Συριζα: Διεργασίες, χαμαιλεοντισμοί και ...τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!

Την «Προγραμματική» του Συνδιάσκεψη πραγματοποιεί από χτες και το Σ|Κ ο ΣΥΡΙΖΑ, ως υποκατάστατο του συνεδρίου που έχει αναβληθεί για άγνωστο χρόνο, προκειμένου να επικυρώσει και όσα η επιτροπή προγράμματος έχει κάνει μέχρι σήμερα και
Στην ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας έκανε λόγο για την απαρχή μιας μάχης «με στόχο να ηττηθεί η κυβέρνηση της δεξιάς του κ. Μητσοτάκη»..
Προβλέπονται να γίνουν παράλληλα 6 «τραπέζια» με θέματα Οικονομία, Περιβάλλον, Εργασία, Κοινωνικό Κράτος, Πολιτισμός και Kράτος-θεσμοί-δημοκρατία.

Ήδη –όπως κάνει συνεχώς το τελευταίο διάστημα, υπόσχεται «ανανέωση της ανανέωσης» με 10άδες ΘΑ –μεταξύ άλλων πως θα καταργήσει όλο το αντιλαϊκό, αντεργατικό πλαίσιο που διατήρησε ή θεσμοθέτησε όταν ήταν στην κυβέρνηση ως 1^η & 2^η φορά «αριστερά».

Από την πλευρά της η ΝΔ σχολίασε με τον συνήθη παρελκυστικό τρόπο λέγοντας «αν απέδειξε κάτι με το παραλήρημά του, επαναλαμβάνοντας όλα τα απίθανα που έχει πει τους τελευταίους μήνες, ο κ. Τσίπρας, είναι ότι δεν έχει αντιληφθεί τίποτα από αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα» και ότι «ζει σε μια δική του εικονική πραγματικότητα και βλέπει παντού εικόνες καταστροφής, τις οποίες κρύβουν σκοτεινές δυνάμεις από τους πολίτες, οι οποίοι επίσης παραπλανημένοι δεν αντιλαμβάνονται τι πραγματικά συμβαίνει»
Μάλιστα στην ανακοίνωσή της η Νέα Δημοκρατία –επιβεβαιώνοντας πως πρόκειται για κοκορομαχία και στάχτη στα μάτια του κόσμου, ανέφερε με έμφαση: «ο κ.Τσίπρας μάλιστα έφθασε στο σημείο, υπερασπιζόμενος τον κ.Πολάκη να καταγγείλει τη ΝΔ ότι βρίσκεται πίσω από το μπλοκάρισμά του λογαριασμού του στα social media -προφανώς του διαφεύγει ότι ο τελευταίος λογαριασμός που η ΝΔ θα ήθελε ποτέ να μπλοκαριστεί, είναι αυτός του κ.Πολάκη (για ευνόητους λόγους)»…

Τέλος στην ένταση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο!

«Νέο κοινωνικό συμβόλαιο», «ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή», «διατήρηση και αύξηση θέσεων εργασίας» (με επιδοτήσεις στην εργοδοσία) νέα «κοινωφελή προγράμματα (ανακύκλωση ανεργίας) στόχος «να καταφέρουμε να γίνουμε Ευρώπη» (με πυροτεχνήματα περί αύξησης του κατώτατου μισθού και «πιλοτικής» εφαρμογής –υπό προϋποθέσεις του 35ωρου).
Συνεχίζοντας τα αμίμητα αφηγήματα ως «ρεαλιστής» αντισυστημικός ριζοσπάστης για τα τανκς της ΝΔ στους δρόμους με τον Συριζα στα οδοφράγματα.
«Επανάσταση» λοιπόν με εγκώμια –μετά τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, στο «μοντέλο Μπάιντεν» που «βάζει τέλος στην ένταση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» (!)

Ανάρτηση Τσίπρα στο Τουίτερ

Θυμίζουμε πως Μητσοτάκης και Τσίπρας, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών τοποθετήθηκαν με  «ευρεία συναντίληψη» όπως τόνισε εμφαντικά ο πρόεδρος του ΣΕΒ, συνοψίζοντας τις θέσεις των δύο κομμάτων πάνω στους 6 άξονες που εισηγείται για τη θεμελίωση του «νέου παραγωγικού μοντέλου» στο ίδιο περίπου μοτίβο με τα 6 θεματικά «τραπέζια» της –σε εξέλιξη προγραμματικής συνδιάσκεψης του Συριζα:   αναβάθμιση της ικανότητας της χώρας στην καινοτομία και των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού με «αναβάθμιση της βιομηχανίας» λέει ο ΣΕΒ Οικονομία-Εργασία-Κοινωνικό Κράτος το Τσιπρέικο, «προσέγγιση των επιχειρήσεων με την κοινωνία», οι πρώτοι Kράτος-θεσμοί-δημοκρατία οι άλλοι...
3^ος άξονας είναι η «πράσινη ανάπτυξη», και εκεί εντοπίζεται συμφωνία, απλά ο ΣΕΒ προσθέτει «να μην ανέβει το ενεργειακό κόστος για τις ελληνικές βιομηχανίες»
Να σημειώσουμε εδώ πως στο «σχέδιο προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» διαπιστώνεται πως «η πράσινη μετάβαση αποτελεί το κατ' εξοχήν πεδίο πολιτικής σύγκρουσης της Δεξιάς και της Αριστεράς» και ... «απέναντι στην μετάβαση μέσω των αγορών και της όξυνσης των ανισοτήτων, η Αριστερά προκρίνει τη στρατηγική της Ενεργειακής Δημοκρατίας και οριοθετεί τη μετάβαση με κοινωνικούς, συμμετοχικούς, τοπικούς και δημοκρατικούς όρους» (sic!).
Κοινωνικής με τη διασφάλιση των κοινωνικών δικαιωμάτων της εργασίας, συμμετοχικής με την επιλογή της ισοδύναμης συμμετοχής των πιο αδύναμων στρωμάτων, τοπικής με την ανάδειξη της τοπικότητας ως πεδίου σχεδιασμού και πραγμάτωσης της πράσινης μετάβασης, δημοκρατικής καθώς θα διασφαλίζει τη συμμετοχή στη διαβούλευση και στη λήψη αποφάσεων όλων των κοινωνικών ομάδων και των τοπικών θεσμών... (απορία ψάλτου βηξ)
Όσον αφορά την «ψηφιακή μετάβαση» (4^ος πυλώνας του ΣΕΒ) ε…ε, εκεί ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό και ο πρόεδρος δεν έκανε άλλο από το να εξάρει το έργο των αντίστοιχων κυβερνήσεων και κομμάτων, χαρακτηρίζοντας «εντυπωσιακά τα βήματα που έγιναν στην οικονομία και στο κράτος».

Σε φόντο κόκκινο...

Το συνέδριο που δεν έγινε

Πέρα από όσα ήδη αναφέραμε, το προηγούμενο διάστημα καταγράφηκε έντονη κινητικότητα στις εσωκομματικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ, με κύρια χαρακτη­ριστικά –μεταξύ άλλων την εμφάνιση της «Ομπρέλας», ως κίνησης που θα συνέ­νωνε διάφορες πλευρές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, τη συ­γκρότηση της «Ριζοσπαστικής Εναλλακτικής Ενότητας» (ΡΕΝΕ), ως νέ­ας τάσης - στρατόπεδο των λεγάμενων «τσιπρέικων-προεδρικών», την παρέμβαση, με σχετικό κείμενο, των στελεχών της «Γέφυρας», που προωθούν τη συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, σχέδιο παρεμβάσεων με παρουσίαση θεματικών του προ­γράμματος ΣΥΡΙΖΑ και του σχεδίου «Αντι-Πισσαρίδη», κυρίως σε πε­ριφερειακές εκδηλώσεις κά

Η συζήτηση γύρω από το λεγόμενο «μετασχηματισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, σε «Προοδευτική Συμμαχία» η οποία άνοιξε από τον Τσίπρα αμέσως μετά από την εκλογική ήττα του 2019, έχει αποτελέσει όλο αυτό το διάστημα «χαλί» πάνω στο οποίο ξεδιπλώνονται οι διεργασίες ευρύτερα για την αναμόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου.
Η εκδήλωση της νέας διεθνούς κρίσης και το σύνθετο περιβάλλον των οξυμένων ανταγωνισμών στην περιοχή διαμορφώνουν ένα νέο έδαφος για την αστική διαχείριση, πάνω στο οποίο καλούνται να προσαρμο­στούν όλες οι αστικές δυνάμεις, με τη συζήτηση να αφορά τους όρους και τη βέλ­τιστη προσαρμογή της σοσιαλδημοκρατίας, με στόχο και τον εγκλω­βισμό λαϊκών-εργατικών τμημάτων.

Από αυτήν τη σκοπιά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ανάγκη μετασχη­ματισμού και διεύρυνσης για το ΣΥΡΙΖΑ θα ανέκυπτε ανεξαρτήτως ηγεσί­ας –που προς το παρόν δεν αμφισβητείται, εσωκομματικών συσχετισμών και ομαδοποιήσεων. Εξάλλου, η εσω­κομματική συζήτηση στο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά κάποια «σύγκρουση» στο επίπεδο της στρατηγικής ανάμεσα σε εκ διαμέτρου αντίθετους πόλους.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ εστιάζουν στην προ­σπάθεια πειστικού διαχωρισμού από τη ΝΔ σε συνθήκες ευρείας υιοθέ­τησης κεϊνσιανών μέτρων. Σε προηγούμενη φάση ο διαχωρισμός μετα­ξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διευκολυνόταν από το πλαστό δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», ενώ στη σημερινή φάση δεσπόζει η σύγκλιση των λεγάμε­νων φιλελεύθερων και των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων στην προσφυγή στην επεκτακτική δημοσιονομική πολιτική για την καπιταλιστι­κή ανάκαμψη.

Η αντικειμενική δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως η πιο αποτε­λεσματική δύναμη αστικής διαχείρισης οξύνει τις αντιφάσεις και στην πολιτική του: Από τη μία προσπαθεί να εμφανίζεται ως αξιόπιστη κυβερνητική λύση για την αστική διακυβέρνηση και από την άλλη προ­σπαθεί να ενσωματώνει ριζοσπαστικές και αγωνιστικές διαθέσεις.

Για να μπορέσουν να αναπτερώσουν τις αυταπάτες για μια νέα «αριστερή φιλολαϊκή κυβέρνηση», αντιλαμβάνονται ότι χρειάζεται να πάρουν αποστάσεις από το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (εξάλλου έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον το επιχείρημα ότι το παραχθέν αντιλαϊκό κυβερνητικό έργο, τα μνημόνια κλπ. επιβλήθηκαν από τους δανειστές και «δεν είναι στην ιδιοκτησία του»)
Γι αυτό προκρίνουν το σύνθημα «την επόμενη φορά διαφορετικά»,  αναφέροντας: «Κρίσιμο ζήτημα είναι να εντάσσουμε την αντιπολιτευτική μας τακτική σε έναν ευρύτερο προγραμματικό ορίζοντα, πειστικό στο βαθμό που καταθέτουμε εναλλακτικές προτάσεις, οι οποίες μας δεσμεύουν στη “δεύτερη φορά Αριστερά"… η επαγγελία ότι “την άλλη φορά θα είναι διαφορετικά” για τη διακυβέρνηση της Αριστερός έχει σημασία και μπορεί να δημιουργήσει νέα ελπίδα και έμπνευση μόνο μέσα από τη συλλογική και ολόπλευρη προετοιμασία από σήμερα»

Τις επόμενες μέρες σίγουρα θα αποκαλυφθεί παραπέρα η χαμαιλεοντική τακτική, που με εκφράσεις  του είδους «καθεστωτική δυστοπία» που «δεν αξίζει στη σύγχρονη Ελλάδα», «lockdown στη Δημοκρατία» και άλλα παρόμοια, παρουσιάζει τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται ως «απόκλιση» από την «κανονικότητα», τη στιγμή που τα μέτρα αυτά ικανοποιούν πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου.
Αυτές δηλαδή που υλοποίησε μέχρι κεραίας η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρά τις διακηρύξεις ότι θα «έσκιζε τα μνημόνια». Τις αξιώσεις αυτές υπηρετεί και με τις προγραμματικές του δεσμεύσεις, θέτοντας στο επίκεντρο την ανάγκη επιστροφής στην καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσα από ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» υποταγής του λαού στους στόχους του κεφαλαίου.