Κλειστό το παλιό Τζαμί Τζισταράκη που έχει κατασκευαστεί το 1759 και το οποίο σήμερα στεγάζει παράρτημα του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης, καθώς και το καθολικό της παλαιάς μονής (Νικολάου Μπονεφατσή) από την περίοδο της Τουρκοκρατίας (μετόχι της Μονής Τίμιου Προδρόμου Καρέα που βρίσκεται στον Υμηττό_ _το αεί παπαδαριό...
Μανιώδης φωτογράφος ο υποφαινόμενος, τράβηξα καμιά
300αριά φωτο με κόσμο και χωρίς, προσπαθώντας να επικεντρώσω σε “σημεία γραφής”
_δείτε, μαζί με το χαρακτηριστικό βίντεο αυτές που επιτρέπει το FaceBook _αν
ανέβουν ήδη με μπλόκαρε δύο φορές λόγω βαθέως κόκκινου
"Δεν είναι δυνατό το ανέβασμα του ... του ... " κλπ
Το τζαμί Τζισταράκη (κλειστό κι αυτό με στατικά προβλήματα χτίστηκε από τον ομώνυμο Τούρκο βοεβόδα το 1759 με υλικό παρμένο από παλαιά κτίρια και μάλιστα για το μαρμαροκονίαμα των τοίχων, ανατινάχτηκε η 17η κολώνα του Ναού του Ολυμπίου Διός και οι παλιοί Αθηναίοι πίστευαν ότι κάτω από κάθε κίονα του ναού βρισκόταν παγιδευμένη μία κατάρα, κάτι που επιβεβαιώθηκε με το ξέσπασμα λιμού στην πόλη. Σύμφωνα με τον ίδιο μύθο, ο ναός του Διός θρήνησε τόσο δυνατά την καταστροφή της στήλης, που εκείνο το βράδυ κανείς δεν κοιμήθηκε στην Αθήνα. Ηρέμησε μόνο με τη δολοφονία του βοεβόδα.
Ο Σταθμός Μοναστηρακίου (του “ηλεκτρικού”) κομβικός σταθμός του μετρό της Αθήνας σήμερα (γραμμή 1), έχει ιστορία 120 χρόνων (εγκαινιάστηκε το 1895 και αρχικό όνομα του σταθμού Μοναστήριον) θαύμα αρχιτεκτονικής της εποχής εν μέρει υπαίθριος, τύπου ανοικτού ορύγματος, και εν μέρει υπόγειος, σε τοξοειδή ανάπτυξη με δύο πλευρικές αποβάθρες (η σημερινή του μορφή είναι το 2003).
Τοπόσημο κάποτε η πλατεία Αβησσυνίας, που βρίσκεται
και το παζάρι _το θρυλικό "Γιουσουρούμ", παλιότερα γνωστό για τα
αυθεντικά του παλαιοπωλεία. Σήμερα οι παλιατζήδες και οι μικροπωλητές
εξακολουθούν με … κινέζικα προϊόντα, ως επί το πλείστον τουριστικά είδη
___________________
πλατεία Αβησσυνίας
Μουσική__Αργύρης Κουνάδης
Στίχοι Βαγγέλης Γκούφας & Μάριος Ποντίκας
Λαβομάνα στυλ και ανθοστήλες
κράνη, πιάτα, ξιφολόγχες και αρβύλες·
πήγα για να βρω καμιάν αντίκα
και τα όνειρά σου να πουλάνε βρήκα
Στην πλατεία Αβησσυνίας
μες στα παλιατζίδικα
κάτω στο Μοναστηράκι
με τα παπουτσίδικα
Όλα τα παλιά, τα περασμένα
για ξεπούλημα στο δρόμο απλωμένα·
πήρα ένα δυο σε ευκαιρία
θα πηγαίνουν στη σαλοτραπεζαρία
Στην πλατεία Αβησσυνίας
...
στα γανωματζήδικα
Τούτη τη ζωή να σου στολίζουν
περηφάνια περιττή να σε γεμίζουν·
κι όταν πας να φας να τα θυμάσαι
παχουλός και βολεμένος όπως θα ’σαι
Στην πλατεία Αβησσυνίας
...
με τα σουβλατζίδικα
Αντί επιλόγου
Αφιερωμένο στην –ακόμα ομορφούλα και τσαχπίνα Μαργαρίτα από τη Σαλονίκη,
συντρόφισσα από τα παλιά –ανερχόμενο στελεχάκι στην ΚΝΕ τότε και φίλη,
που της πήγα δώρο μια από τις πρώτες εκδόσεις του αγαπημένου μου
βιβλίο _"Αρβυλάκια και Γόβες", τη 10ετία του ΄80, λίγα χρόνια πριν τις ανατροπές και τον
ορυμαγδό.
Δε φόρεσε ποτέ το πράσινο αμπέχωνο της εποχής, ούτε
αρβύλες, αλλά γόβες –κάποιες φορές και "στιλέτο", αλλά διαβάζοντας το
βιβλίο ξετρελάθηκε, αναπολώντας πάντα εκείνα τα παπούτσια - τ’
αρβυλάκια της κατοχής, από την οδό Πανδρόσου, πού πάλιωνε γρήγορα ή
βακέττα τους και σχιζόταν κ’ ύστερα έκανε πάνω ο τσαγκάρης χοντρά
καφετιά γαζιά, πού σχημάτιζαν ροδίτσες…
Τσαγκάρης, Παπουτσής – Παπουτσάνης στα καθαρευουσιάνικα “υποδηματοποιός» -επίσημη ονομασία των τεχνιτών που κατασκεύαζαν και επιδιόρθωναν παπούτσια, έβαζαν τακούνια, σόλες και μπάλωναν με τον κερωμένο σπάγκο τα τρυπημένα. Σε μας τους πιτσιρικάδες έβαζαν και "πέταλα" για να αντέχουν.
Γεμάτη η
περιοχή Ψυρρή
πριν την "ανάπλαση"
με καφετέριες και ξενυχτάδικα
Η Τσαγκαροδευτέρα -από προπολεμικά, γιατί οι τσαγκάρηδες την επόμενη της Κυριακής, επειδή δεν είχαν δουλειά είχαν καθιερώσει από μόνοι τους συνέχιση της αργίας.
Αναπόσπαστο αξεσουάρ το καλαπόδι (ξύλινο ομοίωμα σε φυσικό μέγεθος, του ποδιού του πελάτη επάνω στο οποίο συναρμολογούσαν τα παπούτσια –βάζοντας "τσόντες" αν χρειαζόταν: συμπλήρωμα για το μάκρος, "λόγκα" στο πίσω μέρος ή "άλτσες", προσθετικό στο πάνω μέρος για να μεγαλώνει τον κου(ν)τουπιέ. Επάνω τα "φόντια". Τις σόλες, και τα βάρδουλα τις έβρεχε στο "μαστέλο" (μεγάλο δοχείο με νερό κάτω απ’ το τραπεζάκι του). Στο μαστέλο έβαζαν τα πετσιά για να μαλακώσουν, να χτυπηθούν, να "πισταριστούν", να ανοίξουν και να είναι εύκολα στην παραπέρα επεξεργασία. Το μαστέλο έπρεπε να καθαρίζεται κάθε μέρα. Η κατασκευή των παπουτσιών ήταν όλη χειροποίητη. Τα παπούτσια γίνονταν ραφτά και καρφωτά.
Τα σκαρπίνια ήταν το επίσημο χαμηλό παπούτσι που άφηνε ακάλυπτους τους αστράγαλους.
Οι κουντούρες ήταν παπούτσια χαμηλά, κλειστά και δερμάτινα των γεωργών.
Οι μπότες κλειστές και ψηλές –αρχικά προνόμιο των αντρών, καλύπτοντας το πόδι συνήθως ως το γόνατο (υπήρχαν και οι «παπαδίστικες» -μέχρι την κνήμη και τα τσερβούλια (τσαρούχια με δερμάτινο πάτο).
Τα γαμπριάτικα ήταν τα πιο ακριβά και περιποιημένα -μερικοί μάλιστα ήθελαν τριζάτα σκαρπίνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ℹ️ Η αντιγραφή και χρήση (αναδημοσίευση κλπ) αναρτήσεων στο σύνολό τους ή αποσπασματικά είναι ελεύθερη, με απλή αναφορά στην πηγή
ℹ️ Οι περισσότερες εικόνες που αναπαράγονται σε αυτόν τον ιστότοπο είναι πρωτότυπες ή μακέτες δικές μας.
Κάποιες που προέρχονται από το διαδίκτυο, αν δεν αναφέρεται κάτι συγκεκριμένο τις θεωρούμε δημόσιες χωρίς «δικαιώματα» ©®®
Αν υπάρχει πηγή την αναφέρουμε πάντα
Τυχόν «ιδιοκτήτες» φωτογραφιών ή θεμάτων μπορούν ανά πάσα στιγμή να επικοινωνήσουν μαζί μας για διευκρινήσεις με e-mail.
ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
🔻 Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Αν σχολιάζετε σαν «Ανώνυμος» καλό είναι να χρησιμοποιείτε ένα διακριτικό όνομα, ψευδώνυμο, ή αρχικά
🔳 ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑ:
Α) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
Β) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Γ) εκτός θέματος ανάρτησης
Δ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Παρακαλούμε τα σχόλια σας στα Ελληνικά - όχι "Greeklings"