Ο ποιητής της σκηνοθεσίας –από τους σπουδαιότερους δημιουργούς της 7ης Τέχνης

• 🎬 Ακίρα Κουροσάβα 🎥 

Σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ένας από τους καλύτερους και πιο σημαντικούς όλων των εποχών, έχοντας γυρίσει πάνω από 30 ταινίες και έχοντας επηρεάσει πολλούς άλλους -αναμφίβολα ο γνωστότερος στην Δύση Ιάπωνας σκηνοθέτης.
Έλαβε τον Χρυσό Λέοντα για την ταινία Rashômon, δύο Χρυσούς Φοίνικες για τις ταινίες Kagemusha και Ran και ένα τιμητικό Όσκαρ το 1990. Το 1999, το CNN τον ονόμασε "Ασιάτη του Αιώνα" στην κατηγορία "Τέχνες, Λογοτεχνία και Κουλτούρα". Ανάμεσα στις πιο αναγνωρισμένες του ταινίες είναι τα Οι Επτά Σαμουράι (1954), Ρασομόν (1950), Ραν (1985), Ikiru (1952), Yojimbo (1961), High and Low (1963), Ο Θρόνος του Αίματος (1957), Το Μυστικό Φρούριο (1958) και Kagemusha (1980).

Γεννήθηκε 23-Μαρτ-1910 στην Όμορι (Τόκιο), τελευταίο των οκτώ παιδιών του Ισαμού (Isamu) και της Σίμα (Shima) Κουροσάβα. Αρχικά ήθελε να γίνει ζωγράφος, αλλά δεν έγινε δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών. Το 1936 γίνεται βοηθός του σκηνοθέτη Γιαμαμότο Κατζίρο (Yamamoto Kajirô), που δούλευε σε μια γιαπωνέζικη εταιρεία παραγωγής ταινιών.

Στην εταιρεία αυτή ο Κουροσάβα γυρίζει την πρώτη του ταινία: "Σουγκάτα Σανσίρο" (Sugata Sanshiirô) (1943), μια ταινία δράσης που σύντομα έγινε δημοφιλής. Στα επόμενα χρόνια ο Κουροσάβα παράγει ταινίες πιο απλές και εμπορικές, όπως η συνέχεια του Σουγκάτα Σανσίρο (1945), οι οποίες γεννιούνται υπό τον έλεγχο της στρατιωτικής κυβέρνησης της Ιαπωνίας, που λογοκρίνει αυστηρά ολόκληρη την πνευματική δημιουργία της εποχής και ευνοεί κυρίως την παραγωγή λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων με πατριωτικό περιεχόμενο. Η συνέχεια του Σουγκάτα Σανσίρο είναι, εξ' αιτίας αυτής της πίεσης εκ μέρους της κυβέρνησης, μια πατριωτική ταινία που σκοπεύει να δείξει στο κοινό την υπεροχή της γιαπωνέζικης πολεμικής τέχνης (τζούντο) απέναντι σ' εκείνη των εχθρών των Ιαπώνων, των Αμερικανών (μποξ). Για τον Κουροσάβα, που συμπορευόταν με την αριστερά, η οποία στην Ιαπωνία της δεκαετίας του '20 είχε παίξει μεγάλο ρόλο κυρίως για την νέα γενιά, η εμπειρία της αντίδρασης εκ μέρους των συντηρητικών τάξεων και ομάδων της Ιαπωνίας, της έλλειψης ελευθερίας και του πολέμου υπήρξε σημαντικότατη.

Η πρώτη ταινία του μετά τον πόλεμο ήταν το «Δεν λυπόμαστε την νεολαία μας». Το 1948, κυκλοφόρησε ο «Μεθυσμένος Άγγελος», το οποίο γνώρισε μεγάλη κριτική αναγνώριση, και εδραίωσε τον Κουροσάβα ως έναν από τους πιο σημαντικούς νέους σκηνοθέτες της Ιαπωνίας. Στην ταινία πρωταγωνιστούσε ο τότε άγνωστος Τοσίρο Μιφούνε, που έπειτα έγινε ένας από τους πιο γνωστούς και αναγνωρισμένους Ιάπωνες ηθοποιούς, και πρωταγωνίστησε σε 15 ακόμα ταινίες του Κουροσάβα.

Η διεθνής καταξίωση

Το 1950 κυκλοφόρησε η ταινία που έκανε τον Κουροσάβα γνωστό έξω από την Ιαπωνία, «Η γκέισα και ο σαμουράι» (Ρασομόν – Rashômon)

Η ταινία παρουσιάζει τέσσερις διαφορετικές και αντικρουόμενες εκδοχές δολοφονίας από την οπτική γωνία τεσσάρων διαφορετικών μαρτύρων. Η ταινία ήταν τεράστια κριτική και εμπορική επιτυχία, και ακόμα και σήμερα θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ήταν ο αναπάντεχος νικητής του Χρυσού Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας - 1951 και προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας. Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε τις δυτικές κινηματογραφικές αγορές στο να εστιάσουν για πρώτη φορά στα προϊόντα της ιαπωνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, κάτι το οποίο οδήγησε σε διεθνή αναγνώριση για πολλούς άλλους Ιάπωνες σκηνοθέτες.

Στην 10ετία του 1950 και στις αρχές της 10ετίας του 1960, ο Κουροσάβα σκηνοθετούσε ασταμάτητα -ένα φιλμ την χρονιά. Σε αυτήν την περίοδο της καριέρας του έφτιαξε μερικές από τις πιο αναγνωρισμένες και σημαντικές του ταινίες.
Οι περισσότερες από αυτές εκτυλίσσονταν στην εποχή των Σαμουράι, και ως αποτέλεσμα, ο Κουροσάβα είναι πλέον γνωστός για τις "jidaigeki" ταινίες του (ο Ιαπωνικός όρος για ταινίες με Σαμουράι).
Ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες είναι τα: Γιοζίμπο (Yôjinbô 1961), μια εξαιρετικά δημοφιλής ταινία δράσης η οποία έπειτα αποτέλεσε την βάση για το γουέστερν Για Μια Χούφτα Δολάρια, Σαντζούρο (Tsubaki Sanjûrô 1962), το σίκουελ του Γιοζίμπο, Ο Θρόνος του Αίματος Kumonosu-jô (1957), μια προσαρμογή του Μάκβεθ στην εποχή των Σαμουράι, Ο Κοκκινογένης (Akahige 1965), Το Μυστικό Φρούριο (Kakushi-toride no san-akunin 1958), το οποίο πολλοί θεωρούν ότι αποτέλεσε την βάση για την ταινία Star Wars –ο πόλεμος των άστρων και Οι Επτά Σαμουράι (Shichinin no samurai 1954), το οποίο πολλοί θεωρούν ως το αριστούργημα του Κουροσάβα και μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Στην ίδια περίοδο σκηνοθέτησε και ταινίες που εκτυλίσσονταν στο παρόν, όπως το φιλμ νουάρ The Bad Sleep Well (Ο κακός ύπνος καλά κρατεί Warui yatsu hodo yoku nemuru 1960), μια προσαρμογή του Άμλετ στην σημερινή εποχή, το High and Low (Ο δολοφόνος του Τόκιο -Tengoku to jigoku 1963) ένα αστυνομικό δράμα που εξερευνά την ταξική διαστρωμάτωση και πάλη στη χώρα του και το Ikiru (Ο καταδικασμένος 1952), ένα δράμα για έναν άνδρα που μαθαίνει ότι σύντομα θα πεθάνει και καταλαβαίνει ότι δεν έζησε πραγματικά την ζωή του.

Τα τελευταία χρόνια

Μετά την 10ετία του 1960, ο Κουροσάβα δεν σκηνοθετούσε πλέον ταινίες σε τόσο τακτική βάση (μόνο 8 μετά το 1965), μα όσες έφτιαξε σε αυτήν την περίοδο συχνά κατατάσσονται ανάμεσα στις καλύτερες του. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ήταν έγχρωμες, και ο Κουροσάβα αναγνωρίστηκε και για την χρήση του των χρωμάτων.

Το 1970 γυρίζει (σε δικό του σενάριο) το καταπληκτικό Dodesukaden με διάφορες ιστορίες από τις ζωές των κατοίκων της παραγκούπολης του Τόκιο, με επίκεντρο ένα διανοητικά ανεπαρκή νεαρό αγόρι που έχει εμμονή να οδηγεί το δικό του τραμ.

Ο χαμηλός αριθμός σε αυτήν την περίοδο, δεν οφειλόταν σε έλλειψη δημιουργικότητας εκ μέρους του, άλλα στην αδυναμία να βρει χρηματοδότηση –καθώς οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο σινεμά οδηγούν αποκλειστικά στο φιλμ\εμπόρευμα που οδήγησαν τον Κουροσάβα και σε μια απόπειρα αυτοκτονίας στις 22-Δεκ-1971. Ο σκηνοθέτης ανάρρωσε γρήγορα αλλά παρέμενε αβέβαιος για το αν θα έφτιαχνε ποτέ ξανά άλλη ταινία. Και τότε –από μηχανής θεός εμφανίστηκε η ΕΣΣΔ που το 1973 τον προσέγγισε, προτείνοντας μια συνεργασία και αυτό οδήγησε στην καταπληκτική  Σοβιετική ταινία του 1975 Dersu Uzala, όπου ο  -ακόμα κόκκινος στρατός στέλνει έναν εξερευνητή σε μια αποστολή στη χιονισμένη έρημο της Σιβηρίας που κάνει φίλους με έναν έμπειρο ντόπιο κυνηγό την μόνη μη-Ιαπωνική ταινία που σκηνοθέτησε. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας και το Χρυσό Βραβείο στο Φεστιβάλ της Μόσχας.

Οι δύο πιο αξιοσημείωτες ταινίες αυτής της περιόδου της φιλμογραφίας του Κουροσάβα ήταν οι τελευταίες επικές ταινίες σαμουράι του, Καγκεμούσα, η σκιά του πολεμιστή (Kagemusha 1980) και Ραν (Ran 1985). Και οι δύο αυτές ταινίες κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, προτάθηκαν για Όσκαρ και γνώρισαν διεθνή επιτυχία. Το Καγκεμούσα αφηγείται την ιστορία του σωσία ενός ισχυρού άρχοντα σαμουράι, ενώ το Ραν, το οποίο θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες του Κουροσάβα και του χάρισε την μοναδική του υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, είναι μια προσαρμογή του Βασιλιά Ληρ. Το Καγκεμούσα χρηματοδοτήθηκε από Φράνσις Φορντ Κόπολα + Τζορτζ Λούκας, οι οποίοι ήταν μεγάλοι θαυμαστές του Κουροσάβα και είχαν επηρεαστεί πολύ από τις παλιότερες ταινίες του. Άλλοι γνωστοί Αμερικάνοι σκηνοθέτες που θαύμαζαν τον Κουροσάβα και τον βοήθησαν στις τελευταίες του ταινίες ήταν οι Στίβεν Σπίλμπεργκ και Μάρτιν Σκορσέζε.

Το 1990, ο Κουροσάβα σκηνοθέτησε το σουρεαλιστικό Όνειρα, Yume μια προσαρμογή αληθινών του ονείρων για την μεγάλη οθόνη. Το 1991, σκηνοθέτησε το Ραψωδία τον Αύγουστο (Hachigatsu no rapusodî) , με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκήρ, που (εξ)ερευνούσε τις συνέπειες της ατομικής επίθεσης στο Ναγκασάκι. Το 1993 κυκλοφόρησε η τελευταία ταινία του, Madadayo, που αφηγόταν την ιστορία ενός γηραιού καθηγητή. Ο επικείμενος θάνατος ήταν μεγάλο θέμα της ταινίας.

Ο Κουροσάβα πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου 1998, σε ηλικία 88 ετών, από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.

Το κύκνειο άσμα του Ακίρα,
η δραματική ταινία «Ο δάσκαλος»

Το 1943, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, έπειτα από 30 χρόνια διδασκαλίας, ο καθηγητής Ουτσίντα ανακοινώνει στους μαθητές του ότι θα αποσυρθεί για να αφιερωθεί στο γράψιμο. Ο γέρος καθηγητής έχει πια τον τίτλο του σενσέι, αλλά και την απεριόριστη αγάπη των μαθητών του, οι οποίοι σύμφωνα με την παράδοση τον συναντούν κάθε χρόνο στα γενέθλιά του. Την εποχή εκείνη το Τόκιο βομβαρδίζεται και το σπίτι του καθηγητή καταστρέφεται. Μαζί με αυτό χάνονται πολύτιμα και σπάνια βιβλία. Η ερώτηση που του θέτουν πάντα οι μαθητές του όταν τον συναντούν, είναι αν έχει ετοιμαστεί για το μεγάλο ταξίδι και εκείνος κάθε φορά δίνει την ίδια απάντηση: «Όχι ακόμα» (Μανταντάγιο)...

Μια συγκινητική ταινία για τις σχέσεις μαθητών και δασκάλου, για τα γηρατειά και το θάνατο. Με την ταινία αυτή ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα αποχαιρέτησε τον κόσμο του κινηματογράφου, τον οποίο υπηρέτησε πιστά επί μισό αιώνα. Το 1948 είχε εγκαινιάσει μια μόνιμη συνεργασία με τον ηθοποιό Τοσίρο Μιφούνε, ενώ παγκόσμια γνωστός έγινε το 1951 με την αριστουργηματική ταινία του «Ρασομόν». Οι ταινίες που ακολούθησαν είναι ιστορικές, διασκευές δυτικών λογοτεχνικών έργων στην ιαπωνική πραγματικότητα του μεσαίωνα. Είναι δημιουργός ενός μεγαλόπνοου έργου που τα χαρακτηριστικά του είναι ο ουμανισμός, η κοινωνική κριτική, αλλά και η τραγωδία.
Παίζουν οι Τατσούο Ματσουμούρα, Κιόκο Καγκάβα, Χισάσι Ιγκάβα, Γιόζι Τοκόρο, Ακίρα Τεράο, Τακέσι Κουσάκα, Ασεϊ Κομπαγιάσι και Χιντετάκα Γιοσόκα.

«Σιωπηλή Μαρτυρία»
Το αλληγορικό αντιπολεμικό δράμα

Η ταινία γυρίστηκε το 1949. Τρία - τέσσερα χρόνια, δηλαδή, μετά τον πόλεμο. Η Ιαπωνία ήταν κάτω από την αμερικάνικη κατοχή. Παντού συντρίμμια. Ο αέρας εξακολουθούσε να είναι βρώμικος και μολυσμένος από τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι!

Μέσα σε αυτό το «σκηνικό», ο Ακίρα διαλέγει ένα σύγχρονο ιαπωνικό θεατρικό έργο και το κάνει ταινία. Το θέμα της, σε άλλο τόπο και σε άλλο χρόνο, θα ήταν ένα τυπικό κοινωνικό δράμα. Για την Ιαπωνία του 1949, όμως, παίρνει άλλες διαστάσεις. Είναι, γιατί όχι, και ένα ρέκβιεμ, για τα εκατομμύρια των θυμάτων, για τις κατεστραμμένες πόλεις, για τις τεράστιες υλικές καταστροφές, για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία εκείνα τα χρόνια. Επιθετικός πόλεμος και, αμέσως μετά, ήττα και καταστροφή. Για την Ιαπωνία, λοιπόν, εκείνων των χρόνων, που ήταν αναγκασμένη να μιλάει με συμβολισμούς, η «Σιωπηλή Μονομαχία», σε δεύτερο επίπεδο, είναι μια καταγγελία του πολέμου. Ο οποίος πόλεμος κουβαλάει μαζί του τη «σύφιλη»!..

Στη διάρκεια, λοιπόν, του πολέμου ένας χειρουργός (Τοσίρο Μιφούνε) εγχειρίζει έναν τραυματισμένο φαντάρο. Ο φαντάρος (Τσιέκο Νακακίτα) είναι φορέας σύφιλης. Ο γιατρός μολύνεται από την ασθένεια. Και μολύνεται χωρίς δική του ευθύνη. Χωρίς «ευχαρίστηση», αφού ποτέ αυτός δεν είχε κάποια ερωτική επαφή. Αυτός ήταν αθώος και παρθένος! Αυτός δεν είχε «καμία σχέση» με την αρρώστια, «καμία επαφή» με τον πόλεμο. Η ζωή του, παρ' όλα αυτά, καταστρέφεται. Εκείνη την εποχή η σύφιλη ήταν όπως είναι σήμερα το Εϊτζ. Πρέπει να κάνει μια μακρόχρονη θεραπεία, για να θεραπευτεί, ίσως! Στο δικό του κοπιαστικό «ταξίδι», δε θέλει να παρασύρει και άλλους ανθρώπους. Θα αναλάβει ακέραιες τις ευθύνες, και ας μην του αναλογούν. Αποφασίζει να ελευθερώσει τη γυναίκα που αγαπάει, για να μπορέσει εκείνη, τουλάχιστον, να κάνει μια φυσιολογική ζωή. Τη χωρίζει «χωρίς εξηγήσεις». Και ας πονάει! Και πονάει πολύ, γιατί την αγαπάει.

Ο γιατρός μένει μόνος του με το πρόβλημά του. Ωστόσο, γύρω του υπάρχουν και άλλα «τραυματισμένα» πρόσωπα. Ενα από αυτά, μια χωρισμένη μητέρα, η νοσοκόμα του, θα σταθεί δίπλα του!.. Στο μεταξύ, το πρόσωπο που τον μόλυνε, ο φαντάρος, όχι μόνο δεν άκουσε τις συμβουλές του για να ολοκληρώσει τη θεραπεία, αλλά δημιούργησε οικογένεια και με την άστατη και επιπόλαια συμπεριφορά του εξακολουθούσε να μολύνει τους γύρω του! (Ο μιλιταρισμός και ο πόλεμος, που μολύνουν, ήταν ζωντανοί ακόμα το 1949, εδώ εξακολουθούν να είναι ακόμα και σήμερα)!

Ακόμα και σε πρώτο επίπεδο, απλοϊκά και απλουστευμένα, να διαβάσει κανείς το φιλμ του Κουροσάβα, θα βρει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Πρώτα η ατμόσφαιρα. Κλειστοί χώροι (σε αυτό βοήθησε και η θεατρική καταγωγή του σεναρίου), που σου δημιουργούν μια ασφυξία. Και την ίδια στιγμή σού τονίζουν τη συνέπεια του ήρωα, που η ζωή του είναι η επιστήμη του, το καθήκον. Μέσα στο μικρό νοσοκομείο συμβαίνουν τα πάντα! Υστερα έρχονται οι ερμηνείες. Ολα τα πρόσωπα έχουν κύρος και ήθος. Υπερασπίζονται τους ρόλους τους με συνέπεια και σεβασμό. Ο καθένας ξεχωριστά είναι μια αξία. Ακολουθεί η μουσική (Βιβάλντι, διασκευασμένος από τον Ακίρα Ιφουκούμπε). Είναι δραματική, αλλά την ίδια στιγμή τρυφερή. Και, τέλος, οι διάλογοι. Αν κανείς προσέξει θα ακούσει (διαβάσει) διαλόγους -αποφθέγματα! Είναι διάλογοι πολλών επιπέδων! Μικρές φράσεις, με μεγάλα νοήματα...

Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε κάτι, που έχει ιδιαίτερη σημασία. Η ταινία ακολούθησε τη γραφή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο. Μια γραφή που πολύ κατηγορήθηκε και πολύ συκοφαντήθηκε! Ο Ακίρε Κουροσάβα κινηματογράφησε θετικό ήρωα με κατανοητό τρόπο. Ανθρωπο που θυσίασε το προσωπικό για το γενικό. Και λέμε έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί αυτό συνέβη πέρα και έξω από τη Σοβιετική Ενωση. Σε μια χώρα, και από ένα σκηνοθέτη, που κανείς δεν μπορεί να τους «κατηγορήσει» για κομμουνιστές!

Τι, λοιπόν, ανάγκασε τον Ακίρα Κουροσάβα, να ακολουθήσει αυτή τη μέθοδο γραφής; Η ευθύνη, βέβαια! Η κοινωνία είχε, και εξακολουθεί να έχει, ανάγκη από λαμπρά παραδείγματα. Από ανθρώπους που είναι λίγο πάνω από τον «τρέχοντα» άνθρωπο. Ο δημιουργός έχει υποχρέωση να προβάλει τέτοιες αξίες. Οι οποίες δεν είναι κατασκευασμένες. Μια ματιά γύρω μας, θα μας πείσει, πως υπάρχουν χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι, σαν τον γιατρό της ταινίας. Ο Κουροσάβα άπλωσε το χέρι του, όπως πρέπει να κάνει κάθε σοβαρός και αληθινός δημιουργός, και έβγαλε έναν απ' αυτούς, έναν θετικό άνθρωπο, το γιατρό της ταινίας στην επιφάνεια. Τι πιο υπεύθυνο, τρία χρόνια μετά τον πόλεμο, όταν η ζωή και ο άνθρωπος είχαν χάσει την αξία τους!

Θα συνιστούσαμε στους θεατές, για να ευχαριστηθούν περισσότερο την ταινία, να κοιτάζουν στην οθόνη, να ευχαριστιούνται ό,τι βλέπουν με την πρώτη ματιά, όμως ο νους τους να βρίσκεται πίσω από αυτή! Να βλέπουν τους ήρωες όχι σαν «τρέχοντα» άτομα, αλλά σα φορείς ιδεολογιών και απόψεων. Και να μην ξεχάσουν ούτε στιγμή, πως η Ιαπωνία, έτσι και αλλιώς, είναι χώρα των συμβολισμών. Ποτέ ο Ακίρα Κουροσάβα, ένας τόσο μεγάλος σκηνοθέτης, δε θα έκανε μια ταινία μελό, και μάλιστα ένα χρόνο πριν το εξαιρετικό «Ράσομον», χωρίς να θέλει κάτι βαθύτερο να μας μεταφέρει.

Το βαθύτερο, λοιπόν, είναι το ολόψυχο δόσιμο του γιατρού στο καθήκον, στην ηθική, στις ανθρώπινες αξίες. Με όποιο κόστος. Χωρίς συμβιβασμούς και παζαρέματα. Ακόμα και αν ξεριζώνει την καρδιά του.
Παίζουν: Τοσίρο Μιφούνε, Τακάσι Σιμούρα, Μίκι Σάνιο, Κεντζίρο Ουεμούρα, Τσιέκο Νακακίτα, Νορίκο Σενγκόκου.

"Ραν"

Μια από τις καλύτερες και πιο σπουδαίες
κινηματογραφικές "συνθέσεις" του Ιάπωνα σκηνοθέτη

Ο Ακίρα Κουροσάβα διασκεύασε το έργο του Σαίξπηρ "Βασιλιάς Λιρ" και το μετέφερε αριστουργηματικά στην οθόνη, με την ταινία του "Ραν". Ενας γερο - βασιλιάς αποσύρεται από το θρόνο του και παραχωρεί την εξουσία στους δύο μεγαλύτερους γιους του. Αδικεί, όμως, τον μικρότερο. Μεταξύ των αδελφών θα ξεσπάσει μια καταστροφική διαμάχη για την εξουσία. Μνημειώδεις είναι οι πολεμικές σκηνές της ταινίας, ενώ ο σκηνοθέτης κάνει μια εκπληκτική χρήση των χρωμάτων και του τοπίου, φθάνοντας στο απόγειο της τέχνης του με τις πλαστικές συνθέσεις του κάδρου. Μια επιβλητική παραγωγή σ' ένα από τα μεγαλύτερα έπη της παγκόσμιας ιστορίας του κινηματογράφου. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους Τατσουά Νακαντάζ, Ακίρα Τεράο και Ζινπάσι Νέζου.
Υπάρχει και ένα 2ωρο ντοκιμαντέρ για τον Ακίρα Κουροσάβα, σε σενάριο και σκηνοθεσία Adam Low -η πρώτη ολοκληρωμένη ματιά στη ζωή και στο έργο του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη μετά το θάνατό του. Περιλαμβάνει σκηνές από περισσότερες από τις μισές του ταινίες, συνεντεύξεις με τους συναδέλφους του, τα ενήλικα παιδιά του και τους ηθοποιούς Κλιντ Ιστγουντ και Τζέιμς Κόμπερν. Αφηγείται ο Σαμ Σέπαρντ και διαβάζονται αποσπάσματα από το έργο του Πολ Σκόφιλντ «Κάτι σαν αυτοβιογραφία».
Το ντοκιμαντέρ απέσπασε το βραβείο Cine Χρυσός Αετός 2002 και τη χάλκινη πλάκα στο Chris Awards 2001

Αυγουστιάτικη ραψωδία

Εξω από το σημερινό Ναγκασάκι, ξετυλίγεται η ιστορία στην ταινία "Ραψωδία τον Αύγουστο". Εκεί ζει μια ιαπωνική οικογένεια. Η παραδοσιακή γριά μητέρα και γιαγιά, τα παιδιά που έχουν γίνει σύγχρονοι επιχειρηματίες και με οικονομικές σχέσεις με την Αμερική και τα ανήλικα εγγόνια. Τότε γίνεται γνωστό ότι θα φτάσει από την Αμερική όπου μεγάλωσε και ζει ο ανιψιός της γιαγιάς. Η γιαγιά θα αρχίσει να ανατρέχει στο παρελθόν και θα θυμηθεί τις τραγικές στιγμές, όταν έπεσε η βόμβα στο Ναγκασάκι και ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο άνδρας της. Η γιαγιά φαντάζεται τη στιγμή της άφιξης του ανιψιού και είναι όλο αγωνία για το πώς θα είναι και τι θα του πει. Μια ταινία, γεμάτη λυρισμό και ποίηση, με πρωταγωνιστές τους Ρίτσαρντ Γκιρ, Σασίκο Μουράζε, Χισάσι Ιγκάβα και Ναρούμι Καγιασίμα.

Οι εφτά Σαμουράι

Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών η επική περιπέτεια του Ακίρα Κουροσάβα.

Η ιστορία εξελίσσεται το 16ο αιώνα και αφορά μια ομάδα σαμουράι πολεμιστών, που προσλήφθηκαν από Ιάπωνες αγρότες, προκειμένου να προστατέψουν το χωριό και τη σοδειά τους από την επερχόμενη λεηλασία ληστών. Ανταμοιβή τους μερικά μπολ ρύζι, το μόνο που μπορούν να διαθέσουν οι φτωχοί αγρότες. Πέρα από τις εντυπωσιακότερες σκηνές μάχης που έχουν γυριστεί ποτέ, η ταινία εμβαθύνει επιτυχημένα και σε πιο δραματικά επίπεδα.
Ο Κουροσάβα κάποτε δήλωσε ότι γύρισε τους «7 Σαμουράι», γιατί ήθελε να σκηνοθετήσει μια ταινία «τόσο διασκεδαστική, ώστε να μπορεί κάποιος να τρώει την ώρα που τη βλέπει».

Ο Ληρ

Ο λάτρης του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, στην ταινία «Ραν» μεταφέρει τον «Βασιλιά Ληρ». Το έργο του Σαίξπηρ το μεταφέρει στην Ιαπωνία του 16ου αιώνα, δημιουργώντας μια θαυμάσια σύλληψη, υπέροχες σκηνές μαχών, εκπληκτική εικονογραφία, όσο και καταπληκτικές ερμηνείες. Μια ταινία από τις καλύτερες του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη. Τον 16ο αιώνα ο άρχοντας Χιντετόρα αποφασίζει να αποσυρθεί και να μοιράσει το κράτος του στους τρεις γιους του, τον Τάρο, τον Ζίρο και τον Σαμπούρο. Ο Σαμπούρο, προβλέποντας το κακό, εναντιώνεται στην απόφαση του πατέρα του και εκείνος τον αποκληρώνει. Ο Ζίρο δολοφονεί τον Τάρο. Στην αποτρόπαια αυτή κίνησή του τον παρακινεί η φιλόδοξη γυναίκα του, η οποία μισεί το γένος των Χιντετόρα.

“Μάκβεθ”, “Ο θρόνος του αίματος” (1957)

Η ταινία μεταφέρει τον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ στον ιαπωνικό φεουδαρχικό μεσαίωνα, ακολουθώντας ωστόσο πιστά το πρωτότυπο στη δράση και στη μορφή, αφού το έργο χωρίζεται σε πράξεις. Η ταινία αρχίζει με δύο πολεμιστές που επιστρέφουν στο κάστρο του αφέντη τους μετά από μια νικηφόρα μάχη. Στο δρόμο της επιστροφής ένας από τους πολεμιστές συναντά ένα πνεύμα που του λέει ότι σύντομα θα γίνει ο αφέντης του κάστρου, αλλά ο γιος του θα του πάρει την εξουσία. Ο πολεμιστής τότε πλημμυρίζεται από αισθήματα απληστίας και μίσους και αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να μην επαληθευτούν οι προβλέψεις.
Ο Κουροσάβα ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στην ένταση και τη στατικότητα των σκηνών, δημιουργώντας μία από τις καλύτερες ταινίες του. 

Τον θυμόμαστε πάντα!

Φιλμογραφία

Σκηνοθέτης (33 διακρίσεις)

 1993 Mâdadayo

 1991 Ραψωδία τον Αύγουστο

 1990 Όνειρα

 1985 Ran

 1980 Καγκεμούσα, η σκιά του πολεμιστή

 1975 Ντέρσου Ουζάλα (as Akira Kurosava)

 1970 Dodesukaden

 1970 Η εποποιία του Περλ Χάρμπορ (some Japanese sequences, uncredited)

 1970 Uma no uta (TV Movie documentary)

 1965 Ο κοκκινογένης

 1963 Ο δολοφόνος του Τόκιο

 1962 Sanjuro

 1961 Γιοζίμπο

 1960 Warui yatsu hodo yoku nemuru

 1958 Το μυστικό φρούριο

 1957 Donzoko

 1957 Ο θρόνος του αίματος

 1955 Ikimono no kiroku

 1954 Οι επτά σαμουράι

 1952 Ο καταδικασμένος

 1951 Ο ηλίθιος

 1950 Η γκέισα και ο σαμουράι

 1950 Shûbun

 1949 Nora inu

 1949 Shizukanaru kettô

 1948 Yoidore tenshi

 1947 Subarashiki nichiyôbi

 1946 Waga seishun ni kuinashi

 1946 Asu o tsukuru hitobito

 1945 Tora no o wo fumu otokotachi

 1945 Zoku Sugata Sanshirô

 1944 Ichiban utsukushiku

 1943 Sugata Sanshirô

 

σεναριογράφος (84 διακρίσεις)

 2022 Living (original screenplay)

 2020 Nioh 2 (Video Game) (based upon original material by)

 2018 Her Spirit (Short) (inspired by the works of)

 2017 Nioh (Video Game) (based on original material by)

 2016 Και οι 7 ήταν υπέροχοι (based on the screenplay by)

 2013 Norainu (TV Movie) (based on a script by)

 2011 U mong pa meung (based on screenplay by)

 2008 Kakushi toride no san akunin (original screenplay)

 2007 Tsubaki Sanjûrô (screenplay)

 2007 Tengoku to jigoku (TV Movie) (based on screenplay by)

 2004 Samurai 7 (TV Series) (film "Shichinin no samurai" - 26 episodes)

- Ochiru! (2004) ... (film "Shichinin no samurai")

- Ueru! (2004) ... (film "Shichinin no samurai")

- Chigiru! (2004) ... (film "Shichinin no samurai")

- Usotsuki! (2004) ... (film "Shichinin no samurai")

- Tawake! (2004) ... (film "Shichinin no samurai")

Show all 26 episodes

 2004 Seven Samurai 20XX (Video Game) (based upon original material by)

 2002 Η γκέισα και ο σαμουράι (original screenplay)

 2001-2002 Kaze no yojinbo (TV Series) (original creator - 25 episodes)

- So Long (2002) ... (original creator)

- The Close Call (2002) ... (original creator)

- The Great Excursion (2002) ... (original creator)

- Tha Tanokura Manor Ablaze (2002) ... (original creator)

- The Search for the Truth (2002) ... (original creator)

Show all 25 episodes

 2000 Dora-heita (screenplay)

 1999 Ame agaru (screenplay)

 1996 Ο τελευταίος επιζών (story)

 1993 Mâdadayo (writer)

 1991 Ραψωδία τον Αύγουστο

 1990 Όνειρα (written by)

 1986 Fame (TV Series) (based on the Japanese Daiei film "Rashomon" by - 1 episode)

- The Incident (1986) ... (based on the Japanese Daiei film "Rashomon" by)

 1985 Το τρένο της μεγάλης φυγής (based on a screenplay by)

 1985 Ran (screenplay)

 1980 Καγκεμούσα, η σκιά του πολεμιστή

 1975 Ντέρσου Ουζάλα (screenplay - as Akira Kurosava)

 1973 Nora inu (1949 screenplay)

 1970 Dodesukaden (screenplay)

 1970 Η εποποιία του Περλ Χάρμπορ (Japanese sequences - uncredited)

 1968 Xue cheng (screenplay)

 1965 Sugata Sanshirô (1943 screenplay "Sugata Sanshiro" and 1945 screenplay "Zoku Sugata Sanshiro")

 1965 Ο κοκκινογένης (screenplay)

 1964 The Outrage (screenplay "Rashomon")

 1964 Για μια χούφτα δολάρια (screenplay "Yojimbo" - uncredited)

 1964 Jakoman to Tetsu (and earlier screenplay)

 1963 Ο δολοφόνος του Τόκιο (screenplay)

 1962 Tateshi Danpei (1950 screenplay Tateshi danpei)

 1962 Sanjuro (screenplay)

 1961 Γιοζίμπο (screenplay) / (story)

 1960 Play of the Week (TV Series) (teleplay - 1 episode)

- Rashomon (1960) ... (teleplay)

 1960 Rashomon (TV Movie) (based on screenplay by)

 1960 The Magnificent Seven (screenplay "Shichinin no samurai" - uncredited)

 1960 Warui yatsu hodo yoku nemuru (written by)

 1959 Sengoku gunto-den (writer)

 1958 Το μυστικό φρούριο (written by)

 1957 Nichiro senso shori no hishi: Tekichu odan sanbyaku-ri (earlier screenplay "Techiku odan sanbyaku ri") / (screenplay)

 1957 Donzoko

 1957 Ο θρόνος του αίματος (screenplay)

 1955 Sugata Sanshirô

 1955 Ikimono no kiroku (story)

 1955 Asunaro monogatari (screenplay)

 1955 Kieta chutai

 1954 Οι επτά σαμουράι (screenplay by)

 1953 Fukeyo haru kaze (screenplay)

 1952 Ο καταδικασμένος (written by)

 1952 Sengoku burai

 1952 Araki Mataemon: Ketto kagiya no tsuji

 1951 Kedamono no yado

 1951 Ο ηλίθιος

 1951 Ai to nikushimi no kanata e

 1950 Tateshi Danpei

 1950 Η γκέισα και ο σαμουράι (screenplay)

 1950 Jiruba Tetsu (screenplay)

 1950 Shûbun (written by)

 1950 Akatsuki no dasso

 1949 Nora inu (writer)

 1949 Jakoman to Tetsu (writer)

 1949 Jigoku no kifujin (writer)

 1949 Shizukanaru kettô (writer)

 1948 Shozo (writer)

 1948 Yoidore tenshi (written by)

 1947 Ginrei no hate

 1947 Subarashiki nichiyôbi

 1947 Yottsu no koi no monogatari (segment "Hatsukoi")

 1946 Waga seishun ni kuinashi (uncredited) / (screenplay)

 1945 Tora no o wo fumu otokotachi

 1945 Zoku Sugata Sanshirô

 1945 Appare Isshin Tasuke (screenplay)

 1944 Ichiban utsukushiku

 1944 Dohyo matsuri

 1944 Dohyosai

 1943 Sugata Sanshirô (writer)

 1942 Tsubasa no gaika

 1942 Seishun no kiryu

 1941 Uma (uncredited)

 

2^ος και Βοηθός Σκηνοθέτη (25 διακρίσεις)

 1941 Uma (assistant director) / (second unit director)

 1940 Enoken no songoku: songoku zenko-hen (chief assistant director)

 1940 Songoku 1 (Chief Assistant Director)

 1940 Enoken no zangiri Kinta (chief assistant director)

 1940 Roppa no shinkon ryoko (chief assistant director)

 1939 Nonki Yokocho (chief assistant director)

 1939 Chushingura (Go) (chief assistant director)

 1939 Enoken no gatchiri jidai (chief assistant director)

 1938 Enoken no bikkuri jinsei (chief assistant director)

 1938 Tsuzurikata kyôshitsu (chief assistant director)

 1938 Tojuro no koi (assistant director)

 1938 Chinetsu (chief assistant director)

 1937 Utsukushiki taka (chief assistant director)

 1937 Enoken no chakkiri Kinta 'Go', kaeri wa kowai, mateba hiyori (third assistant director)

 1937 Enoken no chakkiri Kinta 'Zen' - Mamayo sandogasa - Ikiwa yoiyoi (third assistant director)

 1937 Nadare (third assistant director)

 1937 Nihon josei dokuhon (third assistant director)

 1937 Otto no teiso - aki futatabi (third assistant director)

 1937 Otto no teiso - haru kitareba (third assistant director)

 1937 Sengoku gunto-den - Dai nibu: Akatsuki no zenshin (third assistant director)

 1937 Sengoku gunto-den - Dai ichibu: Toraokami (third assistant director)

 1936 Tokyo rapusodei (third assistant director)

 1936 Zoku Enoken no senman chôja (third assistant director)

 1936 Enoken no senman chôja (third assistant director)

 1936 Shojo Hanazono (third assistant director)

Παραγωγός (11 διακρίσεις)

 1980 Καγκεμούσα, η σκιά του πολεμιστή (executive producer) / (producer)

 1970 Dodesukaden (planner) / (producer)

 1965 Sugata Sanshirô (producer)

 1963 Ο δολοφόνος του Τόκιο (associate producer)

 1961 Γιοζίμπο (producer)

 1960 Warui yatsu hodo yoku nemuru (producer)

 1958 Το μυστικό φρούριο (producer)

 1957 Donzoko (producer)

 1957 Ο θρόνος του αίματος (producer)

 1949 Nora inu (associate producer)

 1949 Haru no tawamure (associate producer)

Καθ' οδόν με μια φωτογραφική μηχανή | Η ιστορία μιας KODAK

Αν είχε γλώσσα, θα 'λεγε κι αυτή τη δική της ιστορία. Πλούσια κι ηρωική ιστορία. Μα, δεν έχει γλώσσα. Εχει, όμως, μάτι. Και τι μάτι! Τα 'βλεπε όλα και μάλιστα από μακριά. Τα 'δειχνε, ή, καλύτερα, τα κατάγγελνε.
Μιλάμε για μια φωτογραφική μηχανή KODAK, απ' αυτές τις παλιές αντίκες, τις τετράγωνες. Κειμήλιο του αντιφασιστικού αγώνα, που γλίτωσε από φωτιά και μπαρούτι για να παραδοθεί στο Αρχείο του Κόμματός μας απ' την «ιδιοκτήτρια», την καλή συμπολίτισσα, την σ. Μαριγούλα Μαστρολέων - Ζέρβα, με σκοπό να πλουτίσει τις προθήκες του αυριανού Μουσείου Αγώνα του ΚΚΕ.

Η KODAK ξεκίνησε το πολυτάραχο ταξίδι της απ' το Χατζηκυριάκειο του Πειραιά, το Μάρτη του 1948, όταν η ...«ιδιοκτήτριά» της μεταφέρθηκε, μαζί με χιλιάδες αγωνίστριες, στο στρατόπεδο γυναικών της Χίου, θύμα κι αυτή της αντικομμουνιστικής μανίας της κυβέρνησης του φιλελεύθερου Θεμ. Σοφούλη!

Η Μαριγούλα σκέφτηκε τότε ότι η KODAK πρέπει να 'ρθει γρήγορα στα χέρια της για ν' ...απαθανατίσει τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των γυναικών πολιτικών κρατουμένων στο στρατόπεδο της Χίου. Με συνθηματικό τρόπο, δίνει οδηγίες στην αδελφή της για τον τρόπο που θα «ταξιδέψει» η φωτογραφική μηχανή απ' τον Πειραιά στη Χίο, ενώ με τη συνεργασία της καθοδήγησης του στρατοπέδου καταστρώνεται το σχέδιο, για να μην την ανακαλύψουν οι χωροφύλακες που ελέγχουν τα γράμματα και τα δέματα που έστελναν οι συγγενείς των κρατουμένων.

Η KODAK τοποθετείται σ' ένα σακούλι, που περιέχει πέντε οκάδες ζάχαρη, για να φτιάξουν οι εξόριστες δήθεν μαρμελάδα που κάνει καλό στη δυσκοιλιότητα! Εδώ, όμως, να δώσουμε το λόγο στην σ. Μαριγούλα:

«Είμαστε μια παρέα από Πειραιώτισσες, η Πολυτίμη Τιμογιαννάκη, Ζωή Αθανασιάδου, Δέσποινα Δελησάββα και η Λεμονιά Γεωργά». Τις φώναξα και τους είπα το Μυστικό, «η μηχανή έρχεται και πρέπει να τη γλιτώσουμε στον έλεγχο».

Το ψιλοκουβεντιάσαμε και αποφασίστηκε: «Θα πάμε όλες μαζί και την ώρα που θα ελέγχει ο χωροφύλακας το δέμα θα του πιάνομε την κουβέντα να του αποσπάμε την προσοχή και εσύ - λέω στη Ζωή - θα δεις πώς θα πάρεις το σακούλι με τη ζάχαρη και θα εξαφανιστείς».

Έτσι κι έγινε. Η μηχανή πέρασε στο στρατόπεδο κι άρχισε το «έργο» της. Τα πράγματα δυσκόλεψαν, όταν οι κρατούμενες μεταφέρθηκαν στο Μακρονήσι. Η μηχανή ήταν ανάγκη να μεταφερθεί για ν' αποκαλύψει το όργιο που συντελέστηκε στο «νέο Παρθενώνα». Οι έλεγχοι, όμως, στις σκηνές απ' τους αλφαμίτες ήταν καθημερινοί και εξονυχιστικοί. Ο κίνδυνος ν' ανακαλυφθεί η μηχανή ήταν πολύ μεγάλος. Η σ. Μαριγούλα μας λέει: «Το σκέφτηκα πολύ. Πήρα ένα σπάγκο που είχα δέμα, μια μαξιλαροθήκη, βάζω μέσα τη Μηχανή και φεύγω. Πήγα και βρήκα μια μεγάλη γυναίκα Μυτιληνιά, Μάηκο τη φωνάζαμε, που φορούσε βράκες. Της είπα τι συμβαίνει και αν θέλει να της κρεμάσω τη Μηχανή μέσα στη βράκα να μη μας την πάρουν: Η απάντησή της «και το ρωτάς μαρή; Τι νόμιζες; Πως η Μάηκο θα σου έλεγε όχι; Αμ καημένη. Αϊντε σύρε να μου τη φορέσεις».

Μπαίνομε μέσα στη σκηνή, δένω το σακούλι με το σπάγκο και της την κρεμάω χαμηλά που φούσκωνε η βράκα και της έδεσα το σπάγκο στη μέση. Οσο της έδενα το σπάγκο, μου έλεγε: «σιγούρεψέ τον καλά μαρή». Όταν τελειώσαμε, άρχισε να περπατάει, λέγοντάς μου «τήρα καλά μη μας πάρουν χαμπάρι οι λεχρίτες». Της λέω. «Και στο χορό να μπεις, δε θα φανεί». «Αϊντε σύρε και μη φοβάσαι, ξέρει η Μάηκο από τέτοια».

Πήγα στη σκηνή μου, με περίμεναν οι άλλες και φύγαμε για το Α2, στο γραφείο του Βασιλόπουλου, ξέραμε τι μας περιμένει. Και αφού πήγαμε και του είπαμε πως δεν έχομε μηχανή, σηκώθηκε, φώναξε: «Και αυτές εγώ τις έβγαλα;» και χτύπαγε με τη βίτσα που συνήθιζε να κρατά στο γραφείο, που ήταν η εφημερίδα ανοιχτή. Φωνάζει τους αλφαμίτες και τους έστειλε να ψάξουν τις σκηνές. Εμάς μας είπαν «δεν έχει από σήμερα ούτε γράμματα, ούτε δέματα».

Μια μέρα, δυο αλφαμίτες συναντιούνται με την Μάηκο και τη ρωτάνε:

- Καλέ θεια, μήπως είδες καμιά να βαστάει καμιά μηχανή να βγάλει φωτογραφίες, να μας βγάλει και μας να στείλουμε στη μανούλα μας;». Τους απαντά η Μάηκο «αχ εγώ είχα μια κατσίκα στο χωριό και έκανε πέντε οκάδες γάλα και πήγαν και μου την πήραν οι λεχρίτες οι προδότες των Γερμανών». Όταν την άκουσαν, την αγριοκοίταξαν και έφυγαν.

Η Μάηκο σε λίγο με φωνάζει και μου λέει:

- Τώρα είναι επικίνδυνο να μας την πάρουν τη μηχανή. Σύγκαψα η καψερή και στον ύπνο μου τη σηκώνω...

Η KODAK συνέχισε τη δύσκολη αποστολή της. Η Μάηκο την παράδωσε στην Μαριγούλα κι αυτή στην υπεύθυνη, για να την προωθήσει στους άντρες της χαράδρας που βασανίζονταν απ' τους αναμορφωτές.

Κι ήρθε ο Σεπτέμβρης του 1948. Μεταγωγή πίσω πάλι στο Τρίκερι. Φορτώναμε τα πράγματά μας στο αρματαγωγό και ακούω και με φώναζαν δύο συνεξόριστές μου, πήγα κοντά και μου λένε: «Πέρασε το αυτοκίνητο που κάνει διανομή τις κουραμάνες και μας πέταξαν αυτές τις τρεις κουραμάνες. Μας φώναζαν δώστε και μία στη Μαριγούλα τη Μαστρολέων, και μας έκανε εντύπωση με τον τρόπο που το φώναζαν».

Οταν τις άκουσα, παραξενεύτηκα και εγώ και τους λέω «δεν έχω κανένα γνωστό στη ΣΦΑ». Λέει η μία, «τις ανοίγουμε μήπως έχουν κανένα σημείωμα;», τίποτα άλλο δεν πέρναγε από το μυαλό μας.

Αρχίσαμε και τις κόβαμε στη μέση και στη δεύτερη κουραμάνα, που ήταν και λίγο πιο φουσκωτή, βρήκαμε μέσα τη φωτογραφική μηχανή.

Η KODAK είχε ολοκληρώσει την ιστορική της διαδρομή. Έκανε το γύρο απ' το Χατζηκυριάκειο, στο στρατόπεδο της Χίου, στο Μακρονήσι, στη «Χαράδρα» στη ΣΦΑ, στο Τρίκερι. Τερμάτισε, στην τιμητική θέση, εκεί που τις αξίζει. Στο ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ.

 

Εξάλειψη της ανεργίας στην ΕΣΣΔ: η εργατική τάξη κυρίαρχη από τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας

Ποιο ήταν το κατασυκοφαντημένο από αστούς και οπορτουνιστές σοβιετικό μοντέλο; -που απ' τη σκοπιά τους, οι καπιταλιστές έχουν κάθε λόγο να το ξορκίζουν...

Προσπαθώντας να εκτονώσουν ανώδυνα για τον καπιταλισμό τη διογκούμενη οργή του απλού πολίτη του λένε:

Δικαίωμά σου να φωνάζεις στις πλατείες, να βρίζεις τους κλέφτες, τους διαπλεκόμενους, τα λαμόγια, που ευθύνονται για την κρίση.

Πρόσεξε όμως...

...
''τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε

μονάχα μαύρε κόκκινος μην είσαι"...

                (Βάρναλης «Ελεύθερος Κόσμος»).

Να δυναμώσει ο διεκδικητικός αγώνας -
Απεργιακός ξεσηκωμός παντού
και όλοι στο συλλαλητήριο στη ΔΕΘ

Αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι οι καπιταλιστές γνωρίζουν καλά από τι κινδυνεύουν.
Ζητούμενο είναι να το μάθουν και οι εργάτες που αργά ή γρήγορα θα μετατρέψουν την οργή τους σε συνειδητή - οργανωμένη ταξική πάλη, για να πουν τον τελευταίο λόγο...

ΕΣΣΔ 1917

Παρά τον εμφύλιο πόλεμο, η κυβέρνηση του νεαρού σοβιετικού κράτους υιοθετεί πολλές νομοθετικές πράξεις για ζητήματα που σχετίζονται με τη δημιουργία ενός συστήματος κρατικών οργάνων που επιλύουν σημαντικά προβλήματα όπως η εργασιακή διαμεσολάβηση, η ανακατανομή της εργασίας, η παροχή βοήθειας σε ανέργους η απασχόληση και η κατάρτιση των νέων.

(1917-1920)
Με διάταγμα της Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής και του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων (ВЦИК \ СНК РСФСР) 2-Δεκ-1917 δημιουργήθηκε το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Οικονομίας ως το κεντρικό οικονομικό όργανο της χώρας

1. Τα κύρια καθήκοντά του ήταν η οργάνωση της εθνικής οικονομίας και η ανάπτυξη γενικών κανόνων και σχεδίων για τη ρύθμιση της οικονομικής ζωής

2. Στις 23-Δεκ-1917 το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο ενέκρινε τον κανονισμό «Περί οργανώσεως τοπικών οικονομικών συμβουλίων (совнархозах \ σοβναρκχόζ)». Δημιουργήθηκαν επαρχιακά (περιφερειακά), επαρχιακά,  περιφερειακά και περιοχών οικονομικά συμβούλια ως τμήματα των αντίστοιχων Σοβιέτ «βουλευτών Εργατών, Στρατιωτών και Αγροτών» με υπαγωγή στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο. Έπρεπε να οργανώσουν και να ρυθμίσουν την οικονομική ζωή στην επικράτεια υπό τη δικαιοδοσία τους σύμφωνα με τα εθνικά και τοπικά συμφέροντα και να λάβουν μέτρα για την εξάλειψη της ανεργίας

3.Για πραγματική βοήθεια στους ανέργους, στις 11- Δεκ-1917, η Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή και το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της RSFSR (ВЦИК & СНК РСФСР) ενέκριναν τους κανονισμούς για την ασφάλιση σε περίπτωση ανεργίας

4. Αυτός ο κανονισμός εισήγαγε ασφάλιση για όλους τους μισθωτούς εργαζόμενους χωρίς διάκριση φύλου, ηλικίας, εθνικότητας, τόπου και χαρακτηριστικών.

Τα έξοδα ασφάλισης ανεργίας επιβαρύνουν τις  επιχειρήσεις με εισφορές στα ταμεία ανεργίας σε % όχι χαμηλότερο από το 3% των μισθών των μόνιμων εργαζομένων και το 5% των αποδοχών των εποχικών. Στη βάση τους δημιουργήθηκε το Πανρωσικό Ταμείο Ανεργίας

5. – εργατικός έλεγχος

Η ασφάλιση ανεργίας χορηγήθηκε από τοπικά ταμεία ανεργίας. Η επιτροπή επικεφαλής του ταμείου αποτελείτο από εκπροσώπους τοπικών εργαζομένων, επαγγελματικών και ασφαλιστικών οργανώσεων. Η συγκρότηση ταμείων ανεργίας ανατέθηκε στα συνδικάτα, δηλαδή η ασφάλιση ανεργίας πέρασε στα χέρια των εργαζομένων

6. Κατά τη γνώμη μας, η αξία αυτής της κανονιστικής πράξης έγκειται στο γεγονός ότι έχει γίνει η βάση για την οργάνωση της κοινωνικής προστασίας των ανέργων. Οι Κανονισμοί Ασφάλισης Ανεργίας εισήγαγαν την έννοια του «άνεργου». προβλέφθηκε ότι η διάρκεια της ανεργίας θα έπρεπε να καθορίζεται από τα τοπικά ταμεία ανεργίας μέσω των ανταλλαγών εργασίας και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Θα πρέπει επίσης να καθορίσουν το επίπεδο των επιδομάτων ανεργίας

Βλ.: 1. Διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας- έγγραφα. - Μόσχα, 1957. Τ. 1. Σελ. 172-174 ^# 2 Gimpelson E.G. Μεγάλος Οκτώβριος και η διαμόρφωση του σοβιετικού συστήματος διαχείρισης της εθνικής οικονομίας. - Μόσχα, 1977 Σελ. 17-18 ^# 3. Suvorov K.I. Η ιστορική εμπειρία του ΚΚΣΕ στην εξάλειψη της ανεργίας (1917-1930). – 1968 \ Σελ. 41-42 ^# 4 Διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας (στα ρώσικα) Τ. 1. Σελ. 200-204 ^# Suvorov K.I. Διάταγμα. όπ. σελ. 55-56.

7. Η ανάλυση αυτού και άλλων κανονιστικών εγγράφων μας επιτρέπει να βγάλουμε ένα σαφές συμπέρασμα ότι ουσιαστικά έθεσαν τα θεμέλια για την εγχώρια υποχρεωτική ασφάλιση.

Καταπολέμηση ανεργίας

Οι άνεργοι είχαν συνεχή κρατική προσοχή. Οι Λαϊκές Επιτροπές Εργασίας της RSFSR – εφεξής NCT (Народный комиссариат труда РСФСР [далее — НКТ]) σημείωσε ότι ένα από τα κύρια καθήκοντα για την καταπολέμηση της ανεργίας είναι η σωστή κατανομή της εργασίας στη χώρα. Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν φορείς που να τηρούν αρχεία όλων των ανέργων, να μελετούν την τοπική αγορά εργασίας – στα πλαίσια και των πλάνων. Ως προς αυτό, τα CNT, με επιστολή στις 26-Ιαν-1918, ζητά από τα Σοβιέτ, μαζί με τα συνδικάτα, να ξεκινήσουν την άμεση οργάνωση των «τοπικών ανταλλαγών εργασίας».

Για τον προσδιορισμό του αριθμού των ανέργων και της σύνθεσής τους, στις 31-Ιαν-1918, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων εξέδωσε διάταγμα "Περί ανταλλαγών εργασίας", σύμφωνα με το οποίο ιδρύθηκαν τοπικά και περιφερειακά σχετικά γραφεία μα αρχείο όλων των ατόμων που είχαν ανάγκη δουλειάς σε μια δεδομένη περιοχή. καταχωρημένες αιτήσεις για εργατικό δυναμικό παρέχοντας υπηρεσίες διαμεσολάβησης για προσλήψεις· Διεξήγαγε στατιστικές σχετικά με την προσφορά και τη ζήτηση εργασίας· συνέλεγε πληροφορίες για την τοπική αγορά, παρείχε κοινωνική βοήθεια σε ανέργους, διοργάνωσε καντίνες και ξενώνες για αυτούς.

Οι διατάξεις του Διατάγματος έδιναν εντολή για  γενική εφαρμογή .

Σημειωτέον ότι σε σχέση με αυτήν την κανονιστική πράξη εκκαθαρίστηκαν όλοι οι ιδιωτικοί καπιταλιστικοί ενδιάμεσοι θεσμοί «μίσθωσης εργατών» και έγιναν οι μοναδικοί και συγκεντρωτικοί οργανισμοί που ήταν υπεύθυνοι για την πρόσληψη εργατικού δυναμικού.

Τηρούσαν αρχεία ανέργων και τους εξέδιδαν κατάλληλες βεβαιώσεις λήψης επιδόματος ανεργίας, ρύθμισαν τη ζήτηση και την προσφορά εργασίας στο χωράφι.

Το πρώτο 6μηνο του 1918 έγινε η οργανωτική περίοδος για τη δημιουργία αυτών των «ανταλλαγών» όταν εγγράφηκαν σχεδόν όλοι οι άνεργοι .

Τα μέτρα που έλαβε το σοσιαλιστικό κράτος ήταν απαραίτητα: στις αρχές του 1918, κατά την περίοδο του μαζικού κλεισίματος των επιχειρήσεων και της επιστροφής των στρατιωτών από το μέτωπο, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε σημαντικά:

Αυτό το «σημαντικά» έχει να κάνει με τη σοσιαλιστική οπτική …σε ένα κράτος εκατομμυρίων το Δεκέμβρη του 1917, υπήρχαν 164.670 άνεργοι, που μέχρι τις 10 Απριλίου 1918 έγινε 324.000 –ενδεικτικά λιγότεροι από 100.000 στην περιοχή της Μόσχας, που μετρούσε ήδη πάνω από 2.000.000 πληθυσμό.

Μέχρι την 1η Απριλίου 1918, επιχειρήσεις όπως «Арсенал Петра Великого» το εργοστάσιο όπλων, φυσιγγίων, μετάλλων -«Οπλοστάσιο του Μεγάλου Πέτρου», στο  Λένινγκραντ, το ναυπηγικό και μηχανολογικό εργοστάσιο της Βαλτικής, το εργοστάσιο «Треугольник» κλπ. έκλεισαν και  176.392 εργάτες έχασαν τη δουλειά τους. 1η Μάη 1918, 44.025 ήταν εγγεγραμμένοι στο εκεί ταμείο ανεργίας και στις 20 Μαΐου υπήρχαν ήδη 72.220

Μέχρι το καλοκαίρι του 1918, το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Οικονομίας πέρασε από την εθνικοποίηση μεμονωμένων επιχειρήσεων και μετοχικών εταιρειών στην εθνικοποίηση ολόκληρων βιομηχανιών, δηλαδή οργανώθηκε η βιομηχανική παραγωγική βάση στη χώρα.

Την 1η Ιούνη κρατικοποιήθηκαν περισσότερες από 500 επιχειρήσεις, στις 31 Αυγούστου 1918 ο αριθμός τους έφτασε τις 3.000_

Στις 23 Ιουνίου 1918, η Ολομέλεια του Συμβουλίου Συνδικάτων της Μόσχας εξέδωσε απόφαση «Περί κατανομής των ανέργων», που καθόριζε ότι «ένας άνεργος εγγεγραμμένος στο ταμείο δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί θέση εργασίας που του προσφέρεται, με τη φύση και τις προϋποθέσεις «να αντιστοιχούν και να καθορίζονται από το αντίστοιχο συνδικαλιστικό σωματείο».

Κατά την κατάρτιση και την εφαρμογή σχεδίων στον τομέα της οικονομικής οικοδόμησης, τα όργανα της σοβιετικής εξουσίας, τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια χρησιμοποιούσαν την εργασία των ανέργων στα μεγάλα δημόσια έργα, δίνοντας ανάσα πνοή στους εργάτες αλλά και στο σοσιαλιστικό σχεδιασμό. Κάτω από την Επιτροπή Κρατικών Κατασκευών του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Οικονομίας, με το Διάταγμα του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της 9ης Μαΐου 1918 "Σχετικά με την Επιτροπή Κρατικών Κατασκευών" δημιουργήθηκε ένα ειδικό όργανο - το Προσωρινό Συμβούλιο Δημοσίων Έργων, που –στα πλαίσια των πλάνων σχεδίαζε τα έργα αυτά σε εθνική κλίμακα.

Κεντρική θέση στην εργατική νομοθεσία
από τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας
είχε το σοσιαλιστικό Σύνταγμα

Η Ρωσική Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Σοβιετική Δημοκρατία αναγνωρίζει την εργασία ως καθήκον όλων των πολιτών της και –παράλληλα με την όλο και περισσότερο αυξημένη προστασία των ανέργων διακηρύσσει το σύνθημα: «Не трудящийся да не ест!» -όποιος δε δουλεύει δεν τρώει!

Ήταν το πρώτο Σύνταγμα που καθόρισε τη δημιουργία του σοβιετικού κράτους μέσω καταστροφής των παρασιτικών στρωμάτων της κοινωνίας και οργάνωσης της οικονομίας με βάση καθολική εργατική προσφορά –«στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του» -πάντα στην κομμουνιστική προοπτική «ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες του».

Κατέρρευσαν τότε και οι αυταπάτες ορισμένων ότι «η εργασία θα ρυθμιζόταν με εθελοντική αυτοπειθαρχία της εργατικής τάξης» μαζί με τις ελπίδες ότι «ο εξαναγκασμός θα εφαρμοζόταν μόνο στους γαιοκτήμονες και την αστική τάξη»

Φυσικά δεν ήταν δυνατό να εξαλειφθεί η ανεργία το 1918, όταν περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο αναζητούσαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο εργασία το 1918 επιβεβαιώνοντας την ανάγκη συνέχισης της λήψης μέτρων για την εξάλειψη της ανεργίας.

Πηγή
Н.П. ФОФАНОВА (Ν.Π. ΦΟΦΑΝΟΒΑ), υποψήφια νομικών επιστημών, αναπληρώτρια καθηγήτρια, προϊσταμένη НОУ ВПО «Международный институт бизнес-образования»Τμήμα Επιστημών Αστικού Δικαίου του NOU HPE "Διεθνές Ινστιτούτο Επιχειρηματικής Εκπαίδευσης" (Μουρμάνσκ) \ fofanova.nat@mail.ru

Μετά ήρθε η αναγκαστική –κατά Λένιν
περίοδος της ΝΕΠ μέχρι το 1932 όταν
–επί Στάλιν  η ανεργία εξαφανίζεται

Από το 1929 καθιερώνεται το 7ωρο στην ημερήσια εργασία, όταν οι εργάτες στις καπιταλιστικές χώρες (όσοι δούλευαν) δούλευαν 10, 12 ή 14 ώρες.

Το εθνικό εισόδημα από 35 δισ. ρούβλια το 1930 ανεβαίνει στα 50 δισ. ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 42,85%.

Ο χρονιάτικος μισθός των βιομηχανικών εργατών από 991 ρούβλια που ήταν το 1930 ανεβαίνει στα 1.519 ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 53,27%. Να τονιστεί επίσης ότι σημαντική επίδραση στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ήταν η φροντίδα του Σοσιαλιστικού Κράτους (δωρεάν σύστημα Υγείας, Παιδείας, πάμφθηνη στέγη - θέρμανση - μεταφορές - διακοπές κ.λπ.).

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί και η δυνατότητα ανώτατων σπουδών των νέων. Στην ΕΣΣΔ το 1929 - 33 το ποσοστό των εργατών που φοιτούσε στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν 51,4% και εργαζομένων αγροτών 16,5%!

Την ίδια περίοδο, στη Γερμανία οι εργάτες που φοιτούσαν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν μόλις 3,2% και οι αγρότες 2,4%. (βλ. «Άπαντα Στάλιν» τ. 13ος- Λογοδοσία στο 17ο Συνέδριο του ΚΚμπ.)

Επίσης, χαρακτηριστικά παραδείγματα για τις κυρίαρχες αξίες σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό είναι τα παρακάτω:

Στις ΗΠΑ την προαναφερθείσα περίοδο, για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές, έκαιγαν καλαμπόκι αντί για κάρβουνο, ενώ στη Βραζιλία, για τον ίδιο λόγο πετάχτηκαν στη θάλασσα 2.000.000 σακιά καφέ! Στον καπιταλισμό ακόμα και όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού λιμοκτονούν, η καταστροφή τροφίμων είναι απόλυτα επιτρεπτή ενέργεια ενταγμένη στη λογική της ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και του καπιταλιστικού κέρδους.

Αντίθετα, η απόκρυψη ή καταστροφή σιτηρών στο σοσιαλισμό από τους κουλάκους (μεγαλοαγρότες) για κερδοσκοπικούς λόγους, αποτελούσε εγκληματική πράξη κατά του κοινωνικού συνόλου και οδηγούσε στην εξορία ή στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στον καπιταλισμό κυρίαρχη αξία και οδηγός είναι το καπιταλιστικό κέρδος, ενώ στο σοσιαλισμό κυρίαρχη αξία είναι η ικανοποίηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, δεν πέρασε τα σύνορα της ΕΣΣΔ. Αποδεικνύεται έτσι και με ιστορικά γεγονότα ότι στο σοσιαλιστικό τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξουν κρίσεις!

• Δείτε και ΜΕΓΑΛΗ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
• Αφιέρωμα “Ριζοσπάστη” στα 30 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ

«Το Κράτος ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, 🎈🎈 Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ»
Προστατεύοντας του ανέργους
(Ντοκουμέντο από τα πρώτα διατάγματα της Σοβιετικής Ρωσίας)
🔻🔻 ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Από τις πρώτες φροντίδες της νεαρής σοβιετικής εξουσίας εκτός από τα διατάγματα για τη ΕΙΡΗΝΗ και τη ΓΗ ήταν η αντιμετώπιση των ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, του αγώνα ουσιαστικά ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ του λαού που ανάμεσα στα κύρια μέτωπα ήταν η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ (που φυσικά με το προχώρημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έπαψαν να υπάρχουν στα τέλη του ’20 ενώ ο τελευταίος επίσημα άνεργος καταγράφηκε το 1930). Και φυσικά όλα αυτά ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ κλπ.

ℹ️ Να θυμίσουμε απλά ότι στα μέσα του Νοέμβρη (με το παλιό ημερολόγιο) η σοβιετική εξουσία πήρε στα χέρια της την Κρατική Τράπεζα και συνέχεια ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕ το ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, δημοσίευσε τον «Κανονισμό του εργατικού ελέγχου» (την ίδια περίοδο), ξεκίνησε και η ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, ενώ τον Δεκέμβρη ιδρύθηκε το Ανώτατο Συμβούλιο Λαϊκής Οικονομίας.

ℹ️ Με ημερομηνία: 1917.12.11 δημοσιεύεται από τη νεαρή Σοβιετική εξουσία απόφαση για την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ. Παραθέτουμε (σε αρκετή πιστή μετάφραση) αποσπάσματα από το  ντοκουμέντο θέλοντας ταυτόχρονα να δείξουμε την φροντίδα της νεαρής σοβιετικής εξουσίας ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ που ΚΑΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ:

«Άρθρο αριθ. 111.
🎈Πρόβλεψη ασφάλισης κατά της ανεργίας.
✔️ 1) Το παρόν καταστατικό εκτείνεται σε ολόκληρη την επικράτεια της Ρωσικής Δημοκρατίας και σε όλα τα πρόσωπα, ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΦΥΛΟΥ ή ΗΛΙΚΙΑΣ, που απασχολούνται σε οποιονδήποτε κλάδο της οικονομίας, ανεξαρτήτως της φύσης τους και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το αν απασχολούνται από ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΥΣ ή ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ φορείς ή από ΙΔΙΩΤΕΣ.

⛔2) Η παρούσα διάταξη ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ στα πρόσωπα των οποίων οι τακτικές αποδοχές ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΝ το τριπλάσιο του μέσου όρου των αποδοχών των εργαζομένων της εν λόγω περιοχής, όπως αυτός καθορίζεται από τα τοπικά ή περιφερειακά συμβούλια των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

ℹ️ 3) Ως ΑΝΕΡΓΟΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ κάθε ικανό προς εργασία πρόσωπο, του οποίου η κύρια πηγή διαβίωσης είναι η μισθωτή εργασία, το οποίο δεν μπορεί να βρει εργασία με το % αμοιβής που καθορίζεται από τις αντίστοιχες ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ή, ελλείψει αυτών, από το γραφείο εργασίας και το οποίο είναι εγγεγραμμένο στα τοπικά γραφεία εργασίας ή στις συνδικαλιστικές οργανώσεις ή, ελλείψει αυτών, στις ασφαλιστικές εταιρείες ασθενείας.

▪️♦️Σημείωση.
Τα άτομα που χάνουν τις αποδοχές τους λόγω ΛΟΥΚΕΤΟΥ θεωρούνται ΑΝΕΡΓΟΙ.

⚠️ 4) ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΝΕΡΓΟΙ κατά την έννοια της παρούσας διάταξης: α) πρόσωπα που χάνουν την εργασία τους χωρίς απώλεια αποδοχών, β) πρόσωπα που διαπιστώνεται από το τοπικό ταμείο ανεργίας ή τα εξουσιοδοτημένα όργανά του ότι εγκατέλειψαν την προηγούμενη εργασία τους χωρίς βάσιμο λόγο ή ότι ξεκινούν νέα ή ότι δεν έχουν ανάγκη παροχών κατά το χρόνο αυτό.
(…).
7) Μέχρις ότου καταργηθεί ο φόρος αυτός, τα κεφάλαια για τις ασφαλιστικές παροχές προς τους ανέργους προέρχονται από την ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ή ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΣΦΟΡΑ.
(…)
11) Οι εισφορές πρέπει να καταβάλλονται από τους εργοδότες στο τοπικό ταμείο ασφάλισης ανεργίας εντός μίας εβδομάδας από την ημερομηνία καταβολής των αποδοχών. Εάν το ποσό δεν καταβληθεί εμπρόθεσμα, οι εργοδότες υπόκεινται σε καταλογισμό με απόφαση του Επιτρόπου Εργασίας για αδιαμφισβήτητη δημόσια επιβάρυνση, με πρόστιμο 10% ανά μήνα επί του μη καταβληθέντος ποσού, υπολογίζοντας κάθε ελλιπή μήνα ως πλήρη μήνα, υπέρ του Ταμείου Ανεργίας.
(…)

16) Εάν ένας άνεργος, ο οποίος δεν δικαιούται υποστήριξη από το ΤΑΜΕΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ, αρρωστήσει, το τοπικό ταμείο ασφάλισης (ασθενείας) συμφωνεί να τον υποστηρίξει κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του και να χρεώσει το τοπικό ταμείο ανεργίας.

17) Σε κάθε πόλη ή χωριό με περισσότερους από είκοσι χιλιάδες κατοίκους δημιουργείται αμέσως τοπικό ταμείο ανεργίας. Ιδρύονται και άλλα τοπικά ταμεία ασφάλισης ανεργίας, καθένα από τα οποία καλύπτει ορισμένη περιφέρεια, τα εδαφικά όρια της οποίας εγκρίνονται από το Κεντρικό Συμβούλιο Ασφάλισης Ανεργίας κατόπιν πρότασης του Επαρχιακού Συμβουλίου Ασφάλισης Ανεργίας.

18) Τα τοπικά ταμεία ασφάλισης ανεργίας έχουν το δικαίωμα να σχηματίζουν συνδικάτα και να συνάπτουν συμφωνίες τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλες οργανώσεις και ιδρύματα.

(…)
⚠️28) Ο παρών κανονισμός τίθεται αμέσως σε ισχύ και δημοσιεύεται τηλεγραφικά. Η παράβαση των διατάξεων αυτών τιμωρείται από το δικαστήριο με φυλάκιση μέχρι ενός έτους.

Πρόεδρος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, Sverdlov.
Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, Β.Ουλιάνοφ (ΛΕΝΙΝ).
Λαϊκός Επίτροπος Εργασίας A. Shlyapnikov.
Διευθυντής του τμήματος Σοβιετικών Υποθέσεων Vlad. Bonch-Bruyevich.
Γραμματέας του Σοβιέτ N. Gorbunov.

11-Δεκ-1917
(Δημοσιεύθηκε στο αριθμ. 31^ο τεύχος της Εφημερίδας της Προσωρινής Κυβέρνησης των Εργατών και των Αγροτών της 13ης Δεκεμβρίου 1917).

Πηγή ο φίλος Αλέκος Χατζηκώστας // στο "Ατέχνως"