Παλιά + νέα υλικά του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ

Από τι υλικά είναι φτιαγμένο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ;

Με τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο ολοκληρώθηκε η παρουσίαση των προγραμματικών του θέσεων.
Είχε προηγηθεί η συμμετοχή του Αλ. Τσίπρα στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, όπου επίσης παρουσίασε τον κορμό του προγράμματός του για μια «προοδευτική διακυβέρνηση», με τον πρόεδρο του ΣΕΒ να διαπιστώνει «συναντίληψη» ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για τις προτεραιότητες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της «πράσινης» και «ψηφιακής μετάβασης».
Η «προοδευτική διακυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ «κλείνει το μάτι» στο κεφάλαιο ότι αυτός μπορεί καλύτερα, ως πιο «οriginal» νεοκεϊνσιανός, με λιγότερες κοινωνικές εντάσεις και περισσότερες συναινέσεις, να υλοποιήσει στρατηγικές του επιλογές. Αλλά και στον λαό ότι με αυτόν στο τιμόνι μπορεί να απαλύνει τις επιπτώσεις από αυτές τις επιλογές στη ζωή του...

Με ποια υλικά όμως είναι φτιαγμένο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ;

Με τη ...φόρα της «πρώτης φοράς»

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνηθίζει να υποστηρίζει ότι τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που πήρε την περίοδο 2015 - 2019, και τα οποία παρουσίαζε τότε ως «αναγκαίους συμβιβασμούς» κάτω από το βάρος της κρίσης, των ελλειμμάτων και των χρεών, δεν έχουν σχέση με το πρόγραμμά του. Υποχρεώθηκε λέει να τα υλοποιήσει για να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και υπόσχεται πως «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς»... αφού θα είναι απαλλαγμένος από τις μνημονιακές δεσμεύσεις.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε θα πρέπει μεταξύ άλλων να εξηγήσει:

• Γιατί στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την αποζημίωση της «Fraport», η οποία με δική του υπογραφή έβαλε στο χέρι 14 περιφερειακά αεροδρόμια, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δέχτηκε να δοθούν 177,8 εκατ. από τις τσέπες του λαού στην πολυεθνική, αλλά υπερασπίστηκε την παραπέρα ιδιωτικοποίηση στρατηγικών υποδομών, που έχουν περάσει στη δικαιοδοσία του Υπερταμείου (ΤΑΙΠΕΔ).

Δήλωσε μάλιστα καθαρά στη συζήτηση του νομοσχεδίου της ΝΔ ότι «υπερασπιζόμαστε την πολύ σοβαρή δουλειά που κάναμε στο θέμα και των αεροδρομίων και των λιμανιών και σε πολλούς άλλους τομείς (...) Θέλουμε να προχωρήσουμε και να ολοκληρώσουμε το έργο που ξεκινήσαμε, διότι ξέρουμε, όταν κάποια στιγμή η Νέα Δημοκρατία παραδώσει την εξουσία, τι θα παραλάβουμε και σε αυτόν τον τομέα και σε άλλους».

Δηλαδή όχι μόνο υπερασπίζεται την πολιτική εκχώρησης λιμανιών, αεροδρομίων και άλλων υποδομών, ως πεδίο κερδοφόρων επενδύσεων του κεφαλαίου, σε βάρος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, αλλά ανυπομονεί να πάρει τη σκυτάλη από τη ΝΔ για να ολοκληρώσει το αντιλαϊκό «έργο» που ξεκίνησε ως κυβέρνηση.

• Γιατί μιλώντας για την κύρωση της σύμβασης για το Ελληνικό στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκε μαχητικά την πολιτική που παραδίδει στο κεφάλαιο την τεράστια έκταση του Ελληνικού.

Υπερασπίστηκε δηλαδή τον πυρήνα του χωροταξικού σχεδιασμού για την Αττική, που προβλέπει τη μετατροπή του παραλιακού μετώπου σε «τοπόσημο» για την προσέλκυση υψηλού επιπέδου τουρισμού, σε πλήρη αντίθεση με τις λαϊκές ανάγκες για ανοιχτούς χώρους αναψυχής μέσα στο αστικό περιβάλλον, για απρόσκοπτη και δωρεάν πρόσβαση σε παραλίες, για φτηνή λαϊκή στέγη.

Δεν δίστασε μάλιστα να αναδείξει «τη συνεισφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν την επένδυση (...) Εχουμε σοβαρή και υπεύθυνη στάση. Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη της χώρας για μια άλλη πορεία. Μια αναπτυξιακή ευρωπαϊκή όμως πορεία. Δεν μπορούμε να μπούμε σε μια λογική τού "ράβε - ξήλωνε". Επίσης, οι μεγάλες επενδύσεις, τα μεγάλα έργα συνήθως ξεπερνούν μία θητεία μιας κυβέρνησης χρονικά ή ακόμη και ενός υπουργού (...) Εμείς, λοιπόν, θα πούμε ότι είμαστε υπέρ της επένδυσης».

• Γιατί ψήφισε τα μισά από τα άρθρα του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη, που έλεγε μάλιστα ότι αποτελεί τη «μητέρα των μαχών». Το αποκαλυπτικότερο εδώ είναι η αιτιολόγηση της ψήφου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε, όπως και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, μόνο τις ενσωματώσεις των διεθνών συμβάσεων και της Ευρωπαϊκής Οδηγίας, που είναι υποχρεώσεις της χώρας»! Ποιος καθορίζει όμως αυτές τις «υποχρεώσεις», τώρα και στο μέλλον; Οι ανάγκες και οι προτεραιότητες του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπου συμμετέχει.

Μάλλον κάτι άλλο, βαθύτερο συμβαίνει. Αυτό που στην πραγματικότητα ισχύει είναι ότι όσο κι αν προσπαθεί να κρυφτεί ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» της περιόδου 2015 - 2019, η ουσία είναι ότι αυτές οι προτεραιότητες βρίσκονται στον πυρήνα του προγράμματός του.

Γι' αυτούς τους λόγους άλλωστε τήρησε και τις «μνημονιακές δεσμεύσεις» - τις οποίες μάλιστα υποσχόταν παραπλανητικά ότι θα καταργούσε «με έναν νόμο και ένα άρθρο». Τις προτεραιότητες του κεφαλαίου ικανοποιούσε τότε που εφάρμοζε περιοριστική πολιτική, τις ίδιες επικαλείται και σήμερα που φιγουράρει ως ο βέρος νεοκεϊνσιανός, όπως άλλωστε κάνει και η ΝΔ. Κατά συνέπεια, όλα προμηνύουν ότι η «επόμενη φορά» θα είναι ίδια και χειρότερη από την πρώτη.

Περισσότερες αποδείξεις...

Περισσότερες αποδείξεις γι' αυτό δίνουν τα όσα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ λέει μπροστά στους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την «πράσινη» και «ψηφιακή» ανάπτυξη, αξιοποιώντας το Ταμείο Ανάκαμψης. Δηλαδή το πώς θα κατευθυνθούν χρήματα που έχουν βγει από τις τσέπες του ελληνικού και άλλων λαών της ΕΕ στην ενίσχυση επιχειρηματικών ομίλων και των επενδύσεων, φορτώνοντας στα λαϊκά στρώματα νέα υπερμνημόνια διαρκείας...

Υποσχέθηκε ισχυρό τραπεζικό σύστημα, που να μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη, κάτι που προϋποθέτει βέβαια τράπεζες «καθαρές» από «κόκκινα» δάνεια, χρέη, οφειλές λαϊκών νοικοκυριών.

Διαγωνίστηκε με τη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα σε «αναπτυξιακά» μέτρα, όπως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, στο όνομα του περιορισμού του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» («Είμαι ανοιχτός να συζητήσουμε σοβαρές προτάσεις για τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους», είπε ο Αλ. Τσίπρας στη συνέλευση του ΣΕΒ).

Στηρίζει δηλαδή την απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από το «κόστος» της Ασφάλισης, που διευρύνει τη μαύρη τρύπα στα Ταμεία, υπηρετεί τη μετατροπή της Ασφάλισης σε ατομική υπόθεση και στρώνει τελικά το έδαφος για επέκταση της ιδιωτικής Ασφάλισης.

Στηρίζει επίσης την ενεργότερη εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό. Δεν προετοίμασε μόνο τη Στρατηγική Συμφωνία με τις ΗΠΑ, που ολοκλήρωσε η ΝΔ, αλλά προβάλλει ως προτεραιότητα την επέκταση του αμερικανικού στρατιωτικού αποτυπώματος στην Ελλάδα, με την αναβάθμιση της Συμφωνίας για τις βάσεις, την «ενεργητική εξωτερική πολιτική» της χώρας σε Βαλκάνια, Ανατ. Ευρώπη, Β. Αφρική, Μέση Ανατολή και Ανατ. Μεσόγειο, που σημαίνει αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης σε επικίνδυνες για τον λαό ευρωατλαντικές αποστολές.

Η παγίδα...

Θα πει κανείς ότι λίγο πολύ αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει ήδη η ΝΔ. Γιατί τότε να του δώσει η αστική τάξη το χρίσμα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει το κεφάλαιο ότι ακόμα κι αυτά που προτείνει για τα Εργασιακά, την Υγεία, την Παιδεία, κορφολογώντας από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, έχουν για αφετηρία την ενίσχυση της παραγωγικότητας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, άρα την κερδοφορία τους.
Οτι ακόμα κι αν υλοποιηθούν κάποια από αυτά, σε καμία περίπτωση δεν διαταράσσεται το αντεργατικό πλαίσιο που με κόπο «έχτισαν» ο ίδιος και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Οτι δεν είναι «σπατάλη πόρων» που θα μπορούσαν να καλύψουν μέρος του «επενδυτικού κενού», όπως ισχυρίζεται η ΝΔ.
Το κυριότερο, ότι έχουν «αναπτυξιακό προσανατολισμό», επειδή πρώτα απ' όλα διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή και στηρίζουν την κατανάλωση.

Να πώς το εξήγησε ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του στον ΣΕΒ:
«Ενας από τους πολύ σοβαρούς κινδύνους είναι το επόμενο διάστημα να βρεθούμε ξανά μπροστά σε κοινωνική ένταση, σε κοινωνική πόλωση (...) καμία οικονομία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά όταν δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη, όταν υπάρχει μια διαρκής κοινωνική ένταση. Και η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, που θα συντελεστεί με μεγάλη ταχύτητα το επόμενο διάστημα (...) νομίζω ότι εγκυμονεί αυτόν τον πολύ μεγάλο κίνδυνο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ομολογεί ότι όταν μιλά για «άμβλυνση των ανισοτήτων» έχει το βλέμμα στραμμένο στο πώς θα «στρογγυλεύονται» οι πιο οξείες γωνίες μιας σκληρής πραγματικότητας για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, ώστε να μπορέσει αυτή η βαρβαρότητα να αποσπά τη σιωπηλή αποδοχή ή συναίνεσή της.
Να μην αντιδρά, να αποδέχεται κάθε νέο «κατέβασμα» των απαιτήσεων και προσδοκιών, να μη διεκδικεί με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες, να περιμένει απλώς από μέτρα που θα μοιράζουν τη φτώχεια, την ανεργία και την ανασφάλεια. Ετσι ώστε το σύστημα, και πρώτα απ' όλα η κερδοφορία του, να λειτουργεί «ρολόι» και αδιασάλευτη.
Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του «win - win» που υπόσχεται στον λαό. Λίγο τσάι και συμπάθεια, λίγο χτύπημα στον ώμο ώστε να βάλει πλάτη ο λαός για μια νέα κούρσα κερδών, σε μια ανάπτυξη που θα φέρει ξανά μια νέα κρίση, την οποία θα κληθεί να ξαναπληρώσει, και πάει λέγοντας.

Τα υλικά του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι παλιά, φθαρμένα και σάπια, όπως και το σύστημα που υπερασπίζεται.

Τι είναι λοιπόν «προοδευτικό»;

• Προοδευτικό δεν είναι λοιπόν ο εγκλωβισμός και η παγίδευση σε ξοφλημένα διλήμματα και κάλπικες προσδοκίες, που υπηρετούν τη συστράτευση των εργαζομένων στους στόχους του κεφαλαίου.
• Προοδευτικό δεν είναι η κυβερνητική εναλλαγή κομμάτων που από άλλο δρόμο καταλήγουν στον ίδιο προορισμό, επειδή πυξίδα τους είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου, η καπιταλιστική ανάκαμψη, που προϋποθέτει τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών.
• Δεν είναι τα σοσιαλδημοκρατικά γιατροσόφια απέναντι στα φιλελεύθερα μαντζούνια, με τα οποία το σάπιο σύστημα προσπαθεί να διαχειριστεί τα αδιέξοδά του.
• Προοδευτικό είναι να ζει και να εργάζεται ο λαός με σύγχρονα δικαιώματα, όπως είναι σήμερα εφικτό, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας.
• Προοδευτικό δεν είναι η «άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων», με μέτρα διαχείρισης και αναδιανομής της φτώχειας, αλλά η πάλη για την κατάργησή τους, ενάντια στις πραγματικές αιτίες που τις γεννούν, τις αναπαράγουν, τις οξύνουν.
• Πάνω σ' αυτόν τον δρόμο θα γεννιέται και θα στεριώνει το πραγματικά σύγχρονο και προοδευτικό: Στην αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη των εργαζομένων και του λαού, στη συμμαχία τους που θα γκρεμίσει το παλιό!

Πηγή