63 Χρόνια από τη ΝΙΚΗ της ΚΟΥΒΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ - Σοσιαλισμός ή θάνατος! Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος!

 

Πρωτοχρονιά 2022: 🔹 Ευχόμαστε, 🎈 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με υγεία και δύναμη!
🔻 Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τους λαούς!
🎈🎈 ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ, όχι ρομαντικά ή αθεράπευτα αλλά επειδή ξέρουμε ότι «ο κόσμος αλλάζει», πραγματικά, όταν η κοινωνία προχωρά μπροστά.
💥 Αυτόν τον κόσμο υποδεχόμαστε το 2022.
💥 Μαθαίνουμε από το χθες, αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το σήμερα, παλεύοντας για το αύριο

Στον κόσμο, όπως κάθε χρόνο υποδέχτηκαν τη νέα χρονιά. Φέτος –παρά τα πυροτεχνήματα, ο αστικός κόσμος και οι πολιτικοί διαχειριστές του με μαύρες πλερέζες και έχοντάς τα κυριολεκτικά «χαμένα» μια και τα κρούσματα από την πανδημία έφτασαν τα ~290.000.000 και οι θάνατοι τους ~5.500.000 …

Σήμερα συγκεντρώνονται ακόμη περισσότερες αποδείξεις που φωτίζουν όχι μόνο τις αιτίες των προβλημάτων, αλλά πάνω απ' όλα την ανάγκη μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Διαμορφώνονται δυνατότητες περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να βαδίσουν στο δρόμο της αμφισβήτησης και ανατροπής, να πιστέψουν ότι μπορούν όχι μόνο να επιδράσουν, αλλά και να καθορίσουν τις εξελίξεις προς όφελός τους.
Τα στοιχεία ομολογούν ότι οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν παντού, σε όλο τον κόσμο, τόσο εκεί που κυβερνούν οι σοσιαλδημοκράτες, όσο κι εκεί που κυβερνούν νεοφιλελεύθεροι ή κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ τους.

Απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα –όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και γενικότερα δίνει το Κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης του ΚΚΕ, σε σύγκρουση και όχι ανοχή ή συναίνεση με το κεφάλαιο, οργάνωση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες και όχι συμβιβασμό με το χαμήλωμα των απαιτήσεων και το δήθεν μικρότερο κακό. Προϋποθέτει σχέδιο και αγώνα για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού δύναμης και όχι παθητική αποδοχή του, που τον αναπαράγει και τον ενισχύει. Απαιτεί συντονισμένη δράση των εργαζομένων και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό.

Σε συνθήκες φαινομενικής καπιταλιστικής παντοδυναμίας, η κατά μέτωπο επίθεση στους λαούς, είναι ο φόβος των απολογητών του σημερινού σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, ο φόβος μπροστά στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και των λαών να κάνουν το «αδύνατο» δυνατό, με το επόμενο άλμα στους ουρανούς. Στο χέρι των λαών είναι να κάνουν τους φόβους που ξορκίζουν πραγματικότητα.

 

Το ΚΚΕ για τα 63 χρόνια της κουβανικής επανάστασης
Έμπνευση για την πάλη των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο

Σε μήνυμά του προς το ΚΚ Κούβας για τα 63 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης, το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:

«Αγαπητοί σύντροφοι,
Με την ευκαιρία της 63ης επετείου της νίκης της Κουβανικής Επανάστασης, την 1η Γενάρη 1959, το ΚΚΕ απευθύνει θερμό συντροφικό χαιρετισμό στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στον λαό της Κούβας.
Η Κουβανική Επανάσταση, η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικανική ήπειρο, αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα, ενέπνευσε την πάλη των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων σε όλο τον κόσμο, απέδειξε πως οι λαοί με την πάλη τους έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Επιβεβαίωσε τη ζωτικότητα του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Πρόσθεσε στο πάνθεον των αγωνιστών της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματος προσωπικότητες όπως ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα, ο Ραούλ Κάστρο, η Βίλμα Εσπίν, ο Φρανκ Πάις και άλλοι.

Η εργατική εξουσία κατάφερε να αποκρούσει νικηφόρα τις απόπειρες της αντεπανάστασης και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και έθεσε τα θεμέλια για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, για κοινωνικά δικαιώματα που στερούνται οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι στην ήπειρό σας. Στήριξε διεθνιστικά, με ανιδιοτέλεια και θυσίες, απελευθερωτικά κινήματα των λαών.

Αγαπητοί σύντροφοι,
Σήμερα που η κυβέρνηση Μπάιντεν συντηρεί και δυναμώνει τα μέτρα του βάρβαρου αποκλεισμού ενάντια στην Κούβα και κλιμακώνει τις επιθετικές ενέργειες με στόχο να ανατρέψει την εξουσία και τις κατακτήσεις του κουβανικού λαού, είναι επιτακτική η ανάγκη να ενισχυθεί η διεθνιστική αλληλεγγύη προς την Κουβανική Επανάσταση και τον λαό της Κούβας.
Οι κατακτήσεις του κουβανικού λαού γίνονται ακόμα πιο φανερές σήμερα, σε συνθήκες πανδημίας, όταν η Κούβα έχει παρασκευάσει 5 εμβόλια, έχει από τα υψηλότερα ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης στον κόσμο και ταυτόχρονα από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, ενώ ταυτόχρονα έχει διοργανώσει διεθνιστική ιατρική βοήθεια σε άλλους λαούς!
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θα συνεχίσουν με όλες τους τις δυνάμεις να καταδικάζουν τον εγκληματικό ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό της Κούβας από τις ΗΠΑ και κάθε επιθετική υπονομευτική ενέργεια, θα δυναμώσουν παραπέρα την έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη τους στην Κούβα.

Σε μια περίοδο που σημαδεύεται από τις βαριές συνέπειες της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες και το κομμουνιστικό κίνημα συνεχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες, δέχεται ισχυρή πίεση από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό, η Κουβανική Επανάσταση είναι ένα από τα ορόσημα για την υπεράσπιση της Ιστορίας και της προσφοράς του κομμουνιστικού κινήματος, την αποφασιστική αντιμετώπιση του αντικομμουνισμού και την ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού, δυναμώνοντας την πάλη για τον σοσιαλισμό σε κάθε χώρα».

Γιατί μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρο και προς όφελος του λαού τις τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της επιστήμης και της παραγωγής.
Γιατί μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να απελευθερώσει τον εργαζόμενο απ' τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς και ν' αλλάξει τον σκοπό της παραγωγής.
Έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις για να βγούμε επιτέλους απ' τον σημερινό βάλτο της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας. Σκοπός της παραγωγής να μην είναι πλέον το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η ικανοποίηση των αυξανόμενων αναγκών της κοινωνίας.

Σοσιαλισμός η απάντηση για τον 21^ο αιώνα!

¡Cuba, qué linda es cuba, quien la defiende la quiere más!

Κούβα πόσο ωραία είναι η Κούβα | όποιος την υπερασπίζεται την αγαπά περισσότερο

Ε…ε.ε, εσύ που λες ότι η χώρα σου δεν είναι τόσο όμορφη | Ε, Ε…ε.ε, εσύ που λες ότι το δικό σου δεν είναι και τόσο όμορφο | σε προκαλώ να ψάξεις τον κόσμο όλο | υπάρχει άλλος ουρανός γαλάζιος σαν τον ουρανό σου; | φεγγάρι τόσο λαμπερό που | εισχωρεί στη γλύκα του καλαμιού | ένας Φιντέλ που δονεί τα βουνά | το ρουμπίνι, πέντε ρίγες κι ένα αστέρι …

Κούβα, πόσο όμορφη είσαι Κούβα μου - όποιος σε υπερασπίζεται σε αγαπάει περισσότερο.

🇨🇺  Η σημαία μου είναι …
...  Δεν την βλέπεις; -Να τη!
🇨🇺  Η σημαία μου είναι αυτή
που δεν ποτέ δεν υπηρέτησε ξένους

Σήμερα συμπληρώνονται 63 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης
Ήταν 1^η Γενάρη του 1959 όταν ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας έμπαινε θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα, που στήριζε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.
Η Κουβανική Επανάσταση έδειξε στην πράξη ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και ότι με την αποφασιστική πάλη του λαού μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική προοπτική. Ήταν η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικανική ήπειρο και είχε από την πρώτη στιγμή την αμέριστη βοήθεια του τότε σοσιαλιστικού στρατοπέδου, πρώτα από όλους της Σοβιετικής Ένωσης.

Για να μπορέσει να επικρατήσει η Επανάσταση είχε προηγηθεί μια συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία από το Κίνημα 26ης Ιούλη (από την επέτειο της επίθεσης στους στρατώνες της Μονκάδα το 1953, όταν συνελήφθη και ο Φιντέλ Κάστρο) με επικεφαλής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε μετονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, από πρωτοπόρους – επαναστάτες φοιτητές. Στις 2 Δεκέμβρη 1956, όταν το μικρό πλοιάριο «Γκράνμα» έφτασε από το Μεξικό στις ακτές κοντά στη Σιέρα Μαέστρα της Κούβας, από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν στη στεριά κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας μόνο 12. Ανάμεσά τους οι πρωτοπόροι επαναστάτες Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης των επαναστατών, ο αδελφός του, Ραούλ, ο Αργεντινός γιατρός Ερνέστο (Τσε) Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα.
Ο επαναστατικός στρατός ανδρώθηκε με νέες δυνάμεις, που έφταναν από τις πόλεις και την επαρχία, και γρήγορα ξεκίνησε την πάλη στα βουνά και στα αστικά κέντρα.

Την 1^η Γενάρη 1959 απελευθερώθηκε η Σάντα Κλάρα και την επομένη, οι επαναστάτες μπήκαν (με επικεφαλής τον Τσε) θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει.
Στις 9 Γενάρη έφτασε στην κουβανική πρωτεύουσα και ο ηγέτης της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, και ανέλαβε πρωθυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης. Συγκροτήθηκαν οι Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις και το 1965 ανασυγκροτήθηκε το ΚΚ Κούβας, που ανέλαβε την καθοδήγηση στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.

Τον Απρίλη του 1961 η εποποιία του κουβανικού λαού στον Κόλπο των Χοίρων, στην παραλία Χιρόν (Playa Girón), αναχαίτισε σε 72 ώρες την εισβολή των μισθοφόρων της CIA, αποτελώντας την πρώτη παταγώδη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, πριν από αυτή στο Βιετνάμ.

Η σοσιαλιστική Κούβα είχε να αντιμετωπίσει τον βάρβαρο αποκλεισμό από τις ΗΠΑ, την εχθρική στάση των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της ΕΕ, αλλά και το σημαντικό χτύπημα του 1989 με τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, που της στέρησαν τη σημαντική βοήθεια που της παρείχαν, με αμοιβαίες επωφελείς εμπορικές συναλλαγές.
Οι σημαντικές κατακτήσεις σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η κοινωνική φροντίδα, η ανάπτυξη του Πολιτισμού, της Φυσικής Αγωγής κ.λπ., που ο σοσιαλισμός εξασφάλισε για τον κουβανικό λαό, ήταν πάντα στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών, που εφάρμοσαν όλες τις μεθόδους, και του «μαστιγίου» και του «καρότου» (πιο χαρακτηριστικά, την περίοδο Ομπάμα).
Η επιθετικότητα των ΗΠΑ εντάθηκε, επί διακυβέρνησης Τραμπ και Μπάϊντεν, σε μια προσπάθεια, μέσω των νέων μέτρων σκλήρυνσης του οικονομικο-πολιτικού αποκλεισμού (εμπάργκο), να στραγγαλιστεί ο κουβανικός λαός.

Το ΚΚΕ εκφράζει όλα αυτά τα χρόνια την αλληλεγγύη του στον αγωνιστή κουβανικό λαό και στην Επανάστασή του, ενάντια στις προκλήσεις του ιμπεριαλισμού, και ταυτόχρονα, στο πλαίσιο του προλεταριακού διεθνισμού, αναπτύσσει δημιουργικό διάλογο με το ΚΚ Κούβας για τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που προωθούνται τα τελευταία χρόνια, εκφράζει τον προβληματισμό του για την εφαρμογή μέτρων που ενισχύουν τις σχέσεις της αγοράς και αντικειμενικά ανοίγουν το δρόμο για το αδυνάτισμα της σοσιαλιστικής οικονομίας.

Ο προβληματισμός αυτός παίρνει υπόψη του την αρνητικότατη εμπειρία ανάλογων μεταρρυθμίσεων που είχαν εφαρμοστεί τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, μεταρρυθμίσεων οι οποίες συνέβαλαν στις αντεπαναστατικές ανατροπές, όπως και την ισχυροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα, που δημιουργεί τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.

— Το νησί της επανάστασης, απόδειξε ότι η ανατροπή του καπιταλισμού δε μπορεί να γίνει με "ειρηνικά μέσα" καταρρίπτοντας και τις αυταπάτες περί "κοινοβουλευτικού δρόμου προς το σοσιαλισμό".

— Το 1959 –πρακτικά το ΚΚ Κούβας ήταν ανύπαρκτο. Όμως χωρίς κόμμα επαναστατικό –Κόμμα Νέου Τύπου, “παντός καιρού” δεν μπορεί να συνενωθεί η επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία με το εργατικό κίνημα, έτσι που να αφυπνίζει συνειδήσεις, να συνενώνει την καθημερινή ταξική πάλη στην ανώτερη μορφή της, την πολιτική πάλη για την εξουσία.

— Ότι η ύπαρξη ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, ιδεολογικοπολιτικά ατσαλωμένου στη βάση της κοσμοθεωρίας, είναι προαπαιτούμενο ώστε να βαδίσει ένας λαός το δρόμο της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Στην περίπτωση της Κούβας οι βάσεις -για το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είχαν ήδη τεθεί τον Μάη του 1961, όταν και ο Φιντέλ Κάστρο ανακήρυξε τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.

Nosotros tenemos que hablar de una nueva constitución, sí, de una nueva constitución, pero no una constitución burguesa, no una constitución correspondiente a un dominio de clase explotadora sobre otras clases, sino correspondiente a un nuevo sistema social, sin explotación del hombre por el hombre.  Ese nuevo sistema social se llama socialismo, y esa constitución será, por tanto, una constitución socialista (…)
«Λοιπόν ναι! Το καθεστώς μας είναι ο σοσιαλισμός!… Με ένα Σύνταγμα που να μην είναι αστικό, να ανταποκρίνεται δηλαδή στα συμφέροντα εκμετάλλευσης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέλουμε ένα Σύνταγμα που να ανταποκρίνεται σε ένα καινούριο κοινωνικό σύστημα, όπου να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το καινούριο σύστημα λέγεται σοσιαλισμός». (σσ. βέβαια –αναφέροντας «όχι για ένα σύνταγμα κυριαρχίας σε άλλες τάξεις», εμπεριείχε –σε κάποιο βαθμό τις αυταπάτες της τότε ηγεσίας του ΚΚΣΕ περί «παλλαϊκού κράτους»)
Βλ. Φιντέλ Κάστρο, Πρωτομαγιά 1961 (το πρωτότυπο εδώ) : Η Επανάσταση της Κούβας, Αλφειός 1963

Πριν την Επανάσταση του 1959, γραφή κι ανάγνωση γνώριζαν δύο στους τρεις, ανώτατη εκπαίδευση είχαν μόνο οι πλούσιοι και τα τσιράκια τους, ενώ στην ύπαιθρο σχεδόν οι μισοί ήταν τελείως αναλφάβητοι –ούτε την υπογραφή τους δεν μπορούσαν να βάλουν…
Η «εκστρατεία ενάντια στον αναλφαβητισμό» (εκστρατεία αλφαβητισμού -Campaña Nacional de Alfabetización) – η πλέον οργανωμένη προσπάθεια μαζικής εκπαίδευσης στην ιστορία – σε 12 μήνες και μάλιστα το μακρινό 1961, εκτίναξε το μορφωτικό επίπεδο (επικεντρωμένο στην επαρχία) στο 96% με περισσότερους από 700.000 ενήλικες να έχουν μάθει γραφή και ανάγνωση, ενώ με σύνθημα «όλα για το παιδί»!, μπήκαν οι βάσεις της δημόσιας -δωρεάν - καθολικής εκπαίδευσης από βρεφική ηλικία, ώστε σύμφωνα με την UNESCO (διαφορετικά δεδομένα και έρευνες δείχνουν το υψηλότατο επίπεδο προστασίας και ανάπτυξης παιδιών και εφήβων στο νησί (εγγράμματοι 99,8%) –δείτε και “Μέλλον της Κούβας το χαμόγελο των παιδιών της”
Η Κούβα έχει σήμερα  50 πανεπιστήμια, με 113 ειδικότητες και σχεδόν ο μισός πληθυσμός έχει ανώτατο πτυχίο.

Αντίστοιχα, μια σειρά καπιταλιστικές χώρες στην Αμερικανική ήπειρο, βρίσκονται σε αρκετά χαμηλότερη θέση από την Κούβα: Μεξικό (94,5%), Γουατεμάλα (81,3%), Κόστα Ρίκα (97,4%), Δομινικανή Δημοκρατία (92%), Κολομβία (94,2%).

Σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Κούβα διαθέτει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στη Λατινική Αμερική, ενώ 24% του κρατικού προϋπολογισμού 2020 δαπανήθηκε για περαιτέρω βελτίωση του δημόσιου - δωρεάν συστήματος Παιδείας όταν στις καπιταλιστικές χώρες είναι κάτω από 5% και στις ΗΠΑ ~6,3%.

Υγεία: Ο κόσμος όλος υποκλίνεται στο «θαύμα» της Αβάνας

Η πανδημία ειδικά το τελευταίο διάστημα με τις Δέλτα & Όμικρον έφερε εμφατικά στο προσκήνιο το ρόλο της Κούβας ως πρωταθλήτριας και χώρα-πρότυπο στον τομέα της ιατρικής έρευνας και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, σε χώρα πρότυπο στην διαχείριση του κοροναϊού με ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά πλήρους εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού της με % ~90% ενώ ο συνολικός αριθμός των νεκρών από τον covid είναι μόνο 8.322 (1^η Νοε 8240, 30 Νοε 8304 -64 νεκροί, 31-Δεκ 8.322 –μόνο 18 απώλειες το μήνα Δεκέμβρη)
Για να έχει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης αρκεί να σκεφτεί ότι η Ελλάδα με τον ίδιο περίπου πληθυσμό με την Κούβα έχει ~21.000 θανάτους και είναι πίσω στην εμβολιαστική κάλυψη του πληθυσμού της (στοιχεία από τα ΝΕΑ-in.gr)
Για την ακρίβεια η χώρα μας είχε 15.990 νεκρούς την 1^η Νοέμβρη, 18.234 στις 30 (2.244 νεκροί), 20.790 μέχρι χτες (2.556 νεκροί σε ένα μήνα), με το –κατ’ ευφημισμό «δημόσιο» σύστημα υγείας στα όρια της κατάρρευσης (όπως εξάλλου σε ΗΠΑ –«πρωταθλήτρια» με  846.905 νεκρούς και ΕΕ – 1.128.522, με την καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν να διαγκωνίζεται –στην 4^η θέση με Ινδία και Βραζιλία…)
Το νησί της επανάστασης, με τις θρυλικές Ιατρικές Μπριγάδες διεθνιστικής αλληλεγγύης Henry Reeve (που από το ξεκίνημα της πανδημίας έχουν βρεθεί σε πάνω από 40 χώρες προσφέροντας απλόχερα τεχνογνωσία και ιατρικές υπηρεσίες), αλλά και την κορυφαία επιστημονική έρευνα σε ιατρική και φαρμακευτική με αποκορύφωμα την παραγωγή εμβολίων ενάντια στον κορωνοϊό, που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως με εξαιρετικά υψηλή αποτελεσματικότητα (υπάρχουν και 3-4 σε πειραματικό στάδιο)

Η Κούβα πρωτοπορεί παγκοσμίως στην αντιμετώπιση ασθενειών που σχετίζονται με τον καρκίνο, την καρδιολογία μέχρι τις μεταμοσχεύσεις οργάνων κά., ενώ, παγκοσμίου φήμης ιδρύματα έχουν βραβεύσει αρκετούς Κουβανούς επιστήμονες για τα αποτελέσματα της έρευνάς τους, μεταξύ αυτών πολλές γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των γιατρών María Guadalupe Guzmán, Gladys Gutiérrez Bugallo, Hilda Garay Pérez, Marta Ayala Ávila, Dagmar García Rivera και -πρόσφατα Δρ.Tania Crombet, Διευθύντρια Κλινικής Έρευνας στο Κέντρο Μοριακής Ανοσολογίας της Κούβας (Clínicas del Centro de Inmunología Molecular de Cuba - CIM), εξελέγη μέλος της Παγκόσμιας Ακαδημίας Επιστημών (TWAS).

Φωτο Unisef

Το προσδόκιμο ζωής από 64 χρόνια το 1960, στο νησί σήμερα αγγίζει τα ~80, με τις ΗΠΑ να καταρρέουν από 78,7 (2016) σε <75, ο αριθμός γιατρών (αναλογικά με τον πληθυσμό της), είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, με αύξηση ακόμη και στις λεγόμενες «ειδικές περιόδους» (Período especial μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες) 76% ως το 2001, εξάγοντας ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, σε κρατικά προγράμματα περίθαλψης και υγείας σε 75 χώρες, από τη Νότια Αμερική μέχρι την Αφρική.

Το 2017 το ^ο|_οοο της βρεφικής θνησιμότητας στην Κούβα βρέθηκε σε νέο ιστορικό χαμηλό, με μόλις 4,1 (| 1000 γεννήσεις) το μικρότερο, με διαφορά, σε όλη την Αμερικανική ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων ΗΠΑ (6 ^ο\_οοο) και του Καναδά (5 ^ο\_οοο).

% ανεργίας κάτω του 2% (συμπεριλαμβανόμενου του ιδιωτικού τομέα) , παρουσιάζοντας τάσεις μείωσης.

Η Κούβα βρίσκεται στην 20^ή θέση παγκοσμίως (112 σε 12 αθλήματα) στον αριθμό Ολυμπιακών μεταλλίων, (15 στους τελευταίους  32^ους του Τόκιο 14^η θέση με επτά χρυσά, τρία αργυρά και πέντε χάλκινα) έχοντας διακριθεί και σε 10άδες άλλες αθλητικές οργανώσεις

“Έλλειψη δημοκρατίας” –
“Δικτατορικό καθεστώς”, “δεν γίνονται εκλογές
...κά. “ωραία”

Οι –εν δυνάμει οπλισμένες, «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης», (Comités de Defensa de la Revolución CDR) που ιδρύθηκαν από τον Φιντέλ, έτσι ώστε η Κούβα να προστατεύσει τις κατακτήσεις που πέτυχε η επανάσταση, παραμένουν ακόμη σήμερα η μεγαλύτερη από τις μαζικές οργανώσεις της χώρας - λαϊκής εξουσίας που ξεκινούν από τη γειτονιά και φτάνουν ως την Εθνοσυνέλευση.
Σε επίπεδο οργάνωσης του σοσιαλιστικού κράτους, το ίδιο βράδυ της επιστροφής του από τις ΗΠΑ, στις 28-Σεπ- 1960, ο Φιντέλ Κάστρο ανακοίνωσε την ίδρυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής των Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης (CDR), όπου αμέσως κατατάχθηκε το σύνολο σχεδόν του κουβανικού λαού που μπορούσε να φέρει όπλα και  τις ανέδειξε σε «συλλογικό σύστημα επαναστατικής επαγρύπνησης»
Οι «Comités de Defensa de la Revolución», είναι ακόμη σήμερα το δυναμικό δίκτυο επιτροπών γειτονιάς που αγκαλιάζει όλη την Κούβα, «τα μάτια και τα αυτιά της Επανάστασης» και από τότε, επί 58 χρόνια, αγρυπνούν ενάντια σε κάθε αντεπαναστατική δραστηριότητα, με σύνθημα “¡En cada barrio , Revolución!” («Σε κάθε γειτονιά, Επανάσταση!»)
Και αυτό αφού πρώτα κατά τις εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ, στην ιστορική ομιλία του (βλ και Cubadebate) είχε καταγγείλει ανοιχτά τις ΗΠΑ πως «όπως έκαναν με τις εθνικοποιήσεις σε Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ιράκ, Κογκό, με τη διώρυγα του Σουέζ, με τις μακρινές Ινδονησία και Ωκεανία έτσι και τώρα ετοιμάζουν εισβολή στην Κούβα» κλείνοντας μέσα σε μια θύελλα από χειροκροτήματα με εκείνο το «Κάποιοι ήθελαν να μάθουν ποια ήταν η γραμμή της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας. Λοιπόν, αυτή είναι η γραμμή μας!»

Η “Federación de Mujeres Cubanas-FMC”  Ομοσπονδία Κουβανών Γυναικών (με  περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια μέλη σε 14. 387 τοπικές οργανώσεις), «αναπτύσσει πολιτικές και προγράμματα που στοχεύουν στην επίτευξη της πλήρους άσκησης της ισότητας των γυναικών σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα της κοινωνίας», ενώ πρόσφατα εγκρίθηκε ο εθνικό πρόγραμμα “Programa Nacional para el Adelanto de Mujeres” (για την ανάδειξη του ρόλου της γυναίκας) δείγμα εμπιστοσύνης, σεβασμού και δέσμευσης της χώρας στην πραγματική ισότητα των φύλων.

• 4.400.000 (~ 80% του γυναικείου πληθυσμού) είναι συνδικαλισμένες και αποτελούν
• 53,22% του εργατικού δυναμικού στον κρατικό τομέα 
• 49% των επιστημόνων, της τεχνολογίας και της καινοτομίας 
• 53% του ερευνητικού προσωπικού (στοιχεία 2019), ενώ κατέχει το
• 68% των εδρών της Εθνοσυνέλευσης

Χαρακτηριστικό σημείο γραφής –και κλείνουμε μ’ αυτό η διαδικασία -συζήτηση στο λαό της πρόσφατης (2018-19) Συνταγματικής Αναθεώρησης: σε ένα 3/μηνο 133.000 διαβουλεύσεις, με συμμετοχή 9 εκατομμυρίων κουβανών και 783.000 προτάσεις για τη βελτίωση του προσχεδίου διαδικασία που επέφερε αλλαγές στα ²/₃ των προτεινόμενων - επικαιροποιημένο κείμενο που εγκρίθηκε προσωρινά από την Εθνοσυνέλευση μέχρι 3 μήνες στις 24 Φλεβάρη 2019 να δώσει έγκριση ο λαός του νησιού με καθολικό δημοψήφισμα

Δείτε
Κορυφώνεται η λαϊκή διαβούλευση για το νέο σύνταγμα της Κούβας
Κούβα: Υπό εξέταση η πρόταση Συνταγματικής Μεταρρύθμισης
Το παλιό σύνταγμα εδώ  Constitución en Cuba
Το υπό διαβούλευση (νέο) …  Proyecto de Constitución de la República de Cuba
Το εγκριμένο νέο

 

Το «πνεύμα των Χριστουγέννων» 💥 A Christmas Carol

Το πρωτογνωρίσαμε το ΄56, από τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» (πρόκειται για γνωστό, στους μεγαλύτερους ‑αμερικανόφερτο κόμικ – σε μετάφραση συνήθως, που έφερε στην Ελλάδα η “Εκδόσεις Ατλαντίς / Πεχλιβανίδης” το ΄51 — στην Αμερική ξεκίνησαν το ΄41 !! – με το πρώτο τεύχος “οι Άθλιοι” να πιάνουν το αστρονομικό τιράζ του 1.000.000 αντιτύπων).

 Φυσικά τα «εικονογραφημένα» μόνο κλασσικά δεν ήταν γιατί από τη λογοτεχνία δεν έμενε τίποτα, μερικές φορές ούτε και από το story (με τον ίδιο τρόπο που το Hollywood κατέστρεφε συστηματικά την ελληνική μυθολογία και ιστορία).
Το «πνεύμα των Χριστουγέννων-Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» είναι το τεύχος 20 – του Δεκ 1952

Η γνωστή νουβέλα του Ντίκενς, «A Christmas Carol», έστω και «εικονογραφημένη» μας μελαγχόλησε πολύ, μας μάγεψε, κυριολεκτικά τη λατρέψαμε (τότε), αργότερα διαβάσαμε (κάποιοι από εμάς) το βιβλίο και το είδαμε αρκετές φορές στον κινηματογράφο σε κάποιες αρκετά αξιόλογες εκδόσεις του.

Πέρασαν χρόνια, για να συνειδητοποιήσουμε το πώς και γιατί έγινε κυριολεκτικά bestseller, πολύ παραπάνω από άλλα, μάλλον ανώτερα του Ντίκενς.

Στην πρώιμη βικτωριανή περίοδο στη Βρετανία, οι γιορτές των Χριστουγέννων με τις μεσαιωνικές παραδόσεις, που συνδύαζαν την γέννηση του Χριστού με τις αρχαίες Ρωμαϊκές γιορτές Saturnalia και το γερμανικό χειμερινό Yule, αντιμετωπίζονταν (ήταν παγανιστικές) με αυξανόμενη καχυποψία από τα εκκλησιαστικά δόγματα.

Οι Yule ή Yuletide (“Yule-χρονο”) μια θρησκευτική γιορτή των λαών της Βόρειας Ευρώπης, που στη συνέχεια ενσωματώθηκε στην χριστιανική χροιά των Χριστουγέννων.
Οι πρώτες αναφορές για Yule είναι μέσω των αυτοχθόνων γερμανικών ονόματα των μηνών Ærra Jéola (προ-Yule) ή Jiuli και Æftera Jéola (μετά-Yule).
Οι μελετητές έχουν συνδέσει τη γιορτή με το Wild Hunt , το θεό Όντιν και την παγανιστική αγγλοσαξονική Modranicht .

Να μην ξεχνάμε όμως, αν θέλουμε να κάνουμε μια σωστή κοινωνική προσέγγιση, πως βρισκόμαστε στην περίοδο της βιομηχανική επανάσταση της αστικής τάξης, τότε σε πλήρη εξέλιξη (πρωτοκυκλοφόρησε 19 Δεκέμβρη 1843) και φυσικά η πολιτική εξουσία δεν επιθυμούσε «διατάραξη της τάξης», που θα έφερνε εμπόδια στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, πέρα από το ότι καθόλου χρόνος και χρήματα δεν υπήρχαν στους εργάτες και στη φτωχή λαϊκή οικογένεια της εποχής για εορτασμούς.

O πρίγκιπας Αλβέρτος εισήγαγε το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου από την Γερμανία, όπως επίσης την αναβίωση των χριστουγεννιάτικων τραγουδιών και καλάντων, αλλά και την ανταλλαγή Χριστουγεννιάτικων καρτών, αφού η πρώτη εμφανίστηκε στη βικτωριανή Βρετανία την δεκαετία του 1840 (το 1843 σχεδιάστηκε, ζωγραφίστηκε με το χέρι και μία έκδοση 1.000 καρτών βγήκε προς πώληση στο Λονδίνο: έδειχνε ένα οικογενειακό πάρτι σε εξέλιξη, κάτω από το οποίο ήταν γραμμένο «καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά» και στη μία πλευρά είχε μία σκηνή που τάιζαν κάποιον πεινασμένο και στην άλλη μία σκηνή που έντυναν τους φτωχούς).
Οι ρίζες του χριστουγεννιάτικου δέντρου χάνονται στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας τους (τότε τα δέντρα μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια και τα στόλιζαν για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά τον επόμενο χρόνο). Λέγεται ότι ο Μαρτίνος Λούθηρος ξεκίνησε την παράδοση των αναμμένων λαμπών, πάντα στη Γερμανία, τον 16ο αιώνα.

Το έργο του Dickens «A Christmas Carol» ήταν αυτό που μεταξύ άλλων ανέδειξε την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, τόσο στη Βρετανία – όχι τυχαία (και στη συνέχεια σ΄όλη την Ευρώπη) όσο και στην Αμερική.

Ο πολιτικά (σύγχρονος, μάλλον πρωτοποριακός για τότε) και ρεαλιστικός τρόπος που περιέγραψε ο Dickens τις γιορτές, ως μια ανάπαυλα της καθημερινά όλο και πιο τραγικής διαβίωσης της εργατικής οικογένειας, όπου όλοι είναι ευγενικοί, καλοί και φιλάνθρωποι και σκέφτονται τον διπλανό τους σαν τον εαυτό τους, ήταν αυτό που μίλησε στις καρδιές των συμπατριωτών του και αποθέωσε το κείμενό του.

Όσο περνούσαν τα χρόνια το μοτίβο της πληροφορίας ‑με την εξέλιξη και της ψηφιακής τεχνολογίας, άλλαζε άρδην (βλ ΝΥtimes A New ‘Christmas Carol’ Explores the Roots of Scrooge’s Scorn A new TV adaptation by Steven Knight)

Η ιστορία του Charles Dickens λίγο πολύ γνωστή: Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ (Ebenezer Scrooge), ένας (κλασσικός καπιταλιστής της εποχής), τσιγκούνης και μίζερος γέρος (από αυτόν, πήρε τ΄ όνομά του και ο Σκρουτζ του Ντίσνεϊ), δε νοιάζεται για κανέναν (ο χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τον πατέρα του, που ο Dickens μισούσε και λάτρευε ταυτοχρόνως) και οι άνθρωποι γι‘ αυτόν υπάρχουν μόνο για να δουλεύουν για αυτόν και να του δίνουν χρήματα.
Ιδιαιτέρως σιχαίνεται τα Χριστούγεννα, τα οποία θεωρεί πως απλώς τον μεγαλώνουν κατά ένα χρόνο χωρίς, όμως, να τον κάνουν ούτε κατά μια δεκάρα πλουσιότερο.

Εικονογράφηση John Leech, 1843 | “το αγόρι προσωποποίηση Άγνοιας, το κορίτσι Θέλησης”

Όμως …(ο καπιταλισμός θέλει ανανέωση), την παραμονή των Χριστουγέννων του 1843, ο γερο-Σκρουτζ δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη από το φάντασμα του πρώην συνεργάτη του, Τζέικομπ Μάρλεϊ, που είχε πεθάνει ακριβώς πριν από επτά χρόνια.

Ο Μάρλεϊ υπήρξε και αυτός τσιγκούνης και μίζερος όπως ο Σκρουτζ, αλλά μετά θάνατον, υποφέρει από τις αμαρτίες του και θέλει να βοηθήσει τον Σκρουτζ, ώστε να μην έχει την ίδια κατάληξη. Εξηγεί, λοιπόν, στον πρώην συνεργάτη του πως πρόκειται τον επισκεφτούν τρία πνεύματα, των περασμένων (τον ταξιδεύει σε τρεις διαφορετικές στιγμές της ζωής του στο παρελθόν), των τωρινών (του φανερώνει την πραγματική διάσταση της τωρινής του ζωής ) και των μελλοντικών Χριστουγέννων (τον βάζει να παρακολουθήσει το θάνατο ενός άνδρα, του ίδιου του εαυτού του).

Αυτά τα τρία πνεύματα, λοιπόν, δείχνουν στον Σκρουτζ τα λάθη του κι ο ίδιος σταδιακά μετανοεί.
Το πρωί των Χριστουγέννων, στέλνει μια γαλοπούλα (ως τότε το καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο πιάτο ήταν η ψητή χήνα) στον ταλαίπωρο και φτωχό υπάλληλό του Μπομπ Κράτσιτ, ενώ περνά τη γιορτινή ημέρα παρέα με τον ανιψιό του Φρεντ, τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή περιφρονούσε.
(η συνέχεια στο βιβλίο …ή ‑καλύτερα “επί της οθόνης”)

ℹ️ Αυτή είναι η πρώτη  ηχητική εκδοχή (βρετανική) σε ταινία διάρκειας μιας ώρας (βελτιωμένη έκδοση 77λ), του μυθιστορήματος “A Christmas Carol” του Charles Dickens και είναι επίσης η μόνη προσαρμογή της ιστορίας με αόρατο το φάντασμα του Marley (ο Seymour Hicks  διαδραματίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ‑που μάλιστα παίζει και τον Ebenezer και νέο και γέρο).
ℹ️ Προϋπήρξε ένα 9λεπτο μικρού μήκους (1928) του Hugh Croise με τον Bransby Williams
ℹ️ Η πρώτη κινηματογραφική προσπάθεια μεταφοράς της νουβέλας του Dickens έγινε το 1901. Ονομαζόταν “Scrooge; Οr, Marley’s Ghost” (το φάντασμα του Marley) και ήταν βρετανική — ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα μικρό, το μόνο τμήμα, άλλωστε, της ταινίας που έχει διασωθεί από τη Βρετανική Ταινιοθήκη, αλλά φυσικά πολύ ενδιαφέρον, κυρίως για ιστορικούς λόγους. Η μόνη γνωστή κόπια της BFI, είναι ελλιπής, αλλά καταφέρνει να πει αρκετά από την ιστορία για να είναι αναγνωρίσιμη. Θεωρήθηκε στον καιρό της επίτευγμα αφού μια ιστορία 80 σελίδων την έκανε 5λεπτη και είχε πρωτοποριακές για τον καιρό σκηνές (τεχνικά)

Βέβαια για τις ανάγκες του παραμυθιού η “καλοσύνη” του Σκρουτζ συνεχίζεται και μετά τα Χριστούγεννα, αφού γίνεται πια “καλός” και “ευεργέτης” δίνει αύξηση στον Μπομπ και ορκίζεται να βοηθά την οικογένειά του, ιδίως τον μικρό γιο του Τιμ, που είναι κουτσός και τελικά, ο Σκρουτζ μεταμορφώνεται στον μεγαλύτερο ευεργέτη της πόλης του και λυτρώνεται.

Ο Ντίκενς υπήρξε από τους σφοδρότερους επικριτές των ταξικών διαιρέσεων της αγγλικής κοινωνίας του 19ου αιώνα και της τεράστιας – απόλυτης φτώχειας, για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, επακόλουθο της Βιομηχανικής Επανάστασης, είναι ο συγγραφέας των φτωχών, των ανήμπορων και των ξεγυμνωμένων και μέσα από τα βιβλία του (που έχουν όλα βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο) ξεπροβάλλει η φιλοσοφία του για τη ζωή.

Και αν η κοινωνική προσέγγιση της “χριστουγεννιάτικης ιστορίας” του, δείχνει σήμερα απλοϊκή, πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι το εργατικό κίνημα και οι διεκδικήσεις εκείνη την περίοδο ήταν ακόμη στα σπάργανα (το “μανιφέστο” των Μαρξ-Ένκελς δημοσιεύεται μετά πέντε χρόνια το 1848, που συμπίπτει με τις εξεγέρσεις σε όλη την Ευρώπη και η παρισινή κομούνα αργεί ακόμη …ως το 1871 ένα χρόνο μετά το θάνατο του Ντίκενς).

Η καρδιά της επανάστασης θα χτυπήσει δυνατά στην “Ιστορία δύο πόλεων” — A Tale of Two Cities (1859), ενώ από τον “Ολιβερ Τουίστ” έως τον “Ζοφερό Οίκο” — The bleak house (1853) ο συγγραφέας δεν έπαψε ποτέ να ρίχνει το ανάθεμα στη βικτωριανή οικονομία και στους βικτωριανούς θεσμούς (χωρίς ποτέ να φτάσει στις ρίζες της). Αλλά να ξαναγυρίσουμε στη “Χριστουγεννιάτικη ιστορία του”: Η ζωή του υπήρξε οικονομικά πολυτάραχη, έτσι, όπως και σε πολλές άλλες περίοδες το φθινόπωρο του 1843 (που ξεκίνησε να το γράφει), ο συγγραφέας βρισκόταν σε απελπιστική οικονομική κατάσταση με τη γυναίκα του Kate να περιμένει το πέμπτο τους παιδί, ενώ έπρεπε να δίνουν χρήματα και για μια μεγάλη υποθήκη στο σπίτι τους στο Devonshire.

Τη “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία” ξεκίνησε να τη γράφει τον Οκτώβριο, σταδιακά δέθηκε πολύ με τους χαρακτήρες της ιστορίας του, στο σημείο να κλαίει, να γελάει και να κλαίει ξανά, όπως έλεγε κι ο ίδιος, γράφοντάς την. Τελείωσε έξι εβδομάδες αργότερα. Πλήρωσε μόνος του τα έξοδα της έκδοσης του βιβλίου κι επέμεινε σε πολυτελές εξώφυλλο και εικονογράφηση, αλλά πούλησε το βιβλίο σε χαμηλή τιμή για να μπορούν όλοι να το αγοράσουν (αυτό ήταν και πάλι μέρος της φιλοσοφίας του).

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν τα Χριστούγεννα του 1843, στις 19 Δεκεμβρίου κι έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία, αν και εξαιτίας του υψηλού κόστους της έκδοσης, τα έσοδα του ήταν χαμηλότερα από τα αναμενόμενα. Από τότε, το όνομα του Dickens συνδέθηκε για πάντα με τα Χριστούγεννα και το βιβλίο έγινε χριστουγεννιάτικη παράδοση για όλες τις επόμενες γενιές. Τόσο είχε ταυτιστεί ο συγγραφέας με το χριστουγεννιάτικο πνεύμα που όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του το 1870, λέγεται ότι ένα κοριτσάκι ρώτησε αν αυτό σήμαινε πως θα πεθάνει μαζί του κι ο Αϊ Βασίλης.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Ronald Hutton, ο σύγχρονος εορτασμός των Χριστουγέννων είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της επιρροής της νουβέλας (οικογενειακές συνάξεις εποχιακά φαγητά — η γνωστή σε όλους μας γαλοπούλα — και ποτά, χορός, παιχνίδι και εορταστική-πνευματική γενναιοδωρία) στην κοινωνία. Η ζωή αντέγραψε την τέχνη… η τέχνη αντέγραψε τη ζωή (βοηθούσης της άρχουσας τάξης και της βιομηχανίας του θεάματος).

Το διήγημα του Ντίκενς από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του κέρδισε τους κριτικούς. Στον αντίποδα, πολύ πρόσφατα – σημεία των καιρών… ο σύγχρονος αμερικανός φιλόσοφος Μάικλ Λέβιν (Michael Levin), έγραψε (τα Χριστούγεννα του 2000) μία “επίκαιρη” (συνάδει με την τότε οικονομική και πολιτική “νέα τάξη πραγμάτων”) «κριτική» του έργου από την αστική σκοπιά, για να καταγγείλει όχι την ταξική συμφιλίωσης (προς θεού !! ) αλλά τα “μεγάλα ψέματα” του Ντίκενς δηλ …να υπερασπιστεί τον Σκρουτζ “σαν επιχειρηματία του οποίου οι ιδέες και πρακτικές ωφελούν, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τους υπαλλήλους του και την κοινωνία εν γένει”…

Να πούμε συμπληρωματικά πως ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Ντίκενς, όλα ξεκίνησαν από την Αγγλία όχι τυχαία (ήταν η πιο αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα τότε) όπως επίσης καθόλου τυχαία δεν είναι η “βιομηχανία των Χριστουγέννων” ειδικά στην Αμερική που προβάλλεται συνεχώς από την κυρίαρχη ιδεολογία (για προφανείς λόγους … βλ. και τα διάφορα ‑απανταχού “όλοι μαζί μπορούμε”)

Το «Christmas Carol», η δημοφιλής νουβέλα του Dickens υπήρξε εν τη γενέσει της η ιστορία του Ebenezer Scrooge, ενός άπληστου γέροντα που μισεί τα Χριστούγεννα και μεταμορφώνεται σε ένα ευγενικό πρόσωπο μέσα από τις επισκέψεις τεσσάρων φαντασμάτων.

Το κλασικό έργο έχει προσαρμοστεί αμέτρητες ‑κυριολεκτικά αμέτρητες (σίγουρα πάνω από 1000) φορές για σχεδόν κάθε είδος μέσο (βιβλίο, θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, κόμικς, καρτούν και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς)

Μερίδα του λέοντος από τον κινηματογραφικό και ψηφιακό κολοσσό Disney

Από τότε που ο μεγάλος βρετανός ηθοποιός Seymour Hicks περιόδευε την Αγγλία με τη δική του μη μουσική προσαρμογή της ιστορίας, στην πρωτότυπη μουσική σκηνική προσαρμογή του Tim Dietlein, που κινηματογραφήθηκε στην επαναλαμβανόμενη επί χρόνια θεατρική προσαρμογή στο Θέατρο Guthrie στη Μινεάπολη και σε εκατοντάδες παρόμοιες σε όλο τον κόσμο.

Από τη θεατρική προσαρμογή του Michael Wilson (σκηνοθέτης), με την πρωτότυπη μουσική του John Gromada στο θέατρο Alley για 19 χρόνια (1990–1998, 2005-σήμερα) …στο Hartford Stage για 17 χρόνια (1998-σήμερα) … στο Ford της Washington DC για 11 χρόνια

Από προσαρμογές του καπιταλιστική Ebenezer (πχ. ως ιδιοκτήτη μιας πόλης μεταλλευτικής εταιρείας) στην πιο πρόσφατη (Ιανουάριος του 2019), από το μονοπώλιο του θεάματος Blue Apple Theatre με μια ηθοποιό με το σύνδρομο Down, Katy Francis ως «Emilina» Scrooge στο Theatre Royal Winchester και φυσικά το τελευταίο τηλεοπτικό BBC One+iPlayer με πρώτα ονόματα, μεταξύ αυτών Guy Pearce, Stephen Graham, Andy Serkis, Joe Alwyn, Charlotte Riley and Vinette Robinson.

Μαθαίνουμε από το χθες, αντιμετωπίζουμε αγωνιστικά το σήμερα, οργανώνουμε την αντεπίθεση, παλεύοντας για το αύριο, ευχές για χρόνια πολλά, καλή χρονιά με δύναμη και υγεία.

Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα!

 

 

Δεν περπατάμε τρέχουμε! Γρήγορα πίσω στις δουλειές σας!

 

Jacta alea est -ο κύβος ερρίφθη, καθώς το υπερμεταδοτικό στέλεχος «Όμικρον» κυριαρχεί παγκόσμια και μπροστά στον κίνδυνο να «παγώσει» η οικονομία και να υπονομευθεί η καπιταλιστική κερδοφορία από τη μεγάλη διασπορά του ιού, τα υγειονομικά πρωτόκολλα –λάστιχο έτσι κι αλλιώς με τη εγκληματική συνενοχή αστών «ειδικών» και «λοιμοξιολόγων» προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες και ...εξαφανίζουν τον ιό (!), υποχρεώνοντας πλέον τους εργαζόμενους σε αδιάλειπτη εργασία αν νοσήσουν, ή το πολύ σε πενθήμερη απουσία από τη δουλειά τους.

Το σήμα έδωσε κυνικά Anthony Fauci (επικεφαλής ιατρικός σύμβουλος του Μπάιντεν) στο CNN … «the reason is that with the sheer volume of new cases that we are having and that we expect to continue with omicron, one of the things we want to be careful of is that we don’t have so many people out» εν ολίγοις …«δεν βλέπω κίνηση! γρήγορα πίσω στις δουλειές σας» (όπως λένε στο στρατό «δεν περπατάμε τρέχουμε» !! –«ειδικά εσείς! με βασικές θέσεις εργασίας».

Ε… τι; Αναρχία; -όπως ακούγεται στην Εργατική συμφωνία (1976 -του Γιώργου Σκούρτη μουσική Δήμος Μούτσης), με τη Γεωργία, που …Πήγαινε, λέει, στις συγκεντρώσεις | και φώναζε συνθήματα | πρόσωπα τέτοια στη δουλειά τους | δημιουργούν προβλήματα…

Το ίδιο υιοθέτησε και στη χώρα μας η κυβέρνηση της ΝΔ, μεταθέτοντας στους ασθενείς (!) την ευθύνη της αυτοδιάγνωσης, αλλά και μιας σοβαρής υποτροπής, αφού δεν θα έχουν αναρρώσει πλήρως.

Αλλά και παντού στον καπιταλιστικό κόσμο: πχ. στον «δημοκρατικό» Καναδά η κυβέρνηση το πήγε ένα βήμα πιο πέρα, ανακοινώνοντας ότι «υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι θετικοί στον κορονοϊό εργαζόμενοι θα μπορούν να συνεχίσουν τη δουλειά, με βάση μια λίστα προτεραιοτήτων και διαχείρισης του κινδύνου» (σύμφωνα μάλιστα με τον υπουργό Υγείας «βασικό πρόβλημα με την εκθετική εξάπλωση της "Ομικρον" είναι η λειτουργία της οικονομίας).

 

Σύμφωνα μάλιστα με τον αμερικανικό ΕΟΔΥ, η επιστροφή στην εργασία μετά τη σύντομη καραντίνα - που παραπέμπει σε «συναχάκι», και όχι σε πανδημία με μερικά εκατομμύρια νεκρούς παγκοσμίως - θα γίνεται χωρίς διάγνωση με rapid test. Όχι επειδή θεωρούν ότι τα rapid δύσκολα πιάνουν τη μετάλλαξη «Ομικρον», αλλά προφανώς επειδή είναι βέβαιοι ότι το κρούσμα θα συνεχίσει να δείχνει ενεργό, όσο ήπια κι αν νοσεί!

Μιλάμε δηλαδή για την αποθέωση του ανορθολογισμού, που έχει την ίδια αφετηρία σε όλες τις φάσεις της πανδημίας: Το γεγονός ότι η διαχείρισή της δεν γίνεται με κριτήριο την προστασία του λαού, αλλά με προτεραιότητα τη θωράκιση της οικονομίας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Σ' αυτόν τον στόχο υποτάσσεται και η λεγόμενη «γνώμη των ειδικών», η οποία αξιοποιείται ως προκάλυμμα της επικίνδυνης πολιτικής που ανακυκλώνει τα αδιέξοδα για τους εργαζόμενους και τον λαό.

 

Την ώρα δηλαδή που η πανδημία φουντώνει και απειλεί να μολύνει τους πάντες, αντί τα μέτρα προστασίας να αυξηθούν, αντί το σύστημα Υγείας να ενισχυθεί, αντί η ιχνηλάτηση και η υγειονομική επιτήρηση να αναβαθμιστούν, αντί να γίνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις στους κρίκους υπερμετάδοσης, όπως οι χώροι δουλειάς, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα σχολεία, μπροστά στον κίνδυνο να πληγεί η λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας και να υπονομευθεί η ανάπτυξη για το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις - ανάμεσά τους και η ελληνική - προσαρμόζουν ακόμα περισσότερο τα υγειονομικά πρωτόκολλα στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, αφήνοντας τον λαό εκτεθειμένο.

Το ζήσαμε και σε προηγούμενες φάσεις της πανδημίας: Άλλοτε με το άνοιγμα του Τουρισμού χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ξένων επισκεπτών και των κατοίκων στις πιο δημοφιλείς περιοχές, και άλλοτε με τα σχολεία, όπου τα πρωτόκολλα συγκαλύπτουν και ευνοούν την μετάδοση, αντί να την αποκαλύπτουν και να την προλαμβάνουν.

Η πολιτική αυτή της ΝΔ έχει τουλάχιστον την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Προβεβλημένοι επιστήμονες από το περίφημο «think tank» που συγκρότησε ο Αλ. Τσίπρας έχουν αποφανθεί ότι παρά την ολιγωρία, τα μέτρα της κυβέρνησης «είναι στη σωστή κατεύθυνση». Κουνάνε μάλιστα το δάχτυλο, λέγοντας ότι η αποτυχία ή επιτυχία στη διαχείριση της πανδημίας δεν θα είναι της κυβέρνησης, αλλά «εθνική αποτυχία ή επιτυχία», αποσείοντας από το κράτος την ευθύνη να προστατεύσει τον λαό με όλα τα αναγκαία μέτρα.

Αν κάτι επιβεβαιώνεται από κάθε εξέλιξη της πανδημίας, είναι ότι η προστασία της υγείας του λαού δεν συναντιέται πουθενά με το εμπορευματοποιημένο σύστημα Υγείας και με τα πρωτόκολλα στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, παλεύοντας για μέτρα ουσιαστικής προστασίας από την πανδημία και στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, το σύστημα που βάζει τις ανάγκες του στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο.

Όπως έλεγε το ΚΚΕ ήδη από τον Απρίλη του 2020 ...
"Μας καλούν να επιδείξουμε ατομική ευθύνη ενώ την ίδια ώρα με ευθύνη της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, η υγεία χιλιάδων εργαζομένων βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.
Εργοδοσία και κυβέρνηση αφήνουν απροστάτευτους τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς.

Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!
Κανένας μόνος. Όλοι για έναν και ένας για όλους.
Μένουμε Δυνατοί! Δεν μένουμε σιωπηλοί!"

Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!
Κανένας μόνος. Όλοι για έναν και ένας για όλους.
Μένουμε Δυνατοί!
Τώρα περισσότερο από ποτέ!

 

Φιλανδία: Ποδαρικό τη νέα χρονιά με απεργίες

Φινλανδικά συνδικάτα
αποτίουν φόρο τιμής στους μάρτυρες του εργατικού κινήματος
(Πρωτομαγιά 1971)

Το λεγόμενο «σκανδιναβικό μοντέλο» (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία –με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας και με συγκεκριμένη στόχευση), το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερο εμφανίζεται στον εγχώριο και το διεθνή αστικό Τύπο σαν ο «άλλος κόσμος», όπου όλοι –γενικά «περνάνε καλά» και στα πλαίσια του όλοι_μαζί_μπορούμε αποτελεί πρότυπο ταξικής ειρήνης και «λαϊκής ευημερίας».

Όμως για τις λαϊκές μάζες, πρωταρχικό ρόλο παίζει το κοινωνικό είναι όπου τελειώνουν πια τα ψέματα με τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (διακυβέρνηση με τη στήριξη της καλούμενης «ευρείας» = οπορτουνιστικής αριστεράς και σημαία τον αντικομμουνισμό), να δρουν συνειδητά με σκοπό τη διάβρωση της συνείδησης της εργατικής τάξης και την πλήρη υποταγή της στο κλίμα της συναίνεσης και της υπακοής στα όρια του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος.
Το μεγάλο τους «κατόρθωμα», στο όνομα του κράτους πρόνοιας, υπήρξε ο σταδιακός εκφυλισμός κάθε αξίας και κατάκτησης του εργατικού κινήματος, με αντάλλαγμα, ένα σχετικά καλύτερο βιοτικό επίπεδο για κάποια χρόνια.

Μετά την αντεπανάσταση και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες, η κατάσταση έχει αλλάξει κατά πολύ, με τις διάφορες κυβερνήσεις, νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, να παίρνουν πίσω ό,τι δικαιώματα έχουν απομείνει, με τον εργοδοτικό σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλισμό και τις  πολλές «αρμόδιες» -διορισμένες και καλοπληρωμένες επιτροπές να «λύνουν» τα ζητήματα, καλώντας τους εργαζόμενους, αντί να μετέχουν μαχητικά στα κοινά και να απαιτούν οργανωμένα αυτά που δικαιούνται, να απολαμβάνουν ελεύθερα την μπίρα τους, τα πορνό, τις τηλεοπτικές αθλιότητες, στο όνομα της αστικής ελευθερίας που αρχίζει και τελειώνει με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι σκανδιναβικές ήταν οι πρώτες χώρες, στις οποίες, ταυτόχρονα με την Αμερική και την Αγγλία, μπήκαν σε εφαρμογή, από τις αρχές του '80, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, χωρίς αντιδράσεις από το λαϊκό παράγοντα.

Στη δεκαετία του '90, η πολιτική της κεντροαριστερής κυβέρνησης, που, εκτός των άλλων, έφερε τα πάνω - κάτω στο ασφαλιστικό σύστημα και στα συντάξιμα, έσπρωξε τους εργαζόμενους, αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή στα πλαίσια του αντικομμουνιστικού διπολικού συστήματος, να ψηφίσουν δεξιά κυβέρνηση που συνεργάστηκε και με το ακροδεξιό κόμμα (15%), για να αποτελειώσουν το λεγόμενο σκανδιναβικό μοντέλο του «ανθρώπινου καπιταλισμού».
Με αντιλαϊκά μέτρα, όπως πάγωμα μισθών, κατάργηση επιδόματος αδείας, αύξηση των απλήρωτων ωρών εργασίας και εισφορών φορτώνεται στον λαό η καπιταλιστική οικονομική κρίση.

Συμβιβασμένα συνδικάτα

Η Κεντρική Οργάνωση Φινλανδικών Συνδικάτων, (SAK Suomen Ammattiliittojen Keskusjärjestö, είναι η μεγαλύτερη συνδικαλιστική συνομοσπονδία στη Φινλανδία (με περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη, ~¹/₅ του πληθυσμού της χώρας, πάνω από το μισό του εργατικού δυναμικού).
Οι άλλες δύο είναι των Μισθωτών Υπαλλήλων (STTK) και η Συνομοσπονδία Συνδικάτων Ακαδημαϊκών Επαγγελματιών (AKAVA) – δείτε και εδώ.
Πανίσχυρος κοινωνικός –και διαπραγματευτικός, εταίρος ο εκεί ΣΕΒ (Elinkeinoelämän keskusliitto | Finlands Näringsliv -δημιουργήθηκε το 2005 όταν συγχωνεύθηκαν –ισχύς εν τη ενώσει, οι δύο εργοδοτικές ενώσεις Palvelutyönantajat και Teollisuuden ja Työnantajain Keskusliitto).
Η SAK υποστηρίζει ανοιχτά το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και έχει ξοδέψει χρήμα και χρήμα σε σχετικές χορηγίες.

ℹ️ Πληθυσμός 5.401.267 - στα σωματεία 74% | ΣΣΕ, αλλά κυρίως ατομικές με διαπραγματεύσεις σε επίπεδο εταιρείας
Τα «αυτόνομα» έχουν σημαντική (τοπικά), ενώ οι τρεις συνομοσπονδίες (SAK, STTK AKAVA) έκαναν σχέδια (επί χάρτου) για μια ευρεία συγχώνευση που κατέρρευσαν –τελευταία φορά, το 2016.Δίνεται μάχη σε επίπεδο βάσης για συλλογικές διαπραγματεύσεις με μια εθνική συμφωνία που βάζει πάντα τον πήχη για αυξήσεις μισθών στο χαμηλότερο επίπεδα. Από το 2007, μπροστάρηδες οι εργάτες βιομηχανίας, ωστόσο, το χαμηλό πολιτικό επίπεδο και οι απανωτές οικονομικές κρίσεις την αδυνατίζουν.

Και όμως (κάτι) κινείται…

(Reuters)
«Περισσότεροι από 50.000 Φινλανδοί βιομηχανικοί εργάτες προχωρούν σε απεργία τον Ιανουάριο κλείνοντας εργοστάσια, μεταλλεία και επιχειρήσεις τεχνολογίας αιχμής, δήλωσαν χτες 30-Δεκ τρία εργατικά συνδικάτα, ενώ οι εργοδότες λένε ότι υψηλότεροι μισθοί απειλούν την ανταγωνιστικότητα»

Η 10ήμερη απεργία που προγραμματίζεται να ξεκινήσει στις 14 Ιανουαρίου θα επηρεάσει τις δραστηριότητες σε περισσότερες από 200 εταιρείες στη Φινλανδία, συμπεριλαμβανομένων των Nokia, Kone, Metso Outotec και Outokumpu καθώς και των σουηδικών εταιρειών Sandvik και SSAB και ελβετικής ABB.
Τα συνδικάτα θα συναντηθούν με τον Εθνικό Διαμεσολαβητή στις 4 Ιανουαρίου σε μια ύστατη προσπάθεια εξεύρεσης λύσης για νέα συλλογική σύμβαση εργασίας με αυξήσεις μισθών.

Μια άλλη απεργία πρόκειται να κλείσει τα φινλανδικά εργοστάσια της πολυεθνικής (πρώτες ύλες ξύλου για βιώσιμα και ανακυκλώσιμα προϊόντα σε Αυστρία, Εσθονία, Φινλανδία, Γερμανία, Ρωσία, Ουρουγουάη και ΗΠΑ) UPM για τρεις εβδομάδες από την 1^η Ιανουαρίου, αφού η UPM απέρριψε τα αιτήματα των εργαζομένων για ΣΣΕ εργασίας.
Ήδη από τον Οκτώβρη, η Φινλανδική Δασική Βιομηχανία –μέσω της εργοδοτικής ομοσπονδίας που εκπροσωπεί τις δασικές εταιρείες, δήλωσε «τέλος με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις –τώρα μόνο ατομικές με εταιρείες που διαπραγματεύονται απευθείας με το προσωπικό».
Η «ανταγωνίστρια» της UPM Stora Enso (σσ. δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα) υπέγραψε «ειδικού τύπου» ατομικές συλλογικές συμβάσεις τον Οκτώβριο

Στο μεταξύ το Σωματείο Εργατών Χάρτου εξέδωσε απεργιακή ανακοίνωση για αρκετές επιχειρήσεις της UPM στη Φινλανδία κηρύσσοντας γενική απεργία στα πλαίσιο της λήγουσας συλλογικής σύμβασης της βιομηχανίας χαρτιού, ξεκινώντας ανήμερα πρωτοχρονιά και τουλάχιστον μέχρι 22 Ιανουαρίου αν δεν επιτευχθεί συμφωνία για νέα ΣΣΕ.

Η εταιρεία από τη μεριά της εν είδει εργοδοτικού lock-out δήλωσε πως θα (προσπαθήσει να) καλύψει τη ζήτηση των πελατών μέσω παραδόσεων από τα εργοστάσιά της εκτός Φινλανδίας και «η μέριμνα για τις βασικές υπηρεσίες προς την κοινωνία θα εξασφαλιστεί με καλή πληρωμή όσων θα εργαστούν κατά τη διάρκεια της απεργίας».
«Η ανακοίνωση της απεργίας δίνεται πριν καν παρουσιαστούν οι διαπραγματευτικοί στόχοι εκατέρωθεν. Κατά την άποψή μας, τα διαπραγματευόμενα μέρη έχουν καθήκον να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καταλήξουν σε συμφωνία πριν καταφύγουν σε απεργία ή εξωτερική διαδικασία συνδιαλλαγής. Τώρα αυτό δεν έχει συμβεί», λέει η Riitta Savonlahti, Αντιπρόεδρος της UPM.

Το Σωματείο Χαρτοεργατών από την πλευρά του δείχνει αποφασισμένο «καμία δουλειά στη διάρκεια της απεργίας» -δηλώνει, ούτε καν καθήκοντα κρίσιμα για την κοινωνία (σσ. προσωπικό ασφαλείας), όπως η λειτουργία και η συντήρηση σταθμών επεξεργασίας νερού και ηλεκτροπαραγωγής».

Η UPM έχει περίπου 10.000 υπεργολάβους στη Φινλανδία και η εταιρεία αντιπροσωπεύει περίπου το 12% των θαλάσσιων μεταφορών.
Πρόσφατα υπέγραψε με τον Φιλανδικό ΣΕΒ -ως κοινωνικό εταίρο απουσία των εργαζόμενων δύο 3τείς !! συλλογικές συμβάσεις εργασίας για τις επιχειρήσεις UPM Plywood και UPM Timber.