· η Φόλα με τον σύζυγό της, Ζακ, μόλις έχουν αγοράσει ένα σπίτι απέναντι από το διαμέρισμα που μένει ο Τζος με την επί σειρά ετών σύντροφό του, Έσθερ. Όσο οι ζωές των δύο ζευγαριών τέμνονται όλο και περισσότερο, τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια οι προβληματισμοί και ερωτικά αδιέξοδα, με τη σεζόν να τελειώνει φέρνοντας στην επιφάνεια επίπονες αλήθειες.

Ο δεύτερος κύκλος της σειράς, που ξεκίνησε να προβάλλεται τον Νοέμβη 2024, βρίσκει τους τέσσερις ήρωες να έχουν χαράξει νέες πορείες, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν καταπρόσωπο τις ανασφάλειές τους, να συνδεθούν με διαφορετικούς τρόπους και να πορευτούν με γνώμονα τον σεβασμό στα θέλω τους. Στο Cheaters _αντίθετα (ευτυχώς ή δυστυχώς) με την πραγματική ζωή δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο, αλλά άπειρες αποχρώσεις του γκρι, τις οποίες η σειρά εξερευνά με χιούμορ, αλλά και αφοπλιστικό ρεαλισμό στις ερωτικές σκηνές, προσεγγίζοντας ακόμα και τα ερωτικά φετίχ χωρίς επικριτική διάθεση και ταμπού.  Πού ακριβώς έγκειται η επιτυχία του; Στο γεγονός ότι αποτελεί ένα άκρως πειστικό ψυχογράφημα ενήλικων ηρώων με επιθυμίες και σεξουαλικές αναζητήσεις, αλλά και στην τρυφερότητα και στην ειλικρίνεια με την οποία παρουσιάζονται οι χαρακτήρες, αφού –σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις κλισέ ρομαντικές κομεντί με αίσιο τέλος– δεν είναι τέλειοι (με Τζόσουα Μαγκουάιρ, Σουζάνα Ουοκόμα, Τζακ Φοξ, Κάλι Κουκ _στριμάρεται στο Cosmote TV).

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (τριλογία) \ E. L. James
Η φοιτήτρια λογοτεχνίας Αναστάζια Στιλ παίρνει συνέντευξη, για το περιοδικό του Πανεπιστημίου, από τον επιτυχημένο επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέι. Νιώθει αμέσως τη δύναμη της γοητείας του, αλλά ταυτόχρονα η σκέψη του της προκαλεί βαθιά ανασφάλεια. Πεπεισμένη ότι η συνάντησή τους δεν πήγε καλά, προσπαθεί να τον βγάλει από το μυαλό της - ώσπου εκείνος εμφανίζεται αναπάντεχα στο μαγαζί όπου δουλεύει και της προτείνει να βγουν. Αφελής και αθώα, η Αναστάζια σοκάρεται μόλις συνειδητοποιεί πόσο πολύ επιθυμεί σαρκικά αυτόν τον άνδρα. Και, όταν εκείνος την προειδοποιεί να μείνει σε απόσταση, αυτό την κάνει να τον θέλει ακόμα περισσότερο. Όμως ο Γκρέι βασανίζεται από τους προσωπικούς του δαίμονες και η ανάγκη να εξουσιάζει τον κυριεύει. Καθώς ξεκινούν μια παθιασμένη ερωτική σχέση, η Αναστάζια ανακαλύπτει περισσότερα για τις δικές της επιθυμίες καθώς και για τα σκοτεινά μυστικά που ο Γκρέι κρατά κρυμμένα... (Εκδόσεις Πατάκη \ 2015 ISBN-13: 9789601646039)

Το Fifty Shades of Grey είναι ένα καθαρά ερωτικό μυθιστόρημα που έγραψε η Βρετανίδα συγγραφέας το 2011, επηρεασμένο από την ταινία Λυκόφως με τον Κρίστιαν Γκρέϋ ως τον άλλο Έντουαρντ Κούλεν και την Αναστάζια Στέελε ως την άλλη Μπέλα Σουάν. Αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας __Πενήντα αποχρώσεις__ και χαρακτηρίζεται από στοιχεία σεξουαλικότητας συμπεριλαμβανομένων των δουλεία / πειθαρχία, κυριαρχία / υποταγή και σαδισμό / μαζοχισμό. Αρχικά κυκλοφόρησε ως ebook και ως print-upon-demand και κατέχει την πρώτη θέση στις λίστες με τα μπεστ σέλερ σε όλον τον κόσμο, πουλώντας πάνω από 125 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως σε χρόνο dt (μέχρι τον Ιούνιο του 2015)_ακολούθησαν 2^ος και 3^ος τόμος. Έχει μεταφραστεί σε 52 γλώσσες και στο Ηνωμένο Βασίλειο θεωρείται το βιβλίο με τις ταχύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Ωστόσο η κριτική που έλαβε είναι αρνητική, με την ποιότητα της πεζογραφίας του να θεωρείται γενικότερα φτωχή. Η Universal Features και η Focus Pictures έκαναν την παραγωγή μιας ταινίας, που _ευτυχώς έλαβε γενικά πολύ δυσμενείς κριτικές.

Στον αντίποδα οι αποχρώσεις του Κισλόφσκι  _ Krzysztof Kieslowski, όταν μετά το Λευκό και το Μπλε ο Κριστόφ επιλέγει το Κόκκινο για να κλείσει την τριλογία του (που έμελλε να είναι και η τελευταία)

                                 

Τα χρώματα της ζωής
και η σωστή πλευρά της ιστορίας

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (τριλογία) \ E. L. James
Η φοιτήτρια λογοτεχνίας Αναστάζια Στιλ παίρνει συνέντευξη, για το περιοδικό του Πανεπιστημίου, από τον επιτυχημένο επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέι. Νιώθει αμέσως τη δύναμη της γοητείας του, αλλά ταυτόχρονα η σκέψη του της προκαλεί βαθιά ανασφάλεια. Πεπεισμένη ότι η συνάντησή τους δεν πήγε καλά, προσπαθεί να τον βγάλει από το μυαλό της - ώσπου εκείνος εμφανίζεται αναπάντεχα στο μαγαζί όπου δουλεύει και της προτείνει να βγουν. Αφελής και αθώα, η Αναστάζια σοκάρεται μόλις συνειδητοποιεί πόσο πολύ επιθυμεί σαρκικά αυτόν τον άνδρα. Και, όταν εκείνος την προειδοποιεί να μείνει σε απόσταση, αυτό την κάνει να τον θέλει ακόμα περισσότερο. Όμως ο Γκρέι βασανίζεται από τους προσωπικούς του δαίμονες και η ανάγκη να εξουσιάζει τον κυριεύει. Καθώς ξεκινούν μια παθιασμένη ερωτική σχέση, η Αναστάζια ανακαλύπτει περισσότερα για τις δικές της επιθυμίες καθώς και για τα σκοτεινά μυστικά που ο Γκρέι κρατά κρυμμένα... (Εκδόσεις Πατάκη \ 2015 ISBN-13: 9789601646039)

Το Fifty Shades of Grey είναι ένα καθαρά ερωτικό μυθιστόρημα που έγραψε η Βρετανίδα συγγραφέας το 2011, επηρεασμένο από την ταινία Λυκόφως με τον Κρίστιαν Γκρέϋ ως τον άλλο Έντουαρντ Κούλεν και την Αναστάζια Στέελε ως την άλλη Μπέλα Σουάν. Αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας __Πενήντα αποχρώσεις__ και χαρακτηρίζεται από στοιχεία σεξουαλικότητας συμπεριλαμβανομένων των δουλεία / πειθαρχία, κυριαρχία / υποταγή και σαδισμό / μαζοχισμό. Αρχικά κυκλοφόρησε ως ebook και ως print-upon-demand και κατέχει την πρώτη θέση στις λίστες με τα μπεστ σέλερ σε όλον τον κόσμο, πουλώντας πάνω από 125 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως σε χρόνο dt (μέχρι τον Ιούνιο του 2015)_ακολούθησαν 2^ος και 3^ος τόμος. Έχει μεταφραστεί σε 52 γλώσσες και στο Ηνωμένο Βασίλειο θεωρείται το βιβλίο με τις ταχύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Ωστόσο η κριτική που έλαβε είναι αρνητική, με την ποιότητα της πεζογραφίας του να θεωρείται γενικότερα φτωχή. Η Universal Features και η Focus Pictures έκαναν την παραγωγή μιας ταινίας, που _ευτυχώς έλαβε γενικά πολύ δυσμενείς κριτικές.

Στον αντίποδα οι αποχρώσεις του Κισλόφσκι  _ Krzysztof Kieslowski, όταν μετά το Λευκό και το Μπλε ο Κριστόφ επιλέγει το Κόκκινο για να κλείσει την τριλογία του (που έμελλε να είναι και η τελευταία)

Η διπλή ζωή του_η λιγότερο γνωστή πτυχή της φιλμογραφίας του σπουδαίου Πολωνού σκηνοθέτη, προτού γίνει διάσημος με αριστουργήματα όπως «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» και η τριλογία.
Οσοι έχουν δει τις ταινίες της πολωνικής του περιόδου, η οποία περιλάμβανε φιλμ όπως ο εμφανώς ντοκιμαντερίστικων καταβολών «Ερασιτέχνης Κινηματογραφιστής» (1979), το «Δίχως Τέλος» (1985) και το «Blind Chance» (1987), γνωρίζουν ήδη ότι ο Κισλόφσκι διέθετε μια μοναδική ικανότητα να παντρεύει τον πιο μουντό ρεαλισμό με μια βαθιά όσο και διακριτική μεταφυσική χροιά, έναν συνδυασμό που τελειοποίησε στον αριστουργηματικό «Δεκάλογο» (1989).

“Babygirl” _Νικόλ Κίντμαν

Το μεγαλύτερο όπλο της ταινίας είναι ότι σαφώς διαθέτει μία ταλαντούχα πρωταγωνίστρια που δεν κωλώνει να αναμετρηθεί με ό,τι την τρομάζει (αλλά κι εκείνη τα έχει αποδείξει όλα αυτά από τα “Μάτια Ερμητικά Κλειστά” του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το “To Die For” του Γκας Βαν Σαντ, ή ακόμα και το τηλεοπτικό “Big Little Lies”»). Και η αλήθεια είναι ότι η Κίντμαν έχει δρομολογηθεί φέτος για βραβεία και διακρίσεις - ακριβώς επειδή τολμά έναν ρόλο που μία ηθοποιός του status της θα απέφευγε. Όμως κι οι άντρες της ταινίας είναι έκπληξη. Ο νεαρός Χάρις Ντίκινσον («Το Τρίγωνο της Θλίψης», «Beach Rats») παίζει με αυτοπεποίθηση, τσογλανιά, γοητεία. Κι ο γερασμένος πια Αντόνιο Μπαντέρας, στον κόντρα ρόλο του εραστή που δεν ικανοποιεί τη γυναίκα του, κρατά εξαιρετικές ισορροπίες ανάμεσα στην τρυφερότητα, την προδοσία, την οργή και κλέβει σε αρκετές στιγμές την παράσταση.

_ααααχχ αυτή η 57χρονη πλέον Αυστραλή,
βραβευμένη με Όσκαρ, BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, Έμμυ κλπ Κίντμαν
της μετά Τομ Κρουζ εποχής
που και πάλι και πάντα αιφνιδιάζει και ξεσηκώνει

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Από τότε 16_χρονη το 1983 , μέχρι σήμερα  …BMX Bandits \ Bush Christmas \ Five Mile Creek \ Skin Deep \ Chase Through the Night \ Matthew and Son \ Wills & Burke \ Archer's Adventure \  Windrider \ Watch the Shadows Dance \  The Bit Part  \ Room to Move \ An Australian in Rome \ Vietnam  \ Emerald City \ Dead Calm \ Bangkok Hilton \ Billy Bathgate \ Malice \ To Die For _Suzanne Stone Maretto \ Batman Forever \ Eyes Wide Shut \ Moulin Rouge! \ The Others \ The Hours  …Bewitched …Rabbit Hole _The Paperboy     _Lion   … Destroyer  Mrs. Barbour …The Northman _το θρυλικό –σε ότι μας αφορά Dogville__του Λαρς φον Τρίερ __πρωταγωνιστεί ένα καστ με επικεφαλής Nicole Kidman ++ Lauren Bacall, Paul Bettany, Chloë Sevigny, Stellan Skarsgård, Udo Kier, Ben Gazzara, Patricia Clarkson, Harriet Andersson και James Caan με τον John Hurt να αφηγείται. Είναι μια παραβολή που χρησιμοποιεί ένα εξαιρετικά μινιμαλιστικό, σκηνικό "τοίχων" για να αφηγηθεί την ιστορία της Grace Mulligan (Kidman), μιας γυναίκας που κρύβεται από τους μαφιόζους, η οποία φτάνει στη μικρή ορεινή πόλη Dogville του Κολοράντο και της παρέχεται καταφύγιο σε αντάλλαγμα σωματική εργασία.

Dogville

Στην Αμερική της μεγάλης κρίσης του 1930, η γοητευτική φυγάς Γκρέις καταφθάνει στην απομονωμένη κωμόπολη Dogville, κάπου στα Βραχώδη Ορη. Την καταδιώκουν “κακοί” (γκάνγκστερς) και η μικρή κοινότητα δέχεται να την κρύψει με τον όρο να δουλέψει γι' αυτούς. Όσο, όμως, ο κλοιός της αστυνομίας γίνεται πιο έντονος, τόσο μεγεθύνεται και η εκμετάλλευση που υφίσταται από τους κατοίκους. Η καλοκάγαθη ομορφούλα θα καταντήσει θύμα των ίδιων των ανθρώπων που την προστάτεψαν και θα κουβαλήσει στωικά κάθε «αμάρτημά» τους. Κρύβει, ωστόσο, καλά το μυστικό της, που είναι και το κύριο όπλο της... Προκλητικός δημιουργός, ο Λαρς Φον Τρίερ ξεκίνησε με το Dogville μια τριλογία για την Αμερική (δεύτερο το Manderley, τρίτο το μη ολοκληρωμένο Washington), που ερέθισε υπερβολικά το κοινό, όπου κι αν προβλήθηκε. Εδώ επιχειρεί ένα τολμηρό καλλιτεχνικό στοίχημα συνδυάζοντας ένα πειραματικό εγχείρημα με εμπορικούς σταρ, μια κλασική αφήγηση σε ένα σκηνικό απόλυτα αντιρεαλιστικό και αφηρημένο. Στην ταινία θέτει ένα ηθικό ερώτημα σχετικό με την πραγματική φύση του ανθρώπου και το θέτει με τρόπο γλαφυρό, μακιαβελικό και απαισιόδοξο. Προβάλλει επίσης την αιώνια αλληγορία της εκδίκησης με αναφορές στον Μπρεχτ και στην «Οπερα της πεντάρας».

Εκεί που πρωτοτυπεί, είναι στο ότι στήνει το ηθικό και μελοδραματικό του μύθο σ' ένα κλειστό στούντιο με θεατρικό φωτισμό, σε ένα μαύρο πάτωμα σημαδεμένο με γραμμές από κιμωλία και με λίγα έπιπλα διάσπαρτα στο χώρο. Δεν πρόκειται όμως για κινηματογραφημένο θέατρο, κάθε άλλο. Ο Τρίερ ελίσσεται κινηματογραφικά μέσα στο απογυμνωμένο χώρο, δημιουργώντας μια ευρηματική και στιλιζαρισμένη γραφή υψηλής αισθητικής. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και έχει συνοχή. Μπορεί μάλιστα να συγκλονίσει το θεατή και όχι μόνο χάρη στην έξοχη ερμηνεία της Νικόλ Κίντμαν και όλων των άλλων εξαιρετικών ερμηνευτών. Η ταινία βραβεύτηκε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ

Mια πολύ μικρή πόλη στα Βραχώδη Όρη _μόνο ένας δρόμος οδηγεί εκεί _Παραπέρα υπάρχει μόνο το βουνό… μια γνωριμία αρχικά με τους λιγοστούς κατοίκους της. Παρουσιάζονται ως αξιαγάπητοι, καλοί άνθρωποι, με μικρά ψεγάδια που όμως είναι εύκολο να συγχωρεθούν. Η πόλη παρουσιάζεται από το μάτι του Tom (Paul Bettany), ενός φιλόδοξου συγγραφέα, που όμως το μόνο με το οποίο ασχολείται, είναι να καλεί συνέχεια τους κατοίκους της πόλης σε συναντήσεις. Σε αυτές τις συναντήσεις προσπαθεί να τους εμβαθύνει στα σημαντικά θέματα της ηθικότητας.

I

Όπου ο Tom ακούει πυροβολισμούς και γνωρίζει την Grace (Νικόλ Κίντμαν) μια πανέμορφη και μετριόφρωνα γυναίκα. Ο Tom είναι ο πρώτος από το χωριό που την συναντά. Τον ειδοποιεί ο σκύλος του Dogville, ο Moses, ο οποίος γαυγίζει στην παρουσία της Grace, επειδή αυτή του πήρε το φαγητό. Η Grace έχει μόλις ξεφύγει από μερικούς γκάνγκστερς, οι οποίοι φαινομενικά πυροβόλησαν προς το μέρος της, τρέχει, αλλά ο Tom την βεβαιώνει ότι το βουνό είναι πολύ δύσκολο να περπατηθεί. Καθώς συζητάνε οι “κακοί” φτάνουν στην πόλη κι ο Tom την κρύβει γρήγορα στο κοντινό ορυχείο. Ένας από τους “κακούς” γκάνγκστερς ρωτάει τον Tom αν έχει δει την γυναίκα, ο Tom αρνείται. Έτσι ο γκάνγκστερ προσφέρει αμοιβή αν η Grace εμφανιστεί και τον ειδοποιήσουν. Δίνει στον Tom μια κάρτα με το τηλέφωνό του. Ο Tom αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την Grace, και στην επόμενη συνάντηση προκαλεί τους άλλους κατοίκους να αποδείξουν πως είναι πραγματικά άνθρωποι και πως πιστεύουν και πράττουν μέσα στα κοινωνικά πλαίσια ενός πολιτισμού (η ιδέα είναι να βοηθήσουν την Grace). Η ιδέα δεν είναι εύκολα αποδεκτή και έτσι ο Tom προτείνει να αποδείξει η Grace πως είναι καλός άνθρωπος. Οι κάτοικοι της δίνουν δύο εβδομάδες για να πειστούν και να "αγαπήσουν" την Grace.

IΙ

In which Grace follows Tom's plan and embarks upon physical labour (Όπου η Grace ακολουθεί το σχέδιο του Tom και αρχίζει να δουλεύει για τους κατοίκους). 

·        Κρατάει συντροφιά στον μοναχικό (τυφλό) Jack McCay (Ben Gazzara), ο οποίος δεν δέχεται την αναπηρία του.

·        Βοηθάει στο σπίτι και νταντεύει τα παιδιά του Chuck (Stellan Skarsgård) και της Vera (Patricia Clarkson)

·         Δουλεύει στο μαγαζί της πόλης.

·        Φροντίζει και ετοιμάζει φαγητό στον Ben, τον μοναχικό φορτηγατζή της πόλης.

·        Προσφέρει βοήθεια στο σπίτι της υπηρέτρια του Tom και του πατέρα του.

·        Παίζει πιάνο μαζί με την φύλακα της εκκλησίας.

Έτσι, έπειτα από μια σχετική απροθυμία... οι άνθρωποι στο Dogville αποδέχονται την Grace και την προσφορά της σε δουλειές που "κανείς πραγματικά δεν χρειάζεται", αλλά που κάνουν την ζωή τους κάπως καλύτερη. Ως αποτέλεσμα γίνεται μέρος της κοινωνίας και μετά τις δύο εβδομάδες όλοι συμφωνούν να μείνει μαζί τους.

IΙΙ

In which Grace indulges in a shady piece of provocation _Όπου η Grace εντρυφά σε μια “σκιερή” παρακίνηση. Με σιωπηρή συμφωνία η Grace συνεχίζει να ασχολείται με τις μικροδουλειές, που κάνει ευχάριστα, και μάλιστα αρχίζει να πληρώνεται με μικρά ποσά για τις υπηρεσίες της __αρχίζει να κάνει φιλίες με πολλούς. Ο τίτλος του Κεφαλαίου αφορά την κατα λάθος και σχετικά απότομη/νευρική παρότρυνση της Grace στον Jack McKay να παραδεχτεί το πρόβλημα με την όρασή του. Ο Jack από τότε την σέβεται. Mε το πέρας δύο εβδομάδων λαμβάνει χώρα ψηφοφορία για το είναι από όλους τους κατοίκους του Dogville ευπρόσδεκτη, πράγμα το οποίο γίνεται.

IV

Happy times in Dogville _Χαρούμενες ώρες στο Dogville: Ο μικρός παράδεισος αρχίζει να καταρρέει όταν η αστυνομία φτάνει για να αναρτήσει στην εκκλησία του χωριού ένα πόστερ "Αναζητείται" με την φωτογραφία της. Άμεσα η ατμόσφαιρα βαραίνει. Μήπως πρέπει να ενημερώσουν την αστυνομία οι κάτοικοι;

V

Fourth of July after all ...Τετάρτη Ιουλίου: Παρόλα αυτά, τα πράγματα συνεχίζουν κανονικά μέχρι την 4^η Ιουλίου και τους εορτασμούς της ημέρας της ανεξαρτησίας της Αμερικής. Ο Tom φανερώνει, κάπως αδέξια, την αγάπη του στην Grace. Παράλληλα οι κάτοικοι αποδέχονται πως ο τόπος είναι καλύτερος χάρη σε αυτήν. Όμως, η αστυνομία ξαναφθάνει, και αντικαθιστά το πόστερ "Αναζητείται" με ένα "Καταζητείται", με πάλι την φωτογραφία της. Όπως εξηγεί ο αστυνομικός, η Grace καταζητείται για ληστεία τράπεζας. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να είναι αθώα αφού η τις μέρες της ληστείας η Grace ήταν μαζί τους.
Παρόλα αυτά, και μιας και υπάρχει ο φόβος της αστυνομίας, νομικά υποθάλπουν μια καταζητούμενη, ο Tom προτείνει η Grace να κάνει περισσότερες δουλειές για κάθε κάτοικο στον ίδιο χρόνο. Ως αποτέλεσμα όμως, η βοήθεια που με χαρά έδινε η Grace μεταμορφώνεται σε εξαναγκασμό. Η Grace αν και νιώθει άβολα με την ιδέα, συμφωνεί για να ευχαριστήσει τον Tom και τους κατοίκους.

VI

In which Dogville bares its teeth __Όπου το Dogville δείχνει τα δόντια του: Αποτέλεσμα του υπερβολικού φόρτου εργασίας η Grace αρχίζει να κάνει λάθη σ΄αυτά που κάνει  για το χωριό και οι κάτοικοι αρχίζουν να εκνευρίζονται μαζί της. Οι καταστάσεις γίνονται σιγά-σιγά χειρότερες. Οι άντρες της πόλης αρχίζουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ενώ οι γυναίκες γίνονται υβριστικές.
Ακόμα και τα μικρά παιδιά παραλογίζονται: ο Jason, ο 10-χρονος γιος των Chuck και Vera, ζητά από την Grace να τον χτυπήσει στα πισινά (κάτι που η μητέρα του δεν κάνει ποτέ και δεν επιτρέπει άλλον να το κάνει στα παιδιά της). Η Grace δεν συμφωνεί αλλά μετά από σχετικό εκβιασμό ότι ο Jason θα πει στην μητέρα του πως τον χτύπησε αν δεν το κάνει, η Grace αναγκάζεται να τον υπακούσει. Λίγο μετά, η αστυνομία ξαναέρχεται στο Dogville. Ο Chuck που μόλις έχει επιστρέψει από τα χωράφια εκβιάζει την Grace πως θα βγει να τα πει όλα στην αστυνομία, και τελικά την βιάζει.

VII

In which Grace finally gets enough of Dogville, leaves the town, and again sees the light of day __Όπου η Grace δεν αντέχει άλλο το Dogville, φεύγει από την πόλη και βλέπει και πάλι το φως της ημέρας. Και ενώ τα προβλήματα συνεχίζονται ο Tom συζητά με την Grace ένα σχέδιο απόδρασης από την πόλη... και ζητά χρόνο για να το κανονίσει.
Η Grace κατηγορείται από την Vera για το ότι χτύπησε τον γιο της και για το ότι πήγε με τον άνδρα της (οι βιασμοί συνεχίστηκαν και έγιναν αντιληπτοί). Ως εκδίκηση, η Vera καταστρέφει τις πορσελάνινες φιγούρες που η Grace αγόραζε σιγά-σιγά όλον αυτόν τον καιρό από το μαγαζί της πόλης και που συμβόλιζαν το δεσμό της με την πόλη και τη φιλία της με τους κατοίκους. Με τα σύμβολα της αγάπης της για την πόλη κατεστραμμένα , η Grace αποφασίζει πως πρέπει να φύγει. Με την βοήθεια του Tom και του Ben, του φορτηγατζή, προσπαθεί να ξεφύγει μέσα στο φορτίο με τα μήλα. Απεναντίας όμως, και αφού ο Ben τώρα την βιάζει μέσα στο φορτηγό __"It's not personal. I just...have to take due payment, that's all"__"Δεν είναι προσωπικό. Απλώς...πρέπει να πάρω τη δέουσα πληρωμή, αυτό είναι όλο", επιστρέφει στην πόλη.
Με την επιστροφή της, και αφού έγινε γνωστό ότι τα λεφτά που πλήρωσε τον Ben για να την φυγαδεύσει αποτελούσαν λεφτά του πατέρα του Tom... όλοι την θεωρούν κλέφτρα. Ο Tom δεν φανερώνει την αλήθεια γιατί όπως λέει ...πρέπει να μην το κάνει για να μπορεί να την βοηθήσει μετέπειτα. Η πόλη αποφασίζει ότι δεν πρέπει να την αφήσουν να αποδράσει πάλι. Η Grace πια, παίρνει πάνω της την καθαρή εικόνα της σκλάβας, μαζί και με μια αλυσίδα γύρω από τον λαιμό της, που την κρατάει αλυσοδεμένη με μια τεράστια σιδερένια ρόδα Επιπλέον, της βάζουν ένα κουδουνάκι στο κολάρο της για να φανερώνεται η παρουσία της παντού. Σε αυτό το σημείο η Grace αποτελεί την σκλάβα του χωριού, και το σεξουαλικό αντικείμενο όλων __ο μόνος που δεν την έχει βιάσει παραμένει ο Tom.

                              VIII

In which there is a meeting where the truth is told and Tom leaves (only to return later) _Όπου γίνεται συνάντηση και φανερώνεται όλη η αλήθεια και ο Tom φεύγει (για να γυρίσει αργότερα). Όλα τα προηγούμενα οδηγούν τελικά σε μια συνάντηση όλης της πόλης στην οποία η Grace - μετά από παρότρυνση του Tom - φανερώνει όλα αυτά που είχε υπομείνει από τους πάντες στην πόλη. Οι κάτοικοι, αμήχανοι και σε απόλυτη άρνηση, αποφασίζουν να απαλλαχτούν από αυτήν.Έπειτα ο Tom, πικραμένος με τους κατοίκους, ενημερώνει την Grace για τα γεγονότα (έφυγε από την συνάντηση αφού είπε την αλήθεια για να μπορέσουν να μιλήσουν όλοι ελεύθερα) και προτείνει να φύγουν μαζί από την πόλη. Στην συνέχεια επιθυμεί να κάνει sex μαζί της' η Grace προτείνει να περιμένουν μέχρι να βρίσκονται σε καλύτερες καταστάσεις... όταν θα έχουν φύγει, ενώ παράλληλα φανερώνει μερικές αλήθειες για τον Tom τον ίδιο.
Τελικά, και μετά από σκέψη, ο Tom καλεί τους γκάνγκστερς και είναι αυτός που προτείνει να κλείσουν την Grace στην καλύβα της, την νύχτα που βλέπουν τα αυτοκίνητα να έρχονται.

IΧ

In which Dogville receives the long-awaited visit and the film ends _Όπου το Dogville δέχεται την πολυαναμενόμενη επίσκεψη και η ταινία τελειώνει. Οι γκάνγκστερς φτάνουν, και μετά από μια εγκάρδια αποδοχή από τους κατοίκους και τον Tom, ελευθερώνουν την Grace και εξοργίζονται φανερά με τον τρόπο που είναι αλυσοδεμένη και φυλακισμένη στην καλύβα της. Εδώ είναι που γίνεται πια φανερό στους κατοίκους ότι η Grace δεν είναι εχθρός τους αλλά σημαντικό πρόσωπο. Στους θεατές γίνεται φανερό με μια συζήτηση, μέσα στην λιμουζίνα, ότι η Grace είναι η κόρη του αρχι-μαφόζιου που υποδύεται ο Τζέιμς Κάαν. Η Grace το είχε σκάσει από τον πατέρα της γιατί είχαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με την εξουσία, το ήθος και το αν πρέπει να κατηγορείς ανθρώπους για λάθη που κάνουν. Η Grace πιστεύει ότι τα λάθη που κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι, τα διαπράττουν γιατί βρίσκονται σε συγκεκριμένες συνθήκες, συνθήκες που αν βρίσκονταν ο πατέρας της και η ίδια, πιθανόν θα έκαναν τα ίδια.
Ο πατέρας της την κατηγορεί για ύβρη... της καταμαρτυρά ότι ενώ κρατάει υψηλά κριτήρια για τον εαυτό της και τις πράξεις της, δεν χρησιμοποιεί ποτέ τα ίδια κριτήρια για τους άλλους, την κατηγορεί ότι δικαιολογεί τα πάντα, σχεδόν σαν θεός, ξεχνά πως είναι και αυτή άνθρωπος, μετά της λέει πως την αγαπά και της κάνει πάλι την προσφορά να μείνει μαζί του. Η Grace βγαίνει από το αμάξι και παρακολουθεί την πόλη σκεπτόμενη. Καθώς βλέπει την πόλη με τα ψεγαδιασμένα κτίρια και τους ακόμα πιο ψεγαδιασμένους κατοίκους της, καταλαβαίνει... και συμφωνεί.

Επιστρέφει κοντά στον πατέρα της, και η πρώτη της εντολή είναι η δολοφονία των κατοίκων και το κάψιμο της πόλης. Εκδικούμενη τη Βέρα, διατάζει να σκοτώσουν ένα-ένα τα παιδιά της, όπως κι αυτή έσπασε τις πορσελάνινες φιγούρες της. Η πόλη καταστρέφεται μέσα σε λίγη ώρα, και η Grace προσωπικά σκοτώνει τον Tom. Καθώς το Dogville έχει γίνει στάχτες, οι γκάνγκστερς βρίσκουνε τον μόνο επιζήσαντα, τον Moses τον σκύλο. Η Grace διατάζει να μην τον πειράξουν· ήταν ο μόνος πραγματικά που είχε λόγο να της κρατά κακία…

·  ιστοσελίδα για την ταινία
·  MovieBoy - κριτική

Όσκαρ

·        Υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου: Lion (2016)

·        Υποψηφιότητα για το Βραβείο Καλύτερης Α' Γυναικείας Ερμηνείας: Απώλεια (2010)

·        Βραβείο Καλύτερης Α' Γυναικείας Ερμηνείας: Οι ώρες (2002)

·        Υποψηφιότητα για το Βραβείο Καλύτερης Α' Γυναικείας Ερμηνείας: Moulin Rouge! (2001)

                                    Χρυσές Σφαίρες

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Τηλεοπτική Σειρά - Δράμα: Big Little Lies (2017)

·        Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας - Κωμωδία ή Μιούζικαλ: Moulin Rouge! (2001)

·        Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Έτοιμη για Όλα (1995)

·        Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Οι ώρες (2002)

§  Υποψηφιότητα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Τηλεοπτική Σειρά - Δράμα: The Undoing (2020)

§  Υποψηφιότητα Big Little Lies (2019

§  Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου - Δράμα: Destroyer (2018)

§  Υποψηφιότητα Β' Γυναικείου Ρόλου: Lion (2016)

§  Υποψηφιότητα Β' Γυναικείας Ερμηνείας: The Paperboy (2012)

§  Υποψηφιότητα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας - Δράμα: Απώλεια (2010)

§  Υποψηφιότητα Δράμα: Γέννηση (2004)

§  Υποψηφιότητα Καλύτερης Ερμηνείας: Επιστροφή στο Cold Mountain (2003)

§  Υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας - Δράμα: Οι Άλλοι (2001)

§  Υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Β' Γυναικείας Ερμηνείας: Μπίλι Μπάθγκεϊτ (1991)

BAFTA

§  Βραβείο Καλύτερης Α' Γυναικείας Ερμηνείας: Οι ώρες (2002)

§  Υποψηφιότητα για Βραβείο Καλύτερης Α' Γυναικείας Ερμηνείας: Lion (2016)

§  Οι Άλλοι (2001)

§  Έτοιμη για Όλα (1995)

Screen Actors Guild Awards

§  Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Τηλεοπτική Σειρά: Big Little Lies (2017)

·        Υποψηφιότητα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Τηλεοπτική Σειρά: The Undoing (2020)

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Β' Ρόλο: Βόμβα (2019)

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Β' Ρόλο: Lion (2016)

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Τηλεοπτική Ταινία: Grace of Monaco (2014)

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Τηλεοπτική Ταινία: Hemingway & Gellhorn (2012)

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Β' Ρόλο: The Paperboy (2012)

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο: Απώλεια (2010)

·        Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο: Οι ώρες (2002)

·        Καλύτερης Συνολικής Ερμηνείας: Οι ώρες (2002)

·        Καλύτερης Συνολικής Ερμηνείας: Moulin Rouge! (2001)

London Critics Circle Awards

·        Βραβείο Ηθοποιού της Χρονιάς: Moulin Rouge! (2001), Οι Άλλοι (2001)

·        Βραβείο Ηθοποιού της Χρονιάς: Έτοιμη για Όλα (To Die For, 1995)

MTV Movie Awards

·        Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας: Moulin Rouge! (2001)

·        Βραβείο Καλύτερης Χορευτικής Σκηνής: Moulin Rouge! (2001) (μαζί με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ)

§  Υποψηφιότητα για Βραβείο Καλύτερου Φιλιού(!!): Moulin Rouge! (2001)

§  Βραβείο Καλύτερης Χορευτικής Σκηνής: Moulin Rouge! (2001)

§  Βραβείο Πιο Σέξυ Ηθοποιού: Μπάτμαν για Πάντα (1995)

§  Βραβείο Πιο Σέξυ Ηθοποιού: Έτοιμη για Όλα (1995)

§  Βραβείο Καλύτερου Επί Οθόνης Ζευγαριού: Μακρινός Ορίζοντας (1992) (μαζί με τον Τομ Κρουζ)

                               Babygirl

Σκηνοθεσία Χαλίνα Ρέιν, Cast Νικόλ Κίντμαν, Χάρις Ντίκινσον, Αντόνιο Μπαντέρας … The Dark Side of the Moon. Eρωτικό θρίλερ, γκροτέσκο μοντέρνο παραμύθι, σέξι παραβολή για το δικαίωμα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση; Ολα μαζί και με πρωταγωνίστρια μία γενναία Νικόλ Κίντμαν, που όμως δεν καινοτομεί. Η σκοτεινή πλευρά μιας γυναίκας ηλικίας πενήντα και φεύγα. Είναι μητέρα και παντρεμένη με καθιερωμένο σκηνοθέτη του θεάτρου. Αλλά πάνω απ όλα πετυχημένη CEO κερδοφόρας εταιρείας ρομποτικής. Σε μια στιγμή ομολογεί στον σύζυγο της «ούτε μια φορά αισθάνθηκα οργασμό μαζί σου». Και φυσικά πέφτει στο κρεβάτι με νεαρό των μισών της και πλέον χρόνων, έναν γοητευτικό μαθητευόμενο στη δική της εταιρεία. Εκείνος επιθυμεί να την ταπεινώσει. Και εκείνη, όπως τα σκυλάκια, πέφτει στα τέσσερα και γλείφει γάλα από το πιάτο. Ποιος εξουσιάζει ποιον; Μα φυσικά εκείνη __Από τις καλύτερες ερμηνείες της Νικόλ

Η Ρόμι είναι μία δυναμική, “ευτυχισμένη” στο γάμο της με έναν γοητευτικό, συντροφικό, πιστό με τους δυο τους να έχουν χτίσει μία ζηλευτή ζωή. Εκτός από έναν τομέα, που η Ρόμι τον κρατά κρυφό: το σεξ. Δεν ικανοποιείται, έχει άλλες φαντασιώσεις - πιο σκοτεινές, πιο επικίνδυνες, πιο εξευτελιστικές. Της είναι αδιανόητο να τις εκμυστηρευτεί, να τις μοιραστεί, να τις ζητήσει από τον άντρα της, καθώς, κοινωνικά, μία γυναίκα δεν είναι αποδεκτό να τις επιθυμεί. Και κάπως έτσι έχει κλειδωθεί, συνηθίσει, αποδεχθεί το σεξ ως μία ρουτίνα _θεατράλε περφόρμανς ψεύτικων οργασμών. Η πραγματική ηδονή έρχεται μοναχικά, ντροπιαστικά: μπροστά από το λάπτοπ της, μέσα από S&M sites. Στο γραφείο της η Ρόμι είναι corporate υπόδειγμα: έξυπνη, ικανή, πειθαρχημένη, αυστηρή αλλά δίκαιη, ανοίγει το δρόμο για τις υπόλοιπες γυναίκες να ακολουθήσουν. Είναι leader. «Εσύ όμως θα ήθελες να σου δίνουν διαταγές» της λέει απροσδόκητα, ξαφνικά, και με ξεκάθαρο σεξουαλικό υπονοούμενο ο νέος ασκούμενος υπάλληλος που της ανέθεσαν να εκπαιδεύσει. Κι αυτό την ταράζει, όσο κι αν προσπαθεί να το αρνηθεί. Σταδιακά, οι μάσκες θα πέσουν, όπως και τα ρούχα των παράνομων εραστών. Οπως και η Ρόμι - στα τέσσερα.

Τρίτη σκηνοθετική δουλειά (μετά τα «Instinct» και «Bodies, Bodies, Bodies») της Ολλανδής ηθοποιού Αλίνα Ρέιν επιχειρεί να εξετάσει την πολυπλοκότητα της σεξουαλικότητας και να απενοχοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Δεν θέλει να κρίνει την ηρωίδα της, αποφεύγει να δρομολογήσει την ιστορία της (σεναριακά και σκηνοθετικά) σε ηθικά μονοπάτια. Επιχειρεί να αντιστρέψει τους όρους: ο άντρας είναι πιστός, βολικός, ερωτευμένος. Η γυναίκα είναι αυτή που προδίδει το γάμο της κι αναζητά σεξουαλική ικανοποίηση αλλού. Μόνο που επιχειρώντας να προκαλέσει τα όρια του θεατή και να ξεκινήσει τον πολύ χρήσιμο διάλογο για τα ταμπού που -γυναίκες και άντρες- κουβαλάμε για τη γυναίκα στο σεξ, η Ρέιν κάνει επιλογές που δεν επιτρέπουν κορύφωση στην ταινία. Η σωματική αγκύλωση της Κίντμαν λειτουργεί, η αμηχανία των ερωτικών σκηνών (χρήσιμη στην κατάρριψη των κλισέ) όμως φέρνει γέλιο - και δεν είμαστε σίγουροι ότι η σκηνοθέτης συνειδητά επιλέγει τον κωμικό τόνο. Το χιούμορ θα έπρεπε να είναι πολύ σκοτεινό, όχι πλακατζίδικο, ούτε βερμπαλιστικό. Θα έπρεπε να ελλοχεύει πίσω από τα βλέμματα, κάτω από τα ρούχα και την επιδερμίδα - όπως αριστοτεχνικά το είχε κάνει ο Στίβεν Σάινμπεργκ, σκηνοθετώντας την Μάγκι Τζίλενχαλ στη «Γραμματέα» (2002). Κι αν πραγματικά η Ρέιν ήθελε να βουτήξει στα τολμηρά νερά του σεξ που ταυτίζεται με τον πόνο, ίσως έπρεπε να (ξανα)δεί τη «Δασκάλα του Πιάνου» όπου.ο Μίκαελ Χάνεκε κόβει τον ομφάλιο λώρο της μητρικής τοξικότητας κι επιρροής, ή το «Elle» του Πολ Βερχόφεν που μία γυναίκα κομματιάζει κάθε κλισέ σεξουαλικής απενοχοποίησης.

Η χρήση των αλληλεπιδράσεων τους στα ξενοδοχεία και οι διάφορες φαινομενικά απλές, αλλά και αντισεξουαλικές σκηνές, δείχνουν πως το ερωτικό παιχνίδι βασίζεται στην ερωτική απογοήτευση και στην ανεκτικότητα, παρά στη δυναμική ενός πραγματικού «θρίλερ». Το σενάριο και η σκηνοθεσία της Χαλίνα Ρέιν προσφέρουν μια φαινομενικά ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκδοχή του θρίλερ της δεκαετίας του '90, αλλά η ταινία αποτυγχάνει να προκαλέσει την ένταση και τον κίνδυνο που περιμέναμε από έναν πραγματικό ερωτικό θρίλερ.

Οι χαρακτήρες παραμένουν σε μια αίσθηση κενότητας, με την Κίντμαν να προσφέρει μια ερμηνεία γεμάτη κλασική κομψότητα, αλλά χωρίς να καταφέρνει να αποδώσει την ερωτική διέγερση που απαιτεί η ιστορία.

Πχ. υπάρχει η σκηνή όπου η Νικόλ Κίντμαν πίνει ένα ποτήρι γάλα, σε ένα μπαρ …χαϊδεύεται “χαμηλά” και μετά θολώνει η εικόνα, παραπέμποντας σε διαστροφικό s3x στο πίσω δωμάτιο Σε αυτή τη σκηνή, ο Σάμιουελ, ο κατά πολύ νεότερος ασκούμενος της Ρόμι και εραστής της, τής παραγγέλνει ένα ποτήρι γάλα, ενώ κάθεται από την άλλη πλευρά του μπαρ. Όταν το πίνει, την πλησιάζει και της λέει “καλό κορίτσι” και φεύγει ενώ αυτή το βιολί της χαϊδεύεται _ χαϊδεύεται και μετά σκάει στα γέλια
Τι συνέβη στην πραγματικότητα; «Το γάλα είναι, φυσικά, ένα αρχέτυπο», δήλωσε η Χαλίνα Ρέιν στο IndieWire σε συνέντευξη της. «Το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες. Είναι ένα σπουδαίο σύμβολο των ζωωδών πλευρών του εαυτού μας. Αυτό συνέβη και σε μένα». Συνέχισε περιγράφοντας το δικό της περιστατικό, που συνέβη στο Βέλγιο πριν χρόνια. Ήταν μόνη της σε ένα μπαρ και εκεί συνάντησε έναν νεαρό ηθοποιό, το όνομα του οποίου δεν αποκάλυψε, αλλά είπε ότι ήταν διάσημος ωραίος και τουλάχιστον 15 χρόνια μικρότερος της.
«Μου παρήγγειλε ένα ποτήρι γάλα. Σκέφτηκα ότι ήταν κάτι απίστευτο, καυτό και τόσο θαρραλέο και έτσι ήθελα να τον ανταμείψω πίνοντας όλο το ποτήρι και το έκανα». Η Ρέιν παραδέχτηκε πως ένιωσε ναυτία, αλλά πρόσθεσε πως «ήταν μία από τις πιο διεγερτικές στιγμές της ζωής μου». Βέβαια, σε αντίθεση με την ταινία, δεν της είπε «καλό κορίτσι» όπως ο Σάμιουελ στη Ρόμι, αλλά «μακάρι να το έκανε, απλά έφυγε».

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στην The Sun, η Nicole Kidman μίλησε ειλικρινά για την εμπειρία της στα γυρίσματα του Babygirl: Ένα από τα κύρια μέρη της συνέντευξης για το ρόλο της ως σεξουαλικά φορτισμένου χαρακτήρα στην ταινία ήταν «Μη με πλησιάζεις !! μη με αγγίζεις». Υπήρχαν στιγμές που κάναμε γυρίσματα όπου έλεγα: «Δεν θέλω να ζήσω άλλο οργασμό. Μισώ να το κάνω αυτό κοντεύω τα 60 _Δεν με νοιάζει αν δεν με αγγίξουν ποτέ ξανά στη ζωή μου!», αλλά ευτυχώ το ξεπέρασα. Η πρώτη αντίδραση ήταν διασκεδαστική υποστήριξη. «Την υποστηρίζω πραγματικά, αφήστε τη Νικόλ να είναι δημόσια περίεργη», είπε ένας διαδικτυακός χρήστης. «Είμαστε όλοι εκεί», ένας άλλος ενώ ένας τρίτος σχολίασε: «Θα πάρω ό,τι έχει». Η Nicole είπε επίσης πως βοήθησε το γεγονός ότι η Halina Reijn _γυναίκα σκηνοθέτης που εμπιστευόταν ήταν πίσω από τον φακό.

Βουτώντας κατευθείαν στα βαθιά, το "Babygirl"  ξεκινάει με μια ερωτική σκηνή μεταξύ της Ρόμι και του συζύγου της Τζέικομπ. Όταν όμως τελειώνει, η Ρόμι καταφεύγει βιαστικά στο διπλανό δωμάτιο και, κοιτώντας κρυφά ένα βίντεο όπου ένας άντρας κι ένα μικρό κορίτσι κάνουν σεξ, αυτοϊκανοποιείται προσπαθώντας να πνίξει τα βογκητά της. Αυτό που ακολουθεί είναι η παρουσίαση της πολυάσχολης καθημερινότητας μιας ελκυστικής ώριμης γυναίκας, η οποία απολαμβάνει έναν ευτυχισμένο γάμο και μια λαμπρή καριέρα ως ανώτατο στέλεχος πολυεθνικής. Επαναλαμβάνοντας μάλιστα το μότο "καθώς η Τεχνητή Νοημοσύνη μπαίνει στον κόσμο, περισσότερη συναισθηματική νοημοσύνη πρέπει να μπει στην ηγεσία", η Ρόμι είναι η αψεγάδιαστη εικόνα ενός ολόκληρου "συστήματος", ξέφρενα καπιταλιστικού, όπου λογική και συναίσθημα υποτίθεται πως συνεργάζονται αρμονικά για το καλό όλων. Τι γίνεται, όμως, με την αδιόρατη ρωγμή που έχει ανοίξει στην άτρωτη αυτή πανοπλία η πρώτη σκηνή;

ΟΧΙ, τελικά το «Babygirl» δεν καινοτομεί.
Σίγουρα είναι ένα δείγμα τολμηρού ερωτικού σινεμά που η αμερικανική κινηματογραφία τα τελευταία χρόνια αποφεύγει (όχι, δεν θεωρούμε σοβαρό δείγμα τις «50 Αποχρώσεις του Γκρι») αλλά αυτό δεν φτάνει _μας στέλνει στο λάπτοπ να ξαναβλέπουμε πράγματα που ήταν πιο φρέσκα - ακόμα και δύο δεκαετίες πριν. 

Erotic thriller_ thriller erotico_
erótico _ érotique … Erotikthriller
эротический триллер

L' Appartement
η ταινία στην οποία γνωρίστηκαν
Βενσάν Κασέλ + Μόνικα Μπελούτσι

Επειδή ο όρος ερωτικό θρίλερ, παραπέμπει σε «τσόντα» θα πούμε κάποια παραδείγματα _και θα επανέλθουμε με ξεχωριστή ανάρτηση … ενδεικτικά, χωρίς η σειρά αναφοράς να σημαίνει κάτι
Ο κίνδυνος είναι ένας παράγοντας που μπορεί να αυξήσει τη λίμπιντο. Για τον συσχετισμό σεξ και θανάτου, δε, δίχως υπερβολή έχουν γραφτεί εκατομμύρια σελίδες. Το ερωτικό θρίλερ συνδυάζει και τα δύο, τον κίνδυνο με τον ερεθισμό, το σεξ με τον θάνατο. Πρακτικά εμφανίζεται στα '80s – έχουμε παλαιότερα φιλμ που θα μπορούσαν να ενταχθούν στην κατηγορία, αλλά θα ήταν αναχρονισμός. Συχνά δανείζεται μοτίβα του φιλμ νουάρ, αλλά είναι πολύ πιο καταδεικτικό από όσο επέτρεπε ο κώδικας Χέιζ σε εκείνες τις ταινίες.
Απαραίτητο για να ενταχθεί ένα φιλμ σε αυτή την κατηγορία είναι το στοιχείο του σασπένς να συντρέχει με τον ερωτισμό και, ειδικότερα, με την ερωτική εικονογραφία. Πρέπει να έχει αγωνία αλλά και τουλάχιστον ένα set-piece γαργαλιστικού, softcore ερωτισμού. Επίσης η ερωτική φαντασίωση και η πραγμάτωσή της με κάθε κόστος παίζουν σημαίνοντα ρόλο. Αν ελλείπουν αυτά τα στοιχεία, τότε το φιλμ δεν ανήκει στο είδος.

§  Έξαψη (Body Heat, 1981) του Λόρενς Κάσνταν __με τα νοτισμένα από ιδρώτα καρέ της, τον νουάρ φαταλισμό, τον έκδηλο ερωτισμό, την ερμηνευτική προσήλωση του Γουίλιαμ Χαρτ, την Κάθλιν Τέρνερ που «φοράει αυτό το κορμί» και, βέβαια, τις αθάνατες μελωδίες του Τζον Μπάρι, δικαιολογημένα είναι από τους πρώτους τίτλους

§  Διχασμένο Κορμί (Βody Double, 1984) του Μπράιαν Ντε Πάλμα

·        Ο Ντε Πάλμα βυθίζεται ηδονοβλεπτικά στον (υπό)κόσμο του ερωτικού σινεμά, των b-movies, αλλά και της ανερχόμενης τότε φόρμας του βιντεοκλίπ – αλησμόνητη η σκηνή με το Relax των Frankie Goes to Hollywood. Πριβέ ερωτικό σόου από τη Μέλανι Γκρίφιθ, αναφορές στον Σιωπηλό Μάρτυρα και στον Δεσμώτη του Ιλίγγου, φινετσάτο score από τον Πίνο Ντονάτζιο και όργιο σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ. Μπορεί οι καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη να είναι το Blow Out και το Carlito's Way, αν έπρεπε όμως να δείξεις μία ταινία σε κάποιον ώστε να καταλάβει πώς είναι το σινεμά του Ντε Πάλμα, θα του έδειχνες το Body Double.

§  Ερωτικό Αντικείμενο του Εγκλήματος (Sea of Love, 1989) του Χάρολντ Μπέκερ

·        Το Ψωνιστήρι μιλά για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Το Insomnia για την ενοχή. Παλιότερα, όταν έβλεπες ταινία με τον Αλ Πατσίνο να κυνηγά έναν σίριαλ κίλερ, δεν ήταν ποτέ το κυνήγι του σίριαλ κίλερ το ζητούμενο. Έτσι και το Sea of Love είναι μια ταινία για την αστική μοναξιά, όπου ένας αστυνόμος βάζει ερωτική αγγελία ως δόλωμα για να βρεθεί μια δολοφόνος ανδρών κατά συρροή, αλλά ενδόμυχα φαίνεται να το κάνει περισσότερο για να βρει ερωτικό ταίρι. Από εκεί γνωρίζει και την Έλεν Μπάρκιν, που μπορεί και να είναι η δολοφόνος, μα αντί αυτή η πιθανότητα να τον αποτρέψει, τον διεγείρει. Κι έτσι ανταποκρίνεται σε ένα επικίνδυνο ερωτικό παιχνίδι – το σαξόφωνο και τα κρουστά του Τρέβορ Τζόουνς φαντάζουν σαν σειρήνες που τον καλούν.

§  Ερωτική Καταιγίδα (Liebestraum, 1991) του Μάικ Φίγκις Τα εκπληκτικά '90s του Μάικ Φίγκις απαρτίζουν έναν φιλμικό κρυμμένο θησαυρό που περιμένει να ανακαλυφθεί από μια νεότερη γενιά σινεφίλ, στην οποία το όνομά του δεν λέει τίποτα.

·        Το Liebestraum συνιστά ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς είναι μια ταινία που και τότε είδε μόλις τριψήφιος αριθμός ανθρώπων στις ελληνικές αίθουσες, αλλά αρκετοί εξ αυτών περισσότερες από μία φορές. Ένα κτίριο με μακάβριο παρελθόν γίνεται η αφορμή ώστε δύο άνθρωποι να ξεκινήσουν μια απαγορευμένη ερωτική σχέση, σε ένα φιλμ που αδικείται πολύ από την εν λόγω σύνοψη, έτσι όπως υφαίνει μια λιντσιανή ατμόσφαιρα –κατά τον Ντέιβιντ Λιντς– και συνθέτει σταδιακά ένα υποβλητικό οπτικοακουστικό αξιοπερίεργο. Όσο για τον ερωτισμό του; Αρκεί να σας πω ότι φιλικό ζεύγος διέκοψε την προβολή στα μισά, επειδή έπρεπε να κάνουν το συντομότερο δυνατόν αυτό που λέει η Νικόλ Κίντμαν στον Τομ Κρουζ, στο φινάλε του Eyes Wide Shut.

§  Βασικό Ένστικτο (Basic Instinct, 1992) του Πολ Βέρχοφεν Με τον Τέταρτο Άνθρωπο ο μετρ της πρόκλησης Πολ Βερχόφεν έχτισε έναν υπερρεαλιστικό, ψυχοσεξουαλικό εφιάλτη γύρω από μια ιστορία ερωτικής εμμονής, αμφισεξουαλικότητας και αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Αρκετά χρόνια μετά θα δανειστεί μοτίβα από εκείνη την ταινία και θα τα ενσωματώσει σε ένα εμπορικά προσφιλέστερο πακέτο.

Και γεννήθηκε το Βασικό Ένστικτο, ένα κινηματογραφικό φαινόμενο μαζικότητας και φρενήρους παραφιλολογίας, με το σταυροπόδι της Σάρον Στόουν να καθίσταται αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας.

Ένα ερωτικό θρίλερ όπου τα set-pieces αγωνίας και οι ερωτικές σκηνές συμπίπτουν, σε σημείο που δεν ξέρεις αν πρέπει να καυλώσεις ή να φας τα νύχια σου – συμβαίνουν και τα δύο αναπόφευκτα.

§  O Ρωμαίος Αιμορραγεί (Romeo is Bleeding, 1993) του Πίτερ Μέντακ, που επιστρατεύει «νεοκυματικό» μοντάζ, βραχνή off αφήγηση και δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο στοιχειωτικό score του Μάρκ Άισαμ –μαζί με το The Cooler η καλύτερη δουλειά του– για να στήσει ένα κάποτε camp, κάποτε γραφικά σαδιστικό, κάποτε νοσηρά ερωτικό και κάποτε αβάσταχτα μελαγχολικό νεονουάρ περιβάλλον γύρω από μια ηθική ιστορία για έναν άνδρα που ήθελε περισσότερα και τα έχασε όλα.

·        Ο τίτλος υπέροχος, δανεισμένος από τραγούδι το Τομ Γουέιτς, το φινάλε του αξέχαστο. Οι φαν του Γκάρι Όλντμαν να το αναζητήσετε.

§  Η Τελευταία Αποπλάνηση (The Last Seduction, 1994) του Τζoν Νταλ Το sex symbol των '90s είναι η Σάρον Στόουν, αλλά η απόλυτη femme fatale των '90s είναι η Λίντα Φιορεντίνο, που μετά από μια σειρά δεύτερων, συχνά όχι αξιοσημείωτων ρόλων, με την πρωταγωνιστική της εμφάνιση εδώ έσκασε σαν δυναμίτης, για να συστήσει ένα μεφιστοφελικό πρότυπο, στο οποίο θα πουλήσεις την ψυχή σου απλά για να πάρεις για λίγο αυτό που κρύβει στο εσώρουχό του.

·        Ο Τζoν Νταλ, που πρέπει κάποτε να επιστρέψει στις κινηματογραφικές παραγωγές, προσεγγίζει τους κώδικες του νουάρ με σκωπτική διάθεση σε μια ταινία που θα είχε ισχυρή παρουσία στα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, αν στο μεταξύ δεν είχε προβληθεί από τη συχνότητα του HBO, κάτι που, σύμφωνα με τον κανονισμό της Ακαδημίας, την απέκλεισε από τις υποψηφιότητες.

§  Jade (1995) του Γουίλιαμ Φρίντκιν Το ένα φέρνει τα΄άλλο και η επιτυχία του Βασικού Ενστίκτου γέννησε μια σειρά από φιλμ που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ακολουθήσουν τα χνάρια του. Το Jade είναι το πιο ενδιαφέρον από αυτά, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη δεξιοτεχνία του Γουίλιαμ Φρίντκιν.

·        Ο τελευταίος τοποθετεί την κεντρική ερωτική σκηνή της ταινίας του στο μόνιτορ μιας τηλεόρασης που παρακολουθεί ο ήρωας, στήνει μια σκηνή αυτοκινητιστικής καταδίωξης από τις εντυπωσιακότερες που έχουμε δει στο σινεμά, απλοποιεί την εξεζητημένη, εξωφρενική και (βασικά) ακατανόητη πλοκή του Τζο Έστερχαζ, αξιοποιεί την νεοσυσταθείσα –τότε– περσόνα της Λίντα Φιορεντίνο προς όφελος του σασπένς και δίνει στη γόβα στιλέτο μια λειτουργία που δεν θα φανταζόσουν ποτέ.

§  Παράνομα Δεμένες (Bound, 1996) των Λάνα και Λίλι Γουατσόφσκι: H Κόρκι και η Βάιολετ, δύο γυναίκες με κρυφή ερωτική σχέση, σχεδιάζουν να κλέψουν χρήματα της Μαφίας και να τα φορτώσουν όλα στον εραστή της δεύτερης. Το στυλιζαρισμένο ντεμπούτο των αδερφών Γουατσόφσκι επιφυλάσσει στον θεατή του ανατροπές, αισθησιασμό και αρκετό χιούμορ, ενώ παράλληλα αποτελεί μία από τις βασικές LGBTQ ταινίες της δεκαετίας, όπου ο κατ' εξοχήν στρέιτ ανδρικός χαρακτήρας ενός φιλμ νουάρ ξαναγράφεται σαν μια λεσβία γυναίκα.

·        Με το Bound ως πρώτο δείγμα, ούτε που θα φανταζόσουν την εξέλιξη της καριέρας των Γουατσόφσκι από το Matrix κι έπειτα, απλά ελπίζεις κάποτε να αφήσουν τα μεγαλόσχημα, μεσσιανικά πονήματά τους και να επιστρέψουν στο low budget σινεμά αυτού του τύπου.

§  Διαμέρισμα στο Κέντρο της Πόλης (L'Appartement, 1996) Η ταινία στην οποία γνωρίστηκαν οι Βενσάν Κασέλ και Μόνικα Μπελούτσι –ζήτημα ερωτικής χημείας εκ των πραγμάτων δεν γεννάται– και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και άδικα ξεχασμένα ευρωπαϊκά φιλμ είδους της δεκαετίας.

·        Δαιδαλώδης πλοκή, εμμονικοί έρωτες, απόηχοι Vertigo, παραλληλισμοί με το σαιξπηρικό «Όνειρο Θερινής Νύχτας» και μια απρόσμενη αφηγηματική στροφή περίπου στη μέση, από εκείνες που ανασηκώνεσαι στο κάθισμα κι αναφωνείς «you had my curiosity but now you have my attention», σαν άλλος Ντι Κάπριο στο Django Unchained.

§  Η αμερικανική διασκευή του, το Wicker Park _ Χωρίς αναστολές (με Diane Kruger), δεν είναι για πέταμα, αλλά μετατρέπει το πολυεπίπεδο original σε ένα αυστηρά πρώτης ανάγνωσης και ανεκδοτολογικού χαρακτήρα φιλμ μυστηρίου.