Η Κούβα δεν ξεχνά τα δολοφονημένα παιδιά της από επιθέσεις των ΗΠΑ

 

Όπως είχε σημειώσει στο Ριζοσπάστη πριν 20 χρόνια ο αείμνηστος Μάκης Μαΐλης …
Και κατά του πολέμου και κατά της τρομοκρατίας; Ή μόνο κατά του πολέμου - άρα υπέρ της τρομοκρατίας; Ή - εν πάση περιπτώσει - μονομερώς κατά του πολέμου και αδιαφορώντας για την τρομοκρατία;
Αυτά τα πλαστά ερωτήματα των αστών έχουν τεθεί σε συζήτηση, σε ιδεολογική πάλη πιο σωστά, που οξύνθηκε περισσότερο από την 11^η του Σεπτέμβρη και μετά. Και που απευθύνονται στο ΚΚΕ, αλλά και σε άλλες πολιτικές κινήσεις, οργανώσεις και προσωπικότητες, οι οποίες πορεύτηκαν στα αντιπολεμικά κινήματα.

Ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας - War on Terror (WoT), επίσης γνωστός και ως Global War on Terrorism (GWOT) - Παγκόσμιος Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας …U.S. War on Terror  (κλπ. –και δεν συμμαζεύεται) αφορά την οικονομικο-πολιτική -στρατιωτική εκστρατεία που ξεκίνησε και συντηρεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ με πρόσχημα τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτέμβρη 2001, με στόχο «εξτρεμιστικές ομάδες και παρακλάδια τους» ανά την υφήλιο (από την Αλ Κάιντα και το «Ισλαμικό Κράτος», μέχρι το Ιράν τη Συρία και καμιά 10αριά ακόμη…
Μέση Ανατολή, Αφρική, επιχείρηση Enduring Freedom (έτσι ξεκίνησε επί Μπους η επέμβαση στο Αφγανιστάν και κατέληξε 20 χρόνια μετά εκεί που όλοι γνωρίζουμε), και φυσικά με το νησί της επανάστασης –τη σοσιαλιστική Κούβα, να εντάσσεται στον axis of evil -«άξονα του κακού».
Κάποιοι άλλοι (Δίκτυο Οργανώσεων Θυμάτων της Τρομοκρατίας -NAVT) +Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθόρισαν την η 11^η Μάρτη για την Ευρώπη (με αφορμή στάθηκε την πολλαπλή βομβιστική επίθεση στη Μαδρίτη) Τρομοκρατικές οργανώσεις υπήρξαν και υπάρχουν ουκ ολίγες. Ομως αποδείχτηκε, ότι αυτές τις οργανώσεις είτε τις δημιούργησαν οι μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού (πρώτα απ' όλα των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αλλά και άλλων καπιταλιστικών χωρών εντός και εκτός ΕΕ), είτε οι υπηρεσίες αυτές μπήκαν στην πορεία μέσα στις τρομοκρατικές οργανώσεις και τις κατηύθυναν, τις χρησιμοποίησαν.

Αρχιτρομοκράτες οι ίδιοι οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές , μαζί με κρατικές οντότητες τόσων και τόσων χωρών, ιμπεριαλιστικών (κλπ. πρόθυμων),  χρειάζονται τις «μικρές» τρομοκρατικές οργανώσεις-παρακλάδια τους, για να τις χρησιμοποιούν-αξιοποιούν κατά των λαών και του λαού των ΗΠΑ.
Σ' έναν κόσμο που κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός (καπιταλισμός) –χωρίς «αντίπαλο δέος» τα διάφορα τέτοια φαινόμενα δεν ξεφυτρώνουν αυτοτελώς αλλά συνυπάρχουν στην πολιτική του, πάνε μαζί, είναι, όπως λέμε, κρέας-νύχι με αυτήν.
Και μαζί υπηρεσίες τύπου CIA, Μοσάντ, SIS-MI6, BND (Γερμανία),  DGSE (Γαλλία) κλπ. εργαλεία των εξυπηρέτηση της γενικότερης ιμπεριαλιστικής πολιτικής.

Από την άλλη ένοπλα –συνήθως ανερμάτιστα κινήματα, καθώς και αγωνιστές που ζώνονται με πυρομαχικά και γίνονται σκόνη, παίρνοντας μαζί τους και αθώους (με τους οποίου -απεγνωσμένους, ασφαλώς και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πολιτικά, παρά τις αγνές προθέσεις τους).
Παλαιστίνη, Κολομβία, Σαλβαντόρ, Κουρδιστάν, λαοί που υποχρεώνονται να πάρει τα όπλα, για να διεκδικήσουν πατρίδα, δικαιώματα, να πάρει τις τύχες στα δικά τους χέρια, αξίζουν κάθε τιμή και διεθνιστική αλληλεγγύη –ανεξαρτήτως επαναλαμβάνουμε από τη μη συμφωνία μας τόσο με τις ιδεολογικές αφετηρίες, όσο και με τη συγκεκριμένη αδιέξοδη τακτική και μεθόδους δράσης.

Επομένως, όταν τίθεται το ερώτημα, «πώς θ' αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία», για κάθε προοδευτικό άνθρωπο η απάντηση είναι μία: «Μέσω της αντιμετώπισης του ιμπεριαλισμού»! Και η αντιμετώπιση του ιμπεριαλισμού δε γίνεται μέσω της «αυτορρύθμισής» του, ώστε να γίνει... καλός! Γίνεται μέσω της πάλης, σε κάθε χώρα και διεθνώς, για την απόκρουση και την ανατροπή του.
Απ' αυτή την άποψη αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι συσπειρώσεις, που βάζουν σε πρώτη γραμμή τα συνθήματα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ πολέμου συνδικάτο», «Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο» και άλλα.
«Φονιάδες των λαών», την ώρα που έχουν τόσα αθώα θύματα; ρωτούν ορισμένοι με προσποιητή αφέλεια! Ναι! Ακριβώς αυτή την ώρα το παραπάνω σύνθημα είναι ακόμη πιο επίκαιρο! Γιατί η κυβέρνηση των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, χορεύουν τους πολεμικούς χορούς τους πάνω στα πτώματα αθώων νεκρών! -για να επιτεθούν ακόμη πιο άγρια εναντίον όλων των λαών .

Στο στόχαστρο το νησί της επανάστασης

Με απαραίτητη την παραπάνω – «σε τίτλους» εισαγωγή, όπως θύμησε ο Miguel Díaz-Canel Bermúdez, ΓΓ του ΚΚ και Πρόεδρος της Κούβας αναφερόμενος στην Ημέρα των θυμάτων της κρατικής τρομοκρατίας  «η Κούβα τιμά τους περισσότερους από 3.400 δολοφονημένους από επιθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών», σε μια σειρά μηνυμάτων προς το λαό του νησιού της επανάστασης (δημοσιεύτηκαν και στα ΜΚΔ –Twitter).
Κάθε χρόνο θυμούνται οι Κουβανοί την άνανδρη επίθεση που, στις 6-Οκτ-1976, οδήγησε στην κατάρριψη αεροσκάφους που κατευθυνόταν προς την πατρίδα εν πτήσει από το νησί των Μπαρμπάντος.

«Και πονάμε περισσότερο όταν επιμένουν να αμαυρώνουν -διαστρεβλώνουν την ιστορία, συμπεριλαμβάνοντας τη χώρα μας στον περιβόητο κατάλογο των τρομοκρατών –και μάλιστα επικεφαλής» (!!), είπε ο πρόεδρος, συμπληρώνοντας ότι έχουν περάσει 45 χρόνια, «αλλά ούτε στα 100, ούτε ποτέ, δεν θα ξεχάσουμε το αποτρόπαιο έγκλημα».

Επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Φιντέλ στο δημόσιο αντίο των σφαγιασμένων συμπατριωτών, τη βαθιά αγανάκτηση του λαού της Κούβας:
«Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο πόνος λιγοστεύει επειδή “διαμοιράζεται”. Ο πόνος πολλαπλασιάζεται…, εκατομμύρια Κουβανοί κλαίνε σήμερα με τους αγαπημένους τους -θύματα αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος.
Και όταν ένας μάχιμος και αντρίκιος λαός κλαίει, τότε η αδικία τρέμει!»

Επίσης, μέσω Twitter, ο πρωθυπουργός Manuel Marrero Cruz, ανέδειξε το έγκλημα στα Μπαρμπάντος  ως μία από τις χειρότερες και πιο αποτρόπαιες πράξεις κρατικής τρομοκρατίας εναντίον του κουβανικού λαού και ο υπΕξ Bruno Rodríguez, επανέλαβε ότι είναι αδύνατο να ξεχαστεί η βάναυση πράξη «στη μνήμη των 3.478 πεσόντων και 2.099 βαριά τραυματισμένων –πολλών ανάπηρων, εξαιτίας των ποταπών πράξεων κατά της Κούβας (και), επιβεβαιώνουμε την αποφασιστική καταδίκη αυτής της τρομοκρατίας σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της».

Η αγανάκτηση των κατοίκων του Νησιού για τη δολοφονία 73 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των 24 μελών της νεανικής ομάδας ξιφασκίας της Κούβας, που επέστρεφαν με τα μετάλλια από το πρωτάθλημα της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής, βρήκαν υποστήριξη σε ένα κύμα παγκόσμιας απόρριψης που η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αγνόησε προστατεύοντας όπως πάντα τους υποστηρικτές και τους οργανωτές βίαιων ενεργειών κατά της Κούβας.

Οι τρομοκράτες Orlando Boch Ávila και Luis Posada Carriles σχεδίασαν με κάθε λεπτομέρεια το έγκλημα, βρήκαν τους απαραίτητους πόρους και προσέλαβαν τους εκτελεστές. Ο πρώτος, που συνελήφθη κάποια στιγμή -τυχαία, αθωώθηκε μετά από φερόμενα ως τεχνικά ζητήματα στη δικαστική διαδικασία, ενώ ο δεύτερος, μετά από 8 χρόνια φυλάκισης στη Βενεζουέλας και εν αναμονή της τελικής ποινής –μετά από εφέσεις και κοντραναιρέσεις, το 1985 διέφυγε χάρη σε σχέδιο που εκπονήθηκε χρηματοδοτήθηκε από το Μαϊάμι.

Σε αρκετές περιπτώσεις, οι κουβανικές αρχές παρείχαν αποδείξεις για την ενοχή και των δύο τρομοκρατών και διευκρίνισαν τους τόπους όπου βρισκόταν Posada Carriles, αλλά τα δικαστικά όργανα –εννοείται όχι μόνο δεν δεν έλαβαν μέτρα, αλλά προκλητικά τις αγνόησαν.
Μια άλλη ισχυρή καταγγελία του εγκλήματος περιλαμβάνεται στο βιβλίο Pusimos la Bomba.. ¿Y qué?, (βάλαμε τη βόμβα ΝΑΙ! ε…ε.. και λοιπόν;) της δημοσιογράφου Alicia Herrera, η οποία εκθέτει τις ομολογίες των –εκ Βενεζουέλας, συναυτουργών του εγκλήματος, Hernán Ricardo και Freddy Lugo, ως σύνδεσμοι και οι δύο με τους προαναφερθέντες τρομοκράτες.

Τώρα & πάντα: Όταν ένας μάχιμος και αντρίκιος λαός κλαίει, τότε η αδικία τρέμει!»

Συνεχίζουμε να παλεύουμε ενάντια στο ίδιο μίσος που δολοφόνησε τους Κουβανούς ξιφομάχους το 1976
Αυτοί οι αθλητές αντιπροσώπευαν τις πρώτες γενιές που δημιουργήθηκαν από την Κουβανική Επανάσταση, η οποία είχε ήδη αρχίσει να εκπληρώνει την υπόσχεση για την επίτευξη ενός αθλητικού κινήματος για όλον τον λαό με συμμετοχή και σε μεγάλους παγκόσμιους αγώνες.
Στις 6-Οκτ-1976, ένα αεροπλάνο Cubana de Aviación ανατινάχτηκε από βόμβες δολοφονικών χεριών οπλισμένων από την αμερικάνικη αυτοκρατορία, που στοίχισε τη ζωή 73 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων ήταν και τα παλληκάρια της κουβανικής ομάδας ξιφασκίας, έχοντας κατακτήσει σχεδόν όλους τους τίτλους στο πρωτάθλημα Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής, στο Καράκας της Βενεζουέλας προκαλώντας παλλαϊκό θρήνο.

Τα μετάλλια που χάθηκαν στο βυθό της θάλασσας, θα λάμπουν για πάντα στη μνήμη της Πατρίδας, ως σημάδι θυσίας, θέλησης και προετοιμασίας των ξιφομάχων και των εκπαιδευτών τους.

Είναι η ίδια εχθρότητα που εκφράζεται σήμερα στον εντεινόμενο οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό εμπάργκο, στα περισσότερα από 240 εξαναγκαστικά μέτρα που διέταξε ο Ντόναλντ Τραμπ και τα οποία διατηρεί η σημερινή κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την πανδημία που πλήττει τον κόσμο. Και, όπως τότε, έχει εντολή να σκοτώσει.

Ο κουβανέζικος αθλητισμός –και όχι μόνο, χτυπιέται με κάθε τρόπο από ανθρώπους σαν κι αυτούς και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μπέιζμπολ Sub-23, με πρακτικές κατά τις οποίας οι ζωές δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στην εμπορευματοποίηση που γεμίζει τσέπες.
Και για να διατηρηθεί αυτό, η κυβέρνηση των ΗΠΑ τα κατάφερε τα διαλύσει τις συμφωνίες μεταξύ της κουβανικής ομοσπονδίας και τους μεγάλους συνδέσμους πρωταθλητριών.

Πόσο μακριά θα έφτανε εκείνη η ταλαντούχα ομάδα ξιφασκίας στα βάθρα, πόσο μακριά θα έφταναν οι παίκτες αν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς να πέσουν θύματα;
Σήμερα, όπως και τότε, στα αυτιά των χορηγών μίσους, τα λόγια του Φιντέλ Κάστρο στην κηδεία των θυμάτων, εξακολουθούν επίκαιρα παρά ποτέ:
«Όταν ένας μάχιμος και αντρίκιος λαός κλαίει, τότε η αδικία τρέμει!»