Διαρκής σφαγή στα μουλωχτά με τη σφραγίδα του αστικού κράτους

Οι θαλάσσιες δίαυλοι που ακολουθούν κάθε χρόνο δεκάδες-εκατοντάδες, χιλιάδες γυναίκες, άνδρες και παιδιά που αναζητούν ασφάλεια σε σκάφη φέρετρα- και έχουν γίνει όλο και πιο επικίνδυνες με υψηλά ποσοστά θνησιμότητας είναι βασικά δύο: Η εξ ανατολών –δική μας, στο Αιγαίο και η λεγόμενη της Κεντρικής Μεσογείου.
Άτομα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και προσπαθούν να γλυτώσουν από πολέμους, διωγμούς και λιμούς διασχίζοντας πάνω σε καρυδότσουφλα νερά επικίνδυνα – τις περισσότερες φορές έχουν ήδη δοκιμαστεί από παρατεταμένες περιόδους κράτησης στις φυλακές και στρατόπεδα.

Οι γαλάζιοι και ροζ διαχειριστές της ΕΕ, που θεωρούσαν άλλοτε «θαυματουργή» τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, ή με τη Λιβύη γιατί λόγω και μόνο της ύπαρξής της, όπως έλεγαν, σταματούσε τις προσφυγικές ροές, αλλάζουν κατά το δοκούν τροπάρι κάθε φορά που οξύνεται το πρόβλημα, ότι δηλ. –δήθεν το θέμα δεν είναι οι Συμφωνίες (που είναι καλές και άγιες), αλλά η εφαρμογή τους.
Και -με κοινή ευρωενωσιακή στρατηγική, μόνιμη επωδός τόσο της κυβέρνησης της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι «αυτές τις ώρες δεν χρειάζεται μικροπολιτική και μπαλάκι ευθυνών».
Είναι όντως άβολη για αυτούς η αναζήτηση ευθυνών όταν και οι δυο έχουν στηρίξει με όλα τα μέσα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις επεμβάσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στις χώρες των ξεριζωμένων προσφύγων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ενώ συμφωνούν απόλυτα κι οι δυο με τους  ευρωενωσιακούς σχεδιασμούς.

Από την άλλη κάποιοι «υπεράνω κομμάτων» εντοπίζουν το πρόβλημα στην προοδευτική εξαφάνιση ατόμων και οντοτήτων -διεθνών, κυβερνητικών και ΜηΚυΟ- «αφιερωμένων στη διάσωση στη θάλασσα».

Θυμίζουμε πως η Ευρώπη, από το 2016 και νωρίτερα, άρχισε να επενδύει στην ενίσχυση της ικανότητας των θαλάσσιων αρχών της Λιβύης να περιπολούν τις ακτές τους, να παρακολουθούν πρόσφυγες και μετανάστες που κατευθύνθηκαν προς την Ευρώπη και να τους φέρουν πίσω στη Λιβύη, κάνοντας άτυπες συμφωνίες με «πολιτοφυλακές» που εμπλέκονταν στο λαθρεμπόριο προσφύγων και μεταναστών.
Παραδίπλα οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών» ζητούσαν από το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα, με διαρθρωτική μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών πολιτικών μετανάστευσης και την εξασφάλιση ανοίγματος ασφαλών και τακτικών διαύλων για πρόσφυγες.
Από τον Ιούνιο του 2018, η νέα –τότε, ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να εντυπωσιάσει διασφαλίζοντας αποκλεισμό νέων αφίξεων «χωρίς νομική βάση ή δικαστική απόφαση» με τον πρώην υπΕξ Marco Minniti να ορίζει κώδικες συμπεριφοράς

Το τέλος του Mare Nostrum

Ήταν καλοκαίρι του 2013. Η Λιβύη είχε μετατραπεί μέσα από ένα λουτρό αίματος σε προτεκτοράτο (20- Οκτ-2011 έγιναν οι τελευταίοι σφοδροί βομβαρδισμοί στη Σύρτη και ο Καντάφι, συνελήφθη από «αντάρτες» και εκτελέστηκε)  και τα ναυάγια των σκαφών με πρόσφυγες διαδέχονταν το ένα το άλλο (τον Οκτώβρη του 2012 πνίγηκαν με μιας πάνω από 200) προσπαθώντας να διασχίσουν τη «Σικελική Μάγχη».
Η ΕΕνωσιακή επιχείρηση Mare Nostrum (όνομα και πράμα), έδωσε τη θέση της στην Triton, η οποία στόχευε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον έλεγχο των συνόρων και επικαιροποιήθηκε με την  Sophia το 2015 και την «Θέμιδα» -Themis το 2018.

Τα νούμερα

Πάνω από 15.000 πέθαναν στη Μεσόγειο Θάλασσα μεταξύ 2014 και 2019 (με στοιχεία UNHCR ~1.000 το 2019 & ~1.300 το 2020)
Η σχέση μεταξύ αναχωρήσεων και ατόμων που πνίγηκαν στη θάλασσα αλλάζει δραματικά: το 2018, 1 στα 29 που ξεκίναγαν το ταξίδι, το 2019 1 στα 6 –έκτοτε δεν υπάρχουν στοιχεία.
Η έκδοση 2019 της έκθεσης Desperate Travel της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ καταγράφει ότι Ιαν-Σεπ-2019, περίπου 80.800 άτομα έφτασαν στην Ευρώπη κατά μήκος των διαδρομών της Μεσογείου (102.700 άτομα την ίδια περίοδο το 2018) με πάνω από το ένα τέταρτο ανήλικα παιδιά χωρίς γονείς.
Αν προσθέσουμε τις ροές «εξ ανατολών» μιλάμε για ασύλληπτα νούμερα.

Παράλληλα με ευρωπαϊκό «διάταγμα ασφάλειας» που εγκρίθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018, νέοι απαγορευτικοί κανόνες μπήκαν σε εφαρμογή: εκτός από την εμπορία ναρκωτικών, σεξουαλική επίθεση κλπ τώρα η «αντίσταση σε δημόσιο αξιωματούχο» είναι κυρίαρχη, ενώ ακυρώνεται η «προστασία για ανθρωπιστικούς λόγους».
Μέχρι τότε, η ανθρωπιστική προστασία εκδίδονταν σε περιπτώσεις όπου «τα άτομα διαφεύγουν από συγκρούσεις, διώξεις, φυσικές καταστροφές ή άλλα σοβαρά γεγονότα» επιτρέποντας (προσωρινά για δύο χρόνια) την πρόσβαση στην εργασία, τις κοινωνικές παροχές και την κοινωνική στέγαση. Εν ολίγοις, ήταν μια άδεια παραμονής, η οποία με κάποιο τρόπο εισήγαγε τον δικαιούχο της στον κοινωνικοοικονομικό ιστό της χώρας.
Τώρα πάνε κι αυτά: όσοι είχαν ανθρωπιστική άδεια εκδιώχθηκαν από τα κέντρα υποδοχής όπου στεγάστηκαν (τα περισσότερα Μόριες). Τους χορηγήθηκε -από τη μια στιγμή στην άλλη, μόνο μια προσωρινή άδεια που τους οδηγεί σε κατάσταση παρατυπίας, εάν η άδεια δεν μετατραπεί πριν από τη λήξη της.
Το Διάταγμα προβλέπει ακόμη σοβαρά μέτρα –ακόμη και προσωποκράτηση εναντίον όσων βοηθούν «παράνομους» μετανάστες.

ΟΗΕ: Σχεδόν 1.000 νεκροί σε προσφυγικές τραγωδίες σ΄ένα χρόνο

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης κατέγραψε αύξηση των αναχωρήσεων μεταναστών, αλλά και των αναχαιτίσεων στην κεντρική Μεσόγειο.
Ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης Πολ Ντίλον είπε «ζητώντας καλύτερες πρακτικές διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών, καλύτερη διακυβέρνηση των μεταναστευτικών ροών και μεγαλύτερη αλληλεγγύη εκ μέρους των κρατών-μελών της ΕΕ, μπορούμε να καταλήξουμε σε μια πιο σαφή, ασφαλή και ανθρωπιστική προσέγγιση αυτού του θέματος, αρχής γενομένης με το να σώζουμε ζωές στη θάλασσα» υπογράμμισε.
Και προσέθεσε πως «έφθασε η ώρα» για την υιοθέτηση μιας «νέας προσέγγισης» (;;) Παρά την «αβεβαιότητα» στη Λιβύη, αυτή παραμένει σημαντικό σημείο διέλευσης για δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που επιδιώκουν κάθε χρόνο να φθάσουν στην Ευρώπη από τις ιταλικές ακτές, που απέχουν περίπου 300 χιλιόμετρα.

ΜΚΟ …και πάσης Ευρώπης

Ευρωενωσιακός ο άξονας καθώς και η εμπλοκή του κυκλώματος των ΜΚΟ που λυμαίνονται τα κονδύλια και αποτελούν «κράτος εν κράτη» σε πολλά hot spots και κέντρα φιλοξενίας, την ώρα μάλιστα που συνεχίζει το σχεδιασμένο χάος αρμοδιοτήτων ανάμεσα στα υπουργείο.
Ο πυρήνας αυτής της αντιδραστικής στρατηγικής σ΄ότι αφορά τη χώρα μας υλοποιείται:

• Με την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, με βάση την οποία οι επαναπροωθήσεις στην Τουρκία θα γίνονται μόνο από τα ελληνικά νησιά των hot spots, με εξαίρεση τους λεγόμενους ευάλωτους, εξ ου και ο εγκλωβισμός τους εκεί.
• Με τον αντιδραστικό Κανονισμό του Δουβλίνου και το αντίστοιχο ευρωενωσιακό πλαίσιο ασύλου, που θεωρεί τις χώρες πρώτης γραμμής (σαν την Ελλάδα) ως αυτόματα υπεύθυνες για τους αιτούντες άσυλο, απαγορεύοντας τις λεγόμενες δευτερογενείς μετακινήσεις, δηλαδή να μεταβούν οι πρόσφυγες και μετανάστες στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους.
• Με τη στρατηγική του κεφαλαίου για ελεγχόμενη ροή όσων προσφύγων έχει ανάγκη το κεφάλαιο ως εργατική δύναμη.

Πολυεργαλείο...

Η ΕΕ αντιλαμβάνεται το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ως κάτι πολύ περισσότερο από μια πηγή άντλησης φθηνού, ευέλικτου και ειδικευμένου προσωπικού για τους επιχειρηματικούς ομίλους της:
Ενα «πολυεργαλείο» πίεσης και μέσο διείσδυσης σε κρίσιμης γεωπολιτικής σημασίας περιοχές όπως η Μ. Ανατολή και η Αφρική, όπου η επικράτηση στα πεδία των αγορών και των πολεμικών αναμετρήσεων θα παίξει σημαντικό ρόλο στην έκβαση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την οποία προσμένουν τα επιτελεία της ΕΕ.
Με τον ίδιο στόχο η ΕΕ ήδη διαχωρίζει τις χώρες σε «ασφαλείς και μη», υιοθετώντας και σχετικό κατάλογο που ανανεώνεται με βάση τα γεωπολιτικά συμφέροντά της σε χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και τις συμφωνίες που επιδιώκουν εκεί οι επιχειρηματικοί της όμιλοι, προσδοκώντας να προλάβει τους παγκόσμιους ανταγωνιστές τους (βασικά τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία).

Οι εντεινόμενοι ανταγωνισμοί μεταξύ τους δεν περιορίζονται στο Προσφυγικό. Στην ουσία αυτό περιλαμβάνεται σε μια σύνθετη διαπραγμάτευση.
Η κίνηση της αστικής τάξης της Γερμανίας και της Γαλλίας για συγκρότηση μηχανισμού ελεγχόμενης αποδοχής προσφύγων που θα προέρχονται από την Ιταλία - και τη Μάλτα - παρακάμπτοντας σε αυτήν τη φάση τις χώρες του Βίσεγκραντ (η λεγόμενη «Συμφωνία της Μάλτας») αποτελεί συμβιβασμό με την Ιταλία μετά την αλλαγή κυβέρνησης, με στόχο να φέρει σε πλεονεκτική θέση στη γειτονική χώρα τα ευρωενωσιακά μονοπώλια σε βάρος των ρωσικών.

Η Άγκυρα, έχοντας ανοίξει τη «στρόφιγγα», παζαρεύει και ζητά επί της ουσίας νέα συμφωνία με επικαιροποιημένα, ευρύτερα γεωπολιτικά ανταλλάγματα, που δεν περιορίζονται μόνο στην κατοχύρωση «ζώνης ασφαλείας» στο έδαφος της Συρίας ως δήθεν ασπίδα στους Κούρδους, στις θεωρήσεις εισόδου για την ΕΕ ή τις νέες χρηματοδοτήσεις και τους όρους για μια αναβαθμισμένη τελωνειακή συμφωνία με την ΕΕ.
Η αστική τάξη της Τουρκίας παρεμβαίνει συστηματικά για να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των βλέψεών της στο Κυπριακό, στο Αιγαίο αποσπώντας μερίδιο στο μοίρασμα της πίτας της Ενέργειας.

Η ΝΔ παρουσιάζει ως «διέξοδο» την κλιμάκωση της ίδιας αντιδραστικής πολιτικής που αναπαράγει τον διπλό εγκλωβισμό και οξύνει τα προβλήματα για τους χιλιάδες κατατρεγμένους και τους κατοίκους των νησιών.
Αξιοποιεί το έδαφος που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την αποδοχή και εφαρμογή της Συμφωνίας Τουρκίας - ΕΕ, την πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και την εμβάθυνση της εμπλοκής της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, που γεννούν και οξύνουν το Προσφυγικό.

🔹 Βλ και ΕΕ – κυβέρνηση: Ο εγκλωβισμός των ξεριζωμένων στην αρένα των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων